Het grote rammelaarstopic deel 56

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 10:09 schreef pinquit het volgende:
Ik sloot met bekentenis!

[..]

Ja! Nog geen puber hoor, hij is bijna 11, maar zijn gedrag is af en toe wel dubieus te noemen al
Daar komt bij dat ik nogal een pittige dreumes heb lopen, maargoed, die zal ouder en wijzer worden uiteindelijk, ja toch?

Nuja, het rammelen is aanwezig, nu maar eens goed praktisch nadenken enzo

Spannend, Pinq.

Ik rammel ook, maar de duutser nog niet zo geloof ik. Het eerste jaar met T was heel heftig met extreem weinig slapen, en dat heeft ons niet altijd heel goed gedaan geloof ik, en de duutser is bang voor wat er komt met nog een kind erbij...

Plus, proefschrift afronden enzo hoog zwanger is ook niet altijd even makkelijk denk ik..

Als jullie hier posten, kan ik ook wel Ik rammel aan alle kanten

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Sorry voor de kaap Ik leef met jullie mee

[ Bericht 1% gewijzigd door Bloesem. op 10-01-2017 10:52:51 ]

Pinquit, lastig! Misschien komen jullie toch in wat rustiger vaarwater qua pittige dreumes en maakt dat de beslissing wat makkelijker _{zou gezellig zijn als we allebei in WOHTS / Z&G kunnen posten, volgens mij zijn we stadsgenoten}

Een dikke voor de rammelaars die nog door kunnen/willen.

Een PPD lijkt me ook heel heftig, maar aan de andere kant is er helemaal geen garantie dat je die weer krijgt. Bovendien voelt iedere moeder zich wrs vreselijk onbekwaam... dat hoort er toch een beetje bij.

Ik sta natuurlijk niet in jouw schoenen, maar met zo'n grote kinderwens zou ik me door angst niet laten tegenhouden. Wat zegt je therapeut/psycholoog en je wederhelft?

Ik ben de maanden aan het aftellen. Nog minstens 10 te gaan...

Ja inderdaad , ik ben geen enge stalker oid trouwens _{lurk gewoon al een paar jaar}

Ik heb nu met F. veel meer ademruimte en veel meer energie dan ik had in de eerste 1,5 jaar met R.
Ik was kapot, geen energie, enorme bekkenpijn, huilbaby etc etc. Ik had het gevoel te verdrinken dat eerste jaar. Ik was niet meer de moeder die ik wilde zijn. Diezelfde R. is nu mijn zonnestraaltje. Echt wat een levensgeluk geeft dat kind, Mijn ooit zo makkelijke 6 jarige slurpt tegenwoordig energie terwijl ik daar nooit veel energie aan kwijt was. En pfff mijn lieve meisje is ook goed aan het pre-puberen.

wat ik wel heb gemerkt is dat het voor mij heeeel veel uitmaakt dat er voor ieder kind een eigen kamer heeft de mogelijkheid om ze allemaal in een andere ruimte te hebben als ze elkaar in de weg zitten is heerlijk, plus de troep zit mij minder in de weg, wat ik in de woonkamer niet zie is er niet. En dat maakt het makkelijker om de boel de boel te laten.
Ik:

Bloesem. Ik hoop dat je snel ruimte vindt om daar een beslissing over te nemen. Als ik je verhalen lees en je foto's ziet word ik instant gelukkig. Je lijkt mij zo'n lieve moeder

Buda, wat klink je gelukkig
Mocht er hier een tweede komen is een extra kamer wel een probleem. Ik heb maar twee slaapkamers. Wel al een aantal ideeën hoe ik het wil inrichten.

Ik heb expres een huis met vier slaapkamers gekocht, maar in de praktijk is er maar één kleintje vrij voor een eventuele baby. Onze kamer, de werkkamer van mijn vriend en de logeerkamer (die elke maand gebruikt wordt), vind ik ook belangrijk. De logeerkamer zou wel als eerste opgeofferd worden bij een eventuele tweede, maar toch merk ik dat ik nu al vind dat we te weinig ruimte hebben voor twee kinderen.

Denk dat de baby in de kleine kamer zou komen en op termijn zou doorschuiven naar de grote logeerkamer en dat baby twee in het kleine kamertje zou komen en dat we dan als ze groot genoeg zijn om een grote eigen plek te hebben, wel weer verder kijken. We willen toch niet nog tien jaar in dit koophuis wonen, maar een keer verkassen naar een mooie boerderij.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 13:29 schreef Tink89 het volgende:
Ik heb expres een huis met vier slaapkamers gekocht, maar in de praktijk is er maar één kleintje vrij voor een eventuele baby. Onze kamer, de werkkamer van mijn vriend en de logeerkamer (die elke maand gebruikt wordt), vind ik ook belangrijk. De logeerkamer zou wel als eerste opgeofferd worden bij een eventuele tweede, maar toch merk ik dat ik nu al vind dat we te weinig ruimte hebben voor twee kinderen.

Denk dat de baby in de kleine kamer zou komen en op termijn zou doorschuiven naar de grote logeerkamer en dat baby twee in het kleine kamertje zou komen en dat we dan als ze groot genoeg zijn om een grote eigen plek te hebben, wel weer verder kijken. We willen toch niet nog tien jaar in dit koophuis wonen, maar een keer verkassen naar een mooie boerderij.

Die prioriteiten worden vanzelf anders heb ik gemerkt. Ik vond ooit mijn schoenenkamer ook heel belangrijk. En mijn man zijn legokamer. Maar het blijkt dat onze levenskwaliteit zonder die twee eigenlijk niet achteruit is gegaan

een schoenenkamer en een legokamer, wow.

Ja, hier zou ruimte bij een eventuele 2e ook een probleem zijn. We wonen op 60m2, en langzamerhand wordt het krap. Zo krap dat ik op het moment aan het overwegen ben om een vriezer in de klerenkast te zetten op de slaapkamer . Maar goed, hier blijven we niet eeuwig wonen, en 2 mini's zouden hier best kunnen.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 08:48 schreef Heliotrope het volgende:
Elleska, het schiet wel op!

ja echt wel. ik het lang op afstand gehouden met 'volgend jaar' wat nog heel ver weg klinkt. maar nu is het ineens dit jaar. alle kinderen en zwangeren in mijn omgeving helpen ook niet bepaald mee

Echt aftellen kan ik nog niet want er zijn nog een aantal dingen waarvan we de uitkomst nog even moeten afwachten.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 10:30 schreef Bloesem. het volgende:

Sorry voor de kaap Ik leef met jullie mee

is geen kaap joh. al dit soort overwegingen spelen bij het rammelen. ik kan je helaas geen antwoord geven op de vragen. ik kan me wel bij de rest aansluiten, als lurker lees ik juist een hele lieve moeder.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 13:29 schreef Tink89 het volgende:
Ik heb expres een huis met vier slaapkamers gekocht, maar in de praktijk is er maar één kleintje vrij voor een eventuele baby. Onze kamer, de werkkamer van mijn vriend en de logeerkamer (die elke maand gebruikt wordt), vind ik ook belangrijk. De logeerkamer zou wel als eerste opgeofferd worden bij een eventuele tweede, maar toch merk ik dat ik nu al vind dat we te weinig ruimte hebben voor twee kinderen.

Denk dat de baby in de kleine kamer zou komen en op termijn zou doorschuiven naar de grote logeerkamer en dat baby twee in het kleine kamertje zou komen en dat we dan als ze groot genoeg zijn om een grote eigen plek te hebben, wel weer verder kijken. We willen toch niet nog tien jaar in dit koophuis wonen, maar een keer verkassen naar een mooie boerderij.

we hebben ook 2 slaapkamers gevuld. hobbyruimte en logeerkamer. maar die kunnen in de toekomst beide op de zolderruimte.

[ Bericht 2% gewijzigd door Elleska op 10-01-2017 15:08:07 ]

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 10:41 schreef Tink89 het volgende:
Een PPD lijkt me ook heel heftig, maar aan de andere kant is er helemaal geen garantie dat je die weer krijgt. Bovendien voelt iedere moeder zich wrs vreselijk onbekwaam... dat hoort er toch een beetje bij.

Ik sta natuurlijk niet in jouw schoenen, maar met zo'n grote kinderwens zou ik me door angst niet laten tegenhouden. Wat zegt je therapeut/psycholoog en je wederhelft?

Ik ben de maanden aan het aftellen. Nog minstens 10 te gaan...

I can't even.... een beetje onbekwaam voelen ja? Is dat wat je denkt dat een PPD inhoudt?

Ik snap bloesem heel goed, en hoewel wij niet altijd eye to eye zijn met elkaar moet ik hier echt even mijn plasje over doen.

Een PPD raakt je als moeder tot in de kern van je bestaan. Ik heb me nog nooit zo waardeloos en mislukt gevoeld als in mijn eerste twee jaar als moeder. Er komen nu eindelijk lichtpuntjes (mijn kind liet een boekje op zijn tenen vallen en kwam naar MIJ om getroost te worden terwijl man ook thuis was, ik heb gejankt van blijdschap).

Mijn kind wilde niks meer van me weten omdat ik door die PPD de zorg niet aankon en steeds meer aan man overliet. Het is een overwinning dat ik weer naar bed breng, luiers verschoon, speel met mijn kind. Gelukkig is hij nog zo jong dat ik dingen kan repareren, maar hoe graag ik ook een tweede wil, ik durf het (nog) niet.

Dat afdoen als een onzekerheidje, dan heb je er echt heel heel weinig van begrepen.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 15:18 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

I can't even.... een beetje onbekwaam voelen ja? Is dat wat je denkt dat een PPD inhoudt?

Ik snap bloesem heel goed, en hoewel wij niet altijd eye to eye zijn met elkaar moet ik hier echt even mijn plasje over doen.

Een PPD raakt je als moeder tot in de kern van je bestaan. Ik heb me nog nooit zo waardeloos en mislukt gevoeld als in mijn eerste twee jaar als moeder. Er komen nu eindelijk lichtpuntjes (mijn kind liet een boekje op zijn tenen vallen en kwam naar MIJ om getroost te worden terwijl man ook thuis was, ik heb gejankt van blijdschap).

Mijn kind wilde niks meer van me weten omdat ik door die PPD de zorg niet aankon en steeds meer aan man overliet. Het is een overwinning dat ik weer naar bed breng, luiers verschoon, speel met mijn kind. Gelukkig is hij nog zo jong dat ik dingen kan repareren, maar hoe graag ik ook een tweede wil, ik durf het (nog) niet.

Dat afdoen als een onzekerheidje, dan heb je er echt heel heel weinig van begrepen.

Jij hebt mijn post volledig verkeerd begrepen.
Ik zei dat iedere moeder zich vreselijk onbekwaam voelt, niet een beetje en heb ook nergens gezegd dat dat bij de PPD hoort. Ik zei ook dat een PPD me vreselijk lijkt, maar dat het me ook vreselijk lijkt om je te laten leiden door angst en dat ze dus in overleg met therapeut/psycholoog/wederhelft een afweging moet maken of die angst voor 'wat als' of de kinderwens zwaarder weegt in haar situatie.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 15:40 schreef Tink89 het volgende:

[..]

Jij hebt mijn post volledig verkeerd begrepen.
Ik zei dat iedere moeder zich vreselijk onbekwaam voelt, niet een beetje en heb ook nergens gezegd dat dat bij de PPD hoort. Ik zei ook dat een PPD me vreselijk lijkt, maar dat het me ook vreselijk lijkt om je te laten leiden door angst en dat ze dus in overleg met therapeut/psycholoog/wederhelft een afweging moet maken of die angst voor 'wat als' of de kinderwens zwaarder weegt in haar situatie.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 10:41 schreef Tink89 het volgende:
Een PPD lijkt me ook heel heftig, maar aan de andere kant is er helemaal geen garantie dat je die weer krijgt. Bovendien voelt iedere moeder zich wrs vreselijk onbekwaam... dat hoort er toch een beetje bij.

Nee, ik denk toch dat jij degene bent die het niet begrijpt. Het dikgedrukte stukje komt echt heel badinerend over, het onbekwame gevoel waar Bloesem het over heeft is echt anders dan 'oh jee doe ik het wel goed' wat elke moeder heeft.

Je moet gewoon een beetje beter nadenken over de impact van je woorden.

Ik denk idd net als kwak dat het onbekwame waar Bloesem het over heeft bijna tot in de kern van je bestaan gaat, en niet een oppervlakkige onbekwaam, waar idd elke ouder last van heeft. Ik had ook een ppd, niet zo'n heftige als bloesem en kwak, maar ook onze keus is niet eenvoudig geweest, en ik ben nu heel, heel erg op mijn hoede voor symptomen.

voor bloesem en kwak. Lijkt me heel ingewikkeld als een diepe wens en diepe angst elkaar zo in de weg zitten.

misschien proberen om de post op verschillende manieren te lezen? kan me namelijk niet voorstellen dat Tink dit kwaad bedoeld.

beide posten zijn op verschillende manieren te lezen. bloessem maakt een opsomming van verschillende dingen. PPD is er daar een van, gevoel van onbekwaam zijn is er daar een van. dat kan je samenhangend lezen, of los van elkaar.
Tink reageert eerst dat PPD vreselijk is en daarna op het onbekwame gevoel. wanneer je dit samenhangend leest is het een moeilijke opmerking waar je terecht over struikelt. maar wanneer je die twee dingen los van elkaar leest?

helaas is PPD iets wat je je gewoon niet kan voorstellen als je het niet zelf hebt meegemaakt. veel mensen hebben er ook geen weet van hoe het in elkaar steekt. ik heb geprobeerd om me er iets meer in te verdiepen om een vriendin beter te kunnen steunen maar alsnog is dat het topje van de ijsberg omdat ik het gevoel niet zelf ken.

[ Bericht 0% gewijzigd door Elleska op 10-01-2017 16:27:08 ]

Ik bedoelde ze inderdaad los van elkaar (txs Elleska), zo las ik het namelijk ook in de post over de PPD. En natuurlijk bedoel ik het niet kwaad. Wat mij betreft heb ik dat voldoende uitgelegd in mijn tweede post. Ik ga mezelf verder niet zitten verantwoorden over een goedbedoelde post.

Soms maakt je bedoeling niet uit maar moet je toch de uitwerking van je woorden op de koop toe nemen en er misschien lering uit trekken.