F&L Filosofie & Levensbeschouwing
Een plek om te discussiëren over filosofische vragen, filosofen, religieuze vraagstukken of religie en levensbeschouwing in het algemeen.
In post #181 gaf ik aan wat ik bedoel met symmetriseren. Het is een reactie op het verschil tussen jezelf en anderen. Je ervaart alleen wat je zelf meemaakt, etc ... Symmetriseren is daarop een eerste correctie.quote:Gelijkwaardigheid is een breed interpreteerbaar en tegelijk heel hol concept. Moet je eens zien hoe feministen 'gelijkwaardigheid' propageren of eigenlijk afdwingen middels positieve discriminatie en quota. Nog niet te spreken over zwarten en wat zij allemaal willen en eisen. Zonder gedwongen rassenvermenging ga je geen samenleving krijgen waar meerdere partijen zich gelijkwaardig zullen thuisvoelen.
We zijn natuurlijk ook niet allemaal identiek. Harmoniseren is reactie op een domme gelijkschakeling. Maar daarmee ben je er nog niet. Sympathiseren is nog een extra stap.
Dus inderdaad, het meest platte idee van 'iedereen is gelijk' is niet feitelijk waar. Gelijkwaardig hangt weer af van de waarde die ergens aan toekent, en dat hangt weer af van het doel dat je beoogd. Als de ander niet de begunstigde van jouw doelen is, dan heb je alleen zelf waarde.
Er is dus een hele platte versie van deze begrippen, die niemand zinnig acht, maar die je als stropop kunt gebruiken om alles van tafel te vegen. Alles van tafel, en het onbegrensde machtsspel, om je eigenbelang te dienen, kan beginnen. Dat wordt de volgende zwarte bladzijde van de geschiedenis.
Welke scheidslijn je aanbrengt of oplost, de ondermijning daarvan is alweer begonnen. De aangebrachte scheidslijn wordt ondergraven, en voor iedere opgeloste scheidslijn is al weer nieuwe in de maak.
De enige reden om hierin je mannetje te staan, is de vrees dat de ander anders over je heen loopt. Als iedereen zou stoppen met vechten, was het opgelost. Maar hoe weet je, of de ander ook stopt, als jijzelf stopt? En degene die dan niet gestopt is, wint.
Enige levensmoeheid kan helpen. Pas als je doorhebt dat je toch doodgaat, dat 'jezelf opwerken naar meer' onvermijdelijk doodloopt, en 'de paniek om te verliezen' zijn grip op je verliest, pas dan kun je beginnen er redelijk over na te denken.
Daarvoor schiet je onvermijdelijk in een paniek, zodra je je maar even voorstelt aan het kortste eindje te trekken. Gerechtvaardigde paniek, want de ander hoeft daarvoor alleen maar 'net zo gek te zijn als jezelf', en het gaat alweer mis.
Als iedereen zou stoppen met vechten, was het opgelost. Dus de enige oplossing is elkaar bevechten. En dat is destructief gedrag. Dus voor je doodgaat, is ook nog een hoop onnodige ellende. Het alternatief is beter, maar onmogelijk uitvoerbaar. Daarvoor zijn we te strategisch; domweg te slim.
The view from nowhere.
De groep en doelstellingen
De efficiëntste manier om een mens aan te sturen, is hem een doel te geven. Een doelgericht handelende mens werkt zich naar het doel toe, door al zijn kennis en vaardigheden uit te nutten. Het doel is het vaste punt of houvast. Als er obstakels zijn, dan moet je misschien omwegen bewandelen om het doel te bereiken. De ene mens is in staat zijn handelingen zo goed te coördineren, dat hij een ver verwijderd & complex doel weet te realiseren, en een ander heeft een beperkter, afgebakend doel nodig om op het goede punt uit te komen.
Bij dat streven hebben we van alles nodig, wat leidt tot allerlei subdoelen, strategieën en tijdpaden. Het groeit uit tot een manier van leven, waarmee je vergroeit. Dat is de menselijke zelforganisatie rond doelen en waarden, en daarmee krijgt ons leven een concrete vorm in de buitenwereld.
Het deelnemersperspectief berust op het asymmetrische gezichtspunt van de individuele deelnemer. Het versplintert de causale eenheid van de wereld tot een wirwar van gespecialiseerde praktijken, met al zijn leefsferen, rollen en deelbelangen.
Het leidt tot conflicten. Wat leidt tot verstoringen in de zelforganisatie van de deelnemer, rond doelstellingen en waarden. Teveel conflicten en verstoringen veroorzaakt psychische stress.
De zelforganisatie van een deelnemer rond doelen wordt versterkt, als de deelnemer zich met de omgeving (de tijdsgeest) meebeweegt. Dat leidt tot de zelforganisatie van de groep. In samenwerking met anderen ontstaat zo een nieuwe werkelijkheid, een sociale werkelijkheid rond de gemeenschappelijke doelen en de alledaagse bedrijvigheid. Binnen dat perspectief speel je rollen. Zo vormt zich een extern gedefinieerd, in de samenleving geïntegreerd zelf.
Het nastreven van een gemeenschappelijk doel integreert de groep. Het standaard voorbeeld is het strijden tegen een gemeenschappelijke vijand. Maar dat is destructief. De groep kan zich ook integreren rond constructieve gedeelde doelen. Als je de doelstellingen baseert op de natuurlijke belangen / behoeften van de mens, en deze abstraheert tot duurzame richtinggevende waarden, dan worden deze doelstellingen en waarden steeds reëler. Zo krijgen doelstellingen en waarden een schijnbaar objectief karakter.
Als je het doel deelt met velen, dan is de Waarheid en het Goede geen probleem. Dat kan heel misleidend zijn. In een zwaar geïdeologiseerde samenleving raakt een hele samenleving gevangen in een hardnekkige vorm van zelforganisatie. Een collectieve ontsporing. Generatie wisselingen lossen het probleem geleidelijk aan weer op.
Er wordt gewerkt aan alles dat de onafhankelijkheid van de deelnemer kan vergroten, zoals mechanisering, automatisering en financialisering (het financiële systeem gebruiken om de deelnemers van elkaar te ontkoppelen). Het streven naar autonomie is 'de wil tot ontkoppeling van de wereld en elkaar'. Het streven om een individu te worden, maakt deel uit van een doelloze collectieve zelforganisatie. Zelfs een water druppel op het glas is bezig een individu te zijn.
Een vrije regeldruppel worden, is al een soort ideaal. Ons ideaal is volledige autonomie en macht. Het vooronderstelt een complete ontkoppeling (autonomie) en beslissingsbevoegdheid (macht). De combinatie van autonomie en macht is tegenstrijdig.
Wij verkijken ons op het ideaal van volledige autonomie:
- Het creëert een enorme complexiteit. Dat wordt ervaren als obstructie (nog meer regels). Steeds fanatischer wordt de zoektocht naar autonomie.
- Een geïndividualiseerde samenleving is instabiel tav groepsvorming. Alles wat je alleen zelf kunt verdedigen, staat zwak. Ieder individu is onmachtig. Dat is een machtsmotief voor groepsvorming. Het bedrijfsleven en de politiek, die de liberale marktideologie uitdragen, organiseren zich suf.
Er is nog een optie. Net voor de handeling, is er slechts de wil tot, gebaseerd op een verbeelding van het mogelijke. Je kunt jezelf integreren rond een voorstelling van zaken en daarin volharden, los van iedere realisatie in de buitenwereld. Het zelf, als een eigenzinnig intern gecultiveerd willen, dat zich verzet tegen de inbedding in een sociale omgeving en de noodzakelijkheden van het zelfbehoud.
Zo kan een mens zijn gevoelens en gedachten integreren tot een wereldbeeld, onafhankelijk van concrete, praktische resultaten in de buitenwereld. Een spanning tussen het individu en zijn omgeving. Hoe minder de mens in de wereld geïntegreerd is, hoe onconventioneler zijn wereldbeeld wordt. Maar de menselijke verbeelding is nooit helemaal wereldvreemd en kan reële nieuwe inzichten opleveren.
Ook de wereld confronteert de deelnemer onophoudelijk met haar logica. Niet een logica van wensen en strategie, maar de logica van een onpersoonlijke mechanica, die aan onze doelen of wensen geen boodschap heeft. Dat wordt, voor iedere individuele deelnemer, uiteindelijk zijn dood.
De efficiëntste manier om een mens aan te sturen, is hem een doel te geven. Een doelgericht handelende mens werkt zich naar het doel toe, door al zijn kennis en vaardigheden uit te nutten. Het doel is het vaste punt of houvast. Als er obstakels zijn, dan moet je misschien omwegen bewandelen om het doel te bereiken. De ene mens is in staat zijn handelingen zo goed te coördineren, dat hij een ver verwijderd & complex doel weet te realiseren, en een ander heeft een beperkter, afgebakend doel nodig om op het goede punt uit te komen.
Bij dat streven hebben we van alles nodig, wat leidt tot allerlei subdoelen, strategieën en tijdpaden. Het groeit uit tot een manier van leven, waarmee je vergroeit. Dat is de menselijke zelforganisatie rond doelen en waarden, en daarmee krijgt ons leven een concrete vorm in de buitenwereld.
Het deelnemersperspectief berust op het asymmetrische gezichtspunt van de individuele deelnemer. Het versplintert de causale eenheid van de wereld tot een wirwar van gespecialiseerde praktijken, met al zijn leefsferen, rollen en deelbelangen.
Het leidt tot conflicten. Wat leidt tot verstoringen in de zelforganisatie van de deelnemer, rond doelstellingen en waarden. Teveel conflicten en verstoringen veroorzaakt psychische stress.
De zelforganisatie van een deelnemer rond doelen wordt versterkt, als de deelnemer zich met de omgeving (de tijdsgeest) meebeweegt. Dat leidt tot de zelforganisatie van de groep. In samenwerking met anderen ontstaat zo een nieuwe werkelijkheid, een sociale werkelijkheid rond de gemeenschappelijke doelen en de alledaagse bedrijvigheid. Binnen dat perspectief speel je rollen. Zo vormt zich een extern gedefinieerd, in de samenleving geïntegreerd zelf.
Het nastreven van een gemeenschappelijk doel integreert de groep. Het standaard voorbeeld is het strijden tegen een gemeenschappelijke vijand. Maar dat is destructief. De groep kan zich ook integreren rond constructieve gedeelde doelen. Als je de doelstellingen baseert op de natuurlijke belangen / behoeften van de mens, en deze abstraheert tot duurzame richtinggevende waarden, dan worden deze doelstellingen en waarden steeds reëler. Zo krijgen doelstellingen en waarden een schijnbaar objectief karakter.
Als je het doel deelt met velen, dan is de Waarheid en het Goede geen probleem. Dat kan heel misleidend zijn. In een zwaar geïdeologiseerde samenleving raakt een hele samenleving gevangen in een hardnekkige vorm van zelforganisatie. Een collectieve ontsporing. Generatie wisselingen lossen het probleem geleidelijk aan weer op.
Er wordt gewerkt aan alles dat de onafhankelijkheid van de deelnemer kan vergroten, zoals mechanisering, automatisering en financialisering (het financiële systeem gebruiken om de deelnemers van elkaar te ontkoppelen). Het streven naar autonomie is 'de wil tot ontkoppeling van de wereld en elkaar'. Het streven om een individu te worden, maakt deel uit van een doelloze collectieve zelforganisatie. Zelfs een water druppel op het glas is bezig een individu te zijn.
Een vrije regeldruppel worden, is al een soort ideaal. Ons ideaal is volledige autonomie en macht. Het vooronderstelt een complete ontkoppeling (autonomie) en beslissingsbevoegdheid (macht). De combinatie van autonomie en macht is tegenstrijdig.
Wij verkijken ons op het ideaal van volledige autonomie:
- Het creëert een enorme complexiteit. Dat wordt ervaren als obstructie (nog meer regels). Steeds fanatischer wordt de zoektocht naar autonomie.
- Een geïndividualiseerde samenleving is instabiel tav groepsvorming. Alles wat je alleen zelf kunt verdedigen, staat zwak. Ieder individu is onmachtig. Dat is een machtsmotief voor groepsvorming. Het bedrijfsleven en de politiek, die de liberale marktideologie uitdragen, organiseren zich suf.
Er is nog een optie. Net voor de handeling, is er slechts de wil tot, gebaseerd op een verbeelding van het mogelijke. Je kunt jezelf integreren rond een voorstelling van zaken en daarin volharden, los van iedere realisatie in de buitenwereld. Het zelf, als een eigenzinnig intern gecultiveerd willen, dat zich verzet tegen de inbedding in een sociale omgeving en de noodzakelijkheden van het zelfbehoud.
Zo kan een mens zijn gevoelens en gedachten integreren tot een wereldbeeld, onafhankelijk van concrete, praktische resultaten in de buitenwereld. Een spanning tussen het individu en zijn omgeving. Hoe minder de mens in de wereld geïntegreerd is, hoe onconventioneler zijn wereldbeeld wordt. Maar de menselijke verbeelding is nooit helemaal wereldvreemd en kan reële nieuwe inzichten opleveren.
Ook de wereld confronteert de deelnemer onophoudelijk met haar logica. Niet een logica van wensen en strategie, maar de logica van een onpersoonlijke mechanica, die aan onze doelen of wensen geen boodschap heeft. Dat wordt, voor iedere individuele deelnemer, uiteindelijk zijn dood.
The view from nowhere.
Een mooie voor het spreukenboekje.quote:Op dinsdag 15 augustus 2017 17:06 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Dat is een actie programma.
Mensen die beginnen met actie, denken zelden goed na.
Vaak geloven ze:
- als ik iets denk, is het waar
- als we het anders doen, is het fout
- als iemand het daarmee oneens is, deugt hij niet
- het foute en de foute bestrijden, is goed
- ik maak je af
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Complexiteit
Het samenspel tussen een groot aantal delen is al snel onnavolgbaar. Neem de kubus van Rubik. Je kunt, door aan de vlakken van de kubus te draaien, een microkubus naar zijn juiste plaats brengen. Maar omdat je alleen hele vlakken tegelijk kunt het draaien, draaien er andere microkubussen mee. Sommige daarvan haal je daardoor van hun juiste plaats af. Hoe verder je vordert, hoe lastiger het wordt om de kool en de geit te sparen.
De microkubus die je wilt verplaatsen laat een gat achter, en er zit al een microkubus op de plaats van bestemming. De verstoring is minimaal als je alleen deze twee microkubussen verwisselt. Paarverwisselingen zijn voldoende om alle microkubussen op de juiste plaats te krijgen (inclusief hun oriëntatie). Er zijn meerdere soorten paarverwisselingen, want er zijn twee soorten microkubussen (hoek en rand microkubussen). Er bestaan vaste sequenties van vlak-draaiingen voor al alle soorten paarverwisselingen. Dat is de standaard manier om de kubus op te lossen (http://rubiks-kubus-oplossen.nl/).
Je zou het liefst iedere microkubus, los van de anderen, kunnen verplaatsen. Dat kan door de kubus uit elkaar te halen (een beetje wrikken met een schroevendraaier), en dan weer in elkaar te zetten. In dat geval kun je iedere microkubus, onafhankelijk van de anderen, op zijn juiste plaats zetten. Het verschil tussen beide oplossingsstrategieën? De eerste manier is veel complexer, omdat de microkubussen met elkaar samenhangen (niet onafhankelijk van elkaar te verplaatsen zijn). Complexiteit is het gevolg van samenhang. Als je de complexiteit ervan niet de baas kunt, ben je de controle kwijt.
Maar weinig mensen kunnen de kubus van Rubik zelfstandig oplossen. Toch is de 3x3x3 kubus simpel vergeleken met de hersenen. De hersenen bestaan uit circa 100 miljard neuronen, die een samenhangend netwerk vormen. Probeer maar eens uit te leggen hoe je daarmee kunt waarnemen, denken en willen, terwijl je je daar ook nog bewust van bent. Het is niet verwonderlijk dat een relatie tussen twee mensen al complex is. Laat staan het samenleven met 7 miljard mensen op een planeet.
De kubus van Rubik is te beschouwen als een metafoor voor de samenleving. Iedereen ziet de samenleving vanuit zijn gezichtspunt, ziet alleen één vlak en gelooft dat de middelste microkubus in dat vlak het centrum is waar alles om draait. Hij probeert het vlak goed te krijgen, door alles in het vlak in overeenstemming te brengen met de middelste microkubus (waar alles om draait). Dus gaat hij aan de kubus draaien, maar zodoende verziekt hij ongemerkt het vlak van de ander.
Je vooruitgang, bij het oplossen van de Rubik kubus, kun je afmeten aan het aantal microkubussen dat op de juiste plaats zit. Aanvankelijk maak je snel vooruitgang. Maar als je de complexiteit van de kubus niet de baas kunt, komt de vooruitgang tot stilstand. Hoe je ook draait, je verziekt minstens zoveel als je verbetert. Dat kun je zien een als metafoor voor het oplossen van problemen in een samenleving. Je ziet wel reële problemen, en je oplossingen zijn wel geschikt voor dat probleem. Maar ongemerkt creëer je daarmee andere problemen en per saldo maak je geen vorderingen.
Het samenspel tussen een groot aantal delen is al snel onnavolgbaar. Neem de kubus van Rubik. Je kunt, door aan de vlakken van de kubus te draaien, een microkubus naar zijn juiste plaats brengen. Maar omdat je alleen hele vlakken tegelijk kunt het draaien, draaien er andere microkubussen mee. Sommige daarvan haal je daardoor van hun juiste plaats af. Hoe verder je vordert, hoe lastiger het wordt om de kool en de geit te sparen.
De microkubus die je wilt verplaatsen laat een gat achter, en er zit al een microkubus op de plaats van bestemming. De verstoring is minimaal als je alleen deze twee microkubussen verwisselt. Paarverwisselingen zijn voldoende om alle microkubussen op de juiste plaats te krijgen (inclusief hun oriëntatie). Er zijn meerdere soorten paarverwisselingen, want er zijn twee soorten microkubussen (hoek en rand microkubussen). Er bestaan vaste sequenties van vlak-draaiingen voor al alle soorten paarverwisselingen. Dat is de standaard manier om de kubus op te lossen (http://rubiks-kubus-oplossen.nl/).
Je zou het liefst iedere microkubus, los van de anderen, kunnen verplaatsen. Dat kan door de kubus uit elkaar te halen (een beetje wrikken met een schroevendraaier), en dan weer in elkaar te zetten. In dat geval kun je iedere microkubus, onafhankelijk van de anderen, op zijn juiste plaats zetten. Het verschil tussen beide oplossingsstrategieën? De eerste manier is veel complexer, omdat de microkubussen met elkaar samenhangen (niet onafhankelijk van elkaar te verplaatsen zijn). Complexiteit is het gevolg van samenhang. Als je de complexiteit ervan niet de baas kunt, ben je de controle kwijt.
Maar weinig mensen kunnen de kubus van Rubik zelfstandig oplossen. Toch is de 3x3x3 kubus simpel vergeleken met de hersenen. De hersenen bestaan uit circa 100 miljard neuronen, die een samenhangend netwerk vormen. Probeer maar eens uit te leggen hoe je daarmee kunt waarnemen, denken en willen, terwijl je je daar ook nog bewust van bent. Het is niet verwonderlijk dat een relatie tussen twee mensen al complex is. Laat staan het samenleven met 7 miljard mensen op een planeet.
De kubus van Rubik is te beschouwen als een metafoor voor de samenleving. Iedereen ziet de samenleving vanuit zijn gezichtspunt, ziet alleen één vlak en gelooft dat de middelste microkubus in dat vlak het centrum is waar alles om draait. Hij probeert het vlak goed te krijgen, door alles in het vlak in overeenstemming te brengen met de middelste microkubus (waar alles om draait). Dus gaat hij aan de kubus draaien, maar zodoende verziekt hij ongemerkt het vlak van de ander.
Je vooruitgang, bij het oplossen van de Rubik kubus, kun je afmeten aan het aantal microkubussen dat op de juiste plaats zit. Aanvankelijk maak je snel vooruitgang. Maar als je de complexiteit van de kubus niet de baas kunt, komt de vooruitgang tot stilstand. Hoe je ook draait, je verziekt minstens zoveel als je verbetert. Dat kun je zien een als metafoor voor het oplossen van problemen in een samenleving. Je ziet wel reële problemen, en je oplossingen zijn wel geschikt voor dat probleem. Maar ongemerkt creëer je daarmee andere problemen en per saldo maak je geen vorderingen.
The view from nowhere.
Ken uzelf
Een bekend aforisme uit de Griekse oudheid.
De mogelijkheid van de discussie, of de mens wel of geen ziel heeft, bewijst dat mens zichzelf niet kent.
De mogelijkheid van de discussie, of de mens wel of geen vrije wil heeft, bewijst dat mens zichzelf niet kent.
De populariteit van de stelling, dat de mens louter een individu is, bewijst dat mens zichzelf niet kent.
Het feit dat de mens zijn eigen waarnemingsvermogens niet kan uitleggen, bewijst dat de mens voor zichzelf niet transparant is. Je doet je ogen open en je ziet de wereld, behalve jezelf. De mens is de blinde vlek in zijn eigen wereldbeeld.
[ Bericht 5% gewijzigd door deelnemer op 20-08-2017 18:28:03 ]
Een bekend aforisme uit de Griekse oudheid.
De mogelijkheid van de discussie, of de mens wel of geen ziel heeft, bewijst dat mens zichzelf niet kent.
De mogelijkheid van de discussie, of de mens wel of geen vrije wil heeft, bewijst dat mens zichzelf niet kent.
De populariteit van de stelling, dat de mens louter een individu is, bewijst dat mens zichzelf niet kent.
Het feit dat de mens zijn eigen waarnemingsvermogens niet kan uitleggen, bewijst dat de mens voor zichzelf niet transparant is. Je doet je ogen open en je ziet de wereld, behalve jezelf. De mens is de blinde vlek in zijn eigen wereldbeeld.
[ Bericht 5% gewijzigd door deelnemer op 20-08-2017 18:28:03 ]
The view from nowhere.
Belangijkste is dat de religie uit de politiek moet verdwijnen. De christelijke partijen zijn per definitie al fout omdat Jezus zei dat religie apart van politiek moet worden gehouden. Zij plegen dus blasfemie.
Verder wat stante pede moet gebeuren: verbieden megastallen en verbieden salafisme. Dan kan de maatschappij weer even verder.
Moslimpubers die radicaliseren, op het land laten werken, met de natuur, zodat ze de waarde zien van de natuur, zij zullen dan minder geneigd zijn dingen te roepen als: alle ongelovigen dood omdat ze dat bizar zullen vinden. Ze vinden het nu niet bizar omdat ze al in een kunstmatige wereld leven met internet en los van de natuur, alsof ze in een soort stripverhaal zitten en dan ben je vatbaar voor de idiootste denkbeelden.
Verder wat stante pede moet gebeuren: verbieden megastallen en verbieden salafisme. Dan kan de maatschappij weer even verder.
Moslimpubers die radicaliseren, op het land laten werken, met de natuur, zodat ze de waarde zien van de natuur, zij zullen dan minder geneigd zijn dingen te roepen als: alle ongelovigen dood omdat ze dat bizar zullen vinden. Ze vinden het nu niet bizar omdat ze al in een kunstmatige wereld leven met internet en los van de natuur, alsof ze in een soort stripverhaal zitten en dan ben je vatbaar voor de idiootste denkbeelden.
Nooit geweten dat Jezus dat gezegd zou hebben, hij was een wijs man.quote:
Belangijkste is dat de religie uit de politiek moet verdwijnen. De christelijke partijen zijn per definitie al fout omdat Jezus zei dat religie apart van politiek moet worden gehouden. Zij plegen dus blasfemie.
Verder wat stante pede moet gebeuren: verbieden megastallen en verbieden salafisme. Dan kan de maatschappij weer even verder.
Moslimpubers die radicaliseren, op het land laten werken, met de natuur, zodat ze de waarde zien van de natuur, zij zullen dan minder geneigd zijn dingen te roepen als: alle ongelovigen dood omdat ze dat bizar zullen vinden. Ze vinden het nu niet bizar omdat ze al in een kunstmatige wereld leven met internet en los van de natuur, alsof ze in een soort stripverhaal zitten en dan ben je vatbaar voor de idiootste denkbeelden.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Ja, en eigenlijk heel vreemd dat Van der Staay, Segers en Buma met die uitspraak van Jezus nooit geconfronteerd worden. Ik ben heel benieuwd naar hun reactie.quote:Op maandag 21 augustus 2017 20:09 schreef bedachtzaam het volgende:
[..]
Nooit geweten dat Jezus dat gezegd zou hebben, hij was een wijs man.
Dat zijn wereldverbeteraars, vandaar ook hun politieke loopbaan.quote:
[..]
Ja, en eigenlijk heel vreemd dat Van der Staay, Segers en Buma met die uitspraak van Jezus nooit geconfronteerd worden. Ik ben heel benieuwd naar hun reactie.
Ze zullen dan ook niet begrijpen dat religie en politiek niet samen gaan.
Hun godsdienst is geen probleem overigens, maar dat heeft ook weinig meer met religie te maken.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Maar dat zijn dan ook leugenaars, geen Christen maar bedriegers eerste klas. Christenen zouden gewoon nooit meer op ze moeten stemmen.
Ditzelfde geldt voor bijv. De millieugekkies. stemmen en zweren bij GroenLinks. Anne-Fleur zei zelf, dat de politiek haar tegenstrijdige beleid omtrent klimaatverandering moet aanpassen. Anders is het ongeloofwaardig.
Christen, groen, midden, liberaal, links. Zitten voor heel andere belangen. Vandaar dat het niet uitmaakt op wie je als burger stemt.
Ditzelfde geldt voor bijv. De millieugekkies. stemmen en zweren bij GroenLinks. Anne-Fleur zei zelf, dat de politiek haar tegenstrijdige beleid omtrent klimaatverandering moet aanpassen. Anders is het ongeloofwaardig.
Christen, groen, midden, liberaal, links. Zitten voor heel andere belangen. Vandaar dat het niet uitmaakt op wie je als burger stemt.
Kan je mij aantonen waar ergens Jezus dat zou gezegd hebben ?quote:
De christelijke partijen zijn per definitie al fout omdat Jezus zei dat religie apart van politiek moet worden gehouden.
Mattheus 22: 15-22quote:
[..]
Kan je mij aantonen waar ergens Jezus dat zou gezegd hebben ?
Als Jezus wordt gevraagd naar de politieke situatie in zijn tijd, dan geeft Jezus een verrassend antwoord. Hij koppelt religie en spiritualiteit los van de politiek.
De uitspraak "Geef de keizer wat de keizer toekomt en geef God wat God toekomt, is bepalend geweest voor 2000 jaar christendom. Er is in de meeste tijd sprake geweest van een scheiding tussen religieuze en politieke macht, al hebben beide machten soms grote invloed op elkaar gehad.
Nergens in het stuk worden politiek en religie losgekoppeld. Het tegendeel. Jezus die later veroordeeld en gekruisigd zou worden omdat die zich voordeed als Koning der Joden (een politieke moord pur sang) ontspringt met zijn antwoord nu nog de dans. Jezus speelt het politieke spelletje mee en overtroeft de Farizeeërs en zijn politieke tegenstander de Herodianen.quote:
[..]
Mattheus 22: 15-22
Als Jezus wordt gevraagd naar de politieke situatie in zijn tijd, dan geeft Jezus een verrassend antwoord. Hij koppelt religie en spiritualiteit los van de politiek.
De uitspraak "Geef de keizer wat de keizer toekomt en geef God wat God toekomt, is bepalend geweest voor 2000 jaar christendom. Er is in de meeste tijd sprake geweest van een scheiding tussen religieuze en politieke macht, al hebben beide machten soms grote invloed op elkaar gehad.
Rest your mind in distant wilderness
Take your time and concentrate on it
Take a stand and make your hand a fist
We got a reason to resist
Take your time and concentrate on it
Take a stand and make your hand a fist
We got a reason to resist
En na 2000 jaar heeft men het nog steeds niet begrepen.quote:
Mattheus 22: 15-22
Als Jezus wordt gevraagd naar de politieke situatie in zijn tijd, dan geeft Jezus een verrassend antwoord. Hij koppelt religie en spiritualiteit los van de politiek.
De uitspraak "Geef de keizer wat de keizer toekomt en geef God wat God toekomt, is bepalend geweest voor 2000 jaar christendom. Er is in de meeste tijd sprake geweest van een scheiding tussen religieuze en politieke macht, al hebben beide machten soms grote invloed op elkaar gehad.
Jezus neemt hier wel degelijk een politiek standpunt in. Elke vrome jood wist wat hij wou zeggen : We zijn de keizer niks verschuldigd. De keizer ging zelfs aan de haal met de Tempelgelden. Een hedendaags politieker kan hier nog uit leren.
Anne-Fleur is Groen-Links lid dacht ik. Het was om aangegeven dat je voor de gek wordt gehouden door de partij waar je op stemt. En Anne is zelf een uitgesproken linksmallote.quote:
Reden te meer om haar woorden niet zoveel gewicht te geven, ongeacht waar het over gaat. Lijkt me.quote:Op dinsdag 22 augustus 2017 16:15 schreef Tamabralski het volgende:
[..]
Anne-Fleur is Groen-Links lid dacht ik. Het was om aangegeven dat je voor de gek wordt gehouden door de partij waar je op stemt. En Anne is zelf een uitgesproken linksmallote.
Conscience do cost.
Objectivisme
Een rationeel model neemt ‘een idee van het doel’ op in het waarheidsperspectief. Het veronderstelt dat doelen een objectief karakter hebben. Een causaal model sluit dit juist uit.
Voorbeelden:
Een religie neemt ‘een idee van het doel’ op in het waarheidsperspectief (want het is een verlossingsleer).
Het objectivisme van Ayn rand en het neoliberalisme nemen ‘een idee van het doel’ op in het waarheidsperspectief. Het zijn ook religies.
Een rationeel model neemt ‘een idee van het doel’ op in het waarheidsperspectief. Het veronderstelt dat doelen een objectief karakter hebben. Een causaal model sluit dit juist uit.
Voorbeelden:
Een religie neemt ‘een idee van het doel’ op in het waarheidsperspectief (want het is een verlossingsleer).
Het objectivisme van Ayn rand en het neoliberalisme nemen ‘een idee van het doel’ op in het waarheidsperspectief. Het zijn ook religies.
The view from nowhere.
Mensen die vreedzaam en vanuit goede bedoelingen een religie beleven, hoeven dat niet uit te venten via de politiek. Zij die dat wél willen uitventen via politieke wegen, doen dat om er misbruik van te maken en de achterban te bevoordelen, ten koste van alles.
Bij andere overtuigingen, zoals het liberalisme, kun je argumenten in de strijd gooien, maar de religie heeft haar rechten gehuisvest in een grondwet, waardoor de religie in scholen kan worden ingebracht, en het heilige boek mag niet betwist worden waardoor argumenteren niet helpt.
Bij andere overtuigingen, zoals het liberalisme, kun je argumenten in de strijd gooien, maar de religie heeft haar rechten gehuisvest in een grondwet, waardoor de religie in scholen kan worden ingebracht, en het heilige boek mag niet betwist worden waardoor argumenteren niet helpt.
Het machtsspel, in de politieke filosofie bekent onder de noemer ‘realisme’, is een religie.
Neoliberalisme en realisme zijn rechtse religies.
Neoliberalisme en realisme zijn rechtse religies.
The view from nowhere.
We hebben geen VVD-scholen en PvdA-scholen.quote:
Het machtsspel, in de politieke filosofie bekent onder de noemer ‘realisme’, is een religie.
Neoliberalisme en realisme zijn rechtse religies.
Was dat wel zo, dan zou de VVD de PvdA niet bestrijden want daarmee zichzelf in de vingers snijden. Oftewel het CDA zal nooit scholen met een andere religie betwisten, want dan moeten ook de christelijke scholen opdoeken.
De term VVD-fobie kennen we niet, maar de term islamofobie wordt maar al te makkelijk in de strijd gegooid.
Wat? is alles nu religie?quote:
Objectivisme
Een rationeel model neemt ‘een idee van het doel’ op in het waarheidsperspectief. Het veronderstelt dat doelen een objectief karakter hebben. Een causaal model sluit dit juist uit.
Voorbeelden:
Een religie neemt ‘een idee van het doel’ op in het waarheidsperspectief (want het is een verlossingsleer).
Het objectivisme van Ayn rand en het neoliberalisme nemen ‘een idee van het doel’ op in het waarheidsperspectief. Het zijn ook religies.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Het woord is niet belangrijk. Het gaat om het verschil tussen:quote:Wat? is alles nu religie?
1. oorzakelijk (wetenschap)
2. rationeel (politieke ideologieen)
3. objectivistisch (religieuze ideologieën, communisme, objectivisme, neoliberalisme)
Een rationeel model neemt ‘een idee van het doel’ op in het model (dat is een voorbeeld van 2). Objectivisme ziet een rationeel model aan voor een objectieve voorstelling van de wereld (dat is een voorbeeld van 3). Daarmee is het doel ineens waar, ook al geloof je er niet in. Want het veronderstelt dat doelen een objectief karakter hebben. Een causaal model sluit dit juist uit (dat is een voorbeeld van 1).
1 en 2 zijn ok.
De tweede vereist keuzes, en die moeten ook gemaakt worden. Individueel of als groep (politiek).
3 is een religie.
Het verschil tussen 2 en 3 is, dat over 3 niet meer te twisten is, want het is waar. Daarom noem ik het een religie.
Dat is geen brede definitie. Een sterke politieke voorkeur of overtuiging, die niet bewijsbaar is, valt er niet onder. Die is nog betwistbaar. En als iedereen er zo overdenkt, is het politiek al een opgelost probleem. Alleen de claim dat het doel objectief waar is, maakt het een religie.
The view from nowhere.
Zo kom je toch al snel uit bij de volgende optie.
Ideologie
Waarheidsperspectief:
1. Logica (wiskunde)
2. Oorzaak en gevolg (wetenschap)
Deelnemersperspectief:
3. Liefde (ethische verbeelding, mystiek)
4. Doel en plan (rationaliteit)
Politieke partij
Sociaal Liberaal Democratische partij (SLDP)
- Sociaal
We zijn nu eenmaal sociale dieren.
- Liberaal
Het individu heeft rechten: negatieve en positieve rechten
- Democratisch
Zo komen we tot groepsbeslissingen, waarmee de resterende vragen worden beslecht.
Ideologie
Waarheidsperspectief:
1. Logica (wiskunde)
2. Oorzaak en gevolg (wetenschap)
Deelnemersperspectief:
3. Liefde (ethische verbeelding, mystiek)
4. Doel en plan (rationaliteit)
Politieke partij
Sociaal Liberaal Democratische partij (SLDP)
- Sociaal
We zijn nu eenmaal sociale dieren.
- Liberaal
Het individu heeft rechten: negatieve en positieve rechten
- Democratisch
Zo komen we tot groepsbeslissingen, waarmee de resterende vragen worden beslecht.
The view from nowhere.
Je hebt een leidraad nodig voor het doel.
Want die tref je in het waarheidsperspectief niet aan.
Die moet wel de naam Liefde dragen.
Want anders wordt het niks.
Hoe ziet die leidraad eruit?
Want die tref je in het waarheidsperspectief niet aan.
Die moet wel de naam Liefde dragen.
Want anders wordt het niks.
Hoe ziet die leidraad eruit?
The view from nowhere.
Geef liefde richting en het is geen liefde meer.quote:
Je hebt een leidraad nodig voor het doel.
Want die tref je in het waarheidsperspectief niet aan.
Die moet wel de naam Liefde dragen.
Want anders wordt het niks.
Hoe ziet die leidraad eruit?
Als je hartstochtelijke passie beleeft, dan heb je oog voor schoonheid welke in alles is, van de ontluikende bloem tot bouw-schilder-schrijf-dichtkunst.
Volledig ongericht en dus niet exclusief de rest, sterker, het is het enige dat onsterfelijk is.
Al het materiele is vergankelijk, maar de schoonheid niet en het is die schoonheid die mensen voor enkele seconden hun zelf doet vergeten.
In dat moment is er volmaakte stilte en puur gewaar zijn zonder dat er sprake is van 'ik en dat'.
Een doel is 'dat' en de herrie gaat weer beginnen.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Reactie op de post van Bedachtzaam hierboven
Het is een ongrijpbaar iets (mystiek).
Ideologie
Waarheidsperspectief:
1. Logica (wiskunde)
2. Oorzaak en gevolg (wetenschap)
Deelnemersperspectief:
3. Liefde (ethische verbeelding)
4. Doel en plan (rationaliteit)
Mystiek = eenheidsgedachte (1) + eenheidsgevoel (3)
De eenheidsgedachte is de kringloop gedachte (een alles omvattende behoudswet, waardoor alles overgevoerd kan worden in alles). Het eenheidsgevoel is universele liefde. Het eenheidsgevoel is de gevoelsmatige evenknie van de eenheidsgedachte. De eenheidsgedachte breidt 'het gevoel van liefde tot het specifieke' uit tot alles.
De eenheidsgedachte kan ook het gevoel van haat uitbreiden tot alles. Dat is de verkeerde optie. De leidraad is dat het de goede optie bevestigd. Het is geen extern opgelegde regel, want je staat niet los van de wereld. Het loopt via je eigen constitutie. Het komt van binnen uit. Maar ook dat staat niet los van de rest (de eenheidsgedachte).
Het is een ongrijpbaar iets (mystiek).
Ideologie
Waarheidsperspectief:
1. Logica (wiskunde)
2. Oorzaak en gevolg (wetenschap)
Deelnemersperspectief:
3. Liefde (ethische verbeelding)
4. Doel en plan (rationaliteit)
Mystiek = eenheidsgedachte (1) + eenheidsgevoel (3)
De eenheidsgedachte is de kringloop gedachte (een alles omvattende behoudswet, waardoor alles overgevoerd kan worden in alles). Het eenheidsgevoel is universele liefde. Het eenheidsgevoel is de gevoelsmatige evenknie van de eenheidsgedachte. De eenheidsgedachte breidt 'het gevoel van liefde tot het specifieke' uit tot alles.
De eenheidsgedachte kan ook het gevoel van haat uitbreiden tot alles. Dat is de verkeerde optie. De leidraad is dat het de goede optie bevestigd. Het is geen extern opgelegde regel, want je staat niet los van de wereld. Het loopt via je eigen constitutie. Het komt van binnen uit. Maar ook dat staat niet los van de rest (de eenheidsgedachte).
The view from nowhere.
Je zult echt vloeibaar moeten worden en bewegen om dat wat in nevelen gehuld is te ontwaren.quote:
Reactie op de post van Bedachtzaam hierboven
Het is een ongrijpbaar iets (mystiek).
Loskomen uit het denken, mystiek is geen eenheidsgedachte of gevoel.quote:Ideologie
Waarheidsperspectief:
1. Logica (wiskunde)
2. Oorzaak en gevolg (wetenschap)
Deelnemersperspectief:
3. Liefde (ethische verbeelding)
4. Doel en plan (rationaliteit)
Mystiek = eenheidsgedachte (1) + eenheidsgevoel (3)
De eenheidsgedachte is de kringloop gedachte (een alles omvattende behoudswet, waardoor alles overgevoerd kan worden in alles). Het eenheidsgevoel is universele liefde. Het eenheidsgevoel is de gevoelsmatige evenknie van de eenheidsgedachte. De eenheidsgedachte breidt 'het gevoel van liefde tot het specifieke' uit tot alles.
De eenheidsgedachte kan ook het gevoel van haat uitbreiden tot alles. Dat is de verkeerde optie. De leidraad is dat het de goede optie bevestigd. Het is geen extern opgelegde regel, want je staat niet los van de wereld. Het loopt via je eigen constitutie. Het komt van binnen uit. Maar ook dat staat niet los van de rest (de eenheidsgedachte).
Eenheid is ook geen idee of ideologie, dat is het enkel voor mensen die een scheidende houding hebben naar anderen, vanuit die toestand wil men zich dan gaan verenigen in een ideaal.
Sta eens stil bij wat we gedaan hebben door zo een scheidende houding aan te nemen jegens elkander.
van persoonlijk tot groep tot stam tot volk is ineens alle veiligheid kapot geslagen omdat we tegenover elkaar staan om eigenbelangen te verdedigen of invloed en macht te verwerven en behouden/uitbreiden.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Reactie op de post hierboven
De eenheidsgedachte ligt niet op het niveau van het alledaagse. Daar lijkt de wereld te bestaan uit tal van losstaande dingen. Maar die dingen staan niet echt los van elkaar. Het is de onderlinge samenhang die er een eenheid van maakt. Als er iets was, dat volledig los stond van de rest, zou je er onmogelijk weet van kunnen hebben. Er zou geen weg bestaan, waarmee je er contact mee kan maken om het bestaan ervan vast te stellen. Het zou dan geen deel uitmaken van de rest, waarin je zelf bestaat.
De fundamentele eenheidsgedachte ligt op het basisniveau, waar alles toe te herleiden is. Naar ons huidige inzicht, is dat de wet en behoud van energie en impuls. Daarbinnen krijgt alles zijn vorm door onderlinge interacties. Dat is een invulling van het waarheidsperspectief.
Op dit niveau bestaan de meeste van onze concepten nog niet. Het is volledig onpersoonlijk, omdat ook alle noties van het persoonlijke er pas zijn, nadat de mens is ontstaan. Het waarheidsperspectief is onpersoonlijk, en dus onvoldoende om een levensfilosofie uit af te leiden. Een levensfilosofie is pas mogelijk als je weet welke levensvorm je bedoelt. Daarvoor is de deelnemer en zijn deelnemersperspectief onontbeerlijk.
Hoe verenig je beide? Het kan niet anders zijn, dan dat het deelnemersperspectief, en zijn logica / intuities, ligt ingebed in de universele logica van het waarheidsperspectief. Wat die universele logica ook moge zijn.
Het belang van dat idee, ligt niet in de mogelijkheid om mensen ergens in op te sluiten. Want deze logica is pas correct, als het alles toelaat wat er uberhaupt kan gebeuren (ook de dingen die je niet wilt), want anders zijn sommige verschijnselen onverklaarbaar. Het belang ligt in het voorkomen, dat je objectieve waarheden munt, terwijl ze niet echt objectief waar zijn. Je voorkomt zo, dat je alles in een te nauw jasje wilt stoppen (specifieke mogelijkheden aanziet voor algemene waarheden). Van daaruit is er behoefte en reden, om open te staan voor alles dat er wel is. Maar dat kan niet zonder onderscheid te maken.
Er is dus een heen en weer, tussen het uiteen trekken van de eenheid (onderscheiden) en weer deze verenigen tot een eenheid (verenigingen). Om de eenheid te bewaren, hoort bij iedere uiteen trekking ook een verband of relatie tussen de delen die daarbij ontstaat. Van iedere zinnige manier om de wereld uiteen te trekken, valt iets te leren. De onderliggende eenheid blijft altijd bestaan, en is bij iedereen uiteen trekking dezelfde.
Daaruit blijkt o.a. dat het bewuste denken niet het beginpunt is. Het brein denkt en voelt ook buiten je bewustzijn om. Daarom kan het zinnig zijn om dit de ruimte te geven, en zijn werk te laten doen. Dat betekent dat je niet voortdurend ingespannen moet zijn, maar ook moet ontspannen, en loslaten. Het betekent ook dat de bewuste voorstelling van de wereld, de wereld niet is, maar een menselijke voorstelling.
Iedere andere voorstelling van zaken, is zelf ook een invulling van het waarheidsperspectief, en is dus niet anders. Met 1 uitzondering. Ik beperk doelen tot de deelnemers en hun perspectieven, en houd ze buiten het overkoepelende waarheidsperspectief, dat volgens mij geen inherent eigen doel heeft, buiten de doelen van de deelnemers om. Zo voorkom je dat mensen al te gemakkelijk hun doelen kunnen opleggen aan anderen, door te beweren dat het deel uitmaakt van het objectieve, en dus voor iedereen waar, of je er nu in gelooft of niet.
Een voorbeeld van dat laatste. Het marktmodel propageren als een compleet samenlevingsmodel, veronderstelt dat alle doelstellingen de vorm hebben van goederen en diensten die op een markt verhandeld kunnen worden, en dat marktwaarden als objectieve feiten, objectieve waarden zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 26-08-2017 17:34:01 ]
Er doet zich een idee van mystiek de ronde, die meent dat nooit denken de meest briljante gedachte is. Of dat overal ongevoelig voor zijn, het meest subtiel is. Mensen die er trots op zijn, zich nooit ergens druk over te maken. Daar kun je niks mee. Hooguit voor een baksteen is dat een aardige levensfilosofie. Het idee dat het beter is, dat je nooit denkt, voelt of conceptualiseert, is de hond in de pot. Je maakt gebruik van je natuurlijke vermogens en haar mogelijkheden, of je bent dood.quote:Loskomen uit het denken, mystiek is geen eenheidsgedachte of gevoel.
Eenheid is ook geen idee of ideologie, dat is het enkel voor mensen die een scheidende houding hebben naar anderen, vanuit die toestand wil men zich dan gaan verenigen in een ideaal.
Sta eens stil bij wat we gedaan hebben door zo een scheidende houding aan te nemen jegens elkander.
van persoonlijk tot groep tot stam tot volk is ineens alle veiligheid kapot geslagen omdat we tegenover elkaar staan om eigenbelangen te verdedigen of invloed en macht te verwerven en behouden/uitbreiden.
De eenheidsgedachte ligt niet op het niveau van het alledaagse. Daar lijkt de wereld te bestaan uit tal van losstaande dingen. Maar die dingen staan niet echt los van elkaar. Het is de onderlinge samenhang die er een eenheid van maakt. Als er iets was, dat volledig los stond van de rest, zou je er onmogelijk weet van kunnen hebben. Er zou geen weg bestaan, waarmee je er contact mee kan maken om het bestaan ervan vast te stellen. Het zou dan geen deel uitmaken van de rest, waarin je zelf bestaat.
De fundamentele eenheidsgedachte ligt op het basisniveau, waar alles toe te herleiden is. Naar ons huidige inzicht, is dat de wet en behoud van energie en impuls. Daarbinnen krijgt alles zijn vorm door onderlinge interacties. Dat is een invulling van het waarheidsperspectief.
Op dit niveau bestaan de meeste van onze concepten nog niet. Het is volledig onpersoonlijk, omdat ook alle noties van het persoonlijke er pas zijn, nadat de mens is ontstaan. Het waarheidsperspectief is onpersoonlijk, en dus onvoldoende om een levensfilosofie uit af te leiden. Een levensfilosofie is pas mogelijk als je weet welke levensvorm je bedoelt. Daarvoor is de deelnemer en zijn deelnemersperspectief onontbeerlijk.
Hoe verenig je beide? Het kan niet anders zijn, dan dat het deelnemersperspectief, en zijn logica / intuities, ligt ingebed in de universele logica van het waarheidsperspectief. Wat die universele logica ook moge zijn.
Het belang van dat idee, ligt niet in de mogelijkheid om mensen ergens in op te sluiten. Want deze logica is pas correct, als het alles toelaat wat er uberhaupt kan gebeuren (ook de dingen die je niet wilt), want anders zijn sommige verschijnselen onverklaarbaar. Het belang ligt in het voorkomen, dat je objectieve waarheden munt, terwijl ze niet echt objectief waar zijn. Je voorkomt zo, dat je alles in een te nauw jasje wilt stoppen (specifieke mogelijkheden aanziet voor algemene waarheden). Van daaruit is er behoefte en reden, om open te staan voor alles dat er wel is. Maar dat kan niet zonder onderscheid te maken.
Er is dus een heen en weer, tussen het uiteen trekken van de eenheid (onderscheiden) en weer deze verenigen tot een eenheid (verenigingen). Om de eenheid te bewaren, hoort bij iedere uiteen trekking ook een verband of relatie tussen de delen die daarbij ontstaat. Van iedere zinnige manier om de wereld uiteen te trekken, valt iets te leren. De onderliggende eenheid blijft altijd bestaan, en is bij iedereen uiteen trekking dezelfde.
Daaruit blijkt o.a. dat het bewuste denken niet het beginpunt is. Het brein denkt en voelt ook buiten je bewustzijn om. Daarom kan het zinnig zijn om dit de ruimte te geven, en zijn werk te laten doen. Dat betekent dat je niet voortdurend ingespannen moet zijn, maar ook moet ontspannen, en loslaten. Het betekent ook dat de bewuste voorstelling van de wereld, de wereld niet is, maar een menselijke voorstelling.
Iedere andere voorstelling van zaken, is zelf ook een invulling van het waarheidsperspectief, en is dus niet anders. Met 1 uitzondering. Ik beperk doelen tot de deelnemers en hun perspectieven, en houd ze buiten het overkoepelende waarheidsperspectief, dat volgens mij geen inherent eigen doel heeft, buiten de doelen van de deelnemers om. Zo voorkom je dat mensen al te gemakkelijk hun doelen kunnen opleggen aan anderen, door te beweren dat het deel uitmaakt van het objectieve, en dus voor iedereen waar, of je er nu in gelooft of niet.
Een voorbeeld van dat laatste. Het marktmodel propageren als een compleet samenlevingsmodel, veronderstelt dat alle doelstellingen de vorm hebben van goederen en diensten die op een markt verhandeld kunnen worden, en dat marktwaarden als objectieve feiten, objectieve waarden zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 26-08-2017 17:34:01 ]
The view from nowhere.
De locatie van waarde
Wat is de juiste locatie van waarden? Zijn waarden subjectief, objectief of een combinatie van beide (interactief)? Zijn waarden een eigenschap van het collectief?
Een man zit in het stadion naar een voetbalwedstrijd te kijken en wordt er geheel door in beslag genomen. Bij het verlossende doelpunt springt hij op, brult luid, maakt wilde gebaren en kijkt vervolgens met intens glanzende ogen naar zijn vrouw. Zijn vrouw is meegekomen om hem gezelschap te houden. Ze heeft het doelpunt ook gezien, maar kan er niet opgewonden van raken. Voor hem ligt de waarde in het spel dat zich voor zijn ogen afspeelt. Zij ziet het niet daar. Zij ziet het brulaapje naast zich; ziet het zich afspelen in hem. Had de vriend van de man tijd gehad, dan was hij meegegaan in plaats van zijn vrouw, die niet meer is dan een slechte invaller. Dan waren ze tegelijk opgesprongen en hadden ze samen gebruld. Dan was de bron van waarde evident geweest. Het was een prachtig doelpunt.
De blinde vlek, de positie waar de oogzenuw het oog verlaat, is het punt in het visuele beeld dat je niet ziet. Wij zijn zelf de blinde vlek in ons eigen wereldbeeld. Waarde wordt daarom in de wereld gelokaliseerd (objectieve waarde) en niet in de deelnemer zelf. Maar als een buitenstaander hetzelfde object ziet als jij, maar niet de waarde die jij erin ziet, dan lokaliseert hij de waarde in jou (subjectieve waarde).
Als buitenstaander verplaats je de waarde van het object naar het subject. Het zijn verschillende perspectieven op de locatie van waarden. Waarden hebben de vorm van een slot en sleutel structuur.
Waardeoordelen laten zich niet objectiveren. Het predicaat “goed” of “mooi” is niet te herleiden op de feiten uit de buitenwereld omdat die informatie er niet in zit. Die informatie is alleen terug te vinden in de reactie die in onszelf plaatsvindt.
Het goede of het schone ervaren, kan daarom nooit meer zijn dan een menselijke reactie, die meer of minder breed wordt gedeeld. Meningen over ‘het goede’ hebben daarom alleen overtuigingskracht als ze gemeenschappelijk zijn. Dan kun je ze verzelfstandigen tot een objectieve waarheid over het goede, maar ook dat is een projectie (een collectieve projectie).
Wat is de juiste locatie van waarden? Zijn waarden subjectief, objectief of een combinatie van beide (interactief)? Zijn waarden een eigenschap van het collectief?
Een man zit in het stadion naar een voetbalwedstrijd te kijken en wordt er geheel door in beslag genomen. Bij het verlossende doelpunt springt hij op, brult luid, maakt wilde gebaren en kijkt vervolgens met intens glanzende ogen naar zijn vrouw. Zijn vrouw is meegekomen om hem gezelschap te houden. Ze heeft het doelpunt ook gezien, maar kan er niet opgewonden van raken. Voor hem ligt de waarde in het spel dat zich voor zijn ogen afspeelt. Zij ziet het niet daar. Zij ziet het brulaapje naast zich; ziet het zich afspelen in hem. Had de vriend van de man tijd gehad, dan was hij meegegaan in plaats van zijn vrouw, die niet meer is dan een slechte invaller. Dan waren ze tegelijk opgesprongen en hadden ze samen gebruld. Dan was de bron van waarde evident geweest. Het was een prachtig doelpunt.
De blinde vlek, de positie waar de oogzenuw het oog verlaat, is het punt in het visuele beeld dat je niet ziet. Wij zijn zelf de blinde vlek in ons eigen wereldbeeld. Waarde wordt daarom in de wereld gelokaliseerd (objectieve waarde) en niet in de deelnemer zelf. Maar als een buitenstaander hetzelfde object ziet als jij, maar niet de waarde die jij erin ziet, dan lokaliseert hij de waarde in jou (subjectieve waarde).
Als buitenstaander verplaats je de waarde van het object naar het subject. Het zijn verschillende perspectieven op de locatie van waarden. Waarden hebben de vorm van een slot en sleutel structuur.
Waardeoordelen laten zich niet objectiveren. Het predicaat “goed” of “mooi” is niet te herleiden op de feiten uit de buitenwereld omdat die informatie er niet in zit. Die informatie is alleen terug te vinden in de reactie die in onszelf plaatsvindt.
Het goede of het schone ervaren, kan daarom nooit meer zijn dan een menselijke reactie, die meer of minder breed wordt gedeeld. Meningen over ‘het goede’ hebben daarom alleen overtuigingskracht als ze gemeenschappelijk zijn. Dan kun je ze verzelfstandigen tot een objectieve waarheid over het goede, maar ook dat is een projectie (een collectieve projectie).
The view from nowhere.
Om de abstracties even te laten voor wat ze zijn:
Een levensfilosofie
Iedereen is gewoon wie hij of zij is, en ik vraag mij af of al dat poetsen aan de binnenkant of de buitenkant wel de goede aanpak is. De goede gedachte, lijkt mij, is gewoon zo gelukkig mogelijk te zijn, en dat vereist niet dat al je eigenschappen zo perfect mogelijk zijn. Perfectie is afhankelijk van een gekozen doelstelling. Niets is perfect gezien vanuit iedere oogmerk. Als je lang genoeg bent om bij de hoogste plank te kunnen, ben je te groot om door het gat van het hek te kruipen.
Het probleem is dat ‘moeten’ niet goed genoeg is. Daarom hebben morele regels een beperkte waarde. Het is niet goed genoeg, als je het alleen maar doet omdat het moet. Het wordt pas wat, als je het ook plezierig vindt om het te doen; alleen dan gaat er iets stromen. Dat kun je niet afdwingen, als je verlangt dat het ook echt zo is.
Daarom kun je beter aan de andere kant beginnen, je aandacht richten op de wereld om je heen, en te ervaren dat je echt kunt ‘houden van’. Als je dat doet, merk je dat het niet eens zo moeilijk is, en dat je bijna van alles kunt houden. Dat ‘houden van’ kun je niet afdwingen. ‘Moeten’ en ’houden van’ verhouden zich niet goed met elkaar. Wat zich wel goed met elkaar verhoud, is ‘aandacht’ en ‘houden van’.
Door met aandacht dingen te doen en om je heen te kijken, groeit vanzelf je vermogen tot ‘houden van’. Je kunt van velen dingen houden: een lekker broodje, een stukje marmer dat je zomaar ergens in de bergen vindt, tamme kastanjes (zeker als je ontdekt dat ze altijd gezellig met z’n drieën in een huisje opgroeien), een paraplu die je op een regenachtige dag door de buien heen helpt. Hoe meer je al deze dingen om je heen opmerkt: mensen, kastanjes, stukjes marmer, ..., hoe meer je, als vanzelf, gaat houden van anderen, het andere en jezelf.
Stel, je bent iets aan het doen, maar dat lukt niet zo best. Dat ‘niet lukken’ is eigenlijk goed, want dan ben je gewoon lekker aan het prutsen. Daardoor krijg je steeds meer aandacht voor de dingen waar je mee bezig bent, ga je steeds beter opletten en kijken, en voordat je het weet ga je er helemaal in op. Kijk maar eens naar mensen die bezig zijn met tafelvoetbal. Jammer, dat je in de echte wereld op je kop krijgt, als iets niet in één keer lukt, als de dingen niet snel en efficiënt gebeuren.
Kijk ook met aandacht naar jezelf. Niet met de gedachte om van je fouten te leren, maar gewoon met de interesse om te ontdekken wie je eigenlijk bent. Probeer je eigen waarden te vinden, wat je echt wat doet, wat voor jou echt belang heeft, of het nu zin of onzin is, en probeer dat zoveel mogelijk te leven. En dat is best moeilijk, want je krijgt van alle kanten signalen dat je ergens aan zou moeten voldoen. Alsof ooit iets iemand voldoet. Goede mensen vinden vast wel een reden om van je te houden.
Vergeef jezelf het nodige, want je bent je hele leven alleen maar aan het leren. En als dat zo is, waarom niet van de onbezonnen leerling houden, zoals hij op dit moment is? Pas als je alles accepteert zoals het is, in plaats van overal tegen te vechten, groeit het inzicht in wie je bent veel sneller en min of meer vanzelf. Met het gewonnen inzicht doe je het alweer een stuk beter. Met dwangmatig jezelf verbeteren, gaat de voortgang alleen maar stroever, omdat je met zo’n kritische houding niet in de juiste stroom komt en niet van het leven geniet.
We hebben allemaal veel boter op ons hoofd als we met goed bedoelde gedachten aankomen. Maar soms voel ik het zoals ik nu vertel, en kan ik de dingen weer ervaren zoals ik dat als kind deed. De regen, zoals het buiten het café op de tafels en stoelen klettert, kijkend naar al die dansende druppeltjes, terwijl jezelf zo knus binnen zit en ziet hoe de straten donker, koud en nat worden, hoe sommige mensen in de regen zich gaan haasten en in hun jas wegkruipen, terwijl anderen zich er blijmoedig niets van aantrekken en niet eens nat lijken te worden.
Van veel dingen kun je leren houden, door er met meer aandacht naar te kijken of ermee bezig te zijn. Misschien is dat de weg naar het goede. Niet dat het leven dan een groot feest wordt, want er blijft genoeg reële misère over. Om gelukkig te zijn, heb je ongetwijfeld ook nog het nodige geluk nodig.
Een levensfilosofie
Iedereen is gewoon wie hij of zij is, en ik vraag mij af of al dat poetsen aan de binnenkant of de buitenkant wel de goede aanpak is. De goede gedachte, lijkt mij, is gewoon zo gelukkig mogelijk te zijn, en dat vereist niet dat al je eigenschappen zo perfect mogelijk zijn. Perfectie is afhankelijk van een gekozen doelstelling. Niets is perfect gezien vanuit iedere oogmerk. Als je lang genoeg bent om bij de hoogste plank te kunnen, ben je te groot om door het gat van het hek te kruipen.
Het probleem is dat ‘moeten’ niet goed genoeg is. Daarom hebben morele regels een beperkte waarde. Het is niet goed genoeg, als je het alleen maar doet omdat het moet. Het wordt pas wat, als je het ook plezierig vindt om het te doen; alleen dan gaat er iets stromen. Dat kun je niet afdwingen, als je verlangt dat het ook echt zo is.
Daarom kun je beter aan de andere kant beginnen, je aandacht richten op de wereld om je heen, en te ervaren dat je echt kunt ‘houden van’. Als je dat doet, merk je dat het niet eens zo moeilijk is, en dat je bijna van alles kunt houden. Dat ‘houden van’ kun je niet afdwingen. ‘Moeten’ en ’houden van’ verhouden zich niet goed met elkaar. Wat zich wel goed met elkaar verhoud, is ‘aandacht’ en ‘houden van’.
Door met aandacht dingen te doen en om je heen te kijken, groeit vanzelf je vermogen tot ‘houden van’. Je kunt van velen dingen houden: een lekker broodje, een stukje marmer dat je zomaar ergens in de bergen vindt, tamme kastanjes (zeker als je ontdekt dat ze altijd gezellig met z’n drieën in een huisje opgroeien), een paraplu die je op een regenachtige dag door de buien heen helpt. Hoe meer je al deze dingen om je heen opmerkt: mensen, kastanjes, stukjes marmer, ..., hoe meer je, als vanzelf, gaat houden van anderen, het andere en jezelf.
Stel, je bent iets aan het doen, maar dat lukt niet zo best. Dat ‘niet lukken’ is eigenlijk goed, want dan ben je gewoon lekker aan het prutsen. Daardoor krijg je steeds meer aandacht voor de dingen waar je mee bezig bent, ga je steeds beter opletten en kijken, en voordat je het weet ga je er helemaal in op. Kijk maar eens naar mensen die bezig zijn met tafelvoetbal. Jammer, dat je in de echte wereld op je kop krijgt, als iets niet in één keer lukt, als de dingen niet snel en efficiënt gebeuren.
Kijk ook met aandacht naar jezelf. Niet met de gedachte om van je fouten te leren, maar gewoon met de interesse om te ontdekken wie je eigenlijk bent. Probeer je eigen waarden te vinden, wat je echt wat doet, wat voor jou echt belang heeft, of het nu zin of onzin is, en probeer dat zoveel mogelijk te leven. En dat is best moeilijk, want je krijgt van alle kanten signalen dat je ergens aan zou moeten voldoen. Alsof ooit iets iemand voldoet. Goede mensen vinden vast wel een reden om van je te houden.
Vergeef jezelf het nodige, want je bent je hele leven alleen maar aan het leren. En als dat zo is, waarom niet van de onbezonnen leerling houden, zoals hij op dit moment is? Pas als je alles accepteert zoals het is, in plaats van overal tegen te vechten, groeit het inzicht in wie je bent veel sneller en min of meer vanzelf. Met het gewonnen inzicht doe je het alweer een stuk beter. Met dwangmatig jezelf verbeteren, gaat de voortgang alleen maar stroever, omdat je met zo’n kritische houding niet in de juiste stroom komt en niet van het leven geniet.
We hebben allemaal veel boter op ons hoofd als we met goed bedoelde gedachten aankomen. Maar soms voel ik het zoals ik nu vertel, en kan ik de dingen weer ervaren zoals ik dat als kind deed. De regen, zoals het buiten het café op de tafels en stoelen klettert, kijkend naar al die dansende druppeltjes, terwijl jezelf zo knus binnen zit en ziet hoe de straten donker, koud en nat worden, hoe sommige mensen in de regen zich gaan haasten en in hun jas wegkruipen, terwijl anderen zich er blijmoedig niets van aantrekken en niet eens nat lijken te worden.
Van veel dingen kun je leren houden, door er met meer aandacht naar te kijken of ermee bezig te zijn. Misschien is dat de weg naar het goede. Niet dat het leven dan een groot feest wordt, want er blijft genoeg reële misère over. Om gelukkig te zijn, heb je ongetwijfeld ook nog het nodige geluk nodig.
The view from nowhere.
Gedachten zijn niet het verstandelijk vermogen van de mens en het is goed om in stilte de gedachten te observeren want ze staan directe waarneming in de weg.quote:
Reactie op de post hierboven
[..]
Er doet zich een idee van mystiek de ronde, die meent dat nooit denken de meest briljante gedachte is. Of dat overal ongevoelig voor zijn, het meest subtiel is. Mensen die er trots op zijn, zich nooit ergens druk over te maken. Daar kun je niks mee. Hooguit voor een baksteen is dat een aardige levensfilosofie. Het idee dat het beter is, dat je nooit denkt, voelt of conceptualiseert, is de hond in de pot. Je maakt gebruik van je natuurlijke vermogens en haar mogelijkheden, of je bent dood.
We zijn onze gedachten, al wat ons onderwezen is, hoe we opgevoed zijn, de cultuur en traditie waarin we opgroeide hebben ons gevormd tot wie we nu zijn.
Die hele achtergrond is als een scherm waardoor we de wereld bezien en trekken dan conclusies volgens die achtergrond.
Zie het als een gevuld glas, die legen schept de benodigde ruimte waarin het nieuwe creatieve zich kan openbaren.
Het komt in feite neer op 'opnieuw bezien' waarmee de eerste stap op het individuele religieuze pad gezet wordt.
Niet denken is natuurlijk kolder, heb je trouwens een link naar de 'mystici' die dat propageren?
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Deelnemer, ik moet je reacties dubbel lezen om in staat te zijn een degelijke reactie te plaatsen aangezien je een hele andere taal bezigt, maar je zet het ook zeer uitgebreid uiteen.
Ik kom er nog eens op terug.
In ieder geval ga ik je hele topic nog eens goed doorlezen komend weekend
Ik kom er nog eens op terug.
In ieder geval ga ik je hele topic nog eens goed doorlezen komend weekend
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Je vat het begrip 'mystiek' op, zoals dat vaak in de therapeutische hoek gebruikt wordt. Zo'n mysticus is Eckhart Tolle (De kracht van het Nu). Hij bedoelt, je aandacht richten op dat wat nu plaatsvindt.
Maar dat kunnen ook herinneringen zijn, die je nu hebt. Als je je werkelijk kon beperken, tot wat er nu om je heen gebeurd, dan begreep je er niks van. Het idee is bedoeld als een therapeutische aanbeveling aan mensen die teveel in hun hoofd zitten, of zelfs malen (stop stop). Het is dus een poging uit een hardnekkig patroon te komen door je aandacht verleggen.
Al deze overwegingen zijn alweer afwijkingen van 'in het nu blijven'. Als je daarin volhard, dan begrijp je nooit meer iets.
Je hebt ook mensen die je erop wijzen, dat het hier en nu leuker is dan het gespreksonderwerp. Die hebben gewoon geen zin in dat gespreksonderwerp.
----------------
Je kunt je gedachten niet observeren, want het vereist aandacht om te denken, en het vereist aandacht om dat te observeren. Dat kan niet tegelijkertijd, want je aandacht is ondeelbaar. In die zin ben je je gedachte, zoals je op iedere moment samenvalt met wat je op dat moment doet.
Net zomin als je je gedachten kun observeren, kun je jezelf veranderen.
Je kunt alleen jezelf zijn (een voortdurend worden) en dat is onvermijdelijk.
Veranderen is ook onvermijdelijk.
Dat doet de wereld in en buiten jezelf.
Het is allemaal de werking van de wereld.
Het brein is het brein
Gedachten zijn gedachten
Bewust zijn is bewust zijn
Ik bestaat uit niet-ik elementen, en is niet meer dan dat (het is zelf leeg).
Het is juist dat dit alles een gezichtspunt definieert.
Het is juist dat dit gezichtspunt is ontstaan en een geschiedenis heeft.
Het wordt niet alleen gedefinieerd door cultuur en ervaringen, maar begin al bij een fysieke constitutie.
Het is te reduceren tot de werking van de wereld in jou, in wisselwerking met de wereld buiten jou.
Hoe de wereld eruit ziet, gegeven dit gezichtspunt, is je deelnemersperspectief.
Maar dat kunnen ook herinneringen zijn, die je nu hebt. Als je je werkelijk kon beperken, tot wat er nu om je heen gebeurd, dan begreep je er niks van. Het idee is bedoeld als een therapeutische aanbeveling aan mensen die teveel in hun hoofd zitten, of zelfs malen (stop stop). Het is dus een poging uit een hardnekkig patroon te komen door je aandacht verleggen.
Al deze overwegingen zijn alweer afwijkingen van 'in het nu blijven'. Als je daarin volhard, dan begrijp je nooit meer iets.
Je hebt ook mensen die je erop wijzen, dat het hier en nu leuker is dan het gespreksonderwerp. Die hebben gewoon geen zin in dat gespreksonderwerp.
----------------
Je kunt je gedachten niet observeren, want het vereist aandacht om te denken, en het vereist aandacht om dat te observeren. Dat kan niet tegelijkertijd, want je aandacht is ondeelbaar. In die zin ben je je gedachte, zoals je op iedere moment samenvalt met wat je op dat moment doet.
Net zomin als je je gedachten kun observeren, kun je jezelf veranderen.
Je kunt alleen jezelf zijn (een voortdurend worden) en dat is onvermijdelijk.
Veranderen is ook onvermijdelijk.
Dat doet de wereld in en buiten jezelf.
Het is allemaal de werking van de wereld.
Het brein is het brein
Gedachten zijn gedachten
Bewust zijn is bewust zijn
Ik bestaat uit niet-ik elementen, en is niet meer dan dat (het is zelf leeg).
Het is juist dat dit alles een gezichtspunt definieert.
Het is juist dat dit gezichtspunt is ontstaan en een geschiedenis heeft.
Het wordt niet alleen gedefinieerd door cultuur en ervaringen, maar begin al bij een fysieke constitutie.
Het is te reduceren tot de werking van de wereld in jou, in wisselwerking met de wereld buiten jou.
Hoe de wereld eruit ziet, gegeven dit gezichtspunt, is je deelnemersperspectief.
The view from nowhere.
Optellen versus vertalen
De twee fundamentele perspectieven op de samenhang der dingen zijn:
- Causaal (waarheidsperspectief)
- Functioneel (deelnemersperspectief)
Het laatste perspectief volgt uit het ontstaan van de deelnemer, wat een eigen perspectief met zich meebrengt.
De twee perspectieven kun je niet optellen, maar wel in elkaar vertalen.
Concreet:
- vanuit een functioneel perspectief beschouwd, is een mechanische slingerklok een klok.
- vanuit een causaal perspectief beschouwd, is een mechanische slingerklok een mechanisme.
Algemeen:
- vanuit een functioneel perspectief beschouwd, is het causale perspectief een hulpmiddel.
- vanuit een causaal perspectief beschouwd, is de functionele perspectief een projectie.
Een voorbeeld
Als je de mechanica van de klok onderzoekt op het nog ontbrekende deel dat de functie verklaard, dat zal blijken dat de mechanica al een complete beschrijving is. Er is geen ontbrekend element.
Je kunt een klok ook functioneel benaderen, zoals een leerling die bezig is met een schriftelijk examen dat maximaal 90 minuten duurt. De leerling kijkt af en toe op de klok, om te kijken hoeveel tijd hij nog heeft. Hij heeft geen enkele reden om daar de mechanica van de klok bij te halen. Het functionele verhaal is al compleet zonder dat.
Wij zijn niet anders dan de klok. Ook wij kunnen functioneel en mechanisch beschreven worden. Beide beschrijvingen en hun logica’s moeten met elkaar in de pas lopen, want ze beschrijven dezelfde realiteit. Daarom kun je beide perspectieven alleen in elkaar vertalen.
Beter, er zijn twee mogelijkheden:
1. een vertaling (beide zijn perspectieven op dezelfde realiteit)
2. een reductie (de inbedding van het ene perspectief in het andere, functioneren is een inbedding in de causale wereld)
Een voorbeeld van een optelling
Objectivisme is een poging om het doel uit het deelnemersperspectief op te nemen in het waarheidsperspectief. Het objectivisme van Ayn Rand, de vooroorlogse rassenwaan, en de neoliberale interpretatie van marktwaarden als objectieve waarden, zijn bekende voorbeelden.
Perspectieven kun je niet samenstellen of ontleden, want het zijn geen onderdelen van iets, maar visies op het geheel. Zomaar het functionele bij het causale optellen, kan niet. Perspectieven kun je alleen in elkaar vertalen.
Het functionele deelnemersperspectief is het meest effectief als je wilt (over)leven. Het causale waarheidsperspectief is het meest effectief als je wilt begrijpen. Maar het verenigen van beide perspectieven is geen optelling.
Een deelnemer kan nauwelijks neutraal over de wereld nadenken (dat is, zonder te projecteren). We zijn dan ook niet neutraal, want we zijn een gezichtspunt en hebben belangen. Daarom proberen we het functionele en causale telkens weer samen te stellen (op te tellen). Als je de perfecte buitenstaander was, is het vast een komisch gezicht, maar als belanghebbende deelnemer in de wereld is het een bloedserieus spel.
Een voorbeeld van een vertaling
Een buis kan eruit zien als een rechthoek of als een cirkel.
Dat kun je samenstellen: een rechthoek met daar bovenop een cirkel (onzinnig).
Dat kun je in elkaar vertalen: de buis 90 graden draaien (zinnig).
Vertalen kan, optellen is onzin.
Een voorbeeld van een inbedding
Natuurlijke selectie (evolutieleer). De mens, noch God voert de selectie uit. Dat is wat ‘natuurlijk’ betekent in het begrip ‘natuurlijke selectie’.
Goed, maar dan is het nog steeds antropomorf. Je splitst de wereld in een deel dat onder selectiedruk staat, en een deel dat de selectiedruk uitoefent. Toch geldt aan beide zijden van deze streep dezelfde causale bewegingswet. Selectie is een antropomorf idee, net als ‘meer of minder aangepast’.
De oplossing is, natuurlijke selectie begrijpen als een aspect van de causale zelforganisatie van de wereld. Vervolgens kun je dat vertalen in een antropomorf functioneel perspectief. Rond de evolutieleer is er veel politieke narigheid (rassenwaan & eugenetica). Deze narigheid is het gevolg van twee mogelijke misvattingen:
1. machtsfilosofie: een weinig constructieve opvatting over ethiek.(waarin het goede wordt begrepen als succes, als het machtspel winnen of in ieder geval niet verliezen)?
2. objectivisme: een misconceptie over de evolutieleer (het functionele aspect bij het causale optellen ipv een vertaling maken)?
Alleen de inbedding van het functionele en intentionele deelnemersperspectief in de causale wereld is correct. Het in de pas lopen van de logica van beide perspectieven betekent niet, dat alles geschiedt zoals de deelnemer het wil. Het betekent, dat ervaring met de eigenzinnige causale wereld ook onderdeel uitmaakt van het deelnemersperspectief onder de noemer: tegenslag.
Waarom maken we daar zoveel fouten mee?
In de praktijk tellen we heel vaak elementen uit beide perspectieven bij elkaar op. Als je twee dingen aan elkaar wilt bevestigen met een schroef, dan spelen het doel en causaliteit beide een rol. Maar bij de invulling van het waarheidsperspectief kan dat niet. Doe je dat wel, dan maak je van bepaalde doelstellingen waarheden, en geloof je, dat je daar anderen aan mag of moet opofferen. Maar de doelstelling is een deelnemersdoelstelling, geen waarheid. Je daar niets van aantrekken is een vorm van machtsfilosofie.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 26-08-2017 17:37:12 ]
De twee fundamentele perspectieven op de samenhang der dingen zijn:
- Causaal (waarheidsperspectief)
- Functioneel (deelnemersperspectief)
Het laatste perspectief volgt uit het ontstaan van de deelnemer, wat een eigen perspectief met zich meebrengt.
De twee perspectieven kun je niet optellen, maar wel in elkaar vertalen.
Concreet:
- vanuit een functioneel perspectief beschouwd, is een mechanische slingerklok een klok.
- vanuit een causaal perspectief beschouwd, is een mechanische slingerklok een mechanisme.
Algemeen:
- vanuit een functioneel perspectief beschouwd, is het causale perspectief een hulpmiddel.
- vanuit een causaal perspectief beschouwd, is de functionele perspectief een projectie.
Een voorbeeld
Als je de mechanica van de klok onderzoekt op het nog ontbrekende deel dat de functie verklaard, dat zal blijken dat de mechanica al een complete beschrijving is. Er is geen ontbrekend element.
Je kunt een klok ook functioneel benaderen, zoals een leerling die bezig is met een schriftelijk examen dat maximaal 90 minuten duurt. De leerling kijkt af en toe op de klok, om te kijken hoeveel tijd hij nog heeft. Hij heeft geen enkele reden om daar de mechanica van de klok bij te halen. Het functionele verhaal is al compleet zonder dat.
Wij zijn niet anders dan de klok. Ook wij kunnen functioneel en mechanisch beschreven worden. Beide beschrijvingen en hun logica’s moeten met elkaar in de pas lopen, want ze beschrijven dezelfde realiteit. Daarom kun je beide perspectieven alleen in elkaar vertalen.
Beter, er zijn twee mogelijkheden:
1. een vertaling (beide zijn perspectieven op dezelfde realiteit)
2. een reductie (de inbedding van het ene perspectief in het andere, functioneren is een inbedding in de causale wereld)
Een voorbeeld van een optelling
Objectivisme is een poging om het doel uit het deelnemersperspectief op te nemen in het waarheidsperspectief. Het objectivisme van Ayn Rand, de vooroorlogse rassenwaan, en de neoliberale interpretatie van marktwaarden als objectieve waarden, zijn bekende voorbeelden.
Perspectieven kun je niet samenstellen of ontleden, want het zijn geen onderdelen van iets, maar visies op het geheel. Zomaar het functionele bij het causale optellen, kan niet. Perspectieven kun je alleen in elkaar vertalen.
Het functionele deelnemersperspectief is het meest effectief als je wilt (over)leven. Het causale waarheidsperspectief is het meest effectief als je wilt begrijpen. Maar het verenigen van beide perspectieven is geen optelling.
Een deelnemer kan nauwelijks neutraal over de wereld nadenken (dat is, zonder te projecteren). We zijn dan ook niet neutraal, want we zijn een gezichtspunt en hebben belangen. Daarom proberen we het functionele en causale telkens weer samen te stellen (op te tellen). Als je de perfecte buitenstaander was, is het vast een komisch gezicht, maar als belanghebbende deelnemer in de wereld is het een bloedserieus spel.
Een voorbeeld van een vertaling
Een buis kan eruit zien als een rechthoek of als een cirkel.
Dat kun je samenstellen: een rechthoek met daar bovenop een cirkel (onzinnig).
Dat kun je in elkaar vertalen: de buis 90 graden draaien (zinnig).
Vertalen kan, optellen is onzin.
Een voorbeeld van een inbedding
Natuurlijke selectie (evolutieleer). De mens, noch God voert de selectie uit. Dat is wat ‘natuurlijk’ betekent in het begrip ‘natuurlijke selectie’.
Goed, maar dan is het nog steeds antropomorf. Je splitst de wereld in een deel dat onder selectiedruk staat, en een deel dat de selectiedruk uitoefent. Toch geldt aan beide zijden van deze streep dezelfde causale bewegingswet. Selectie is een antropomorf idee, net als ‘meer of minder aangepast’.
De oplossing is, natuurlijke selectie begrijpen als een aspect van de causale zelforganisatie van de wereld. Vervolgens kun je dat vertalen in een antropomorf functioneel perspectief. Rond de evolutieleer is er veel politieke narigheid (rassenwaan & eugenetica). Deze narigheid is het gevolg van twee mogelijke misvattingen:
1. machtsfilosofie: een weinig constructieve opvatting over ethiek.(waarin het goede wordt begrepen als succes, als het machtspel winnen of in ieder geval niet verliezen)?
2. objectivisme: een misconceptie over de evolutieleer (het functionele aspect bij het causale optellen ipv een vertaling maken)?
Alleen de inbedding van het functionele en intentionele deelnemersperspectief in de causale wereld is correct. Het in de pas lopen van de logica van beide perspectieven betekent niet, dat alles geschiedt zoals de deelnemer het wil. Het betekent, dat ervaring met de eigenzinnige causale wereld ook onderdeel uitmaakt van het deelnemersperspectief onder de noemer: tegenslag.
Waarom maken we daar zoveel fouten mee?
In de praktijk tellen we heel vaak elementen uit beide perspectieven bij elkaar op. Als je twee dingen aan elkaar wilt bevestigen met een schroef, dan spelen het doel en causaliteit beide een rol. Maar bij de invulling van het waarheidsperspectief kan dat niet. Doe je dat wel, dan maak je van bepaalde doelstellingen waarheden, en geloof je, dat je daar anderen aan mag of moet opofferen. Maar de doelstelling is een deelnemersdoelstelling, geen waarheid. Je daar niets van aantrekken is een vorm van machtsfilosofie.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 26-08-2017 17:37:12 ]
The view from nowhere.
Wellicht vat ik het op als het onontgonnen mysterieuze, het duister waarin ons ware potentieel besloten ligt en welke eens tot bloei kan komen.quote:
Je vat het begrip 'mystiek' op, zoals dat vaak in de therapeutische hoek gebruikt wordt. Zo'n mysticus is Eckhart Tolle (De kracht van het Nu). Hij bedoelt, je aandacht richten op dat wat nu plaatsvindt.
Maar dat kunnen ook herinneringen zijn, die je nu hebt. Als je je werkelijk kon beperken, tot wat er nu om je heen gebeurd, dan begreep je er niks van. Het idee is bedoeld als een therapeutische aanbeveling aan mensen die teveel in hun hoofd zitten, of zelfs malen (stop stop). Het is dus een poging uit een hardnekkig patroon te komen door je aandacht verleggen.
Al deze overwegingen zijn alweer afwijkingen van 'in het nu blijven'. Als je daarin volhard, dan begrijp je nooit meer iets.
Je hebt ook mensen die je erop wijzen, dat het hier en nu leuker is dan het gespreksonderwerp. Die hebben gewoon geen zin in dat gespreksonderwerp.
----------------
Je kunt je gedachten niet observeren, want het vereist aandacht om te denken, en het vereist aandacht om dat te observeren. Dat kan niet tegelijkertijd, want je aandacht is ondeelbaar. In die zin ben je je gedachte, zoals je op iedere moment samenvalt met wat je op dat moment doet.
Net zomin als je je gedachten kun observeren, kun je jezelf veranderen.
Je kunt alleen jezelf zijn (een voortdurend worden) en dat is onvermijdelijk.
Veranderen is ook onvermijdelijk.
Dat doet de wereld in en buiten jezelf.
Het is allemaal de werking van de wereld.
Het brein is het brein
Gedachten zijn gedachten
Bewust zijn is bewust zijn
Ik bestaat uit niet-ik elementen, en is niet meer dan dat (het is zelf leeg).
Het is juist dat dit alles een gezichtspunt definieert.
Het is juist dat dit gezichtspunt is ontstaan en een geschiedenis heeft.
Het wordt niet alleen gedefinieerd door cultuur en ervaringen, maar begin al bij een fysieke constitutie.
Het is te reduceren tot de werking van de wereld in jou, in wisselwerking met de wereld buiten jou.
Hoe de wereld eruit ziet, gegeven dit gezichtspunt, is je deelnemersperspectief.
Mijn vertrekpunt is vanuit het zelf met betrekking op de individuele geestelijke toestand.
Dit vertrekpunt wortelt in een diepe beleving tijdens mijn jeugd, daar waar psychologen het kwalificeren als een overlevingsmechanisme, vond ik herkenning in de Germaanse mythologie en het sjamanisme waardoor ik jaren later die beleving pas echt ging begrijpen.
Gelijk Wodan, offer ik graag een oog om te drinken uit de bron van wijsheid.
De aandacht op 'nu' is naar mijn mening heel logisch, alle tijd en actie vallen immers samen in 'nu'.
Vanzelfsprekend komen ook de herinneringen op in dit 'nu' moment wat praktisch te noemen is want we schrijven, rekenen, weten de weg naar huis, hoe de auto te besturen enzoverder, die kennis heeft zijn plaats.
Het word anders wanneer deze kennis bestaat uit emotionele herinneringen die ons diep beroeren of een doctrine welke aangenomen is op gezag.
Naar mijn mening is het juist een beperking als we niet in staat zijn om dat opnieuw te bezien in een meditatieve staat.
Hiermee bedoel ik niet een uurtje per dag op een matje zitten, die meditatieve staat gaat prima samen met de dagelijkse interactie want juist door interactie met onze omgeving leren we en winnen we aan inzicht.
Kunnen we ergens anders zijn dan 'nu'? volgens mij niet, hooguit kunnen gedachten ons doen dwalen in tijd.
Opkomende gedachten zijn prima inzichtelijk als we er attent op zijn, we moeten ze niet willen controleren want dan is er sprake van de denker die zijn gedachten controleert en deze zodoende tracht te onderdrukken ongeacht of het samenhangt met een natuurlijke reactie.
De verandering in de kern van ons wezen word door Krishnamurti beschreven als de innerlijke revolutie, echter om ordelijk te zijn moet je de wanorde zien, in en om je heen.
Ik neig er trouwens naar dat bewustzijn niets anders is dan 'ik', het volle glas.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Ervaringen werken door. Eigen ervaringen, maar ook evolutionair (aangeboren). Daarin zit inderdaad veel potentie.quote:Op zaterdag 26 augustus 2017 19:51 schreef bedachtzaam het volgende:
[..]
Wellicht vat ik het op als het onontgonnen mysterieuze, het duister waarin ons ware potentieel besloten ligt en welke eens tot bloei kan komen.
Mijn vertrekpunt is vanuit het zelf met betrekking op de individuele geestelijke toestand.
Dit vertrekpunt wortelt in een diepe beleving tijdens mijn jeugd, daar waar psychologen het kwalificeren als een overlevingsmechanisme, vond ik herkenning in de Germaanse mythologie en het sjamanisme waardoor ik jaren later die beleving pas echt ging begrijpen.
Gelijk Wodan, offer ik graag een oog om te drinken uit de bron van wijsheid.
Het waarheidsperspectief (WP) en deelnemersperspectief (DP) verschillen ook in hun begrip van ruimte en tijd.quote:De aandacht op 'nu' is naar mijn mening heel logisch, alle tijd en actie vallen immers samen in 'nu'.
Vanzelfsprekend komen ook de herinneringen op in dit 'nu' moment wat praktisch te noemen is want we schrijven, rekenen, weten de weg naar huis, hoe de auto te besturen enzoverder, die kennis heeft zijn plaats.
Het word anders wanneer deze kennis bestaat uit emotionele herinneringen die ons diep beroeren of een doctrine welke aangenomen is op gezag.
Naar mijn mening is het juist een beperking als we niet in staat zijn om dat opnieuw te bezien in een meditatieve staat.
Hiermee bedoel ik niet een uurtje per dag op een matje zitten, die meditatieve staat gaat prima samen met de dagelijkse interactie want juist door interactie met onze omgeving leren we en winnen we aan inzicht.
Kunnen we ergens anders zijn dan 'nu'? volgens mij niet, hooguit kunnen gedachten ons doen dwalen in tijd.
Opkomende gedachten zijn prima inzichtelijk als we er attent op zijn, we moeten ze niet willen controleren want dan is er sprake van de denker die zijn gedachten controleert en deze zodoende tracht te onderdrukken ongeacht of het samenhangt met een natuurlijke reactie.
De verandering in de kern van ons wezen word door Krishnamurti beschreven als de innerlijke revolutie, echter om ordelijk te zijn moet je de wanorde zien, in en om je heen.
Ik neig er trouwens naar dat bewustzijn niets anders is dan 'ik', het volle glas.
In het DP bestaat het hier en nu, dat verbonden is met het feit, dat de deelnemer een gezichtspunt in de wereld is.
In het waarheidsperspectief is er geen hier en nu, maar alleen een objectieve tijdruimte.
Alleen het heden bestaat, inclusief de hedendaagse ruïnes en prognoses.quote:“Wat is tijd?” vraagt Augustinus zich af. “Als niemand het mij vraagt, weet ik het; maar als ik het wil uitleggen aan iemand die mij ernaar vraagt, dan weet ik het niet.” Volgens Augustinus bestaat de tijd uit verleden, heden en toekomst. Het verleden bestaat niet meer (alleen als herinneringen in het heden). De toekomst bestaat nog niet (alleen als verwachtingen in het heden). Alleen het heden bestaat, inclusief de hedendaagse ruïnes en prognoses. Maar het heden is zo flinterdun, dat het bij nadere beschouwing slechts bestaat uit de grens tussen verleden en toekomst, de grens tussen twee niet bestaande grootheden. Dat is het tijdsbegrip van het DP; een deelnemer bevindt zich in de tijd, altijd in het heden. Het DP beweegt met de tijd mee en creëert daarmee een illusie van tijdloosheid. Het DP heeft geen randen, het omvat zijn eigen begin en eindpunt niet.
Maar zo naïef kan de deelnemer niet zijn. De tijdsdiepte in jezelf bestaat uit herinneringen en de continuïteit met het verleden en de toekomst, verleent het nu zijn betekenis, mogelijkheden, doelstellingen en waarden. Een deelnemer bevindt zich in de tijd, maar het gezichtspunt van het WP ligt erbuiten. Het heden van het DP is in het WP een bewegend punt van eerder -> later. Een gebeurtenis in het WP loopt in het DP van toekomst -> heden -> verleden. Met de ruimte is het niet anders. Een deelnemer bevindt zich in de ruimte, maar het gezichtspunt van het WP ligt erbuiten. Het DP lijkt op het rijden in een auto. Je beweegt zelf voortdurend met de auto mee, terwijl het landschap langs je heen glijdt. Het WP lijkt op het volgen van de rijdende auto, gezien vanaf een bergtop.
F&L / Hoe verenig je de volgende twee perspectieven?
Dat is een deelnemersperspectief op tijd (subjectieve tijdsbeleving).
Je hebt gelijk, dat je alleen 'in het hier en nu' actueel iets kunt doen.
Maar wat?, zonder verleden (de oorzaak) en toekomt (het doel).
In het heden is het verleden, en de mogelijkheid van een toekomst, al aanwezig.
'Het pure nu' verwijst niet naar iets daarvoor of daarna. In dat 'nu' is alles onbegrijpelijk.
Toch beweren sommigen dat het goed is om je daartoe te beperken:
1. Niet tobben over het verleden, want dit bestaat niet meer
2. Niet tobben over de toekomst, want dat is er nog niet.
3. Niet conceptualiseren, maar alleen er zijn.
Als je dat doet, is dat zo beperkend, dat het eigenlijk onmogelijk uitvoerbaar is. Net zo onmogelijk als nergens aan denken. Ben je wakker, dan ben je bewust aanwezig, en dan moet je aandacht ergens op rusten. Van nature fladdert je aandacht van het een naar het ander. Je aandacht bij één ding houden is dus heel lastig. Deze oefeningen zijn volgens mij bedoeld om zo te ontdekken hoe je brein werkt.
'Ik' identificeren met het bewustzijn, betekent dat het geen continuiteit heeft, want
- het bewustzijn staat uit als je slaap.
- als je je aandacht op volledig richt op iets buiten jezelf (erin opgaat), dan verdwijnt dat 'ik', want het bewustzijn is dan gevuld met 'niet-ik'.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 26-08-2017 22:02:01 ]
The view from nowhere.
Als het onmogelijk zou zijn om zonder oorzaak iets te doen dan is er alleen maar sprake van reactie, weinig creatief.quote:
[..]
Het waarheidsperspectief (WP) en deelnemersperspectief (DP) verschillen ook in hun begrip van ruimte en tijd.
In het DP bestaat het hier en nu, dat verbonden is met het feit, dat de deelnemer een gezichtspunt in de wereld is.
In het waarheidsperspectief is er geen hier en nu, maar alleen een objectieve tijdruimte.
[..]
Alleen het heden bestaat, inclusief de hedendaagse ruïnes en prognoses.
Dat is een deelnemersperspectief op tijd (subjectieve tijdsbeleving).
Je hebt gelijk, dat je alleen 'in het hier en nu' actueel iets kunt doen.
Maar wat?, zonder verleden (de oorzaak) en toekomt (het doel).
In het heden is het verleden, en de mogelijkheid van een toekomst, al aanwezig.
'Het pure nu' verwijst niet naar iets daarvoor of daarna. In dat 'nu' is alles onbegrijpelijk.
Toch beweren sommigen dat het goed is om je daartoe te beperken:
1. Niet tobben over het verleden, want dit bestaat niet meer
2. Niet tobben over de toekomst, want dat is er nog niet.
3. Niet conceptualiseren, maar alleen er zijn.
Als je dat doet, is dat zo beperkend, dat het eigenlijk onmogelijk uitvoerbaar is. Net zo onmogelijk als nergens aan denken. Ben je wakker, dan ben je bewust aanwezig, en dan moet je aandacht ergens op rusten. Van nature fladdert je aandacht van het een naar het ander. Je aandacht bij één ding houden is dus heel lastig. Deze oefeningen zijn volgens mij bedoeld om zo te ontdekken hoe je brein werkt.
'Ik' identificeren met het bewustzijn, betekent dat het geen continuiteit heeft, want
- het bewustzijn staat uit als je slaap.
- als je je aandacht op volledig richt op iets buiten jezelf (erin opgaat), dan verdwijnt dat 'ik', want het bewustzijn is dan gevuld met 'niet-ik'.
Juist daarom is het naar mijn mening zo belangrijk om met verleden te breken.
Als we dat doen dan valt ook toekomst mee weg, het word niet meer vooraf ingevuld met verleden.
Hierdoor ontstaat juist ruimte voor het nieuwe creatieve.
Er is dan geen sprake van tijdloosheid maar simpelweg van loslaten, elk vertrekken is ergens anders binnenkomen, oud maakt plaats voor nieuw.
Huidig nemen we verleden mee naar morgen, we geven het door van oud naar jong en zo de wereld was zal het zijn.
Maar dit topic start met de vraag, "hoe komen we tot een betere samenleving?" dan moet er toch een kwaliteit van vrijheid zijn van het oude, slechts iets in de structuur van de samenleving veranderen hebben we al eeuwen gedaan en het bracht ons helemaal niets.
Moet de aandacht dan misschien eens naar binnen toe? wij mensen hebben deze wereld immers geschapen, houden het in stand en geven het door.
Ik zie niet in waarom in het 'nu' alles onbegrijpelijk zou zijn.
Het is juist zo dat we vandaag gisteren leren begrijpen en door moeten leven naar morgen om vandaag te begrijpen.
Hier en nu schept die vrijheid en die vrijheid kan onmogelijk beperkend zijn.
Het is ook niet zo dat je jezelf moet beperken, ik denk dat het belangrijk is om te beseffen dat het hier gaat om het denken dat ons doet dwalen in tijd.
Ik herinner me de onderschrift van Erodome, 'als je altijd doet wat je deed zal je altijd krijgen wat je kreeg', je verleden is je toekomst als je vasthoudt aan oud.
Over de toekomst kan men lustig fantaseren, er is altijd hoop op beter zonder dat men actie onderneemt om daar aan te werken, als ik later groot/rijk/machtig/enzoverder ben dan...
Daar zal je dan toch aan moeten werken, dromen is leuk maar daar bereiken we niets mee.
Zo evens met de wereld die we zelf geschapen hebben en in stand houden, we hebben al vele eeuwen gesleuteld aan de structuur maar ook vandaag worden oorlogen uitgevochten en sterven mensen door honger, is er sprake van eigenbelang en het gevecht om invloed en macht.
zo binnen zo buiten, zo buiten zo binnen, onze geestelijke wanorde gieten we uit over de wereld, de wereld weerspiegelt onze geestelijke toestand.
Daarom breek ik daar uit vrij en bezie opnieuw wat nu het werkelijke zinvolle daarin is.
Naar mijn mening moet niet de wereld veranderen maar de mens in de kern van zijn wezen, de wereld verandert dan als vanzelf mee.
Het moeilijke is dat ieder dat op zichzelf moet doen, op eigen gezag, want anders word het gewoon weer een opgelegde orde op een ongeordende geest zoals we al eeuwen hebben.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Met 'ons ware potentieel' bedoel ik heelheid, niet gefragmenteerd, een gezond heel en daarom heilig mens.quote:Ervaringen werken door. Eigen ervaringen, maar ook evolutionair (aangeboren). Daarin zit inderdaad veel potentie.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Klopt, denken is ook geen probleem, ik denk ook aldoor.quote:Net zo onmogelijk als nergens aan denken. Ben je wakker, dan ben je bewust aanwezig, en dan moet je aandacht ergens op rusten. Van nature fladdert je aandacht van het een naar het ander.
Waar het om gaat is vastzitten in patronen, onbeweeglijk als ijs zijn omdat het verleden je richting dicteert en je toekomst vooraf invult.
Denk er lekker op los maar doe dat liefst vernieuwend en jaag het verleden niet na.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Ik stel niet, dat de wereld deterministisch is. Dat is voor een deelnemer in de wereld niet te bewijzen. Praktisch gezien niet, en om een principiele reden niet (het leidt tot dezelfde probleem als tijdreizen).quote:
[..]
Als het onmogelijk zou zijn om zonder oorzaak iets te doen dan is er alleen maar sprake van reactie, weinig creatief.
Wees zo creatief als je wilt zijn.
Met het verleden breken, doe je alleen als het niet beviel, of niet meer bevalt (bv. herhalen is saai). Dat is dan de oorzaak, dat je ermee wilt breken.quote:Juist daarom is het naar mijn mening zo belangrijk om met verleden te breken.
Als we dat doen dan valt ook toekomst mee weg, het word niet meer vooraf ingevuld met verleden.
Hierdoor ontstaat juist ruimte voor het nieuwe creatieve.
Er is dan geen sprake van tijdloosheid maar simpelweg van loslaten, elk vertrekken is ergens anders binnenkomen, oud maakt plaats voor nieuw.
Huidig nemen we verleden mee naar morgen, we geven het door van oud naar jong en zo de wereld was zal het zijn.
Maar dit topic start met de vraag, "hoe komen we tot een betere samenleving?" dan moet er toch een kwaliteit van vrijheid zijn van het oude, slechts iets in de structuur van de samenleving veranderen hebben we al eeuwen gedaan en het bracht ons helemaal niets.
Moet de aandacht dan misschien eens naar binnen toe? wij mensen hebben deze wereld immers geschapen, houden het in stand en geven het door.
Het is alleen onbegrijpelijk, als je 'nu' strikt opvat. Dwz zonder referentie naar eerder of later. Dan is er alleen, dat wat in het nu heeft plaatsgevonden. Dat kan niet veel zijn, want nu heeft een tijdsdiepte van nul. Je hele referentiekader stamt uit de tijd daarvoor, en zonder dat begrijp je niets.quote:Ik zie niet in waarom in het 'nu' alles onbegrijpelijk zou zijn.
Het is juist zo dat we vandaag gisteren leren begrijpen en door moeten leven naar morgen om vandaag te begrijpen.
Hier en nu schept die vrijheid en die vrijheid kan onmogelijk beperkend zijn.
Het is ook niet zo dat je jezelf moet beperken, ik denk dat het belangrijk is om te beseffen dat het hier gaat om het denken dat ons doet dwalen in tijd.
Ik herinner me de onderschrift van Erodome, 'als je altijd doet wat je deed zal je altijd krijgen wat je kreeg', je verleden is je toekomst als je vasthoudt aan oud.
Over de toekomst kan men lustig fantaseren, er is altijd hoop op beter zonder dat men actie onderneemt om daar aan te werken, als ik later groot/rijk/machtig/enzoverder ben dan...
Daar zal je dan toch aan moeten werken, dromen is leuk maar daar bereiken we niets mee.
Zo evens met de wereld die we zelf geschapen hebben en in stand houden, we hebben al vele eeuwen gesleuteld aan de structuur maar ook vandaag worden oorlogen uitgevochten en sterven mensen door honger, is er sprake van eigenbelang en het gevecht om invloed en macht.
zo binnen zo buiten, zo buiten zo binnen, onze geestelijke wanorde gieten we uit over de wereld, de wereld weerspiegelt onze geestelijke toestand.
Daarom breek ik daar uit vrij en bezie opnieuw wat nu het werkelijke zinvolle daarin is.
Naar mijn mening moet niet de wereld veranderen maar de mens in de kern van zijn wezen, de wereld verandert dan als vanzelf mee.
Het moeilijke is dat ieder dat op zichzelf moet doen, op eigen gezag, want anders word het gewoon weer een opgelegde orde op een ongeordende geest zoals we al eeuwen hebben.
In het 'nu' zijn, is onvermijdelijk. Het is alleen een kwestie van spelen met je aandacht.
The view from nowhere.
Voor de duidelijkheid.quote:
[..]
Ik stel niet, dat de wereld deterministisch is. Dat is voor een deelnemer in de wereld niet te bewijzen. Praktisch gezien niet, en om een principiele reden niet (het leidt tot dezelfde probleem als tijdreizen).
Wees zo creatief als je wilt zijn.
[..]
Met het verleden breken, doe je alleen als het niet beviel, of niet meer bevalt (bv. herhalen is saai). Dat is dan de oorzaak, dat je ermee wilt breken.
[..]
Het is alleen onbegrijpelijk, als je 'nu' strikt opvat. Dwz zonder referentie naar eerder of later. Dan is er alleen, dat wat in het nu heeft plaatsgevonden. Dat kan niet veel zijn, want nu heeft een tijdsdiepte van nul. Je hele referentiekader stamt uit de tijd daarvoor, en zonder dat begrijp je niets.
In het 'nu' zijn, is onvermijdelijk. Het is alleen een kwestie van spelen met je aandacht.
Dat breken met verleden is het einde van 'ik', het 'ik' tegenover 'dat', 'ik' en de wereld, ik-jij/zij-wij.quote:Mijn vertrekpunt is vanuit het zelf met betrekking op de individuele geestelijke toestand.
Dat doe je niet omdat het niet beviel, dat doe je omdat je de hele wanordelijke toestand erachter ziet.
Die scheidende houding is immers de kiem van alle conflict en geweld.
Door die scheidende houding kan ook een persoon afreizen en van voor hem/haar vreemde mensen het hoofd eraf snijden voor tijdens of na een selfie om het even grof te verwoorden.
Met verleden duid ik de persoon zoals hij/zij is gevormd door onderwijs/cultuur/traditie/omgeving.
Natuurlijk is er altijd geschiedenis als referentie naar toen en de verwachting voor morgen.
Het 'nu', betekent attentief zijn in het moment, gedachten aan toen staan ons niet toe om puur te ontmoeten, ons beeld dat naar bovenkomt in de vorm van een gedachte vervuilt het heden en staat puur in de weg, hoe werkelijk is dat?
Een klein voorbeeld, je hebt misschien eens een prachtige zonsondergang gezien en wil dat weer zien, echter is de zonsondergang die je nu ziet veel minder mooi waardoor je je aandacht verlegd naar toen en vergelijkt met die prachtige ondergang van toen.
Meten, zo ook met personen die ons eens iets aangedaan hebben, dat beeld van toen komt in de vorm van een gedachte op en vervuilt ons ontmoeten in het heden.
Maar leven is niet statisch, leven is beweging, de wind van tijd laat niets ongeroerd, alles verandert mee, daarom zullen we nimmer werkelijk kennen en is elke beschrijving van iets slechts een abstractie van wat ooit werkelijk was.
Verbeter me in woorden als ik niet de juiste woorden gebruik Deelnemer, je bent ongetwijfeld hoog opgeleid waar ik vanuit mezelf vanuit beleving spreek en onopgeleid ben.
Dat is best jammer want voor mijn gevoel volgen we redelijk dezelfde lijn maar gaan we ook langs elkaar heen vanwege de taal die we bezigen.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
We zitten ook op dezelfde lijn.quote:
[..]
Voor de duidelijkheid.
[..]
Dat breken met verleden is het einde van 'ik', het 'ik' tegenover 'dat', 'ik' en de wereld, ik-jij/zij-wij.
Dat doe je niet omdat het niet beviel, dat doe je omdat je de hele wanordelijke toestand erachter ziet.
Die scheidende houding is immers de kiem van alle conflict en geweld.
Door die scheidende houding kan ook een persoon afreizen en van voor hem/haar vreemde mensen het hoofd eraf snijden voor tijdens of na een selfie om het even grof te verwoorden.
Met verleden duid ik de persoon zoals hij/zij is gevormd door onderwijs/cultuur/traditie/omgeving.
Natuurlijk is er altijd geschiedenis als referentie naar toen en de verwachting voor morgen.
Het 'nu', betekent attentief zijn in het moment, gedachten aan toen staan ons niet toe om puur te ontmoeten, ons beeld dat naar bovenkomt in de vorm van een gedachte vervuilt het heden en staat puur in de weg, hoe werkelijk is dat?
Een klein voorbeeld, je hebt misschien eens een prachtige zonsondergang gezien en wil dat weer zien, echter is de zonsondergang die je nu ziet veel minder mooi waardoor je je aandacht verlegd naar toen en vergelijkt met die prachtige ondergang van toen.
Meten, zo ook met personen die ons eens iets aangedaan hebben, dat beeld van toen komt in de vorm van een gedachte op en vervuilt ons ontmoeten in het heden.
Maar leven is niet statisch, leven is beweging, de wind van tijd laat niets ongeroerd, alles verandert mee, daarom zullen we nimmer werkelijk kennen en is elke beschrijving van iets slechts een abstractie van wat ooit werkelijk was.
Verbeter me in woorden als ik niet de juiste woorden gebruik Deelnemer, je bent ongetwijfeld hoog opgeleid waar ik vanuit mezelf vanuit beleving spreek en onopgeleid ben.
Dat is best jammer want voor mijn gevoel volgen we redelijk dezelfde lijn maar gaan we ook langs elkaar heen vanwege de taal die we bezigen.
Ik betwist niet dat je opnieuw kunt beginnen.
Zelfs niet dat je iedere dag opnieuw kunt beginnen
Maar alleen dat je niet met niets kunt beginnen.
'Iets uit niets' is in strijd met de kringloopgedachte / eenheidsgedachte.
Ik ben het eens met je gedachte, dat je opnieuw kunt beginnen. Er is een andere Eckhart, ook een mysticus, die daarover een beroemde preek gegeven heeft. Het verwoord de gedachte dat je voortdurend opnieuw kunt beginnen, als je niet hecht aan wat je al hebt.
Je mag daarbij best iets weten, willen en bezitten. Dat is niet het punt. Zalig is het, om volledig open te staan voor wat zich aandient:quote:Zalig zijn de armen van geest.
Verschillende mensen hebben me gevraagd wat armoede in wezen is en wat een arm mens is. Daarop willen we antwoord geven. Volgens bisschop Albrecht is diegene arm die geen waarde hecht aan alles wat God ooit heeft geschapen- en dat is goed gezien. Maar wij gaan nog verder en verstaan onder armoede iets wat daarbovenuit gaat:
diegene is arm die niets wil en niets weet en niets heeft.
http://www.mystiek.net/my(...)ti-pauperes-spiritu/
Niets weten = niet belemmerd worden door wat je al weet
Niets willen = openstaan voor de nieuwe mogelijkheden
Niets hebben = niet hechten aan je bezit
En zo vat ik jouw opmerkingen op.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 27-08-2017 19:02:09 ]
The view from nowhere.
Een ingebedde logica.
Normaal gebruiken wij Euclidische meetkunde.
Je kunt ook een aparte meetkunde introduceren, die geknipt is voor een 2D boloppervlak. Deze meetkunde is niet Euclidisch. De som van de hoeken is niet 180 graden. Er geldt een andere relatie tussen de doorsnede en omtrek van een cirkel. Maar de 3D Euclidische meetkunde blijft ook geldig. De nieuwe 2D niet-Euclidische meetkunde ligt ingebed in de bekende 3D Euclidische meetkunde. Dat is een inbedding van de ene logica in de andere.
Het deelnemersperspectief en het waarheidsperspectief hebben hun ieder hun eigen logica.
Het deelnemersperspectief heeft een intentionele functionele logica.
Het waarheidsperspectief heeft een causale logica.
Een pure vertaling tussen beide is symmetrisch.
Dat introduceert een onduidelijkheid.
Is het waarheidsperspectief een element van het deelnemersperspectief, of andersom?
Een inbedding van het ene perspectief in het andere is niet symmetrisch.
Het ene perspectief wordt nu fundamenteel, en het andere een afgeleide.
De logica van het ene perspectief wordt nu fundamenteel, en de andere een afgeleide.
De wetenschap gaat ervan uit dat de causale logica altijd de fundamentele is (het causaliteitsparadigma).
Dieren kunnen de wereld heel anders ervaren dan wij. Vogels vliegen. Dat kunnen wij begrijpen (mbv de causale logica). Daarom kunnen we het nabootsen. Een vleermuis kijkt met zijn oren (radar). Dat kunnen wij inmiddels ook na-apen (mbv de causale logica). Ook super-spirituele types worden ouder en gaan dood. En alleen de causale logica verklaart eigen werking van de wereld volledig zonder goden. Hoe de deelnemer het ervaart, is een tweede.
Normaal gebruiken wij Euclidische meetkunde.
Je kunt ook een aparte meetkunde introduceren, die geknipt is voor een 2D boloppervlak. Deze meetkunde is niet Euclidisch. De som van de hoeken is niet 180 graden. Er geldt een andere relatie tussen de doorsnede en omtrek van een cirkel. Maar de 3D Euclidische meetkunde blijft ook geldig. De nieuwe 2D niet-Euclidische meetkunde ligt ingebed in de bekende 3D Euclidische meetkunde. Dat is een inbedding van de ene logica in de andere.
Het deelnemersperspectief en het waarheidsperspectief hebben hun ieder hun eigen logica.
Het deelnemersperspectief heeft een intentionele functionele logica.
Het waarheidsperspectief heeft een causale logica.
Een pure vertaling tussen beide is symmetrisch.
Dat introduceert een onduidelijkheid.
Is het waarheidsperspectief een element van het deelnemersperspectief, of andersom?
Een inbedding van het ene perspectief in het andere is niet symmetrisch.
Het ene perspectief wordt nu fundamenteel, en het andere een afgeleide.
De logica van het ene perspectief wordt nu fundamenteel, en de andere een afgeleide.
De wetenschap gaat ervan uit dat de causale logica altijd de fundamentele is (het causaliteitsparadigma).
Dieren kunnen de wereld heel anders ervaren dan wij. Vogels vliegen. Dat kunnen wij begrijpen (mbv de causale logica). Daarom kunnen we het nabootsen. Een vleermuis kijkt met zijn oren (radar). Dat kunnen wij inmiddels ook na-apen (mbv de causale logica). Ook super-spirituele types worden ouder en gaan dood. En alleen de causale logica verklaart eigen werking van de wereld volledig zonder goden. Hoe de deelnemer het ervaart, is een tweede.
The view from nowhere.
Voor alle duidelijkheid.
Dat tweede vers is voor ieder van ons ook onontbeerlijk en belangrijk.
Dat tweede vers is voor ieder van ons ook onontbeerlijk en belangrijk.
The view from nowhere.
De eerste vraag is wat liefde nu werkelijk zou zijn?quote:
Reactie op de post van Bedachtzaam hierboven
Het is een ongrijpbaar iets (mystiek).
Ideologie
Waarheidsperspectief:
1. Logica (wiskunde)
2. Oorzaak en gevolg (wetenschap)
Deelnemersperspectief:
3. Liefde (ethische verbeelding)
4. Doel en plan (rationaliteit)
Mystiek = eenheidsgedachte (1) + eenheidsgevoel (3)
De eenheidsgedachte is de kringloop gedachte (een alles omvattende behoudswet, waardoor alles overgevoerd kan worden in alles). Het eenheidsgevoel is universele liefde. Het eenheidsgevoel is de gevoelsmatige evenknie van de eenheidsgedachte. De eenheidsgedachte breidt 'het gevoel van liefde tot het specifieke' uit tot alles.
De eenheidsgedachte kan ook het gevoel van haat uitbreiden tot alles. Dat is de verkeerde optie. De leidraad is dat het de goede optie bevestigd. Het is geen extern opgelegde regel, want je staat niet los van de wereld. Het loopt via je eigen constitutie. Het komt van binnen uit. Maar ook dat staat niet los van de rest (de eenheidsgedachte).
Eenheidsgedachten kan alleen maar volgens bepaalde principes, namelijk die van acceptatie op basis van principes die voor de liefde gelden, namelijk acceptatie van het eigen zijn en de wil tot zorgdragen voor welbevinden in relatie tot de deelnemers.
Liefde is een zeer lastig concept wat snel vervalt tot gekaderde morele gronden. Ik heb daar een tijdje mee zitten stoeien in het kader van ethiek, en dan kom je al snel tot vervelende conclusies.
Waarheid is ook zo'n lastig principe waar je niet omheen kunt bij liefde, en waarheid is anders voor verschillende deelnemers. Waarheid is dan in wezen een abstract perspectief die geen waarde meer heeft onder de deelenemers, vanweg meerdere redenen. Logica eveneens, tenzij voor wetenschap. Maar zelf wetenschap draagt geen waarheidspredicaat meer in veel gevallen gezien de gebrekkige kennis die naar buiten komt, zeker op deelgebieden die ter zaken doen in maatschappelijke context.
Rationaliteit is nauw verbonden met ethiek, en dan kom je al snel weer in de knoei.
Zeker waar, maar het is zeker te doen om je deelnemersperspectief te veranderen.. Juist door je gedachten en gevoelens anders te gaan bekijken, angsten aangaan, en alles bevragen wat je ervaart en doet. Daar begint het mee.quote:
Je vat het begrip 'mystiek' op, zoals dat vaak in de therapeutische hoek gebruikt wordt. Zo'n mysticus is Eckhart Tolle (De kracht van het Nu). Hij bedoelt, je aandacht richten op dat wat nu plaatsvindt.
Maar dat kunnen ook herinneringen zijn, die je nu hebt. Als je je werkelijk kon beperken, tot wat er nu om je heen gebeurd, dan begreep je er niks van. Het idee is bedoeld als een therapeutische aanbeveling aan mensen die teveel in hun hoofd zitten, of zelfs malen (stop stop). Het is dus een poging uit een hardnekkig patroon te komen door je aandacht verleggen.
Al deze overwegingen zijn alweer afwijkingen van 'in het nu blijven'. Als je daarin volhard, dan begrijp je nooit meer iets.
Je hebt ook mensen die je erop wijzen, dat het hier en nu leuker is dan het gespreksonderwerp. Die hebben gewoon geen zin in dat gespreksonderwerp.
----------------
Je kunt je gedachten niet observeren, want het vereist aandacht om te denken, en het vereist aandacht om dat te observeren. Dat kan niet tegelijkertijd, want je aandacht is ondeelbaar. In die zin ben je je gedachte, zoals je op iedere moment samenvalt met wat je op dat moment doet.
Net zomin als je je gedachten kun observeren, kun je jezelf veranderen.
Je kunt alleen jezelf zijn (een voortdurend worden) en dat is onvermijdelijk.
Veranderen is ook onvermijdelijk.
Dat doet de wereld in en buiten jezelf.
Het is allemaal de werking van de wereld.
Het brein is het brein
Gedachten zijn gedachten
Bewust zijn is bewust zijn
Ik bestaat uit niet-ik elementen, en is niet meer dan dat (het is zelf leeg).
Het is juist dat dit alles een gezichtspunt definieert.
Het is juist dat dit gezichtspunt is ontstaan en een geschiedenis heeft.
Het wordt niet alleen gedefinieerd door cultuur en ervaringen, maar begin al bij een fysieke constitutie.
Het is te reduceren tot de werking van de wereld in jou, in wisselwerking met de wereld buiten jou.
Hoe de wereld eruit ziet, gegeven dit gezichtspunt, is je deelnemersperspectief.
De opdracht is beiden te verenigen tot er een optimale staat van synergy ontstaat, dus tussen waarheidsperspectief en deelnemersperspectief.quote:
Een ingebedde logica.
Normaal gebruiken wij Euclidische meetkunde.
Je kunt ook een aparte meetkunde introduceren, die geknipt is voor een 2D boloppervlak. Deze meetkunde is niet Euclidisch. De som van de hoeken is niet 180 graden. Er geldt een andere relatie tussen de doorsnede en omtrek van een cirkel. Maar de 3D Euclidische meetkunde blijft ook geldig. De nieuwe 2D niet-Euclidische meetkunde ligt ingebed in de bekende 3D Euclidische meetkunde. Dat is een inbedding van de ene logica in de andere.
Het deelnemersperspectief en het waarheidsperspectief hebben hun ieder hun eigen logica.
Het deelnemersperspectief heeft een intentionele functionele logica.
Het waarheidsperspectief heeft een causale logica.
Een pure vertaling tussen beide is symmetrisch.
Dat introduceert een onduidelijkheid.
Is het waarheidsperspectief een element van het deelnemersperspectief, of andersom?
Een inbedding van het ene perspectief in het andere is niet symmetrisch.
Het ene perspectief wordt nu fundamenteel, en het andere een afgeleide.
De logica van het ene perspectief wordt nu fundamenteel, en de andere een afgeleide.
De wetenschap gaat ervan uit dat de causale logica altijd de fundamentele is (het causaliteitsparadigma).
Dieren kunnen de wereld heel anders ervaren dan wij. Vogels vliegen. Dat kunnen wij begrijpen (mbv de causale logica). Daarom kunnen we het nabootsen. Een vleermuis kijkt met zijn oren (radar). Dat kunnen wij inmiddels ook na-apen (mbv de causale logica). Ook super-spirituele types worden ouder en gaan dood. En alleen de causale logica verklaart eigen werking van de wereld volledig zonder goden. Hoe de deelnemer het ervaart, is een tweede.
En dat kan tot op grote hoogte zelfs, maar dat vergt moed en inzet van de deelnemrs, het waarheidsperspectief is dan leidend als het gaat om de ideale condities te bereiken.
Ken uzelve is hier altijd het uitgangspunt in. De waarheid kan ontdekt worden, en de deelnemers kunnen invoegen naar deze uitgangspunten.
Causale verbanden zijn zo gevonden in wezen, dus niet echt een uitdaging. De deelnemers overtuigen van deze waarheden en causaliteit is het lastigste onderdeel in een dergelijk concept.
Hierbinnen kan de wetenschap een leidende rol vervullen met betrekking tot waarheidsbevindingen als deze tak van sport hier het mandaat voor zou krijgen..
Reactie op post #246 van Adept
Het ideologische raamwerk met twee perspectieven is heel ruim opgezet. Het begrip waarheidsperspectief duidt alleen op de insteek. Als het de insteek is, om zo objectief mogelijk te zijn, dan is het een poging tot een invulling van het waarheidsperspectief. Dat begrip zegt nog niets over de juiste invulling. De reden is, dat mensen daar heel verschillend over denken. Hetzelfde geldt voor het deelnemersperspectief. Dat is zeker voor iedere deelnemer weer anders.
In dit topic ben ik vooral bezig geweest met begripsverheldering. Het lijkt wel een filosofisch woordenboekje te worden. Met de invulling ben ik zo zorgvuldig mogelijk. Voor de logica van het waarheidperspectief, kies ik de causale logica. Logica streeft naar volledigheid en consistentie. Dat is een hoge lat. Veel opties zijn er niet. Het is, zo beargumenteer ik, de meest overtuigende kandidaat. Maar ik noem het een invulling (ipv van simpelweg ‘waar’), of het causaliteitsparadigma uit de wetenschap (want dat is een feit). Niets spectaculairs aan.
‘Liefde’ is nog een kaal begrip. Daar bij volg ik de volgende redenering:
1. Aan een rationele benadering heb je niets, zonder een doelstelling
2. De causale invulling van het waarheidsperspectief kan geen enkel leidraad voor een doelstelling kan bevatten.
3. Dus ontbreekt er een criterium, dat binnen het deelnemersperspectief ingevuld moet worden door de deelnemer. Daarvoor heb ik het begrip ‘Liefde’gereserveerd. Het zegt nog niets over de inhoud in allerlei concrete situaties, of over de vraag of mensen daartoe in staat zijn.
4. Het betekent in de eerste plaats: een richting. Als we echt zouden weten wat de goede richting is, dan zouden we daarna streven, ipv het te gebruiken om alles te saboteren. Saboteren is dan onzinnig. Je kunt het lezen als het aanknopingspunt voor een ethiek. Als een verwerping, dat ook ‘machtstreven met macht als doel’ ook een zinnig doel kan zijn. Als het startpunt voor een invulling van de groepswaarden. Als een begrip dat aangeeft, dat een positieve / constructieve insteek beter is.
Socrates ging daar ook vanuit. De vervolgvraag: ”Wat is goed?”, is inderdaad een moeilijke. Socrates is er nooit uitgekomen. Wij, 2500 jaar later, nog steeds niet. Het is duidelijker geworden dat de aard van het beestje de sleutelrol speelt. Uitgaande van de evolutieleer, kun je niet verwachten dat het een scherp formuleerbare inhoud heeft. Het beestje bestaat niet uit een stuk, en natuurlijke variatie vervaagt ook hier de scherpe grenzen. Toch is grosso mode de aard van het beestje constructief. Deze claim is niet een nadere invulling van het waarheidsperspectief, maar een eerste invulling van een leidraad voor het deelnemersperspectief. ‘Liefde’ lijkt mij een geschikt label
1. omdat het vaag is
2. intenties tav een geliefd object constructief zijn (anders is het geen liefde). Het object is in de breedste de hele wereld.
Ik vind het belangrijk dat de invulling het sterk genoeg is, om de insteek van een pure machtsspeler ongeldig te kunnen verklaren. Wat zeg je, als iemand iets destructief van plan is, omdat hij de ambitie heeft om een zo groot mogelijke klootzak te zijn, en ook jou met liefde in elkaar trap als je daar bezwaar tegen maakt, en je uitdaagt met: “jij niet kan objectief aantonen dat daar iets mee mis is”? Klopt, maar het is onzinnig:
1. niet objectief te rechtvaardigen
2. wel uitgesloten
Je moet een constructieve insteek veronderstellen.
Enerzijds is de insteek onbepaald, anderzijds bepaalt causaliteit alles al, zonder losse eindjes. Hoe kan dat? Het houdt verband met onze de neiging het waarheidsperspectief als een perfecte buitenstaander te benaderen. Als we ons daar een voorstelling van maken, dan zien we het als het ware voor ons liggen, en dat is een irreëel gezichtspunt voor een deelnemer is de wereld. Daar zit een opening in.
In een strikte zin is geen enkele doelstelling objectief te rechtvaardigen. Er valt vaak wel veel te zeggen, over de consequenties van de uitvoering van iedere voorgenomen doelstelling. Het uitwerken en doordenken verduidelijkt de vraag of de doelstelling constructief is. Hier speelt het waarheidsperspectief en zijn logica een instrumentele rol. Er kunnen dus 3 dingen mis gaan. De doelstelling is onvoldoende constructief, of de in vulling van het waarheidsperspectief is incorrect of te complex om te hanteren. Daar wat aan verbeteren is geen hopeloze zaak.
Reactie op post #247 van Adept
Reactie op post #248 van Adept
De benodigde causale verbanden zijn niet zo gemakkelijk gevonden (de wetenschap is nog lang niet af). Causale verbanden geven ook geen richting. En je zit zelf ook in de lus.
Er kan moed voor nodig zijn om iets onder ogen te zien. Conceptuele begripsverwarring is weer een andere complicatie. Het bedoeld verwarrende van mijn insteek, is dat het begrip ‘doelstelling’ zelf onderdeel wordt van het verhaal. De meesten beginnen met een doelstelling en de juiste aanpak. Dat is zo ongeveer de definitie van het deelnemersperspectief. Dit topic gaat voor een groot deel over de verhouding tussen deelnemersperspectief en waarheidsperspectief. Het begint dus niet van meet af aan al met een reductie van het ene perspectief tot het andere. Dat kader maakt het mogelijk om de relatie tussen beide perspectieven te analyseren.
Het waarheidsperspectief moet een consistente logica hebben. De invulling die de wetenschap geeft aan deze logica is causaliteit. Alle andere logica’s zijn daarin ingebed (in meer specifieke situaties ervan afgeleid). Een belangrijk punt is, dat het waarheidsperspectief alles beschrijft, dus ook jezelf. De logica van het deelnemersperspectief ligt er dus ook in ingebed, inclusief intenties, emoties, gedachten. doelstellingen en activiteiten.
Met je bezwaren ben in het in grote lijnen eens. Ik kies opzettelijk mijn begrippen zo, om al die kwesties grotendeels voor mij uit te schuiven. Ik beperk me slechts tot verhelderen van een paar scheidslijnen. Begripsverheldering is het doel.quote:De eerste vraag is wat liefde nu werkelijk zou zijn?
Eenheidsgedachten kan alleen maar volgens bepaalde principes, namelijk die van acceptatie op basis van principes die voor de liefde gelden, namelijk acceptatie van het eigen zijn en de wil tot zorgdragen voor welbevinden in relatie tot de deelnemers.
Liefde is een zeer lastig concept wat snel vervalt tot gekaderde morele gronden. Ik heb daar een tijdje mee zitten stoeien in het kader van ethiek, en dan kom je al snel tot vervelende conclusies.
Waarheid is ook zo'n lastig principe waar je niet omheen kunt bij liefde, en waarheid is anders voor verschillende deelnemers. Waarheid is dan in wezen een abstract perspectief die geen waarde meer heeft onder de deelenemers, vanweg meerdere redenen. Logica eveneens, tenzij voor wetenschap. Maar zelf wetenschap draagt geen waarheidspredicaat meer in veel gevallen gezien de gebrekkige kennis die naar buiten komt, zeker op deelgebieden die ter zaken doen in maatschappelijke context.
Rationaliteit is nauw verbonden met ethiek, en dan kom je al snel weer in de knoei.
Het ideologische raamwerk met twee perspectieven is heel ruim opgezet. Het begrip waarheidsperspectief duidt alleen op de insteek. Als het de insteek is, om zo objectief mogelijk te zijn, dan is het een poging tot een invulling van het waarheidsperspectief. Dat begrip zegt nog niets over de juiste invulling. De reden is, dat mensen daar heel verschillend over denken. Hetzelfde geldt voor het deelnemersperspectief. Dat is zeker voor iedere deelnemer weer anders.
In dit topic ben ik vooral bezig geweest met begripsverheldering. Het lijkt wel een filosofisch woordenboekje te worden. Met de invulling ben ik zo zorgvuldig mogelijk. Voor de logica van het waarheidperspectief, kies ik de causale logica. Logica streeft naar volledigheid en consistentie. Dat is een hoge lat. Veel opties zijn er niet. Het is, zo beargumenteer ik, de meest overtuigende kandidaat. Maar ik noem het een invulling (ipv van simpelweg ‘waar’), of het causaliteitsparadigma uit de wetenschap (want dat is een feit). Niets spectaculairs aan.
‘Liefde’ is nog een kaal begrip. Daar bij volg ik de volgende redenering:
1. Aan een rationele benadering heb je niets, zonder een doelstelling
2. De causale invulling van het waarheidsperspectief kan geen enkel leidraad voor een doelstelling kan bevatten.
3. Dus ontbreekt er een criterium, dat binnen het deelnemersperspectief ingevuld moet worden door de deelnemer. Daarvoor heb ik het begrip ‘Liefde’gereserveerd. Het zegt nog niets over de inhoud in allerlei concrete situaties, of over de vraag of mensen daartoe in staat zijn.
4. Het betekent in de eerste plaats: een richting. Als we echt zouden weten wat de goede richting is, dan zouden we daarna streven, ipv het te gebruiken om alles te saboteren. Saboteren is dan onzinnig. Je kunt het lezen als het aanknopingspunt voor een ethiek. Als een verwerping, dat ook ‘machtstreven met macht als doel’ ook een zinnig doel kan zijn. Als het startpunt voor een invulling van de groepswaarden. Als een begrip dat aangeeft, dat een positieve / constructieve insteek beter is.
Socrates ging daar ook vanuit. De vervolgvraag: ”Wat is goed?”, is inderdaad een moeilijke. Socrates is er nooit uitgekomen. Wij, 2500 jaar later, nog steeds niet. Het is duidelijker geworden dat de aard van het beestje de sleutelrol speelt. Uitgaande van de evolutieleer, kun je niet verwachten dat het een scherp formuleerbare inhoud heeft. Het beestje bestaat niet uit een stuk, en natuurlijke variatie vervaagt ook hier de scherpe grenzen. Toch is grosso mode de aard van het beestje constructief. Deze claim is niet een nadere invulling van het waarheidsperspectief, maar een eerste invulling van een leidraad voor het deelnemersperspectief. ‘Liefde’ lijkt mij een geschikt label
1. omdat het vaag is
2. intenties tav een geliefd object constructief zijn (anders is het geen liefde). Het object is in de breedste de hele wereld.
Ik vind het belangrijk dat de invulling het sterk genoeg is, om de insteek van een pure machtsspeler ongeldig te kunnen verklaren. Wat zeg je, als iemand iets destructief van plan is, omdat hij de ambitie heeft om een zo groot mogelijke klootzak te zijn, en ook jou met liefde in elkaar trap als je daar bezwaar tegen maakt, en je uitdaagt met: “jij niet kan objectief aantonen dat daar iets mee mis is”? Klopt, maar het is onzinnig:
1. niet objectief te rechtvaardigen
2. wel uitgesloten
Je moet een constructieve insteek veronderstellen.
Enerzijds is de insteek onbepaald, anderzijds bepaalt causaliteit alles al, zonder losse eindjes. Hoe kan dat? Het houdt verband met onze de neiging het waarheidsperspectief als een perfecte buitenstaander te benaderen. Als we ons daar een voorstelling van maken, dan zien we het als het ware voor ons liggen, en dat is een irreëel gezichtspunt voor een deelnemer is de wereld. Daar zit een opening in.
In een strikte zin is geen enkele doelstelling objectief te rechtvaardigen. Er valt vaak wel veel te zeggen, over de consequenties van de uitvoering van iedere voorgenomen doelstelling. Het uitwerken en doordenken verduidelijkt de vraag of de doelstelling constructief is. Hier speelt het waarheidsperspectief en zijn logica een instrumentele rol. Er kunnen dus 3 dingen mis gaan. De doelstelling is onvoldoende constructief, of de in vulling van het waarheidsperspectief is incorrect of te complex om te hanteren. Daar wat aan verbeteren is geen hopeloze zaak.
Reactie op post #247 van Adept
Jezelf veranderen is ook niet zo voor de hand liggend. Dat kan alleen als je niet uit een stuk bestaat (wat overigens ook zo is).quote:Zeker waar, maar het is zeker te doen om je deelnemersperspectief te veranderen. Juist door je gedachten en gevoelens anders te gaan bekijken, angsten aangaan, en alles bevragen wat je ervaart en doet. Daar begint het mee.
Reactie op post #248 van Adept
Je probeert hier elementen uit beide perspectieven op te tellen. Op het meest fundamentele niveau kan dat niet.quote:De opdracht is beiden te verenigen tot er een optimale staat van synergy ontstaat, dus tussen waarheidsperspectief en deelnemersperspectief.
En dat kan tot op grote hoogte zelfs, maar dat vergt moed en inzet van de deelnemers, het waarheidsperspectief is dan leidend als het gaat om de ideale condities te bereiken.
Ken uzelve is hier altijd het uitgangspunt in. De waarheid kan ontdekt worden, en de deelnemers kunnen invoegen naar deze uitgangspunten.
Causale verbanden zijn zo gevonden in wezen, dus niet echt een uitdaging. De deelnemers overtuigen van deze waarheden en causaliteit is het lastigste onderdeel in een dergelijk concept.
Hierbinnen kan de wetenschap een leidende rol vervullen met betrekking tot waarheidsbevindingen als deze tak van sport hier het mandaat voor zou krijgen.
De benodigde causale verbanden zijn niet zo gemakkelijk gevonden (de wetenschap is nog lang niet af). Causale verbanden geven ook geen richting. En je zit zelf ook in de lus.
Er kan moed voor nodig zijn om iets onder ogen te zien. Conceptuele begripsverwarring is weer een andere complicatie. Het bedoeld verwarrende van mijn insteek, is dat het begrip ‘doelstelling’ zelf onderdeel wordt van het verhaal. De meesten beginnen met een doelstelling en de juiste aanpak. Dat is zo ongeveer de definitie van het deelnemersperspectief. Dit topic gaat voor een groot deel over de verhouding tussen deelnemersperspectief en waarheidsperspectief. Het begint dus niet van meet af aan al met een reductie van het ene perspectief tot het andere. Dat kader maakt het mogelijk om de relatie tussen beide perspectieven te analyseren.
Het waarheidsperspectief moet een consistente logica hebben. De invulling die de wetenschap geeft aan deze logica is causaliteit. Alle andere logica’s zijn daarin ingebed (in meer specifieke situaties ervan afgeleid). Een belangrijk punt is, dat het waarheidsperspectief alles beschrijft, dus ook jezelf. De logica van het deelnemersperspectief ligt er dus ook in ingebed, inclusief intenties, emoties, gedachten. doelstellingen en activiteiten.
The view from nowhere.
Conditionele / causale logica
Leibniz dacht, als je correct wilt nadenken over de werking van een mechanische wereld, moeten de denkstappen van de redenering, de mechanische stappen op de voet volgen (vormgelijk / isomorf). De natuurlijke taal is daarvoor niet geschikt. Het idee van een (daarop toegespitste) symbolische taal voor ‘correct denken over de wereld’ was geboren.
De fysische wereld lijkt materieel (of substantieel). De voorstelling van de wereld is symbolisch. Als de werking van de materiële wereld mechanisch is, en de symbolische voorstelling weerspiegelt deze werking natuurgetrouw, dan is de symbolische voorstelling algoritmisch.
Van symbolisch naar mechanisch. De rekenmachine begon met symbolische rekenkunde. Rekenen bestaat uit denkstappen. Een rekenmachine is een machine die overeenkomstige mechanische stappen zet. Blaise Pascal bouwde de eerste rekenmachine (de Pascaline)
Van mechanisch naar symbolisch. Een computersimulatie van het zonnestelsel begint met het fysieke zonnestelsel dat een mechanische ontwikkeling doormaakt. Dit kan gevangen wordt in een symbolische voorstelling dat de overeenkomstige denkstappen zet (een algoritme). De computer voert het algoritme uit door, net als ieder ander fysisch object, de mechanische bewegingswet te volgen. Het correcte begrip van mechanica, is een symbolisch algoritme, dat isomorf is met het mechanisme.
Een bewegingswet is een universeel geldig algoritme dat de situaties S(t) en S(t’) van twee opeenvolgende momenten t en t’ verbindt:
S(t) bewegingswet S(t’)
S(t’) = S(t) + bewegingswet
Drie opeenvolgende momenten:
S(t) bewegingswet S(t’) bewegingswet S(t’’)
S(t’’) = S(t’) + bewegingswet = S(t) + bewegingswet + bewegingswet
Eindsituatie = beginsituatie + bewegingswet
De rekenkundige logica kan herleid worden tot een binaire logica, door te rekenen in een tweetalig stelsel. Een algoritme kan gereduceerd worden tot het omzetten van symbolische schakelaars, en het mechanisme tot het omzetten van fysische schakelaars (een computer).
De materiële wereld bestaat uit fysieke objecten en hun relaties. De symbolische wereld bestaat uit symbolische objecten en hun relaties. De materiële ontwikkeling speelt zich af in de fysieke tijdruimte. Een algoritme speelt zich af in een symbolische ruimte. Het algoritme en het mechanisme zijn isomorf (ze zijn, uit het oogpunt van de logica, identiek). Toeval bestaat uit de veranderingen die niet in het script staan.
Als het symbolische algoritme isomorf is met het mechanisme, dan zijn ze te beschouwen als twee alternatieve realisaties van dezelfde conditionele causale logica. De keten van stappen bevat alle informatie. Zo wordt logica de essentie van iedere invulling van het waarheidsperspectief. Alles is een specifieke realisatie daarvan, inclusief de fysieke bestaande wereld zelf. Wat het waarheidsperspectief betreft resten dan nog twee vragen:
1. Wat is de correcte opsplitsing van de wereld in delen of categorieën
2. Wat is de correcte logica voor de relaties tussen de delen?
De logica bestaat uit de relaties tussen de delen, nadat je de wereld in categorieën hebt opgedeeld. De droom is, dat de logica simpel en compleet is, en dus altijd en overal toepasbaar is. En ook altijd en overal in te ontdekken is. Als je de logica kunt aflezen, aan de hand van een klein stukje van de wereld, is deze toch universeel geldig. Niet alleen hier, maar ook daar. Niet alleen vandaag, maar ook morgen (toekomstvoorspelling). Dat is de droom.
Het antwoord op die vragen begint bij het waarnemen en onderzoeken van de wereld, en de deelnemer, die de zoektocht onderneemt. Vandaar de wetenschappelijke methode, een terugkoppeling tussen beide uitgangspunten (wat de deelnemer denkt, en wat de wereld doet). Pas als het antwoord volledig bekent is, valt alles onder het regime van de correcte logica, inclusief de wereld, inclusief de deelnemer.
Omdat het de invulling van het waarheidsperspectief betreft, is er niets meer van het deelnemersperspectief in terug te vinden, behalve beschouwd als zijn droom of ideaal. Alles hangt dus af van de mogelijkheden en beperkingen van het aapje dat droomt (en wij struikelen dagelijks over onze eigen beperkingen).
In het systeemdenken is de hoofdrol weggelegd voor de logica. Je kunt verschillend denken, over wat wel en niet goed samengaat (harmonieert). Kleuren die vloeken, of tonen die vals klinken. Maar logica’s, die samengenomen, strijdig (botsing) of onsamenhangend (scheur) zijn, is nog erger. Dat is het logische analoog van een verkeersongeluk of een sinkhole. Een logica moet compleet en consistent zijn. Kan dat?
Leibniz dacht, als je correct wilt nadenken over de werking van een mechanische wereld, moeten de denkstappen van de redenering, de mechanische stappen op de voet volgen (vormgelijk / isomorf). De natuurlijke taal is daarvoor niet geschikt. Het idee van een (daarop toegespitste) symbolische taal voor ‘correct denken over de wereld’ was geboren.
De fysische wereld lijkt materieel (of substantieel). De voorstelling van de wereld is symbolisch. Als de werking van de materiële wereld mechanisch is, en de symbolische voorstelling weerspiegelt deze werking natuurgetrouw, dan is de symbolische voorstelling algoritmisch.
Van symbolisch naar mechanisch. De rekenmachine begon met symbolische rekenkunde. Rekenen bestaat uit denkstappen. Een rekenmachine is een machine die overeenkomstige mechanische stappen zet. Blaise Pascal bouwde de eerste rekenmachine (de Pascaline)
Van mechanisch naar symbolisch. Een computersimulatie van het zonnestelsel begint met het fysieke zonnestelsel dat een mechanische ontwikkeling doormaakt. Dit kan gevangen wordt in een symbolische voorstelling dat de overeenkomstige denkstappen zet (een algoritme). De computer voert het algoritme uit door, net als ieder ander fysisch object, de mechanische bewegingswet te volgen. Het correcte begrip van mechanica, is een symbolisch algoritme, dat isomorf is met het mechanisme.
Een bewegingswet is een universeel geldig algoritme dat de situaties S(t) en S(t’) van twee opeenvolgende momenten t en t’ verbindt:
S(t) bewegingswet S(t’)
S(t’) = S(t) + bewegingswet
Drie opeenvolgende momenten:
S(t) bewegingswet S(t’) bewegingswet S(t’’)
S(t’’) = S(t’) + bewegingswet = S(t) + bewegingswet + bewegingswet
Eindsituatie = beginsituatie + bewegingswet
De rekenkundige logica kan herleid worden tot een binaire logica, door te rekenen in een tweetalig stelsel. Een algoritme kan gereduceerd worden tot het omzetten van symbolische schakelaars, en het mechanisme tot het omzetten van fysische schakelaars (een computer).
De materiële wereld bestaat uit fysieke objecten en hun relaties. De symbolische wereld bestaat uit symbolische objecten en hun relaties. De materiële ontwikkeling speelt zich af in de fysieke tijdruimte. Een algoritme speelt zich af in een symbolische ruimte. Het algoritme en het mechanisme zijn isomorf (ze zijn, uit het oogpunt van de logica, identiek). Toeval bestaat uit de veranderingen die niet in het script staan.
Als het symbolische algoritme isomorf is met het mechanisme, dan zijn ze te beschouwen als twee alternatieve realisaties van dezelfde conditionele causale logica. De keten van stappen bevat alle informatie. Zo wordt logica de essentie van iedere invulling van het waarheidsperspectief. Alles is een specifieke realisatie daarvan, inclusief de fysieke bestaande wereld zelf. Wat het waarheidsperspectief betreft resten dan nog twee vragen:
1. Wat is de correcte opsplitsing van de wereld in delen of categorieën
2. Wat is de correcte logica voor de relaties tussen de delen?
De logica bestaat uit de relaties tussen de delen, nadat je de wereld in categorieën hebt opgedeeld. De droom is, dat de logica simpel en compleet is, en dus altijd en overal toepasbaar is. En ook altijd en overal in te ontdekken is. Als je de logica kunt aflezen, aan de hand van een klein stukje van de wereld, is deze toch universeel geldig. Niet alleen hier, maar ook daar. Niet alleen vandaag, maar ook morgen (toekomstvoorspelling). Dat is de droom.
Het antwoord op die vragen begint bij het waarnemen en onderzoeken van de wereld, en de deelnemer, die de zoektocht onderneemt. Vandaar de wetenschappelijke methode, een terugkoppeling tussen beide uitgangspunten (wat de deelnemer denkt, en wat de wereld doet). Pas als het antwoord volledig bekent is, valt alles onder het regime van de correcte logica, inclusief de wereld, inclusief de deelnemer.
Omdat het de invulling van het waarheidsperspectief betreft, is er niets meer van het deelnemersperspectief in terug te vinden, behalve beschouwd als zijn droom of ideaal. Alles hangt dus af van de mogelijkheden en beperkingen van het aapje dat droomt (en wij struikelen dagelijks over onze eigen beperkingen).
In het systeemdenken is de hoofdrol weggelegd voor de logica. Je kunt verschillend denken, over wat wel en niet goed samengaat (harmonieert). Kleuren die vloeken, of tonen die vals klinken. Maar logica’s, die samengenomen, strijdig (botsing) of onsamenhangend (scheur) zijn, is nog erger. Dat is het logische analoog van een verkeersongeluk of een sinkhole. Een logica moet compleet en consistent zijn. Kan dat?
The view from nowhere.
