De boosheid van de blanke arbeider; een verklaring en een oplossing #2

quote:

Op zondag 13 november 2016 22:07 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

Met Dennis Bergkamp als summum van NLse beschaving?

Maar goed, zit misschien wel wat in.

quote:

Echter tegenwoordig doet wel meer dan de helft van de kinderen Havo of VWO, dacht ik, en later HBO - WO hè.

quote:

Op maandag 14 november 2016 10:27 schreef Klopkoek het volgende:

Dit is ook een goed artikel, met een iets andere insteek:
http://evonomics.com/blame-economics-discipline-john-harvey/

quote:

Conclusions

The terrible bottom line here is that the school of thought that encouraged the idea that the financial system could properly price subprime derivatives is the same one that assumes the economy fixes itself and we don’t really need to pay too close attention to the banking sector. They also brought us the view that exporting jobs to China won’t really hurt us (remember, they assume we return to full employment automatically), we can allow merger after merger and not experience a decline in competitiveness (you know, like in health care), austerity measures help fix economies (they’ve done wonders for Greece), tax cuts for the rich increase investment (they actually increase saving, which lowers firm sales and thereby lowers investment), education needs to be privatized (so the poor get excluded), etc, etc.

Of course, Neoclassicism also does not have a monopoly on bad ideas, either (although their macro ones are pretty bad). The problem is that there is no incentive for communication and cross fertilization among different schools of thought, even when there is substantial evidence for the failure of one approach and the success of another. Rather, we have a strong case of institutional lock in. Creativity is discouraged and our insularity has allowed macro theories based on the idea that economies fix themselves, the financial sector is unimportant, and there is no such thing as involuntary unemployment–ludicrous to anyone outside my profession–to survive. Actually, to thrive.

As John Maynard Keynes observed in the General Theory:

“…the ideas of economists and political philosophers, both when they are right and when they are wrong, are more powerful than is commonly understood. Indeed the world is ruled by little else…But, soon or late, it is ideas, not vested interests, which are dangerous for good or evil.”

The longer I live, the more I realize how right he was. And the more scared I am because I don’t see it getting fixed.

quote:

Academici onder armoedegrens
3 uur geleden Arianne Mantel en Anna Mees
AMSTERDAM - Onder de armoedegrens leven is voor heel wat afgestudeerde academici een donker vooruitzicht. Studenten culturele antropologie en kunst-en cultuurstudies lopen het risico om na hun afstuderen een zwaar onderbetaalde baan te krijgen.

Van de net afgestudeerden op deze gebieden krijgt vijftien procent een hongerloontje van minder dan 900 euro bruto per maand voor een fulltime baan

quote:

Op maandag 14 november 2016 17:08 schreef Klopkoek het volgende:
https://hbr.org/2016/11/w(...)he-u-s-working-class

Ben het niet met alles eens (het zijn juist de Republikeinen of VVD die alles 'means tested' maken) maar wel goed om te lezen.

quote:

Op maandag 14 november 2016 19:21 schreef michaelmoore het volgende:
http://www.telegraaf.nl/b(...)_De_Telegraaf__.html

[..]

Dit is niet de doelgroep he

Dit zijn de afgestudeerden die nu VVD stemmen en op FOK een topic starten over "de arbeider"

Sukkels
Niet meer naar de kroeg maar een studieschuld aflossen van 30.000 euro en geen kans op een sociale huurwoning , want die zijn voor immigranten en moeten de verhuurdersbelasting betalen om de HRA te financieren

quote:

Op maandag 14 november 2016 19:42 schreef deelnemer het volgende:

[..]

De top 3 grootverdieners:
1. tandheelkundige (bruto maandloon: 5330 euro).
2. international business (3260 euro) en
3. geneeskunde (3140 euro).

Dat zijn geen van drieen wetenschappelijke opleidingen. En een tandheelkundige (vrij beroep) doet het een stuk beter dan een geneeskundige (gereguleerd beroep).

In een markt heeft alleen productie draaien waarde. Daarom moet iedereen een studie gaan doen die direct aansluit op productie draaien. De rest is in Nederland te hoog gegrepen (iets voor de elite). Vergeet dus het geleuter over kenniseconomie en innovatie.

Ook belangrijk om te weten. De bazen in het bedrijfsleven kijken neer op wetenschappelijk opgeleide mensen. Dus na, je herscholing begin je onderaan en kom je nooit meer uit.

quote:

Op maandag 14 november 2016 19:42 schreef deelnemer het volgende:

[..]

De top 3 grootverdieners:
1. tandheelkundige (bruto maandloon: 5330 euro).
2. international business (3260 euro) en
3. geneeskunde (3140 euro).

Dat zijn geen van drieen wetenschappelijke opleidingen. En een tandheelkundige (vrij beroep) doet het een stuk beter dan een geneeskundige (gereguleerd beroep).

In een markt heeft alleen productie draaien waarde. Daarom moet iedereen een studie gaan doen die direct aansluit op productie draaien. De rest is in Nederland te hoog gegrepen (iets voor de elite). Vergeet dus het geleuter over kenniseconomie en innovatie.

Ook belangrijk om te weten. De bazen in het bedrijfsleven kijken neer op wetenschappelijk opgeleide mensen. Dus na je herscholing begin je onderaan en kom je er nooit meer uit.

quote:

DE VERVLOGEN AMERIKAANSE DROOM

Miljoenen Amerikanen geloven nog steeds dat ze het kunnen maken als ze hun best doen. In werkelijkheid is de Amerikaanse Droom voor velen onhaalbaar, meent Maarten. En het ziet er niet naar uit dat daar snel verandering in komt.
Door Maarten van Rossem

Molen
De mythologie van de Amerikaanse Droom suggereert dat iedere Amerikaan, onafhankelijk van zijn sociale uitgangspositie, alles kan bereiken wat hij wil – mits hij de juiste talenten bezit en bereid is hard te werken. Een ander leerstuk van de mythologie is de overtuiging dat elke generatie het beter zal hebben dan de vorige. De Amerikaanse samenleving zou iedereen een vrijwel onbegrensde sociale mobiliteit bieden. Dat impliceert dat de VS een klasseloze samenleving zijn. En zelfs als er toch sprake is van een zekere sociale geleding, kan ieder individu zich daar in principe aan onttrekken.
Dit hele complex van opvattingen, dat de kern van het Amerikaanse ethos vormt, is inderdaad een mythe. Het heeft steeds minder met de sociale werkelijkheid te maken.

Dat vele Amerikanen desondanks nog in de mythe geloven, houdt wellicht verband met de nog verse herinneringen aan het economische mirakel van de eerste 25 jaar na de Tweede Wereldoorlog. Toen ging een meerderheid van de blanke Amerikaanse bevolking een welvaartsparadijs binnen, dat des te schitterender en miraculeuzer was in vergelijking met de sombere crisisjaren, die nog vers in het geheugen lagen.
Mirakel
Voor het eerst in de geschiedenis kon een arbeidersgezin een kleine bungalow in de buitenwijken (suburbs) kopen. Voor de deur een Chevrolet, die in Europa alleen voor de huisarts was weggelegd, in de kleine achtertuin de onvermijdelijke barbecue, en de bungalow voorzien van ongekende gemakken: telefoon, wasmachine, koelkast, centrale verwarming en na het begin van de jaren vijftig een televisie. Dat alles was te danken aan de enorme acceleratie van de Amerikaanse economie in de jaren veertig en vijftig. Nooit waren de inkomensverschillen in de VS zo klein als in de decennia tussen 1940 en 1970.
Voor de zwarte bevolking zag het er beduidend minder rooskleurig uit, maar ook zij leek op de goede weg door de migratie van het armoedige zuidelijke platteland naar de noordelijke industriesteden en het begin van de burgerrechtenbeweging.
Vanaf het begin van de jaren zeventig was het echter afgelopen met het sociaal-economische mirakel. De snelle welvaartsgroei van de periode 1940-1970 stagneerde en de inkomensverschillen begonnen in hoog tempo toe te nemen. In de grote en kleine industriesteden van het Midwesten begon de industrie te kwakkelen. Wat nog geen dertig jaar daarvoor de immense werkplaats van de geallieerde oorlogsindustrie was geweest, veranderde in twee decennia in de zogenoemde rustbelt: door goedkope import stilgevallen staalfabrieken in en rond volledig verslonsde binnensteden, met Detroit als meest afschrikwekkend voorbeeld.
De lonen van de fabrieksarbeiders kwamen onder druk te staan door omvangrijke immigratie en de verzwakking van de vakbonden, die sinds de jaren dertig hadden gezorgd voor forse lonen met goede arbeidsvoorwaarden. Zo kwamen vooral laag- en niet-geschoolden in de knel.

Crimineel verleden
Volgens officiële criteria is nu 50 procent van de Amerikaanse bevolking arm of geniet een laag inkomen. Vijftig miljoen Amerikanen worden beschouwd als food insecure. Zonder belastingheffing en herverdeling van inkomen door de federale overheid is 90 procent van de Amerikaanse bevolking in 2013 armer dan in 1972. Alleen de top 10 procent is erop vooruitgegaan, terwijl de top 1 procent enorm veel rijker is geworden.
Het mediane inkomen is in een kleine halve eeuw niet gegroeid. Ronduit miserabel is de positie van de onderste 30 procent van de Amerikaanse bevolking. Omdat zoveel goed betalende blauweboordbanen zijn verdwenen, zitten veel mannen in deze categorie structureel zonder werk. Op elke 100 werkende vrouwen zijn er slechts 65 werkende mannen. Dertig procent van de mannen in deze onderste verdieping van het inkomensgebouw heeft een meer of minder ernstig crimineel verleden, waardoor het nog veel moeilijker is om aan het werk te komen.

De zwarte Amerikanen in deze groep zijn er nog beroerder aan toe. Van de arme zwarte Amerikanen die hun high school niet hebben afgemaakt, heeft 68 procent in de gevangenis gezeten. Deze onderste 30 procent wordt ook geplaagd door ernstige sociale disfunctie: er wordt helemaal niet getrouwd, of de huwelijken houden geen stand. Van de kinderen woont slechts 34 procent samen met beide biologische ouders.
Anders dan de mythe wil doen geloven zijn de VS nooit een klasseloze samenleving geweest. In de jaren vijftig leken de VS op weg om in elk geval in materiële zin een klasseloze samenleving te worden. Die ontwikkeling heeft niet doorgezet. Tegenwoordig is de intergenerationele mobiliteit in de VS aanzienlijk kleiner dan in de West-Europese landen, met uitzondering van het Verenigd Koninkrijk. De sociale mobiliteit is het hoogst in Noorwegen, Denemarken, Finland en Canada. Canada is een interessant geval. Het is in vele opzichten goed met de VS te vergelijken, maar doet het bij vrijwel alle denkbare criteria beter dan de reusachtige zuiderbuur. In Nederland is de sociale mobiliteit minder groot dan in de vier genoemde landen, maar een stuk groter dan in de VS.

Gettoscholen
Wie de Amerikaanse Droom wil leven en omhoog wil in de samenleving, moet vooral zorgen dat hij hooggeschoold raakt. Hoe hoger, hoe beter. Inkomen is statistisch sterk gerelateerd aan scholingsniveau. Voor arme Amerikanen is het echter een stuk lastiger om hooggeschoold te raken dan voor rijke Amerikanen. Om te beginnen is er in de VS veel minder aandacht en geld voor preschool (groep 1 en 2 in Nederland). Terwijl voor arme kinderen of kinderen van immigranten preschool juist een goede opstap kan zijn naar de rest van het onderwijs.
Het lager en middelbaar onderwijs wordt grotendeels gefinancierd uit lokale belastingen. Daardoor zijn er fantastisch geoutilleerde scholen in de rijke buitenwijken en veel minder goede scholen in arme wijken in de binnenstad. Maar zelfs als die gettoscholen goed gefinancierd worden, zijn ze vaak hopeloos slecht. Geen land besteedt zoveel geld per leerling als de VS, maar in internationale vergelijkingen doen de VS het onveranderlijk verrassend slecht. Het aantal voortijdige schoolverlaters op de high school is sedert de vroege jaren zeventig niet af-, maar toegenomen.
Het tertiair onderwijs, meestal een vierjarige collegeopleiding, is voor arme Amerikanen in de afgelopen vier decennia moeilijker toegankelijk geworden door een bizarre kostenstijging die nog steeds doorgaat. Veel studenten bouwen zo een enorme schuldenlast op. Ooit was er geen land ter wereld waar zoveel mensen een tertiaire opleiding voltooiden als de VS. In de afgelopen veertig jaar zijn de VS onder de rijke landen echter naar de onderste regionen gezakt.
Een goede opleiding is nog steeds veel waard, maar voor arme Amerikanen is de realisatie daarvan er niet makkelijker op geworden. De onderste 30 procent van het Amerikaanse inkomensgebouw is feitelijk vrijwel uitgesloten van sociale mobiliteit door educatie. Daar komt bij dat hooggeschoolden in toenemende mate trouwen met andere hooggeschoolden. Zo’n hooggeschoold echtpaar zal er alles aan doen om ook de kinderen van een voortreffelijke opleiding te voorzien. Zo ontstaat vanzelf een hooggeschoolde elite, die de Amerikaanse klassenstructuur nader bevestigt.
Ook het ontbreken van een individuele garantie voor iedere Amerikaan op goede en betaalbare gezondheidszorg belemmert ongetwijfeld de mythische gelijkheid van alle Amerikanen. Obamacare heeft veel verbeterd, maar er zijn nog steeds tientallen miljoenen onverzekerden. Voor veel Amerikanen, waarschijnlijk voor de meesten van hen, waren de afgelopen vier decennia een teleurstellende ervaring, zeker omdat velen nog een levendige herinnering hebben aan de goudgerande democratische belofte van de jaren vijftig. Het ziet er in de komende jaren ook helemaal niet naar uit dat de zo zwaar gehavende Amerikaanse Droom in haar oude luister zal worden hersteld.
DOSSIER
DE VERVLOGEN AMERIKAANSE DROOM
Miljoenen Amerikanen geloven nog steeds dat ze het kunnen maken als ze hun best doen. In werkelijkheid is de Amerikaanse Droom voor velen onhaalbaar, meent Maarten. En het ziet er niet naar uit dat daar snel verandering in komt.
Door Maarten van Rossem · Illustratie Job van der Molen
De mythologie van de Amerikaanse Droom suggereert dat iedere Amerikaan, onafhankelijk van zijn sociale uitgangspositie, alles kan bereiken wat hij wil – mits hij de juiste talenten bezit en bereid is hard te werken. Een ander leerstuk van de mythologie is de overtuiging dat elke generatie het beter zal hebben dan de vorige. De Amerikaanse samenleving zou iedereen een vrijwel onbegrensde sociale mobiliteit bieden. Dat impliceert dat de VS een klasseloze samenleving zijn. En zelfs als er toch sprake is van een zekere sociale geleding, kan ieder individu zich daar in principe aan onttrekken.
Dit hele complex van opvattingen, dat de kern van het Amerikaanse ethos vormt, is inderdaad een mythe. Het heeft steeds minder met de sociale werkelijkheid te maken. Dat vele Amerikanen desondanks nog in de mythe geloven, houdt wellicht verband met de nog verse herinneringen aan het economische mirakel van de eerste 25 jaar na de Tweede Wereldoorlog. Toen ging een meerderheid van de blanke Amerikaanse bevolking een welvaartsparadijs binnen, dat des te schitterender en miraculeuzer was in vergelijking met de sombere crisisjaren, die nog vers in het geheugen lagen.
Mirakel
Voor het eerst in de geschiedenis kon een arbeidersgezin een kleine bungalow in de buitenwijken (suburbs) kopen. Voor de deur een Chevrolet, die in Europa alleen voor de huisarts was weggelegd, in de kleine achtertuin de onvermijdelijke barbecue, en de bungalow voorzien van ongekende gemakken: telefoon, wasmachine, koelkast, centrale verwarming en na het begin van de jaren vijftig een televisie. Dat alles was te danken aan de enorme acceleratie van de Amerikaanse economie in de jaren veertig en vijftig. Nooit waren de inkomensverschillen in de VS zo klein als in de decennia tussen 1940 en 1970.
Voor de zwarte bevolking zag het er beduidend minder rooskleurig uit, maar ook zij leek op de goede weg door de migratie van het armoedige zuidelijke platteland naar de noordelijke industriesteden en het begin van de burgerrechtenbeweging.
Vanaf het begin van de jaren zeventig was het echter afgelopen met het sociaal-economische mirakel. De snelle welvaartsgroei van de periode 1940-1970 stagneerde en de inkomensverschillen begonnen in hoog tempo toe te nemen. In de grote en kleine industriesteden van het Midwesten begon de industrie te kwakkelen. Wat nog geen dertig jaar daarvoor de immense werkplaats van de geallieerde oorlogsindustrie was geweest, veranderde in twee decennia in de zogenoemde rustbelt: door goedkope import stilgevallen staalfabrieken in en rond volledig verslonsde binnensteden, met Detroit als meest afschrikwekkend voorbeeld.
De lonen van de fabrieksarbeiders kwamen onder druk te staan door omvangrijke immigratie en de verzwakking van de vakbonden, die sinds de jaren dertig hadden gezorgd voor forse lonen met goede arbeidsvoorwaarden. Zo kwamen vooral laag- en niet-geschoolden in de knel.
Crimineel verleden
Volgens officiële criteria is nu 50 procent van de Amerikaanse bevolking arm of geniet een laag inkomen. Vijftig miljoen Amerikanen worden beschouwd als food insecure. Zonder belastingheffing en herverdeling van inkomen door de federale overheid is 90 procent van de Amerikaanse bevolking in 2013 armer dan in 1972. Alleen de top 10 procent is erop vooruitgegaan, terwijl de top 1 procent enorm veel rijker is geworden.
Het mediane inkomen is in een kleine halve eeuw niet gegroeid. Ronduit miserabel is de positie van de onderste 30 procent van de Amerikaanse bevolking. Omdat zoveel goed betalende blauweboordbanen zijn verdwenen, zitten veel mannen in deze categorie structureel zonder werk. Op elke 100 werkende vrouwen zijn er slechts 65 werkende mannen. Dertig procent van de mannen in deze onderste verdieping van het inkomensgebouw heeft een meer of minder ernstig crimineel verleden, waardoor het nog veel moeilijker is om aan het werk te komen.
De zwarte Amerikanen in deze groep zijn er nog beroerder aan toe. Van de arme zwarte Amerikanen die hun high school niet hebben afgemaakt, heeft 68 procent in de gevangenis gezeten. Deze onderste 30 procent wordt ook geplaagd door ernstige sociale disfunctie: er wordt helemaal niet getrouwd, of de huwelijken houden geen stand. Van de kinderen woont slechts 34 procent samen met beide biologische ouders.
Anders dan de mythe wil doen geloven zijn de VS nooit een klasseloze samenleving geweest. In de jaren vijftig leken de VS op weg om in elk geval in materiële zin een klasseloze samenleving te worden. Die ontwikkeling heeft niet doorgezet. Tegenwoordig is de intergenerationele mobiliteit in de VS aanzienlijk kleiner dan in de West-Europese landen, met uitzondering van het Verenigd Koninkrijk. De sociale mobiliteit is het hoogst in Noorwegen, Denemarken, Finland en Canada. Canada is een interessant geval. Het is in vele opzichten goed met de VS te vergelijken, maar doet het bij vrijwel alle denkbare criteria beter dan de reusachtige zuiderbuur. In Nederland is de sociale mobiliteit iets minder groot dan in de vier genoemde landen, maar een stuk groter dan in de VS.
Gettoscholen
Wie de Amerikaanse Droom wil leven en omhoog wil in de samenleving, moet vooral zorgen dat hij hooggeschoold raakt. Hoe hoger, hoe beter. Inkomen is statistisch sterk gerelateerd aan scholingsniveau. Voor arme Amerikanen is het echter een stuk lastiger om hooggeschoold te raken dan voor rijke Amerikanen. Om te beginnen is er in de VS veel minder aandacht en geld voor preschool (groep 1 en 2 in Nederland). Terwijl voor arme kinderen of kinderen van immigranten preschool juist een goede opstap kan zijn naar de rest van het onderwijs.
Het lager en middelbaar onderwijs wordt grotendeels gefinancierd uit lokale belastingen. Daardoor zijn er fantastisch geoutilleerde scholen in de rijke buitenwijken en veel minder goede scholen in arme wijken in de binnenstad. Maar zelfs als die gettoscholen goed gefinancierd worden, zijn ze vaak hopeloos slecht. Geen land besteedt zoveel geld per leerling als de VS, maar in internationale vergelijkingen doen de VS het onveranderlijk verrassend slecht. Het aantal voortijdige schoolverlaters op de high school is sedert de vroege jaren zeventig niet af-, maar toegenomen.
Het tertiair onderwijs, meestal een vierjarige collegeopleiding, is voor arme Amerikanen in de afgelopen vier decennia moeilijker toegankelijk geworden door een bizarre kostenstijging die nog steeds doorgaat. Veel studenten bouwen zo een enorme schuldenlast op. Ooit was er geen land ter wereld waar zoveel mensen een tertiaire opleiding voltooiden als de VS. In de afgelopen veertig jaar zijn de VS onder de rijke landen echter naar de onderste regionen gezakt. [lijkt wel Nederland...]

Een goede opleiding is nog steeds veel waard, maar voor arme Amerikanen is de realisatie daarvan er niet makkelijker op geworden. De onderste 30 procent van het Amerikaanse inkomensgebouw is feitelijk vrijwel uitgesloten van sociale mobiliteit door educatie. Daar komt bij dat hooggeschoolden in toenemende mate trouwen met andere hooggeschoolden. Zo’n hooggeschoold echtpaar zal er alles aan doen om ook de kinderen van een voortreffelijke opleiding te voorzien. Zo ontstaat vanzelf een hooggeschoolde elite, die de Amerikaanse klassenstructuur nader bevestigt.

Ook het ontbreken van een individuele garantie voor iedere Amerikaan op goede en betaalbare gezondheidszorg belemmert ongetwijfeld de mythische gelijkheid van alle Amerikanen. Obamacare heeft veel verbeterd, maar er zijn nog steeds tientallen miljoenen onverzekerden. Voor veel Amerikanen, waarschijnlijk voor de meesten van hen, waren de afgelopen vier decennia een teleurstellende ervaring, zeker omdat velen nog een levendige herinnering hebben aan de goudgerande democratische belofte van de jaren vijftig. Het ziet er in de komende jaren ook helemaal niet naar uit dat de zo zwaar gehavende Amerikaanse Droom in haar oude luister zal worden hersteld.

quote:

Op zondag 13 november 2016 11:06 schreef Falco het volgende:

[..]

Nee, nee, nee... Dit hautaine toontje zorgt alleen maar meer dat je je vervreemdt van de boze burger. Die druk je alleen maar meer in de hoek van boosheid. Leg gewoon uit waarom iemand het volgens jou bij het verkeerde eind heeft en zorg dan ook dat je een alternatieve visie hebt hoe problemen op te lossen. En dit alles ook in een begrijpelijke taal die iedereen snapt en met een nodige portie charisma. Dat is kortgezegd de vorm waarin je de burger tegemoet moet komen en dan heb ik het nog niet over wat voor oplossingen er moeten zijn, want daar ben ik nog lang niet over uit.

Het trieste is dat ik van de Democraten-campagne alleen Barack Obama's 'don't boo, vote' en Michelle Obama's 'When they go low, we go high' heb onthouden. Hilarry kwam totaal niet uit de verf door een gebrek aan charisma. Ook in de debatten met Trump was ze defensief en heeft ze de club die neigde op Trump te gaan stemmen totaal niet weten te overtuigen voor haar te gaan. Een Bernie Sanders had wellicht meer kans gemaakt met zijn bevlogen speeches en progressievere houding.

quote:

Op maandag 14 november 2016 10:05 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Ja, dat denk ik persoonlijk wel. Ook als je naar bijvoorbeeld de onder-21 selecties kijkt. Bijvoorbeeld jeugd-WK van 1983 versus selecties van 2006 en 2007 (Drenthe, Babel...).

Goed, dit beantwoord de vraag van 99.999 wel redelijk ("is VMBO/Mavo daadwerkelijk steeds meer een afvoerputje geworden?").

[..]

Havo + VWO is momenteel 30-40% bij elkaar opgeteld.

quote:

Op maandag 14 november 2016 20:57 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Het volledige artikel heeft ook reacties van o.a. voormalig Ayn Rand fan Max Westerman maar dit is het meest relevante.

quote:

Op donderdag 10 november 2016 08:31 schreef Mystikvm het volgende:
Ja, ik heb hier heel veel over nagedacht. Ik heb mij de laatste jaren namelijk gestoord aan de berichtgeving en de toon vanuit de progressieve media. Volkomen wereldvreemd. Ik wil zoveel mogelijk de tegenstelling tussen links en rechts voorkomen, maar her en der ontkom je er toch niet aan. Ik hoop dat men begrijpt dat het allemaal niet zo zwart-wit is:

De afgelopen weken heb je ook weer volop kunnen lezen hoe de conservatieve complotdenker in een echokamer zit. Dat is helemaal juist. Echter, de progressieveling zit al járen in een eigen echokamer. Met je progressieve studievriendjes, je progressieve contacten op Facebook samen progressieve artikelen delen en lezen en elkaar op de schouders slaan dat je zo'n gelijk hebt. Uit persoonlijke overtuiging denk ik ook dat het gelijk bij de progressieven ligt, maar dat doet eigenlijk helemaal niet ter zake. Het gaat er om dat progressief zich in de loopgraven van het Grote Eigen Gelijk heeft ingegraven en van daaruit de conservatieve en lager opgeleide meerderheid aan het bestoken is met allerlei denkbeelden waar zij zich helemaal niet mee kunnen identificeren.

Die progressieve wind wordt als betuttelend ervaren, en ik snap het ook nog. Een negatief woord over zwarte mensen maakt je een racist, niet snappen dat mensen in het verkeerde lichaam geboren kunnen zijn maakt je een genderhater en door te vinden dat vrouwen niet moeten zeuren over inkomensverschillen ben je misogyn. Doordat de media worden bestierd door veelal progressieve mensen (dat correleert met opleidingsniveau) voelt het alsof de politieke correctheid een decreet is wat wordt opgelegd door een minderheid. Als je je niet meer kunt identificeren met wat er op TV wordt gezegd, terwijl dat jouw venster op de wereld zou moeten zijn, is de wereld dan nog wel jouw wereld? En zou je niet de controle terug moeten pakken?

De progressieve en liberale media zijn blind geweest voor dit sentiment, en luidt nu met groot vertoon van drama de noodklok. De superlatieven zijn niet van de lucht. Lees en huiver:

https://decorrespondent.n(...)77652945056-297bd5c4

https://decorrespondent.n(...)76161432836-18b141eb

https://www.theatlantic.c(...)constitution/507146/

Exact dezelfde retoriek als van de conservatievelingen. Progressief voelt zich bedreigd. In plaats van te begrijpen dat dit precies hetzelfde gevoel is als wat de boze, laaggeschoolde arbeider heeft gevoeld de afgelopen jaren slaan ze dezelfde weg in. Met woorden als "vechten voor onze democratie" en veel appelleren aan dat er dingen worden weggenomen. Weet wel, alle Rutger Bregmannen van deze wereld, dat de democratie die van jou wordt afgenomen er eentje is waarin de helft van de bevolking zich dus niet voldoende in gerepresenteerd voelde. De nieuwe wereldorde waar van Rey over spreekt is alleen maar nieuw voor hem. Voor veel mensen is dit wat ze eigenlijk wilden hebben, maar wat van Rey en geloofsgenoten altijd van hen weg hebben gehouden onder het mom van "wij weten het beter".

Dus, waar moet dit heen? Hoe gek ook, je moet het zoeken in compromissen. Het is écht niet zo dat de ene kant van de wereld linksom wil, en de andere kant rechtsom. Het is gewoon zo dat zowel links als rechts een bepaalde elite hebben geïnstalleerd die een bepaalde agenda hebben kunnen pushen de afgelopen vijftig jaar, een agenda waar veel mensen zich niet in herkennen. Ze willen geen dictatuur, ze willen eerlijke representatie. Zoals zoveel mensen zijn ook boze, laaggeschoolde arbeiders echt wel voor rede vatbaar en is hun wereldbeeld er eentje waarin linkse, rechtse, progressieve en conservatieve standpunten verenigd zijn. Eentje waarin we gezamenlijk zorgen voor onze ouderen en zwakkeren, maar ook eentje waarin we paal en perk stellen aan nieuwkomers. Eentje waarin iedereen dezelfde kansen heeft, maar ook eentje waarin je gewoon moet kunnen zeggen dat je twijfelt aan ons vluchtelingenbeleid, of dat je genderneutraliteit maar onzin vindt, zonder dat je daarmee wordt weggezet als een lompe hork met fascistische ideeën.

Progressief moet uit de ivoren toren. Ook al heb je gelijk, je hoeft je gelijk niet op te dringen aan anderen. Die worden daar recalcitrant van. En dan kiezen ze voor iemand die echt niet hun oprechte voorkeur heeft, maar iemand die in elk geval dat spelletje van politieke correctheid en het grote eigen gelijk niet meespeelt. Ga daar eens aan werken, in plaats van, wat men nu doet, collectief in de eigen echokamer gaan rouwen en gaan bedenken hoe ze het tij toch weer eens gaan keren.

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 04:50 schreef Puntenjager het volgende:

[..]

Waar de schoen wat mij betreft toch wel een beetje wringt is het feit dat de lagere sociale klasse vaak domweg een stuk minder kennis en denkkracht heeft. Dat is op zich geen probleem, ware het niet dat veel lager opgeleiden het niet zo'n punt vinden om feitelijke onjuistheden en volstrekt incorrecte causaliteit te volgen. Ze vinden het letterlijk niet belangrijk. Het resultaat is dat iemand die meer dan de helft van de tijd aantoonbaar bullshit uitkraamt nu POTUS is.
Wel grappig in deze was de tokkie (de verongelijkte vrouw) bij Jeroen Pauw afgelopen vrijdag. Ze vond het belachelijk dat we tot ons 67ste moeten doorwerken, want volgens haar haalt 9 van de 10 de 65 niet eens

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 08:47 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Ja, die onfeitelijkheid is best wel stuitend. Hun eigen gevoel is leidend, en feiten die dat tegenspreken worden gewoon terzijde geschoven.

Ik denk ook niet dat we die leugens op hun beloop moeten laten. De onderkant van de samenleving meer horen betekent niet dat je het OK moet vinden dat er absolute onjuistheden worden verkondigd, of dat je ze laat wegkomen met buitenlanders "vieze apen" te noemen omdat ze zelf denken die uitlaatklep nodig te hebben. Het komt denk ik vooral omdat ze zich niet gerepresenteerd voelen.

De overheid moet weer vóór de mensen gaan werken. Als hoeders, niet als betweters. Dat is heel erg lastig, maar wat ik in de NRC las is wel waar. Dat mensen het idee hebben dat deze overheid niet met hun bezig is als Asscher het nodig vindt RTL te feliciteren met hun roetveegpieten en als Bussemaker een genderneutraal toilet op haar ministerie opent, terwijl de onderklasse zelf het gevoel heeft dat ze aan het creperen zijn en geen studie meer voor hun kinderen kunnen betalen. Het lijkt er dan op dat de overheid heel andere prioriteiten heeft, prioriteiten waar deze mensen zich totaal niet in kunnen vinden.

De overheid is een club politici die al jaren in hun eigen echokamer zitten en op basis daarvan beleid maken. Dat beleid is gewoon niet meer in sync met wat een deel van de bevolking wil. Natuurlijk wil de helft nog wel vooruit, maar die helft die al zo overdadig bediend is in de afgelopen decennia wat betreft sociaal-progressief beleid en gelijkheid zou nu even pas op de plaats moeten maken. Geen afbraak van rechten, maar een shift in focus naar de behoeften van onopgeleide mensen die evenveel recht hebben op het vervullen van hun wensen als jij en ik. Daar moet wat druk van de ketel, daarna kunnen we verenigd weer vooruit.

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 04:50 schreef Puntenjager het volgende:

[..]

Donders, wat een goeie post!

Waar de schoen wat mij betreft toch wel een beetje wringt is het feit dat de lagere sociale klasse vaak domweg een stuk minder kennis en denkkracht heeft.

Dat is op zich geen probleem, ware het niet dat veel lager opgeleiden het niet zo'n punt vinden om feitelijke onjuistheden en volstrekt incorrecte causaliteit te volgen.

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 08:47 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Ja, die onfeitelijkheid is best wel stuitend. Hun eigen gevoel is leidend, en feiten die dat tegenspreken worden gewoon terzijde geschoven.

Ik denk ook niet dat we die leugens op hun beloop moeten laten. De onderkant van de samenleving meer horen betekent niet dat je het OK moet vinden dat er absolute onjuistheden worden verkondigd, of dat je ze laat wegkomen met buitenlanders "vieze apen" te noemen omdat ze zelf denken die uitlaatklep nodig te hebben. Het komt denk ik vooral omdat ze zich niet gerepresenteerd voelen.

De overheid moet weer vóór de mensen gaan werken. Als hoeders, niet als betweters. Dat is heel erg lastig, maar wat ik in de NRC las is wel waar. Dat mensen het idee hebben dat deze overheid niet met hun bezig is als Asscher het nodig vindt RTL te feliciteren met hun roetveegpieten en als Bussemaker een genderneutraal toilet op haar ministerie opent, terwijl de onderklasse zelf het gevoel heeft dat ze aan het creperen zijn en geen studie meer voor hun kinderen kunnen betalen. Het lijkt er dan op dat de overheid heel andere prioriteiten heeft, prioriteiten waar deze mensen zich totaal niet in kunnen vinden.

De overheid is een club politici die al jaren in hun eigen echokamer zitten en op basis daarvan beleid maken. Dat beleid is gewoon niet meer in sync met wat een deel van de bevolking wil. Natuurlijk wil de helft nog wel vooruit, maar die helft die al zo overdadig bediend is in de afgelopen decennia wat betreft sociaal-progressief beleid en gelijkheid zou nu even pas op de plaats moeten maken. Geen afbraak van rechten, maar een shift in focus naar de behoeften van onopgeleide mensen die evenveel recht hebben op het vervullen van hun wensen als jij en ik. Daar moet wat druk van de ketel, daarna kunnen we verenigd weer vooruit.

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 10:14 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Kun je die NRC artikelen posten?

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 10:40 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Was één artikel:

https://www.nrc.nl/nieuws(...)tie-5244679-a1531505

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 09:56 schreef michaelmoore het volgende:

[..]

juist mijn waarde

jij zal wel een topfunctie hebben denk ik, en hebt geen basisinkomen nodig

jij staat ver boven het plebs

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 09:56 schreef michaelmoore het volgende:

[..]

juist mijn waarde

jij zal wel een topfunctie hebben denk ik, en hebt geen basisinkomen nodig

ji staat ver boven het plebs