abonnement bol.com Unibet Coolblue
  zondag 28 mei 2017 @ 08:58:00 #51
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_171265047
quote:
1s.gif Op zondag 28 mei 2017 08:39 schreef k3vil het volgende:
Het blijkt dat zware sterren ook in één keer tot een zwart gat kunnen omvormen, dus zonder tussentijdse supernova.

[ afbeelding ]

http://www.space.com/3700(...)ar-video-images.html
Verdwenen zonder plof, wow.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
pi_171341715
30-05-2017

NASA kondigt morgen spectaculaire nieuwe missie aan: ze wil de zon aanraken


© Johns Hopkins University.

De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA gaat morgen een indrukwekkende nieuwe missie voorstellen. Ze wil in de zomer van volgend jaar een sonde lanceren met onze zon als bestemming. Doel is voor de allereerste keer "de zon aan te raken".
Het is niet de eerste keer dat de NASA een sonde richting zon stuurt. In 1976 werd al eens een toestel gelanceerd dat onze zon tot 43 miljoen kilometer naderde: de Helios 2. Die had voor 370 kilogram aan instrumenten mee en moest zonnewinden en kosmische straling bestuderen.

Temperaturen
De nieuwe missie is nog een flink stuk ambitieuzer. De Solar Probe Plus zal voor de eerste keer in de atmosfeer van de zon binnendringen en de oppervlakte van de zon naderen tot op 6,4 miljoen kilometer. Dat lijkt misschien nog ver, maar op amper negen keer de radius van de zon zal de sonde temperaturen van 1.400 graden moeten weerstaan, terwijl ze haar lading op kamertemperatuur houdt. En dat is goed voor een temperatuur en straling die nog geen enkel ruimtetuig ooit heeft doorstaan.


© NASA.

Tegelijk moet het toestel de buitenste atmosfeer van de zon bestuderen en antwoorden bieden op enkele eeuwenoude vragen over hoe een ster precies werkt. Met die data hoopt de NASA betere voorspellingen te kunnen maken over zonnestormen, die een impact hebben op het leven op aarde, het werk van astronauten in de ruimte en satellieten.

Overleven
Want we zijn alsmaar meer afhankelijk van technologie en die kan enorme schade oplopen door extreme zonnestormen. Mensen die misschien ooit buiten onze atmosfeer zullen moeten overleven, zullen ook bescherming nodig hebben van zonnestormen en straling.

Lancering
De lancering zal vermoedelijk plaatsvinden in augustus volgend jaar. De sonde zal over een periode van zeven jaar in totaal zeven keer rond de planeet Venus cirkelen, tot ze in een perfecte baan is om de zon zo dicht te naderen als we nooit eerder hebben gedaan.


© NASA.

"Het technologische pronkstuk van de missie is het hitteschild", aldus Brad Tucker van de Research School of Astronomy and Astrophysics aan de Australian National University. "Dat is een plaat van 11,5 centimeter dik die bestaat uit koolstof en temperaturen van 1.400 graden aankan."

De binnenkant van de sonde - die 1.34 miljard euro kost - zal een speciaal systeem van watercirculatie gebruiken om de instrumenten te beschermen die onder meer de elektrische en magnetische velden van de zon moeten bestuderen, foto's van de zon moet nemen en zonnepartikels moet vangen.

Mars
"De activiteit van de zon begrijpen en het zonneweer voorspellen zijn cruciaal als we de ruimte verder in willen met mensen, denk maar aan bemande missies naar Mars", aldus nog Tucker. "Een beter begrip van hoe zonnepartikels een hoge snelheid krijgen, zal ons ook een beter beeld geven van hoe objecten zich door de ruimte bewegen. En kan ons helpen om ruimtetuigen een hogere snelheid te geven. Zoals het Light Sail-project van de vzw Planetary Society, dat de energie van de zon opvangt met grote reflecterende zeilen en wil gebruiken om snelheid te maken."




© Planetary Society.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_171344783
quote:
0s.gif Op woensdag 31 mei 2017 08:37 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
"Het technologische pronkstuk van de missie is het hitteschild", aldus Brad Tucker van de Research School of Astronomy and Astrophysics aan de Australian National University. "Dat is een plaat van 11,5 centimeter dik die bestaat uit koolstof en temperaturen van 1.400 graden aankan."
Wat is er precies bijzonder aan? Dat het 1400° aankan is geen verrassing, want koolstof sublimeert pas rond 3600°C.
Ich glaube, dass es manchmal nicht genügend Steine gibt und
Ich bin mir sicher, dass auch schöne Augen weinen
  woensdag 31 mei 2017 @ 11:54:28 #54
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_171344833
quote:
0s.gif Op woensdag 31 mei 2017 11:51 schreef crystal_meth het volgende:

[..]

Wat is er precies bijzonder aan? Dat het 1400° aankan is geen verrassing, want koolstof sublimeert pas rond 3600°C.
Nogal kort door de bocht, dit.

Deze briketten bestaan ook uit koolstof, ik zou ze niet aanraden als hitteschild.

Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
  donderdag 1 juni 2017 @ 08:17:07 #55
441747 Surowa94
Business entrepreneur
pi_171367984
Het is bijzonder omdat het een dusdanige bescherming kan bieden tegen thermische straling/ zonnewind dat het eenvoudiger blijft om de instrumenten op kamertemperatuur te houden?
Business is love, business is life
pi_171378619
quote:
0s.gif Op donderdag 1 juni 2017 08:17 schreef Surowa94 het volgende:
Het is bijzonder omdat het een dusdanige bescherming kan bieden tegen thermische straling/ zonnewind dat het eenvoudiger blijft om de instrumenten op kamertemperatuur te houden?
Maar welke eigenschap maakt het zo high tech? Want je kan dat ook met andere materialen bereiken.
quote:
0s.gif Op woensdag 31 mei 2017 11:54 schreef Perrin het volgende:

[..]

Nogal kort door de bocht, dit.

Deze briketten bestaan ook uit koolstof, ik zou ze niet aanraden als hitteschild.

[ afbeelding ]
Of ze geschikt zijn als hitteschild weet ik niet (het is geen schild voor terugkeer in de atmosfeer, dus materiaalsterkte maakt weinig uit), maar je demonstreert m'n punt: Ze zeggen dat het een technologisch pronkstuk is, 1400°C en 11.5 cm dik, maar daar kan je nog niets uit besluiten. Ik neem aan dat de technische prestatie de warmtegeleidingscoëfficiënt of het gewicht van het schild betreft.

De sonde is blootgesteld aan de warmte van de achterkant van het hitteschild en aan de "warmte" van het heelal.
De voorkant van het schild is 1400°C (het netto resultaat van de hitte van de zon + de koude van het heelal); de achterkant is, afgezien van de warmte die de sonde uitstraalt, blootgesteld aan de temperatuur van de ruimte, 2.7° K. Stel dat de achterkant niet meer dan 300°C mag zijn, dan straalt die 6.1 kW/m² uit (formule van Stefan–Boltzmann, black body radiation bij 573°K). De maximale warmteflux door het hitteschild bij een temperatuursverschil van 1100°K mag dan niet meer dan 6.1 kW/m² bedragen, wat betekent dat de warmtegeleidingscoëfficiënt van het schild hoogstens 6100*0.115/1100 = 0.64W/mK mag zijn.

Er zijn vuurvaste materialen die daar ruimschoots aan voldoen (insulating refractories gebruikt in hoogovens, metaalgieterij etc.. ), dat zou niet zo opmerkelijk zijn. Maar als de max temp lager ligt, ipv 300°C bvb 150°C, of 50°C, dan wordt het al snel een technische uitdaging.
Ich glaube, dass es manchmal nicht genügend Steine gibt und
Ich bin mir sicher, dass auch schöne Augen weinen
  donderdag 1 juni 2017 @ 17:41:41 #57
287131 FoolWithMokey
Jesus loves you
pi_171378633
http://www.nu.nl/wetenschap/4738509

quote:
Wetenschappers hebben voor de derde keer een zogeheten zwaartekrachtgolf gemeten. Hij is afkomstig van twee zwarte gaten op ongeveer drie miljard lichtjaar afstand en bereikte onlangs pas ons deel van het universum.
Sisco Certified
pi_171388790
31-05-2017

NASA geeft uitleg over haar spectaculaire nieuwe missie naar de zon



© NASA.

De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft een persconferentie gegeven om een indrukwekkende nieuwe missie voor te stellen. In de zomer van volgend jaar wil ze een sonde naar onze zon sturen. Het doel is om voor de allereerste keer "de zon aan te raken".


Eugene Parker. © rv.

In oktober 1958 werd voor het eerst het idee geopperd om een sonde naar de zon te sturen. En nu is het eindelijk zo ver. De Parker Solar Probe - genoemd naar de ontdekker van zonnestormen - zal in de atmosfeer van de zon binnendringen en de oppervlakte van de zon naderen tot op amper 6,4 miljoen kilometer. Daarbij zal de sonde lange tijd ongeziene straling en temperaturen van 1.400 graden te verduren krijgen, iets wat nog geen enkel ruimtetuig ooit eerder heeft doorstaan.


© NASA.

Het toestel zal de buitenste atmosfeer van de zon bestuderen en antwoorden bieden op enkele eeuwenoude vragen over hoe een ster precies werkt. Met die data hoopt de NASA onder meer betere voorspellingen te kunnen maken over zonnestormen, die een impact hebben op het leven op aarde, het werk van astronauten in de ruimte en satellieten, die door zware zonnestormen ontregeld kunnen raken.

"Het wordt de heetste missie die we ooit deden", volgens wetenschapster Nicola Fox. "Het hitteschild is het pronkstuk van de sonde. We doen 24 omwentelingen rond de zon, dus het moet niet alleen de hittte, maar ook de afwisseling van hitte en koude aankunnen. De instrumenten van de sonde werken op kamertemperatuur, dus het hitteschild moet wel wat aankunnen."

Foto's
De binnenkant van de sonde - die 1.34 miljard euro kost - zal ook een speciaal systeem van watercirculatie gebruiken om de instrumenten te beschermen, die onder meer de elektrische en magnetische velden van de zon moeten bestuderen, foto's van de zon moet nemen en zonnepartikels moet vangen.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_171516994
06-06-2017

Twee nieuwe Jupitermaantjes ontdekt; teller staat nu op 69


Ontdekkingsfoto van het Jupitermaantje S/2016 J1. (Scott Sheppard)

Met grote telescopen op aarde zijn twee nieuwe kleine maantjes ontdekt bij de reuzenplaneet Jupiter. Daarmee is het totale aantal manen en maantjes van deze planeet nu op 69 gekomen. De ontdekkingen zijn de afgelopen dagen gepubliceerd in de Minor Planet Electronic Circulars van de Internationale Astronomische Unie.

S/2016 J1 en S/2017 J1 (de S staat voor 'satelliet'; de J voor 'Jupiter') zijn hooguit één à twee kilometer in middellijn. Ze draaien op grote afstand van de planeet in excentrische, sterk gehelde banen, waarbij ze bovendien (net als vele andere kleine Jupitermaantjes) in de 'verkeerde' richting bewegen: tegen de rotatierichting van de planeet in. Deze retrograde maantjes zijn vermoedelijk lang geleden door de zwaartekracht van Jupiter 'ingevangen'.

S/2016 J1 werd voor het eerst in maart 2016 gezien, maar pas dit jaar zijn nieuwe metingen verricht op basis waarvan de baan kon worden bepaald. S/2017 J1 is in maart 2017 voor het eerst opgemerkt, en bleek ook voor te komen op oudere opnamen van vorig jaar.

S/2016 J1 staat op een gemiddelde afstand van 20,6 miljoen kilometer en heeft een omlooptijd van 1,65 jaar; S/2017 J1 bevindt zich op 23,5 miljoen kilometer en doet iets meer dan twee jaar over één rondje. Behalve de vondst van twee nieuwe maantjes heeft het onderzoeksteam, onder leiding van Scott Sheppard van het Carnegie Institution for Science, ook minstens vijf 'verloren' Jupitermaantjes herontdekt, waardoor hun baan nu veel nauwkeuriger bekend is. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_171726786
15-06-2017

Nieuw onderzoek bevestigt dat we leven in een leegte

Ons sterrenstelsel bevindt zich in een relatief ‘leeg’ deel van het universum.

Eigenlijk heeft het universum een structuur die een beetje doet denken aan die van een gatenkaas. De zichtbare materie in ons universum vormt filamenten, die bestaan uit superclusters en clusters van sterrenstelsels die op hun beurt weer opgebouwd zijn uit sterren, gas, stof en planeten. Tussen die filamenten bevinden zich relatief lege gebieden, ‘voids‘ in het Engels.

Leegte
En in 2013 stelden onderzoekers vast dat ons sterrenstelsel zich in zo’n relatief leeg deel van het universum bevindt. In dat deel zijn veel minder sterrenstelsels, sterren en planeten te vinden dan men verwacht had.

KBC
Die leegte noemen onderzoekers de ‘KBC-void’ (KBC verwijst naar de ontdekkers ervan: Keenan, Barger en Cowie). Deze ‘void’ is zo’n zeven keer groter dan de gemiddelde ‘lege’ ruimte in ons universum en daarmee de grootste ‘void’ die de wetenschap bekend is. De straal van deze ‘void’ zou ongeveer 1 miljard lichtjaar groot zijn.

Nieuwe studie
Nieuw onderzoek bevestigt nu het bestaan van deze lege ruimte. Volgens de wetenschappers is er namelijk geen observationeel bewijs te vinden dat het idee dat we in een ‘void’ leven, tegenspreekt. Bovendien, zo stellen de onderzoekers, kan het idee dat we in een relatief lege ruimte leven mooi verklaren waarom metingen van de Hubbleconstante elkaar soms iets tegen lijken te spreken.

Inconsistentie
Er zijn verschillende manieren om de Hubbleconstante te meten. Zo kun je kijken naar de kosmische achtergrondstraling – de warmtestraling die kort na de oerknal werd uitgezonden – maar ook naar relatief nabije supernova’s. “Ongeacht welke techniek je gebruikt: je zou dezelfde waarde moeten krijgen voor de snelheid waarmee het universum vandaag de dag uitdijt,” stelt onderzoeker Ben Hoscheit. Maar dat is in werkelijkheid niet het geval. En wanneer we ervan uitgaan dat we leven in een relatief leeg deel van het universum is die inconsistentie opeens heel verklaarbaar, zo stellen de onderzoekers. Want het betekent dat er buiten de lege ruimte veel meer materie te vinden is, die met haar zwaartekracht een veel groter effect heeft, waardoor het relatief lege deel waarin onze Melkweg zich bevindt sneller uitdijt dan de omringende, vollere delen van het universum. Die versnelde uitdijing zien we wel terug in metingen wanneer we kijken naar nabije supernova, maar niet wanneer we de Hubbleconstante vaststellen aan de hand van de kosmische achtergrondstraling.

De onderzoekers presenteerden hun bevindingen eerder deze maand, tijdens een bijeenkomst van de American Astronomical Society.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_171828845
22-06-2017

ESA geeft groen licht voor LISA en PLATO


Illustratie van (e)LISA. (Astrium)

De Europese ruimtevaartorganisatie ESA heeft vandaag definitief groen licht gegeven voor twee belangrijke toekomstige projecten: LISA en PLATO.

LISA (Laster Interferometer Space Antenna, voorheen eLISA geheten) wordt uiterlijk 2034 gelanceerd en gaat vanuit de ruimte jacht maken op zwaartekrachtgolven. Die minieme rimpelingen in de ruimtetijd zijn de afgelopen jaren voor het eerst ontdekt door geavanceerde instrumenten op aarde, maar vanuit zijn baan om de zon kan LISA 'Einsteingolven' waarnemen met een veel lagere frequentie. Zulke laagfrequente golven geven onder andere informatie over botsingen en versmeltingen van dubbele superzware zwarte gaten in de kernen van verre sterrenstelsels.

Overigens heeft ESA ook aangekondigd dat er op 30 juni een einde komt aan de succesvolle missie van LISA Pathfinder - een technologiedemonstrator voor LISA, die op 3 december 2015 werd gelanceerd en vanaf maart 2016 in bedrijf is geweest.

PLATO (Planetary Transits and Oscillations of stars) wordt eind 2026 gelanceerd; het ruimte-observatorium krijgt 26 telescopen waarmee onder andere gezocht wordt naar de aanwezigheid van planeten bij vele tienduizenden andere sterren. Ook doet PLATO onderzoek aan sterbevingen.

Daarnaast gaat ESA bijdragen aan de Amerikaans-Japanse röntgentelescoop XARM (X-ray Astronomy Recovery Mission), die de verloren gegane Hitomi-satelliet moet vervangen. Het SRON Netherlands Institute for Space Research bouwt een belangrijk filterwiel voor deze missie. SRONen andere Nederlandse instituten, waaronder Nikhef en TNO, leveren ook bijdragen aan LISA en PLATO. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_171851980
21-06-2017

Houdt zich nóg een planeet schuil in de Kuipergordel?


Mogelijk houdt zich in de verre Kuipergordel van ons zonnestelsel nog een planeet ter grootte van Mars schuil. (Heather Roper/LPL)

Planeet 9 is nog niet eens ontdekt of astronomen denken al op het spoor te zijn van Planeet 10. Nieuw onderzoek van de banen van honderden kleine, ijzige hemellichamen in de Kuipergordel – het buitengebied van ons zonnestelsel – wijst er namelijk op dat zich daar nog een planeet van het formaat Mars schuilhoudt. Het object zou zich ongeveer twee keer zo ver van de zon moeten bevinden als Neptunus (‘Planeet 8’).

Het bestaan van de vermeende planeet wordt afgeleid uit de oriëntatie van de omloopbanen van de verre Kuipergordelobjecten. Die banen blijken gemiddeld namelijk een hoek van ongeveer acht graden te maken met ‘hoofdvlak’ van ons zonnestelsel. Kat Volk en Renu Malhotra van de universiteit van Arizona schrijven dat toe aan de zwaartekrachtsinvloed van een flink hemellichaam.

Dit hemellichaam zou zich op ongeveer negen miljard kilometer van de zon moeten bevinden. Daarmee is het uitgesloten dat het om de (eveneens hypothetische) negende planeet van ons zonnestelsel gaat. Deze laatste zou zich namelijk op tien keer zo grote afstand van de zon moeten bevinden. En dat is te ver weg om invloed te kunnen uitoefenen op de nu onderzochte populatie van Kuipergordelobjecten.

Er bestaan overigens alternatieve verklaringen. De afwijkende baanoriëntaties kunnen ook worden toegeschreven aan de gezamenlijke invloed van enkele kleinere hemellichamen. Een andere, maar minder waarschijnlijke mogelijkheid is dat er in het niet al te verre verleden een ster langs de Kuipergordel is gescheerd. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_172730434
27-07-2017

Uniek: explosie stervende ster tot in detail waargenomen



Een bijzondere ontdekking in de ruimte: wetenschappers hebben voor het eerst van begin tot eind een explosie van een stervende ster nauwkeurig kunnen zien. Het was een uitbarsting die slechts 40 seconden duurde, maar waarbij net zoveel energie vrijkwam als de zon in haar hele leven zal uitstralen.

Het was een combinatie van geluk en snel handelen die maakte dat wetenschappers het sterfproces van de ster via meerdere ruimtetelescopen konden volgen. Vorig jaar juni vond er bij de ster namelijk al een kleine uitbarsting plaats, wat aangaf dat zijn einde nabij was. Die kleine uitbarsting werd opgepikt door astronomen, die vervolgens snel telescopen op de Canarische Eilanden en Mexico op de ster richtten. Zo konden ze de explosies, die bij het sterfproces horen, nauwkeurig volgen. Iets wat bijna nooit lukt.

In een publicatie in wetenschapstijdschrift Nature schrijft een team van 31 astronomen over hun bevindingen.


9 miljard lichtjaar

De explosie bij deze ster, die tien keer groter is dan onze zon, vond op 9 miljard lichtjaar van de aarde plaats. Het licht dat bij de explosie vrijkwam was zo fel, dat het vanaf de aarde met een kleine telescoop te zien was.

Bij dit soort uitbarstingen komt gammastraling vrij, een elektromagnetische straling met een ongekende hoeveelheid energie. Maar gammastraling is snel weg en daarom erg mysterieus. Doordat de wetenschappers er nu snel bij waren, zijn ze meer te weten gekomen. Zo zou de gammaflits bij deze ster onder andere bewijs leveren voor het ontstaan van zwarte gaten.

(AD.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_172739583
quote:
0s.gif Op vrijdag 28 juli 2017 08:54 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
27-07-2017

Uniek: explosie stervende ster tot in detail waargenomen

[ afbeelding ]

Een bijzondere ontdekking in de ruimte: wetenschappers hebben voor het eerst van begin tot eind een explosie van een stervende ster nauwkeurig kunnen zien. Het was een uitbarsting die slechts 40 seconden duurde, maar waarbij net zoveel energie vrijkwam als de zon in haar hele leven zal uitstralen.

Het was een combinatie van geluk en snel handelen die maakte dat wetenschappers het sterfproces van de ster via meerdere ruimtetelescopen konden volgen. Vorig jaar juni vond er bij de ster namelijk al een kleine uitbarsting plaats, wat aangaf dat zijn einde nabij was. Die kleine uitbarsting werd opgepikt door astronomen, die vervolgens snel telescopen op de Canarische Eilanden en Mexico op de ster richtten. Zo konden ze de explosies, die bij het sterfproces horen, nauwkeurig volgen. Iets wat bijna nooit lukt.

In een publicatie in wetenschapstijdschrift Nature schrijft een team van 31 astronomen over hun bevindingen.


9 miljard lichtjaar

De explosie bij deze ster, die tien keer groter is dan onze zon, vond op 9 miljard lichtjaar van de aarde plaats. Het licht dat bij de explosie vrijkwam was zo fel, dat het vanaf de aarde met een kleine telescoop te zien was.

Bij dit soort uitbarstingen komt gammastraling vrij, een elektromagnetische straling met een ongekende hoeveelheid energie. Maar gammastraling is snel weg en daarom erg mysterieus. Doordat de wetenschappers er nu snel bij waren, zijn ze meer te weten gekomen. Zo zou de gammaflits bij deze ster onder andere bewijs leveren voor het ontstaan van zwarte gaten.

(AD.nl)
Op NOS.nl is er een video van de explosie. Ik kan de video helaas niet op YouTube vinden. Bij de explosie staat er GRB 160625B
De GRB staat volgens mij voor Gamma Ray Burst.
pi_173034063
quote:
0s.gif Op vrijdag 28 juli 2017 16:09 schreef polderturk het volgende:

[..]

Op NOS.nl is er een video van de explosie. Ik kan de video helaas niet op YouTube vinden. Bij de explosie staat er GRB 160625B
De GRB staat volgens mij voor Gamma Ray Burst.
Inderdaad ^O^
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_173034068
09-08-2017

Ook de sterren rond het superzware gat in de Melkweg doen wat Einstein wil

Voor het eerst is aangetoond dat de sterren de subtiele effecten die Einstein voorspelde in zijn algemene relativiteitstheorie, vertonen.

In het hart van de Melkweg bevindt zich een superzwaar zwart gat. Het zwarte gat heeft een massa die vier miljoen keer groter is dan de massa van de zon. Rond het zwarte gat cirkelt een klein groepje sterren. Het sterke zwaartekrachtsveld van het zwarte gat is een perfecte omgeving om de algemene relativiteitstheorie waar Einstein meer dan honderd jaar geleden met op de proppen kwam, te toetsen.

De Very Large Telescope

De onderzoekers bestudeerden de sterren rond het superzware zwarte gat met behulp van verschillende telescopen, waaronder ESO’s Very Large Telescope. Het onderzoek vereiste heel nauwkeurige bepalingen van de positie van de ster en daarbij kwam met name ESO’s VLT goed van pas. “In de loop van onze analyse realiseerden we ons dat om de relativistische effecten voor S2 te kunnen bepalen, je de volledige omloopbaan heel precies moet kennen,” vertelt onderzoeker Andreas Eckart.

Hoe dan?
De onderzoekers bestudeerden de banen van de sterren die rond het zwarte gat cirkelen en vergeleken die vervolgens met voorspellingen die op basis van onder meer de algemene relativiteitstheorie zijn gedaan. Zo stuitten ze op een kleine verandering in de beweging van één van de sterren – aangeduid als S2 – die overeenkomt met de voorspellingen van de algemene relativiteitstheorie. Die verandering – die maar klein is – is het gevolg van relativistische effecten.

Bijzonder onderzoek
Het onderzoek is bijzonder. Het is namelijk voor het eerst dat astronomen een meting van de sterkte van algemeen-relativistische effecten hebben verkregen voor sterren die om een superzwaar zwart gat draaien. En de onderzoekers willen daar duidelijk over zijn: dat is echt nog niet zo gemakkelijk. “Ik was verbaasd hoe goed we de methoden die we met gesimuleerde sterren hebben ontwikkeld konden toepassen op de nauwkeurige gegevens van de binnenste, snel bewegende sterren nabij het superzware zwarte gat,” vertelt onderzoeker Marzieh Parsa.


Een artistieke impressie van het effect van de algemene relativiteit op de omloopbaan van de ster S2 in het galactisch centrum. Je ziet dat de baan die de ster volgt ietsje afwijkt ten opzichte van de vorige omloop (15 jaar eerder). En dat is het gevolg van algemeen-relativistische effecten. Afbeelding: ESO / M. Parsa / L. Calçada.

Geruststellend
Onderzoeker Vladimir Karas noemt de resultaten “geruststellend”. “Het is heel geruststellend dat S2 relativistische effecten vertoont zoals die worden verwacht op basis van zijn nabijheid tot de extreme massaconcentratie in het centrum van de Melkweg. Dit opent nieuwe wegen voor theoretisch en experimenteel onderzoek in deze tak van wetenschap.”

Want wetenschappers zijn nog lang niet klaar met de sterren rond het superzware zwarte gat in het hart van onze Melkweg. Sterker nog: de spannendste waarnemingen moeten nog komen. Volgend jaar zal de ster S2 het zwarte gat zeer dicht naderen en onderzoekers gaan dat op de voet volgen en proberen om de omloopbaan nog nauwkeuriger dan op dit moment mogelijk is, te meten. En men verwacht dat de relativistische effecten dan nog duidelijker zichtbaar zullen zijn. Net als eventuele effecten die niet in het straatje van Einstein passen.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_173041106
quote:
maandag 3 juli 2017, 17:20
https://www.bnr.nl/radio/(...)oop-naar-nl-te-halen

Europa wil een grote nieuwe telescoop bouwen. Nederlandse wetenschappers proberen voor elkaar te krijgen die in Zuid-Limburg komt te staan.

Na de ontdekking van de zwaartekrachtsgolven, willen natuurkundigen nu een speciale telescoop voor bouwen. Op dit moment zijn drie locaties in beeld. Budapest, Sardinië en Zuid-Limburg.

Hoogleraar natuurkunde Jo van den Brand houdt vandaag zijn pitch in Den Haag. Want voor de wetenschap is het een logische stap, zegt hij in de podcast. Maar om het project naar Nederland te halen zullen politici en bedrijven zich achter de lobby moeten scharen.
Be curious, not judgmental
pi_173176035
14-08-2017

Zo schrijft SpaceX vandaag (opnieuw) ruimtevaartgeschiedenis



De lancering van een Falcon 9 vanop Cape Canaveral, eerder dit jaar. © ap.

Ruimtevaart SpaceX heeft vandaag een raket gelanceerd en opnieuw doen landen. Het is de veertiende keer dat het ruimtebedrijf van Elon Musk een raket weer op aarde liet landen. Routine, zegt u? Dat valt nog te bezien: tot heel recent was dit huzarenstukje nog onmogelijk uit te voeren.

De Falcon 9 is vanavond om 18.31 uur Belgische tijd gelanceerd vanop de ruimtevaartbasis Cape Canaveral. Aan boord is onder andere een supercomputer van Hewlett Packard, bestemd voor het internationaal ruimtestation ISS. De bedoeling hiervan is een jaar lang de capaciteiten van een commerciële computer te testen in extreme omstandigheden in de ruimte.

Zo'n tien minuten later keerde het eerste deel van de raket terug naar de aarde om te landen. Dat gebeurde ditmaal niet op zee, maar op het land. SpaceX heeft in totaal al dertien raketten opnieuw laten landen, waarvan vijf op een landingsplatform op het land. Voordien gebeurde dat op een drijvend platform op zee.

De lancering is te herbekijken via het YouTube-kanaal van SpaceX:



Het is de twaalfde keer dat SpaceX een Dragon-capsule naar het ISS stuurt. Het opnieuw laten landen van de raket, nadat de capsule is losgekoppeld, begint stilaan routine te lijken. Maar tot voor kort was dit onmogelijk. SpaceX werd in 2012 het eerste commerciële ruimtevaartbedrijf dat raketten mocht lanceren vanop Cape Canaveral. Drie jaar later landde de eerste raket weer op aarde.

Het bedrijf heeft zelfs al gerecycleerde raketten gelanceerd die er meer dan één missie hebben opzitten. Dat is een belangrijk deel van Musks plan om ruimtevaart betaalbaarder te maken.

SpaceX heeft dit jaar al elf missies gelanceerd, een record voor het bedrijf

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_173176063
15-08-2017

Ruimtesondes zien hoe zonsuitbarsting door zonnestelsel raast


Schematische weergave van de zonsuitbarsting van 19 oktober 2014 en de posities van de ruimtesondes die er metingen aan hebben verricht. (ESA)

Een kolossale uitbarsting op de zon die plaatsvond op 19 oktober 2014 is door tien ruimtesondes op verschillende plaatsen in het zonnestelsel gedetecteerd. Uit de metingen kunnen astronomen veel informatie afleiden over de eigenschappen en de evolutie van zo'n 'coronale massa-ejectie' (CME). De resultaten van de uitgebreide analyse van alle metingen zijn deze week gepubliceerd in Journal of Geophysical Research: Space Physics.

Een CME is een krachtige explosie van elektrisch geladen deeltjes die vanuit de ijle dampkring van de zon (de corona) het zonnestelsel in wordt geblazen. De uitbarsting van 19 oktober 2014 was al gezien op foto's van de zonnesatellieten Proba 2, SOHO en Solar Dynamics Observer. In de loop van de daarop volgende dagen werden de langsrazende geladen deeltjes geregistreerd door achtereenvolgens de Amerikaanse ruimtesonde Stereo-A, de Europese Venus Express, de Marssondes Mars Express, MAVEN en Mars Odyssey en het Marswagentje Curiosity, de komeetverkenner Rosetta, en de ruimtesondes Cassini (in een baan rond Saturnus), New Horizons (op weg naar Pluto) en Voyager 2 (aan de buitenrand van het zonnestelsel).

Uit de metingen is nieuwe informatie afgeleid over de evolutie van het magnetisch veld dat door de zonnestorm werd meegevoerd. Ook kon de snelheidsafname van de uitbarsting in kaart worden gebracht: van ca. 1000 kilometer per seconde dicht bij de zon tot 650 km/s bij Mars (na 3 dagen) en 550 km/s bij Rosetta (in een baan rond komeet 67/P) na 5 dagen. De metingen hebben bovendien uitgewezen dat de langsrazende deeltjeswolk gedurende enkele dagen een forse afname veroorzaakte in de hoeveelheid kosmische straling die door de verschillende ruimtesondes werd gemeten: de zonnestorm werkt als een buffer tegen deze continue stroom van geladen deeltjes uit het verre heelal. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_173497535
31-08-2017

Radiotelescoop vangt 15 supersnelle radioflitsen op uit dwergstelsel

Een onbekend object in een ver en klein sterrenstelsel blijft snelle radioflitsen produceren. Astronomen van Breaktrough Listen hebben vijftien flitsen gevonden met behulp van de Green Bank-telescoop.

Zo’n tien jaar geleden spotten wetenschappers er voor het eerst eentje: een fast radio burst (FRB) oftewel een snelle radioflits. Wanneer zo’n snelle radioflits – die hooguit enkele milliseconden duurt – ontstaat, komt een enorme hoeveelheid energie vrij.

Herhaling

Hoe een FRB precies ontstaat, is tot op de dag van vandaag onduidelijk. Sommige onderzoekers dachten dat zo’n snelle radioflits ontstond tijdens een botsing van neutronensterren. En daarmee namen deze onderzoekers automatisch aan dat zo’n radioflits een eenmalige gebeurtenis was. Die theorie kwam op losse schroeven te staan, toen astronomen op FRB 121102 stuitten. Deze radioflits gaf namelijk meerdere malen acte de présence. De radioflits ging de boeken in als de eerste zichzelf herhalende radioflits en liet tot begin dit jaar al zeventien keer van zich horen. De theorie dat een radioflits ontstaat tijdens een eenmalige catastrofale gebeurtenis lijkt daarmee van tafel te zijn geveegd.

Vijftien flitsen in vijf uur tijd
FRB 121102 bevindt zich in een dwergsterrenstelsel op drie miljard lichtjaar van de aarde. Op 26 augustus hebben astronomen van Breaktrough Listen (een initiatief van Breaktrough Initiatives) vijf uur lang naar FRB 121102 geluisterd. Ze verzamelden 400 TB aan data en observeerden het hele spectrum van 4 tot 8 GHz. In deze korte periode zagen zij vijftien nieuwe radioflitsen. Dit betekent dat de bron van de radioflitsen nog steeds actief is.

Daarnaast concluderen de onderzoekers dat de snelle radioflitsen op hogere frequenties zichtbaar zijn dan eerdere flitsen. Zo piekte een flits op 7 GHz.



Buitenaards leven
Natuurlijk wordt de geruchtenmolen weer aangezwengeld. Zijn deze radioflitsen afkomstig van een buitenaardse beschaving? Uiteraard kan deze vraag nu niet beantwoord worden, maar het is vreemd dat astronomen er niet in slagen om dit kosmologische fenomeen te verklaren. Mogelijke alternatieve verklaringen zijn dat de radioflitsen afkomstig zijn van het ineengestorte overblijfsel van een zware ster. Of dat ze worden gegenereerd in de nabijheid van een zwart gat dat gas uit zijn omgeving opslokt.

Wat vooral bijzonder is, is dat de radioflitsen geproduceerd worden in een klein dwergstelsel. “Dat is in mijn optiek heel verrassend,” zei onderzoeker Casey Law begin dit jaar. Collega Shriharsh Tendulkar is het daar mee eens. “Men zou verwachten dat de meest snelle radioflitsen ontstaan in grote sterrenstelsels met het grootste aantal sterren en neutronensterren (resten van zware sterren).”

Het object wordt de komende periode sowieso goed in de gaten gehouden. Hopelijk leidt dit ooit tot een verklaring voor het fenomeen.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_173614513
05-09-2017

Voyager 1 is vandaag precies veertig jaar onderweg

Op 5 september 1977 werd de Voyager 1 gelanceerd. In veertig jaar tijd heeft het ruimtevaartuig Jupiter en Saturnus bezocht. In 2012 verliet de ruimtesonde de heliosfeer.

Heeft het ruimtevaartuig ook daadwerkelijk het zonnestelsel verlaten? Daarover zijn de meningen verdeeld. Het Voyager-team vermoedt dat Voyager 1 pas in 2025 het zonnestelsel verlaat. Er is namelijk geen scherpe overgang tussen ons zonnestelsel en de interstellaire ruimte. “We kunnen de zon vergelijken met een schip dat door de Melkweg zeilt. De rand van de heliosfeer is dan de boeggolf, en net zoals op zee houdt die golf niet opeens op,” legt de Nederlandse astronoom Kees de Jager uit aan Kennislink.

Het is de vraag of we überhaupt metingen krijgen van de interstellaire ruimte. De nucleaire batterijen van de Voyager-ruimtesondes zijn rond 2025 namelijk leeg, waardoor geen enkel instrument meer werkt. Zoals het er nu naar uitziet bereikt Voyager 2 als eerste sonde de interstellaire ruimte. Tegen die tijd baden beide Voyagers in de materie die afkomstig is van andere sterren. “We verwachten nog meer verrassingen”, zegt onderzoeker Ed Stone.

Benieuwd naar het hele verhaal? Op Scientias.nl schreven we eerder een artikel over de reis van de Voyagers. Om het veertigjarig jubileum te vieren laten we hieronder nog eenmaal de mooiste foto’s van Voyager 1 en 2 zien.


Saturnus


Titan


De ringen van Saturnus in valse kleuren


Jupiter en enkele maantjes


Vulkanen op Io (maan van Jupiter)


Jupiter en de beroemde Grote Rode Vlek


Uranus


De maan Triton (Neptunus)


Vulkanen op de maan Triton (Neptunus)


Neptunus


Op deze foto – Pale Blue Dot – is de aarde op een afstand van zes miljard kilometer te zien. Een piepklein stipje. De foto werd op 14 februari 1990 gemaakt als onderdeel van een familieportret van de planeten in ons zonnestelsel.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  zondag 10 september 2017 @ 23:44:37 #74
408230 BlackQuasarHole
To far for us to understand
pi_173705618
quote:
0s.gif Op woensdag 6 september 2017 08:21 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
05-09-2017

Voyager 1 is vandaag precies veertig jaar onderweg

Op 5 september 1977 werd de Voyager 1 gelanceerd. In veertig jaar tijd heeft het ruimtevaartuig Jupiter en Saturnus bezocht. In 2012 verliet de ruimtesonde de heliosfeer.

Heeft het ruimtevaartuig ook daadwerkelijk het zonnestelsel verlaten? Daarover zijn de meningen verdeeld. Het Voyager-team vermoedt dat Voyager 1 pas in 2025 het zonnestelsel verlaat. Er is namelijk geen scherpe overgang tussen ons zonnestelsel en de interstellaire ruimte. “We kunnen de zon vergelijken met een schip dat door de Melkweg zeilt. De rand van de heliosfeer is dan de boeggolf, en net zoals op zee houdt die golf niet opeens op,” legt de Nederlandse astronoom Kees de Jager uit aan Kennislink.

Het is de vraag of we überhaupt metingen krijgen van de interstellaire ruimte. De nucleaire batterijen van de Voyager-ruimtesondes zijn rond 2025 namelijk leeg, waardoor geen enkel instrument meer werkt. Zoals het er nu naar uitziet bereikt Voyager 2 als eerste sonde de interstellaire ruimte. Tegen die tijd baden beide Voyagers in de materie die afkomstig is van andere sterren. “We verwachten nog meer verrassingen”, zegt onderzoeker Ed Stone.

Benieuwd naar het hele verhaal? Op Scientias.nl schreven we eerder een artikel over de reis van de Voyagers. Om het veertigjarig jubileum te vieren laten we hieronder nog eenmaal de mooiste foto’s van Voyager 1 en 2 zien.

[ afbeelding ]
Saturnus

[ afbeelding ]
Titan

[ afbeelding ]
De ringen van Saturnus in valse kleuren

[ afbeelding ]
Jupiter en enkele maantjes

[ afbeelding ]
Vulkanen op Io (maan van Jupiter)

[ afbeelding ]
Jupiter en de beroemde Grote Rode Vlek

[ afbeelding ]
Uranus

[ afbeelding ]
De maan Triton (Neptunus)

[ afbeelding ]
Vulkanen op de maan Triton (Neptunus)

[ afbeelding ]
Neptunus

[ afbeelding ]
Op deze foto – Pale Blue Dot – is de aarde op een afstand van zes miljard kilometer te zien. Een piepklein stipje. De foto werd op 14 februari 1990 gemaakt als onderdeel van een familieportret van de planeten in ons zonnestelsel.

(scientias.nl)
Je kan nog net zien dat ik een duim omhoog geef voor je post als je goed inzoomt op die laatste foto. :)

Bij het tweede raam links!
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')