Eenzaam geen vriendschappen

Sollicitatiegesprek ging wel goed! Ik dacht toen ik er heen reed focus focus focus en niet als een stuk brak gaan zitten janken
Ze laten mij eind volgende week weten of ik op een tweede gesprek mag komen, er waren nog meer kandidaten.

Ja er is wel heel wat vooraf gegaan. Mijn (ex) vriend zat ook niet lekker in zijn vel, vooral de laatste drie weken. Begon met zijn gezondheid, huisarts dacht eerst aan buikgriep omdat hij niks binnen hield. Maar dat houdt maar aan en hij is al 10 kilo afgevallen best heel erg zorgwekkend.. Hij heeft bloedonderzoek laten doen en moest zijn ontlasting in buisjes doen voor onderzoek. Vandaag zou de uitslag zijn (ik heb helemaal geen contact dus ik weet dat niet hoe of wat). Daar werd hij depressief van, maar dingen als onzeker over zijn lichaam (hij heeft het syndroom van klinefelter) kamde hij ook mee.. Verder hadden we wel regelmatig ruzie, ik denk zelf vooral omdat we nogal wat hebben meegemaakt, overlijdens, verhuizing recent is hij op zich zelf gaan wonen waar hij ook stress van had, hij kan moeilijk zijn emotie uiten, ik ben daar ook geen kei in dus dat botste wel eens. Mijn moeder is sinds kort weer een beetje op de been die heeft een zwaar ongeluk gehad. Waardoor ik en mijn vader maanden mantelzorgers voor haar waren. Al met al een hoop dingen die spanningen kunnen geven binnen een relatie. Alhoewel ik met mijn vriend altijd ook wel heel goed konden praten, gewoon gesprekken tot 3 uur 's nachts als het ware Ik hield de positiviteit er wel in, we waren tot slot ook verloofd (sept 2015). Maar de laatste weken ging het tussen ons ook niet erg goed. Afgelopen zondag heeft hij op mijn verjaardag een verassing gegeven 3 dagen met ze tweeën er tussen uit (met de insteek dat we weer nader tot elkaar zouden komen). Maandag appte hij nog van het weekend gaan wij boeken! Maar het liep via app contact al weer fout, ik zei (ben best onzeker) "ik had het idee, dat je mij afgelopen zondag liever naar huis wou hebben, terwijl ik nog met je Boer zoekt vrouw wou gaan kijken" Maja misschien vat ik dat wel verkeerd op kus.. En toen sloegen denk ik de stoppen door, hij zei: hier geef ik geen antwoord op!
Maar het ging ook al slechter met hem, ik probeerde afstand te bewaren en liet alleen af en toe even weten of het allemaal wel ging en dat het wel goed komt met zijn gezondheid. Dat hij een beetje moet relaxen. Maar zijn antwoorden waren kortaf (begrijpelijk!) hij is op en dood moe. Ik zei nog tegen hem kan ik het weekend wel langs komen? Ik wil je graag steunen en dan kan ik je helpen met je huishouden, stofzuigen etc.) Nee zei hij ik weet niet of ik je nog wil zien, zit er helemaal doorheen... Ik heb geprobeerd er voor hem te zijn al dan wel op afstand. Ik wil ervoor vechten samen met hem, en accepteer alles aan hem, hij hoeft over zijn lichaam geen onzekerheden te hebben. Het zit in mijn hoofd en je kan mij niet helpen, zegt hij dan. Hij gaat contact zoeken met GGZ, hij is jaaaren terug ook onder behandeling geweest voor depressie, paniekaanvallen vooral, straatvrees etc. Maar er wel bovenop gekomen. Hij is bang voor een terugval en weet zich geen raad met zich zelf..
Dinsdag kreeg ik een mail dat hij zich ziek gaat melden van werk en dat hij rust nodig heeft en voorlopig mij niet kan zien en ook geen contact wil (time-out) Wat ik wel kon respecteren.
Gisteren stuurde hij een brief dat hij het uit wil maken. Hij heeft plots geen gevoelens meer voor mij. Is de ruzie's zat en wil niet meer aan weekenden gebonden zijn. We hebben alles verwijderd, Facebook eruit telefoonnummer eruit.

Ik had dit niet zien aankomen! Juist omdat hij die reis met mij wou maken en omdat hij zondag nog bij zijn moeder zei op de koffie het vuurtje is weer terug tussen ons. Wil haar niet kwijt dat is het mij niet waard. En nu pats boem dit! Voelt nu alsof de wereld onder mijn voeten vandaan is gezakt, ik weet mij geen raad, kan niet eten, kan niet slapen. Hardlopen lukt ook al niet.. Ga zo wel naar de bioscoop met een jeugdvriend, geen zin in maar ik moet het van mezelf doen. Ik probeer niet hele dagen in bed te liggen.
Maar het gevoel dat je je maatje niet kan helpen en kwijt bent is zoooo kut! We deden alles samen, dus alles herinnert mij nu aan hem. Als ik boodschappen doe, denk ik hier deden we altijd boodschappen, als ik naar het bos rij, hier reden we altijd etc etc.

Gisteren ben ik na mijn sollicitatiegesprek naar de huisarts gegaan. Ik word niet goed van die maagpijn, het niet tot rust kunnen komen. Heb voor de komende dagen wat rustgevers mee gekregen en ga maandag terug op gesprek.

[ Bericht 2% gewijzigd door Pixel91 op 10-03-2017 14:59:01 ]