abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_168180685
Ervaringen met Depressie

Dit topic is bedoeld om ervaringen te delen wat betreft depressie. Dit topic overlapt met R&P / Depressie & Angst #138 maar voor deze depressie special willen we het graag in een apart topic zodat ook mensen die normaal gesproken niet op dit (R&P) subforum komen ook wat gedachten kunnen wisselen met mensen die hier eerder hun ervaringen hebben gepost.

In dit topic bespreken we graag de volgende zaken:
• Mensen kunnen ten eerste hun verhaal kwijt, dat lucht op!
• Ontmoeten lotgenoten, je bent niet de enige!
• Gedachten uitwisselen over wat bij jou gewerkt heeft of werkt!
• Hoe heb jij je depressie ervaren en hoe voelde het toen je daaruit kwam?
• Zit je in een depressie? Hier kan je tips krijgen en inspiratie op doen uit ervaringen!

Samengevat:
We hopen hier op users die hun verhaal kwijt willen zodat het oplucht en wellicht dat het andere mensen dus kan helpen in hun zoektocht (en vice versa) naar methoden om de depressie te lijf te gaan. Je staat er niet alleen voor, er staat een heel forum achter je.


Heb je al eens je verhaal op Fok gezet, en heb je er behoefte aan, zouden wij het fijn vinden om jouw verhaal nog een keer hier te horen.

[ Bericht 26% gewijzigd door EggsTC op 16-01-2017 00:26:50 ]
Lambo of Rekt
  maandag 16 januari 2017 @ 12:50:29 #2
264429 Keep_Walking
N'ja... leven gaat door
pi_168187489
Ik zit nu denk ik in een depressie. Al sinds de zomer. Had weer een terugval gehad in een psychose waarvoor ik opgenomen moest worden, en toen ik daarvan opknapte zakte ik in een depressie.

Ik voel me heel eenzaam en waardeloos. Er zijn wel genoeg mensen die om me geven en het beste met me voor hebben, maar toch heb ik veel angst en onzekerheid over de toekomst. Ik mis Curacao, maar teruggaan is niet een optie.

Er zijn ook mensen uit mijn verleden die ik mis, en mensen uit mijn verleden die ik nooit meer wil zien. Ik heb mezelf en mijn moeder nu. En God.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
  maandag 16 januari 2017 @ 14:52:14 #3
444350 broccoli.
Here stops reality
pi_168191318
Sinds een paar maanden zit ik in een gat. Het is er diep, donker en koud. Ik kan niks meer. Ik zit er opgesloten. Als ik een dag vrij heb, lig ik in bed en staar ik voor me uit. Zeep maken? Ben je gek, daar heb ik toch geen zin in? Ff met vrienden afspreken? Neh, ik heb geen behoefte aan geouwehoer. Graffiti spotten? Het is dat iemand aan mij vraagt of ik dit of dat kan doen, anders... neh. Ben ik eindelijk uit bed, wil ik er direct weer in. Ik heb geen energie, geen fut, niks meer. Eenmaal weer in bed droom ik over de positieve dingen die komen.

Een depressie is bij mij niet onbekend. Nadat ik er met een vriend over had gesproken, kwam ik tot de conclusie dat ik, met kleine tussenpozen, vanaf mijn negende al ongelukkig ben. Eerst werd ik heel erg gepest, daarna afgewezen, keer op keer. Toen ik eenmaal volwassen was, kwam ik in mijn eerste zwarte gat terecht. Daarna nog eens. Daarna nog eens. Daarna nog eens. Ga zo maar door. Nu ben ik hier, geen steek verder.

Gelukkig heb ik hele lieve mensen om me heen, die me om de haverklap uitnodigen om te praten of iets te doen. Die mij een nummertje sturen, zodat ik kan spotten.Helaas heb ik mijn stage nog, waar ik heb totaal niet naar mijn zin heb. Ik werk er 40 uur per week,op een gaar kantoor. Als ik ergens een ***hekel aan heb is het kantoorwerk wel.Over een maand is dat anders. Over een half jaar ben ik helemaal van stage af en ga ik totaal iets anders doen. Hopelijk gaat het dan beter. Want dit is het enige wat ik nu kan doen.
Giechelend van de pret reed de bus volgeladen met meiden de afgrond in.
pi_168208819
Ik ben nu voor de tweede keer in mijn leven depressief, al zijn de momenten daartussen ook nooit gelukkig geweest. Tja, hoe dat is? Nou ja, ik haat de wereld en mezelf. Ook heb ik eigenlijk geen vrienden, wel een paar contacten waar ik mee app, en ze heel soms zie. De eenzaamheid is een van de oorzaken en niet het gevolg. De wereld is een eenzame plek vol oneerlijkheid en pessimist zijn = realist zijn. Ik ben er van overtuigd dat het leven niet voor mij besteed is. Net zoals heavy metal muziek ook niet mijn ding is. En ik kan ook niet forceren heavy metal leuk te vinden. Ik kan nog heel lang doorgaan, maar daar heeft niemand wat aan. Gelukkig haal ik nog voldoening uit mijn opleiding en de paar uurtjes/week bijles geven, of ik had het allemaal niet meer getrokken.
The show must go on
  maandag 16 januari 2017 @ 23:00:12 #5
116890 _evenstar_
Ba-dum-tisssschhh
pi_168209076
Ik heb weinig toe te voegen denk ik maar even een dikke :* voor TS
Engaging Infinite Improbability Drive..
pi_168253162
Ik weet niet of dit mag om het zo te plaatsen, maar ik heb in het kader van Blue Monday mijn ervaring met depressie van de week hier opgeschreven: http://a-typist.nl/hoe-autisme-invloed-had-op-depressie/

Voor iedereen die zich momenteel somber voelt, heel veel knuffels en sterkte. :*
  woensdag 18 januari 2017 @ 20:53:12 #7
215658 Trashcanman
I talk to planets baby!
pi_168253913
Geen idee of ik er trek in heb om zelf mijn klachtenhistorie uit de doeken te doen maar ik wou Eggs wel even een hart onder de riem steken. Fuck. Je hebt jezelf bijzonder goed uit die crisis geknokt :o
pi_168255455
quote:
0s.gif Op woensdag 18 januari 2017 20:35 schreef Aspergermeisje het volgende:
Ik weet niet of dit mag om het zo te plaatsen, maar ik heb in het kader van Blue Monday mijn ervaring met depressie van de week hier opgeschreven: http://a-typist.nl/hoe-autisme-invloed-had-op-depressie/

Voor iedereen die zich momenteel somber voelt, heel veel knuffels en sterkte. :*
Wat een sterk en goed geschreven verhaal.
Knap dat je het hier heb opgeschreven :)

Je mag je verhaal, behalve hier, ook hier R&P / ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #147 It's a mad world.
plaatsen als je daar behoefte aan heb.
Hell To The Liars
pi_168255480
De rest van jullie ook allemaal hart onder de riem en een knuffel.
Hell To The Liars
pi_168259732
Ervaringen met Depressie

Dit topic is bedoeld om ervaringen te delen wat betreft depressie. Dit topic overlapt met R&P / Depressie & Angst #138 maar voor deze depressie special willen we het graag in een apart topic zodat ook mensen die normaal gesproken niet op dit (R&P) subforum komen ook wat gedachten kunnen wisselen met mensen die hier eerder hun ervaringen hebben gepost.

In dit topic bespreken we graag de volgende zaken:
• Mensen kunnen ten eerste hun verhaal kwijt, dat lucht op!
• Ontmoeten lotgenoten, je bent niet de enige!
• Gedachten uitwisselen over wat bij jou gewerkt heeft of werkt!
• Hoe heb jij je depressie ervaren en hoe voelde het toen je daaruit kwam?
• Zit je in een depressie? Hier kan je tips krijgen en inspiratie op doen uit ervaringen!

Samengevat:
We hopen hier op users die hun verhaal kwijt willen zodat het oplucht en wellicht dat het andere mensen dus kan helpen in hun zoektocht (en vice versa) naar methoden om de depressie te lijf te gaan. Je staat er niet alleen voor, er staat een heel forum achter je.

TS begint zeggen we altijd, nou daar gaan we;
Of ik een depressie heb gehad durf ik niet te zeggen, ik weet wel heel zeker dat ik er heel dicht tegen aan zat. In 2013/2014 heb ik een burnout gehad. Mijn moeder ging slecht (zware psychose en MS diagnose), ik verloor mijn huidige vriendin aan een ander, op het werk zaten we structureel met 4 man te kort en ik sliep ongeveer 3 a 4 uur per nacht als ik geluk had. Op een gegeven moment kwam ik op mijn werk, mensen stonden achter me te praten op normale toon, ze hadden het niet over mij of stoorden me niet in mijn werk. Alleen het geluid was al genoeg voor wat er komen ging; wat er gebeurde in me was onbeschrijfelijk, binnen 2 seconden kreeg ik een irritatie/woede aanval dat ik ze door de ruiten wilde trekken en het liefst kapot wilde maken maar ik ben net op tijd uit de situatie en uit het pand gerend en er is niets gebeurd. Diezelfde avond werd m'n (op dat moment nog vriendin) geslagen door een gozer in een kroeg, ik ging door het lint, ik heb de ruiten bij de buren eruit geslagen in een waas. Ik ben de cel in gegaan voor een nacht vanwege vernieling. Ik heb me meteen ziek gemeld op het werk en ben naar de dokter gegaan. Die verbood me om weer te gaan werken, ze heeft gezegd; jij gaat eerst naar een psycholoog of een psychiater. Precies op dat moment kwam ik erachter dat m'n vriendin, die "een weekendje naar haar ouders ging", een weekendje met haar nieuwe crush naar een vakantiepark ging terwijl mijn moeder op de intensive care lag vanwege een zelfmoordpoging. Ik denk dat ik je niet hoef te vertellen in wat voor staat ik op dat moment verkeerde. Ik stortte in en ontplofte tegelijk, volledig. Ik heb een week thuis gezeten, hele dagen niks gedaan. Ik kon niks, ik was verslagen. Ik zoop me de tering in.

Via het werk werd meteen de arbo ingeschakeld. Ik dacht; haha, tuurlijk... die worden betaald door mijn werk, die gaan me meteen weer aan het werk proberen te krijgen. Maar ik lustte ze rauw, ik was in alle staten, niks interesseerde me meer, ik zou dat hele gebouw verbouwen, daar was ik op voorbereid. Ik deed mijn verhaal bij de arbo arts, tot mijn verbazing zei hij; ik wil jou hier 3 maanden niet zien, en je laat je al zeker niet op het werk zien, daarna kijken we verder. Ik zie je dan. Vanaf toen heb ik 3 maanden thuis gezeten... mijn situatie verslechterde, ik kwam bij een psycholoog terecht van de arbo en ook bij één via de huisarts. Zij hebben me flink geholpen om mijn gedachten te relativeren, ik kreeg medicatie van de dokter. Antidepressiva; Effexor (voor de kenners; Venlafaxine) en benzodiapinen (voor de kenners; diazepam/clonazepam). Dit gaf me een rustiger gevoel, maar ik dacht dat mijn situatie uitzichtloos was. Op schaal van 1 tot 10 zat ik op 0 qua levensmotivatie, stemming, het was een soort van depressie. Het allerdiepste punt in m'n hele leven. Ik sliep 20 uur op een dag, en ik was in de 4 uur dat ik wakker was, nog steeds; he-le-maal kapot. Weken lang. Ik zat op de bank, ik wist niet wat ik moest doen. TV aan? Nee geen zin. Naar buiten? Nee geen zin. Radio dan? Nee. Internet? Nee. Dagen lang zat ik voor mezelf uit te staren op de bank. De enige keren dat ik buiten kwam was als ik boodschappen moest doen, hierbij kwamen zware angstaanvallen kijken. Ik durfde de supermarkt niet meer in. De enige manier waarop ik dat durfde was door me flink lazerus te zuipen en naar binnen te gaan. Dat was een oplossing, maar geen voor de lange termijn.

Ik ben terug gegaan naar mijn ouderlijk huis om daar tijdelijk te gaan wonen om tot orde te komen. Ook de psychologen vonden dit een goed idee. Hier ben ik goed tot rust gekomen. Niet alleen voor mij was dat goed, maar ook kon ik m'n moeder beter in de gaten houden die toen terug was uit het ziekenhuis. Dit bleek een goede zet geweest te zijn voor beide partijen. Ik frustreerde me wel met dagen lang binnen zitten. Je moet je voorstellen; jij zit thuis, er is niks te doen want iedereen werkt. Je staat er alleen voor, je kan niets, je wilt niets, je slaapt veelste lang en je wordt zelfs moe van het slapen. Vanaf hier ging ik dingen uitproberen, ik dwong mezelf ertoe omdat ik wist dat het niet beter zou gaan worden als ik er niks aan zou gaan doen. Met zware tegen zin, ging ik rondjes lopen buiten. Het was mei of juni 2014 uit m'n hoofd. Een prima zomer, goed warm dus prima om buiten te lopen. Op een gegeven moment was ik ook dit zat omdat ik tijdens het lopen verdwaalde in m'n gedachten hoe slecht alles was. Vanaf dat moment ben ik me ook goed gaan realiseren hoe belangrijk je gedachten zijn. Positieve gedachten zijn extreem belangrijk op momenten als dit. Soms lijkt het alsof je niks positiefs kan bedenken maar ookal geloof je niet in je gedachten; geforceerd positief denken en zelfs geforceerd lachen maakt dingen al stukken dragelijker. Ik mediteerde al wat langer, al een jaar of 10. Ik ging mijn meditaties omzetten naar positieve-gedachten-meditaties. Het werkte, na dagen lange geforceerde meditaties (omdat ik daar ook geen zin in had) kreeg ik ineens "zin" om naar buiten te gaan, de zon in. Nou je wilt niet weten wat er dan door je heen gaat, een lichtpunt aan het eind van een tunnel.

Omdat ik alleen was, hele dagen lang, moest ik wat gaan verzinnen wat ik in m'n eentje kon doen. Ik kon niet hele dagen wachten tot werkende vrienden thuis kwamen en dan daar langs terwijl ze niet eens op mijn negatieve shit zaten te wachten. Achteraf gezien vonden ze het helemaal niet erg, want echte vrienden. Maar op zo een moment voel je je een last voor iedereen. Ik ging vissen, ook dit bleek een gouden zet. Ik ving geen flikker maar de therapeutische werking ervan was bijzonder. Aan de waterkant, naar een dobbertje staren zonder na te denken wachten tot hij onder gaat, en weer een vis gemist. Het irriteerde me niet eens, ik was blij dat ik weer een nieuw stukje brood aan mijn haakje kon doen om weer een kwartier te wachten tot de dobber onder ging. Heerlijk was het, ik kwam weer tot leven. Op die schaal van 1 op 10 zat ik nu op 2.

Na 3 maanden ging ik terug naar de arbo arts. Ik kwam daar binnen, we hebben wat gepraat over hoe het ging, hij zei tot m'n grote verbazing na enkele zinnen wéér; jij gaat 3 maanden naar huis, ik zie je in september weer, je gaat naar je werk, je gaat daar even vertellen hoe het ervoor staat en dan verlaat je het gebouw en je komt daar ook 3 maanden niet meer.

Ik ging verder met vissen, de zomer vakantie kwam eraan voor vele vrienden, hier had ik geluk bij. Naast het vissen ging ik ook hardlopen erbij. Mijn motivatie en levenslust begonnen harder te stijgen dan daarvoor. Mijn vrienden kregen zomervakantie, na elkaar allemaal. Ik ging barbequeen, biertje erbij, in het zonnetje praten met hen. Ik ging de stad in met hen om winkels binnen te gaan. Mijn angsten en depressie namen in rap tempo af. Dit in een tijdspanne van 2 a 3 maanden. De vakantie van m'n vrienden ging over en ik viel terug in een gat. Mijn vissen en hardlopen bleven over. Ik heb dit zoveel mogelijk gedaan waardoor ik op een gelijk niveau bleef. De schaal hier tussen 1 op 10 was 6 a 7 aan het worden dus ik ging wel de goeie kant op. Psychologen zagen verschil in mijn gesprekken en ik kwam weer bij de arbo terecht. Deze vertelde mij dat ik nu een plan moest gaan opstellen in samenwerking met mijn leidinggevende voor reïntegratie op het werk.

Dat heb ik gedaan, en in november 2014 ben ik weer aan het werk gegaan. Het ging prima, maar na een tijdje (nog steeds 3 a 4 man onderbezet) voelde ik de klachten weer terug komen. Ik ben snel ander werk gaan zoeken en ik heb het bedrijf waar ik 11 jaar gewerkt heb vaarwel gezegd. Vanaf daar raakte ik helemaal uit die depressie.

Op dit moment heb ik nog steeds wat moeite met bepaalde zaken, maar ik kan nu wel zeggen dat ik een stuk stabieler er voor sta dan 2 jaar geleden.

Dus mijn advies aan jullie;
-Dwing jezelf dingen te doen, hoe moeilijk ook.
-Zoek dingen die je alleen kan doen en waardoor je tot rust komt. ZOEK!
-Probeer ritme te houden in je dagelijks leven, zeer belangrijk.
-Praat, vertel alles tegen psychologen en doktoren, schaam je nergens voor.
-Luister muziek, dat heeft mij ook flink geholpen.

Ik wil hier even een paar nummers kwijt die mij erg hard geholpen hebben;




Maar vooral;
-Grijp op tijd in... don't end like me.
-En SPORT!

Dit is nogal behoorlijk buiten m'n comfortzone dat ik dit hier post. Maar ik probeer hier het goede voorbeeld te geven, deel je verhaal. Misschien halen mensen er tips uit, misschien niet. Niet geschoten is altijd mis.

Nu jullie.

PS: Heb je al eens je verhaal op Fok gezet, en heb je er behoefte aan, zouden wij het fijn vinden om jouw verhaal nog een keer hier te horen.

[ Bericht 92% gewijzigd door EggsTC op 10-02-2017 23:33:03 ]
Lambo of Rekt
pi_168266108
quote:
1s.gif Op woensdag 18 januari 2017 21:27 schreef Droopie het volgende:

[..]

Wat een sterk en goed geschreven verhaal.
Knap dat je het hier heb opgeschreven :)

Je mag je verhaal, behalve hier, ook hier R&P / ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #147 It's a mad world.
plaatsen als je daar behoefte aan heb.
Gedaan. :) En bedankt voor je complimenten.
pi_168880278
Last gehad van suïcidale gedachten afgelopen weekend. Vannacht dood gepiekerd over hoe het nu moet en enorme angstgevoelens mbt de toekomst.

Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien naar de tijd dat ik me nog goed voelde, en ik niet eens wist wat ptss en ocd was, man wat mis ik die tijd. Lekker elke maandag en vrijdag uitkijken naar VI. Weekend lekker naar de voetbal of voetballen, en na werktijd sporten, Football Manager spelen dromen over meiden, toekomstige reizen etc.

Hel, waar is die tijd?
Hey
  maandag 13 februari 2017 @ 20:03:56 #13
215658 Trashcanman
I talk to planets baby!
pi_168880398
quote:
0s.gif Op maandag 13 februari 2017 19:58 schreef Dakterras het volgende:
Last gehad van suïcidale gedachten afgelopen weekend. Vannacht dood gepiekerd over hoe het nu moet en enorme angstgevoelens mbt de toekomst.

Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien naar de tijd dat ik me nog goed voelde, en ik niet eens wist wat ptss en ocd was, man wat mis ik die tijd. Lekker elke maandag en vrijdag uitkijken naar VI. Weekend lekker naar de voetbal of voetballen, en na werktijd sporten, Football Manager spelen dromen over meiden, toekomstige reizen etc.

Hel, waar is die tijd?
Wat was de aanleiding voor je depressie?
pi_168880419
quote:
0s.gif Op maandag 13 februari 2017 19:58 schreef Dakterras het volgende:
Last gehad van suïcidale gedachten afgelopen weekend. Vannacht dood gepiekerd over hoe het nu moet en enorme angstgevoelens mbt de toekomst.

Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien naar de tijd dat ik me nog goed voelde, en ik niet eens wist wat ptss en ocd was, man wat mis ik die tijd. Lekker elke maandag en vrijdag uitkijken naar VI. Weekend lekker naar de voetbal of voetballen, en na werktijd sporten, Football Manager spelen dromen over meiden, toekomstige reizen etc.

Hel, waar is die tijd?
Een seconde verder, als je wil.
1 + 1 = blauw
pi_168880434
quote:
1s.gif Op maandag 13 februari 2017 20:03 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Wat was de aanleiding voor je depressie?
Traumatische gebeurtenis aantal jaar terug (3jaar) in combinatie met angststoornis, ben altijd heel verlegen en onzeker geweest.
Hey
  maandag 13 februari 2017 @ 20:07:35 #16
215658 Trashcanman
I talk to planets baby!
pi_168880474
quote:
0s.gif Op maandag 13 februari 2017 20:05 schreef Dakterras het volgende:

[..]

Traumatische gebeurtenis aantal jaar terug (3jaar) in combinatie met angststoornis, ben altijd heel verlegen en onzeker geweest.
Sterkte, en hopelijk kom je er weer snel uit.
pi_168880514
quote:
1s.gif Op maandag 13 februari 2017 20:07 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Sterkte, en hopelijk kom je er weer snel uit.
Dankje!

Ik heb er alles voor over, maar tot op heden boek ik weinig progressie ondanks medicatie en therapie. Echt fucked up, helemaal nu al mijn vrienden bezig zijn met settelen, trouwen etc. En ik nog als een groen mannetje op deze wereld rondhuppel. Voel me echt het slachtoffer van mijn eigen falen.
Hey
pi_168880525


[ Bericht 100% gewijzigd door Dakterras op 13-02-2017 20:10:05 ]
Hey
  maandag 13 februari 2017 @ 20:11:27 #19
215658 Trashcanman
I talk to planets baby!
pi_168880565
quote:
0s.gif Op maandag 13 februari 2017 20:09 schreef Dakterras het volgende:

[..]

Ik heb er alles voor over, maar tot op heden boek ik weinig progressie ondanks medicatie en therapie. Echt fucked up, helemaal nu al mijn vrienden bezig zijn met settelen, trouwen etc. En ik nog als een groen mannetje op deze wereld rondhuppel. Voel me echt het slachtoffer van mijn eigen falen.
Beetje een valkuil waar je zo intrapt, jezelf kwalijk nemen dat je niet op het punt staat waar je omgeving nu ook staat. Een stap per keer :)
pi_168880716
quote:
1s.gif Op maandag 13 februari 2017 20:11 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Beetje een valkuil waar je zo intrapt, jezelf kwalijk nemen dat je niet op het punt staat waar je omgeving nu ook staat. Een stap per keer :)
Klopt ja, volgens mij ervaart ieder depressief persoon hetzelfde. Zelfhaat, falen etc.
Hey
pi_168880874
quote:
0s.gif Op maandag 13 februari 2017 20:09 schreef Dakterras het volgende:

[..]

Dankje!

Ik heb er alles voor over, maar tot op heden boek ik weinig progressie ondanks medicatie en therapie. Echt fucked up, helemaal nu al mijn vrienden bezig zijn met settelen, trouwen etc. En ik nog als een groen mannetje op deze wereld rondhuppel. Voel me echt het slachtoffer van mijn eigen falen.
Ik denk dat je het niet als falen moet zien, aangezien je ziek bent. En, al was dat niet zo, wat boeit het dat jouw vrienden 'verder' zijn?
pi_168880891
quote:
7s.gif Op maandag 13 februari 2017 20:25 schreef Biekuh het volgende:

[..]

Ik denk dat je het niet als falen moet zien, aangezien je ziek bent. En, al was dat niet zo, wat boeit het dat jouw vrienden 'verder' zijn?
Omdat ik bepaalde dingen ook graag wil. Je kan het zien als jaloezie, maar het is niet zo dat ik het een ander niet gun.
Hey
  maandag 13 februari 2017 @ 20:27:38 #23
215658 Trashcanman
I talk to planets baby!
pi_168880909
quote:
0s.gif Op maandag 13 februari 2017 20:18 schreef Dakterras het volgende:

[..]

Klopt ja, volgens mij ervaart ieder depressief persoon hetzelfde. Zelfhaat, falen etc.
Kan ik beamen ja. En het gevoel dat het punt waarop je jezelf beter kan noemen zich onmogelijk ver weg bevindt, maar werk je er toch maar naar toe. To build a mountain takes a long long time ;)
pi_168880941
quote:
0s.gif Op maandag 13 februari 2017 20:26 schreef Dakterras het volgende:

[..]

Omdat ik bepaalde dingen ook graag wil. Je kan het zien als jaloezie, maar het is niet zo dat ik het een ander niet gun.
Ja, ik zeg ook niet dat je jaloers bent. Ik zeg alleen dat je het jezelf niet zo kwalijk moet nemen, omdat de dingen die je ervaart door je ziekte komen.
pi_168882925
Fijn topic. Dikke knuffel voor iedereen hier :)

Zelf heb ik dysthemie, chronisch (licht) depressief dus. Het is er altijd geweest en zal er ook altijd zijn. Op zich valt er prima mee te leven, maar het 'gevaarlijke' is dat je met dysthemie extra gevoelig bent voor klinische depressies. Wat dan ook gebeurt, uiteraard.

Ik kan het eigenlijk niet eens omschrijven wat voor hel ik een depressie vind. Totale leegte, totaal niets. Geen interesses, geen ambities, geen gevoel, geen energie, niks.

Op het diepste vond ik het iedere ochtend weer verschrikkelijk om wakker te worden. Wéér een nacht niet doodgegaan.
Ogen openen was vaak teveel moeite, ademen kostte zelfs energie. Niet meer werken, niet meer naar opleiding, geen sociaal contact meer.

Uiteindelijk ben ik er na 1,5 jaar uitgekomen na véél therapie. Alsof er van de één op de andere dag een knopje omging en ik weer langzaam op kon krabbelen.

Nu de depressie weg is kan ik aan onderliggende redenen gaan werken. Deels is het genetisch, deels is het te wijten aan ervaringen uit het verleden. O.a. een hechtingsstoornis wat dus allemaal verband met elkaar houdt.
Zit nu in een psychoanalytisch traject wat enorm goed werkt maar ook heel zwaar is. En hoop nog wel even 'zware-depressie-vrij' te mogen blijven.

Ooit komt 'het monster' terug, dat weet ik wel zeker. Dus is de tussenliggende periodes dubbel zo hard gaan en dubbel zoveel ambities, dromen en idealen waarmaken!
pi_168883208
Indrukwekkende verhalen hier. Ik zal de mijne ook posten.

Oktober 2015 viel ik van de trap en had een dubbele beenbreuk. Omdat ik fysiek in zeer slechte conditie was door de ziekte van Crohn, kon ik niet optimaal behandeld worden. Ik had twee operaties moeten ondergaan. Dat durfde men niet, want ik was ernstig mager en de kans op complicaties was te groot. Nou, complicaties kwamen er toch, maar dan vanwege de suboptimale therapie. Ik kreeg allemaal abcessen in het been, bloedvergiftigingen, een ontsteking aan mijn hart, resulterend in een verwoeste hartklep. Oktober 2016 heb ik een nieuwe klep gekregen. Daar had ik ook weer complicaties van. Ondertussen ben ik rolstoelgebonden, er was toen geen uitzicht op enige verbetering wat betreft mobiliteit. Al met al geraakte ik in een diepe, inktzwarte put. Ik heb twee maanden niet gelachen, nergens van genoten, een fucked up dag- en nachtritme gehad met amper slaap. Ik heb in het ziekenhuis psychiaters gezien, die niet verder kwamen dan antidepressiva. Zodra ik weer thuis was, heb ik de pillen in de vuilnisbak gemieterd. Sinds ik weet wat de behandeling van mijn been gaat worden, voel ik me steeds beter. Er is weer uitzicht, ik ga weer mobiel worden en een leven terugkrijgen. Ik voel me onnoemelijk veel beter nu ik weet waar ik aan toe ben. Ik kan oprecht zeggen dat ik hartstikke depressief was. Ik kan ook oprecht zeggen dat als ik veroordeeld zou zijn tot levenslang rolstoel, het van mij niet meer zo zou hoeven. Maar binnenkort, houd je vast, onderga ik een beenamputatie. Met prothese keer ik weer terug in de maatschappij en Guess what? Ik kan niet wachten!
pi_168883645
Wow...wat een verhalen..
Respect voor jullie.

Persoonlijk heb ik een week lang een zware depressie "mogen" ervaren door medicatie gebruik, wat mijn respect alleen nog maar groter maakt voor mensen die er chronisch last van hebben.

Ondanks jullie "kapotte" hoofd zit er genoeg overlevingsdrang in jullie lichaam om niet op te geven :)
Hell To The Liars
pi_169130115
Ik loop al langere tijd met depressie.
Ruim een jaar "ziek" thuis.
Slapen kan ik niet, op het moment valt het me zelfs op dat ik stop met ademen wanneer ik dat niet bewust doe wanneer ik wil slapen. De prikkel krijg je toch wel na een tijdje dus geen probleem, of wel?
En in gedachten ben ik constant met mezelf aan het praten, zonder stem, maar "adem in", "adem uit", "waarom heb je dat gedaan?", "leg je linker been even anders neer", "oh! je rechter nu". En dan van die halfbakken "lucide" dromen, verschrikkelijk.
Ik heb als ik wakker wordt dan echt pijn in mijn handen en armen. (wel op geringe schaal).
Maar ik kan me niet herinneren dat ik ik langer dan 3 uur non stop goed geslapen heb.
pi_186186729
Ik heb erg getwijfeld om dit te vragen hier:

Ik lees hier nu al die verhalen en waarom jullie depressief zijn .. maar is dat ook mogelijk zonder al die tegenslagen in je leven?

Reden hiervoor is voordat ik naar de huisarts ga, ik wil weten of het überhaupt mogelijk is om dan aan een depressie te lijden .. misschien stel ik me wel gewoon aan..
pi_186186785
Genetische gevoeligheid speelt ook een rol.
I don’t have “trust issues” I have “I’ve seen this before and I know how it ends” issues.
pi_186186827
Voor zover ik weet heeft niemand in de familie ooit een depressie gehad.. 1tje wel een keer een burn out
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')