Ik heb ff een stuk getypt. Het was eigenlijk bedoeld voor een ander topic, maar ik was behoorlijk aan het uitwijden over dit, terwijl ik dat hele boekwerk net zo goed had kunnen weglaten. Zonde van de tijd die ik gebruikte om op mn smartphone te typen, dus ik post het maar hier
---------
ADHD betekent minder in staat zijn om je impulsen te reguleren. Het wordt vaak een aandacht- en concentratiestoornis genoemd. Op zich kan je je met ADHD goed concentreren, alleen je impulsen bepalen waar je concentratieveld naartoe gaat.
Voor iedereen geldt dat het makkelijker is om je te concentreren op dingen die leuk zijn. Dus als je de hele reeks kenmerken van ADHD doorneemt, zal je er vast een aantal herkennen, ook al heb jij het niet. Ik heb om die reden ook veel getwijfeld aan mijn diagnose. Zo van:
ik heb mij vast aangesteld tijdens de test, of
ze kennen een stoornis toe aan gedragskenmerken die eigenlijk heel normaal zijn en ik laat mij wat wijsmaken. Het verschil is denk ik dat de meeste mensen toch meer overzicht hebben op hun prioriteiten en beter kunnen sturen waar ze hun aandacht op richten. Met ADHD gaat dat moeilijker: je hebt sterkere prikkels nodig om gemotiveerd te worden iets te kunnen doen en ook sterkere prikkels om jezelf daar vervolgens in af te remmen. Verstandelijk begrijp je het allemaal prima. Ook aan je lijf mankeert niks, dus je kan het. Maar tussen besluiten en doen: daar zitten wat draadjes los zeg maar.
Verschil tussen ADHD en ADD is of je wel of niet last hebt van hyperactiviteit (gevoel van gejaagdheid en beweeglijkheid). Verder is het gewoon hetzelfde. En geen mens is hetzelfde. Ik zie ADHD als een spectrum waarin iedereen zijn unieke plekje heeft. Vaak is het wel zo dat ADHD-ers wat extraverter, drukker en overheersender zijn. Maar ik denk dat dat indirecte symptomen zijn. Als je vanaf je geboorte de hyperactiviteit hebt, is dat een factor die bepalend is voor de ontwikkeling van je gedrag. Met ADHD kom je vaker in de actieve modus en met ADD kak je juist vaker in de passieve modus. Daardoor gaan anderen een stempel op je plakken en noemen ze de ene persoon druk en de ander rustig. Maar iemand is veel meer dan dat.
Maar met ADHD kan je twee dingen doen met je impulsen: of je zet de rem erop of je geeft je eraan over. Maar je kan het niet doseren.
Hoe weet je of je ADHD hebt? Bij zelftestjes op internet wordt een hele reeks kenmerken opgesomd en hoe chaotischer en drukker of dromeriger je bent, hoe meer AD(H)D je hebt en hoe meer bijzonder en speciaal je eigenlijk wel niet bent omdat je dat allemaal hebt. Zo staat het niet op internet, maar aan de reacties merk ik dat het vaak wel zo wordt geinterpreteerd. Het lijkt bijna een competitie te zijn wie de meeste kenmerken heeft en in hoeverre je er 'last' van hebt.
Het gaat er niet om aan hoeveel kenmerken je voldoet, maar of de kenmerken bij elkaar een patroon vormen in relatie tot jouw problemen. Als die 'hardnekkige luiheid' en/of impulsiviteit je zo hebben belemmerd in je leven dat je bijvoorbeeld je school niet hebt kunnen afmaken ook al mankeert het jou niet aan intelligentie, dan is er in ieder geval iets aan de hand. Het kunnen emoties zijn of gedragspatronen. Maar bij ADHD staat het er los van. Zou je je beter kunnen concentreren als je je emotioneel ook beter voelt, dan is het voor jezelf duidelijk dat je emoties een rol daarin spelen. Maar bij ADHD is dat niet het geval. Sterker nog, ik ervaar zelf dat de ADHD-kenmerken juist sterker worden als ik in een vrolijke bui ben.
Ik snap het heel goed, want wanneer je nog maar kort geleden de diagnose hebt gekregen, voel je je begrepen en erkend. Voorheen dacht je dat je gewoon lui, ongedisciplineerd en onvolwassen was. Elke keer die goede voornemens om het toch beter te gaan doen en elke keer gaat het toch weer mis omdat je je niet aan routine kan houden. Als je dat je leven lang hebt, komen er veel emoties vrij.
Vaak is het wel zo dat mensen met AD(H)D interessante en leuke mensen zijn. Als je zoiets leest en je hebt die diagnose zelf ook, geeft dat je ego wel een oppepper. Ik heb mezelf heel erg ingepeperd dat het niet betekent dat mensen zonder ADHD daarmee automatisch minder interessant en juist meer saai en 'moderate' zijn. Het is niet goed als je je eigenwaarde laat afhangen van een stempel.
Echter stiekem deed ik dat wel. Wat vervolgens maakte dat ik elke keer ging twijfelen aan de diagnose. En waardoor ik een groot schuldgevoel had omdat ik zo dacht.
Ik ben blij dat stukje bij beetje die emoties afzwakten en zodoende ieder mens als bijzonder en uniek kan zien. Dat contrast "ADHDers en normale mensen" ebte weg.
Ik ben mezelf wel beter gaan leren kennen met de diagnose, daarom maakte ik dat proces door.
[ Bericht 8% gewijzigd door PabstBlueRibbon op 17-05-2017 21:29:06 ]