Heb op mijn muur nog steeds wat foto's hangen van toen ik een jaar ging backpacken op mijn 19e. Of in de kast liggen nog sommige nostalgische dingen zoals het fotoboek dat mijn ex op ons 20e had gemaakt van ons weekendje berlijn
Of als ik tussen mijn oude kleding zit te zoeken en ik vind opeens een Ajax shirt van KJ Huntelaar waar ik op mijn 18e altijd in naar de voetbaltraining ging
Of ik zie in een oude telefoon een sms'je van een best hete chick waar ik toen mee ging daten. Inmiddels is ze neurochirurge en moet ze niets meer van een Jan Lul als ik hebben.
Op dat soort momenten vind ik het leven soms kut. Niet dat ik het nu allemaal totaal heb verkloot ofzo, dat valt nu ook wel weer mee. Maar het ouder worden heeft gewoon iets treurigs. De hypotheek is een vorm van moderne slavernij, sommige gasten zien er echt al redelijk belabberd uit met hun bierpensjes en kale kruinen. Loop zelf nog altijd met de gedachte ''We beginnen pas net aan ons leven'', maar als ik dan opeens een oud klasgenoot zie met nog drie sprietjes haar besef je pas dat het leven gewoon enorm hard gaat en dat de aftakeling alweer voor de deur staat
Maar toen was je gewoon nog lekker naïef. Alles lag nog open, met je maten had je het er over dat je straks ''dik veel geld'' ging verdienen na de universiteit. Iedereen was nog min of meer gelijk, want niemand had nog aanzienlijk meer bereikt dan anderen.
Ook waren er nog geen zwaarmoedige gevallen van mensen met depressies of drugsverslavingen of grote schulden enzo. Al dat soort negatieve volwassen shit speelde toen nog niet mee. Het enige wat boeide was of het die dag mooi weer ging worden, zodat je met je matties naar het strand kon. Of wanneer Call of Duty uit kwam, zodat je allemaal online kon gamen.
Klacht : niet tegen ouder worden kunnen.