abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_177522147
28-02-2018

Astronomen detecteren waterstof in de prille oertijd van het heelal


Artist’s impression van de eerste, zware, blauwe sterren die, slechts 180 miljoen jaar na de oerknal, in het heelal ontstonden. (N.R.Fuller, National Science Foundation)

Met behulp van een kleine radio-antenne in West-Australië hebben wetenschappers van Arizona State University en het Massachusetts Institute of Technology een signaal opgevangen dat is veroorzaakt door de eerste sterren in het heelal. Het gaat om een uiterst zwak signaal op een golflengte die ook nog eens ernstig wordt gehinderd door (veel sterkere) aardse stoorzenders. Toch lijken de betrokken astronomen zeker te zijn van hun resultaat (Nature, 1 maart).

Het signaal is het gevolg van de interactie van de intense uv-straling van de oersterren met vrij rondzwervende waterstofatomen, die in reactie daarop fotonen van de kosmische achtergrondstraling op een golflengte van 21 centimeter gingen absorberen. Dat verschijnsel was al theoretisch voorspeld, maar het gemeten signaal is wel tweemaal zo sterk als de voorspellingen aangaven.

Volgens de onderzoekers wijst dat erop dat de ‘mist’ van neutraal waterstofgas waarmee het heelal destijds gevuld was kouder was dan verwacht of dat de temperatuur van de kosmische achtergrondstraling hoger was dan verwacht. Een lagere temperatuur van het interstellaire gas zou het gevolg kunnen zijn van interacties met donkeremateriedeeltjes, mits deze niet veel zwaarder waren dan protonen en niet al te hoge snelheden hadden.

Het gedetecteerde signaal geeft aan dat de eerste sterren in het heelal ongeveer 180 miljoen jaar na de oerknal begonnen te stralen. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_177626188
05-03-2018

Rode reuzenster brengt zijn dode metgezel tot leven

En astronomen hebben het zien gebeuren!

In augustus 2017 merkte Integral – een ruimtetelescoop van ESA – een röntgenuitbarsting op die afkomstig was van een onbekende bron die zich in het hart van onze Melkweg bevond. In een poging de bron van de röntgenstraling vast te stellen, werden nieuwe observaties gepland. En dat wierp zijn vruchten af. De observaties hebben namelijk uitgewezen dat Integral getuige is geweest van een uiterst zeldzame gebeurtenis: de ruimtetelescoop heeft een dode ster bij gratie van zijn metgezel – een rode reus – tot leven zien komen.

Neutronenster
Wanneer zware sterren – denk aan exemplaren die 25 tot 30 keer zwaarder zijn dan onze zon – hun brandstof hebben verbruikt, exploderen ze. En soms blijft daarbij een snel roterende kern met een krachtig magnetisch veld achter. Dat noemen we een neutronenster. De neutronenster in kwestie maakt deel uit van een dubbelstersysteem en wordt vergezeld door een rode reus. Hoewel het absoluut niet ongebruikelijk is dat sterren een metgezel hebben, is de neutronenster-rode reus-combinatie toch heel bijzonder. Tot op heden zijn ons maar zo’n tien van deze stelletjes bekend.


Afbeelding: ESA.

Zucht
En Integral wierp dus uitgerekend op één zo’n dubbelstersysteem zijn oog, terwijl er op dat moment ook nog eens iets heel bijzonders gebeurde. De rode reus ‘zuchtte’: er kwam een trage sterrenwind vrij die de dode stellaire kern als het ware tot leven bracht, want onder invloed van die sterrenwind ging de neutronenster hoog-energetische straling afgeven. En dat gebeurde waarschijnlijk voor het eerst, zo legt onderzoeker Enrico Bozzo uit. “In die vijftien jaar die we nu met Integral observeren, hebben we dit object nog niet eerder gezien, dus we denken dat we de röntgenstraling voor het eerst zagen vrijkomen.”

Jong en oud
Observaties van het opmerkelijke koppel wijzen uit dat de neutronenster in kwestie een krachtig magnetisch veld heeft. Het suggereert dat de neutronenster nog jong is. Het maakt dit koppel nog opmerkelijker, aangezien de rode reus juist stokoud is. “Deze objecten zijn raadselachtig,” stelt Bozzo. “Het kan zijn dat het magnetisch veld van de neutronenster door de tijd heen niet substantieel afzwakt of dat de neutronenster later in de geschiedenis van het dubbelstersysteem is ontstaan.” Een neutronenster kan namelijk niet alleen ontstaan als een zware ster aan het einde van zijn leven komt, maar ook wanneer een ster in een dubbelstersysteem zoveel materie van zijn metgezel aantrekt, dat deze te zwaar wordt en explodeert. “Dat zou betekenen dat deze van een witte dwerg in een neutronenster veranderde doordat deze te lang van de rode reus snoepte.”

De geschiedenis van het opmerkelijke stel mag dan raadselachtig zijn; de toekomst lijkt helder. Het lijkt een kwestie van tijd voor de winden afkomstig van de rode reus de neutronenster gaan geselen, waardoor deze trager gaat draaien en nog meer röntgenstraling af gaat geven.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  vrijdag 9 maart 2018 @ 16:51:55 #153
178497 Pensylvania
met zonder dubbel n
pi_177709037
is LaForest hier ik wil graag even gedag zeggen
vor een signature moette betalen kut, schuevuh mee die mars
pi_177718524
08-03-2018

HSC Viewer geeft toegang tot beelden van Japanse hemelsurvey


Een stukje hemel waarop is ingezoomd met de HSC Viewer. (NAOJ)

De Nationale Sterrenwacht van Japan (NAOJ) heeft een viewer gemaakt waarmee iedereen kan inzoomen op stukjes hemel die met de Hyper Suprime-Cam (HSC) van de Subaru-telescoop op Hawaï zijn vastgelegd. De HSC Viewer is toegankelijk via de webbrowser op pc of tablet.

De Hyper Suprime-Cam is sinds 2013 in gebruik. De kolossale digitale camera maakt opnamen die uit 870 miljoen pixels bestaan. Bijzonder aan de camera is zijn zeer grote beeldveld, met een oppervlak dat negen keer zo groot is als de vollemaan.

De HSC is in 2014 begonnen aan een uitgebreid surveyprogramma, waarvoor 300 waarnemingsnachten zijn gereserveerd. Onlangs is de eerste 20 procent van deze HSC-SSP-survey vrijgegeven. Het gaat om 80 terabytes aan data, die nu met de HSC Viewer toegankelijk zijn gemaakt.

Op de Subaru-beelden zijn tal van exotische hemelobjecten te zien, waaronder een flink aantal botsende sterrenstelsels die de meest merkwaardige vormen hebben aangenomen. Aan een programma waarbij ‘burgerwetenschappers’ kunnen helpen bij de classificatie van deze objecten wordt nog gewerkt. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_177812836
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_177820708
quote:
:'(

14-03-2018

Een korte geschiedenis van Stephen Hawking: de legende en zijn paradox

Stephen Hawking, de wereldberoemde theoretisch natuurkundige, is op 76-jarige leeftijd overleden. New Scientist blikt daarom terug op zijn leven en carrière.


Stephen Hawking. De grootste natuurkundige van deze tijd overleed op 76-jarige leeftijd. Beeld: NASA

‘We zijn diep bedroefd dat onze geliefde vader vandaag is overleden’, stellen Hawkings kinderen Lucy, Robert en Tim in een verklaring. ‘Hij was een groot wetenschapper en buitengewone man wiens werk en legende nog vele jaren zullen blijven voortbestaan. Zijn moed en vasthoudendheid inspireerden samen met zijn genie en humor mensen over de hele wereld. Hij zei ooit: ‘Het universum zou niet veel voorstellen als het geen thuis bood aan de mensen van wie je houdt.’ We zullen hem eeuwig missen.’

Hawking heeft een iconische status als meest herkenbare wetenschapper van onze tijd. Van zijn beroemde boek A Brief History of Time (vertaald als Het heelal) zijn meer dan 10 miljoen exemplaren verkocht sinds het in 1998 gepubliceerd werd en is vertaald in meer dan 35 talen. Hij speelde een rol in programma’s zoals Star Trek: The Next Generation, The Simpsons en The Big Bang Theory. Zijn vroege leven vormde de basis voor de film The Theory of Everything; acteur Eddy Redmayne sleepte een Oscar in de wacht voor zijn vertolking van Hawking.

Belangrijkste ingrediënt

Hij deed regelmatig orakelachtige uitspraken over alles van tijdreizen tot buitenaards leven en van de politiek in het Midden-Oosten tot de gevaren van robotica. Hij had een charmant gevoel voor humor en een avontuurlijk karakter – menselijke eigenschappen die hem, samen met zijn bovenmenselijke geest, een bijzondere status gaven.

Helaas dreigde zijn culturele status – versterkt door zijn handicap en de mediastorm die daarop volgde – soms zijn wetenschappelijke nalatenschap te overschaduwen. En dat is zonde voor een man die iets ontdekte dat zomaar eens het belangrijkste ingrediënt zou kunnen blijken van een theorie van alles. Hawking vergrootte ons begrip van ruimte en tijd en gaf veertig jaar lang vorm aan de koers van de natuurkunde. Zijn inzichten zijn nog altijd van groot belang voor de vooruitgang in de hedendaagse theoretische fysica.

Hawkings wetenschappelijke carrière begon met teleurstelling. Toen hij in 1962 aan de University of Cambrigde aan zijn promotie begon, kreeg hij te horen dat Fred Hoyle, zijn gewenste promotor, geen nieuwe studenten meer kon aannemen. Hoyle was destijds de bekendste Britse sterrenkundige en diende als magneet voor ambitieuze studenten. Hawking viel echter buiten de boot. In plaats daarvan moest hij werken met Dennis Sciama, een natuurkundige waar Hawking niets van afwist.

In hetzelfde jaar werd bij Hawking ALS vastgesteld, een slopende neurologische ziekte die mensen berooft van het vermogen om vrijwillig hun spieren te bewegen. Hij kreeg te horen dat hij nog maar twee jaar te leven had.

Hoewel Hawkings lichaam begon af te takelen, bleef zijn intellect messcherp. Twee jaar onderweg in zijn promotie had hij inmiddels moeite met lopen en praten, maar het was al wel duidelijk dat de ziekte langzamer verliep dan de artsen hadden gevreesd. Ondertussen gaf zijn verloving met Jane Wilde – met wie hij later twee kinderen kreeg, Robert en Lucy – hem de nieuwe energie die hij nodig had om grote natuurkundedoorbraken te doen.

Samenwerken met Sciama had bovendien zo zijn voordelen. De faam van Hoyle betekende dat hij zelden op de afdeling aanwezig was, terwijl Sciama benaderbaar bleek en gretig om te overleggen. Die discussies stimuleerden de jonge Hawking om zijn eigen wetenschappelijke visie te volgen. Hoyle was bijvoorbeeld zeer fel tegen het idee van de oerknal (sterker nog: hij bedacht de naam oerknal – big bang in het Engels – zelfs als een manier om de theorie belachelijk te maken). Sciama, daarentegen, vond het juist prima dat Hawking zich wilde storten op de oorsprong van de tijd.

LEESTIP. Stephen Hawkins iconische boek ‘Het Heelal’. Bestel nu in onze webshop.

De pijl van de tijd

Hawking bestudeerde het werk van Roger Penrose. Daaruit bleek dat, als de algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein inderdaad correct was, in het hart van elk zwart gat een punt moest zitten waarin de ruimte en tijd zelf ophouden met bestaan: een zogeheten singulariteit. Hawking realiseerde zich dat als de pijl van de tijd de andere kant op zou lopen, hetzelfde argument op moest gaan voor het heelal als geheel. Onder aanmoediging van Sciama leidde hij daarvoor de benodigde wiskunde af en bewees dat het heelal, volgens de algemene relativiteitstheorie, met een singulariteit moest begonnen.

Hawking was zich echter terdege bewust dat Einstein niet per se het laatste woord had. De algemene relativiteit, die ruimte en tijd op hele grote schaal beschrijft, houdt geen rekening met de regels van de quantumfysica, die het gedrag van materie op veel kleinere schalen beschreef. Er was een nog onbekende ‘theorie van alles’ nodig om beide theorieën te verenigen. Voor Hawking betekende de singulariteit aan het begin van het heelal daarom niet dat ruimte en tijd ophielden te bestaan. Het betekende vooral dat er dringend behoefte was aan een theorie van quantumzwaartekracht.

Gelukkig leverde de link die hij had gelegd tussen de singulariteit van Penrose en de singulariteit van de oerknal een belangrijke aanwijzing in de jacht op zo’n theorie. Als natuurkundige de oorsprong van het universum wilden begrijpen, had Hawking hun zojuist exact getoond waar ze het moesten zoeken: het binnenste van een zwart gat.

Zwarte gaten waren in de vroege jaren zeventig van de vorige eeuw als onderwerp rijp om onderzocht te worden. Hoewel Karl Schwarzschild zulke objecten al in 1915 had gevonden in de vergelijkingen van de relativiteitstheorie, zagen theoretici ze vooral als wiskundige curiositeiten. Ze geloofden nauwelijks dat ze echt konden bestaan.

Hoewel zwarte gaten angstaanjagend zijn, werken ze echter vrij helder: ze hebben zulke sterke zwaartekrachtsvelden dat niets, zelfs niet het licht, aan hun ijzeren greep kan ontsnappen. Alle materie die in een zwart gat valt, raakt voor eeuwig verloren voor de wereld erbuiten. Dat idee bleek echter een aanval op de wetten van de thermodynamica.

Thermodynamische dreiging

De tweede wet van de thermodynamica is een van de bekendste uit de natuurkunde. Hij stelt dat entropie – de hoeveelheid wanorde in een systeem – altijd moet toenemen. De tweede wet verklaart alledaagse zaken als ijsblokjes die smelten tot een plasje water, terwijl je nooit een plasje water ziet dat spontaan transformeert tot blok ijs.

Alle materie bevat entropie, wat ons tot de vraag brengt wat er gebeurt wanneer je iets in een zwart gat laat vallen. Gaat de entropie dan samen met de materie verloren? Als dat zou kloppen, dan daalt de entropie van het heelal als geheel en overtreden zwarte gaten de tweede wet van de thermodynamica.

Hawking dacht dat dat geen probleem was. Hij zag er geen kwaad in om een concept overboord te gooien dat in de weg zat bij de jacht op een dieper gelegen waarheid. Als dat de tweede wet de kop zou kosten, dan moest dat maar zo zijn.

Bekenstein en de doorbraak

Hawking leerde zijn gelijke kennen tijdens een summer school in 1972, in het Franse skioord Les Houches. Jacob Bekenstein, een promovendus van de Princeton University stelde daar dat de tweede wet van de thermodynamica ook moest opgaan voor zwarte gaten. Bekenstein had het entropieprobleem uitvoerig bestudeerd en had, op basis van een eerder idee van Hawking, een mogelijke oplossing bedacht.

Een zwart gat verstopt zijn singulariteit achter de zogeheten waarnemingshorizon. Niets kan voorbij die grens komen en daarna nog ontsnappen. Het werk van Hawking had aangetoond dat het oppervlak van de waarnemingshorizon van een zwart gat nooit afneemt met de tijd. Sterker nog: wanneer materie in een zwart gat valt, groeit die horizon zelfs.

Bekenstein realiseerde zich dat dat de sleutel was tot het entropieprobleem. Elke keer dat een zwart gat materie verzwelgt, lijkt zijn entropie zoek en groeit zijn horizon. En dus stelde Bekenstein voor dat – om de tweede wet te redden – het oppervlak van de horizon zelf wel een maat moest zijn voor de entropie van een zwart gat.

Hawking vond het idee direct niets en was boos dat zijn eigen werk was gebruikt voor een idee dat zo overduidelijk niet kon kloppen. Entropie hangt namelijk samen met warmte, maar een zwart gat kon geen warmte uitstralen. Niets kon immers aan zijn aantrekkingskracht ontsnappen. Tijdens de pauze van de lezingen op de summer school, ging Hawking daarom in overleg met zijn collega Brandon Carter, eveneens een student van Sciama, en James Bardeen van de University of Washington. Samen zochten ze de confrontatie met Bekenstein.

De onenigheid met de fysici zat Bekenstein dwars. ‘Dit waren drie bekende mensen. Ik was net klaar met mijn proefschrift. Je maakt je dan toch zorgen dat je dom bent en dat deze mannen wel weten hoe het zit’, herinnert hij zich.

Eenmaal terug in Cambridge ging Hawking aan de slag om te bewijzen dat Bekenstein ernaast zat. In plaats daarvan ontdekte hij de precieze wiskundige relatie tussen entropie en de horizon van het zwarte gat. Hij vernietigde het idee van Bekenstein dus niet, maar bevestigde het. Het zou Hawkings grootste doorbraak blijken.

Hawkingstraling

Hawking omarmde nu het idee dat thermodynamica een rol moest spelen bij zwarte gaten. Alles dat entropie heeft, zo redeneerde hij, heeft ook een temperatuur. En alles dat een temperatuur heeft, kan ook stralen.

Zijn fout was, zo realiseerde hij zich nu, dat hij in zijn overwegingen alleen de algemene relativiteitstheorie had meegewogen. Die theorie zegt dat niets – geen deeltjes en geen warmte – kan ontsnappen aan een zwart gat. Dat verandert echter zodra quantumfysica om de hoek komt kijken. Volgens de quantumtheorie ontstaan continu paren van deeltjes en antideeltjes in de lege ruimte, die een momentje later weer op elkaar botsen en ophouden met bestaan. Als dat echter gebeurt in de buurt van een waarnemingshorizon, kan het best zo zijn dat zo’n paar wordt gesplitst. Het ene deeltje valt dan achter de horizon, terwijl het andere deeltje ontsnapt zodat ze elkaar nooit meer op elkaar kunnen botsen om op te houden met bestaan. De niet naar binnen gezogen weesdeeltjes stromen daarom weg van de rand van het zwarte gat in de vorm van straling. De willekeur van de quantumschepping verandert in de willekeur van hitte.

‘Ik denk dat de meeste natuurkundigen het eens zullen zijn dat Hawkings belangrijkste bijdrage de voorspelling is dat zwarte gaten straling uitstoten’, zegt theoretisch fysicus Sean Caroll van de California Institute of Technologie. ‘Hoewel we nog altijd geen experimenteel bewijs hebben dat zijn voorspelling waar is, gelooft vrijwel elke expert dat hij het bij het rechte eind had.’

Experimenten om Hawkings voorspelling te bewijzen zijn moeilijk omdat de temperatuur van zwarte gaten lager is naarmate de zwarte gaten groter zijn. Voor een groot zwart gat, eentje dat astronomen met een telescoop kunnen bestuderen, is de temperatuur van de straling zo laag dat je het niet meer kunt meten. Zoals Hawking zelf vaak stelde, is dat de belangrijkste reden dat hij nooit een Nobelprijs heeft gewonnen. Toch was de voorspelling wel belangrijk genoeg om hem een permanent plekje op te leveren in de wetenschapsgeschiedenis. De quantumdeeltjes die uit zwarte gaten stromen staan voor altijd bekend onder de naam Hawkingstraling.

Sommigen hebben gesuggereerd dat de naam eigenlijk Bekenstein-Hawking-straling zou moeten zijn, maar Bekenstein zelf wijst dit van de hand. ‘De entropie van een zwart gat heet al de Bekenstein-Hawking-entropie en dat is prima. Ik schreef het idee als eerste op, Hawking vond de numerieke waarde van de constante, dus we hebben de formule die vandaag de dag bekend is samen opgesteld. De straling was echter Hawkings werk. Ik had geen flauw idee hoe een zwart gat zou kunnen stralen, terwijl Hawking dat heel duidelijk wel wist. Hawkingstraling is dus de correcte naam.’

LEESTIP. Lees alles over de huidige stand van zaken van de informatieparadox en het theoretische onderzoek naar zwarte gaten. BEstel nu in onze webshop.

Theorie van alles

De Bekenstein-Hawking-entropievergelijking is de vergelijking waarvan Hawking heeft gevraagd of hij op zijn grafsteen mag staan. Het representeert de ultieme botsing van natuurkundedisciplines. De formule bevat de constante van Newton, die samenhangt met zwaartekracht, de constante van Planck, die onthult dat quantumfysica een rol speelt, de lichtsnelheid, die geldt als talisman van Einsteins relativiteitstheorie en de constante van Boltzmann, het teken dat thermodynamica bij het proces betrokken is.

De aanwezigheid van die bonte verzameling constanten was een vroege hint voor het bestaan van een theorie van alles, waarin al die natuurkundedisciplines verenigd zijn. Bovendien is het een sterke aanwijzing dat Hawkins eerdere gevoel klopte. Dat een beter begrip van zwarte gaten inderdaad de sleutel zou vormen tot een dieper begrip van de kosmos en de weg zou vormen richting een theorie van alles.

De doorbraak van Hawking heeft wellicht het entropieprobleem opgelost, maar zorgde direct ook voor een nog lastiger probleem. Als zwarte gaten kunnen stralen, dan moeten ze uiteindelijk verdampen en verdwijnen. Maar wat gebeurt er dan met alle informatie die in het zwarte gat is gevallen? Verdwijnt die ook? Als dat zo is, dan is dat direct in tegenspraak met een sleutelbegrip uit de quantumfysica. Maar, aan de andere kant, als die informatie ontsnapt, dan is dat weer in tegenspraak met Einsteins relativiteitstheorie. Met de ontdekking van Hawkingstraling zette hij de twee ultieme wetten van de natuurkunde dus stevig op ramkoers. Het vormde de geboorte van de bekende informatieparadox van zwarte gaten, een paradox die nog altijd niet is opgelost.

Hawking zelf maakte zijn positie duidelijk in een ander veelbesproken artikel met de titel Breakdown of predictability in gravitational collapse, dat hij in 1976 publiceerde in het vakblad Physical Review D. Hij stelde dat wanneer een zwart gat zijn massa wegstraalt, alle informatie daarmee ook verdwijnt – hoewel de quantumfysica dat soort informatieverlies expliciet verbiedt. Al snel daarna zouden andere natuurkundigen ook kampen kiezen, voor of tegen dat idee, in een debat dat tot op de dag van vandaag doorgaat. Velen menen zelfs dat dat idee van informatieverlies het belangrijkste obstakel vormt op weg naar een sluitende theorie van quantumzwaartekracht.

‘Het argument van Hawking uit 1976 dat zwarte gaten informatie verliezen is een grote prestatie, wellicht een van de meest invloedrijke ontdekkingen in de theoretische fysica sinds het ontstaan van het vakgebied’, zegt fysicus Raphael Bousso van de University of California.

Consessie

Tegen het eind van de jaren negentig hadden resultaten uit de snaartheorie veel theoretisch natuurkundigen overtuigd van het feit dat Hawing ernaast zat met zijn idee over informatieverlies. Hawking, die bekendstond als eigenwijs, plantte zijn hakken echter nog steviger in het zand. Pas in 2004 veranderde hij van gedachten, en dat deed hij met flair. Hij verscheen op dramatische wijze op een conferentie in Dublin en kondigde zijn nieuwe visie aan: zwarte gaten verliezen nooit informatie.

Vandaag de dag raast echter een nieuwe paradox door natuurkundeland, eentje die bekendstaat als de black hole firewall, en dat heeft de hele boel weer op losse schroeven gezet. Het is dus duidelijk dat de vragen die Hawking heeft opgeroepen, nog altijd aan de basis liggen van onze jacht op quantumzwaartekracht.

‘Straling uit zwarte gaten is een serieuze puzzel waar we nog steeds druk mee bezig zijn’, zegt Caroll. ‘Je kunt stellen dat Hawkingstraling de belangrijkste aanwijzing is die we hebben voor hoe we quantummechanica en zwaartekracht moeten verenigen – iets dat de grootste natuurkunde-uitdaging is van deze tijd.’

De nalatenschap van Hawking, zegt Bousso, is ‘dat hij zijn vinger legde op de zere plek in onze zoektocht naar een theorie van alles.’

Hawking bleef de grenzen van de theoretische fysica verleggen op een bijna onmogelijk tempo. Hij opende belangrijke routes naar een beter begrip van hoe quantumtheorie werkt op de schaal van het gehele universum, iets dat de deur opende naar een vakgebied dat tegenwoordig bekendstaat onder de naam quantumkosmologie. Zijn ziekte zorgde ervoor dat hij problemen op originele manieren moest aanpakken, iets dat heeft bijgedragen aan zijn bijzondere intuïtie voor dit vakgebied. Terwijl hij het vermogen verloor om lange, ingewikkelde vergelijkingen uit te schrijven, ontwikkelde hij handige manieren om problemen op te lossen in zijn hoofd, meestal door ze te herinterpreteren in geometrische vorm. Maar net als Einstein deed ook Hawking nooit meer iets dat net zo revolutionair was als zijn vroege werk.

‘Zijn meest invloedrijke bijdragen deed hij in de jaren zeventig, toen hij nog jong was’, zegt Caroll. ‘Maar dat is de standaard voor natuurkundigen. Zelfs voor natuurkundigen die niet getroffen worden door ingrijpende ziektes.’

Hawking als superster

Ondertussen katapulteerde de publicatie van A Brief History of Time Hawking naar een sterrenstatus. Het maakte van hem het nieuwe gezicht van de theoretische fysica. Hij zelf leek dat nooit erg te vinden. ‘Wanneer je een camera op hem zette, speelde Hawking het personage Hawking. Hij speelde echt met zijn culturele status’, zegt antropoloog Hélène Mialet van de University of California. Zij publiceerde in 2012 het controversiële boek Hawking Incorporated waarin ze onderzocht hoe de mensen rond Hawking hem hielpen om zijn publieke imago te bouwen en onderhouden.

Dat image maakte zijn leven zonder twijfel gemakkelijker dan het anders was geweest. Terwijl zijn ziekte steeds erger werd, boden ingenieurs hem graag steeds complexere machines aan die hem konden laten communiceren. Dat maakte het bovendien mogelijk dat hij kon blijven doen waardoor hij uiteindelijk bekend is geworden: zijn wetenschap.

‘Stephen Hawking heeft meer gedaan om ons begrip van zwaartekracht te vergroten dan wie dan ook sinds Einstein’, zegt Caroll. ‘Hij was een vooraanstaande theoretische natuurkundige, overduidelijk de beste ter wereld in zijn tijd op de kruising van zwaartekracht en quantummechanica. En hij deed het allemaal terwijl hij getroffen werd door een verschrikkelijke ziekte. Hij is een inspirerend figuur en zo zal hij ook zeker de geschiedenis in gaan

(newscientist.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_177857072
15-03-2018

NASA-onderzoekers onthullen verrassende effecten van ruimtereis op lichaam van identieke tweeling


 © NASA - Scott (L) en Mark Kelly (R).

Wetenschap & Planeet Wat is het effect van een ruimtereis op een menselijk lichaam? Om te antwoorden op die vraag startte NASA een experiment op met de Amerikaanse Scott en Mark Kelly: een identieke tweeling. Scott, een ervaren astronaut, reisde naar het internationaal ruimtestation ISS terwijl de andere broer op onze planeet bleef. De bedoeling was om data te vergelijken van voor, tijdens en na de missie. Zou er iets veranderen in het DNA van de identieke tweeling? De resultaten zijn opmerkelijk.

Twee jaar geleden landde astronaut Scott Kelly veilig op aarde na een ruimtereis van 340 dagen. Omdat de identieke tweelingsbroers hetzelfde DNA hebben, waren ze voor het historische experiment van NASA de geschikte proefpersonen. Scott verbleef samen met de Rus Michail Kornienka bijna een jaar in het ISS. Zijn broer Mark bleef gewoon op aarde.

De tweelingbroer van Scott, Mark Kelly onderging tijdens Scotts ruimtereis enkele van dezelfde experimenten als zijn broer. Zo konden wetenschappers de weerslag van de omstandigheden in het ISS op het lichaam van de astronauten onderzoeken en nauwkeurig alle resultaten vergelijken van Scott en Mark in twee totaal verschillende omgevingen.

.
 © AP - Scott Kelly na zijn ruimtereis van 340 dagen.

Veranderingen

Uit bevindingen blijkt dat hun DNA door de ruimtereis niet langer hetzelfde was. Zo’n 7% van de genen zijn onherroepelijk veranderd. Een van de opvallendste veranderingen door de ruimtereis waren langere chromosomen bij Scott. De zogenaamde ‘telomeren’ zorgen ervoor dat chromosomen niet afsterven of versmelten met andere chromosomen. Bij Scott waren die opvallend langer dan bij Mark. Dat is verrassend, want normaal gezien worden telomeren alleen maar korter naarmate we ouder worden. Vermoedelijk waren ze bij Scott langer omdat hij meer sportte en minder calorieën opnam in het ruimtestation. Toen hij op aarde kwam, begonnen zijn telomeren opnieuw te krimpen. Wetenschappers vermoeden dat zwaartekracht hiervan de oorzaak is.

Ook het hormoon dat ervoor zorgt dat je beenderen en spieren gezond blijven, was hoger bij Scott. Volgens onderzoekers eveneens het gevolg van veelvuldig sporten.

Wanneer Scott op aarde landde, bleek hij bovendien 5 centimeter groter dan voor zijn vertrek. De oorzaak? Het ontbreken van de zwaartekracht in de ruimte. Scott is nu opnieuw even groot als zijn tweelingbroer Mark. Onder invloed van de zwaartekracht wordt onze ruggengraat hier op aarde immers samengedrukt. In de ruimte bestaat die druk niet, waardoor astronauten tijdelijk iets groter zijn.

Toekomst

Gewichtloosheid in de ruimte heeft grote gevolgen voor het menselijk lichaam. Het volume aan spieren en botten neemt af, de hartslag verandert en het immuunsysteem verzwakt. In het bloed zitten minder rode bloedcellen en de vloeistofdruk in de hersenen wordt groter omdat zich daar meer bloed ophoopt. Dat kan weer de hersenen beschadigen.

Met de resultaten van de studie hoopt NASA in de toekomst mensen nog beter voor te bereiden op ruimtereizen. Het hele onderzoek kadert in de voorbereiden op een bemande missie naar de planeet Mars.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_178029082
22-03-2018

Hubble-ruimtetelescoop lost intergalactisch raadsel op



Overzicht van de langgerekte gaswolken langs de omloopbaan van de Magelhaense Wolken om de Melkweg. Het gas aan de 'voorzijde' van de beide Wolken blijkt afkomstig te zijn van de kleinste van de twee.

Waarnemingen met onder meer de Hubble-ruimtetelescoop hebben uitsluitsel gegeven over de herkomst van het gas dat een lange ‘brug’ vormt tussen de zogeheten Magelhaense Wolken en ons eigen Melkwegstelsel.

De Grote en de Kleine Magelhaense Wolk zijn dwergsterrenstelsels die in banen om het Melkwegstelsel draaien. Ondertussen draaien ze echter ook om elkaar. De ene Magelhaense Wolk trekt aan de andere, en daarbij is een langgerekte wolk gas vrijgekomen die de Magelhaense Wolken met de Melkweg verbindt. Vermoed wordt dat deze structuur 1 à 2 miljard jaar geleden is ontstaan.

De enorme gaswolk – de zogeheten ‘voorste arm’ – wordt momenteel opgeslokt door ons eigen sterrenstelsel en dient als grondstof voor de vorming van nieuwe sterren. De vraag was van welke van de twee Magelhaense Wolken het gas nu precies afkomstig is. Op het eerste gezicht lijkt de Grote Magelhaense Wolk de bron te zijn, maar is dat ook echt zo?

Om die vraag te kunnen beantwoorden hebben astronomen de Hubble-ruimtetelescoop gericht op een zevental quasars – de heldere kernen van verre sterrenstelsels – waarvan het licht door de vrij rafelige brug van gas heen schijnt. Met de Hubble-ruimtetelescoop is onderzocht op welke golflengten de ultraviolette straling van de quasars door het gas wordt geabsorbeerd. Deze ‘spectrale vingerafdruk’ verraadt de samenstelling van het gas.

Na lang puzzelen zijn de astronomen tot de conclusie gekomen dat de samenstelling van het gas overeenkomt met die van de Kleine Magelhaense Wolk. Dat betekent dat de Grote Magelhaense Wolk de winnaar is van de ’touwtrekwedstrijd’ met zijn kleinere soortgenoot. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_178104313
26-03-2018

Van aliens tot terrorisme: Russen speculeren 50 jaar later nog over mysterieuze dood van kosmonaut Gagarin


 © AP

Joeri Gagarin, bijgenaamd de “Columbus van de Cosmos” of de “eerste popster van het Oostblok”, was de eerste mens in de ruimte in 1961. Bijna zeven jaar later kwam hij om tijdens een ongeluk met een gevechtsvliegtuig. Morgen is hij exact vijftig jaar dood. Wat er precies is gebeurd, is nog steeds een mysterie. Sinds zijn mysterieuze dood duiken er voortdurend theorieën op.

Joeri Aleksejevitsj Gagarin, een op 9 maart 1934 geboren boerenzoon, raakte geselecteerd voor de eerste Sovjet-kosmonautenklas en speelde het klaar om op 12 april 1961 met zijn Vostok-1 de allereerste mens in de ruimte te worden. Berichten dat zijn missie van 108 minuten bij de terugkeer bijna fataal afliep, kwamen pas later bovendrijven en werden zelfs nog in 2007 in het vluchtleidingscentrum Tsoup nabij Moskou ontkend.

Hoe dan ook, Gagarin werd een uithangbord van de Sovjet-Unie en mocht wereldwijd zijn triomf vieren. Vreemd genoeg viste hij nadien steeds naast het net om opnieuw de ruimte in te gaan, al zijn er bronnen die zeggen dat sommigen hun held liever niet bij een eventueel ongeluk wilden zien omkomen. Bovendien bleek Gagarin, net als sommigen van zijn collega’s, niet vies te zijn van alcohol en andere dames dan zijn vrouw.

Tragische trainingstocht

Een ongeval kwam er toch, op 27 maart 1968. Maar niet in de ruimte. Tijdens een trainingstocht nabij Moskou met een Mig-15 gevechtstoestel kwam Gagarin op 34-jarige leeftijd om het leven, net als zijn co-piloot. “Mijn missie zit erop. Ik keer terug” waren de laatste woorden van Gagarin vlak voor zijn dood.

Op last van het Centraal Comité van de Communistische partij werd de volgende dag een staatscommissie opgericht om het ongeluk te onderzoeken. Korte tijd later werd geheimhouding over de conclusies bevolen om te vermijden dat er geen twijfel zou ontstaan omtrent de professionele bekwaamheid van de held van de natie. Bovendien werd de commissie ontbonden. Het enige officiële document is het door het Politbureau ondertekende overlijdensbericht waarin staat dat beide piloten “tengevolge van een catastrofe tijdens een oefenvlucht zijn omgekomen”. Er werd met geen enkel woord over een oorzaak gerept.

Mysterieuze oorzaak

Er ontstond een waaier van verklaringen en speculaties, de ene al wat spectaculairder dan de andere, zoals terrorisme. Meer bepaald zou secretaris-generaal Leonid Brezjnev van de Sovjet-Russische communistische partij, vanwege de populariteit van Gagarin, hebben bevolen de kosmonaut te doden. Of dat de Held van Sovjet-Unie slachtoffer was geworden van de wraak van buitenaardse wezens.

Meer plausibel: botsing met een vogel - maar door ornithologen ontkracht - of met een weerballon. Mogelijk was de cabine van de Mig niet helemaal afgesloten waardoor beide inzittenden naar buiten zijn geslingerd. Of zou het toestel in de wervelstroom van een ander zijn geraakt. Volgens een andere theorie was Gagarin ladderzat in de Mig gestapt. De vreemdste theorieën duiken op, maar tot nog toe weet niemand precies hoe Joeri Gagarin om het leven kwam

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_178104412
26-03-2018

India wil mens op de maan – in iglo



India is steeds ambitieuzer aan het worden als het gaat om ruimtevaart. Drie jaar geleden kondigden ze nog een reis naar Mars aan. Maar zelfs de maan is niet te min voor de bewoners van het subcontinent. Ze willen onze satelliet graag ook bezoeken en zich er zelfs tijdelijk vestigen. Daarvoor zijn ze bezig een soort kunststof inglo’s te ontwikkelen.

Dat is door een directeur van het Indiase ruimtevaartprogramma in het parlement van het land aangekondigd. Daartoe wil de ruimtevaartorganisatie 3D-printers naar de maan sturen, die de behuizing moeten prepareren voor de bewoners aankomen. Die kunnen dan zo in hun huisjes trekken, nadat die zijn voorzien van een atmosfeer die gelijk is aan die op aarde.

Voor iglo’s is gekozen omdat die makkelijk te bouwen zijn en zich goed lenen voor een barre omgeving. India gebruikt al dergelijke behuizing in het hooggebergte en op de Zuidpool. Er is dus ervaring, maar op de maan bouwen stelt weer heel andere eisen uiteraard. Een datum voor de eerste huisjes is door de ruimtevaartorganisatie – die ons ook al curry in de ruimte gaf – niet opgegeven.

(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  zaterdag 31 maart 2018 @ 19:44:11 #161
442280 Prisha
Moonshine!
pi_178218829
quote:
0s.gif Op maandag 26 maart 2018 18:14 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
26-03-2018

India wil mens op de maan – in iglo

[ afbeelding ]

India is steeds ambitieuzer aan het worden als het gaat om ruimtevaart.
........
Daartoe wil de ruimtevaartorganisatie 3D-printers naar de maan sturen, die de behuizing moeten prepareren voor de bewoners aankomen. Die kunnen dan zo in hun huisjes trekken, nadat die zijn voorzien van een atmosfeer die gelijk is aan die op aarde.

Voor iglo’s is gekozen omdat die makkelijk te bouwen zijn en zich goed lenen voor een barre omgeving. India gebruikt al dergelijke behuizing in het hooggebergte en op de Zuidpool. Er is dus ervaring, maar op de maan bouwen stelt weer heel andere eisen uiteraard. Een datum voor de eerste huisjes is door de ruimtevaartorganisatie – die ons ook al curry in de ruimte gaf – niet opgegeven.

(faqt.nl)
Tiny House op de maan :D
Silence breaks apart, Brightness comes to life
Stream of sounds Wash away the darkness from my soul
pi_178240436
quote:
0s.gif Op maandag 26 maart 2018 18:14 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
26-03-2018

India wil mens op de maan – in iglo

[ afbeelding ]

India is steeds ambitieuzer aan het worden als het gaat om ruimtevaart. Drie jaar geleden kondigden ze nog een reis naar Mars aan. Maar zelfs de maan is niet te min voor de bewoners van het subcontinent. Ze willen onze satelliet graag ook bezoeken en zich er zelfs tijdelijk vestigen. Daarvoor zijn ze bezig een soort kunststof inglo’s te ontwikkelen.

Dat is door een directeur van het Indiase ruimtevaartprogramma in het parlement van het land aangekondigd. Daartoe wil de ruimtevaartorganisatie 3D-printers naar de maan sturen, die de behuizing moeten prepareren voor de bewoners aankomen. Die kunnen dan zo in hun huisjes trekken, nadat die zijn voorzien van een atmosfeer die gelijk is aan die op aarde.

Voor iglo’s is gekozen omdat die makkelijk te bouwen zijn en zich goed lenen voor een barre omgeving. India gebruikt al dergelijke behuizing in het hooggebergte en op de Zuidpool. Er is dus ervaring, maar op de maan bouwen stelt weer heel andere eisen uiteraard. Een datum voor de eerste huisjes is door de ruimtevaartorganisatie – die ons ook al curry in de ruimte gaf – niet opgegeven.

(faqt.nl)
En als ze in de problemen komen... bellen ze gewoon de Indian tech-support.
"Goodday how can i help you" _O-
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
  maandag 2 april 2018 @ 09:25:35 #163
442280 Prisha
Moonshine!
pi_178251073
quote:
0s.gif Op zondag 1 april 2018 17:55 schreef -CRASH- het volgende:

[..]

En als ze in de problemen komen... bellen ze gewoon de Indian tech-support.
"Goodday how can i help you" _O-
_O-
Silence breaks apart, Brightness comes to life
Stream of sounds Wash away the darkness from my soul
pi_178253945
:) ^O^
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  donderdag 5 april 2018 @ 14:00:00 #165
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_178322952


quote:
Venus' Spectral Signatures and the Potential for Life in the Clouds

The habitability of Venus' clouds has been a subject of discussion for several decades (Morowitz and Sagan, 1967; Grinspoon, 1997) yet has gained limited traction as a popular target in astrobiology research. Initially stirring excitement, Cockell (1999) concluded that the conditions between the lower and middle atmosphere were conducive to (terrestrial) biology, and that conditions at higher altitudes would freeze but not necessarily kill microorganisms. Since then, subsequent studies, such as those by Schulze-Makuch et al. (2004), have highlighted the potential for life in Venus' cloud layers due to favorable chemical and physical conditions, including the presence of sulfur compounds, carbon dioxide (CO2), and water, and moderate temperatures (0–60°C) and pressures (∼0.4–2 atm).

In this hypothesis article, we further consider these conditions and examine the potential for terrestrial microorganisms to both survive within and contribute to the bulk spectral properties of Venus' clouds. Herein, we provide a short review of relevant Venus observations, compare the properties of Venus' clouds to terrestrial biological materials, expand on the hypothesis of a coupled iron- and sulfur-centered metabolism in the clouds, and present conceivable mechanisms of transport from the surface to the clouds. Finally, we identify spectral and biological experiments, including instruments, which can address the habitability of Venus' clouds through use of ground-based terrestrial analogues and in situ measurements at Venus.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
pi_178410945
09-04-2018

Fake news: astronaut zag geen UFO

.

buzz aldrin

De Britse kranten The Sun en The Daily Star bracht dit weekend sensationeel nieuws. Astronaut Buzz Aldrin, de tweede mens die voet zette op de maan, zou hebben verklaard dat hij een UFO heeft gezien tijdens zijn missie in 1969. Die uitspraak zou hij hebben gedaan aan een leugendetector. Nog vier andere astronauten zouden hetzelfde hebben verklaard: tijdens hun ruimtereizen zouden ze vliegende schotels hebben gezien.

Het gaat buiten Aldrin om Al Worden, Edgar Mitchell en Gordon Cooper. Twee van deze astronauten zijn al overleden.

Het nieuws zorgde voor nogal wat sensatie op internet, waar mensen het bericht deelden via sociale media. Google News plaatste het bovenaan het nieuwsoverzicht (foto). Maar inmiddels is bekend geworden dat het gaat om fake news van het zuiverste water. Aldrin heeft zich in het verleden diverse keren uitgelaten over buitenaards leven. Hoewel hij gelooft dat het bestaat – het universum is zo groot dat het volgens hem bijna onmogelijk is dat het niet zo is – heeft hij verschillende keren aangegeven geen groene mannetjes te hebben gezien tijdens zijn ruimtereis.

Er was even sprake van een onverklaarbaar fenomeen tijdens zijn reis naar de maan, een fel licht aan de zijkant van de capsule. Maar al snel zagen de drie astronauten dat het ging om zonlicht dat van een metalen onderdeel afketste. Ze maakten er melding van en dat was dat.

Volgens het bericht in de Britse kranten zou Aldrin echter hebben verklaard dat hij een UFO had gezien. Hij deed die uitspraak bij het Institute of BioAcoustic Biology and Sound Health in het Amerikaanse Ohio. Daar beweren ze dat ze leugens kunnen ‘horen’ in de stem van de spreker. Aldrin zou niet hebben gelogen. Het instituut blijkt echter weinig meer dan een pseudowetenschappelijke organisatie die op basis van onbewezen technieken beweert te weten wie liegt. Een vertegenwoordiger van Aldrin heeft al laten weten dat hij er nooit is geweest.

(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_178442611
10-04-2018

NASA gaat uitzoeken of we ons in de ruimte kunnen voortplanten

En stuurt daartoe menselijk sperma naar het internationale ruimtestation.

Voor het eerst zal er in het internationale ruimtestation onderzocht worden hoe menselijk sperma zich in de ruimte – en dus bij een zeer beperkte zwaartekracht – gedraagt en beweegt. De experimenten moeten uitwijzen of een succesvolle bevruchting van een eicel ook in de ruimte tot de mogelijkheden behoort.

Stieren

Het sperma van spieren ziet er vrij consistent uit en beweegt ook eigenlijk altijd op dezelfde manier. Daarmee onderscheidt het zich van het sperma van mensen dat zowel qua uiterlijk als bewegingen veel gevarieerder is. Door het sperma van mensen tegelijkertijd met dat van stieren te bestuderen, hopen de onderzoekers nauwkeuriger vast te kunnen stellen welke veranderingen het sperma onder invloed van hun aanwezigheid in de ruimte ondergaat.

Beweging
Dat heeft NASA bekend gemaakt. Het sperma zal nog deze maand richting het ISS worden geschoten. Daar wordt het ontdooid en – samen met sperma van stieren (zie kader) – bestudeerd. Daarbij zal met name gekeken worden hoe het sperma in de ruimte beweegt en wat dat ons vertelt over de kansen op bevruchting.

De taken van een spermacel
Een bevruchting vindt plaats wanneer een spermacel de eicel bereikt en ermee samensmelt. Het vereist kortgezegd twee dingen: de spermacel moet in beweging komen. En de spermacel moet zich voorbereiden op de samensmelting, door nog sneller te gaan bewegen en ervoor te zorgen dat zijn celmembraan vloeibaarder wordt. Maar kan een spermacel dat in de ruimte ook allemaal bewerkstelligen? Dat willen onderzoekers nu uitzoeken.

Stieren en zee-egels
Het is voor het eerst dat daarbij menselijk sperma wordt gebruikt. Eerder is al wel geëxperimenteerd met sperma van zee-egels en stieren. Die experimenten suggereren dat het sperma bij een beperkte zwaartekracht sneller in beweging komt. Tegelijkertijd bleek uit de experimenten ook dat de andere voorbereidingen die de spermacel moet treffen om met een eicel samen te kunnen smelten, veel trager of zelfs helemaal niet plaatsvinden. En vertragingen of andere problemen op dat gebied kunnen betekenen dat er geen bevruchting plaatsvindt.

Onderzoekers staan te popelen om te kijken hoe menselijk sperma op een verblijf in de ruimte reageert. Zodra er videobeelden zijn gemaakt van het sperma in de ruimte, zal het sperma met conserveringsmiddelen worden gemengd en weer terug naar de aade worden gestuurd. Hier zal het uitgebreid geanalyseerd worden. Daarbij wordt gekeken of het sperma het stappenplan in aanloop naar de samensmelting heeft doorlopen en in hoeverre het sperma dat in de ruimte is geweest zich onderscheidt van sperma dat op aarde is gebleven.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_178485383
12-04-2018

Red Bull wil naar de maan



Het wordt nog druk op de maan. India wil erheen. Trump heeft plannen. Je kunt jezelf richting de maan crowdfunden. En nu heeft de private sector ook interesse. De Oostenrijkse frisdrankfabrikant Red Bull wil naar onze satelliet. Het plan is om volgend jaar een onbemande sonde naar de maan te sturen. De timing is niet toevallig, dan is het vijftig jaar geleden dat voor het eerst een man op de maan liep.

Dat heeft Red Bull bekend gemaakt op de mediaconferentie MipTV in het Franse Cannes. Ze willen daarmee de eerste commerciële maanvlucht uitvoeren. En daarmee enorme media-aandacht genereren, vandaar de aankondiging in Cannes. Omdat er ook nog zoiets nodig is als techniek, werkt het Duitse bedrijf PTScientists ook mee. Dat laatste bedrijf is volgens de eigenaar al tien jaar bezig met de voorbereiding van een dergelijke reis.

De Duitsers werden op het spoor van een maanreis gezet door de Google-Lunar X-Price, een wedstrijd waarbij 30 miljoen dollar te verdienen was voor het eerste bedrijf dat de maan haalde. De prijs is nooit uitgekeerd, aangezien geen van de deelnemers de deadline heeft gehaald. PTScientists zegt niet meer in de prijs geïnteresseerd te zijn, maar werkt nu wel met Red Bull samen.

De Duits-Oostenrijkse combinatie mikt als landingsplaats op het dal van Taurus–Littrow. Dat is ook niet zonder symboliek, op die plek landde de laatste bemande ruimtemissie van Nasa begin jaren zeventig. Daar moet de 210 kilo zware ‘landingseenheid’ Alina (Autonomous Landing and Navigation Module) terecht komen. Daarbij moeten ze oppassen niet het onderstel te raken van Apollo 17 en de Lunar Roving Vehicle, de maan-auto van Nasa, gebruikt op die laatste missie.

Beelden van dit alles moeten in HD-kwaliteit naar de aarde worden geseind door technologiepartner Vodafone. Zo maakt Red Bull reclame voor zichzelf. Ook horlogemerk Omega, elektronicaconcern Infineon en outdoor merk On doen mee.

(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_178558010
13-04-2018

NASA presenteert: de maan in een duizelingwekkend hoge resolutie

Zo mooi is onze natuurlijke satelliet in 4K!

De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie heeft een prachtig filmpje vrijgegeven van de maan. Het is een re-make van een filmpje dat in 2011 is vrijgegeven en gebaseerd was op de data die de Lunar Reconnaissance Orbiter in aanloop naar dat moment had verzameld. In de afgelopen zeven jaar is daar natuurlijk veel meer data bij gekomen. En dat resulteert nu in een nieuw filmpje, in een veel hogere resolutie.



Onder de beelden uit het filmpje in 2011. Boven de beelden uit het nieuwe filmpje. De verbeteringen zijn te danken aan data die LRO in de tussenliggende jaren heeft verzameld. Afbeelding: NASA’s Scientific Visualization Studio.

In het filmpje scheren we over een aantal bekende en een aantal minder bekende plekken op de maan. Zo zien we landschappen die zich aan de voorzijde van de maan bevinden en dus ook vanaf de aarde prima zichtbaar zijn. Maar er zijn ook landschappen in het filmpje opgenomen die alleen vanuit de ruimte te bewonderen zijn. Enjoy!


(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_178672333
20-04-2018

NEOWISE-missie maakt vierde jaar vol


Illustratie van NASA's NEOWISE-satelliet. (NASA/JPL-Caltech)

NASA heeft de vierde jaaroogst aan gegevens gepresenteerd van de Near-Earth Object Wide-field Infrared Survey Explorer (NEOWISE). Deze infraroodsatelliet kreeg in december 2013 een tweede leven voor een uitgebreide hemelsurvey, waarbij de complete hemel bijna acht keer is verkend.

Tot nu toe heeft NEOWISE 136 kometen ontdekt en 788 aardscheerders – planetoïden die min of meer in de buurt van de aarde kunnen komen. Tien daarvan zijn ‘potentieel gevaarlijke planetoïden’, die zodanige banen volgen dat een botsing met onze planeet niet helemaal kan worden uitgesloten.

In het vierde NEOWISE-jaar heeft de satelliet meer dan 2,5 miljoen infraroodopnamen van de hemel gemaakt. Deze gegevens zijn bij die van de eerste drie jaren gevoegd. Dat archief, dat inmiddels meer dan 10 miljoen opnamen omvat, is openbaar. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_178737551
25-04-2018

Belgische wetenschappers brengen meer dan miljard sterren in kaart in meest gedetailleerde atlas ooit


 © ESA - .

Wetenschap Belgische sterrenkundigen hebben mee getekend aan een uiterst gedetailleerde kaart van onze Melkweg. De Europese ruimtevaartorganisatie ESA stelde vandaag een nieuwe driedimensionale atlas voor: met behulp van de Gaia-satelliet konden de wetenschappers meer dan een miljard sterren in kaart brengen.

ESA lanceerde in 2013 de Gaia-satelliet, die op 1,5 miljoen kilometer van de aarde mee rond de zon draait. Sinds 2014 schiet de satelliet ook beelden van onze Melkweg, waardoor ESA nu uiterst gedetailleerde kaarten kan maken. De nieuwe 3D-atlas bevat sterren die tot een miljoen keer zwakker zijn dan wat we met het blote oog kunnen zien.

Mensenhaar zien vanop 1.000 kilometer

Omdat onze Melkweg zo groot is, is het heel moeilijk om de afstand tot een ster te meten. Zelfs de dichtstbijzijnde ster van de zon ligt op 40.000 miljard kilometer afstand. Gaia kon echter afstanden meten tot sterren die meer dan 5.000 keer verder weg liggen. Je kan de kracht van Gaia vergelijken met het zien van een mensenhaar vanop een afstand van 1.000 kilometer.

Het Instituut voor Sterrenkunde van de KU Leuven leidde de werkgroep die verantwoordelijk is voor het classificeren van alle variabele sterren die door Gaia zijn waargenomen. De Koninklijke Sterrenwacht van België (KSB) leverde een bijdrage door een belangrijk aspect van de sterrenbeweging te berekenen: hoe snel de ster naar ons toe of van ons weg beweegt. Bovendien droeg de KSB bij tot de gegevensverwerking van asteroïden zodat nu de exacte positie van 14.000 planetoïden bekend is.

Belgisch hoofdonderzoeker Dimitri Pourbaix van de ULB leidde de Belgische coördinatie en een deel van het Gaia Data Processing and Analysis Consortium (DPAC) dat verantwoordelijk is voor de dataverwerking van de studie van Zonnestelselobjecten (opgenomen in deze Gaia data set), Meervoudige Sterren en Uitgebreide objecten (die deel zullen uitmaken van de volgende dataset).

Het STARS Instituut van de Universiteit van Luik werkte nauw samen met de KSB aan de studie van de radiële snelheden van de sterren, en was betrokken bij de detectie van extragalactische objecten zoals quasars (de actieve kern van zeer verre sterrenstelsels).

Wetenschappers van de Universiteit Antwerpen droegen bij tot het bepalen van de radiële snelheden van de sterren en hun helderheidsvariaties.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_178785226
Uranus of zoals veel zegge Your anus...
is de naam waardig...

quote:
Uranus smells like farts,
astronomers have confirmed — and the discovery indicates there was ‘a big shakeup’ early in the solar system


Dave Mosher
24 Apr 2018


Uranus is one of the solar system’s most mysterious planets.
Scientists had long believed that the “ice giant” world has clouds of hydrogen sulfide, a compound that smells bad to people, but they couldn’t be certain.
New telescope observations confirm the planet is clouded by the chemical.
The discovery may help astronomers further unravel the twisted history of the solar system‘s formation.

Uranus, the seventh planet from the sun, has held a vital (and smelly) secret of the solar system for decades.
An international team of researchers reported on Monday that they’ve discovered evidence that
Uranus holds one of the most unpleasant-smelling chemicals known to humankind.
“They found hydrogen sulfide, the odiferous gas that most people avoid, in Uranus’s cloud tops,” according to a press release from Gemini Observatory, a high-power telescope atop a Hawaiian volcano.
Voyager 2 was the only spacecraft ever to visit the chilly, blue-green “ice giant.” The probe tried to see which chemicals were in Uranus’ clouds during its 1986 flyby, but it couldn’t tell scientists for certain.
Now, however, astronomers have used an instrument at the Gemini Observatory to “sniff” the planet’s gases from Earth. Their discovery could help write the book on when and where the planets of the solar system formed – and if they ever switched places.
“This is evidence of a big shakeup early on in the solar system’s formation,” Glenn Orton, a co-author of the new study and a planetary scientist at NASA’s Jet Propulsion Laboratory, told Business Insider. “There was definitely a migration taking place.”
The journal Nature Astronomy published the findings on Monday.

Why it took so long to detect Uranus’s stinky clouds

The reason most people avoid hydrogen sulfide is because the compound is a signature ingredient in the scent of rotten eggs – and farts.
Humans can smell hydrogen sulfide when it makes up as little as three out of every billion molecules in the air, the EPA says. At higher concentrations, such as near volcanic areas, it can be poisonous. Breathing a concentration of a few hundred parts per million can kill a person in about half an hour, according to the Centers for Disease Control.
“If an unfortunate human were ever to descend through Uranus’s clouds, they would be met with very unpleasant and odiferous conditions,” Patrick Irwin, a physicist at the University of Oxford who led the new study, said in the press release. But he added that “suffocation and exposure” to Uranus’ -200 degree Celsius temperatures “would take its toll long before the smell.”

Researchers had long suspected that Uranus’s atmosphere was laced with hydrogen sulfide, and in concentrations dozens of times higher than at Saturn or Jupiter.
They couldn’t be certain, though, since Uranus orbits the sun from 1.85 billion miles away.
The vast distance, aside from making the planet distant and difficult to study, leads to blisteringly cold temperatures that freezes hydrogen sulfide. Hydrogen-sulfide ice can form clouds, but the solid crystals are hard for chemical-analyzing instruments called spectrometers to study. (The method works far better with liquids and gases.)
Irwin and others suspected there were at least whiffs of hydrogen sulfide gas drifting above the clouds. And now, thanks to an extremely sensitive Gemini instrument that can see light invisible to humans, Irwin said scientists “have the fingerprint which caught the culprit.”

Why the discovery might ‘shake up’ ideas about the solar system’s evolution

Astronomers like Irwin have an interest in hydrogen sulfide on Uranus that goes far beyond the gas’ smell.
The discovery of hydrogen sulfide may help piece together the story of how the solar system formed and arranged itself some 4.6 billion years ago. Figuring out the exact makeup of distant planets could help determine where in the solar system they first formed – and how far they migrated away from the sun afterward.
Like all planets, Uranus and Neptune formed from a giant disk of gas and dust that shrouded the sun some 4.6 billion years ago. The planets are mostly made of heavier elements, and didn’t balloon with lightweight hydrogen and helium gases.
“Uranus and Neptune never had the time to grow into gas giants like Jupiter and Saturn,” Imke de Pater, an astronomer at the University of California Berkeley who wasn’t involved in the study, wrote in an accompanying article in Nature Astronomy. “The composition of a celestial body is a fundamental parameter in determining its formation and evolutionary history.”
The two planets failed to become gas giants (and instead became “ice giants”) for two main reasons.
First, the solar system’s early disk of dust and gas grew more diffuse farther out from the sun. With less material available, it took Uranus and Neptune longer to form.
Second, this slower formation gave the sun more time to blow hydrogen and helium out of the solar system with its stellar winds – before Uranus and Neptune could grow massive enough to capture it with their gravity.
“Giant planets form really fast, in a few million years,” Kevin Walsh, who studies planet formation at the Southwest Research Institute in Colorado, told Space.com in March. “That creates a time limit because the gas disk around the sun only lasts 4 to 5 million years.”
Scientists agree on this much, but Orton said they have “too many theories” about the migration of Uranus and Neptune, which came next.

One leading idea says the planets coalesced millions of miles closer to the sun, then quickly migrated outward.
But Orton said the newly detected hydrogen sulfide – and a strange lack of ammonia in the Gemini Observatory readings – suggest the planets actually formed farther out, then moved inward. (The ratio of the two molecules suggests the worlds were once even colder than they are today.)
To solve the question once and for all, Orton says researchers need to send spacecraft to plunge through the clouds of Uranus, not unlike how the Cassini probe dove into Saturn. The goal: figure out the exact abundances of hydrogen sulfide and ammonia, among other gases, and use the readings to pin the exact birth locations of Uranus and Neptune.
“We’re working on that now,” Orton said, referring to a proposal for a new Uranus probe.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_178786217
quote:
10s.gif Op zaterdag 28 april 2018 01:42 schreef -CRASH- het volgende:
Uranus of zoals veel zegge Your anus...
is de naam waardig...

[..]

_O-
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_178837149
26-04-2018

Enorme conglomeraten van sterrenstelsels-in-wording in het vroege heelal ontdekt


 © EPA

Wetenschap Wetenschappers hebben met de telescopen ALMA en APEX diep in de ruimte - in de tijd dat het heelal nog maar een tiende van zijn huidige leeftijd had - het begin van reusachtige kosmische opeenhopingen gezien: aanstaande botsingen tussen jonge “starburststelsels”. Dit heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO meegedeeld.

Astronomen dachten dat deze gebeurtenissen pas ongeveer drie miljard jaar na de Oerknal hadden plaatsgevonden. De verrassing was dus groot toen nieuwe waarnemingen lieten zien dat deze al optraden toen het heelal nog maar half zo oud was. Vermoedelijk zijn deze oude samenscholingen van sterrenstelsels bezig om de grootste en zwaarste structuren in het bekende heelal te vormen: clusters.

Met name zijn de vorsers op 90 procent van de afstand tot de grens van het waarneembare heelal op een protocluster gestoten die de naam SPT2349-56 kreeg. Het licht van dit object begon naar ons toe te reizen toen het heelal ongeveer een tiende van zijn huidige leeftijd had bereikt.

Dit hechte kosmische conglomeraat bestaat uit “starburststelsels”. De hierin optredende stervorming vertoont een hevigheid die nooit eerder in het jonge heelal is waargenomen. Jaarlijks worden hier duizenden sterren geboren, tegen slechts één in ons eigen Melkwegstelsel.

“Hoe deze samenscholing van sterrenstelsels zo snel zo groot is geworden, is een mysterie. Ze is niet geleidelijk, in de loop van miljarden jaren, opgebouwd, zoals astronomen hadden verwacht. Deze ontdekking biedt een geweldige kans om te onderzoeken hoe massarijke sterrenstelsels bijeenkwamen om enorme clusters te vormen”, citeert de ESO Tim Miller, promovendus aan de Yale-universiteit.

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_178912999
02-05-2018

De allerlaatste theorie van Stephen Hawking en Belgische natuurkundige: het heelal is eindig


 © REUTERS - Stephen Hwakings paper 'A smooth exit from eternal inflation?' trekt het idee van een divers multiversum in twijfel.

Wetenschap & Planeet Natuurkundige Stephen Hawking heeft vlak voor zijn overlijden nog een wetenschappelijk artikel geschreven. Dat is nu postuum gepubliceerd in het blad Journal of High Energy Physics.

Hawking – die op 14 maart op 76-jarige leeftijd overleed – schreef het artikel samen met de Belgische natuurkundige Thomas Hertog, hoogleraar aan de Katholieke Universiteit Leuven. Zij opperen dat het heelal eindig is en veel eenvoudiger dan tot nu toe wordt gedacht. De theorie werd vorig jaar voor het eerst gedeeld met de wereld. Hawking en zijn pupil Hertog hebben die daarna verder uitgewerkt. Omdat het om een theorie gaat, moet het onomstotelijke bewijs nog worden geleverd.

Multiversum

Het heelal ontstond bijna 14 miljard jaar geleden met de oerknal. De grote vraag is wat er sindsdien precies gebeurde. Er zijn allemaal natuurwetten gevonden en algemeen aanvaarde theorieën uitgewerkt, maar natuurkundigen zoeken nog naar de grote theorie daarachter, de basis van alles, een verklaring voor zowel het hele grote (het heelal) als het hele kleine (minieme deeltjes).

Een van de theorieën is dat het universum eigenlijk bestaat uit een oneindige verzameling ‘mini-heelalletjes’. Dat wordt een ‘multiversum’ genoemd. Het ene universum bevat sterren en herbergt leven, anderen zijn dan weer zo goed als leeg. Wij zouden in een van die heelalletjes wonen. Het probleem is dat het aantal mogelijke natuurwetten dan misschien ook oneindig is.

Die theorie klopt niet, zeggen Hawking en Hertog. Ze schrijven: “Wij stellen dat het universum redelijk gelijkmatig en ook eindig is.” Dat betekent niet dat er “een enkel, uniek universum is, maar wij suggereren wel dat het aantal mogelijke heelallen veel kleiner is.” Wat er buiten hun eindige heelal te vinden is, laten ze in het midden.

Testen

Het probleem is volgens Hertog dat de gangbare theorie niet voorspelt in wat voor heelal wij ons zouden moeten bevinden en dus ook niet degelijk kan getest worden. “De grote uitdaging voor de moderne kosmologie is om dit multiversum een rigide wiskundige basis te geven en te kneden tot een wetenschappelijke theorie die kan getest worden. Onze publicatie is een stap in die richting”, aldus Hertog. “In onze theorie wordt het enorme multiversum gereduceerd tot een veel meer hanteerbaar en kleiner scala aan mogelijke universums.”

‘In onze theorie wordt het enorme multiversum gereduceerd tot een veel meer hanteerbaar en kleiner scala aan mogelijke universums’

Thomas Hertog

“Ons model is gebaseerd op holografie”, legt hij verder uit. “Een nieuw concept binnen de snaartheorie die de algemene relativiteitstheorie tracht te verzoenen met kwantumfysica. Holografie stelt ons in staat om de tijdsdimensie te projecteren en we hebben dit toegepast op alles wat er volgens de gangbare theorie ‘voor’ de oerknal gebeurde”, aldus Hertog. Het resultaat is dat het scala van mogelijke universums veel beperkter is en het idee van uiteenlopende vormen van universum verdween.

Wat nu?

Hertog gaat op zoek naar manieren om de nieuwe theorie te testen. “Ik ben van plan om meer in detail te bestuderen wat deze vertelt over eigenschappen van ons universum die binnen het bereik van onze ruimtetelescopen liggen. Ik vermoed bijvoorbeeld dat de oerknal gepaard gaat met zwaartekrachtgolven die via de inflatietheorie (die zegt dat het universum in de eerste fase van zijn evolutie aan een steeds hoger tempo uitdijt) een invloed hebben op patronen van kosmische achtergrondstraling. Als we die invloed kunnen vaststellen zitten we wellicht op het juiste spoor”, aldus de Leuvense onderzoeker.


 © CERN - Thomas Hertog samen met Stephen Hawking.

Hawking was een van de beroemdste wetenschappers van de afgelopen decennia. Hij leed sinds zijn studententijd aan ALS, een dodelijke en ongeneeslijke ziekte aan de zenuwen die spieren aansturen. De meeste patiënten hebben na de diagnose hooguit nog een paar jaar te leven. Hawking leefde meer dan vijftig jaar met de ziekte. Hij was aan een rolstoel gekluisterd en kon alleen praten via een computer. Hawking koos de woorden met een wangspier en de computer sprak die uit met een kenmerkende robotachtige stem.

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')