F&L Filosofie & Levensbeschouwing
Een plek om te discussiëren over filosofische vragen, filosofen, religieuze vraagstukken of religie en levensbeschouwing in het algemeen.
De fundamentele blindevlek
Patronen in de tijdsrichting maken toekomstvoorspelling mogelijk. Maar complete voorspelbaarheid kan voor een deelnemer in een deterministische wereld niet bestaan. Nu al de toekomst volledig kennen, is een mentale tijdreis. Het leidt tot dezelfde paradox als een fysieke tijdreis.
Ga maar na:
Toekomstvoorspelling vereist ook de volledige voorspelbaarheid van jezelf. Als je nu de toekomst al volledig kent, kun je er dan nog moedwillig vanaf wijken? De mogelijkheid ‘moedwillig afwijken’, van wat je al weet dat je gaat doen, is normaal. Merk op, dat het om een simpele handeling kan gaan (bijv. wel of niet je hand op steken). Een handelingsbekwame persoon kan daar moedwillig vanaf wijken, als hij degene is die voorspelling kent. Dit weten fungeert dan als de oorzaak voor zijn vermijding (het is vertaald in een doelstelling). De vertaling van een oorzaak in een doelstelling creëert de mogelijkheid voor de constructie van de leugenaarparadox. Eén van de twee (moedwillig afwijken of volledige kennis) moet onmogelijk zijn. In dit geval ‘volledige kennis’, want ‘moedwillig afwijken’ is te simpel.
Als de wereld deterministisch is en volledig kenbaar, dan kun je daar moedwillig van afwijken, en daardoor blijkt de wereld niet deterministisch te zijn. Dus als de wereld deterministisch wereld is, is kan zij voor de deelnemer niet volledig kenbaar zijn. Als de wereld indeterministisch is, is de wereld sowieso niet volledig kenbaar. Een (resterende) blinde vlek is dus onvermijdelijk.
Als de wereld deterministisch is, dan is er ook een principiële grens aan de kenbaarheid, voor iedere deelnemer in de wereld. Dit is het gevolg van de leugenaarparadox. Zelfs een deterministische machine kan dat, als hij ontworpen is om recalcitrant te zijn. Het kan handelen (naar ontwerp) om de eigen voorspellende handeling te ontkrachten. Dat leidt ook tot een vorm van de leugenaarparadox. Daardoor wordt de vraag onbeslisbaar. Een computer, die voortdurend zijn eigen conclusie ontkracht, beslist nooit meer wat (die zit in een lus).
Definieer ‘de perfecte buitenstaander’ als iemand die zich buiten de wereld bevindt. Die bestaat niet, maar zo kijk je naar een invulling van het waarheidsperspectief, in dit geval een deterministische wereld. Een deterministische wereld zou voor ‘de perfecte buitenstaander’ wel volledig kenbaar kunnen zijn, maar voor een deelnemer in de wereld niet. Want voor ‘de perfecte buitenstaander’ geldt niet, dat zijn weten zelf weer een oorzaak in de wereld kan zijn.
Een andere deelnemer zou voor jou volledig kenbaar kunnen zijn, maar jijzelf niet. Jij zou voor een andere deelnemer volledig kenbaar kunnen zijn, maar hij kan je niet verlossen van je resterende onkenbaarheid. De communicatie zou ‘zijn volledige kennis van jou’ teniet doen, door het inbrengen van zijn onkenbaarheid van zichzelf. Dat zou jij weer kunnen aanvullen met jouw volledige kenbaarheid van hem, maar ook die wordt door de communicatie teniet gedaan. Samen, in communicatie, blijft een restant aan onwetendheid over. De communicatie creëert van de twee een nieuw geheel, dat zichzelf ook niet volledig kan kennen
Ook in het universum (alles dat met elkaar in communicatie staat) blijft een restant aan onwetendheid over. Alles, dat een deterministisch universum zou kunnen mobiliseren om tot volledig kennis van zichzelf te komen, kan nooit tot een volledige kennis van zichzelf leiden. De reden is het begrip ‘kennis’. Het veronderstelt meer dan alleen ‘zijn’, het vereist een splitsing, in dit geval een splitsing in subject en object. Dat is voldoende om de leugenaarparadox te construeren. Dat introduceert de onbeslisbaarheid.
“Alle Nederlanders zijn leugenaars”, zei een Nederlander. Dat is de leugenaarparadox. Syntactisch is de zin correct. Maar er zit een omkering verstopt in de nationaliteit van degene die het zegt, en dat leidt tot onbeslisbaarheid.
Godel’s onvolledigheidstelling heeft geen betrekking op de splitsing tussen object en subject. In de rekenkunde biedt de splitsing tussen syntactisch en deductieve logica de mogelijkheid om een leugenaarparadox te construeren. Rekenkunde heeft ook een blinde vlek.
In de verzamelingenleer leidt de splitsing tussen verzameling en element tot de mogelijkheid om een leugenaarparadox te construeren. De Bertrand Russell’s paradox. Bevat de verzameling van alle verzamelingen, die zichzelf niet als een element bevatten, zichzelf als een element? De omkering zit nu in het criterium: een verzameling die niet zichzelf als een element bevat. Dat leidt tot onbeslisbaarheid.
Het conceptueel splitsen van de wereld in twee delen leidt al snel tot onbeslisbaarheid. Logica heeft zijn eigen beperking: de fundamentele blinde vlek.
Patronen in de tijdsrichting maken toekomstvoorspelling mogelijk. Maar complete voorspelbaarheid kan voor een deelnemer in een deterministische wereld niet bestaan. Nu al de toekomst volledig kennen, is een mentale tijdreis. Het leidt tot dezelfde paradox als een fysieke tijdreis.
Ga maar na:
Toekomstvoorspelling vereist ook de volledige voorspelbaarheid van jezelf. Als je nu de toekomst al volledig kent, kun je er dan nog moedwillig vanaf wijken? De mogelijkheid ‘moedwillig afwijken’, van wat je al weet dat je gaat doen, is normaal. Merk op, dat het om een simpele handeling kan gaan (bijv. wel of niet je hand op steken). Een handelingsbekwame persoon kan daar moedwillig vanaf wijken, als hij degene is die voorspelling kent. Dit weten fungeert dan als de oorzaak voor zijn vermijding (het is vertaald in een doelstelling). De vertaling van een oorzaak in een doelstelling creëert de mogelijkheid voor de constructie van de leugenaarparadox. Eén van de twee (moedwillig afwijken of volledige kennis) moet onmogelijk zijn. In dit geval ‘volledige kennis’, want ‘moedwillig afwijken’ is te simpel.
Als de wereld deterministisch is en volledig kenbaar, dan kun je daar moedwillig van afwijken, en daardoor blijkt de wereld niet deterministisch te zijn. Dus als de wereld deterministisch wereld is, is kan zij voor de deelnemer niet volledig kenbaar zijn. Als de wereld indeterministisch is, is de wereld sowieso niet volledig kenbaar. Een (resterende) blinde vlek is dus onvermijdelijk.
Als de wereld deterministisch is, dan is er ook een principiële grens aan de kenbaarheid, voor iedere deelnemer in de wereld. Dit is het gevolg van de leugenaarparadox. Zelfs een deterministische machine kan dat, als hij ontworpen is om recalcitrant te zijn. Het kan handelen (naar ontwerp) om de eigen voorspellende handeling te ontkrachten. Dat leidt ook tot een vorm van de leugenaarparadox. Daardoor wordt de vraag onbeslisbaar. Een computer, die voortdurend zijn eigen conclusie ontkracht, beslist nooit meer wat (die zit in een lus).
Definieer ‘de perfecte buitenstaander’ als iemand die zich buiten de wereld bevindt. Die bestaat niet, maar zo kijk je naar een invulling van het waarheidsperspectief, in dit geval een deterministische wereld. Een deterministische wereld zou voor ‘de perfecte buitenstaander’ wel volledig kenbaar kunnen zijn, maar voor een deelnemer in de wereld niet. Want voor ‘de perfecte buitenstaander’ geldt niet, dat zijn weten zelf weer een oorzaak in de wereld kan zijn.
Een andere deelnemer zou voor jou volledig kenbaar kunnen zijn, maar jijzelf niet. Jij zou voor een andere deelnemer volledig kenbaar kunnen zijn, maar hij kan je niet verlossen van je resterende onkenbaarheid. De communicatie zou ‘zijn volledige kennis van jou’ teniet doen, door het inbrengen van zijn onkenbaarheid van zichzelf. Dat zou jij weer kunnen aanvullen met jouw volledige kenbaarheid van hem, maar ook die wordt door de communicatie teniet gedaan. Samen, in communicatie, blijft een restant aan onwetendheid over. De communicatie creëert van de twee een nieuw geheel, dat zichzelf ook niet volledig kan kennen
Ook in het universum (alles dat met elkaar in communicatie staat) blijft een restant aan onwetendheid over. Alles, dat een deterministisch universum zou kunnen mobiliseren om tot volledig kennis van zichzelf te komen, kan nooit tot een volledige kennis van zichzelf leiden. De reden is het begrip ‘kennis’. Het veronderstelt meer dan alleen ‘zijn’, het vereist een splitsing, in dit geval een splitsing in subject en object. Dat is voldoende om de leugenaarparadox te construeren. Dat introduceert de onbeslisbaarheid.
“Alle Nederlanders zijn leugenaars”, zei een Nederlander. Dat is de leugenaarparadox. Syntactisch is de zin correct. Maar er zit een omkering verstopt in de nationaliteit van degene die het zegt, en dat leidt tot onbeslisbaarheid.
Godel’s onvolledigheidstelling heeft geen betrekking op de splitsing tussen object en subject. In de rekenkunde biedt de splitsing tussen syntactisch en deductieve logica de mogelijkheid om een leugenaarparadox te construeren. Rekenkunde heeft ook een blinde vlek.
In de verzamelingenleer leidt de splitsing tussen verzameling en element tot de mogelijkheid om een leugenaarparadox te construeren. De Bertrand Russell’s paradox. Bevat de verzameling van alle verzamelingen, die zichzelf niet als een element bevatten, zichzelf als een element? De omkering zit nu in het criterium: een verzameling die niet zichzelf als een element bevat. Dat leidt tot onbeslisbaarheid.
Het conceptueel splitsen van de wereld in twee delen leidt al snel tot onbeslisbaarheid. Logica heeft zijn eigen beperking: de fundamentele blinde vlek.
The view from nowhere.
Leuk zeg, dit soort monologentopics.
And if you listen very hard
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll
Absoluut. Iets omvatten in woorden wat moeilijk is. Puik gedachtenwerk.quote:Op woensdag 30 augustus 2017 00:30 schreef Fir3fly het volgende:
Leuk zeg, dit soort monologentopics.
Laat ik voorop stellen: een mooi eigen verhaal. Maar ik ben dan even de boosdoener. Ik wil je verhaal op een paar punten even 'ontkrachten' er klopt iets soms niet. (Logisch bezien dan) niet als dooddoener bedoeld. En neem van mij aan: lees dit niet als je geen twijfel van binnen wil verkijgen. Koste me hoofdbrekens om tot sommige knelpunten door te breken met wat je stelde. Dus het denken van je kan dus ook beetgenomen worden. Lees dan eff voorzichtig en niet te snel. Dan hou je controle over je kop. Ik lees vaak te snel omdat tijd en snel etc. Dan komt de domper altijd later. (Zo hoop ik dat eff te voorkomen in je harses)quote:Op woensdag 30 augustus 2017 00:18 schreef deelnemer het volgende:
De fundamentele blindevlek
Patronen in de tijdsrichting maken toekomstvoorspelling mogelijk. Maar complete voorspelbaarheid kan voor een deelnemer in een deterministische wereld niet bestaan. Nu al de toekomst volledig kennen, is een mentale tijdreis. Het leidt tot dezelfde paradox als een fysieke tijdreis.
1 toekomst is nooit zeker en waar te bezien. Toekomst voorspellen is het in werking stellen van zaken die bijbel bezien niet juist zijn.
Filosofisch bezien is het dan fantasie over een toekomst die niet zeker is maar zeker kan zijn. Een toekomstbeeld wat elk mens voor ogen kan hebben als een mens iets wil bereiken in het eigen leven van zichzelf. Werk relaties en einddoel. Het oneindige is dan niet meer bereikbaar voor het gevoel maar dat is enkel een gedachte.
2 volledige voorspelbaarheid van jezelf is er niet want dan dient men 100% eigen zelfkennis of inzicht te bezitten en dat is nooit en te nimmer mogelijk. Men kan stellen: ik ken mezelf. Maar was dat hetzelfde als 10 jaar geleden? Zo ja dan ben je compleet schizofreen en dien je naar een huisarts te gaan. Puur omdat men altijd veranderd. Heel het leven is onzeker. Men kan nooit in die zin van het gestelde zeker zijn van zichzelf. Tot een bepaalde mate maar iets zwaars kan elk mens overkomen. En dan beland men in een gat. Depressiva en dat soort middelen komen dan aan de pas.quote:Ga maar na:
Toekomstvoorspelling vereist ook de volledige voorspelbaarheid van jezelf. Als je nu de toekomst al volledig kent, kun je er dan nog moedwillig vanaf wijken? De mogelijkheid ‘moedwillig afwijken’, van wat je al weet dat je gaat doen, is normaal. Merk op, dat het om een simpele handeling kan gaan (bijv. wel of niet je hand op steken). Een handelingsbekwame persoon kan daar moedwillig vanaf wijken, als hij degene is die voorspelling kent.
Er kan een doelstelling zijn. Maar is dat doel alszijnde waar? Is dat niet een fata morgana? Een spiegel voor de kop die misschien niet waar is of kan zijn? Volledige kennis is mogelijk en onmogelijk omdat men dan overtuigd is van volledige kennis terwijl dat nooit zo kan zijn. Want kennis is kennis. Het verstaat geen logica. Kennis is logisch te doorgronden. Daar komt het op neer. Dus het is: het eigen denken verwarren met zaken die er niet toe doen en die men ergens uitput om genoegdoening en zelfvoldoening te kunnen verkrijgen. Dat is louter egoïsme. En hoogmoed komt altijd voor de val. Het denken dat men alles kan doen zonder verregaande gevolgen en niet kunnen beseffen dat het leven gegeven is. Gratis nog wel liefst.quote:Dit weten fungeert dan als de oorzaak voor zijn vermijding (het is vertaald in een doelstelling). De vertaling van een oorzaak in een doelstelling creëert de mogelijkheid voor de constructie van de leugenaarparadox. Eén van de twee (moedwillig afwijken of volledige kennis) moet onmogelijk zijn. In dit geval ‘volledige kennis’, want ‘moedwillig afwijken’ is te simpel.
3 de wereld is niet per defintie deterministisch van aard. Ook is de wereld het tegenovergestelde. Een blinde vlek heeft men altijd omdat men 2 ogen heeft. Men kan het midden zien van iets. Een blik die afstand ziet van 1 kant. Maar niet van de andere kant. 5d kan men niet kijken of zien omdat dat niet kan. Zelf kan ik met fantasie dat wel doen. Een auto volledig 5 D zien. En elk onderdeel onafscheidelijk zien omdat ik wel kan sleutelen en een auto volledig uit en in elkaar kan zetten. Het juiste gereedschap ontbreekt me enkel. Genoeg gesleuteld in m'n leven. Auto is dan ook weg. Hardtop staat er nog maar goed. Maar met eigen ogen lukt dat natuurlijk nooit. Tenzij men achter een computer zit met autocad. De blinde vlek zijn wij als mens. Teveel willen en teveel willen bereiken ten koste van alles. Liegen en bedriegen als men maar geld kan krijgen en vooruit kan komen in de tijd. Heroïne snuivende zaken mannen in pak zijn eerder leugende standaards voor deze samenleving dan men nu voor mogelijk houd. Zelf in de 2e kamer zijn er sporen van drugs in toiletten te vinden.quote:Als de wereld deterministisch is en volledig kenbaar, dan kun je daar moedwillig van afwijken, en daardoor blijkt de wereld niet deterministisch te zijn. Dus als de wereld deterministisch wereld is, is kan zij voor de deelnemer niet volledig kenbaar zijn. Als de wereld indeterministisch is, is de wereld sowieso niet volledig kenbaar. Een (resterende) blinde vlek is dus onvermijdelijk.
[/quote]
Als de wereld deterministisch is, dan is er ook een principiële grens aan de kenbaarheid, voor iedere deelnemer in de wereld. Dit is het gevolg van de leugenaarparadox. Zelfs een deterministische machine kan dat, als hij ontworpen is om recalcitrant te zijn. Het kan handelen (naar ontwerp) om de eigen voorspellende handeling te ontkrachten. Dat leidt ook tot een vorm van de leugenaarparadox. Daardoor wordt de vraag onbeslisbaar. Een computer, die voortdurend zijn eigen conclusie ontkracht, beslist nooit meer wat (die zit in een lus).
[/quote]
De vraag is dan wie de leugenaar is. De leugenaar is altijd de eigen persoon. Je voorbeeld is niet waar. Dan kan men niet vrij zijn. Het denken hoort vrij te zijn. Tenminste. Zo zie ik dat. Als ik niet denk heb ik rust. Maar m'n ogen bewegen dus denk ik altijd soort van. Bewust ben en blijven we gelukkig toch. Je stelt: daarom word de vraag onbeslisbaar. Elke vraag is te beslissen. Anders is het geen ware vraag. Een letterlijke vraag is een letterlijke vraag. De vraag die jij lijkt te stellen net als een paradigma is geen vraag. Het lijkt een vraag maar is geen letterlijke vraag. Een vraag krijgt altijd een antwoord anders is het geen vraag meer en anders waren er geen vragen meer in de 2e kamer.
De perfecte buitenstaander kijkt vol ontzag en trots naar hetgeen wat gemaakt is. Tenminste. Zo zou ik ongeveer misschien kunnen kijken. Als een objectief op een statief die op de maan is geïnstalleerd. Want trots is men op wat men maakt. Ontzag voor hetgeen het doet. Voor de goede mens dus. Dat lijkt mij de perfecte buitenstaander omdat de mens (vooral christelijke) enorm van binnen dr best doen. Om rechtvaardig te zijn. Om niet te liegen. Om niet te roddelen. En dat is moeilijk om daarin te volharden.quote:Definieer ‘de perfecte buitenstaander’ als iemand die zich buiten de wereld bevindt. Die bestaat niet, maar zo kijk je naar een invulling van het waarheidsperspectief, in dit geval een deterministische wereld. Een deterministische wereld zou voor ‘de perfecte buitenstaander’ wel volledig kenbaar kunnen zijn, maar voor een deelnemer in de wereld niet. Want voor ‘de perfecte buitenstaander’ geldt niet, dat zijn weten zelf weer een oorzaak in de wereld kan zijn.
En wat je later stelt is hoogmoed. Als jij en ik een computer maken die kan functioneren zonder gevaar tot ontsporen. Hetzelfde als een lopende band zonder fouten in het systeem. Dan kunnen wij tweeen dat systeem volledig begrijpen omdat dat het doel is. Het functioneren ervan.
Daarom kan het leven niet gemaakt zijn. Het leven functioneert niet. Enkel als men werkt. Met de handen. Een schoonmaker spreekt niet over iets maken. Maar iets onderhouden en zorgen dat iets schoon blijft. Dat is dan ook de perfecte buitenstaander bedoeld als voorbeeld voor je eerdergenoemde verhaal.
Een deelnemer is nooit volledig kenbaar. Het is net ockhams Razor. Vanuit 1 perspectief te bezien. Een ander ziet wat anders naar ik meen.quote:Een andere deelnemer zou voor jou volledig kenbaar kunnen zijn, maar jijzelf niet. Jij zou voor een andere deelnemer volledig kenbaar kunnen zijn, maar hij kan je niet verlossen van je resterende onkenbaarheid. De communicatie zou ‘zijn volledige kennis van jou’ teniet doen, door het inbrengen van zijn onkenbaarheid van zichzelf. Dat zou jij weer kunnen aanvullen met jouw volledige kenbaarheid van hem, maar ook die wordt door de communicatie teniet gedaan. Samen, in communicatie, blijft een restant aan onwetendheid over. De communicatie creëert van de twee een nieuw geheel, dat zichzelf ook niet volledig kan kennen
Juist wel. Een ander kan wel een persoon verlossen uit de onkenbaardere omdat een persoon of een ander persoon die men persoonlijk kent of goed kent of wil kennen dat juist wil ondermijnen. Voor iemand of iets willen zorgen. Een kwellende gedachte maybe. Die bijvoorbeeld al jaren speelt of speelde. En dat is enkel frustrerend als men wil zorgen voor iemand. Men weet zelf dan dat het beter is als de gedachte of jarenlange kwelling van iets weg gaat of ent. Is het dan niet raar om te durven stellen: de mens wil niet geholpen worden?
Er blijft enkel en alleen onwetendheid over. Men denkt iets te kunnen maar men kan nooit het goede volledig doen. Want als het eerdergenoemde gebeurt was bij een persoon. Dat een persoon of deelnemer beter gesteld verlost word van een kankergedachte of overtuiging. Dan kan men ook pissig worden. Is dat dan het goede? Hoe lang moet ik dan voorzichtig blijven in m'n bewoordingen? Ik probeer altijd iets voorzichtig te brengen. Zelf leefde ik liever niet meer op het moment dat door m'n kop schoot van: joh ik ben wat anders van binnen dan ik dacht. 1 woordje maar. Hoe krijg je dat aan iemands verstand? Nooit. Vandaar dat ik simpel leef. Ben het leven zat. Alleen maar onrust als ik onder mensen kom. Hoogdoenerij en wat voor willen stellen. Leuk die mensen....
Volledig misgevat imo. Ik snap niet hoe je tot die schijnbare conclusie kan komen. Er is geen leugenaarsparadox. Die kan jij alleen creeeren. Ik heb er geen last van. Je kan logisch bezien de leugenaarsparadox tot stand krijgen met redenaties en bewoordingen. Maar wat staat er dan beschreven? Enkel een systeem wat niet kan opereren. Wat niet kan beslissen wat geen keuze kan maken omdat men niet wil beslissen over keuzes die men kan maken. En is dat erg? Ja en nee. Geen idee. Wat zijn keuzes dan? Dan is dat eerder een betere vraag voor je die je aan jezelf kan stellen. Ik maak altijd onderscheid in zaken die ik kan gaan doen. Bijvoorbeeld: wat in bed, wat in een relatie tot een persoon, hoe het goede te kunnen doen bij een persoon etc. Dan denk ik liever persoonlijk over dat soort zaken na. Zo verkrijg ik controle over m'n leven want ik draag verantwoording enkel voor mezelf. Wat een ander doet moet die zelf weten.quote:Ook in het universum (alles dat met elkaar in communicatie staat) blijft een restant aan onwetendheid over. Alles, dat een deterministisch universum zou kunnen mobiliseren om tot volledig kennis van zichzelf te komen, kan nooit tot een volledige kennis van zichzelf leiden. De reden is het begrip ‘kennis’. Het veronderstelt meer dan alleen ‘zijn’, het vereist een splitsing, in dit geval een splitsing in subject en object. Dat is voldoende om de leugenaarparadox te construeren. Dat introduceert de onbeslisbaarheid.
Een uitspraak is niet waar ten eerste. Het is een gezegde een algemene uitspraak.quote:“Alle Nederlanders zijn leugenaars”, zei een Nederlander. Dat is de leugenaarparadox. Syntactisch is de zin correct. Maar er zit een omkering verstopt in de nationaliteit van degene die het zegt, en dat leidt tot onbeslisbaarheid.
Ooit handelde Nederland. En hoe? Vorstelijk. Men maakte afspraken. En je wilt niet weten hoe. Dan krijg je respect voor die handelaars. Dat waren en zijn ware handelaars die niet liegen nog bedriegen maar die het spel van de handel volledig begrijpen op een goede manier. Christelijk noem ik het niet maar dan denk ik eerder aan de film the godfather. Op die manier zijn Nederlanders leugenaars. Maar men is geniepig en slim. Net muizen. Je moet het maar net weten hoe het spelletje gespeeld word. Dan kan je ook nog eens eerlijk handelen. Net als de VOC. Als in daarover lees dan was het eerlijke handel. Woord op woord. Hand op hand. De tegenpartij stemde altijd toe met de hand of woord. Nooit met het zwaard. Behalve praktijken die des duvels nu zijn en toen niet waren. Maar om dat uit te gaan dat dat ook normaal was. Daar heb ik geen zin in. Al dat niet willen zien dat het ook eerlijk gegaan kon zijn bijbels bezien voor die tijd en in die tijd.
Rekenkunde kent enkel een blinde vlek als je niet kan hoofdrekenen. Een computer blijft blind. Ik snap wat je bedoelt maar het komt ten diepste op het eerdergenoemde als je er verder op toe gaat of laat spitsen in gedachten.quote:Godel’s onvolledigheidstelling heeft geen betrekking op de splitsing tussen object en subject. In de rekenkunde biedt de splitsing tussen syntactisch en deductieve logica de mogelijkheid om een leugenaarparadox te construeren. Rekenkunde heeft ook een blinde vlek.
Juist. Stel: jij bent christelijk. En je leest de Statenvertaling met kanttekeningen. Dat is ook een verzameling. Maar daar staan 0,0 elementen in die niet logisch zijn. Die is puur logisch te bezin en te intetpreteren. Op de eigen persoon. Niet op het eigen denken. Dat is altijd tegenstrijdig als men niet gelooft of wil geloven. Zelf had ik enkel de Bijbel en kanttekeningen slaan nergens op imo. Goed lezen doet ook goed. Letterlijke tekst. Stampen is het niet. Dat is opdreunen van nutteloze tekst. Onthouden van teksten die gesproken worden werkt niet. Ook op school niet. Zoeken naar wat het goede is voor de eigen persoon. Daar draait het om in het christendom alzo ook in welk geloof dan ook op aarde.quote:In de verzamelingenleer leidt de splitsing tussen verzameling en element tot de mogelijkheid om een leugenaarparadox te construeren. De Bertrand Russell’s paradox. Bevat de verzameling van alle verzamelingen, die zichzelf niet als een element bevatten, zichzelf als een element? De omkering zit nu in het criterium: een verzameling die niet zichzelf als een element bevat. Dat leidt tot onbeslisbaarheid.
Ja en nee. Meer zeg ik niet want logica is niet waar en waar. Ik wil geloven daarom schop ik zelf tegen m'n innerlijke logische kankerzooi. Alles moet kapot. Want waarom is iets waar als iets waar lijkt voor mij? Kan niet in mijn optiek omdat niks waar kan zijn omdat het woorden zijn etc redenaties om er onderuit te kunnen en durven komen. Schrik me soms verrot. En ook soms goed. Elke keer toch rust mogen vatten van binnen. Alsof ik geen houvast heb. Dat zijn echt kankermomenten. Niks weten en denken soms. En dan mot er verdomme een woord in m'n kop komen. En dat kost soms even wat tijd. Soms logica weer zoeken in boeken of getallen van huisnummers in de goede volgorde gaan bekijken zodat ik even kan optellen. Van 0-2 in niet. Van 2-4-6-8-10-12 wel. Maar 0 is kut voor mij om soort van te bevatten. Kan namelijk vt tt en tt zien en berederen. Tijd zien in verloop in 1 rechte lijn in m'n verstand hoofd brein whatever. Soms maak ik logische conclusies die schijnen te kloppen maar die zijn voor mij dan rond te bezien van binnen. Dan moet ik daaraan twijfelen en dan komt die kutconlusie die logisch lijkt eindelijk ten val. Zaak is het dan wel als het andersom in je kop ook zo werkt om dan hyperbolische betekenissen te gaan vinden. Net als een zwart gat wat ook een hyperbool is als je het van kan gaan versmallen tot een 2D kaart. Dan is een zwart gat een hyperbool ipv rond. Een zwart gat is imo enkel een weergave van duisternis. Iets wat niet is. Het 0. Het niets. De duisternis meer niet. Omdat duisternis geen licht kan hebben in een hyperbool. Vandaar dat duisternis of iets in die trant ook niet kan gaan heersen. Een hyperbool is dan wel te begrijpen. Evenals het zwarte gat principe. Het stoot alles af. Het verdraait de werkelijkheid. Gelukkig heb ik 2 zwarte gaten in m'n oogkassen die wel werken. Hoor altijd dat ik zwart kijk. Niet in de zin van de pot verwijt de ketel maar meer in de zin van: zo diep en treurigquote:Het conceptueel splitsen van de wereld in twee delen leidt al snel tot onbeslisbaarheid. Logica heeft zijn eigen beperking: de fundamentele blinde vlek.
alsof er medelijden lijkt te zijn voor m'n denken. Fuck dan zeg ik wel niks meer denk ik dan. Lief hoor oude lui die willen zorgen. Home alone mooi. Ik mis dat niet nuttige taalgebruik niet. Ook hard maar goed. Waarheid is niet hard. M'n ogen zien de waarheid dat dan weer wel. Ik zie elke dag hetzelfde in m'n ogen en voor m'n ogen en in de verte. Altijd hetzelfde geweest gelukkig omdat m'n ogen de waarheid volgen. De tering. Dat klinkt mooi. Snel nog maar een glas whiskey puur of met dat zwarte water wat cola heet? Geen id. Ik zie het wel. Dan is het ook een leugenparadox. Als ik nu whiskey inschenk en ik doe er cola bij. Wat is dan de vraag die niet op te lossen is? Wat de temperatuur is van het glas en de vloeistof. Tja meten is weten maar ik stop geen thermometer in m'n brein. Die zal wel rood uitslaan. Niet te begrijpen. Achja van wie wel? Niemand toch?
Proost.
Ps een monoloog is goed maar kan ook dood gaan aanvoelen. Ik vraag het liefst daarom de waarom vraag aan mezelf. Dan kan ik nog meer begrijpen. Het is dan wel een monoloog en soms ook goed maar het denken is bedoeld om open te zijn. Een monoloog is jezelf werkt op ten duur ook frustrerend omdat het geen einde kent soort van. En dat vind ik ruk. Ik wil iets constant van elke kant kunnen bezien. Niet in een oneindig soort van toestand verkeren als ik denk. Zodra ik ervanaf ben van dat hersenbreken is dat gevoel weg. Heb ik zelf een hekel aan. Ik blijf er vanaf. Vies denken imo gaat te diep ofzo en het heeft geen nut. Tenminste, achteraf misschien wel. Want waarom als men zelf wel een beslissing kan maken? Ballen heeft men als men dat wel durft. Om constant onzeker te zijn en te twijfelen aan zichzelf.
Zelf schrijf ik veel van me af in m'n kladblok ed. Geen problemen of gezeik ofzo. Maar iets logisch onderbouwen. Werkt altijd rustgevend.
Aanvulling op post #249
- rudimentair is,
dan blijft iedere poging om het waarheidsperspectief in te vullen, steken in een intentioneel, emotioneel, functioneel, strategisch deelnemersperspectief.
- misleidend is,
dan doolt men rond in een alternatieve werkelijkheid.
- te complex wordt om te hanteren,
dan verliest men de controle.
Als de invulling van het deelnemersperspectief
- onvoldoende constructief is,
dan ontaardt het in een machtsspel
Als de invulling van het waarheidsperspectiefquote:Er kunnen 3 dingen mis gaan. De doelstelling is onvoldoende constructief, of de invulling van het waarheidsperspectief is incorrect of te complex om te hanteren. Daar wat aan verbeteren is geen hopeloze zaak.
- rudimentair is,
dan blijft iedere poging om het waarheidsperspectief in te vullen, steken in een intentioneel, emotioneel, functioneel, strategisch deelnemersperspectief.
- misleidend is,
dan doolt men rond in een alternatieve werkelijkheid.
- te complex wordt om te hanteren,
dan verliest men de controle.
Als de invulling van het deelnemersperspectief
- onvoldoende constructief is,
dan ontaardt het in een machtsspel
The view from nowhere.
De fundamentele ethische paradox.
We hebben twee criteria:
1. De voorstelling van zaken moet kloppen. Dat is een kwestie van logica en objectiviteit (een invulling van het waarheidsperspectief).
2. Een constructieve insteek. Een tweede criterium dat losstaat van het eerste (Een eerste invulling van het deelnemersperspectief).
Iedere poging om beide criteria samen te voegen, leidt tot een optelling van het waarheidsperspectief en deelnemersperspectief. Maar een optelling is geen vertaling, en dat kan niet kloppen. Dit probleem maakt gehakt van iedere goede insteek.
Je bent een deelnemer in de wereld. Een analyse van het begrip ‘in’ stuit op een fundamenteel probleem. De splitsing van de wereld in subject en object, creeert een blinde vlek. De vertaling van oorzaken in doelen, creeert een lus en dat leidt tot onbeslisbare vragen.
Dit is hét fundamentele probleem bij ieder formulering van een zinnige ethiek.
We hebben twee criteria:
1. De voorstelling van zaken moet kloppen. Dat is een kwestie van logica en objectiviteit (een invulling van het waarheidsperspectief).
2. Een constructieve insteek. Een tweede criterium dat losstaat van het eerste (Een eerste invulling van het deelnemersperspectief).
Iedere poging om beide criteria samen te voegen, leidt tot een optelling van het waarheidsperspectief en deelnemersperspectief. Maar een optelling is geen vertaling, en dat kan niet kloppen. Dit probleem maakt gehakt van iedere goede insteek.
Je bent een deelnemer in de wereld. Een analyse van het begrip ‘in’ stuit op een fundamenteel probleem. De splitsing van de wereld in subject en object, creeert een blinde vlek. De vertaling van oorzaken in doelen, creeert een lus en dat leidt tot onbeslisbare vragen.
Dit is hét fundamentele probleem bij ieder formulering van een zinnige ethiek.
The view from nowhere.
Daarmee komen we weer bij 'we zijn de wereld en de wereld is ons'.
We zijn niet 'in', we zijn de wereld.
Bij elk probleem dat we creëren en menen te moeten oplossen zouden we moeten stilstaan bij het feit dat we zelf de oorzaak zijn, als mensheid zijn we immers de scheppers en in standhouders van de wereld.quote:zo binnen zo buiten, zo buiten zo binnen, onze geestelijke wanorde gieten we uit over de wereld, de wereld weerspiegelt onze geestelijke toestand.
We zijn niet 'in', we zijn de wereld.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Reactie op de post hierboven.
Zo krijg je twee perspectieven die beide dezelfde wereld beschrijven. Deze lus leidt tot een consistentie eis, en die heeft logische implicaties.
We zijn niet de hele wereld, maar slechts een stukje. Zonder dat, kwam je nooit uit deze lus.
Klopt.quote:We zijn niet 'in', we zijn de wereld.
Zo krijg je twee perspectieven die beide dezelfde wereld beschrijven. Deze lus leidt tot een consistentie eis, en die heeft logische implicaties.
We zijn niet de hele wereld, maar slechts een stukje. Zonder dat, kwam je nooit uit deze lus.
The view from nowhere.
Samenvatting
Het begrip 'in' heeft twee betekenissen
1. De eerste betekenis blijkt uit de zin "De auto staat in de garage"
2. De tweede betekenis blijkt uit de zinsnede 'gevormd in' (en dus ook 'bestaand uit')
Voor de tweede betekenis gebruiken mensen ook het begrip ‘van deze wereld’. Ik bedoel met ‘in’ beide tegelijk: in en van de wereld. Het zijn de zielgelovers die dit hebben verward, door in het bestaan van een Ziel te geloven, en een Vrije Wil, en dan stellen “Ik ben wel in, maar niet van deze wereld”. Ze geloven dat ze met 1 been in, en met 1 been buiten de wereld staan.
Maar ook de liberalen, die overal op zoek zijn naar de vrijheid, komen voortdurend met de vrije wil aanzetten, en de vrije markt, en doen alsof alles evident vanzelf vrij is. Ze introduceren zo extra vrijheidsgraden, die niet bestaan. Ze ontkoppelen, ook dat wat niet te ontkoppelen is.
---------------------
Het deelnemersperspectief gaat uit van de eerste betekenis (oppervlakkig gezien).
Het waarheidsperspectief gaat uit van de tweede betekenis.
Waarom gaat het deelnemersperspectief uit van de eerste betekenis?
Daarmee wordt de doellogica in zichzelf gesloten (compleet). De doellogica neemt in dat geval ‘keuzes maken’ als een magisch startpunt, daaruit volgt een doelstelling, en zo heb je aan de doellogica genoeg. Zo kan iemand de tweede betekenis in al zijn analyses omzeilen. Dat is een schijn compleetheid, want de tweede betekenis wordt verwaarloosd.
We zijn de wereld, maar niet de hele wereld. Hooguit een stuk. Als de logica van de wereld consistent en compleet is, dan beschrijft het de deelnemer in dezelfde termen als de levenloze stukken van de wereld. Maar de deelnemer gebruikt zelf een doellogica, die voor de levenloze wereld niet van toepassing is. Dat is nog geen tegenspraak. Een stuk van de wereld (een deelnemer) kan een specifieke logica volgen (specifiek voor dat stuk), zolang deze in de algemene logica, die voor de hele wereld geldig is, ingebed kan worden.
Dat laatste is een consistentie eis, en heeft logische implicaties.
Voorbeeld 1
Je hebt nu twee verschillende logica’s voor de deelnemer (causaal en doelgericht), en ze moeten in de pas lopen (altijd en overal), want het doelgerichte krijgt geen gestalte, zonder een causaal pad dat het handen en voeten geeft. Als de algemene logica, die geldt voor de hele wereld, geen waarden, doelen of keuzes kent, en de specifieke logica van deelnemers wel, dan is de geldigheid van die begrippen beperkt tot de deelnemers (het vloeit voort uit hun constitutie; de tweede betekenis van ‘in’). Waarden, doelen of keuzes zijn binnen die context mogelijk. Dat beperkt het geldigheidsbereik ervan. Om hun doelen te propageren, doen mensen vaak alsof ze waar zijn (het geldigheidsbereik is onbeperkt), en zo smeren ze zichzelf over de hele wereld uit (een projectie).
Als de algemene logica van de wereld de maatstaf is voor objectiviteit, dan zijn waarden, keuzes en doelen niet objectief. Maar waarom moet alles algemeen zijn? Ze zijn niet ongeldig, alleen specifieker. In deze zin vult de deelnemer zijn eigen specifieke logica zelf in (al zijn het geen vrije keuzes). In een groep moeten de deelnemer samen tot groepswaarden en maatstaven komen. Maar niet aan de hand van overwegingen, die strijdig zijn met algemene de logica van de wereld (want dan is het onzin, en dus niet uitvoerbaar).
Voorbeeld 2
Kijken we naar 'het absolute kennisideaal'
- waarin de wereld deterministisch moet zijn, om volledig kenbaar te zijn
- waarin de deelnemer de wereld volledig kent
dan ontstaat een variant op de leugenaarsparadox, als de deelnemer de stelling "De wereld is deterministisch" probeert te falsificeren. Uit de doellogica van het deelnemersperspectief volgt, dat de deelnemer moedwillig de voorspelling in het honderd kan laten lopen. De deelnemer kan de stelling altijd falsificeren. Zelfs als de algemene logica van de wereld wel deterministisch is. Dat is raar. Het betekent, dat dit niet iets zegt over de het determinisme van de wereld zelf, maar duidt op een onvermijdelijke deelnemersbeperking. Een deelnemersbeperking, die het gevolg is van het feit, dat de deelnemer in de wereld is (itt ‘er met 1 been buiten staan’).
Als de wereld deterministisch is, kan een deelnemer niet alles weten. Voor de mensen die terecht vermoedden, dat je ook om praktische redenen niet alles kunt weten: Dat klopt. En als het wel kon (praktisch gezien), kon het ook niet (logisch gezien onmogelijk).
---------------------
Er is nog een derde betekenis van het begrip ‘in’:
- De derde betekenis blijkt uit de zinsnede ‘niet in de wereld aanwezig zijn’.
Deze betekenis beschouwd ‘in de wereld zijn‘ als de tegenhanger van ‘buiten de wereld zijn’. Maar dat is onmogelijk, want je kunt niet in iets anders dan de wereld bestaan. Daaraan voorbijgaand (naief) stelt een mens zich gemakkelijk voor, dat hij van buiten de wereld, naar de wereld zou kunnen kijken. Dat is een bron van misconcepties.
De mensen, die professioneel propaganda bedrijven, hebben ontdekt dat je hiermee mensen kunt verwarren, en daar je voordeel mee kunt doen. Vandaar alle moeizame discussies rond dit thema. Een betere samenleving begint met helderder denken.
Het begrip 'in' heeft twee betekenissen
1. De eerste betekenis blijkt uit de zin "De auto staat in de garage"
2. De tweede betekenis blijkt uit de zinsnede 'gevormd in' (en dus ook 'bestaand uit')
Voor de tweede betekenis gebruiken mensen ook het begrip ‘van deze wereld’. Ik bedoel met ‘in’ beide tegelijk: in en van de wereld. Het zijn de zielgelovers die dit hebben verward, door in het bestaan van een Ziel te geloven, en een Vrije Wil, en dan stellen “Ik ben wel in, maar niet van deze wereld”. Ze geloven dat ze met 1 been in, en met 1 been buiten de wereld staan.
Maar ook de liberalen, die overal op zoek zijn naar de vrijheid, komen voortdurend met de vrije wil aanzetten, en de vrije markt, en doen alsof alles evident vanzelf vrij is. Ze introduceren zo extra vrijheidsgraden, die niet bestaan. Ze ontkoppelen, ook dat wat niet te ontkoppelen is.
---------------------
Het deelnemersperspectief gaat uit van de eerste betekenis (oppervlakkig gezien).
Het waarheidsperspectief gaat uit van de tweede betekenis.
Waarom gaat het deelnemersperspectief uit van de eerste betekenis?
Daarmee wordt de doellogica in zichzelf gesloten (compleet). De doellogica neemt in dat geval ‘keuzes maken’ als een magisch startpunt, daaruit volgt een doelstelling, en zo heb je aan de doellogica genoeg. Zo kan iemand de tweede betekenis in al zijn analyses omzeilen. Dat is een schijn compleetheid, want de tweede betekenis wordt verwaarloosd.
We zijn de wereld, maar niet de hele wereld. Hooguit een stuk. Als de logica van de wereld consistent en compleet is, dan beschrijft het de deelnemer in dezelfde termen als de levenloze stukken van de wereld. Maar de deelnemer gebruikt zelf een doellogica, die voor de levenloze wereld niet van toepassing is. Dat is nog geen tegenspraak. Een stuk van de wereld (een deelnemer) kan een specifieke logica volgen (specifiek voor dat stuk), zolang deze in de algemene logica, die voor de hele wereld geldig is, ingebed kan worden.
Dat laatste is een consistentie eis, en heeft logische implicaties.
Voorbeeld 1
Je hebt nu twee verschillende logica’s voor de deelnemer (causaal en doelgericht), en ze moeten in de pas lopen (altijd en overal), want het doelgerichte krijgt geen gestalte, zonder een causaal pad dat het handen en voeten geeft. Als de algemene logica, die geldt voor de hele wereld, geen waarden, doelen of keuzes kent, en de specifieke logica van deelnemers wel, dan is de geldigheid van die begrippen beperkt tot de deelnemers (het vloeit voort uit hun constitutie; de tweede betekenis van ‘in’). Waarden, doelen of keuzes zijn binnen die context mogelijk. Dat beperkt het geldigheidsbereik ervan. Om hun doelen te propageren, doen mensen vaak alsof ze waar zijn (het geldigheidsbereik is onbeperkt), en zo smeren ze zichzelf over de hele wereld uit (een projectie).
Als de algemene logica van de wereld de maatstaf is voor objectiviteit, dan zijn waarden, keuzes en doelen niet objectief. Maar waarom moet alles algemeen zijn? Ze zijn niet ongeldig, alleen specifieker. In deze zin vult de deelnemer zijn eigen specifieke logica zelf in (al zijn het geen vrije keuzes). In een groep moeten de deelnemer samen tot groepswaarden en maatstaven komen. Maar niet aan de hand van overwegingen, die strijdig zijn met algemene de logica van de wereld (want dan is het onzin, en dus niet uitvoerbaar).
Voorbeeld 2
Kijken we naar 'het absolute kennisideaal'
- waarin de wereld deterministisch moet zijn, om volledig kenbaar te zijn
- waarin de deelnemer de wereld volledig kent
dan ontstaat een variant op de leugenaarsparadox, als de deelnemer de stelling "De wereld is deterministisch" probeert te falsificeren. Uit de doellogica van het deelnemersperspectief volgt, dat de deelnemer moedwillig de voorspelling in het honderd kan laten lopen. De deelnemer kan de stelling altijd falsificeren. Zelfs als de algemene logica van de wereld wel deterministisch is. Dat is raar. Het betekent, dat dit niet iets zegt over de het determinisme van de wereld zelf, maar duidt op een onvermijdelijke deelnemersbeperking. Een deelnemersbeperking, die het gevolg is van het feit, dat de deelnemer in de wereld is (itt ‘er met 1 been buiten staan’).
Als de wereld deterministisch is, kan een deelnemer niet alles weten. Voor de mensen die terecht vermoedden, dat je ook om praktische redenen niet alles kunt weten: Dat klopt. En als het wel kon (praktisch gezien), kon het ook niet (logisch gezien onmogelijk).
---------------------
Er is nog een derde betekenis van het begrip ‘in’:
- De derde betekenis blijkt uit de zinsnede ‘niet in de wereld aanwezig zijn’.
Deze betekenis beschouwd ‘in de wereld zijn‘ als de tegenhanger van ‘buiten de wereld zijn’. Maar dat is onmogelijk, want je kunt niet in iets anders dan de wereld bestaan. Daaraan voorbijgaand (naief) stelt een mens zich gemakkelijk voor, dat hij van buiten de wereld, naar de wereld zou kunnen kijken. Dat is een bron van misconcepties.
De mensen, die professioneel propaganda bedrijven, hebben ontdekt dat je hiermee mensen kunt verwarren, en daar je voordeel mee kunt doen. Vandaar alle moeizame discussies rond dit thema. Een betere samenleving begint met helderder denken.
The view from nowhere.
De menselijke situatie
Je bent een deelnemer in de wereld.
Je positie, als deelnemer in de wereld, creeert een blinde vlek.
Je hebt dus twee zekerheden:
1. Je zult nooit alles begrijpen
2. Je gaat dood
Er is ook troost.
De wereld (als geheel) gaat nooit dood.
Ook de wereld zal nooit alles begrijpen.
Dat wij dit nu al weten, is wonderlijk.
Schrale troost.
-------------
Een ideaal startpunt voor het machtsspel? Je kunt handig van de verwarring gebruik maken, door je van alles toe te eigenen, de nadelen daarvan worden verdeeld over de hele bevolking, en je bent al waarschijnlijk al dood voordat het onleefbaar wordt.
Het machtsspel vermengt het objectieve en subjectieve op dezelfde inconsistente manier (het maakt dezelfde fout). Het enige verschil is, dat de insteek niet meer constructief is. Dat vereenvoudigt het probleem tot ‘alleen jezelf redden’ en zodoende, creëer je meer speelruimte voor jezelf. Maar dit gaat ten koste van de betrouwbaarheid van de samenleving, je omgeving, die je samen leefbaar moet zien te houden. Machtsspel gaat van kwaad tot erger. Hoeveel oorlogen moeten er woeden voordat deze les wordt geleerd? Het is geen verbetering.
---------------------
Laten we de situatie niet misbruiken. Dat is het idee van ‘Liefde’. Laten we het gebruiken, om binnen dit kader iets zinnigs te doen, onder het motto: het pad is het doel, en die leg je samen af. Vandaar het eerste gebod:
Heb uzelf, uw naaste en de wereld lief.
Kan een machtsspeler dat gebod misbruiken?
Ja, dat gekloot blijft.
De complexiteit van de wereld blijkt ons in tal van situaties te ontgaan of te verbijsteren.
Dat blijft ook.
Goede profeten
Lao Tse – De Tao, die jou draagt, is ondoorgrondelijk, en daarin ligt alles al besloten
Boeddha – Het pad is het doel & (geen) handelingen hebben gevolgen
Jezus – Liefde is de leidraad.
Dat is de mystieke hoofdlijn. In zover het niet ontaardt in hocus poces, vallen daar alle bekende aspecten onder. Zoals oefeningen doen die enig licht werpen op de werking van je eigen geest. Zoals iets proberen, waaruit blijkt dat je dat helemaal niet kunt. Zoals bewust nergens aan denken. Twee dingen tegelijk denken, je vakantieverhaal in gedachten nalopen en tegelijk tot 100 tellen. Simpele fenomenologische observaties. Je bewuste aandacht kun je maar op een ding tegelijk richten.
Er zijn meer beperkingen. Je bent niet transparant voor jezelf. Je weet niet, hoe je doet, wat je doet. Het is de werking van de wereld in jou. Het heeft zin om rust te nemen, en te leunen op de werking van de wereld in jezelf, zodat meer daarvan tot je bewustzijn doordringt. Zo kun je tot een inzicht komen, nieuwe openingen vinden, en opnieuw beginnen.
Maar verwacht ook daar niet teveel van. Introspectie blijft altijd vaag. Wandelen doet wonderen. Als je wandelt, zonder doel (een rondwandeling), doe je vrijwel vanzelf van alles precies goed. De ideale, en tevens simpelste, vorm van meditatie. Niets spectaculairs aan dus, wel rustgevend.
Valse profeten
Valse profeten zitten zelf tot hun nek in het machtsspel gevangen.
Friedrich von Hayek – Alle samenwerking leidt naar de Goelag Archipel
Milton Friedman – Je bent een individu, egoïst en ambitieus.
De tegenpool van mystiek is een reclameblok. Als je daar permanent naar zou moeten kijken, wordt je geheid debiel (zoals het naar de knoppen gaan van het lange termijn geheugen). Daar hebben we inmiddels allemaal last van, want in onze commerciële wereld begint het hele leven op een reclameblok te lijken, ook al heb je dat niet in de gaten (een beperking die al doende toeneemt).
Daarom kan het geen kwaad om weer eens contact te maken met conservatie gedachten, die de aandacht richten op behoud. De kringloopgedachte en de gedachte, dat de werking van de wereld volautomatisch is, en uiteindelijk al het werk doet. Niets spectaculairs aan. Eerder rustgevend. Dan raak je zelf meer uit beeld, en dus ook het idee dat je dit moet of dat mist.
Doet dit in een omgeving, waarin ‘in het hier en nu zijn’ daar prima bij aansluit. Zeg, starend naar een kabbelend bergbeekje in een open bos. In alle rust groeit vanzelf het besef, hoe waanzin bevorderend onze commerciële marktwereld is. Is dat besef voldoende gegroeid, dan heb je daarvoor geen bewijs meer nodig (integendeel, je ziet het ineens overal om je heen). Opnieuw een balans zoeken tussen ervaringen opdoen, productief zijn en ontspanning. Die balans ligt voor iedereen anders. Maar de samenleving als geheel is bezig om dol te draaien.
Het vooruitgangsgeloof is een groot geloof.
Met een kleiner geloof word je minder optimistisch.
Je bent een deelnemer in de wereld.
Je positie, als deelnemer in de wereld, creeert een blinde vlek.
Je hebt dus twee zekerheden:
1. Je zult nooit alles begrijpen
2. Je gaat dood
Er is ook troost.
De wereld (als geheel) gaat nooit dood.
Ook de wereld zal nooit alles begrijpen.
Dat wij dit nu al weten, is wonderlijk.
Schrale troost.
-------------
Een ideaal startpunt voor het machtsspel? Je kunt handig van de verwarring gebruik maken, door je van alles toe te eigenen, de nadelen daarvan worden verdeeld over de hele bevolking, en je bent al waarschijnlijk al dood voordat het onleefbaar wordt.
Het machtsspel vermengt het objectieve en subjectieve op dezelfde inconsistente manier (het maakt dezelfde fout). Het enige verschil is, dat de insteek niet meer constructief is. Dat vereenvoudigt het probleem tot ‘alleen jezelf redden’ en zodoende, creëer je meer speelruimte voor jezelf. Maar dit gaat ten koste van de betrouwbaarheid van de samenleving, je omgeving, die je samen leefbaar moet zien te houden. Machtsspel gaat van kwaad tot erger. Hoeveel oorlogen moeten er woeden voordat deze les wordt geleerd? Het is geen verbetering.
---------------------
Laten we de situatie niet misbruiken. Dat is het idee van ‘Liefde’. Laten we het gebruiken, om binnen dit kader iets zinnigs te doen, onder het motto: het pad is het doel, en die leg je samen af. Vandaar het eerste gebod:
Heb uzelf, uw naaste en de wereld lief.
Kan een machtsspeler dat gebod misbruiken?
Ja, dat gekloot blijft.
De complexiteit van de wereld blijkt ons in tal van situaties te ontgaan of te verbijsteren.
Dat blijft ook.
Goede profeten
Lao Tse – De Tao, die jou draagt, is ondoorgrondelijk, en daarin ligt alles al besloten
Boeddha – Het pad is het doel & (geen) handelingen hebben gevolgen
Jezus – Liefde is de leidraad.
Dat is de mystieke hoofdlijn. In zover het niet ontaardt in hocus poces, vallen daar alle bekende aspecten onder. Zoals oefeningen doen die enig licht werpen op de werking van je eigen geest. Zoals iets proberen, waaruit blijkt dat je dat helemaal niet kunt. Zoals bewust nergens aan denken. Twee dingen tegelijk denken, je vakantieverhaal in gedachten nalopen en tegelijk tot 100 tellen. Simpele fenomenologische observaties. Je bewuste aandacht kun je maar op een ding tegelijk richten.
Er zijn meer beperkingen. Je bent niet transparant voor jezelf. Je weet niet, hoe je doet, wat je doet. Het is de werking van de wereld in jou. Het heeft zin om rust te nemen, en te leunen op de werking van de wereld in jezelf, zodat meer daarvan tot je bewustzijn doordringt. Zo kun je tot een inzicht komen, nieuwe openingen vinden, en opnieuw beginnen.
Maar verwacht ook daar niet teveel van. Introspectie blijft altijd vaag. Wandelen doet wonderen. Als je wandelt, zonder doel (een rondwandeling), doe je vrijwel vanzelf van alles precies goed. De ideale, en tevens simpelste, vorm van meditatie. Niets spectaculairs aan dus, wel rustgevend.
Valse profeten
Valse profeten zitten zelf tot hun nek in het machtsspel gevangen.
Friedrich von Hayek – Alle samenwerking leidt naar de Goelag Archipel
Milton Friedman – Je bent een individu, egoïst en ambitieus.
De tegenpool van mystiek is een reclameblok. Als je daar permanent naar zou moeten kijken, wordt je geheid debiel (zoals het naar de knoppen gaan van het lange termijn geheugen). Daar hebben we inmiddels allemaal last van, want in onze commerciële wereld begint het hele leven op een reclameblok te lijken, ook al heb je dat niet in de gaten (een beperking die al doende toeneemt).
Daarom kan het geen kwaad om weer eens contact te maken met conservatie gedachten, die de aandacht richten op behoud. De kringloopgedachte en de gedachte, dat de werking van de wereld volautomatisch is, en uiteindelijk al het werk doet. Niets spectaculairs aan. Eerder rustgevend. Dan raak je zelf meer uit beeld, en dus ook het idee dat je dit moet of dat mist.
Doet dit in een omgeving, waarin ‘in het hier en nu zijn’ daar prima bij aansluit. Zeg, starend naar een kabbelend bergbeekje in een open bos. In alle rust groeit vanzelf het besef, hoe waanzin bevorderend onze commerciële marktwereld is. Is dat besef voldoende gegroeid, dan heb je daarvoor geen bewijs meer nodig (integendeel, je ziet het ineens overal om je heen). Opnieuw een balans zoeken tussen ervaringen opdoen, productief zijn en ontspanning. Die balans ligt voor iedereen anders. Maar de samenleving als geheel is bezig om dol te draaien.
Het vooruitgangsgeloof is een groot geloof.
Met een kleiner geloof word je minder optimistisch.
The view from nowhere.
Het 3 niveaus model
Je hebt 3 niveaus. Zelf zit je op niveau 2. Je bent ergens van overtuigd, maar niet iedereen is het met je eens. Een deel van de mensen zit op niveau 1. Dat is een lager niveau, daarom begrijpen ze het niet goed, en dit is de reden waarom ze tot een andere conclusie komen. Een ander deel zit op niveau 3. Dat is een hoger niveau, daarom begrijpen ze het beter, en dit is de reden waarom ze tot een andere conclusie komen.
Je zit op niveau 2. De vraag is nu, of je doorhebt dat sommige mensen op niveau 3 zitten, of dat je iedereen, die het niet met je eens is, aanziet voor iemand die op niveau 1 zit.
Er is een goede reden, om zondermeer nooit te erkennen, dat een ander iets beter kan beoordelen dan jijzelf. In een machtsspel is het een doodzonde, want daarmee zet je jezelf buiten spel. Je zult dan moeten erkennen, dat het beter is, als degenen op niveau 3 de conclusies trekken. In een machtsspel loopt het dan als snel slecht met je af.
Mensen op niveau 3, moeten voorkomen dat je ze onder de voet gelopen worden, door de meute op de lagere niveaus. Die zijn in de meerderheid, en erkennen dus nooit dat ze het minder goed begrijpen. Je betere inzicht misbruiken om ze plat te manipuleren, is je beste optie.
Ziedaar, dat je elkaar gevangen kunt houden, als er niveau verschillen bestaan. Als je zinniger wilt omgaan met niveau verschillen, dan moet je daar aandacht aan besteden. Zodra je een criterium munt, die niveau verschillen erkent, is er een houvast voor het machtsspel. Het systeem bespelen, leidt ertoe dat het weer in het honderd loopt. Uiteindelijk blijkt er van de algemeen erkende rangorde weinig te kloppen.
Een rigoureuze manier om de juiste rangorde te garanderen, veronderstelt een alwetende, algoede en almachtige God. Want zonder lukt het niet. Maar de combinatie ‘alwetend, algoed en almachtig’ is al tegenstrijdig. Kortom, de strijd om de rangorde maakt gehakt van het ideaal van een meritocratie, en leuteren over een meritocratie wakkert alleen het machtsspel aan.
Het is daarom verstandig, om van de rangorde geen status kwestie te maken. Wie wil iets doen, dat hij niet aankan? Daar wordt je ongelukkig van. Wie wil iets doen, waarin hij zijn kwaliteiten niet kan benutten? Daar word je ook ongelukkig van. Met een beetje realiteitszin lost het rangorde probleem zich vanzelf op. Fok mensen op, rond het thema succes, maak het heel belangrijk, en alles loopt in het honderd.
Dit is nog heel schematisch. Alsof de wereld maar 1 aspect kent, en iedereen langs die lijn zou zijn in te delen. De wereld heeft meerdere aspecten (slim, handig, aardig, mooi, assertief … het fietst allemaal dwars door elkaar heen), en dat maakt het werkelijke probleem complex en onnavolgbaar. Het begrip ‘beter’ wordt een van de meest betwiste begrippen. De vraag van Socrates, “Wat is Goed?”, wordt onmogelijk te beantwoorden.
Je hebt 3 niveaus. Zelf zit je op niveau 2. Je bent ergens van overtuigd, maar niet iedereen is het met je eens. Een deel van de mensen zit op niveau 1. Dat is een lager niveau, daarom begrijpen ze het niet goed, en dit is de reden waarom ze tot een andere conclusie komen. Een ander deel zit op niveau 3. Dat is een hoger niveau, daarom begrijpen ze het beter, en dit is de reden waarom ze tot een andere conclusie komen.
Je zit op niveau 2. De vraag is nu, of je doorhebt dat sommige mensen op niveau 3 zitten, of dat je iedereen, die het niet met je eens is, aanziet voor iemand die op niveau 1 zit.
Er is een goede reden, om zondermeer nooit te erkennen, dat een ander iets beter kan beoordelen dan jijzelf. In een machtsspel is het een doodzonde, want daarmee zet je jezelf buiten spel. Je zult dan moeten erkennen, dat het beter is, als degenen op niveau 3 de conclusies trekken. In een machtsspel loopt het dan als snel slecht met je af.
Mensen op niveau 3, moeten voorkomen dat je ze onder de voet gelopen worden, door de meute op de lagere niveaus. Die zijn in de meerderheid, en erkennen dus nooit dat ze het minder goed begrijpen. Je betere inzicht misbruiken om ze plat te manipuleren, is je beste optie.
Ziedaar, dat je elkaar gevangen kunt houden, als er niveau verschillen bestaan. Als je zinniger wilt omgaan met niveau verschillen, dan moet je daar aandacht aan besteden. Zodra je een criterium munt, die niveau verschillen erkent, is er een houvast voor het machtsspel. Het systeem bespelen, leidt ertoe dat het weer in het honderd loopt. Uiteindelijk blijkt er van de algemeen erkende rangorde weinig te kloppen.
Een rigoureuze manier om de juiste rangorde te garanderen, veronderstelt een alwetende, algoede en almachtige God. Want zonder lukt het niet. Maar de combinatie ‘alwetend, algoed en almachtig’ is al tegenstrijdig. Kortom, de strijd om de rangorde maakt gehakt van het ideaal van een meritocratie, en leuteren over een meritocratie wakkert alleen het machtsspel aan.
Het is daarom verstandig, om van de rangorde geen status kwestie te maken. Wie wil iets doen, dat hij niet aankan? Daar wordt je ongelukkig van. Wie wil iets doen, waarin hij zijn kwaliteiten niet kan benutten? Daar word je ook ongelukkig van. Met een beetje realiteitszin lost het rangorde probleem zich vanzelf op. Fok mensen op, rond het thema succes, maak het heel belangrijk, en alles loopt in het honderd.
Dit is nog heel schematisch. Alsof de wereld maar 1 aspect kent, en iedereen langs die lijn zou zijn in te delen. De wereld heeft meerdere aspecten (slim, handig, aardig, mooi, assertief … het fietst allemaal dwars door elkaar heen), en dat maakt het werkelijke probleem complex en onnavolgbaar. Het begrip ‘beter’ wordt een van de meest betwiste begrippen. De vraag van Socrates, “Wat is Goed?”, wordt onmogelijk te beantwoorden.
The view from nowhere.
Wat is goed?
Goed, abstract geleuter zal weinig mensen kunnen bekoren. Voor een concreet probleem, je fietsband is lek, is het een rare insteek. Maar de samenleving verbeteren, brengt ook de vraag met zich mee, of onze concepten wel op orde zijn. Kijk maar naar politieke filosofie, het is een spel met concepten. Daar vindt een groot deel van de strijd plaats, want met de keuze van je concepten, frame je het hele politieke debat.
Tot een betere samenleving komen begint bij de vraag ’Wat is goed?’. Wat heeft het voor zin om iets te doen, als de doelstelling niet goed is? Hoe weet je of de doelstelling goed is? Het feitelijke antwoord is een stap die de wereld zet, zijn eigen werking volgend. Je kunt het bestuderen zoveel je wilt, maar het bevat geen antwoord op die vraag. Maar zo voelt het niet, en daarmee is de vraag toch beantwoord.
Waar komt dat antwoord dan vandaan? Het lijkt op de vraag of de baard van de kerstman wit is. Het antwoord is evident “Ja”. Maar het is nergens op gebaseerd. Ook al onze overtuigingen rond juiste doelstellingen staan op losse schroeven. Het reduceert alle motieven en doelstellingen tot zelfexpressie, niet veel anders dan een scheet laten. Buiten het feit dat je het doet, valt er niets zinnigs over te zeggen, niet door jezelf, en niet door anderen (ook al geloven ze anders).
Dit geldt niet alleen voor idealistische doelen, maar voor alle doelen die mensen nastreven. Niemand kan, wat hij doet of laat, rechtvaardigen. Het tegenovergestelde doen, is altijd even goed te rechtvaardigen (al evenmin dus). Want rechtvaardigen betekent, een argument geven dat verder reikt dan een zelfexpressie. Er valt dus ook niets te bereiken of te verliezen. Want dat veronderstelt alweer een onderscheid tussen een betere en mindere uitkomst. Alweer een oordeel dat niet te rechtvaardigen is.
-----------------------
Dat nihilisme leven mensen niet echt. Wat doen ze dan wel? Ze switchen voortdurend tussen
- het deelnemersperspectief (waar we spreken in termen van doelen, en alles wat daarmee samenhangt, zoals voorkeuren, intenties, functies, belangen of strategieën):
oorzaak - ik - doel
- het waarheidsperspectief (waar we spreken over oorzaken, en alles wat daarmee samenhangt, zoals gevolgen).
oorzaak - gevolg
Beide zijn een bouwsteen in de beschrijving van een tijdsontwikkeling. Het is consistent, om over de hele linie dezelfde taal en logica aan te houden. Maar wij vertalen oorzaken in doelen, en zolang wij daar zelf als schakel tussen zitten, zien we dat niet als inconsistent. Is het inconsistent?
Gebruik je
‘oorzaak – gevolg’
dan zit tussen beide weinig speling.
Gebruik je,
‘oorzaak - ik – doel’
dan zit onder het begrip 'ik' nog een hele ijsberg, die allerlei structuur en functionaliteit inbrengt. 'ik' is in staat oorzaken om te buigen naar doelen. Dat berust op de interne structuur van het menselijk lichaam. Net zoals een automobiel meer is dan gewoon mobiel, omdat de motor erin opgenomen is. Zo zit in het begrip 'ik' van alles opgenomen, wat onduidelijk maakt hoe je van een oorzaak tot een doel kwam. Dat blijft onduidelijk, hoe diep je dat ook analyseert. We komen alleen mee weg, als we deze analyse achterwege laten. Laten we deze analyse geheel weg, dan lijken alle doelen en waarden uit de lucht gegrepen onzin. Pogingen om dat te repareren, door doelen en waarden zomaar ergens vandaan te toveren, zijn er genoeg.
Wat we mensen verwijten, als hun zelfexpressie ons te gortig wordt, doen we zelf ook (doelstellingen munten, erin geloven, het rechtvaardigen). De een wat effectiever dan de ander, naargelang hoe het lichaam functioneert. Als mensen er onderling over discussiëren, blijkt telkens dat het onderscheid tussen keuze en oorzaak iets willekeurig heeft. Keuzes zijn ook feiten en hebben ook oorzaken.
Wat is het verschil tussen gedwongen worden van binnen uit (zelfexpressie) en gedwongen worden van buiten af (dwang). Niets, het is beide oorzaak en gevolg. Maar het voelt anders. Het heeft een slot-sleutel structuur. Het past (voelt goed) of niet (voelt niet goed). De slot-sleutel structuur is een historisch gegeven. De voorafgaande ontwikkeling, op evolutionaire, geschiedkundige en individuele tijdschaal heeft het zo gevormd. De causale ontwikkeling trekt zijn eigen spoor en houdt zich niet aan de gevoeligheden van onze slot-sleutel structuur. Dat is het kwade. Het kwade leert ons wat het goede is. Het negatieve idee van het goede is het kwade vermijden. Zo is ethiek vaak een reactie op het machtsspel. Het positieve idee van het goede is het passende bevorderen. Vanwege de samenhang der dingen, valt daar wel degelijk iets zinnigs over te zeggen, dat zich leent voor nader onderzoek.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 02-09-2017 18:39:29 ]
Goed, abstract geleuter zal weinig mensen kunnen bekoren. Voor een concreet probleem, je fietsband is lek, is het een rare insteek. Maar de samenleving verbeteren, brengt ook de vraag met zich mee, of onze concepten wel op orde zijn. Kijk maar naar politieke filosofie, het is een spel met concepten. Daar vindt een groot deel van de strijd plaats, want met de keuze van je concepten, frame je het hele politieke debat.
Tot een betere samenleving komen begint bij de vraag ’Wat is goed?’. Wat heeft het voor zin om iets te doen, als de doelstelling niet goed is? Hoe weet je of de doelstelling goed is? Het feitelijke antwoord is een stap die de wereld zet, zijn eigen werking volgend. Je kunt het bestuderen zoveel je wilt, maar het bevat geen antwoord op die vraag. Maar zo voelt het niet, en daarmee is de vraag toch beantwoord.
Waar komt dat antwoord dan vandaan? Het lijkt op de vraag of de baard van de kerstman wit is. Het antwoord is evident “Ja”. Maar het is nergens op gebaseerd. Ook al onze overtuigingen rond juiste doelstellingen staan op losse schroeven. Het reduceert alle motieven en doelstellingen tot zelfexpressie, niet veel anders dan een scheet laten. Buiten het feit dat je het doet, valt er niets zinnigs over te zeggen, niet door jezelf, en niet door anderen (ook al geloven ze anders).
Dit geldt niet alleen voor idealistische doelen, maar voor alle doelen die mensen nastreven. Niemand kan, wat hij doet of laat, rechtvaardigen. Het tegenovergestelde doen, is altijd even goed te rechtvaardigen (al evenmin dus). Want rechtvaardigen betekent, een argument geven dat verder reikt dan een zelfexpressie. Er valt dus ook niets te bereiken of te verliezen. Want dat veronderstelt alweer een onderscheid tussen een betere en mindere uitkomst. Alweer een oordeel dat niet te rechtvaardigen is.
-----------------------
Dat nihilisme leven mensen niet echt. Wat doen ze dan wel? Ze switchen voortdurend tussen
- het deelnemersperspectief (waar we spreken in termen van doelen, en alles wat daarmee samenhangt, zoals voorkeuren, intenties, functies, belangen of strategieën):
oorzaak - ik - doel
- het waarheidsperspectief (waar we spreken over oorzaken, en alles wat daarmee samenhangt, zoals gevolgen).
oorzaak - gevolg
Beide zijn een bouwsteen in de beschrijving van een tijdsontwikkeling. Het is consistent, om over de hele linie dezelfde taal en logica aan te houden. Maar wij vertalen oorzaken in doelen, en zolang wij daar zelf als schakel tussen zitten, zien we dat niet als inconsistent. Is het inconsistent?
Gebruik je
‘oorzaak – gevolg’
dan zit tussen beide weinig speling.
Gebruik je,
‘oorzaak - ik – doel’
dan zit onder het begrip 'ik' nog een hele ijsberg, die allerlei structuur en functionaliteit inbrengt. 'ik' is in staat oorzaken om te buigen naar doelen. Dat berust op de interne structuur van het menselijk lichaam. Net zoals een automobiel meer is dan gewoon mobiel, omdat de motor erin opgenomen is. Zo zit in het begrip 'ik' van alles opgenomen, wat onduidelijk maakt hoe je van een oorzaak tot een doel kwam. Dat blijft onduidelijk, hoe diep je dat ook analyseert. We komen alleen mee weg, als we deze analyse achterwege laten. Laten we deze analyse geheel weg, dan lijken alle doelen en waarden uit de lucht gegrepen onzin. Pogingen om dat te repareren, door doelen en waarden zomaar ergens vandaan te toveren, zijn er genoeg.
Wat we mensen verwijten, als hun zelfexpressie ons te gortig wordt, doen we zelf ook (doelstellingen munten, erin geloven, het rechtvaardigen). De een wat effectiever dan de ander, naargelang hoe het lichaam functioneert. Als mensen er onderling over discussiëren, blijkt telkens dat het onderscheid tussen keuze en oorzaak iets willekeurig heeft. Keuzes zijn ook feiten en hebben ook oorzaken.
Wat is het verschil tussen gedwongen worden van binnen uit (zelfexpressie) en gedwongen worden van buiten af (dwang). Niets, het is beide oorzaak en gevolg. Maar het voelt anders. Het heeft een slot-sleutel structuur. Het past (voelt goed) of niet (voelt niet goed). De slot-sleutel structuur is een historisch gegeven. De voorafgaande ontwikkeling, op evolutionaire, geschiedkundige en individuele tijdschaal heeft het zo gevormd. De causale ontwikkeling trekt zijn eigen spoor en houdt zich niet aan de gevoeligheden van onze slot-sleutel structuur. Dat is het kwade. Het kwade leert ons wat het goede is. Het negatieve idee van het goede is het kwade vermijden. Zo is ethiek vaak een reactie op het machtsspel. Het positieve idee van het goede is het passende bevorderen. Vanwege de samenhang der dingen, valt daar wel degelijk iets zinnigs over te zeggen, dat zich leent voor nader onderzoek.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 02-09-2017 18:39:29 ]
The view from nowhere.
https://nos.nl/artikel/21(...)elang-jij-kijkt.html
Allemaal voor het hogere doel om bedrijven in staat te stellen om te leren hoe consumenten effectief kunt paaien. Stel, je twijfelt aan dit hogere doel.
Allemaal voor het hogere doel om bedrijven in staat te stellen om te leren hoe consumenten effectief kunt paaien. Stel, je twijfelt aan dit hogere doel.
The view from nowhere.
Ook hier wringt internationalisme met de nationale georganiseerde samenleving. Dat dit ideaal is, vanuit het perspectief van het belasting-ontwijkende internationale bedrijfsleven, kan ik me dit wel voorstellen. Het is een voorbeeld van het socialiseren van de kosten en het privatiseren van de winst.quote:Schiet de internationalisering van Nederlandse universiteiten door?
In 2006 telden Nederlandse universiteiten ruim 12.000 buitenlandse voltijdsstudenten. Tien jaar later waren dat er meer dan 42.000. Het aandeel niet-Nederlandse studenten steeg in tien jaar van 6 naar 16 procent, meer dan een verdubbeling.
Het beeld van een ratrace om de buitenlandse student om zoveel mogelijk geld binnen te halen, herkent hij niet. "Uit onze berekeningen blijkt dat elke student ons meer kost dan hij oplevert.
Volgens Van der Chijs moet uiteindelijk de overheid meer geld uittrekken voor het universitair onderwijs.
https://nos.nl/nieuwsuur/(...)ersiteiten-door.html
The view from nowhere.
Dat is minder schokkend dan dat onze hele handel en wandel van het internet via google/facebook/whatsap/instagram en zo verder gevolgd en vastgelegd wordt.quote:
https://nos.nl/artikel/21(...)elang-jij-kijkt.html
Allemaal voor het hogere doel om bedrijven in staat te stellen om te leren hoe consumenten effectief kunt paaien. Stel, je twijfelt aan dit hogere doel.
Alles is commercieel zelfs onze hersentjes, als we er niets voor krijgen doen we het niet.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
De twee posten hierboven horen niet in dit topic thuis. Kan ze helaas niet verwijderen.
The view from nowhere.
Machtsspel
Het machtsspel in een competitieve markt, in de nationale politiek en de geopolitiek grijpen in elkaar zonder einde. Een machtsspeler kan nooit in zijn eentje het machtsspel aan de wilgen hangen, want dat kost hem de kop. Je zou dus een manier moeten hebben, om boven alle machtsspelers te staan, om van daaruit het machtsspel in goede banen te kunnen leiden. Als dat lukt, creeer je de ideale mogelijkheid voor een machtsspeler, om zo de beslissende slag te slaan. Iedere speler die opwerpt, dat het afgelopen moet zijn met het machtsspel, wordt uitgedaagd het goede voorbeeld te geven. Doet hij dat, is het afgelopen met hem. Een wereldverbeteraar, die eerst het machtsspel meespeelt om de wereld te veroveren, om daarna de wereld te kunnen verbeteren, zal merken dat het machtsspel nooit ophoudt, en je uiteindelijk zelf de machtsspeler wordt die de beslissende slag probeert te slaan.
Het probleem is zo oud als de geschiedenis. Iedereen weet ervan. Iedere moeder zegt wel eens tegen een kind, dat hij moet proberen om de wijste te zijn. Als je er in de praktijk een punt van maakt, laten we wijzer zijn, dan zal een machtsspeler in jou veel onwijsheid ontdekken. Je bent hypocriet. Het cultiveren van een betere moraal, leidt tot misbruik ervan. De betere moraal wordt in de hand van een machtsspeler een wapen. Uiteindelijk wil niemand meer iets met de betere moraal van doen hebben.
De overheid is al snel de plek waar het machtsspel zich concentreert. Kijk maar naar het EU circus in Brussel. De politiek volgend, leert iedere burger hoe rot de wereld is. Het bedrijfsleven claimt dat de spreiding van de macht in een markt groter is (allemaal concurrenten), maar concurrentie is ook een vorm van machtsspel. In dat machtsspel is de concurrentie al snel het eerste slachtoffer. Moordende competitie vindt niemand leuk. Het gaat steeds meer lijken op een overheid, zonder enige vorm van democratie of openbaarheid.
Met miljarden mensen op de aardbol 1 grote machtspiramide te vormen, is gekkenwerk. Behalve het topje zou iedereen een slaafs bestaan leiden. De vrije markt en de democratie hebben enige verlichting gebracht. Maar de samenleving volledig individualiseren maakt iedereen onmachtig. Degenen die volharden in deze levensstijl, verliezen het van degenen die in alle vrijheid groepen vormen. Uiteindelijk blijkt dat iedereen zo snel mogelijk bij een groep moet aansluiten, om nog te kunnen overleven. Het verdelen van de macht leidt tijdelijk tot een andere vorm van het machtsspel. Het machtsspel woekert altijd door.
Het machtsspel verhindert dat de samenleving leert. Door alles te vertroebelen, lukt het niet meer om ergens een helder beeld van te krijgen. Complottheorieën zijn logisch. Onmacht gevoelens zijn logisch. Een gevoel van dreiging en onveiligheid is logisch. Vijandsbeelden zijn logisch. Zo destructief als het machtsspel is, zo onvermijdelijk lijkt het.
Iedereen wordt er gek van.
Het machtsspel in een competitieve markt, in de nationale politiek en de geopolitiek grijpen in elkaar zonder einde. Een machtsspeler kan nooit in zijn eentje het machtsspel aan de wilgen hangen, want dat kost hem de kop. Je zou dus een manier moeten hebben, om boven alle machtsspelers te staan, om van daaruit het machtsspel in goede banen te kunnen leiden. Als dat lukt, creeer je de ideale mogelijkheid voor een machtsspeler, om zo de beslissende slag te slaan. Iedere speler die opwerpt, dat het afgelopen moet zijn met het machtsspel, wordt uitgedaagd het goede voorbeeld te geven. Doet hij dat, is het afgelopen met hem. Een wereldverbeteraar, die eerst het machtsspel meespeelt om de wereld te veroveren, om daarna de wereld te kunnen verbeteren, zal merken dat het machtsspel nooit ophoudt, en je uiteindelijk zelf de machtsspeler wordt die de beslissende slag probeert te slaan.
Het probleem is zo oud als de geschiedenis. Iedereen weet ervan. Iedere moeder zegt wel eens tegen een kind, dat hij moet proberen om de wijste te zijn. Als je er in de praktijk een punt van maakt, laten we wijzer zijn, dan zal een machtsspeler in jou veel onwijsheid ontdekken. Je bent hypocriet. Het cultiveren van een betere moraal, leidt tot misbruik ervan. De betere moraal wordt in de hand van een machtsspeler een wapen. Uiteindelijk wil niemand meer iets met de betere moraal van doen hebben.
De overheid is al snel de plek waar het machtsspel zich concentreert. Kijk maar naar het EU circus in Brussel. De politiek volgend, leert iedere burger hoe rot de wereld is. Het bedrijfsleven claimt dat de spreiding van de macht in een markt groter is (allemaal concurrenten), maar concurrentie is ook een vorm van machtsspel. In dat machtsspel is de concurrentie al snel het eerste slachtoffer. Moordende competitie vindt niemand leuk. Het gaat steeds meer lijken op een overheid, zonder enige vorm van democratie of openbaarheid.
Met miljarden mensen op de aardbol 1 grote machtspiramide te vormen, is gekkenwerk. Behalve het topje zou iedereen een slaafs bestaan leiden. De vrije markt en de democratie hebben enige verlichting gebracht. Maar de samenleving volledig individualiseren maakt iedereen onmachtig. Degenen die volharden in deze levensstijl, verliezen het van degenen die in alle vrijheid groepen vormen. Uiteindelijk blijkt dat iedereen zo snel mogelijk bij een groep moet aansluiten, om nog te kunnen overleven. Het verdelen van de macht leidt tijdelijk tot een andere vorm van het machtsspel. Het machtsspel woekert altijd door.
Het machtsspel verhindert dat de samenleving leert. Door alles te vertroebelen, lukt het niet meer om ergens een helder beeld van te krijgen. Complottheorieën zijn logisch. Onmacht gevoelens zijn logisch. Een gevoel van dreiging en onveiligheid is logisch. Vijandsbeelden zijn logisch. Zo destructief als het machtsspel is, zo onvermijdelijk lijkt het.
Iedereen wordt er gek van.
The view from nowhere.
Dat is het dilemma van de gevangene (prisoner's dilemma).
Als deelnemer in de wereld is 'het machtsspel spelen' altijd je beste optie.
Als iedere deelnemer zo slim is, kies je collectief voor een sub-optimale optie.
Daarom is het dom om zo slim te zijn.
Als deelnemer in de wereld is 'het machtsspel spelen' altijd je beste optie.
Als iedere deelnemer zo slim is, kies je collectief voor een sub-optimale optie.
Daarom is het dom om zo slim te zijn.
The view from nowhere.
Volgens mij juist niet, alleen als individu kun je volledig eigenmachtig zijn (autonoom, soeverein)quote:Maar de samenleving volledig individualiseren maakt iedereen onmachtig. Degenen die volharden in deze levensstijl, verliezen het van degenen die in alle vrijheid groepen vormen. Uiteindelijk blijkt dat iedereen zo snel mogelijk bij een groep moet aansluiten, om nog te kunnen overleven.
Eenmaal alle macht terug, dan kun je alle ongewenste invloeden weren en daarmee ook de macht die anderen op je uitoefenen.
Dat betekent dan niet dat je macht hebt over anderen, je hebt slechts de macht om te zijn wie je bent zonder dat je je hoeft te conformeren aan..
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Professionalisme
Stel, je vervult een functie. Om de functie te vervullen mag je niet uitgaan van je eigen deelnemersperspectief. Je vervult een rol. Waar kun je dan wel van uitgaan? Dat moet iets zijn, dat fungeert als een invulling van het waarheidsperspectief. Een verhaal dat je kunt rechtvaardigen. Daarom is alleen relevant, wat je in dat verhaal kunt uitdrukken. Dit wordt als een sjabloon over de samenleving uitgerold, in de vorm van professionalisme. Dat introduceert een blinde vlek voor het deelnemersperspectief. Je kunt het deelnemersperspectief nog wel opmerken, maar het is irrelevant. Zo irrelevant, dat het proberen op te merken, overbodig wordt. Niet alleen een geloof neemt het doel op in het waarheidsperspectief, iedere professie heeft daar ook een handje van. Je zou, zo doende, een hele bevolking een deelnemersperspectief kunnen ontzeggen. Dan is, vast en zeker, iedereen irrationeel.
Stel, je vervult een functie. Om de functie te vervullen mag je niet uitgaan van je eigen deelnemersperspectief. Je vervult een rol. Waar kun je dan wel van uitgaan? Dat moet iets zijn, dat fungeert als een invulling van het waarheidsperspectief. Een verhaal dat je kunt rechtvaardigen. Daarom is alleen relevant, wat je in dat verhaal kunt uitdrukken. Dit wordt als een sjabloon over de samenleving uitgerold, in de vorm van professionalisme. Dat introduceert een blinde vlek voor het deelnemersperspectief. Je kunt het deelnemersperspectief nog wel opmerken, maar het is irrelevant. Zo irrelevant, dat het proberen op te merken, overbodig wordt. Niet alleen een geloof neemt het doel op in het waarheidsperspectief, iedere professie heeft daar ook een handje van. Je zou, zo doende, een hele bevolking een deelnemersperspectief kunnen ontzeggen. Dan is, vast en zeker, iedereen irrationeel.
The view from nowhere.
Reactie op post #271 Bedachtzaam
De rest wordt lastig.
Van daaruit betreed je het machtsspel.
Dan ben je als een Robinson Crusoe op zijn onbewoonde eiland, maar dan midden in de samenleving. Conformeren hoeft niet.quote:Volgens mij juist niet, alleen als individu kun je volledig eigenmachtig zijn (autonoom, soeverein)
Eenmaal alle macht terug, dan kun je alle ongewenste invloeden weren en daarmee ook de macht die anderen op je uitoefenen.
Dat betekent dan niet dat je macht hebt over anderen, je hebt slechts de macht om te zijn wie je bent zonder dat je je hoeft te conformeren aan..
De rest wordt lastig.
Van daaruit betreed je het machtsspel.
The view from nowhere.
Door de scheidende houding, als er geen scheidende houding is jegens elkander, dan kan er naar mijn mening ook geen sprake zijn van een machtsverhouding.quote:
Reactie op post #271 Bedachtzaam
[..]
Dan ben je als een Robinson Crusoe op zijn onbewoonde eiland, maar dan midden in de samenleving. Conformeren hoeft niet.
De rest wordt lastig.
Van daaruit betreed je het machtsspel.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Dat is de eenheidsgedachte, waarin alle onderscheidingen weggevallen.quote:Door de scheidende houding, als er geen scheidende houding is jegens elkander, dan kan er naar mijn mening ook geen sprake zijn van een machtsverhouding.
Het probleem is, dat we daar niet mee uit de voeten kunnen. Wij introduceren onvermijdelijk het onderscheid tussen feiten en doelen. Hoe zou je willen leven zonder. Deze zet, even natuurlijk als onvermijdelijk, heeft gevolgen. We zijn het niet eens over de doelen, en ziedaar de behoefte om de overhand te krijgen.
Als je deze onderscheiding weer wegdenkt, dan ben je weer terug bij de eenheidsgedachte, en bestaat het probleem niet meer.
The view from nowhere.
Betekenissen
Wij zijn het oog van de wereld, maar een oog dat zichzelf niet ziet. Als we naar buiten kijken, dan zien we de wereld. Kijken we naar binnen, dan blijft het duister. Als je naar binnen wilt kijken, kun je beter naar buiten kijken en letten op de betekenissen die je in de dingen ziet. Als je als heteroseksuele man een mooie vrouw ziet, denk dan eens aan een mooie man. Het verschil is je eigen seksuele geaardheid.
Betekenissen tonen zich aan de deelnemer in de interactie met zijn omgeving. Als je tegen een muur aanbotst, kan de reactie worden omschreven als: “Ho en Au”. Deze reactie is één van de vele mogelijke betekenissen van een muur. De deelnemersreactie wordt vertaald in een betekenis. Zo laat de interactie tussen een deelnemer en zijn omgeving sporen na in het inwendige milieu van de deelnemer (een leerervaring) en beïnvloed zijn toekomstige gedrag (als een Pavlof reactie). Een betekenis verwijst altijd naar een groter geheel van interacterende delen waarbinnen de betekenis zijn gestalte krijgt. Maar de logica van betekenissen is meer dan gewone logica, het is associatief.
Wat is de betekenis alledaagse woorden zoals eten, sneeuw, muziek of liefde in de hoofden van verschillende mensen? Dat is afhankelijk van hun individuele ervaringen. Daarom hebben de gemeenschappelijke woorden voor iedere deelnemer eigen betekenissen (hoezo een gemeenschappelijke taal?). Door de communicatie tussen de deelnemers hebben de woorden ook een min of meer gedeelde / objectieve betekenis. Deze gemeenschappelijke betekenissen zijn een eigenschap van het collectief. Betekenissen zijn zelden geheel eenduidig of simpel; ze zijn in hoge mate persoonlijk, meervoudig en veranderlijk.
Het is de sfeer van betekenissen die het leven aankleed. De aandoenlijkheid van een zeehondje met grote zwarte onschuldige ogen, die behendig door het water buitelt. De beslotenheid en rust van het bos. De sfeer van een eeuwenoude binnenstad. De frisheid van het snel stomende water in een bergbeekje, op een warme zomerse dag. De geruststellende aanwezigheid van de ander. De dingen hebben een geheim en het verlangen weet dat. Maar als je het aanraakt, is er alleen de buitenkant. Je wordt nooit echt binnen gelaten en zo behouden de dingen hun geheim.
Zie de hals van een mooie vrouw en een verlangen roert zijn staart en kleurt de wereld in. In de liefde stel je geen voorwaarden, want zo voelt dat. Maar ook het liefdesgevoel kent de nodige voorwaarden voor zijn ontstaan en instandhouding. Waarom houd je in het bijzonder van die ene persoon? Wat maakt dat het object van je liefde niet zonder meer uitwisselbaar is met iemand anders? Al die redenen zijn even zovele voorwaarden van het liefdesgevoel. De onvoorwaardelijke liefde verdwijnt als aan de voorwaarden van de liefde niet meer is voldaan.
Mensen hebben een complexe interne structuur, ontstaan door de zelforganisatie, en kunnen heel specifiek op hun omgeving reageren. Betekenissen kunnen diep in ons resoneren, alsof we in aanraking komen met het antwoord op een natuurlijke vraag in onszelf. De betekenissen die de interactie met de omgeving in ons vormen en oproepen, is het mechanisme waarmee we de wereld animeren. Dit innerlijke landschap bepaalt ons gevoel voor richting, vormt de grond en context van de bewuste wil. Ieder leven is een verstandhouding met je omgeving, een manier van in het leven staan, een gezichtspunt. Zoals het daarmee is gesteld, zo wordt je er door meegevoerd. Een al te afstandelijke houding staat een bevredigende deelname in de weg.
Er kan een diepe kloof tussen mensen bestaan, als hun betekenissen ongedeeld en strijdig zijn. De betekenis ligt in het oog van de waarnemer, het belang van de belanghebbende, de levenservaring van de deelnemer, het inzicht van de mens. Het bestaan van een gemeenschappelijke objectieve waarheid is voor een deelnemer eerder metafysica dan een realiteit. Omdat we betekenissen van een ander niet helemaal verstaan, begrijpen we elkaar niet zo goed, en spelen we met verschillende spelregels en doelstellingen. Iedereen doet zijn best, denk ik, maar er kan een hoop gebeuren. Onoverbrugbare kloven tussen gezichtspunten zijn heel gewoon.
---------------
Betekenissen lijken los te staan van de realiteit, en alle kanten op te gaan. Net zo wild als ideeën over de baard van de kerstman. Associaties nemen een flinke afstand van de onderliggende causale relaties, en knopen de puzzelstukjes opnieuw en vaak heel anders aan elkaar. Toch beginnen betekenissen ook bij onze ervaringen in wisselwerking met de omgeving. Het zijn halve interacties, want ze bestaan uit de effecten van deze interacties in onszelf. Betekenissen, logica en ideeën beginnen met de wereld, en staan er nooit helemaal los van (los, zoals Plato's ideeënwereld het voorstelde).
Wij zijn het oog van de wereld, maar een oog dat zichzelf niet ziet. Als we naar buiten kijken, dan zien we de wereld. Kijken we naar binnen, dan blijft het duister. Als je naar binnen wilt kijken, kun je beter naar buiten kijken en letten op de betekenissen die je in de dingen ziet. Als je als heteroseksuele man een mooie vrouw ziet, denk dan eens aan een mooie man. Het verschil is je eigen seksuele geaardheid.
Betekenissen tonen zich aan de deelnemer in de interactie met zijn omgeving. Als je tegen een muur aanbotst, kan de reactie worden omschreven als: “Ho en Au”. Deze reactie is één van de vele mogelijke betekenissen van een muur. De deelnemersreactie wordt vertaald in een betekenis. Zo laat de interactie tussen een deelnemer en zijn omgeving sporen na in het inwendige milieu van de deelnemer (een leerervaring) en beïnvloed zijn toekomstige gedrag (als een Pavlof reactie). Een betekenis verwijst altijd naar een groter geheel van interacterende delen waarbinnen de betekenis zijn gestalte krijgt. Maar de logica van betekenissen is meer dan gewone logica, het is associatief.
Wat is de betekenis alledaagse woorden zoals eten, sneeuw, muziek of liefde in de hoofden van verschillende mensen? Dat is afhankelijk van hun individuele ervaringen. Daarom hebben de gemeenschappelijke woorden voor iedere deelnemer eigen betekenissen (hoezo een gemeenschappelijke taal?). Door de communicatie tussen de deelnemers hebben de woorden ook een min of meer gedeelde / objectieve betekenis. Deze gemeenschappelijke betekenissen zijn een eigenschap van het collectief. Betekenissen zijn zelden geheel eenduidig of simpel; ze zijn in hoge mate persoonlijk, meervoudig en veranderlijk.
Het is de sfeer van betekenissen die het leven aankleed. De aandoenlijkheid van een zeehondje met grote zwarte onschuldige ogen, die behendig door het water buitelt. De beslotenheid en rust van het bos. De sfeer van een eeuwenoude binnenstad. De frisheid van het snel stomende water in een bergbeekje, op een warme zomerse dag. De geruststellende aanwezigheid van de ander. De dingen hebben een geheim en het verlangen weet dat. Maar als je het aanraakt, is er alleen de buitenkant. Je wordt nooit echt binnen gelaten en zo behouden de dingen hun geheim.
Zie de hals van een mooie vrouw en een verlangen roert zijn staart en kleurt de wereld in. In de liefde stel je geen voorwaarden, want zo voelt dat. Maar ook het liefdesgevoel kent de nodige voorwaarden voor zijn ontstaan en instandhouding. Waarom houd je in het bijzonder van die ene persoon? Wat maakt dat het object van je liefde niet zonder meer uitwisselbaar is met iemand anders? Al die redenen zijn even zovele voorwaarden van het liefdesgevoel. De onvoorwaardelijke liefde verdwijnt als aan de voorwaarden van de liefde niet meer is voldaan.
Mensen hebben een complexe interne structuur, ontstaan door de zelforganisatie, en kunnen heel specifiek op hun omgeving reageren. Betekenissen kunnen diep in ons resoneren, alsof we in aanraking komen met het antwoord op een natuurlijke vraag in onszelf. De betekenissen die de interactie met de omgeving in ons vormen en oproepen, is het mechanisme waarmee we de wereld animeren. Dit innerlijke landschap bepaalt ons gevoel voor richting, vormt de grond en context van de bewuste wil. Ieder leven is een verstandhouding met je omgeving, een manier van in het leven staan, een gezichtspunt. Zoals het daarmee is gesteld, zo wordt je er door meegevoerd. Een al te afstandelijke houding staat een bevredigende deelname in de weg.
Er kan een diepe kloof tussen mensen bestaan, als hun betekenissen ongedeeld en strijdig zijn. De betekenis ligt in het oog van de waarnemer, het belang van de belanghebbende, de levenservaring van de deelnemer, het inzicht van de mens. Het bestaan van een gemeenschappelijke objectieve waarheid is voor een deelnemer eerder metafysica dan een realiteit. Omdat we betekenissen van een ander niet helemaal verstaan, begrijpen we elkaar niet zo goed, en spelen we met verschillende spelregels en doelstellingen. Iedereen doet zijn best, denk ik, maar er kan een hoop gebeuren. Onoverbrugbare kloven tussen gezichtspunten zijn heel gewoon.
---------------
Betekenissen lijken los te staan van de realiteit, en alle kanten op te gaan. Net zo wild als ideeën over de baard van de kerstman. Associaties nemen een flinke afstand van de onderliggende causale relaties, en knopen de puzzelstukjes opnieuw en vaak heel anders aan elkaar. Toch beginnen betekenissen ook bij onze ervaringen in wisselwerking met de omgeving. Het zijn halve interacties, want ze bestaan uit de effecten van deze interacties in onszelf. Betekenissen, logica en ideeën beginnen met de wereld, en staan er nooit helemaal los van (los, zoals Plato's ideeënwereld het voorstelde).
The view from nowhere.
We hebben als mens eenzelfde basisbehoefte, eten/dak/kleding/geborgenheid welke we nodig hebben om normaal te kunnen functioneren.quote:
[..]
Wij introduceren onvermijdelijk het onderscheid tussen feiten en doelen. Hoe zou je willen leven zonder. Deze zet, even natuurlijk als onvermijdelijk, heeft gevolgen. We zijn het niet eens over de doelen, en ziedaar de behoefte om de overhand te krijgen.
Naar mijn mening hebben we alle techniek in huis om hiervoor te zorgen, het is alleen niet verenigbaar met de hedendaagse commerciële samenleving.
We zijn er nog lang niet klaar voor want het dierlijke is nog heel erg aanwezig in de mens, bovendien ligt de nadruk bij opvoeding op persoonlijk succes en gewin of juist onderwerping aan 'iets hogers' en is aards genot taboe.
Onderscheid is niet het probleem, als mens verschillen we van elkaar en hebben verschillende kwaliteiten, daarin onderscheid maken is naar mijn mening juist een kracht.quote:Dat is de eenheidsgedachte, waarin alle onderscheidingen weggevallen.
De scheidende houding is vooral door de kleingeestigheid van mensen die niet voorbij het gekende kunnen, gehecht zijn en zich vanuit die positie afzetten.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
quote:
Hersenen gebruiken op een goede manier.
Conscience do cost.
Reactie op post #278 van Bedachtzaam
Moeten we wachten op een gelukkige wending in de evolutie om het dierlijke in ons te veranderen? Of grijpen we zelf in? Dat laatste is raar, want zo begint de dwang om het hogere te realiseren. Of zijn we al goed genoeg, maar te onbewust of verwart?
Het draait, volgens mij, om een invulling van het ethisch perspectief. Een optimale samenstelling van het waarheidsperspectief en de deelnemersperspectieven van alle deelnemers. Indachtig het gegeven, dat mensen erin gevormd worden? Wat is dan nog het houvast? Jezelf, die ook gevormd of misvormd is? Zo bezien, is het culturele geen houvast. Wat resteert? Is dat niet altijd dierlijk?
Mensen zijn groepsdieren, maar ook een individueel groepsdier is een individu. Mensen zijn gescheiden. Als de ene mens iets denkt, weet de ander het nog niet. Je kunt dat niet afdoen als een scheidende houding. Het is feitelijk het geval. Ze denken en willen verschillende dingen. Maar ze bestaan ook niet echt los van elkaar. Als dat zo was, dan is het probleem ook simpel. Laat een ieder het zelf uitzoeken.
Hoe meer ze samen optrekken, hoe meer ze afgestemd en vervlochten raken, elkaar kennen en begrijpen. Maar daarmee zijn niet alle verschillen verdwenen of opgelost. De verschillen zijn niet beperkt tot onenigheid over de oplossing of de verdeling. De verschillen betreffen ook de zienswijze, ideaal en probleemstelling, spelopvatting en houding.
Verschillen leiden tot een scheidende houding. Als je er echt anders instaat of het anders ziet, wie moet er dan wijken? Iedereen is gehecht aan zijn deelnemersperspectief en bijbehorende overtuigingen (ook tav aards genot). Mensen kunnen hun eigen deelnemersperspectief niet zomaar inwisselen voor die van een ander. Dat is een reden om een ieder zijns weeg te gaan. Het is de drijvende kracht achter het individualisme. Eindelijk verlost van de ander.
Deze gedroomde ontkoppeling, veronderstelt dat alles wat de samenleving mogelijk maakt, na de ontkoppeling blijft bestaan. Dat is niet zo, en zonder werkt het niet. De de samenhang is onvermijdelijk. Dat blijkt uit de complexiteit die ontstaat, als men probeert de huidige samenhang te ontvlechten.
Het dierlijke in de mens overwinnen, is ook een overgang naar iets hogers. Wat is dat hogere? Jij ziet het als het tevreden zijn met basaal aards genot. Valt wiskunde of muziek daar ook onder? Moet de menselijke verbeelding de vrije loop krijgen, of gaat het dan mis?quote:We hebben als mens eenzelfde basisbehoefte, eten/dak/kleding/geborgenheid welke we nodig hebben om normaal te kunnen functioneren.
Naar mijn mening hebben we alle techniek in huis om hiervoor te zorgen, het is alleen niet verenigbaar met de hedendaagse commerciële samenleving.
We zijn er nog lang niet klaar voor want het dierlijke is nog heel erg aanwezig in de mens, bovendien ligt de nadruk bij opvoeding op persoonlijk succes en gewin of juist onderwerping aan 'iets hogers' en is aards genot taboe.
[…]
De scheidende houding is vooral door de kleingeestigheid van mensen die niet voorbij het gekende kunnen, gehecht zijn en zich vanuit die positie afzetten.
Moeten we wachten op een gelukkige wending in de evolutie om het dierlijke in ons te veranderen? Of grijpen we zelf in? Dat laatste is raar, want zo begint de dwang om het hogere te realiseren. Of zijn we al goed genoeg, maar te onbewust of verwart?
Het draait, volgens mij, om een invulling van het ethisch perspectief. Een optimale samenstelling van het waarheidsperspectief en de deelnemersperspectieven van alle deelnemers. Indachtig het gegeven, dat mensen erin gevormd worden? Wat is dan nog het houvast? Jezelf, die ook gevormd of misvormd is? Zo bezien, is het culturele geen houvast. Wat resteert? Is dat niet altijd dierlijk?
Mensen zijn groepsdieren, maar ook een individueel groepsdier is een individu. Mensen zijn gescheiden. Als de ene mens iets denkt, weet de ander het nog niet. Je kunt dat niet afdoen als een scheidende houding. Het is feitelijk het geval. Ze denken en willen verschillende dingen. Maar ze bestaan ook niet echt los van elkaar. Als dat zo was, dan is het probleem ook simpel. Laat een ieder het zelf uitzoeken.
Hoe meer ze samen optrekken, hoe meer ze afgestemd en vervlochten raken, elkaar kennen en begrijpen. Maar daarmee zijn niet alle verschillen verdwenen of opgelost. De verschillen zijn niet beperkt tot onenigheid over de oplossing of de verdeling. De verschillen betreffen ook de zienswijze, ideaal en probleemstelling, spelopvatting en houding.
Verschillen leiden tot een scheidende houding. Als je er echt anders instaat of het anders ziet, wie moet er dan wijken? Iedereen is gehecht aan zijn deelnemersperspectief en bijbehorende overtuigingen (ook tav aards genot). Mensen kunnen hun eigen deelnemersperspectief niet zomaar inwisselen voor die van een ander. Dat is een reden om een ieder zijns weeg te gaan. Het is de drijvende kracht achter het individualisme. Eindelijk verlost van de ander.
Deze gedroomde ontkoppeling, veronderstelt dat alles wat de samenleving mogelijk maakt, na de ontkoppeling blijft bestaan. Dat is niet zo, en zonder werkt het niet. De de samenhang is onvermijdelijk. Dat blijkt uit de complexiteit die ontstaat, als men probeert de huidige samenhang te ontvlechten.
The view from nowhere.
Het alledaagse leven
In de alledaagse ervaring zijn de dingen heel reëel en dichtbij. Hieraan ontlenen we onze meest directe waarheden. Vanuit dit deelnemersperspectief nemen we bewust deel aan het levensspel. De buitenwereld wordt gezien als de plaats van handeling, het decor waarbinnen het spel gespeeld wordt.
De leerlingen op school hebben geen zin. Waarom moet dat? Telkens weer, is de gegeven situatie waar je inrolt niet helemaal duidelijk, niet goed te rechtvaardigen, een stroom waarin je wordt meegevoerd. We doen duizend dingen. Steeds opnieuw. Eens heb je ze geleerd. Dat was wel spannend. Onduidelijk vaak. Lastig soms. Later werden ze routine. Een kapstok waar we ons bestaan aan ophangen. Soms zitten ze ons lelijk in de weg, maar als de duizend dingen niet meer gedaan hoeven te worden, worden ze gemist. Een gevoel van zinloosheid, doelloosheid vertelt ons wat die duizend dingen betekende. Niet te hoeven vragen, maar gewoon te kunnen doen. Een deel uitmaken van de levensstroom, een continue draaiend plaatje, een inbedding in een alledaagse praktijk, die zin geeft. Het is een geruststellende automaat, waar soms de onzin vanaf druipt. Geen vragen stellen, gewoon maar doen, iedere dag opnieuw, duizend dingen. Sommige mensen geloven heilig in hun eigen persoonlijke beleving bij de dingen. Hun persoonlijke ervaringen staan aan de wieg van hun waarheden. Ze zijn goed geïntegreerd in de bestaande praktijken en spelen het spel. Alleen als het leven stil staat, rijzen er twijfels aan de zin van het bestaan. Als de deelnemer geen rol heeft. Een deelnemer moet deelnemen om de zin te kunnen ervaren.
Als je jong bent, doe je anderen na. Je gaat ervan uit dat men wel weet waar we mee bezig zijn. Langzamerhand kom je erachter, dat niemand precies weet wat we aan het doen zijn, maar dat zorgen dat de boel blijft draaien al een hele toer is. Door te handelen, maak je de wereld eigen, verover je een plekje en wordt de wereld een thuis. Zelfbehoud bestaat uit de dagelijkse beslommeringen om de dingen op orde te houden en je toegang tot je basisbehoeften veilig te stellen. Het alledaagse leven krijgt al snel het karakter van een tredmolen. De routines en gewoontes dienen als stootkussen tussen jezelf en de werkelijkheid. Het is geruststellend, om altijd te weten waar je mee bezig bent, maar ook blikvernauwend.
Alles wat het lichaam in slapende toestand kan, kan het volautomatisch: het lichaam in basale toestand laten functioneren, zoals het hart laten kloppen, maar ook wandelen, praten, denken, voelen en willen. Vanwege de volautomatische en onbewuste werking van het lichaam ontstaat de illusie dat het leven eenvoudig is. De werkelijke complexiteit ligt onder de motorkap verborgen. De automatische piloot reduceert de behoefte aan het bewuste weten tot een minimum. Het bewuste is maar een klein lampje. Het toont een beeld van de werkelijkheid, dat voldoende is om het lichaam te ondersteunen bij zijn functioneren.
Het toont daarbij sterk gevoelde innerlijke sensaties, die samenhangen met zelfbehoud en het behoud van de soort. In romantische termen draait het leven om begeerte en angst, verlangen en wanhoop, liefde en haat, macht en onmacht. Dit alledaagse gebeuren, met zijn hoge belevingsintensiteit, noemt men het volle leven. Het overkomt je, je stuurt, draait en er gebeurt van alles, het betekent van alles, je gaat ervan huilen, je moet erom lachen, de wind in je haar, de zon op je huid, je gaat erin op, en zonder het te kunnen of te willen begrijpen, verlies je jezelf erin.
De bouw van de mens is in hoge mate verantwoordelijk voor de illusie dat het alledaagse op zichzelf bestaat, als de enige echte werkelijkheid. De scheidslijn tussen het bewuste en het onbewuste verhindert dat je je eigen grond kunt zien. Als je wel je eigen grond zou kunnen zien, ontstaat er een problematische lus. Je natuurlijke motieven lossen uiteindelijk op in een onderliggend causaal mechanisme, en dat motiveert je waarschijnlijk niet. Zien wat er achter de schermen gebeurd, terwijl je ergens mee bezig bent, levert twee verschillende perspectieven op dezelfde werking, twee betekenis niveaus tegelijk en zo kom je met jezelf in conflict. Enerzijds verlost de onpeilbaarheid van je bewustzijnsinhouden je van dit akelige probleem. Anderzijds verhindert het ons zelfinzicht.
Het alledaagse is een belevingswereld, waaraan het inzicht in je eigen innerlijke werking en de bovenpersoonlijke samenhang ontbreekt, en wordt vertekend door selectieve aandacht. We zien de onderlinge samenhang over het hoofd, die pas zichtbaar worden op andere schaalgrootten en andere tijdschalen, die buiten de directe menselijke ervaringsmogelijkheden liggen. Daarom lijken de dingen losser van elkaar te bestaan, dan in werkelijkheid het geval is. Alle plant en dier soorten lijken los van elkaar geschapen te zijn. Vanwege de onontkoombare bewustzijn vullende aanwezigheid van het alledaagse, en zijn alles dominerende belevingsintensiteit, is juist het alledaagse de grootste van alle illusies. Vervolgens gooit ‘kijk en vergelijk’ roet in het eten.
In de alledaagse ervaring zijn de dingen heel reëel en dichtbij. Hieraan ontlenen we onze meest directe waarheden. Vanuit dit deelnemersperspectief nemen we bewust deel aan het levensspel. De buitenwereld wordt gezien als de plaats van handeling, het decor waarbinnen het spel gespeeld wordt.
De leerlingen op school hebben geen zin. Waarom moet dat? Telkens weer, is de gegeven situatie waar je inrolt niet helemaal duidelijk, niet goed te rechtvaardigen, een stroom waarin je wordt meegevoerd. We doen duizend dingen. Steeds opnieuw. Eens heb je ze geleerd. Dat was wel spannend. Onduidelijk vaak. Lastig soms. Later werden ze routine. Een kapstok waar we ons bestaan aan ophangen. Soms zitten ze ons lelijk in de weg, maar als de duizend dingen niet meer gedaan hoeven te worden, worden ze gemist. Een gevoel van zinloosheid, doelloosheid vertelt ons wat die duizend dingen betekende. Niet te hoeven vragen, maar gewoon te kunnen doen. Een deel uitmaken van de levensstroom, een continue draaiend plaatje, een inbedding in een alledaagse praktijk, die zin geeft. Het is een geruststellende automaat, waar soms de onzin vanaf druipt. Geen vragen stellen, gewoon maar doen, iedere dag opnieuw, duizend dingen. Sommige mensen geloven heilig in hun eigen persoonlijke beleving bij de dingen. Hun persoonlijke ervaringen staan aan de wieg van hun waarheden. Ze zijn goed geïntegreerd in de bestaande praktijken en spelen het spel. Alleen als het leven stil staat, rijzen er twijfels aan de zin van het bestaan. Als de deelnemer geen rol heeft. Een deelnemer moet deelnemen om de zin te kunnen ervaren.
Als je jong bent, doe je anderen na. Je gaat ervan uit dat men wel weet waar we mee bezig zijn. Langzamerhand kom je erachter, dat niemand precies weet wat we aan het doen zijn, maar dat zorgen dat de boel blijft draaien al een hele toer is. Door te handelen, maak je de wereld eigen, verover je een plekje en wordt de wereld een thuis. Zelfbehoud bestaat uit de dagelijkse beslommeringen om de dingen op orde te houden en je toegang tot je basisbehoeften veilig te stellen. Het alledaagse leven krijgt al snel het karakter van een tredmolen. De routines en gewoontes dienen als stootkussen tussen jezelf en de werkelijkheid. Het is geruststellend, om altijd te weten waar je mee bezig bent, maar ook blikvernauwend.
Alles wat het lichaam in slapende toestand kan, kan het volautomatisch: het lichaam in basale toestand laten functioneren, zoals het hart laten kloppen, maar ook wandelen, praten, denken, voelen en willen. Vanwege de volautomatische en onbewuste werking van het lichaam ontstaat de illusie dat het leven eenvoudig is. De werkelijke complexiteit ligt onder de motorkap verborgen. De automatische piloot reduceert de behoefte aan het bewuste weten tot een minimum. Het bewuste is maar een klein lampje. Het toont een beeld van de werkelijkheid, dat voldoende is om het lichaam te ondersteunen bij zijn functioneren.
Het toont daarbij sterk gevoelde innerlijke sensaties, die samenhangen met zelfbehoud en het behoud van de soort. In romantische termen draait het leven om begeerte en angst, verlangen en wanhoop, liefde en haat, macht en onmacht. Dit alledaagse gebeuren, met zijn hoge belevingsintensiteit, noemt men het volle leven. Het overkomt je, je stuurt, draait en er gebeurt van alles, het betekent van alles, je gaat ervan huilen, je moet erom lachen, de wind in je haar, de zon op je huid, je gaat erin op, en zonder het te kunnen of te willen begrijpen, verlies je jezelf erin.
De bouw van de mens is in hoge mate verantwoordelijk voor de illusie dat het alledaagse op zichzelf bestaat, als de enige echte werkelijkheid. De scheidslijn tussen het bewuste en het onbewuste verhindert dat je je eigen grond kunt zien. Als je wel je eigen grond zou kunnen zien, ontstaat er een problematische lus. Je natuurlijke motieven lossen uiteindelijk op in een onderliggend causaal mechanisme, en dat motiveert je waarschijnlijk niet. Zien wat er achter de schermen gebeurd, terwijl je ergens mee bezig bent, levert twee verschillende perspectieven op dezelfde werking, twee betekenis niveaus tegelijk en zo kom je met jezelf in conflict. Enerzijds verlost de onpeilbaarheid van je bewustzijnsinhouden je van dit akelige probleem. Anderzijds verhindert het ons zelfinzicht.
Het alledaagse is een belevingswereld, waaraan het inzicht in je eigen innerlijke werking en de bovenpersoonlijke samenhang ontbreekt, en wordt vertekend door selectieve aandacht. We zien de onderlinge samenhang over het hoofd, die pas zichtbaar worden op andere schaalgrootten en andere tijdschalen, die buiten de directe menselijke ervaringsmogelijkheden liggen. Daarom lijken de dingen losser van elkaar te bestaan, dan in werkelijkheid het geval is. Alle plant en dier soorten lijken los van elkaar geschapen te zijn. Vanwege de onontkoombare bewustzijn vullende aanwezigheid van het alledaagse, en zijn alles dominerende belevingsintensiteit, is juist het alledaagse de grootste van alle illusies. Vervolgens gooit ‘kijk en vergelijk’ roet in het eten.
The view from nowhere.
Het is volledig natuurlijk om het rationele te laten prevaleren boven dierlijke driften, het is naar mijn mening ook dat wat ons doet onderscheiden van onze mede-aardelingen.quote:
Reactie op post #278 van Bedachtzaam
[..]
Het dierlijke in de mens overwinnen, is ook een overgang naar iets hogers. Wat is dat hogere? Jij ziet het als het tevreden zijn met basaal aards genot.
Het valt vanzelf weg wanneer we als individu voldoende geestelijk ontwikkeld zijn.quote:Moeten we wachten op een gelukkige wending in de evolutie om het dierlijke in ons te veranderen? Of grijpen we zelf in? Dat laatste is raar, want zo begint de dwang om het hogere te realiseren. Of zijn we al goed genoeg, maar te onbewust of verwart?
Als geweten en deugden goed ontwikkeld zijn word het erg moeilijk om nog een gewelddadige houding naar mede-wezens en moeder-aarde te hebben, dan leeft vooral zingeving en diepe verbintenis met dat wat ons omgeeft.
Wie wil ingrijpen is niets anders dan een gewelddadige wereldverbeteraar.
Dan komen we weer bij opgelegde 'orde' op een ongeordende geest.
Een mooie vraag dit.quote:Het draait, volgens mij, om een invulling van het ethisch perspectief. Een optimale samenstelling van het waarheidsperspectief en de deelnemersperspectieven van alle deelnemers. Indachtig het gegeven, dat mensen erin gevormd worden? Wat is dan nog het houvast? Jezelf, die ook gevormd of misvormd is? Zo bezien, is het culturele geen houvast. Wat resteert? Is dat niet altijd dierlijk?
Persoonlijk; mezelf, vanuit eigen inzicht door interactie en observeren vanuit een 'niet zijn', daarmee bedoel ik 'niet de behoefte hebben om op de voorgrond te treden".
Natuurlijk is het gevormd, maar op eigen kracht en dus niet op gezag aangenomen.
Misvormd? misschien, toch, de zingeving en verbondenheid is mij inziend heel wat rationeler dan onze vernielzucht op het pad naar meer invloed/macht/rijkdom/ enzoverder.
De scheidende houding is vooral door identificatie met, politiek-economisch-religieus zijn we tot op het bot verdeeld.quote:Mensen zijn groepsdieren, maar ook een individueel groepsdier is een individu. Mensen zijn gescheiden. Als de ene mens iets denkt, weet de ander het nog niet. Je kunt dat niet afdoen als een scheidende houding. Het is feitelijk het geval. Ze denken en willen verschillende dingen. Maar ze bestaan ook niet echt los van elkaar. Als dat zo was, dan is het probleem ook simpel. Laat een ieder het zelf uitzoeken.
Hoe meer ze samen optrekken, hoe meer ze afgestemd en vervlochten raken, elkaar kennen en begrijpen. Maar daarmee zijn niet alle verschillen verdwenen of opgelost. De verschillen zijn niet beperkt tot onenigheid over de oplossing of de verdeling. De verschillen betreffen ook de zienswijze, ideaal en probleemstelling, spelopvatting en houding.
Verschillen leiden tot een scheidende houding. Als je er echt anders instaat of het anders ziet, wie moet er dan wijken? Iedereen is gehecht aan zijn deelnemersperspectief en bijbehorende overtuigingen (ook tav aards genot). Mensen kunnen hun eigen deelnemersperspectief niet zomaar inwisselen voor die van een ander. Dat is een reden om een ieder zijns weeg te gaan. Het is de drijvende kracht achter het individualisme. Eindelijk verlost van de ander.
Deze gedroomde ontkoppeling, veronderstelt dat alles wat de samenleving mogelijk maakt, na de ontkoppeling blijft bestaan. Dat is niet zo, en zonder werkt het niet. De de samenhang is onvermijdelijk. Dat blijkt uit de complexiteit die ontstaat, als men probeert de huidige samenhang te ontvlechten.
Uit die verdeeldheid ontstaan conflicten waaruit geweld voortvloeit.
De wereld is niet zwart wit, neem bijvoorbeeld het vraagstuk god, je kunt naast overtuigd zijn van het wel of niet bestaan van god ook de vraag open laten en daarmee de mogelijkheid tot verdere verdieping in het vraagstuk open houden.
Zo zie ik het ook met deze materie, ik sta heel anders in het leven dan mijn medemens, toch is dat geen probleem omdat ik dit alles in mijn dagelijkse wandel lekker open laat.
Alzo kan ik met iedereen prima door een deur.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Reactie op post #283 van Bedachtzaam
Ik speel even voor de advocaat van de duivel.
Een doel veronderstelt een identiteit.
‘Zingeving en diepe verbintenis’ is de bijbehorende hechting.
Kun je altijd alles in het midden laten?
Er zijn momenten dat ‘er-wel-zijn’ noodzakelijk wordt, namelijk als je zelf aan het roer zit. Of op het moment dat je de behoefte krijgt om op de voorgrond te treden. Als de overgang van ‘niet-zijn’ naar ‘er-wel-zijn’ geen willekeurige sprong is, dan was er al een identiteit tijdens het ‘niet-zijn’. ‘Niet-zijn’ is dan de houding, waarbij je jouw identiteit niet tot uitdrukking brengt (dat laat je over aan anderen). Het is een vorm van individualisme (je eigen gang gaan) die zich beperkt tot de speelruimte in je eigen hoofd.
Het vereenvoudigt de zaak, als je niet zelf voortdurend onnodig doordramt. Toch vind ik het beeld, dat een ieder op zijn wijze de zaken krom opvat, en de conflicten vermijdt door erover te zwijgen, ook onbevredigend. Het beperkt de communicatie. Daar hoort een rotsvast geloof bij, dat je het zelf al voldoende goed opvat, in zover als het er toedoet.
Een taak, die met zich meebrengt dat je ‘de deugden’ met voeten treedt, moet je wel weigeren. De deugden zijn het houvast.
Juist over ‘de deugden’ verschillen mensen eindeloos van mening.
Het politiek-economisch-religieuze is een rationalisatie daarvan.
-------------------
Bij de oude Taoisten heb ik de indruk, dat voor hen de dagelijkse praktijk van hun traditionele ambachten, naar hun idee ook deel uitmaakt van de eeuwige Tao. Daarmee is de ervaring van zin en zinnig grotendeels al beslecht. Als dat staat als een huis, kun je al het andere in het midden laten. Het lijkt logisch om de alledaagse praktijk als houvast te nemen, maar de alledaagse praktijk is zo veranderlijk gebleken, dat het geen geloofwaardig houvast meer is.
Ik speel even voor de advocaat van de duivel.
'Het rationele' veronderstelt een doel.quote:Het is volledig natuurlijk om het rationele te laten prevaleren boven dierlijke driften, het is naar mijn mening ook dat wat ons doet onderscheiden van onze mede-aardelingen.
Een doel veronderstelt een identiteit.
De ontwikkeling van ‘deugden + geweten’ is de vorming van een identiteit.quote:Het valt vanzelf weg wanneer we als individu voldoende geestelijk ontwikkeld zijn.
Als geweten en deugden goed ontwikkeld zijn word het erg moeilijk om nog een gewelddadige houding naar mede-wezens en moeder-aarde te hebben, dan leeft vooral zingeving en diepe verbintenis met dat wat ons omgeeft.
Wie wil ingrijpen is niets anders dan een gewelddadige wereldverbeteraar.
Dan komen we weer bij opgelegde 'orde' op een ongeordende geest.
‘Zingeving en diepe verbintenis’ is de bijbehorende hechting.
Iedereen laat ook zaken in het midden.quote:Een mooie vraag dit.
Persoonlijk; mezelf, vanuit eigen inzicht door interactie en observeren vanuit een 'niet zijn', daarmee bedoel ik 'niet de behoefte hebben om op de voorgrond te treden".
Natuurlijk is het gevormd, maar op eigen kracht en dus niet op gezag aangenomen.
Misvormd? misschien, toch, de zingeving en verbondenheid is mij inziend heel wat rationeler dan onze vernielzucht op het pad naar meer invloed/macht/rijkdom/ enzoverder.
Kun je altijd alles in het midden laten?
Er zijn momenten dat ‘er-wel-zijn’ noodzakelijk wordt, namelijk als je zelf aan het roer zit. Of op het moment dat je de behoefte krijgt om op de voorgrond te treden. Als de overgang van ‘niet-zijn’ naar ‘er-wel-zijn’ geen willekeurige sprong is, dan was er al een identiteit tijdens het ‘niet-zijn’. ‘Niet-zijn’ is dan de houding, waarbij je jouw identiteit niet tot uitdrukking brengt (dat laat je over aan anderen). Het is een vorm van individualisme (je eigen gang gaan) die zich beperkt tot de speelruimte in je eigen hoofd.
Het vereenvoudigt de zaak, als je niet zelf voortdurend onnodig doordramt. Toch vind ik het beeld, dat een ieder op zijn wijze de zaken krom opvat, en de conflicten vermijdt door erover te zwijgen, ook onbevredigend. Het beperkt de communicatie. Daar hoort een rotsvast geloof bij, dat je het zelf al voldoende goed opvat, in zover als het er toedoet.
Een tactiek.quote:De scheidende houding is vooral door identificatie met, politiek-economisch-religieus zijn we tot op het bot verdeeld.
Uit die verdeeldheid ontstaan conflicten waaruit geweld voortvloeit.
De wereld is niet zwart wit, neem bijvoorbeeld het vraagstuk god, je kunt naast overtuigd zijn van het wel of niet bestaan van god ook de vraag open laten en daarmee de mogelijkheid tot verdere verdieping in het vraagstuk open houden.
Zo zie ik het ook met deze materie, ik sta heel anders in het leven dan mijn medemens, toch is dat geen probleem omdat ik dit alles in mijn dagelijkse wandel lekker open laat.
Alzo kan ik met iedereen prima door een deur.
Een taak, die met zich meebrengt dat je ‘de deugden’ met voeten treedt, moet je wel weigeren. De deugden zijn het houvast.
Juist over ‘de deugden’ verschillen mensen eindeloos van mening.
Het politiek-economisch-religieuze is een rationalisatie daarvan.
-------------------
Bij de oude Taoisten heb ik de indruk, dat voor hen de dagelijkse praktijk van hun traditionele ambachten, naar hun idee ook deel uitmaakt van de eeuwige Tao. Daarmee is de ervaring van zin en zinnig grotendeels al beslecht. Als dat staat als een huis, kun je al het andere in het midden laten. Het lijkt logisch om de alledaagse praktijk als houvast te nemen, maar de alledaagse praktijk is zo veranderlijk gebleken, dat het geen geloofwaardig houvast meer is.
The view from nowhere.
Rede, wat is op het moment het juiste om te doen.quote:
Reactie op post #283 van Bedachtzaam
Ik speel even voor de advocaat van de duivel.
[..]
'Het rationele' veronderstelt een doel.
Een doel veronderstelt een identiteit.
Dat is natuurlijk gebaseerd op inzicht, niet zozeer een doel naar mijn mening.
Een doel zie ik meer als iets dat men uitzet en vervolgens naar de gewenste uitkomst toe werkt.
Natuurlijk is er sprake van identiteit, ik ben ik, jij bent jij.
Identiteit maar geen identificatie met.
Identiteit maar geen identificatie met, geen hechting maar verbonden zijn, we staan namelijk niet los van de natuur, we zijn deel van de natuur.quote:De ontwikkeling van ‘deugden + geweten’ is de vorming van een identiteit.
‘Zingeving en diepe verbintenis’ is de bijbehorende hechting.
Er is altijd sprake van identiteit, of je nu op de voorgrond treedt of niet, het 'niet zijn' wil niet zeggen de afwezigheid van identiteit, het betekent slechts dat je alles laat zijn zoals het zich voltrekt.quote:Iedereen laat ook zaken in het midden.
Kun je altijd alles in het midden laten?
Er zijn momenten dat ‘er-wel-zijn’ noodzakelijk wordt, namelijk als je zelf aan het roer zit. Of op het moment dat je de behoefte krijgt om op de voorgrond te treden. Als de overgang van ‘niet-zijn’ naar ‘er-wel-zijn’ geen willekeurige sprong is, dan was er al een identiteit tijdens het ‘niet-zijn’. ‘Niet-zijn’ is dan de houding, waarbij je jouw identiteit niet tot uitdrukking brengt (dat laat je over aan anderen). Het is een vorm van individualisme (je eigen gang gaan) die zich beperkt tot de speelruimte in je eigen hoofd.
Het vereenvoudigt de zaak, als je niet zelf voortdurend onnodig doordramt. Toch vind ik het beeld, dat een ieder op zijn wijze de zaken krom opvat, en de conflicten vermijdt door erover te zwijgen, ook onbevredigend. Het beperkt de communicatie. Daar hoort een rotsvast geloof bij, dat je het zelf al voldoende goed opvat, in zover als het er toedoet.
Laat mensen vrij in hun doen en laten, laat ze geloven, vallen en opstaan, sta gewoon klaar indien je hulp gewenst is en je ook voldoende kennis/inzicht hebt om te kunnen helpen.
En ja, als je in een leidende positie bent dan sta op de voorgrond en moet je regelen/plannen/beslissen, dan ben je degene die het vertrouwen geniet van hen die jou deze taken toevertrouwen.
Het is meer dat mensen niet worden gestimuleerd om alles in twijfel te trekken, zelf te onderzoeken, in tegendeel, men moet volgens de doctrine leven want anders de hel bijvoorbeeld.
Wellicht klinkt het hard als ik het over kleingeestigheid heb, maar het is geenzins denigrerend bedoeld.
Naar mijn mening is het juist een open geest houden (als je met tactiek doelt op de derde mogelijkheid).quote:Een tactiek.
Een taak, die met zich meebrengt dat je ‘de deugden’ met voeten treedt, moet je wel weigeren. De deugden zijn het houvast.
Juist over ‘de deugden’ verschillen mensen eindeloos van mening.
Het politiek-economisch-religieuze is een rationalisatie daarvan.
Een taak die ingaat tegen de grondbeginselen kun je inderdaad niet anders dan weigeren, deugd is naar mijn mening het fundament van ons wezen.
Stellig, zo beleef ik dat ook, ik kan niet anders dan volgens die grond handelen, maar het juiste doen is gemakkelijk gezegd terwijl het begrip 'het juiste doen' ook weer zal verschillen van mens tot mens.
Als deugd fundamenteel is in relatie tot onze medemens/medewezens/moederaarde dan moet 'het juiste doen' toch iets zijn als zorgdragen, verantwoord zijn en omzien naar.
Persoonlijk heb ik me nooit verdiept in de Tao of Taoïsten, dus daar kan ik niets over zeggen.quote:Bij de oude Taoisten heb ik de indruk, dat voor hen de dagelijkse praktijk van hun traditionele ambachten, naar hun idee ook deel uitmaakt van de eeuwige Tao. Daarmee is de ervaring van zin en zinnig grotendeels al beslecht. Als dat staat als een huis, kun je al het andere in het midden laten. Het lijkt logisch om de alledaagse praktijk als houvast te nemen, maar de alledaagse praktijk is zo veranderlijk gebleken, dat het geen geloofwaardig houvast meer is.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Reactie op post #285 van Bedachtzaam
De scheiding die je maakt tussen identiteit en identificatie is mij onduidelijk.
Iedere identiteit berust op identificatie. De identificatie met je eigen lichaam is het meest natuurlijk. Het is een rare kunstgreep om het niet te doen. Toch is alles uiteindelijk terug te voeren op niet-ik (‘ik’ bestaat uit ‘niet-ik’ elementen). Zonder identificatie geen eigen identiteit.
En omgekeerd. Iedere identificatie berust op je reeds gevormde identiteit. Je leert jezelf het beste kennen, door naar buiten te kijken, en te voelen wat het met je doet.
Je staat of leunt altijd ergens op. Onthechting berust op het verwerven van een alternatieve basis. Je kunt niet iets loslaten, zonder je ergens anders aan vast te kunnen houden. Het ontwikkelen van een onafhankelijk en vaardig zelf, berust op het verwerven van een goed inzicht en nuttige vaardigheden. Die moet je je eerst eigen maken (inlijven), om er vervolgens gebruik van te kunnen maken (uitbaten). Functionele onthechting lijkt synoniem met zelfstandigheid. Emotionele onthechting lijkt tegengesteld aan ‘je verbonden voelen met’.
Een beperkte doctrine / routine is inderdaad kleingeestig. Functioneren is niet hetzelfde als begrijpen. Het is veel beperkter. Als je alleen mag functioneren in een voorgekookt kader, dan word je begrensd en beperkt. In onze samenleving is het onderwijs grotendeels beperkt tot het aanleren van praktische know-how, om zo snel mogelijk te kunnen worden ingezet in de economische productie (het alles omvattende kader), die competitief is opgezet (val erbuiten en je gaat dood).
Wat is een goede balans tussen het individu en zijn omgeving? Je in jezelf terugtrekken, is een scheidende houding. Een weloverwogen partiële terugtrekking, om de samenwerking te bevorderen, is voor je omgeving al misleidend. Hij leek er volledig achter te staan, maar stiekem, in zijn eigen hoofd, leven er onuitgesproken twijfels en bedenkingen. Je verantwoordelijk maken voor het algemene belang, is soms botsen met de bestaande praktijk.
--------------------------------
Als je een contour zou tekenen, zodat alles binnen de contour ‘ik’ is, en alles daarbuiten ‘niet-ik’, hoe ziet deze contour er dan uit? Behoort de maag tot ‘ik’ of ‘niet-ik’? Als je het hele lichaam rekent tot ‘niet-ik’ is er dan nog een ‘ik’? Als je het hele lichaam rekent tot ‘ik’, dan heb je alle bacteriën in je lichaam al geannexeerd.
Mag je jezelf een voetballer noemen, als voetbal een teamsport is, met een lange traditie? Voor dit type identificaties, moet je er een flink stuk van de wereld bij betrekken, om jezelf te kunnen identificeren. Zonder dit soort identificaties, wordt de identiteit van een mens kaal en leeg.
Hoe opener de geest, hoe minder vast omlijnt de identiteit. Een volledig open geest heeft geen identiteit. Zonder identiteit, geen geest. Wat resteert, is de onpersoonlijke werking van de wereld. Dat lijkt mij, als een levensfilosofie, onnatuurlijk.
Niet iedereen heeft een stevige basis. Heeft men die wel, dan lijkt het veel simpeler. Als je dement wordt, dan wankelt de basis, en probeer er dan nog maar eens wat van te bakken. Sommige mensen kampen van meet af aan met beperkingen (bovenop de algemene menselijke deelnemersbeperkingen). Niet behept met extra beperkingen, valt er meer te sturen en te kiezen. Heb je de natuurlijke beperkingen van je vroege jeugd reeds lang achter je gelaten, dan geloof je maar al te graag, dat je mag aannemen dat iemands identiteit staat als een huis. Dat het leven bestaat uit een wijs pad van identificatie naar onthechting, en in alle vrijheid wel of niet naar de voorgrond treden. Hoe hoger je die lat legt, hoe meer je uitgaat van een luxe positie.
Je kunt niet naar de gewenste uitkomst toewerken, zonder doel, alleen op basis van de rede. Logica alleen, heeft geen richting. Als je het gevoel hebt, dat de rede voldoende is, dan voeg je jezelf naar een reeds gegeven doelstelling.quote:Rede, wat is op het moment het juiste om te doen.
Dat is natuurlijk gebaseerd op inzicht, niet zozeer een doel naar mijn mening.
Een doel zie ik meer als iets dat men uitzet en vervolgens naar de gewenste uitkomst toe werkt.
Natuurlijk is er sprake van identiteit, ik ben ik, jij bent jij.
Identiteit maar geen identificatie met.
De scheiding die je maakt tussen identiteit en identificatie is mij onduidelijk.
Iedere identiteit berust op identificatie. De identificatie met je eigen lichaam is het meest natuurlijk. Het is een rare kunstgreep om het niet te doen. Toch is alles uiteindelijk terug te voeren op niet-ik (‘ik’ bestaat uit ‘niet-ik’ elementen). Zonder identificatie geen eigen identiteit.
En omgekeerd. Iedere identificatie berust op je reeds gevormde identiteit. Je leert jezelf het beste kennen, door naar buiten te kijken, en te voelen wat het met je doet.
Verbinding breidt je kernidentiteit verder uit. Verbinding is een gedeeltelijke identificatie met de rest. Bij een sterke verbinding ontstaat een grotere eenheid waarmee je vergroeit. Scheiding leidt tot fantoompijn. Kijk bijvoorbeeld naar mensen, die na een hele lange relatie, hun partner verliezen.quote:Identiteit maar geen identificatie met, geen hechting maar verbonden zijn, we staan namelijk niet los van de natuur, we zijn deel van de natuur.
Je staat of leunt altijd ergens op. Onthechting berust op het verwerven van een alternatieve basis. Je kunt niet iets loslaten, zonder je ergens anders aan vast te kunnen houden. Het ontwikkelen van een onafhankelijk en vaardig zelf, berust op het verwerven van een goed inzicht en nuttige vaardigheden. Die moet je je eerst eigen maken (inlijven), om er vervolgens gebruik van te kunnen maken (uitbaten). Functionele onthechting lijkt synoniem met zelfstandigheid. Emotionele onthechting lijkt tegengesteld aan ‘je verbonden voelen met’.
Als je alles laat zijn, zoals het zich voltrekt, dan identificeer je jezelf met de onpersoonlijke werking van de wereld. Of je plaatst jezelf erbuiten (dat is ook kleingeestig, want je maakt er toch deel vanuit).quote:Er is altijd sprake van identiteit, of je nu op de voorgrond treedt of niet, het 'niet zijn' wil niet zeggen de afwezigheid van identiteit, het betekent slechts dat je alles laat zijn zoals het zich voltrekt.
Laat mensen vrij in hun doen en laten, laat ze geloven, vallen en opstaan, sta gewoon klaar indien je hulp gewenst is en je ook voldoende kennis/inzicht hebt om te kunnen helpen.
En ja, als je in een leidende positie bent dan sta op de voorgrond en moet je regelen/plannen/beslissen, dan ben je degene die het vertrouwen geniet van hen die jou deze taken toevertrouwen.
Het is meer dat mensen niet worden gestimuleerd om alles in twijfel te trekken, zelf te onderzoeken, in tegendeel, men moet volgens de doctrine leven want anders de hel bijvoorbeeld.
Wellicht klinkt het hard als ik het over kleingeestigheid heb, maar het is geenzins denigrerend bedoeld.
Een beperkte doctrine / routine is inderdaad kleingeestig. Functioneren is niet hetzelfde als begrijpen. Het is veel beperkter. Als je alleen mag functioneren in een voorgekookt kader, dan word je begrensd en beperkt. In onze samenleving is het onderwijs grotendeels beperkt tot het aanleren van praktische know-how, om zo snel mogelijk te kunnen worden ingezet in de economische productie (het alles omvattende kader), die competitief is opgezet (val erbuiten en je gaat dood).
Wat is een goede balans tussen het individu en zijn omgeving? Je in jezelf terugtrekken, is een scheidende houding. Een weloverwogen partiële terugtrekking, om de samenwerking te bevorderen, is voor je omgeving al misleidend. Hij leek er volledig achter te staan, maar stiekem, in zijn eigen hoofd, leven er onuitgesproken twijfels en bedenkingen. Je verantwoordelijk maken voor het algemene belang, is soms botsen met de bestaande praktijk.
Sympathiseren, en een bijpassende constructieve houding, berust op de sociale natuur van de mens. Dat is, volgens mij, ook een identificatie met wereld, maar dan in meer persoonlijke belevingstermen. Je maakt deel uit van, bent afhankelijk van, en sympathiseert met de wereld om je heen. Dat voelt natuurlijk en juist. Het zal verschillen van mens tot mens. Als het teveel verschilt, dan voelt de omgeving niet meer natuurlijk en juist, en wordt 'het juiste doen' problematisch.quote:Naar mijn mening is het juist een open geest houden (als je met tactiek doelt op de derde mogelijkheid).
Een taak die ingaat tegen de grondbeginselen kun je inderdaad niet anders dan weigeren, deugd is naar mijn mening het fundament van ons wezen.
Stellig, zo beleef ik dat ook, ik kan niet anders dan volgens die grond handelen, maar het juiste doen is gemakkelijk gezegd terwijl het begrip 'het juiste doen' ook weer zal verschillen van mens tot mens.
Als deugd fundamenteel is in relatie tot onze medemens/medewezens/moederaarde dan moet 'het juiste doen' toch iets zijn als zorgdragen, verantwoord zijn en omzien naar.
--------------------------------
Als je een contour zou tekenen, zodat alles binnen de contour ‘ik’ is, en alles daarbuiten ‘niet-ik’, hoe ziet deze contour er dan uit? Behoort de maag tot ‘ik’ of ‘niet-ik’? Als je het hele lichaam rekent tot ‘niet-ik’ is er dan nog een ‘ik’? Als je het hele lichaam rekent tot ‘ik’, dan heb je alle bacteriën in je lichaam al geannexeerd.
Mag je jezelf een voetballer noemen, als voetbal een teamsport is, met een lange traditie? Voor dit type identificaties, moet je er een flink stuk van de wereld bij betrekken, om jezelf te kunnen identificeren. Zonder dit soort identificaties, wordt de identiteit van een mens kaal en leeg.
Hoe opener de geest, hoe minder vast omlijnt de identiteit. Een volledig open geest heeft geen identiteit. Zonder identiteit, geen geest. Wat resteert, is de onpersoonlijke werking van de wereld. Dat lijkt mij, als een levensfilosofie, onnatuurlijk.
Niet iedereen heeft een stevige basis. Heeft men die wel, dan lijkt het veel simpeler. Als je dement wordt, dan wankelt de basis, en probeer er dan nog maar eens wat van te bakken. Sommige mensen kampen van meet af aan met beperkingen (bovenop de algemene menselijke deelnemersbeperkingen). Niet behept met extra beperkingen, valt er meer te sturen en te kiezen. Heb je de natuurlijke beperkingen van je vroege jeugd reeds lang achter je gelaten, dan geloof je maar al te graag, dat je mag aannemen dat iemands identiteit staat als een huis. Dat het leven bestaat uit een wijs pad van identificatie naar onthechting, en in alle vrijheid wel of niet naar de voorgrond treden. Hoe hoger je die lat legt, hoe meer je uitgaat van een luxe positie.
The view from nowhere.
De verbeelding
Een foto is een afbeelding van de werkelijkheid. Maar wat wij zien, is meer dan een natuurgetrouwe afbeelding. Het is een onbewust actief geconstrueerde verbeelding. Het bevat interpretaties en gevoelswaarden die op de wereld worden geprojecteerd, vanuit de eigen natuur en aangeleerde betekenissen, en zo wordt de wereld geanimeerd. Wat hersenen doen is feitelijk het geval, de resulterende voorstelling van zaken is waarschijnlijk onjuist
Iemand die denkt, dat hij liever een gevulde maag heeft dan gebakken lucht, is als iemand die naar de bioscoop gaat om naar de filmprojector te kijken, in plaats van naar de film. Zonder filmprojector, geen film. Dat klopt. Maar als een film al waarde heeft, dan heeft de menselijke verbeelding die zeker. In zijn dromen leert de mens vliegen in plaats van te kruipen. Zonder enige verbeelding zit je op de kale planken.
In ons hoofd wordt er voortdurend gebouwd aan de inrichting en leefbaarheid van onze belevingswereld en zo creëren we nieuwe werkelijkheden, vergelijkbaar met fysiek handelen. Deze handelingsvrijheid, die zich afspeelt in je eigen hoofd, noemen we de verbeelding. Daarmee kun je afstand nemen van de bestaande situatie en andere mogelijkheden overwegen. Het leven vormgeven is onvermijdelijk een zaak van de verbeelding. Er zijn goede en slechte verbeeldingen, zoals ieder goed sprookjesboek leert.
De verbeelding heeft reële effecten. Het is beter om het een verbeelding te noemen, dan een illusie. Door ernaar te handelen, kunnen we verbeeldingen tastbaar maken in de wereld om ons heen. Veel sociale realiteiten zijn louter collectieve verbeeldingen, zoals Sinterklaas. Een deel van de deelnemers neemt de verbeelding van Sinterklaas voor waar aan. Voor hen is het een serieuze aangelegenheid (ze hebben bijvoorbeeld angst voor Sinterklaas). De rest neemt het niet zo serieus, maar speelt met deze collectieve verbeelding mee. Zoals Sinterklaas een betekenis, waarde en realiteit heeft voor alle deelnemers (maar niet dezelfde), zo is iedere menselijke betekenis of verbeelding een realiteit, en zo is ook een doelstelling een realiteit.
Je hebt een heel leven nodig om inzicht te krijgen in de werking van gevoelens en emoties. Emoties zijn reacties op de omgeving met een sturende, richting bepalende functie. Het zijn belangenbehartigers of wegwijzers. Passie is onderweg zijn met een ingebouwd kompas. Liefde is thuis zijn, intiem en vertrouwd. De frustratie, onmacht en woede die volgt uit een gesloten perspectief kan dodelijk zijn. Samen genomen, vertellen ze het verhaal over het levensgevoel van de mens en staan ze aan de wieg van zijn waarheden.
Vergis je niet in de werking van de neerwaartse en opwaartse spiraal. Er is een psychologie van opgang en een psychologie van neergang. Een psychologie van opgang is een gevolg van groei, van weerstand die niet breek en sterker maakt. Het is georiënteerd op de buitenwereld. Het is sociaal door zijn opgewekte, extraverte en actieve instelling. Het verbreedt en is gericht op uiterlijkheden en resultaat. Het neigt naar zelfgenoegzaamheid en hoogmoed en vergrijpt zich aan de wereld. Een psychologie van neergang is een gevolg van gebroken groei en schade. Het is georiënteerd op de binnenwereld. Het is sociaal door zijn begrip, mededogen en acceptatie. Het verdiept en is gericht op inzicht en samenhang. Het neigt naar melancholie en fatalisme en verwerpt de wereld. Beide psychologische bewegingen zijn een halve waarheid.
Zo wordt de mens gedreven door sentimenten, die hij moeilijk kan relativeren. Ze zijn het kompas waarop hij vaart, en de grond waarop al het andere wordt gewaardeerd. De wereld bezielen heeft iets leugenachtigs en deze leugen zit bij de mens ingebakken. Een inzicht dat verder reikt dan de eigen horizon, de grote communicatie waarin alles is zoals het is, een oordeel dat rechtvaardig is, wij mensen kunnen het nauwelijks waarmaken. Iedereen claimt het adjectief ‘realistisch’ voor zichzelf, voor zijn eigen gezichtspunt.
De grote literatuur is vaak somber en melancholisch. Het komt voort uit de afstandelijke blik van de verlatene, die geestelijk geen aansluiting meer vindt bij het alledaagse optimisme van de meerderheid. Die worsteling is een desoriëntatie en gaat gepaard met een verhoogd bewustzijnsniveau. Alles wat zich voordoet, grijpt wel ergens aan in de probleemstelling, en is daarmee problematisch geworden. Deze verhouding met de wereld is, vanuit zelfbehoud gezien, onhandig.
Handig is, je te richten naar de tijdsgeest en wat algemeen geldig en nuttig is. Binnen dit kader wordt het spel van de behoefte bevrediging gespeeld. Het spel vraag om praktisch, strategisch denken, niet om filosofische reflectie. Maar het alledaagse oppervlakte verkeer regelen is onvoldoende, en strategisch denken een blikvernauwing. Filosofische reflectie is een poging om tot een sluitend inzicht in de samenhang der dingen te komen, opdat de wereld ‘in haar ware gedaante’ wordt gezien.
Een foto is een afbeelding van de werkelijkheid. Maar wat wij zien, is meer dan een natuurgetrouwe afbeelding. Het is een onbewust actief geconstrueerde verbeelding. Het bevat interpretaties en gevoelswaarden die op de wereld worden geprojecteerd, vanuit de eigen natuur en aangeleerde betekenissen, en zo wordt de wereld geanimeerd. Wat hersenen doen is feitelijk het geval, de resulterende voorstelling van zaken is waarschijnlijk onjuist
Iemand die denkt, dat hij liever een gevulde maag heeft dan gebakken lucht, is als iemand die naar de bioscoop gaat om naar de filmprojector te kijken, in plaats van naar de film. Zonder filmprojector, geen film. Dat klopt. Maar als een film al waarde heeft, dan heeft de menselijke verbeelding die zeker. In zijn dromen leert de mens vliegen in plaats van te kruipen. Zonder enige verbeelding zit je op de kale planken.
In ons hoofd wordt er voortdurend gebouwd aan de inrichting en leefbaarheid van onze belevingswereld en zo creëren we nieuwe werkelijkheden, vergelijkbaar met fysiek handelen. Deze handelingsvrijheid, die zich afspeelt in je eigen hoofd, noemen we de verbeelding. Daarmee kun je afstand nemen van de bestaande situatie en andere mogelijkheden overwegen. Het leven vormgeven is onvermijdelijk een zaak van de verbeelding. Er zijn goede en slechte verbeeldingen, zoals ieder goed sprookjesboek leert.
De verbeelding heeft reële effecten. Het is beter om het een verbeelding te noemen, dan een illusie. Door ernaar te handelen, kunnen we verbeeldingen tastbaar maken in de wereld om ons heen. Veel sociale realiteiten zijn louter collectieve verbeeldingen, zoals Sinterklaas. Een deel van de deelnemers neemt de verbeelding van Sinterklaas voor waar aan. Voor hen is het een serieuze aangelegenheid (ze hebben bijvoorbeeld angst voor Sinterklaas). De rest neemt het niet zo serieus, maar speelt met deze collectieve verbeelding mee. Zoals Sinterklaas een betekenis, waarde en realiteit heeft voor alle deelnemers (maar niet dezelfde), zo is iedere menselijke betekenis of verbeelding een realiteit, en zo is ook een doelstelling een realiteit.
Je hebt een heel leven nodig om inzicht te krijgen in de werking van gevoelens en emoties. Emoties zijn reacties op de omgeving met een sturende, richting bepalende functie. Het zijn belangenbehartigers of wegwijzers. Passie is onderweg zijn met een ingebouwd kompas. Liefde is thuis zijn, intiem en vertrouwd. De frustratie, onmacht en woede die volgt uit een gesloten perspectief kan dodelijk zijn. Samen genomen, vertellen ze het verhaal over het levensgevoel van de mens en staan ze aan de wieg van zijn waarheden.
Vergis je niet in de werking van de neerwaartse en opwaartse spiraal. Er is een psychologie van opgang en een psychologie van neergang. Een psychologie van opgang is een gevolg van groei, van weerstand die niet breek en sterker maakt. Het is georiënteerd op de buitenwereld. Het is sociaal door zijn opgewekte, extraverte en actieve instelling. Het verbreedt en is gericht op uiterlijkheden en resultaat. Het neigt naar zelfgenoegzaamheid en hoogmoed en vergrijpt zich aan de wereld. Een psychologie van neergang is een gevolg van gebroken groei en schade. Het is georiënteerd op de binnenwereld. Het is sociaal door zijn begrip, mededogen en acceptatie. Het verdiept en is gericht op inzicht en samenhang. Het neigt naar melancholie en fatalisme en verwerpt de wereld. Beide psychologische bewegingen zijn een halve waarheid.
Zo wordt de mens gedreven door sentimenten, die hij moeilijk kan relativeren. Ze zijn het kompas waarop hij vaart, en de grond waarop al het andere wordt gewaardeerd. De wereld bezielen heeft iets leugenachtigs en deze leugen zit bij de mens ingebakken. Een inzicht dat verder reikt dan de eigen horizon, de grote communicatie waarin alles is zoals het is, een oordeel dat rechtvaardig is, wij mensen kunnen het nauwelijks waarmaken. Iedereen claimt het adjectief ‘realistisch’ voor zichzelf, voor zijn eigen gezichtspunt.
De grote literatuur is vaak somber en melancholisch. Het komt voort uit de afstandelijke blik van de verlatene, die geestelijk geen aansluiting meer vindt bij het alledaagse optimisme van de meerderheid. Die worsteling is een desoriëntatie en gaat gepaard met een verhoogd bewustzijnsniveau. Alles wat zich voordoet, grijpt wel ergens aan in de probleemstelling, en is daarmee problematisch geworden. Deze verhouding met de wereld is, vanuit zelfbehoud gezien, onhandig.
Handig is, je te richten naar de tijdsgeest en wat algemeen geldig en nuttig is. Binnen dit kader wordt het spel van de behoefte bevrediging gespeeld. Het spel vraag om praktisch, strategisch denken, niet om filosofische reflectie. Maar het alledaagse oppervlakte verkeer regelen is onvoldoende, en strategisch denken een blikvernauwing. Filosofische reflectie is een poging om tot een sluitend inzicht in de samenhang der dingen te komen, opdat de wereld ‘in haar ware gedaante’ wordt gezien.
The view from nowhere.
Klopt, er is dan ook niet werkelijk een doel, alles is immers erg betrekkelijk en veranderlijk.quote:
Reactie op post #285 van Bedachtzaam
[..]
Je kunt niet naar de gewenste uitkomst toewerken, zonder doel, alleen op basis van de rede. Logica alleen, heeft geen richting. Als je het gevoel hebt, dat de rede voldoende is, dan voeg je jezelf naar een reeds gegeven doelstelling.
Maar wanneer de situatie ernaar is, dan kan er naar een gewenste uitkomst toegewerkt worden en is er dus sprake van een richting en doelstelling.
We hebben een identiteit, ik ben bedachtzaam, jij bent deelnemer.quote:De scheiding die je maakt tussen identiteit en identificatie is mij onduidelijk.
Mensen binnen onze cirkel zullen ons ook direct herkennen aan ons uiterlijk als ze ons zien.
Jan Jansen, bijvoorbeeld, bekenden van Jan weten wie hij is en hoe hij er uit ziet, dat is zijn identiteit.
Met identificatie bedoel ik waarmee je je identificeert en associeert, ras-kleur-geloof-groep-stam-volk-vlag-politiek enzoverder.
Waar Jan in eerste instantie gewoon mens onder mensen is kan Jan zich bijvoorbeeld met bovenstaande identificeren en dan is Jan een christen/moslim/blanke/zwarte/rechts/links/nationalist.
Juist dat draagt bij aan de scheidende houding, was er eerst sprake van mensen onder elkaar, nu is er sprake van moslim tegenover de niet moslim, christen tegenover niet christen, blank tegenover zwart en vice versa, links en rechts, groep, stam, nationaliteiten met elk hun vlag/leger/eigen belangen.
Natuurlijk is het niet gelijk zo zwart wit, de extremen zijn er, zelfs in toenemende mate gegroeid naar mijn mening.
BLM, KKK, antifascisten, anarchisten, rechts extremisten, een groep die niets opheeft met de samenleving waarin ze leven, dat alles kan alleen maar vanuit associatie met datgene waarmee men zich identificeert en zich vervolgens afzet vanuit die positie.
Natuurlijk is het lichaam een deel van onze identiteit, het is ook slechts onze stoffelijke vorm waarmee en waardoor we ons zelf uitdrukken zolang dat lichaam in goede conditie is.quote:Iedere identiteit berust op identificatie. De identificatie met je eigen lichaam is het meest natuurlijk. Het is een rare kunstgreep om het niet te doen. Toch is alles uiteindelijk terug te voeren op niet-ik (‘ik’ bestaat uit ‘niet-ik’ elementen). Zonder identificatie geen eigen identiteit.
En omgekeerd. Iedere identificatie berust op je reeds gevormde identiteit. Je leert jezelf het beste kennen, door naar buiten te kijken, en te voelen wat het met je doet.
Hiermee wil ik niet zeggen dat we een ziel zouden zijn die incarneert bijvoorbeeld, tot nog toe is naar mijn mening regeneratie duizendmaal aannemelijker dan reïncarnatie.
Het ware zelf is misschien wel de bezieling nog voordat puur vervuild wordt met allerlei wereldse invloeden.
Kun je uiteenzetten wat je bedoelt met (‘ik’ bestaat uit ‘niet-ik’ elementen) of heb ik een post in dit topic gemist waarin je dat uiteen zet?
We zijn meer en meer onthecht van onze wortels, de natuur waar we deel van zijn.quote:Verbinding breidt je kernidentiteit verder uit. Verbinding is een gedeeltelijke identificatie met de rest. Bij een sterke verbinding ontstaat een grotere eenheid waarmee je vergroeit. Scheiding leidt tot fantoompijn. Kijk bijvoorbeeld naar mensen, die na een hele lange relatie, hun partner verliezen.
Je staat of leunt altijd ergens op. Onthechting berust op het verwerven van een alternatieve basis. Je kunt niet iets loslaten, zonder je ergens anders aan vast te kunnen houden. Het ontwikkelen van een onafhankelijk en vaardig zelf, berust op het verwerven van een goed inzicht en nuttige vaardigheden. Die moet je je eerst eigen maken (inlijven), om er vervolgens gebruik van te kunnen maken (uitbaten). Functionele onthechting lijkt synoniem met zelfstandigheid.
De verbondenheid was altijd al, we moesten slechts terug naar onze wortels om gewaar te zijn.
Juist de wereld die we scheppen zie ik als de alternatieve basis waardoor we onthecht raken.
Alles komt en gaat, je hechten aan iets dat tijdelijk is doet lijden.quote:Emotionele onthechting lijkt tegengesteld aan ‘je verbonden voelen met’.
Maar leven is tijdloos, cycli na cycli genieten we het jonge leven in de lente en het grote sterven in het najaar.
Niet iedereen zal het zo zien maar zij die mij voor gegaan zijn, zijn niet meer en het leven gaat gewoon door zonder hen, ik sta er dan ook niet lang bij stil.
Dat klinkt misschien hard en liefdeloos, zolang ik maar in de spiegel kan kijken en zeggen dat ik hen goed bijgestaan heb, er voor ze ben geweest toen ze er nog iets aan hadden.
Dan is er het aardse zijn.quote:Als je alles laat zijn, zoals het zich voltrekt, dan identificeer je jezelf met de onpersoonlijke werking van de wereld. Of je plaatst jezelf erbuiten (dat is ook kleingeestig, want je maakt er toch deel vanuit).
Ruimte laten, opdat men de vrijheid heeft om van fouten te leren.quote:Een beperkte doctrine / routine is inderdaad kleingeestig. Functioneren is niet hetzelfde als begrijpen. Het is veel beperkter. Als je alleen mag functioneren in een voorgekookt kader, dan word je begrensd en beperkt. In onze samenleving is het onderwijs grotendeels beperkt tot het aanleren van praktische know-how, om zo snel mogelijk te kunnen worden ingezet in de economische productie (het alles omvattende kader), die competitief is opgezet (val erbuiten en je gaat dood).
Wat is een goede balans tussen het individu en zijn omgeving? Je in jezelf terugtrekken, is een scheidende houding. Een weloverwogen partiële terugtrekking, om de samenwerking te bevorderen, is voor je omgeving al misleidend. Hij leek er volledig achter te staan, maar stiekem, in zijn eigen hoofd, leven er onuitgesproken twijfels en bedenkingen. Je verantwoordelijk maken voor het algemene belang, is soms botsen met de bestaande praktijk.
Discipline word volgens mij vooral opgevat als conform de norm zijn, wie dat niet is heeft niet genoeg of geen discipline, voor mij betekent discipline vooral 'bekwamen door te zien en doen' zoals dat ook wel in een sport uitgedrukt wordt, hij of zij beheerst die discipline.
Dat is niet aan te leren, dat kan alleen verkregen worden door zien en doen.
Dan is daar evens het diepe begrip omdat men op eigen kracht tot de essentie kan doordringen.
quote:Sympathiseren, en een bijpassende constructieve houding, berust op de sociale natuur van de mens. Dat is, volgens mij, ook een identificatie met wereld, maar dan in meer persoonlijke belevingstermen. Je maakt deel uit van, bent afhankelijk van, en sympathiseert met de wereld om je heen. Dat voelt natuurlijk en juist. Het zal verschillen van mens tot mens. Als het teveel verschilt, dan voelt de omgeving niet meer natuurlijk en juist, en wordt 'het juiste doen' problematisch.
--------------------------------
Als je een contour zou tekenen, zodat alles binnen de contour ‘ik’ is, en alles daarbuiten ‘niet-ik’, hoe ziet deze contour er dan uit? Behoort de maag tot ‘ik’ of ‘niet-ik’? Als je het hele lichaam rekent tot ‘niet-ik’ is er dan nog een ‘ik’? Als je het hele lichaam rekent tot ‘ik’, dan heb je alle bacteriën in je lichaam al geannexeerd.
Mag je jezelf een voetballer noemen, als voetbal een teamsport is, met een lange traditie? Voor dit type identificaties, moet je er een flink stuk van de wereld bij betrekken, om jezelf te kunnen identificeren. Zonder dit soort identificaties, wordt de identiteit van een mens kaal en leeg.
Hoe opener de geest, hoe minder vast omlijnt de identiteit. Een volledig open geest heeft geen identiteit. Zonder identiteit, geen geest. Wat resteert, is de onpersoonlijke werking van de wereld. Dat lijkt mij, als een levensfilosofie, onnatuurlijk.
Niet iedereen heeft een stevige basis. Heeft men die wel, dan lijkt het veel simpeler. Als je dement wordt, dan wankelt de basis, en probeer er dan nog maar eens wat van te bakken. Sommige mensen kampen van meet af aan met beperkingen (bovenop de algemene menselijke deelnemersbeperkingen). Niet behept met extra beperkingen, valt er meer te sturen en te kiezen. Heb je de natuurlijke beperkingen van je vroege jeugd reeds lang achter je gelaten, dan geloof je maar al te graag, dat je mag aannemen dat iemands identiteit staat als een huis. Dat het leven bestaat uit een wijs pad van identificatie naar onthechting, en in alle vrijheid wel of niet naar de voorgrond treden. Hoe hoger je die lat legt, hoe meer je uitgaat van een luxe positie.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Het woordje 'gewenst' is cruciaal. Het kan de verkeerde kant opgaan (niet ieder individu heeft daar dezelfde invloed op). Daarin meelopen is dan ongewenst.quote:Op zaterdag 9 september 2017 05:05 schreef bedachtzaam het volgende:
[..]
Klopt, er is dan ook niet werkelijk een doel, alles is immers erg betrekkelijk en veranderlijk.
Maar wanneer de situatie ernaar is, dan kan er naar een gewenste uitkomst toegewerkt worden en is er dus sprake van een richting en doelstelling.
Dit hele topic gaat over het begrip 'in', om het begrip 'identiteit' duidelijker te maken. Iemands identiteit is onvoldoende duidelijk gemaakt met de naam Jan, of het herkenbare uiterlijk van Jan. 'Gewoon mens' is ook vaag. De labels die jij noemt, waarmee sommige mensen zich identificeren, zijn goedkope manieren om het begrip identiteit te verduidelijken. Allemaal aanwijzingen dat mensen zich geen raad weten met het begrip 'identiteit'.quote:We hebben een identiteit, ik ben bedachtzaam, jij bent deelnemer.
Mensen binnen onze cirkel zullen ons ook direct herkennen aan ons uiterlijk als ze ons zien.
Jan Jansen, bijvoorbeeld, bekenden van Jan weten wie hij is en hoe hij er uit ziet, dat is zijn identiteit.
Met identificatie bedoel ik waarmee je je identificeert en associeert, ras-kleur-geloof-groep-stam-volk-vlag-politiek enzoverder.
Waar Jan in eerste instantie gewoon mens onder mensen is kan Jan zich bijvoorbeeld met bovenstaande identificeren en dan is Jan een christen/moslim/blanke/zwarte/rechts/links/nationalist.
Juist dat draagt bij aan de scheidende houding, was er eerst sprake van mensen onder elkaar, nu is er sprake van moslim tegenover de niet moslim, christen tegenover niet christen, blank tegenover zwart en vice versa, links en rechts, groep, stam, nationaliteiten met elk hun vlag/leger/eigen belangen.
Natuurlijk is het niet gelijk zo zwart wit, de extremen zijn er, zelfs in toenemende mate gegroeid naar mijn mening.
BLM, KKK, antifascisten, anarchisten, rechts extremisten, een groep die niets opheeft met de samenleving waarin ze leven, dat alles kan alleen maar vanuit associatie met datgene waarmee men zich identificeert en zich vervolgens afzet vanuit die positie.
Wat is 'het ware zelf' voordat het wordt gevormd door allerlei wereldse invloeden?quote:Natuurlijk is het lichaam een deel van onze identiteit, het is ook slechts onze stoffelijke vorm waarmee en waardoor we ons zelf uitdrukken zolang dat lichaam in goede conditie is.
Hiermee wil ik niet zeggen dat we een ziel zouden zijn die incarneert bijvoorbeeld, tot nog toe is naar mijn mening regeneratie duizendmaal aannemelijker dan reïncarnatie.
Het ware zelf is misschien wel de bezieling nog voordat puur vervuild wordt met allerlei wereldse invloeden.
Kun je uiteenzetten wat je bedoelt met ('ik' bestaat uit 'niet-ik' elementen) of heb ik een post in dit topic gemist waarin je dat uiteen zet?
Dat idee is een impliciet geloof in de ziel.
'ik' bestaat uit 'niet-ik' elementen betekent dat de ziel niet bestaat.
Jij en je bezieling zijn ontstaan.
Van de bevruchte eicel waarmee het allemaal begon, was de eicel van je moeder en de zaadcel van je vader.
Alles wat je bent, is ontstaan uit elementen, die geen van alle 'jij' waren.
Pas als je voldoende gevormd bent om zelf iets te kunnen, komt er iets uit dat jijzelf doet.
Eenmaal zover, gebruiken mensen hun identiteit als een gegeven uitgangspunt.
Ze vergeten daarbij hoezeer het toevalligerwijs is ontstaan.
Veel mensen, die niet in een ziel geloven, grossieren daarom in waarheden, die alleen mogelijk zijn als de mens een ziel had.
Ze veronderstellen een identiteit die staat, of naar eigen keuze is in te richten, binnen een werkbare situatie.
Wat is een werkbare situatie?
Het hangt af van hun identiteit, wat ze ervaren als (on)werkbaar en (on)gewenst.
Als het onwerkbaar en ongewenst is, dan zijn ze daar ook ongelukkig mee.
Als het werkbaar en gewenst is voor hun, dan begrijpen ze niet dat dit voor een ander anders kan zijn.
Omdat ze dit niet begrijpen, praten ze over de kunst van het omgaan met situaties.
Bij dat omgaan met situaties, blijkt hun identiteit passend en de globale orde geen probleem.
Hoe ligt dat voor anderen?
Jij praat alsof een samenleving ideologieloos zou kunnen zijn.
Maar een ideologie is het verhaal dat een samenleving gebruikt om situaties te beoordelen.
Het geeft vorm aan de samenleving, die niet vormloos kan zijn.
De bevolking heeft belang bij een goede invulling daarvan.
De titel van dit topic stelt de vraag of het beter kan.
Jij beantwoordt de vraag met een individuele levenshouding.
Die levenshouding is een typische overlevingsstrategie, als je leeft onder een fout regime.
De wereld die we scheppen, is een marktsamenleving (neoliberalisme):quote:We zijn meer en meer onthecht van onze wortels, de natuur waar we deel van zijn.
De verbondenheid was altijd al, we moesten slechts terug naar onze wortels om gewaar te zijn.
Juist de wereld die we scheppen zie ik als de alternatieve basis waardoor we onthecht raken.
- de reductie van alles tot de wet van vraag en aanbod
- geen groep of afbakening van de groep
- dat maakt de sociale organisatie van de groep onmogelijk, waaronder democratische besluitvorming
- geen publiek debat, maar een massale desinformatie (een ieder manipuleert naargelang zijn belang)
- het uitrollen van een marktideologie (in de vorm van pro-markt propaganda)
- een machtsoverheveling van publiek naar privaat (dmv privatisering en wetgeving)
- een massale (legale) diefstal via de constructie van de instituties
- individualisering, die de sociale samenhang verbreekt
- het afdwingen van een specifieke identiteit (het opportunistische marktmens).
- de deugden (zoals jij ze ziet) passen er niet in
Dat zijn geen zinnige voorwaarden voor een gezonde identiteitsvorming
Dat is de kringloopgedachte, waarbinnen alles komt en gaat.quote:Alles komt en gaat, je hechten aan iets dat tijdelijk is doet lijden.
Maar leven is tijdloos, cycli na cycli genieten we het jonge leven in de lente en het grote sterven in het najaar.
Niet iedereen zal het zo zien maar zij die mij voor gegaan zijn, zijn niet meer en het leven gaat gewoon door zonder hen, ik sta er dan ook niet lang bij stil.
Dat klinkt misschien hard en liefdeloos, zolang ik maar in de spiegel kan kijken en zeggen dat ik hen goed bijgestaan heb, er voor ze ben geweest toen ze er nog iets aan hadden.
Het is echter niet voldoende voor een levensfilosofie.
Voor een levensfilosofie is het leven vormgeven onvermijdelijk.
Als je iedere bewust gerichte vormgeving als hechting typeert, dan laat je dit over aan anderen.
Laat je het over aan anderen, dan kun je altijd nog proberen rationeel handelen binnen hun doelstellingen.
Zijn die doelstellingen strijdig met jouw deugden, dan heb je anderen de ruimte gegeven jou ondergeschikt te maken aan hun belangen.
En dat is?quote:Dan is er het aardse zijn.
Niets is uitgesloten.
Je hebt niets beschermd of verdedigd.
Leren kruipen?
Het kost tijd om een discipline te leren beheersen.quote:Ruimte laten, opdat men de vrijheid heeft om van fouten te leren.
Discipline word volgens mij vooral opgevat als conform de norm zijn, wie dat niet is heeft niet genoeg of geen discipline, voor mij betekent discipline vooral 'bekwamen door te zien en doen' zoals dat ook wel in een sport uitgedrukt wordt, hij of zij beheerst die discipline.
Dat is niet aan te leren, dat kan alleen verkregen worden door zien en doen.
Dan is daar evens het diepe begrip omdat men op eigen kracht tot de essentie kan doordringen.
Bij de tijd dat je dit hebt bereikt, kan de nieuw opgekomen ideologie het waardeloos verklaren.
In een marktsamenleving betekent dit, dat de marktwaarde ervan nul is.
In een marktsamenleving heb je dan gefaald en dat is laakbaar.
'Bekwamen door te zien en doen' en daarin slagen, kan dus ook verkeerd aflopen.
Volgens jou moet je dan altijd meebewegen.
Bij het kleien kun je nog kiezen of het een bloempot of een bord wordt.
Als het klei eenmaal gebakken is niet meer.
-------------------------------------------
Lokaal / globaal
Natuurkundige theorieën kunnen in een lokale en globale vorm worden geformuleerd. Exact dezelfde theorie oogt in de lokale vorm heel anders dan in de globale vorm. Daaruit blijkt:
Lokale wetmatigheden staan niet los van globale wetmatigheden, ze zijn identiek.
Dat geldt ook voor het leven. Je kunt een lokale doelstelling niet gemakkelijk leven, binnen een globaal geldende ideologie die dat afstraft. Je kunt vaak jezelf niet staande houden, zonder te mee te bewegen met de globaal geldende ideologie. Als die ideologie niet deugd wordt het collaboreren. Onthechting, als je deze gebruikt om hierin de kool en de geit te sparen, is een tactiek. Het wordt pas meer dan een tactiek, als je gebruikt maakt van de illusie dat:
- iedereen al staat (de kernidentiteit is een gegeven, Jan = Jan)
- het iedereen altijd past (iedereen kan zijn identiteit altijd ombouwen tot dat wat wordt verlangd)
Dat is een illusie.
Men ontkomt niet aan de vraag naar de gewenste vorm van de samenleving.
Dat kun je alleen samen uitmaken, en dat vereist een publiek debat.
De marktsamenleving is ons opgedrongen buiten het publieke debat om.
Het verplaatst de macht van de democratie naar het kapitaal / bedrijfsleven.
Niet iedere invulling is mogelijk. Hoezeer identiteiten ook kunnen variëren, het kan niet alles zijn (geen spin of een merel). De menselijke 'identiteit' is een vaag begrip. Het is van belang, niemand kent daarin zichzelf, het vraagt om onderzoek.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 10-09-2017 01:52:50 ]
The view from nowhere.
Als we wat meer de nadruk zoden leggen om hoe wij ons innerlijk kunnen verbeteren en niet ons werk of status in de maatschappij.
We worden hier opgevoed met de gedachte dat we productief moeten zijn voor de economie, maar we geven helemaal geen aandacht meer aan hoe wij ons moeten gedragen. Ook wordt er teveel nadruk gelegd op zaken die juist erg slecht zijn voor de harmonie in de samenleving.
We worden hier opgevoed met de gedachte dat we productief moeten zijn voor de economie, maar we geven helemaal geen aandacht meer aan hoe wij ons moeten gedragen. Ook wordt er teveel nadruk gelegd op zaken die juist erg slecht zijn voor de harmonie in de samenleving.
Dat is mijn hele insteek maar dat schijnt nogal raar te zijn want dan is de marktwaarde 0.quote:
Als we wat meer de nadruk zoden leggen om hoe wij ons innerlijk kunnen verbeteren en niet ons werk of status in de maatschappij.
We worden hier opgevoed met de gedachte dat we productief moeten zijn voor de economie, maar we geven helemaal geen aandacht meer aan hoe wij ons moeten gedragen. Ook wordt er teveel nadruk gelegd op zaken die juist erg slecht zijn voor de harmonie in de samenleving.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Maar hoe krijg je de tendens van winstmaximalisatie en effectiviteit om naar nut en compassie?quote:
Als we wat meer de nadruk zoden leggen om hoe wij ons innerlijk kunnen verbeteren en niet ons werk of status in de maatschappij.
We worden hier opgevoed met de gedachte dat we productief moeten zijn voor de economie, maar we geven helemaal geen aandacht meer aan hoe wij ons moeten gedragen. Ook wordt er teveel nadruk gelegd op zaken die juist erg slecht zijn voor de harmonie in de samenleving.
Ach het kan best beide, maar dat gaat niet zomaar. Er zou een cultuur omslag plaats moeten vinden, maar dat zou niet goed bevallen in individualistische landen.quote:
[..]
Dat is mijn hele insteek maar dat schijnt nogal raar te zijn want dan is de marktwaarde 0.
Op
Wat nog maar eens onderstreept dat het allemaal erg betrekkelijk en veranderlijk is, daar passen we dus op aan of moeten het uiteindelijk loslaten.quote:
[..]
Het woordje 'gewenst' is cruciaal. Het kan de verkeerde kant opgaan. Niet ieder individu heeft daar dezelfde invloed op. Daarin meelopen is dan ongewenst.
De persoonlijke identiteit bestaat uit gegevens en uiterlijk.quote:Dit hele topic gaat over het begrip 'in', om het begrip identiteit duidelijker te maken. Iemands identiteit is onvoldoende duidelijk gemaakt met de naam Jan, of het herkenbare uiterlijk van Jan.
'Gewoon mens' is ook vaag. De labels die jij noemt, waarmee sommige mensen zich identificeren, zijn goedkope manieren om het begrip identiteit te verduidelijken. Allemaal aanwijzingen dat mensen zich geen raad weten met het begrip 'identiteit'.
Door bekenden van Jan kan tot zekere hoogte misschien de individualiteit aan identiteit toegevoegd worden, 'aard van het beestje' voor zover dat zichtbaar is.
Identiteit is niet iets wat vast ligt, Jan leeft immers en verandert, zijn overtuigingen, gedrag, zijn individualiteit.
Dat zelf dat zich vanaf het prille begin vormt door zien en doen, in beginsel is alles interessant en proberen we van alles uit, uiteindelijk houden we ons bezig met datgene welke de meeste aantrekkingskracht op ons uitoefenen, dat is de bezieling.quote:Wat is 'het ware zelf' voordat het wordt gevormd door allerlei wereldse invloeden?
Dat idee is een impliciet geloof in de ziel.
Met een visie is niets mis, structuur is nodig om de samenleving vorm te geven, dat alles zou logisch en praktisch moeten zijn, het vloeit voort uit samen leven en samen doen.quote:'ik' bestaat uit 'niet-ik' elementen betekent dat de ziel niet bestaat.
Jij en je bezieling zijn ontstaan.
Van de bevruchte eicel waarmee het allemaal begon, was de eicel van je moeder en de zaadcel van je vader.
Alles wat je bent, is ontstaan uit elementen, die geen van alle 'jij' waren.
Pas als je voldoende gevormd bent om zelf iets te kunnen, komt er iets uit dat jijzelf doet.
Eenmaal zover, gebruiken mensen hun identiteit als een gegeven uitgangspunt.
Ze vergeten daarbij hoezeer het toevalligerwijs is ontstaan.
Veel mensen, die niet in een ziel geloven, grossieren daarom in waarheden, die alleen mogelijk zijn als de mens een ziel had.
Ze veronderstellen een identiteit die staat, binnen een werkbare situatie.
Wat is een werkbare situatie?
Het hangt af van hun identiteit, wat ze ervaren als (on)werkbaar en (on)gewenst.
Als het onwerkbaar en ongewenst is, dan zijn ze daar ongelukkig mee.
Als het werkbaar en gewenst is voor hun, dan begrijpen ze niet dat dit voor een ander anders kan zijn.
Omdat ze dit niet begrijpen, praten ze over de kunst van het omgaan met situaties.
Bij dat omgaan met situaties blijkt hun identiteit voldoende, en is de globale orde voor hun geen probleem.
Jij praat alsof een samenleving ideologieloos zou kunnen zijn.
Maar een ideologie is het verhaal dat een samenleving gebruikt om situaties te beoordelen.
Het geeft vorm aan de samenleving, die niet vormloos kan zijn.
De bevolking heeft belang bij een goede invulling daarvan.
De titel van dit topic stelt de vraag of het beter kan.
Jij beantwoordt de vraag met een individuele levenshouding.
Die levenshouding is typisch een overlevingsstrategie, als je leeft in een land met een fout regime.
Daar is echter weinig sprake van, de huidige samenleving is een puinzooi vol breuklijnen.
De opgelegde orde is als een dun laagje beschaving, maar daaronder vind je totale chaos die zo nu en dan naar de oppervlakte komt.
Dat is niet alleen in Nederland zo, ga oost of west, noord of zuid, overal tref je dezelfde puinzooi aan.
Ik beantwoord niet met een individuele levenshouding, ik beantwoord met individuele verantwoordelijkheid maar wellicht ben ik daar niet duidelijk genoeg in geweest.
We kunnen namelijk overal wel iets op verzinnen, het neemt de onderliggende chaos niet weg, die woekert gewoon voort.
Vandaar dat mijn antwoord is, omdat de onderliggende chaos tussen de oren van mensen zit en deze zo nu en dan zelfs gewelddadig tot uitdrukking komt is het ook aan mensen zelf, ieder voor zich om hun verantwoordelijkheid daar in te zien.
Dat gaat natuurlijk niet gebeuren, er is ook totaal geen stimulans die aanzet tot.
Ik ben wars van de wereld/samenleving veranderen, juist omdat het slechts bijdraagt aan dat wat het zo een puinzooi maakt.
Wat ik namelijk beter zou vinden, vindt een ander juist fout en loopt het gewoon omver.
Dat cirkeltje bewandelen we al eeuwen.
De vrije markt ideologie was de heilige graal in de jaren 80.quote:De wereld die we scheppen, is een marktsamenleving (neoliberalisme):
- reductie van alles tot de wet van vraag en aanbod
- geen groep of een afbakening van de groep
- dat maakt de sociale organisatie van de groep onmogelijk, waaronder democratische besluitvorming
- geen publiek debat meer, maar een massale desinformatie (een ieder manipuleert naar zijn belang)
- wel het uitrollen van een bijbehorende marktideologie (in de vorm van pro-markt propaganda)
- een machtsoverheveling van publiek naar privaat (dmv privatisering en wetgeving)
- een massale (legale) diefstal via de constructie van de instituties
- individualisering, die de sociale samenhang verbreekt
- het afdwingen van een specifieke identiteit (als opportunistisch marktmens).
- de deugden (zoals jij ze ziet) passen er niet in
Dat zijn geen zinnige voorwaarden voor een gezonde identiteitsvorming
De markt zou het veel beter kunnen dan de overheid en men wilde de Europese interne markt op.
Simpeler en goedkoper, kleinere overheid, nadat het nogal mis gegaan is lees ik hier en daar dat er op terug gekomen wordt.
De SP had er eens een goed stuk over, de scheidingslijn tussen publieke en private instellingen was volledig weggegumd.
Enerzijds word er flink verdiend aan instellingen die het publieke belang dienen, anderzijds staan we garant voor de verliezen van private instellingen.
Reorganisatie na reorganisatie, de staf meer, de werknemer minder voor meer of de laan uit.
Alles afbreken om te besparen, financiële zekerheid op de schop, de samenleving van morgen zal vast beter zijn...
Het is voldoende om praktisch te bouwen aan de samenleving, we leren al doende en uit de opgedane wijsheid ontstaat de vorm en filosofie.quote:Dat is de kringloopgedachte, waarbinnen alles komt en gaat.
Het is echter niet voldoende voor een levensfilosofie.
Voor een levensfilosofie is het leven vormgeven onvermijdelijk.
Als je iedere bewust gerichte vormgeving als hechting typeert, dan laat je dit over aan anderen.
Laat je het over aan anderen, dan kun je altijd nog proberen rationeel handelen binnen hun doelstellingen.
Zijn die doelstellingen strijdig met jouw deugden, dan heb je anderen de ruimte gegeven jou ondergeschikt te maken aan hun belangen.
Daar kunnen we op doorbouwen, onze verre voorouders waren heel ver, heel gecultiveerd, hun nalatenis blijkt echter te moeilijk, dat vraagt namelijk om aan het werk te gaan.
Toch vieren we elk jaar weer sinterklaas, halen een boom in huis, ontsteken vreugdevuren, maar doen dat vooral om vermaak, de betekenis doet er niet toe.
Voor ons is een simpele filosofie genoeg, als we onszelf maar kunnen vermaken en onze verlangens bevredigd worden.
Dat is simpelweg leven, genieten van de zonsopgang of ondergang bijvoorbeeld.quote:En dat is?
Niets is uitgesloten.
Je hebt niets beschermd of verdedigd.
Leren kruipen?
Leven is de les.quote:Het kost tijd om een discipline te leren beheersen.
Bij de tijd dat je dit hebt bereikt, kan de nieuw opgekomen ideologie, het waardeloos verklaren.
In een marktsamenleving betekent dit, dat de marktwaarde ervan nul is.
In een marktsamenleving heb je dan gefaald en dat is laakbaar.
'Bekwamen door te zien en doen' en daarin slagen, kan dus ook verkeerd aflopen.
Volgens jou moet je dan altijd meebewegen.
Bij het kleien kun je nog kiezen of het een bloempot of een bord wordt.
Als het klei eenmaal gebakken is niet meer.
Levenswijsheid is geen vast doel dat je kunt bereiken, als je aandachtig bent in je doen en laten tijdens interactie dan word je daar wijzer van en kun je het ook ten volle begrijpen.
Geen ideologie die dat waardeloos gaat verklaren, het is een geestelijke verrijking die vanzelfsprekend een marktwaarde van 0 heeft want het kan namelijk niet vermarkt worden.
Je zelf verwezenlijking haal je niet uit boeken, dan ben je slechts een conceptenspons.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Dan leg je die keuze wel heel erg gemakkelijk bij de ander neer. Mijnsinziens valt het prima te combineren. Arbeid adelt is een bekende uitdrukking, het stimuleert de persoonlijke ontwikkeling of biedt daar kansen toe.quote:
Als we wat meer de nadruk zoden leggen om hoe wij ons innerlijk kunnen verbeteren en niet ons werk of status in de maatschappij.
We worden hier opgevoed met de gedachte dat we productief moeten zijn voor de economie, maar we geven helemaal geen aandacht meer aan hoe wij ons moeten gedragen. Ook wordt er teveel nadruk gelegd op zaken die juist erg slecht zijn voor de harmonie in de samenleving.
Verder bestaan er geen harmonieuze samenlevingen. Net zo min dat mensen gelijk zijn aan elkaar. Dit soort idealen moet je als een denkbeeldig onkruid met wortel en tak wegrukken uit de tuinen der ratio.
Alleen de ratio is het pad tot harmonie en geluk. Idealisme is en blijft een gif voor het gezonde verstand. Er komt niets goeds uit, net zomin er iets goeds kan voortkomen uit valse beloften. Vroeg of laat zal de ratio het doorzien en er naar handelen. De vicieuze cirkel waar de mensheid nog steeds in gevangen zit.
Voor alle duidelijkheid, dat is niet mijn idee, maar wel die van de marktsamenleving (heeft het geen marktwaarde dan is het niks). Het is lastig om je ergens in te bekwamen of jezelf te cultiveren, als de samenleving alle kanten op springt. De omgeving, waarvan je afhankelijk bent, is niet betrouwbaar genoeg. Dat is het gevolg van al dat platvloerse marktje spelen.quote:
[..]
Dat is mijn hele insteek maar dat schijnt nogal raar te zijn want dan is de marktwaarde 0.
Met bekwamen bedoel ik niet alleen 'zien en doen', maar bijvoorbeeld, tien jaar wis- en natuurkunde studeren. Daarvan leer je logisch denken. Maar dat logisch denken wordt nergens gewaardeerd. Alleen als je daarmee mag aanschuiven in een baantje in het bedrijfsleven, of als mensen vermoeden dat het in consumenten producten, zoals Iphone, een rol speelt, lijkt het nog te mogen bestaan. Cultivering is iets, waarvoor je kan worden gestraft in een ongecultiveerde samenleving.
Daarom is de vorm van de samenleving belangrijk. Voor deze vorm is neergezet (en hij is neergezet) als een markt, was de chaos veel minder. Veel mensen schijnen te denken, dat concepten irrelevant of simpel zijn. Volgens mij geloven ze dat, omdat ze deze conceptuele wereld nauwelijks kennen, en daarom ook niet herkennen in wat er om hen heen gebeurd.
De marktideologie is overigens niet iets van de jaren 80. Het is toen begonnen, maar loopt in Nederland door tot 2010, voordat er uberhaupt kritiek op mogelijk werd. De zooi van vandaag is het gevolg van de periode 1980-2010, waarin de marktideologie is uitgedragen en de samenleving langs die lijnen is hervormd. Het heeft schijt aan iedere vorm van waarde, behalve marktwaarde. Het creeert de informatie chaos & politieke chaos, de opgefokte consumenten geilheid, etc ...
Je hebt gelijk in je post hieronder. Wat de ene mens opzet, schopt de andere overhoop.
The view from nowhere.
Ik vind Japan anders wel een mooi voorbeeld, maar ik zeg er gelijk al bij dat Japan zijn eigen problemen heeft.quote:
[..]
Dan leg je die keuze wel heel erg gemakkelijk bij de ander neer. Mijnsinziens valt het prima te combineren. Arbeid adelt is een bekende uitdrukking, het stimuleert de persoonlijke ontwikkeling of biedt daar kansen toe.
Verder bestaan er geen harmonieuze samenlevingen. Net zo min dat mensen gelijk zijn aan elkaar. Dit soort idealen moet je als een denkbeeldig onkruid met wortel en tak wegrukken uit de tuinen der ratio.
Alleen de ratio is het pad tot harmonie en geluk. Idealisme is en blijft een gif voor het gezonde verstand. Er komt niets goeds uit, net zomin er iets goeds kan voortkomen uit valse beloften. Vroeg of laat zal de ratio het doorzien en er naar handelen. De vicieuze cirkel waar de mensheid nog steeds in gevangen zit.
Mindfulness of others dus
