Herkent iemand dat gevoel dat als je langdurig werkeloos bent, geen sociaal leven hebt, niemand lange tijd spreekt, altijd alleen thuiszit je vervreemd voelt worden met de samenleving?
Hoe ouder ik word hoe moeilijker ik het vind om nog ergens aansluiting te vinden of om een gesprekje of zo aan te knopen. Laat staan contact zoeken met vrouwen. Vrouwen zijn voor mij, zelfs na 26 jaar nog altijd onbereikbaar. Ik kijk er graag naar al dat versterkt alleen mijn frustratie. Ik wil heel graag een vriendin maar zelf na jaren plannen en doelen stellen lukt het me nog steeds niet. Langzaam begin ik dan maar te accepteren dat het er waarschijnlijk nooit meer van komt. Ik wil eerst zelf orde op zaken stellen, pas dan kan ik echt gaan versieren.
Natuurlijk was ik het liefst gezond, hoogopgeleid en sociaal begaafd, maar helaas heb ik zo ongeveer het tegenovergestelde. Ik heb misschien teveel een afwachtende houding, vooral de angst die speelt, en simpelweg niet weten hoe en het gevoel je er alleen voor staat.
Eerlijk gezegd heb ik ook nog niet zoveel initiatief getoond, het is echt een soort van innerlijke blokkade en gevoel van depressie en angst dat mij tegenhoudt.
Terug naar de kern, het gevoel van vervreemding, iemand die dit herkent?
[ Bericht 12% gewijzigd door 0906 op 17-01-2017 03:35:24 ]