OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Wat knap, al die peuters die (min of meer) zindelijk zijn! T is echt nog lang niet zover 
Wel zingt hij zelfbedachte liedjes over sinterklaas op de melodie van jingle bells. Dat kan hij weer wel
Wel zingt hij zelfbedachte liedjes over sinterklaas op de melodie van jingle bells. Dat kan hij weer wel
Oude (on)bekende.
Hier is zindelijkheid totaal niet aan de orde. Hij heeft fases gehad dat ie zelf op het potje wilde, fases dat hij op vaste tijden op het potje ging en ook echt plaste. We zitten nu al een tijdje in de fase dat ie helemaal niet op het potje wil en zelf zegt dat plassen en poepen op het potje gebeurt als hij 3 jaar is....Dat is over 3 maandjes we gaan het zien.
Dinsdag vertelde ze bij het KDV dat B nu eigenlijk veel meer tijd doorbrengt bij de 3 tot 4 groep ipv zijn eigen groep. Hij loopt verbaal nogal voor en dat leidt bij zijn eigen groep tot frustratie bij hem en de andere kindjes. Of we het goed vonden dat hij daar dus ook slaapt etc, maar dat ze het hem elke dag zelf laten beslissen (ze hebben sowieso open deuren beleid). Nou ja, waarom niet, toch? Hij moet zich fijn voelen wat ons betreft.
Gisteren echt zo'n leuke dag gehad, we waren op bezoek bij een goede vriendin van mij die net verhuisd is. Haar zoontje is een paar weken jonger dan B. Wij (en dus ook de 2 mannetjes) hadden elkaar al een aantal maanden niet gezien. Maar het waren net 2 jongen honden toen ze elkaar weer zagen
Echt de hele dag dikke pret samen gehad, zo mooi om te zien.
En verder lees ik hier met veel plezier mee steeds
Maar reageer wat minder rechtstreeks, maar ik lees wel alles hoor 
Het is beetje gekkenhuis aangezien de verkoop van ons huis en de koop van het nieuwe huis in 1 week tot nogal wat gedoe leidt. (komt goed hoor)
Dinsdag vertelde ze bij het KDV dat B nu eigenlijk veel meer tijd doorbrengt bij de 3 tot 4 groep ipv zijn eigen groep. Hij loopt verbaal nogal voor en dat leidt bij zijn eigen groep tot frustratie bij hem en de andere kindjes. Of we het goed vonden dat hij daar dus ook slaapt etc, maar dat ze het hem elke dag zelf laten beslissen (ze hebben sowieso open deuren beleid). Nou ja, waarom niet, toch? Hij moet zich fijn voelen wat ons betreft.
Gisteren echt zo'n leuke dag gehad, we waren op bezoek bij een goede vriendin van mij die net verhuisd is. Haar zoontje is een paar weken jonger dan B. Wij (en dus ook de 2 mannetjes) hadden elkaar al een aantal maanden niet gezien. Maar het waren net 2 jongen honden toen ze elkaar weer zagen
Echt de hele dag dikke pret samen gehad, zo mooi om te zien.En verder lees ik hier met veel plezier mee steeds
Maar reageer wat minder rechtstreeks, maar ik lees wel alles hoor Het is beetje gekkenhuis aangezien de verkoop van ons huis en de koop van het nieuwe huis in 1 week tot nogal wat gedoe leidt. (komt goed hoor)
I had gisteravond en vanochtend nogal een recalcitrante bui naar mij toe: in bed bij het aantrekken van haar pyjama ging ze me steeds schoppen (en dan ook vooral in mijn buik, wat zeker als je zwanger bent, geen goed idee is) en niet luisteren als ik zeg dat ze dat niet mag doen, dat het pijn doet. Lachen en gewoon door proberen te gaan.. En vanochtend bij het aankleden ook weer, mij proberen te slaan en niet luisteren maar gewoon doorgaan. Ik vind het lastig om daar goed op te reageren. Als ze maar blijft doorgaan, word ik op een gegeven moment echt boos, of ik ben het zo zat dat ik wegloop. Iemand nog goede tips hiervoor?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Mijn oplossing in zo'n geval is ook gewoon "weglopen". Dat wil zeggen. Ik zou zeggen: oh, je wilt geen pyama aan, prima hoor, ga maar lekker liggen dan stop ik je in. Welk boekje wil je lezen? of 's ochtends, Geen kleren aan, oh, dat lijkt mij heel koud, weet je het zeker? Prima, dan gaan we nu naar beneden lekker pap eten.
9 van de 10 keer komen ze er bij mij dan flink op terug. Ligt W ineens te huilen omdat ze geen pyama aan mag en dan doen we het gauw alsnog..L reageert dan ook meestal met Wél, wel kleren aan!
Maar heb zelf de ervaring dat als je er op ingaat het een strijd wordt en als je het negeert is het helemaal niet leuk, want die strijd daar is het juist om te doen..
9 van de 10 keer komen ze er bij mij dan flink op terug. Ligt W ineens te huilen omdat ze geen pyama aan mag en dan doen we het gauw alsnog..L reageert dan ook meestal met Wél, wel kleren aan!
Maar heb zelf de ervaring dat als je er op ingaat het een strijd wordt en als je het negeert is het helemaal niet leuk, want die strijd daar is het juist om te doen..
Ja, zoals jij het beschrijft gaat het hier dan ook. Gisteravond in bed zei ik ook: als je zo blijft doen, ga ik nu naar beneden. En toen begon ze meteen te huilen "Mama, jij bent toch niet boohoos?" Maar juist dat heftige en dramatische in de emoties zou ik graag wat minder hebben, want ik ga dan ook van 'boos' zijn naar vervolgens weer troosten, want nee, ik ben niet echt boos. Ik vond het alleen echt niet leuk wat je deed.
Wat ik vooral lastig vind is dat ze echt niet lijkt te begrijpen of wil begrijpen dat ze mij pijn doet op zo'n moment. Want daar lacht ze dus om, en ze wordt alleen maar verdrietig omdat het voor haar vervelend is als ik naar beneden ga en geen boek meer ga voorlezen. Er zit geen besef in van wat ze doet of heeft gedaan. Maar misschien kan dat ook nog niet op deze leeftijd, ik weet dat niet zo goed.
Wat ik vooral lastig vind is dat ze echt niet lijkt te begrijpen of wil begrijpen dat ze mij pijn doet op zo'n moment. Want daar lacht ze dus om, en ze wordt alleen maar verdrietig omdat het voor haar vervelend is als ik naar beneden ga en geen boek meer ga voorlezen. Er zit geen besef in van wat ze doet of heeft gedaan. Maar misschien kan dat ook nog niet op deze leeftijd, ik weet dat niet zo goed.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik herken het wel hoor Franny. Stip doet mini soms pijn en terwijl hij dat doet zegt hij sorry. Niet helemaal de bedoeling
Het schoppen tijdens verschonen heeft hij ook een tijd gedaan en negeren, hem op de grond zetten en later opnieuw beginnen was ook wat ik deed, maar dan moet je er wel tijd voor hebben.
Wat je ook zou kunnen doen is aangeven dat ze je pijn doet en dat je wilt dat ze daarmee stopt omdat je de vorige keer boos moest worden voordat ze stopte en daar werden jullie allebei verdrietig van. Dus kunnen jullie het maar beter samen gezellig houden, want dan heb je een veel fijnere bedtijd. Oid.
Het schoppen tijdens verschonen heeft hij ook een tijd gedaan en negeren, hem op de grond zetten en later opnieuw beginnen was ook wat ik deed, maar dan moet je er wel tijd voor hebben.
Wat je ook zou kunnen doen is aangeven dat ze je pijn doet en dat je wilt dat ze daarmee stopt omdat je de vorige keer boos moest worden voordat ze stopte en daar werden jullie allebei verdrietig van. Dus kunnen jullie het maar beter samen gezellig houden, want dan heb je een veel fijnere bedtijd. Oid.
Franny, wat lastig.
Ik zou inderdaad ook weglopen. En als je merkt dat je boos wordt dit ook aangeven. (Ik loop nu even weg, want ik begin erg boos te worden)
Als je het namelijk teveel laat gaan, bestaat de kans dat je jezelf steeds meer ga ergeren eraan, totdat je op een moment zelf uit je plaat gaat.
Ik zou inderdaad ook weglopen. En als je merkt dat je boos wordt dit ook aangeven. (Ik loop nu even weg, want ik begin erg boos te worden)
Als je het namelijk teveel laat gaan, bestaat de kans dat je jezelf steeds meer ga ergeren eraan, totdat je op een moment zelf uit je plaat gaat.
Franny, B doet dat ook, schoppen tijdens verschonen en dan ook lachen. Soms helpt het als ik vraag waarom hij dat doet. Dan breek ik ook even de actie zeg maar. Maar goed dat helpt dus niet altijd. Wat wij wel merken is dat hij het vooral doet als wij haast hebben of ook een mindere bui hebben. Misschien zijn manier van uiten?
Als het echt onbegonnen werk is, zet ik hem op de grond en ga zelf wat anders doen nadat ik hem heb verteld dat het pijn doet en dat ik het niet fijn vind. Uiteindelijk komt ie dan zelf aanlopen om te vragen of ik zijn luier aan wil doen. Gaat dat vlekkeloos? Nee, maar anders word ik dus ook boos en gaat echt voor geen meter meer.
Als we allebei thuis zijn, wisselen we ook wel eens zeg maar. Dan neem ik het over en andersom, dat werkt vaak ook.
Als het echt onbegonnen werk is, zet ik hem op de grond en ga zelf wat anders doen nadat ik hem heb verteld dat het pijn doet en dat ik het niet fijn vind. Uiteindelijk komt ie dan zelf aanlopen om te vragen of ik zijn luier aan wil doen. Gaat dat vlekkeloos? Nee, maar anders word ik dus ook boos en gaat echt voor geen meter meer.
Als we allebei thuis zijn, wisselen we ook wel eens zeg maar. Dan neem ik het over en andersom, dat werkt vaak ook.
Ja, dat klopt wel een beetje. Gisteren lange dag op werk gehad en vanochtend inderdaad haast.quote:Op donderdag 1 december 2016 12:13 schreef exode het volgende:
Franny, B doet dat ook, schoppen tijdens verschonen en dan ook lachen. Soms helpt het als ik vraag waarom hij dat doet. Dan breek ik ook even de actie zeg maar. Maar goed dat helpt dus niet altijd. Wat wij wel merken is dat hij het vooral doet als wij haast hebben of ook een mindere bui hebben. Misschien zijn manier van uiten?
. Niet leuk als dan juist die momenten die je samen hebt zo gaan. Maar ja, daar kan zij ook niets aan doen natuurlijk en misschien reageert ze juist daarop ook.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Oh, maar ik wordt niet boos hoor. Helemaal niet. Ik doe alsof het helemaal geen probleem is juist. Ik ben gewoon blij en tevreden en honoreer de wens om geen pyama aan te hebben en ik wil gewoon niet helpen als ie schopt, dus dan gaan we gewoon verder met de rest (en dat opgewekte vind ie dan irritant, maar dat helpt t beste)..quote:
Ja, zoals jij het beschrijft gaat het hier dan ook. Gisteravond in bed zei ik ook: als je zo blijft doen, ga ik nu naar beneden. En toen begon ze meteen te huilen "Mama, jij bent toch niet boohoos?" Maar juist dat heftige en dramatische in de emoties zou ik graag wat minder hebben, want ik ga dan ook van 'boos' zijn naar vervolgens weer troosten, want nee, ik ben niet echt boos. Ik vond het alleen echt niet leuk wat je deed.
Wat ik vooral lastig vind is dat ze echt niet lijkt te begrijpen of wil begrijpen dat ze mij pijn doet op zo'n moment. Want daar lacht ze dus om, en ze wordt alleen maar verdrietig omdat het voor haar vervelend is als ik naar beneden ga en geen boek meer ga voorlezen. Er zit geen besef in van wat ze doet of heeft gedaan. Maar misschien kan dat ook nog niet op deze leeftijd, ik weet dat niet zo goed.
en dat laatste is denk ik op deze leeftijd inderdaad wel wat teveel gevraagd nog. Echt inleven is ook best moeilijk..
Ja lastig is dat. Maar ik heb ook echt de indruk dat hoe meer haast je hebt hoe langzamer alles gaat. Kinderen schieten dan in een soort achteruit heb ik de indruk..quote:
[..]
Ja, dat klopt wel een beetje. Gisteren lange dag op werk gehad en vanochtend inderdaad haast.
Jamaar, jamaar:quote:
[..]
Oh, maar ik wordt niet boos hoor. Helemaal niet. Ik doe alsof het helemaal geen probleem is juist. Ik ben gewoon blij en tevreden
. Het is gewoon zo moeilijk om zo te blijven doen als je geduld een beetje op is, het aan het einde van de dag is, ze me echt flink hard heeft geschopt en ik daar chagrijnig van word, etc. etc. . Maar je hebt wel helemaal gelijk dat dit waarschijnlijk het beste is. Alhoewel: is het ook niet een dubbele boodschap om blij te doen als je kind je eigenlijk pijn heeft gedaan?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Nou nee, als ze me echt pijn heeft gedaan dan wordt ik ook gewoon boos hoor! Ik probeer inderdaad wel dicht bij mijn eigen gevoel te blijven. Ze mag best weten welke emotie ik heb, dan kan ze ook zien hoe ik daarmee omga, in mijn ogen ook belangrijk zelfs al gaat het niet altijd zoals ik zou willen. *
Maar meestal zie ik het aankomen en dan stop ik dus met aankleden voordat ie me pijn doet en dan kan ik opgewekt blijven omdat ik besloten heb dat ik me niet teveel van slag laat brengen (gek genoeg voelde dat echt als een soort keuze, maar dat werkt vast niet voor iedereen). Nou ja, lastig uitleggen..
Oh en einde van een lange werkdag als je zelf ook moe bent is sowieso erg lastig. Dan is de rek er soms gewoon even uit.. Anyway, succes! En er is niet maar één goede manier he?
*Bij manlief thuis werd er nooit iets gedaan met ruzies. Als er ruzie was werd dat doodgezwegen en genegeerd totdat het soort van vergeten was. Met als gevolg dat wij in het begin van onze relatie wel eens ruzie hadden zonder dat ik het doorhad. Dan had ik blijkbaar iets verkeerd gedaan en zei hij gewoon een paar dagen niets meer (we woonden niet samen toen). Pas als ik vond dat zijn ogen sip stonden en informeerde wat er was bleken we ruzie te hebben en vaak had ik dan al geen idee meer wat hij dan bedoelde, want ik flap er gewoon af en toe dingen uit die hij dan te serieus oppakte en ik alweer vergeten was. We hebben nu de afspraak dat hij het altijd meld zodra er iets is en dat werkt (na een hoop oefening). Moraal van dit verhaal, alles moet je leren, zelfs ruzie maken. Dus als kinderen af en toe een ruzie of boosheid zien is dat heus niet erg, als je maar zorgt dat het bijgelegd wordt/of op een goede manier afgerond..
Maar meestal zie ik het aankomen en dan stop ik dus met aankleden voordat ie me pijn doet en dan kan ik opgewekt blijven omdat ik besloten heb dat ik me niet teveel van slag laat brengen (gek genoeg voelde dat echt als een soort keuze, maar dat werkt vast niet voor iedereen). Nou ja, lastig uitleggen..
Oh en einde van een lange werkdag als je zelf ook moe bent is sowieso erg lastig. Dan is de rek er soms gewoon even uit.. Anyway, succes! En er is niet maar één goede manier he?
*Bij manlief thuis werd er nooit iets gedaan met ruzies. Als er ruzie was werd dat doodgezwegen en genegeerd totdat het soort van vergeten was. Met als gevolg dat wij in het begin van onze relatie wel eens ruzie hadden zonder dat ik het doorhad. Dan had ik blijkbaar iets verkeerd gedaan en zei hij gewoon een paar dagen niets meer (we woonden niet samen toen). Pas als ik vond dat zijn ogen sip stonden en informeerde wat er was bleken we ruzie te hebben en vaak had ik dan al geen idee meer wat hij dan bedoelde, want ik flap er gewoon af en toe dingen uit die hij dan te serieus oppakte en ik alweer vergeten was. We hebben nu de afspraak dat hij het altijd meld zodra er iets is en dat werkt (na een hoop oefening). Moraal van dit verhaal, alles moet je leren, zelfs ruzie maken. Dus als kinderen af en toe een ruzie of boosheid zien is dat heus niet erg, als je maar zorgt dat het bijgelegd wordt/of op een goede manier afgerond..
Oh Franny je slingert me terug in de tijd 
Een jaar geleden was ik 6 mnd zwanger en had ik het regelmatig vreselijk aan de stok met E... Ze was ook flink fysiek, en mijn lontje flink kort
Ik trok dat schoppen echt niet en ben meer dan eens mijn zelfbeheersing verloren.
Een jaar geleden was ik 6 mnd zwanger en had ik het regelmatig vreselijk aan de stok met E... Ze was ook flink fysiek, en mijn lontje flink kort Ik trok dat schoppen echt niet en ben meer dan eens mijn zelfbeheersing verloren.
Oh en inleven is echt nog teveel gevraagd ja. Maar grenzen stellen (en bewaken) is natuurlijk wel goed.
En ik zal wat hoopvols schetsen: het is hier nu echt stukken minder!
En mijn kind dat nauwelijks interesse voor het potje had en dr luier wel prima vond, werd verdraaid snel zindelijk toen ze een ander kindje zag dat voor t eerst op het potje plaste en helemaal de hemel in werd gejubeld (Dat hadden wij bij haar uiteraard ook gedaan, maar dit keer was ze er blijkbaar aan toe en heeft ze het doorgezet)
En ik zal wat hoopvols schetsen: het is hier nu echt stukken minder!
En mijn kind dat nauwelijks interesse voor het potje had en dr luier wel prima vond, werd verdraaid snel zindelijk toen ze een ander kindje zag dat voor t eerst op het potje plaste en helemaal de hemel in werd gejubeld
(Dat hadden wij bij haar uiteraard ook gedaan, maar dit keer was ze er blijkbaar aan toe en heeft ze het doorgezet)
Geen idee eigenlijk. Ze zijn gewoon wat stijfjes. Ik vind het verder ook niet echt boeiend of zo. Ik ben zelf ook geen motorisch wonder vrees ikquote:
Kyara, wat zijn kenmerken van 'motorisch niet echt soepel zijn'?
Ik las laatst dit artikel. Best een eye-opener voor mij! Want hier gaat het ook heel vaak zo. Je zegt 2x iets als 'joh, doe maar niet, dat doet pijn'. En daarna de irritatie plus echte boosheid.quote:Op donderdag 1 december 2016 11:02 schreef Franny_G het volgende:
I had gisteravond en vanochtend nogal een recalcitrante bui naar mij toe: in bed bij het aantrekken van haar pyjama ging ze me steeds schoppen (en dan ook vooral in mijn buik, wat zeker als je zwanger bent, geen goed idee is) en niet luisteren als ik zeg dat ze dat niet mag doen, dat het pijn doet. Lachen en gewoon door proberen te gaan.. En vanochtend bij het aankleden ook weer, mij proberen te slaan en niet luisteren maar gewoon doorgaan. Ik vind het lastig om daar goed op te reageren. Als ze maar blijft doorgaan, word ik op een gegeven moment echt boos, of ik ben het zo zat dat ik wegloop. Iemand nog goede tips hiervoor?
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Jaa, die onzekerheid heb ik ook.quote:
Wow knap hoor Mabawa!
Ik vond speeltuinen en bij anderen ook zo "eng".
Maar eindelijk hebben we buitenshuis maar 1x een ongelukje gehad
(En dat was alleen maar omdat we heel ver moesten lopen naar de dichtstbijzijnde wc)
Naar de winkel of inderdaad speeltuin doe ik ook altijd een luiertje bij hem aan. Ook gewoon angst van mij voor ongelukjes.
In huis en bij familie gaat hij prima naar de wc, dus geen luier aan.
Op gym gaat het ook goed dus eigenlijk moet het naar de winkel etc. ook prima kunnen.
's Nachts slaapt hij ook zonder luier. Moet hem wel zelf tussen 22:00 en 23:00 wakker maken voor een plasje.
Dan wordt hij zelf rond 6 uur wakker voor de volgende ronde.
[ Bericht 10% gewijzigd door vencodark op 01-12-2016 21:22:58 ]
Dank hiervoor, daar heb ik inderdaad wel wat aan!quote:
[..]
Ik las laatst dit artikel. Best een eye-opener voor mij! Want hier gaat het ook heel vaak zo. Je zegt 2x iets als 'joh, doe maar niet, dat doet pijn'. En daarna de irritatie plus echte boosheid.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Franny, ik interpreteer bij mijn kind het laconiek reageren als het voorkomen van gezichtverlies. Je doet uit baldadigheid of moeheid of wat dan ook iets onhandigs waarvan je weet dat het niet mag, mama wordt daar 'boos' om, en uit schaamte omdat je dat eigenlijk helemaal niet zo bedoelde, ga je expres door. Want mama is toch al boos, dus dan kun je maar beter doen alsof het je bedoeling was. Even kort door de bocht geformuleerd.
Wat ik doe is er geen lolletje van maken ("dan maar bloot naar buiten") maar duidelijk aangeven dat ik niet help als mij pijn gedaan word. Dat ik even wegga en graag weer help als de gekke bui over is (hier is het niet zozeer schoppen maar vooral raar doen, hard gillen, heel druk springen). Dat geeft even de lucht om zonder dat de aandacht erg bij hem ligt, te kalmeren. Ik kom er dan ook later niet meer op terug. Of ik kaart het van tevoren aan "ik help je graag met aankleden, maar ik wil niet geschopt worden. Kunnen we daar samen voor zorgen?" En dan, als het toch misgaat, teruggrijpen naar de afspraak.
Wat ik doe is er geen lolletje van maken ("dan maar bloot naar buiten") maar duidelijk aangeven dat ik niet help als mij pijn gedaan word. Dat ik even wegga en graag weer help als de gekke bui over is (hier is het niet zozeer schoppen maar vooral raar doen, hard gillen, heel druk springen). Dat geeft even de lucht om zonder dat de aandacht erg bij hem ligt, te kalmeren. Ik kom er dan ook later niet meer op terug. Of ik kaart het van tevoren aan "ik help je graag met aankleden, maar ik wil niet geschopt worden. Kunnen we daar samen voor zorgen?" En dan, als het toch misgaat, teruggrijpen naar de afspraak.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
*check*quote:
Franny, ik interpreteer bij mijn kind het laconiek reageren als het voorkomen van gezichtverlies. Je doet uit baldadigheid of moeheid of wat dan ook iets onhandigs waarvan je weet dat het niet mag, mama wordt daar 'boos' om, en uit schaamte omdat je dat eigenlijk helemaal niet zo bedoelde, ga je expres door. Want mama is toch al boos, dus dan kun je maar beter doen alsof het je bedoeling was. Even kort door de bocht geformuleerd.
Wat ik doe is er geen lolletje van maken ("dan maar bloot naar buiten") maar duidelijk aangeven dat ik niet help als mij pijn gedaan word. Dat ik even wegga en graag weer help als de gekke bui over is (hier is het niet zozeer schoppen maar vooral raar doen, hard gillen, heel druk springen). Dat geeft even de lucht om zonder dat de aandacht erg bij hem ligt, te kalmeren. Ik kom er dan ook later niet meer op terug. Of ik kaart het van tevoren aan "ik help je graag met aankleden, maar ik wil niet geschopt worden. Kunnen we daar samen voor zorgen?" En dan, als het toch misgaat, teruggrijpen naar de afspraak.
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Wat een fijn artikel, thanks voor het delen!
Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
Oh ik dacht dat het een semi-diagnose wasquote:
[..]
Geen idee eigenlijk. Ze zijn gewoon wat stijfjes. Ik vind het verder ook niet echt boeiend of zo. Ik ben zelf ook geen motorisch wonder vrees ik
Wat betreft schoppende kindjes: ik denk dat de insteek niet moet zijn: 'Hoe krijg ik mijn kind als hij/zij schopt zo ver dat het ermee stopt' maar meer: 'Wat gebeurt er wat maakt dat mijn kind mij gaat schoppen en hoe kan ik daar iets mee doen om het te voorkomen?' Mijn ervaring is dat er nooit zonder reden zo wordt gedaan. Toegegeven, er zit ook niet altijd een heel diepe betekenis achter want: peuter
maar vaak is het wel iets waar ik iets mee kan. Sticker gooit heel erg zijn kont tegen de krib als hij het gevoel heeft dat we niet beschikbaar zijn. Dan kunnen we rustig allebei de hele dag vrij en ook thuis zijn maar als er geen ruimte is voor zijn wensen, als hij niet gezien/gehoord wordt omdat wij onze prioriteiten niet op orde hebben (dat ik het in mijn idiote hoofd haal om de kattenbak te verschonen terwijl dat ook heus wel kan als hij op bed ligt) dan wordt hij onderhuids heel boos. En uiteindelijk komt dat er wel uit. Waar hij ook woest van wordt is geen regie hebben. Zo deed ik vanmorgen de voordeur al open omdat we moesten gaan terwijl ik hem niet had laten besluiten wie de deur open zou doen
Drie uur later begon hij nog te huilen toen het ter sprake kwam, zulke dingen zitten hem erg hoog. Dat is waarom wij zo graag meeveren: het zorgt over de gehele linie voor blijere en dus flexibelere kindjes. En soms kan het echt niet, omdat dit gezin bestaat uit meerdere individuen die allemaal zo hun behoeftes hebben en die niet altijd gelijk lopen met de wens van Stick, en dan hebben we dus allemaal een enorme kutdag
Hoe ben jij daarachter gekomen dat die buien komen door iets wat veel eerder op de dat gebeurd is?
Riley heeft ook wel eens buien en dan weet ik echt de reden niet. Ik erken dan haar gevoel. Laat haar ook boos en verdrietig zijn. Maar de reden kan zij (ook achteraf) niet vertellen.
Wat ik wel weer mooi vind is hoe fijn het werkt om haar de ruimte te geven voor boosheid. Laatst was ze vreselijk boos in het park. Krijsen, slaan en grommen. Dus haar meegenomen naar de auto. Kus gegeven en naar huis gereden. Ze riep een paar keer dat ze echt heel boos was. En ineens: "Nu ben ik weer blij mama. Sorry dat ik je sloeg"
Riley heeft ook wel eens buien en dan weet ik echt de reden niet. Ik erken dan haar gevoel. Laat haar ook boos en verdrietig zijn. Maar de reden kan zij (ook achteraf) niet vertellen.
Wat ik wel weer mooi vind is hoe fijn het werkt om haar de ruimte te geven voor boosheid. Laatst was ze vreselijk boos in het park. Krijsen, slaan en grommen. Dus haar meegenomen naar de auto. Kus gegeven en naar huis gereden. Ze riep een paar keer dat ze echt heel boos was. En ineens: "Nu ben ik weer blij mama. Sorry dat ik je sloeg"
Ow vertelt de laatste tijd wel wat hem dwars zit. Soms pas op een later moment, maar dat is ook niet erg. Maar Ow is ook echt wel slim, want ik vertel hem ook... zeg wat er is en ik kan je helpen. En Ow snapt dat (voor hoever een peuter het kan snappen).
Js is wel erg gefrustreerd en boos op het moment. En we snappen elkaar echt vaak niet. Dus veel meer dan troosten, kalmeren en soms ook de ruimte geven kan ik niet doen. Maar ik heb het vertrouwen erin dat als hij zich beter kan uiten het goed komt.
LE, jij verwoordde het idd mooier
En ik probeer het ook zo te doen... vaak lukt het en dat voelt super. Vaak lukt het niet, maar ik ben erachter gekomen dat ik dan wel ff mag balen maar dat het niet erg is. Ik ben mezelf bewust van hoe ik het wil en vooral wat ik niet wil en ik denk dat dat het belangrijkste is.
Oh en nog praktisch over het slaan. Js is er dus ook heel erg van en vooral z'n grote broer moet het ontgelden. Daar ben ik ten eerste heel duidelijk over, "kijk Ow huilt, hoe komt dat" en ik geef hem vaak een grote knuffelbeer die hij vervolgens slaat, duwt of gooit . Ik zei het hierboven al, ik snap hem vaak echt niet. Maar houd het vertrouwen dat het gewoon een vervelend stukje van een fase is
geen tijd om m'n stukje terug te lezen. Was ik te vaag? Werken!!
Kyara! Ook al bijna naar school je meiden! Superleuk! Ow heeft vandaag z'n eerste echte dag.. ben zo benieuwd hoe hij het na vandaag vindt!
Js is wel erg gefrustreerd en boos op het moment. En we snappen elkaar echt vaak niet. Dus veel meer dan troosten, kalmeren en soms ook de ruimte geven kan ik niet doen. Maar ik heb het vertrouwen erin dat als hij zich beter kan uiten het goed komt.
LE, jij verwoordde het idd mooier
En ik probeer het ook zo te doen... vaak lukt het en dat voelt super. Vaak lukt het niet, maar ik ben erachter gekomen dat ik dan wel ff mag balen maar dat het niet erg is. Ik ben mezelf bewust van hoe ik het wil en vooral wat ik niet wil
en ik denk dat dat het belangrijkste is.Oh en nog praktisch over het slaan. Js is er dus ook heel erg van en vooral z'n grote broer moet het ontgelden. Daar ben ik ten eerste heel duidelijk over, "kijk Ow huilt, hoe komt dat" en ik geef hem vaak een grote knuffelbeer die hij vervolgens slaat, duwt of gooit
. Ik zei het hierboven al, ik snap hem vaak echt niet. Maar houd het vertrouwen dat het gewoon een vervelend stukje van een fase is geen tijd om m'n stukje terug te lezen. Was ik te vaag? Werken!!
Kyara! Ook al bijna naar school je meiden! Superleuk! Ow heeft vandaag z'n eerste echte dag.. ben zo benieuwd hoe hij het na vandaag vindt!
Ik weet dat hier een groot deel van de buien veroorzaakt worden door een drang naar controle. Meeveren doen we best veel maar het lastige vind ik dat er ook een heleboel is waarbij dat niet kan. M moet nu eenmaal op tijd op school zijn, je kan niet allebei als eerste de deur open doen. Ja en soms snij ik ook wel een een boterham doormidden ipv hem te vouwen zonder toestemming.
Mee eens! En wij hebben er geen driequote:
Ik weet dat hier een groot deel van de buien veroorzaakt worden door een drang naar controle. Meeveren doen we best veel maar het lastige vind ik dat er ook een heleboel is waarbij dat niet kan. M moet nu eenmaal op tijd op school zijn, je kan niet allebei als eerste de deur open doen. Ja en soms snij ik ook wel een een boterham doormidden ipv hem te vouwen zonder toestemming.
maar ik vind dat meeveren niet altijd kan. En daarbij wil ik het ook niet altijd. Natuurlijk probeer ik dingen toe te staan die hij graag wil, maar ik wil ook dat hij went aan het feit dat hij soms (regelmatig) die controle of keuze niet heeft... het lijkt me heel moeilijk als hij straks op school komt en daar ineens mee moet draaien in de routine terwijl hij gewend is dat we hem alles vragen en laten kiezen.
Dus hij mag helpen inschenken, helpen snijden, zelf de trap op en samen liftknopjes drukken - maar als iemand anders de liftknopjes al heeft ingedrukt, dan is het 'oh, al gebeurd! Wil je nog een keer drukken of een ander keertje?' En als het pak heel vol is dan schenkt papa. Kan hij best een driftbui van hebben, en dat gebeurt dan maar.
Als hij me schopt omdat hij acht uur daarvoor niet op blote voeten naar buiten mag, ja sorry, dan mag hij nog steeds niet op blote voeten naar buiten, en ook nog steeds niet schoppen..
Toevoeging: ik probeer ook een heleboel van onvoorwaardelijk ouderschap te doen, maar ik vind dat duidelijke grenzen daar ook bijhoren. Ik volg meer Janet Lansbury dan de Nederlandse weblogs op dat gebied. En daarbij: ik denk oprecht dat als mijn peuter me schopt het ook soms gewoon grenszoekend gedrag is, uitproberen, en stoeien. En soms is het omdat verschonen niet leuk is (gebrek aan controle ja), maar dat moet gewoon gebeuren.
Kwak
Kwak, ik herken wat je schrijft, zo ben ik ook. En het is gelukkig nooit zo dat we hier een kutdag hebben want die momenten zoals ik nu schreef zijn er echt niet vaak en duren ook niet lang.
Als het om I gaat, twijfel ik ook of achter het schoppen en slaan echt veel zit. Ik herken wel dat zij mijn bui aanvoelt en daarop reageert. Maar verder: toen ze mij van de week aan het schoppen was, lachte ze daarbij. Als ik haar aanspreek, zegt ze heel ondeugend "Ik doe het toch." Ik had het er nog met mijn vriend over: zulk gedrag heeft ze de laatste tijd wel eens vaker. Dat ze iets doet waarvan ze wel weet dat het niet de bedoeling is en dan heel ondeugend erbij kijken en ook dat uitdagende "ik doe het toch". Ik heb echt het idee dat dit hoort bij dingen uitproberen, reacties van ons peilen, een grens uitzoeken, wellicht ook het 'waarom' achter bepaalde regels onderzoeken. Ik zie bij haar verder heel weinig/geen
echte frustratie of echte boosheid. De momenten waarop ze wel echt boos of verdrietig wordt is als wij ons niet aan een belofte houden. Maar dat is logisch, dat is niet meer dan terecht.
Ook in gesprekjes die we hebben, bijvoorbeeld naderhand, merk ik niets van onderliggende emoties.
Waar ik van de week vooral even moeite mee had was om onverschilligheid te merken waar het ging om dat ik pijn had. Juist omdat ze eigenlijk vaak heel gevoelig is voor de emotie van een ander en heel lief/zorgzaam al kan zijn, is dit dan even een ander gezicht. Maar ja, ze is een peutertje natuurlijk, het hoort erbij.
Als het om I gaat, twijfel ik ook of achter het schoppen en slaan echt veel zit. Ik herken wel dat zij mijn bui aanvoelt en daarop reageert. Maar verder: toen ze mij van de week aan het schoppen was, lachte ze daarbij. Als ik haar aanspreek, zegt ze heel ondeugend "Ik doe het toch." Ik had het er nog met mijn vriend over: zulk gedrag heeft ze de laatste tijd wel eens vaker. Dat ze iets doet waarvan ze wel weet dat het niet de bedoeling is en dan heel ondeugend erbij kijken en ook dat uitdagende "ik doe het toch". Ik heb echt het idee dat dit hoort bij dingen uitproberen, reacties van ons peilen, een grens uitzoeken, wellicht ook het 'waarom' achter bepaalde regels onderzoeken. Ik zie bij haar verder heel weinig/geen
echte frustratie of echte boosheid. De momenten waarop ze wel echt boos of verdrietig wordt is als wij ons niet aan een belofte houden. Maar dat is logisch, dat is niet meer dan terecht.
Ook in gesprekjes die we hebben, bijvoorbeeld naderhand, merk ik niets van onderliggende emoties.
Waar ik van de week vooral even moeite mee had was om onverschilligheid te merken waar het ging om dat ik pijn had. Juist omdat ze eigenlijk vaak heel gevoelig is voor de emotie van een ander en heel lief/zorgzaam al kan zijn, is dit dan even een ander gezicht. Maar ja, ze is een peutertje natuurlijk, het hoort erbij.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Grenzen zijn ook gewoon onderdeel van onvoorwaardelijk ouderschap. Meeveren is wat mij betreft iets heel anders dan je kind geen grenzen bieden. Over de maatschappij maak ik me niet zo druk, ik geloof dat als je een kind mee geeft dat we met elkaar rekening houden hier dat je dat ook terug krijgt.
Ik denk dat ze een ander pijn doen veel later pas echt begrijpen.quote:Op vrijdag 2 december 2016 08:28 schreef Franny_G het volgende:
Kwak, ik herken wat je schrijft, zo ben ik ook. En het is gelukkig nooit zo dat we hier een kutdag hebben want die momenten zoals ik nu schreef zijn er echt niet vaak en duren ook niet lang.
Als het om I gaat, twijfel ik ook of achter het schoppen en slaan echt veel zit. Ik herken wel dat zij mijn bui aanvoelt en daarop reageert. Maar verder: toen ze mij van de week aan het schoppen was, lachte ze daarbij. Als ik haar aanspreek, zegt ze heel ondeugend "Ik doe het toch." Ik had het er nog met mijn vriend over: zulk gedrag heeft ze de laatste tijd wel eens vaker. Dat ze iets doet waarvan ze wel weet dat het niet de bedoeling is en dan heel ondeugend erbij kijken en ook dat uitdagende "ik doe het toch". Ik heb echt het idee dat dit hoort bij dingen uitproberen, reacties van ons peilen, een grens uitzoeken, wellicht ook het 'waarom' achter bepaalde regels onderzoeken. Ik zie bij haar verder heel weinig/geen
echte frustratie of echte boosheid. De momenten waarop ze wel echt boos of verdrietig wordt is als wij ons niet aan een belofte houden. Maar dat is logisch, dat is niet meer dan terecht.
Ook in gesprekjes die we hebben, bijvoorbeeld naderhand, merk ik niets van onderliggende emoties.
Waar ik van de week vooral even moeite mee had was om onverschilligheid te merken waar het ging om dat ik pijn had. Juist omdat ze eigenlijk vaak heel gevoelig is voor de emotie van een ander en heel lief/zorgzaam al kan zijn, is dit dan even een ander gezicht. Maar ja, ze is een peutertje natuurlijk, het hoort erbij.
Verdriet en blij snappen ze veel sneller.
En wij hebben weleens een rotdag net driftbuien om alles. Daar lijdt mijn humeur onder en dat verbetert de zaak niet. Zo'n kutdag daar zit vaak wel iets achter: te drukke week /pijn/ziekig/te weinig slaap. Jammer genoeg kun je daar acheraf vaak weinig meer aan doen dus dan rollen we met de punches.
Kwak
Ik had dat stukje expres weggehaaldquote:
Grenzen zijn ook gewoon onderdeel van onvoorwaardelijk ouderschap. Meeveren is wat mij betreft iets heel anders dan je kind geen grenzen bieden. Over de maatschappij maak ik me niet zo druk, ik geloof dat als je een kind mee geeft dat we met elkaar rekening houden hier dat je dat ook terug krijgt.
want ik weet dat het erbij hoort.Ik merk alleen dat als ik jouw stukje lees ik echt helemaal kriegel word (nietbvan jou, maar me indenkend als wij het zo zouden doen) want dat soort dingen kan (wil) ik echt niet allemaal rekening mee houden...
En het speelt mee dat ik in de praktijk elke dag kinderen tegenkom die heel slecht tegen door anderen gestelde grenzen kunnen, slecht tegen autoriteit kunnen (en dan ben ik niet een autoritaire docent), alleen dingen willen doen die ze zelf nuttig vinden (terwijl je als tiener nog niet altijd weet wat nuttig voor je is)... en dat put me ontzettend uit, als docent. Dus ik vraag me oprecht af wat er in de opvoeding van nu dat gefrag veroorzaakt (en dat zal niet onvoorwaardelik ouderschap zijn, maar ik denk wel dat veel kinderen slecht leren dat het leven niet altijd gaat zoals jij wilt).
Kwak
Daar stond laatst een artikel over in de Kek Mama. Een moeder die zo was doorgedraafd in het attachment parenting dat ze haar dochter van 13 nu echt onuitstaanbaar vond. Meisje had nooit geleerd om te gaan met grenzen.quote:
[..]
Ik had dat stukje expres weggehaald
Ik merk alleen dat als ik jouw stukje lees ik echt helemaal kriegel word (nietbvan jou, maar me indenkend als wij het zo zouden doen) want dat soort dingen kan (wil) ik echt niet allemaal rekening mee houden...
En het speelt mee dat ik in de praktijk elke dag kinderen tegenkom die heel slecht tegen door anderen gestelde grenzen kunnen, slecht tegen autoriteit kunnen (en dan ben ik niet een autoritaire docent), alleen dingen willen doen die ze zelf nuttig vinden (terwijl je als tiener nog niet altijd weet wat nuttig voor je is)... en dat put me ontzettend uit, als docent. Dus ik vraag me oprecht af wat er in de opvoeding van nu dat gefrag veroorzaakt (en dat zal niet onvoorwaardelik ouderschap zijn, maar ik denk wel dat veel kinderen slecht leren dat het leven niet altijd gaat zoals jij wilt).
Ik vind dit fijn om te lezen, mensen! Het maakt me bewust van bepaalde acties en ik weet, andere moeders doen ook maar wat, maar samen maken wij mooie mensen
Ik had gisteren ook echt een kort lontje na een slechte nacht en ik reageerde echt heel sterk op dingen die me normaal niet zouden interesseren (memory kaartjes de tafel af vegen is natuurlijk leuker dan het daadwerkelijke spelletje spelen), dus heb ik de hele boel ingepakt en ben ik met de trein naar Rdam gegaan en zijn we naar het maritiem museum geweest. Tijd van zn leven! En een echte aanrader voor peuters
Dat helpt mij wel vaak om uit een bui te komen. Alles inpakken en lekker op stap gaan. Maar dat moet maar net kunnen...
Nou ja, prima he, dan doe je het niet zoals ik Maar ik kan er niet zo goed tegen dat er dan geschermd wordt met 'de maatschappij' en andere dingen die er niet zo veel toe doen op het moment dat ik mijn kind laat kiezen of hij de deur open wil doen. Want zoals ik ook in mijn post zeg kunnen sommige dingen niet, en houden we rekening met ieders behoeften. Dat doet toch wel vermoeden dat hij niet alles mag/kan bepalen.
Mijn oudste is geen fan van autoriteit. Hij is kritisch, hij zoekt altijd naar de dialoog, en hij zal niet zonder vragen iets doen wat hem wordt opgedragen. Maar als je hem het belang van iets kan duidelijk maken, zet hij zich compleet in en verzet hij bergen. Vervelend dat er docenten zijn die dat niet prettig vinden, maar ik vind het hele mooie eigenschappen. Maar grenzen en autoriteit zijn wmb twee verschillende dingen, met grenzen kan hij prima omgaan.
Maar ik kan er niet zo goed tegen dat er dan geschermd wordt met 'de maatschappij' en andere dingen die er niet zo veel toe doen op het moment dat ik mijn kind laat kiezen of hij de deur open wil doen. Want zoals ik ook in mijn post zeg kunnen sommige dingen niet, en houden we rekening met ieders behoeften. Dat doet toch wel vermoeden dat hij niet alles mag/kan bepalen.Mijn oudste is geen fan van autoriteit. Hij is kritisch, hij zoekt altijd naar de dialoog, en hij zal niet zonder vragen iets doen wat hem wordt opgedragen. Maar als je hem het belang van iets kan duidelijk maken, zet hij zich compleet in en verzet hij bergen. Vervelend dat er docenten zijn die dat niet prettig vinden, maar ik vind het hele mooie eigenschappen. Maar grenzen en autoriteit zijn wmb twee verschillende dingen, met grenzen kan hij prima omgaan.
Die discussie moet ik thuis ook nog voeren. Vriend komt uit een gereformeerde omgeving waar je gewoon moet luisteren als iets wordt gezegd/opgedragen, en vind een traditionele klassikale school goed voor Stip, maar wat mij betreft wordt hem op school eigen verantwoordelijkheid geleerd en niet perse meedoen met de massa.quote:
Nou ja, prima he, dan doe je het niet zoals ik
Mijn oudste is geen fan van autoriteit. Hij is kritisch, hij zoekt altijd naar de dialoog, en hij zal niet zonder vragen iets doen wat hem wordt opgedragen. Maar als je hem het belang van iets kan duidelijk maken, zet hij zich compleet in en verzet hij bergen. Vervelend dat er docenten zijn die dat niet prettig vinden, maar ik vind het hele mooie eigenschappen. Maar grenzen en autoriteit zijn wmb twee verschillende dingen, met grenzen kan hij prima omgaan.
Ja, denk het wel. Wij waren bij professor Plons en dat is officieel vanaf 4 jaar, maar er waren dus ook jongere kinderen. Ze hebben buiten een containeroverslag nagemaakt met kranen en steekwagens enzo. En binnen is een oud schip waar ze in kunnen spelen, maar ook een zeilbootje dat ronddraait. En verder zijn er tentoonstellingen op die verdieping maar die heb ik niet gezien. Die werden wel aangemerkt als familietentoonstelling, bijvoorbeeld over wonen op een schip en hoe het eraan toe gaat op een cruiseschip. Ze hadden ook een nieuwe attractie over offshore, maar die is pas vanaf 8 jaar. Je mag ook een paar schepen in die in de haven liggen, maar dat heb ik niet gedaan.quote:
Dot, is dat maritiem museum ook leuk voor oudere kinderen denk je?
En de pakjesboot ligt in de haven
Oh dat klinkt wel alsof hij het leuk zou vinden ja! Ga ik even kijken of daar gratis toegang is met de museumkaartquote:
[..]
Ja, denk het wel. Wij waren bij professor Plons en dat is officieel vanaf 4 jaar, maar er waren dus ook jongere kinderen. Ze hebben buiten een containeroverslag nagemaakt met kranen en steekwagens enzo. En binnen is een oud schip waar ze in kunnen spelen, maar ook een zeilbootje dat ronddraait. En verder zijn er tentoonstellingen op die verdieping maar die heb ik niet gezien. Die werden wel aangemerkt als familietentoonstelling, bijvoorbeeld over wonen op een schip en hoe het eraan toe gaat op een cruiseschip. Ze hadden ook een nieuwe attractie over offshore, maar die is pas vanaf 8 jaar. Je mag ook een paar schepen in die in de haven liggen, maar dat heb ik niet gedaan.
En de pakjesboot ligt in de haven
Die tentoonstellingen die Dot noemt zijn heel leuk! Toen wij er waren was er een tentoonstelling waar je een emmertje meekreeg waarmee je vragen kon beantwoorden en ze hebben allerlei dingen nagemaakt. Je kunt spelletjes doen in de lounge van een cruiseschip. Echt heel leuk gedaan!quote:
Dot, is dat maritiem museum ook leuk voor oudere kinderen denk je?
quote:
[..]
Oh dat klinkt wel alsof hij het leuk zou vinden ja! Ga ik even kijken of daar gratis toegang is met de museumkaart
Ik ga er ook een bestellen, want het is voor ons echt een prima slechtweeruitje en onder de 4 is gratis entree.
Villa Zebra is dan trouwens misschien ook wel leuk als Rotterdam te doen is voor jullie
De meeste scholen doen dat tegenwoordig eigenlijk wel. Zijn wel gradaties in uiteraard. Er is vast wel een soort tussenvorm voor jullie? Mijn tip is om vooral veel op scholen te gaan kijken samen. Dan heb je heel concreet iets om het gesprek over te voeren (sorry, misschien doen jullie dat al!)quote:
[..]
Die discussie moet ik thuis ook nog voeren. Vriend komt uit een gereformeerde omgeving waar je gewoon moet luisteren als iets wordt gezegd/opgedragen, en vind een traditionele klassikale school goed voor Stip, maar wat mij betreft wordt hem op school eigen verantwoordelijkheid geleerd en niet perse meedoen met de massa.
Verder herken ik erg wat je schrijft over erop uitgaan. Werkt eigenlijk altijd ook bij ons.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Als een leerling inhoudelijk kritisch is dan heb ik er geen probleem mee. Bij een echt autoriteitsprobleem is het, met name praktisch gezien, een stuk lastiger. Als je bij iedere stap die je zet de leerling eerst helemaal moet overtuigen. Op de Rome reis heb ik daar wel een paar keer goede gesprekken over gehad met leerlingen. Als je met een enorme grote groep pubers tien dagen naar Florence en Rome gaat dan moet je je hoe dan ook kunnen conformeren, in het belang van de groep. Soms moet de leiding ineens een beslissing nemen en dan kunnen we dat niet met al die leerlingen eerst bespreken of uitleggen. Ook kun je tijdens een excursie niet ineens op eigen houtje een winkel ingaan of iets anders gaan doen want dan raak je je groep kwijt. Voor sommige leerlingen echt heel moeilijk om dit te leren, maar wel interessant om te zien hoe ze dan soms gaan nadenken over die dingen.quote:
Vervelend dat er docenten zijn die dat niet prettig vinden, maar ik vind het hele mooie eigenschappen. Maar grenzen en autoriteit zijn wmb twee verschillende dingen, met grenzen kan hij prima omgaan.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Voordat ik Riley kreeg, had ik ideeën hoe ik het zou doen. En toen hoorde ik van OOquote:
[..]
En het speelt mee dat ik in de praktijk elke dag kinderen tegenkom die heel slecht tegen door anderen gestelde grenzen kunnen, slecht tegen autoriteit kunnen (en dan ben ik niet een autoritaire docent), alleen dingen willen doen die ze zelf nuttig vinden (terwijl je als tiener nog niet altijd weet wat nuttig voor je is)... en dat put me ontzettend uit, als docent. Dus ik vraag me oprecht af wat er in de opvoeding van nu dat gefrag veroorzaakt (en dat zal niet onvoorwaardelik ouderschap zijn, maar ik denk wel dat veel kinderen slecht leren dat het leven niet altijd gaat zoals jij wilt).
Ik kan mij vinden in OO en nog meer in Janet Lansbury.
Maar waar ik in het begin echt de fout in ging was dat ik OO verwarde met grenzeloos. En mislukte mijn aanpak keer op keer, omdat ik boos werd als ze heel ver over mijn uiterste grenzen was gegaan. En ik denk dat er meer mensen zijn die in het begin deze fout maken misschien. En mensen met meer geduld dan ik zullen het misschien pas later door hebben ofzo
Even een idee waar het dus 'fout' kan gaan in een opvoeding
Omen, ik wilde nog even zeggen dat ik het zo mooi om te zien vind hoe jij je hebt ontwikkeld als ouder. Ik weet nog de tijd dat je veel onzeker was, en dat is wellicht niet helemaal weg, maar ik merk aan alles dat je meer ervaring hebt in het ouderschap en daardoor steviger staat, erg leukquote:
[..]
Voordat ik Riley kreeg, had ik ideeën hoe ik het zou doen. En toen hoorde ik van OO
Ik kan mij vinden in OO en nog meer in Janet Lansbury.
Maar waar ik in het begin echt de fout in ging was dat ik OO verwarde met grenzeloos. En mislukte mijn aanpak keer op keer, omdat ik boos werd als ze heel ver over mijn uiterste grenzen was gegaan. En ik denk dat er meer mensen zijn die in het begin deze fout maken misschien. En mensen met meer geduld dan ik zullen het misschien pas later door hebben ofzo
Even een idee waar het dus 'fout' kan gaan in een opvoeding
Wat Franny zegt: kritische houding, inhoudelijk, is alleen maar goed. Ik leer graag van leerlingen, om beter te kijken naar wat ik doe en waarom. Ik verwacht ook niet dat jouw oudste een terrorkind isquote:
Nou ja, prima he, dan doe je het niet zoals ik
Mijn oudste is geen fan van autoriteit. Hij is kritisch, hij zoekt altijd naar de dialoog, en hij zal niet zonder vragen iets doen wat hem wordt opgedragen. Maar als je hem het belang van iets kan duidelijk maken, zet hij zich compleet in en verzet hij bergen. Vervelend dat er docenten zijn die dat niet prettig vinden, maar ik vind het hele mooie eigenschappen. Maar grenzen en autoriteit zijn wmb twee verschillende dingen, met grenzen kan hij prima omgaan.
Maar...in een klassikale situatie of zoals Franny beschrijft in een groepsreis, is er niet altijd tijd en ruimte voor. Ik probeer voor alle leerlingen de noodzaak duidelijk te maken van wat ze doen - liefst door ze daar zelf over te stimuleren na te denken en doelen te laten stellen. maar de leerlingen waar ik het over heb als 'problematisch' zijn degenen die voor zichzelf bepaald hebben dat ze mijn vak wel goed genoeg kunnen en vervolgens weigeren nog iets uit te voeren omdat alles 'stom' is.
Dan kan je zeggen: hun probleem, maar je zit in een groep en daar is enige mate van conformeren gewenst. Ik kan niet hebben dat 1 leerling zich ongestoord niks van de afspraken en regels aantrekt omdat hij het niet nuttig vindt, en dat de rest zich er wel aan houdt. En ik ken echt heel weinig pubers die het nut inzien van een boek lezen of woordjes leren.... als ze allemaal alleen doen wat ze nuttig vinden dan kan ik mijn examen echt op mijn buik schrijven hoor (en ja wmb mogen centrale examens afgeschaft worden, maar ze zijn er nog dus we moeten er mee dealen).
Er zijn zeker onderwijsvormen waarin daar meer ruimte voor is, en als je eigen baas bent kun je ook helemaal je eigen gang gaan, maar dat 'de maatschappij' geen rol speelt ben ik niet met je eens.
Kwak
