TTKLPT - Rust.

quote:

Op zondag 8 januari 2017 16:09 schreef LXIV het volgende:

[..]

Ik vind het moreel juist om te verkopen via MP. Op de eerste plaats geef je een ander de kans om iets goedkoop te kopen. Op de tweede plaats spaar je grondstoffen en energie. Op de derde plaats ontneem je de staat belastinginkomsten waardoor die zijn genocidiale projecten niet kan uitvoeren.

quote:

Op zaterdag 7 januari 2017 19:02 schreef EP3 het volgende:
EP3

quote:

Op woensdag 11 januari 2017 19:15 schreef Z het volgende:
Ef pmfwfm 3.

quote:

Op woensdag 11 januari 2017 20:47 schreef Bosbeetle het volgende:
De oneven 2 had ik meer mee dan met EP3 maarja wie ben ik.

quote:

Op woensdag 11 januari 2017 21:18 schreef Z het volgende:

[..]

Jij bent Bosbeetle.

quote:

Op woensdag 11 januari 2017 20:47 schreef Bosbeetle het volgende:
De oneven 2 had ik meer mee dan met EP3 maarja wie ben ik.

quote:

Op woensdag 11 januari 2017 22:51 schreef EP3 het volgende:

[..]

Jij bent Cptcffumf.

Fizzbin

quote:

Op zaterdag 21 januari 2017 16:45 schreef Mainport het volgende:
Dat zitten tussen mijn oren, het zwaarste drama van allemaal.

Een vriend van mij heeft veel positiviteit tussen zijn oren. Ik zei: jij zou zelfs in een concentratiekamp het zonnetje in huis zijn. Ja, zei hij, omdat het ook daar helemaal geen zin heeft om bij de pakken neer te gaan zitten.

quote:

Je moet bereid zijn jezelf in je eigen vlam te verbranden: hoe kun je nieuw worden als je niet eerst as geworden bent?

Aldus sprak Zarathoestra

quote:

Het stille water van het Canal Grande, waarin de prachtige paleizen langs de kant flikkerend werden weerspiegeld, werd alleen gerimpeld door het kielzog van een dobberende gondel. Andere gondels sliepen nog, vastgemeerd aan gebeeldhouwde palen die scheef in het kanaal stonden, als speren die in het wilde weg waren neergeworpen door een reus.

quote:

Op zondag 22 januari 2017 01:00 schreef Mainport het volgende:
Bij mijn vorige werkgever (horeca) moest ik sjouwen als een ezel, waarna ik rugklachten heb gekregen waarmee ik elke dag opsta. Ik zou iemand moeten aanklagen, maar wie? De werkgever, de participatiemaatschappij, de democratie? Ik leg uiteraard de verantwoordelijkheid niet bij mezelf, dat is niet mijn religie. Misschien kan ik er een arbeidsongeschiktheidsverklaring uitslepen, of in ieder geval een gratis scootmobiel.

Lichamelijke klachten hebben ook hun voordelen, ze onderdrukken de psychische klachten. Ik zal niet in mijn armen hoeven snijden als ik geplaagd word door demonen. In plaats daarvan zal ik op een barkruk gaan zitten, twee vliegen in een klap.

quote:

Op zondag 22 januari 2017 09:08 schreef LXIV het volgende:

[..]

Wat een boek is dat echt bij jou zou resoneren is 'Die Verstummelten'. van Herman Ungar. Ik denk niet dat het in het Nederlands of Engels vertaald is en weet niet of je Duits goed genoeg is, MP. Maar echt een boek voor jou. Je op het lijf geschreven, zogezegd.

quote:

Op zondag 22 januari 2017 15:23 schreef Mainport het volgende:

[..]

Bedankt voor de tip, ik heb het meteen besteld, in het Nederlands gelukkig.

Voor wie wil lachen heeft Propria Cures (dat redelijk gehaat wordt) een persiflage van de contemporaine Nederlandse schrijver geplaatst. http://www.propriacures.n(...)llen-mortelschieten/

quote:

Humor die niet lacht

IN 1991 verscheen in Nederland een bijzonder boek. De verminkten heette het. Het was geschreven door Hermann Ungar en vertaald door Carlien Brouwer....
Willem Kuipers 10 oktober 2002, 16:24

De verminkten bleek een enerverend verhaal te zijn over de stipte bankbediende Franz Polzer, wiens leven geleidelijk aan een steeds grotere chaos dreigt te worden. Zijn doodzieke, van de abcessen wegrottende vriend Karl Fanta - die door telkens nieuwe operaties op den duur niet meer dan een romp is, een zeer cynische romp die erin slaagt het leven van zijn vrouw tot een hel te maken - en de vriendin van Polzer, de mollige Klara, die mannen aanzuigt alsof ze zich voortdurend in haar blote kont vertoont, spelen daarbij een belangrijke rol.Maar het verhaal dat Ungar wilde vertellen - en dat maakt zijn boek van een orde die zich ver verheft boven het doorsneegebabbel dat ons door de commercie als literatuur in de maag wordt gesplitst - is het verhaal van een leven dat niet geleefd kan worden. Het is het verhaal van een man die zich er maar al te zeer van bewust is dat elke aanpassing aan 'de anderen', aan de maatschappij, aan wat er sociaal van je verwacht wordt, ten koste gaat van jezelf. Voor hem is alle sociale verkeer angstaanjagend, vooral de omgang met vrouwen, omdat de eigen (wel)lust hen nu eenmaal noodzakelijk maakt.De verminkten verscheen in 1923 onder de titel Die Verstümmelten. De kritiek raakte door het boek in grote verwarring. Aan de ene kant was men niet blind voor Ungars talent, aan de andere kant betoonde men zich geschokt, even geschokt als de naoorlogse kritiek in Nederland, toen men met het werk van Van het Reve, Hermans en Wolkers te beoordelen kreeg. Stefan Zweig repte volgens Jürgen Serke zelfs van een 'antisemitische aanpak'.Het heeft de reputatie van Ungar niet geschaad, integendeel, maar dat hij, anders dan Franz Kafka, met wie Kurt Pinthus hem vergeleek, uit ons bewustzijn is verdwenen is moeilijk te loochenen - en pijnlijk. Waarom hij verdween, laat zich niet zo makkelijk verklaren. Het heeft zeker te maken met de nazi's, die zoveel schrijvers in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog hebben 'kaltgestellt' dat het tot diep in de twintigste eeuw heeft geduurd voordat we ze weer allemaal hadden teruggevonden.Er was een nooit meer gedicht gat geslagen.Ungar deelde met Franz Kafka zijn joodse achtergrond. Net als hij was hij een Duitstalige Tsjech, geboren in het Moravische Boskovice (bij Brünn, het huidige Brno). Hij overleed in 1929 aan een verwaarloosde blindedarmontsteking. Twee jaar daarvoor had hij een nieuwe, indrukwekkende roman gepubliceerd, Die Klasse. Die is nu ook in het Nederlands vertaald, helaas niet door wijlen Carlien Brouwer, maar door Angela Adriaansz.Wie aan De klas begint, zal al gauw het gevoel krijgen dat hij in een Duitse Bint (de beroemde roman van F. Bordewijk uit 1934) terecht is gekomen. Het openingsbeeld is dat van een leraar die zich afvraagt hoe hij het aan hem overgeleverde tuig (zijn klas) onder de duim kan houden. Daar is hem alles aan gelegen. Hij weet dat het collectief hem kan maken en breken. Hij weet dat hem, als hij even de teugels laat vieren, de ondergang wacht.Het staat er met zoveel woorden. En net zo zwaar. Kennelijk was alles wat naar massa zweemde in die jaren voor individuen bedreigender dan in onze tijd, nu de massa alomtegenwoordig is en de boel regeert. Opnieuw is Ungars hoofdpersoon, ditmaal Josef Blau geheten, in een strijd op leven en dood verwikkeld. Hij betwijfelt of hij kan winnen, maar hoewel hij zich diep in zijn hart al bij zijn nederlaag heeft neergelegd - hij is iemand die we tegenwoordig op z'n Amerikaans een loser zouden noemen - doet hij er alles aan om overeind te blijven. Tucht is daarvoor nodig, alleen tucht kan hem, misschien, redden. Alleen als hij zijn dagelijkse omstandigheden en ook zichzelf volledig in de hand kan houden, heeft hij een kans het te redden.Ungar speelt het spel met verve (en, kunnen we rustig aannemen, allerminst vrijblijvend), maar hij weet ook dat iemand met het karakter en de aanleg van Josef Blau het eenvoudigweg niet kán redden.Dat besef verleent deze roman zijn diabolisch paradoxale toon, waarmee bedoeld wordt dat Ungar van Josef Blau, juist doordat hij hem zo opzadelt met die obsessie alles te willen beheersen, een uiterst gevoelig man maakt, een overgevoelig man. Voor de lezer betekent dit dat hem een overstelpende hoeveelheid getob wordt geboden, vaak op het krankzinnige af, maar tegelijkertijd ook een soort humor - lezers van Willem Brakman zullen het begrijpen - die door Thomas Mann, een bewonderaar van Ungar, ooit is omschreven als 'humor die niet lacht'.Het mooist komen de dwanggedachten van Josef Blau aan het licht, als zijn blik op iets lichamelijks valt. Een jongen in zijn klas, Karpel, die later een sleutelrol blijkt te vervullen, ziet hij in het begin zo: 'Zijn baardgroei van pluizige, zwarte haartjes gaf de wangen iets onreins. De gedachte dat ook zijn lichaam reeds behaard was als dat van een man, was verontrustend - vooral omdat Karpel, evenals zijn medeleerlingen, een blouse met lage halsuitsnijding droeg - zoals de aanblik van een als vrouw verklede man verontrustend is voor een kuis persoon, die bang is dat er onverwachts een mannelijk behaarde plek van het lichaam zal worden ontbloot.'Maar niet alleen het kuise jongensschoon verontrust (en prikkelt!) onze leraar. Ook zijn bloedmooie vrouw is een bron van zorg. Terecht, zou je denken, want ze wordt door andere mannen begeerd als een sappige vrucht. Of dat werkelijk zo is, of slechts zo wordt gezien door de abnormaal jaloerse Josef Blau, blijft voor de lezer in het midden. Die moet het doen met het bevel van Blau aan zijn vrouw om voortaan lange rokken te dragen, en later met het nog krankzinniger bevel haar blonde haar af te knippen. Kaalgeschoren zal ze de mannen het hoofd wel niet meer op hol brengen, meent Blau, en de vrouw doet het. Voortaan draagt ze een hoofddoek.Blau bestrijdt elk gevaar dat hem bedreigt zo goed en zo kwaad als hij kan, maar tegen zijn dwanggedachten, zijn jaloezie, zijn overbezorgdheid en angsten is geen kruid gewassen. Er gebeurt ook te veel: een financiële transactie, waardoor hij chantabel denkt te worden, zelfmoord van een van zijn leerlingen die na een bezoek aan een bordeel door Blau wordt betrapt, de geboorte van een zoon. Ungar vertelt er weergaloos over, maar het zijn niet de gebeurtenissen op zichzelf die je tot het laatst toe boeien.Het is ook de atmosfeer, thuis bij Blau, waar de dikke Bobek maar vrolijk zuipt en vreet en op die manier de orde verstoort, het zijn ook de personages, van wie de morbide Modlizki misschien het meest geslaagd mag heten. Hij is een jeugdvriend van Blau, die als een soort dood-van-pierlala door het verhaal waart. Hij symboliseert de klassentegenstelling in die tijd. Hij haat de welgestelden, voor wie hij als bediende werkt, en hij weet zijn rabiate afkeer even logisch als ongerijmd te 'onderbouwen'. Modlizki is de eeuwige radikalinski die, zoals Erasmus al schreef, altijd de indruk wekt 'als door een boze geest te zijn aangeblazen'.Het zijn maar indrukken die hier worden weergegeven. De klas is een boek waarin, overeenkomstig het wereldbeeld van de hoofdpersoon, 'alles met alles samenhangt', en je kunt het dus alleen recht doen door het helemaal, woord voor woord, regel voor regel te lezen, wat bij literatuur in het algemeen een aan te bevelen methode is.Daarbij zal het opvallen dat de vertaalster niet altijd dezelfde vaste hand heeft als Carlien Brouwer had, maar dat geeft niet. Ungar is sterk genoeg om na 75 jaar ook mindere Nederlandse zinnen te kunnen verduren.Hermann Ungar: De klas.
Vertaald uit het Duits door Angela Adriaansz met een nawoord van Ton Naaijkens.
IJzer; 221 pagina's; ¿ 20,50.

quote:

Op dinsdag 24 januari 2017 13:25 schreef Z het volgende:
Op de Stopera?

quote:

Op dinsdag 24 januari 2017 12:21 schreef Gellius het volgende:
Ik ben benieuwd hoe het met onze Pope gaat. Ja.

quote:

Op dinsdag 24 januari 2017 15:21 schreef I.R.Baboon het volgende:
Eén van mijn onhebbelijkheden is dat ik er plezier in schep om zo min mogelijk naar de kapper te gaan. De laatste keer was vorig jaar mei.

quote:

Op dinsdag 24 januari 2017 15:02 schreef I.R.Baboon het volgende:

[..]

Hij heeft niet zo veel haar meer. Maar hij houdt zich wel bezig met allemaal nuttige en nobele zaken zoals de stedenband met Ramallah en eten voor zielige mensen. Ik heb meer haar dan ooit, maar houd me bezig met luchtfietserij.

Zo gaat dat, mensen.

quote:

Op donderdag 26 januari 2017 19:42 schreef Z het volgende:
Denken, dat werkt vroegtijdige kaalhoofdigheid in de hand, door verdroging van de schedelhuid. Ik denk bijna nooit, als het even kan.

quote:

Op donderdag 26 januari 2017 19:46 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik heb er een paar grijze haren door gekregen inmiddels. Daar heb ik het wel eens over met leeftijdsgenoten en die blijken dan al heel behoorlijk grijs te zijn en dat te maskeren. Ik had daar geen benul van - nogal een taboe, klaarblijkelijk.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2017 12:47 schreef Z het volgende:

[..]

Ik heb grijze haren in mijn 'baard'. Daar wordt ik natuurlijk alleen maar woest aantrekkelijker van.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2017 13:18 schreef LelijKnap het volgende:
Heb ik weer de pech dat de mannen in mijn familie pas rond hun zeventigste grijs worden.