Bewust/gewenst kindloos

quote:

Op zondag 5 maart 2017 13:53 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Nee, en het zou eens wat duidelijker mogen worden, ook in seksuele voorlichting en dergelijken, dat het er niet 'bij hoort'. Het is een keuze. En het is helemaal prima als je die keus maakt om wel voor kinderen te gaan, maar laat het alsjeblieft een keus zijn, en geen 'life script'. Het is niet voor niets dat de vragen maar blijven komen als je 30'er bent, getrouwd bent en een ruim huis hebt

Ook leuk: waarom heb je dan die extra kamers nodig als je geen kinderen wilt????

quote:

Op zondag 5 maart 2017 13:59 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Het lijkt me vooral irritant dat je de keuze steeds moet verantwoorden. Mensen die kinderen nemen hoeven dat ook niet te verantwoorden. Zou in sommige gevallen nog niet eens zo gek zijn...

quote:

Op zondag 5 maart 2017 12:49 schreef motorbloempje het volgende:
Mijn man (35) en ik (bijna 32) zijn ook bewust kinderloos, of kindvrij zoals ik 't liever noem.
Kinderloos vind ik voor mensen die graag kinderen zouden willen maar dit op de een of andere manier niet hebben kunnen verwezenlijken. Het heeft een negatieve ondertoon, waar kindvrij veel meer keus en tevredenheid uitstraalt.

Al sinds ik weet dat kinderen krijgen een keuze is weet ik dat ik ze niet wil, en dat is eigenlijk zo rond 12 jaar geweest denk ik. Kreeg vroeger als meisje wel de standaard poppen en dergelijken, maar ze konden me niet echt bekoren, toen al niet. Hoor al jaren de 'wacht maar' opmerkingen, varierend van kennissen en familieleden tot wildvreemden die ons niet kennen maar waar je onverhoopt een praatje mee aanknoopt, en aangezien ik in de 30 ben, en getrouwd, is een veelgestelde vraag 'en, kinderen?'.

De familie en goede vrienden weten het inmiddels wel, die kennen ons ook, en weten dat we erg blij zijn met ons leven zoals het is en dat het ouderschap niet voor ons is. Dus dat stadium zijn we iig wel voorbij, al heb ik het idee dat mijn ouders érgens nog steeds hopen dat we er toch voor gaan. Al zijn ze ook erg blij dat we onze eigen weg gaan. Vrienden en kennissen vragen ze altijd meewarig of ze het niet erg vinden dat we in het buitenland wonen, bijvoorbeeld, vrienden en kennissen wiens kinderen een straat verderop wonen met hun 3 kinderen en elke zondag langksomen enzo.

Maargoed. Het vervelendst vind ik de opmerkingen van mensen die me écht niet kennen. Ik vind het niet erg als mensen vragen of ik kinderen heb. Dat vind ik ergens wel een prima vraag omdat het nu eenmaal best vaak voorkomt dat mensen kinderen hebben. En ik zeg dan ook altijd gewoon 'nee'. Als ze dan vragen of zeggen 'nóg niet hč?' dan zeg ik altijd gewoon 'nee, wij willen geen kinderen'. Dat zou op zich genoeg moeten zijn voor zo'n conversatie. Ik wil mensen die echt geďnteresseerd zijn best uitleggen waarom wij geen kinderen willen, maar dan alleen als ze écht geďntereseerd zijn en niet mijn uitleg en redenen afdoen met nog meer 'wacht maar', 'wie gaat er voor je zorgen als je oud bent', en 'het is anders als ze van jezelf zijn..'-opmerkingen... Maar zeker de 'wacht maar'. Wat geeft jou, wildvreemde, het idee dat jij mij beter kent dan ik mijzelf ken?? Serieus...?

quote:

Op zondag 5 maart 2017 13:19 schreef FredvZ het volgende:
Ik sta ook niet te springen om vader te worden. Net zoals een groot deel van mijn vrienden, allemaal hoog opgeleid en wonend in een stad. (Zou hier en verband tussen zitten?)

Opmerkingen als "wie gaat er voor je zorgen als je oud bent?" is zo'n dooddoener, gelukkig zijn er genoeg antwoorden denkbaar:
"Ik weet straks zeker dat ik alleen zit in mijn bejaardenflatje. Jij kan straks gaan zitten wachten achter de geraniums in de hoop dat iemand komt. Weggaan kan niet, want die koters zijn straks nog op hun teentjes getrapt ook als je niet hele dagen thuis bent zodat ze langs kunnen komen als het hun uit komt als je ze al langs komen".

"Dat is toch leuk" heb ik helemaal een hekel aan. Ik bepaal zelf wel wat ik leuk vind. En bij wat ik leuk vind passen imho moeilijk kinderen: Hard werken en vervolgens uitrusten op een exotisch eiland.

"Ja, maar je kan ze toch meenemen op vakantie, doen wij ook." Dan is het niet meer uitrusten.... Ik kan daar vol verbazing naar kijken: ouders met kroost die bepakt en bezakt het vliegtuig instappen om naar de andere kant van de wereld te vliegen. De frustratie staat vaak met koeienletters op het voorhoofd van die mensen. Vooral het 8+ uur bezig houden van die koters is een flinke uitdaging, net zoals het overal tussendoor manoeuvreren met de kinderwagen. Ik moet er niet aan denken.

"Je krijgt er zoveel voor terug" is misschien nog wel de ergste.
Ja, je krijgt er een hoop voor terug:
• poepluiers
• zindelijkheidsissue's
• nog meer poepluiers
• geheid dat ze iets duurs kapot gaan maken
• geheid dat het kind ergens in huis gaat kotsen
• rommel in huis
• rommel in de auto
• kosten voor kinderzitjes
• kosten voor kinderfietsen
• kosten voor kinderspeelgoed
• groter huis, want meer slaapkamers nodig
• verplicht verjaardagen vieren
• stress om het kind op de dagopvang te krijgen
• (of stress hoe genoeg inkomen te krijgen als een ouder thuis bij de kinderen blijft)
• stress om het kind op de basisschool te krijgen
• kosten voor onderwijs
• kosten voor schoolreisjes
• stress om een middelbare school te vinden
• kosten voor bergen lesmateriaal
• kosten voor een laptop
• kosten voor rekenmachine
• kosten voor kinderkleding
• gedoe met puberale acties van het kind

En zo zijn er nog wel meer dingen te bedenken. En prima natuurlijk als je daar als stelletje helemaal voor wil gaan, maar haal mij svp niet over.

Een oom&tante van mij zijn ook altijd kinderloos gebleven, maar ze was op een gegeven moment wel zwanger. Ik vermoed onder sociale druk en ik vermoed dat het ook aardig wat stress heeft opgeleverd, want het eindigde met een miskraam.

quote:

Op zondag 5 maart 2017 14:09 schreef Molo het volgende:

[..]

Je hoeft het toch ook niet uit te leggen?
Gewoon een 'nee die willen wij niet' volstaat prima, je verdere reacties en hoe jij dat ervaart heb je m.i. zelf in de hand.

quote:

Op zondag 5 maart 2017 14:24 schreef motorbloempje het volgende:
Krijgen jullie ook al 15 jaar te horen dat je jezelf blijkbaar niet goed genoeg kent omdat je écht zeker weten 100% echt wel met kinderen gaat eindigen, ookal denk je zelf nu dat je écht kindvrij bent, 'want ik ken ook die en die en die kregen ook gewoon kinderen ondanks dat ze zeiden dat ze het niet wilden, en ze zijn nu gelukkiger dan ooit'. Of is jullie gevraagd of je zeker wist dat je niet wilde aborteren toen je zwanger was, omdat het een 'ingrijpende beslissing was' om kinderen te kiezen?

Het gaat me niet eens om het onbegrip zelf voor het 'niet willen van kinderen', want ik heb ergens ook geen duidelijk 'begrip' mbt het waarom mensen wél kinderen zouden willen, ik snap dat echt niet aangezien ik die gevoelens of wens gewoon écht niet zie, snap en heb. Het gaat om de implicatie dat jouw mening, hoe jij je leven voor je ziet als kindvrij persoon, en alle bijkomstige opmerkingen in allerlei combinaties, er niet te doet aangezien het krijgen van kinderen 'de norm' is.

Probeer als vrouw, in de 30, maar eens een sterilisatie te krijgen. Daar komen 3 mannen aan te pas als je pech hebt: een huisarts, een specialist en een second opinion, die je allemaal zeggen 'dat een sterilisatie een ingrijpend besluit is'. Uiteindelijk heb ik er zelf vanaf gezien omdat ik de operatie zélf niet zag zitten op dat moment, maar misschien dat ik het over een paar jaar alsnog doe), maar het hele proces was vrij absurd. Kom je op je 19e binnen met een foetus in je buik, feliciteert iedereen je en wordt er ook niet gezegd 'het is een ingrijpend besluit om je kind te houden, wil je écht niet voor abortus gaan?'. Dat wordt gesteund, en dat is maar goed ook. Maar iemand van 30, 6 jaar getrouwd met een man die ook kindvrij is, die moet maandenlang volhouden tegen meerdere professionals dat ze écht geen kinderen wil.

Een vraag van de huisarts was 'en wat vindt je man hiervan?'. Nou ja, kijk, natuurlijk hebben we het erover, maar aan de andere kant heeft hij daar natuurlijk helemaal niets van te vinden. Het zou nogal stom en debiel zijn als ik stiekem (voor zover dat kan ) mezelf zou laten steriliseren en ondertussen zou doen alsof ik wel kinderen zou willen ofzo, maar dat is verder aan mij. Als ik mezelf wil laten steriliseren heeft NIEMAND daar wat over te zeggen behalve ik.

De volgende vraag was "maar wat nou als je relatie uit gaat en je met iemand samenkomt die wél kinderen wil?". Nou, ik wil dan nog steeds geen kinderen, dus die relatie zou niet werken.

Na 15 minuten heen en weerlullen over dit soort vragen met mijn mannelijke huisarts mocht ik naar de gynaecoloog. De assistente die zag waar ik voor kwam vroeg "is je gezin compleet dat je dit doet?". Dus ik zei simpelweg "ja!". Toen ze vroeg hoeveel kinderen ik had zei ik "geen". Ze was stil en keek de andere kant op, deed m'n bloeddrukonderzoeken en andere zaken en liet me de kamer weer uit.

Vervolgens een gesprek met de daadwerkelijke arts. Wéér dezelfde vragen. Wéér de levensingrijpende zaken, wéér de vragen over of mijn man het wel een goed idee vond, of dat ik misschien in een toekomstige relatie wel een man zou treffen die wél kinderen wilde.

Een hooggeplaatste collega/superior heeft me een keer tijdens een werkdiner toen ik naast hem zat compleet af zitten kraken in het bijzijn van andere mensen toen hij vroeg of ik kinderen had, en ondanks dat ik netjes zei dat het mijn keuze was, en dat ik zijn keus voor wel kinderen prima begreep en het daarbij wilde laten, bleef hij maar zeggen dat hij het onbegrijpelijk en 'raar' vond. Collega's (ook in mijn positie, maar met kinderen) vond het ook echt te zot voor woorden en heeft de hele tijd actief geprobeerd me te helpen het gesprek te beëindigen op een zo vriendelijk mogelijke manier (hij had invloed op mijn werk/beoordeling, iets wat in mijn veld nogal belangrijk is, gelukkig is hij nu weg)...

quote:

Op zondag 5 maart 2017 14:29 schreef joyvke het volgende:
Bewust kindvrij hier (33, vriend wordt dit jaar 34), hopelijk dit jaar definitief gesteriliseerd (ik wil echt van de pil). Vriend is ook "geholpen" en wil ze ook absoluut niet.

Gelukkig is de omgeving er wel van op de hoogte en zijn de vragen van "weet je het zeker" nu inmiddels opgehouden op 1 vriend na die pas geleden vader is geworden. Die zeker weet dat ik het leuk zou vinden, nou nee ik ken mezelf nog altijd beter dan dat jij me kent... Ik heb ook totaal niets met het "maar je voortplanten, je dnaaaaaaaa" plaatje.

Bij mij is het helaas door mijn zus (die was "kindvrij" om andere redenen (bang voor pijn etc) en heeft uiteindelijk nu 2 kinderen, denk uiteindelijk meer iemand die het niet zeker wist dan echt kindvrij) een ding geworden waarbij mensen constant aankaartte dat zij ze nu wel heeft. Ik geef ook altijd duidelijk aan dat mijn beweegredenen totaal niet overeen kwamen met die van haar. Dus dat is inmiddels ook opgehouden.

Als onbekenden/ matige vrienden/ kennissen het vragen zeg ik gewoon dat ik onvruchtbaar ben, dan wordt het vaak zo awkward dat de vragen ook wel stoppen.

Ik heb genoeg tegen bingo's voor het overgrote deel. En als ze beginnen dat het egoďstisch is vraag ik altijd waarom wil jij kinderen .