Nooit gedacht dat mij dit nog kon overkomen, maar vorige week voor 't eerst sinds mijn kleutertijd in m'n broek geplast.
Na lang in de file te hebben gestaan, kwam ik eindelijk bij een afslag naar een tankstation. Daar maar even gestopt, omdat ik al heel lang, héél nodig moest plassen. Toen ik mijn auto had geparkeerd, liep ik vlug naar binnen, wetend dat de verlossing nabij was...
Helaas waren er van die w.c.'s met een tourniquet ervoor en zo'n automaat waarin je ¤0,50 moet doen. Er stond een redelijke rij (man of 10) voor dat tourniquet. Ik zocht muntgeld in mijn portemonnee en had gelukkig een muntje van vijftig cent. Ik had ondertussen moeite om stil te blijven staan. De vrouw die nu bij de automaat stond, stond in haar portemonnee te zoeken en begon te roepen naar haar man die verderop in de tankshop was. Mens, dacht ik, had dat toch eerder geregeld! Haar man kwam naar haar toe en begon ook in zijn portemonnee te zoeken.
Ik werd ongerust; en probeerde te bedenken of ik het wel zou redden als iedereen er zo lang over zou doen. Ik merkte dat ik daar niet helemaal gerust op was, hoewel ik wel eens vaker erg nodig heb gemoeten en het altijd nog heel erg lang heb kunnen ophouden.
De vrouw was ondertussen aan vijftig cent geholpen en de volgende ging ook het tourniquet door. Heen en weer wiebelend van het ene been op het andere, wachtte ik op mijn beurt. Toen het eindelijk zover was en ik mijn muntje in de automaat deed, begon het plassen. Ik hield mijn adem in (alsof je daarmee ook je plas inhoudt) en liep met rare danspasjes de heren-wc in en stopte bij het eerste urinoir dat ik tegenkwam.
Daar stond ik nog even besluiteloos. Iets hield mij tegen om in mijn steeds natter wordende kruis te gaan grabbelen om een plassende piemel tevoorschijn te halen. Uiteindelijk toch maar gedaan. Daar stond ik dan: 31 jaar, met een natte piemel in mijn hand en een plasje op de vloer rond mijn schoenen, verder te plassen. Ondertussen had ik het heel erg warm, ademde ik heel onrustig en vocht ik tegen de tranen.
Toen ik uitgeplast was, stond ik daar nog even versuft. Ik durfde niet goed de schade te inspecteren, ik moest proberen niet te veel op te vallen. Ik stopte mijn natte geval weer terug in mijn letterlijk zeiknatte onderbroek (bah, wat voelde dat vies!) en knoopte de klammige gulp van mijn spijkerbroek dicht. Schichtig, zonder oogcontact te maken, liep ik naar de wasbakken, spoelde vlug m'n handen even af, droogde ze nauwelijks en liep met haastige pas (niet rennen, valt te veel op) de w.c.'s uit, de tankshop in, met mijn blik op de grond gericht. Daarna snel door in m'n soppende schoenen naar mijn auto.
In de auto durfde ik dan even goed de schade op te nemen. Kruis helemaal nat, linkerbroekspijp aan de voorkant een natte baan van boven naar beneden , rechterbroekspijp een nat spoor tot aan de knie. Het moest voor iedereen overduidelijk geweest zijn wat ik had gedaan... Ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld!
Zijn er andere "grote jongens" met een dergelijke ervaring? (voor mijn verwerkingsproces)
[ Bericht 0% gewijzigd door bargebiten op 13-01-2017 13:40:03 ]