quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reėle grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieėn:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)
Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)
Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
Fijn om te horen dat het uiteindelijk best meeviel. Hopelijk kun je snel terecht bij een psychiater voor een goede behandeling, maar ik denk dat elke twee weken een halfuurtje praten met een onafhankelijk persoon al heel wat kan helpen. Al is het maar om niet alles op te kroppen.quote:Op woensdag 16 november 2016 15:24 schreef SLP_ het volgende:
Ok, ik heb dus vandaag mn eerste afspraak bij de POH-GGZ gehad. Ik had een ontzettend leuke lieve man waar ik me echt best op mn gemak voelde. Hij is eigenlijk een psychiatrisch verpleegkundige, dus hij mag voor de rest niet veel doen behalve advies geven. Hij wil het graag hebben over hoe ik het op mn werk beter aan kan pakken etc, maar ik weet niet of ik daar wat aan heb. Ik weet namelijk donders goed wat ik het afgelopen jaar verkeerd heb gedaan, maar ik heb alle signalen genegeerd tot nu dan. Maargoed, omdat ie zo aardig is geef ik het wel de voordeel van de twijfel. We hebben tweewekelijks een afspraak van 30 minuten. Hij denkt aan een zware depressie naar aanleiding van een burnout en net als mn huisarts wil ook hij dat ik eigenlijk met spoed in behandeling ga bij de psychiater. Dat verbaast me eerlijk gezegd heel erg, omdat ik niet suļcidaal ben en/of zwaar aan de drugs/alcohol zit ofzo. Ik besef dat ik heel veel baat ga hebben aan een psychiater en dat ik door moet zetten en gewoon in behandeling moet, maar zo ernstig dat er spoed achter gezet moet worden vind ik een beetje overdreven. Maar ben wel redelijk opgelucht nu. Ik was wel emotioneel zoals ik dat elke dag de hele dag ben, en er kwamen ook wel wat lichte traantjes ( ), maar geen emohuilbui zoals ik bij de huisarts heb gehad gelukkig haha. 30 november is de 2e afspraak met hem en hij vond het in ieder geval wel een zeer goed idee dat tot ik echt in behandeling ben bij de psychiater dat ik hem gewoon blijf zien.
Ik heb zelf geen ervaring met derealisatie, maar wel met angst- en paniekklachten. In het begin kon ik dat oplossen door gewoon door te gaan met leven en een week of twee wat van die natuurlijke kalmeringsmiddeltjes te gebruiken. Toen ging het een tijd goed, maar uiteindelijk begon het verhaal opnieuw en ben ik naar de huisarts gegaan. Hij verwees me door naar een psycholoog. Dat was heel fijn en het ging weer een tijdje goed. Laatst ging het helaas weer fout door veranderende omstandigheden in mijn dagelijks leven. In samenspraak met de pyscholoog heeft de huisarts me daarom venlafaxine (antidepressiva) voorgeschreven. Dat schijnt ook goed te werken bij angst en paniek. Zo ervaar ik het ook, alsof ik alles beter onder controle kan houden en beter in staat ben rationeel te blijven denken. Verder heb ik nog wat oxazepam gekregen voor als het echt niet gaat. Een verslavend middeltje, dus die kan ik niet langer dan twee weken achter elkaar gebruiken. Maar gelukkig heb ik het niet meer nodig en is het meer backup voor als het even wat minder gaat.quote:Op woensdag 16 november 2016 00:52 schreef iPancakeMix het volgende:
(ik ben doodmoe en kan me totaal niet focussen, ik hoop dat het verhaal een niet al te grote chaos is geworden)
't Loopt allemaal niet zo lekker. Altijd al snel bang geweest, op mijn 12e mijn eerste angst/hyperventilatieaanval gehad. Heel veel maanden mee rondgelopen, bijna iedere huilen, derealisatie was een symptoom dat mijn angst alleen erger maakte (het gevoel dat je in een droom leeft). Dit is uiteindelijk vanzelf over gegaan.
2 weken geleden op donderdag zat ik in de bus naar school. Ik zat op mijn telefoon op Twitch een livestream te kijken. Opeens begon ik snel te ademen, ik kreeg een verdoofd gevoel in mijn gezicht, mond en keel, ik kon amper slikken, ik kreeg allerlei lichamelijke klachten en ik werd helemaal gek. Ik ben toen bij de eerste de beste bushalte uitgestapt en heb 112 gebeld. De ambulance kwam toen en heeft alles gecontroleerd: mijn hartslag, bloeddruk, bloedsuikerspiegel.. alles was 100% in orde, ondanks het feit dat ik de afgelopen maanden op bijna niks anders dan fast food en light frisdranken heb geleefd en 120 kilo weeg (ik ben 19 jaar en 175cm). Sindsdien heb ik ernstige angstaanvallen gehad, bleef ik iedere dag thuis van school en sliep ik 15+ uur per dag omdat ik zo doodmoe was. De derealisatie is op het moment ook weer terug, dat nare gevoel dat het net is alsof ik er niet echt ben. Ik heb dit echter alleen als ik er echt aan denk, als ik afleiding heb merk ik er niks van. Afgelopen weekend heb ik een angstaanval gehad die zo erg was dat ik letterlijk dacht dat ik doodging, ik heb toen 30 minuten achter elkaar gehuild (ik huil bijna nooit) en pas na 2 uur was ik weer helemaal rustig. Ik denk dan aan wat voor ziektes ik allemaal wel niet zou hebben, of ik bijvoorbeeld een psychose zou hebben en dat ik bang ben de controle over mezelf te verliezen en zelfmoord pleeg.. dat ik bang ben voor de toekomst en dat ik me opeens super schuldig over alles voel. Als ik ook maar 1 keer mijn moeder tegensprak moest ik al huilen uit schuldgevoel.
De oorzaak hiervan is duidelijk.. Sinds het in maart 2015 uit is gegaan met mijn vriendin ben ik mezelf eigenlijk steeds meer gaan isoleren. Ik heb vanwege haar mijn vriendengroep in de steek gelaten dus die zie ik ook niet meer. Op school ga ik heel veel om met twee klasgenoten maar buiten school doe ik nooit wat met ze. Ik heb niet zo'n sterke band met mijn broertje en mijn ouders, en eigenlijk ook niet echt met de rest van mijn familie. Daarom zit ik zo ongeveer 95% van de dag op mijn slaapkamer, behalve op schooldagen. Op vrije dagen en in de weekenden kom ik zo ongeveer alleen mijn slaapkamer uit om te eten, als mijn ouders me nodig hebben of als we iets met het gezin gaan doen (waar ik me eigenlijk ook nooit in meng want als mijn ouders bijvoorbeeld uit eten gaan dan eet ik ook liever thuis friet). De afgelopen zomervakantie en herfstvakantie is mijn slaapritme helemaal verpest, ik ging op z'n vroegst om 4 uur 's ochtends naar bed en werd 's middags rond 3 uur pas wakker. Ik heb de afgelopen maanden maar zelden gezond gegeten, zo ongeveer het enige dat ik doe is de frituur aanzetten of thuisbezorgd bestellen (soms zelfs middernacht omdat ik dan een eetbui krijg). Mijn ouders doen er ook gewoon niks meer aan omdat ik te eigenwijs ben om zelf de discipline aan te leren om gezonder te leven, en zij weten ook niet meer wat ze moeten.
Vorige week woensdag de huisarts bezocht, hij heeft mij 10 stuks temazepam (20mg) en 15 alprazolam (0.5mg) voorgeschreven. Temazepam om sneller in slaap te komen en alprazolam voor wanneer ik me angstig voel. De temazepam werkt echt als een charm, na het innemen ben ik na 20-30 minuten helemaal buiten westen en slaap ik (meestal) in 1 keer door. Ik mocht het eigenlijk maar 3 dagen achter elkaar gebruiken maar zit nu al aan de 6 dagen (ik heb op internet gelezen dat dit niet per se een probleem is). Alprazolam werkt opzich ook kalmerend overdag maar ik ben er heel de dag suf door. Mijn ogen zijn doodmoe en ik kan bijna niet stoppen met staren. Ik ben allang blij dat ik 's avonds goed in slaap kan komen (ook al ben ik de volgende dag niet 100% uitgerust)
Ik sta al ingeschreven bij Mentaal Beter, een zorginstantie die meerdere vestigingen door Nederland heeft. Ik heb hier 1 maand geleden mijn eerste intakegesprek gehad vanwege mijn eetproblemen. Nu de angst/depressie-problemen echter langzaam mijn leven overnemen, en mijn tweede intakegesprek a.s. vrijdag is, ga ik deze als prioriteit #1 bespreken met mijn psycholoog. Ik hoop dat we na een aantal vragenlijsten/tests een goede diagnose kunnen stellen en tot een goed behandelplan (graag i.c.m. medicatie) kunnen komen. Ik wil namelijk weer de realiteit in kunnen stappen, kunnen genieten van het leven en voor het eerst in jaren weer ECHT uit kunnen kijken naar bepaalde dingen. Ik wil graag weer extravert zijn, lekker willen socialiseren, uit willen gaan met vrienden.. dit zijn dingen die ik de afgelopen jaren gewoon niet meer durf, en waar ik ook geen behoefte/zin meer in heb. Ik voel me niet als een doorsnee 19 jarige jongen, en zo zou ik me wel graag willen voelen.
Dit is mijn eerste post hier, en ik zal het hier de komende tijd ook een beetje bijhouden Zijn er hier mensen die een angst- en/of paniekstoornis hebben (ervanuit gaande dat ik hier ook last van heb) en hoe gaan jullie hiermee om? Welke medicatie krijgen jullie en hoe staan jullie er momenteel voor? Dankjewel alvast
Edit: Herkent iemand deze zogehete ''derealisatie'' trouwens? Gewoon het gevoel alsof je meer in je hersenen leeft, dat je alles in een soort tunnelvisie ziet en het net is alsof je in een droom leeft. Het is heel eng en maakt op dit moment voor mij de angst ook erger.
Ja, ga morgen psychiater bellen om een afspraak te kunnen plannen. Ben benieuwd binnen welke termijn ik terecht kan. Het is misschien inderdaad wel goed dat ik bij zo'n afspraak ''verplicht'' ben om te praten, ook al vind ik dat kut, maar weet nog niet helemaal waar we het al die afspraken dan over gaan hebben. Hij zei al vrij snel en resoluut dat mn werk het probleem is, terwijl ik het daar absoluut niet mee eens ben. Ik zelf ben het probleem geweest, en nu herken ik dat en kan ik er aan werken. En hij had het er over dat ik ziek ben en dus eigenlijk me ziek moet melden, maar daar ben ik het ook niet mee eens. Maargoed, ik wacht wel rustig af waar we het de volgende keer over gaan hebben, ben nu in ieder geval nog niet zenuwachtig voor die afspraak gelukkigquote:Op woensdag 16 november 2016 15:45 schreef j95 het volgende:
[..]
Fijn om te horen dat het uiteindelijk best meeviel. Hopelijk kun je snel terecht bij een psychiater voor een goede behandeling, maar ik denk dat elke twee weken een halfuurtje praten met een onafhankelijk persoon al heel wat kan helpen. Al is het maar om niet alles op te kroppen.
Top dat je een afspraak hebt! Ik heb verder geen ervaring met psychiaters, maar ik weet wel dat het heel goed is om mensen te hebben met wie je erover kan praten. Ik zou dus zeker overwegen iemand in vertrouwen te nemen zodat je het er met diegene over kan hebben. Ze vragen het natuurlijk ook niet voor niets. Neem van mij aan: in het begin is het moeilijk, maar als het ijs eenmaal is gebroken is het erg fijn.quote:Op donderdag 17 november 2016 14:07 schreef SLP_ het volgende:
Ok, afspraak gemaakt met psychiater voor de intake. Wachtlijst was 7 weken, maar heb gelukkig nog redelijk snel een plekje gekregen namelijk 13 december. Ben eigenlijk wel blij dat het nog in december is want mn eigen risico is toch al op. Denk dat een gesprek van 1.5 uur best prijzig is namelijk Er werd gezegd dat ik iemand mee moet nemen, is dat normaal? Aangezien niemand in mijn omgeving weet wat er echt met me speelt, wil ik eigenlijk ook niemand meenemen. En het gesprek is met 2 mensen, vind dat best spannend
Ik vind het al heel wat dat mn huisarts en praktijkondersteuner het weten Het erover praten vind ik zo moeilijk want dan moet ik meteen huilen En het is ook niet mn bedoeling om anderen met mijn problemen te belasten zodat ze zich of zorgen gaan maken of zich verplicht voelen om me in de gaten te houden. Morgen ga ik een weekend naar mn familie, heel misschien licht ik mn zusje wel in, maar dat bepaal ik op het moment zelf pas. Ben in ieder geval heel erg zenuwachtig voor de treinreis, ben zo bang dat ik een paniekaanval ga krijgen. En ik weet dat het bullshit is en er juist niet aan moet denken omdat die gedachte al een paniekaanval kan triggeren, maar ik kan het niet helpen. Kijk er gewoon zo erg tegen op, tegen een fucking reisje van 1.5 uur. Echt, waar ben ik in veranderdquote:Op donderdag 17 november 2016 17:18 schreef j95 het volgende:
[..]
Top dat je een afspraak hebt! Ik heb verder geen ervaring met psychiaters, maar ik weet wel dat het heel goed is om mensen te hebben met wie je erover kan praten. Ik zou dus zeker overwegen iemand in vertrouwen te nemen zodat je het er met diegene over kan hebben. Ze vragen het natuurlijk ook niet voor niets. Neem van mij aan: in het begin is het moeilijk, maar als het ijs eenmaal is gebroken is het erg fijn.
Je moet proberen door die paniekaanval heen te komen, hoe vaker dat lukt, hoe minder angst je gaat krijgen ervoor. En dan krijg je er ook vanzelf minder. Maar t is makkelijker gezegd dan gedaan hoor. psych is er voor zijn werk mee bezig, die ziet wel heftigere dingen dan dit en zal waarschijnlijk heel professioneel proberen je zo goed mogelijk te helpen.quote:Op donderdag 17 november 2016 19:00 schreef SLP_ het volgende:
[..]
Ik vind het al heel wat dat mn huisarts en praktijkondersteuner het weten Het erover praten vind ik zo moeilijk want dan moet ik meteen huilen En het is ook niet mn bedoeling om anderen met mijn problemen te belasten zodat ze zich of zorgen gaan maken of zich verplicht voelen om me in de gaten te houden. Morgen ga ik een weekend naar mn familie, heel misschien licht ik mn zusje wel in, maar dat bepaal ik op het moment zelf pas. Ben in ieder geval heel erg zenuwachtig voor de treinreis, ben zo bang dat ik een paniekaanval ga krijgen. En ik weet dat het bullshit is en er juist niet aan moet denken omdat die gedachte al een paniekaanval kan triggeren, maar ik kan het niet helpen. Kijk er gewoon zo erg tegen op, tegen een fucking reisje van 1.5 uur. Echt, waar ben ik in veranderd
Ja, als ik alleen ben of ff weg kan lopen van mensen kom ik er wel redelijk snel doorheen, maar in een trein zit je vast met allemaal mensen en de gedachte dat al die mensen mij op zo'n moment kunnen zien maakt me nog paniekeriger. Ik zit in een trein tegenwoordig ook altijd in dat tussenstuk bij de deuren zodat er al bijna geen mensen bij je zijn, maar op vrijdagmiddag is het op mijn traject daar altijd bomvol. Zit er echt heel erg aan te twijfelen om maar gewoon allemaal sprinters te pakken ipv 1 intercity, maar wil er ook niet aan toegeven.quote:Op donderdag 17 november 2016 19:14 schreef zomie het volgende:
[..]
Je moet proberen door die paniekaanval heen te komen, hoe vaker dat lukt, hoe minder angst je gaat krijgen ervoor. En dan krijg je er ook vanzelf minder. Maar t is makkelijker gezegd dan gedaan hoor. psych is er voor zijn werk mee bezig, die ziet wel heftigere dingen dan dit en zal waarschijnlijk heel professioneel proberen je zo goed mogelijk te helpen.
Hulp zoeken is goed, ikzelf heb jaren gewacht en achteraf heeft dat me alleen maar meer ellende opgeleverd. Nu gaat het best goed hoor.
Het is super moeilijk. Maar je zult straks nog moeilijkere dingen moeten doen om van de ellende af te komen. Het gaat niet vanzelf. Zou super zijn als je je zusje wat kan vertellen!quote:Op donderdag 17 november 2016 19:00 schreef SLP_ het volgende:
[..]
Ik vind het al heel wat dat mn huisarts en praktijkondersteuner het weten Het erover praten vind ik zo moeilijk want dan moet ik meteen huilen En het is ook niet mn bedoeling om anderen met mijn problemen te belasten zodat ze zich of zorgen gaan maken of zich verplicht voelen om me in de gaten te houden. Morgen ga ik een weekend naar mn familie, heel misschien licht ik mn zusje wel in, maar dat bepaal ik op het moment zelf pas. Ben in ieder geval heel erg zenuwachtig voor de treinreis, ben zo bang dat ik een paniekaanval ga krijgen. En ik weet dat het bullshit is en er juist niet aan moet denken omdat die gedachte al een paniekaanval kan triggeren, maar ik kan het niet helpen. Kijk er gewoon zo erg tegen op, tegen een fucking reisje van 1.5 uur. Echt, waar ben ik in veranderd
Thanksquote:Op donderdag 17 november 2016 20:25 schreef j95 het volgende:
[..]
Het is super moeilijk. Maar je zult straks nog moeilijkere dingen moeten doen om van de ellende af te komen. Het gaat niet vanzelf. Zou super zijn als je je zusje wat kan vertellen!
Succes met de treinreis. Ik ken het. Probeer vol te houden en neem wat fijne muziek mee. Je kan het!
Ik post dat af en toe ook hier om aan te geven dat er echt licht is aan het eind van de tunnel, en nu is het licht bij mij al een aardig warm lentezonnetje geworden Hou dus vol.quote:Op donderdag 17 november 2016 19:52 schreef SLP_ het volgende:
[..]
Ja, als ik alleen ben of ff weg kan lopen van mensen kom ik er wel redelijk snel doorheen, maar in een trein zit je vast met allemaal mensen en de gedachte dat al die mensen mij op zo'n moment kunnen zien maakt me nog paniekeriger. Ik zit in een trein tegenwoordig ook altijd in dat tussenstuk bij de deuren zodat er al bijna geen mensen bij je zijn, maar op vrijdagmiddag is het op mijn traject daar altijd bomvol. Zit er echt heel erg aan te twijfelen om maar gewoon allemaal sprinters te pakken ipv 1 intercity, maar wil er ook niet aan toegeven.
Fijn dat het met jou na al die tijd beter gaat
Wat je ervaart met die vriend is de angst voor afwijzing. Probeer dit te herkennen als het je overkomt en probeer voorbeelden te bedenken waarom het niet waar is. Het zal lang oefenen zijn om dit onder de knie te krijgen.quote:Op zondag 20 november 2016 19:08 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Hoi hoi allemaal,
Even van me afschrijven. Lang verhaal: ik heb al heel lang sociale angsten. Daar ging ik mee om door ze straal te negeren en door te knallen. Tot ik 18 maanden geleden een burnout kreeg en toen werkte dat niet meer.
Nu na anderhalf jaar heb ik geleerd bij mijn gevoel te blijven. Dat helpt en het gaat met vlagen beter.
Sinds april werk ik weer, alleen is dat een baan met veel onzekerheid. Het afgelopen half jaar ben ik van werksoort gewisseld en elke paar weken was er een andere prognose van hoelang ik er zou kunnen blijven. Ik had pech met mijn inwerker, een type sociale aardappel.
Samengevat was het angsttechnisch een redelijke hel. Alle knopjes werden ingedrukt en stom als ik was heb ik er alles aan gedaan me staande te houden terwijl ik beter weg had kunnen lopen. Nu is mijn opdracht daar beeindigd, en woensdag begin ik aansluitend ergens anders. En nu komt de stress en paniek eruit.
Bij mij is paniek en angst iets dat niet zo zichtbaar is. Sowieso kom ik wel sociaal en assertief over. Maar intern ga ik een beetje stuk. Hart gaat enorm bonzen, spieren trekken strak bij mijn borstkas tot t pijn doet. En ik twijfel en paniek over kleine dingen.
Het is niet realistisch maar mijn hart werkt niet mee de afgelopen weken.
Nu ook weer: vanmiddag met een vriend naar de bioscoop geweest. T was gezellig, daarna wat gedronken.
Vertelt ie dat hij met 4 andere vrienden vanavond een bordspel gaat spelen. En meteen zit ik mentaal in de boom. Vraag me af waarom ik niet ben uitgenodigd, of hij me wel aardig vind, of ik niet stom ben en trek een conclusie dat het vast komt omdat ik er niet bijhoor.
En ik weet dat t niet zo is, dat mijn vrienden echt om me geven maar godver mijn gevoel werkt niet mee. Ik haat dit soort momenten zo enorm.
Het heeft er zeker mee te maken dat het een heftige periode is. Ik ben nog niet zo stressbestendig en dat triggert mijn angsten.quote:Op zondag 20 november 2016 20:43 schreef hardromacore2.0 het volgende:
Maar dat soort momenten he?
Hoor je die niet te hebben?
Of horen ze juist wel bij jou?
En zeker in inspannende periodes?
Op het moment dat het gebeurt weet ik dat het niet klopt. Mijn gevoel roept alleen wat anders. Dan nemen mijn gedachten een loopje met me en escaleert het van 'hey ik ben niet uitgenodigd' naar 'je bent de moeite niet waard en je bent niets anders dan een pet project'.quote:Op zondag 20 november 2016 21:40 schreef zomie het volgende:
[..]
Wat je ervaart met die vriend is de angst voor afwijzing. Probeer dit te herkennen als het je overkomt en probeer voorbeelden te bedenken waarom het niet waar is. Het zal lang oefenen zijn om dit onder de knie te krijgen.
Ik heb het zelf ook, precies dat gevoel. Ben er al jaren mee bezig en vandaag kreeg ik niet dat slechte gevoel toen ik hoorde dat 4 vrienden ook spelletjes aan het spelen zijn zonder ons uit te nodigen. Ik weet dat wij ook wel weer een keer uitgenodigd worden dus kan er nu prima mee leven. Nu ik dit schrijf bedenk ik me eigenlijk dat het een flinke stap vooruit is
Dat het gebeurt kan je niet altijd voorkomen, maar hoe lang je er last van hebt kun je leren in te korten.quote:Op zondag 20 november 2016 22:33 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Op het moment dat het gebeurt weet ik dat het niet klopt. Mijn gevoel roept alleen wat anders. Dan nemen mijn gedachten een loopje met me en escaleert het van 'hey ik ben niet uitgenodigd' naar 'je bent de moeite niet waard en je bent niets anders dan een pet project'.
Naderhand heb ik mezelf wel kunnen kalmeren trouwens. T zou zo fijn zijn als het me al lukte om dat voordat het ontspoort te doen.
Misschien dat het juist door je verzet meer impact heeft? Dat je zo denkt is een soort van "foutje". Het geeft niet dat jij ook foutjes hebt. Wat voor mij heel erg helpt is er nuchter naar kijken (doe je al volgens mij) maar daarna ook mijn schouders ophalen over het feit dat mijn hersens nou eenmaal ook hun kronkels hebben. Nou ja schouders ophalen is misschien niet de juiste term, maar ik verzet me er niet tegen. Het mag er ook zijn ofzo. Ik geef het even (liefdevolle) aandacht en dan is het ook weer tevreden. Dan blijft het niet als een kleuter met een tantrum op de deur bonken, gillend om aandacht.quote:Op zondag 20 november 2016 22:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Het heeft er zeker mee te maken dat het een heftige periode is. Ik ben nog niet zo stressbestendig en dat triggert mijn angsten.
Ik weet dat ik me om die vriendschap geen zorgen hoef te maken en dat het niks met mij te maken heeft dat ik niet ben uitgenodigd. Ik zie hem en die andere mensen vrij regelmatig, ga er mee op vakantie.
Het is iets waarvan ik weet dat ik het mijn hele leven al wel heb. Maar ik wil niet accepteren dat dit bij mij hoort want dan voelt het alsof ik het accepteer terwijl ik dit niet is zoals ik wil leven. Ik wil dit graag oplossen. Niet dat je soms onzeker voelen niet mag ofzo, maar dit is niet een beetje onzeker voelen. Dit is een gedachtentrein die een volledig verkeerde afslag neemt en volledig ontspoort.
Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Grappig is wel dat mijn therapeut op een ander vlak precies hetzelfde zegt.quote:Op maandag 21 november 2016 09:06 schreef DancingPhoebe het volgende:
[..]
Misschien dat het juist door je verzet meer impact heeft? Dat je zo denkt is een soort van "foutje". Het geeft niet dat jij ook foutjes hebt. Wat voor mij heel erg helpt is er nuchter naar kijken (doe je al volgens mij) maar daarna ook mijn schouders ophalen over het feit dat mijn hersens nou eenmaal ook hun kronkels hebben. Nou ja schouders ophalen is misschien niet de juiste term, maar ik verzet me er niet tegen. Het mag er ook zijn ofzo. Ik geef het even (liefdevolle) aandacht en dan is het ook weer tevreden. Dan blijft het niet als een kleuter met een tantrum op de deur bonken, gillend om aandacht.
Klinkt een beetje zweverig en happinez, maar het werkt voor mij
welcome! Hopelijk werkt het ook wat voor jou!quote:Op maandag 21 november 2016 18:56 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Grappig is wel dat mijn therapeut op een ander vlak precies hetzelfde zegt.
Ik heb de neiging heel hard voor mezelf te zijn. En vooral als ik stress heb schiet die neiging er hard in. Ze heeft me geleerd op die momenten gewoon toe te geven dat het even wat veel is en rust te nemen, en even liefdevol mezelf troosten omdat ik gestresst ben.
Ik ga proberen dat hier ook toe te passen. Ze helpt me ook wel met die paniekaanvallen, maar dan vooral door mijn basis te versterken zodat ik er minder snel inschiet. We proberen oude mechanismen die me nu niet meer helpen te vervangen voor constructieve manieren om met dingen om te gaan.
Dank je voor je tip Dancing Phoebe.
Wat fijn dat de treinreis zo goed ging! En wat de anderen zeggen, je zal je nu vast slechter voelen door de 'druk' van de afgelopen dagen.quote:Op maandag 21 november 2016 22:51 schreef SLP_ het volgende:
Van vrijdagavond tot en met maandagmiddag bij mijn ouders geweest en de leuke/vrolijke/sociale versie van mezelf gespeeld. Treinreis er naartoe verliep eigenlijk heel goed, terwijl ik daar zo erg tegenop zag. Was heel erg bang voor een paniekaanval in de trein, maar die is er niet geweest Kon bij mijn ouders mn draai niet vinden en ondanks dat ik 16 jaar in dat huis heb gewoond voelde het nu heel erg ongemakkelijk. Heb dat niet eerder zo gevoeld als ik logeerde. Had gelukkig niet echt veel last van nervositeit, maar het voelde gewoon heel raar aan. Weet ook niet precies waar het aan lag. Alleen zaterdagavond 1 paniekaanval gehad. Was uit eten en ik keek om me heen en toen besefte ik dat heel het restaurant propvol zat en ik oude klasgenoten zag en toen ging het niet goed. Snel naar wc gegaan en beetje tot rust gekomen, maar daarna kon ik me helemaal niet meer focussen omdat ik bang was voor een volgende. Vanavond moesten mn ouders bij mij in de buurt zijn dus brachten ze me naar huis en vroeger vond ik het altijd heerlijk om in de auto te zitten als mn vader reed, maar de rit was nu hels. Was opeens heel erg bang dat we een ongeluk zouden krijgen en vond dat mn pa heel slecht reed, terwijl ik normaal gesproken mn pa blind vertrouw in de auto. Ben heel erg bang dat mijn beoordelingsvermogen nu gewoon helemaal koekoek is omdat ik opeens in heel veel dingen gevaar zie. Het is gewoon heel erg kut dat ik nu helemaal niet weet of mijn gedachten en oordelen wel correct zijn of dat ik het overdrijf in mn hoofd. Het komt nu ik thuis ben opeens heel hard binnen dat ik misschien niet op mijn eigen oordeel kan vertrouwen. Voel me nu sowieso gewoon heel erg klote. Weet niet of het komt omdat ik nu een paar dagen al mn gevoelens zoveel mogelijk heb proberen te onderdrukken omdat ik leuk moest zijn bij mn familie en dat alles nu extra hard naar boven komt ofzo. Krijg mn lichaam en hoofd nu heel slecht onder controle. Heb erg de neiging om gewoon fles drank open te trekken zodat het beter gaat, maar dat is natuurlijk een te makkelijke oplossing.
wil je er iets over kwijt hier? En heb je al hulp gezocht?quote:Op vrijdag 25 november 2016 18:27 schreef Keep_Walking het volgende:
Ik heb niet veel zin meer in de rest van mijn leven.
Ik vind het leven gewoon klote. Te veel obstakels, te veel problemen waaraan ik moet denken. Niet van plan om zelfmoord te plegen, maar ben vermoeid.quote:Op zaterdag 26 november 2016 09:59 schreef zomie het volgende:
[..]
wil je er iets over kwijt hier? En heb je al hulp gezocht?
Is er iets waarvan je ontspant? Of in elk geval tot rust kan komen?quote:Op zondag 27 november 2016 21:42 schreef Keep_Walking het volgende:
[..]
Ik vind het leven gewoon klote. Te veel obstakels, te veel problemen waaraan ik moet denken. Niet van plan om zelfmoord te plegen, maar ben vermoeid.
Ik vind het ten 1e heel lastig hier wat zinnigs over te schrijven.quote:Op donderdag 1 december 2016 19:50 schreef Luchtbel het volgende:
Sorry maar ik voel me zo ontzettend naar de hele tijd. M'n hart klopt zoveel sneller dan passend is bij hoe moe ik ben de hele tijd. Alsof ik me niet kan redden voelt het, de hele tijd. Zo naar ver weg. Met een stem die niet klinkt als die van mij. Een lijf dat niet past en trekt. En nauwelijks controle over wat dan ook. En overal proberen maar het gevoel houden alsof niemand me hoort. Mijn behandelaar neemt me serieus hoor en is er gericht mee bezig maar het duurt zo ontzettend lang. En het voelt allemaal zo uitzichtloos en nutteloos.
Faken heeft denk ik sowieso geen zin, je houdt alleen maar jezelf daarmee voor de gek (en mensen uit je omgeving).quote:En als ik dan maar even probeer te glimlachen dan ben ik alleen een soort karikatuur van mezelf. En ook dat zit niet lekker en is helemaal niet meer vol te houden. Ik word er zo verdrietig van dat ik niet verder kom.
Voor mij is even glimlachen niet altijd verkeerd en faken. Soms is het hetzelfde als even de schouders er onder zetten, even over je grenzen gaan om iets te bereiken. Want ook al ben ik niet blij, ik heb de mensen naar wie ik lach nog altijd lief; ze mogen ook weten dat ik ze zie. Als ik even glimlach op vrijwilligerswerk is dat een contact moment, ik moet me daar vaak wel toe zetten. Maar het maakt alles iets toegankelijker.quote:Op donderdag 1 december 2016 20:28 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Ik vind het ten 1e heel lastig hier wat zinnigs over te schrijven.
Het lijkt een beetje op burn-out maar met een fikse dosis melancholie?
Je was wel al heel lang bezig als 't goed is en had al een heel lang traject achter de rug, wat dat betreft kan ik me voorstellen dat je het zat kunt zijn.
Misschien een rare vraag, maar voel je je eenzaam?
[..]
Faken heeft denk ik sowieso geen zin, je houdt alleen maar jezelf daarmee voor de gek (en mensen uit je omgeving).
Misschien dat ik later nog wat meer schrijf of dat jij reageert waar ik dan weer wat meer mee kan.
Ik weet eerlijk gezegd nieteens of je wel zit te wachten op feedback, maar niet reageren vond ik ook niks. Als je niet wou dat anderen het zouden lezen, dan had je dit (neem ik aan) niet hier neer gezet.
Ik gebruik het zelf ook weleens als groet (kan evengoed zien dat die glimlach er 1 met pijn achter de schermen is).quote:Op donderdag 1 december 2016 21:10 schreef Luchtbel het volgende:
[..]
Voor mij is even glimlachen niet altijd verkeerd en faken. Soms is het hetzelfde als even de schouders er onder zetten, even over je grenzen gaan om iets te bereiken. Want ook al ben ik niet blij, ik heb de mensen naar wie ik lach nog altijd lief; ze mogen ook weten dat ik ze zie. Als ik even glimlach op vrijwilligerswerk is dat een contact moment, ik moet me daar vaak wel toe zetten. Maar het maakt alles iets toegankelijker.
En dat lukte eerder. Maar de laatste tijd niet meer.
Wat mis je? De indruk die ik een beetje krijg (en ik vind dit lastig te verwoorden), is dat je het alsa het ware koud hebt en je warmte zou willen hebben maar twijfelt...of zo.quote:Het stadium van melancholie ben ik allang voorbij. Zonder dramatisch te willen doen. Ja ja de ironie
Eenzaam ben ik wel ja. Ondanks de prachtige dochter, bepaalde familieleden en vrienden. De situatie waarin ik nu zit brengt gewoon toch een vorm van isolement. Sowieso het praktische afgesloten zijn van jarenlang opgenomen en nu op een afstandje van de rest. Maar hoe kun je dichtbij een ander zijn als je niet eens bij jezelf kunt komen. En mijn achterlijke lijf dat me het gevoel heeft dat de tijd op is helpt niet.
Geen idee. Niets. Alles. Ik heb geen idee. Ik heb naast depressie, ook cptss en een dissociatieve stoornis het schijnt echt veel voorkomend te zijn dat herstellen lang duurt en klachten eerst verergeren et cetera. Dus dan probeer ik steeds te denken dat het normaal is en wel over gaat. Maar het voelt niet normaal en als iets dat overgaat. Ik denk overigens niet dat ik op zoek ben naar warmte ofzo. Een beetje rustiger alles meer denk ik.quote:Op donderdag 1 december 2016 21:40 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Ik gebruik het zelf ook weleens als groet (kan evengoed zien dat die glimlach er 1 met pijn achter de schermen is).
Vind je je vrijwilligerswerk je wel voldoening geven?
Wat maakte het toegankelijker? En waarom lukt dat nu niet meer?
[..]
Wat mis je? De indruk die ik een beetje krijg (en ik vind dit lastig te verwoorden), is dat je het alsa het ware koud hebt en je warmte zou willen hebben maar twijfelt...of zo.
Wat zeg je dat mooi en liefquote:[b]Op donderdag 1 december 2016 21:10 schreef Luchtbel het volgende:
Want ook al ben ik niet blij, ik heb de mensen naar wie ik lach nog altijd lief; ze mogen ook weten dat ik ze zie.
Thanks. Lief. Maar dat is ook gewoon geleerd hoor. Mijn dochter is destijds heel erg bang geweest omdat ze niet herkende hoe ik keek. Dat willen we nóóit méér.quote:Op donderdag 1 december 2016 22:33 schreef DancingPhoebe het volgende:
[..]
Wat zeg je dat mooi en lief
Je kan ook nog eens iets terugkrijgen wat de moeite is, dus hooeraaa voor de glimlach
En hoera voor proberen en doorgaan ook al weet je niet hoe! Kan me niet voorstellen hoe moeilijk dat is. Knap dat je het doet.
Ik heb het vermoeden, hang mij niet eraan op, ze bijvoorbeeld het volgende gaan doen.quote:Op donderdag 22 december 2016 10:41 schreef SLP_ het volgende:
Volgende week mn eerste behandelafspraken. Dinsdag bij de psychiater voor medicatie en donderdag bij psycholoog voor cognitieve gedragstherapie. Vooral bij dat laatste kan ik me heel moeilijk een voorstelling maken. Ik heb er een heel kinderlijk idee bij dat je allemaal opdrachtjes moet doen oid Is er iemand hier die meer kan en wil vertellen hier over?
Ik ben eens gebeten door de tandarts. Twee jaar therapie voor nodig gehad om eroverheen te komen.quote:Op donderdag 22 december 2016 10:51 schreef Droopie het volgende:
[..]
Ik heb het vermoeden, hang mij niet eraan op, ze bijvoorbeeld het volgende gaan doen.
Stel je bent een keer gebeten door een hond, daarom associeer je alle honden als een bedreiging, Je hebt een gekleurde bril gekregen, terwijl die angst grotendeels niet opgaat voor de meeste hondjes.
Dus dan gaan ze je hoofd soort van trainen met gesprekken en dat je er anders over na gaat denken.
Waar ik honden schrijf, kan je ook ouders/ school/ werkgevers/ tandartsen invullen.
Hmm, okee. Ik begin er echt heel erg tegenop te zien. In een hele korte tijd tegen zoveel mensen mn verhaal moeten doen Eerst bij HA, toen bij poh-ggz, toen bij mn intake 2 psychologen en een psychiater, en dan volgende week bij een nieuwe psycholoog en nieuwe psychiater. Snap wel dat dat erbij hoort als je eenmaal t behandeltraject ingaat, maar vind het gewoon kutquote:Op donderdag 22 december 2016 10:51 schreef Droopie het volgende:
[..]
Ik heb het vermoeden, hang mij niet eraan op, ze bijvoorbeeld het volgende gaan doen.
Stel je bent een keer gebeten door een hond, daarom associeer je alle honden als een bedreiging, Je hebt een gekleurde bril gekregen, terwijl die angst grotendeels niet opgaat voor de meeste hondjes.
Dus dan gaan ze je hoofd soort van trainen met gesprekken en dat je er anders over na gaat denken.
Waar ik honden schrijf, kan je ook ouders/ school/ werkgevers/ tandartsen invullen.
Herkenbaar ja.quote:Op donderdag 22 december 2016 22:04 schreef SLP_ het volgende:
[..]
Hmm, okee. Ik begin er echt heel erg tegenop te zien. In een hele korte tijd tegen zoveel mensen mn verhaal moeten doen Eerst bij HA, toen bij poh-ggz, toen bij mn intake 2 psychologen en een psychiater, en dan volgende week bij een nieuwe psycholoog en nieuwe psychiater. Snap wel dat dat erbij hoort als je eenmaal t behandeltraject ingaat, maar vind het gewoon kut
Heb nog maar 1x het vragenlijstje ingevuld, begin volgende week ook pas met echte behandeling. Voel me al wel wat beter ofzo, geestelijk dan. Ben me gewoon meer bewust van mn gedachtes en wat dat doet met mn lichaam, maar krijg mn lichaam niet onder controle ofzoquote:Op donderdag 22 december 2016 22:17 schreef Droopie het volgende:
[..]
Herkenbaar ja.
Zeker als het van die gesprekken zijn die langer dan een half uur duren.
Na de zoveelste keer ging ik zelf maar mijn verhaal doen en wachtte ik niet meer op de vragen.
Maar heb je wel het idee dat je vragenlijstje met de meerkeuze vragen van de laatste keren positiever zijn dan de allereerste?
Succes in ieder geval.quote:Op donderdag 22 december 2016 22:45 schreef SLP_ het volgende:
[..]
Heb nog maar 1x het vragenlijstje ingevuld, begin volgende week ook pas met echte behandeling. Voel me al wel wat beter ofzo, geestelijk dan. Ben me gewoon meer bewust van mn gedachtes en wat dat doet met mn lichaam, maar krijg mn lichaam niet onder controle ofzo
Dankjewel!quote:Op donderdag 22 december 2016 22:49 schreef Droopie het volgende:
[..]
Succes in ieder geval.
Het lichaam zal straks ook wel mee in de flow gaan met je (hopelijk) gezondere geest.
Herkenbaar. Ben daar ook helemaal klaar mee.quote:Op vrijdag 23 december 2016 09:14 schreef duracellkonijntje het volgende:
Mijn vrienden vragen zo veel aandacht van me de laatste tijd en dat kost me veel energie. Nu ben ik meer tijd voor mezelf gaan nemen en nu lopen ze daar weer over te mierenneuken. Het is ook nooit goed.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |