quote:
Op dinsdag 15 november 2016 04:30 schreef Kijkertje het volgende:[..]
Persoonlijk vind ik dat helemaal niet zo logisch. Je kan heel goed ergens over discussieren zonder persoonlijk te worden. Bovendien kan je natuurlijk tegen blanke Nederlanders moeilijk zeggen dat ze maar moet oprotten naar hun eigen land. Ik behoor dan blijkbaar niet tot 'jullie'? Ik geloof ook niet dat ik ooit iemand vanwege ZP voor racist heb uitgemaakt
En voor de duidelijkheid, niet iederen maakt zich er schuldig aan en ook niet één specifieke groep.
Maar nu eerst slapen
Als je de oude topics doorleest, zie je dat de tendens is om de zwarte piet door te schuiven naar de andere partij.
Dus niet "ik vind dit, want" of "wij willen dit, want" maar vooral heel veel "zij willen zus en zo,
" "jullie moeten", "jullie vinden", "jullie zijn". Van beide kanten, hoor. Het zijn allebei partijen die *elkaar* argumenten in de mond leggen, waarop wordt ontkend dat "wij" er zo over denken, en in plaats van een eigen argument volgt er meestal een jij-bak (of eigenlijk een jullie-bak).
Dat werkt een stuk minder als het van binnenuit gaat. "Zullen we als moderne Nederlanders eens kijken of we onze traditie moeten veranderen?"
Dat merk je heel duidelijk aan de (radicale) anti-pietkant die het heel nadrukkelijk heeft over tegenstellingen: zwart/wit, nazaten van slaven/WIC. Juist van die kant ontbreekt het compromis, ook omdat al dan niet zwarte piet die andere tegenstellingen met zijn fricties niet gaat oplossen.
Het is eerder gezegd:
- de zwarte tegenstanders van zwarte piet eisen als zwarten te worden gezien door de witten, "geen onderscheid maken op huidskleur" staat gelijk aan racisme omdat je dan de cultuur van de zwarten met hun specifieke verleden en de discriminatie ontkent.
- door de nadruk op het onderscheid zwart/wit te leggen, kunnen white privilege en white guilt van stal worden gehaald. Ook dat komt voort uit wij/zij denken en de kloof is moeilijk te dichten. Bovendien levert het conflicten op bij zwarten die zich niet herkennen in de groep die hen wegens huidskleur claimt en tegenover de blanke Hollander stelt. Dat zijn de zwarten die niks tegen zwarte piet hebben, die als verraders van de zwarte zaak worden gezien, bounties.
- hoewel er regelmatig op nuances en onwaarheden is gewezen, claimt de antipietgroep dat het slachtofferschap van de slavernij uitsluitend bij de zwarten ligt en de schuld bij de witten. Ook hier wij/zij denken met een diepe kloof zonder de erkenning dat we op wetenschappelijke, historische gronden in Nederland veel dichter bij elkaar staan, zowel als daders als als slachtoffers.
Al dat hardnekkige wij/zij denken, en dan vooral uit de hoek van de radicale antipieten met hun Black Panther vs KKK sentimenten helpen de discussie niet vooruit, omdat elke toenadering bij voorbaat onmogelijk is: als blanke zul je voor die mensen hooguit een whitey helper worden, nooit een serieuze, gelijkwaardige gesprekskandidaat, want je kunt niet zwart worden.
Andersom is die vorm van racisme er zéker ook (met opvattingen in twee smaken: de zielige zwartjes die het zonder hulp niet gaan redden en de zwarten die minderwaardig zijn en die weg moeten), maar dat is minder relevant, omdat het in dit geval voornamelijk de zwarte, radicale antipieten zijn die veranderingen eisen en dus het gesprek zouden moeten aangaan en daarom hun gesprekspartner als gelijkwaardig (inclusief, wij) zouden moeten beschouwen.
Als zo'n neonazi het gesprek met zwarten aan wil gaan, al is het maar om rotirecepten uit te wisselen, gaat dat ook niet lukken als hij zijn gesprekspartner veracht in woorden, gedrag, houding en symboliek in uiterlijkheden.
Het lijkt mij een vorm van racisme dat niet erkend kan worden ("zo zijn ze niet", het nobele wilde idee, of het idee van het stereotype slachtoffer uit een sociaal zwakkere groep dat zelf nóóit dader kan zijn) dat zwarten zich ook als die neonazi kunnen gedragen. Met hun valse Black Panther rethoriek.