R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Bewustzijn kunnen we helaas niet weten. Sterker nog, we weten niet eens wat het isquote:Op zaterdag 24 juni 2017 00:47 schreef EggsTC het volgende:
[..]
Dit ja.
Letterlijk voorbij gedachten.
Ik vraag me af of linkshandigen dit sneller uit nature hebben dan rechtshandigen, aangezien de rechter hersenhelft dan dominant is als je linkshandig bent. En dus ook minder vatbaar zijn voor dat nadenk patroon.
:')
Bewustzijn is waar alles uit bestaat, de overkoepelende schil van álles. Dit is ook waarom je, als je een goed diepe meditatie hebt, kan ervaren dat je samensmelt met objecten.quote:Op donderdag 24 augustus 2017 23:35 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
[..]
Bewustzijn kunnen we helaas niet weten. Sterker nog, we weten niet eens wat het is
Nu heb ik hier totaal geen "wetenschappelijke" onderbouwing voor omdat de wetenschap lichtjaren achterloopt op mijn ervaringen en op meditatieve staten ansich. Maar eigen ervaring (en bepaalde boeken) vertellen mij dat het zo werkt.
En wetenschap is dit ook het topic verder niet voor, want zoals je zelf al zegt; "ze weten nog niet eens wat het is". Dat klopt.
"We are all one", is geen lukrake uitspraak.
Lambo of Rekt
Ben nu al een tijd aan het filosoferen over het automatisch denken, het staat op dit forum perfect uitgelegd. Alleen kan ik het niet loslaten. Ik heb vaker hier vertelt dat ik me zelf aan het controleren ben. Dus bij iedere gedachten of denken die ik krijg ga ik zitten oordelen van: ben ik bewust of zit ik automatisch te denken?
Ik kan hier compleet van in de war raken en gaan piekeren en zo de hele dag bezig zijn. Het lijkt op dwangmatig denken van iets willen weten. Terwijl als ik het een keer loslaat alles thuis op rolletjes draait, door wat je geleerd hebt over dit onderwerp o.a op dit forum. Maar er gaat wel een belletje rinkelen als het niet lekker gaat zonder alles precies te weten en te gaan denken.
Voor mij is dit een kwestie van aanvoelen en van je intuïtie uitgaan. Ik denk dat de meesten hier op varen. Toch?
Ik kan hier compleet van in de war raken en gaan piekeren en zo de hele dag bezig zijn. Het lijkt op dwangmatig denken van iets willen weten. Terwijl als ik het een keer loslaat alles thuis op rolletjes draait, door wat je geleerd hebt over dit onderwerp o.a op dit forum. Maar er gaat wel een belletje rinkelen als het niet lekker gaat zonder alles precies te weten en te gaan denken.
Voor mij is dit een kwestie van aanvoelen en van je intuïtie uitgaan. Ik denk dat de meesten hier op varen. Toch?
Maak je niet zo druk.quote:
Ben nu al een tijd aan het filosoferen over het automatisch denken, het staat op dit forum perfect uitgelegd. Alleen kan ik het niet loslaten. Ik heb vaker hier vertelt dat ik me zelf aan het controleren ben. Dus bij iedere gedachten of denken die ik krijg ga ik zitten oordelen van: ben ik bewust of zit ik automatisch te denken?
Ik kan hier compleet van in de war raken en gaan piekeren en zo de hele dag bezig zijn. Het lijkt op dwangmatig denken van iets willen weten. Terwijl als ik het een keer loslaat alles thuis op rolletjes draait, door wat je geleerd hebt over dit onderwerp o.a op dit forum. Maar er gaat wel een belletje rinkelen als het niet lekker gaat zonder alles precies te weten en te gaan denken.
Voor mij is dit een kwestie van aanvoelen en van je intuïtie uitgaan. Ik denk dat de meesten hier op varen. Toch?
1 + 1 = blauw
Elke keer als dat gebeurt, zeg je tegen jezelf: 'ontspan!' of: 'ontspannen in dat wat is'. Zo'n mantra kan helpen om daar uit te komen.quote:
Ben nu al een tijd aan het filosoferen over het automatisch denken, het staat op dit forum perfect uitgelegd. Alleen kan ik het niet loslaten. Ik heb vaker hier vertelt dat ik me zelf aan het controleren ben. Dus bij iedere gedachten of denken die ik krijg ga ik zitten oordelen van: ben ik bewust of zit ik automatisch te denken?
Ik kan hier compleet van in de war raken en gaan piekeren en zo de hele dag bezig zijn. Het lijkt op dwangmatig denken van iets willen weten. Terwijl als ik het een keer loslaat alles thuis op rolletjes draait, door wat je geleerd hebt over dit onderwerp o.a op dit forum. Maar er gaat wel een belletje rinkelen als het niet lekker gaat zonder alles precies te weten en te gaan denken.
Voor mij is dit een kwestie van aanvoelen en van je intuïtie uitgaan. Ik denk dat de meesten hier op varen. Toch?
Heb me minder druk gemaakt door mijn pieker gedachtes (en dat zijn er veel) uit te stellen naar mijn bedtijd. Eenmaal aangebroken deze tijd had ik er geen zin meer in om te denken.
Je kan zo wel veroorzaken dat je niet kan slapen door het piekeren.quote:
Heb me minder druk gemaakt door mijn pieker gedachtes (en dat zijn er veel) uit te stellen naar mijn bedtijd. Eenmaal aangebroken deze tijd had ik er geen zin meer in om te denken.
1 + 1 = blauw
Nee hoor, ik weet van mezelf dat het niet normaal is wat ik overdag doe. Als ik in bed stap en ik ben moe val ik meteen in slaap. De gedachtes bij mij gaan niet over problemen of iets dergelijks. Maar meer over interesses bijv. over het onderwerp waar we het hier op dit forum over hebben. Wat ik nu ervaar is dat ik het de laatste dagen meer heb losgelaten, dat ik minder in mijn hoofd geleefd heb.
Oké, net dus een tentamen deels redelijk gefaald op het einde (in het begin dacht ik eigenlijk niet aan hem, maar het ging al niet zo lekker) doordat ik dus aan mijn crush zat te denken, dus ik ga hier ook maar weer eens harder mee aan de slag. 
Hoi allemaal, ik heb een vraag/zit met een kwestie hier. Al een poos kan ik niet meer normaal mediteren in mijn slaapkamer, en als ik het doe dan voelt het zeer geforceerd/druk aan waardoor ik geen “rust” kan vinden en blokkeer, ongeacht hoe lang ik zit (kan soms wel een uur zitten).
Ik heb echter gemerkt dat als ik mediteer in het huis van een vriend (waar ik op het huis pas omdat hij soms paar weken weg is) dan lukt het opeens wel en voelt het niet meer geforceerd aan (geen blokkade). Zelf ben ik (denk ik) er al achter (door experimenteren en nadenken hierover) waar dit waarschijnlijk door komt: …. In mijn slaapkamer (waar het mediteren niet lukt) zitten spullen die mij herinneren aan iets ‘doen’, terwijl ik gewoon wil ‘zijn’ tijdens het mediteren. Die persoonlijke spullen vormen op een of andere manier dan een obstakel voor mij (-n bewustzijn). Het kan ook komen doordat de spullen van 'mijn' zijn (hechting eraan), waardoor ze een blokkade veroorzaken.
Ik ben al zover dat ik al mijn spullen uit mijn slaapkamer heb weggehaald (als experiment), op bed en kleding na. Dit voelde iets beter aan, maar zelfs het bed en kleding vormen een probleem, want ik kan er nog steeds niet normaal mediteren. Zit ik in de zolder, waar geen spullen van mij zitten, dan kan ik er wel normaal mediteren en ervaar ik die blokkade niet.
Ik begrijp dit dus niet, ligt dit nu aan de spullen omdat die me herinneren aan iets ‘doen’ (i.t.t. ‘zijn’) of is het probleem dat de spullen van “mijn” zijn (en dus te maken heeft met hechting eraan)? Of ligt het ergens anders aan? Dat ik gek ben geworden ofzo?
Wat ik ook graag wil weten is, of dit normaal (een bekend probleem) is als je eenmaal ver gevorderd bent met mediteren/mindfulness (ben er al jaren mee bezig). Herkent iemand dit of heb je er ergens iets over gelezen/gezien dan hoor ik er graag over.
Ik heb echter gemerkt dat als ik mediteer in het huis van een vriend (waar ik op het huis pas omdat hij soms paar weken weg is) dan lukt het opeens wel en voelt het niet meer geforceerd aan (geen blokkade). Zelf ben ik (denk ik) er al achter (door experimenteren en nadenken hierover) waar dit waarschijnlijk door komt: …. In mijn slaapkamer (waar het mediteren niet lukt) zitten spullen die mij herinneren aan iets ‘doen’, terwijl ik gewoon wil ‘zijn’ tijdens het mediteren. Die persoonlijke spullen vormen op een of andere manier dan een obstakel voor mij (-n bewustzijn). Het kan ook komen doordat de spullen van 'mijn' zijn (hechting eraan), waardoor ze een blokkade veroorzaken.
Ik ben al zover dat ik al mijn spullen uit mijn slaapkamer heb weggehaald (als experiment), op bed en kleding na. Dit voelde iets beter aan, maar zelfs het bed en kleding vormen een probleem, want ik kan er nog steeds niet normaal mediteren. Zit ik in de zolder, waar geen spullen van mij zitten, dan kan ik er wel normaal mediteren en ervaar ik die blokkade niet.
Ik begrijp dit dus niet, ligt dit nu aan de spullen omdat die me herinneren aan iets ‘doen’ (i.t.t. ‘zijn’) of is het probleem dat de spullen van “mijn” zijn (en dus te maken heeft met hechting eraan)? Of ligt het ergens anders aan? Dat ik gek ben geworden ofzo?
Wat ik ook graag wil weten is, of dit normaal (een bekend probleem) is als je eenmaal ver gevorderd bent met mediteren/mindfulness (ben er al jaren mee bezig). Herkent iemand dit of heb je er ergens iets over gelezen/gezien dan hoor ik er graag over.
Spullen zijn energie omgezet in materie. Het kan dus heel goed zijn dat de spullen die je om je heen verzamelt er voor zorgen dat je denkt aan "doen" of "werken" en je "zijn" in de weg staan.quote:
Zou alleen niet weglopen of de spullen verwijderen, zou juist gaan uitvinden waarom die spullen die lading hebben voor je. Misschien heb je je pad al gevonden, door alles op te geven wat van jou is en te leven van huizen van anderen.
Vergevorderd is een rekbaar begrip. Heb je echt stappen gemaakt of hang je al jaren op hetzelfde niveau? Wat staat er nog tussen jou en "oneness" met de natuur en je omgeving? Mooi punt om te zijn, moet inderdaad gek aanvoelen, maar als je streeft naar een leven zonder materie zullen mensen je sowieso snel gek vinden.
Volgens mij is het niet de gehecht aan spullen maar gehecht zijn aan de gedachten over de spullen. Zo kan je ook gehecht zijn aan de gedachten over de ruimte waar je bijvoorbeeld zit. Als ik moeite heb met meditatie ga ik meestal in het donker zitten of doe gewoon mijn ogen dicht.quote:
Hoi allemaal, ik heb een vraag/zit met een kwestie hier. Al een poos kan ik niet meer normaal mediteren in mijn slaapkamer, en als ik het doe dan voelt het zeer geforceerd/druk aan waardoor ik geen “rust” kan vinden en blokkeer, ongeacht hoe lang ik zit (kan soms wel een uur zitten).
Ik heb echter gemerkt dat als ik mediteer in het huis van een vriend (waar ik op het huis pas omdat hij soms paar weken weg is) dan lukt het opeens wel en voelt het niet meer geforceerd aan (geen blokkade). Zelf ben ik (denk ik) er al achter (door experimenteren en nadenken hierover) waar dit waarschijnlijk door komt: …. In mijn slaapkamer (waar het mediteren niet lukt) zitten spullen die mij herinneren aan iets ‘doen’, terwijl ik gewoon wil ‘zijn’ tijdens het mediteren. Die persoonlijke spullen vormen op een of andere manier dan een obstakel voor mij (-n bewustzijn). Het kan ook komen doordat de spullen van 'mijn' zijn (hechting eraan), waardoor ze een blokkade veroorzaken.
Ik ben al zover dat ik al mijn spullen uit mijn slaapkamer heb weggehaald (als experiment), op bed en kleding na. Dit voelde iets beter aan, maar zelfs het bed en kleding vormen een probleem, want ik kan er nog steeds niet normaal mediteren. Zit ik in de zolder, waar geen spullen van mij zitten, dan kan ik er wel normaal mediteren en ervaar ik die blokkade niet.
Ik begrijp dit dus niet, ligt dit nu aan de spullen omdat die me herinneren aan iets ‘doen’ (i.t.t. ‘zijn’) of is het probleem dat de spullen van “mijn” zijn (en dus te maken heeft met hechting eraan)? Of ligt het ergens anders aan? Dat ik gek ben geworden ofzo?
Wat ik ook graag wil weten is, of dit normaal (een bekend probleem) is als je eenmaal ver gevorderd bent met mediteren/mindfulness (ben er al jaren mee bezig). Herkent iemand dit of heb je er ergens iets over gelezen/gezien dan hoor ik er graag over.
Bedankt voor je reactie. Dat is dus wat ik altijd doe: weglopen (andere plek zoeken) of spullen verwijderen.quote:
[..]
Spullen zijn energie omgezet in materie. Het kan dus heel goed zijn dat de spullen die je om je heen verzamelt er voor zorgen dat je denkt aan "doen" of "werken" en je "zijn" in de weg staan.
Zou alleen niet weglopen of de spullen verwijderen, zou juist gaan uitvinden waarom die spullen die lading hebben voor je. Misschien heb je je pad al gevonden, door alles op te geven wat van jou is en te leven van huizen van anderen.
Vergevorderd is een rekbaar begrip. Heb je echt stappen gemaakt of hang je al jaren op hetzelfde niveau? Wat staat er nog tussen jou en "oneness" met de natuur en je omgeving? Mooi punt om te zijn, moet inderdaad gek aanvoelen, maar als je streeft naar een leven zonder materie zullen mensen je sowieso snel gek vinden.
Door je advies ben ik me ook iets gaan beseffen: Ik heb zo’n 12 jaar geleden al mijn spullen weggedaan en ben meer dan een jaar gaan rondzwerven in NL. Dit kwam ‘o.a.’ door (spirituele) ervaringen van ‘eenheid’, alleen had ik toen mezelf min of meer ‘gedwongen’ om al mijn spullen op te geven (dat was niet wijs van mij, maar misschien hoorde het bij de levenslessen die ik moest leren). Het hebben van spullen was “niet goed” (in mijn ogen toen) en ik veroordeelde het, dat was de manier voor mij om er van af te komen. Ondanks dat ik dat leven (op straat) al jaren niet meer leef, veroordeel ik het hebben van spullen nog steeds ergens in mijn achterhoofd. Ik denk dat dat het is. Tijdens meditatie word ik dan steeds ‘gewezen’ op mijn spullen omdat ik het nog steeds veroordeel denk ik, waardoor ik dan blokkeer.
Zoals user Kamina boven je aangaf, jaren mediteren maakt niet “vergevorderd”, had me wat ongelukkig verwoord. Er zijn stappen gemaakt, maar hang tegelijkertijd ook op hetzelfde niveau. Van buiten zie je geen vooruitgang, behalve dat ik mijn emoties zoals angst/woede/etc innerlijk kan kanaliseren (accepteren) en niet op anderen hoef af te reageren, maar van binnen voelt het alsof ik een reis naar het einde van het heelal heb gemaakt, je leert jezelf dus kennen. Ik wil hiermee niks bereiken, behalve de innerlijke ruimte creëren om de “negatieve”-gevoelens/gedachten die soms opkomen te verwerken en accepteren en daarvoor heb ik “meditatie” nodig.
Dat kan heel goed zo zijn, zie mijn uitleg/reactie op Jop78. Ik zal de volgende keer daar op letten. Bedankt voor de tip.quote:
[..]
Volgens mij is het niet de gehecht aan spullen maar gehecht zijn aan de gedachten over de spullen. Zo kan je ook gehecht zijn aan de gedachten over de ruimte waar je bijvoorbeeld zit. Als ik moeite heb met meditatie ga ik meestal in het donker zitten of doe gewoon mijn ogen dicht.
Door dit gebeuren was ik aan het nadenken om een aparte kamer voor meditatie te gebruiken, een waar geen spullen zitten, soort zen-kamer, maar dan écht zonder niks (geen matjes/kussentjes en bloempjes, dat is een nachtmerrie voor mij
, maar goed dat komt wrs door de veroordeling).
Ja, want je moet de prikkels verwerken die je binnenkrijgt. Je hebt dan alleen geen referentiekader, dus kan je (nog) geen herinneringen opslaan in een construct, wel als emotie/ervaring.
Een baby denkt wel, maar refereert niet, dus leeft in het nu. Pas als taal en begrip zijn bijgebracht, gaat het zich bezighouden met verleden of toekomst.
Een baby denkt wel, maar refereert niet, dus leeft in het nu. Pas als taal en begrip zijn bijgebracht, gaat het zich bezighouden met verleden of toekomst.
Volgens mij heb ik de vraag verkeerd gesteld en bedoelde ik eigenlijk: als je geen enkele herinnering had aan een verleden in welke vorm dan ook, zou je dan denken?
En een emotie is toch een gevolg, een reactie op het denken? Want als de gedachten er niet is er ook geen emotie. Zoals ik het nu bekijk is dat als er een emotie is dat je dan in je denken zit en niet in je gevoel.
En een emotie is toch een gevolg, een reactie op het denken? Want als de gedachten er niet is er ook geen emotie. Zoals ik het nu bekijk is dat als er een emotie is dat je dan in je denken zit en niet in je gevoel.
Pijn is een gevoel wat je wel degelijk waarneemt zonder te denken. Het denken kan dus ook een gevolg zijn van de emotie.
Denk niet dat een baby bewust huilt als het honger heeft, dat gaat op instinct, niet op nadenken.
Maar voor mij blijft het antwoord ja op je vraag. Zelfs zonder enige referentie zal je nog een voorkeur hebben voor warmte, of kou, licht, of donker, dus zullen er primitieve gedachtes zijn. Nadenken is een proces, waarbij een idee ook het resultaat kan zijn, niet alleen herinneringen. Maar als er ook geen herinneringen gemaakt worden zal er geen bewustzijn opbouwen, maar je zou niet bewust nadenken, slechts onbewust handelen.
Denk niet dat een baby bewust huilt als het honger heeft, dat gaat op instinct, niet op nadenken.
Maar voor mij blijft het antwoord ja op je vraag. Zelfs zonder enige referentie zal je nog een voorkeur hebben voor warmte, of kou, licht, of donker, dus zullen er primitieve gedachtes zijn. Nadenken is een proces, waarbij een idee ook het resultaat kan zijn, niet alleen herinneringen. Maar als er ook geen herinneringen gemaakt worden zal er geen bewustzijn opbouwen, maar je zou niet bewust nadenken, slechts onbewust handelen.
Fysieke pijn is toch geen emotie?
Naar je herinneringen gaan is toch denken aan het verleden?
Dus als je dan mentaal in het verleden zit dan ben je niet vertegenwoordigd in het nu.
Volgens mij is om bewust te zijn en te worden in en van het nu juist zonder gedachten aan een verleden.
Maar zoals ik nu van je begrijp kan je volgens jou niet bewust zijn zonder herinnering aan verleden en blijf je juist onbewust.
Naar je herinneringen gaan is toch denken aan het verleden?
Dus als je dan mentaal in het verleden zit dan ben je niet vertegenwoordigd in het nu.
Volgens mij is om bewust te zijn en te worden in en van het nu juist zonder gedachten aan een verleden.
Maar zoals ik nu van je begrijp kan je volgens jou niet bewust zijn zonder herinnering aan verleden en blijf je juist onbewust.
Een emotie is een innerlijke beleving, pijn is een innerlijke beleving.
Ik wist niet waar je heen ging met je vraag, je stelde slechts dat iemand geen herinneringen had. Als je bewust aan het denken bent, in woorden of begrippen, dan ben je toch aan het denken in herinneringen, want taal is je geleerd. Als je in het nu wilt zijn, zal je nog steeds gedachten krijgen, doordat input altijd wel iets triggered in je hoofd, je laat die gedachten alleen geen vat krijgen. Je gaat dus geen energie stoppen in de woorden die gevormd worden, maar ze zullen, zeker in het begin, nog wel gevormd worden.
Daarnaast maak je ontzettend veel aannames op al je kennis, alleen al om in leven te blijven. Wanneer ga je eten, is je lichaam warm genoeg, moet je al slapen. Als je continu in een verlichte staat wilt zijn waarin je niet gehinderd wordt door je referentiekaders, dan zal je niet lang leven zonder hulp van buitenaf.
Het is denk ik steeds een wisselwerking tussen wat je waarneemt en er voor zorgen dat er geen oordeel wordt gevormd aan de hand van je geheugen, niet om je harde schijf te wissen en als een amoebe door het leven te gaan.
Ik wist niet waar je heen ging met je vraag, je stelde slechts dat iemand geen herinneringen had. Als je bewust aan het denken bent, in woorden of begrippen, dan ben je toch aan het denken in herinneringen, want taal is je geleerd. Als je in het nu wilt zijn, zal je nog steeds gedachten krijgen, doordat input altijd wel iets triggered in je hoofd, je laat die gedachten alleen geen vat krijgen. Je gaat dus geen energie stoppen in de woorden die gevormd worden, maar ze zullen, zeker in het begin, nog wel gevormd worden.
Daarnaast maak je ontzettend veel aannames op al je kennis, alleen al om in leven te blijven. Wanneer ga je eten, is je lichaam warm genoeg, moet je al slapen. Als je continu in een verlichte staat wilt zijn waarin je niet gehinderd wordt door je referentiekaders, dan zal je niet lang leven zonder hulp van buitenaf.
Het is denk ik steeds een wisselwerking tussen wat je waarneemt en er voor zorgen dat er geen oordeel wordt gevormd aan de hand van je geheugen, niet om je harde schijf te wissen en als een amoebe door het leven te gaan.
Met het verleden bezig zijn is meer "Als ik dit had gedaan, had ik daar kunnen staan in het leven.", met de toekomst "Als ik die functie heb, zal ik gelukkig worden.".
In het nu leven betekent niet dat je nooit meer herinneringen hebt, het gaat er meer om dat je ze geen lading meer geeft door ervaringen vanuit het verleden.
In het nu leven betekent niet dat je nooit meer herinneringen hebt, het gaat er meer om dat je ze geen lading meer geeft door ervaringen vanuit het verleden.
