Franny herkenbaar die papa's die wat minder aanpassingsbereid zijn. Zijn verklaring is dat hij er geen geduld voor heeft om het op mijn manier aan te pakken. Ik kan me dat indenken, maar het is ook zonde dat de jongens daardoor driftbuien hebben die in mijn ogen voorkomen hadden kunnen worden. Toch laat ik het maar zo, want 50 opvoeders 50 andere ideeën. En zolang de ideeën niet helemaal bizar zijn en de peuters er niet te veel last van hebben wil ik de andere aanpak best gedogen.
Wij hebben vandaag de schrik van ons leven gekregen. Ik was met T en S door de sneeuw naar mijn zusje gewandeld. Genieten was dat, eindelijk sneeuw!
Bij mijn zusje gingen we even een kopje koffie drinken om op te warmen. Op een gegeven moment ging T achter mjn zusje aan mee naar boven omdat mijn zusje haar baby (en T's grote liefde) uit bed ging halen. Hij kan normaal prima traplopen en doet dat thuis inmiddels ook alleen. Keurig aan de brede kant naar boven en op zijn billen naar beneden. Helaas ging het ditkeer gruwelijk mis en is hij vanaf de bijna bovenste trede achterover naar beneden gevallen. Ik was in de woonkamer met S en hoorde alleen een enorme knal. Ik stond binnen no-time in de gang en daar lag T op de grond. Gelukkig was hij wel gewoon bij bewustzijn. Ik had in eerste instantie niet door dat hij van boven naar beneden gevallen was. Ik dacht dat hij de eerste trede niet helemaal goed had genomen of iets dergelijks. Dus ik pakte hem op, wat ik eigenlijk nooit had mogen doen na zo'n grote val, maargoed. Ik zag blauwe strepen op zijn hoofd en bloed in zijn neus en mond en ben gelijk richting de kraan gegaan om te koelen. Daar werd hij enorm boos van want dat deed natuurlijk hardstikke veel pijn. Mijn zusje was in totale paniek en is een paar minuten bezig geweest om het nummer van de dokterspost te bellen. Nadat zij daar haar verhaal heeft gedaan ging het snel. We mochten niet komen, nee er werd met spoed een ambulance gestuurd omdat de val van zo'n grote hoogte was. Er waren zelfs een ook nog een politie eenheid, tweede ambulance en een helikopter onderweg. Uiteindelijk zijn alleen de eerste ambulance en de politie ter plaatse geweest. Toen de ambulancebroeders zagen dat T enigszins aanspreekbaar was hebben ze de rest afgebeld. Ik zat toen inmiddels omgeven door koude natte doeken tegen de zwelling met T op de bank. Mijn zusje en zwager waren beiden compleet in paniek, mijn zwager had het zien gebeuren, maar stond net te ver weg om hem nog te kunnen pakken. Dat is natuurlijk vreselijk en hij liep bijna huilend rond in huis.
Ik ga, thank god, op dit soort momenten altijd in overlevingsmodus, blijf bijna ijskonijn achtig koel, en doe wat gedaan moet worden. Ik heb dus continue nieuwe koude doekjes besteld bij mijn zusje, bleef tegen T praten en probeerde ondertussen nog te achterhalen of er nog ergens anders pijn zat. Hij klaagde over zijn buik en been.
Toen de ambulance er eenmaal was, wat echt wel minimaal 10 minuten heeft geduurd omdat de post waar hij normaal staat al naar een ander geval was, is T nagekeken. Een korte checkup waarbij zijn buikje is bekeken en even aan zijn overige ledematen is gevoeld werd gedaan. Er zat een rode streep op een gedeelte van zijn buikje, maar dat deed volgens T geen pijn. Van de aanwezige agenten kreeg T een traumabeer en S kreeg een konijntje voor de schrik. Het was bijzonder om te zien hoe T de beer gelijk omarmde en hij heeft hem de rest van de dag ook niet meer losgelaten. De beer werd daarom voor mij onderdeel van het proces 'T wakker houden'. Ik stelde zoveel mogelijk vragen, je kunt ze zo gek niet bedenken, over de beer. Omdat T nog zo klein is mochten hij en ik samen op de brancard en zo reden we naar het ziekenhuis. T heeft de rit niet bewust meegemaakt. Eenmaal in het ziekenhuis werden we ondanks de grote drukte (heel veel gebroken benen/armen enzo ivm gladheid) snel geholpen. Een eerste check werd gedaan en dat zag er allemaal goed uit gelukkig, geen breuken of andere verdachte plekken op zijn lijfje te zien. Ondertussen lag T nog wel suf op het bed overigens en dat was echt wel een beetje eng. Vorige keren is hij niet zo lang suf geweest nadat hij gevallen was (ja hij heeft al een aardig lijstje ongelukken op zijn naam staan).
Na de arts was het wachten op de neuroloog om wat aanvullende tests te doen. Toen zij binnenkwam was T inmiddels iets meer bij en daardoor kon hij ook goed meewerken met de testjes. Bij volwassenen doen ze in dit soort gevallen een scan van het hoofd, maar bij kinderen is dat door 2 punten een lastige overweging, het stilliggen tijdens de scan en de straling wil je liever niet bij zo'n kleintje. De vervanger voor een scan is opnemen ter observatie. Dat is besproken in het team, maar omdat T inmiddels weer praatjes had, zelfs een zuster achter haar vodden aan zat omdat ze hem eerder een ijsje had beloofd en weer speelde mochten we hem als wij er comfortabel bij waren ook thuis observeren. Omdat het nog middag was vond ik dat geen probleem, hij zou de komende uren toch nog wakker zijn en dan konden we hem prima thuis monitoren. T was toen we naar huis gingen teleurgesteld dat de ambulance hem niet bracht, hij vond het maar half werk zo'n enkeltje ziekenhuis.
We hebben hem vandag thuis goed in de gaten gehouden en nu zijn we bezig met een nachtje elke paar uur wakkermaken. Over 2 uur gaat de wekker weer en moeten we hem weer wakker maken. Voor de zekerheid slaapt hij bij ons in bed, zodat we er als hij eventueel nog gaat overgeven snel bij zijn.
Ik ben blij dat ik het even van me af heb kunnen schrijven nu. We zijn ons echt rotgeschrokken en ik ben al de hele dag bezig met van de schrik proberen te bekomen. Ik ben eigenlijk doodmoe, maar kan niet slapen. Ik hoop echt dat dit voorlopig even het laatste ongeval is, want 2 keer een ongeval in 1.5 week tijd is echt iets teveel van het goede.