R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi,
Mijn ouders zijn beide wat overspannen. Mijn vader heeft hier begeleiding voor gekregen vanuit zijn werkgever. Dit gaat al beter dan een jaar geleden, echter is hij nog lang niet de oude. Het lijkt wel of de burn out van mijn vader een causaal verband heeft met de overspannenheid van mijn moeder. Beide vliegen ze snel op, hebben een korter lontje en hebben vaker ruzie enzovoorts.
Ook geven ze elkaar contant de schuld van alles. Het komt wat neer op het kinderachtige gedrag van 'als jij stopt met slaan, dan stop ik ook'. De ander moet dus eerst iets doen of laten. Het is erg lastig deze situatie. Mijn vader wil meer met rust worden gelaten terwijl mijn moeder haar overal mee bemoeien wil. Ze wil ook geen baan zoeken, ook niet als ik mijn hulp aanbied. Zelf heb ik het idee dat als mijn moeder een leuke baan kan vinden er veel negativiteit kan verdwijnen. Ze is dan minder vaak thuis, heeft leuke collega's om wat tegenaan te praten etc. Die paar wasjes of het stoffen wat ze dan niet op kan pakken doe ik wel of een van mijn broertjes. Misschien bekijk ik deze situatie wel helemaal verkeerd. Zelf ben ik de dupe van het geheel aangezien ik er tussen in sta en alles van beide aan moet horen. Dit neemt stress met zich mee en een gevoel van machteloosheid.
Mijn vraag is dus, hoe kan ik dit oplossen? Aan welke touwtjes kan ik trekken?
Oh een weekje weg met z'n tweeën werkt niet. Althans in de afgelopen anderhalf jaar zijn ze twee keer weg geweest en hun 'mood' was nog steeds hetzelfde....
Mijn ouders zijn beide wat overspannen. Mijn vader heeft hier begeleiding voor gekregen vanuit zijn werkgever. Dit gaat al beter dan een jaar geleden, echter is hij nog lang niet de oude. Het lijkt wel of de burn out van mijn vader een causaal verband heeft met de overspannenheid van mijn moeder. Beide vliegen ze snel op, hebben een korter lontje en hebben vaker ruzie enzovoorts.
Ook geven ze elkaar contant de schuld van alles. Het komt wat neer op het kinderachtige gedrag van 'als jij stopt met slaan, dan stop ik ook'. De ander moet dus eerst iets doen of laten. Het is erg lastig deze situatie. Mijn vader wil meer met rust worden gelaten terwijl mijn moeder haar overal mee bemoeien wil. Ze wil ook geen baan zoeken, ook niet als ik mijn hulp aanbied. Zelf heb ik het idee dat als mijn moeder een leuke baan kan vinden er veel negativiteit kan verdwijnen. Ze is dan minder vaak thuis, heeft leuke collega's om wat tegenaan te praten etc. Die paar wasjes of het stoffen wat ze dan niet op kan pakken doe ik wel of een van mijn broertjes. Misschien bekijk ik deze situatie wel helemaal verkeerd. Zelf ben ik de dupe van het geheel aangezien ik er tussen in sta en alles van beide aan moet horen. Dit neemt stress met zich mee en een gevoel van machteloosheid.
Mijn vraag is dus, hoe kan ik dit oplossen? Aan welke touwtjes kan ik trekken?
Oh een weekje weg met z'n tweeën werkt niet. Althans in de afgelopen anderhalf jaar zijn ze twee keer weg geweest en hun 'mood' was nog steeds hetzelfde....
Daar heb ik het geld niet voor. Misschien over een jaartje als ik verder ga studeren. Maar dan nog, het is ook niet prettig voor mijn vervelende puber broertjes.quote:
Vervelend dan, op kamers ook geen optie ?quote:Op vrijdag 27 januari 2017 17:36 schreef RainbowJoe het volgende:
[..]
Daar heb ik het geld niet voor. Misschien over een jaartje als ik verder ga studeren. Maar dan nog, het is ook niet prettig voor mijn vervelende puber broertjes.
't gaat
Wellicht folders over relatietherapie over de salontafel uitspreiden?
Een rouwboeket laten bezorgen met op het kaartje: ivm de grafstemming in huis?
Of je kaart het aan bij de ouder waar je het best mee kan praten.
Een rouwboeket laten bezorgen met op het kaartje: ivm de grafstemming in huis?
Of je kaart het aan bij de ouder waar je het best mee kan praten.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Wat vervelend dat jullie er zo onder lijden. Denk je dat je ouders zich dat realiseren? Hebben jullie dat al eens besproken?
Misschien is het ook een idee om het met een betrokken opa/oma/tante/buurvrouw ofzo te bespreken, samen met je ouders?
Misschien is het ook een idee om het met een betrokken opa/oma/tante/buurvrouw ofzo te bespreken, samen met je ouders?
But while the earth sinks to its grave
You sail to the sky on the crest of a wave
You sail to the sky on the crest of a wave
Je bent hun kind, niet hun psych. En kan dus weinig voor ze doen.
Wat je wel kan doen is heel duidelijk aangeven dat dit echt zo niet meer kan en je wil dat ze hulp zoeken. Dat dit een te zware tol trekt op jou en de andere kinderen.
Probeer verder zoveel mogelijk bezigheden buiten de deur te hebben zodat de spanning die jij oploopt door hun gedoe gezond kan afvloeien en zo min mogelijk last hebt ervan.
Maar meer als een keer stevig om de tafel om te vertellen hoe dit voor jou is en dat je het slecht trekt moet je eigenlijk niet willen.
Heb je evt familie/vrienden van je ouders waarbij je terecht kan? Bij wie je je eigen een beetje kwijt kan en die evt met je ouders kunnen praten, die ook kunnen aangeven dat jullie als kinderen hier erg onder lijden?
Wat je wel kan doen is heel duidelijk aangeven dat dit echt zo niet meer kan en je wil dat ze hulp zoeken. Dat dit een te zware tol trekt op jou en de andere kinderen.
Probeer verder zoveel mogelijk bezigheden buiten de deur te hebben zodat de spanning die jij oploopt door hun gedoe gezond kan afvloeien en zo min mogelijk last hebt ervan.
Maar meer als een keer stevig om de tafel om te vertellen hoe dit voor jou is en dat je het slecht trekt moet je eigenlijk niet willen.
Heb je evt familie/vrienden van je ouders waarbij je terecht kan? Bij wie je je eigen een beetje kwijt kan en die evt met je ouders kunnen praten, die ook kunnen aangeven dat jullie als kinderen hier erg onder lijden?
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Kan ook zijn dat ze gewoon klaar met elkaar zijn en "voor jullie" nog even doorzetten. Misschien dat eens bespreekbaar maken en aangeven dat jullie onder de huidige situatie ook te lijden hebben.
And so is the past
Misschien kun je het eens met je huisarts bespreken.. Die heeft misschien wel tips en kan met je meedenken over hoe je hier mee om kan gaan. Misschien kun je een aantal gesprekken krijgen samen met je ouders en bijvoorbeeld een psycholoog, waarin je kunt uitleggen hoe het jou/jullie beïnvloed en eventueel samen naar een oplossing zoeken..
quote:
Wellicht folders over relatietherapie over de salontafel uitspreiden?
Een rouwboeket laten bezorgen met op het kaartje: ivm de grafstemming in huis?
Of je kaart het aan bij de ouder waar je het best mee kan praten.
Als ik met een praat en de boel aankaart, dan krijg ik een zeikpartij dat het aan de ander ligt. Dusja... Ik zou het wel eens met mijn opa en oma kunnen bespreken.quote:Op vrijdag 27 januari 2017 17:51 schreef Njosnavelin het volgende:
Wat vervelend dat jullie er zo onder lijden. Denk je dat je ouders zich dat realiseren? Hebben jullie dat al eens besproken?
Misschien is het ook een idee om het met een betrokken opa/oma/tante/buurvrouw ofzo te bespreken, samen met je ouders?
De familie is niet echt close helaas en ik zie mezelf het niet aan vrienden vertellen. Beschouw ze ook niet als heeeeeele goede vrienden, gewoon normaal zeg maar. Ik kan alleen mijn opa en oma benaderen hiervoor denk ik.quote:
Heb je evt familie/vrienden van je ouders waarbij je terecht kan? Bij wie je je eigen een beetje kwijt kan en die evt met je ouders kunnen praten, die ook kunnen aangeven dat jullie als kinderen hier erg onder lijden?
Hier heb ik ook wel eens aan gedacht. Het gekke is dus dat er soms een paar dagen niets aan de hand is en ze het leuk hebben en soms is het een paar dagen ellende.quote:Op vrijdag 27 januari 2017 18:18 schreef nogeenoudebekende het volgende:
Kan ook zijn dat ze gewoon klaar met elkaar zijn en "voor jullie" nog even doorzetten. Misschien dat eens bespreekbaar maken en aangeven dat jullie onder de huidige situatie ook te lijden hebben.
Ja zou kunnen, al moet iedereen dan wel instemmen. Misschien als vervolg stap op een babbel met opa en oma.quote:
Misschien kun je het eens met je huisarts bespreken.. Die heeft misschien wel tips en kan met je meedenken over hoe je hier mee om kan gaan. Misschien kun je een aantal gesprekken krijgen samen met je ouders en bijvoorbeeld een psycholoog, waarin je kunt uitleggen hoe het jou/jullie beïnvloed en eventueel samen naar een oplossing zoeken..
Onderschat het niet. Het is knap dat je er via een forum over wilt praten.
Op een willekeurige (rustige dag) zou je het kunnen aankaarten. Met of zonder grootouders is aan jou. Zeg dat je iets belangrijks te bespreken hebt. Dat hun geruzie veel te erg is, dat je het liefst met je broertje het huis uit wilt wanneer dit kan.
Daarbij (en dit is misschien wat hard) vragen of ze uit elkaar gaan zodra wij zelfstandig zijn. Dat geeft mogelijk een hoop rust en duidelijkheid naar elkaar.
Op een willekeurige (rustige dag) zou je het kunnen aankaarten. Met of zonder grootouders is aan jou. Zeg dat je iets belangrijks te bespreken hebt. Dat hun geruzie veel te erg is, dat je het liefst met je broertje het huis uit wilt wanneer dit kan.
Daarbij (en dit is misschien wat hard) vragen of ze uit elkaar gaan zodra wij zelfstandig zijn. Dat geeft mogelijk een hoop rust en duidelijkheid naar elkaar.
Uit elkaar gaan hoeft niet persé. Ze moeten leren frustraties niet op elkaar te uiten. Af en toe een meningsverschil is gezond, maar eens in de paar dagen een ruzie niet. Ik denk dat ze meer hebben aan een soort therapie waarbij doelen gesteld worden en daar aan gewerkt kan worden. Bijvoorbeeld het hardlopen en sporten voor mijn vader, dus meer stoom afblazen op een positieve manier en voor mijn moeder het vinden van een leuke baan met collegas, meer sociaal gebeuren en dergelijke. Zal even zien of zoiets mogelijk is, Met mijn ouders praten over dit moet in ieder geval. Bedankt voor je reactie.quote:
Onderschat het niet. Het is knap dat je er via een forum over wilt praten.
Op een willekeurige (rustige dag) zou je het kunnen aankaarten. Met of zonder grootouders is aan jou. Zeg dat je iets belangrijks te bespreken hebt. Dat hun geruzie veel te erg is, dat je het liefst met je broertje het huis uit wilt wanneer dit kan.
Daarbij (en dit is misschien wat hard) vragen of ze uit elkaar gaan zodra wij zelfstandig zijn. Dat geeft mogelijk een hoop rust en duidelijkheid naar elkaar.
Relatietherapie een optie?quote:
[..]
Uit elkaar gaan hoeft niet persé. Ze moeten leren frustraties niet op elkaar te uiten. Af en toe een meningsverschil is gezond, maar eens in de paar dagen een ruzie niet. Ik denk dat ze meer hebben aan een soort therapie waarbij doelen gesteld worden en daar aan gewerkt kan worden. Bijvoorbeeld het hardlopen en sporten voor mijn vader, dus meer stoom afblazen op een positieve manier en voor mijn moeder het vinden van een leuke baan met collegas, meer sociaal gebeuren en dergelijke. Zal even zien of zoiets mogelijk is, Met mijn ouders praten over dit moet in ieder geval. Bedankt voor je reactie.
Wat zijn dit dan voor passief agressieve ideeën?quote:
Wellicht folders over relatietherapie over de salontafel uitspreiden?
Een rouwboeket laten bezorgen met op het kaartje: ivm de grafstemming in huis?
Of je kaart het aan bij de ouder waar je het best mee kan praten.
It's my life, it's now or never, I ain't gonna live forever.
-
Headstrong to take on anyone.
-
Headstrong to take on anyone.
Hoe oud ben jij eigenlijk? Ken je de klappen van het leven al zo door en door dat jij de persoon bent die jouw ouders kan en moet vertellen hoe zij hun struggels te lijf moeten gaan?quote:
[..]
Uit elkaar gaan hoeft niet persé. Ze moeten leren frustraties niet op elkaar te uiten. Af en toe een meningsverschil is gezond, maar eens in de paar dagen een ruzie niet. Ik denk dat ze meer hebben aan een soort therapie waarbij doelen gesteld worden en daar aan gewerkt kan worden. Bijvoorbeeld het hardlopen en sporten voor mijn vader, dus meer stoom afblazen op een positieve manier en voor mijn moeder het vinden van een leuke baan met collegas, meer sociaal gebeuren en dergelijke. Zal even zien of zoiets mogelijk is, Met mijn ouders praten over dit moet in ieder geval. Bedankt voor je reactie.
Ik worstel zelf met een depressie maar echt hè.. als mijn zoons mij hier zouden komen vertellen dat ik maar moet gaan hardlopen en sporten dan denk ik dat ze pas echt te weten komen hoe pissig ik kan worden.
De jeugd van tegenwoordig
Ze hebben jouw poepert nog schoon geveegd meneer.Als het jou echt aan het hart gaat en je echt begaan bent met je ouders; steek er dan zelf energie in. Vraag je vader je te helpen met sporten/wandelen oid, neem je moeder lekker mee naar buiten; vraag haar advies over een aankoop bv (Mam.. ik wil een nieuwe dekbedhoes; jij weet altijd goed waar ik op moet letten, ga je gezellig mee?). Maar ga ze de les niet lopen lezen over wat ze volgens jou allemaal moeten doen om problemen waar jij totaal geen kaas van hebt gegeten het hoofd te bieden.
Eender met familieleden. Ipv bij hen te gaan klagen over je ouders kan je ook hun hulp in schakelen bij het bieden van steun, afleiding en ontspanning. "Hee.. Paps en Mams zitten er gewoon ff doorheen. Ik doe wat ik kan maar het zou echt super zijn als jullie Pap of Mam ook eens mee de deur uit nemen los van elkaar."
Wie denk jij wel dat je bent om zo'n toon tegen die jongen aan te slaan? Getuigt niet bepaald van een hoge mate van volwassenheid..quote:
[..]
Hoe oud ben jij eigenlijk? Ken je de klappen van het leven al zo door en door dat jij de persoon bent die jouw ouders kan en moet vertellen hoe zij hun struggels te lijf moeten gaan?
Ik worstel zelf met een depressie maar echt hè.. als mijn zoons mij hier zouden komen vertellen dat ik maar moet gaan hardlopen en sporten dan denk ik dat ze pas echt te weten komen hoe pissig ik kan worden.
De jeugd van tegenwoordig
Dat jij kwaad zou worden op jouw zoons als ze je advies zouden proberen te geven omdat ze je proberen te helpen, vind ik oprecht triest en ook getuigen van nogal weinig vertrouwen in en respect voor je zoons. Dat je ouder bent betekent niet dat je alles beter weet, soms weten je kinderen gewoon beter wat goed is voor jou. Het is nogal een dom en arrogant om te denken dat je het allemaal beter weet.
En die opmerking: 'ze hebben jouw poepert nog schoon geveegd meneer'
echt doe ff een beetje normaal.. Ik het net zo makkelijk om keren trouwens: 'over een paar jaar zullen zij jouw poepert schoon vegen mevrouw' Hoezo 'Als het je echt aan het hart gaat..'? Hoe durf je te insinueren dat hij niet echt met zijn ouders begaan is?!quote:Als het jou echt aan het hart gaat en je echt begaan bent met je ouders; steek er dan zelf energie in. Vraag je vader je te helpen met sporten/wandelen oid, neem je moeder lekker mee naar buiten; vraag haar advies over een aankoop bv (Mam.. ik wil een nieuwe dekbedhoes; jij weet altijd goed waar ik op moet letten, ga je gezellig mee?). Maar ga ze de les niet lopen lezen over wat ze volgens jou allemaal moeten doen om problemen waar jij totaal geen kaas van hebt gegeten het hoofd te bieden.
Hij steekt er energie in, maar hij moet niet de rol van hulpverlener op zich nemen.
Bovendien lijden hij en zijn broertjes onder de problemen en het gedrag van zijn ouders. Zijn ouders hebben een verantwoordelijkheid naar hun toe om ervoor te zorgen dat zij niet lijden onder hun problemen..
Hij zegt trouwens helemaal nergens dat hij van plan is om hen de les te lezen. Hij spreekt hier uit wat hij denkt dat goed zou zijn voor zijn ouders.
In gesprek gaan met zijn familieleden en steun en advies bij hen zoeken, is niet 'klagen over je ouders'. Die jongen en zijn broertjes lijden onder de situatie, zij hebben steun nodig. Die ouders zouden zich moeten realiseren dat de wereld niet om hen draait en hun kinderen niet moeten laten lijden onder hun problemen..quote:Eender met familieleden. Ipv bij hen te gaan klagen over je ouders kan je ook hun hulp in schakelen bij het bieden van steun, afleiding en ontspanning. "Hee.. Paps en Mams zitten er gewoon ff doorheen. Ik doe wat ik kan maar het zou echt super zijn als jullie Pap of Mam ook eens mee de deur uit nemen los van elkaar."
Hij zou die dingen helemaal niet moeten hoeven doen.. Zijn ouders zouden de verantwoordelijkheid voor hun eigen welzijn en dat van hun kinderen zelf moeten nemen..
Doe normaal. Als ouder heb je nou eenmaal verplichtingen en verantwoordelijkheden. Uit de OP merk ik dat de kinderen nog niet zo heel oud zijn en nog gewoon opgevoed/verzorgd moeten worden. Als iets niet de bedoeling is is het wel dat de kinderen moeten wijken vanwege de persoonlijke struggles van pa en ma. Ze moeten gewoon niet zo bitchen.quote:
[..]
Hoe oud ben jij eigenlijk? Ken je de klappen van het leven al zo door en door dat jij de persoon bent die jouw ouders kan en moet vertellen hoe zij hun struggels te lijf moeten gaan?
Ik worstel zelf met een depressie maar echt hè.. als mijn zoons mij hier zouden komen vertellen dat ik maar moet gaan hardlopen en sporten dan denk ik dat ze pas echt te weten komen hoe pissig ik kan worden.
De jeugd van tegenwoordig
Als het jou echt aan het hart gaat en je echt begaan bent met je ouders; steek er dan zelf energie in. Vraag je vader je te helpen met sporten/wandelen oid, neem je moeder lekker mee naar buiten; vraag haar advies over een aankoop bv (Mam.. ik wil een nieuwe dekbedhoes; jij weet altijd goed waar ik op moet letten, ga je gezellig mee?). Maar ga ze de les niet lopen lezen over wat ze volgens jou allemaal moeten doen om problemen waar jij totaal geen kaas van hebt gegeten het hoofd te bieden.
Eender met familieleden. Ipv bij hen te gaan klagen over je ouders kan je ook hun hulp in schakelen bij het bieden van steun, afleiding en ontspanning. "Hee.. Paps en Mams zitten er gewoon ff doorheen. Ik doe wat ik kan maar het zou echt super zijn als jullie Pap of Mam ook eens mee de deur uit nemen los van elkaar."
Ouders die denken dat de kinderen alles maar moeten slikken omdat ze toevallig door hun gemaakt zijn, brrrrrr.. Te triest voor woorden deze post.
Uit de OP maak ik op dat TS wettelijk volwassen is en dat er twee pubers in huis zijn. 12 t/m 17 jaar.. kan dus prima een 15 en 17 jarige zijn.quote:
[..]
Doe normaal. Als ouder heb je nou eenmaal verplichtingen en verantwoordelijkheden. Uit de OP merk ik dat de kinderen nog niet zo heel oud zijn en nog gewoon opgevoed/verzorgd moeten worden. Als iets niet de bedoeling is is het wel dat de kinderen moeten wijken vanwege de persoonlijke struggles van pa en ma. Ze moeten gewoon niet zo bitchen.
Ouders die denken dat de kinderen alles maar moeten slikken omdat ze toevallig door hun gemaakt zijn, brrrrrr.. Te triest voor woorden deze post.
Kinderen en buitenstaanders (die vaak geen kinderen hebben) die denken dat ouders superwezens zijn die hun persoonlijke struggels 'gewoon' aan de kant kunnen zetten in het belang van hun kinderen... Het blijft mij verbazen.
Het lage niveau van begrijpend lezen bij mensen die zich toch blijkbaar graag bezig houden met geschreven discussies trouwens ook.
Ik ageer tegen die denkwijze en de wijze waarop 'men' denkt de problematiek in te moeten vliegen. Daarbij probeer ik mij niet alleen in te leven in de problematiek van de kinderen maar ook in die van de ouders waarna ik nadenk over welke benadering de meeste kans op succes zal hebben.
Zover ik weet hebben dwang en het strooien met verwijten nog maar zelden succes geboekt. Al helemaal net wanneer het gaat om psychologische problematiek als burnouts, depressies en relatieproblemen. Begrip en het reiken van een helpende hand wel.
"Kom, ga je met me mee sporten?" zal ten alle tijden meer succes boeken dan:
"Wij hebben last van jouw gedrag; Doe er wat aan en ga sporten!"
Volgens mij is het nooit de bedoeling dat kinderen een adviserende houding moeten aannemen in een gezin. "Hey ga je mee sporten" zou als reactie moeten hebben, knul wees een kind, Mama gaat haar problemen zelf oplossen bij mensen die hier verstand van hebben en die daar voor geleerd hebben.quote:
[..]
Uit de OP maak ik op dat TS wettelijk volwassen is en dat er twee pubers in huis zijn. 12 t/m 17 jaar.. kan dus prima een 15 en 17 jarige zijn.
Kinderen en buitenstaanders (die vaak geen kinderen hebben) die denken dat ouders superwezens zijn die hun persoonlijke struggels 'gewoon' aan de kant kunnen zetten in het belang van hun kinderen... Het blijft mij verbazen.
Het lage niveau van begrijpend lezen bij mensen die zich toch blijkbaar graag bezig houden met geschreven discussies trouwens ook.
Ik ageer tegen die denkwijze en de wijze waarop 'men' denkt de problematiek in te moeten vliegen. Daarbij probeer ik mij niet alleen in te leven in de problematiek van de kinderen maar ook in die van de ouders waarna ik nadenk over welke benadering de meeste kans op succes zal hebben.
Zover ik weet hebben dwang en het strooien met verwijten nog maar zelden succes geboekt. Al helemaal net wanneer het gaat om psychologische problematiek als burnouts, depressies en relatieproblemen. Begrip en het reiken van een helpende hand wel.
"Kom, ga je met me mee sporten?" zal ten alle tijden meer succes boeken dan:
"Wij hebben last van jouw gedrag; Doe er wat aan en ga sporten!"
Want zo'n opmerking betekend al dat hij mee denkt aan oplossingen voor een ouder, terwijl hij op die leeftijd hele andere prioriteiten heeft, of moet hebben.
Ouders dienen te zorgen voor een veilige omgeving voor hun kinderen om in op te groeien.
Lukt ze dat niet in hun eentje, moeten ze daar hulp bij inschakelen en hun kinderen naar daar zo min mogelijk mee belasten.
Ik kan niet in mijn glazen bol kijken, maar hou er rekening mee dat veel "beschadigde" mensen (en dus ook users) hier zijn opgegroeid in een gezin waar de ouder/ kind relatie verstoord zijn/ waren.
En in bepaalde gevallen hun ouders, mede daardoor, debet zijn geworden aan hun problematiek.
Dus wees niet verbaasd als je bij andere (ook) een gevoelige snaar raak.
Mijn moeder heeft ook heel veel moeite gehad met het leven, en daardoor zijn er weeffouten in mijn opvoeding ontstaan, tijdens therapie is dat heel goed uitgelegd hoe zulke dingen werken en ook bij anderen.
Hell To The Liars
Kleine toevoeging.
Wat ik mij dan ook afvraag, naar wie gaat TS nu toe als hij zelf problemen heeft, want als je ouders al zoveel problemen hebben, is een veel voorkomende reactie, ik papa en mama hebben al zoveel problemen, ik wil ze niet nog meer belasten.
Zo werkt dat vaak.
Wat ik mij dan ook afvraag, naar wie gaat TS nu toe als hij zelf problemen heeft, want als je ouders al zoveel problemen hebben, is een veel voorkomende reactie, ik papa en mama hebben al zoveel problemen, ik wil ze niet nog meer belasten.
Zo werkt dat vaak.
Hell To The Liars
Kan jij deze casus ook door de ogen van de ouder bekijken?quote:
[..]
Volgens mij is het nooit de bedoeling dat kinderen een adviserende houding moeten aannemen in een gezin. "Hey ga je mee sporten" zou als reactie moeten hebben, knul wees een kind, Mama gaat haar problemen zelf oplossen bij mensen die hier verstand van hebben en die daar voor geleerd hebben.
Want zo'n opmerking betekend al dat hij mee denkt aan oplossingen voor een ouder, terwijl hij op die leeftijd hele andere prioriteiten heeft, of moet hebben.
Ouders dienen te zorgen voor een veilige omgeving voor hun kinderen om in op te groeien.
Lukt ze dat niet in hun eentje, moeten ze daar hulp bij inschakelen en hun kinderen naar daar zo min mogelijk mee belasten.
Ik kan niet in mijn glazen bol kijken, maar hou er rekening mee dat veel "beschadigde" mensen (en dus ook users) hier zijn opgegroeid in een gezin waar de ouder/ kind relatie verstoord zijn/ waren.
En in bepaalde gevallen hun ouders, mede daardoor, debet zijn geworden aan hun problematiek.
Dus wees niet verbaasd als je bij andere (ook) een gevoelige snaar raak.
Mijn moeder heeft ook heel veel moeite gehad met het leven, en daardoor zijn er weeffouten in mijn opvoeding ontstaan, tijdens therapie is dat heel goed uitgelegd hoe zulke dingen werken en ook bij anderen.
Mmm.. Ouders moeten hun eigen problemen oplossen want ze zijn volwassen..quote:
Kleine toevoeging.
Wat ik mij dan ook afvraag, naar wie gaat TS nu toe als hij zelf problemen heeft, want als je ouders al zoveel problemen hebben, is een veel voorkomende reactie, ik papa en mama hebben al zoveel problemen, ik wil ze niet nog meer belasten.
Zo werkt dat vaak.
Volwassen kinderen (TS) moet zijn problemen bij zijn ouders neer kunnen leggen?
Ik denk dat je TS als minderjarig kind ziet maar TS is volwassen.
Ja dat kan ik toevallig heel erg goed. Want dat was een onderdeel van mijn therapie.quote:
[..]
Kan jij deze casus ook door de ogen van de ouder bekijken?
"Wat zou de volwassen Droopie willen zeggen tegen de jonge Droopie die niet de zorg, liefde en aandacht kreeg van zijn moeder"
Dus ja dat kan ik prima
Hell To The Liars
Wettelijk volwassen ja.quote:
[..]
Mmm.. Ouders moeten hun eigen problemen oplossen want ze zijn volwassen..
Volwassen kinderen (TS) moet zijn problemen bij zijn ouders neer kunnen leggen?
Ik denk dat je TS als minderjarig kind ziet maar TS is volwassen.
Hij is geen 30 en de wettelijke zorgplicht vervalt niet op je 18e.
Of zou TS op zijn 18e moeten gaan werken en zijn studie niet vervolgen omdat het thuis onthoudbaar is om te wonen.
Met een goede opvoeding en goede stimulans word een basis gelegd voor een vruchtbaar vervolg na de jeugd.
We kennen allemaal wel zo iemand waar heel veel meer inzat maar door omstandigheden het leven een puinhoop werd of niet alles ten volle benut werd wat die persoon kon bereiken.
(Ja lees hier een stukje frustatie van mijn kant, maar het meeste van mijn irritatie heb ik wel verwerkt
)
Hell To The Liars
Wat heeft dat te maken met door de ogen van de ouder kijken?quote:
[..]
Ja dat kan ik toevallig heel erg goed. Want dat was een onderdeel van mijn therapie.
"Wat zou de volwassen Droopie willen zeggen tegen de jonge Droopie die niet de zorg, liefde en aandacht kreeg van zijn moeder"
Dus ja dat kan ik prima
De volwassen Droopie is niet de ouder van Droopie.
Of zei je therapeut; "Als de jonge Droopie nu jouw kind zou zijn, wat zou jij als ouder van Droopie tegen de jonge Droopie willen zeggen?"
Ik heb dus echt wel een moeilijke jeugd gehad. Op vrijwel alle vlakken trouwens. Ik kan er een boek over schrijven. Therapie gehad ook.
Maar mijn hele visie kwam op de kop te staan toen ik zelf kinderen kreeg en dat gaat door tot vandaag de dag. De belangrijkste conclusie die radicaal bij mij verandert is is: "Jij (mijn ouders) bent de volwassene dus jij had de wijste moeten zijn."
Ik ben namelijk tot de schokkende ontdekking gekomen dat zij dat niet konden en dat ik hen dat dus niet kan verwijten. Die conclusie heeft er wel toe geleid dat ik het contact met mijn moeder geheel verbroken heb terwijl juist mijn haat jegens haar weg is.
Dat ben ik helemaal met je eens.quote:
[..]
"Jij (mijn ouders) bent de volwassene dus jij had de wijste moeten zijn."
Ik ben namelijk tot de schokkende ontdekking gekomen dat zij dat niet konden en dat ik hen dat dus niet kan verwijten.
Alleen die wijste persoon in het gezin mag nooit en te nimmer het kind zijn.
Dus die wijste persoon zou ook een opa of oma, of pleeggezin kunnen zijn.
Dat de ouder niet de verantwoordelijkheid kan dragen is 1 en soms niet te voorkomen.
Echter die verantwoordelijk hoort en mag niet bij een kind komen te liggen (ook niet als hij een jong volwassene is).
Hell To The Liars
Ik heb geen idee hoe oud TS is. Jij wel?quote:
[..]
Wettelijk volwassen ja.
Hij is geen 30 en de wettelijke zorgplicht vervalt niet op je 18e.
Of zou TS op zijn 18e moeten gaan werken en zijn studie niet vervolgen omdat het thuis onthoudbaar is om te wonen.
Met een goede opvoeding en goede stimulans word een basis gelegd voor een vruchtbaar vervolg na de jeugd.
We kennen allemaal wel zo iemand waar heel veel meer inzat maar door omstandigheden het leven een puinhoop werd of niet alles ten volle benut werd wat die persoon kon bereiken.
(Ja lees hier een stukje frustatie van mijn kant, maar het meeste van mijn irritatie heb ik wel verwerkt
Mijn oudste is 20. Ik sta regelmatig te kijken van hoe volwassen hij is. Hoe hij nadenkt over zaken, dingen afweegt, verstandige beslissingen neemt. En dat maakt mij trots. Zo anders dan zijn puberende broertje die echt als een puber denkt, reageert en handelt.
Ik ben het helemaal met je eens dat een ouder "een hoop zou moeten moeten". Maar ouder zijn is echt heel erg ingewikkeld en naast ouder ben je ook mens met je eigen weeffouten en problemen. Daarbij verandert de visie op goed ouderschap ook nog eens met de tijd.
Ik doe mijn best, net zoals mijn ouders toen hun best deden (ga ik vanuit) en ik hoop dat 'mijn best' beter uitpakt dan 'hun best' heeft uitgepakt.
Doorpakkend op jouw problematiek (dus eigenlijk offtopic) denk ik ook dat er tegenwoordig in de pedogiek, psychologie en psychiatrie een te zwaar belang aan bepaalde gebeurtenissen in de jeugd wordt gehangen. Ik vind het moeilijk om dat op de juiste manier uit te leggen. Ik zaleen poging doen.
Net zoiets als met roken; We weten allemaal dat roken slecht is maar wanneer iemand longkanker krijgt die rookt, wordt automatisch aangenomen dat de oorzaak roken is terwijl die bijvoorbeeld ook aan het werken met asbest zou kunnen liggen.
Daarom ben ik dus meer voor praktische psychologie waar gewerkt wordt in het nu en de toekomst ipv het zoeken van de oorzaak in het verleden.
En om heel eerlijk te zijn ben ik doodsbang voor wat ik ga vinden als ik moet gaan graven in mijn jeugd.
Jij zegt dat hij wettelijk volwassen is en ik lees alleen dat hij nog moet gaan studeren.quote:
[..]
Ik heb geen idee hoe oud TS is. Jij wel?
Mijn oudste is 20. Ik sta regelmatig te kijken van hoe volwassen hij is. Hoe hij nadenkt over zaken, dingen afweegt, verstandige beslissingen neemt. En dat maakt mij trots. Zo anders dan zijn puberende broertje die echt als een puber denkt, reageert en handelt.
Ik ben het helemaal met je eens dat een ouder "een hoop zou moeten moeten". Maar ouder zijn is echt heel erg ingewikkeld en naast ouder ben je ook mens met je eigen weeffouten en problemen. Daarbij verandert de visie op goed ouderschap ook nog eens met de tijd.
Ik doe mijn best, net zoals mijn ouders toen hun best deden (ga ik vanuit) en ik hoop dat 'mijn best' beter uitpakt dan 'hun best' heeft uitgepakt.
Doorpakkend op jouw problematiek (dus eigenlijk offtopic) denk ik ook dat er tegenwoordig in de pedogiek, psychologie en psychiatrie een te zwaar belang aan bepaalde gebeurtenissen in de jeugd wordt gehangen. Ik vind het moeilijk om dat op de juiste manier uit te leggen. Ik zaleen poging doen.
Net zoiets als met roken; We weten allemaal dat roken slecht is maar wanneer iemand longkanker krijgt die rookt, wordt automatisch aangenomen dat de oorzaak roken is terwijl die bijvoorbeeld ook aan het werken met asbest zou kunnen liggen.
Daarom ben ik dus meer voor praktische psychologie waar gewerkt wordt in het nu en de toekomst ipv het zoeken van de oorzaak in het verleden.
En om heel eerlijk te zijn ben ik doodsbang voor wat ik ga vinden als ik moet gaan graven in mijn jeugd.
Maar laten we het on topic houden hier, sorry TS ik ben schuldig
Ik zou het goede voorbeeld moeten geven en dit topic verder open houden voor TS zijn vragen.
Deze discussie kunnen we altijd ergens anders voortzetten als Ouder1 daar behoefte aan heeft.
Eens?
Hell To The Liars
Klopt.quote:
[..]
Dat ben ik helemaal met je eens.
Alleen die wijste persoon in het gezin mag nooit en te nimmer het kind zijn.
Dus die wijste persoon zou ook een opa of oma, of pleeggezin kunnen zijn.
Dat de ouder niet de verantwoordelijkheid kan dragen is 1 en soms niet te voorkomen.
Echter die verantwoordelijk hoort en mag niet bij een kind komen te liggen (ook niet als hij een jong volwassene is).
Ik heb het hier echter over problematiek tussen ouder en kind. De casus van TS lijkt mij op het eerste gezicht vrij helder en niet al te ingewikkeld.
* Vader heeft een burnout (uitgeput, moe, moedeloos, negatief, depressief, kort lontje, wegloop gedrag.. kan allemaal)
* Moeder wordt geconfronteerd met een echtgenoot die daarmee worstelt, is haar steun kwijt en het lijkt mij dat ze de vader in deze situatie (verzuim) ook meer op haar lip heeft zitten
* Gevolg; Ze krijgen een relatiecrisis waar de kinderen onder lijden
* Vader krijgt al hulp
Zoals TS al zegt werkt een weekje samen weg niet. Dat lijkt er op dat mijn conclusie klopt. Ze moeten juist ruimte krijgen tussen elkaar. Op kunnen laden. Ontspannen.
Imho is een jong volwassen kind die daar een hand in reikt niet te veel gevraagd. Het is geen relatie therapie die hij moet geven, noch is het zijn verantwoordelijkheid.
Hij zou het ook leuk kunnen vinden (hij is tenslotte geen puber meer) en zijn band met zijn ouders zo kunnen aanhalen (waardoor een advies misschien wel goed ontvangen gaat worden op termijn?)
Ach.. Ik weet dat mijn oudste het doet. Zegt hij niet hoor.. maar ik ben niet gek. "Mam.. lekker samen de hond uitlaten?", "Zin in een goede film op de streamer?", "Kan je me helpen met leren voor mijn tentamen?" tot "Kom, gaan we lekker even samen de stad in." Heeft hij mij echt niet bij nodig maar hij weet dat het mij helpt in mijn gevecht tegen depressie en hij vindt het zelf ook gezellie saampjes.
Oh, dan is het goed?quote:
[..]
Uit de OP maak ik op dat TS wettelijk volwassen is en dat er twee pubers in huis zijn. 12 t/m 17 jaar.. kan dus prima een 15 en 17 jarige zijn.
Er zit nogal een verschil tussen je struggles aan de kant zetten en je kinderen in je struggles betrekken vind je niet?quote:Kinderen en buitenstaanders (die vaak geen kinderen hebben) die denken dat ouders superwezens zijn die hun persoonlijke struggels 'gewoon' aan de kant kunnen zetten in het belang van hun kinderen... Het blijft mij verbazen.
Het lage niveau van begrijpend lezen bij mensen die zich toch blijkbaar graag bezig houden met geschreven discussies trouwens ook.
Verschil met je vorige post dat je het nu wel iets genuanceerder brengt.quote:Ik ageer tegen die denkwijze en de wijze waarop 'men' denkt de problematiek in te moeten vliegen. Daarbij probeer ik mij niet alleen in te leven in de problematiek van de kinderen maar ook in die van de ouders waarna ik nadenk over welke benadering de meeste kans op succes zal hebben.
Ook dat is weer het ene uiterste tegen het andere uiterste. Af en toe een harde opmerking kan heus geen kwaad. Het is nu ook weer niet zo dat je je ouders met fluwelen handschoentjes moet behandelen. Als mijn ma zich zo zou gedragen zou ik ook zeggen dat ze eens normaal moet doen en iets haar problemen moet doen. Zou andersom ook zo gebeuren trouwens.quote:Zover ik weet hebben dwang en het strooien met verwijten nog maar zelden succes geboekt. Al helemaal net wanneer het gaat om psychologische problematiek als burnouts, depressies en relatieproblemen. Begrip en het reiken van een helpende hand wel.
"Kom, ga je met me mee sporten?" zal ten alle tijden meer succes boeken dan:
"Wij hebben last van jouw gedrag; Doe er wat aan en ga sporten!"
Ik ben zelf moeder van twee kinderen en ik ben het volledige met Droopie eens.quote:
[..]
Kan jij deze casus ook door de ogen van de ouder bekijken?
Zo, dat escaleerde vrij snel. Ik ga alles eens rustig doorlezen. Ik neem het maar positief op dat hier een discussie over is ontstaan. Ondertussen ben ik al even aan het winkelen geweest met mijn ouders. Dit weekend de stad in gegaan om tv's te bekijken en dergelijke met mijn vader en toevallig heb ik samen met mijn moeder om een dekbedovertrek gekeken. 
Mijn moeder had het idee om de werkkamer van mijn vader welke nu voor de helft opslag is voor oude rommel aan te pakken. Oude platenspelers en LP's heten die dingen volgens mij samen met zijn boeken in een ikea kast te zetten. Een mooi terugtrekhoekje dus. Ondertussen help ik moeders met het zoeken naar dekbedovertrekken, een nieuwe tv kast en dergelijke.
Ik zie de ruzies vaak voortkomen uit een soort pingpong effect. Veel op elkaar reageren op momentjes rond etenstijd. Dat zijn net van die momentjes waarop iedereen 'moe' is. Zelf heb ik aangegeven om wat meer met het koken te doen enzo, echter doen mijn ouders het altijd zelf omdat dat sneller gaat volgens hun. Als ik dit soort relatief kleine dingetjes onschadelijk kan maken als het ware dan scheelt dat al een hoop.
Mijn moeder had het idee om de werkkamer van mijn vader welke nu voor de helft opslag is voor oude rommel aan te pakken. Oude platenspelers en LP's heten die dingen volgens mij samen met zijn boeken in een ikea kast te zetten. Een mooi terugtrekhoekje dus. Ondertussen help ik moeders met het zoeken naar dekbedovertrekken, een nieuwe tv kast en dergelijke.
Ik zie de ruzies vaak voortkomen uit een soort pingpong effect. Veel op elkaar reageren op momentjes rond etenstijd. Dat zijn net van die momentjes waarop iedereen 'moe' is. Zelf heb ik aangegeven om wat meer met het koken te doen enzo, echter doen mijn ouders het altijd zelf omdat dat sneller gaat volgens hun. Als ik dit soort relatief kleine dingetjes onschadelijk kan maken als het ware dan scheelt dat al een hoop.
Dat klinkt logisch. Je vormt jezelf mede door je omgeving. We maken elkaar als het ware. Men neemt problemen en sympathie vaak van elkaar over zeker in een scholar-mentor verhouding met emotionele binding. Als iemand hoest in een ruimte, dan geeft dat 'anderen' een signaal dat het oke is om te hoesten en dus gaat iedereen achterelkaar hoesten. Ik merk soms ook wel eens dat ik wat trekjes van mijn ouders heb haha. Controle willen hebben heb ik duidelijk van moeders en het met rust gelaten willen worden van mijn vader. Ik denk dat dit soort dingen al een basis hebben in de karaktereigenschappen van een persoon.quote:
[..]
En in bepaalde gevallen hun ouders, mede daardoor, debet zijn geworden aan hun problematiek.
Dus wees niet verbaasd als je bij andere (ook) een gevoelige snaar raak.
Mijn moeder heeft ook heel veel moeite gehad met het leven, en daardoor zijn er weeffouten in mijn opvoeding ontstaan, tijdens therapie is dat heel goed uitgelegd hoe zulke dingen werken en ook bij anderen.
Zelf heb ik geen centraal vertrouwenspersoon. Hier en daar drop ik wat dingen. Met vreemden chatten helpt mij ook. Eens in de zoveel tijd, kan zijn een week of een paar maanden zoek ik gewoon een anoniem persoon op op het internet en dan doe ik even een babbel over wat me dwars zit. Het is niet ideaal, maar ook zeker niet slecht of destructief te noemen. Beetje half werk dat wel.quote:
Kleine toevoeging.
Wat ik mij dan ook afvraag, naar wie gaat TS nu toe als hij zelf problemen heeft, want als je ouders al zoveel problemen hebben, is een veel voorkomende reactie, ik papa en mama hebben al zoveel problemen, ik wil ze niet nog meer belasten.
Zo werkt dat vaak.
Ik ben inderdaad volwassen. De kern van het probleem loopt al enkele jaren hoor(dus ook toen ik nog puber was). Ik zie zelf wel wat problemen ontstaan bij mijn broertjes. De een trekt zich alleen maar terug en de andere gaat er alleen maar brutaal tegen in. Dit kan ook pubergedrag zijn natuurlijk. Zelf ben ik van nature vrij rustig en op mezelf. Volgens mij gaat het om de balans van de veilige omgeving. Een ruzie kan eens gebeuren, een meningsverschil is prima, maar het moet geen gevolgen hebben voor de vorming van het individu. Achteraf kan ik bijvoorbeeld zeggen dat ik nooit vrienden wou uitnodigen thuis omdat ik bang was dat mijn ouders weer een ruzietje kregen. Enzovoorts.quote:
[..]
Mmm.. Ouders moeten hun eigen problemen oplossen want ze zijn volwassen..
Volwassen kinderen (TS) moet zijn problemen bij zijn ouders neer kunnen leggen?
Ik denk dat je TS als minderjarig kind ziet maar TS is volwassen.
Tot nu toe gaat mijn studie nog prima. Af en toe heb ik wel dagen dat ik er niet mee bezig kan omdat mijn hoofd vol zit met oa het onderwerp van deze topic.quote:
[..]
Wettelijk volwassen ja.
Hij is geen 30 en de wettelijke zorgplicht vervalt niet op je 18e.
Of zou TS op zijn 18e moeten gaan werken en zijn studie niet vervolgen omdat het thuis onthoudbaar is om te wonen.
Met een goede opvoeding en goede stimulans word een basis gelegd voor een vruchtbaar vervolg na de jeugd.
We kennen allemaal wel zo iemand waar heel veel meer inzat maar door omstandigheden het leven een puinhoop werd of niet alles ten volle benut werd wat die persoon kon bereiken.
(Ja lees hier een stukje frustatie van mijn kant, maar het meeste van mijn irritatie heb ik wel verwerkt
Hm, dit gaat wat te ver als ik het naast mijn situatie leg. Ik omschrijf mijn situatie niet als een landschap tussen twee loopgraven, maar als een mooie wei waar af en toe(en soms vaak) een orkaan over een walst of iets dergelijks. Mijn ouders zorgen voor de rest goed voor mij en mijn broertjes hoor. Alleen de sfeer is niet te pruimen soms.quote:
[..]
Dat ben ik helemaal met je eens.
Alleen die wijste persoon in het gezin mag nooit en te nimmer het kind zijn.
Dus die wijste persoon zou ook een opa of oma, of pleeggezin kunnen zijn.
Dat de ouder niet de verantwoordelijkheid kan dragen is 1 en soms niet te voorkomen.
Echter die verantwoordelijk hoort en mag niet bij een kind komen te liggen (ook niet als hij een jong volwassene is).
Mee eens. Het is beter om te bouwen aan een sterke fundering of muur of wat voor beeldspraak je ook maar wilt gebruiken ipv achterom te kijken en te gaan jammeren om al je ingestorte werk. Al kan het wel handig zijn om lessen te trekken uit je eigen gemaakte fouten.quote:
[..]
Daarom ben ik dus meer voor praktische psychologie waar gewerkt wordt in het nu en de toekomst ipv het zoeken van de oorzaak in het verleden.
Nature and nurture. Het is een samenwerking, niet alleen het één of het ander.quote:
Ik merk soms ook wel eens dat ik wat trekjes van mijn ouders heb haha. Controle willen hebben heb ik duidelijk van moeders en het met rust gelaten willen worden van mijn vader. Ik denk dat dit soort dingen al een basis hebben in de karaktereigenschappen van een persoon.
Persoonlijk denk ik dat karakter(eigenschappen) in je genen zit, hoe je er mee dealt (gedrag) in nurture.
Ik kom uit een gebroken familie en ik heb gelukkig enkele 'verloren' familieleden mogen leren kennen die buiten een bloedband geen enkel contact hebben gehad met mijn familie.
Vreemd genoeg herken ik sterke familietrekjes in het karakter bij hen gewoon terug.
Bij een nicht was het zelfs creepy.. Dezelfde auto als mijn vader (merk, type, bouwjaar en kleur), dezelfde eetkamerstoelen als ik, dezelfde vloerbedekking als ik, dezelfde verzamelingen als ik.
P.s. Hoesten is een reflex, niet zo zeer een keuze.
Je kunt zeggen dat je last hebt van de slechte sfeer en je ouders dringend verzoeken daar wat aan te gaan doen. Verder niet mee bemoeien en ook niet gaan helpen. Laat ze het zelf uitzoeken.
Je kan iemand verzoeken om niet het gras te maaien om acht uur in de ochtend of om de auto net pal voor de ramen te parkeren. Ik kan wel aangegeven dat de sfeer wat negatief is en dat heb ik ook wel gedaan. Voor een deel kan ik zelf die sfeer verbeteren, al moet het niet mijn volledige taak zijn. Meer helpen in de zin van onderdeel uitmaken van.quote:
Je kunt zeggen dat je last hebt van de slechte sfeer en je ouders dringend verzoeken daar wat aan te gaan doen. Verder niet mee bemoeien en ook niet gaan helpen. Laat ze het zelf uitzoeken.
Niet jij maar zij zijn de negatieve factoren en zij nemen hun verantwoordelijkheid niet. Een kind kan dat gat niet opvullen en moet dat volgens mij ook niet willen. Je begeeft je op glad ijs.quote:
[..]
Je kan iemand verzoeken om niet het gras te maaien om acht uur in de ochtend of om de auto net pal voor de ramen te parkeren. Ik kan wel aangegeven dat de sfeer wat negatief is en dat heb ik ook wel gedaan. Voor een deel kan ik zelf die sfeer verbeteren, al moet het niet mijn volledige taak zijn. Meer helpen in de zin van onderdeel uitmaken van.
Ik zie mezelf ook zeker niet als de negatieve factor.quote:
[..]
Niet jij maar zij zijn de negatieve factoren en zij nemen hun verantwoordelijkheid niet. Een kind kan dat gat niet opvullen en moet dat volgens mij ook niet willen. Je begeeft je op glad ijs.
Hoe reageerden ze daar toen op?quote:
Ik kan wel aangegeven dat de sfeer wat negatief is en dat heb ik ook wel gedaan.
Ze geven elkaar de schuld en we hebben het er vervolgens niet echt over. Soms als ik dat zeg, dan letten ze er wel even op op korte termijn.quote:
[..]
Hoe reageerden ze daar toen op?
Lijkt dat ze op zich wel van goede wil zijn maar de vaardigheid missen om 'goed' ruzie te maken.quote:
[..]
Ze geven elkaar de schuld en we hebben het er vervolgens niet echt over. Soms als ik dat zeg, dan letten ze er wel even op op korte termijn.
En juist daarom is het zo belangrijk om verder onderzoek te doen naar de werkelijke oorzaak. Juist daarom is het belangrijk om uit te zoeken wat er precies ten grondslag ligt aan de problematiek die iemand ervaart.quote:
Doorpakkend op jouw problematiek (dus eigenlijk offtopic) denk ik ook dat er tegenwoordig in de pedogiek, psychologie en psychiatrie een te zwaar belang aan bepaalde gebeurtenissen in de jeugd wordt gehangen.
Ik vind het moeilijk om dat op de juiste manier uit te leggen. Ik zaleen poging doen.
Net zoiets als met roken; We weten allemaal dat roken slecht is maar wanneer iemand longkanker krijgt die rookt, wordt automatisch aangenomen dat de oorzaak roken is terwijl die bijvoorbeeld ook aan het werken met asbest zou kunnen liggen.
Wanneer je weet waar het vandaan komt, kun je er iets mee. Dan kun je beginnen met leren om het een plek te geven en leren om er op een andere manier mee om te gaan.
Even jouw voorbeeld volgend: als iemand die rookt longkanker krijgt, is onderzoek naar de oorzaak van de longkanker erg belangrijk. Als er automatisch vanuit gegaan wordt dat het roken de oorzaak is en er dus geen onderzoek gedaan wordt, dan komt men er (in de gevallen dat het roken niet de oorzaak was) nooit achter dat het een andere oorzaak had. Want het zou inderdaad heel goed kunnen zijn dat bijv. asbest de oorzaak van de longkanker is maar daar kom je nooit achter als je geen onderzoek doet.
Dat is de echte reden dat je 'meer bent voor praktische psychologie'. Je bent doodsbang voor wat je tegen gaat komen als je in je jeugd zou moeten graven. Dat stukje daarvoor is slechts een excuus voor jezelf om je eigen verleden niet onder ogen te hoeven zien.quote:Daarom ben ik dus meer voor praktische psychologie waar gewerkt wordt in het nu en de toekomst ipv het zoeken van de oorzaak in het verleden.
En om heel eerlijk te zijn ben ik doodsbang voor wat ik ga vinden als ik moet gaan graven in mijn jeugd.
Als je een huis gaat renoveren, moet je als eerste de fundering aanpakken. Als je gaat bouwen op een slechte fundering dan zal dat uiteindelijk voor problemen gaan zorgen. Je zult het niet gelijk merken, in het begin ziet het er geweldig uit, maar zelfs het sterkst gebouwde huis is niet bestand tegen de destructieve kracht van een slechte fundering.
Je verleden is je fundering. Pas als je fundering goed is kun je gaan beginnen aan het bouwen van het huis.quote:
[..]
Mee eens. Het is beter om te bouwen aan een sterke fundering of muur of wat voor beeldspraak je ook maar wilt gebruiken ipv achterom te kijken en te gaan jammeren om al je ingestorte werk. Al kan het wel handig zijn om lessen te trekken uit je eigen gemaakte fouten.
Alleen kan je je verleden niet veranderen. Dat is zoals het is. Leuk dat zo'n psycholoog dan heeft besloten dat je ouders de schuld hebben... probleem bestaat nog steeds. Dat probleem verandert niet door wat diepzinnig navelstaren en oorzaken zoeken in het verleden.quote:
[..]
Je verleden is je fundering. Pas als je fundering goed is kun je gaan beginnen aan het bouwen van het huis.
Daarom klopt de vergelijking met een huis en fundering ook niet. Zou je die dingen wel als vergelijking willen gebruiken dan kom je me die ouderwetse psychologie niet verder dan het wijzen naar de fundering en het uiten van een vermoeden waar het probleem met de fundering zit.
En daar oeverloos over lullen.
Die ouderwetse psychologie wordt daarna ook niet praktisch namelijk.
Ik ben heel erg behulpzaam tegenover mijn ouders (die met allerlei problemen zitten), maar als er door hen op zo'n manier tegen mij gepraat zou worden als jij nu doet zou ik er snel klaar mee zijnquote:
[..]
Hoe oud ben jij eigenlijk? Ken je de klappen van het leven al zo door en door dat jij de persoon bent die jouw ouders kan en moet vertellen hoe zij hun struggels te lijf moeten gaan?
Ik worstel zelf met een depressie maar echt hè.. als mijn zoons mij hier zouden komen vertellen dat ik maar moet gaan hardlopen en sporten dan denk ik dat ze pas echt te weten komen hoe pissig ik kan worden.
De jeugd van tegenwoordig
Als het jou echt aan het hart gaat en je echt begaan bent met je ouders; steek er dan zelf energie in. Vraag je vader je te helpen met sporten/wandelen oid, neem je moeder lekker mee naar buiten; vraag haar advies over een aankoop bv (Mam.. ik wil een nieuwe dekbedhoes; jij weet altijd goed waar ik op moet letten, ga je gezellig mee?). Maar ga ze de les niet lopen lezen over wat ze volgens jou allemaal moeten doen om problemen waar jij totaal geen kaas van hebt gegeten het hoofd te bieden.
Eender met familieleden. Ipv bij hen te gaan klagen over je ouders kan je ook hun hulp in schakelen bij het bieden van steun, afleiding en ontspanning. "Hee.. Paps en Mams zitten er gewoon ff doorheen. Ik doe wat ik kan maar het zou echt super zijn als jullie Pap of Mam ook eens mee de deur uit nemen los van elkaar."
Tails tell tales
Nee je kunt het verleden niet veranderen, maar je kunt de invloed die het op dit moment nog op jouw leven heeft wel veranderen.quote:
[..]
Alleen kan je je verleden niet veranderen. Dat is zoals het is.
Een psycholoog zal nooit bezig zijn met 'schuld'. Een psycholoog zal onderzoeken, samen met jou, wat er in het verleden gebeurd is en op welke manier dat effect heeft gehad op jou. En op welke manier dat nog steeds invloed heeft op jouw leven en jouw gedrag. Terug kijken op hoe bepaalde dingen zijn gegaan kan er ook voor zorgen dat je de situaties van toen op een andere manier gaat zien.quote:Leuk dat zo'n psycholoog dan heeft besloten dat je ouders de schuld hebben... probleem bestaat nog steeds. Dat probleem verandert niet door wat diepzinnig navelstaren en oorzaken zoeken in het verleden.
Pas als je weet wat het probleem is, kun je er echt iets mee doen.
Mijn vergelijking met de fundering klopt als een zwerende vinger.quote:Daarom klopt de vergelijking met een huis en fundering ook niet. Zou je die dingen wel als vergelijking willen gebruiken dan kom je me die ouderwetse psychologie niet verder dan het wijzen naar de fundering en het uiten van een vermoeden waar het probleem met de fundering zit.
En daar oeverloos over lullen.
Die ouderwetse psychologie wordt daarna ook niet praktisch namelijk.
Je onderzoekt eerst de fundering, als je eenmaal weet wat er mis is met de fundering kun je beginnen met het renoveren van de fundering. En wanneer je klaar bent met de fundering, begin je met de renovatie van het huis. Want met enkel een goede fundering, heb je nog geen goed huis.
Het is niet 'het één of het ander', het is 'en-en'. Eerst renoveer je de fundering, dan renoveer je het huis.
Een effectieve behandeling bestaat, in veel gevallen, dan ook uit zowel psycho- als gedragstherapie.
Euhm......soms moet je even je verleden in om te weten waar het knelt.quote:
[..]
Alleen kan je je verleden niet veranderen. Dat is zoals het is. Leuk dat zo'n psycholoog dan heeft besloten dat je ouders de schuld hebben... probleem bestaat nog steeds. Dat probleem verandert niet door wat diepzinnig navelstaren en oorzaken zoeken in het verleden.
Daarom klopt de vergelijking met een huis en fundering ook niet. Zou je die dingen wel als vergelijking willen gebruiken dan kom je me die ouderwetse psychologie niet verder dan het wijzen naar de fundering en het uiten van een vermoeden waar het probleem met de fundering zit.
En daar oeverloos over lullen.
Die ouderwetse psychologie wordt daarna ook niet praktisch namelijk.
Ik zit ook met verschillende issue's door bepaalde zaken die mijn ouders gezegd of gedaan hebben.
Dat is nou eenmaal gebeurd, en daar moet IK mee aan de slag, niet mijn ouders.
Hoe ik op dat soort zaken reageer is MIJN verantwoordelijkheid.
Echter had ik pas door hoe het zat toen ik over mijn verleden begon te praten, pas toen ik weer voelde wat het met mij gedaan had wist wat mijn problemen waren en kon ik eraan gaan werken.
Daar hoef ik mijn ouders niet de schuld van te geven.
Precies..quote:
[..]
Euhm......soms moet je even je verleden in om te weten waar het knelt.
Ik zit ook met verschillende issue's door bepaalde zaken die mijn ouders gezegd of gedaan hebben.
Dat is nou eenmaal gebeurd, en daar moet IK mee aan de slag, niet mijn ouders.
Hoe ik op dat soort zaken reageer is MIJN verantwoordelijkheid.
Echter had ik pas door hoe het zat toen ik over mijn verleden begon te praten, pas toen ik weer voelde wat het met mij gedaan had wist wat mijn problemen waren en kon ik eraan gaan werken.
Daar hoef ik mijn ouders niet de schuld van te geven.
Je hebt gelijk, sorry voor de offtopic discussie.quote:
Ik denk dat er zo eerst wel genoeg over gezegd is. ^^
OT:
Hoe gaat het nu?
Had een drukke week, vandaar mijn afwezigheid.quote:
[..]
Je hebt gelijk, sorry voor de offtopic discussie.
OT:
Hoe gaat het nu?
Het gaat best goed, al is mijn moeder bloedje boos op mijn jongste broertje. Nu is dit ook wel een vervelende puber keer twee. Kan me niet herinneren dat mijn andere broertje of ik zo vervelend waren. Los van dat conflict gaat het best goed. Ik gok dat alle ruzietjes enzo met een dikke derde zijn afgenomen. De tijd zal het leren. Af en toe wat leuke dingen doen met mijn ouders en ze wat helpen met het huishouden moet goed genoeg zijn. Voor de rest heb ik geen invloed. Mocht het minder gaan, dan raadpleeg ik familie en desnoods de huisarts denk ik.
Fijn om te horen dat het wat beter gaat.quote:
[..]
Had een drukke week, vandaar mijn afwezigheid.
Het gaat best goed, al is mijn moeder bloedje boos op mijn jongste broertje. Nu is dit ook wel een vervelende puber keer twee. Kan me niet herinneren dat mijn andere broertje of ik zo vervelend waren. Los van dat conflict gaat het best goed. Ik gok dat alle ruzietjes enzo met een dikke derde zijn afgenomen. De tijd zal het leren. Af en toe wat leuke dingen doen met mijn ouders en ze wat helpen met het huishouden moet goed genoeg zijn. Voor de rest heb ik geen invloed. Mocht het minder gaan, dan raadpleeg ik familie en desnoods de huisarts denk ik.
Wbt je broertje en zijn pubergedrag, het kan natuurlijk zijn dat hij onbewust reageert op de spanningen en zich daarom gaat afzetten en misdragen.
Praat je weleens met je broertjes over de spanningen tussen je ouders?
|
|
