Ervaringen met DepressieDit topic is bedoeld om ervaringen te delen wat betreft depressie. Dit topic overlapt met
R&P / Depressie & Angst #138 maar voor deze depressie special willen we het graag in een apart topic zodat ook mensen die normaal gesproken niet op dit (R&P) subforum komen ook wat gedachten kunnen wisselen met mensen die hier eerder hun ervaringen hebben gepost.
In dit topic bespreken we graag de volgende zaken:• Mensen kunnen ten eerste hun verhaal kwijt, dat lucht op!
• Ontmoeten lotgenoten, je bent niet de enige!
• Gedachten uitwisselen over wat bij jou gewerkt heeft of werkt!
• Hoe heb jij je depressie ervaren en hoe voelde het toen je daaruit kwam?
• Zit je in een depressie? Hier kan je tips krijgen en inspiratie op doen uit ervaringen!
Samengevat:We hopen hier op users die hun verhaal kwijt willen zodat het oplucht en wellicht dat het andere mensen dus kan helpen in hun zoektocht (en vice versa) naar methoden om de depressie te lijf te gaan. Je staat er niet alleen voor, er staat een heel forum achter je.
TS begint zeggen we altijd, nou daar gaan we;Of ik een depressie heb gehad durf ik niet te zeggen, ik weet wel heel zeker dat ik er heel dicht tegen aan zat. In 2013/2014 heb ik een burnout gehad. Mijn moeder ging slecht (zware psychose en MS diagnose), ik verloor mijn huidige vriendin aan een ander, op het werk zaten we structureel met 4 man te kort en ik sliep ongeveer 3 a 4 uur per nacht als ik geluk had. Op een gegeven moment kwam ik op mijn werk, mensen stonden achter me te praten op normale toon, ze hadden het niet over mij of stoorden me niet in mijn werk. Alleen het geluid was al genoeg voor wat er komen ging; wat er gebeurde in me was onbeschrijfelijk, binnen 2 seconden kreeg ik een irritatie/woede aanval dat ik ze door de ruiten wilde trekken en het liefst kapot wilde maken maar ik ben net op tijd uit de situatie en uit het pand gerend en er is niets gebeurd. Diezelfde avond werd m'n (op dat moment nog vriendin) geslagen door een gozer in een kroeg, ik ging door het lint, ik heb de ruiten bij de buren eruit geslagen in een waas. Ik ben de cel in gegaan voor een nacht vanwege vernieling. Ik heb me meteen ziek gemeld op het werk en ben naar de dokter gegaan. Die verbood me om weer te gaan werken, ze heeft gezegd; jij gaat eerst naar een psycholoog of een psychiater. Precies op dat moment kwam ik erachter dat m'n vriendin, die "een weekendje naar haar ouders ging", een weekendje met haar nieuwe crush naar een vakantiepark ging terwijl mijn moeder op de intensive care lag vanwege een zelfmoordpoging. Ik denk dat ik je niet hoef te vertellen in wat voor staat ik op dat moment verkeerde. Ik stortte in en ontplofte tegelijk, volledig. Ik heb een week thuis gezeten, hele dagen niks gedaan. Ik kon niks, ik was verslagen. Ik zoop me de tering in.
Via het werk werd meteen de arbo ingeschakeld. Ik dacht; haha, tuurlijk... die worden betaald door mijn werk, die gaan me meteen weer aan het werk proberen te krijgen. Maar ik lustte ze rauw, ik was in alle staten, niks interesseerde me meer, ik zou dat hele gebouw verbouwen, daar was ik op voorbereid. Ik deed mijn verhaal bij de arbo arts, tot mijn verbazing zei hij; ik wil jou hier 3 maanden niet zien, en je laat je al
zeker niet op het werk zien, daarna kijken we verder. Ik zie je dan. Vanaf toen heb ik 3 maanden thuis gezeten... mijn situatie verslechterde, ik kwam bij een psycholoog terecht van de arbo en ook bij één via de huisarts. Zij hebben me flink geholpen om mijn gedachten te relativeren, ik kreeg medicatie van de dokter. Antidepressiva; Effexor (voor de kenners; Venlafaxine) en benzodiapinen (voor de kenners; diazepam/clonazepam). Dit gaf me een rustiger gevoel, maar ik dacht dat mijn situatie uitzichtloos was. Op schaal van 1 tot 10 zat ik op 0 qua levensmotivatie, stemming, het was een soort van depressie. Het allerdiepste punt in m'n hele leven. Ik sliep 20 uur op een dag, en ik was in de 4 uur dat ik wakker was, nog steeds; he-le-maal kapot. Weken lang. Ik zat op de bank, ik wist niet wat ik moest doen. TV aan? Nee geen zin. Naar buiten? Nee geen zin. Radio dan? Nee. Internet? Nee. Dagen lang zat ik voor mezelf uit te staren op de bank. De enige keren dat ik buiten kwam was als ik boodschappen moest doen, hierbij kwamen zware angstaanvallen kijken. Ik durfde de supermarkt niet meer in. De enige manier waarop ik dat durfde was door me flink lazerus te zuipen en naar binnen te gaan. Dat was een oplossing, maar geen voor de lange termijn.
Ik ben terug gegaan naar mijn ouderlijk huis om daar tijdelijk te gaan wonen om tot orde te komen. Ook de psychologen vonden dit een goed idee. Hier ben ik goed tot rust gekomen. Niet alleen voor mij was dat goed, maar ook kon ik m'n moeder beter in de gaten houden die toen terug was uit het ziekenhuis. Dit bleek een goede zet geweest te zijn voor beide partijen. Ik frustreerde me wel met dagen lang binnen zitten. Je moet je voorstellen; jij zit thuis, er is niks te doen want iedereen werkt. Je staat er alleen voor, je kan niets, je wilt niets, je slaapt veelste lang en je wordt zelfs moe van het slapen. Vanaf hier ging ik dingen uitproberen, ik dwong mezelf ertoe omdat ik wist dat het niet beter zou gaan worden als ik er niks aan zou gaan doen. Met zware tegen zin, ging ik rondjes lopen buiten. Het was mei of juni 2014 uit m'n hoofd. Een prima zomer, goed warm dus prima om buiten te lopen. Op een gegeven moment was ik ook dit zat omdat ik tijdens het lopen verdwaalde in m'n gedachten hoe slecht alles was. Vanaf dat moment ben ik me ook goed gaan realiseren hoe belangrijk je gedachten zijn. Positieve gedachten zijn extreem belangrijk op momenten als dit. Soms lijkt het alsof je niks positiefs kan bedenken maar ookal geloof je niet in je gedachten; geforceerd positief denken en zelfs geforceerd lachen maakt dingen al stukken dragelijker. Ik mediteerde al wat langer, al een jaar of 10. Ik ging mijn meditaties omzetten naar positieve-gedachten-meditaties. Het werkte, na dagen lange geforceerde meditaties (omdat ik daar ook geen zin in had) kreeg ik ineens "zin" om naar buiten te gaan, de zon in. Nou je wilt niet weten wat er dan door je heen gaat, een lichtpunt aan het eind van een tunnel.
Omdat ik alleen was, hele dagen lang, moest ik wat gaan verzinnen wat ik in m'n eentje kon doen. Ik kon niet hele dagen wachten tot werkende vrienden thuis kwamen en dan daar langs terwijl ze niet eens op mijn negatieve shit zaten te wachten. Achteraf gezien vonden ze het helemaal niet erg, want echte vrienden. Maar op zo een moment voel je je een last voor iedereen. Ik ging vissen, ook dit bleek een gouden zet. Ik ving geen flikker maar de therapeutische werking ervan was bijzonder. Aan de waterkant, naar een dobbertje staren zonder na te denken wachten tot hij onder gaat, en weer een vis gemist. Het irriteerde me niet eens, ik was blij dat ik weer een nieuw stukje brood aan mijn haakje kon doen om weer een kwartier te wachten tot de dobber onder ging. Heerlijk was het, ik kwam weer tot leven. Op die schaal van 1 op 10 zat ik nu op 2.
Na 3 maanden ging ik terug naar de arbo arts. Ik kwam daar binnen, we hebben wat gepraat over hoe het ging, hij zei tot m'n grote verbazing na enkele zinnen wéér; jij gaat 3 maanden naar huis, ik zie je in september weer, je gaat naar je werk, je gaat daar even vertellen hoe het ervoor staat en dan verlaat je het gebouw en je komt daar ook 3 maanden niet meer.
Ik ging verder met vissen, de zomer vakantie kwam eraan voor vele vrienden, hier had ik geluk bij. Naast het vissen ging ik ook hardlopen erbij. Mijn motivatie en levenslust begonnen harder te stijgen dan daarvoor. Mijn vrienden kregen zomervakantie, na elkaar allemaal. Ik ging barbequeen, biertje erbij, in het zonnetje praten met hen. Ik ging de stad in met hen om winkels binnen te gaan. Mijn angsten en depressie namen in rap tempo af. Dit in een tijdspanne van 2 a 3 maanden. De vakantie van m'n vrienden ging over en ik viel terug in een gat. Mijn vissen en hardlopen bleven over. Ik heb dit zoveel mogelijk gedaan waardoor ik op een gelijk niveau bleef. De schaal hier tussen 1 op 10 was 6 a 7 aan het worden dus ik ging wel de goeie kant op. Psychologen zagen verschil in mijn gesprekken en ik kwam weer bij de arbo terecht. Deze vertelde mij dat ik nu een plan moest gaan opstellen in samenwerking met mijn leidinggevende voor reïntegratie op het werk.
Dat heb ik gedaan, en in november 2014 ben ik weer aan het werk gegaan. Het ging prima, maar na een tijdje (nog steeds 3 a 4 man onderbezet) voelde ik de klachten weer terug komen. Ik ben snel ander werk gaan zoeken en ik heb het bedrijf waar ik 11 jaar gewerkt heb vaarwel gezegd. Vanaf daar raakte ik helemaal uit die depressie.
Op dit moment heb ik nog steeds wat moeite met bepaalde zaken, maar ik kan nu wel zeggen dat ik een stuk stabieler er voor sta dan 2 jaar geleden.
Dus mijn advies aan jullie;-Dwing jezelf dingen te doen, hoe moeilijk ook.
-Zoek dingen die je alleen kan doen en waardoor je tot rust komt. ZOEK!
-Probeer ritme te houden in je dagelijks leven, zeer belangrijk.
-Praat, vertel alles tegen psychologen en doktoren, schaam je nergens voor.
-Luister muziek, dat heeft mij ook flink geholpen.
Ik wil hier even een paar nummers kwijt die mij erg hard geholpen hebben;
Maar vooral;-Grijp op tijd in... don't end like me.
-En SPORT!
Dit is nogal behoorlijk buiten m'n comfortzone dat ik dit hier post. Maar ik probeer hier het goede voorbeeld te geven, deel je verhaal. Misschien halen mensen er tips uit, misschien niet. Niet geschoten is altijd mis.
Nu jullie.
PS: Heb je al eens je verhaal op Fok gezet, en heb je er behoefte aan, zouden wij het fijn vinden om jouw verhaal nog een keer hier te horen.[ Bericht 92% gewijzigd door EggsTC op 10-02-2017 23:33:03 ]