Het peutertopic (2-4 jaar) deel 198

Janet Lansbury haar tips vind ik ook echt heel fijn.
voor je middag.

Hier ook soms heel dwingend. En ook vaak een grote mond (op het brutale af)
De ene keer kan ik er beter mee omgaan dan de andere keer

Franny,

Hier trouwens een fase dat ze het liefst weer baby wil zijn en ineens dingen niet meer kan (schoenen aantrekken, zelf eten)
Ook vanmiddag in het park. Ze ging op de grond zitten en kon niet meer opstaan. Ik heb een eindje verder gewacht totdat ze zelf opstond. Huilend stortte ze in mijn armen.
Maar ik vind het moeilijk om te bepalen wat nu wijsheid is. Meegaan of haar eraan herinneren dat ze die dingen echt zelf kan doen

Dat heeft I ook Omen. Dan is ze een baby, gaat ze kruipen of moet ze opgetild worden en kan ze alleen dada zeggen. Het is soms lachwekkend, soms irritant, maar ik laat het wel zo. Er zit volgens mij een besef achter van dat ze groter worden en steeds meer kunnen. En dat is best eng allemaal.

Bedankt voor de tip, kwak, van die website. Ga ik eens lezen.

Ik vertel mezelf soms maar even dar ze nog steeds maar 3,5 is. En dan omarm ik de momentjes dat ze niet alles zelf hoeft te kunnen.

Ik leer haar immers ook dat je hulp mag vragen als iets niet lukt. Dus helemaal fijn als ze dat doet, in plaats van perse alles zelf te willen doen.

Ow is ook heel erg van het niet kunnen en "baby" spelen.
Hij zei alleen ooit tegen mij: Js kan het ook niet. Dus ik snap hem nu en doe best veel voor hem. Ik weet dat hij het namelijk wel zelf kan

Herkenbaar hoor Kwak, Js is precies zo.
Als papa er ook is, dan doe ik alles verkeerd. Maar zonder papa ben ik de beste Alleen Ow is nu juist meer op mij gericht en dat maakt het hier gemakkelijker. En ik had dit bij Ow ook en dat werd op een gegeven moment ook minder

Ga het artikel ook eens lezen

Genoeg over mij, hoe gaat t met mij?

Exode, dat huis

Wat een leuke/handige website Kwak!

Ik heb over peuters ooit een boek gelezen, "The happiest toddler on the block". Dat boek heeft me toen met L echt door peuterbuien heen geholpen. Met heel simpele dingen die eigenlijk common sense zijn, maar waar ik destijds toch nog niet bij stil had gestaan.

Ik ben even weinig aanwezig hier want ik werk momenteel zo'n 60 uur per week en daarnaast heb ik zondagmorgen om 2:16 uur één van de meest mooie momenten van mijn leven meegemaakt. De geboorte van mijn nichtje L.ynn. Ik mocht haar aanpakken toen ze geboren werd. Het was zo'n prachtbevalling. Het duurde maar 1.5 uur in totaal, maar het was zo ontspannen en sereen en mooi. Bizar wel om het van de andere kant mee te maken, maar zó bijzonder.
En na de bevalling heb ik toen mijn zusje en zwager even gingen slapen 4 uur met verse baby op me gelegen.

Wat mooi Nikki! En wat een heftige werkweken zeg!

Wat mooi dat je je nichtje mocht aanpakken Nikki. Let je wel op jezelf met zulke werkweken?

Dank voor jullie inzichten Franny en LB.

Nikki, wat werk jij veel.
En de geboorte van je nichtje mee mogen maken.

Wat ontzettend tof en bijzonder nikki

Ik praat even minder mee omdat mijn peuter echt knalhard aan het peuteren is. Ik hoor de hele dag alleen maar gebrul en gejank, wat ik ook doe. Er is werkelijk niets wat madam kan pleasen en ik vind het dus ook even wat minder gezellig allemaal

sterkte sq. wellicht voelt ze toch je zwangerschap aan en uit zich dat zo. niet leuk in ieder geval.

Wauw, wat ontzettend mooi en bijzonder Nikki

Peuterbuien.. Tussen 2 en bijna 3 jaar was hier 1 hele grote peuterbui . Wat we ook deden, niks was goed. Het hielp idd om te realiseren dat hij pas <leeftijd> was en 'alsjeblieft laat dit een fase zijn'. Nu is alles wat rustiger. Hij kan zich wat beter uiten en we snappen elkaar weer wat meer .
Motto van het verhaal: Er is hoop .

Ach, zo te lezen is het gedeelde smart

quote:

Op woensdag 2 november 2016 08:34 schreef Stormqueen het volgende:
Ach, zo te lezen is het gedeelde smart

Wanneer begint je verlof? Mama veel thuis vond mijn peuter echt heerlijk. En omdat ik niet veel meer kon vaak lekker samen tv kijken, boekjes lezen of in bad. Heel gezellig

Ik kwam gisteren thuis en het eerste wat meneer me vertelde was dat ie zn zusje pijn had gedaan Het praten gaat steeds beter en ik vind het zo gezellig. Kleine kletsmajoor

Wow Nikki, dat is gaaf! Gaat alles goed?

Oh Nikki wat moet dat bijzonder zijn geweest! En wat tof dat jij haar aan mocht pakken.

Ha, meer peuterbuien hier. Het is hier ook wat begonnen, merk ik. Een klein broertje erbij is natuurlijk ook een uitdaging. We proberen haar zoveel mogelijk 1-1 aandacht te geven en S wat te "negeren", en dat vindt ze fijn, maar dat kunnen we natuurlijk niet altijd timen. Zo lag ik met haar in ons bed gisteren om even te slapen, maar S moest echt drinken. Dus baby piepte en man vroeg of ie boven kon komen. Toen kroop ze bijna in me en sloeg har armen heel hard om mij heen. Niet makkelijk, om je moeke te delen.
Maar ze is gisteren na een bui van een half uur op mij in slaap gevallen. Ze zijn ook nog maar zo klein. Ze weten veel, kunnen veel, maar kunnen het zelf allemaal niet bijbenen.

SQ, wij hadden tijdens mijn zw-schap dat de buien begonnen. Goede timing, zo tegelijk met dat ik zo gereduceerd was. Maar ik denk dat het misschien daardoor ook getriggered werd. Ik kon er immers niet voor haar zijn zoals voorheen. Arme ding snapte er niks van

Wat mooi Nikki, gefeliciteerd met de geboorte van jullie nichtje

Peuterbuien... sja M heeft er nu niet heel veel last meer van, maar we moeten het niet proberen om af te wijken van zijn originele plan want dan hebben we de poppen aan het dansen. En dat kan dan heel lang duren...

Het kan gaan om het indrukken van een knopje (wat ik dan kan begrijpen en makkelijk kan oplossen) tot iemand die in de verkeerde volgorde z'n bord leeg eet (kan ik iets minder goed begrijpen en oplossen).

Wat mij het meeste bijbleef van wat ik gisteren las is het onderscheid maken tussen gedrag en emotie. Gedrag kun je begrenzen, emotie mag er zijn. Proberen te sussen, afleiden of troosten werkt ook niet, zelfs praten kan al teveel zijn.

Ik vond het gisteren ook niet gezellig dat Melle de hele bokking middag gegild heeft, en vanmorgen begon het meteen weer bij jas en schoenen, maar het is idd sneller over als ik hem laat gaan en als hij kalm is heel rustig zeg "ja jij wilde heel graag nog tv kijken he, je vond het zo jammer dat hij uitging! Toen was je heel boos geworden."

De dingen die moeten gebeuren doen we gewoon hoor, dan maar gillend schoenen aantrekken. Het helpt wel iets dat ik nu vaak meer aankondig, en als hij iets wil wat niet kan (zonder schoenen naar de opvang) wel een keuze bied (zelf aantrekken of papa aantrekken / schoenen of laarzen aan / op de mat aandoen of op de bank).

[ Bericht 97% gewijzigd door kwakz0r op 02-11-2016 09:34:18 ]

Dat benoemen van de emoties probeer ik ook altijd te doen. En inderdaad, dingen die moeten die moeten.

Wat hier ook helpt is dan zelf de tv uit laten doen. "Maxim, we moeten weg. Doe nu de tv maar even uit dan kan je daarna je schoenen aandoen."

Als ik dan bijv zonder na te denken de tv uitdoe en zeg dat we weggaan dan hebben we drama. Dan moet ik weer de tv aandoen, kan hij 't uitdoen en is de drama over. Mocht het een situatie zijn die niet op die manier te herstellen valt dan blijft het dus drama.

Jup, hier was het gebroken koekje gisteren ook echt teh dramaz....

Wow wat bijzonder om er bij te zijn Nikki! Klinkt heftig werkweken van 60 uur...
SQ, pfff leuk die peuterbuien.

Ik ga zo maar eens naar de fietsendealer, ik mis mijn fietstassen op mijn fiets nu B achterop zit. Kijken wat voor oplossingen ze allemaal hebben. (online al gekeken maar veel lijkt gewoon niet te kunnen op onze fiets)

Ja een paar dingen doe ik nu automatisch maar heb ik wel moeten leren. Bijvoorbeeld als we gaan eten en E kijkt nog tv.

"E, het eten is klaar, ik ga aan tafel want het is etenstijd. Zet jij het filmpje uit?"

Kind zet tv uit en komt aan tafel, want het is immers etenstijd. En daarna is het bedtijd

Als ík de tv uitzet (ook na aankondigen) is de wereld te klein en is ze oprecht heel verdrietig!

Mijn kind vaart echt wel bij wetmatigheden

Gisteravond deed I ook nog iets moois. Ik wilde haar iets uitleggen over waarom iets wat mij betreft moest gebeuren, maar ze had al door dat dit voor haar niet gunstig was en dus keek ze van me weg en ging ze een liedje zingen. Echt 'lalalalala ik doe net alsof ik mijn moeder niet hoor'. Dus ik probeerde haar aandacht te trekken, maar gewoon stoïcijns doorgaan. Grrrr.

Oh en Nikki, wat gaaf! Gefeliciteerd! Klinkt als een erg goede bevalling zeg. Alles goed met je eigen gezin?

Oh Franny, herkenbaar. Ik ga wel eens op ooghoogte zitten. Wil ze het niet horen dan kijkt ze gewoon niet. Of ze doet haar handen voor haar oren.

En Kwak, dat onderscheid maak ik ook inderdaad. Ik merk in mijn omgeving dat die twee dingen wel eens verward worden.
Wat voor mij een echte leerpunt is, is om zelf rustig te blijven. Vooral bij buien waarvan ik de reden niet zie

quote:

Op dinsdag 1 november 2016 13:47 schreef Phaidra het volgende:
Dat claimgedrag herken ik ook. Bij alles was het "MAMA MOET HET DOEN". Ik werd er helemaal gek van. Ik heb ook regelmatig gezegd: Mama kan niet alles alleen doen. Je hebt ook een papa en die kan je ook erg goed helpen. Ik voelde me ook zo rot tegenover mijn vriend. Hij was er echt verdrietig over. Het claimgedrag werd wel beter als we alles heel voorspelbaar maakten. We wisselen elkaar heel strikt af met de kinderen naar bed brengen, bijvoorbeeld. Ene dag doe ik I, en dan zit ik met het avondeten naast A. En de volgende dag andersom. Het geeft I. houvast en gek genoeg was dat voldoende.

Naar school gaan heeft zeker geholpen. Hij werd daardoor binnen 2 weken een heel ander kind. Inmiddels gaat hij volle bak naar school en BSO (en vrijdag aan het eind van de middag zwemles) en merk ik dat hij weer te vermoeid is om thuis nog zichzelf 'in balans' te houden. Dus zijn ook de discussies en drama's teruggekeerd. Vanmorgen nog was hij heel boos omdat hij niet zelf zijn kamerdeur wilde openmaken en ik dat niet op afroep voor hem wilde doen. Echt hoor, soms maakt hij het zichzelf zo moeilijk .

Oh, ik herken dit zo Ook wat jij schrijft Franny. Ik had vorige week drama omdat M me had gevraagd mee te gaan naar de badkamer omdat hij bang was. Prima. Vervolgens was hij klaar met plassen en gaat hij lopen geinen, dus ik ging weer terug naar bed (het was vroeg ) Dra-ma, want hij moest nog handen wassen en was zo bang. Hij kon mij zien, ik was met hem praten maar hij doet het gewoon _niet_ omdat hij besloten heeft het niet te willen. Na 5 minuten gegil vanuit de badkamer (volkomen onlogisch ook, hij had al vier keer bij me kunnen zijn als hij zijn handen onder de kraan had gestoken), loop ik dan mopperig naar hem toe om de kraan aan te doen. Maar eigenlijk is hij daar dan uiteindelijk ook niet tevreden mee omdat ik geïrriteerd ben.

Tl;dr: hoe harder ik duw, hoe harder er terug geduwd wordt en hoe meer gespannen of haastig ik ben, hoe harder ik ga duwen. Ik heb het idee dat we inmiddels over de ergste piek heen zijn, maar het blijft karakter en het gaat niet veranderen ook. Ik probeer heel erg mijn cool te bewaren en hem op niet-dwingende wijze dingen te vragen. Tegen iedere aanvaring die hij als onterecht (of onvoorspelbaar?) ervaart gaat hij in het verweer. En niet van alles een punt maken. Grenzen stellen om het grenzen stellen werkt per definitie niet. En hij snapt heus wel dat dit niet sociaal-wenselijk is want hij doet eigenlijk alleen bij mij zo, dus hij weet donders goed dat "hij niet altijd zijn zin kan krijgen in het leven". Langzamerhand komt er ook wel wat ruimte voor reflectie. Als ik dan achteraf bespreek waarom ik niet naar de badkamer kwam en dat hij eigenlijk niet heel rationeel was (zelfs voor een kleuter ) dan snapt hij dat achteraf ook wel. En ik probeer hem uit te leggen dat hij zelf heel duidelijke verwachtingen heeft en dat hij het fijn vindt als men (ik) daaraan voldoet, maar dat hij dan ook moet accepteren dat mensen van hem verwachtingen hebben. Hij is dan achteraf gezien erg voor rede vatbaar.