abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_169854931
27-03-2017

Nederlandse wetenschappers ontwikkelen technologie voor NASA-missie


Foto: AFP

Nederlandse wetenschappers gaan de technologie ontwikkelen voor een NASA-missie in 2021

Het Netherlands Institute for Space Research (SRON) en de TU Delft gaan aan de slag met de detectortechnologie voor de ballontelescoop GUSTO die de volledige levenscyclus van sterren in beeld gaat brengen.

Dat doet de telescoop door op de grens van de atmosfeer te gaan vliegen. Daarvandaan kunnen dan metingen gedaan worden met ver-infraroodcamera's. Ook worden emissie van koolstof, zuurstof en stikstof gemeten.

Gezamenlijk moeten die metingen meer inzicht geven in het ontstaan en sterven van sterren, maar ook moeten zo grote delen van de Melkweg in kaart worden gebracht.

Diverse Amerikaanse universiteiten zorgen voor de rest van de techniek en de gondel waar alle instrumenten op worden gemonteerd. De lancering moet plaatsvinden vanaf McMurdo Station op de Zuidpool.

Door: ANP

(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_169878995
28_03_2017

Rossbygolven ontdekt op de zon


Krachtige uitbarsting op de zon. (NASA/Goddard)

Op de zon zijn gemagnetiseerde Rossbygolven ontdekt, zoals ze ook op grote hoogte in de aardse dampkring voorkomen. Op aarde spelen Rossbygolven - trage golfbewegingen met een zeer lange golflengte die o.a. de ligging van de straalstroom bepalen - een rol bij het ontstaan en de verplaatsing van hoge- en lagedrukgebieden op grotere diepte in de dampkring. Dat soortgelijke golven nu ook op de zon zijn ontdekt, zou kunnen betekenen dat astronomen in de toekomst beter in staat zijn om het 'weer' op de zon te voorspellen, inclusief het optreden van uitbarstingen en zonnevlekken.

De Rossbygolven op de zon zijn ontdekt in metingen die tussen 2011 en 2014 zijn gedaan door drie Amerikaanse zonnesatellieten: het Solar Dynamics Observatory en de twee STEREO-ruimtesondes. In die periode van drie jaar leverden zij tezamen een 360-gradenbeeld op van de zon. Door de ligging en verplaatsing in kaart te brengen van coronal bright points - kleine, heldere gebiedjes in de onderste lagen van de zonneatmosfeer - kwamen de onderzoekers de langgolvige Rossbypatronen op het spoor.

De ontdekking is gepubliceerd in Nature Astronomy. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_169900509
31-03-2017

Burgerzoekactie levert vier kandidaten voor ‘Planeet 9’ op


Artist’s impression van de vermeende negende planeet van ons zonnestelsel. (Caltech/R. Hurt (IPAC))

Australische astronomen onderzoeken vier onbekende hemellichamen die de vermeende negende planeet van ons zonnestelsel zouden kunnen zijn. De vier kandidaten zijn opgespoord via het burgerwetenschapsproject Planet 9, waarvoor het startschot eerder deze week in het BBC-programma Stargazing Live werd gegeven.

Dat er in het verre buitengebied van ons zonnestelsel nog een (forse) planeet rond de zon draait, wordt afgeleid uit de bijzondere baaneigenschappen van een aantal objecten in de Kuipergordel – de ring van ijzig planetair puin voorbij de baan van de planeet Neptunus. Of die planeet ook werkelijk bestaat, is nog onduidelijk, maar er wordt sinds begin 2016 op allerlei manieren naar deze speld in de hooiberg gezocht.

In het kader van het Planet 9-project hebben de afgelopen dagen 60.000 mensen van over de hele wereld beelden onderzocht die zijn gemaakt met de SkyMapper-telescoop van de sterrenwacht op Siding Spring in Australië. Gezamenlijk hebben zij meer dan vier miljoen objecten geclassificeerd.

Bij de zoekactie zijn onder meer de reeds bekende planetoïden Chiron en Comacina ‘herontdekt’. Ook kan voor ongeveer negentig procent van de zuidelijke hemel worden uitgesloten dat daarin een planeet van het kaliber Neptunus te vinden is die minder dan 350 astronomische eenheden (350 maal de afstand zon-aarde) van de zon is verwijderd.

Wat resteert zijn vier objecten waarvan nader onderzoek zal moeten uitwijzen of de negende planeet daartussen zit, of dat het vier ‘gewone’ planetoïden of dwergplaneten zijn. (EE)

Four Unknown Objects Being Investigated in Planet 9 Search

(allesoverterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_169900564
30-03-2017

Andere verklaring mogelijk voor ‘versnellende uitdijing’ van het heelal



De geheimzinnige donkere energie, waaruit het heelal voor 68% uit zou bestaan, bestaat wellicht helemaal niet. Volgens een team van Hongaarse en Amerikaanse wetenschappers is het een schijneffect dat het gevolg is van het feit dat de bestaande kosmologische modellen geen rekening houden met de veranderende structuur van het heelal (Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, 30 maart).

Volgens de meest gangbare inzichten is ons heelal 13,8 miljard jaar geleden met de oerknal ontstaan en dijt het sindsdien uit. Een belangrijke aanwijzing voor deze uitdijing is de wet van Hubble, gebaseerd op metingen van de snelheden waarmee sterrenstelsels zich van ons verwijderen, die zegt dat de snelheid waarmee een sterrenstelsel zich van ons verwijdert gemiddeld evenredig is met zijn afstand.

Eind vorige eeuw werden bij waarnemingen van supernova-explosies in verre sterrenstelsels echter duidelijke afwijkingen van die gelijkmatige uitdijing geconstateerd. Daaruit werd afgeleid dat de uitdijing van het heelal aan het versnellen is – een verschijnsel dat werd toegeschreven aan een nog onbekende energiecomponent van het heelal: de donkere energie.

Bij hun nieuwe onderzoek trekken de wetenschappers het bestaan van die donkere energie echter in twijfel. Volgens hen zijn de modellen die doorgaans bij het onderzoek van de evolutie van het heelal worden gebruikt, gebaseerd op benaderingen die geen rekening houden met de ongelijkmatige verdeling van de kosmische materie. De materieverdeling in het heelal vertoont een zeepsopstructuur, waarbij sterrenstelsels langs de dunne wanden van de zeepbellen zijn gegroepeerd en het inwendige van deze bellen zo goed als leeg is.

De onderzoekers hebben een computermodel ontwikkeld dat rekening houdt met de gravitationele gevolgen van deze verdeling. Anders dan conventionele simulaties, waarin het heelal gelijkmatig expandeert, voorspelt het nieuwe model dat de verschillende gebieden in het heelal met verschillende snelheden uitdijen. De gemiddelde uitdijingssnelheid is echter in overeenstemming met de huidige waarnemingen, die de suggestie wekken van een allesomvattende versnelling. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_169988982
03-04-2017

Geheimzinnige radioflitsen komen echt uit de ruimte


mpressie van drie radioflitsen aan de sterrenhemel boven de Molonglo-radiotelescoop (James Josephides/Mike Dalley)

Snelle radioflitsen zijn één van de grootste mysteries van de moderne sterrenkunde. Na tien jaar onderzoek werd er zelfs nog aan getwijfeld of ze wel echt uit het heelal komen: aardse storingen konden nog niet als bron worden uitgesloten. Manisha Caleb, een promovenda aan de Australian National University, Swinburne University of Technology en het ARC Centre of Excellence for All-sky Astrophysics (CAASTRO), heeft nu echt aangetoond dat deze straling uit de ruimte komt.

Snelle radioflitsen werden tien jaar geleden ontdekt met de Parkes radiotelescoop in Australië. Het zijn intense pulsen radiostraling die maar enkele milliseconden duren. Ze lijken afkomstig van zeer grote afstand en zijn miljarden malen helderder dan alles wat we in ons eigen Melkwegstelsel kennen. Er is ook wel eens gesuggereerd dat het signalen zijn van buitenaardse beschavingen.

Conventionele radioschotels hebben moeite om vast te stellen dat dit soort flitsen afkomstig zijn van buiten de dampkring. Dat kan echter wel met de Molonglo-radiotelescoop, 40 km buiten Canberra in Australië. Dit is geen schotel, maar een lange antenne met een zeer grote brandpuntsafstand. De telescoop moest echter wel worden aangepast om dit soort flitsen te kunnen waarnemen. Manisha Caleb was verantwoordelijk voor de ontwikkeling van het computerprogramma nodig om de 1000 TB aan data te doorzoeken, die dagelijks door de telescoop wordt verzameld. Op die manier ontdekte ze drie nieuwe snelle radioflitsen. Van één van die flitsen kon nu worden vastgesteld dat de positie samenvalt met een ver sterrenstelsel. De hoop is nu dat dit in de toekomst met nog veel meer flitsen gaat lukken. (EM)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_169989005
03-04-2017

Merkwaardige kosmische explosie stelt astronomen voor raadsel


De röntgenflits in het Chandra Deep Field-South (NASA/CXC/Pontifical Catholic University/F. Bauer et al.)

Met NASA’s Chandra röntgensatelliet is een merkwaardige flits gezien in de langbelichtste röntgenopname die ooit is gemaakt. Deze kan zijn veroorzaakt door een soort explosie die al vaker is waargenomen, maar het is goed mogelijk dat het een om een geheel nieuw verschijnsel gaat.

De Chandra-telescoop is bedoeld om röntgenstraling waar te nemen van zeer hete objecten: exploderende sterren, clusters van sterrenstelsels en heet gas rond zwarte gaten. Met Chandra worden ook geregeld opnamen gemaakt van het zogeheten Chandra Deep Field-South (CDF-S): een klein maar zeer goed bestudeerd gebiedje aan de zuidelijke sterrenhemel waarvan we zo steeds meer te weten komen. Gedurende de afgelopen zeventien jaar is er alles bij elkaar al twee en halve maand naar dit gebied gekeken. In oktober 2014 was daar plotseling een felle bron te zien die nog niet eerder was waargenomen. Binnen enkele uren werd de bron minstens duizend keer helderder dan eerst om een dag later al niet meer waarneembaar te zijn. Door zeer veel oude data van de Hubble- en de Spitzer-ruimtetelescopen te verwerken, is uiteindelijk vastgesteld dat de flits afkomstig is van een klein, zwak sterrenstelsel op 10,7 miljard lichtjaar afstand.

Op dit moment zijn er drie mogelijke verklaringen. Twee van deze verklaringen gaan uit van een gammaflits. Dit zijn gebundelde explosies die veroorzaakt worden door de ineenstorting van een zeer zware ster of door het samensmelten van een neutronenster met een andere neutronenster of een zwart gat. Wijst de ‘jet’ van zo’n uitbarsting in onze richting, dan zien we een korte maar zeer felle uitbarsting van gammastraling. En terwijl de jet expandeert zien we ook straling op röntgengolflengtes en nog langere golflengtes. Mogelijk is de CDF-S-flits veroorzaakt door een gammaflits die niet in onze richting wees. Of de gammaflits stond achter het kleine sterrenstelsel, dat de gammastraling blokkeerde. Een derde optie is dat we getuige waren van het opslokken van een witte dwerg door een zwart gat. Geen van deze drie verschijnselen lijkt een perfecte match met de data, maar aan de andere kant weten we nog niet zo heel veel van deze verschijnselen. Het is ook niet uit te sluiten dat we een geheel nieuw type uitbarsting gezien hebben.

Astronomen zijn nu bezig met het doorzoeken van de archieven van Chandra en andere röntgensatellieten in de hoop meer van deze objecten te vinden, die tot nog toe gemist waren. En nog mooier zou zijn om nieuwe waarnemingen te kunnen doen aan soortgelijke objecten. Is het verschijnsel gerelateerd aan het samensmelten van een neutronenster met een andere neutronenster of een zwart gat, dan worden er ook zwaartekrachtgolven opgewekt. Dit object stond te ver weg om met LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) waarneembaar te zijn, maar gebeurt dit een volgende keer dichterbij, dan moet dat zeker mogelijk zijn. (EM)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_169989093
03-04-2017

IJsvissen op een maan hier ver vandaan: zo wil NASA dat gaan doen!

Een nieuw filmpje onthult enkele prototypes die NASA ontwikkeld heeft om de ijzige deken die onder meer Europa en Enceladus bedekt, te bestuderen.

Het lijkt een kwestie van tijd voor we landen op een ijzige maan aan de rand van ons zonnestelsel. Denk bijvoorbeeld aan maan Enceladus. Of maan Europa. Waarom? Omdat deze manen ontzettend interessant zijn want..het zijn misschien wel de beste plekken in ons zonnestelsel om buitenaards leven aan te treffen! Zo lijkt het er heel sterk op dat onder de ijzige deken die Enceladus en Europa bedekt een flinke oceaan schuilgaat waarin de omstandigheden gunstig zijn voor het ontstaan en in stand houden van levensvormen. Geen wonder dat ruimtevaartorganisaties het ijs – en wat daaronder schuilgaat – op deze manen maar wat graag willen gaan bekijken.

Harpoenen
Maar daarmee begeven ze zichzelf op onontgonnen gebied. Want we zijn nog nooit op zo’n ijzige maan geland. Laat staan dat we ooit in buitenaards ijs hebben zitten vissen. Hoe gaan we dat doen? Sinds 2015 wordt er in het NASA’s Jet Propulsion Laboratory geknutseld aan nieuwe technologieën die het tijdens zo’n spannende missie ver moeten gaan schoppen. Denk aan grijpgrage robotarmpjes die ijs kunnen laten smelten zodat ze het materiaal eronder kunnen bestuderen. Of aan robotarmen die zich uitvouwen en zo vele malen langer worden en dus ook objecten op grote afstand van de lander kunnen grijpen. Of een heuse ‘harpoen’ die weggeschoten kan worden om op grote afstand van de lander een monster te verzamelen.

Voorbereiding
“In de toekomst willen we een antwoord op de vraag of er leven is op de manen van de buitenste planeten, Europa, Enceladus en Titan,” vertelt onderzoeker Tom Cwik. “Wij identificeren de specifieke systemen die we daarvoor moeten bouwen zodat deze binnen tien tot vijftien jaar klaar zijn.”

Planetaire protectie
Het ontwikkelen van die systemen is zo eenvoudig nog niet. Want de omstandigheden op deze manen zijn vrij extreem. Temperaturen zijn uitzonderlijk laag en daar moeten de instrumenten dus tegen kunnen. Een eventuele rover moet zich een weg zien te banen op een ondergrond van ijs dat zich gedraagt als zand. En dan is er ook nog de enorme dosis straling waar bijvoorbeeld het oppervlak van Europa aan wordt blootgesteld. En dan is er nog een ander grote uitdaging: planetaire protectie. De omstandigheden op deze manen lijken zeer gunstig voor het leven zoals wij dat kennen. Het is dan ook zaak dat we geen aardse microben meevoeren naar deze bestemmingen. Want deze kunnen de manen dan wel eens gaan koloniseren en eventuele andere levensvormen uitroeien voor we ze ontdekt hebben. Of we kunnen onterecht de aardse microben voor aliens aanzien. De rovers en landers moeten dus absoluut steriel naar de manen afreizen.

Nieuwsgierig naar de verrichtingen van de onderzoeksgroep die deze – en vele andere – uitdagingen die een missie naar deze manen met zich meebrengt, moet oplossen? Bekijk onderstaand filmpje!


(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_170035180
05-04-2017

Reusachtig sterrenstelsel in jong heelal plaatst astronomen voor raadsel


Artist's impression van het sterrenstelsel ZF-COSMOS-20115. (Leonard Doublet/Swinburne University )

Een internationaal team van sterrenkundigen, onder wie de Leidse astronomen Corentin Schreiber en Ivo Labbé, heeft een reusachtig sterrenstelsel ontdekt uit de tijd dat het heelal pas 1,6 miljard jaar jong was. Het stelsel moet kort na de oerknal extreem snel gegroeid zijn, wat ingaat tegen alle heersende theorieën. De onderzoekers publiceren hun bevindingen donderdag in Nature.

"Het reuzenstelsel is te vergelijken met een baby van honderd kilo met een baard", zegt co-auteur Ivo Labbé (Universiteit Leiden). "Het stelsel is zwaarder dan onze Melkweg en stopte met het vormen van nieuwe sterren toen het heelal pas zo'n 1 miljard jaar jong was. Ter vergelijking, onze Melkweg is al meer dan twintig keer zo lang aan het groeien."

Enkele jaren geleden kregen Caroline Straatman (nu werkzaam bij het Max-Planck-Institut für Astronomie in Heidelberg, Duitsland) en Labbé het sterrenstelsel in het vizier in afbeeldingen van de ZFOURGE-survey. Het sterrenstelsel, ZF-COSMOS-20115, bleek een bijzonder rode kleur te hebben die mogelijk was veroorzaakt door een ophoping van oude sterren. Om meer bewijs te vinden voor deze bewering waren spectroscopische waarnemingen nodig die de vingerafdruk van oude sterren aantonen. Labbé regelde daarom samen met Karl Glazebrook (Swinburne University, Australië) waarneemtijd op de Keck-telescopen in Hawaï voor januari en februari 2016.

Uit de analyse van de waarnemingen blijkt dat er diepe absorptielijnen van waterstofgas te zien zijn. Die lijnen duiden op oude sterren en leveren het bewijs voor de unieke aard van het sterrenstel. Corentin Schreiber (Universiteit Leiden) analyseerde de gegevens: "Het lijkt erop dat het stelsel al 500 miljoen jaar eerder tot rust is gekomen. Dus het moet binnen een miljard jaar na de oerknal zo zijn gegroeid. Dat is echt ongelofelijk."

Het is onduidelijk hoe het sterrenstelsel zo snel heeft kunnen groeien. Het stelsel zou dan namelijk om sterren te vormen bijna al het gas in zijn omgeving moeten hebben gebruikt, terwijl de huidige theorieën ervan uitgaan dat sterrenstelsels minder dan tien procent van het gas benutten.

De onderzoekers denken dat er nog meer van zulke sterrenstelsels zijn. Die verschuilen zich mogelijk achter stofwolken of zijn te zwak om vanaf de aarde te zien. Met de James Webb-ruimtelescoop, die eind 2018 wordt gelanceerd, en met het ALMA-observatoriumin Chili hopen de onderzoekers in de toekomst meer duidelijkheid te krijgen.

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_170058537
07-04-2017

Hubble maakt prachtige foto van Jupiter

De Hubble-ruimtetelescoop kiekte de grootste planeet in ons zonnestelsel op 3 april. Op deze dag was de afstand tussen aarde en Jupiter minder dan 700 miljoen kilometer.

De aarde en Jupiter draaien op verschillende snelheden om de zon heen. Dit betekent dat de zon soms tussen de aarde en Jupiter staat. In dat geval is de afstand groot. Op andere momenten staat Jupiter in oppositie, zoals vandaag op 7 april. In dat geval staat de planeet precies tegenover de zon. Anders gezegd: de aarde staat precies tussen de zon en Jupiter. De afstand tussen de twee planeten is dan minimaal.

Tijdens de oppositie van 7 april is de grote gasplaneet 666,3 miljoen kilometer van ons verwijderd. Voor een oppositie is dit een forse afstand. Vaak is de afstand namelijk kleiner, zoals op 21 september 2010. Toen was de afstand slechts 591,5 miljoen kilometer. Aangezien Jupiter en de aarde geen ronde, maar elliptische banen hebben, is de onderlinge afstand aan verandering onderhevig.


Grotere versie downloaden? Klik hier!

Het juiste moment
Voor (ruimte)telescopen is een oppositie het moment om een planeet te fotograferen. Vandaar dat NASA’s Hubble-ruimtetelescoop een mooie close-up heeft gemaakt van Jupiter. Op de foto zijn de verschillende wolkenbanden, de Grote Rode Vlek en de Kleine Grote Rode Vlek zichtbaar. Volgens NASA-wetenschappers zijn details te zien die slechts 129 kilometer groot zijn.

Eeuwigdurende storm verdwijnt
Op de nieuwste foto van Hubble ziet de Grote Rode Vlek er nog steeds opvallend klein uit. Deze gigantische storm op Jupiter is al decennialang aan het krimpen. Wetenschappers zijn bang dat de Grote Rode Vlek – die al honderden jaren op Jupiter te zien is – over twintig jaar niet meer bestaat.

Zelf spotten
Wil je Jupiter zelf observeren? Waarnemen.com legt precies uit waar je komende nacht moet kijken. De planeet is niet te missen, want het hemellichaam lijkt een felle ster. Met een magnitude van -2 is Jupiter zelfs helderder dan Sirius, de helderste ster aan de hemel na de zon.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_170081792
07-04-2017

ALMA kiekt dramatisch stellair vuurwerk


ALMA-opname van explosieve verschijnselen in een stervormingsgebied in het sterrenbeeld Orion, met op de achtergrond een nabij-infraroodopname die gemaakt is door de Very Large Telescope. (ALMA (ESO/NAOJ/NRAO)/J. Bally/H. Drass et al.)

Sterexplosies worden meestal in verband gebracht met supernova's: de spectaculaire dood van sterren. Maar nieuwe ALMA-waarnemingen geven inzicht in explosies aan het andere eind van de levenscyclus van sterren: de geboorte. Astronomen legden dramatische beelden vast toen ze het ontstaan van een groep zware sterren onderzochten. De beelden tonen dat ook stervorming een heftig, explosief proces kan zijn.

Op 1350 lichtjaar afstand van de aarde, in het sterrenbeeld Orion, bevindt zich een actieve stervormingsfabriek genaamd de Orion Molecular Cloud 1 (OMC-1). De wolk maakt deel uit van de beroemde Orionnevel. Sterren worden geboren als een gaswolk, die honderden keren zo zwaar is als onze zon, begint te bezwijken onder zijn eigen zwaartekracht. In de dichtste gebieden ontbranden protosterren die vervolgens gaan rondzwerven. Na een tijdje vallen sommige sterren naar een gemeenschappelijk zwaartepunt dat meestal wordt gedomineerd door een bijzonder grote protoster. Als de sterren dicht bij elkaar in de buurt komen, ontstaan er heftige interacties.

Ongeveer 100.000 jaar geleden, diep in de OMC-1, ontstonden meerdere protosterren. De zwaartekracht trok ze steeds sneller naar elkaar toe totdat 500 jaar geleden twee van die sterren met elkaar in aanraking kwamen. Astronomen weten niet zeker of ze elkaar slechts lichtjes schampten of dat ze vol op elkaar knalden. In ieder geval veroorzaakte het een krachtige uitbarsting die ervoor zorgde dat andere protosterren en honderden reusachtige gas- en stofstromen met snelheden tot 150 kilometer per seconde door de ruimte schoten. Bij deze catastrofe kwam net zo veel energie vrij als onze zon in 10 miljoen jaar uitstoot.

Nu, 500 jaar later, gebruikte een team van sterrenkundigen onder leiding van John Bally (University of Colorado, VS) de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) om in het hart van de wolk te kijken. Daar vonden ze het weggeslingerde puin van de explosieve geboorte van de groep zware sterren. Het ziet eruit als de kosmische variant van vuurwerk waarbij reusachtige fonteinen wegschieten in alle richtingen.

Zulke explosies duren waarschijnlijk relatief kort. De resten, zoals die gezien met ALMA, blijven slechts enkele eeuwen zichtbaar. Alhoewel ze vluchtig zijn, komen explosies van protosterren waarschijnlijk veel voor. Daarnaast kunnen ze, doordat ze hun moederwolk vernietigen, het stervormingsproces in de gigantische moleculaire wolken helpen reguleren.

Dat het puin in OMC-1 weleens een opvliegend karakter kon hebben, werd voor het eerst onthuld met de Submillimeter Array in Hawaii in 2009. Bally en zijn team bekeken de wolk ook in het nabije infrarood met de Gemini South-telescope in Chili. Ze ontdekten toen de opmerkelijke structuur van de fonteinen die bijna een lichtjaar lang zijn.

De nieuwe ALMA-beelden tonen het explosieve karakter in hoge resolutie. Ze brengen belangrijke details aan het licht over de verdeling en de beweging van koolmonoxidegas (CO) in de fonteinen. Dit helpt astronomen bij het beter begrijpen van de onderliggende kracht van de uitbarsting en van de impact die zulke gebeurtenissen hebben op stervorming in de Melkweg

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_170134485
Snel. Kijk naar de maan. Hij is prachtig vandaag.
  maandag 10 april 2017 @ 20:47:16 #37
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_170134517
quote:
0s.gif Op maandag 10 april 2017 20:46 schreef polderturk het volgende:
Snel. Kijk naar de maan. Hij is prachtig vandaag.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
pi_170161147
11-04-2017

Nieuwe foto's van het poollicht op Uranus!

De foto’s zijn een samensmelting van observaties van ruimtetelescoop Hubble en Voyager 2.

Hier op aarde geeft het poollicht regelmatig acte de présence. Het ontstaat doordat geladen deeltjes – die bijvoorbeeld door de zonnewind bij de aarde worden afgeleverd – gevangen komen te zitten in het aardmagnetisch veld. Dat magnetische veld voert de deeltjes naar de hoger gelegen delen van de atmosfeer waar de deeltjes de interactie aangaan met gasdeeltjes zoals zuurstof of stikstof. En daarbij ontstaat een prachtige lichtshow.

Op de gasreuzen
Maar het poollicht is geen typisch aards verschijnsel. Het ontstaat bijvoorbeeld ook op Jupiter, Saturnus en Uranus. Naar het poollicht op Jupiter en Saturnus is al veel onderzoek gedaan. Veel minder weten we van het poollicht op Uranus. Pas in 2011 maakte Hubble zijn eerste fotootje van het poollicht. En in 2012 en 2014 volgde – met behulp van dezelfde ruimtetelescoop – een vervolgonderzoek. Tijdens dat vervolgonderzoek zagen onderzoekers hoe de zonnewind – een stroom geladen deeltjes – Uranus teisterde. Het resulteerde in uitstekende waarnemingen van Uranus’ poollicht.

Nieuwe beelden
En nu zijn er dus weer nieuwe beelden vrijgegeven van dat poollicht. Helemaal nieuw zijn ze overigens niet: het is een samensmelting van oude beelden. Het gaat om observaties die Hubble eerder deed en beelden van Voyager 2 (die in 1986 langs Uranus vloog).


ESA / Hubble & NASA / L. Lamy / Observatoire de Paris.

Het poollicht zie je als een heldere witte vlek. Een paar jaar geleden ontdekten onderzoekers dat deze heldere regio’s gewoon mee roteren met de planeet. Ook zien we op de foto’s de ring van Uranus. Het lijkt alsof deze de polen omarmt, maar schijn bedriegt. Uranus draait namelijk op zijn zij om de zon heen. Het betekent dat de ring zich dus netjes ter hoogte van de evenaar bevindt.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  Moderator / Redactie Sport / Weblog woensdag 12 april 2017 @ 20:55:57 #39
17650 crew  rubbereend
JUICHEN
pi_170176471
tijd om een verkenner naar Uranus te sturen
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
pi_170185904
quote:
4s.gif Op woensdag 12 april 2017 20:55 schreef rubbereend het volgende:
tijd om een verkenner naar Uranus te sturen
helemaal mee eens ^O^
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_170702469
04-05-2017

Kosmische ‘lens’ biedt zicht op het jonge heelal



Hubble-opname van de cluster Abell 370. Het zwaartekrachtsveld van deze cluster werkt als een soort lens die het licht van zeer verre sterrenstelsels versterkt en tot boogjes uitrekt. (NASA, ESA/Hubble, HST Frontier Fields)

NASA en ESA hebben de laatste Hubble-opname gepresenteerd die gemaakt is in het kader van ‘Frontier Fields’. Daarmee is een einde gekomen aan dit driejarig onderzoeksprogramma waarbij uiterst ‘diepe’ opnamen zijn gemaakt van zes specifieke hemelgebiedjes. Het gaat daarbij om even zovele verre clusters van sterrenstelsels die via het zogeheten zwaartekrachtlens het licht van nog verder weg staande stelsels versterken.

De nu gepresenteerde foto toont de verre cluster Abell 370, waarvan het licht er ongeveer zes miljard jaar over heeft gedaan om ons te bereiken. Met zijn enorme massa buigt deze cluster het licht van verre achtergrondstelsels zodanig af, dat hun beelden vervormd raken tot boogjes van licht. Dankzij dit lenseffect is de Hubble-ruimtetelescoop in staat om sterrenstelsels te ‘zien’ die eigenlijk te ver weg staan om waarneembaar te zijn.

Via opnamen als deze kunnen astronomen een kijkje nemen in het vroege heelal. Daarnaast kunnen de beelden worden gebruikt om meer te weten te komen over de verdeling van zowel de normale als de donkere materie in de onderzochte cluster. Uit een analyse van de laatste Frontier Fields-opname blijkt dat Abell 370 in feite twee concentraties van donkere materie vertoont. Dat wijst erop dat de cluster uit twee kleinere clusters bestaat die met elkaar ‘gefuseerd’ zijn. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  vrijdag 5 mei 2017 @ 15:31:34 #42
442280 Prisha
Moonshine!
pi_170706594
quote:
4s.gif Op woensdag 12 april 2017 20:55 schreef rubbereend het volgende:
tijd om een verkenner naar Uranus te sturen
ja! ^O^
Silence breaks apart, Brightness comes to life
Stream of sounds Wash away the darkness from my soul
pi_170821494
08-05-2017

NASA is op zoek naar een nieuwe grensverleggende ruimtemissie

Er liggen momenteel twaalf ideeën op tafel. En één daarvan moet rond 2025 werkelijkheid worden.

De afgelopen jaren heeft NASA heel wat grensverleggende missies gelanceerd. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie stuurde New Horizons naar Pluto. Het resulteerde in de eerste close-up foto’s van de dwergplaneet en tal van grote verrassingen. Zo bleek Pluto onder meer bergen en gletsjers te bezitten. Ook stuurde NASA een ruimtesonde naar Jupiter. Deze onthulde hoe de noordpool van de gasreus eruitziet. En as we speak is ruimtesonde OSIRIS-REx onderweg naar planetoïde Bennu. De sonde zal de planetoïde bestuderen, oppervlaktemateriaal van Bennu verzamelen en terugbrengen naar de aarde.

Volgende stap
Terwijl al deze fantastische missies nog in volle gang zijn – New Horizons is onderweg naar zijn volgende Kuipergordelobject, Juno cirkelt nog rond Jupiter en OSIRIS-REx komt pas in 2018 bij Bennu aan – is NASA al druk bezig met de volgende stap: een nieuwe grensverleggende ruimtemissie op poten zetten.

Voorstellen
De afgelopen maanden konden onderzoekers met voorstellen komen. De voorwaarden waren helder: de missie moest onbemand zijn en meer informatie opleveren over het zonnestelsel. Daarnaast moest deze binnen één van deze zes kaders passen:
– een bezoekje brengen aan een komeet, oppervlaktemateriaal van die komeet verzamelen en terug naar de aarde brengen
– materiaal verzamelen op de zuidpool van de maan en terugbrengen naar de aarde
– de waterwerelden verkennen (Titan en/of Enceladus)
– een missie naar Saturnus
– een lander naar Venus sturen
– een scheervlucht langs meerdere Trojanen

Twaalf ideeën
Na de oproep van NASA zijn tal van ideeën binnengekomen. Twaalf ervan zijn nu geselecteerd voor vervolgonderzoek. De komende zeven maanden wordt gekeken of ze wetenschappelijk interessant genoeg zijn en technisch haalbaar zijn. Over twee jaar hoopt NASA te weten welke van deze twaalf missies werkelijkheid wordt. En rond 2025 moet deze dan het luchtruim kiezen.

Waar hoop jij dat we in 2025 naartoe gaan?

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  Moderator / Redactie Sport / Weblog woensdag 10 mei 2017 @ 16:03:19 #44
17650 crew  rubbereend
JUICHEN
pi_170829876
Weer Saturnus? Jammer dat er niks richting Neptunes gaat
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
pi_170836212
Ik zou toch wat meer doen met venus. Valt nog zoveel te ontdekken, is om de hoek. Nadeel blijft natuurlijk wel de atmosferische druk en de hitte
pi_170974658
15-05-2017

Big Bang vs. Big Bounce: wetenschappers twisten over ontstaan van de aarde



Stephen Hawking. © ap.

De Britse fysicus Stephen Hawking en 32 collega's-wetenschappers verwerpen in een kritische brief de zogenoemde 'Big Bounce'-theorie voor het ontstaan van het heelal. Die theorie stelt dat de Big Bang eigenlijk een doorstart was van een vorig, ingestort heelal.

De theorie weerlegt de oerknal niet, maar stelt dat er meerdere opeenvolgende oerknallen zijn geweest. Als gevolg van de zwaartekracht trekt het heelal telkens samen tot een dichte, hete toestand, die gezien wordt als de oerknal, waarna het weer uitdijt. Wetenschappers spreken dan van een pulserend heelal.

In een studie in Scientific American beschreven drie wetenschappers deze alternatieve theorie over het ontstaan van het heelal in detail. De nieuwste metingen en theoretische problemen doen immers twijfels rijzen over de lang voor waarheid aangenomen inflatietheorie, stelden ze, en de 'Big Bounce' is een logischere verklaring voor het ontstaan van het universum.

De bekendste aanhanger van die laatste theorie, die stelt dat het heelal uit het niets ontstond en zich na de oerknal in een fractie van een seconde heeft opgeblazen, is Stephen Hawking. Samen met 32 collega's verzet hij zich in een brief tegen het idee van de 'Big Bounce'.

"Elke test doorstaan"

"Door te beweren dat de inflationaire kosmologie buiten de wetenschappelijke methode ligt, wijzen Anna Ijjas, Paul J. Steinhardt en Abraham Loeb het onderzoek van niet alleen alle auteurs van deze brief af, maar ook van een belangrijk contingent van de wetenschappelijke gemeenschap", zo schrijven Hawking en collega's aan Scientific American.

"Bovendien, zoals het werk van verscheidene grote, internationale samenwerkingen duidelijk gemaakt heeft, is de inflatie testbaar. Ze is onderworpen aan een aanzienlijk aantal tests en heeft tot nu toe elke test doorstaan", klinkt het nog.

Ijjas, Steinhardt en Loeb reageren teleurgesteld op de brief. "We geloven sterk in de kracht van respectvolle meningsverschillen in een gezonde wetenschappelijke gemeenschap. We verwerpen de suggestie dat we, door te wijzen op problemen, het werk verwerpen van al diegenen die de inflatietheorie hebben ontwikkeld en gezorgd hebben voor precieze metingen van het heelal."

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_170996292
16-05-2017

Mysterieuze schitteringen op satellietfoto's van de aarde zijn nu te verklaren

IJskristallen hoog in de atmosfeer zijn zeer waarschijnlijk de boosdoener.

Op beelden van het Deep Space Climate Observatory (kortweg: DSCOVR) zijn ze duidelijk te zien: schitteringen op aarde. Hoe ontstaan die toch? Het was een vraag die Carl Sagan in 1993 ook al bezighield. Niet door DSCOVR (die werd pas in 2015 gelanceerd), maar door de beelden die ruimtesonde Galileo van de aarde maakte. Op die beelden waren ook schitteringen te zien. Sagan dacht dat het kwam doordat water zonlicht reflecteerde.

Boven land
In eerste instantie dacht onderzoeker Alexander Marshak dat ook toen hij de schitteringen op beelden van DSCOVR zag. Tot hem opviel dat die schitteringen zich soms op het land bevonden. “Toen ik dat voor het eerst zag, dacht ik dat er misschien water was of dat een meer het zonlicht reflecteerde. Maar de schittering is best groot, dus dat kon het niet zijn.”

Galileo
Maar hoe ontstaan de schitteringen die Sagan in 1993 zag en die we nu opnieuw zien op de beelden van DSCOVR dan? Marshak heeft het uitgezocht. Hij boog zich daarbij eerst nog eens over de beelden van Galileo en moet concluderen dat ook daarop schitteringen op het land te zien zijn.



Onweer
Vervolgens verzamelde Marshak alle schitteringen die door DSCOVR boven land zijn gespot. Het waren zo’n 866 schitteringen. Marshak wilde eerst achterhalen of de schitteringen gereflecteerd zonlicht waren (en geen lichtflitsen die tijdens een heftige onweersbui kunnen ontstaan). Hij ging daartoe na of de schitteringen ontstaan waren op plekken waar de hoek tussen de zon en de aarde hetzelfde was als de hoek tussen de satelliet en de aarde (dan is de satelliet in staat om het gereflecteerde licht op te vangen). Dat bleek in alle gevallen zo te zijn. Dit was dus geen onweer.

IJs
Maar wat zorgde er dan voor dat het zonlicht gereflecteerd werd? Misschien was het toch water, maar dan hoger in de atmosfeer. Gelukkig is DSCOVR ook in staat om de hoogte van wolken te meten. Dus pakten de onderzoekers die data erbij. En ze ontdekten dat op de plekken waar schitteringen gespot waren elke keer wolkenpartijen te vinden waren die zich op zo’n 5 tot 8 kilometer hoogte ophielden. “De bron van de schitteringen bevindt zich duidelijk niet op de grond,” concludeert Marshak. De schitteringen ontstaan door ijsdeeltjes hoog in de atmosfeer. “Waarschijnlijk door zonlicht dat gereflecteerd wordt door horizontaal georiënteerde deeltjes.” Het betekent dat DSCOVR – die zo’n 1,6 miljoen kilometer van de aarde verwijderd is – dus in staat is om ijsdeeltjes in de atmosfeer te detecteren!


Marshak wil nu uit gaan zoeken of deze horizontaal georiënteerde ijsdeeltjes veelvuldig in de aardse atmosfeer voorkomen. Als dat zo is, kunnen ze namelijk wel eens een meetbare impact hebben op de hoeveelheid zonlicht die het aardoppervlak weet te bereiken. En in dat geval moeten we ze eigenlijk wel meenemen in computermodellen die gebruikt worden om vast te stellen hoeveel warmte de aarde bereikt en verlaat.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  zaterdag 20 mei 2017 @ 11:37:18 #48
442280 Prisha
Moonshine!
pi_171069881


En dan wat écht belangrijk is :P :

This is Important! Students Are Figuring Out How to Make Beer on the Moon

Ok dan :P

https://www.universetoday(...)ring-make-beer-moon/
Silence breaks apart, Brightness comes to life
Stream of sounds Wash away the darkness from my soul
pi_171192199
24-05-2017

NASA-missie naar ‘metalen planetoïde’ vervroegd


Artist’s impression van de ruimtesonde Psyche, die de gelijknamige planetoïde gaat onderzoeken. (SSL/ASU/P. Rubin/NASA/JPL-Caltech)

Psyche, de NASA-ruimtemissie naar de gelijknamige planetoïde, is een jaar naar voren geschoven. De lancering zal nu plaatsvinden in de zomer van 2022, wat grote gevolgen heeft voor de geplande aankomst: die zal nu al in 2026 zijn – vier jaar eerder dan volgens het oorspronkelijke schema.

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_171264971
Het blijkt dat zware sterren ook in één keer tot een zwart gat kunnen omvormen, dus zonder tussentijdse supernova.



http://www.space.com/3700(...)ar-video-images.html
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')