W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
https://www.vrt.be/vrtnws(...)e-menselijke-evolut/quote:Speelden wenkbrauwen een rol in de menselijke evolutie?
Mensen kunnen met hun wenkbrauwen allerlei subtiele emoties uitdrukken, en mogelijk heeft dat een belangrijke rol gespeeld in de evolutie van de mens. Een nieuwe studie stelt dat de expressieve wenkbrauwen van Homo sapiens een uitgesproken voordeel boden op de starre, onbeweeglijke wenkbrauwbogen van de voorouders van de mens, en dat ze de moderne mens toegelaten hebben makkelijker sociale contacten te leggen. Daardoor kon Homo sapiens beter samenwerken, terugvallen op bredere netwerken en grotere groepen vormen, wat maakte dat inteelt minder voorkwam.
Luc De Roy
16:05
quote:Op dinsdag 10 april 2018 20:49 schreef zakjapannertje het volgende:
https://www.vrt.be/vrtnws(...)e-menselijke-evolut/
10-04-2018
Zet de vondst van één klein vingerkootje de theorie over de moderne mens op zijn kop?
Vondst versterkt kritiek op ‘Out of Africa’-model
© REUTERS - Het vingerkootje dat werd teruggevonden.
Wetenschap Wetenschappers hebben in de woestijn van Saoedi-Arabië een vingerkootje gevonden dat volgens hen toebehoorde aan een homo sapiens, de moderne mens. Het kootje van 85.000 jaar oud zou het eerste en oudste fossiel ooit zijn van een moderne mens op het Arabische schiereiland, en aantonen dat de mens veel vroeger uit Afrika is getrokken dan tot nu toe werd aangenomen.
Het kootje van niet meer dan 3 centimeter lang werd gevonden in de archeologische site van Al-Wusta in wat vandaag de Nefud-woestijn is. Maar 85.000 jaar geleden was de plaats waarschijnlijk een groen gebied vol meren, rivieren en vooral een plaats vol leven, met dank aan aanhoudende moessonregens. Op de plek vonden wetenschappers naast het vingerkootje ook fossielen van meer dan 800 dieren, waaronder gazelles en nijlpaarden. De theorie luidt dat die dieren Afrika op een gegeven moment hebben verlaten, waarna de homo sapiens - toen nog een jager-verzamelaar - hen gevolgd is.
De moderne mens ontstond zo’n 300.000 jaar geleden in Afrika. Lang werd onder veel wetenschappers aangenomen dat die homo sapiens pas zo’n 60.000 jaar geleden in een enkele golf uit het continent is vertrokken. Volgens die ‘Out of Africa’-theorie zou hij zich daarna geleidelijk aan over de rest van de wereld hebben verspreid en andere vroege mensensoorten, zoals de Neanderthaler, hebben verdrongen.
Maar de vondst van het vingerkootje, het oudste dat ooit is gevonden buiten Afrika en de oostelijke kust van de Middellandse Zee, versterkt de aanzwellende kritiek op dat model. De ontdekking, gepubliceerd in het vakblad Nature Ecology and Evolution, toont volgens hoofdauteur Huw Groucutt van de universiteit van Oxford aan dat “de vroege uittocht van de homo sapiens ruimtelijk veel verspreider is gebeurd dan tot nu toe gedacht”.
© REUTERS - De Al-Wusta site in Saoedi-Arabië.
Geleidelijke verspreiding
In plaats van één snelle migratiegolf, zou de moderne mens zich dus veel geleidelijker hebben verspreid, en bovendien veel vroeger dan gedacht. Op de Al-Wusta site vonden de wetenschappers ook 380 stenen werktuigen. Ze vermoeden dat er 20 tot 40 vroege mensen geleefd hebben. Wat er uiteindelijk met hen is gebeurd, is niet duidelijk. Zijn ze gestorven, of verder weggetrokken richting Azië?
Maar hoewel de wetenschappers claimen dat het vingerkootje afkomstig is van een homo sapiens, komt er meteen kritiek op het model. Volgens professor Rolf Quam van het Binghamton University Department of Anthropology in New York valt niet uit te sluiten dat het fossiel toebehoorde aan een andere soort, die misschien gelijkaardige vingers had.
Quam meldde eerder dit jaar al de ontdekking van het oudste fossiel van de moderne mens buiten Afrika. In de Misliya-grot in Israël vond hij een kaakbeen van 177.000 tot 194.000 jaar oud. Ook Quam zei toen bewijs te hebben dat “de moderne mens veel vroeger uit Afrika emigreerde dan tot nu toe aangenomen”, al gaan andere wetenschappers er van uit dat die migratie richting het bosrijke gebied net naast Afrika mogelijk slechts van korte duur was.
© REUTERS - De Al-Wusta site in Saoedi-Arabië.
(HLN)
Zet de vondst van één klein vingerkootje de theorie over de moderne mens op zijn kop?
Vondst versterkt kritiek op ‘Out of Africa’-model
© REUTERS - Het vingerkootje dat werd teruggevonden.
Wetenschap Wetenschappers hebben in de woestijn van Saoedi-Arabië een vingerkootje gevonden dat volgens hen toebehoorde aan een homo sapiens, de moderne mens. Het kootje van 85.000 jaar oud zou het eerste en oudste fossiel ooit zijn van een moderne mens op het Arabische schiereiland, en aantonen dat de mens veel vroeger uit Afrika is getrokken dan tot nu toe werd aangenomen.
Het kootje van niet meer dan 3 centimeter lang werd gevonden in de archeologische site van Al-Wusta in wat vandaag de Nefud-woestijn is. Maar 85.000 jaar geleden was de plaats waarschijnlijk een groen gebied vol meren, rivieren en vooral een plaats vol leven, met dank aan aanhoudende moessonregens. Op de plek vonden wetenschappers naast het vingerkootje ook fossielen van meer dan 800 dieren, waaronder gazelles en nijlpaarden. De theorie luidt dat die dieren Afrika op een gegeven moment hebben verlaten, waarna de homo sapiens - toen nog een jager-verzamelaar - hen gevolgd is.
De moderne mens ontstond zo’n 300.000 jaar geleden in Afrika. Lang werd onder veel wetenschappers aangenomen dat die homo sapiens pas zo’n 60.000 jaar geleden in een enkele golf uit het continent is vertrokken. Volgens die ‘Out of Africa’-theorie zou hij zich daarna geleidelijk aan over de rest van de wereld hebben verspreid en andere vroege mensensoorten, zoals de Neanderthaler, hebben verdrongen.
Maar de vondst van het vingerkootje, het oudste dat ooit is gevonden buiten Afrika en de oostelijke kust van de Middellandse Zee, versterkt de aanzwellende kritiek op dat model. De ontdekking, gepubliceerd in het vakblad Nature Ecology and Evolution, toont volgens hoofdauteur Huw Groucutt van de universiteit van Oxford aan dat “de vroege uittocht van de homo sapiens ruimtelijk veel verspreider is gebeurd dan tot nu toe gedacht”.
© REUTERS - De Al-Wusta site in Saoedi-Arabië.
Geleidelijke verspreiding
In plaats van één snelle migratiegolf, zou de moderne mens zich dus veel geleidelijker hebben verspreid, en bovendien veel vroeger dan gedacht. Op de Al-Wusta site vonden de wetenschappers ook 380 stenen werktuigen. Ze vermoeden dat er 20 tot 40 vroege mensen geleefd hebben. Wat er uiteindelijk met hen is gebeurd, is niet duidelijk. Zijn ze gestorven, of verder weggetrokken richting Azië?
Maar hoewel de wetenschappers claimen dat het vingerkootje afkomstig is van een homo sapiens, komt er meteen kritiek op het model. Volgens professor Rolf Quam van het Binghamton University Department of Anthropology in New York valt niet uit te sluiten dat het fossiel toebehoorde aan een andere soort, die misschien gelijkaardige vingers had.
Quam meldde eerder dit jaar al de ontdekking van het oudste fossiel van de moderne mens buiten Afrika. In de Misliya-grot in Israël vond hij een kaakbeen van 177.000 tot 194.000 jaar oud. Ook Quam zei toen bewijs te hebben dat “de moderne mens veel vroeger uit Afrika emigreerde dan tot nu toe aangenomen”, al gaan andere wetenschappers er van uit dat die migratie richting het bosrijke gebied net naast Afrika mogelijk slechts van korte duur was.
© REUTERS - De Al-Wusta site in Saoedi-Arabië.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-04-2018
Gigantisch zeereptiel ontdekt in Groot-Brittannië
Het prehistorische beest moet zo’n 26 meter(!) lang zijn geweest.
En daarmee is het de grootste ichthyosaurus die tot op heden is ontdekt. Sterker nog: dit 205 miljoen jaar oude beest is één van de grootste dieren die ons bekend zijn en is slechts iets kleiner dan de blauwe vinvis: de grootste nog levende diersoort op aarde.
Somerset
De resten van de gigantische ichthyosaurus werden in 2016 op het strand van Lilstock, in het graafschap Somerset – in het zuidwestelijke deel van Groot-Brittannië – ontdekt. Onderzoeker Paul de la Salle vermoedde al snel dat het om de resten van een ichthyosaurus kon gaan en nam contact op met enkele collega’s die de resten verder bestudeerden en dateerden. De studie wijst uit dat het inderdaad om een ichthyosaurus gaat die zo’n 205 miljoen jaar geleden leefde. Bovendien konden de onderzoekers vaststellen dat één van de botten onderdeel uitmaakte van de onderkaak van een ichthyosaurus. En afgaand op de omvang van dat bot moest het zeereptiel wel gigantisch zijn geweest: zijn lichaamslengte wordt geschat op zo’n 26 meter.
De botfragmenten die in Somerset zijn ontdekt, vormen samen een bot dat in de onderkaak van de ichthyosaurus thuishoorde. Afbeelding: Dean Lomax / The University of Manchester.
Vorige recordhouder
De onderzoekers besloten de resten van deze flinke ichthyosaurus te vergelijken met die van de vorige recordhouder: een 21 meter lang exemplaar dat in een museum in Canada ligt opgeslagen. Deze ichthyosaurus behoort tot de soort Shonisaurus sikanniensis en bleek nogal wat overeenkomsten te vertonen met het exemplaar dat in Somerset is aangetroffen. Het suggereert dat de Britse ichthyosaurus tot dezelfde klade – de Shastasauridae – behoort.
Een reconstructie van een Shonisaurus. Afbeelding: © Nobumichi Tamura & Scott Hartman.
De ontdekking van deze enorme ichthyosaurus werpt ook een nieuw licht op grote botten die lang geleden voor de kust van Gloucestershire zijn ontdekt. Recent werd gesteld dat de meer dan 200 miljoen jaar oude botten afkomstig zijn van op het land levende reptielen die een dinosaurusachtige omvang hadden aangenomen. Maar bij nader onderzoek denken De La Salle en collega’s nu dat ook deze resten afkomstig zijn van gigantische ichthyosaurussen. Eén van de botten lijkt namelijk verdacht veel op het stukje kaak dat in Somerset is aangetroffen. Als dat het geval is, kunnen de Gloucestershire-resten wel eens toebehoren aan een nóg grotere ichthyosaurus dan nu in Somerset is ontdekt.
(scientias.nl)
Gigantisch zeereptiel ontdekt in Groot-Brittannië
Het prehistorische beest moet zo’n 26 meter(!) lang zijn geweest.
En daarmee is het de grootste ichthyosaurus die tot op heden is ontdekt. Sterker nog: dit 205 miljoen jaar oude beest is één van de grootste dieren die ons bekend zijn en is slechts iets kleiner dan de blauwe vinvis: de grootste nog levende diersoort op aarde.
Somerset
De resten van de gigantische ichthyosaurus werden in 2016 op het strand van Lilstock, in het graafschap Somerset – in het zuidwestelijke deel van Groot-Brittannië – ontdekt. Onderzoeker Paul de la Salle vermoedde al snel dat het om de resten van een ichthyosaurus kon gaan en nam contact op met enkele collega’s die de resten verder bestudeerden en dateerden. De studie wijst uit dat het inderdaad om een ichthyosaurus gaat die zo’n 205 miljoen jaar geleden leefde. Bovendien konden de onderzoekers vaststellen dat één van de botten onderdeel uitmaakte van de onderkaak van een ichthyosaurus. En afgaand op de omvang van dat bot moest het zeereptiel wel gigantisch zijn geweest: zijn lichaamslengte wordt geschat op zo’n 26 meter.
De botfragmenten die in Somerset zijn ontdekt, vormen samen een bot dat in de onderkaak van de ichthyosaurus thuishoorde. Afbeelding: Dean Lomax / The University of Manchester.
Vorige recordhouder
De onderzoekers besloten de resten van deze flinke ichthyosaurus te vergelijken met die van de vorige recordhouder: een 21 meter lang exemplaar dat in een museum in Canada ligt opgeslagen. Deze ichthyosaurus behoort tot de soort Shonisaurus sikanniensis en bleek nogal wat overeenkomsten te vertonen met het exemplaar dat in Somerset is aangetroffen. Het suggereert dat de Britse ichthyosaurus tot dezelfde klade – de Shastasauridae – behoort.
Een reconstructie van een Shonisaurus. Afbeelding: © Nobumichi Tamura & Scott Hartman.
De ontdekking van deze enorme ichthyosaurus werpt ook een nieuw licht op grote botten die lang geleden voor de kust van Gloucestershire zijn ontdekt. Recent werd gesteld dat de meer dan 200 miljoen jaar oude botten afkomstig zijn van op het land levende reptielen die een dinosaurusachtige omvang hadden aangenomen. Maar bij nader onderzoek denken De La Salle en collega’s nu dat ook deze resten afkomstig zijn van gigantische ichthyosaurussen. Eén van de botten lijkt namelijk verdacht veel op het stukje kaak dat in Somerset is aangetroffen. Als dat het geval is, kunnen de Gloucestershire-resten wel eens toebehoren aan een nóg grotere ichthyosaurus dan nu in Somerset is ontdekt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Trillions Upon Trillions of Viruses Fall From the Sky Each Day
High in the Sierra Nevada mountains of Spain, an international team of researchers set out four buckets to gather a shower of viruses falling from the sky.
Scientists have surmised there is a stream of viruses circling the planet, above the planet’s weather systems but below the level of airline travel. Very little is known about this realm, and that’s why the number of deposited viruses stunned the team in Spain. Each day, they calculated, some 800 million viruses cascade onto every square meter of the planet.
Most of the globe-trotting viruses are swept into the air by sea spray, and lesser numbers arrive in dust storms.
“Unimpeded by friction with the surface of the Earth, you can travel great distances, and so intercontinental travel is quite easy” for viruses, said Curtis Suttle, a marine virologist at the University of British Columbia. “It wouldn’t be unusual to find things swept up in Africa being deposited in North America.”
The study by Dr. Suttle and his colleagues, published earlier this year in the International Society of Microbial Ecology Journal, was the first to count the number of viruses falling onto the planet. The research, though, is not designed to study influenza or other illnesses, but to get a better sense of the “virosphere,” the world of viruses on the planet.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
20-04-2018
Knap staaltje evolutie: hoe deze onderwatervissers langzaam maar zeker transformeren in ‘aquamensen’
© AFP - Een duiker van de Bajau jaagt onder het water op vissen nabij Indonesië, met een houten duikbril en traditionele speer.
Wetenschap & Planeet Maak kennis met de Bajau, een volk dat leeft op de Zuidoost-Aziatische zeeën. Op en in het water. Uit onderzoek blijkt dat de milt van deze ‘zeenomaden’ tot wel anderhalf keer zo groot is als die van naburige volkeren. Handig bij hun vele duiken, want de milt geeft extra zuurstof in het bloed. Nog opvallender: die grotere milt kregen ze niet door oefening. Hun genen zijn veranderd. Een boeiend staaltje evolutie.
De Bajau wonen ofwel op boten of in hutten op palen op ondiepe riffen. In vloten migreren ze met volledige clans van de ene naar de andere plaats op het water. Bijna 60 procent van hun dagen spenderen ze in de zee, op zoek naar eten. Hun dieet bestaat vrijwel volledig uit vis en schaaldieren. De duikcapaciteiten van deze zeenomaden zijn wonderbaarlijk. Ze kunnen tot 70 meter diep duiken en houden het tot wel 13 minuten lang vol onder water, gewapend met enkel een houten duikbril en een speer. Al minstens 1.000 jaar lang leven de Bajau op die manier. Nu blijkt uit wetenschappelijk onderzoek dat hun lichaam zich al even wonderbaarlijk heeft aangepast aan hun levensstijl. De Bajau zijn minder mens en meer zeewezen geworden. Het geleidelijke evolutieproces van Darwin door natuurlijke selectie? Het gaat nog steeds verder.
De wetenschappers onderzochten via een speekseldonatie het DNA van 59 Bajau en analyseerden ook hun milten ultrasonisch. Ook 34 leden van de Saluan, een volk van echte ‘landrotten’, maar nauw verwante buren van de Bajau, werden als controlegroep onderzocht. Uit de miltscans blijkt dat die van de Bajau maar liefst anderhalf tot twee keer groter zijn dan die van de Saluan. Zo’n grotere milt is bijzonder interessant voor de onderwatervissers, want het zorgt voor meer zuurstof in het bloed. Bovendien was er geen verband met of een lid een productieve duiker was binnen de groep of in vergelijking meer tijd op een boot doorbracht. Bewijs dat de evolutie bij de hele bevolkingsgroep is ingeslepen en niet een gevolg is van veel oefenen tijdens één mensenleven.
Als deze mensen nog miljoenen jaren zo zouden leven, worden ze op termijn misschien wel een soort dolfijnen of walvissen.
De DNA-analyse vertelt een gelijkaardig verhaal: de onderzoekers ontdekten mutaties in de genen van de Bajau. Zo is er een mutatie in een genoom dat de activiteit van een gen betrokken bij de bloedcirculatie regelt, zodat bloed naar zuurstofhongerige vitale organen kan vloeien. Daarnaast is er een mutatie in een gen verantwoordelijk voor de productie van koolzuuranhydrase, een enzym dat de opbouw van koolstofdioxide in de bloedbaan vertraagt, een fenomeen dat wordt geassocieerd met extreem duiken. De veranderingen in de genen konden daarenboven gelinkt worden aan spiersamentrekkingen rond de milt. Alles samen argumenteren de wetenschappers dat de noodzaak van de Bajau om aan voedsel te geraken via duiken heeft geleid tot de evolutie.
“Als deze mensen nog miljoenen jaren zo zouden leven, worden ze op termijn misschien wel een soort dolfijnen of walvissen”, klinkt het bij Mihai Netea van het Radboud UMC, die de lab-analyses leidde. “Walvissen waren ook ooit een soort koeien die evolueerden tot zeewezens.”
© EPA
(HLN)
Knap staaltje evolutie: hoe deze onderwatervissers langzaam maar zeker transformeren in ‘aquamensen’
© AFP - Een duiker van de Bajau jaagt onder het water op vissen nabij Indonesië, met een houten duikbril en traditionele speer.
Wetenschap & Planeet Maak kennis met de Bajau, een volk dat leeft op de Zuidoost-Aziatische zeeën. Op en in het water. Uit onderzoek blijkt dat de milt van deze ‘zeenomaden’ tot wel anderhalf keer zo groot is als die van naburige volkeren. Handig bij hun vele duiken, want de milt geeft extra zuurstof in het bloed. Nog opvallender: die grotere milt kregen ze niet door oefening. Hun genen zijn veranderd. Een boeiend staaltje evolutie.
De Bajau wonen ofwel op boten of in hutten op palen op ondiepe riffen. In vloten migreren ze met volledige clans van de ene naar de andere plaats op het water. Bijna 60 procent van hun dagen spenderen ze in de zee, op zoek naar eten. Hun dieet bestaat vrijwel volledig uit vis en schaaldieren. De duikcapaciteiten van deze zeenomaden zijn wonderbaarlijk. Ze kunnen tot 70 meter diep duiken en houden het tot wel 13 minuten lang vol onder water, gewapend met enkel een houten duikbril en een speer. Al minstens 1.000 jaar lang leven de Bajau op die manier. Nu blijkt uit wetenschappelijk onderzoek dat hun lichaam zich al even wonderbaarlijk heeft aangepast aan hun levensstijl. De Bajau zijn minder mens en meer zeewezen geworden. Het geleidelijke evolutieproces van Darwin door natuurlijke selectie? Het gaat nog steeds verder.
De wetenschappers onderzochten via een speekseldonatie het DNA van 59 Bajau en analyseerden ook hun milten ultrasonisch. Ook 34 leden van de Saluan, een volk van echte ‘landrotten’, maar nauw verwante buren van de Bajau, werden als controlegroep onderzocht. Uit de miltscans blijkt dat die van de Bajau maar liefst anderhalf tot twee keer groter zijn dan die van de Saluan. Zo’n grotere milt is bijzonder interessant voor de onderwatervissers, want het zorgt voor meer zuurstof in het bloed. Bovendien was er geen verband met of een lid een productieve duiker was binnen de groep of in vergelijking meer tijd op een boot doorbracht. Bewijs dat de evolutie bij de hele bevolkingsgroep is ingeslepen en niet een gevolg is van veel oefenen tijdens één mensenleven.
Als deze mensen nog miljoenen jaren zo zouden leven, worden ze op termijn misschien wel een soort dolfijnen of walvissen.
De DNA-analyse vertelt een gelijkaardig verhaal: de onderzoekers ontdekten mutaties in de genen van de Bajau. Zo is er een mutatie in een genoom dat de activiteit van een gen betrokken bij de bloedcirculatie regelt, zodat bloed naar zuurstofhongerige vitale organen kan vloeien. Daarnaast is er een mutatie in een gen verantwoordelijk voor de productie van koolzuuranhydrase, een enzym dat de opbouw van koolstofdioxide in de bloedbaan vertraagt, een fenomeen dat wordt geassocieerd met extreem duiken. De veranderingen in de genen konden daarenboven gelinkt worden aan spiersamentrekkingen rond de milt. Alles samen argumenteren de wetenschappers dat de noodzaak van de Bajau om aan voedsel te geraken via duiken heeft geleid tot de evolutie.
“Als deze mensen nog miljoenen jaren zo zouden leven, worden ze op termijn misschien wel een soort dolfijnen of walvissen”, klinkt het bij Mihai Netea van het Radboud UMC, die de lab-analyses leidde. “Walvissen waren ook ooit een soort koeien die evolueerden tot zeewezens.”
© EPA
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-04-2018
Dit organisme heeft nog nooit seks gehad en tóch evolueert het
Hoe is dat mogelijk? Wetenschappers staan voor een raadsel.
De meeste dieren planten zich voort door seks te hebben. Daarbij wordt het genetisch materiaal van de ouders in het nageslacht gecombineerd. Het proces biedt ruimte voor een efficiënte natuurlijke selectie (één van de drijvende krachten achter evolutie) en stelt dieren in staat om zich sneller aan veranderende omstandigheden – en dan met name ziekten – aan te passen (zie kader).
Natuurlijke selectie is één van de drijvende krachten achter de evolutie. In dat scenario ontstaat elke keer nageslacht dat genetisch net wat anders is dan de ouders. Er is dus sprake van genetische diversiteit. Wanneer een fatale ziekte de kop opsteekt of het klimaat rap verandert, is de kans groot dat er binnen de populatie organismen zijn met een nét iets andere set genen die deze beter bestand maken tegen de ziekte of verandering. Deze organismen zullen – in tegenstelling tot de organismen zonder deze set genen – overleven en zich voortplanten, waardoor deze genenset vrij snel dominant wordt binnen de populatie. Het resulteert in een soort populatie 2.0: een populatie die in het licht van de ziekte of klimaatverandering weet te overleven of zelfs kan gedijen doordat er natuurlijke selectie plaatsvindt op de daarvoor benodigde genenset. Het is evolutie in uitvoering!
Seks maakt het proces van natuurlijke selectie dus behoorlijk efficiënt. Geen wonder dat de meeste organismen zich dan ook middels seks voortplanten. Maar de bdelloidea – een onderklasse van raderdiertjes – doen dat niet. Deze raderdiertjes zijn namelijk allemaal van het vrouwelijk geslacht en het nageslacht is een kloon van de moeder. Wat echter heel verbazingwekkend is, is dat deze raderdiertjes – ondanks dat ze niet aan seks doen – de afgelopen tientallen miljoenen jaren wel geëvolueerd zijn tot meer dan 500 soorten! Hoe is dat mogelijk?
Uitdroging
Enige tijd geleden, dachten onderzoekers het antwoord te weten. Het zou alles te maken hebben met het feit dat deze kleine diertjes lange perioden van uitdroging kunnen overleven. Nieuw onderzoek veegt die conclusie echter van tafel. En dus zijn we weer terug bij af: niemand weet hoe deze seksloze diertjes tot zo’n grote verscheidenheid aan soorten hebben kunnen evolueren.
Evolutie door uitdroging
Bdelloidea zijn microscopisch kleine diertjes die van oorsprong in het water leven. Maar als dat water om wat voor reden verdwijnt, zijn de diertjes niet kansloos: ze kunnen het in uitgedroogde toestand heel lang uitzingen. Maar die uitdroging heeft een prijs; het proces beschadigt het DNA, dat vervolgens als de diertjes weer vocht verkrijgen, hersteld moet worden. Gedacht werd dat die reparaties wel eens resulteerden in de verwijdering van schadelijke mutaties en mogelijk zelfs een recombinatie van genen. Oftewel: de reparaties zouden leiden tot evolutie. Op basis van die hypothese deden de onderzoekers een aantal voorspellingen over hoe het genoom van bdelloidea die níet in staat zijn om lange perioden van uitdroging te overleven, eruit zou zien. Onderzoekers hebben nu het genoom van bdelloidea die wél en bdelloidea die níet in staat zijn om langdurige uitdroging te overleven, met elkaar vergeleken. En ze stuitten niet op de verschillen die het eerdere onderzoek voorspelde. Het wijst er sterk op dat DNA-herstel na uitdroging niet zo belangrijk is als eerder werd gedacht.
Horizontale gen-transfer
Wel kunnen de onderzoekers bevestigen dat de bdelloidea aan zogenoemde horizontale gen-transfers doen. Dat betekent dat ze DNA van andere organismen – die ergens in de verte nog familie zijn – in hun eigen genoom op kunnen nemen. Zo is bekend dat bdelloidea duizenden genen van planten, bacteriën, schimmels en eencellige organismen hebben opgenomen, waarbij verschillende soorten zich aan hun unieke leefomgeving lijken te hebben aangepast door DNA op te nemen dat de overlevingskansen vergroot. Wellicht maakt dat de evolutie van de bdelloidea mogelijk. In dit stadium is echter nog onduidelijk hoe de bdelloidea zich dat ‘vreemde DNA’ eigen maken. Daar moet dan ook nog meer onderzoek naar worden gedaan.
Eerdere studies suggereerden verder – op basis van de structuur van het genoom – dat het onmogelijk is dat bdelloidea zich middels seks voortplanten. Maar de nieuwe analyse van het genoom wijst uit dat men op basis van het genoom niet kan uitsluiten dat de diertjes aan seks doen. “We hebben niet bewezen dat ze seks hebben, maar we kunnen op basis van de huidige resultaten simpelweg niet bewijzen dat dat niet het geval is,” benadrukt onderzoeker Reuben Nowell. “Andere soorten raderdiertjes hebben identificeerbare mannetjes, maar er zijn nog nooit mannelijke bdelloidea ontdekt. We blijven deze fascinerende organismen bestuderen, maar voor nu is het mysterie alleen maar groter geworden.”
(scientias.nl)
Dit organisme heeft nog nooit seks gehad en tóch evolueert het
Hoe is dat mogelijk? Wetenschappers staan voor een raadsel.
De meeste dieren planten zich voort door seks te hebben. Daarbij wordt het genetisch materiaal van de ouders in het nageslacht gecombineerd. Het proces biedt ruimte voor een efficiënte natuurlijke selectie (één van de drijvende krachten achter evolutie) en stelt dieren in staat om zich sneller aan veranderende omstandigheden – en dan met name ziekten – aan te passen (zie kader).
Natuurlijke selectie is één van de drijvende krachten achter de evolutie. In dat scenario ontstaat elke keer nageslacht dat genetisch net wat anders is dan de ouders. Er is dus sprake van genetische diversiteit. Wanneer een fatale ziekte de kop opsteekt of het klimaat rap verandert, is de kans groot dat er binnen de populatie organismen zijn met een nét iets andere set genen die deze beter bestand maken tegen de ziekte of verandering. Deze organismen zullen – in tegenstelling tot de organismen zonder deze set genen – overleven en zich voortplanten, waardoor deze genenset vrij snel dominant wordt binnen de populatie. Het resulteert in een soort populatie 2.0: een populatie die in het licht van de ziekte of klimaatverandering weet te overleven of zelfs kan gedijen doordat er natuurlijke selectie plaatsvindt op de daarvoor benodigde genenset. Het is evolutie in uitvoering!
Seks maakt het proces van natuurlijke selectie dus behoorlijk efficiënt. Geen wonder dat de meeste organismen zich dan ook middels seks voortplanten. Maar de bdelloidea – een onderklasse van raderdiertjes – doen dat niet. Deze raderdiertjes zijn namelijk allemaal van het vrouwelijk geslacht en het nageslacht is een kloon van de moeder. Wat echter heel verbazingwekkend is, is dat deze raderdiertjes – ondanks dat ze niet aan seks doen – de afgelopen tientallen miljoenen jaren wel geëvolueerd zijn tot meer dan 500 soorten! Hoe is dat mogelijk?
Uitdroging
Enige tijd geleden, dachten onderzoekers het antwoord te weten. Het zou alles te maken hebben met het feit dat deze kleine diertjes lange perioden van uitdroging kunnen overleven. Nieuw onderzoek veegt die conclusie echter van tafel. En dus zijn we weer terug bij af: niemand weet hoe deze seksloze diertjes tot zo’n grote verscheidenheid aan soorten hebben kunnen evolueren.
Evolutie door uitdroging
Bdelloidea zijn microscopisch kleine diertjes die van oorsprong in het water leven. Maar als dat water om wat voor reden verdwijnt, zijn de diertjes niet kansloos: ze kunnen het in uitgedroogde toestand heel lang uitzingen. Maar die uitdroging heeft een prijs; het proces beschadigt het DNA, dat vervolgens als de diertjes weer vocht verkrijgen, hersteld moet worden. Gedacht werd dat die reparaties wel eens resulteerden in de verwijdering van schadelijke mutaties en mogelijk zelfs een recombinatie van genen. Oftewel: de reparaties zouden leiden tot evolutie. Op basis van die hypothese deden de onderzoekers een aantal voorspellingen over hoe het genoom van bdelloidea die níet in staat zijn om lange perioden van uitdroging te overleven, eruit zou zien. Onderzoekers hebben nu het genoom van bdelloidea die wél en bdelloidea die níet in staat zijn om langdurige uitdroging te overleven, met elkaar vergeleken. En ze stuitten niet op de verschillen die het eerdere onderzoek voorspelde. Het wijst er sterk op dat DNA-herstel na uitdroging niet zo belangrijk is als eerder werd gedacht.
Horizontale gen-transfer
Wel kunnen de onderzoekers bevestigen dat de bdelloidea aan zogenoemde horizontale gen-transfers doen. Dat betekent dat ze DNA van andere organismen – die ergens in de verte nog familie zijn – in hun eigen genoom op kunnen nemen. Zo is bekend dat bdelloidea duizenden genen van planten, bacteriën, schimmels en eencellige organismen hebben opgenomen, waarbij verschillende soorten zich aan hun unieke leefomgeving lijken te hebben aangepast door DNA op te nemen dat de overlevingskansen vergroot. Wellicht maakt dat de evolutie van de bdelloidea mogelijk. In dit stadium is echter nog onduidelijk hoe de bdelloidea zich dat ‘vreemde DNA’ eigen maken. Daar moet dan ook nog meer onderzoek naar worden gedaan.
Eerdere studies suggereerden verder – op basis van de structuur van het genoom – dat het onmogelijk is dat bdelloidea zich middels seks voortplanten. Maar de nieuwe analyse van het genoom wijst uit dat men op basis van het genoom niet kan uitsluiten dat de diertjes aan seks doen. “We hebben niet bewezen dat ze seks hebben, maar we kunnen op basis van de huidige resultaten simpelweg niet bewijzen dat dat niet het geval is,” benadrukt onderzoeker Reuben Nowell. “Andere soorten raderdiertjes hebben identificeerbare mannetjes, maar er zijn nog nooit mannelijke bdelloidea ontdekt. We blijven deze fascinerende organismen bestuderen, maar voor nu is het mysterie alleen maar groter geworden.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
‘Evolutie zou een onmogelijkheid zijn, zowel voor de vorm als voor het leven, want slechts in antwoord op de toename in geestelijke groei kunnen ook de vormen hogere volmaaktheid bereiken.’
‘Wij zien nergens een plotseling scheppings- of vernielingsproces, zoals de theoloog aanneemt, maar wij vinden overal ‘Evolutie’. Evolutie is de geschiedenis van de voortschrijding van de Geest in de tijd. Overal, wanneer wij om ons heen de verschillende verschijnselen in het heelal nagaan, zien wij dat het pad der evolutie spiraalsgewijs loopt. Elke winding van de spiraal is een cyclus. Elke cyclus gaat in een volgende over, daar de windingen van de spiraal steeds doorlopen; elke cyclus is dus de hogere uitkomst van de voorafgaande winding en de maker van de hoger liggende toestanden, welke later volgen.’
‘Wij zien nergens een plotseling scheppings- of vernielingsproces, zoals de theoloog aanneemt, maar wij vinden overal ‘Evolutie’. Evolutie is de geschiedenis van de voortschrijding van de Geest in de tijd. Overal, wanneer wij om ons heen de verschillende verschijnselen in het heelal nagaan, zien wij dat het pad der evolutie spiraalsgewijs loopt. Elke winding van de spiraal is een cyclus. Elke cyclus gaat in een volgende over, daar de windingen van de spiraal steeds doorlopen; elke cyclus is dus de hogere uitkomst van de voorafgaande winding en de maker van de hoger liggende toestanden, welke later volgen.’
'Hij die een slaaf bezit, is zelf ook een slaaf!'
Nederlanders scheppen leven zonder zaad- en eicellen
2-5-2018
Het is voor het eerst in de geschiedenis dat celbiologen beginnende embryo’s hebben kunnen maken, zónder dat die ontstonden door natuurlijke voortplanting.
Deze bijzondere ontkoppeling van seksualiteit en voortplanting, na vijf jaar experimenteren door een kleine groep Nederlandse onderzoekers, wordt vanavond om 19.00 uur online gepubliceerd door het vooraanstaande wetenschappelijke vaktijdschrift Nature. Dat spreekt al van een doorbraak.
Mens op de maan
In de wetenschappelijke wereld wordt reikhalzend uitgezien naar de uitgebreide Nature-publicatie van de onderzoekers van het MERLN Instituut (Universiteit Maastricht) en het Hubrecht Instituut te Utrecht. De verwachtingen zijn buitengewoon hooggespannen, temeer omdat niemand ter wereld ooit zo ver kwam.
Hier en daar klinkt al de vergelijking met de eerste stap die de mens ooit op de maan zette. ,,Dat was het begin van een nieuwe wereld, door een eerste stap. Zo ook hier: dit kan de start zijn van een nieuwe ontstaanswijze van leven.”
Beginnende zwangerschappen
Prof. dr. Clemens van Blitterswijk, directeur van het MERLN Institute, zegt: ,,Deze synthetische vroeg-embryo’s leidden zelfs al tot beginnende zwangerschappen; ze waren reeds met innesteling in de baarmoeder begonnen.”
In de wetenschappelijke wereld groeit nu voorzichtig de overtuiging dat het ooit mogelijk zal zijn mensen te maken zonder dat daar een natuurlijke bevruchting voor nodig is.
2-5-2018
Het is voor het eerst in de geschiedenis dat celbiologen beginnende embryo’s hebben kunnen maken, zónder dat die ontstonden door natuurlijke voortplanting.
Deze bijzondere ontkoppeling van seksualiteit en voortplanting, na vijf jaar experimenteren door een kleine groep Nederlandse onderzoekers, wordt vanavond om 19.00 uur online gepubliceerd door het vooraanstaande wetenschappelijke vaktijdschrift Nature. Dat spreekt al van een doorbraak.
Mens op de maan
In de wetenschappelijke wereld wordt reikhalzend uitgezien naar de uitgebreide Nature-publicatie van de onderzoekers van het MERLN Instituut (Universiteit Maastricht) en het Hubrecht Instituut te Utrecht. De verwachtingen zijn buitengewoon hooggespannen, temeer omdat niemand ter wereld ooit zo ver kwam.
Hier en daar klinkt al de vergelijking met de eerste stap die de mens ooit op de maan zette. ,,Dat was het begin van een nieuwe wereld, door een eerste stap. Zo ook hier: dit kan de start zijn van een nieuwe ontstaanswijze van leven.”
Beginnende zwangerschappen
Prof. dr. Clemens van Blitterswijk, directeur van het MERLN Institute, zegt: ,,Deze synthetische vroeg-embryo’s leidden zelfs al tot beginnende zwangerschappen; ze waren reeds met innesteling in de baarmoeder begonnen.”
In de wetenschappelijke wereld groeit nu voorzichtig de overtuiging dat het ooit mogelijk zal zijn mensen te maken zonder dat daar een natuurlijke bevruchting voor nodig is.
'Hij die een slaaf bezit, is zelf ook een slaaf!'
03-05-2018
Wetenschappers ontdekken 'de allereerste vogelsnavel'
De snavel behoort toe aan een overgangsvorm tussen dino’s en vogels.
“De eerste snavel was een met hoorn bedekte tangbek aan het eind van de kaak,” zo vertelt onderzoeker Bhart-Anjan Bhullar. “De rest van de kaak was gevuld met tanden. Oorspronkelijk was de snavel een heel precies grijpmechanisme dat dienst deed als een extra hand op een moment dat de voorpoten transformeerden tot vleugels.”
Nieuwe vondsten
De snavel die Bhullar beschrijft, behoort toe aan een soort die de naam Ichthyornis dispar draagt. Deze soort leefde zo’n 100 miljoen jaar geleden en werd al in de negentiende eeuw beschreven. Er zijn meerdere incomplete resten van teruggevonden. Bhullar en collega’s presenteren nu enkele nieuwe exemplaren – waaronder eentje met een complete schedel – en twee schedelfragmenten die al in het bezit waren van Yale University, maar eigenlijk altijd over het hoofd zijn gezien. De vondsten onthullen nieuwe details over hoe deze soort – die gezien wordt als een overgangsvorm tussen dinosaurussen en vogels – eruitzag.
Eerste snavel
Met name de prille snavel hebben de onderzoekers op basis van de resten goed kunnen reconstrueren. Volgens Bhullar laat de soort ons zien hoe de snavel eruitzag op het moment dat deze voor het eerst in de natuur opdook.
Brein
Ook kunnen de onderzoekers meer zeggen over het brein van I. dispar. Dat leek in veel opzichten op dat van moderne vogels. Tegelijkertijd zijn er echter ook nog wat dinosaurus-trekjes te vinden. Zo zijn de kaakspieren dinosaurus-achtig. Het is best verrassend dat de soort nog zo lang aan die dinosaurus-trekjes heeft vastgehouden, vindt Bhullar. Het zegt veel over de evolutie van vogels. Blijkbaar transformeerde het brein daarbij als eerste, terwijl het overige deel van de schedel primitiever en dinosaurusachtiger bleef. “Ichthyornis moet er ongeveer net zo uit hebben gezien als de zeevogels van vandaag de dag, waarschijnlijk zoals een meeuw of stern,” vertelt onderzoeker Michael Hanson. “De tanden waren waarschijnlijk niet zichtbaar – tenzij deze de mond open had – maar bedekt met een soort lipachtig extra oraal weefsel.”
Bhullar benadrukt dat de nieuwe ontdekkingen en reconstructies zeer belangrijk zijn. “Het verhaal van de evolutie van de vogel – de meest soortenrijke groep gewervelden op het land is één van de belangrijkste in de hele geschiedenis.”
(scientias.nl)
Wetenschappers ontdekken 'de allereerste vogelsnavel'
De snavel behoort toe aan een overgangsvorm tussen dino’s en vogels.
“De eerste snavel was een met hoorn bedekte tangbek aan het eind van de kaak,” zo vertelt onderzoeker Bhart-Anjan Bhullar. “De rest van de kaak was gevuld met tanden. Oorspronkelijk was de snavel een heel precies grijpmechanisme dat dienst deed als een extra hand op een moment dat de voorpoten transformeerden tot vleugels.”
Nieuwe vondsten
De snavel die Bhullar beschrijft, behoort toe aan een soort die de naam Ichthyornis dispar draagt. Deze soort leefde zo’n 100 miljoen jaar geleden en werd al in de negentiende eeuw beschreven. Er zijn meerdere incomplete resten van teruggevonden. Bhullar en collega’s presenteren nu enkele nieuwe exemplaren – waaronder eentje met een complete schedel – en twee schedelfragmenten die al in het bezit waren van Yale University, maar eigenlijk altijd over het hoofd zijn gezien. De vondsten onthullen nieuwe details over hoe deze soort – die gezien wordt als een overgangsvorm tussen dinosaurussen en vogels – eruitzag.
Eerste snavel
Met name de prille snavel hebben de onderzoekers op basis van de resten goed kunnen reconstrueren. Volgens Bhullar laat de soort ons zien hoe de snavel eruitzag op het moment dat deze voor het eerst in de natuur opdook.
Brein
Ook kunnen de onderzoekers meer zeggen over het brein van I. dispar. Dat leek in veel opzichten op dat van moderne vogels. Tegelijkertijd zijn er echter ook nog wat dinosaurus-trekjes te vinden. Zo zijn de kaakspieren dinosaurus-achtig. Het is best verrassend dat de soort nog zo lang aan die dinosaurus-trekjes heeft vastgehouden, vindt Bhullar. Het zegt veel over de evolutie van vogels. Blijkbaar transformeerde het brein daarbij als eerste, terwijl het overige deel van de schedel primitiever en dinosaurusachtiger bleef. “Ichthyornis moet er ongeveer net zo uit hebben gezien als de zeevogels van vandaag de dag, waarschijnlijk zoals een meeuw of stern,” vertelt onderzoeker Michael Hanson. “De tanden waren waarschijnlijk niet zichtbaar – tenzij deze de mond open had – maar bedekt met een soort lipachtig extra oraal weefsel.”
Bhullar benadrukt dat de nieuwe ontdekkingen en reconstructies zeer belangrijk zijn. “Het verhaal van de evolutie van de vogel – de meest soortenrijke groep gewervelden op het land is één van de belangrijkste in de hele geschiedenis.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Plants repeatedly got rid of their ability to obtain their own nitrogen
Plants, like all living things, need nitrogen to build amino acids and other essential biomolecules. Although nitrogen is the most abundant element in air, the molecular form of nitrogen found there is largely unreactive. To become useful to plants, that nitrogen must first be "fixed," or busted out of its molecular form and linked with hydrogen to make ammonia. The plants can then get at it by catalyzing reactions with ammonia.
But plants can't fix nitrogen. Bacteria can.
Some legumes and a few other plants have a symbiotic relationship with certain bacterial species. The plants build specialized structures on their roots called nodules to house and feed the bacteria, which in turn fix nitrogen for the plants and assure them a steady supply of ammonia. Only 10 families of plants have the ability to do this, and even within these families, most genera opt out. Ever since the symbiosis was discovered in 1888, plant geneticists have wondered: why? If you could ensure a steady supply of nitrogen for use, why wouldn't you?
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
31-05-2018
Belgische onderzoekers ontdekken waarom ons brein zo groot is
© REUTERS
Wetenschap Belgische onderzoekers van de Université Libre de Bruxelles (ULB) en VIB-KU Leuven hebben ontdekt hoe het komt dat net onze soort over zo’n sterk ontwikkeld stel hersenen beschikt. Het antwoord zit in genen die enkel bij de mens voorkomen.
De onderzoekers onder leiding van Pierre Vanderhaegen, rapporteren in het prestigieuze vakblad Cell over hun zoektocht in het menselijke DNA. Dat is voor 99 procent identiek aan dat van de chimpansee, dus de sleutel ligt in kleine stukjes genetische informatie.
De wetenschappers ontdekten dat de unieke eigenschappen van het menselijke brein konden ontwikkelen dankzij nieuwe genen die heel recent in de evolutie van onze soort ontstonden. De NOTCH2NL-genfamilie stimuleerde de groei van stamcellen in de hersenschors, en dat leidde tot meer hersencellen.
NOTCH2NL-genen
De NOTCH2NL-genen zijn een cluster genen die door verdubbeling geëvolueerd zijn uit de receptor van een signaalmolecule, Notch, dat de ontwikkeling, groei en specialisatie van allerlei cellen reguleert, inclusief die in de hersenen.
“Het is ongelooflijk fascinerend dat deze genen, die nog maar heel recent in onze evolutie ontstonden, toch inspelen op een van de oudste signalisatiemechanismen die we bij alle dieren vinden”, zegt Vanderhaeghen.
De NOTCH2NL-genen bevinden zich in een regio die eerder al gelinkt werd aan aandoeningen die de hersengrootte aantasten. Een DNA-analyse bij patiënten met over- of onderontwikkeling van de hersenen door een groep Amerikaanse wetenschappers onder leiding van David Haussler (UC Santa Cruz en het Howard Hughes Medical Institute) bevestigt dat de genfamilie een invloed heeft op de grootte van de hersenen.
“De resultaten wijzen erop dat een select aantal genetische dubbels die specifiek voorkomen bij de mens een grote impact hebben op onze hersenontwikkeling en evolutie: hoe minder exemplaren van NOTCH2NL hoe kleiner de hersenen, en hoe meer exemplaren hoe groter”, aldus Vanderhaeghen.
Worm
Nieuwe genen ontstaan door duplicatie: een bestaand gen verdubbelt en de kopie wijzigt lichtjes naar een gelijkaardig, zogenaamd paraloog gen. Op die manier kunnen soorten evolueren. Professor Vanderhaeghen en zijn team waren vooral geïnteresseerd in verdubbelingen die enkel bij de mens gebeuren.
Ontwikkelingsbiologen bestuderen evolutionaire verschillen meestal op basis van hoe bepaalde genen worden ingezet, en niet zozeer de aanwezigheid van genen zelf, aangezien we het overgrote deel van onze genen delen met zelfs heel simpele diersoorten zoals de worm. Maar een genverdubbeling kan zorgen voor een relatief snelle evolutie van unieke menselijke eigenschappen, zoals een grotere hersenschors.”
Volgens Vanderhaeghen zijn nog heel wat unieke genen in kaart te brengen. “In dezelfde DNA-regio vinden we nog andere genen terug die uniek zijn voor de mens. Voorlopig hebben we geen idee welke rol ze spelen. Het zou goed kunnen dat zij instaan voor nog andere aspecten van onze hersenontwikkeling.”
(HLN)
Belgische onderzoekers ontdekken waarom ons brein zo groot is
© REUTERS
Wetenschap Belgische onderzoekers van de Université Libre de Bruxelles (ULB) en VIB-KU Leuven hebben ontdekt hoe het komt dat net onze soort over zo’n sterk ontwikkeld stel hersenen beschikt. Het antwoord zit in genen die enkel bij de mens voorkomen.
De onderzoekers onder leiding van Pierre Vanderhaegen, rapporteren in het prestigieuze vakblad Cell over hun zoektocht in het menselijke DNA. Dat is voor 99 procent identiek aan dat van de chimpansee, dus de sleutel ligt in kleine stukjes genetische informatie.
De wetenschappers ontdekten dat de unieke eigenschappen van het menselijke brein konden ontwikkelen dankzij nieuwe genen die heel recent in de evolutie van onze soort ontstonden. De NOTCH2NL-genfamilie stimuleerde de groei van stamcellen in de hersenschors, en dat leidde tot meer hersencellen.
NOTCH2NL-genen
De NOTCH2NL-genen zijn een cluster genen die door verdubbeling geëvolueerd zijn uit de receptor van een signaalmolecule, Notch, dat de ontwikkeling, groei en specialisatie van allerlei cellen reguleert, inclusief die in de hersenen.
“Het is ongelooflijk fascinerend dat deze genen, die nog maar heel recent in onze evolutie ontstonden, toch inspelen op een van de oudste signalisatiemechanismen die we bij alle dieren vinden”, zegt Vanderhaeghen.
De NOTCH2NL-genen bevinden zich in een regio die eerder al gelinkt werd aan aandoeningen die de hersengrootte aantasten. Een DNA-analyse bij patiënten met over- of onderontwikkeling van de hersenen door een groep Amerikaanse wetenschappers onder leiding van David Haussler (UC Santa Cruz en het Howard Hughes Medical Institute) bevestigt dat de genfamilie een invloed heeft op de grootte van de hersenen.
“De resultaten wijzen erop dat een select aantal genetische dubbels die specifiek voorkomen bij de mens een grote impact hebben op onze hersenontwikkeling en evolutie: hoe minder exemplaren van NOTCH2NL hoe kleiner de hersenen, en hoe meer exemplaren hoe groter”, aldus Vanderhaeghen.
Worm
Nieuwe genen ontstaan door duplicatie: een bestaand gen verdubbelt en de kopie wijzigt lichtjes naar een gelijkaardig, zogenaamd paraloog gen. Op die manier kunnen soorten evolueren. Professor Vanderhaeghen en zijn team waren vooral geïnteresseerd in verdubbelingen die enkel bij de mens gebeuren.
Ontwikkelingsbiologen bestuderen evolutionaire verschillen meestal op basis van hoe bepaalde genen worden ingezet, en niet zozeer de aanwezigheid van genen zelf, aangezien we het overgrote deel van onze genen delen met zelfs heel simpele diersoorten zoals de worm. Maar een genverdubbeling kan zorgen voor een relatief snelle evolutie van unieke menselijke eigenschappen, zoals een grotere hersenschors.”
Volgens Vanderhaeghen zijn nog heel wat unieke genen in kaart te brengen. “In dezelfde DNA-regio vinden we nog andere genen terug die uniek zijn voor de mens. Voorlopig hebben we geen idee welke rol ze spelen. Het zou goed kunnen dat zij instaan voor nog andere aspecten van onze hersenontwikkeling.”
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-07-2018
Ook de kinderen van onze voorouder Australopithecus afarensis liepen op twee benen
Maar ze gingen ook nog – vaker dan hun ouders – de boom in.
Dat blijkt uit een analyse van de meest complete voet die van het kind van een oude mensachtige is teruggevonden. Het gaat om de fossiele resten van een Australopithecus afarensis die 3,32 miljoen jaar geleden in Afrika leefde en op het moment van overlijden tussen de 2,5 en 3 jaar oud was. De voet is ongeveer net zo groot als een menselijke duim en werd in 2002 al in Ethiopië teruggevonden.
Hier zie je het voetje van de 2,5 tot 3 jaar oude A. afarensis, liggend op de voetafdruk van een menselijke peuter. Afbeelding: Jeremy DeSilva.
De boom in
Amerikaanse onderzoekers hebben de anatomie van de voet nu geanalyseerd en kunnen op basis daarvan een aantal interessante conclusies trekken. Zo moet de peuter al op twee benen hebben gelopen. Daarnaast zijn er echter aanwijzingen gevonden dat deze ook tijd doorbracht in bomen. Met name de grote teen van de peuter wijst erop dat deze vaker in bomen te vinden was dan volwassen Australopithecus afarensis. Dat is ook wel te verklaren, zo vertelt onderzoeker Jeremy DeSilva. “Als je drie miljoen jaar geleden in Afrika leefde zonder vuur, zonder gebouwen en zonder enige vorm van verdediging dan kun je zodra de zon ondergaat maar beter in een boom kruipen.”
Lucy
Australopithecus afarensis was een mensachtige die meer dan drie miljoen jaar geleden in Afrika leefde. De eerste fossiele resten van deze mensachtige werden in 1974 al in Ethiopië ontdekt. Dat eerste halfcomplete skelet kreeg de naam Lucy en die aanduiding is langzaam maar zeker uitgegroeid tot een synoniem voor A. afarensis. Lucy werd niet ver van de plek waar de voet van deze peuter is aangetroffen, ontdekt, maar leefde een slordige 200.000 jaar later.
Kort na de ontdekking van Lucy concludeerden onderzoekers al dat deze mensachtige zich rechtop, dus op twee benen voortbewoog. Maar er bleef altijd discussie over de vraag of dat de enige manier was waarop Lucy zich verplaatste. Uiteindelijk namen de meeste onderzoekers aan dat Lucy zich voornamelijk op twee benen voortbewoog en slechts zelden nog in bomen klom. Die aanname komt enigszins op losse schroeven te staan na de analyse van de voet van de A. afarensis-peuter.
(scientias.nl)
Ook de kinderen van onze voorouder Australopithecus afarensis liepen op twee benen
Maar ze gingen ook nog – vaker dan hun ouders – de boom in.
Dat blijkt uit een analyse van de meest complete voet die van het kind van een oude mensachtige is teruggevonden. Het gaat om de fossiele resten van een Australopithecus afarensis die 3,32 miljoen jaar geleden in Afrika leefde en op het moment van overlijden tussen de 2,5 en 3 jaar oud was. De voet is ongeveer net zo groot als een menselijke duim en werd in 2002 al in Ethiopië teruggevonden.
Hier zie je het voetje van de 2,5 tot 3 jaar oude A. afarensis, liggend op de voetafdruk van een menselijke peuter. Afbeelding: Jeremy DeSilva.
De boom in
Amerikaanse onderzoekers hebben de anatomie van de voet nu geanalyseerd en kunnen op basis daarvan een aantal interessante conclusies trekken. Zo moet de peuter al op twee benen hebben gelopen. Daarnaast zijn er echter aanwijzingen gevonden dat deze ook tijd doorbracht in bomen. Met name de grote teen van de peuter wijst erop dat deze vaker in bomen te vinden was dan volwassen Australopithecus afarensis. Dat is ook wel te verklaren, zo vertelt onderzoeker Jeremy DeSilva. “Als je drie miljoen jaar geleden in Afrika leefde zonder vuur, zonder gebouwen en zonder enige vorm van verdediging dan kun je zodra de zon ondergaat maar beter in een boom kruipen.”
Lucy
Australopithecus afarensis was een mensachtige die meer dan drie miljoen jaar geleden in Afrika leefde. De eerste fossiele resten van deze mensachtige werden in 1974 al in Ethiopië ontdekt. Dat eerste halfcomplete skelet kreeg de naam Lucy en die aanduiding is langzaam maar zeker uitgegroeid tot een synoniem voor A. afarensis. Lucy werd niet ver van de plek waar de voet van deze peuter is aangetroffen, ontdekt, maar leefde een slordige 200.000 jaar later.
Kort na de ontdekking van Lucy concludeerden onderzoekers al dat deze mensachtige zich rechtop, dus op twee benen voortbewoog. Maar er bleef altijd discussie over de vraag of dat de enige manier was waarop Lucy zich verplaatste. Uiteindelijk namen de meeste onderzoekers aan dat Lucy zich voornamelijk op twee benen voortbewoog en slechts zelden nog in bomen klom. Die aanname komt enigszins op losse schroeven te staan na de analyse van de voet van de A. afarensis-peuter.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-07-2018
Fossiel van “eerste reuzendinosaurus” ontdekt in Argentinië
© REUTERS - Reconstructie van de 'Ingentia prima' uit het late Trias.
Dieren Dino’s zijn de grootste levende wezens die ooit op onze planeet hebben rondgewaard. De zwaarste exemplaren wogen zoveel als een ruimteschip vandaag. In Argentinië zijn dinoresten van 200 miljoen jaar oud ontdekt, van een nieuwe soort.
Wetenschappers vonden in totaal vier skeletten tijdens een excursie in 2015 op de paleontologische site Balde de Leyes in het noordwesten van Argentinië, zo’n 1.100 kilometer ten westen van Buenos Aires. Een was van een nieuwe soort, de drie andere van daaraan verwante dinosaurussen. Volgens paleontologen maakte het eerste dier snelle groeispurten door en had het erg efficiënte vogelachtige longen. “We zagen dat het een nieuwe soort was die we ‘Ingenia prima’ doopten”, zegt dr. Cecilia Apaldetti van de Argentijnse Universidad Nacional de San Juan. Dat is Latijn voor “eerste reus”.
Deze vierpotige dinosaurus gaat terug tot het Trias, 215 miljoen jaar geleden. Dat is ongeveer 47 miljoen jaar voordat de iconische Diplodocus en Brachiosaurus opdoken, de bekende planteneters met hun lange nek. De nieuwe soort blijkt niet zo groot te zijn, met een gewicht van zo’n tien ton en een lengte van ongeveer 9 meter. Maar de ontdekking is wel een verrassing, zo vroeg in de evolutie van de dino’s. De dino wordt samen met die van de andere ontdekte skeletten ondergebracht in de groep van de ‘lessemsauridae’, ook al een nieuwe benaming.
© REUTERS - De 'Ingentia prima', een nieuwe dinosaurussoort.
Tot nu toe werd gedacht dat de eerste reuzendino’s pas vroeg in de Jura (201,3-145 miljoen jaar geleden) ten tonele verschenen. Maar de vondst van de vier skeletten van lessemsauridae wijst erop dat minstens enkele dino’s al gigantisch groot waren op het einde van het Trias, dus nog voor de Trias-Jura-extinctie in plaats van erna.
Nog opvallender is dat de lessemsauridae hun enorme gestalte los van de sauropoda zoals de Brontosaurus en de Diplodocus ontwikkelden, want die evolueerden pas later tijdens de Jura. Met andere woorden: de sauropoda waren niet de enige dino’s die kolossaal werden.
De nieuwe dinosaurus maakt deel uit van de groep van sauropodomorphae, die later zouden uitgroeien tot de allergrootste dierensoort ooit op Aarde. De dino had een lange nek van zo’n tien meter, minder lang dan die van de Diplodocus.
(HLN)
Fossiel van “eerste reuzendinosaurus” ontdekt in Argentinië
© REUTERS - Reconstructie van de 'Ingentia prima' uit het late Trias.
Dieren Dino’s zijn de grootste levende wezens die ooit op onze planeet hebben rondgewaard. De zwaarste exemplaren wogen zoveel als een ruimteschip vandaag. In Argentinië zijn dinoresten van 200 miljoen jaar oud ontdekt, van een nieuwe soort.
Wetenschappers vonden in totaal vier skeletten tijdens een excursie in 2015 op de paleontologische site Balde de Leyes in het noordwesten van Argentinië, zo’n 1.100 kilometer ten westen van Buenos Aires. Een was van een nieuwe soort, de drie andere van daaraan verwante dinosaurussen. Volgens paleontologen maakte het eerste dier snelle groeispurten door en had het erg efficiënte vogelachtige longen. “We zagen dat het een nieuwe soort was die we ‘Ingenia prima’ doopten”, zegt dr. Cecilia Apaldetti van de Argentijnse Universidad Nacional de San Juan. Dat is Latijn voor “eerste reus”.
Deze vierpotige dinosaurus gaat terug tot het Trias, 215 miljoen jaar geleden. Dat is ongeveer 47 miljoen jaar voordat de iconische Diplodocus en Brachiosaurus opdoken, de bekende planteneters met hun lange nek. De nieuwe soort blijkt niet zo groot te zijn, met een gewicht van zo’n tien ton en een lengte van ongeveer 9 meter. Maar de ontdekking is wel een verrassing, zo vroeg in de evolutie van de dino’s. De dino wordt samen met die van de andere ontdekte skeletten ondergebracht in de groep van de ‘lessemsauridae’, ook al een nieuwe benaming.
© REUTERS - De 'Ingentia prima', een nieuwe dinosaurussoort.
Tot nu toe werd gedacht dat de eerste reuzendino’s pas vroeg in de Jura (201,3-145 miljoen jaar geleden) ten tonele verschenen. Maar de vondst van de vier skeletten van lessemsauridae wijst erop dat minstens enkele dino’s al gigantisch groot waren op het einde van het Trias, dus nog voor de Trias-Jura-extinctie in plaats van erna.
Nog opvallender is dat de lessemsauridae hun enorme gestalte los van de sauropoda zoals de Brontosaurus en de Diplodocus ontwikkelden, want die evolueerden pas later tijdens de Jura. Met andere woorden: de sauropoda waren niet de enige dino’s die kolossaal werden.
De nieuwe dinosaurus maakt deel uit van de groep van sauropodomorphae, die later zouden uitgroeien tot de allergrootste dierensoort ooit op Aarde. De dino had een lange nek van zo’n tien meter, minder lang dan die van de Diplodocus.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-08-2018
Iconisch voorbeeld van evolutie houdt moedig stand in nieuw onderzoek
De motjes zijn – terecht – een schoolvoorbeeld van evolutie in actie.
Het is één van de eerste soorten die werd aangehaald om Darwins evolutietheorie te onderschrijven: de peper-en-zoutvlinder. “Dit is één van de meest iconische voorbeelden van evolutie, gebruikt in biologieboeken wereldwijd,” vertelt onderzoeker Martin Stevens. “Maar ook fel bestreden door creationisten die erop uit waren om de evolutietheorie in diskrediet te brengen.”
Industriële revolutie
Dat de nachtvlinder uitgroeide tot het schoolvoorbeeld van evolutie is te danken aan de industriële revolutie die het leefgebied van de vlinder ingrijpend veranderde. De meeste motjes zijn licht van kleur, waardoor je ze nauwelijks op de met lichte korstmossen bedekte stam van bomen ziet zitten. Maar tijdens de industriële revolutie zorgde vervuiling ervoor dat de lichte korstmossen doodgingen en de schors van bomen zwart kleurde door roet. In die tijd ontstond er een donkere variant van de peper-en-zoutvlinder. Toen er later afspraken werden gemaakt om de luchtvervuiling terug te dringen, nam de roetuitstoot af en keerden de korstmossen terug. Daarop werden ook de nachtvlinders weer lichter van kleur.
De pimpelmees is één van de vogelsoorten die het op peper-en-zout-vlinders voorzien heeft. Afbeelding: WenPhotos / Pixabay.
Nieuw onderzoek
Een prachtig voorbeeld van natuurlijke selectie, de drijvende kracht achter evolutie. Toch? Hoewel het voorbeeld in tal van boeken is aangehaald, is eigenlijk nooit onderzocht of de overlevingskansen van de motten echt beïnvloed werden door hun camouflagekleur. Een nieuw onderzoek van wetenschappers van de universiteit van Exeter brengt daar nu verandering in. De onderzoekers tonen aan dat lichte motten in de ogen van hun belangrijkste vijand – vogels – echt minder goed zichtbaar zijn op met korstmossen bedekte bomen dan donkere motten. Het betekent dat deze lichte motten dus in het voordeel zijn; ze hebben betere overlevingskansen en dus meer kans om zich voort te planten dan de donkere motten. Het resultaat: in een paar generaties tijd domineren de lichte motten.
Natuurlijke selectie
“Onze resultaten bevestigen het verhaal dat vroege evolutiebiologen vertelden, namelijk dat veranderingen in de frequentie waarmee donkere en lichte peper-en-zoutvlinders voorkwamen, werd bepaald door veranderingen in vervuiling en camouflage,” stelt Stevens. Het bewijst dat deze soort terecht een iconisch voorbeeld van evolutie in actie is.
De onderzoekers baseren zich op verschillende experimenten. Zo plaatsten ze bijvoorbeeld nagemaakte donkere en lichte motten op bomen en keken hoe vaak ze door vogels werden aangevallen. De lichtere modellen bleken een 21% grotere kans te hebben om het experiment te ‘overleven’, oftewel niet door vogels te worden opgegeten.
(scientias.nl)
Iconisch voorbeeld van evolutie houdt moedig stand in nieuw onderzoek
De motjes zijn – terecht – een schoolvoorbeeld van evolutie in actie.
Het is één van de eerste soorten die werd aangehaald om Darwins evolutietheorie te onderschrijven: de peper-en-zoutvlinder. “Dit is één van de meest iconische voorbeelden van evolutie, gebruikt in biologieboeken wereldwijd,” vertelt onderzoeker Martin Stevens. “Maar ook fel bestreden door creationisten die erop uit waren om de evolutietheorie in diskrediet te brengen.”
Industriële revolutie
Dat de nachtvlinder uitgroeide tot het schoolvoorbeeld van evolutie is te danken aan de industriële revolutie die het leefgebied van de vlinder ingrijpend veranderde. De meeste motjes zijn licht van kleur, waardoor je ze nauwelijks op de met lichte korstmossen bedekte stam van bomen ziet zitten. Maar tijdens de industriële revolutie zorgde vervuiling ervoor dat de lichte korstmossen doodgingen en de schors van bomen zwart kleurde door roet. In die tijd ontstond er een donkere variant van de peper-en-zoutvlinder. Toen er later afspraken werden gemaakt om de luchtvervuiling terug te dringen, nam de roetuitstoot af en keerden de korstmossen terug. Daarop werden ook de nachtvlinders weer lichter van kleur.
De pimpelmees is één van de vogelsoorten die het op peper-en-zout-vlinders voorzien heeft. Afbeelding: WenPhotos / Pixabay.
Nieuw onderzoek
Een prachtig voorbeeld van natuurlijke selectie, de drijvende kracht achter evolutie. Toch? Hoewel het voorbeeld in tal van boeken is aangehaald, is eigenlijk nooit onderzocht of de overlevingskansen van de motten echt beïnvloed werden door hun camouflagekleur. Een nieuw onderzoek van wetenschappers van de universiteit van Exeter brengt daar nu verandering in. De onderzoekers tonen aan dat lichte motten in de ogen van hun belangrijkste vijand – vogels – echt minder goed zichtbaar zijn op met korstmossen bedekte bomen dan donkere motten. Het betekent dat deze lichte motten dus in het voordeel zijn; ze hebben betere overlevingskansen en dus meer kans om zich voort te planten dan de donkere motten. Het resultaat: in een paar generaties tijd domineren de lichte motten.
Natuurlijke selectie
“Onze resultaten bevestigen het verhaal dat vroege evolutiebiologen vertelden, namelijk dat veranderingen in de frequentie waarmee donkere en lichte peper-en-zoutvlinders voorkwamen, werd bepaald door veranderingen in vervuiling en camouflage,” stelt Stevens. Het bewijst dat deze soort terecht een iconisch voorbeeld van evolutie in actie is.
De onderzoekers baseren zich op verschillende experimenten. Zo plaatsten ze bijvoorbeeld nagemaakte donkere en lichte motten op bomen en keken hoe vaak ze door vogels werden aangevallen. De lichtere modellen bleken een 21% grotere kans te hebben om het experiment te ‘overleven’, oftewel niet door vogels te worden opgegeten.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
hele artikel inclusief foto's: https://www.vrt.be/vrtnws(...)nks-in-evolutie-van/quote:Twee nieuwe Chinese dino's zijn "missing links" in evolutie van een bizarre groep
Een internationaal team heeft twee recent ontdekte dinosauriërs voor het eerst wetenschappelijk beschreven, en ondergebracht in een groep met vreemd uitziende, insectenetende theropoden, de alvarezsaurussen. In het fossielenbestand van die groep zit een gat van zo'n 70 miljoen jaar, en de twee nieuwe dino's vallen bijna in het midden van dat hiaat. De "missing links", de ontbrekende schakels, werpen een nieuw licht op de evolutie van die bizarre groep van predatoren, die leefden tussen 160 en 90 miljoen jaar geleden.
Luc De Roy
ma 03 sep 21:19
voor korte video zie: https://www.vrt.be/vrtnws(...)heorie-van-darwin-t/quote:Nobelprijswinnaars Chemie passen de evolutietheorie van Darwin toe in hun onderzoek
De Nobelprijs voor Chemie gaat dit jaar naar één vrouw en twee mannen: de Amerikaanse Frances Arnold, de Amerikaan George Smith en de Brit Gregory Winter. Volgens het Nobelprijscomité hebben zij als eersten het principe van evolutie, zoals we dat kennen van Darwin, toegepast in de chemie.
wo 03 okt 13:02
Daardoor zijn ze erin geslaagd om het proces van evolutie bij eiwitten ook te versnellen. Hun ontdekkingen kunnen bijvoorbeeld de zoektocht naar geneesmiddelen of naar biobrandstoffen gevoelig versnellen.
De Britse biochemicus Gregory Winter heeft een baanbrekend geneesmiddel op zijn naam staan, een middel om reumatoïde artritis te behandelen.
De Amerikaanse Frances Arnold is pas de vijfde vrouw die de Nobelprijs voor Chemie krijgt. Arnold doet vooral onderzoek naar biobrandstoffen en heeft daar al tien patenten op. Tijdens de bekendmaking van de Nobelprijzen belde de jury in Stockholm haar op om wat uitleg te geven, maar de telefoonlijn was niet al te best en Arnold was moeilijk te verstaan. Gisteren was er ook al een vrouw bij de winnaars van de Nobelprijs voor Fysica.
https://www.vrt.be/vrtnws(...)ngers-en-vice-versa/quote:Mooie mannelijke vogels zijn geen goede zangers (en vice versa)
Britse wetenschappers hebben de lokroepen en veren van meer dan 250 vogelsoorten onderzocht. Ze hebben vastgesteld dat mannetjes met opvallende veren niet meteen de beste zangers zijn.
Wim Schepens
11:42
https://nos.nl/artikel/22(...)kers-prijs-2018.htmlquote:Boek over natuur in de stad krijgt Jan Wolkers Prijs 2018
Vandaag, 10:03
NPO Radio 1
@NPORadio1
Menno Schilthuizen wint de Jan Wolkers Prijs 2018! De prijs is zojuist uitgereikt in @VroegeVogels: 'De jury heeft gekozen voor de verrassing, waarin wijsheid rijkelijk overgoten met feiten wordt opgediend. Die je leert kijken op een andere manier'
2 uur geleden
De Jan Wolkers Prijs 2018, de prijs voor het beste natuurboek, gaat naar Menno Schilthuizen voor zijn boek Darwin in de stad. Hij kreeg de prijs uit handen van Karina Wolkers tijdens de uitzending van het radioprogramma Vroege Vogels op NPO Radio 1, dat voor de gelegenheid uit het Rijksmuseum Boerhaave in Leiden kwam.
Schilthuizen is evolutiebioloog. Hij beschrijft in het boek hoe de natuur zich ontwikkelt in de stad en zich aan de stad aanpast. Dieren passen zich zo aan dat zelfs hun dna verandert. Zo hebben stadsmerels dikkere snavels dan bosmerels. "Het is slechts een kwestie van tijd voor we twee soorten merels in de vogelboekjes hebben staan", staat in het boek.
Andere kijk
De jury zegt te hebben gekozen voor "de verrassing waarin wijsheid rijkelijk overgoten met feiten wordt opgediend. Die je leert kijken op een andere manier, die je opnieuw versteld doet staan van het wonder van zogenaamd alledaagse natuur".
Ook prijst de jury de uiterst leesbare schrijfstijl, "door een verteller die wat te zeggen heeft". Schilthuizen krijgt 5000 euro en een portret dat Siegfried Woldhek van hem heeft getekend.
Bij veel zoogdieren evolueert het dna, zei Schilthuizen bij de uitreiking van de prijs. Het verandert in de loop van de tijd, het past zich aan de leefomgeving aan. Ook bij planten gebeurt dat.
De prijs is voor de zesde keer uitgereikt. Er was een grote keuze aan natuurboeken, de jury heeft er 120 bekeken. Dat komt doordat het thema van de boekenweek dit jaar de natuur was.
De prijs is een initiatief van Vroege Vogels, het Wereld Natuur Fonds en de Volkskrant.
Mogelijk zijn de Neanderthaler en Denisovan verdwenen doordat er veel gemengde relaties waren en de homo sapiens veel talrijker was. De genenpool van de Neanderthalers en Denisovan is daardoor steeds verder "verdund" t.o.v. sapiens. Er waren waarschijnlijk ook veel gemengde relaties tussen Neanderthaler en Denisovan.quote:University of California Television (UCTV)
Published on Oct 20, 2018
Most people are part-Neanderthal, the closest extinct human relative. Svante Pääbo explores human genetic evolution by analyzing preserved genetic material from the remains of ancient organisms, including Neanderthals. What can we learn from the genomes of our closest evolutionary relatives? Pääbo is an evolutionary anthropologist and pioneer of paleogenetics and the director of the Max Plank Institute of Evolutionary Genetics.
[ Bericht 0% gewijzigd door Digi2 op 22-10-2018 01:58:41 ]
Geld maakt meer kapot dan je lief is.
Het zijn sterke ruggen die vrijheid en weelde kunnen dragen
Het zijn sterke ruggen die vrijheid en weelde kunnen dragen
https://www.vrt.be/vrtnws(...)dankzij-superlongen/quote:Dino's konden overheersen dankzij "superlongen"
In het mesozoïcum, het tijdperk van de dinosauriërs dat liep van 251 tot 65 miljoen jaar geleden, bevatte de lucht op aarde maar 10 tot 15 procent zuurstof in plaats van de huidige 20 procent. Toch waren dinosauriërs in staat om behoorlijk snel te rennen in die zuurstofarme atmosfeer, Velociraptors hebben hun naam niet gestolen, en zouden meer dan 60 km/u gehaald hebben. Volgens een nieuwe studie was dat te danken aan hun superefficiënte, vogelachtige longen, die voor een constante stroom aan zuurstof zorgden. Mogelijk heeft dat de dino's ook toegelaten om in dat tijdperk de dominante diersoort op aarde te worden.
Luc De Roy
wo 24 okt 23:32
De nieuwe studie vergeleek de longen van dinosauriërs met die van nu nog levende krokodilachtigen, als krokodillen en alligators, en met de longen van hedendaagse vogels, zoals de struisvogel. De onderzoekers deden dat omdat krokodilachtigen een gemeenschappelijke voorouder delen met de dinosauriërs, en omdat vogels de moderne afstammelingen zijn van een bepaalde groep dinosauriërs.
"Het ademhalingssysteem van niet-aviaire [niet vogelachtige] dinosauriërs is in de loop der jaren al behoorlijk goed bestudeerd, zowel om nieuw licht te laten schijnen op de biologie van nu uitgestorven leden van de dinosaurus-familie, als om de oorsprong en de evolutie van moderne vogels en reptielen beter te begrijpen", zei onderzoeker Robert Brocklehurst in een persmededeling van University of Manchester. Brocklehurst werkt in het Animal Simulation Lab van de School of Earth en Environmental Sciences van de universiteit, en hij was de leider van de studie.
Om de verschillende soorten longen te vergelijken, gebruikten de onderzoekers CT-scans om te kijken naar de longholten van vier hedendaagse krokodilachtigen en 29 hedendaagse vogels, en hun structuur te vergelijken met die van 16 verschillende soorten dinosauriërs.
Rigide longen
Het is al lang bekend dat vogels een ongewoon, gesocifisticeerd ademhalingssysteem hebben. In tegenstelling met de longen van mensen en andere zoogdieren, die uitzetten en leeglopen, zijn de longen van vogels rigide en onbuigzaam.
Speciale luchtzakken die langs de longen liggen, doen bij vogels al het harde werk, en pompen lucht door de longen, waar de zuurstof zich verspreidt in de bloedsomloop. De longen hangen vast aan de wervels en de ribben, die de bovenkant van de ribbenkast vormen, en dat helpt om de longen onbeweeglijk te houden. En het costovertrebale gewricht, een verbinding tussen de ribben en de ruggengraat, biedt nog meer steun aan de longen. Die structuur laat een constante aanvoer van zuurstof toe, en vraagt minder energie dan het opblazen en leeglopen van de longen.
Ze laat paleontologen ook toe om bij fossielen veel te weten te komen over de - niet bewaarde -longen door de beenderen er omheen te bestuderen, maar toch wordt er al lang gedebatteerd over de vraag of die "superlongen" enkel bij vogels geëvolueerd zijn, of al vroeger bij de dinosauriërs.
Uit de scans in de nieuwe studie is nu gebleken dat al de dino's wervels hadden die meer de vorm hadden van die van vogels dan van reptielenwervels. Bovendien staken de wervels van de dinosauriërs vooruit in de longholte, wat men ook vindt bij hedendaagse vogels.
"We dachten dat sommige dinosauriërs longen zouden hebben die meer op die van vogels leken, terwijl andere van hun longen zouden lijken op die van reptielen, maar dat was helemaal niet het geval. Elk staal van een dinosauriër dat we scanden, zag er net zo uit als de vogels die we scanden", zei Brocklehurst.
Naast de CT-scans verwijderden de onderzoekers ook de longen van een alligator en een struisvogel, en ze ontdekten dat de structuren van het skelet die de longen omringden en ondersteunden, erg verschilden bij de twee diersoorten.
De longholte van de alligator was glad en liet de longen en andere inwendige organen toe te verschuiven als ze bewegen om lucht in en uit te pompen. De longholte van de struisvogel was daarentegen doorgroefd, net als die van de dinosauriërs.
"Met deze nieuwe studie tonen we op een kwantitatieve manier aan dat alle niet-aviaire dinosauriërs costovertrebrale gewrichten bezaten die, wat hun structuur betreft, meer leken op die van vogels dan die van krokodilachtigen", zo voegde Brocklehurst er nog aan toe.
Overheersen dankzij efficiënte longen
Volgens de onderzoekers is een gevolg van hun bevindingen dat de dinosauriërs zich, dankzij hun efficiënte longen, konden aanpassen, en konden gedijen in de zuurstofarme omgeving waar andere diersoorten het moeilijk zullen gehad hebben.
"Als zelfs de allereerste dinosauriërs die ontstaan zijn, vogelachtige longen hadden, vormt dit een aanzienlijk deel van de verklaring waarom dinosauriërs zodanig de dominante diersoorten van hun tijd zijn geworden. Andere groepen van dieren hadden eenvoudigweg niet dergelijke longen, die zo goed aangepast waren om zuurstof uit de lucht te halen. Dat eenvoudige evolutionaire verschil kan de dinsoauriërs toegelaten hebben de wereld te overheersen", zei professor Bill Sellers in de persmededeling. Sellers werkt eveneens aan de School of Earth and Environmental Sciences en is een mede-auteur van de studie.
De studie van Brocklehurst, Sellers en Emma R. Schachner van de Louisiana State University in New Orleans is gepubliceerd in "Royal Society Open Science".
30-11-2018
Mensachtigen liepen een half miljoen jaar eerder dan gedacht al in Noord-Afrika rond
In Algerije zijn stenen gereedschappen ontdekt die tussen de 1,9 en 2,4 miljoen jaar oud zijn.
De onderzoekers vonden de stenen gereedschappen op de Ain Boucherit site, in Algerije. Met behulp van verschillende dateringstechnieken, werd vervolgens de leeftijd van de werktuigen bepaald. Het wijst uit dat de stenen voorwerpen tussen de 1,9 en 2,4 miljoen jaar oud zijn. Hiermee is dit het oudste archeologische bewijs ooit gevonden in het noordelijke deel van Afrika. De bevindingen zijn gepubliceerd in het tijdschrift Science.
Mensachtigen
De vondsten dwingen ons om de tijdlijn van de migratie van de vroegmoderne mens nog eens nader te onderzoeken. Op ongeveer 300 kilometer afstand van Ain Boucherit, ligt de site Ain Hanech. Op deze plek vonden onderzoekers eerder het oudste archeologische bewijs van mensachtige nederzettingen. Maar nu blijken de stenen werktuigen gevonden op Ain Boucherit zo’n 600.000 jaar ouder te zijn. Dit suggereert dat onze menselijke voorouders zich al veel eerder naar de regio verspreidden dan tot nu toe werd gedacht.
Archeologen aan het werk op de Ain Boucherit site in Algerije. Afbeelding: Matthieu Duval
Methoden
De onderzoekers gebruikten een combinatie van verschillende methoden om de stenen gereedschappen van de Ain Boucherit site nauwkeurig te dateren. “We gebruikten stratigrafie, paleomagnetisme, elektron-spinresonantie en biochronologie,” zegt onderzoeker Matthieu Duval. “Deze verschillende methode zorgden voor consistente resultaten en hielpen ons om de ondergelegen en bovengelegen aardlagen te dateren tussen 1,9 en 2,4 miljoen jaar.”
De gevonden voorwerpen lijken veel weg te hebben van de Oldowan gereedschappen. Deze artefacten werden tot nu toe echter alleen in Oost-Afrika aangetroffen en werden zo’n 2,6 miljoen jaar geleden vervaardigd. Dat soortgelijke gereedschappen nu ook in Algerije zijn gevonden, duidt erop dat de vroegmoderne mens al snel stenen werktuigen meenamen uit Oost-Afrika naar andere delen van het continent.
(scientias.nl)
Mensachtigen liepen een half miljoen jaar eerder dan gedacht al in Noord-Afrika rond
In Algerije zijn stenen gereedschappen ontdekt die tussen de 1,9 en 2,4 miljoen jaar oud zijn.
De onderzoekers vonden de stenen gereedschappen op de Ain Boucherit site, in Algerije. Met behulp van verschillende dateringstechnieken, werd vervolgens de leeftijd van de werktuigen bepaald. Het wijst uit dat de stenen voorwerpen tussen de 1,9 en 2,4 miljoen jaar oud zijn. Hiermee is dit het oudste archeologische bewijs ooit gevonden in het noordelijke deel van Afrika. De bevindingen zijn gepubliceerd in het tijdschrift Science.
Mensachtigen
De vondsten dwingen ons om de tijdlijn van de migratie van de vroegmoderne mens nog eens nader te onderzoeken. Op ongeveer 300 kilometer afstand van Ain Boucherit, ligt de site Ain Hanech. Op deze plek vonden onderzoekers eerder het oudste archeologische bewijs van mensachtige nederzettingen. Maar nu blijken de stenen werktuigen gevonden op Ain Boucherit zo’n 600.000 jaar ouder te zijn. Dit suggereert dat onze menselijke voorouders zich al veel eerder naar de regio verspreidden dan tot nu toe werd gedacht.
Archeologen aan het werk op de Ain Boucherit site in Algerije. Afbeelding: Matthieu Duval
Methoden
De onderzoekers gebruikten een combinatie van verschillende methoden om de stenen gereedschappen van de Ain Boucherit site nauwkeurig te dateren. “We gebruikten stratigrafie, paleomagnetisme, elektron-spinresonantie en biochronologie,” zegt onderzoeker Matthieu Duval. “Deze verschillende methode zorgden voor consistente resultaten en hielpen ons om de ondergelegen en bovengelegen aardlagen te dateren tussen 1,9 en 2,4 miljoen jaar.”
De gevonden voorwerpen lijken veel weg te hebben van de Oldowan gereedschappen. Deze artefacten werden tot nu toe echter alleen in Oost-Afrika aangetroffen en werden zo’n 2,6 miljoen jaar geleden vervaardigd. Dat soortgelijke gereedschappen nu ook in Algerije zijn gevonden, duidt erop dat de vroegmoderne mens al snel stenen werktuigen meenamen uit Oost-Afrika naar andere delen van het continent.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
https://www.vrt.be/vrtnws(...)en-om-de-jongen-heb/quote:Gorillamannetjes die zich het meest bekommeren om de jongen, hebben ook de meeste jongen
Bij zoogdieren komt het zelden voor dat de mannetjes zich bezig houden met het grootbrengen van de kleintjes bekommeren, maar berggorilla's vormen een uitzondering op die regel. Uit een nieuwe studie blijkt nu dat de mannetjes die het meeste tijd doorbrengen met de jongen, zowel die van henzelf als die van andere mannetjes, zo'n vijf keer meer nakomelingen hebben dan de mannetjes die zich het minste bekommeren om de jongen. Mogelijk verkiezen de vrouwtjes een mannetje die aardig is voor de kleintjes, en mogelijk heeft een dergelijk mechanisme ooit ook gespeeld in onze evolutie.
Luc De Roy
di 04 dec 23:54
https://www.nationalgeogr(...)t-we-weten-nu-waaromquote:De aarde mist een flink stuk korst, we weten nu waarom.
Een vijfde deel van de geologische geschiedenis van de aarde zou zijn verdwenen doordat het bewijs daarvoor verdween onder wereldwijde gletsjers.
maandag, 7 januari
Door Robin George Andrews
https://www.volkskrant.nl(...)l&utm_source=twitter
wetenschappers zien parkieten hun partnerkeuze veranderen nadat één van de beschikbare partnes een trukje geleerd heeft
wetenschappers zien parkieten hun partnerkeuze veranderen nadat één van de beschikbare partnes een trukje geleerd heeft
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
https://www.vrt.be/vrtnws(...)dens-seks-tegen-die/quote:Een lange penis beschermt hermietkreeften tegen diefstal tijdens seks
Sommige mannelijke hermietkreeften hebben een belachelijk lange penis die niet in verhouding is tot hun lichaam. Een Amerikaanse bioloog heeft ontdekt dat het flink ontwikkelde lichaamsdeel hen tijdens het paren een onvermoed voordeel oplevert: het beschermt hen tegen diefstal van hun huisje.
Wim Schepens
13:08
https://www.nationalgeogr(...)kt-hun-nectar-zoeterquote:Bloemen kunnen bijen horen zoemen - en dat maakt hun nectar zoeter
"Mensen moeten beseffen dat horen niet alleen met de oren gebeurt."
donderdag, 17 januari
Door Michelle Z. Donahue
https://www.vrt.be/vrtnws(...)vallen-ontdekt-in-a/quote:Zes nieuwe soorten "aandoenlijk lelijke" meervallen ontdekt in Amazone-bekken
Onderzoekers schatten dat het Amazone-bassin zowat een derde van alle dier- en plantensoorten ter wereld herbergt, en niemand weet hoeveel soorten er leven in de regenwouden en rivieren in de streek. Zeker is dat er duizenden soorten leven die nog niet ontdekt zijn, maar intussen zijn het er wel zes minder. Amerikaanse onderzoekers hebben namelijk zes nieuwe soorten meerval ontdekt en beschreven. Opvallend is dat de mannetjes tentakels op hun neus hebben, die op de eieren lijken, en die de mannetjes gebruiken om de vrouwtjes te verleiden.
Luc De Roy
zo 10 feb 20:34
https://www.omroepzeeland(...)en-jaar-oud-gevondenquote:Westerschelde is schatkamer: walvisbotten van 8 miljoen jaar oud gevonden
Op de bodem van de Westerschelde zijn resten gevonden van 8 miljoen jaar oud van een uitgestorven walvissoort. Onderzoekers van het Natuurhistorisch Museum in Rotterdam beschrijven in het wetenschappelijke tijdschrift Peer J hoe ze in bodemmonsters, die ze in 2014 en 2015 namen, resten vonden van schedels. Bram Langeveld, conservator van het Natuurhistorisch Museum, heeft het over 'de ontdekking van zijn leven'.
https://origin-nl.ngeo.co(...)estorven-dit-zegt-dequote:Zouden dinosauriërs ook zonder meteorietinslag zijn uitgestorven? Dit zegt de wetenschap.
Ook vóór de inslag stierven er dinosauriërsoorten uit. Een nieuwe kijk op de oorzaken daarvan biedt mogelijk meer inzichten in de huidige klimaatverandering.
vrijdag, 8 maart 2019
Door Michael Greshko
|
|
