Twee weken geleden ontving ik van
MaJo Sinterklaas een cd met een interessante verzameling liedjes. Samen met baby MTF heb ik al veelvuldig plezier beleeft aan deze cd. Al bij de eerste klanken van het eerste nummer verschijnt er bij baby MTF een glimlach van oor tot oor. Ik ben ervan overtuigd dat zijn eerste woordjes binnenkort “Look Out Dog, Slow Down Train” zullen zijn. Al dansend en hossend zwieren we door de woonkamer. Ruim 10 jaar geleden zag ik ze voor de eerste keer live op een plaatselijk bluesfestival ergens in België. Daarna nog diverse malen meer op even zoveel podia. Hun uptempo nummers zoals het openingsnummer van deze cd zorgen voor een glimlach op het gezicht van elke concertbezoeker. Na de vrolijkheid van The Hackensaw Boys komt de cd tot rust met een klassieker van Harry McClintock. Baby MTF – die overigens nog steeds niet kan praten – roept direct “O Brother Where Art Thou!”. Ik knik instemmend. Deze authentieke cowboy heeft nog wel wat meer bekende en minder bekende nummers op zijn repertoire staan, maar zijn naam zal altijd verbonden zijn met dit nummer.
Dan zie ik baby MTF ineens vlug in hoekje kruipen. Ik stel hem gerust en vertel hem dat we hier te maken hebben met de onheilspellende stem en muziek van David Eugene Edwards aka 16 Horsepower. Baby MTF kijkt desondanks angstig uit zijn ogen, maar wordt op de een of andere manier wel gegrepen door deze banjo spelende songwriter. Wederom een voor mij bekend nummer, maar dat mag de pret van mij en baby MTF zeker niet drukken. Bij het volgende nummer herkent baby MTF weer een link naar “O Brother Where Art Thou”. Dit blijkt echter niet helemaal te kloppen. De bluesmuzikant Tommy Johnson in de film blijkt geïnspireerd te zijn om een bestaande blueszanger met dezelfde naam die volgens de overlevering zijn ziel aan de duivel had verkocht in ruil voor zijn gitaarspel. Robert Johnson – geen familie – schreef hier de fameuze song “Crossroads Blues” over. Baby MTF kijkt mij gapend aan. “Minder geleuter, meer muziek!” kraait hij. We zijn inmiddels bij al bij het vijfde nummer van de cd aanbeland. Baby MTF kijkt mij aan en knikt instemmend. Ja, dit nummer komt ook uit die film. We zeggen even niks meer en luisteren naar de prachtige zoetgevooisde stemmen van Alison Krauss en Gillian Welch.
Bij nummer zes kijken baby MTF en ik elkaar vragend aan. Een blik op de cd-hoes leert ons dat wij luisteren naar “Disco” van Wooden Soldiers. Een snelle Google-zoekopdracht vertelt ons dat we hier te maken hebben met een Utrechtse formatie. Een fijne mix van indiepop en rammelpop. Baby MTF oppert al dat hij van zijn zakgeld een EP van dit sympathieke bandje gaat kopen. Subtiel herinner ik hem aan het feit dat hij nog geen zakgeld ontvangt. Even subtiel zinspeelt hij weer op het feit dat ik die EP dan maar moet aanschaffen. Inmiddels is het volgende nummer alweer begonnen. Broer en zus White aka The White Stripes met het nummer met de spannende titel “I Fought Piranhas”. Niet iets wat baby MTF en ik veel luisteren, maar desalniettemin geen verkeerde muziek. Na de hedendaagse rock duiken we weer terug naar de prewar blues van niemand minder dan Blind Willie Johnson. “John the Revelator” opgenomen tijdens zijn vijfde en laatste opnamesessie voor Columbia Records op 20 april 1939. Johnson wordt hier bijgestaan op gitaar en back-up vocalen door Willie B. Harris. Zowel baby MTF als ikzelf vinden dit prachtige muziek. Enorm puur en oprecht.
Wederom slingert de cd ons van het ene decennium naar het andere. Met nummer 9 brengen Jeff Tweedy en zijn mannen ons weer terug naar de jaren ’90. Op de ene of andere manier is de schijnbare genialiteit van Wilco aan mij altijd voorbij gegaan. Zeker geen slechte muziek, maar ik luister liever naar de andere helft van Uncle Tupelo, Jay Farrar’s Son Volt. Baby MTF kijkt mij fronsend aan terwijl ik dit typ. Volgens hem ik wat gemist in mijn (muzikale) opvoeding. Enfin, snel verder met het volgende nummer. Om de een of andere reden laat ik de platen van Calexico altijd links liggen. Maar dit nummer, “The News About Williams”, maakt mij erg nieuwsgierig naar hun andere werk. Echt een prachtig, bijna desolaat nummer. Bedankt
MaJo Sinterklaas dat je me hernieuwd kennis hebt laten maken met dit duo. Baby MTF mompelt zachtjes op de achtergrond dat hij mij dat ook al meerdere keren heeft proberen te vertellen. Beter een keer teveel dan te weinig zullen we maar denken. Veel tijd om er over na te denken is er niet want het volgende nummer staat inmiddels alweer op het punt van beginnen. Wederom iets wat ik ook in mijn eigen platenkast heb staan. Vuige hedendaagse rock ’n roll uit San Francisco van de BRMC. De band weet op dit album (“Howl”) stijlen als blues, country en gospel weet te verwerken in hun stevige rocksound. Voor mij destijds de reden om dit album aan te schaffen (en daarna in de kast te laten verstoffen…).
Inmiddels zijn we alweer bijna bij het laatste kwartet van de cd aanbeland. Opeens slaat de sfeer 180 graden om en zitten we midden in de wondere wereld van Dr. John. Ademloos luisteren baby MTF en ik naar de bezwerende melodieën van zijn “Danse Kalinda Ba Doom”. Een prachtige mix van voodoo-ritmes en bluesmuziek. Typisch zo’n artiest die je wel van naam en faam kent, maar waar je eigenlijk nooit een plaat van opzet. Wederom een leuke ontdekking. Dank
MaJo Sinterklaas! Opeens kijkt baby MTF weer angstig uit zijn ogen. Wederom David Eugene Edwards. Nu in zijn gedaante als Wovenhand. Heilspellend zullen we het maar noemen aangezien Edwards een praktiserend christen is wat ook duidelijk hoorbaar is in zijn teksten. Baby MTF krijgt er in ieder geval de kriebels van! Dat krijgt hij overigens ook van de baarden van de mannen van ZZ Top. Wat een lekker laidback nummer! Niet de muziek die ik verwachtte bij ZZ Top. Al groovend naderen baby MTF en ik inmiddels het einde van de cd.
Baby MTF dommelt weg in zijn babyzitje maar springt omhoog bij de naam Blur. “Song 2!” krijst hij. Helaas moet ik hem teleurstellen. Eerlijk gezegd ken ik de Britse band ook alleen maar van dat nummer (FIFA: Road to World Cup 98!). Net zoals bij ZZ Top leer ik hier een heel andere kant van de band kennen. Een van de (vele) redenen om jaarlijks met dit leuke initiatief mee te doen. Helaas zijn we inmiddels aan het laatste nummer van deze cd beland. Ik gok dat we hier te maken hebben met een favoriet van
MaJo Sinterklaas. Sowieso een favoriet van veel indiekids. En ook weer een bandje dat ik vaker moet gaan beluisteren. Zodra de laatste klanken van “Antichrist Television Blues” hebben geklonken kijken baby MTF en ik elkaar aan met een brede lach op onze gezichten. We hebben beide met veel plezier vele malen geluisterd naar deze mix cd van
MaJo Sinterklaas! Hopelijk heeft
MaJo Sinterklaas net zoveel plezier gehad met het maken ervan!
SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Op woensdag 27 december 2012 schreef
robdriessen het volgende:
Als Leo Blokhuis ooit onder een auto terecht komt en gaat hemelen, wil ik MyTiredFeet als nieuwe nationale muziekprofessor.