R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi,
Mijn ouders zijn beide wat overspannen. Mijn vader heeft hier begeleiding voor gekregen vanuit zijn werkgever. Dit gaat al beter dan een jaar geleden, echter is hij nog lang niet de oude. Het lijkt wel of de burn out van mijn vader een causaal verband heeft met de overspannenheid van mijn moeder. Beide vliegen ze snel op, hebben een korter lontje en hebben vaker ruzie enzovoorts.
Ook geven ze elkaar contant de schuld van alles. Het komt wat neer op het kinderachtige gedrag van 'als jij stopt met slaan, dan stop ik ook'. De ander moet dus eerst iets doen of laten. Het is erg lastig deze situatie. Mijn vader wil meer met rust worden gelaten terwijl mijn moeder haar overal mee bemoeien wil. Ze wil ook geen baan zoeken, ook niet als ik mijn hulp aanbied. Zelf heb ik het idee dat als mijn moeder een leuke baan kan vinden er veel negativiteit kan verdwijnen. Ze is dan minder vaak thuis, heeft leuke collega's om wat tegenaan te praten etc. Die paar wasjes of het stoffen wat ze dan niet op kan pakken doe ik wel of een van mijn broertjes. Misschien bekijk ik deze situatie wel helemaal verkeerd. Zelf ben ik de dupe van het geheel aangezien ik er tussen in sta en alles van beide aan moet horen. Dit neemt stress met zich mee en een gevoel van machteloosheid.
Mijn vraag is dus, hoe kan ik dit oplossen? Aan welke touwtjes kan ik trekken?
Oh een weekje weg met z'n tweeën werkt niet. Althans in de afgelopen anderhalf jaar zijn ze twee keer weg geweest en hun 'mood' was nog steeds hetzelfde....
Mijn ouders zijn beide wat overspannen. Mijn vader heeft hier begeleiding voor gekregen vanuit zijn werkgever. Dit gaat al beter dan een jaar geleden, echter is hij nog lang niet de oude. Het lijkt wel of de burn out van mijn vader een causaal verband heeft met de overspannenheid van mijn moeder. Beide vliegen ze snel op, hebben een korter lontje en hebben vaker ruzie enzovoorts.
Ook geven ze elkaar contant de schuld van alles. Het komt wat neer op het kinderachtige gedrag van 'als jij stopt met slaan, dan stop ik ook'. De ander moet dus eerst iets doen of laten. Het is erg lastig deze situatie. Mijn vader wil meer met rust worden gelaten terwijl mijn moeder haar overal mee bemoeien wil. Ze wil ook geen baan zoeken, ook niet als ik mijn hulp aanbied. Zelf heb ik het idee dat als mijn moeder een leuke baan kan vinden er veel negativiteit kan verdwijnen. Ze is dan minder vaak thuis, heeft leuke collega's om wat tegenaan te praten etc. Die paar wasjes of het stoffen wat ze dan niet op kan pakken doe ik wel of een van mijn broertjes. Misschien bekijk ik deze situatie wel helemaal verkeerd. Zelf ben ik de dupe van het geheel aangezien ik er tussen in sta en alles van beide aan moet horen. Dit neemt stress met zich mee en een gevoel van machteloosheid.
Mijn vraag is dus, hoe kan ik dit oplossen? Aan welke touwtjes kan ik trekken?
Oh een weekje weg met z'n tweeën werkt niet. Althans in de afgelopen anderhalf jaar zijn ze twee keer weg geweest en hun 'mood' was nog steeds hetzelfde....
Daar heb ik het geld niet voor. Misschien over een jaartje als ik verder ga studeren. Maar dan nog, het is ook niet prettig voor mijn vervelende puber broertjes.quote:
Vervelend dan, op kamers ook geen optie ?quote:Op vrijdag 27 januari 2017 17:36 schreef RainbowJoe het volgende:
[..]
Daar heb ik het geld niet voor. Misschien over een jaartje als ik verder ga studeren. Maar dan nog, het is ook niet prettig voor mijn vervelende puber broertjes.
't gaat
Wellicht folders over relatietherapie over de salontafel uitspreiden?
Een rouwboeket laten bezorgen met op het kaartje: ivm de grafstemming in huis?
Of je kaart het aan bij de ouder waar je het best mee kan praten.
Een rouwboeket laten bezorgen met op het kaartje: ivm de grafstemming in huis?
Of je kaart het aan bij de ouder waar je het best mee kan praten.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Wat vervelend dat jullie er zo onder lijden. Denk je dat je ouders zich dat realiseren? Hebben jullie dat al eens besproken?
Misschien is het ook een idee om het met een betrokken opa/oma/tante/buurvrouw ofzo te bespreken, samen met je ouders?
Misschien is het ook een idee om het met een betrokken opa/oma/tante/buurvrouw ofzo te bespreken, samen met je ouders?
But while the earth sinks to its grave
You sail to the sky on the crest of a wave
You sail to the sky on the crest of a wave
Je bent hun kind, niet hun psych. En kan dus weinig voor ze doen.
Wat je wel kan doen is heel duidelijk aangeven dat dit echt zo niet meer kan en je wil dat ze hulp zoeken. Dat dit een te zware tol trekt op jou en de andere kinderen.
Probeer verder zoveel mogelijk bezigheden buiten de deur te hebben zodat de spanning die jij oploopt door hun gedoe gezond kan afvloeien en zo min mogelijk last hebt ervan.
Maar meer als een keer stevig om de tafel om te vertellen hoe dit voor jou is en dat je het slecht trekt moet je eigenlijk niet willen.
Heb je evt familie/vrienden van je ouders waarbij je terecht kan? Bij wie je je eigen een beetje kwijt kan en die evt met je ouders kunnen praten, die ook kunnen aangeven dat jullie als kinderen hier erg onder lijden?
Wat je wel kan doen is heel duidelijk aangeven dat dit echt zo niet meer kan en je wil dat ze hulp zoeken. Dat dit een te zware tol trekt op jou en de andere kinderen.
Probeer verder zoveel mogelijk bezigheden buiten de deur te hebben zodat de spanning die jij oploopt door hun gedoe gezond kan afvloeien en zo min mogelijk last hebt ervan.
Maar meer als een keer stevig om de tafel om te vertellen hoe dit voor jou is en dat je het slecht trekt moet je eigenlijk niet willen.
Heb je evt familie/vrienden van je ouders waarbij je terecht kan? Bij wie je je eigen een beetje kwijt kan en die evt met je ouders kunnen praten, die ook kunnen aangeven dat jullie als kinderen hier erg onder lijden?
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Kan ook zijn dat ze gewoon klaar met elkaar zijn en "voor jullie" nog even doorzetten. Misschien dat eens bespreekbaar maken en aangeven dat jullie onder de huidige situatie ook te lijden hebben.
And so is the past
Misschien kun je het eens met je huisarts bespreken.. Die heeft misschien wel tips en kan met je meedenken over hoe je hier mee om kan gaan. Misschien kun je een aantal gesprekken krijgen samen met je ouders en bijvoorbeeld een psycholoog, waarin je kunt uitleggen hoe het jou/jullie beïnvloed en eventueel samen naar een oplossing zoeken..
quote:
Wellicht folders over relatietherapie over de salontafel uitspreiden?
Een rouwboeket laten bezorgen met op het kaartje: ivm de grafstemming in huis?
Of je kaart het aan bij de ouder waar je het best mee kan praten.
Als ik met een praat en de boel aankaart, dan krijg ik een zeikpartij dat het aan de ander ligt. Dusja... Ik zou het wel eens met mijn opa en oma kunnen bespreken.quote:Op vrijdag 27 januari 2017 17:51 schreef Njosnavelin het volgende:
Wat vervelend dat jullie er zo onder lijden. Denk je dat je ouders zich dat realiseren? Hebben jullie dat al eens besproken?
Misschien is het ook een idee om het met een betrokken opa/oma/tante/buurvrouw ofzo te bespreken, samen met je ouders?
De familie is niet echt close helaas en ik zie mezelf het niet aan vrienden vertellen. Beschouw ze ook niet als heeeeeele goede vrienden, gewoon normaal zeg maar. Ik kan alleen mijn opa en oma benaderen hiervoor denk ik.quote:
Heb je evt familie/vrienden van je ouders waarbij je terecht kan? Bij wie je je eigen een beetje kwijt kan en die evt met je ouders kunnen praten, die ook kunnen aangeven dat jullie als kinderen hier erg onder lijden?
Hier heb ik ook wel eens aan gedacht. Het gekke is dus dat er soms een paar dagen niets aan de hand is en ze het leuk hebben en soms is het een paar dagen ellende.quote:Op vrijdag 27 januari 2017 18:18 schreef nogeenoudebekende het volgende:
Kan ook zijn dat ze gewoon klaar met elkaar zijn en "voor jullie" nog even doorzetten. Misschien dat eens bespreekbaar maken en aangeven dat jullie onder de huidige situatie ook te lijden hebben.
Ja zou kunnen, al moet iedereen dan wel instemmen. Misschien als vervolg stap op een babbel met opa en oma.quote:
Misschien kun je het eens met je huisarts bespreken.. Die heeft misschien wel tips en kan met je meedenken over hoe je hier mee om kan gaan. Misschien kun je een aantal gesprekken krijgen samen met je ouders en bijvoorbeeld een psycholoog, waarin je kunt uitleggen hoe het jou/jullie beïnvloed en eventueel samen naar een oplossing zoeken..
Onderschat het niet. Het is knap dat je er via een forum over wilt praten.
Op een willekeurige (rustige dag) zou je het kunnen aankaarten. Met of zonder grootouders is aan jou. Zeg dat je iets belangrijks te bespreken hebt. Dat hun geruzie veel te erg is, dat je het liefst met je broertje het huis uit wilt wanneer dit kan.
Daarbij (en dit is misschien wat hard) vragen of ze uit elkaar gaan zodra wij zelfstandig zijn. Dat geeft mogelijk een hoop rust en duidelijkheid naar elkaar.
Op een willekeurige (rustige dag) zou je het kunnen aankaarten. Met of zonder grootouders is aan jou. Zeg dat je iets belangrijks te bespreken hebt. Dat hun geruzie veel te erg is, dat je het liefst met je broertje het huis uit wilt wanneer dit kan.
Daarbij (en dit is misschien wat hard) vragen of ze uit elkaar gaan zodra wij zelfstandig zijn. Dat geeft mogelijk een hoop rust en duidelijkheid naar elkaar.
Uit elkaar gaan hoeft niet persé. Ze moeten leren frustraties niet op elkaar te uiten. Af en toe een meningsverschil is gezond, maar eens in de paar dagen een ruzie niet. Ik denk dat ze meer hebben aan een soort therapie waarbij doelen gesteld worden en daar aan gewerkt kan worden. Bijvoorbeeld het hardlopen en sporten voor mijn vader, dus meer stoom afblazen op een positieve manier en voor mijn moeder het vinden van een leuke baan met collegas, meer sociaal gebeuren en dergelijke. Zal even zien of zoiets mogelijk is, Met mijn ouders praten over dit moet in ieder geval. Bedankt voor je reactie.quote:
Onderschat het niet. Het is knap dat je er via een forum over wilt praten.
Op een willekeurige (rustige dag) zou je het kunnen aankaarten. Met of zonder grootouders is aan jou. Zeg dat je iets belangrijks te bespreken hebt. Dat hun geruzie veel te erg is, dat je het liefst met je broertje het huis uit wilt wanneer dit kan.
Daarbij (en dit is misschien wat hard) vragen of ze uit elkaar gaan zodra wij zelfstandig zijn. Dat geeft mogelijk een hoop rust en duidelijkheid naar elkaar.
Relatietherapie een optie?quote:
[..]
Uit elkaar gaan hoeft niet persé. Ze moeten leren frustraties niet op elkaar te uiten. Af en toe een meningsverschil is gezond, maar eens in de paar dagen een ruzie niet. Ik denk dat ze meer hebben aan een soort therapie waarbij doelen gesteld worden en daar aan gewerkt kan worden. Bijvoorbeeld het hardlopen en sporten voor mijn vader, dus meer stoom afblazen op een positieve manier en voor mijn moeder het vinden van een leuke baan met collegas, meer sociaal gebeuren en dergelijke. Zal even zien of zoiets mogelijk is, Met mijn ouders praten over dit moet in ieder geval. Bedankt voor je reactie.
Wat zijn dit dan voor passief agressieve ideeën?quote:
Wellicht folders over relatietherapie over de salontafel uitspreiden?
Een rouwboeket laten bezorgen met op het kaartje: ivm de grafstemming in huis?
Of je kaart het aan bij de ouder waar je het best mee kan praten.
It's my life, it's now or never, I ain't gonna live forever.
-
Headstrong to take on anyone.
-
Headstrong to take on anyone.
Hoe oud ben jij eigenlijk? Ken je de klappen van het leven al zo door en door dat jij de persoon bent die jouw ouders kan en moet vertellen hoe zij hun struggels te lijf moeten gaan?quote:
[..]
Uit elkaar gaan hoeft niet persé. Ze moeten leren frustraties niet op elkaar te uiten. Af en toe een meningsverschil is gezond, maar eens in de paar dagen een ruzie niet. Ik denk dat ze meer hebben aan een soort therapie waarbij doelen gesteld worden en daar aan gewerkt kan worden. Bijvoorbeeld het hardlopen en sporten voor mijn vader, dus meer stoom afblazen op een positieve manier en voor mijn moeder het vinden van een leuke baan met collegas, meer sociaal gebeuren en dergelijke. Zal even zien of zoiets mogelijk is, Met mijn ouders praten over dit moet in ieder geval. Bedankt voor je reactie.
Ik worstel zelf met een depressie maar echt hè.. als mijn zoons mij hier zouden komen vertellen dat ik maar moet gaan hardlopen en sporten dan denk ik dat ze pas echt te weten komen hoe pissig ik kan worden.
De jeugd van tegenwoordig
Ze hebben jouw poepert nog schoon geveegd meneer.Als het jou echt aan het hart gaat en je echt begaan bent met je ouders; steek er dan zelf energie in. Vraag je vader je te helpen met sporten/wandelen oid, neem je moeder lekker mee naar buiten; vraag haar advies over een aankoop bv (Mam.. ik wil een nieuwe dekbedhoes; jij weet altijd goed waar ik op moet letten, ga je gezellig mee?). Maar ga ze de les niet lopen lezen over wat ze volgens jou allemaal moeten doen om problemen waar jij totaal geen kaas van hebt gegeten het hoofd te bieden.
Eender met familieleden. Ipv bij hen te gaan klagen over je ouders kan je ook hun hulp in schakelen bij het bieden van steun, afleiding en ontspanning. "Hee.. Paps en Mams zitten er gewoon ff doorheen. Ik doe wat ik kan maar het zou echt super zijn als jullie Pap of Mam ook eens mee de deur uit nemen los van elkaar."
Wie denk jij wel dat je bent om zo'n toon tegen die jongen aan te slaan? Getuigt niet bepaald van een hoge mate van volwassenheid..quote:
[..]
Hoe oud ben jij eigenlijk? Ken je de klappen van het leven al zo door en door dat jij de persoon bent die jouw ouders kan en moet vertellen hoe zij hun struggels te lijf moeten gaan?
Ik worstel zelf met een depressie maar echt hè.. als mijn zoons mij hier zouden komen vertellen dat ik maar moet gaan hardlopen en sporten dan denk ik dat ze pas echt te weten komen hoe pissig ik kan worden.
De jeugd van tegenwoordig
Dat jij kwaad zou worden op jouw zoons als ze je advies zouden proberen te geven omdat ze je proberen te helpen, vind ik oprecht triest en ook getuigen van nogal weinig vertrouwen in en respect voor je zoons. Dat je ouder bent betekent niet dat je alles beter weet, soms weten je kinderen gewoon beter wat goed is voor jou. Het is nogal een dom en arrogant om te denken dat je het allemaal beter weet.
En die opmerking: 'ze hebben jouw poepert nog schoon geveegd meneer'
echt doe ff een beetje normaal.. Ik het net zo makkelijk om keren trouwens: 'over een paar jaar zullen zij jouw poepert schoon vegen mevrouw' Hoezo 'Als het je echt aan het hart gaat..'? Hoe durf je te insinueren dat hij niet echt met zijn ouders begaan is?!quote:Als het jou echt aan het hart gaat en je echt begaan bent met je ouders; steek er dan zelf energie in. Vraag je vader je te helpen met sporten/wandelen oid, neem je moeder lekker mee naar buiten; vraag haar advies over een aankoop bv (Mam.. ik wil een nieuwe dekbedhoes; jij weet altijd goed waar ik op moet letten, ga je gezellig mee?). Maar ga ze de les niet lopen lezen over wat ze volgens jou allemaal moeten doen om problemen waar jij totaal geen kaas van hebt gegeten het hoofd te bieden.
Hij steekt er energie in, maar hij moet niet de rol van hulpverlener op zich nemen.
Bovendien lijden hij en zijn broertjes onder de problemen en het gedrag van zijn ouders. Zijn ouders hebben een verantwoordelijkheid naar hun toe om ervoor te zorgen dat zij niet lijden onder hun problemen..
Hij zegt trouwens helemaal nergens dat hij van plan is om hen de les te lezen. Hij spreekt hier uit wat hij denkt dat goed zou zijn voor zijn ouders.
In gesprek gaan met zijn familieleden en steun en advies bij hen zoeken, is niet 'klagen over je ouders'. Die jongen en zijn broertjes lijden onder de situatie, zij hebben steun nodig. Die ouders zouden zich moeten realiseren dat de wereld niet om hen draait en hun kinderen niet moeten laten lijden onder hun problemen..quote:Eender met familieleden. Ipv bij hen te gaan klagen over je ouders kan je ook hun hulp in schakelen bij het bieden van steun, afleiding en ontspanning. "Hee.. Paps en Mams zitten er gewoon ff doorheen. Ik doe wat ik kan maar het zou echt super zijn als jullie Pap of Mam ook eens mee de deur uit nemen los van elkaar."
Hij zou die dingen helemaal niet moeten hoeven doen.. Zijn ouders zouden de verantwoordelijkheid voor hun eigen welzijn en dat van hun kinderen zelf moeten nemen..
Doe normaal. Als ouder heb je nou eenmaal verplichtingen en verantwoordelijkheden. Uit de OP merk ik dat de kinderen nog niet zo heel oud zijn en nog gewoon opgevoed/verzorgd moeten worden. Als iets niet de bedoeling is is het wel dat de kinderen moeten wijken vanwege de persoonlijke struggles van pa en ma. Ze moeten gewoon niet zo bitchen.quote:
[..]
Hoe oud ben jij eigenlijk? Ken je de klappen van het leven al zo door en door dat jij de persoon bent die jouw ouders kan en moet vertellen hoe zij hun struggels te lijf moeten gaan?
Ik worstel zelf met een depressie maar echt hè.. als mijn zoons mij hier zouden komen vertellen dat ik maar moet gaan hardlopen en sporten dan denk ik dat ze pas echt te weten komen hoe pissig ik kan worden.
De jeugd van tegenwoordig
Als het jou echt aan het hart gaat en je echt begaan bent met je ouders; steek er dan zelf energie in. Vraag je vader je te helpen met sporten/wandelen oid, neem je moeder lekker mee naar buiten; vraag haar advies over een aankoop bv (Mam.. ik wil een nieuwe dekbedhoes; jij weet altijd goed waar ik op moet letten, ga je gezellig mee?). Maar ga ze de les niet lopen lezen over wat ze volgens jou allemaal moeten doen om problemen waar jij totaal geen kaas van hebt gegeten het hoofd te bieden.
Eender met familieleden. Ipv bij hen te gaan klagen over je ouders kan je ook hun hulp in schakelen bij het bieden van steun, afleiding en ontspanning. "Hee.. Paps en Mams zitten er gewoon ff doorheen. Ik doe wat ik kan maar het zou echt super zijn als jullie Pap of Mam ook eens mee de deur uit nemen los van elkaar."
Ouders die denken dat de kinderen alles maar moeten slikken omdat ze toevallig door hun gemaakt zijn, brrrrrr.. Te triest voor woorden deze post.
Uit de OP maak ik op dat TS wettelijk volwassen is en dat er twee pubers in huis zijn. 12 t/m 17 jaar.. kan dus prima een 15 en 17 jarige zijn.quote:
[..]
Doe normaal. Als ouder heb je nou eenmaal verplichtingen en verantwoordelijkheden. Uit de OP merk ik dat de kinderen nog niet zo heel oud zijn en nog gewoon opgevoed/verzorgd moeten worden. Als iets niet de bedoeling is is het wel dat de kinderen moeten wijken vanwege de persoonlijke struggles van pa en ma. Ze moeten gewoon niet zo bitchen.
Ouders die denken dat de kinderen alles maar moeten slikken omdat ze toevallig door hun gemaakt zijn, brrrrrr.. Te triest voor woorden deze post.
Kinderen en buitenstaanders (die vaak geen kinderen hebben) die denken dat ouders superwezens zijn die hun persoonlijke struggels 'gewoon' aan de kant kunnen zetten in het belang van hun kinderen... Het blijft mij verbazen.
Het lage niveau van begrijpend lezen bij mensen die zich toch blijkbaar graag bezig houden met geschreven discussies trouwens ook.
Ik ageer tegen die denkwijze en de wijze waarop 'men' denkt de problematiek in te moeten vliegen. Daarbij probeer ik mij niet alleen in te leven in de problematiek van de kinderen maar ook in die van de ouders waarna ik nadenk over welke benadering de meeste kans op succes zal hebben.
Zover ik weet hebben dwang en het strooien met verwijten nog maar zelden succes geboekt. Al helemaal net wanneer het gaat om psychologische problematiek als burnouts, depressies en relatieproblemen. Begrip en het reiken van een helpende hand wel.
"Kom, ga je met me mee sporten?" zal ten alle tijden meer succes boeken dan:
"Wij hebben last van jouw gedrag; Doe er wat aan en ga sporten!"
Volgens mij is het nooit de bedoeling dat kinderen een adviserende houding moeten aannemen in een gezin. "Hey ga je mee sporten" zou als reactie moeten hebben, knul wees een kind, Mama gaat haar problemen zelf oplossen bij mensen die hier verstand van hebben en die daar voor geleerd hebben.quote:
[..]
Uit de OP maak ik op dat TS wettelijk volwassen is en dat er twee pubers in huis zijn. 12 t/m 17 jaar.. kan dus prima een 15 en 17 jarige zijn.
Kinderen en buitenstaanders (die vaak geen kinderen hebben) die denken dat ouders superwezens zijn die hun persoonlijke struggels 'gewoon' aan de kant kunnen zetten in het belang van hun kinderen... Het blijft mij verbazen.
Het lage niveau van begrijpend lezen bij mensen die zich toch blijkbaar graag bezig houden met geschreven discussies trouwens ook.
Ik ageer tegen die denkwijze en de wijze waarop 'men' denkt de problematiek in te moeten vliegen. Daarbij probeer ik mij niet alleen in te leven in de problematiek van de kinderen maar ook in die van de ouders waarna ik nadenk over welke benadering de meeste kans op succes zal hebben.
Zover ik weet hebben dwang en het strooien met verwijten nog maar zelden succes geboekt. Al helemaal net wanneer het gaat om psychologische problematiek als burnouts, depressies en relatieproblemen. Begrip en het reiken van een helpende hand wel.
"Kom, ga je met me mee sporten?" zal ten alle tijden meer succes boeken dan:
"Wij hebben last van jouw gedrag; Doe er wat aan en ga sporten!"
Want zo'n opmerking betekend al dat hij mee denkt aan oplossingen voor een ouder, terwijl hij op die leeftijd hele andere prioriteiten heeft, of moet hebben.
Ouders dienen te zorgen voor een veilige omgeving voor hun kinderen om in op te groeien.
Lukt ze dat niet in hun eentje, moeten ze daar hulp bij inschakelen en hun kinderen naar daar zo min mogelijk mee belasten.
Ik kan niet in mijn glazen bol kijken, maar hou er rekening mee dat veel "beschadigde" mensen (en dus ook users) hier zijn opgegroeid in een gezin waar de ouder/ kind relatie verstoord zijn/ waren.
En in bepaalde gevallen hun ouders, mede daardoor, debet zijn geworden aan hun problematiek.
Dus wees niet verbaasd als je bij andere (ook) een gevoelige snaar raak.
Mijn moeder heeft ook heel veel moeite gehad met het leven, en daardoor zijn er weeffouten in mijn opvoeding ontstaan, tijdens therapie is dat heel goed uitgelegd hoe zulke dingen werken en ook bij anderen.
Hell To The Liars
Kleine toevoeging.
Wat ik mij dan ook afvraag, naar wie gaat TS nu toe als hij zelf problemen heeft, want als je ouders al zoveel problemen hebben, is een veel voorkomende reactie, ik papa en mama hebben al zoveel problemen, ik wil ze niet nog meer belasten.
Zo werkt dat vaak.
Wat ik mij dan ook afvraag, naar wie gaat TS nu toe als hij zelf problemen heeft, want als je ouders al zoveel problemen hebben, is een veel voorkomende reactie, ik papa en mama hebben al zoveel problemen, ik wil ze niet nog meer belasten.
Zo werkt dat vaak.
Hell To The Liars
Kan jij deze casus ook door de ogen van de ouder bekijken?quote:
[..]
Volgens mij is het nooit de bedoeling dat kinderen een adviserende houding moeten aannemen in een gezin. "Hey ga je mee sporten" zou als reactie moeten hebben, knul wees een kind, Mama gaat haar problemen zelf oplossen bij mensen die hier verstand van hebben en die daar voor geleerd hebben.
Want zo'n opmerking betekend al dat hij mee denkt aan oplossingen voor een ouder, terwijl hij op die leeftijd hele andere prioriteiten heeft, of moet hebben.
Ouders dienen te zorgen voor een veilige omgeving voor hun kinderen om in op te groeien.
Lukt ze dat niet in hun eentje, moeten ze daar hulp bij inschakelen en hun kinderen naar daar zo min mogelijk mee belasten.
Ik kan niet in mijn glazen bol kijken, maar hou er rekening mee dat veel "beschadigde" mensen (en dus ook users) hier zijn opgegroeid in een gezin waar de ouder/ kind relatie verstoord zijn/ waren.
En in bepaalde gevallen hun ouders, mede daardoor, debet zijn geworden aan hun problematiek.
Dus wees niet verbaasd als je bij andere (ook) een gevoelige snaar raak.
Mijn moeder heeft ook heel veel moeite gehad met het leven, en daardoor zijn er weeffouten in mijn opvoeding ontstaan, tijdens therapie is dat heel goed uitgelegd hoe zulke dingen werken en ook bij anderen.
Mmm.. Ouders moeten hun eigen problemen oplossen want ze zijn volwassen..quote:
Kleine toevoeging.
Wat ik mij dan ook afvraag, naar wie gaat TS nu toe als hij zelf problemen heeft, want als je ouders al zoveel problemen hebben, is een veel voorkomende reactie, ik papa en mama hebben al zoveel problemen, ik wil ze niet nog meer belasten.
Zo werkt dat vaak.
Volwassen kinderen (TS) moet zijn problemen bij zijn ouders neer kunnen leggen?
Ik denk dat je TS als minderjarig kind ziet maar TS is volwassen.
|
|
