Vlaamse (32) baart twee jaar na dood echtgenoot zijn zoontje

quote:

De Vlaams-Limburgse lerares Wendy Clerkx is één van de weinige vrouwen in België die een kind ter wereld bracht via post mortem in-vitrofertilisatie. Ze beviel twee jaar na de dood van haar man Marco Vos (30) van hun zoontje Victor Vos. De moeder doet haar emotionele verhaal in het dagblad Het Laatste Nieuws.

Wendy Clerkx en haar man Marco Vos hadden een sterke kinderwens, maar kregen nooit de kans om via de natuurlijke weg ouders te worden. Toen Marco in februari 2014 overleed aan de gevolgen van een zeldzame spierkanker, was hij al zes jaar ziek.

,,Door de vele chemokuren en bestralingen die hij had moeten ondergaan, was het zelfs uitgesloten dat ik via in-vitrofertilisatie (ivf) zwanger zou worden", vertelt Clerkx. Toen het koppel hoorde dat er zoiets bestaat als post mortem ivf, bleek het juridisch mogelijk dat Wendy zich na Marco's dood kunstmatig kon laten bevruchten met zijn ingevroren zaadcellen. Hij koos voor experimentele medicijnen die geen negatieve invloed hebben op zijn sperma.

,,De gesprekken die Marco en ik daarover hadden, waren erg emotioneel", gaat de moeder verder. ,,Want het ging hier over een kind van hem dat hij nooit zou zien. Maar Marco gunde het me enorm. Omdat onze liefde zo groot was en omdat hij me ook heel graag iets van zichzelf wilde nalaten. Ik heb hem in zijn laatste levensdagen gezegd: 'Als ik na je overlijden nog altijd zo hard verlang naar een kind van jou en ik ben er mentaal sterk genoeg voor, dan ga ik er ook voor.'"

Mooi, maar ook pijnlijk
Je moet er volgens Wendy wel mentaal stevig voor in je schoenen staan. ,,Ik zou liegen als ik zeg dat het makkelijk is om een kind van een overleden partner te krijgen. Je staat er om te beginnen alleen voor als moeder. Marco missen, doet bij momenten dubbel zoveel pijn omdat ik zoveel van hem in ons zoontje herken. Victor heeft veel trekjes van zijn papa, bij een bepaalde blik zie ik Marco zelfs letterlijk in het klein voor me. Toen ik mijn baby na de bevalling in mijn armen had, was het eerste dat ik zei: 'O, u ken ik ergens van!' Het is dus vaak pijnlijk en mooi tegelijk, maar ik ben nog elke dag dankbaar dat ik Marco's kind heb gebaard. Ik zou veel spijt hebben, als ik het niet gedaan had."
http://www.ad.nl/buitenla(...)jn-zoontje~a8b46bd2/