triest maar diep respect voor deze man
12-12-2016
Jongetje sterft in armen van KerstmanKNOXVILLE - Kerstman-imitator Eric Schmitt-Matzen heeft normaalgesproken een brede glimlach op zijn gezicht, als hij na een optreden weer huiswaarts keert. Maar een emotioneel bezoek aan een terminaal jongetje van vijf jaar, viel hem zo zwaar, dat hij op het punt stond zijn kostuum voorgoed in de kast te hangen. „Ik heb de hele terugweg gehuild.”
Toen een zuster hem een aantal weken geleden vroeg om snel naar het ziekenhuis te komen om een ziek jongetje te bezoeken, zei hij: „Laat me snel even mijn outfit aantrekken”.
Hij had bijna geen tijd om zich om te kleden, maar Eric doet met zijn lange, witte baard, guitige lach, rode wangetjes en zijn vriendelijke ogen al erg denken aan de Kerstman. Binnen een kwartier kwam Eric aan bij het ziekenhuis, om de laatste wens van een vijfjarig jongetje uit te laten komen. Hij wilde nog één keer de Kerstman zien.
’Anders stort ik in’
Aan USAtoday.com vertelt hij: „De zuster had snel een cadeautje gekocht en wilde dat ik die zou geven aan het zieke jongetje. Toen ik in de kamer kwam, zei ik tegen iedereen: ’Als je het niet aankan, ga dan liever weg. Als jullie gaan huilen, stort ik ook in en dan kan ik mijn werk niet doen.’” Iedereen liep naar de gang en keek door de ramen naar het trieste tafereel.
„Dat jochie zag er heel zwak uit, alsof hij elk moment in slaap kon vallen. Ik ging naast hem zitten en zei: ’Ze zeggen dat je Kerstmis gaat missen, dit jaar. Dat kan niet, hoor! Weet je waarom? Jij bent één van mijn elfjes!’ Hij keek op en vroeg me of dat echt waar was. Ik zei: ’Natuurlijk.’ En ik gaf hem zijn cadeau.”
Advertentie
Het jongetje wilde graag weten of Eric hem kon vertellen over de hemel en of hij daar wel terecht zou komen. Hij zei dat het ventje gewoon moest zeggen dat hij een elf van de Kerstman was en dat hij dan zeker zou worden toegelaten.
’Dikke knuffel’
„Hij gaf me een dikke knuffel en vroeg me of ik hem kon helpen. Ik nam hem in mijn armen en voor hij nog iets kon zeggen, stierf hij. Ik heb hem nog even vastgehouden, tot ook voor de ouders duidelijk was dat hij zijn laatste adem had uitgeblazen. Ik gaf de moeder haar zoon en ben vertrokken.”
Eric was zo verdrietig, dat hij eigenlijk nooit meer zijn Kerstman-outfit aan wilde doen. De hele terugweg huilde hij, zo erg dat het zijn zicht belemmerde. Pas na twee weken kon hij weer aan iets anders denken dan dat arme mannetje, dat in zijn armen was gestorven.
Maar hij raapte zichzelf bij elkaar en deed nog een show. „Toen ik al die lachende kinderen zag, voelde het weer goed. Ik realiseerde me dat deze rol bij mij hoort. Voor hen en voor mij.”
(Telegraaf)