Continue een adrenaline rush

Sinds een aantal dagen heb ik de hele dag last van een 'adrenaline rush', het is een gevoel wat ik moeilijk kan beschrijven.

Ik ben nu 26 jaar, klote jeugd gehad, weinig tot geen vrienden (al ben ik die nu weer langzaam op aan het bouwen), last van paniek/angststoornissen, en er is recent gebleken dat er vermoedens zijn van PDD-NOS of asperger. Door mijn jeugd heb ik geen relatie(s) gehad, heb een keer met een meisje in bed gelegen maar te nerveus om de first move te maken, waardoor dit is mislukt. M.a.w. ik ben een 26 jarige loser, waar geen enkel meisje ooit met zou willen daten of wilt leren kennen. Door mijn minder sociale skills gaat simpelweg aanspreken in de discotheek er ook al niet inzitten.

Recent ben ik wakkergeschud door een vervangende dokter, en ik merk gewoon dat ik 1/3 van mijn leven heb weggegooid. Heb totaal geen ervaring opgedaan, alleen maar gewerkt en gestudeerd, maar nooit tijd genomen om eens te genieten, weg te gaan, of iets ondernemen. Heb alleen maar geleefd in angst en onzekerheid. Nu wil ik het zo snel mogelijk omdraaien, ga kijken of ik iets kan doen aan mijn sociaal skills d.m.v. coaching, ben opzoek naar een huurhuis, switchen van baan, doe wat aan daten (paar gesprekken online, een echte, maar die zal wel niet doorgaan) en ga binnenkort weer met wat nieuwe vrienden opstap. Echter is het allemaal te laat, en ben ik helaas mislukt.

Het is heel gek wat ik opeens allemaal voel. Het is alsof een orkaan binnen in mij is losgebarsten, ik voel verdriet, energie/opgewerkt, depressie, uitstap gedachtes, rillingen/onrustigheid, gevoel van stikte, gevoel dat ik moet rennen .. eigenlijk alles tegelijk. :S
Heeft iemand zo'n non-stop 'rush' al eens gehad? Komt het goed met mij?

Sorry voor de lange post, moest het even van mij afschrijven.

[ Bericht 0% gewijzigd door eastmain op 10-02-2017 21:29:07 ]

Thanks voor de reacties, heeft mij zeker geholpen.
Inmiddels is de adrenaline rush iets rustiger geworden, maar nog steeds aanwezig.
Wil mij niet weer opnieuw laten leegtrekken naar beneden, dus wil er zoveel mogelijk aan doen om nu verder te komen.

Hopelijk heb ik de komende weken/maanden uitzicht op nieuwe leuke baan, huurhuis/appartement, en natuurlijk geluk in de liefde. Het is niet zozeer de frustratie over nog nooit echt fysiek contact, maar gewoon het totaal plaatje. Wil daarom minder hoge standaarden aan mijzelf stellen, maar nu doorgroeien op een goede manier. Wil gewoon geluk en plezier in mijn leven.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2017 21:32 schreef schommelstoel het volgende:
Het is nooit te laat
Dat je er aan wil werken is toch al een stap in de goede richting?

Thanks.
Het is gewoon voor mij erg laat, 26 jaar, nooit vriendin gehad, nooit echt student geweest (ging nooit naar party's, grote vriendenclub ofzo). In mijn jeugd heb ik nooit goed om kunnen gaan met signalen en hoe op te stellen. Nu wil ik dat veel anders doen, al ben ik de vorige jaren wel wat gegroeid daarin en denk ik terug aan die goede/leuke momenten.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2017 23:13 schreef Swlabr het volgende:
26 is niet te laat. Je kan alles nog.

Het klinkt alsof er van binnen van alles is losgebarsten. Heb je iemand die je hierin kan begeleiden, een psycholoog of psychotherapeut?

Ja, maar merk dat zij me vooral tegenhouden maar merk helaas dat het heel lang duurt. De frustratie was dat ik te horen kreeg dat ik wederom 4/6 maanden moest wachten (bovenop de intake van 2,5 maand).

quote:

Op zaterdag 11 februari 2017 02:36 schreef Lenny77 het volgende:
Dit is net super goed!
Je bent wakker en begint met echt te leven! Geniet ervan en ga desnoods nog 100 keer op je bek maar ga zo verder, dit komt dik in orde! En die fysieke rush gaat wel wat settelen hoor. Maar laat je niet terug stilletjes wegzakken in het negativisme..
En 26 is nog zooooo jong! De hele wereld ligt voor je open, recht aan je voeten!
Ga ervoor!

Thanks!
Zit op een 1/3, maar misschien moet ik niet zo denken.
Ga ervoor, en wil nu stappen maken.

quote:

Op zaterdag 11 februari 2017 02:44 schreef shazaam het volgende:
Ach jongen, je bent 26, je hebt je hele leven nog voor je, het goede gedeelte in ieder geval Je wordt nu 'wakker' en hebt nu de kans om daar wat mee te doen, ik kan je vertellen het zijn er /velen/ die dat niet hebben en die op hun veertigste nog steeds rondlopen zonder enig idee.
Zet voor jezelf op een rijtje wat je echt belangrijk vind, bedenk welke stappen je daarvoor moet ondernemen en zet die stappen, zodra je gaat genieten van die stappen ben je zo waar je wilt zijn

Wil nu wel veel tegelijk, maar weet hoe ik de stappen wil zetten.
Hopelijk kan hulp mij hierin helpen, maar heb gemerk dat het allemaal zo langzaam gaat. Moet dingen dus echt goed gaan doen, ga daarvoor opzoek naar goede coach of iemand die mij erbij kan helpen.

quote:

Op zaterdag 11 februari 2017 03:43 schreef Opnaarmars het volgende:
Probeer stap voor stap verder te gaan.
(Het hoeft niet allemaal tegelijk als je merkt dat dit je echt kapot maakt!)

Durf om hulp te vragen: zeg tegen mensen "ik zit hier en hier mee... hoe zullen jullie dit aanpakken?" win-win want zo open je ook meer naar mensen.

Ikzelf zie de wereld objectief en heb moeite met 'small talk'. Met een beetje wilskracht kan je dat laatste overwinnen.

Ohja, en aanspreken op de discotheek is mission impossible - vooral met die harde muziek. 99% is uitstraling, looks en non-verbaal. Dat is geen eerlijke vergelijking.

Thanks voor je tips.
Heb inderdaad gemerkt door mij meer open te stellen en te vragen, er mogelijkheden zich openen.
Kan je voorbeeld geven van wat bijvoorbeeld moeilijk voor je is aan small talk?

quote:

Op zaterdag 11 februari 2017 10:15 schreef CapnIzzy het volgende:
Het is pas te laat als je in je kistje ligt

De vorige jaar heb ik altijd gedacht dat het beter was om die stap eerder te nemen, dat kwam achteraf mede door het afbouwen van mijn medicatie (dat was dus helemaal niet goed gegaan).
Ik wil het nu niet meer, zit op een goed niveau en ik wil de wereld ontdekken.

[ Bericht 2% gewijzigd door eastmain op 13-02-2017 21:15:26 ]

quote:

Op zondag 12 februari 2017 18:18 schreef Dakterras het volgende:
Zijn dit niet gewoon paniek- aanvallen?

Ik kreeg afgelopen zomer ook ineens een enorm gevoel van falen met lichamelijke reacties. Een opeenstapeling van zelfmedelijden, zelfhaat, ocd en een trauma (<--waar alles mee begon).

Ik was ook altijd een onzeker iemand die het maar niet lukte om stappen te zetten op allerij gebieden. Al moet ik wel erbij zeggen dat ik in tegenstelling tot jij wel een zeer fijne jeugd hebt gehad, ondanks mijn onzekerheid en eeuwige twijfel.

Ben je in therapie?

Het zijn niet paniekaanvallen, want herken ze niet als de symptomen die ik normaal heb. Het is meer een gevoel dat je nog snel de trein wilt halen en blij bent dat je nog (hijgend) net optijd hebt kunt instappen.

Hoop dat het inmiddels met jou beter gaat, hoe gaat het nu?

Opzicht geen slechte jeugd gehad, maar altijd heel beschermd opgevoed. Maar daardoor altijd wat 'voorzichtig' geweest, al kan ik in sommige dingen gewoon prima mijn draai vinden.

quote:

Op zondag 12 februari 2017 16:41 schreef edraket31 het volgende:

[..]

Mijn ex....bleek uiteindelijk een psychose te zijn....

Gelukkig niet de symptomen die daarbij lijken te horen. Ik voel me juist enorm energiek en opgewekt.

quote:

Op zondag 12 februari 2017 16:36 schreef Dorpspastoor het volgende:
Als je over jezelf praat in termen als '''Loser'' en iemand waar geen enkel meisje ooit mee wil daten, gaat het natuurlijk nooit wat worden

Ben zelf nooit zo van de labeltjes PDD NOS en dat soort dingen. Ben van mening dat 9 op de 10 mannen wel een afwijking in hun sociale gedrag hebben op wat voor manier dan ook, dus omdat je misschien wat minder sociaal bent jezelf meteen een afwijking aan laten praten, lijkt me ook niet verstandig.

Ik ben zelf ook geen ster in het voeren van fantastisch boeiende gesprekken en ik herken die adrenaline rushes ook wel, als je je zorgen begint te maken over de toekomst enzo. Maar dit soort topics en zulke negatieve teksten over jezelf schrijven heeft echt geen zin.

Zie het wel vaker bij mensen met weinig zelfvertrouwen, die worden enorm onzeker, gaan moeilijker gedrag vertonen in sociale situaties, komen lastiger aan een vriendin en nieuwe contacten, en zo houdt de negatieve spiraal zichzelf in stand. Wat die mensen (naar mijn idee) 9 van de 10 keer nodig hebben is zelfvertrouwen, en niet één of ander labeltje dat suggereert dat je ergens aan ''lijdt'' waar je niets aan kunt doen.

Was op mijn 25e overigens voor een groot deel net zoals jij. Ik studeerde, zat 5 dagen per week in mijn eentje in de UB, werkte al tien jaar bij hetzelfde bijbaantje en zag niet meer in hoe ik dit allemaal moest gaan veranderen. Sinds ik een paar stages heb gelopen en meer in contact ben gekomen met nieuwe mensen, merk ik pas dat ik veel meer word gewaardeerd dan ik dacht, heb nu (2 jaar later nog maar) een heel stuk meer zelfvertrouwen, ben sociaal een stuk vaardiger geworden, terwijl ik toen ook zat te denken ''Ben ik niet een autist?''. Terwijl het me nu allemaal prima af gaat.

Moet eerlijk bekennen dat ik altijd het glas halfleeg zie dan halfvol. Het is gelukkig niet dat ik helemaal niemand om mij heen heb, echter zou ik het gewoon willen uitbreiden. Zelfvertrouwen speelt hier zeker een rol bij, al heb ik dit bijvoorbeeld wel in mijn werk, maar minder daarbuiten. Dat is waar ik nu aan wil werken.

Label heb ik mijzelf nog niet opgeplakt, maar herken wel veel. Er zijn dus sterke vermoedens, maar wil gewoon weten waar ik aan toe ben en wat ik eraan kan doen. Elke week weer wachten, en vervolgens horen dat de behandel tijd nog even loopt, is zwaar klote.

Thanks voor je verhaal, goed om te lezen hoe je er mee om bent gegaan. Heb echter ook gemerkt dat je stage moet lopen bij een jong bedrijf wil daar iets leuks sociaal uit ontstaan.

quote:

Op maandag 13 februari 2017 08:21 schreef Kamina het volgende:
Ik zou vooral je hulpverlening de schuld geven en zelf geen enkele verantwoordelijkheid nemen.

quote:

Op maandag 13 februari 2017 09:56 schreef edraket31 het volgende:

[..]

Lettende op het niet al te stabiele karakter, zou ik eerder voorzichtig zijn bij dit soort emotionele schommelingen.....

[zie post boven]

Er is genoeg begrip, en kan zeker om mijn beurt wachten, maar voordat de behandeling start ben je helaas één jaar verder. Sluit vervolgens de behandeling niet aan, dan heb je toch weer een jaar verloren. Inmiddels hebben alle behandelingen mij wel geholpen, maar PP is nu pas mogelijk bijvoorbeeld.

Ik geef dus niet de hulpverleners de schuld, maar gewoon het systeem.
Zeker als je kijkt naar hoe groot de groep groeit die loopt tegen problemen.

Excuses dus als het zo overkwam, maar het was meer bedoeld in de zin van waarom het systeem zo log was.
Als de wachttijden bijvoorbeeld korter waren en er was niet zoveel invloed van verzekeringen en bezuinigen bijv. dan was er veel meer mogelijk in korte tijd.

En nee, ik leg de verantwoordelijkheid volledig bij mezelf. Ik zelf toch ook dat ik degene ben die zich moet verbeteren en dat nu wil doen. 100% zelf, maar ook gezien mijn (recent) verleden met hulp.

Wel goed dat jullie het aangeven en mij op men plaatst zetten.

[ Bericht 5% gewijzigd door eastmain op 13-02-2017 21:21:40 (aanvulling) ]

quote:

Op maandag 13 februari 2017 19:49 schreef Kamina het volgende:

[..]

Hier leg je nog steeds de verantwoordelijkheid bij een ander...

Hebt gelijk, had eerder mij moeten ontwikkelen op sociaal gebiedt en aan de bel moeten trekken dat ik eraan wilde werken.