Volgens mij moet je een verwijsbrief hebben van je huisarts, en de behandelaar moet een contract hebben met je zorgverzekering.quote:Op dinsdag 3 januari 2017 13:24 schreef FairyHunted het volgende:
Misschien even iets heel anders.. Ik ben door omstandigheden (die ik liever nu nog niet kwijt wil omdat er nog het een en ander loopt (lees politieonderzoek)..) in behandeling bij een praktijkbegeleider (doorverwezen door mijn huisarts) maar omdat ik daar voor mijn gevoel niet voldoende werd geholpen en mijn vriend in de tussentijd via een kennis (die psychisch sociaal therapeut is) onder behandeling werd genomen, heeft zij mij ook geholpen. Maar dit gaat dus niet via de officiele weg, kan ik dit dan beter zo houden of moet ik dit aankaarten bij zorgverzekering en een vergoeding aanvragen?
Vanwaar die angst om mensen te verliezen?quote:Op dinsdag 3 januari 2017 10:55 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Dat is zeker zo.
Ik kom oorsponkelijk van een punt waarop ik zelf de vriendschappen maar vast verbrak zodat ik de mogelijkheid en teleurstelling van andersom vermeed. Ik was enorm gesloten.
Nu sta ik op een punt dat ik aan mensen vertel dat ik ze tof vind en me open stel en ook kwetsbaar durf op te stellen. Maar daar zit veel angst om mensen te verliezen en dt speelt regelmatig op.
Vanmiddag heb ik weer therapie en ik wil de therapeut vragen hoe ik hier op kan doorbouwen. Hoe ik die onzekerheid afbouw en ook zonder steeds om bevestiging te vragen mezelf zekerder kan voelen. En ook gewoon makkelijker omga met een teleurstelling op dat vlak.
Ik ben opgegroeid in een gezin dat nogal disfunctioneel was. Ik kon niet op mijn ouders vertrouwen voor zorg en liefde. Het was eerder andersom, geen tot weinig affectie en er werd vooral vaak duidelijk gemaakt wat er allemaal wel niet mis aan mij was. En dat heeft onder andere flinke onzekerheid meegebracht, ben ik wel de moeite waard? En daar worstel ik erg mee, want wat nou als mijn vrienden, die ik erg waardeer en tof vind, mij niet meer de moeite waard vinden? Eenzaamheid is iets waar ik best bang voor ben, ik heb dat veel gevoeld toen ik kind was en dat zou ik echt niet graag weer willen voelen. Plus, ik vind mijn vrienden fijne mensen om bij te zijn dus die wil ik niet kwijt.quote:Op woensdag 4 januari 2017 20:02 schreef Zelus het volgende:
[..]
Vanwaar die angst om mensen te verliezen?
Vanwege je therapie?
Oke, nu snap ik hetquote:Op woensdag 4 januari 2017 20:27 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Ik ben opgegroeid in een gezin dat nogal disfunctioneel was. Ik kon niet op mijn ouders vertrouwen voor zorg en liefde. Het was eerder andersom, geen tot weinig affectie en er werd vooral vaak duidelijk gemaakt wat er allemaal wel niet mis aan mij was. En dat heeft onder andere flinke onzekerheid meegebracht, ben ik wel de moeite waard? En daar worstel ik erg mee, want wat nou als mijn vrienden, die ik erg waardeer en tof vind, mij niet meer de moeite waard vinden? Eenzaamheid is iets waar ik best bang voor ben, ik heb dat veel gevoeld toen ik kind was en dat zou ik echt niet graag weer willen voelen. Plus, ik vind mijn vrienden fijne mensen om bij te zijn dus die wil ik niet kwijt.
Als kind heb ik overleefd door me af te sluiten, als iets niet in de buurt komt kan het je ook niet raken. Nadeel is dat je er herl eenzaam van wordt want niemand komt in de buurt en ik heb er wel degelijk behoefte aan om liefgehad te worden. Die muur heb ik met mijn therapeut afgebroken, ik kan weer voelen. Alles weer, dus ook fijne dingen, maar ook angsten. En die zijn momenteel bij vlagen heel heftig.
Ik heb gisteren n goeie therapiesessie gehad. Gevraagd hoe ik hier beter mee om kan gaan en ze gaf me goede handvaten om kalm te blijven in zo'n situatie en de behoefte achter mijn gevoel te achterhalen. En dan daar wat mee te doen zonder emotioneel op tilt te slaan. En dat is een kwestie van oefenen.
Ik heb op zich een goeie groep vrienden en grote kring aan kennissen. Het zijn ook mensen waar ik echt wat aan heb, ze hebben me door een burnout heengesleept. Dus op zich heb ik genoeg mensen om me heen die om mij geven zoals ik ben.quote:Op woensdag 4 januari 2017 20:58 schreef Zelus het volgende:
[..]
Oke, nu snap ik het
Je kan het ook anders bekijken: vrienden nemen je zoals je bent, doen ze dat niet, dan zijn het geen vrienden maar kennissen. Zolang jij je moet aanpassen aan je vrienden, klopt er iets niet.
Snap best dat er dan de angst is om weer die muur op te bouwen en alleen te blijven, zonder vrienden. Gelukkig is er nog dit forum, en tig andere op het internet. Misschien kan je lid worden van een club (dmv je hobbie?) en daar andere mensen tegenkomen waar je dan een band mee kan opbouwen?
Heb je wel eens een gesprek gehad bij een medium?
Je hoeft geen gerichte vragen te stellen, die komen vanzelf wel tijdens het gesprek.
Ik doe mn best. Maar als dat laatste zo eenvoudig waa dat zat ik niet in therapie. Maar ik kom r wel.quote:Op woensdag 4 januari 2017 21:28 schreef hardromacore2.0 het volgende:
Gewoon doorgaan dan.
Leven!
En niet teveel piekeren/nadenken.
Als je het even terug had gelezen stond er al dat het zwart werd betaaldquote:Op woensdag 4 januari 2017 19:58 schreef Zelus het volgende:
[..]
Volgens mij moet je een verwijsbrief hebben van je huisarts, en de behandelaar moet een contract hebben met je zorgverzekering.
De niet officiële weg: moet ik dat zien als betalen in natura ofzo???
Dat klopt, las ik toen net dit had gepost.quote:Op vrijdag 6 januari 2017 07:47 schreef FairyHunted het volgende:
[..]
Als je het even terug had gelezen stond er al dat het zwart werd betaald
Hey, met je vragen kan ik je niet helpen.quote:Op donderdag 5 januari 2017 21:09 schreef iPancakeMix het volgende:
Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''
Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.
Geeft niet haha, gelukkig is het nu duidelijk en krijgt men geen rare beelden vanwege de niet officiële weg .. Is wel goedkoper xDquote:Op vrijdag 6 januari 2017 10:29 schreef Zelus het volgende:
[..]
Dat klopt, las ik toen net dit had gepost.
Fok is te snel aan het worden voor opa
Ik snap je frustratie als je wel wil maar gewoon niet kan. Maar met kleine stapjes kom je ook vooruit.quote:Op vrijdag 6 januari 2017 12:48 schreef bloempjuh het volgende:
2016 was echt een kutjaar. Hopelijk wordt dit jaar beter. Mijn paniek is er nog steeds wel, voordat ik de deur uit moet. In plaats van urenlang, duurt het nog maar een kwartiertje.
Maar ik kan nog steeds niet tegen drukte, openbaar vervoer of plotseling lawaai.
Ik heb mezelf op kerstavond én oudjaarsdag uitgedaagd om naar de supermarkt te gaan en stond in beide gevallen met tranen in mijn ogen bij de kassa. Gelukkig ken ik de mensen in de supermarkt wel redelijk en zijn ze heel lief ("het is wel druk hè? Ga maar lekker thuis thee drinken! Dat mag wel na een bezoek aan dit gekkenhuis..").
Ik wíl graag vooruit, wil weer aan het werk.. maar meer dan een paar uur vrijwilligen bij de Bieb (wat me compleet uitput) zit er nog niet in.
quote:Op donderdag 5 januari 2017 21:09 schreef iPancakeMix het volgende:
Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''
Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.
Heb je al hulp?quote:Op donderdag 5 januari 2017 21:09 schreef iPancakeMix het volgende:
Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''
Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.
De Boefjes ben ik nog lang niet vergetenquote:Op vrijdag 6 januari 2017 10:46 schreef Droopie het volgende:
[..]
Hey, met je vragen kan ik je niet helpen.
Wou effe je een hart onder de riem steken.
Rocket league Boefjes
Het gaat een beetje onhandig allemaal. Even in het kort: Op mijn 12de kreeg ik mijn eerste hyperventilatieaanval na een intensieve voetbaltraining en dit droeg ook paniekaanvallen met zich mee omdat ik dacht dat ik doodging. Uiteindelijk ook derealisatie door gekregen. Na een jaar of 2-3 groeide ik hier overheen en ook het krijgen van een vriendin hielp heel erg. Het ging allemaal perfect, maar eind november 2016 kreeg ik in de bus naar school weer mijn eerste heftige paniekaanval, het was zo erg dat ik mn gezicht en keel etc niet meer voelde van de schrik. 112 gebeld, heeft me helemaal gecontroleerd; bloeddruk, suiker etc was allemaal perfect in orde, lichaamstemperatuur ook, het was dus simpelweg een paniekaanval. De week daarna had ik een hele nacht niet geslapen omdat het niet lukte. De ochtend daarna ging ik onder de douche en jahoor: de derealisatie was weer terug. Ik raakte helemaal in paniek, moest huilen en ging meteen naar de huisarts. Deze heeft me temazepam voorgeschreven voor wanneer ik me paniekerig voelde, en verwees me naar Mentaal Beter, een zorginstantie hier in de buurt.quote:
Ja jongen, zonder lullig te willen zijn. Op die manier hoeft derealisatie nauwelijks meer in verband te staan met angst klachten. Zonder enig ritme en isolement kan het makkelijk optreden/ versterken. Zonder dat er een directe (beangstigende) aanleiding is.quote:Op vrijdag 6 januari 2017 18:36 schreef iPancakeMix het volgende:
[..]
De Boefjes ben ik nog lang niet vergeten
[..]
Het gaat een beetje onhandig allemaal. Even in het kort: Op mijn 12de kreeg ik mijn eerste hyperventilatieaanval na een intensieve voetbaltraining en dit droeg ook paniekaanvallen met zich mee omdat ik dacht dat ik doodging. Uiteindelijk ook derealisatie door gekregen. Na een jaar of 2-3 groeide ik hier overheen en ook het krijgen van een vriendin hielp heel erg. Het ging allemaal perfect, maar eind november 2016 kreeg ik in de bus naar school weer mijn eerste heftige paniekaanval, het was zo erg dat ik mn gezicht en keel etc niet meer voelde van de schrik. 112 gebeld, heeft me helemaal gecontroleerd; bloeddruk, suiker etc was allemaal perfect in orde, lichaamstemperatuur ook, het was dus simpelweg een paniekaanval. De week daarna had ik een hele nacht niet geslapen omdat het niet lukte. De ochtend daarna ging ik onder de douche en jahoor: de derealisatie was weer terug. Ik raakte helemaal in paniek, moest huilen en ging meteen naar de huisarts. Deze heeft me temazepam voorgeschreven voor wanneer ik me paniekerig voelde, en verwees me naar Mentaal Beter, een zorginstantie hier in de buurt.
Hier heb ik een aantal gesprekken doorlopen maar ze kwamen tot de conclusie dat mijn problematiek te complex was om daar te behandelen (ik heb een dossier bij de GGZ waar zij toegang tot hebben en hierin staat dat ik een verleden heb met ADHD, persoonlijkheidsproblematiek, angstproblemen etc).
Nu ben ik dus weer doorverwezen naar de GGZ, echter kan ik hier pas 30 januari terecht voor mijn eerste afpsraak. Heel erg kut dus dat het steeds uit wordt gesteld. Ook moet ik weer een hoop vragenlijsten invullen, maarja dat moet dan maar. Hoop echt dat ik binnenkort goede hulp krijg i.c.m. medicatie want voor mijn gevoel zit ik al sinds m'n 12de in een depressie met pieken en dalen waar ik nog nooit echt uit ben gekomen. Nooit ergens zin in, 23,5 van de 24 uur per dag op m'n kamer zitten als ik geen school heb, ik verwaarloos mezelf door bijvoorbeeld dagen niet te douchen. Echt zwaar kut.
Ik weet niet hoeveel uur je tegenwoordig achter je computer zit, maar bovenstaand advies kan ik weinig tegenin brengen.quote:Op vrijdag 6 januari 2017 19:59 schreef Luchtbel het volgende:
[..]
Ja jongen, zonder lullig te willen zijn. Op die manier hoeft derealisatie nauwelijks meer in verband te staan met angst klachten. Zonder enig ritme en isolement kan het makkelijk optreden/ versterken. Zonder dat er een directe (beangstigende) aanleiding is.
Heb je ook nog de halve dag dopjes in je oren en zit je te gamen?
Heel erg moeilijk en kut maar je moet echt nog een tijdje door komen zonder hulp en ook dan zul je niet direct can je klachten af zijn. Help je zelf vast een beetje, opstaan, douchen, zet je raam los en probeer een paar keer per dag een blokje om te gaan. Al is het maar dat. Het kan echt wat schelen.
Hopelijk krijg je dan eindelijk goede hulp. En wat ze hierboven ook zeggen: ritme is heel belangrijk, probeer daar zelf aan te werken. Als ik een week lang heel laat naar bed ga en lang blijf liggen krijg ik ook meer last.quote:Op vrijdag 6 januari 2017 18:36 schreef iPancakeMix het volgende:
[..]
De Boefjes ben ik nog lang niet vergeten
[..]
Het gaat een beetje onhandig allemaal. Even in het kort: Op mijn 12de kreeg ik mijn eerste hyperventilatieaanval na een intensieve voetbaltraining en dit droeg ook paniekaanvallen met zich mee omdat ik dacht dat ik doodging. Uiteindelijk ook derealisatie door gekregen. Na een jaar of 2-3 groeide ik hier overheen en ook het krijgen van een vriendin hielp heel erg. Het ging allemaal perfect, maar eind november 2016 kreeg ik in de bus naar school weer mijn eerste heftige paniekaanval, het was zo erg dat ik mn gezicht en keel etc niet meer voelde van de schrik. 112 gebeld, heeft me helemaal gecontroleerd; bloeddruk, suiker etc was allemaal perfect in orde, lichaamstemperatuur ook, het was dus simpelweg een paniekaanval. De week daarna had ik een hele nacht niet geslapen omdat het niet lukte. De ochtend daarna ging ik onder de douche en jahoor: de derealisatie was weer terug. Ik raakte helemaal in paniek, moest huilen en ging meteen naar de huisarts. Deze heeft me temazepam voorgeschreven voor wanneer ik me paniekerig voelde, en verwees me naar Mentaal Beter, een zorginstantie hier in de buurt.
Hier heb ik een aantal gesprekken doorlopen maar ze kwamen tot de conclusie dat mijn problematiek te complex was om daar te behandelen (ik heb een dossier bij de GGZ waar zij toegang tot hebben en hierin staat dat ik een verleden heb met ADHD, persoonlijkheidsproblematiek, angstproblemen etc).
Nu ben ik dus weer doorverwezen naar de GGZ, echter kan ik hier pas 30 januari terecht voor mijn eerste afpsraak. Heel erg kut dus dat het steeds uit wordt gesteld. Ook moet ik weer een hoop vragenlijsten invullen, maarja dat moet dan maar. Hoop echt dat ik binnenkort goede hulp krijg i.c.m. medicatie want voor mijn gevoel zit ik al sinds m'n 12de in een depressie met pieken en dalen waar ik nog nooit echt uit ben gekomen. Nooit ergens zin in, 23,5 van de 24 uur per dag op m'n kamer zitten als ik geen school heb, ik verwaarloos mezelf door bijvoorbeeld dagen niet te douchen. Echt zwaar kut.
Ah Bloempjuh, je zet jezelf ook wel voor het blok hoor. Op zulke dagen naar de winkel...quote:Op vrijdag 6 januari 2017 12:48 schreef bloempjuh het volgende:
2016 was echt een kutjaar. Hopelijk wordt dit jaar beter. Mijn paniek is er nog steeds wel, voordat ik de deur uit moet. In plaats van urenlang, duurt het nog maar een kwartiertje.
Maar ik kan nog steeds niet tegen drukte, openbaar vervoer of plotseling lawaai.
Ik heb mezelf op kerstavond én oudjaarsdag uitgedaagd om naar de supermarkt te gaan en stond in beide gevallen met tranen in mijn ogen bij de kassa. Gelukkig ken ik de mensen in de supermarkt wel redelijk en zijn ze heel lief ("het is wel druk hè? Ga maar lekker thuis thee drinken! Dat mag wel na een bezoek aan dit gekkenhuis..").
Ik wíl graag vooruit, wil weer aan het werk.. maar meer dan een paar uur vrijwilligen bij de Bieb (wat me compleet uitput) zit er nog niet in.
Ik wilde kijken of ik het aankon. Natuurlijk heb ik 't overleefd en huilen in de supermarkt was niet het eind van de wereld, maar het was wel extreem vervelend/eng/k*t en ik ben daarna een paar dagen niet buiten geweest.quote:Op zondag 8 januari 2017 21:58 schreef Luchtbel het volgende:
[..]
Ah Bloempjuh, je zet jezelf ook wel voor het blok hoor. Op zulke dagen naar de winkel...
Ik hoop dat het een beter jaar wordt voor jou
Ik heb zelf een burn out gehad en herken heel goed wat je omschrijft. Die gevoelens en twijfels zijn heel normaal bij een burn out, en zeker na een jaar is dat nog lang niet weg. Vanuit het perspectief van je psych snap ik het succesverhaal, uit ervaring weet ik ook dat het zo niet voelt. Na een jaar wil je verdorie weer eens 'normaal' kunnen leven en is het enorm frustrerend als dat niet lukt. Voor mij is het anderhalf jaar geleden en nog steeds merk ik dat ik niet volledig hersteld ben.quote:Op maandag 9 januari 2017 14:16 schreef bloempjuh het volgende:
[..]
Ik wilde kijken of ik het aankon. Natuurlijk heb ik 't overleefd en huilen in de supermarkt was niet het eind van de wereld, maar het was wel extreem vervelend/eng/k*t en ik ben daarna een paar dagen niet buiten geweest.
Ik ga nog maar 1x per 3 weken naar mijn psych en ga (dus) ook echt wel vooruit. Maar ik hoopte dat ik na een jaar thuiszitten toch onderhand weer een baan zou hebben of er klaar voor zou zijn. Dat is écht niet zo. Ik heb nog regelmatig huilbuien voor ik ergens naartoe moet en sta nog vaak te shaken in een winkel als iemand me vragen stelt buiten "goedemiddag, kan ik u helpen?".
Ik wil ook wel iets doen met de oorzaak van mijn burn-out (hyper-perfectionisme, iedereen willen pleasen en paniek als dit niet lukt). Maar weet niet zo goed hoe ik dit ter sprake moet brengen bij de psych. Ze is juist overtuigd dat ik een succesverhaal ben.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |