abonnement bol.com Unibet Coolblue
  zondag 28 mei 2017 @ 08:58:00 #51
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_171265047
quote:
1s.gif Op zondag 28 mei 2017 08:39 schreef k3vil het volgende:
Het blijkt dat zware sterren ook in één keer tot een zwart gat kunnen omvormen, dus zonder tussentijdse supernova.

[ afbeelding ]

http://www.space.com/3700(...)ar-video-images.html
Verdwenen zonder plof, wow.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
pi_171341715
30-05-2017

NASA kondigt morgen spectaculaire nieuwe missie aan: ze wil de zon aanraken


© Johns Hopkins University.

De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA gaat morgen een indrukwekkende nieuwe missie voorstellen. Ze wil in de zomer van volgend jaar een sonde lanceren met onze zon als bestemming. Doel is voor de allereerste keer "de zon aan te raken".
Het is niet de eerste keer dat de NASA een sonde richting zon stuurt. In 1976 werd al eens een toestel gelanceerd dat onze zon tot 43 miljoen kilometer naderde: de Helios 2. Die had voor 370 kilogram aan instrumenten mee en moest zonnewinden en kosmische straling bestuderen.

Temperaturen
De nieuwe missie is nog een flink stuk ambitieuzer. De Solar Probe Plus zal voor de eerste keer in de atmosfeer van de zon binnendringen en de oppervlakte van de zon naderen tot op 6,4 miljoen kilometer. Dat lijkt misschien nog ver, maar op amper negen keer de radius van de zon zal de sonde temperaturen van 1.400 graden moeten weerstaan, terwijl ze haar lading op kamertemperatuur houdt. En dat is goed voor een temperatuur en straling die nog geen enkel ruimtetuig ooit heeft doorstaan.


© NASA.

Tegelijk moet het toestel de buitenste atmosfeer van de zon bestuderen en antwoorden bieden op enkele eeuwenoude vragen over hoe een ster precies werkt. Met die data hoopt de NASA betere voorspellingen te kunnen maken over zonnestormen, die een impact hebben op het leven op aarde, het werk van astronauten in de ruimte en satellieten.

Overleven
Want we zijn alsmaar meer afhankelijk van technologie en die kan enorme schade oplopen door extreme zonnestormen. Mensen die misschien ooit buiten onze atmosfeer zullen moeten overleven, zullen ook bescherming nodig hebben van zonnestormen en straling.

Lancering
De lancering zal vermoedelijk plaatsvinden in augustus volgend jaar. De sonde zal over een periode van zeven jaar in totaal zeven keer rond de planeet Venus cirkelen, tot ze in een perfecte baan is om de zon zo dicht te naderen als we nooit eerder hebben gedaan.


© NASA.

"Het technologische pronkstuk van de missie is het hitteschild", aldus Brad Tucker van de Research School of Astronomy and Astrophysics aan de Australian National University. "Dat is een plaat van 11,5 centimeter dik die bestaat uit koolstof en temperaturen van 1.400 graden aankan."

De binnenkant van de sonde - die 1.34 miljard euro kost - zal een speciaal systeem van watercirculatie gebruiken om de instrumenten te beschermen die onder meer de elektrische en magnetische velden van de zon moeten bestuderen, foto's van de zon moet nemen en zonnepartikels moet vangen.

Mars
"De activiteit van de zon begrijpen en het zonneweer voorspellen zijn cruciaal als we de ruimte verder in willen met mensen, denk maar aan bemande missies naar Mars", aldus nog Tucker. "Een beter begrip van hoe zonnepartikels een hoge snelheid krijgen, zal ons ook een beter beeld geven van hoe objecten zich door de ruimte bewegen. En kan ons helpen om ruimtetuigen een hogere snelheid te geven. Zoals het Light Sail-project van de vzw Planetary Society, dat de energie van de zon opvangt met grote reflecterende zeilen en wil gebruiken om snelheid te maken."




© Planetary Society.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_171344783
quote:
0s.gif Op woensdag 31 mei 2017 08:37 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
"Het technologische pronkstuk van de missie is het hitteschild", aldus Brad Tucker van de Research School of Astronomy and Astrophysics aan de Australian National University. "Dat is een plaat van 11,5 centimeter dik die bestaat uit koolstof en temperaturen van 1.400 graden aankan."
Wat is er precies bijzonder aan? Dat het 1400° aankan is geen verrassing, want koolstof sublimeert pas rond 3600°C.
Ich glaube, dass es manchmal nicht genügend Steine gibt und
Ich bin mir sicher, dass auch schöne Augen weinen
  woensdag 31 mei 2017 @ 11:54:28 #54
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_171344833
quote:
0s.gif Op woensdag 31 mei 2017 11:51 schreef crystal_meth het volgende:

[..]

Wat is er precies bijzonder aan? Dat het 1400° aankan is geen verrassing, want koolstof sublimeert pas rond 3600°C.
Nogal kort door de bocht, dit.

Deze briketten bestaan ook uit koolstof, ik zou ze niet aanraden als hitteschild.

Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
  donderdag 1 juni 2017 @ 08:17:07 #55
441747 Surowa94
Business entrepreneur
pi_171367984
Het is bijzonder omdat het een dusdanige bescherming kan bieden tegen thermische straling/ zonnewind dat het eenvoudiger blijft om de instrumenten op kamertemperatuur te houden?
Business is love, business is life
pi_171378619
quote:
0s.gif Op donderdag 1 juni 2017 08:17 schreef Surowa94 het volgende:
Het is bijzonder omdat het een dusdanige bescherming kan bieden tegen thermische straling/ zonnewind dat het eenvoudiger blijft om de instrumenten op kamertemperatuur te houden?
Maar welke eigenschap maakt het zo high tech? Want je kan dat ook met andere materialen bereiken.
quote:
0s.gif Op woensdag 31 mei 2017 11:54 schreef Perrin het volgende:

[..]

Nogal kort door de bocht, dit.

Deze briketten bestaan ook uit koolstof, ik zou ze niet aanraden als hitteschild.

[ afbeelding ]
Of ze geschikt zijn als hitteschild weet ik niet (het is geen schild voor terugkeer in de atmosfeer, dus materiaalsterkte maakt weinig uit), maar je demonstreert m'n punt: Ze zeggen dat het een technologisch pronkstuk is, 1400°C en 11.5 cm dik, maar daar kan je nog niets uit besluiten. Ik neem aan dat de technische prestatie de warmtegeleidingscoëfficiënt of het gewicht van het schild betreft.

De sonde is blootgesteld aan de warmte van de achterkant van het hitteschild en aan de "warmte" van het heelal.
De voorkant van het schild is 1400°C (het netto resultaat van de hitte van de zon + de koude van het heelal); de achterkant is, afgezien van de warmte die de sonde uitstraalt, blootgesteld aan de temperatuur van de ruimte, 2.7° K. Stel dat de achterkant niet meer dan 300°C mag zijn, dan straalt die 6.1 kW/m² uit (formule van Stefan–Boltzmann, black body radiation bij 573°K). De maximale warmteflux door het hitteschild bij een temperatuursverschil van 1100°K mag dan niet meer dan 6.1 kW/m² bedragen, wat betekent dat de warmtegeleidingscoëfficiënt van het schild hoogstens 6100*0.115/1100 = 0.64W/mK mag zijn.

Er zijn vuurvaste materialen die daar ruimschoots aan voldoen (insulating refractories gebruikt in hoogovens, metaalgieterij etc.. ), dat zou niet zo opmerkelijk zijn. Maar als de max temp lager ligt, ipv 300°C bvb 150°C, of 50°C, dan wordt het al snel een technische uitdaging.
Ich glaube, dass es manchmal nicht genügend Steine gibt und
Ich bin mir sicher, dass auch schöne Augen weinen
  donderdag 1 juni 2017 @ 17:41:41 #57
287131 FoolWithMokey
Jesus loves you
pi_171378633
http://www.nu.nl/wetenschap/4738509

quote:
Wetenschappers hebben voor de derde keer een zogeheten zwaartekrachtgolf gemeten. Hij is afkomstig van twee zwarte gaten op ongeveer drie miljard lichtjaar afstand en bereikte onlangs pas ons deel van het universum.
Sisco Certified
pi_171388790
31-05-2017

NASA geeft uitleg over haar spectaculaire nieuwe missie naar de zon



© NASA.

De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft een persconferentie gegeven om een indrukwekkende nieuwe missie voor te stellen. In de zomer van volgend jaar wil ze een sonde naar onze zon sturen. Het doel is om voor de allereerste keer "de zon aan te raken".


Eugene Parker. © rv.

In oktober 1958 werd voor het eerst het idee geopperd om een sonde naar de zon te sturen. En nu is het eindelijk zo ver. De Parker Solar Probe - genoemd naar de ontdekker van zonnestormen - zal in de atmosfeer van de zon binnendringen en de oppervlakte van de zon naderen tot op amper 6,4 miljoen kilometer. Daarbij zal de sonde lange tijd ongeziene straling en temperaturen van 1.400 graden te verduren krijgen, iets wat nog geen enkel ruimtetuig ooit eerder heeft doorstaan.


© NASA.

Het toestel zal de buitenste atmosfeer van de zon bestuderen en antwoorden bieden op enkele eeuwenoude vragen over hoe een ster precies werkt. Met die data hoopt de NASA onder meer betere voorspellingen te kunnen maken over zonnestormen, die een impact hebben op het leven op aarde, het werk van astronauten in de ruimte en satellieten, die door zware zonnestormen ontregeld kunnen raken.

"Het wordt de heetste missie die we ooit deden", volgens wetenschapster Nicola Fox. "Het hitteschild is het pronkstuk van de sonde. We doen 24 omwentelingen rond de zon, dus het moet niet alleen de hittte, maar ook de afwisseling van hitte en koude aankunnen. De instrumenten van de sonde werken op kamertemperatuur, dus het hitteschild moet wel wat aankunnen."

Foto's
De binnenkant van de sonde - die 1.34 miljard euro kost - zal ook een speciaal systeem van watercirculatie gebruiken om de instrumenten te beschermen, die onder meer de elektrische en magnetische velden van de zon moeten bestuderen, foto's van de zon moet nemen en zonnepartikels moet vangen.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_171516994
06-06-2017

Twee nieuwe Jupitermaantjes ontdekt; teller staat nu op 69


Ontdekkingsfoto van het Jupitermaantje S/2016 J1. (Scott Sheppard)

Met grote telescopen op aarde zijn twee nieuwe kleine maantjes ontdekt bij de reuzenplaneet Jupiter. Daarmee is het totale aantal manen en maantjes van deze planeet nu op 69 gekomen. De ontdekkingen zijn de afgelopen dagen gepubliceerd in de Minor Planet Electronic Circulars van de Internationale Astronomische Unie.

S/2016 J1 en S/2017 J1 (de S staat voor 'satelliet'; de J voor 'Jupiter') zijn hooguit één à twee kilometer in middellijn. Ze draaien op grote afstand van de planeet in excentrische, sterk gehelde banen, waarbij ze bovendien (net als vele andere kleine Jupitermaantjes) in de 'verkeerde' richting bewegen: tegen de rotatierichting van de planeet in. Deze retrograde maantjes zijn vermoedelijk lang geleden door de zwaartekracht van Jupiter 'ingevangen'.

S/2016 J1 werd voor het eerst in maart 2016 gezien, maar pas dit jaar zijn nieuwe metingen verricht op basis waarvan de baan kon worden bepaald. S/2017 J1 is in maart 2017 voor het eerst opgemerkt, en bleek ook voor te komen op oudere opnamen van vorig jaar.

S/2016 J1 staat op een gemiddelde afstand van 20,6 miljoen kilometer en heeft een omlooptijd van 1,65 jaar; S/2017 J1 bevindt zich op 23,5 miljoen kilometer en doet iets meer dan twee jaar over één rondje. Behalve de vondst van twee nieuwe maantjes heeft het onderzoeksteam, onder leiding van Scott Sheppard van het Carnegie Institution for Science, ook minstens vijf 'verloren' Jupitermaantjes herontdekt, waardoor hun baan nu veel nauwkeuriger bekend is. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_171726786
15-06-2017

Nieuw onderzoek bevestigt dat we leven in een leegte

Ons sterrenstelsel bevindt zich in een relatief ‘leeg’ deel van het universum.

Eigenlijk heeft het universum een structuur die een beetje doet denken aan die van een gatenkaas. De zichtbare materie in ons universum vormt filamenten, die bestaan uit superclusters en clusters van sterrenstelsels die op hun beurt weer opgebouwd zijn uit sterren, gas, stof en planeten. Tussen die filamenten bevinden zich relatief lege gebieden, ‘voids‘ in het Engels.

Leegte
En in 2013 stelden onderzoekers vast dat ons sterrenstelsel zich in zo’n relatief leeg deel van het universum bevindt. In dat deel zijn veel minder sterrenstelsels, sterren en planeten te vinden dan men verwacht had.

KBC
Die leegte noemen onderzoekers de ‘KBC-void’ (KBC verwijst naar de ontdekkers ervan: Keenan, Barger en Cowie). Deze ‘void’ is zo’n zeven keer groter dan de gemiddelde ‘lege’ ruimte in ons universum en daarmee de grootste ‘void’ die de wetenschap bekend is. De straal van deze ‘void’ zou ongeveer 1 miljard lichtjaar groot zijn.

Nieuwe studie
Nieuw onderzoek bevestigt nu het bestaan van deze lege ruimte. Volgens de wetenschappers is er namelijk geen observationeel bewijs te vinden dat het idee dat we in een ‘void’ leven, tegenspreekt. Bovendien, zo stellen de onderzoekers, kan het idee dat we in een relatief lege ruimte leven mooi verklaren waarom metingen van de Hubbleconstante elkaar soms iets tegen lijken te spreken.

Inconsistentie
Er zijn verschillende manieren om de Hubbleconstante te meten. Zo kun je kijken naar de kosmische achtergrondstraling – de warmtestraling die kort na de oerknal werd uitgezonden – maar ook naar relatief nabije supernova’s. “Ongeacht welke techniek je gebruikt: je zou dezelfde waarde moeten krijgen voor de snelheid waarmee het universum vandaag de dag uitdijt,” stelt onderzoeker Ben Hoscheit. Maar dat is in werkelijkheid niet het geval. En wanneer we ervan uitgaan dat we leven in een relatief leeg deel van het universum is die inconsistentie opeens heel verklaarbaar, zo stellen de onderzoekers. Want het betekent dat er buiten de lege ruimte veel meer materie te vinden is, die met haar zwaartekracht een veel groter effect heeft, waardoor het relatief lege deel waarin onze Melkweg zich bevindt sneller uitdijt dan de omringende, vollere delen van het universum. Die versnelde uitdijing zien we wel terug in metingen wanneer we kijken naar nabije supernova, maar niet wanneer we de Hubbleconstante vaststellen aan de hand van de kosmische achtergrondstraling.

De onderzoekers presenteerden hun bevindingen eerder deze maand, tijdens een bijeenkomst van de American Astronomical Society.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_171828845
22-06-2017

ESA geeft groen licht voor LISA en PLATO


Illustratie van (e)LISA. (Astrium)

De Europese ruimtevaartorganisatie ESA heeft vandaag definitief groen licht gegeven voor twee belangrijke toekomstige projecten: LISA en PLATO.

LISA (Laster Interferometer Space Antenna, voorheen eLISA geheten) wordt uiterlijk 2034 gelanceerd en gaat vanuit de ruimte jacht maken op zwaartekrachtgolven. Die minieme rimpelingen in de ruimtetijd zijn de afgelopen jaren voor het eerst ontdekt door geavanceerde instrumenten op aarde, maar vanuit zijn baan om de zon kan LISA 'Einsteingolven' waarnemen met een veel lagere frequentie. Zulke laagfrequente golven geven onder andere informatie over botsingen en versmeltingen van dubbele superzware zwarte gaten in de kernen van verre sterrenstelsels.

Overigens heeft ESA ook aangekondigd dat er op 30 juni een einde komt aan de succesvolle missie van LISA Pathfinder - een technologiedemonstrator voor LISA, die op 3 december 2015 werd gelanceerd en vanaf maart 2016 in bedrijf is geweest.

PLATO (Planetary Transits and Oscillations of stars) wordt eind 2026 gelanceerd; het ruimte-observatorium krijgt 26 telescopen waarmee onder andere gezocht wordt naar de aanwezigheid van planeten bij vele tienduizenden andere sterren. Ook doet PLATO onderzoek aan sterbevingen.

Daarnaast gaat ESA bijdragen aan de Amerikaans-Japanse röntgentelescoop XARM (X-ray Astronomy Recovery Mission), die de verloren gegane Hitomi-satelliet moet vervangen. Het SRON Netherlands Institute for Space Research bouwt een belangrijk filterwiel voor deze missie. SRONen andere Nederlandse instituten, waaronder Nikhef en TNO, leveren ook bijdragen aan LISA en PLATO. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_171851980
21-06-2017

Houdt zich nóg een planeet schuil in de Kuipergordel?


Mogelijk houdt zich in de verre Kuipergordel van ons zonnestelsel nog een planeet ter grootte van Mars schuil. (Heather Roper/LPL)

Planeet 9 is nog niet eens ontdekt of astronomen denken al op het spoor te zijn van Planeet 10. Nieuw onderzoek van de banen van honderden kleine, ijzige hemellichamen in de Kuipergordel – het buitengebied van ons zonnestelsel – wijst er namelijk op dat zich daar nog een planeet van het formaat Mars schuilhoudt. Het object zou zich ongeveer twee keer zo ver van de zon moeten bevinden als Neptunus (‘Planeet 8’).

Het bestaan van de vermeende planeet wordt afgeleid uit de oriëntatie van de omloopbanen van de verre Kuipergordelobjecten. Die banen blijken gemiddeld namelijk een hoek van ongeveer acht graden te maken met ‘hoofdvlak’ van ons zonnestelsel. Kat Volk en Renu Malhotra van de universiteit van Arizona schrijven dat toe aan de zwaartekrachtsinvloed van een flink hemellichaam.

Dit hemellichaam zou zich op ongeveer negen miljard kilometer van de zon moeten bevinden. Daarmee is het uitgesloten dat het om de (eveneens hypothetische) negende planeet van ons zonnestelsel gaat. Deze laatste zou zich namelijk op tien keer zo grote afstand van de zon moeten bevinden. En dat is te ver weg om invloed te kunnen uitoefenen op de nu onderzochte populatie van Kuipergordelobjecten.

Er bestaan overigens alternatieve verklaringen. De afwijkende baanoriëntaties kunnen ook worden toegeschreven aan de gezamenlijke invloed van enkele kleinere hemellichamen. Een andere, maar minder waarschijnlijke mogelijkheid is dat er in het niet al te verre verleden een ster langs de Kuipergordel is gescheerd. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_172730434
27-07-2017

Uniek: explosie stervende ster tot in detail waargenomen



Een bijzondere ontdekking in de ruimte: wetenschappers hebben voor het eerst van begin tot eind een explosie van een stervende ster nauwkeurig kunnen zien. Het was een uitbarsting die slechts 40 seconden duurde, maar waarbij net zoveel energie vrijkwam als de zon in haar hele leven zal uitstralen.

Het was een combinatie van geluk en snel handelen die maakte dat wetenschappers het sterfproces van de ster via meerdere ruimtetelescopen konden volgen. Vorig jaar juni vond er bij de ster namelijk al een kleine uitbarsting plaats, wat aangaf dat zijn einde nabij was. Die kleine uitbarsting werd opgepikt door astronomen, die vervolgens snel telescopen op de Canarische Eilanden en Mexico op de ster richtten. Zo konden ze de explosies, die bij het sterfproces horen, nauwkeurig volgen. Iets wat bijna nooit lukt.

In een publicatie in wetenschapstijdschrift Nature schrijft een team van 31 astronomen over hun bevindingen.


9 miljard lichtjaar

De explosie bij deze ster, die tien keer groter is dan onze zon, vond op 9 miljard lichtjaar van de aarde plaats. Het licht dat bij de explosie vrijkwam was zo fel, dat het vanaf de aarde met een kleine telescoop te zien was.

Bij dit soort uitbarstingen komt gammastraling vrij, een elektromagnetische straling met een ongekende hoeveelheid energie. Maar gammastraling is snel weg en daarom erg mysterieus. Doordat de wetenschappers er nu snel bij waren, zijn ze meer te weten gekomen. Zo zou de gammaflits bij deze ster onder andere bewijs leveren voor het ontstaan van zwarte gaten.

(AD.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_172739583
quote:
0s.gif Op vrijdag 28 juli 2017 08:54 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
27-07-2017

Uniek: explosie stervende ster tot in detail waargenomen

[ afbeelding ]

Een bijzondere ontdekking in de ruimte: wetenschappers hebben voor het eerst van begin tot eind een explosie van een stervende ster nauwkeurig kunnen zien. Het was een uitbarsting die slechts 40 seconden duurde, maar waarbij net zoveel energie vrijkwam als de zon in haar hele leven zal uitstralen.

Het was een combinatie van geluk en snel handelen die maakte dat wetenschappers het sterfproces van de ster via meerdere ruimtetelescopen konden volgen. Vorig jaar juni vond er bij de ster namelijk al een kleine uitbarsting plaats, wat aangaf dat zijn einde nabij was. Die kleine uitbarsting werd opgepikt door astronomen, die vervolgens snel telescopen op de Canarische Eilanden en Mexico op de ster richtten. Zo konden ze de explosies, die bij het sterfproces horen, nauwkeurig volgen. Iets wat bijna nooit lukt.

In een publicatie in wetenschapstijdschrift Nature schrijft een team van 31 astronomen over hun bevindingen.


9 miljard lichtjaar

De explosie bij deze ster, die tien keer groter is dan onze zon, vond op 9 miljard lichtjaar van de aarde plaats. Het licht dat bij de explosie vrijkwam was zo fel, dat het vanaf de aarde met een kleine telescoop te zien was.

Bij dit soort uitbarstingen komt gammastraling vrij, een elektromagnetische straling met een ongekende hoeveelheid energie. Maar gammastraling is snel weg en daarom erg mysterieus. Doordat de wetenschappers er nu snel bij waren, zijn ze meer te weten gekomen. Zo zou de gammaflits bij deze ster onder andere bewijs leveren voor het ontstaan van zwarte gaten.

(AD.nl)
Op NOS.nl is er een video van de explosie. Ik kan de video helaas niet op YouTube vinden. Bij de explosie staat er GRB 160625B
De GRB staat volgens mij voor Gamma Ray Burst.
pi_173034063
quote:
0s.gif Op vrijdag 28 juli 2017 16:09 schreef polderturk het volgende:

[..]

Op NOS.nl is er een video van de explosie. Ik kan de video helaas niet op YouTube vinden. Bij de explosie staat er GRB 160625B
De GRB staat volgens mij voor Gamma Ray Burst.
Inderdaad ^O^
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_173034068
09-08-2017

Ook de sterren rond het superzware gat in de Melkweg doen wat Einstein wil

Voor het eerst is aangetoond dat de sterren de subtiele effecten die Einstein voorspelde in zijn algemene relativiteitstheorie, vertonen.

In het hart van de Melkweg bevindt zich een superzwaar zwart gat. Het zwarte gat heeft een massa die vier miljoen keer groter is dan de massa van de zon. Rond het zwarte gat cirkelt een klein groepje sterren. Het sterke zwaartekrachtsveld van het zwarte gat is een perfecte omgeving om de algemene relativiteitstheorie waar Einstein meer dan honderd jaar geleden met op de proppen kwam, te toetsen.

De Very Large Telescope

De onderzoekers bestudeerden de sterren rond het superzware zwarte gat met behulp van verschillende telescopen, waaronder ESO’s Very Large Telescope. Het onderzoek vereiste heel nauwkeurige bepalingen van de positie van de ster en daarbij kwam met name ESO’s VLT goed van pas. “In de loop van onze analyse realiseerden we ons dat om de relativistische effecten voor S2 te kunnen bepalen, je de volledige omloopbaan heel precies moet kennen,” vertelt onderzoeker Andreas Eckart.

Hoe dan?
De onderzoekers bestudeerden de banen van de sterren die rond het zwarte gat cirkelen en vergeleken die vervolgens met voorspellingen die op basis van onder meer de algemene relativiteitstheorie zijn gedaan. Zo stuitten ze op een kleine verandering in de beweging van één van de sterren – aangeduid als S2 – die overeenkomt met de voorspellingen van de algemene relativiteitstheorie. Die verandering – die maar klein is – is het gevolg van relativistische effecten.

Bijzonder onderzoek
Het onderzoek is bijzonder. Het is namelijk voor het eerst dat astronomen een meting van de sterkte van algemeen-relativistische effecten hebben verkregen voor sterren die om een superzwaar zwart gat draaien. En de onderzoekers willen daar duidelijk over zijn: dat is echt nog niet zo gemakkelijk. “Ik was verbaasd hoe goed we de methoden die we met gesimuleerde sterren hebben ontwikkeld konden toepassen op de nauwkeurige gegevens van de binnenste, snel bewegende sterren nabij het superzware zwarte gat,” vertelt onderzoeker Marzieh Parsa.


Een artistieke impressie van het effect van de algemene relativiteit op de omloopbaan van de ster S2 in het galactisch centrum. Je ziet dat de baan die de ster volgt ietsje afwijkt ten opzichte van de vorige omloop (15 jaar eerder). En dat is het gevolg van algemeen-relativistische effecten. Afbeelding: ESO / M. Parsa / L. Calçada.

Geruststellend
Onderzoeker Vladimir Karas noemt de resultaten “geruststellend”. “Het is heel geruststellend dat S2 relativistische effecten vertoont zoals die worden verwacht op basis van zijn nabijheid tot de extreme massaconcentratie in het centrum van de Melkweg. Dit opent nieuwe wegen voor theoretisch en experimenteel onderzoek in deze tak van wetenschap.”

Want wetenschappers zijn nog lang niet klaar met de sterren rond het superzware zwarte gat in het hart van onze Melkweg. Sterker nog: de spannendste waarnemingen moeten nog komen. Volgend jaar zal de ster S2 het zwarte gat zeer dicht naderen en onderzoekers gaan dat op de voet volgen en proberen om de omloopbaan nog nauwkeuriger dan op dit moment mogelijk is, te meten. En men verwacht dat de relativistische effecten dan nog duidelijker zichtbaar zullen zijn. Net als eventuele effecten die niet in het straatje van Einstein passen.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_173041106
quote:
maandag 3 juli 2017, 17:20
https://www.bnr.nl/radio/(...)oop-naar-nl-te-halen

Europa wil een grote nieuwe telescoop bouwen. Nederlandse wetenschappers proberen voor elkaar te krijgen die in Zuid-Limburg komt te staan.

Na de ontdekking van de zwaartekrachtsgolven, willen natuurkundigen nu een speciale telescoop voor bouwen. Op dit moment zijn drie locaties in beeld. Budapest, Sardinië en Zuid-Limburg.

Hoogleraar natuurkunde Jo van den Brand houdt vandaag zijn pitch in Den Haag. Want voor de wetenschap is het een logische stap, zegt hij in de podcast. Maar om het project naar Nederland te halen zullen politici en bedrijven zich achter de lobby moeten scharen.
Be curious, not judgmental
pi_173176035
14-08-2017

Zo schrijft SpaceX vandaag (opnieuw) ruimtevaartgeschiedenis



De lancering van een Falcon 9 vanop Cape Canaveral, eerder dit jaar. © ap.

Ruimtevaart SpaceX heeft vandaag een raket gelanceerd en opnieuw doen landen. Het is de veertiende keer dat het ruimtebedrijf van Elon Musk een raket weer op aarde liet landen. Routine, zegt u? Dat valt nog te bezien: tot heel recent was dit huzarenstukje nog onmogelijk uit te voeren.

De Falcon 9 is vanavond om 18.31 uur Belgische tijd gelanceerd vanop de ruimtevaartbasis Cape Canaveral. Aan boord is onder andere een supercomputer van Hewlett Packard, bestemd voor het internationaal ruimtestation ISS. De bedoeling hiervan is een jaar lang de capaciteiten van een commerciële computer te testen in extreme omstandigheden in de ruimte.

Zo'n tien minuten later keerde het eerste deel van de raket terug naar de aarde om te landen. Dat gebeurde ditmaal niet op zee, maar op het land. SpaceX heeft in totaal al dertien raketten opnieuw laten landen, waarvan vijf op een landingsplatform op het land. Voordien gebeurde dat op een drijvend platform op zee.

De lancering is te herbekijken via het YouTube-kanaal van SpaceX:



Het is de twaalfde keer dat SpaceX een Dragon-capsule naar het ISS stuurt. Het opnieuw laten landen van de raket, nadat de capsule is losgekoppeld, begint stilaan routine te lijken. Maar tot voor kort was dit onmogelijk. SpaceX werd in 2012 het eerste commerciële ruimtevaartbedrijf dat raketten mocht lanceren vanop Cape Canaveral. Drie jaar later landde de eerste raket weer op aarde.

Het bedrijf heeft zelfs al gerecycleerde raketten gelanceerd die er meer dan één missie hebben opzitten. Dat is een belangrijk deel van Musks plan om ruimtevaart betaalbaarder te maken.

SpaceX heeft dit jaar al elf missies gelanceerd, een record voor het bedrijf

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_173176063
15-08-2017

Ruimtesondes zien hoe zonsuitbarsting door zonnestelsel raast


Schematische weergave van de zonsuitbarsting van 19 oktober 2014 en de posities van de ruimtesondes die er metingen aan hebben verricht. (ESA)

Een kolossale uitbarsting op de zon die plaatsvond op 19 oktober 2014 is door tien ruimtesondes op verschillende plaatsen in het zonnestelsel gedetecteerd. Uit de metingen kunnen astronomen veel informatie afleiden over de eigenschappen en de evolutie van zo'n 'coronale massa-ejectie' (CME). De resultaten van de uitgebreide analyse van alle metingen zijn deze week gepubliceerd in Journal of Geophysical Research: Space Physics.

Een CME is een krachtige explosie van elektrisch geladen deeltjes die vanuit de ijle dampkring van de zon (de corona) het zonnestelsel in wordt geblazen. De uitbarsting van 19 oktober 2014 was al gezien op foto's van de zonnesatellieten Proba 2, SOHO en Solar Dynamics Observer. In de loop van de daarop volgende dagen werden de langsrazende geladen deeltjes geregistreerd door achtereenvolgens de Amerikaanse ruimtesonde Stereo-A, de Europese Venus Express, de Marssondes Mars Express, MAVEN en Mars Odyssey en het Marswagentje Curiosity, de komeetverkenner Rosetta, en de ruimtesondes Cassini (in een baan rond Saturnus), New Horizons (op weg naar Pluto) en Voyager 2 (aan de buitenrand van het zonnestelsel).

Uit de metingen is nieuwe informatie afgeleid over de evolutie van het magnetisch veld dat door de zonnestorm werd meegevoerd. Ook kon de snelheidsafname van de uitbarsting in kaart worden gebracht: van ca. 1000 kilometer per seconde dicht bij de zon tot 650 km/s bij Mars (na 3 dagen) en 550 km/s bij Rosetta (in een baan rond komeet 67/P) na 5 dagen. De metingen hebben bovendien uitgewezen dat de langsrazende deeltjeswolk gedurende enkele dagen een forse afname veroorzaakte in de hoeveelheid kosmische straling die door de verschillende ruimtesondes werd gemeten: de zonnestorm werkt als een buffer tegen deze continue stroom van geladen deeltjes uit het verre heelal. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_173497535
31-08-2017

Radiotelescoop vangt 15 supersnelle radioflitsen op uit dwergstelsel

Een onbekend object in een ver en klein sterrenstelsel blijft snelle radioflitsen produceren. Astronomen van Breaktrough Listen hebben vijftien flitsen gevonden met behulp van de Green Bank-telescoop.

Zo’n tien jaar geleden spotten wetenschappers er voor het eerst eentje: een fast radio burst (FRB) oftewel een snelle radioflits. Wanneer zo’n snelle radioflits – die hooguit enkele milliseconden duurt – ontstaat, komt een enorme hoeveelheid energie vrij.

Herhaling

Hoe een FRB precies ontstaat, is tot op de dag van vandaag onduidelijk. Sommige onderzoekers dachten dat zo’n snelle radioflits ontstond tijdens een botsing van neutronensterren. En daarmee namen deze onderzoekers automatisch aan dat zo’n radioflits een eenmalige gebeurtenis was. Die theorie kwam op losse schroeven te staan, toen astronomen op FRB 121102 stuitten. Deze radioflits gaf namelijk meerdere malen acte de présence. De radioflits ging de boeken in als de eerste zichzelf herhalende radioflits en liet tot begin dit jaar al zeventien keer van zich horen. De theorie dat een radioflits ontstaat tijdens een eenmalige catastrofale gebeurtenis lijkt daarmee van tafel te zijn geveegd.

Vijftien flitsen in vijf uur tijd
FRB 121102 bevindt zich in een dwergsterrenstelsel op drie miljard lichtjaar van de aarde. Op 26 augustus hebben astronomen van Breaktrough Listen (een initiatief van Breaktrough Initiatives) vijf uur lang naar FRB 121102 geluisterd. Ze verzamelden 400 TB aan data en observeerden het hele spectrum van 4 tot 8 GHz. In deze korte periode zagen zij vijftien nieuwe radioflitsen. Dit betekent dat de bron van de radioflitsen nog steeds actief is.

Daarnaast concluderen de onderzoekers dat de snelle radioflitsen op hogere frequenties zichtbaar zijn dan eerdere flitsen. Zo piekte een flits op 7 GHz.



Buitenaards leven
Natuurlijk wordt de geruchtenmolen weer aangezwengeld. Zijn deze radioflitsen afkomstig van een buitenaardse beschaving? Uiteraard kan deze vraag nu niet beantwoord worden, maar het is vreemd dat astronomen er niet in slagen om dit kosmologische fenomeen te verklaren. Mogelijke alternatieve verklaringen zijn dat de radioflitsen afkomstig zijn van het ineengestorte overblijfsel van een zware ster. Of dat ze worden gegenereerd in de nabijheid van een zwart gat dat gas uit zijn omgeving opslokt.

Wat vooral bijzonder is, is dat de radioflitsen geproduceerd worden in een klein dwergstelsel. “Dat is in mijn optiek heel verrassend,” zei onderzoeker Casey Law begin dit jaar. Collega Shriharsh Tendulkar is het daar mee eens. “Men zou verwachten dat de meest snelle radioflitsen ontstaan in grote sterrenstelsels met het grootste aantal sterren en neutronensterren (resten van zware sterren).”

Het object wordt de komende periode sowieso goed in de gaten gehouden. Hopelijk leidt dit ooit tot een verklaring voor het fenomeen.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_173614513
05-09-2017

Voyager 1 is vandaag precies veertig jaar onderweg

Op 5 september 1977 werd de Voyager 1 gelanceerd. In veertig jaar tijd heeft het ruimtevaartuig Jupiter en Saturnus bezocht. In 2012 verliet de ruimtesonde de heliosfeer.

Heeft het ruimtevaartuig ook daadwerkelijk het zonnestelsel verlaten? Daarover zijn de meningen verdeeld. Het Voyager-team vermoedt dat Voyager 1 pas in 2025 het zonnestelsel verlaat. Er is namelijk geen scherpe overgang tussen ons zonnestelsel en de interstellaire ruimte. “We kunnen de zon vergelijken met een schip dat door de Melkweg zeilt. De rand van de heliosfeer is dan de boeggolf, en net zoals op zee houdt die golf niet opeens op,” legt de Nederlandse astronoom Kees de Jager uit aan Kennislink.

Het is de vraag of we überhaupt metingen krijgen van de interstellaire ruimte. De nucleaire batterijen van de Voyager-ruimtesondes zijn rond 2025 namelijk leeg, waardoor geen enkel instrument meer werkt. Zoals het er nu naar uitziet bereikt Voyager 2 als eerste sonde de interstellaire ruimte. Tegen die tijd baden beide Voyagers in de materie die afkomstig is van andere sterren. “We verwachten nog meer verrassingen”, zegt onderzoeker Ed Stone.

Benieuwd naar het hele verhaal? Op Scientias.nl schreven we eerder een artikel over de reis van de Voyagers. Om het veertigjarig jubileum te vieren laten we hieronder nog eenmaal de mooiste foto’s van Voyager 1 en 2 zien.


Saturnus


Titan


De ringen van Saturnus in valse kleuren


Jupiter en enkele maantjes


Vulkanen op Io (maan van Jupiter)


Jupiter en de beroemde Grote Rode Vlek


Uranus


De maan Triton (Neptunus)


Vulkanen op de maan Triton (Neptunus)


Neptunus


Op deze foto – Pale Blue Dot – is de aarde op een afstand van zes miljard kilometer te zien. Een piepklein stipje. De foto werd op 14 februari 1990 gemaakt als onderdeel van een familieportret van de planeten in ons zonnestelsel.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  zondag 10 september 2017 @ 23:44:37 #74
408230 BlackQuasarHole
To far for us to understand
pi_173705618
quote:
0s.gif Op woensdag 6 september 2017 08:21 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
05-09-2017

Voyager 1 is vandaag precies veertig jaar onderweg

Op 5 september 1977 werd de Voyager 1 gelanceerd. In veertig jaar tijd heeft het ruimtevaartuig Jupiter en Saturnus bezocht. In 2012 verliet de ruimtesonde de heliosfeer.

Heeft het ruimtevaartuig ook daadwerkelijk het zonnestelsel verlaten? Daarover zijn de meningen verdeeld. Het Voyager-team vermoedt dat Voyager 1 pas in 2025 het zonnestelsel verlaat. Er is namelijk geen scherpe overgang tussen ons zonnestelsel en de interstellaire ruimte. “We kunnen de zon vergelijken met een schip dat door de Melkweg zeilt. De rand van de heliosfeer is dan de boeggolf, en net zoals op zee houdt die golf niet opeens op,” legt de Nederlandse astronoom Kees de Jager uit aan Kennislink.

Het is de vraag of we überhaupt metingen krijgen van de interstellaire ruimte. De nucleaire batterijen van de Voyager-ruimtesondes zijn rond 2025 namelijk leeg, waardoor geen enkel instrument meer werkt. Zoals het er nu naar uitziet bereikt Voyager 2 als eerste sonde de interstellaire ruimte. Tegen die tijd baden beide Voyagers in de materie die afkomstig is van andere sterren. “We verwachten nog meer verrassingen”, zegt onderzoeker Ed Stone.

Benieuwd naar het hele verhaal? Op Scientias.nl schreven we eerder een artikel over de reis van de Voyagers. Om het veertigjarig jubileum te vieren laten we hieronder nog eenmaal de mooiste foto’s van Voyager 1 en 2 zien.

[ afbeelding ]
Saturnus

[ afbeelding ]
Titan

[ afbeelding ]
De ringen van Saturnus in valse kleuren

[ afbeelding ]
Jupiter en enkele maantjes

[ afbeelding ]
Vulkanen op Io (maan van Jupiter)

[ afbeelding ]
Jupiter en de beroemde Grote Rode Vlek

[ afbeelding ]
Uranus

[ afbeelding ]
De maan Triton (Neptunus)

[ afbeelding ]
Vulkanen op de maan Triton (Neptunus)

[ afbeelding ]
Neptunus

[ afbeelding ]
Op deze foto – Pale Blue Dot – is de aarde op een afstand van zes miljard kilometer te zien. Een piepklein stipje. De foto werd op 14 februari 1990 gemaakt als onderdeel van een familieportret van de planeten in ons zonnestelsel.

(scientias.nl)
Je kan nog net zien dat ik een duim omhoog geef voor je post als je goed inzoomt op die laatste foto. :)

Bij het tweede raam links!
pi_173908870
quote:
Hubble discovers a unique type of object in the Solar System
With the help of the NASA/ESA Hubble Space Telescope, a German-led group of astronomers have observed the intriguing characteristics of an unusual type of object in the asteroid belt between Mars and Jupiter: two asteroids orbiting each other and exhibiting comet-like features, including a bright coma and a long tail. This is the first known binary asteroid also classified as a comet. The research is presented in a paper published in the journal Nature today.

[...]
Be curious, not judgmental
pi_173941906
22-09-2017

‘Landingsplek’ van Europese maansonde ontdekt


Het spoor dat de crashende maansonde SMART-1 in het maanoppervlak heeft achtergelaten. (P. Stooke/B. Foing et al 2017/NASA/GSFC/Arizona State University)

De laatste rustplaats van de eerste Europese maanmissie, SMART-1, is ontdekt. Na afloop van de missie, elf jaar geleden, liet de vluchtleiding de ruimtesonde opzettelijk crashen op de maan. Weliswaar werd de flits van de inslag destijds geregistreerd met de Canada-France-Hawaii Telescope, maar de exacte locatie kon tot nu toe niet worden vastgesteld.

Bij het ‘voorspellen’ van de precieze landingsplek is gebruik gemaakt van de beschikbare waarnemingen en computermodellen. Detailrijke beelden van de Amerikaanse Lunar Reconnaissance Orbiter deden de rest.

SMART-1 is met een snelheid van twee kilometer per seconde schampend op het oppervlak van de maan geland. Daarbij heeft hij een vier meter brede en twintig meter lange groef achtergelaten, die dwars door een kleine, bestaande krater heen gaat.

De ontdekking van SMART-1 is vandaag bekendgemaakt op het European Planetary Science Congress 2017 in Riga, Estland. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_174001494
25-09-2017

Nederlandse universitaire sterrenkunde wereldwijd toonaangevend


De European Extremely Large Telescope (E-ELT). (ESO)

De universitaire sterrenkunde in Nederland staat in de top van de astronomische wereldranglijst. Deze conclusie komt naar voren uit een recente evaluatie van de Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie (NOVA) en de astronomische instituten van de Universiteit van Amsterdam, Rijksuniversiteit Groningen, Universiteit Leiden en Radboud Universiteit in Nijmegen.

De evaluatie is uitgevoerd door een internationale commissie van topexperts in opdracht van de Colleges van Bestuur van de betrokken universiteiten. NOVA en de vier instituten samen kregen de beoordeling “exemplarisch” met de uitleg dat zij samen behoren tot de vijf topinstituten in de astronomie op een wereldwijde schaal.

De commissie geeft aan dat de Nederlandse astronomie in de wereld vooroploopt in nieuwe en grensverleggende onderwerpen in de sterrenkunde, zoals de evolutie van sterrenstelsels in het vroege heelal, de eerste bepaling van de lengte van een dag op een exoplaneet, en de astrofysische interpretatie van de eerste zwaartekrachtsgolven. Dit succes is mede te danken is aan de sterke link met de ontwikkeling en toepassing van nieuwe waarneeminstrumenten voor de European Southern Observatory (ESO) en de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA).

Het NOVA-instrumentatieprogramma richt zich in het bijzonder op instrumenten voor ESO’s Extremely Large Telescope (ELT), die rond 2025 in gebruik zal worden genomen en dan het grootste ‘oog’ zal zijn dat ooit op de hemel is gericht. NOVA is de leider van het Europese consortium dat het ELT-METIS-instrument maakt, een camera en spectrometer in het mid-infrarode deel van het spectrum, in het bijzonder geschikt om te zoeken naar tekenen van leven in de atmosfeer van aardachtige exoplaneten

(allesversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_174001549
25-09-2017

Eindelijk krijgt ook Australië een eigen ruimtevaartorganisatie

De Australiërs zien eindelijk brood in de rap groeiende ruimtevaart-sector.

Na grondig onderzoek zijn de Australiërs eruit: ze gaan hun eigen nationale ruimtevaartorganisatie oprichten. En daarmee treden ze in de voetsporen van de vele ontwikkelde landen die al (lang) een eigen ruimtevaartorganisatie hebben.

Winstgevend
De beslissing om een eigen ruimtevaartorganisatie op te richten, werd grotendeels ingegeven door het feit dat de ruimtevaart-sector wereldwijd rap groeit en steeds winstgevender is. “De ruimtevaart-economie is elk jaar wereldwijd goed voor zo’n 420 miljard dollar en groeit sneller dan China, dit is een sector waarbij we betrokken willen zijn,” stelt astronoom Alan Duffy, verbonden aan de Swinburne University of Technology. “Op dit moment is de ruimtevaart-sector in Australië elk jaar goed voor zo’n 3 tot 4 miljard dollar en afgaand op het voorbeeld van Groot-Brittannië, zouden we dat dankzij een nationale ruimtevaartorganisatie gemakkelijk moeten kunnen zien verdubbelen. Een nationale ruimtevaartorganisatie draait niet om mensen de ruimte insturen, maar om het creëren van banen, hier in Australië.”

“Ik ben optimistisch dat Australië zijn eigen satellieten kan maken”

Eigen satellieten
Australië heeft op dit moment wel een ruimtevaart-sector, maar deze bestaat uit een handvol bedrijven en universiteiten die op eigen initiatief iets in de ruimte zijn gaan doen. Nu ook de overheid de waarde van die activiteiten inziet en een nationale ruimtevaartorganisatie in het leven roept, zal die ruimtevaart-sector een enorme boost krijgen. Een nationale ruimtevaartorganisatie kan immers samenwerkingen aangaan met andere nationale ruimtevaartorganisaties, rekenen op meer budget en een duidelijke koers uitstippelen die van Australië een echt ruimtevaart-land moet gaan maken. “Ik ben optimistisch dat Australië zijn eigen satellieten kan maken en partner – in plaats van bijstander – kan zijn in internationale ruimtevaart-projecten,” aldus astronoom Michael Brown, verbonden aan Monash University.

De aankondiging dat Australië een eigen ruimtevaartorganisatie krijgt, komt op een gepast moment. Het is namelijk precies 50 jaar geleden dat WRESAT werd gelanceerd: de eerste satelliet die door Australie gebouwd en gelanceerd werd. Het was een bijzondere prestatie, aangezien Australië – na de VS en de USSR – pas het derde land was dat daar in de jaren zestig in slaagde. Die koppositie hoopt het land nu weer in te kunnen nemen. Hoe het land dat precies gaat doen, wordt volgend jaar duidelijk. In maart 2018 presenteert een onderzoekscommissie een uitgebreid rapport met daarin meer details omtrent de oprichting van de Australische ruimtevaartorganisatie.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_174916077
06-11-2017

Met dit instrument gaan we uitzoeken of de maan Enceladus leefbaar is

NASA heeft een plan!

Saturnus’ maan Enceladus spreekt tot de verbeelding. Er zijn namelijk sterke aanwijzingen dat onder de dikke ijslaag die de maan rijk is, een vloeibare oceaan te vinden is. Zou het in die oceaan – net als in de oceanen op aarde – wemelen van het leven?

Instrument
Onderzoekers staan te popelen om dat uit te zoeken. Maar dat valt natuurlijk nog niet mee. Want we hebben het hier over een oceaan die zich onder een kilometersdikke laag ijs bevindt. Maar NASA is niet voor één gat te vangen en komt nu met een instrument op de proppen waarmee we mogelijk een schat aan informatie over die ondergrondse oceaan kunnen verzamelen.

SELFI
Het instrument wordt kortweg SELFI genoemd. Dat staat voor Submillimeter Enceladus Life Fundamentels Instrument. Het instrument maakt handig gebruik van de pakweg honderd geisers die op Enceladus te vinden zijn en die – via enorme scheuren in de ijskap – continu waterdamp, CO2, methaan en andere gassen de lucht in slingeren. “We kunnen deze pluimen scannen om te zien wat er uit Enceladus komt zetten,” vertelt onderzoeker Gordon Chin. “Waterdamp en andere moleculen kunnen iets onthullen over de chemie van de oceaan.”



Onder de dikke ijskap van Enceladus bevindt zich mogelijk een oceaan. Mogelijk bevinden zich op de bodem van de oceaan hydrothermale bronnen die waterstofgas voortbrengen (en waar op aarde nogal wat leven rond te vinden is). De aanwezigheid van zulke bronnen zou bevestigd kunnen worden door de pluimen die de geisers op de maan genereren, te bestuderen. Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / Southwest Research Institute.

Radiostations
SELFI zou dat alles vanaf een afstandje kunnen doen. “Submillimetergolflengtes bieden ons een manier om te meten hoeveel verschillende moleculen er in een koud gas zitten,” vertelt Chin. “Moleculen zoals water en koolstofmonoxide en anderen zijn een soort kleine radiostations die op specifieke frequenties uitzenden en laten weten “hé, ik ben water, ik ben koolstofmonoxide”. Onderzoeker Paul Racette voegt toe: “De spectrale lijnen zijn zo duidelijk dat we chemische stoffen kunnen identificeren en kwantificeren zonder dat daarbij verwarring kan ontstaan.”

Dertien moleculen
SELFI zou in staat zijn om dertien soorten moleculen tegelijkertijd te detecteren en analyseren. Je moet dan onder meer denken aan water, maar ook methanol, ozon, waterstofperoxide, zwaveldioxide en natriumchloride (het stofje dat de oceanen op aarde zout maakt).

Door de gegevens die SELFI verzamelt, te extrapoleren kunnen onderzoekers een beeld krijgen van hoe de oceaan onder Enceladus’ ijskap in elkaar steekt en of in die oceaan bijvoorbeeld ook hydrothermale bronnen te vinden zijn. En op basis daarvan kan dan weer meer gezegd worden over de leefbaarheid van de oceaan.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_174954373
08-11-2017

Wetenschappers krabben zich in de haren: de ster die weigert te sterven



 © Thinkstock - Illustratiebeeld.

Wetenschap & Planeet Als een ster aan het einde van zijn leven is, gaat hij soms met een enorme ontploffing ten onder: een supernova. Maar wetenschappers hebben nu een unieke ster ontdekt: die heeft zijn eigen dood overleefd, bleef schijnen, ontplofte later opnieuw en schijnt nog altijd.

Een Amerikaanse telescoop zag in september 2014 een ontploffing aan de sterrenhemel. De explosie leek aanvankelijk normaal en het licht vervaagde langzaam. Maar waar normale supernova’s na ongeveer honderd dagen doven, bleef deze ster ongeveer twee jaar lang schijnen. Af en toe dimde het licht iets of werd het helderder. Ook nu is de supernova nog helder.

Toen de wetenschappers in de archieven doken, ontdekten ze dat er al eerder een ontploffing was geweest op precies dezelfde plek in het heelal, in 1954. Met andere woorden: de ster is toen geëxplodeerd, bleef een halve eeuw leven, ontplofte toen weer en is nog altijd niet dood. De onderzoekers begrijpen niet precies hoe het kan dat de ster zich niet houdt aan de natuurwetten. Mogelijk gaat het om een onbekend type ster. De supernova staat beschreven in het wetenschapsblad Nature.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_174954426
09-11-2017

Hoogste tijd om de enige poes die ooit de ruimte in ging, wat eer te bewijzen



Want iedereen lijkt Félicette te zijn vergeten.

Vraag mensen naar het verhaal van Laika en vrijwel iedereen kan je vertellen dat het een hond was die decennia geleden rond de aarde cirkelde. Maar wist je dat er een paar jaar later ook een poes de ruimte inging? En dat dat tot op heden nog altijd de enige poes is die in de ruimte is geweest? Waarschijnlijk niet. Want iedereen lijkt Félicette te zijn vergeten. Maar daar gaat verandering in komen.

Standbeeld
Dat is tenminste de bedoeling van deze Kickstarter-campagne, erop gericht om Félicette eindelijk de erkenning te geven die ze verdient. De initiatiefnemers willen in Parijs een heus standbeeld oprichten voor de poes. En nee, dat is niet overdreven, want deze kat heeft heel wat op moeten offeren voor onze ruimtevaart-ambities. Haar leven bijvoorbeeld..

Tragisch
Want het verhaal van Félicette is – zoals dat van veel dieren die in de prille stadia van de ruimtevaart werden ingezet – tamelijk tragisch. Ze werd samen met dertien andere katten geselecteerd en volgde een allesbehalve opleiding tot ‘astronaut’. Dat betekende onder meer dat de katten langdurig in een piepklein doosje moesten zitten waar alleen hun kop uitstak. Uiteindelijk kon natuurlijk maar één van deze veertien katten gelanceerd worden. En men koos Félicette. Onduidelijk is waarom: mogelijk was ze de rustigste poes. Een andere optie is dat de andere katten te dik waren geworden om goed in de capsule te passen.

Alles lezen over de échte pioniers in de ruimtevaart: de allereerste dieren die de ruimte gingen verkennen? Klik hier en lees alles over Laika, resusaap Albert I, chimpansee Ham en vele anderen.

Lancering
Uiteindelijk werd Félicette gelanceerd op 18 oktober 1963. De sonde steeg tot een hoogte van zo’n 157 kilometer en vijf minuten lang was Félicette gewichtsloos. Daarna viel de capsule terug naar de aarde en werd de poes er weer uit gehaald. Na nog een paar maanden aan onderzoek te zijn onderworpen werd besloten om Félicette in te laten slapen, zodat haar lichaam – en dan met name haar brein – verder onderzocht kon worden.

Tot op de dag van vandaag is Félicette de enige poes die ooit in de ruimte is geweest. En dat is toch best indrukwekkend, vindt Matthew Serge Guy. En hij wil dan ook een standbeeld voor haar oprichten in haar thuisstad: Parijs. Of Félicette eindelijk de eer krijgt die haar toekomt? Dat blijft nog even spannend. De Kickstarter-campagne loopt nog een week en tot op heden is iets minder dan de helft van de benodigde 45.000 euro bij elkaar gesprokkeld.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  Moderator / Redactie Sport / Weblog donderdag 9 november 2017 @ 20:18:11 #83
17650 crew  rubbereend
JUICHEN
pi_174967065
quote:
0s.gif Op donderdag 9 november 2017 08:36 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
08-11-2017

Wetenschappers krabben zich in de haren: de ster die weigert te sterven


[ afbeelding ]
 © Thinkstock - Illustratiebeeld.

Wetenschap & Planeet Als een ster aan het einde van zijn leven is, gaat hij soms met een enorme ontploffing ten onder: een supernova. Maar wetenschappers hebben nu een unieke ster ontdekt: die heeft zijn eigen dood overleefd, bleef schijnen, ontplofte later opnieuw en schijnt nog altijd.

Een Amerikaanse telescoop zag in september 2014 een ontploffing aan de sterrenhemel. De explosie leek aanvankelijk normaal en het licht vervaagde langzaam. Maar waar normale supernova’s na ongeveer honderd dagen doven, bleef deze ster ongeveer twee jaar lang schijnen. Af en toe dimde het licht iets of werd het helderder. Ook nu is de supernova nog helder.

Toen de wetenschappers in de archieven doken, ontdekten ze dat er al eerder een ontploffing was geweest op precies dezelfde plek in het heelal, in 1954. Met andere woorden: de ster is toen geëxplodeerd, bleef een halve eeuw leven, ontplofte toen weer en is nog altijd niet dood. De onderzoekers begrijpen niet precies hoe het kan dat de ster zich niet houdt aan de natuurwetten. Mogelijk gaat het om een onbekend type ster. De supernova staat beschreven in het wetenschapsblad Nature.

(HLN)
absurd :D
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
pi_174993970
:Y
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_174993972
10-11-2017

Enorm hemellichaam ontdekt in de bulge van ons sterrenstelsel

Onderzoekers staan voor een raadsel, want: wat is het?

Astronomen ontdekten het extreem zware hemellichaam met behulp van NASA’s ruimtetelescoop Spitzer. Het object heeft de naam OGLE-2016-BLG-1190Lb gekregen en is aangetroffen in de ‘bulge’ van ons sterrenstelsel. Dit is een gebied in het centrale deel van ons sterrenstelsel dat gekenmerkt wordt door een grote dichtheid aan sterren.

Zwaar object
De massa van het hemellichaam in indrukwekkend, zo schrijven de onderzoekers in hun paper. Naar schatting is de massa van het object 13,4 keer groter dan de massa van Jupiter! En daarmee balanceert het object op de grens tussen planeet en bruine dwerg (zie kader). En dat maakt het dus lastig om vast te stellen wat OGLE-2016-BLG-1190Lb nu precies is: een planeet of een bruine dwerg.

Bruine dwergen worden ook wel mislukte sterren genoemd. Ze zijn veel zwaarder dan de zwaarste planeten, maar aanzienlijk lichter dan de lichtste sterren. In andere woorden: ze zitten qua massa tussen planeten en sterren in. Het bestaan van OGLE-2016-BLG-1190Lb roept volgens onderzoekers dan ook de vraag op “of zulke objecten echt ‘planeten’ zijn (gevormd in de schijf rond hun moederster) of ‘mislukte sterren’ (objecten met een lage massa ontstaan uit een gaswolk)”.

22.000 lichtjaar weg
OGLE-2016-BLG-1190Lb doet er ongeveer drie jaar over om een rondje rond de moederster te voltooien en de afstand tussen de twee is zo’n twee keer groter dan de gemiddelde afstand tussen de aarde en de zon. Het mysterieuze object en zijn moederster zijn zo’n 22.000 lichtjaar van ons verwijderd.

Mocht het object een planeet zijn, dan is het een gigantisch exemplaar. Mocht het een bruine dwerg zijn, dan is het ook een bijzonder verhaal. Want in dat geval bevindt de bruine dwerg zich aan het randje van wat onderzoekers de bruine dwergen-woestijn noemen. Onderzoek wijst namelijk uit dat bruine dwergen zelden zo dicht bij een andere ster in de buurt staan als OGLE-2016-BLG-1190Lb.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175060736
13-11-2017

Eerste onderzoeksprojecten voor James Webb Space Telescope bekend


Artist’s impression van de James Webb Space Telescope. (Northrop Grumman)

Uit ruim honderd waarnemingsvoorstellen zijn de eerste dertien onderzoeksprojecten voor de James Webb Space Telescope (JWST) geselecteerd. De JWST is de opvolger van de Hubble Space Telescope. De nieuwe ruimtetelescoop krijgt een spiegelmiddellijn van 6,5 meter en zal voornamelijk waarnemingen doen op infrarode golflengten. De lancering staat gepland in het voorjaar van 2019.

De geselecteerde waarnemingsprogramma's beslaan een breed scala aan astronomische objecten, van de reuzenplaneet Jupiter in ons eigen zonnestelsel tot verre sterrenstelsels aan de rand van het waarneembare heelal. Verder is er onder andere aandacht aan de jacht op organische moleculen in de interstellaire ruimte, massabepalingen van zwarte gaten, en exoplaneten. Eén van de geselecteerde programma's, een onderzoek aan de chemische evolutie van bevroren gassen in de omgeving van pasgeboren sterren, wordt geleid door Melissa McClure van de Universiteit van Amsterdam.

De waarnemingsresultaten van de eerste onderzoeksprogramma's zullen per direct beschikbaar gesteld worden aan de wereldwijde astronomische gemeenschap. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175082095
14-11-2017

'First light' voor Zwicky Transient Facility


De 1,2-meter Samuel Oschin Telescope op de Palomar-sterrenwacht. (Caltech)

Op Palomar Mountain in het zuiden van Californië is de Zwicky Transient Facility (ZTF) officieel in gebruik genomen. Het gaat om een soort kosmisch surveillance-project waarmee jacht wordt gemaakt op supernova's, planetoïden, de optische tegenhangers van gammaflitsen en zwaartekrachtgolven, en andere veranderlijke verschijnselen in het heelal. Het project is genoemd naar de Zwitsers-Amerikaanse astronoom Fritz Zwicky, die in de eerste helft van de vorige eeuw de eerste systematische supernova-survey uitvoerde.

De Zwicky Transient Facility maakt gebruik van de 1,2-meter Samuel Oschin Telescope (ook wel bekend als de Palomar Schmidt-telescoop). Dankzij ingrijpende aanpassingen aan de telescoopoptiek heeft die een extreem groot beeldveld van 47 vierkante graden. Met een zeer gevoelige digitale camera met bijna 600 miljoen pixels worden elke heldere nacht honderden opnamen van de gehele zichtbare sterrenhemel gemaakt. Computersoftware gaat in de digitale beelden op zoek naar veranderlijke objecten. Die kunnen vervolgens in detail bestudeerd worden met de andere twee telescopen op de sterrenwacht: een geautomatiseerde 1,5-meter telescoop en de beroemde 5-meter Hale-telescoop.

De Zwicky Transient Facility is de opvolger van de succesvolle Palomar Transient Facility. Dankzij het grotere beeldveld en de gevoeliger camera is ZTF wel enorm veel efficiënter: elke drie nachten wordt de volledige zichtbare sterrenhemel vastgelegd. Op de 'first light'-opname is de omgeving van de Orionnevel vastgelegd. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175104980
14-11-2017

Nieuw type kosmische explosies ontdekt


Artist’s impression van een superzwaar zwart gat. (NASA)

Een internationaal team van astronomen heeft een nieuw soort explosie ontdekt in een ver sterrenstelsel. De kolossale explosie, die de aanduiding PS1-10adi heeft gekregen, speelde zich af in een sterrenstelsel 2,4 miljard lichtjaar hiervandaan. Het verschijnsel werd op 15 augustus 2010 opgemerkt door de PanSTARRS 1-telescoop op Hawaï en gloeide nog drie jaar na (Nature Astronomy, 13 november).

Onderzoek van archiefbeelden heeft uitgewezen dat de explosie geen uniek verschijnsel was. Er blijken vaker van zulke extreem energierijke uitbarstingen plaats te vinden, en dan met name in actieve sterrenstelsels met een superzwaar zwart gat dat gas en ander materiaal uit zijn omgeving opslokt.

Explosie PS1-10adi was zo energierijk dat er maar twee oorzaken voor te bedenken zijn. Het was ofwel een extreem zware ster, van enkele honderden zonsmassa’s, die als supernova explodeerde ofwel een lichtere ster die door de zeer krachtige getijdenkrachten in de omgeving van het superzware zwarte gat aan flarden is getrokken. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175147224
17-11-2017

Rusland bouwt nieuw ruimteschip om kolonie op de maan te stichten


 © thinkstock - Veertig jaar na de laatste maanmissie van de Russen is president Poetin vastberaden tegen 2030 een kolonie op te richten op de maan.

Wetenschap & Planeet Rusland bouwt een ruimteschip om de maan te gaan verkennen. Veertig jaar na de laatste maanmissie van de Russen is president Poetin vastberaden tegen 2030 een kolonie op te richten op de maan.

Het nieuwe onbemande ruimteschip, Luna-25, gaat 33,5 miljoen euro kosten en zal de zuidelijke pool van de maan verkennen en bodemstalen nemen. Het zal ook dienstdoen als geautomatiseerd ruimtestation om andere onbemande ruimtetuigen te loodsen. Dat meldt het Russische persagentschap TASS. Verwacht wordt dat de maanorbiter in 2020 wordt gelanceerd.

Rusland heeft eerder al plannen onthuld om de maan tegen 2030 te koloniseren door daar een basis op te zetten. Vorig jaar liet het Europese ruimteagentschap ESA nog weten daaraan te willen meewerken

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175147267
17-11-2017

Maak kennis met Asgardia, de allereerste ruimtenatie. Ze heeft net voor het eerst een object in een baan om de aarde gebracht



Asgardia – de allereerste natie in de ruimte – heeft deze week een satelliet gelanceerd en daarmee bracht ze voor het eerst een object in een baan om de aarde. Het bevat digitale data van 18.000 van haar inwoners, een voorstelling van de vlag, het wapenschild en de grondwet.

Het was Russisch wetenschapper Dr. Igor Ashurbeyli (53) die Asgardia stichtte in oktober 2016. De onafhankelijke natie werd genoemd naar de plaats waar volgens de Noorse mythologie de goden wonen. Ze telt intussen meer dan 133.000 inwoners uit meer dan 200 landen en daar zijn ook 881 Belgen bij. Iedereen die meerderjarig is, een e-mailadres heeft en de grondwet aanvaardt (die deze zomer werd goedgekeurd), kan het staatsburgerschap aanvragen.

Vredevol

Doel is volgens Ashurbeyli om een vredevolle samenleving te stichten in de ruimte, los van afkomst, taal, huidskleur, religie, geslacht of leeftijd. Maar ook om de toegang tot ruimtetechnologie makkelijker te maken en de aarde te beschermen voor bedreigingen vanuit de ruimte, zoals asteroïden en ruimtepuin dat door de mens werd gecreëerd.



 © Facebook

Hoewel de inwoners nu dus nog op aarde wonen, heeft de lancering van de Asgardia-1 de natie weer een stapje dichter bij haar ultieme doel gebracht: in de ruimte wonen. De satelliet – die de grootte van een brood heeft – werd meegenomen door een cargoschip van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA met als bestemming het internationaal ruimtestation ISS. Ergens in de komende weken zal het toestel daar uitgepakt worden door de zes astronauten die daar momenteel verblijven.

Ruimtereis

Daarna kan hij zijn eigen ruimtereis beginnen in een baan om de aarde. Het tuig zal tussen de 5 en 18 maanden rondcirkelen - de normale levensduur van zo’n satelliet - waarna het zal opbranden. Het is dus eerder een symbolische tocht, maar daarmee houdt Ashurbeyli zich wel aan een belofte die hij maakte bij de oprichting van Asgardia: om de inwoners aan de hand van hun data dit jaar al een eerste keer de ruimte in te brengen. “Ik had een lancering beloofd. Die is er gekomen”, zegt hij.


 © Facebook - Dr. Igor Ashurbeyli (centraal).

Ashurbeyli is overigens niet de eerste de beste. De raketwetenschapper en bedrijfsleider – die het project naar verluidt ook zelf financiert voor een niet nader bepaalde som – is een zwaargewicht in de wetenschapsindustrie. Hij richtte onder meer het Aerospace International Research Center op in Wenen en is de voorzitter van het Comité voor Wetenschap en Ruimte van UNESCO.

Vlucht

Het team achter de nieuwe natie hoopt op termijn bewoonbare platformen te creëren in een lage baan om de aarde, een eerste op ongeveer dezelfde hoogte als het ISS. De eerste vlucht daarheen met mensen aan boord wordt verwacht over 8 jaar. In afwachting daarvan zullen wel nog andere satellieten worden gelanceerd, maar wanneer precies is nog niet duidelijk.


 © Facebook



 © Facebook

Een van de ambitieuze plannen van Asgardia is om lid te worden van de Verenigde Naties. Daarvoor moet de VN Veiligheidsraad eerst de natie erkennen. Criteria zijn onder meer een permanente populatie hebben, een vast grondgebied, een regering en de mogelijkheid om relaties te onderhouden met andere naties. Andere naties moeten het land ook erkennen als dusdanig. Vervolgens moet het lidmaatschap nog worden goedgekeurd door twee derde van de leden van de VN.

Regering

Bedoeling is dat Asgardia een democratisch verkozen regering krijgt en ook alle andere gangbare overheidsinstellingen, zoals een Openbaar Ministerie. De departementen zullen voorlopig worden geleid door de verkozenen in de landen waar ze nu wonen. De administratieve zetel is Wenen. Nog tot 29 maart kunnen inwoners zich kandidaat stellen voor een zitje in het parlement. Na de verkiezingen zullen de overheidsinstellingen gevormd worden.

Interesse? Dan kan je hier alle info vinden.


 © Facebook


 © Facebook

(HLn)/
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175147359
17-11-2017

NASA onthult prachtige timelapse van onze levende planeet

Een kijk op onze aarde zoals je die nog nooit eerder zag.

Sinds 1997 observeren de satellieten van NASA continu vanuit de ruimte het land- en oceaanleven op onze aardbol. En nu, twintig jaar na het begin van deze waarnemingen, deelt NASA een prachtige animatie waarin de veranderingen op onze planeet over twee decennia worden samengevat tot een paar boeiende minuten.


Visualisatie
De visualisatie is gemaakt met gegevens van verschillende satellieten en instrumenten die de veranderingen op onze aardbol in kleur in kaart brengen. Op het land verschijnt vegetatie van bruin (weinig vegetatie) naar donkergroen (veel vegetatie) en op het oppervlak van de oceaan wordt fytoplankton – kleine organismen die water en koolstofdioxide omzetten in suiker en zuurstof – aangegeven op een schaal van paars (laag) naar geel (hoog).


De ademhaling van onze planeet. Afbeelding: NASA

Data
De video geeft een goed beeld van hoe ecosystemen reageren op veranderende milieuomstandigheden. Zo is te zien dat het Arctische gebied snel opwarmt. De toendra van West-Alaska en Quebec worden steeds groener naarmate de begroeiing zich steeds meer naar het noorden uitbreidt. Daarnaast kunnen wetenschappers dankzij de data de groei van planten tijdens natte en droge seizoenen volgen in Afrika, en kunnen de gevolgen van bosbranden goed worden vastgesteld.

De video laat op een beeldende manier vanuit de ruimte zien wat onze aarde zo uniek maakt: leven. En velen hadden deze aanschouwing van onze aarde zestig jaar geleden niet voor mogelijk gehouden. Veel mensen dachten namelijk dat stofdeeltjes en andere aerosolen in de atmosfeer het licht zouden weerkaatsen waardoor continenten en oceanen niet goed zichtbaar zouden zijn. Maar de ruimtemissies van Gemini en Apollo bewezen het tegendeel. Astronauten gebruikten gespecialiseerde camera’s om foto’s van de aarde te maken die de schoonheid en complexiteit van onze levende planeet laten zien. En nu doet deze video daar nog een schepje bovenop.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175211652
20-11-2017

ESO-waarnemingen tonen bijzondere karakter van eerste interstellaire bezoeker


Illustratie van de interstellaire planetoïde 'Oumuamua. (ESO/M. Kornmesser)

Voor het eerst hebben astronomen een planetoïde onderzocht die vanuit de interstellaire ruimte ons zonnestelsel is binnengekomen: 1I/2017 U1 ('Oumuamua). Waarnemingen met ESO’s Very Large Telescope in Chili en telescopen van sterrenwachten elders te wereld laten zien dat dit unieke object miljoenen jaren door de ruimte heeft gezworven voordat het bij toeval ons zonnestelsel tegenkwam. Het lijkt om een donker, roodachtig, langwerpig object te gaan dat voornamelijk uit gesteenten of metalen bestaat. De nieuwe onderzoeksresultaten verschijnen op 20 november 2017 in het tijdschrift Nature.

Door de opnamen die met behulp van vier verschillende filters door het FORS-instrument van de VLT waren gemaakt te combineren met die van andere grote telescopen, ontdekte een team van astronomen onder leiding van Karen Meech (Institute for Astronomy, Hawaii, VS) dat 'Oumuamua, die elke 7,3 uur om zijn as wentelt, spectaculaire helderheidsvariaties van een factor tien vertoont. Dat wijst erop dat het object zeer langwerpig is: het is ongeveer tien keer zo lang als breed en heeft een ingewikkelde, onbestemde vorm. De donkerrode kleur is vergelijkbaar met de objecten in het buitengebied van ons zonnestelsel, en in de omgeving is niet het minste spoor van stof te zien. Vergelijkbare resultaten werden onlangs ook al gepresenteerd door een ander team, onder leiding van David Jewitt. Ook met de Gemini-telescoop zijn waarnemingen aan 'Oumuamua verricht.

De nieuwe waarnemingen doen vermoeden dat 'Oumuamua een compact, mogelijk rotsachtig of metaalrijk object is dat weinig water of ijs bevat. Dat zijn oppervlak donker en rood is, kan het gevolg zijn van miljoenen jaren inwerking van kosmische straling. Hij is naar schatting minstens 400 meter lang.

Astronomen schatten dat er ongeveer eens per jaar een interstellaire planetoïde zoals 'Oumuamua het centrale deel van ons zonnestelsel binnenkomt. Deze objecten zijn echter heel zwak en moeilijk te ontdekken, waardoor ze tot nu toe niet werden opgemerkt. Pas sinds kort zijn surveytelescopen, zoals Pan-STARRS, krachtig genoeg om een kans te maken ze op te sporen.

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  dinsdag 21 november 2017 @ 09:19:47 #93
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_175212058
Het is een oud ruimteschip! :P

[ Bericht 31% gewijzigd door Perrin op 21-11-2017 09:29:42 ]
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
pi_175219918
quote:
11s.gif Op dinsdag 21 november 2017 09:19 schreef Perrin het volgende:
Het is een oud ruimteschip! :P
Dat zou wat zijn he :)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  dinsdag 21 november 2017 @ 16:25:26 #95
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_175220000
quote:
0s.gif Op dinsdag 21 november 2017 16:21 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:

[..]

Dat zou wat zijn he :)
De vorm is wel echt enorm opmerkelijk..
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
pi_175223455
quote:
0s.gif Op dinsdag 21 november 2017 16:25 schreef Perrin het volgende:

[..]

De vorm is wel echt enorm opmerkelijk..
Behoorlijk ja.
Silence breaks apart, Brightness comes to life
Stream of sounds Wash away the darkness from my soul
pi_175286877
quote:
0s.gif Op dinsdag 21 november 2017 08:45 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
20-11-2017

ESO-waarnemingen tonen bijzondere karakter van eerste interstellaire bezoeker

[ afbeelding ]
Illustratie van de interstellaire planetoïde 'Oumuamua. (ESO/M. Kornmesser)

Voor het eerst hebben astronomen een planetoïde onderzocht die vanuit de interstellaire ruimte ons zonnestelsel is binnengekomen: 1I/2017 U1 ('Oumuamua). Waarnemingen met ESO’s Very Large Telescope in Chili en telescopen van sterrenwachten elders te wereld laten zien dat dit unieke object miljoenen jaren door de ruimte heeft gezworven voordat het bij toeval ons zonnestelsel tegenkwam. Het lijkt om een donker, roodachtig, langwerpig object te gaan dat voornamelijk uit gesteenten of metalen bestaat. De nieuwe onderzoeksresultaten verschijnen op 20 november 2017 in het tijdschrift Nature.

Door de opnamen die met behulp van vier verschillende filters door het FORS-instrument van de VLT waren gemaakt te combineren met die van andere grote telescopen, ontdekte een team van astronomen onder leiding van Karen Meech (Institute for Astronomy, Hawaii, VS) dat 'Oumuamua, die elke 7,3 uur om zijn as wentelt, spectaculaire helderheidsvariaties van een factor tien vertoont. Dat wijst erop dat het object zeer langwerpig is: het is ongeveer tien keer zo lang als breed en heeft een ingewikkelde, onbestemde vorm. De donkerrode kleur is vergelijkbaar met de objecten in het buitengebied van ons zonnestelsel, en in de omgeving is niet het minste spoor van stof te zien. Vergelijkbare resultaten werden onlangs ook al gepresenteerd door een ander team, onder leiding van David Jewitt. Ook met de Gemini-telescoop zijn waarnemingen aan 'Oumuamua verricht.

De nieuwe waarnemingen doen vermoeden dat 'Oumuamua een compact, mogelijk rotsachtig of metaalrijk object is dat weinig water of ijs bevat. Dat zijn oppervlak donker en rood is, kan het gevolg zijn van miljoenen jaren inwerking van kosmische straling. Hij is naar schatting minstens 400 meter lang.

Astronomen schatten dat er ongeveer eens per jaar een interstellaire planetoïde zoals 'Oumuamua het centrale deel van ons zonnestelsel binnenkomt. Deze objecten zijn echter heel zwak en moeilijk te ontdekken, waardoor ze tot nu toe niet werden opgemerkt. Pas sinds kort zijn surveytelescopen, zoals Pan-STARRS, krachtig genoeg om een kans te maken ze op te sporen.

(allesoversterrenkunde)
Ik vraag me af welke kracht het nodig heeft gehad, en welk fenomeen daar voor heeft gezorgd, om van zijn eigen ster te zijn losgekomen
pi_175443478
quote:
1s.gif Op vrijdag 24 november 2017 20:58 schreef k3vil het volgende:

[..]

Ik vraag me af welke kracht het nodig heeft gehad, , om van zijn eigen ster te zijn losgekomen
Veel, heel veel ;)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175443523
02-11-2017

Dit is het meest extreme object in het universum en onderzoekers kunnen er weinig mee

Zelfs Einsteins relativiteitstheorie schiet tekort als we zwarte gaten willen beschrijven.

De afgelopen decennia hebben we dankzij krachtige telescopen, bemande en onbemande ruimtemissies in rap tempo meer kennis vergaard over sterren, planeten, manen, planetoïden en kometen. Maar terwijl al deze objecten gaandeweg wat mysterie moesten inleveren, bleef één fenomeen in het enorme universum werkelijk ongrijpbaar: het zwarte gat. Heel wat knappe koppen hebben er de afgelopen decennia lang en hard over nagedacht, maar rolden daarbij van de ene in de andere paradox en daaruit voortvloeiende discussies. Inmiddels is het 2017 en moeten we nog altijd concluderen dat zwarte gaten niet zo happig zijn op het vrijgeven van hun geheimen.

Mysterie
Dat zwarte gaten zo mysterieus blijven, heeft volgens Marcel Vonk, theoretisch fysicus aan de Universiteit van Amsterdam en auteur van het onlangs verschenen boek ‘Zwarte gaten, gevangen in ruimte en tijd‘ twee redenen. “De eerste is eigenlijk heel simpel,” zo vertelt hij aan Scientias.nl. “Zwarte gaten zijn heel moeilijk direct waar te nemen, omdat er geen licht vanaf komt (zie kader, red.). Voor natuurkundigen is dat lastig, omdat hun onderzoek altijd gebaseerd is op waarnemingen en experimenten.” Ook experimenten met zwarte gaten zijn op dit moment ondenkbaar. En dus moeten wetenschappers die zich willen verdiepen in zwarte gaten het doen met theoretische natuurkundige beschouwingen. En dat valt nog niet mee. “Dit zijn de meest extreme objecten in het universum. We moeten de natuurkundige wetten dan ook oprekken om ze te kunnen begrijpen.”

Wie nu opspringt, komt tot de ontdekking dat de zwaartekracht van de aarde te groot is om er langdurig van los te komen. Je hebt een hogere snelheid (11,2 kilometer per seconde!) nodig om aan de zwaartekracht van de aarde te kunnen ontsnappen. Maar de zwaartekracht van de aarde is peanuts in vergelijking met die van een zwart gat. Een zwart gat is namelijk niets anders dan een gebied met een enorme materiedichtheid. Die materiedichtheid is zo groot dat de ontsnappingssnelheid de snelheid van het licht overschrijdt. In andere woorden: je moet sneller gaan dan het licht om aan de greep van een zwart gat te kunnen ontsnappen. En dat kan niet. Dus werkelijk alles – zelfs licht – is gedoemd om – eenmaal in de greep van het zwarte gat – in een zwart gat te verdwijnen.


Een zwart gat. Afbeelding: NASA’s Goddard Space Flight Center / CI Lab.

Vandaar dat een zwart gat – zoals de naam al doet vermoeden – ook echt zwart is: het kan geen licht uitstralen. “Dat is vrij uniek,” stelt Vonk. “Want als je in de natuurkunde kijkt, dan zie je dat voor alles geldt: hoe sterk het ook is, je kunt er altijd tegenin gaan.” Maar niet bij een zwart gat. Want een zwart gat heeft een point of no return. Onderzoekers noemen dat de waarnemingshorizon. Eenmaal voorbij die horizon kan niets meer aan de aantrekkingskracht van het zwarte gat ontsnappen.

Een kromming van de ruimtetijd
Dat zwarte gaten geen licht afgeven, is dus uniek en – vanuit het oogpunt van een onderzoeker – een tikkeltje hinderlijk. Maar een zwart gat haalt nog meer vreemde fratsen uit, zo schrijft Vonk in zijn boek. “Diep binnenin een zwart gat houdt de beschrijving van ruimte en tijd volgens de relativiteitstheorie op, en vinden we een zogeheten singulariteit. Ook op de rand van een zwart gat zijn er overigens al vreemde dingen met ruimte en tijd aan de hand: zo lijkt de tijd daar bijvoorbeeld stil te staan.” “Dat lijkt,” benadrukt Vonk nog eens in gesprek met Scientias.nl. “Als je in zo’n zwart gat valt, merk je er namelijk niks van en tikt je horloge nog steeds met 1 seconde per seconde. Maar als je van een afstand kijkt, lijkt de klok van degene die in het zwarte gat valt trager te gaan en uiteindelijk zelfs stil te komen staan.” Het is het resultaat van een kromming of draaiing van de ruimtetijd, wederom veroorzaakt door die enorme materiedichtheid. “Einstein heeft in zijn relativiteitstheorie ruimte en tijd als het ware aan elkaar geplakt en zo ontstond de ruimtetijd. En die kun je op verschillende manieren bekijken. Vergelijk het met een schilderij dat je vanuit een iets andere hoek bekijkt of een kwartslag draait, waardoor het er heel anders uitziet. Datzelfde blijkt rond een zwart gat met de ruimtetijd te gebeuren: de ruimtetijd wordt gedraaid, met als resultaat dat de tijd er langzamer lijkt te gaan.”

Hawkingstraling
Om het allemaal nog ingewikkelder te maken, blijken nabij de waarnemingshorizon van een zwart gat allerlei quantummechanische processen te spelen. “Daar ontstaan vanuit het niets deeltjes,” vertelt Vonk. Dat lijkt gek, maar in de quantummechanica – de natuurkundige beschrijving van het allerkleinste – gebeuren nu eenmaal vreemde dingen en kunnen ook vanuit het niets deeltjes ontstaan. Daar moeten we echter wel een paar voetnoten bij plaatsen. Ten eerste bestaan deze deeltjes die vanuit het niets ontstaan, maar even. Daarnaast ontstaan ze altijd in tweetallen (een deeltje en een anti-deeltje). “Het deeltjespaar heeft zijn energie tijdelijk uit het vacuüm ‘geleend’ en moet dat snel weer teruggeven.” Normaal gebeurt dat als de twee deeltjes botsen en elkaar opheffen. Maar stel je nu voor dat deze twee deeltjes nabij de waarnemingshorizon (de grens waarachter materie of licht onmogelijk nog aan de greep van het zwarte gat kan ontsnappen) ontstaan en één deeltje valt in het zwarte gat. Dan kunnen de deeltjes niet meer bij elkaar komen en dus ook de ‘geleende’ energie niet meer teruggeven. “De ontbrekende energie wordt dan in plaats daarvan onttrokken aan het zwarte gat, en daardoor wordt het minder energetisch en dus lichter.” En hierdoor lijkt het alsof energie uit het zwarte gat ontsnapt, maar dat is dus niet helemaal zo. “De straling (ook wel hawkingstraling genoemd, red.) ontstaat aan de rand en komt dus niet uit het zwarte gat,” aldus Vonk.

Hawkingstraling waarnemen
Ook de hawkingstraling is het resultaat van een theoretische beschouwing. Want het is tot op heden nog niet gelukt om deze straling daadwerkelijk rond een zwart gat te detecteren. “De temperatuur van de hawkingstraling rond een zwart gat dat tien keer zo zwaar is als de zon ligt ongeveer één miljardste graad boven het absolute nulpunt. Dat is ontzettend weinig, zeker als je het van een afstand van duizenden lichtjaren moet meten.” In theorie zouden we het bestaan van hawkingstraling ook op een andere manier kunnen aantonen. Namelijk door zelf micro-zwarte gaten te creëren. “Bijvoorbeeld in deeltjesversnellers.” Maar ook dat is lastiger dan het lijkt, want “kleine zwarte gaten, verdampen sneller”. Het betekent heel concreet dat een micro-zwart gat – als het al zou lukken om er eentje te maken – maar een fractie van een seconde zou bestaan.

Dat een zwart gat straling afgeeft, zonder informatie prijs te geven, is opvallend, zo schrijft Vonk in zijn boek. “Vergelijk dat met het licht dat wij met onze ogen opvangen en dat juist extreem veel informatie over de wereld om ons heen bevat. Een zwart gat geeft zijn informatie echter niet prijs.” Sterker nog: de informatie lijkt met de verdamping van een zwart gat voorgoed te verdwijnen. “In de natuurkunde zijn we gewend dat je alles kunt achterhalen. Als je een bal weggooit, kunnen we precies berekenen waar deze vandaan kwam. Maar na verdamping zijn we alle informatie over een zwart gat kwijt en kunnen we deze ook niet meer achterhalen.” En daarmee staan onderzoekers voor een raadsel. Want in de relativiteitstheorie en de quantummechanica – de theorieën die we gebruiken om zwarte gaten te beschrijven – gaat informatie nooit verloren. “Het suggereert dat deze twee theorieën niet voldoende zijn, willen we een zwart gat beschrijven. Er moet nog een ingrediënt bij óf de theorieën moeten grondig worden herzien.”

Black Hole Cam
Het moge duidelijk zijn: rond zwarte gaten gebeuren vreemde dingen. En onderzoekers werken hard om ze te begrijpen. Zo is momenteel het onderzoeksproject Black Hole Cam in volle gang. Tijdens dit onderzoeksproject wordt voor het eerst geprobeerd om de schaduw van een zwart gat te fotograferen. “Het is heel opwindend,” vindt Vonk. “Misschien dat we over een paar maanden al wel de eerste foto’s in handen hebben en dan kunnen we voor het eerst kijken tot aan de rand van een zwart gat.” Volgens hem kunnen we van dergelijke beelden een hoop leren, maar ze hebben ook hun beperkingen. “Zo kunnen we te weten komen wat er aan de rand van zo’n zwart gat gebeurt en nagaan of de relativiteitstheorie ook nabij zwarte gaten (en dus onder extreme omstandigheden, red.) standhoudt. Maar tegelijkertijd zullen we met gewoon licht ook nooit verder kunnen kijken dan die rand.”

Maar gelukkig is er dan ook het zwaartekrachtsgolvenonderzoek nog. Sinds kort zijn we niet alleen in staat om deze rimpelingen in de ruimtetijd – die bijvoorbeeld ontstaan als twee zwarte gaten fuseren – te detecteren, maar kunnen we ook heel nauwkeurig achterhalen waar ze vandaan komen. En dat stelt ons in staat “om met gewone telescopen dat gebied aan de hemel af te speuren en hopelijk uit het zichtbare licht nog extra informatie te kunnen halen over het proces dat tot die golven heeft geleid,” zo schrijft Vonk. “We staan daarmee aan de wieg van een geheel nieuwe waarneemtechniek (…) Waar we met behulp van gewoon licht nooit iets zullen zien dat minder dan vijf horizonstralen van het zwarte gat af gebeurt, kunnen we met zwaartekrachtsgolven rechtstreeks naar het zwarte gat ‘zelf’ kijken. We krijgen informatie die op de horizon zelf ontstaat en juist daar worden zwarte gaten natuurlijk écht interessant.”

Zullen zwarte gaten dan uiteindelijk toch al hun geheimen prijsgeven? Vonk heeft goede hoop. “Mensen zijn creatief en inventief, dus ik denk het wel. Maar of dat over vijf, vijftig of vijfhonderd jaar zal zijn? Daar durf ik niets over te zeggen.”

(scientias.nl)=
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')