Namens Tong iedere dag iets opmerkelijks.......

quote:

Op zondag 9 juli 2017 17:30 schreef MCH het volgende:
Stugge schrijver zonder publiek

13.996 views. De summiere reacties zijn positief. Topic voor de fijnproevers.

quote:

Op zaterdag 15 juli 2017 11:13 schreef Piebe het volgende:
Duurt wel lang nu Tong?!

Ter inspiratie. Heb je FA Cup van 1988 al eens behandeld?
Of anders de verrassende knvb-bekercampagnr van een toen nog eerste divisionist in 1992?

Ben nu bijna een maand van huis. Donderdag ben ik weer thuis. Kan hier maar af en toe FOK!en. Meestal heb ik dan niet veel tijd. Soms wel, zoals vandaag. Ga er zo voor zitten. Neem je voorstellen in beraad.

Tonny van Leeuwen (Gouda, 21 maart 1943 – Meppel, 15 juni 1971) was een Nederlands voetballer. Hij was doelman van achtereenvolgens Sparta en GVAV en speelde twee interlands voor het Nederlands elftal. Hij werd beschouwd als groot talent. Zijn loopbaan werd echter abrupt afgebroken door zijn overlijden in 1971.



Pech en mentale instabiliteit markeren de loopbaan van deze doelman, die al op zijn 16e debuteerde in de Eredivisie bij Sparta Rotterdam. De pech begon nadat hij zwaar geblesseerd raakte na de vaste doelman, Aad Nijs, uit het elftal gespeeld te hebben. De keeper die hem verving was leeftijdsgenoot Pim Doesburg, die later de Nederlandse top zou bereiken. Minder talentvol, maar goed presterend behield Doesburg zijn basisplaats. Tonny van Leeuwen vertrok in 1963 naar subtopper GVAV, het huidige FC Groningen.



Hij deed zijn reputatie eer aan, het talent dat even stil stond in zijn ontwikkeling werd een vaste waarde bij GVAV en Jong Oranje. Vanaf 1964, net 21, werd ie steevast opgeroepen voor het Nederlands elftal, waar hij vaste reserve was achter Eddy Pieters Graafland. Zijn selectie werd een tijdje uitgesteld door een schorsing van 8 wedstrijden nadat hij een tegenstander van MVV knock out had geslagen. Zijn latere boezemvriend, de onlangs overleden Mister FC Groningen Piet Fransen, verving hem als veldspeler in het doel.



Op 5 april 1967 maakte hij zijn interlanddebuut in de Europese kwalificatie wedstrijd uit tegen Oost Duitsland. Mede door 2 cruciale fouten van de debutant verloor Oranje met 4-3 en kon het EK worden vergeten. Weer kwam Pim Doesburg op zijn weg, de doelman van Sparta verving van Leeuwen in de eerstvolgende interland van het Nederlands elftal. Voor de supporters van GVAV bleef hij de grote held. Na zijn desastreuze interlanddebuut werd hij twee weken later door de Groningse fans op de schouders van het veld gedragen na de 0-1 zege bij de latere landskampioen Ajax.



Tonny van Leeuwen, zou later weer blijken, was mentaal niet sterk of weerbaar genoeg voor de echte top. 10 mei 1967 kreeg van Leeuwen zijn tweede kans in het Nederlands elftal. Opnieuw maakte hij een onzekere indruk. Bij een 2-0 achterstand uit tegen Hongarije bleef hij in de rust geblesseerd achter in de kleedkamer. Vlak daarna stelde hij zich niet meer beschikbaar voor Oranje. Later kwam hij op dit besluit terug, maar helaas te laat voor hem. Hij werd nooit meer opgeroepen.

Het zou voor het grootste talent van zijn generatie, de beoogde opvolger van Eddy Piets graafland bij 2 interlands blijven. Zelfkennis noopte hem contractaanbiedingen van verschillende topclubs, zoals Anderlecht, naast zich neer te leggen. Hij bleef GVAV trouw en ging als semi-prof tevens werken als vertegenwoordiger voor het voetbal/sportmerk Quick. In het seizoen 1969-1970 sloeg het noodlot weer toe, hij raakte zwaar geblesseerd. Mede door zijn afwezigheid degradeerde GVAV. Het seizoen daarna promoveerden ze weer naar de Eredivisie, na als tweede te zijn geëindigd achter FC Den Bosch. Wie anders dan Tonny van Leeuwen was hier grotendeels debet aan. Met maar 7 tegendoelpunten werd ie de minst gepasseerde doelman in het betaalde voetbal ooit.



Op 14 juni 1971 werd hij hiervoor door de KNVB onderscheiden. Dat de hoogte-en dieptepunten bij deze Groningse legende elkaar op natuurlijke wijze opvolgden als jaargetijden, bleek die nacht. Op de terugreis van Rotterdam naar Groningen kwam hij om 5.00 uur 's nachts bij Meppel, waarschijnlijk door slaap overmand, op de verkeerde weghelft terecht en botste frontaal op een vrachtwagen. Hij overleed ter plaatse. 28 was hij pas. Een carriere als een wervelwind, stormachtig begonnen en in één klap voorbij.



Ter nagedachtenis aan Van Leeuwen werd vanaf 1972 de trofee voor de minst gepasseerde doelverdediger in het Nederlandse betaalde voetbal naar hem vernoemd. Het bronzen beeldje was een initiatief van het voetbaltijdschrift Voetbal International. De Tonny van Leeuwen-trofee werd uiteindelijk zestien keer uitgereikt. Pim Doesburg won hem in het seizoen 1982-1983.
Er werd een tribune bij FC Groningen naar hem vernoemd. Buiten De Euroborg kwam een standbeeld te staan, onthuld door zijn boezemvriend en clubicoon Piet Fransen.

quote:

Op zaterdag 15 juli 2017 14:53 schreef Idisrom het volgende:

[..]

Ik heb het gelezen; je bent via Thailand naar Japan gegaan.

Precies.

Niet Bobby Charlton, George Best of Dennis Law werd in 2000 gekozen tot speler van de eeuw van Manchester United, maar een charismatische Fransman. Slechts 1,2 miljoen pond moest Manchester in november 1992 betalen aan Leeds United. Een schijntje bleek later gezien de waarde die hij voor het elftal kreeg.



Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interland doelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.



Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van Bonscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd.



Hij werd weer eens verhuurd, aan Girordins de Bordeaux, Montpellier en Nimes. Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen.



Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden. Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier league. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever.



Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk. Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen.



In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd Uniteds grootste legende blijven.



In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap.
Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won.



Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.

Zijn legendarische dynamiek en loopvermogen schonken hem in zijn vaderland de bijnaam Il Trattore (De Tractor). de op 10 augustus 1973 geboren Argentijn kwam in 1995 bij Inter Milaan terecht en nam daar pas in 2014 afscheid.



Javier Zanetti is zo'n man voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record. Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.



19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongewoon tot je 40ste te blijven voetballen. Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren.



Al die wedstrijden gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. Het toeval wilde dat hij in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde.



Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor).
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."

Een voetballer is normaal gezien op zijn hoogtepunt tussen zijn 24ste en 30ste. Normaal is echter niet van toepassing op de Engelse rechtsbuiten Stanley Matthews. Geboren in 1915 werd hij opgeroepen om tijdens de tweede Wereldoorlog zijn land te dienen. Het weerhield hem er niet van één van de grootste voetballers ooit uit Engeland te worden. Als illustratie voor zijn status werd ie als enige speler geridderd terwijl ie nog betaald voetbal speelde.



Hij werd op jonge leeftijd gescout door Stoke City. Hij speelde van 1932 tot 1947 en van 1961 tot 1965 bij die club. Tussen die twee periodes droeg hij 14 jaar het shirt van Blackpool. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te berekenen dat zijn profcarrière dus 33 jaar heeft geduurd. Gezien hij in 1915 is geboren was hij tijdens zijn laatste wedstrijd op het hoogste Engelse niveau 50 jaar. De oudste speler ooit die op het hoogste profniveau speelde en met 42 tevens de oudste Engelse international. Hij werd ook de oudste speler die voor Engeland scoorde.

Op zijn 19e werd hij Engels international. Er volgden nog 23 jaren als drager van het Engelse shirt.
Matthews was jarenlang een op het eiland vereerde sterspeler zonder vedette neigingen. Zijn superieure dribbels en voorzetten werden op zijn 41ste op het vasteland beloond. In 1956 werd hij de allereerste Voetballer van het jaar in Europa. Op de WK's van 1950 en 1954 had hij al indruk gemaakt. Helaas voor Matthews hechtte de Engelse bond weinig waarde aan de wereldkampioenschappen. Engeland had het voetbal immers uitgevonden en keken neer op het internationale voetbal.



In 1953 echter werd Engeland op Wembley hard met de neus op de voetbalfeiten gedrukt. In wat later bekend zou worden als "The Match of the Century" werd er met 3-6 verloren van het Hongaarse wonderteam met de legendarische Ferenc Puskas als grootste ster. Het betekende tevens de allereerste thuisnederlaag van het de Engelsen. Matthews gaf de Engelse Bobo's en bondscoach de schuld van de pijnlijke nederlaag tegen een team dat vele malen moderner speelde dan het in Engeland gebruikelijke systeem. Hij had echter grote bewondering voor de Hongaren en dan speciaal voor Puskas.



1953 zou voor de geniale rechtsbuiten nog een legendarische wedstrijd voortbrengen. De zogenaamde "Matthews Final." Na 2 verloren finales met Blackpool stonden ze nu in de FA-Cup finale tegenover Bolton Wanderers. Met nog 30 minuten te spelen stond Blackpool met 1-3 achter.
Matthews liet toen zien waarom hij tot Engelands grootste spelers wordt gerekend. Onder zijn leiding werd de 1-3 achterstand omgebogen tot een 4-3 overwinning. Men kwam superlatieven tekort. Het zou later worden beschouwd als de beste wedstrijd uit zijn toch al imposante loopbaan

Hij vertrok ooit van Stoke City naar Blackpool om financiële redenen, hij voelde zich ondergewaardeerd qua betalingen. Na 14 jaar ging hij terug naar Stoke. Ook weer door de minimale inkomsten. De Engelse bond liet niet toe dat er fors salaris werd betaald, via onder andere de transferkosten wist hij zijn inkomen aan te vullen. Op 6 februari 1965 speelde hij zijn laatste wedstrijd als prof. Met Stoke City wist hij Fulham met 3-1 te verslaan. Later vertelde hij graag nog 2 jaar te hebben door gevoetbald. Matthews was echter al een fenomeen. Mede door zijn gezonde levensstijl en leefgewoontes gecombineerd met zijn zelfwerkzaamheid als modelprof had hij het tot zijn 50ste uitgehouden.



Een speler, uniek in zijn soort. Een technisch briljante buitenspeler die als voetballer zijn tijd ver vooruit was. Zijn dribbels en techniek waren uitzonderlijk voor die tijd. De ballen van tegenwoordig zijn van fluweel vergeleken met de bruine harde kanonskogels van destijds. Hij verafschuwde de Engelse officials die geen aandacht hadden voor andere competities dan die in Engeland. Zelfs het WK vonden ze ondergeschikt en niet van belang. De Engelse spelers mochten ook niet op andere schoenen spelen dan door de bond bepaald. In andere landen waren ze qua materiaal jaren verder.



Op 15 april 1965 werd een testimonial gespeeld georganiseerd door Stoke City. Het minimum loon/salaris, opgelegd door de Engelse bond, had van Stanley Matthews geen rijke man gemaakt. De speler die iedere voetballiefhebber in zijn hart had gesloten, vond die waardering niet terug in zijn loonzakje. De wedstrijd van een Engels All-Star team tegen een wereldelftal werd een financiëel en sportief succes. Voor een uitverkocht stadion wonnen de buitenlandse sterren met 6-3. Op de schouders van Ferenc Puskas en de wonderkeeper Lev Yashin werd de sensationele geweldenaar van het veld gedragen. Je kunt op de schouders van mindere spelers terecht komen.
Een eerbetoon met een einde dat niet lang genoeg kon duren. Zoals de speler Matthews een carrière had gehad die oneindig leek.



De gentleman voetballer, met bijnamen als 'The Wizard of Dribble' en 'The Magician,' werd nooit geboekt of uit het veld gestuurd. Hij kreeg een standbeeld buiten Stoke City's Brittanium Stadium. En kwam in The football Hall of Fame. Op 23 februari 2000 overleed de man die onsterfelijk leek. Een speler die records vestigde en met gouden hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Zoals er meer dan 100.000 mensen langs de begrafenisroute in Stoke-on-Trent stonden om hem de laatste eer te bewijzen. De woorden van Pelé zeiden later alles: 'Stanley Matthews leerde ons de manier hoe voetbal gespeeld moet worden.'

Zelden verdiende iemand zó snel vier vermeldingen in het Guiness Book of Records als Robert Lewandowski. De Poolse spits had er welgeteld negen minuten voor nodig. We gaan terug naar 22 september 2015, een avond om nooit te vergeten.



Bayern München speelde een thuiswedstrijd in de competitie tegen VFL Wolfsburg, kwam op een 1-0 achterstand en ging met die stand de rust in. Na de pauze zorgde invaller lewandowski voor één van de grootste voetbalmirakels ooit. Hij produceerde binnen negen minuten vijf doelpunten. Tussen de 51ste en 60ste minuut veranderde 0-1 in 5-1, het leek wel magie.

De in 1988 in Warschau geboren spits had zich gestaag naar de Europese top gespeeld. In 2008 tekende hij als 20jarige een contract bij de Poolse topclub Lech Poznan, om nog hetzelfde seizoen onder coach Leo Beenhakker te debuteren als international. In zijn eerste seizoen in de hoogste Poolse competitie speelde hij alle wedstrijden, scoorde 14 doelpunten en had veel assists. Het seizoen 2009-2010 deed hij het nog beter met 18 doelpunten. Hij eindigde daarmee als topscorer en werd met zijn club landskampioen.



Inmiddels als talent de beloften in Polen waargemaakt, waren er veel clubs geïnteresseerd om de nog steeds jonge spits over te nemen van Lech Poznan. FC Twente, PSV, Blackburn Rovers en Bayer Leverkusen waren onder de gegadigden. Het werd echter een andere Duitse club waar Lewandowski voor koos, Borussia Dortmund legde hem voor vier jaar vast. In het seizoen 2010-2011 werd hij gelijk kampioen met Dortmund. Het tweede jaar op rij dat ie een landskampioenschap kon vieren.

In het daaropvolgende seizoen startte hij alle wedstrijden in de basis, terwijl geen andere speler dat seizoen meer speelminuten maakte. Tegen FC Augsburg scoorde hij zijn eerste hattrick in het betaalde voetbal, om dat te herhalen tegen Bayern München in de bekerfinale. In dat seizoen zou ie 22 keer scoren. Aan het eind van van 2012 werd ie beloond voor zijn successen door gekozen te worden tot Pools voetballer van het jaar.



Tussen december 2012 en april 2013 was hij in twaalf opeenvolgende wedstrijden trefzeker (veertien doelpunten) een nieuw clubrecord. In juni 2013 sloot de clubleiding een overname van Lewandowski naar Bayern uit. Voor Dortmund speelde hij in de editie 2012/13 van de Champions League alle dertien wedstrijden. In de heenwedstrijd van de halve finale tegen Real Madrid op 24 april maakte Lewandowski vier doelpunten. Dortmund won met 4–1. Hij behoorde daarmee tot een groep van acht voetballers die eerder al viermaal trefzeker waren in een Champions League-wedstrijd – onder anderen Ruud van Nistelrooij, Lionel Messi en Mario Gómez – maar geen van hen wist dat te doen in een halve finale. Daarnaast was hij de eerste voetballer met een hattrick tegen Real Madrid en de eerste speler met vijf doelpunten tegen Madrid in één seizoen.



Borussia Dortmund was een grote club, een club waar menigeen zou willen spelen. Maar de belangstelling van Bayern München, Manchester United en Juventus was zo aantrekkelijk dat het een grote teleurstelling was dat ie de mogelijkheid van zijn club niet kreeg om te vertrekken.
Het seizoen 2013-2014 werd zodoende zijn laatste seizoen in Dortmund. Met 20 doelpunten en de topscorerstitel nam ie waardig afscheid van het Ruhrgebied. De persoonlijke statistieken van zijn periode bij Borussia zijn indrukwekkend. In totaal kwam hij in vier seizoenen bij Borussia Dortmund in actie in 186 wedstrijden (alle competities), waarin hij 103 doelpunten maakte en 44 assists leverde.



Op 4 januari 2014 maakte Bayern München bekend Lewandowski te zullen overnemen na afloop van de jaargang 2013/14. De overname was transfervrij, omdat hij zijn contract in Dortmund uitgediend had. Lewandowski tekende een contract voor vijf seizoenen, tot 30 juni 2019.
In de jaargang 2014/15, het eerste van Lewandowski in Beieren, speelde hij in alle competities tezamen 49 wedstrijden voor Bayern, waarin hij 25 doelpunten maakte en dertien assists leverde. In het topscorersklassement van de Bundesliga eindigde hij samen met ploeggenoot Arjen Robben op een gedeelde tweede plaats (beide zeventien doelpunten), achter Alexander Meier (negentien doelpunten). Mooie cijfers, die in de schaduw zouden komen te staan van nog iets groters.



In het seizoen 2015-2016 werd hij met 30 doelpunten voor het eerst topscorer van de Bundesliga. Een prestatie van formaat. Toch zullen weinig voetballiefhebbers er aan refereren als ze het over dat seizoen hebben. Nadat hij aan het begin van de tweede helft tegen VFL Wolfsburg bij een 0–1 achterstand Thiago Alcántara verving, maakte Lewandowski tussen de 51ste en 60ste minuut van de wedstrijd vijf doelpunten, goed voor een 5–1 eindstand. Lewandowski maakte daarbij zowel de snelste hattrick (drieënhalve minuut), de snelste vier (minder dan zes minuten) als de snelste vijf doelpunten ooit. Verder maakte geen voetballer vijf doelpunten na als invaller binnen de lijnen te zijn gekomen.



Voor de nationale ploeg van Polen heeft ie na zijn debuut in 2008 in 87 interlands 46 keer gescoord. Een internationale ster met een gedroomde loopbaan die voor weinigen is weggelegd. Die echter vooral in de herinnering zal blijven voortleven door negen magische minuten. Minuten die de boeken zijn ingegaan. Minuten die vastgelegd zijn in het grote recordboek voor gerealiseerde dromen. Daar mag een pint Guiness op gedronken worden.

Met rugnummer 13 spelen is niet altijd een slecht teken. Het is immers maar één getal verwijderd van het magische rugnummer 14. Speel je bij Ajax heb je sowieso geen recht op 14, daar blijf je van af en mag je alleen bewonderend naar opkijken.



Een speler die niet net even kwam kijken, integendeel zelfs, was in 1994 in Amerika al wereldkampioen met zijn land geworden. De statige Braziliaanse verdediger Márcio Santos kwam in 1995 van het Italiaanse Fiorentina naar Ajax. Ajax was op dat moment de sterkste club van Europa en trok met Santos een sterspeler aan die het gat dat de vertrokken Frank Rijkaard achterliet met zijn status zou gaan invullen. De start was voor hem in het seizoen 1995-1996 niet veelbelovend. Door contractuele beslommeringen arriveerde Santos pas twee weken na het begin van de competitie in Nederland.

Zelfs een speler van zijn niveau moet conditioneel op peil zijn om in de top mee te kunnen. Santos moest door zijn conditionele achterstand eerst met het tweede meespelen en onderging daarnaast extra, zware, individuele trainingen van hersteltrainer Bobby Haarms. De Braziliaan was niet gewend om zo intensief te trainen. In het verleden was de conditie op peil houden voldoende om wekelijks te kunnen spelen. De in verhouding met zuidelijke landen koude weersomstandigheden deden hem ook geen goed.



Hij raakte overbelast en zijn lies ging hem parten spelen. Daar waar ie altijd een zekerheidje was bij zijn clubs en het nationale elftal, moest ie nu geblesseerd toezien hoe de jonge linksback Frank de Boer zijn plaats in het elftal innam als de nieuwe laatste man. Na hersteld te zijn denkt de Braziliaan automatisch weer de libero positie te kunnen claimen. Van Gaal echter keek destijds al niet naar status en verleden. Liet de goed spelende Frank de Boer op de eerst voor Márcio Santos bestemde positie staan.

I.p.v. van dirigent in het hart van de verdediging, moest ie nu de tweede viool spelen als concurrent van Mario Melchiot en Arnold Scholten voor de positie als linksback. Voor een trotse ex-wereldkampioen, op het WK-94 zelfs gekozen in het elftal van het toernooi, was dit moeilijk te verteren. Dat liet ie in de media en op het veld ook duidelijk merken. Zijn negatieve uitingen in de pers en zijn slechte inzet deden zijn zaak geen goed.



Door de Nederlandse weersomstandigheden en het Hollands leefklimaat dat in contrast stond met de Braziliaanse warmte, zocht hij zijn heil steeds meer in de beschutting van het Amsterdamse uitgaansleven. Hij danste de samba vooral in "The Brasil Bar' en liet het Braziliaanse samba-voetbal zelden op het veld zien.

De negatieve climax kwam op een gure, koude decembermiddag in 1996. Ajax speelt thuis de topper tegen PSV. Vlak na rust moet linksachter Mario Melchiot geblesseerd uitvallen. De Braziliaanse vedette mag na 53 minuten zijn opwachting maken. Nadat het spel even heeft stilgelegen neemt PSV op rand strafschopgebied een inworp. De bal vliegt langs Santos, die ziet nog maar één mogelijkheid om de PSV-aanval te stoppen. Hij trekt zijn doorgebroken tegenstander aan het shirt en krijgt van scheidsrechter Dick Jol een terechte rode kaart.

Koud in het veld en zonder de bal te hebben aangeraakt mag de Ajax verdediger gaan douchen. Later zal blijken dat de herinneringen aan Márcio Santos in het Ajax shirt beperkt zullen blijven tot dit ene incident. Een incident dat de recordboeken van het Nederlandse betaalde voetbal zou ingaan.



Nooit eerder had een speler sneller een kaart gekregen. Na amper negentien seconden mocht de warmbloedige Zuid-Amerikaan de koude Arena verlaten. De nummer 13 van destijds zal vooral blijvend worden herinnerd door zijn smadelijke aftocht na 19 seconden. Met opgeheven hoofd kwam hij als trotse wereldkampioen binnen. Met hangende schouders verliet hij roemloos Amsterdam. Geen grachtentocht voor deze ooit rots in de branding, en al helemaal geen Amsterdamse Love Parade.

Eén van de merkwaardigste interlands die het Nederlands Elftal heeft gespeeld was op 22 februari 1995. Er werd die avond met 0-1 verloren van Portugal. Dat kan gebeuren. Niets opzienbarends. Nederland had het destijds al moeilijk met de Portugezen. Dat er die wedstrijd niet één speler van Ajax zou spelen was opmerkelijker.



De Ajax spelers hadden een boycot uitgesproken, het gevolg van hevige onvrede met de KNVB. Volgens de Ajacieden verkwanselde de bond hun belangen. Gesol met het speelschema, de weigering rekening te houden met zware Europa Cup verplichtingen en het feit dat de interland, zonder overleg, pas op het laatste moment was ingepland, vormden redenen om collectief af te zeggen.

Vandaar dat Oranje met een bijzondere opstelling aan de aftrap verscheen. In het doel: Ed de Goey (Feyenoord), verdediging: Johan de Kock (Roda JC), Frank Verlaat (AJ Auxerre), Michel Kreek (Padova) en Peter Bosz (Feyenoord), middenveld: Aron Winter (Lazio Roma), Wim Jonk (Internationale) en Rob Witschge (Feyenoord), aanval: Edwin Vurens (FC Twente), Dennis Bergkamp (Internationale) en Brian Roy (Nottingham Forrest).



Zonder de Ajacieden, toen Europese top, geen spectaculair elftal. Er werden zelfs drie debutanten opgesteld. Michel Kreek, Edwin Vurens en Frank Verlaat trokken voor het eerst een Oranjeshirtje aan. Drie debuterende internationals aan de aftrap zie je niet vaak. Wat zeker uniek was, is dat het voor alle drie de spelers bij deze ene interland zou blijven.



Datzelfde jaar zou het Nederlands Elftal nog een interland spelen dat in de recordboeken terechtkwam. In het Anfieldstadion van Liverpool, moest Oranje een allesbeslissende play-off wedstrijd spelen tegen Ierland om zich te plaatsen voor het EK-96. Oranje speelde de Ieren met 2-0 van de mat. Ruud Gullit typeerde het als "Sexy Football." De internationale pers bombardeerde Oranje, met de Engelse media voorop, onmiddellijk tot favoriet van het aankomende EK. Waar er tegen de Portugezen niet één Ajacied speelde, stonden er 11 (ex)-Ajacieden aan de aftrap tegen de Ieren. 10 internationals die in het eerste van Ajax speelden of hadden gespeeld, plus Glenn Helder die in de jeugd van Ajax een verleden had. Een half jaar later schreef het Nederlands Elftal geen geschiedenis op het EK. Of het moet over de pijnlijke afgang gaan nadat er een kink in de kabel was gekomen. 'Football is coming home' zongen de Engelsen als gastgevers. 'Guus kom naar huus' zong men in Nederland cynisch.

quote:

Op woensdag 9 augustus 2017 16:16 schreef Rocket Ride het volgende:
Leuke stukjes, Tong. Vooral doorgaan.

Ok, zal m'n best doen.