Ik heb jullie een beetje verwaarloosd, waarvoor sorry!
Hier ging het met de Kerst juist prima met slapen (2x ergens anders op bed gelegd en 's nachts naar huis) en leken we het goed voor elkaar te hebben met O&N (we vieren het thuis, met zus/zwager/kids). Maar sinds een paar dagen is het opeens flink paniek als ze moet gaan slapen
Het hele ritueeltje is hetzelfde en alles gaat prima, totdat we de kamer uitstappen. Eerste avond begon dat zelfs pas na een half uur op bed liggen, maar toen zijn we daarna wel bijna 2 uur bezig geweest... Geen idee wat er nu opeens aan de hand is; ergens lijkt zo'n plotseling piek in verlatingsangst me nogal vreemd (juist omdat het eerder echt perfect ging altijd).
Gelukkig lijkt het voor nu voldoende om 'r een paar keer weer weg te leggen in bed (ze gaat steeds zitten/staan) en dan op de zoldertrap te gaan zitten met de deur open, zodat ze ons nog net kan zien. Maar hoop ergens toch dat dit net zo plotseling weer voorbij is...
(Vuurwerk is het overigens niet; dat wordt hier bijna niet afgestoken tot nu toe en je hoort het binnen amper)Verder hebben we gelukkig nog steeds de meest fantastische Minion
Ze sjouwt de hele dag rond met een enorme knuffelbeer, die om de haverklap 'koesies' (kusjes) krijgt en waar ze mee wil 'kloeren' (kroelen). Gelukkig ook heel veel met papa en mama, met een smelt-waardig "Papa/mama lief jou!" erbij
En het praten blijft echt absurd hard gaan. Ze praat echt bijna standaard in 3/4/5-woord zinnetjes en herhaalt en snapt praktisch alles wat we zeggen. Mooiste was van de week toen ik aan tafel een koekje had en ze duidelijk ook een hapje wilde; "Mama samen peluh (spelen)"
En ze is echt de beste in verstoppertje spelen
het maakt niet uit hoe lang het duurt of hoe vaak we d'r roepen, ze blijft gewoon stil in een hoekje zitten en zegt niks. We zijn 'r dus al een paar keer echt bijna kwijt geweest