F&L Filosofie & Levensbeschouwing
Een plek om te discussiëren over filosofische vragen, filosofen, religieuze vraagstukken of religie en levensbeschouwing in het algemeen.
Net zo veel accijns op de Bijbel en de Koran als er nu is op sigaretten, dat zou wat zijn.quote:Op maandag 5 juni 2017 12:24 schreef ems. het volgende:
[..]
Een ontmoedigingsbeleid zoals nu het geval is met roken zou goed zijn. Niet verbieden maar zeker ook niet accommoderen.
Maar even serieus... in het thema uitbannen / ontmoedigen van irrationeel denken is dit een absolute klassieker:
https://en.wikipedia.org/wiki/The_World_of_Null-A
Niet meer aanwezig in dit forum.
Is er iets waar dat uit blijkt? Nederland is steeds seculierder geworden en er is wel een opkomst van andere ideologieën, maar met veel meer diversiteit en ze komen en gaan. Daardoor hebben ze ook niet de problematiek van de religies waar we nu mee te maken hebben.quote:
[..]
Dat leidt tot een opleving van andere ideologieën, die ook rusten op geloofsartikelen en ook heel fanatisch kunnen worden.
Question authorities, fuck religion, educate yourself, Viva el individualismo!
There's only one way of life, and that's your own!
There's only one way of life, and that's your own!
Reactie op post 24 van ems.
Een ontmoedigingsbeleid zoals nu het geval is met roken zou goed zijn. Niet verbieden maar zeker ook niet accommoderen.
Quod licet Iovi, non licet bovi
Het probleem is beperkt als gelovigen het voor / bij zichzelf houden. Pas als ze vanuit hun geloof van alles aan anderen opleggen, ontstaat er een serieus probleem. Dat geldt voor ieder geloof. Dat geldt ook voor iedere doelstelling, want doelstellingen zijn ook subjectief.
Problemen ontstaan pas als mensen afdwingen, dat anderen zich voegen naar hun overtuigingen of doelstellingen. Toen ik jong was, moest je geloven, en tegenwoordig mag je niet geloven. Ik denk dat vooral de super-assertieven veel problemen creëren.
Er is wel wat te doen met consistentie eisen. Vaak blijkt uit de samenhang, dat je moet kiezen tussen verschillende samenhangende pakketten, die allemaal voor en nadelen hebben (dus niet een pretpakket van losse elementen). Maar ideologieën, die de wereld verklaren, zijn zelden consistent (zeker niet als je ze gaat toetsen). En super-assertieven laten zich daar niet door beperken. Ze gaan bij oppositie eerder harder vechten.
Merk ook op, dat het niet is op te lossen met een beroep op rationaliteit alleen. Want rationaliteit en subjectiviteit vormen geen tegenstelling. Rationaliteit is slim zijn in het bereiken van je doel. Er is dus geen begrip van rationaliteit, zonder een doelstelling. Doelstellingen zijn subjectief, en daarom is rationeel handelen ook subjectief.
Het begrip rationaliteit is pythagoreïsch.
Ratio = verhouding.
Het goede = de juiste verhoudingen.
Het goede nastreven is rationeel.
En het goede is subjectief.
Alleen als de doelstelling gegeven is, ontstaat een zuiver logisch probleem. De logica van rationaliteit bestaat uit de ontleding van het doel in subdoelen en de constructie van het optimale pad naar het doel. Het leidt ook al snel tot lastige combinatorische problemen.
Rationaliteit is doelgericht, en dus wel tegengesteld aan causaliteit. Want causaliteit is (ook historisch gezien) vooral een uitsluiting van teleologische of doelgerichte verklaringen. Het causaliteitsparadigma van de wetenschap sluit daarom rationaliteit uit.
De wetenschap zal rationaliteit daarom altijd reduceren tot causaliteit. Dat gaat als volgt. Je projecteert de doelstelling in het heden op de toekomst, en vervolgens werk je jezelf daarnaar toe. Dat kan zuiver causaal verlopen. De doelstelling komt uit het verleden (geheugen).
Rationaliteit vereist een doelstelling. Het realiseren van doelstellingen vereist assertiviteit. Er is een groot verschil in assertiviteit tussen mensen. Het is moeilijk te zeggen in hoeverre het nature of nurture is. Het is zeker ook nurture. We leven tegenwoordig in een tijd waarin assertiviteit een vereiste lijkt te zijn. Denk aan de opkomst van assertiviteitscursussen. We spreken ook vaak over informele leiders, maar nooit over informele volgers (die laatste waarderen we niet). Toch zijn het volgens mij vooral de super-assertieven, die de problemen veroorzaken.
Ik ben trouwens niet voor het verbannen van die denkbeelden. Wel voor het ondergeschikt maken in het grotere plaatje en het iets puur persoonlijks te laten zijn.quote:De cyclus zal zich ongetwijfeld blijven herhalen, dat neemt niet weg dat het een nobel streven is. Ook die nieuwe ideologieën dienen op dezelfde manier aangepakt te worden.
Een ontmoedigingsbeleid zoals nu het geval is met roken zou goed zijn. Niet verbieden maar zeker ook niet accommoderen.
Quod licet Iovi, non licet bovi
Het probleem is beperkt als gelovigen het voor / bij zichzelf houden. Pas als ze vanuit hun geloof van alles aan anderen opleggen, ontstaat er een serieus probleem. Dat geldt voor ieder geloof. Dat geldt ook voor iedere doelstelling, want doelstellingen zijn ook subjectief.
Problemen ontstaan pas als mensen afdwingen, dat anderen zich voegen naar hun overtuigingen of doelstellingen. Toen ik jong was, moest je geloven, en tegenwoordig mag je niet geloven. Ik denk dat vooral de super-assertieven veel problemen creëren.
Er is wel wat te doen met consistentie eisen. Vaak blijkt uit de samenhang, dat je moet kiezen tussen verschillende samenhangende pakketten, die allemaal voor en nadelen hebben (dus niet een pretpakket van losse elementen). Maar ideologieën, die de wereld verklaren, zijn zelden consistent (zeker niet als je ze gaat toetsen). En super-assertieven laten zich daar niet door beperken. Ze gaan bij oppositie eerder harder vechten.
Merk ook op, dat het niet is op te lossen met een beroep op rationaliteit alleen. Want rationaliteit en subjectiviteit vormen geen tegenstelling. Rationaliteit is slim zijn in het bereiken van je doel. Er is dus geen begrip van rationaliteit, zonder een doelstelling. Doelstellingen zijn subjectief, en daarom is rationeel handelen ook subjectief.
Het begrip rationaliteit is pythagoreïsch.
Ratio = verhouding.
Het goede = de juiste verhoudingen.
Het goede nastreven is rationeel.
En het goede is subjectief.
Alleen als de doelstelling gegeven is, ontstaat een zuiver logisch probleem. De logica van rationaliteit bestaat uit de ontleding van het doel in subdoelen en de constructie van het optimale pad naar het doel. Het leidt ook al snel tot lastige combinatorische problemen.
Rationaliteit is doelgericht, en dus wel tegengesteld aan causaliteit. Want causaliteit is (ook historisch gezien) vooral een uitsluiting van teleologische of doelgerichte verklaringen. Het causaliteitsparadigma van de wetenschap sluit daarom rationaliteit uit.
De wetenschap zal rationaliteit daarom altijd reduceren tot causaliteit. Dat gaat als volgt. Je projecteert de doelstelling in het heden op de toekomst, en vervolgens werk je jezelf daarnaar toe. Dat kan zuiver causaal verlopen. De doelstelling komt uit het verleden (geheugen).
Rationaliteit vereist een doelstelling. Het realiseren van doelstellingen vereist assertiviteit. Er is een groot verschil in assertiviteit tussen mensen. Het is moeilijk te zeggen in hoeverre het nature of nurture is. Het is zeker ook nurture. We leven tegenwoordig in een tijd waarin assertiviteit een vereiste lijkt te zijn. Denk aan de opkomst van assertiviteitscursussen. We spreken ook vaak over informele leiders, maar nooit over informele volgers (die laatste waarderen we niet). Toch zijn het volgens mij vooral de super-assertieven, die de problemen veroorzaken.
The view from nowhere.
Een reaktie op post 25 van Jappie
[quote]Logischerwijs bestaat er IN het bestaan geen daadwerkelijke objectieve realiteit doch een collectief subjectief. De eventuele objectieve werkelijkheid as such is van binnenuit niet waar te nemen tenzij ieder individueel stukje deelnemer als basisprincipe het objectief reeds heeft ingebed zodat het als een soort stemvork kan fungeren. De objectieve bijsturing van onze subjectieve deelneming vind dan daadwerkelijk plaats van binnenuit zonder dat het hoeft te wringen.
In principe is dat ook waar mijn inziens moraal en ethiek vandaan komen, het zijn geen van buitenaf opgelegde waarden doch van binnenuit gevoelde waarheden. Het lastige hierbij is dat elk van deze van binnenuit gevoelde waarheden waarden opleveren die worden opgetekend als zijnde absoluut maar in werkelijkheid passen bij de subjectiviteit van het moment zelf. Het moreel besef zelf wordt verward met de opgetekende morele waarde met alle sociale en religieuze verwrongenheid tot gevolg.
Overigens zit er nog een gek element in ons idee van de objectieve werkelijkheid. Ondanks alle sociale drama's en ellende die plaatsvinden in onze samenleving is de subjectieve ervaring die jij beleeft volledig jouw wereld; De buitenwereld die jij als losstaand van jezelf ervaart bestaat bij iedereen altijd binnen het eigen subjectieve raamwerk. Het is een solo trip met een scheiding tussen jouw innerlijke en uiterlijke bewustzijn maar de uiterlijke variant of hij nou daadwerkelijk bestaat of niet zit bij de trip inbegrepen; all inclusive sort a speak. Daarmee is het komen tot een "betere samenleving" een direct belang van elk individu zelf en zou ook hier dus eigenlijk geen sprake van wringen mogen zijn. Het is per slot van rekening je eigen wereld.
In beide bovenstaande gevallen lijkt daarmee de weg naar een betere samenleving prima haalbaar te zijn door te starten binnen de ogenschijnlijke omgeving van het "afgescheiden" individu zelf.
De vraag die wat mij betreft overblijft is of het objectieve speelveld niet uit zichzelf reeds prima in balans is (inclusief de best mogelijke samenleving) en wij door de volmaaktheid van opzet van het speelveld ook als individuen degene zijn die hier langzaam maar zeker met vallen en opstaan bewust van mogen worden? Of is het objectieve speelveld van zichzelf leeg en wordt het langzaam maar zeker gevuld met het bewustzijn van haar deelnemers en heeft het daarmee nog behoefte aan een "best mogelijke samenleving?
Anders gezegd: "Worden wij ons steeds meer bewust van de volmaaktheid van het bestaan of wordt het bestaan volmaakt door ons ?"
Ik neig gezien mijn eigen ervaringen en vorderingen, hoe subjectief deze ook mogen zijn iig sterk naar het 1e
[quote]
Daar ben ik het mee eens (met 1 uitzondering). Er zijn dus twee perspectieven mogelijk, van buitenaf beschouwd en van binnenuit geleefd. De ene kan de andere omvatten. De ene kan tot de andere gereduceerd worden.
Die uitzondering. Ook onze begrip van de samenhang der dingen speelt een rol in ons idee van het goede. Daarom is het streven naar een beter begrip een natuurlijk onderdeel van het spel, met reele consequenties.
Iedereen werkt onvermijdelijk vanuit zijn directe omgeving. Maar dat kan net zo goed een theoretische en wereldomvattende inhoud hebben.
[quote]Logischerwijs bestaat er IN het bestaan geen daadwerkelijke objectieve realiteit doch een collectief subjectief. De eventuele objectieve werkelijkheid as such is van binnenuit niet waar te nemen tenzij ieder individueel stukje deelnemer als basisprincipe het objectief reeds heeft ingebed zodat het als een soort stemvork kan fungeren. De objectieve bijsturing van onze subjectieve deelneming vind dan daadwerkelijk plaats van binnenuit zonder dat het hoeft te wringen.
In principe is dat ook waar mijn inziens moraal en ethiek vandaan komen, het zijn geen van buitenaf opgelegde waarden doch van binnenuit gevoelde waarheden. Het lastige hierbij is dat elk van deze van binnenuit gevoelde waarheden waarden opleveren die worden opgetekend als zijnde absoluut maar in werkelijkheid passen bij de subjectiviteit van het moment zelf. Het moreel besef zelf wordt verward met de opgetekende morele waarde met alle sociale en religieuze verwrongenheid tot gevolg.
Overigens zit er nog een gek element in ons idee van de objectieve werkelijkheid. Ondanks alle sociale drama's en ellende die plaatsvinden in onze samenleving is de subjectieve ervaring die jij beleeft volledig jouw wereld; De buitenwereld die jij als losstaand van jezelf ervaart bestaat bij iedereen altijd binnen het eigen subjectieve raamwerk. Het is een solo trip met een scheiding tussen jouw innerlijke en uiterlijke bewustzijn maar de uiterlijke variant of hij nou daadwerkelijk bestaat of niet zit bij de trip inbegrepen; all inclusive sort a speak. Daarmee is het komen tot een "betere samenleving" een direct belang van elk individu zelf en zou ook hier dus eigenlijk geen sprake van wringen mogen zijn. Het is per slot van rekening je eigen wereld.
In beide bovenstaande gevallen lijkt daarmee de weg naar een betere samenleving prima haalbaar te zijn door te starten binnen de ogenschijnlijke omgeving van het "afgescheiden" individu zelf.
De vraag die wat mij betreft overblijft is of het objectieve speelveld niet uit zichzelf reeds prima in balans is (inclusief de best mogelijke samenleving) en wij door de volmaaktheid van opzet van het speelveld ook als individuen degene zijn die hier langzaam maar zeker met vallen en opstaan bewust van mogen worden? Of is het objectieve speelveld van zichzelf leeg en wordt het langzaam maar zeker gevuld met het bewustzijn van haar deelnemers en heeft het daarmee nog behoefte aan een "best mogelijke samenleving?
Anders gezegd: "Worden wij ons steeds meer bewust van de volmaaktheid van het bestaan of wordt het bestaan volmaakt door ons ?"
Ik neig gezien mijn eigen ervaringen en vorderingen, hoe subjectief deze ook mogen zijn iig sterk naar het 1e
[quote]Daar ben ik het mee eens (met 1 uitzondering). Er zijn dus twee perspectieven mogelijk, van buitenaf beschouwd en van binnenuit geleefd. De ene kan de andere omvatten. De ene kan tot de andere gereduceerd worden.
Die uitzondering. Ook onze begrip van de samenhang der dingen speelt een rol in ons idee van het goede. Daarom is het streven naar een beter begrip een natuurlijk onderdeel van het spel, met reele consequenties.
Iedereen werkt onvermijdelijk vanuit zijn directe omgeving. Maar dat kan net zo goed een theoretische en wereldomvattende inhoud hebben.
The view from nowhere.
Even een correctie nu ik over een functionerende computer beschik (en oudere posten kunnen niet meer gewijzigd worden).
Problemen ontstaan pas als mensen afdwingen, dat anderen zich voegen naar hun overtuigingen of doelstellingen. Toen ik jong was, moest je geloven, en tegenwoordig mag je niet geloven. Ik denk dat vooral de super-assertieven veel problemen creëren.
Er is wel wat te doen met consistentie eisen. Vaak blijkt uit de samenhang, dat je moet kiezen tussen verschillende samenhangende pakketten, die allemaal voor en nadelen hebben (dus niet een pretpakket van losse elementen). Maar ideologieën, die de wereld verklaren, zijn zelden volledig en/of consistent (zeker niet als je ze gaat toetsen). De super-assertieven laten zich daar niet door beperken. Ze gaan bij oppositie eerder harder vechten.
Merk ook op, dat het niet is op te lossen met een beroep op rationaliteit alleen. Want rationaliteit en subjectiviteit vormen geen tegenstelling. Rationaliteit is slim zijn in het bereiken van je doel. Er is dus geen begrip van rationaliteit, zonder een doelstelling. Doelstellingen zijn subjectief, en daarom is rationeel handelen ook subjectief.
Het begrip rationaliteit is pythagoreïsch.
Ratio = verhouding.
Het goede = de juiste verhoudingen.
Het goede nastreven = rationeel.
En 'het juiste' is subjectief.
Alleen als de doelstelling gegeven is, ontstaat een zuiver logisch probleem. De logica van rationaliteit bestaat uit de ontleding van het doel in subdoelen en de constructie van het optimale pad naar het doel. Het leidt ook al snel tot lastige combinatorische problemen.
Rationaliteit is doelgericht, en dus wel tegengesteld aan causaliteit. Want causaliteit is (ook historisch gezien) vooral een uitsluiting van teleologische of doelgerichte verklaringen. Het causaliteitsparadigma van de wetenschap sluit daarom rationaliteit uit.
De wetenschap zal rationaliteit daarom altijd reduceren tot causaliteit. Dat gaat als volgt. Je projecteert de doelstelling in het heden op de toekomst, en vervolgens werk je jezelf daarnaar toe. Dat kan zuiver causaal verlopen. De doelstelling komt uit het verleden (geheugen).
Rationaliteit vereist een doelstelling. Het realiseren van doelstellingen vereist assertiviteit. Er is een groot verschil in assertiviteit tussen mensen. Het is moeilijk te zeggen in hoeverre het nature of nurture is. Het is zeker ook nurture. We leven tegenwoordig in een tijd waarin assertiviteit een vereiste lijkt te zijn. Denk aan de opkomst van assertiviteitscursussen. We spreken ook vaak over informele leiders, maar nooit over informele volgers (die laatste waarderen we niet). Toch zijn het volgens mij vooral de super-assertieven, die de problemen veroorzaken.
Die uitzondering. Ook onze begrip van de samenhang der dingen speelt een rol in ons idee van het goede (want wat is goed, zonder een juiste voorstelling van zaken?). Daarom is het streven naar een beter begrip een natuurlijk onderdeel van het spel, met reele consequenties.
Iedereen werkt onvermijdelijk vanuit zijn directe omgeving. Maar dat kan net zo goed een theoretische en/of een wereldomvattende inhoud hebben.
[ Bericht 17% gewijzigd door deelnemer op 11-06-2017 10:01:03 ]
Het probleem is beperkt als gelovigen het voor / bij zichzelf houden. Pas als ze vanuit hun geloof van alles aan anderen opleggen, ontstaat er een serieus probleem. Dat geldt voor ieder geloof. Dat geldt ook voor iedere doelstelling, want doelstellingen zijn ook subjectief.quote:
[..]
De cyclus zal zich ongetwijfeld blijven herhalen, dat neemt niet weg dat het een nobel streven is. Ook die nieuwe ideologieën dienen op dezelfde manier aangepakt te worden.
Ik ben trouwens niet voor het verbannen van die denkbeelden. Wel voor het ondergeschikt maken in het grotere plaatje en het iets puur persoonlijks te laten zijn.
Een ontmoedigingsbeleid zoals nu het geval is met roken zou goed zijn. Niet verbieden maar zeker ook niet accommoderen.
Problemen ontstaan pas als mensen afdwingen, dat anderen zich voegen naar hun overtuigingen of doelstellingen. Toen ik jong was, moest je geloven, en tegenwoordig mag je niet geloven. Ik denk dat vooral de super-assertieven veel problemen creëren.
Er is wel wat te doen met consistentie eisen. Vaak blijkt uit de samenhang, dat je moet kiezen tussen verschillende samenhangende pakketten, die allemaal voor en nadelen hebben (dus niet een pretpakket van losse elementen). Maar ideologieën, die de wereld verklaren, zijn zelden volledig en/of consistent (zeker niet als je ze gaat toetsen). De super-assertieven laten zich daar niet door beperken. Ze gaan bij oppositie eerder harder vechten.
Merk ook op, dat het niet is op te lossen met een beroep op rationaliteit alleen. Want rationaliteit en subjectiviteit vormen geen tegenstelling. Rationaliteit is slim zijn in het bereiken van je doel. Er is dus geen begrip van rationaliteit, zonder een doelstelling. Doelstellingen zijn subjectief, en daarom is rationeel handelen ook subjectief.
Het begrip rationaliteit is pythagoreïsch.
Ratio = verhouding.
Het goede = de juiste verhoudingen.
Het goede nastreven = rationeel.
En 'het juiste' is subjectief.
Alleen als de doelstelling gegeven is, ontstaat een zuiver logisch probleem. De logica van rationaliteit bestaat uit de ontleding van het doel in subdoelen en de constructie van het optimale pad naar het doel. Het leidt ook al snel tot lastige combinatorische problemen.
Rationaliteit is doelgericht, en dus wel tegengesteld aan causaliteit. Want causaliteit is (ook historisch gezien) vooral een uitsluiting van teleologische of doelgerichte verklaringen. Het causaliteitsparadigma van de wetenschap sluit daarom rationaliteit uit.
De wetenschap zal rationaliteit daarom altijd reduceren tot causaliteit. Dat gaat als volgt. Je projecteert de doelstelling in het heden op de toekomst, en vervolgens werk je jezelf daarnaar toe. Dat kan zuiver causaal verlopen. De doelstelling komt uit het verleden (geheugen).
Rationaliteit vereist een doelstelling. Het realiseren van doelstellingen vereist assertiviteit. Er is een groot verschil in assertiviteit tussen mensen. Het is moeilijk te zeggen in hoeverre het nature of nurture is. Het is zeker ook nurture. We leven tegenwoordig in een tijd waarin assertiviteit een vereiste lijkt te zijn. Denk aan de opkomst van assertiviteitscursussen. We spreken ook vaak over informele leiders, maar nooit over informele volgers (die laatste waarderen we niet). Toch zijn het volgens mij vooral de super-assertieven, die de problemen veroorzaken.
Daar ben ik het mee eens (met 1 uitzondering). Er zijn dus twee perspectieven mogelijk, van buitenaf beschouwd en van binnenuit geleefd. De ene kan de andere omvatten. De ene kan tot de andere gereduceerd worden. (Zoals eerder aangegeven in dit topic: F&L / Hoe verenig je de volgende twee perspectieven?)quote:
[..]
Logischerwijs bestaat er IN het bestaan geen daadwerkelijke objectieve realiteit doch een collectief subjectief. De eventuele objectieve werkelijkheid as such is van binnenuit niet waar te nemen tenzij ieder individueel stukje deelnemer als basisprincipe het objectief reeds heeft ingebed zodat het als een soort stemvork kan fungeren. De objectieve bijsturing van onze subjectieve deelneming vind dan daadwerkelijk plaats van binnenuit zonder dat het hoeft te wringen.
In principe is dat ook waar mijn inziens moraal en ethiek vandaan komen, het zijn geen van buitenaf opgelegde waarden doch van binnenuit gevoelde waarheden. Het lastige hierbij is dat elk van deze van binnenuit gevoelde waarheden waarden opleveren die worden opgetekend als zijnde absoluut maar in werkelijkheid passen bij de subjectiviteit van het moment zelf. Het moreel besef zelf wordt verward met de opgetekende morele waarde met alle sociale en religieuze verwrongenheid tot gevolg.
Overigens zit er nog een gek element in ons idee van de objectieve werkelijkheid. Ondanks alle sociale drama's en ellende die plaatsvinden in onze samenleving is de subjectieve ervaring die jij beleeft volledig jouw wereld; De buitenwereld die jij als losstaand van jezelf ervaart bestaat bij iedereen altijd binnen het eigen subjectieve raamwerk. Het is een solo trip met een scheiding tussen jouw innerlijke en uiterlijke bewustzijn maar de uiterlijke variant of hij nou daadwerkelijk bestaat of niet zit bij de trip inbegrepen; all inclusive sort a speak. Daarmee is het komen tot een "betere samenleving" een direct belang van elk individu zelf en zou ook hier dus eigenlijk geen sprake van wringen mogen zijn. Het is per slot van rekening je eigen wereld.
In beide bovenstaande gevallen lijkt daarmee de weg naar een betere samenleving prima haalbaar te zijn door te starten binnen de ogenschijnlijke omgeving van het "afgescheiden" individu zelf.
De vraag die wat mij betreft overblijft is of het objectieve speelveld niet uit zichzelf reeds prima in balans is (inclusief de best mogelijke samenleving) en wij door de volmaaktheid van opzet van het speelveld ook als individuen degene zijn die hier langzaam maar zeker met vallen en opstaan bewust van mogen worden? Of is het objectieve speelveld van zichzelf leeg en wordt het langzaam maar zeker gevuld met het bewustzijn van haar deelnemers en heeft het daarmee nog behoefte aan een "best mogelijke samenleving?
Anders gezegd: "Worden wij ons steeds meer bewust van de volmaaktheid van het bestaan of wordt het bestaan volmaakt door ons ?"
Ik neig gezien mijn eigen ervaringen en vorderingen, hoe subjectief deze ook mogen zijn iig sterk naar het 1e
Die uitzondering. Ook onze begrip van de samenhang der dingen speelt een rol in ons idee van het goede (want wat is goed, zonder een juiste voorstelling van zaken?). Daarom is het streven naar een beter begrip een natuurlijk onderdeel van het spel, met reele consequenties.
Iedereen werkt onvermijdelijk vanuit zijn directe omgeving. Maar dat kan net zo goed een theoretische en/of een wereldomvattende inhoud hebben.
[ Bericht 17% gewijzigd door deelnemer op 11-06-2017 10:01:03 ]
The view from nowhere.
Hoe komen we tot een betere samenleving.
Nou volgens mij zijn we op dit moment verdeelt in groepen, en beredeneren we in groepen (en dus eigen belang). Pas als we de onderlingen verschillen niet meer zien kunnen we als één groep redeneren.
Ik zie dat pas gebeuren wanneer we een gezamenlijke vijand krijgen, zoals we dat zien in sci-fi films. Alleen is zoiets niet genoeg.
Nu mijn inbreng
Pas als mensen hun eigen egoïsme ontdekken (zoals ik tracht uit te leggen in dit topic) dan zullen ze inzien dat iedereen daar van onder invloed is en met een zachte hand met elkaar omgaan.
[ Bericht 5% gewijzigd door k3vil op 11-06-2017 13:10:07 ]
Nou volgens mij zijn we op dit moment verdeelt in groepen, en beredeneren we in groepen (en dus eigen belang). Pas als we de onderlingen verschillen niet meer zien kunnen we als één groep redeneren.
Ik zie dat pas gebeuren wanneer we een gezamenlijke vijand krijgen, zoals we dat zien in sci-fi films. Alleen is zoiets niet genoeg.
Nu mijn inbreng
Pas als mensen hun eigen egoïsme ontdekken (zoals ik tracht uit te leggen in dit topic) dan zullen ze inzien dat iedereen daar van onder invloed is en met een zachte hand met elkaar omgaan.
[ Bericht 5% gewijzigd door k3vil op 11-06-2017 13:10:07 ]
Dit hadden we allemaal al uitgevogeld voor de opkomst van het post-modernisme (icm cultureel-marxisme).
Er is nog iets. Het Christendom heeft een ideologie, waarin een winst en verliesrekening, die bij het eindoordeel gepresenteerd wordt, deel uitmaakt van de objectieve voorstelling van de wereld. Deze voorstelling van zaken is een subjectief deelnemersperspectief die tot kosmische proporties is uitvergroot. Het is in zekere zin nog dezelfde stijlfiguur.quote:
Nu mijn inbreng
Pas als mensen hun eigen egoïsme ontdekken (zoals ik tracht uit te leggen in dit topic) dan zullen ze inzien dat iedereen daar van onder invloed is en met een zachte hand met elkaar omgaan.
Net zoals genoemde topic, spreek ik vanuit de empirie.
Daarom stel ik voor, om het objectieve en subjectieve eerst uit elkaar te trekken, en dan opnieuw samen te stellen (een oefening in bewustwording).
Het objectieve en subjectieve eerst volledig uit elkaar trekken:
1. Een werkelijke objectieve voorstelling van de samenhang der dingen, zoals alleen iemand die geen deel uitmaakt van de wereld het zou kunnen zien (jezelf nergens mee identificeren).
2. Het feit dat je wel deel uitmaakt van de wereld, opent een tweede perspectief. Het perspectief van de deelnemer en zijn eigen individuele continuiteit, belangen, voorkeuren en beperkingen.
De samenstelling is noodzakelijk omdat 'het goede' leunt op
- de voorkeuren van de deelnemer (doelstelling)
- de juiste voorstelling van de samenhang der dingen (logica)
De correcte samenstelling volgt de feitelijke historische ontwikkeling. Dat is van een onvoorstelbare complexiteit. Vandaar dat we hierover in verwarring zijn. Het maakt van ethiek een buitengewoon lastig onderwerp.
[ Bericht 1% gewijzigd door deelnemer op 11-06-2017 14:47:19 ]
The view from nowhere.
Och maar geloof mij maar, religie gaat wegvallen (zoals de trend nu ook is).quote:
[..]
Er is nog iets. Het Christendom heeft een ideologie, waarin een winst en verliesrekening, die bij het eindoordeel gepresenteerd wordt, deel uitmaakt van de objectieve voorstelling van de wereld. Deze voorstelling van zaken is een subjectief deelnemersperspectief die tot kosmische proporties is uitvergroot. Het is in zekere zin nog dezelfde stijlfiguur.
Daarom stel ik voor, om het objectieve en subjectieve eerst uit elkaar te trekken, en dan opnieuw samen te stellen (een oefening in bewustwording).
Het objectieve en subjectieve eerst volledig uit elkaar trekken:
1. Een werkelijke objectieve voorstelling van de samenhang der dingen, zoals alleen iemand die geen deel uitmaakt van de wereld het zou kunnen zien.
2. Het feit dat je wel deel uitmaakt van de wereld, opent een tweede perspectief. Het perspectief van de deelnemer en zijn individuele continuiteit en belangen.
De correcte samenstelling volgt de historisch ontwikkeling. Dat is van een onvoorstelbare complexiteit. Vandaar dat we zo in verwarring zijn.
En dan kan iedereen zien dat het kwaad niet islam is, of religie, maar de mens zelf. De natuur van de mens.
De mens is niet inherent kwaadaardig (of goed). Omstandigheden geven vorm aan hoe we tot uiting komen. Een islamitische omgeving creëert een ander mens dan in een andere omgeving. Dat maakt islamitische mensen niet inherent slecht, maar wel als een vehikel van iets wat -afhankelijk van de morele overtuiging van de aanschouwende (anders gevormde) partij- onwenselijk geacht kan worden.quote:
[..]
Och maar geloof mij maar, religie gaat wegvallen (zoals de trend nu ook is).
En dan kan iedereen zien dat het kwaad niet islam is, of religie, maar de mens zelf. De natuur van de mens.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 11-06-2017 13:42:54 ]
Het uitvlakken van alle waardeoordelen, in de zucht naar volledige objectiviteit, leidt tot post modernisme. Daarmee worden waardeoordelen herleid tot strikt individuele voorkeuren, zonder veel gevoel voor historische diepte en logische samenhang.quote:
Dit hadden we allemaal al uitgevogeld voor de opkomst van het post-modernisme (icm cultureel-marxisme).
Het is een reactie op de geilheid waarmee sommigen uitbrullen:
- Ik ben de beste
- Wij zijn de beste
- Onze cultuur is de beste
En dit machtsstreven vervolgens proberen te rechtvaardigen, door het te vertalen in een objectief ogende ideologie.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 11-06-2017 14:10:39 ]
The view from nowhere.
Ik zie het zo; met de ontdekking dat die volledige objectiviteit niet gevonden kan worden is alles wat structuur aan het leven bracht ondermijnt. Logica, wetenschap, semantiek (het belang daarvan), etc, zijn daarmee naar de prullenmand verwezen. En dus wordt nu al wat waarover een mening gevormd kan worden aangestuurd door 'individuele voorkeuren' welke ingekleurd lijken te zijn door het cultureel-marxistische - een stroming die toevalligerwijze logica noch wetenschap kan verduren. Ik zie de houding van 'onze cultuur is de beste' ('geef ons ('onze') structuur!') eerder als een reactie op het gevolg van post-modernisme dat de weg geplaveid had voor het CM (cultuurrelativisme; 'islam leid niet tot een slechtere maatschappij dan de onze', bv).quote:
[..]
Het uitvlakken van alle waardeoordelen, in de zucht naar volledige objectiviteit, leidt tot post modernisme. Daarmee worden waardeoordelen herleid tot strikt individuele voorkeuren, zonder veel gevoel voor historische diepte en de logische samenhang der dingen.
Het is een reaktie op de geilheid waarmee sommigen uitbrullen:
Ik ben de beste
Wij zijn de beste
Onze cultuur is de beste
En dit machtsstreven vervolgens proberen te rechtvaardigen, door het te vertalen in een objectief ogende ideologie.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 11-06-2017 14:56:52 ]
Het probleem is dat het met ieder geloof een kwestie van tijd is voordat ze die grens over gaan. Het komt erop neer dat geloven een zeer slechte en ongezonde manier van leven is voor de mensen zelf en hun directe omgeving. Het enige wat je uiteindelijk met geloof bereikt is dat mensen dat geloof gaan gebruiken om hun gedrag, al dan niet tegenover de medemens, te verantwoorden en dat er kloven ontstaan tussen bevolkingsgroepen om geen andere reden dan dat ze zijn opgevoed met een ander boekje.quote:
Even een correctie nu ik over een functionerende computer beschik (en oudere posten kunnen niet meer gewijzigd worden).
[..]
Het probleem is beperkt als gelovigen het voor / bij zichzelf houden. Pas als ze vanuit hun geloof van alles aan anderen opleggen, ontstaat er een serieus probleem. Dat geldt voor ieder geloof. Dat geldt ook voor iedere doelstelling, want doelstellingen zijn ook subjectief.
Maar nogmaals: Men moet gewoon mogen geloven. Maar men moet wel begrijpen dat dat in de kern niet veel meer dan een persoonlijke hobby is die geen plaats kent op straat, op werk of in de politiek.
Nog te vaak worden belachelijke of ronduit gewelddadige zaken getolereerd om niets anders dan dat het voortkomt uit geloof. Tijd om de verlichting nog iets verder door te zetten.
Conscience do cost.
Ik heb wel ideeen, maar dat is het probleem, zie al die mensen maar op dezelfde lijn te krijgen. Dat gaat niet, aangezien we toch onze eigen keuzes willen maken. Maar ik vind niet dat we slecht gedrag vrij spel moeten geven juist omdat we in een vrije samenleving leven.
Men zag al veel eerder in dat 'an ought cannot be derived from an is' (Is–ought problem). Dat is verwant met het God-is-dood-probleem van Nietzsche en het probleem van Dostojevski (als god dood is, is alles geoorloofd).quote:
[..]
Ik zie het zo; met de ontdekking dat die volledige objectiviteit niet gevonden kan worden is alles wat structuur aan het leven bracht ondermijnt. Logica, wetenschap, semantiek (het belang daarvan), etc, zijn daarmee naar de prullenmand verwezen.
Het antwoord daarop wordt gevonden in de historische ontwikkeling op alle tijdschalen (evolutionair, cultureel en persoonlijk). Zeg maar, het ontstaan van de deelnemer brengt een nieuw perspectief in. Dat is niet vrij, maar wel in hoge mate toevallig (zo gelopen, als het is gelopen). Het opent de deur naar verdere ontwikkelingen / veranderingen. Maar het is onjuist om de wortels over het hoofd te zien en af te snijden.
Dat is alleen de laatste stap, en een vervorming van de voorafgaande stap.quote:En dus wordt nu al wat waarover een mening gevormd kan worden aangestuurd door 'individuele voorkeuren' welke ingekleurd lijken te zijn door het cultureel-marxistische - een stroming die toevalligerwijze logica noch wetenschap kan verduren. Ik zie de houding van 'onze cultuur is de beste' ('geef ons ('onze') structuur!') dus eerder als een reactie op het post-modernisme dat de weg geplaveid had voor het CM (cultuurrelativisme; 'islam leid niet tot een slechtere maatschappij dan de onze', bv).
'Cultureel marxisme' is een rare term voor cultuurrelativisme. De koppeling van 'cultureel marxisme' aan de Frankfurter Schule is al helemaal verdacht. De Frankfurter Schule was in hoofdzaak een reactie op het fascisme / nazisme. De term 'cultureel marxisme' is weer geintroduceerd door extreem rechts en richt zijn pijlen op de Frankfurter Schule. Het heeft dus het karakter van een pendule, die heen en weer blijft slingeren.
Natuurlijk was de Frankfurter Schule kritisch op de eigen cultuur, nadat het zozeer was misgegaan. Niet cultuur relativistisch iha, wel individualistisch itt meutisch (= het gedrag in een meute). Dat individualistische is pas echt op de spits gedreven door de marktideologie (daarin is het een uitgangspunt). Terwijl de Frankfurter Schule in massa productie en markttrends nog een vorm van collectivisme zag (niet authentiek).
Het was ook geen kritiek op de wetenschap, maar een kritiek op rationaliteit, in zover die niet erkent dat ook haar eigen doelstellingen subjectief zijn. Dat is een manier om het probleem, dat niet alles wat wij doen objectief kan zijn, te omzeilen. Zo kun je je eigen voorkeur verkopen als objectief waar, en de tegenwerpingen afdoen als subjectieve voorkeuren.
Het post modernisme voldoet wel aan alles waar jij tegen ageert. Anti-wetenschap, anti-logica, hyper-trendy, etc ... Het was wezenloos geleuter, waar natuurkundigen (zoals ik) weinig heil in zagen.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 11-06-2017 17:36:50 ]
The view from nowhere.
Wat is eigenlijk die 'betere samenleving'?
Hebben we doorheen de geschiedenis niet al vaak genoeg een 'betere samenleving' na uiteindelijk verval omver gelopen om een 'betere samenleving' te scheppen?
Zullen we dat gewoon wederom gaan herhalen?
Hebben we doorheen de geschiedenis niet al vaak genoeg een 'betere samenleving' na uiteindelijk verval omver gelopen om een 'betere samenleving' te scheppen?
Zullen we dat gewoon wederom gaan herhalen?
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Zoals je zegt, 'zo gelopen, als het is gelopen'. De eerdere erkenning van dat probleem is lange tijd niet zichtbaar geweest voor 'men'. Je hebt natuurlijk wel gelijk dat het vanaf hen (Hume, en later weer Nietzsche; de vrolijke wetenschap) zijn wortels begon te schieten, maar de boom raakte pas in de vorige eeuw volgroeid.quote:
[..]
Men zag al veel eerder in dat 'an ought cannot be derived from an is' (Is–ought problem). Dat is verwant met het God-is-dood-probleem van Nietzsche en het probleem van Dostojevski (als god dood is, is alles geoorloofd).
Het antwoord daarop wordt gevonden in de historische ontwikkeling op alle tijdschalen (evolutionair, cultureel en persoonlijk). Zeg maar, het ontstaan van de deelnemer brengt een nieuw perspectief in. Dat is niet vrij, maar wel in hoge mate toevallig (zo gelopen, als het is gelopen). Het opent de deur naar verdere ontwikkelingen / veranderingen. Maar het is onjuist om de wortels over het hoofd te zien en af te snijden.
Ik weet niet of je het als een vervorming kan zien, daar het, zoals je goed uitlegt (in de een-na-laatste alinea), ruimte geeft om in een inconsistente houding tegenover rationaliteit te volharden; om individuele (subjectieve) voorkeuren als objectief te kunnen verkopen; immers, als we niet kunnen weten wat objectief waar/onwaar is (en of dat überhaupt kan bestaan), dan kan alles wat subjectief (elke individuele voorkeur) is objectief zijn (als het misschien toch kan bestaan, want dat moet misschien wel mogelijk zijn, ten behoeve van de wil tot macht). En daarbij komt dan de strategie die jij duidde om de hoek kijken - een strategie van misbruik door degene opzoek naar macht (inprenting op de wereld), in het ontstane machtsvacuüm na de dood van God en later de collectieve twijfel over nationalisme (de periode van nu; de waanzin van het globalisme).quote:Dat is alleen de laatste stap, en een vervorming van de voorafgaande stap.
'Cultureel marxisme' is een rare term voor cultuurrelativisme. De koppeling van 'cultureel marxisme' aan de Frankfurter Schule is al helemaal verdacht. De Frankfurter Schule was in hoofdzaak een reactie op het fascisme / nazisme. De term 'cultureel marxisme' is weer geintroduceerd door extreem rechts en richt zijn pijlen op de Frankfurter Schule. Het heeft dus het karakter van een pendule, die heen en weer blijft slingeren.
Natuurlijk was de Frankfurter Schule kritisch op de eigen cultuur, nadat het zozeer was misgegaan. Niet cultuur relativistisch iha, wel individualistisch itt meutisch (= het gedrag in een meute). Dat individualistische is pas echt op de spits gedreven door de marktideologie (daarin is het een uitgangspunt). Terwijl de Frankfurter Schule in massa productie en markttrends nog een vorm van collectivisme zag (niet authentiek).
Het was ook geen kritiek op de wetenschap, maar een kritiek op rationaliteit, in zover die niet erkent dat ook haar eigen doelstellingen subjectief zijn. Dat is een manier om het probleem, dat niet alles wat wij doen objectief kan zijn, te omzeilen. Zo kun je je eigen voorkeur verkopen als objectief waar, en de tegenwerpingen afdoen als subjectieve voorkeuren.
Cultuurrelativisme bedoelde ik niet gelijk te schakelen aan cultuur-marxisme; het is er ofwel een tak van of eentje die onafhankelijk gegroeid is aan de boom van het post-modernisme (icm de twijfel over nationalisme). Ze complimenteren elkander en het is in elk geval ook gelieerd aan de ideologie v.d. Frankfurter Schule, maar of ik die (oorspronkelijke) stroming op zijn beurt gelijk zou durven schakelen aan de vormen die het CM het laatste decennium aangenomen heeft, dat weet ik niet. Ik gebruik de term op de eerste plaats als overkoepeling van een -zover te generaliseren- beweging dat het slavenmoraal centraal heeft gesteld; waarmee individuen (individuele groepen) op basis van medelijden macht kunnen opeisen Een stroming die lak kan hebben aan pragmatisme (uitkomst is irrelevant, zolang de macht opgeëist kan worden) en nuttigheid, omdat het in de eerste plaats al lak heeft aan rationaliteit, logica, structuur, enzovoorts.
De overeenkomstigheid zit 'm denk ik in het gegeven dat cultuurrelativisme de facto de annulering is van macht op basis van een te groot kader (de natiestaat en haar onderdanige burger). De notie dat er iets van waarde in cultureel-nationalisme kan zitten, zit in de weg voor het individu die liever op basis van zijn individualisme de strijd (voor zichzelf, en andere die medelijden verdienen = ook voor zichzelf) aangaat. Of daar dan nog een externe partij achter zit ('elite-discipelen van de Frankfurter Schule), die de daardoor ontstane oorlog van alle tegen alle (= verdeel en heers), zal proberen uit te buiten (omwille van zijn eigen macht), dat weet ik niet.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 12-06-2017 21:35:57 ]
Eenheid creëeren. Daar gaat het elke keer om.quote:Op maandag 12 juni 2017 05:20 schreef bedachtzaam het volgende:
Wat is eigenlijk die 'betere samenleving'?
Hebben we doorheen de geschiedenis niet al vaak genoeg een 'betere samenleving' na uiteindelijk verval omver gelopen om een 'betere samenleving' te scheppen?
Zullen we dat gewoon wederom gaan herhalen?
Eenheid klinkt mij veel te conformistisch.quote:Op maandag 12 juni 2017 21:35 schreef Faz3D het volgende:
[..]
Eenheid creëeren. Daar gaat het elke keer om.
Diversiteit klinkt voor mij veel aanlokkelijker.
Question authorities, fuck religion, educate yourself, Viva el individualismo!
There's only one way of life, and that's your own!
There's only one way of life, and that's your own!
Diversiteit kan een verschijnsel zijn van de maatschappij. Diversiteit kan niet 'werken' werken dus in de zin van het woord. Niet dat ik stel dat diversiteit er niet moet zijn. Omdat er diversiteit is moet diversiteit er ook zijn. Eenheid kan wel werken. Probeer maar eens van de diversiteit in de maatschappije een eenheid te vormen. Daar draait het ook een beetje om. En zo moet het bestuurt worden.quote:
[..]
Eenheid klinkt mij veel te conformistisch.
Diversiteit klinkt voor mij veel aanlokkelijker.
Als je niet streeft naar eenheid. Dan krijg je brokken.
Vandaar ook: verdeel en heers. Leugens en onwaarheden verspreiden zodat je iets kan doen.
Reaktie op de post van LelijKnap
Er is geen machtsvacuüm ontstaan na de dood van God en de collectieve twijfel over nationalisme. Er is alleen een behoefte ontstaan aan een betere ideologie. Niets kan de plaats van God innemen, noch de natie, noch het individu. Wat nog het meest op God lijkt, is de wereld / universum, maar dat is geen persoon. Alleen de deelnemer is een persoon en zeker geen God.
Cultuurrelativisme claimt dat culturen zijn gelijkwaardig zijn. Dat maakt een cultuurstrijd onvermijdelijk, want in dat geval is er bij conflicten geen argument dat de ander kan overtuigen. In zover culturen niet gelijkwaardig zijn, kan dat alleen begrepen / gerechtvaardigd worden op grond van iets dat niet cultuurafhankelijk is (dat is algemeen menselijk of een natuurlijke wetmatigheid). Dat iets verdient aandacht, omdat het deel uitmaakt van een gemeenschappelijk cultuuroverstijgend raamwerk. Dus zonder cultuurrelativisme, geen onvermijdelijke cultuurstrijd (mijn cultuur is de beste), maar een leerproces (argumenten waarom is dit beter dan dat).
De strijd, die telkens oplaait rond nationale belangen, is slecht nieuws. Als er aan weerszijde van de scheidslijn mensen zijn die wijzen op het gevaar dat uitgaat van de ander, dan leidt dit tot een zelfvervullende profetie en vervolgens een zinloze wapenwedloop of massaslachting.
Het eigenbelang is niet altijd ondergeschikt aan het groepsbelang. Er is behoefte aan een balans tussen het algemene belang en individuele rechten. Een groep vormen doe je om samen problemen op te kunnen lossen. Maar laten we niet van een radicaal individualistische ideologie doorslaan naar radicaal nationalistische ideologie.
Er is geen tegenstelling tussen rationaliteit en subjectiviteit zoals uitgelegd in post #30.quote:Ik weet niet of je het als een vervorming kan zien, daar het, zoals je goed uitlegt (in de een-na-laatste alinea), ruimte geeft om in een inconsistente houding tegenover rationaliteit te volharden; om individuele (subjectieve) voorkeuren als objectief te kunnen verkopen; immers, als we niet kunnen weten wat objectief waar/onwaar is (en of dat überhaupt kan bestaan), dan kan alles wat subjectief (elke individuele voorkeur) is objectief zijn (als het misschien toch kan bestaan, want dat moet misschien wel mogelijk zijn, ten behoeve van de wil tot macht). En daarbij komt dan de strategie die jij duidde om de hoek kijken - een strategie van misbruik door degene opzoek naar macht (inprenting op de wereld), in het ontstane machtsvacuüm na de dood van God en later de collectieve twijfel over nationalisme (de periode van nu; de waanzin van het globalisme).
Er is geen machtsvacuüm ontstaan na de dood van God en de collectieve twijfel over nationalisme. Er is alleen een behoefte ontstaan aan een betere ideologie. Niets kan de plaats van God innemen, noch de natie, noch het individu. Wat nog het meest op God lijkt, is de wereld / universum, maar dat is geen persoon. Alleen de deelnemer is een persoon en zeker geen God.
Nietzsche was een individualist en geen nationalist. Hij wilde groots en meeslepend leven. Zijn idealen waren elitair. De term ‘slavenmoraal’ is een scheldwoord dat de ‘herren’ in een klassenmaatschappij gebruiken voor de moraal van het gemene volk. De frase ‘op basis van medelijden macht kunnen opeisen’ wordt door ‘herren’ gebruikt om de behoefte aan solidariteit te beschimpen. Het idee dat de ‘herren’ worden kleinhouden door ze te belasten, zoals voorgesteld in ‘Atlas shrugged’, is een arrogante claim op privileges vanwege hun vermeende superioriteit. De übermensch en de meute vormen een begrippenpaar, waarin de übermensch degene is die zich aan de meute weet te ontworstelen. Zonder meute, geen übermensch. We willen natuurlijk geen van beide.quote:Cultuurrelativisme bedoelde ik niet gelijk te schakelen aan cultuur-marxisme; het is er ofwel een tak van of eentje die onafhankelijk gegroeid is aan de boom van het post-modernisme (icm de twijfel over nationalisme). Ze complimenteren elkander en het is in elk geval ook gelieerd aan de ideologie v.d. Frankfurter Schule, maar of ik die (oorspronkelijke) stroming op zijn beurt gelijk zou durven schakelen aan de vormen die het CM het laatste decennium aangenomen heeft, dat weet ik niet. Ik gebruik de term op de eerste plaats als overkoepeling van een -zover te generaliseren- beweging dat het slavenmoraal centraal heeft gesteld; waarmee individuen (individuele groepen) op basis van medelijden macht kunnen opeisen Een stroming die lak kan hebben aan pragmatisme (uitkomst is irrelevant, zolang de macht opgeëist kan worden) en nuttigheid, omdat het in de eerste plaats al lak heeft aan rationaliteit, logica, structuur, enzovoorts.
Cultuurrelativisme claimt dat culturen zijn gelijkwaardig zijn. Dat maakt een cultuurstrijd onvermijdelijk, want in dat geval is er bij conflicten geen argument dat de ander kan overtuigen. In zover culturen niet gelijkwaardig zijn, kan dat alleen begrepen / gerechtvaardigd worden op grond van iets dat niet cultuurafhankelijk is (dat is algemeen menselijk of een natuurlijke wetmatigheid). Dat iets verdient aandacht, omdat het deel uitmaakt van een gemeenschappelijk cultuuroverstijgend raamwerk. Dus zonder cultuurrelativisme, geen onvermijdelijke cultuurstrijd (mijn cultuur is de beste), maar een leerproces (argumenten waarom is dit beter dan dat).
De strijd, die telkens oplaait rond nationale belangen, is slecht nieuws. Als er aan weerszijde van de scheidslijn mensen zijn die wijzen op het gevaar dat uitgaat van de ander, dan leidt dit tot een zelfvervullende profetie en vervolgens een zinloze wapenwedloop of massaslachting.
De meerwaarde van de groep zit in het belang van samenwerking tbv meer welvaart en welzijn. Cultuur is wat mensen doen om de samenwerking te bevorderen. Dat dit allerlei vormen kan aannemen, is te verwachten. Verheerlijking van de eigen cultuur lijkt mij nergens voor nodig. Het is al helemaal bekrompen, om alleen een gemeenschappelijk project te kunnen zien, in je als groep afzetten tegen een andere groep.quote:De overeenkomstigheid zit 'm denk ik in het gegeven dat cultuurrelativisme de facto de annulering is van macht op basis van een te groot kader (de natiestaat en haar onderdanige burger). De notie dat er iets van waarde in cultureel-nationalisme kan zitten, zit in de weg voor het individu die liever op basis van zijn individualisme de strijd (voor zichzelf, en andere die medelijden verdienen = ook voor zichzelf) aangaat. Of daar dan nog een externe partij achter zit ('elite-discipelen van de Frankfurter Schule), die de daardoor ontstane oorlog van alle tegen alle (= verdeel en heers), zal proberen uit te buiten (omwille van zijn eigen macht), dat weet ik niet.
Het eigenbelang is niet altijd ondergeschikt aan het groepsbelang. Er is behoefte aan een balans tussen het algemene belang en individuele rechten. Een groep vormen doe je om samen problemen op te kunnen lossen. Maar laten we niet van een radicaal individualistische ideologie doorslaan naar radicaal nationalistische ideologie.
The view from nowhere.
Maar waarom dan? Elke beetje IT-er zal je vertellen dat ooit hele systemen zullen bestaan om alle robots uit te zetten. Er zijn zoveel films en ook tekenfilms met voorbeelden, de ene nog complexer dan de andere. Ik wil wel wat voorbeelden en links posten, kost me wel een uurtje denk ik.quote:
Het individu en de groep
Deze samenhang, omdat we groepsdieren zijn, is mogelijk te vermijden. Met robotten kun je je eigenmachtigheid / zelfstandigheid vergroten tot het punt dat je zelfvoorzienend bent. Een solitair bestaan wordt mogelijk, al zal je dan wel je gevoelens van eenzaamheid moeten afleren. De robotten doen al het werk en repareren elkaar.
Uiteindelijk zal de robot hooguit de mens als aparte groep kunnen uitdagen om verder te ontwikkelen of herinneren hoe het was, want menselijke fouten zijn dan wel zwaktes. Het idee dat men over 10 eeuwen technologische ontwikkelingen niet meer weet hoe de 'bron' code werkt, dus uit de vorige eeuw maar ook de ontwikkeling ervoor. Of misbruik, een mens die anderen eerst doet vergeten, informatie afsluit zodat men het ook niet meer kan opzoeken en opnieuw leren en vervolgens robots creeeren die onvoorspelbaar lijken en 'out of control'. Tegelijk zoals je zelf stelt is de mens ook een soort robot maar dan zonder maker, zonder oorzaak (zoals de mens aangewezen kan worden als oorzaak). Tegen die tijd zal men ook beter gevaarlijke mensen herkennen, gevaarlijke ideeen, veel zal gecontroleerd zijn maar zelfs dan kunnen die 'hoeders' misbruik maken.
Behoud / behoudzuchtig
Waarom we allemaal conservatief zijn: de wereld werkt vanzelf, inclusief de werking van de wereld in onszelf. De behoudswet en bewegingswet zijn identiek (zie bijv. de klassieke mechanica). De doelen komen uit het verleden en zo vormt zich een herhalende lus (gedragspatronen). Vandaar de waarnemer en beschouwer.
Doel / vooruitstrevend
Waarom we allemaal progressief zijn: doelen (van simpele doelen tot materiele, politieke & religieuze idealen). Je valt samen met een stukje van de wereld, en dus kun je je doelen ook zelf realiseren. Je identiteit is niet behouden; moet actief in stand gehouden worden; kan groeien en aftakelen; kan floreren en wegkwijnen. Vandaar de gelovige en assertieve.
Frustratie / agressief
Waarom we allemaal destructief zijn: obstructie (reactie op hinder, tegenwerking, ondermijning, bedreiging, tegenslag).
Waarom we allemaal conservatief zijn: de wereld werkt vanzelf, inclusief de werking van de wereld in onszelf. De behoudswet en bewegingswet zijn identiek (zie bijv. de klassieke mechanica). De doelen komen uit het verleden en zo vormt zich een herhalende lus (gedragspatronen). Vandaar de waarnemer en beschouwer.
Doel / vooruitstrevend
Waarom we allemaal progressief zijn: doelen (van simpele doelen tot materiele, politieke & religieuze idealen). Je valt samen met een stukje van de wereld, en dus kun je je doelen ook zelf realiseren. Je identiteit is niet behouden; moet actief in stand gehouden worden; kan groeien en aftakelen; kan floreren en wegkwijnen. Vandaar de gelovige en assertieve.
Frustratie / agressief
Waarom we allemaal destructief zijn: obstructie (reactie op hinder, tegenwerking, ondermijning, bedreiging, tegenslag).
The view from nowhere.
Ethiek
F&L / Hoe verenig je de volgende twee perspectieven?
DP = deelnemersperspectief (zoals een deelnemer het ziet)
WP = waarheidperspectief (de objectieve beschrijving van de samenhang der dingen)
EP = ethisch perspectief
De relatie tussen DP en WP is een relatie tussen een deel en het geheel. Dat is geen symmetrische relatie. De samenvoeging lijkt simpel. Het bestaat uit het schikken van het deel onder het regime van het geheel. Dat is een herleiding van het DP tot het WP, waarin het WP de objectieve beschrijving van het geheel is. Deze herleiding van het subjectieve tot het objectieve is correct.
Maar voor het leven is dit niet geschikt, want het WP is volledig zelfoverstijgend. Zo los je jezelf op in het andere, en verdwijnt iedere grond voor doelstellingen. Als je zelf samenvalt met slechts een deel van de wereld, dan voldoet (als levensbeschouwing) alleen een zelfidentificerend DP ( je gaat gewoon van jezelf uit) of een EP.
Het EP is de poging om het WP en DP te verenigen, zonder het DP te reduceren tot het WP. Als je niet in de wereld was, maar een toeschouwer daarbuiten, dan was het WP voldoende, maar is er onvoldoende grond voor een EP.
Je bent een deelnemer in de wereld. De wortel van het EP is niet de deelnemer, niet de wereld, maar het relationele begrip ‘in ‘. In termen van het WP verwijst ‘in’ naar het feit, dat het WP ook jezelf beschrijft (in samenhang met de rest). Het feit dat je samenvalt met een stukje van de wereld opent een tweede perspectief (het DP). In termen van het DP verwijst ‘in’ naar je subjectief ervaren identiteit, die in een omgeving alleen actief gehandhaafd kan worden, en zich toewerkt naar zelfverbeelde doelen.
‘Ik‘ is het snijpunt van het WP en DP. Dat is het punt waar je eigen gezichtspunt en de objectieve wereld samenvallen. In de herleiding van het WP tot het DP (solipsisme) wordt ‘ik’ een beginpunt en bron (een schepper van gebeurtenissen uit het niets, vergelijkbaar met God in het christendom). In de herleiding van het DP tot het WP verdwijnt ‘ik’ (‘ik‘ wordt herleid tot de werking van de wereld in de deelnemer).
Volgens het WP ben je een stofje in de wereld, volgens het DP is de wereld een voorstelling in jouw hoofd. In het EP wordt de relatie tussen DP en WP beschouwd als een inversie (= binnenste buiten keren, een binaire operatie). De inversie is de switch tussen beide perspectieven. Met behulp van deze switch kan een EP ontwikkeld worden, die realistischer, rechtvaardiger, humaner en leefbaarder is, dan een zuiver zelfidentificerend DP of een zuiver zelfoverstijgend WP. Dit switchen, is de sleutel tot de ethische verbeelding.
Het invullen van het WP maakt duidelijk dat de ander in eenzelfde schuitje zit als jijzelf. Verder blijkt dat mensen geen pure individuen zijn, maar groepsdieren, zoals blijkt uit hun feitelijke sociale emoties. Je doet je medemens geen recht, als je hem louter ziet als deel van de omgeving in termen van het WP ( = de objectieve beschrijving van de wereld). Iedere deelnemer is een gezichtspunt, met een eigen deelnemersperspectief. Jezelf verplaatsen in de ander is geen eenvoudige zaak. Dat toch proberen, is ook deel van het EP.
Als deelnemer in de wereld heb je een DP. De beste vorm om het te beschrijven is een roman of een speelfilm. Ook het WP behoeft veel uitleg en verklaring. Als de invulling van het WP waarlijk objectief is, dan zou dat de gemeenschappelijke grond onder onze voeten moeten zijn, want de objectieve beschrijving van de wereld is eenduidig. Toch vullen mensen het WP heel verschillend in. Het EP bestaat uit het switchen tussen het WP, het eigen DP en andermans DP, en het verenigen van deze tot een consistent geheel.
Waarom ethiek zo lastig is, lijkt me duidelijk.
F&L / Hoe verenig je de volgende twee perspectieven?
DP = deelnemersperspectief (zoals een deelnemer het ziet)
WP = waarheidperspectief (de objectieve beschrijving van de samenhang der dingen)
EP = ethisch perspectief
De relatie tussen DP en WP is een relatie tussen een deel en het geheel. Dat is geen symmetrische relatie. De samenvoeging lijkt simpel. Het bestaat uit het schikken van het deel onder het regime van het geheel. Dat is een herleiding van het DP tot het WP, waarin het WP de objectieve beschrijving van het geheel is. Deze herleiding van het subjectieve tot het objectieve is correct.
Maar voor het leven is dit niet geschikt, want het WP is volledig zelfoverstijgend. Zo los je jezelf op in het andere, en verdwijnt iedere grond voor doelstellingen. Als je zelf samenvalt met slechts een deel van de wereld, dan voldoet (als levensbeschouwing) alleen een zelfidentificerend DP ( je gaat gewoon van jezelf uit) of een EP.
Het EP is de poging om het WP en DP te verenigen, zonder het DP te reduceren tot het WP. Als je niet in de wereld was, maar een toeschouwer daarbuiten, dan was het WP voldoende, maar is er onvoldoende grond voor een EP.
Je bent een deelnemer in de wereld. De wortel van het EP is niet de deelnemer, niet de wereld, maar het relationele begrip ‘in ‘. In termen van het WP verwijst ‘in’ naar het feit, dat het WP ook jezelf beschrijft (in samenhang met de rest). Het feit dat je samenvalt met een stukje van de wereld opent een tweede perspectief (het DP). In termen van het DP verwijst ‘in’ naar je subjectief ervaren identiteit, die in een omgeving alleen actief gehandhaafd kan worden, en zich toewerkt naar zelfverbeelde doelen.
‘Ik‘ is het snijpunt van het WP en DP. Dat is het punt waar je eigen gezichtspunt en de objectieve wereld samenvallen. In de herleiding van het WP tot het DP (solipsisme) wordt ‘ik’ een beginpunt en bron (een schepper van gebeurtenissen uit het niets, vergelijkbaar met God in het christendom). In de herleiding van het DP tot het WP verdwijnt ‘ik’ (‘ik‘ wordt herleid tot de werking van de wereld in de deelnemer).
Volgens het WP ben je een stofje in de wereld, volgens het DP is de wereld een voorstelling in jouw hoofd. In het EP wordt de relatie tussen DP en WP beschouwd als een inversie (= binnenste buiten keren, een binaire operatie). De inversie is de switch tussen beide perspectieven. Met behulp van deze switch kan een EP ontwikkeld worden, die realistischer, rechtvaardiger, humaner en leefbaarder is, dan een zuiver zelfidentificerend DP of een zuiver zelfoverstijgend WP. Dit switchen, is de sleutel tot de ethische verbeelding.
Het invullen van het WP maakt duidelijk dat de ander in eenzelfde schuitje zit als jijzelf. Verder blijkt dat mensen geen pure individuen zijn, maar groepsdieren, zoals blijkt uit hun feitelijke sociale emoties. Je doet je medemens geen recht, als je hem louter ziet als deel van de omgeving in termen van het WP ( = de objectieve beschrijving van de wereld). Iedere deelnemer is een gezichtspunt, met een eigen deelnemersperspectief. Jezelf verplaatsen in de ander is geen eenvoudige zaak. Dat toch proberen, is ook deel van het EP.
Als deelnemer in de wereld heb je een DP. De beste vorm om het te beschrijven is een roman of een speelfilm. Ook het WP behoeft veel uitleg en verklaring. Als de invulling van het WP waarlijk objectief is, dan zou dat de gemeenschappelijke grond onder onze voeten moeten zijn, want de objectieve beschrijving van de wereld is eenduidig. Toch vullen mensen het WP heel verschillend in. Het EP bestaat uit het switchen tussen het WP, het eigen DP en andermans DP, en het verenigen van deze tot een consistent geheel.
Waarom ethiek zo lastig is, lijkt me duidelijk.
The view from nowhere.
