Hmmmm hier ook maar eens proberen. Niet dat Lucas dat bij mij doet, het is altijd MIJN papa als mijn man Amelie vast heeft. Hij gaat niet huilen, maar wel dreinen en zeuren dat Amelie in de box moet of bij mama moet. Vrees dat erkennen hier niet gaat werkenquote:Op vrijdag 30 december 2016 18:37 schreef Roomsnoes het volgende:
Erkennen en zelf laten doen, dat helpt hier veel drama voorkomen. Merkte het vandaag ook weer.
Ik knuffelde met S en O zei: "mijn mamma!", waarop ik zei: "maar ik ben ook S zijn mamma, hè." Zij huilen. Maar toen dacht ik: waarom moet ik er ´tegenin´ gaan? Ik ben toch haar mamma? Ik moet oppassen dat ik niet meer achter haar uitspraak zoek. Dus nu zeg ik gewoon "ja, ik ben jouw mamma". Geen tranen meer
O kan schaatsen! Op van die dingen met twee ijzertjes. Helemaal los. Zo zoet
ja het gaat over, het is een fase het is een fase het is een fasequote:Op zaterdag 31 december 2016 04:12 schreef Stormqueen het volgende:
*binnenwalst*
Please. Zeg me dat dit slaapgezeik ooit weer over gaat
de laatste weken is het zo ongelooflijk dramatisch. En mauw is niet twintig minuten wakker. Nee. Ze is 3, 4, 5 of zelfs 6 uur onafgebroken wakker midden in de nacht. Ik heb inmiddels echt het gevoel dat ik dood ga. Of wil. Heeft iemand tips of ervaringen?
Wij hebben dat ook een keer gedaan en dat vond meneer wel erg leuk dus ging ie roepen om de iPad als ie wakker werdquote:Op zaterdag 31 december 2016 09:38 schreef Franny_G het volgende:
Loj, ik herken het ook wel een beetje. Enerzijds ben ik het wel met Chanty eens; niet alles is een strijd waard. Aan de andere kant, als dit heel ver gaat, ben je dus de hele dag bezig je kind het naar de zin te maken: oh wil je een andere beker, alsjeblieft andere beker. Andere jas? Hier een andere jas. En dan begin ik wel het gevoel te krijgen dat ik een soort loopjongetje/bediende ben van mijn kind, dat maar een kick hoeft te geven en ik regel het wel weer precies zoals zij het hebben wil. Dus ik vind het niet erg om daar soms in mee te gaan, maar ook niet de hele tijd. Dan zeg ik: je hebt nu deze beker gekregen, volgende keer krijg je weer de andere beker. Of laten kiezen en zelf dingen laten pakken, dat werkt ook goed.
Ik las laatst het boekje van Ionica Smeets over wetenschappelijke inzichten rond opvoeding. En zij schreef dat het voor hoe kinderen op latere leeftijd zijn van groot belang is dat ze als peuter ook al leren omgaan met teleurstelling. Het is dus niet slim om altijd mee te gaan met wat je kind graag wil maar ze ook te laten ervaren dat ze niet krijgen wat ze willen.
SQ, wat zwaar zeg. ! Ik heb er geen ervaring mee, maar ik denk dat ik I dan maar achter de Ipad zou zetten en filmpjes zou laten kijken. Net zo lang tot ze zo slaperig is dat ze wel weer gaat slapen. Spelen mag dan duidelijk niet. Dat heb ik een keer zo aangepakt toen ze 's avonds niet kon slapen en dat werkte op zich wel. Maar ja, geen idee of dit de oplossing is. Sterkte ermee.
Daarom zeg ik dus dat ik hem veel laat kiezen Omdat als ik hem laat kiezen waar ik vind dat hij mag kiezen, ik een strijd voorkom. Niet omdat hij dus maar alles mag beslissen want de dingen die ik wel belangrijk vind, daar heeft hij geen keuze in. Verschil is dat ik bij die strijd kan beargumenteren waarom ik iets wil. "We doen die groene jas aan, want het is te koud voor die blauwe jas", "regenlaarsjes doen we alleen aan als het regent", "mama zet jou in de autostoel anders wordt de hele auto vies". Maar ik kan geen zinnig argument bedenken waarom hij niet de gele beker mag ipv de groene of zijn trui met dino's aan mag ipv met auto's.quote:Op zaterdag 31 december 2016 09:38 schreef Franny_G het volgende:
Loj, ik herken het ook wel een beetje. Enerzijds ben ik het wel met Chanty eens; niet alles is een strijd waard. Aan de andere kant, als dit heel ver gaat, ben je dus de hele dag bezig je kind het naar de zin te maken: oh wil je een andere beker, alsjeblieft andere beker. Andere jas? Hier een andere jas. En dan begin ik wel het gevoel te krijgen dat ik een soort loopjongetje/bediende ben van mijn kind, dat maar een kick hoeft te geven en ik regel het wel weer precies zoals zij het hebben wil. Dus ik vind het niet erg om daar soms in mee te gaan, maar ook niet de hele tijd. Dan zeg ik: je hebt nu deze beker gekregen, volgende keer krijg je weer de andere beker. Of laten kiezen en zelf dingen laten pakken, dat werkt ook goed.
Ik las laatst het boekje van Ionica Smeets over wetenschappelijke inzichten rond opvoeding. En zij schreef dat het voor hoe kinderen op latere leeftijd zijn van groot belang is dat ze als peuter ook al leren omgaan met teleurstelling. Het is dus niet slim om altijd mee te gaan met wat je kind graag wil maar ze ook te laten ervaren dat ze niet krijgen wat ze willen.
SQ, wat zwaar zeg. ! Ik heb er geen ervaring mee, maar ik denk dat ik I dan maar achter de Ipad zou zetten en filmpjes zou laten kijken. Net zo lang tot ze zo slaperig is dat ze wel weer gaat slapen. Spelen mag dan duidelijk niet. Dat heb ik een keer zo aangepakt toen ze 's avonds niet kon slapen en dat werkte op zich wel. Maar ja, geen idee of dit de oplossing is. Sterkte ermee.
En je man dan? Ik kan dat ook nooit maar man heeft hier wel een lange adem.quote:Op zaterdag 31 december 2016 10:11 schreef Stormqueen het volgende:
Ja ik ben ook veel te slap daarin. Maar na een paar uur steeds heen en weer lopen ben je gewoon geneigd eieren voor je geld te kiezen
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |