Overspannen ouders

quote:

Op donderdag 2 februari 2017 14:16 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Kan jij deze casus ook door de ogen van de ouder bekijken?

Ja dat kan ik toevallig heel erg goed. Want dat was een onderdeel van mijn therapie.

"Wat zou de volwassen Droopie willen zeggen tegen de jonge Droopie die niet de zorg, liefde en aandacht kreeg van zijn moeder"

Dus ja dat kan ik prima

quote:

Op donderdag 2 februari 2017 14:18 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Mmm.. Ouders moeten hun eigen problemen oplossen want ze zijn volwassen..
Volwassen kinderen (TS) moet zijn problemen bij zijn ouders neer kunnen leggen?

Ik denk dat je TS als minderjarig kind ziet maar TS is volwassen.

Wettelijk volwassen ja.
Hij is geen 30 en de wettelijke zorgplicht vervalt niet op je 18e.

Of zou TS op zijn 18e moeten gaan werken en zijn studie niet vervolgen omdat het thuis onthoudbaar is om te wonen.

Met een goede opvoeding en goede stimulans word een basis gelegd voor een vruchtbaar vervolg na de jeugd.
We kennen allemaal wel zo iemand waar heel veel meer inzat maar door omstandigheden het leven een puinhoop werd of niet alles ten volle benut werd wat die persoon kon bereiken.

(Ja lees hier een stukje frustatie van mijn kant, maar het meeste van mijn irritatie heb ik wel verwerkt )

quote:

Op donderdag 2 februari 2017 14:21 schreef Droopie het volgende:

[..]

Ja dat kan ik toevallig heel erg goed. Want dat was een onderdeel van mijn therapie.

"Wat zou de volwassen Droopie willen zeggen tegen de jonge Droopie die niet de zorg, liefde en aandacht kreeg van zijn moeder"

Dus ja dat kan ik prima

Wat heeft dat te maken met door de ogen van de ouder kijken?
De volwassen Droopie is niet de ouder van Droopie.

Of zei je therapeut; "Als de jonge Droopie nu jouw kind zou zijn, wat zou jij als ouder van Droopie tegen de jonge Droopie willen zeggen?"

Ik heb dus echt wel een moeilijke jeugd gehad. Op vrijwel alle vlakken trouwens. Ik kan er een boek over schrijven. Therapie gehad ook.
Maar mijn hele visie kwam op de kop te staan toen ik zelf kinderen kreeg en dat gaat door tot vandaag de dag. De belangrijkste conclusie die radicaal bij mij verandert is is: "Jij (mijn ouders) bent de volwassene dus jij had de wijste moeten zijn."
Ik ben namelijk tot de schokkende ontdekking gekomen dat zij dat niet konden en dat ik hen dat dus niet kan verwijten. Die conclusie heeft er wel toe geleid dat ik het contact met mijn moeder geheel verbroken heb terwijl juist mijn haat jegens haar weg is.

quote:

Op donderdag 2 februari 2017 14:32 schreef Ouder1 het volgende:

[..]
"Jij (mijn ouders) bent de volwassene dus jij had de wijste moeten zijn."
Ik ben namelijk tot de schokkende ontdekking gekomen dat zij dat niet konden en dat ik hen dat dus niet kan verwijten.

Dat ben ik helemaal met je eens.
Alleen die wijste persoon in het gezin mag nooit en te nimmer het kind zijn.

Dus die wijste persoon zou ook een opa of oma, of pleeggezin kunnen zijn.
Dat de ouder niet de verantwoordelijkheid kan dragen is 1 en soms niet te voorkomen.
Echter die verantwoordelijk hoort en mag niet bij een kind komen te liggen (ook niet als hij een jong volwassene is).

quote:

Op donderdag 2 februari 2017 14:26 schreef Droopie het volgende:

[..]

Wettelijk volwassen ja.
Hij is geen 30 en de wettelijke zorgplicht vervalt niet op je 18e.

Of zou TS op zijn 18e moeten gaan werken en zijn studie niet vervolgen omdat het thuis onthoudbaar is om te wonen.

Met een goede opvoeding en goede stimulans word een basis gelegd voor een vruchtbaar vervolg na de jeugd.
We kennen allemaal wel zo iemand waar heel veel meer inzat maar door omstandigheden het leven een puinhoop werd of niet alles ten volle benut werd wat die persoon kon bereiken.

(Ja lees hier een stukje frustatie van mijn kant, maar het meeste van mijn irritatie heb ik wel verwerkt )

Ik heb geen idee hoe oud TS is. Jij wel?

Mijn oudste is 20. Ik sta regelmatig te kijken van hoe volwassen hij is. Hoe hij nadenkt over zaken, dingen afweegt, verstandige beslissingen neemt. En dat maakt mij trots. Zo anders dan zijn puberende broertje die echt als een puber denkt, reageert en handelt.

Ik ben het helemaal met je eens dat een ouder "een hoop zou moeten moeten". Maar ouder zijn is echt heel erg ingewikkeld en naast ouder ben je ook mens met je eigen weeffouten en problemen. Daarbij verandert de visie op goed ouderschap ook nog eens met de tijd.
Ik doe mijn best, net zoals mijn ouders toen hun best deden (ga ik vanuit) en ik hoop dat 'mijn best' beter uitpakt dan 'hun best' heeft uitgepakt.

Doorpakkend op jouw problematiek (dus eigenlijk offtopic) denk ik ook dat er tegenwoordig in de pedogiek, psychologie en psychiatrie een te zwaar belang aan bepaalde gebeurtenissen in de jeugd wordt gehangen. Ik vind het moeilijk om dat op de juiste manier uit te leggen. Ik zaleen poging doen.
Net zoiets als met roken; We weten allemaal dat roken slecht is maar wanneer iemand longkanker krijgt die rookt, wordt automatisch aangenomen dat de oorzaak roken is terwijl die bijvoorbeeld ook aan het werken met asbest zou kunnen liggen.
Daarom ben ik dus meer voor praktische psychologie waar gewerkt wordt in het nu en de toekomst ipv het zoeken van de oorzaak in het verleden.

_{En om heel eerlijk te zijn ben ik doodsbang voor wat ik ga vinden als ik moet gaan graven in mijn jeugd.}

quote:

Op donderdag 2 februari 2017 14:52 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Ik heb geen idee hoe oud TS is. Jij wel?

Mijn oudste is 20. Ik sta regelmatig te kijken van hoe volwassen hij is. Hoe hij nadenkt over zaken, dingen afweegt, verstandige beslissingen neemt. En dat maakt mij trots. Zo anders dan zijn puberende broertje die echt als een puber denkt, reageert en handelt.

Ik ben het helemaal met je eens dat een ouder "een hoop zou moeten moeten". Maar ouder zijn is echt heel erg ingewikkeld en naast ouder ben je ook mens met je eigen weeffouten en problemen. Daarbij verandert de visie op goed ouderschap ook nog eens met de tijd.
Ik doe mijn best, net zoals mijn ouders toen hun best deden (ga ik vanuit) en ik hoop dat 'mijn best' beter uitpakt dan 'hun best' heeft uitgepakt.

Doorpakkend op jouw problematiek (dus eigenlijk offtopic) denk ik ook dat er tegenwoordig in de pedogiek, psychologie en psychiatrie een te zwaar belang aan bepaalde gebeurtenissen in de jeugd wordt gehangen. Ik vind het moeilijk om dat op de juiste manier uit te leggen. Ik zaleen poging doen.
Net zoiets als met roken; We weten allemaal dat roken slecht is maar wanneer iemand longkanker krijgt die rookt, wordt automatisch aangenomen dat de oorzaak roken is terwijl die bijvoorbeeld ook aan het werken met asbest zou kunnen liggen.
Daarom ben ik dus meer voor praktische psychologie waar gewerkt wordt in het nu en de toekomst ipv het zoeken van de oorzaak in het verleden.

_{En om heel eerlijk te zijn ben ik doodsbang voor wat ik ga vinden als ik moet gaan graven in mijn jeugd.}

Jij zegt dat hij wettelijk volwassen is en ik lees alleen dat hij nog moet gaan studeren.

Maar laten we het on topic houden hier, sorry TS ik ben schuldig
Ik zou het goede voorbeeld moeten geven en dit topic verder open houden voor TS zijn vragen.

Deze discussie kunnen we altijd ergens anders voortzetten als Ouder1 daar behoefte aan heeft.
Eens?

quote:

Op donderdag 2 februari 2017 14:46 schreef Droopie het volgende:

[..]

Dat ben ik helemaal met je eens.
Alleen die wijste persoon in het gezin mag nooit en te nimmer het kind zijn.

Dus die wijste persoon zou ook een opa of oma, of pleeggezin kunnen zijn.
Dat de ouder niet de verantwoordelijkheid kan dragen is 1 en soms niet te voorkomen.
Echter die verantwoordelijk hoort en mag niet bij een kind komen te liggen (ook niet als hij een jong volwassene is).

Klopt.

Ik heb het hier echter over problematiek tussen ouder en kind. De casus van TS lijkt mij op het eerste gezicht vrij helder en niet al te ingewikkeld.
* Vader heeft een burnout (uitgeput, moe, moedeloos, negatief, depressief, kort lontje, wegloop gedrag.. kan allemaal)
* Moeder wordt geconfronteerd met een echtgenoot die daarmee worstelt, is haar steun kwijt en het lijkt mij dat ze de vader in deze situatie (verzuim) ook meer op haar lip heeft zitten
* Gevolg; Ze krijgen een relatiecrisis waar de kinderen onder lijden
* Vader krijgt al hulp

Zoals TS al zegt werkt een weekje samen weg niet. Dat lijkt er op dat mijn conclusie klopt. Ze moeten juist ruimte krijgen tussen elkaar. Op kunnen laden. Ontspannen.
Imho is een jong volwassen kind die daar een hand in reikt niet te veel gevraagd. Het is geen relatie therapie die hij moet geven, noch is het zijn verantwoordelijkheid.
Hij zou het ook leuk kunnen vinden (hij is tenslotte geen puber meer) en zijn band met zijn ouders zo kunnen aanhalen (waardoor een advies misschien wel goed ontvangen gaat worden op termijn?)

Ach.. Ik weet dat mijn oudste het doet. Zegt hij niet hoor.. maar ik ben niet gek. "Mam.. lekker samen de hond uitlaten?", "Zin in een goede film op de streamer?", "Kan je me helpen met leren voor mijn tentamen?" tot "Kom, gaan we lekker even samen de stad in." Heeft hij mij echt niet bij nodig maar hij weet dat het mij helpt in mijn gevecht tegen depressie en hij vindt het zelf ook gezellie saampjes.

quote:

Op donderdag 2 februari 2017 13:14 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Uit de OP maak ik op dat TS wettelijk volwassen is en dat er twee pubers in huis zijn. 12 t/m 17 jaar.. kan dus prima een 15 en 17 jarige zijn.

Oh, dan is het goed?

quote:

Kinderen en buitenstaanders (die vaak geen kinderen hebben) die denken dat ouders superwezens zijn die hun persoonlijke struggels 'gewoon' aan de kant kunnen zetten in het belang van hun kinderen... Het blijft mij verbazen.
Het lage niveau van begrijpend lezen bij mensen die zich toch blijkbaar graag bezig houden met geschreven discussies trouwens ook.

Er zit nogal een verschil tussen je struggles aan de kant zetten en je kinderen in je struggles betrekken vind je niet?

quote:

Ik ageer tegen die denkwijze en de wijze waarop 'men' denkt de problematiek in te moeten vliegen. Daarbij probeer ik mij niet alleen in te leven in de problematiek van de kinderen maar ook in die van de ouders waarna ik nadenk over welke benadering de meeste kans op succes zal hebben.

Verschil met je vorige post dat je het nu wel iets genuanceerder brengt.

quote:

Zover ik weet hebben dwang en het strooien met verwijten nog maar zelden succes geboekt. Al helemaal net wanneer het gaat om psychologische problematiek als burnouts, depressies en relatieproblemen. Begrip en het reiken van een helpende hand wel.

"Kom, ga je met me mee sporten?" zal ten alle tijden meer succes boeken dan:
"Wij hebben last van jouw gedrag; Doe er wat aan en ga sporten!"

Ook dat is weer het ene uiterste tegen het andere uiterste. Af en toe een harde opmerking kan heus geen kwaad. Het is nu ook weer niet zo dat je je ouders met fluwelen handschoentjes moet behandelen. Als mijn ma zich zo zou gedragen zou ik ook zeggen dat ze eens normaal moet doen en iets haar problemen moet doen. Zou andersom ook zo gebeuren trouwens.

quote:

Op donderdag 2 februari 2017 14:16 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Kan jij deze casus ook door de ogen van de ouder bekijken?

Ik ben zelf moeder van twee kinderen en ik ben het volledige met Droopie eens.

quote:

Op zondag 5 februari 2017 12:38 schreef RainbowJoe het volgende:
Ik merk soms ook wel eens dat ik wat trekjes van mijn ouders heb haha. Controle willen hebben heb ik duidelijk van moeders en het met rust gelaten willen worden van mijn vader. Ik denk dat dit soort dingen al een basis hebben in de karaktereigenschappen van een persoon.

Nature and nurture. Het is een samenwerking, niet alleen het één of het ander.

Persoonlijk denk ik dat karakter(eigenschappen) in je genen zit, hoe je er mee dealt (gedrag) in nurture.

Ik kom uit een gebroken familie en ik heb gelukkig enkele 'verloren' familieleden mogen leren kennen die buiten een bloedband geen enkel contact hebben gehad met mijn familie.
Vreemd genoeg herken ik sterke familietrekjes in het karakter bij hen gewoon terug.

Bij een nicht was het zelfs creepy.. Dezelfde auto als mijn vader (merk, type, bouwjaar en kleur), dezelfde eetkamerstoelen als ik, dezelfde vloerbedekking als ik, dezelfde verzamelingen als ik.

_{P.s. Hoesten is een reflex, niet zo zeer een keuze.}

Je kunt zeggen dat je last hebt van de slechte sfeer en je ouders dringend verzoeken daar wat aan te gaan doen. Verder niet mee bemoeien en ook niet gaan helpen. Laat ze het zelf uitzoeken.

quote:

Op zondag 5 februari 2017 13:34 schreef RainbowJoe het volgende:

[..]

Je kan iemand verzoeken om niet het gras te maaien om acht uur in de ochtend of om de auto net pal voor de ramen te parkeren. Ik kan wel aangegeven dat de sfeer wat negatief is en dat heb ik ook wel gedaan. Voor een deel kan ik zelf die sfeer verbeteren, al moet het niet mijn volledige taak zijn. Meer helpen in de zin van onderdeel uitmaken van.

Niet jij maar zij zijn de negatieve factoren en zij nemen hun verantwoordelijkheid niet. Een kind kan dat gat niet opvullen en moet dat volgens mij ook niet willen. Je begeeft je op glad ijs.

quote:

Op zondag 5 februari 2017 13:34 schreef RainbowJoe het volgende:
Ik kan wel aangegeven dat de sfeer wat negatief is en dat heb ik ook wel gedaan.

Hoe reageerden ze daar toen op?

quote:

Op zondag 5 februari 2017 15:10 schreef RainbowJoe het volgende:

[..]

Ze geven elkaar de schuld en we hebben het er vervolgens niet echt over. Soms als ik dat zeg, dan letten ze er wel even op op korte termijn.

Lijkt dat ze op zich wel van goede wil zijn maar de vaardigheid missen om 'goed' ruzie te maken.

quote:

Op donderdag 2 februari 2017 14:52 schreef Ouder1 het volgende:

Doorpakkend op jouw problematiek (dus eigenlijk offtopic) denk ik ook dat er tegenwoordig in de pedogiek, psychologie en psychiatrie een te zwaar belang aan bepaalde gebeurtenissen in de jeugd wordt gehangen.

Ik vind het moeilijk om dat op de juiste manier uit te leggen. Ik zaleen poging doen.
Net zoiets als met roken; We weten allemaal dat roken slecht is maar wanneer iemand longkanker krijgt die rookt, wordt automatisch aangenomen dat de oorzaak roken is terwijl die bijvoorbeeld ook aan het werken met asbest zou kunnen liggen.

En juist daarom is het zo belangrijk om verder onderzoek te doen naar de werkelijke oorzaak. Juist daarom is het belangrijk om uit te zoeken wat er precies ten grondslag ligt aan de problematiek die iemand ervaart.

Wanneer je weet waar het vandaan komt, kun je er iets mee. Dan kun je beginnen met leren om het een plek te geven en leren om er op een andere manier mee om te gaan.

Even jouw voorbeeld volgend: als iemand die rookt longkanker krijgt, is onderzoek naar de oorzaak van de longkanker erg belangrijk. Als er automatisch vanuit gegaan wordt dat het roken de oorzaak is en er dus geen onderzoek gedaan wordt, dan komt men er (in de gevallen dat het roken niet de oorzaak was) nooit achter dat het een andere oorzaak had. Want het zou inderdaad heel goed kunnen zijn dat bijv. asbest de oorzaak van de longkanker is maar daar kom je nooit achter als je geen onderzoek doet.

quote:

Daarom ben ik dus meer voor praktische psychologie waar gewerkt wordt in het nu en de toekomst ipv het zoeken van de oorzaak in het verleden.

_{En om heel eerlijk te zijn ben ik doodsbang voor wat ik ga vinden als ik moet gaan graven in mijn jeugd.}

Dat is de echte reden dat je 'meer bent voor praktische psychologie'. Je bent doodsbang voor wat je tegen gaat komen als je in je jeugd zou moeten graven. Dat stukje daarvoor is slechts een excuus voor jezelf om je eigen verleden niet onder ogen te hoeven zien.


Als je een huis gaat renoveren, moet je als eerste de fundering aanpakken. Als je gaat bouwen op een slechte fundering dan zal dat uiteindelijk voor problemen gaan zorgen. Je zult het niet gelijk merken, in het begin ziet het er geweldig uit, maar zelfs het sterkst gebouwde huis is niet bestand tegen de destructieve kracht van een slechte fundering.