Je hebt een twitter-icoontje als je een bericht post. Staat boven de tekstinvoer en onder de balk van PI's. Bijna helemaal rechts naast "/me"quote:Op zaterdag 25 maart 2017 11:56 schreef Solstice1 het volgende:
https://twitter.com/thomasrijsman/status/845242011095588864
Vond deze ook wel typerend. Hoe zorg ik dat hij zo zichtbaar wordt als bij jou Klopkoek?
Bedankt.quote:Op zaterdag 25 maart 2017 12:00 schreef Syntix het volgende:
[..]
Je hebt een twitter-icoontje als je een bericht post. Staat boven de tekstinvoer en onder de balk van PI's. Bijna helemaal rechts naast "/me"
Uit die link:quote:Op zaterdag 25 maart 2017 11:56 schreef Solstice1 het volgende:Vond deze ook wel typerend. Hoe zorg ik dat hij zo zichtbaar wordt als bij jou Klopkoek?twitter:thomasrijsman twitterde op vrijdag 24-03-2017 om 12:52:53 Sportjournalist @PieterZwartNL vertelt op @villamedia over zijn vaste bijdrage in @Rondo. Oa over botsing der gener... https://t.co/tUSync6AH0 reageer retweet
Nederland heeft die voorsprong al verloren. En IJsland heeft geen beter elftal dan wij.quote:Op maandag 27 maart 2017 11:49 schreef polderturk het volgende:
Nederland heeft jarenlang een voorsprong gehad in het voetbal. Die voorsprong dreigen we nu te verliezen. Er zijn meer dan een miljoen Nederlanders lid van een voetbalclub, dus er is een grote poel waaruit we kunnen putten. Ijsland, met maar 350.000 inwoners kan een beter elftal voortbrengen dan wij.
Ronaldo is veel meer dan een superatleet. Rest is veel te simpel gedacht.quote:Ik stel het volgende voor.
1. Topclubs gaan selecteren op harde criteria zoals snelheid.
Christiano Ronaldo kan de 100m in 10 seconden rennen. Hij is een superatleet. Arjen Robben is supersnel. Onze clubs moeten op harde criteria zoals snelheid selecteren. Zelfs als iemand een mindere voetballer is, maar heel hard kan rennen, moet je hem een kans geven en kijken of je hem beter kan laten voetballen.
Waarom? Gebeurt dit al niet? Kan je concreet aantonen wat pakweg Ajax en Feyenoord nu fout doen omdat er geen wetenschappers zijn die de managers ondersteunen?quote:2. Onze topclubs moeten wetenschappers in dienst nemen die de managers moeten ondersteunen. Er moet echt een wetenschappelijke aanpak komen.
Dat is iets anders en simpelweg onmogelijk. Spaanse spelers bijvoorbeeld ontwikkelen zich simpelweg beter omdat ze allemaal op een veel hoger niveau spelen.quote:Op maandag 27 maart 2017 12:00 schreef Cultuur058 het volgende:
Nederland weet in een aantal takken van sport heel behoorlijk mee te komen door gebruik van inovatie. denk bijvoorbeeld aan het befaamde haaienpak, de klapschaats en ook in andere sporten zijn we niet te beroerd om onze kenniseconomie te gebruiken voor sportief voordeel. Voetbal doet hier echter liever niet aan mee. We hebben een tijd gehad dat we met totaalvoetbal alle tegenstanders konden verrassen, maar dat is nu gewoon alweer ouderwets en ieder team weet hoe wij spelen nu. Daarom, tijd voor iets nieuws. Ook bij de KNVB.
Tijd voor een 5-4-1, zonder opkomende backs.
Misschien moeten onze spelers heel snel leren schakelen tussen verschillende systemen om verwarring te zaaien bij de tegenstanders.quote:Op maandag 27 maart 2017 12:00 schreef Cultuur058 het volgende:
Nederland weet in een aantal takken van sport heel behoorlijk mee te komen door gebruik van inovatie. denk bijvoorbeeld aan het befaamde haaienpak, de klapschaats en ook in andere sporten zijn we niet te beroerd om onze kenniseconomie te gebruiken voor sportief voordeel. Voetbal doet hier echter liever niet aan mee. We hebben een tijd gehad dat we met totaalvoetbal alle tegenstanders konden verrassen, maar dat is nu gewoon alweer ouderwets en ieder team weet hoe wij spelen nu. Daarom, tijd voor iets nieuws. Ook bij de KNVB.
Tijd voor een 5-4-1, zonder opkomende backs.
En wie kun je dat verwijten? Ons systeem is ook gewoon zo dat topclubs altijd een bepaald voordeel zullen houden of soms zelfs ronduit openlijk bevoordeeld worden (scheidsrechterlijke fouten zijn bijvoorbeeld vrijwel altijd ten voordele van topclubs). En ook financieel kun je als kleinere club nooit echt groeien.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 11:14 schreef Klopkoek het volgende:
De topclubs worden helaas niet genoeg uitgedaagd. Bij wanbeleid zijn ze toch wel verzekerd van een top drie plek en vele inkomsten.
Je ziet dit ook met Bayern Munchen. Er komt helemaal niets meer vanuit hun eigen jeugd. De noodzaak is er gewoon niet meer, en die was er ca. 10-15 jaar geleden nog wel.
Slechts mondjesmaat. Uit onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat het belangrijk is om veelzijdig te trainen om je zo breed mogelijk te ontwikkelen als atleet, waardoor je later een veel hoger plafond hebt. Daar wordt in Nederland bij lange na niet genoeg aan gedaan.quote:Op maandag 27 maart 2017 11:53 schreef Scrummie het volgende:
Waarom? Gebeurt dit al niet? Kan je concreet aantonen wat pakweg Ajax en Feyenoord nu fout doen omdat er geen wetenschappers zijn die de managers ondersteunen?
De spelers gaan niet voluit tijdens de tussentijdse interlands. Omdat ze teveel (financiële) belangen hebben in hun eigen competities. Het is nu teveel uitblazen voor de internationals.quote:Op maandag 27 maart 2017 12:00 schreef Cultuur058 het volgende:
Nederland weet in een aantal takken van sport heel behoorlijk mee te komen door gebruik van inovatie. denk bijvoorbeeld aan het befaamde haaienpak, de klapschaats en ook in andere sporten zijn we niet te beroerd om onze kenniseconomie te gebruiken voor sportief voordeel. Voetbal doet hier echter liever niet aan mee. We hebben een tijd gehad dat we met totaalvoetbal alle tegenstanders konden verrassen, maar dat is nu gewoon alweer ouderwets en ieder team weet hoe wij spelen nu. Daarom, tijd voor iets nieuws. Ook bij de KNVB.
Tijd voor een 5-4-1, zonder opkomende backs.
Goed bezig Solstice1quote:Op maandag 27 maart 2017 12:49 schreef Solstice1 het volgende:
[..]
Slechts mondjesmaat. Uit onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat het belangrijk is om veelzijdig te trainen om je zo breed mogelijk te ontwikkelen als atleet, waardoor je later een veel hoger plafond hebt. Daar wordt in Nederland bij lange na niet genoeg aan gedaan.
https://www.redsports.sg/(...)elopment-conference/
In principe zou het ook beter zijn om goede training voor een veel bredere groep spelertjes beschikbaar te maken en dan pas later te gaan selecteren.
Dan heb je bepaalde innovaties op het gebied van cognitie, spelinzicht, techniektraining etc. die eigenlijk nauwelijks doordringen. Spelertjes kunnen bijvoorbeeld veel sneller leren door impliciet en differentieel te leren:
http://www.catenaccio.nl/(...)t-ze-het-doorhebben/
Het voordeel van differentieel leren is ook dat spelertjes na de training door blijven leren. Een Nagelsmann trekt dit nog verder door en verzint telkens nieuwe variaties op zijn trainingen zodat je continu bewust aan het leren bent. Als je een oefening te lang doet gaat het namelijk automatisch waardoor je aandacht wegvalt en het leereffect een stuk kleiner wordt. Dit ondervangt hij door zijn trainingen steeds aan te passen op het moment dat het op de automatische piloot lijkt te gaan.
Verder is deliberate play en deliberate practice belangrijk. Wat meer erover in onderstaande artikel:
http://www.sportknowhowxl(...)tenschap/item/88957/
Het betekent eigenlijk gewoon gericht werken aan beter worden of aan tekortkomingen. Dus in plaats van blindelings wat pleren op de goal zou je kunnen kiezen als pupil om hem in de kruising te schieten. Vervolgens ga je het vanuit de loop doen, daarna met een tegenstander etc. Teneinde steeds beter te worden. Of bij passeren probeer je eerst 1 mannetje uit te kappen, dan probeer je er 2 uit te kappen en ga zo maar door.
Dit kun je stimuleren door de mindset van kinderen te veranderen. Daarvoor is weer kennis nodig over zelfregulering/groeimindset/autonomie etc.
De vriendjes politiek in Zeist blijft elkaar zo lang mogelijk de hand boven het hoofd houden. Vooral als ze een andere strooman hebben.quote:[b]Op maandag 27 maart 2017 12:55 schreef Solstice1
Je zou trouwens ook uit een veel grotere pool van trainers kunnen putten als je eens zou stoppen met elke stoppende voetballer meteen een baan als jeugdtrainer aan te bieden. Er zijn zoveel goede jonge trainers in Nederland en clubs beperken zich maar tot een heel klein groepje om uit te kiezen.
Die sporten zijn zogeheten zachte medailles.quote:Op maandag 27 maart 2017 12:00 schreef Cultuur058 het volgende:
Nederland weet in een aantal takken van sport heel behoorlijk mee te komen door gebruik van inovatie. denk bijvoorbeeld aan het befaamde haaienpak, de klapschaats en ook in andere sporten zijn we niet te beroerd om onze kenniseconomie te gebruiken voor sportief voordeel. Voetbal doet hier echter liever niet aan mee. We hebben een tijd gehad dat we met totaalvoetbal alle tegenstanders konden verrassen, maar dat is nu gewoon alweer ouderwets en ieder team weet hoe wij spelen nu. Daarom, tijd voor iets nieuws. Ook bij de KNVB.
Tijd voor een 5-4-1, zonder opkomende backs.
Helaas een andere tijd.quote:Johan Cruyff was, to put it mildly, successful. As a player, with Ajax he won the European Cup three times and the Dutch league on eight occasions. As a coach, he won La Liga four times with Barcelona, the Cup Winners' Cup in 1989 and the European Cup in 1992. That is the definition of success. Winning matches; winning trophies.
And yet there is a deep irony in Cruyff's life. He was not motivated primarily by winning. In an interview in 2011 with Matt Dickinson, my colleague, he said that what mattered most was the way a team played. He was interested in philosophy, expression. "Winning is just one day, a reputation can last a lifetime," Cruyff said. "Winning is an important thing, but to have your own style, to have people copy you, to admire you, that is the greatest gift."
It hardly needs stating that this is an inversion of the way we typically think about football, and life. In the conventional perspective, sport is about winning and everything else is subservient to that. In much the same way, business is about profit and all else must be shoehorned into this objective. This is what you might call instrumentalism: defining the bottom-line goal and then working towards it.
But Cruyff's success hints at a psychological truth that we overlook at our peril. Few of us, whether fans or athletes, are inspired solely by the bottom line. We want to embrace a wider ideal, a deeper meaning.
Let us move beyond football for a moment and consider a study by Teresa Amabile, a professor at Harvard Business School. She recruited a number of artists and selected ten of their works that had been commissioned (ie, created for money) and ten non-commissioned works (ie, created for love of the work itself, out of a desire for self-expression). She then asked a group of influential artists and curators to rate them.
"Our results were startling," Amabile wrote. "The commissioned works were significantly less creative than the non-commissioned works, yet were not rated as different in technical quality. Moreover, the artists reported feeling significantly more constrained when doing commissioned works than non-commissioned works."
In a different study, researchers interviewed art students to see if they wanted to become artists to earn money or to express themselves in some more vital way. Twenty years later, they caught up with them to see how they were getting on as full-time artists. They found that "those artists who pursued painting and sculpture more for the pleasure of the activity itself than for extrinsic rewards have produced art that has been socially recognised as superior".
This finding is now so familiar that it has its own expression; what the author Daniel Pink calls the "paradox of creativity". We find our deepest inspiration when we are motivated by something other than winning, but that, in turn, makes us more successful. As the researchers put it: "It is those who are least motivated to pursue extrinsic rewards who eventually receive them."
When you look at the teams masterminded by Cruyff, both as a player and coach, this truth shines through. Winning was a big thing; but it wasn't the only thing. And this is why their performances were infused with such imagination and flair. He regarded the pass not as a functional aspect of the game, but as a thing of beauty. Even at 37, he was altering the dimensions of the game, hitting "30-metre passes so surprising that the TV cameras of the day sometimes missed them", as Simon Kuper put it in the Financial Times.
This is about more than football, or even art. Businesses rarely inspire their people with an emphasis on profits, or beating the competition, or ever larger bonuses. Indeed, these carrots and sticks often drain us of inspiration and obscure the meaning we seek in our jobs and lives. Truly visionary leaders never forget the bottom line, or the importance of paying a fair amount, but they inspire precisely because they articulate an ambition that transcends the profit and loss.
When Steve Jobs, of Apple, tried to lure John Sculley away from an executive role at Pepsi, for example, he did so not with a fat pay cheque. "Do you want to sell sugar water for the rest of your life, or do you want to come with me and change the world?" he said. Jobs may not have always been admirable in his personal dealings (nor, incidentally, was Cruyff), but he made billions precisely because he was driven by something more than money.
And that is why Cruyff's greatest gift to football was to bequeath to Barcelona an understanding of this paradox. The "more than a club" tag sometimes grates on fans, but there can be no doubt that Barcelona believe that they are about more than winning matches. This idea of a mission, a way of playing, infuses the way they think and act, both in the first team and at the academy. And this is one crucial reason why they have become so successful.
"Cruyff painted the chapel, and Barcelona coaches since merely restore or improve it," said Pep Guardiola, who played under the Dutchman and learnt from him as a coach. Joan Laporta, a former president of the club, said: "As a player he turned football into an art form. Johan came along and revolutionised everything. The modern-day Barça started with him, he is the expression of our identity. He brought us a style of football we love."
After his death, I read many tributes to Cruyff, all deeply personal. But I was struck by one similarity: they articulated the importance of the Dutch master not in terms of his success, but in terms of how he made us feel. "This was football from another planet, football as reimagined by a master choreographer assigned to strip it down, discard the rusted and outmoded components and reconstruct it in a way that was not just more aesthetically pleasing but more lethally and unanswerably efficient," Richard Williams wrote in The Guardian.
In the FT, Kuper wrote: "It was as if he was the lightbulb and Thomas Edison in one." Dickinson, reflecting on speaking to the great man under the shade of a tree in the Catalan capital, wrote: "It felt like a religious sermon from the pope of football. Winning is not everything. Beauty matters. I had marvelled at Cruyff the player, admired the coach, but what I came to love most in Cruyff was the idealist, the self-proclaimed romantic. Football has so very few of them."
And that really is the point. Van Gogh, perhaps the most creative Dutchman of all, who earned not a cent while revolutionising art, said: "For my part I know nothing with any certainty, but the sight of the stars makes me dream." It was while reaching for the stars, for something beyond conventional success, that Cruyff became the most successful individual in football history.
Komt ook door Unilever dat.quote:Op maandag 27 maart 2017 22:46 schreef polderturk het volgende:
Misschien een vergelijking die nergens op slaat.
We fokken de beste vleesstieren ter wereld. Nederlandse melkkoeien zijn over de hele wereld beroemd voor de hoeveelheid melk die ze leveren. Onze fokkers werken goed samen met de universiteit van Wageningen. Als het voetbal in Nederland samenwerkt met universiteiten dan moeten we zeker in staat zijn weer de beste voetballers ter wereld voort te brengen.
Waarom zouden ze daar niet hard van kunnen worden? Alsof kleine clubs niet fysiek kunnen zijn?quote:Op maandag 27 maart 2017 12:30 schreef TLC het volgende:
Sorry voor de kleinere ploegjes in de eredivisie, maar er moet snel iets van een Atlantic League komen, waar je een competitie krijgt van Ajax, PSV en Feyenoord met de Belgische topclubs, en verder nog ploegen als Benfica, Porto, Sporting Lissabon en Celtic.
Altijd ballen tegen Ado en Go Ahead is leuk en aardig maar daar worden onze Nederlandsche voetballers niet hard van.
Juist die kleinere clubs zijn fysiek een grotere uitdaging dan de clubs die hij noemt. Alleen is dit dus exact de arrogantie van (supporters van) de topclubs. Ze denken allemaal dat zij als enige er toe dien en de kleinere clubs onbeperkt geschoffeerd kunnen worden. En juist dat is (samen met de belabberde mentaliteit van al die omhooggevallen voetballers tegenwoordig) de reden waarom Nederland steeds meer terrein verliest. Je moet het SAMEN doen...quote:Op dinsdag 28 maart 2017 07:11 schreef Lenny_Leonard het volgende:
[..]
Waarom zouden ze daar niet hard van kunnen worden? Alsof kleine clubs niet fysiek kunnen zijn?
Nee, dan gaan we weer met "the obious" verder. Ik wil wel eens een revolutionaire trainer uit Duitsland of Spanje zien.quote:Op maandag 27 maart 2017 11:44 schreef Anakoni het volgende:
Ik pleit voor Advocaat.......................................
Overal waar hij verschijnt gaat het beter. Ook bij Oranje met Blind.
Vraag is of dat geld er is.quote:Op dinsdag 28 maart 2017 18:52 schreef Syntix het volgende:
[..]
Nee, dan gaan we weer met "the obious" verder. Ik wil wel eens een revolutionaire trainer uit Duitsland of Spanje zien.
Slechter dan Blind kan in ieder geval niet. Dus we gaan er zowiezo op vooruit.quote:Op dinsdag 28 maart 2017 18:52 schreef Syntix het volgende:
[..]
Nee, dan gaan we weer met "the obious" verder. Ik wil wel eens een revolutionaire trainer uit Duitsland of Spanje zien.
Random zou ik niet willen zeggen, dit is iemand die er duidelijk enorm veel tijd in gestoken heeft en zich gespecialiseerd heeft. Dat zou Adriaanse natuurlijk ook moeten doen om minstens op dat niveau te komen. Maar random pipo vind ik wat denigrerend richting iemand die zich zo verdiept heeft.quote:Op dinsdag 28 maart 2017 17:22 schreef Klopkoek het volgende:
Waarom heb ik het idee dat een random Engelse pipo op YouTube er (tactisch) meer van snapt dan een Co Adriaanse die op de KNVB opleiding doceert?
Je hebt een puntquote:Op woensdag 29 maart 2017 10:14 schreef Solstice1 het volgende:
[..]
Random zou ik niet willen zeggen, dit is iemand die er duidelijk enorm veel tijd in gestoken heeft en zich gespecialiseerd heeft. Dat zou Adriaanse natuurlijk ook moeten doen om minstens op dat niveau te komen. Maar random pipo vind ik wat denigrerend richting iemand die zich zo verdiept heeft.
quote:'KINDEREN MOETEN MET MEER RISICO SPELEN' - 31 maart '17
Kinderen moeten minder beschermd worden opgevoed. Dat stelt VeiligheidNL, het expertisecentrum voor veilig opgroeien. Volgens het centrum heeft risicovol spelen een positieve invloed op de fysieke en mentale gezondheid van kinderen. Daardoor leren ze risico’s inschatten, worden ze zelfredzaam en bouwen ze zelfvertrouwen op.
VeiligheidNL lanceert daarom vrijdag de campagne 'Met een beetje risico komen ze er wel' om ouders, scholen en de overheid te stimuleren om kinderen in de leeftijd van vijf tot zeven jaar wat meer 'los' te laten.
Kinderen zouden bijvoorbeeld meer kunnen klimmen in bomen, op hekken en dakjes of op zelf gebouwde hutten. Ook het eventueel onder begeleiding slijpen van takken met een zakmes en een hut bouwen met hamers en spijkers hebben volgens het centrum een goede invloed op de ontwikkeling van kinderen.
Volgens een onderzoek van TNS-NIPO zien veel ouders wel in dat risicovol spelen belangrijk is voor de ontwikkeling van hun kind. Maar in de praktijk zien ouders vooral belemmeringen zoals angst dat hun kind zich verwondt of dat anderen in hun omgeving het afkeuren. De campagne moet ouders helpen en geeft adviezen hoe ze risicovol spelen vaker in de praktijk kunnen brengen.
https://www.nationaleonde(...)r-risico-spelen.html
twitter:BVlietstra twitterde op vrijdag 31-03-2017 om 11:00:10 De lange weg van Jan-Scharie. Stramme Van der Heijden nu steunpilaar Feyenoord https://t.co/Ftf25MfISw via @volkskrant @fnetwerk reageer retweet
quote:Wat helpt: er steekt een interessant verhaal achter. De transformatie van Van der Heijden is mede te danken aan de vele zweetdruppels die hij plengde in een oude loods in de schaduw van De Kuip.
Houten Klaasen
Een bezoek aan deze tot bewegingscentrum omgetoverde loods, waarin vroeger een hennepkwekerij huisde, is inspirerend. Op de atletiekbaan hinkelt een groep werklozen, op de tennisbaan proberen twee voetbalprofs een misvormde stuiterbal te pakken te krijgen en oprichter en technisch directeur Errol Esajas zelf helpt een jeugdspeler van Feyenoord met stretchen.
'Nederlandse voetballers zijn Houten Klaasen,' vertelt Esajas even later wandelend door de loods. 'Daar moet je mee aan de slag. Je moet die motoriek ontwikkelen! Ik word doodmoe van trainers die zeggen dat spelers niet sneller kunnen worden.'
Esajas, voormalig topsprinter, schrok van de beperkte mobiliteit van Van der Heijden toen die een jaar geleden voor het eerst langskwam. 'Ik heb hem eerst losgemaakt, veel laten stretchen en daarna allerlei trainingen met hem gedaan om hem sneller en weerbaarder te krijgen.'
Esajas liet Van der Heijden onder meer boksen, in een touw klimmen, over hordes springen, sprinten met een elastiek aan zijn rug en met een grote hamer op autobanden slaan. Hij loopt naar een bord met namen en cijfers. Die van oud-voetballer Edgar Davids, tennisser Kiki Bertens en Excelsior-doelman Warner Hahn staan erop. En ook: Jan-Scharie, die blijkens de genoteerde tijden flink sneller is dan een jaar terug.
Esajas: 'Bij fysieke training denkt iedereen aan het krachthonk. Aan bankdrukken. Krijg je allemaal van die bodybuilders. Als ik die De Ligt van Ajax zie dan jeuken mijn handen. Hij is groot en breed, ja, maar niet snel op zijn voeten, niet snel in het bewegen. Er is met gerichte training zoveel winst te halen.'
Ajax heeft oud-topsprinter Troy Douglas in dienst, Feyenoord doet ook steeds meer aan specifieke krachttraining, maar geeft spelers dus ook toestemming extra bij Esajas te trainen. Die laatste kijkt uit naar zondag als Van der Heijden stuit op de spits die het hem dit seizoen nog het lastigst maakte: Kasper Dolberg, de nieuwe lieveling van talentenfluisteraars als Henk Spaan. Esajas: 'Jan-Arie hoeft echt voor niemand bang meer te zijn.'
Bron:quote:Vroeger droomden ze van winnende goals, nu van glimmende sportwagens
Geld, risico en avontuur drijven jong talent naar het buitenland
ARTIKEL Minimaal zes talentvolle jeugdvoetballers zijn de afgelopen drie jaar van Nederlandse profclubs naar buitenlandse topclubs als Manchester United, Chelsea en Arsenal vertrokken. De 16-jarige Ajacied Daishawn Redan volgt binnenkort, vermoedelijk naar Manchester United.
Door: Max Veerbeek 5 april 2017, 02:00
Het vooruitzicht op geld, status en de kans om te schitteren op het internationale podium maakt de jonge voetballers ongeduldig. Maar volgens socioloog Frits Spangenberg is er nog een verklaring voor de vroege vlucht van voetballers. Hij denkt dat het een generatiekwestie is.
Zijn onderzoeksbureau Motivaction deed uitvoerig onderzoek naar zogeheten millennials, jongvolwassenen die zijn geboren tussen ongeveer 1980 en 2000. Deze groep is volgens hem veeleisender, materialistischer en heeft een positiever zelfbeeld dan vorige generaties. 'Ze stellen zich hogere doelen en hebben meer haast om die te bereiken. Snellere communicatiemiddelen en sociale media schetsen een prachtige materiële toekomst.'
Minderjarige topvoetballers schaart van Spangenberg in zijn onderzoek onder de challengers (uitdagers) van de millennials. Deze categorie is competitief en heeft een fascinatie voor geld, risico en avontuur. Persoonlijk geluk hangt in grote mate af van de carrière. Dit type komt vaak uit de midden- en onderklasse van de samenleving. Spangenberg: 'Het materialisme wordt geïdealiseerd. Jongens stimuleren elkaar om snel rijk te worden. Dit zie je vooral bij voetballers uit lagere milieus, voor wie kansen schaars zijn.'
Droomden kleine jongens er vroeger nog vooral van om net als Marco van Basten de winnende goal te scoren in een EK-finale, nu is het vooruitzicht op dure merkkleding, glanzende sportwagens en beeldschone vrouwen in toenemende mate ook een belangrijke motivatie om de top te halen.
De onderzoeker: 'Tot je 24ste zit je als mens in de vormende fase. Als geld in die periode een leidende motivatie is, dan blijft dit vaak zo. Mensen met een meer ideële instelling zijn over het algemeen juist gelukkiger. Het is belangrijk om beide kanten te belichten.'
Fysiotherapeut Leo Echteld werkt decennia met talenten als Robin van Persie en Christian Eriksen en herkent de sociologische typering. Ook hij ervaart de verandering van mentaliteit. Voor eerdere generaties was sportief succes bepalend voor de status', meent hij. Nu zijn het de financiën.
'Voetbal wordt nu vaak ingezet om een bepaald leven te leiden. Dat kun je tegenwoordig makkelijker op een jonge leeftijd bereiken. Alleen bij de echte liefhebbers is de honger naar sportief succes nog de drijfveer.'
Mentale vorming
Volgens Echteld werken talenten meestal hard aan hun conditie en hun voetbalvaardigheden. 'Daar ontkomen millennials niet aan, dat is nu de norm.' Hun mentaliteit bepaalt vervolgens of ze stappen blijven zetten.
'Zien ze kritiek als leermoment of als aanval op hun broze persoonlijkheid in wording? Frank Rijkaard leerde me in 1994, in de herfst van zijn spelersloopbaan, dat een topvoetballer tijd nodig heeft om af te zijn. Hij moet zichzelf kritische vragen stellen: wat voor speler ben ik, wat kan ik, waar sta ik voor? Dit proces verloopt bij iedereen anders. Ook op mentaal vlak groeit de ene persoon sneller dan de ander.'
Voormalig profvoetballer Santi Kolk, tegenwoordig zaakwaarnemer bij Juzzt Football van Rodger Linse, herkent het ongeduld bij talenten. Met zijn 35 jaar valt hij nog net in de millennialcategorie: 'Als jonge speler was ik onrustig. Ik kwam op mijn 18de bij Heerenveen. We gingen onder Foppe de Haan in 2000 Champions League spelen, ik had een vijfjarig contract en de club had een langetermijnplan voor me. Prachtige situatie voor mij.
'Maar ik wilde direct spelen. Ik dacht: de voetballerij draait om mij, ik ben the next big thing. Als ik niet in het eerste speelde, zei ik daar wat van. Mijn zaakwaarnemer Linse hield me op zulke momenten een spiegel voor. Daar moet je het van hebben, want je eigen omgeving staat vaak sowieso achter je. Alleen, ook aan mijn zaakwaarnemer had ik schijt.'
Kolk neemt zijn ervaringen mee in zijn begeleiding van onder anderen Mitchell van Bergen, de jongste debutant die Vitesse ooit heeft gehad. De 17-jarige aanvaller verlengde in januari zijn contract tot 2020.
Kolk looft zijn instelling. 'Mitchell is ontevreden als hij niet met het tweede mag meedoen, omdat de trainer hem fit wil houden voor het eerste. Dat is de teleurstelling die je moet hebben, je moet altijd willen voetballen. Er zijn er genoeg die niet met de reserves willen meedoen, omdat ze al bij het eerste zitten. Zo'n jongen was ik. Als voetballer moet je de mentaliteit van Mitchell hebben om te slagen.'
twitter:MaxVeerbeek twitterde op woensdag 05-04-2017 om 09:53:42 Vroeger droomden ze van winnende goals, nu van glimmende sportwagens https://t.co/GXTMNtlIae via @volkskrant reageer retweet
VK van gisteren.quote:Op woensdag 5 april 2017 22:01 schreef Klopkoek het volgende:
Goed artikel! Hoe ben je dat tegen gekomen?
https://twitter.com/matthewsyed/status/844461345970049025quote:A nicer Fergie would have done better
I once went to a youth football game and was shocked at the way the coach shouted at his players during half-time. He berated them. Bawled at them. Afterwards, I asked him whether he thought this would help them to perform better? "Sir Alex Ferguson does it," he said, "why not me?" There is a bout of soul-searching within British sport. Shane Sutton, the former head coach and technical director of British Cycling, was alleged by Jess Varnish to have said, "get on with having a baby" after she was dropped from the team. The leaked findings of an independent review into British Cycling's world-class performance programme talk of a "culture of fear" and "bullying". Shouting and bawling are said to be rife, not just in the top ranks of British sport but lower down too. This has led to calls for "a recalibration" in the relationship between coach and athlete.
There are two schools of thought in this debate. On the one hand, there are those who, like the youth football coach, think the end justifies the means. If sport is about winning, why use half measures? A furious Ferguson once swept a tray of teacups into the air. He kicked a boot into the forehead of David Beckham, albeit inadvertently. Indeed, open any autobiography of a Manchester United player and you will read about episodes of aggression that make the culture in cycling seem tame.
People in this camp worry about the dead hand of political correctness, that do-gooders will blunt the edge so crucial in competitive sport. They regard fear as an important tool and that, without it, players can become complacent. Tear a person to shreds and you improve their resilience - or, at the very least, discover that they don't have what it takes.
The second school of thought maintains that winning isn't everything. They point to other values such as civility, respect and courtesy. They argue that professional sport is a place of work and that athletes have a right to expect those in charge to behave in an acceptable manner. Shouting, bawling, personal insults: they are all ruled out of court. However much the use of the "hairdryer" may boost motivation, it is unacceptable. Sport, they say, must operate within the boundaries of a society's values.
I disagree with both these perspectives, however, and for a simple reason: I don't think that Ferguson's use of the hairdryer was a reason for his success. On the contrary, he would have been a greater manager without it. If you read the words of Manchester United players, you will see that they feel the same way. They wanted to play for Ferguson, not out of fear but out of respect.
They loved the way that he positioned United as a special club. They loved that he had a distinctive philosophy: of youth, of attacking football, of width. They loved that United weren't a pay-cheque club, but a club with history.
They loved that Ferguson talked so poignantly about the Munich air disaster, the Busby Babes, and articulated that endlessly powerful idea that they were writing the next chapter in a living history. They loved that he arrived at the training ground before anyone else. They loved that he protected them publicly when they had a bad game. They loved that every decision was based upon one criterion: the long-term interests of the club. They loved that he had high standards.
But did they love him bawling at them, flecks of spit hitting their faces? Did they like the personal insults that would occasionally fly in the heat of the moment? Not a bit of it. These were the times they lost respect and when cohesiveness was imperilled. Indeed, Ferguson himself acknowledges this. "One of the sideeffects of the abuse of power is when someone leads by fear or intimidation," he says in his book, Leading. "As time went by, I learnt to control my temper ... Harsh outbursts [are] a corrosive way to run anything. It's far better to give people belief in themselves, and faith in the direction of the organisation."
Why do people so often suppose that fear bolsters performance? Imagine standing behind a concert pianist and telling him that, if he hits the wrong note, you will shoot him in the head. Do you think he will play with greater felicity? Or do you think he will freeze? Performers reach their fullest expression not when they are crippled by fear but when they are liberated from it.
Does anyone suppose that Sutton is a great coach (and he clearly is) because he allegedly used sexist language? Is it not clear that he could have taken Varnish through the performance data and demonstrated that he was dropping her for reasons of scrupulous rationality? She may still have been unhappy but no independent panel would have upheld a complaint. And is it not obvious that other people in the team would have been empowered by this modus operandi? You see, fairness is also a powerful tool. If people think that they are being treated justly, that decisions on selection and preferment are being made objectively, they will try harder. Meritocracy is the cornerstone of any organisation hoping to win. The moment that these decisions seem arbitrary or ad hominem, you will lose people, even those who would be gaining an unfair advantage. For they will not be thinking, "How can I get better" but rather, "What if he turns against me?" There is a huge amount of confusion around the use of sharp words. They are, to my mind, crucial. I would abhor the encroachment of political correctness into the dressing room. But sharpness does not have to shade into bullying. Indeed, the two most brilliant coaches I worked with - Paul Day and Denis Neale - were excoriating with their criticism. It could be painful. It could be close to the bone. But never, not once, did I think they were being personal.
The reason is to be found in the content of their criticism. If I didn't train hard enough, they would berate me. If I hadn't completed the cardiovascular work, they would slate me. These criticisms found their basis in objective reality drawn from our shared goal of better performance. But they never criticised my colour, gender or any other aspect of my persona not strictly relevant to performance. They were not seeking to instil fear, but respect for the objectives that we had all dedicated our lives to achieving.
A video emerged on social media yesterday of Geno Auriemma, the famed US college basketball coach, saying that he would never give a player on the bench a chance to play if they were not "engaged". He rebuked those whose body language was selfish, who were not watching their team-mates. It sounded stern, but this wasn't about fear: it was about accountability. Why should someone play for a team when they are only in it for themselves? It is these distinctions that are often missing from the debate: the distinction between tone and content, between fear and accountability, between arbitrary preferment and decisions aimed at objectivity and rigour. When coaches get these right, there is no conflict between toughness and empowerment, still less between performance and humanity. Ferguson, at his best, got this balance right and this, to me, is why he was one of sport's great leaders.
If other coaches get it right, the future of British sport will remain golden.'Performers reach their fullest expression when liberated from fear, not crippled by it'
Stel je geeft een jonge voetballer groeihormonen en anabolen van zijn 15e tot 17e. Je zorgt dat hij fysiek veel sterker, explosiever en sneller wordt. Vervolgens stop je een jaar voordat hij prof wordt. Zal die doping dan teruggevonden kunnen worden?quote:Op donderdag 6 april 2017 06:43 schreef Stien_Struis het volgende:
Dat werkt niet meer, volstoppen met groeihormonen en anabolen dan.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |