quote:

Op donderdag 22 januari 2009 14:47 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik zag in het krantje van de creche een estafette staan waarin 1 ouder een aantal vragen krijgt voorgeschoteld en deze kan dan de estafette door spelen aan een andere ouder, een die je zelf kiest.

Het leek mij een leuk idee om hier op FOK ook zo een estafette te beginnen.

Vertel iets over je zelf,
wie je bent,
waar je (ongeveer) vandaan komt,
wat je zoal doet in het dagelijkse leven,
wat zijn je hobbies,
je grootste passies,
welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel,
welke film is je-van-het,
voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken,
wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc)
etc etc

en last but not least, stel een (persoonlijke) vraag aan de volgende van de estafette.

SPOILER

_Bar_
_Ingrid_
_NIKKI_
amaranta
appelsap
Asyniur
AwayTL
Basboussa
Bass-Miss
Becky27
Beessie-Jen
Belana
bix
Bla_Bla_Bla
Brighteyes
Butterflower
cattie
chan
Chanty
Chell
Crumpette
Cwen
Cygne
danic
DaviniaHR
debuurvrouw
DevilsAndDust
Diaan73
Digger
DJMO
draculletje
droomvrouwtje
Elamanilo
Estrys
ET
evenstar
Faja-lobi
Ferrari_rood
Five_Horizons
Flower-Ti-Amo
flugeltje
freecell
Fruppel
Fuente
gewoonmezelf87
gr8w8
Grijs
Guuzewuus
Hilzillah
Huup
Icicle
Igraine
Incantrix
Innepin
Ireth
jeetjejom
Jelief
jessie
Jojogirl
Joshua.
JufMariska
just me
Juup©
k_i_m
Kersjes
kleurdoos (dakota)
knorretje
KP
Kwakz0r
Kyara
L-E
LadyBlack
Leonieke
Lijnloos
Lily
Linda2205
Lishe
livelink
Loena-tik-
Lois
Loj
LovelyLady
Luchtbel
m@x
Macka
Madelieve
Maffemuts
MaJo
Malteser
Maneki.neko
Marie
Marlinde
McLaura
mefke79
Memmel
MeNicole
mijsje
Miss_Sly
Moonah
Moussy
Mrien
oeke
Omentielvo
Orea
Owlet
Oxymoron
p_iglet
Pandora73
phluphy
pinquit
PM-girl
Poppejans
Pvoesss
Radyhyn
Raissa
Razztwizzle
Reinhilde
relain
Rewimo
Rockabella
Roomsnoes
Rottdog
-sabine-
Saffier
seilram
shmoopy
Sjak
Sjeen
Slaapmeisje
snoopy
soempie
sologratia
sonnetje85
Sorbootje
Sparkling
Spuuglokje
Ssserpente
Stormqueen
Stout
Sugar
Swets
Tan
Tazz
Tessie
Texelonia
The_Tankgirl
Ticootje
Troel
twentemeisje
Vicky
Vivi
Vlindur
XcUZ_Me
Ymme
Ynske
Yvonne
Zweefvliegje

quote:

Op zaterdag 29 oktober 2016 08:37 schreef Cassandra87 het volgende:
Nieuwe ronde nieuwe kansen

quote:

Op zondag 20 november 2016 16:55 schreef Cassandra87 het volgende:
Ik ben aan het schrijven maar het is lastiger dan ik dacht. Komt eraan..

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 21:16 schreef Bloesem. het volgende:
Sillie stond toen ook op het lijstje met gegadigden en is nog niet geweest, geloof ik

quote:

Op maandag 13 februari 2017 06:38 schreef silliegirl het volgende:

[..]

Oh! Ik had deze post nog niet gezien. Ik ben inderdaad nog niet geweest..

quote:

Op woensdag 15 februari 2017 08:27 schreef Cassandra87 het volgende:
Mijn brace is deze week af gegaan en ik kan nu langzaamaan weer een beetje normaal typen. Ik wil voor dit weekend mijn verhaal online gooien als er nog interesse in is maar blijkbaar is mijn beurt al vergeven mijn excuses dat het zo lang duurde, ik hikte er ontzettend tegen aan omdat ik behoorlijk wat heb weggestopt dat nu naar boven kwam. En vervolgens brak ik mijn arm. Dat doe ik ook niet expres. Als er verder geen interesse meer is mag ik dan zelf het stokje doorgeven?

quote:

Op woensdag 15 februari 2017 08:27 schreef Cassandra87 het volgende:
Mijn brace is deze week af gegaan en ik kan nu langzaamaan weer een beetje normaal typen. Ik wil voor dit weekend mijn verhaal online gooien als er nog interesse in is maar blijkbaar is mijn beurt al vergeven mijn excuses dat het zo lang duurde, ik hikte er ontzettend tegen aan omdat ik behoorlijk wat heb weggestopt dat nu naar boven kwam. En vervolgens brak ik mijn arm. Dat doe ik ook niet expres. Als er verder geen interesse meer is mag ik dan zelf het stokje doorgeven?

quote:

Op woensdag 15 februari 2017 08:33 schreef Aerenia het volgende:

[..]

Joh Cassandra, volgens mij is je beurt helemaal niet vergeven. Ze werden gewoon ongeduldig en door Sillie ook te vragen hebben ze nu 2 verhalen in het vooruitzicht. Ik ben in ieder geval erg benieuwd naar je verhaal. Doe rustig aan he! Niets forceren!

Hoop dat het snel beter gaat met je arm! En dat alles okee is jullie.

quote:

Op woensdag 15 februari 2017 08:27 schreef Cassandra87 het volgende:
Mijn brace is deze week af gegaan en ik kan nu langzaamaan weer een beetje normaal typen. Ik wil voor dit weekend mijn verhaal online gooien als er nog interesse in is maar blijkbaar is mijn beurt al vergeven mijn excuses dat het zo lang duurde, ik hikte er ontzettend tegen aan omdat ik behoorlijk wat heb weggestopt dat nu naar boven kwam. En vervolgens brak ik mijn arm. Dat doe ik ook niet expres. Als er verder geen interesse meer is mag ik dan zelf het stokje doorgeven?

quote:

Op woensdag 15 februari 2017 09:02 schreef trui het volgende:

[..]

Aangezien er geen interesse meer is? Er is in al die maanden herhaaldelijk naar gevraagd, dus daar ligt 't lijkt me niet aan. Ik dacht juist 'laten we dat meisje niet nog langer aan haar hoofd blijven zeuren, het wordt een beetje genant'. Maar fijn dat je alsnog je verhaal wil doen!

quote:

Op woensdag 15 februari 2017 09:50 schreef Cassandra87 het volgende:
Tegelijk sq, K zag nu pas de tijden vandaar dat ik mijn post al had aangepast ik kreeg dat gevoel bij een ander berichtje maar maakt niet uit. Ik vind het helemaal prima in meerdere verhalen te lezen en ga zelf op mijn gemakje schrijven

SPOILER

Ik ben stiekem wel een beetje jaloers op de Fokkers die ondanks alles een veilige thuishaven hebben. Inmiddels heb ik die zelf gecreeerd, maar dat was vroeger wel anders.
Ik ben in de zomer van 1987 geboren in het ziekenhuis van Purmerend. Inmiddels bestaat deze niet meer, op die plek staat nu een gemeentehuis. Wel toepasselijk, gezien mijn werk . Ik blijf 3 jaar en 9 maanden van de onverdeelde aandacht van mijn ouders genieten, en dan krijg ik in 1991 een klein zusje. Ik ben apetrots op haar, maar tegelijkertijd botst het steeds vaker tussen mijn moeder en mij. Ze is heel lief voor mijn zusje, maar ik kan niets goed doen. Een van mijn meest vroege jeugdherinneringen is dat ik ‘savonds een boekje lees en niet hoor dat mijn moeder van beneden roept dat ik het licht uit moet doen. Mijn moeder voed mij met de harde hand op, en ik loop nog dagenlang met blauwe plekken op mijn benen. (Veel jaren later zal ik te horen krijgen van mijn tante dat mijn moeder ook met de harde hand is opgevoed door haar vader en waarschijnlijk niet beter wist.)

Van mijn vader heb ik alleen leuke herinneringen op die leeftijd. Hij leest mij altijd voor, neemt ons mee naar het dorp, we puzzelen samen. Later zal ik begrijpen dat hij vooral aan het werk of aan het studeren was, dat heb ik niet zo meegekregen als kind. Mijn opa en oma wonen 4 huizen verderop en ik breng mijn jeugd vooral bij hun door. Daar is het leuk, gezellig, en omdat mijn ouders door de weeks vooral aan het werk zijn groeit dat zo. Bij mijn opa en oma gedraag ik mij voorbeeldig, want als ik niet luister dreigen ze me terug te sturen naar mijn moeder. Het duurt niet lang of bij opa en oma wordt mijn veilige thuishaven. Als ik wakker word met een nachtmerrie, groeikramp, ziek ben of heimwee heb wil ik naar opa en oma. En dat gebeurt ook.

Op mijn 8e verhuizen we naar Almere. Ik word, samen met mijn zusje, om 6 uur ‘sochtends naar de voorschoolse opvang gebracht, waar we na schooltijd blijven tot 19.00 in de avond. Al gauw is daar geen land met mij te bezeilen. Ik heb het daar niet naar mijn zin, verzet mij tegen de leidsters, heb een grote mond. Nog voor ik 9 jaar oud ben besluiten mijn ouders dat ik alleen thuis mag blijven en zelf naar school mag gaan. Behalve op de woensdag, dan komen mijn opa en oma van moeders kant vanuit Drachten naar Almere toe om op mij te passen.
Over mijn jeugd, met name de band tussen mij en mijn moeder, zal ik kort zijn. Mijn vader is nog steeds weinig thuis, en als hij thuis is ben ik doodsbang voor hem. Na ruzies roep ik wat ik wilde zeggen (en dat is echt niet altijd vriendelijk) en vlucht daarna de badkamer in. Die kan tenminste op slot. Elke woordenwisseling met mijn moeder wordt besloten met de harde hand. De eerste jaren laat ik dat nog over mij heen komen, rond mijn 16e verzet ik mij. Het absolute dieptepunt komt als mijn moeder mij bedreigt met een mes, en ik roep dat ze dat dan maar moet gebruiken, dan zijn we van elkaar af. Ze zet uiteraard niet door, en ik loop weg van huis waar ik word opgevangen door de ouders van een vriendinnetje. Ik blijf 3 weken van huis weg en kom dan toch terug. Het is dan voor het eerst dat mijn vader hoort van de fysieke mishandelingen. Hij zegt dat áls ik de waarheid spreek, hij gaat scheiden. Omdat ik de scheiding niet op mijn geweten wil hebben geef ik aan dat dat niet hoeft. De rust keert eventjes terug.

Op school heb ik het naar mijn zin. Ik heb veel vriendjes en vriendinnetjes, word nooit gepest. Sterker nog, ik kan zelfs voorkomen dat klasgenoten gepest worden en vechtpartijtjes zijn ook stukken minder omdat ze op de afdeling doorhebben dat ik er tussen spring. Ik ben altijd verliefd, maar zodra het serieus word houd ik toch maar de boot af :’)
Ik ben verder best wel een laatbloeier wat dat betreft.
Van VWO-advies zak ik, vooral ook door mijn thuissituatie, naar het VMBO. Het derde jaar sta ik gemiddeld een 4. Als een zelfmoordpoging van een klasgenoot mij meer raakt dan ‘normaal’ beseft mijn mentrix dat er meer aan de hand is. Ze laten mij toch overgaan, ik mag door middel van projecten en werkstukken proberen mijn cijfers op te vijzelen. Na de zomervakantie, aan het begin van het 4e jaar, tref ik op de afdeling een jongen aan die nogal gepest wordt. Ik probeer toenadering te zoeken maar elke poging wordt begroet met ‘fuck een end op’. Maar als ik niet opgeef beseft hij dat hij mij kan vertrouwen en we raken bevriend. Vanwege zijn dyslexie leert hij minder makkelijk, maar hij is wel ontzettend slim. Onbewust helpen we elkaar, hij legt mij de leersstof uit en ik werk de stof op papier uit. Mijn cijfers schieten omhoog en ik sluit uiteindelijk het VMBO af met gemiddeld een 7. Door het jaar heen wordt de vriendschap steeds hechter en ik kan mijn ei over mijn thuissituatie kwijt. Tijdens het eindexamenfeest krijgt hij te horen dat het meisje dat hij leuk vond niets voor hem voelt, ik tref hem die avond ladderzat in de struiken aan en breng hem op de fiets thuis. Dat is de laatste keer dat ik hem sprak, sinds die avond ben ik hem nog eenmaal tegen gekomen en heeft hij geen woord gezegd, ik weet tot op de dag van vandaag nog niet waarom maar het heeft een flinke knauw achtergelaten.

Na dat schooljaar stroom ik door naar 4 HAVO. In de tussentijd ben ik parttime gaan werken op het gemeentehuis, afdeling Burgerzaken. Het werken bevalt mij wel, school iets minder. Omdat ik thuis weinig aan mijn huiswerk doe, zijn mijn cijfers te laag om over te gaan. Aangezien de regel is dat je maximaal 2 keer een zelfde jaar op een school mag doen, moet ik een andere school zoeken. Ik overweeg een MBO opleiding maar besluit al snel te gaan werken. Ik werk parttime bij Burgerzaken, en de V&D. McDonalds probeer ik even maar dat is niets voor mij.
Op het werk leer ik als ik 17 ben, een collega kennen die de postronde op dat moment toevallig loopt. Voor mij is het liefde op het eerste gezicht, en dat blijkt andersom ook zo te zijn; wanneer ik hem uitvraag bekent hij later alleen de postronde te hebben overgenomen omdat hij mij een paar weken terug eerder had gezien en mij beter wil leren kennen. Hij durfde alleen geen initiatief te nemen. Op dat moment ben ik nog spontaan qua persoonlijkheid, ik neem geen blad voor mijn mond en heb geen sociale angsten. We gaan uit, de avond duurt een eeuwigheid en we zijn vanaf dat moment onafscheidelijk.

Ik trek vrij snel bij hem in, hij is iets ouder en woont al enige tijd op zichzelf. We hebben het leuk, huisje boompje beestje. Maar hij is ook heel jaloers en bezitterig. Ik mag niet met een mannelijke collega een sigaretje roken, of richting het station lopen. Met zijn broertje heb ik een goede band en we delen een passie; voetbal. We gaan samen naar de wedstrijden van Ajax maar ook daarover krijg ik de wind van voren achteraf. Op mijn 20e krijg ik een longontsteking, oorontsteking en keelontsteking. De antibiotica die ik krijg reageer ik niet goed op, gecombineerd met het stoppen met roken zorgt dit ervoor dat ik van 50 kilo in een rap tempo naar 70 kilo ga. Als ik mij daar al niet onzeker genoeg voor voel, krijg ik regelmatig van mijn moeder te horen dat ik véél te dik ben, dat ze heeft gefaald als moeder omdat ze een dikke dochter heeft, en mijn toenmalige vriend doet er een schep bovenop want zo zie ik er echt niet uit.
Het commentaar van mijn volledige thuisfront zorgt ervoor dat ik niet langer zelfverzekerd en spontaan ben, maar dat ik mij steeds verder terug in mijn schulp trek en mij over bijna alles onzeker en ongemakkelijk voel. Iets waar ik nu tien jaar later nog steeds last van heb.

Op mijn 20e trek ik de stekker uit de relatie. Ik trek weer in bij mijn ouders, maar met de voorwaarde dat ik nooit maar dan ook nooit meer contact heb met mijn ex. Op dat moment ben ik nog niet klaar voor een definitieve breuk waarop ik het huis moet verlaten. Binnen no time ben ik weer terug bij mijn ex. Het voelt leeg, alsof er iets mis, en ik denk dat het mijn kinderwens is. Dus, jong en impulsief als we zijn, gaan we ervoor. We werken allebei op het stadhuis, hebben een goed inkomen, een huis, prima toch? Het resulteert in 3 miskramen en een hoop verdriet. Ondertussen pak ik een nieuwe hobby toe, fotografie, en ik ben vaak bij de concerten van Boris te vinden of bij gigs van de bandleden. Af en toe krijg ik een betaalde opdracht maar verder is het voor de lol en ervaring fotograferen, dikwijls op de gastenlijst en backstage mogen. Hele gave tijd, ik ben heel Nederland door geweest, heb veel mensen leren kennen, en kroop langzaamaan weer wat uit mijn schulp. Ik raakte bevriend met een van de bandleden, kreeg een betaalde opdracht bij het Michael Jackson tribute en werd gedwongen door hem om een praatje te maken met diverse muzikanten, Do, Leona, Waylon. Ik heb mij uiteindelijk verscholen achter de camera en bij de bandleden die ik ken maar het was wel een prachtige ervaring.

Thuis kreeg ik echter steeds vaker ruzie. Begon het met ‘Je bent nooit meer thuis en altijd op pad’ (iets wat ik kon begrijpen), eindigde het met ‘Ik heb liever dat je bij Sabrina Starke gaat informeren of ze daar nog een fotograaf kunnen gebruiken’. Het grootste verschil was het geslacht van de muzikanten en bandleden. De ruzies liepen vaak zo hoog op dat ik mij zelf niet meer herkende, ik was echt fel en achteraf schrok ik daar wel van. Toen mijn ex stopte met fulltime blowen en niet meer levenloos en lusteloos op de bank lag maar actief werd, dingen wilde ondernemen, mij hielp met het huishouden, kortom de ideale man, besefte ik dat ik dat niet meer wilde. Ik verbrak de relatie definitief.
Weer terug bij mijn ouders. Mijn slaapkamer was inmiddels vergeven, mijn zusje sliep hier, haar oude kamer is mijn moeders nieuwe werkkamer en ik mag op een campingbedje bij mijn zusje slapen. Mijn kleding en inboedel komt het huis niet in, die moet ik in de kofferbak van mijn auto laten.

Ik reageer op een nieuwbouwproject in Almere Poort en krijg een appartement toegewezen welke pas een jaar later af zal zijn. Ondertussen leer ik via Fok! Iemand kennen waar het redelijk mee klikt, en we spreken af. Hele leuke vent, goed verzorgd, knap, maar na de date voel ik er niets bij. Toch spreken we nog een keer af, en dat gaat al heel anders. Ook nu zijn we snel onafscheidelijk en trek ik bij hem in, in het prachtige Amsterdam nog wel
Omdat het een Fok!ker betreft en ik verder geen kwaad woord over hem te spreken heb, zal ik kort zijn. We hebben een Big Bang-like Shamy relatie, maar op dat moment is dat precies wat ik nodig heb om weer tot rust te komen na een turbulente tijd. Ik krijg weer wat zelfvertrouwen, ben langzaam aan weer wat aan mijn eigen verzorging toe gekomen, zowel mentaal als fysiek. Met mijn ouders komt het tot een uitbarsting, en ik verbreek het contact. We verhuizen eind 2010 naar Almere, terwijl zijn appartement in Amsterdam te koop staat. Omdat ik wel zonder moeite van mijn appartement af kom draaien we de boel na een jaar om en verhuizen we weer naar Amsterdam. In onze relatie is een groot issue, waar we niet om heen kunnen: Ik wil heel graag kinderen, hij niet.

Ik start weer mijn oude vriendschappen op, en maak nieuwe vrienden. Maandelijks organiseer ik een etentje waarbij we met een vaste club samen komen, ik kook 3 gangen (nog een passie van mij) en we hebben een gezellige avond. Een van die nieuwe vrienden die bij die avonden aanwezig is, en mij altijd helpt met boodschappen en koken is nog ook een Fok!ker, Bartholomeus. Het klikt erg goed. Als ik hem vraag of hij het niet leuk vind om eens mee te gaan paardrijden doet hij dit graag, en al gauw reist hij eens in de 2 weken 2 uur enkele reis om gezellig te gaan rijden. Waar mijn relatie op dat moment steeds meer afbrokkelt door omstandigheden en ook wel mijn rammelende eierstokken merk ik dat Bartholomeus juist steeds meer wat aanwakkert. Ik ben niet het type dat vreemd gaat, dus uiteindelijk heb k mijn relatie eerst verbroken.

Mijn relatie met Bartholomeus is er een waar ik alleen maar van kon dromen. We zijn gelijkwaardig op elk gebied, iets wat ik niet kende. We hebben gezonde discussies, we trekken er veel samen op uit, ik bloei helemaal op. Een van de moeilijkste dingen die ik heb gedaan, is het contact met mijn ouders weer op zoeken. Bartholomeus wilde graag dat áls we kinderen zouden hebben, zij twee oma’s en twee opa’s hadden. Die eerste ontmoeting was niet gegaan zoals je zou hopen. Na 2 jaar geen contact schrokken ze zich een hoedje en omdat ze zo overvallen werden, werd ik uitgemaakt voor van alles en nog wat. Ik ben huilend weggestormd terwijl Bartholomeus zich netjes voorstelde en niemand zich raad wist met de situatie. Not our finest moments :’).

Even een sprongetje omdat mijn verhaal anders wel heel langdradig wordt. Inmiddels gaat het goed met mij. Ik zit lekker in mijn vel, ben bezig met een werk-gerelateerde studie, ik hou ontzettend veel van mijn werk en word door ook onwijs gewaardeerd. Ik ben nog steeds onzeker en laat heel moeilijk mensen toe. Ze zullen niet op mij zitten te wachten en ik merk ook dat ik zelf minder toenadering zoek. Maar ik hoop dat ooit te kunnen doorbreken. We hebben een geweldig mooi en lief en grappig en ondernemend zoontje. Zijn karaktertje is zoals ik mijzelf van vroeger herken. Hij is ontzettend vrolijk, vind alles prachtig, is voor niets en niemand bang en knuffelt graag met iedereen. Ik hoop hem echt de veilige basis te geven die ik zelf nooit heb gehad. Zo vertel ik hem elke dag dat ik van hem hou, iets wat ik in mijn leven nog nooit van mijn ouders heb gehoord. Ik hoop gewoon echt dat mijn zoontje weet dat hij mag zijn, dat hij ook altijd zal zijn, want hij is prachtig

En hoe gek het ook klinkt, het contact met mijn ouders is redelijk te noemen. Ze zijn gewoon lekker opa en oma en niets meer. Mijn moeder heeft allerlei excuses voor de opvoeding, voornamelijk dat ik er om vroeg en het feit dat ze er praktisch alleen voor stond omdat mijn vader altijd werkte of studeerde. Mijn vader verklaarde dat áls ik de waarheid sprak, ik wel had gezegd dat hij moest scheiden. Meer is er niet uitgekomen, zelfs niet nadat mijn moeder aan heeft gegeven dat zij inderdaad meerdere malen heeft geslagen. Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben geweest. En mijn opvoeding is een leerschool voor mij geweest, ik weet precies hoe ik mijn kind(eren) niet opvoed en wat ik ze wel mee wil geven.

quote:

Op zaterdag 4 maart 2017 20:18 schreef SaskiaR het volgende:
Ja, dat verbaast mij ook wel, ik schrik er ook wel van. Misschien is het in het echte leven ook wel zo, maar praten mensen er niet over.

quote:

Op zaterdag 11 maart 2017 10:27 schreef Cassandra87 het volgende:

[..]

het is niet voor niets dat het zo lang duurde om het überhaupt op papier te krijgen..

Wat een lieve reacties

Sillie je mag wat mij betreft het stokje overnemen hoor

SPOILER

Goed, waar te beginnen? Bij het begin..

Ik ben geboren in een klein dorpje in Zeeland. Ik ben het oudste kind van mijn ouders, na mij volgde een zusje. Ik heb de allerliefste vader en moeder die je maar kunt bedenken en daardoor een prima jeugd gehad. Wat mij anders maakte dan andere onbezorgde kinderen was mijn (heftige) astma, waardoor ik al peuter en kleuter vaker in het ziekenhuis te vinden was dan thuis. Dat is, terugkijkend, vooral voor mijn ouders heftig geweest, zeker rondom de periode dat mijn zusje werd geboren. Maar er waren lieve opa’s en oma’s die mij gezelschap hielden in het ziekenhuis op momenten dat mijn ouders dat even niet zelf konden doen.

Mijn basisschool periode verloopt wel oké. We hebben een klein groepje (11 leerlingen) en dat maakt de diversiteit in vriendjes maken wat lastig. Ik match niet echt met de meeste groepsgenoten, maar ik vind m’n plekje en kom deze periode wel ok door. De middelbare school is een nieuw begin, ik ga als enige naar een havo/vwo klas dus kom niet bij oud klasgenoten in de klas, dat doet me verrassend goed. Ik lig beter in de groep en maak een aantal goede, blijvende, vrienden. Waaronder K, mijn (inmiddels) man .

Als ik 16 ben slaat de puberteit toe. Ik wil, net als mijn vriendinnen, uit. De kroeg in, naar discotheken. Mijn ouders, die me omwille van mijn gezondheid, in een strak regime hebben gehouden van gezond leven en voldoende rust en regelmaat, weten niet wat ze overkomt. Ik zet me af tegen gezond zijn, ik wil plezier maken. Na veel strijd laten mijn ouders me ervaren, wat na elke avond stappen resulteert in ziekenhuisopnames vanwege heftige astma aanvallen. Daar word ik boos en opstandig van, vooral naar mijn ouders toe..

Een half jaar voor mijn eindexamen krijg ik verkering met M. Dat brengt wat meer rust in het begin; ik kies voor zaterdagavonden samen met hem voor de tv ipv stappen. Dat doet mijn gezondheid goed. Na mijn eindexamen ga ik studeren in Tilburg en, jong, naief en verliefd als we zijn, zoeken M. en ik een studiootje waar we in gaan samenwonen. Het gaat daar ergens mis. Het sluipt er in dat M. me steeds meer controleert, steeds meer eist dat ik thuis ben, bij hem. Stukje bij beetje geef ik steeds meer aan hem toe, wat me steeds meer vrijheid kost. Uiteindelijk verbiedt hij me contact te hebben met vriend K (die tot dan toe echt mn beste maatje is geweest). Ik weiger dat, en M. wordt zo kwaad dat hij zijn vuist kapot slaat op de muur. Hij speelt daarbij enorm op mijn emoties; ik geef er niks om dat ik hem kwets en pijn doe, ik drijf hem tot waanzin.. Ik voel me schuldig en ga uiteindelijk mee in zijn eis. Maar die eisen blijven gekker worden. Hij keurt contact met mijn ouders af, dus ook die zie ik minder. Helaas was die vuist in de muur voorbode van de klappen die ik zou vangen. Ik snap nu, terugkijkend, nog niet dat ik me zo kapot liet maken. Maar op dat moment heerste schuldgevoel; ik geloofde oprecht dat ik van alles fout deed en daardoor M. zo boos maakte.. Ik sta verschillende keren op het punt om het uit te maken, maar elke poging daartoe maakt dat M. dreigt zelfmoord te plegen. Uit angst en schuldgevoel blijf ik dan maar weer.. Lang verhaal kort: het eindigt niet goed. Ik beland, na een uitbarsting van M, in het ziekenhuis. Daar lig ik twee weken. M. belt me in de periode 1x op. Met de vraag wanneer ik van plan was is op te houden met me aanstellen, want het huis was vies..
Dat was de druppel en ik barst. Hij roept opnieuw dat hij zelfmoord gaat plegen als ik het uitmaak, maar voor het eerst doet dat me weinig. Mijn ouders zijn mijn reddende engels; ze zorgen dat ik M. nooit meer hoef te zien en niet meer terug moet naar de studio met al zijn nare herinneringen. Ik hoor nog een aantal keer van M, maar negeer hem. Uiteindelijk doet hij, zoals hij altijd heeft geroepen, inderdaad een suicide poging, die niet slaagt, als laatste poging mijn aandacht te krijgen. Mijn vader vangt me op, als ik wederom bevangen door schuldgevoel,daar dan toch op wil reageren. Maar mijn vader is mijn rots in de branding en zorgt (hoe precies weet ik tot op de dag van vandaag niet) dat M. me nooit meer opzoekt daarna.
K. heeft in die periode, ondanks dat ik het contact verbrak, altijd van zich laten horen op speciale momenten. Op mijn verjaardag was er altijd een berichtje: " Denk aan je, hoop dat je ok bent, fijne verjaardag".

Ik zoek, na de breuk met M, een eigen kamer in Tilburg, vind die snel, en stort me in het studentenleven. Drank en mannen in overvloed. Ze geven me een goed gevoel, alsof ik de wereld aankan. Maar tegelijkertijd ben ik kapot. Mijn zelfvertrouwen is kapot geslagen door de situatie met M. Ik hunker naar de bevestiging dat ik er wel mag zijn en zoek die op de verkeerde plaatsen.

In die zelfde periode zoek ik K. weer op. Hij weet hoe het gegaan is met M. en heeft zich al die tijd zorgen gemaakt.Op een stapavond haak ik aan bij de vriendenclub van K. Ik ontmoet dan F, met wie ik niet veel later een relatie krijg. Hij is in alles het tegenbeeld van M. Hij is de rust en stabiliteit zelve en dankzij hem vind ik in de jaren die volgen een stukje van mezelf terug. Mijn gezondheid verbetert sterk, de astmaklachten verdwijnen eindelijk naar de achtergrond. Maar dan slaat ergens verveling toe. Ik realiseer me onder andere dat ik een stuk passie, aantrekkingskracht mis.Ik eindig mijn relatie met F, maar mis hem de periode daarna vol overgave. K. zoekt me veel op, ziet me worstelen en praat veel met me over van alles. Hij helpt me mijn keuzes ordenen en mede dankzij hem weet ik dat ik met het verbreken van de relatie met F de juiste keuze heb gemaakt.

Ik ben, na de relatiebreuk met F, terug bij mijn ouders gaan wonen. Ik heb mijn studie psychologie dan inmiddels afgerond en ik heb een baan gevonden. Thuis botst het, ik ben te lang het huis uit geweest om nog goed in te kunnen voegen in de structuur van mijn ouders. Het wordt zomer en samen met een groep vrienden, waaronder K, vertrekken we voor een kampeervakantie. Gedurende die vakantie verandert er iets tussen K. en mij, er is een aantrekkingskracht die we beiden niet kunnen ontkennen, maar we zijn bang voor waar we ons instorten en wat we kunnen verliezen als we er aan toe geven.
Als K. eind dat jaar in zijn nieuwe huis gaat wonen, help ik klussen. Ik ben er, na een klusweekend, alleen nooit meer weggegaan. Een prima periode volgt, maar als we besluiten voor een kindje te gaan volgt er onrust. Ik wil niet teveel over K’s situatie vertellen, dat is niet mijn verhaal. Maar ik raak snel zwanger (ronde 1) en dat overvalt hem; hij had verwacht langer te hebben voor het raak zou zijn. Hij raakt in paniek, reageert dat af op mij. En ik, gewapend met eerdere ervaringen rondom
M, bijt hard terug; dit gaat iemand me niet nog een keer aandoen. We knallen daardoor hard tegen elkaar op en uiteindelijk escaleert de boel. We nemen een pauze, gaan in relatietherapie en leren elkaar in de periode die volgt opnieuw vinden. Maar het echte herstel komt als onze lieve, mooie, W. wordt geboren. K. is overspoelt met emotie en liefde voor W. en weet door de vader voor W. te worden waarvan hij zo bang was het niet te kunnen zijn. Daarbij zijn mijn vader en moeder wederom onze rotsen in de branding geweest,ik had een voorbeeld van goede ouders, maar ze hebben ook K. daar nog zoveel van kunnen laten zien en voelen. En hoewel de weg lang was en sommige dagen nog wel is, maken mijn 2 mannen me elke dag zo trots en blij!

quote:

Op dinsdag 14 maart 2017 09:34 schreef Krisvc het volgende:
Wat fijn dat jullie elkaar toch hebben weten te vinden

SPOILER

Ik ben geboren begin jaren ’80 en de eerste jaren van mijn leven waren heerlijk zorgeloos. Ik heb – werkelijk waar – de allerliefste ouders van de wereld die, ondanks dat we het niet zo breed hadden, zoveel mogelijk leuke dingen met mij en mijn jongere broer ondernamen. Ik ging graag naar school, was gek op muziek (had mijn eigen LP-speler en een hele serie LP’s van Sesamstraat en de Grote Meneer Kaktus Show…dat soort vette shizzle!) en had een heleboel vriendjes en vriendinnetjes.

Toen ik net 5 was sloeg het “noodlot” toe. Ik werd ziek. Goed ziek ook. Mijn huisarts stuurde mijn moeder tot tweemaal toe weg met “Mevrouw, kinderen worden nou eenmaal wel eens ziek, dit is een doodnormaal griepje. Uw dochter moet gewoon uitzieken”. Gelukkig zat het mijn moeder niet helemaal lekker. Ze vroeg om een second opinion. Toen is het snel gegaan. Binnen no time werd ik per ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar na een ruggenmergpunctie bacteriële meningitis werd vastgesteld. Ik was er dusdanig ernstig aan toe dat ik wegzakte en het onduidelijk was of ik ooit weer wakker zou worden. Na vier dagen begon ik weer bij te komen. De dagen daarna leek ik ook weer helemaal de oude te worden. Op één ding na… Het was mijn vader opgevallen dat ik niet reageerde als hij mij riep. Na nader onderzoek bleek dat de hersenvliesontsteking mijn binnenoor aan beide zijden dusdanig had aangetast dat ik een gehoorverlies had van >150db. Ik bleek dus stokdoof.

Na 6 weken ziekenhuis werd ik genezen verklaard en mocht ik weer naar huis. Ik weet nog dat ik mijn moeder zelf wilde bellen om dat te vertellen en dat mijn vader mij meenam naar een telefooncel. Hij draaide het nummer en ik zat maar ongeduldig te wachten tot ik mijn moeder hoorde. Ik snapte het niet…

Daarna gebeurde er nog zoveel wat ik allemaal niet begreep als vijfjarige. Ik ging terug naar school, maar na die ene dag mocht ik niet meer. Later hebben mijn ouders mij uitgelegd dat de ouderraad van die school samen was gekomen toen ik weer op school verscheen, en dat zij de schoolleiding hadden gezegd dat ze liever niet hadden dat ik, met mijn enge (ja, genezen, maar dat boeide ze niet) hersenvliesontsteking, nog in de buurt bij hun kinderen zou komen. Ook zou ik de rest onnodig ophouden en zou de juf geen tijd meer hebben voor de andere kinderen. De school gaf hen gelijk. Ik mocht niet meer terug komen.

Mijn ouders wisten ook niet zo goed wat ze toen moesten doen. Want wat doe je als je kind opeens een beperking heeft? Ze zochten contact met het ziekenhuis. Daar kregen ze te horen dat ze mij het beste naar een doveninternaat konden sturen. De dokter zei serieus dat ze dan ook wat minder “last” van me zouden hebben, want ik zou dan alleen in de weekenden thuis zijn

Een doveninternaat werd het niet. We hebben er twee bezocht, maar de kinderen daar hadden vaak ook meerdere handicaps. Bovendien zagen mijn ouders het niet zitten dat ik doordeweeks “intern” zou zijn. Na enig speuren werd er een school gevonden op 20km rijden van ons huis. Vanaf dat moment ging ik elke ochtend om 6:30 met een busje naar school en kwam ik om 18:00 weer thuis (dat busje moest nogal een omweg afleggen…).

Dus als kleuter moest ik ineens heel veel veranderingen verwerken. Wat ook naar was, was dat ik op die nieuwe school verplicht werd om in gebarentaal te communiceren. Als ik aan de juf vroeg of ik naar de wc mocht, mocht dat niet, tenzij ik dat in gebarentaal vroeg. Als je continu genegeerd wordt, tenzij je gebaren gebruikt, dan ga je dat automatisch maar doen. Mijn ouders, grootouders, tantes en ooms gingen ook met zijn allen op cursus, omdat dat hen aangeraden werd. Binnen korte tijd was ik volledig afhankelijk van gebarentaal (hetgeen nogal jammer was, omdat de communicatie met mijn ouders daarvoor best redelijk liep via liplezen…iets wat ik me onbewust heel snel had aangeleerd). Mijn eigen spraak ging ook heel snel achteruit, want ik praatte alleen nog maar in gebaren. De maatschappelijk werkster op school bereidde mijn ouders langzaam voor op de toekomst: ik zou me nooit alleen kunnen redden, nooit kunnen studeren, nooit kunnen werken etc.

Over de rest van de basisschooltijd zal ik niet teveel uitweiden, maar het was – kort gezegd – niet zo leuk. Mijn ouders waren speciaal voor mij na één jaar verhuisd, zodat ik niet meer met het busje hoefde. Dat was erg fijn, maar het niveau op die school was voor mij gewoon veel te laag. De school werkte mijn overplaatsing naar een reguliere school ook enorm tegen, dus dat ging niet door. Aan het einde van groep 8 lag ik ten opzichte van de rest van de klas zes boeken voor op taalniveau en acht boeken op rekenniveau. Door de akkefietjes tussen mijn ouders en de school (over mijn ontwikkeling), waren de meeste leraren ook niet zo aardig meer. Na de eindtoets, die we nooit hebben mogen inzien, kreeg ik het advies om naar het VSO (voortgezet speciaal onderwijs) te gaan terwijl enkele klasgenoten vreemd genoeg wel mavo-advies kregen. Ik wilde echter gewoon heel graag naar een “normale school”. Ik wilde ook op de fiets naar school en niet opnieuw met een busje. Mijn ouders vonden dat een prima idee, dus we gingen kijken bij de enige vbo-school in de buurt. Daar zagen ze mijn komst “helaas” niet zo zitten. Toen gingen we kijken bij de plaatselijke mavo/havo/vwo-school en daar vonden ze het alleen maar heel leuk als ik zou komen. Wel werd ik in een combinatieklas gestopt (mavo/havo/vwo) omdat de rector bang was dat de mavo-kinders te gemeen zouden zijn

Het ging buitengewoon goed op die school! Het eerste jaar had ik 2x in de week logopedie om weer goed te leren praten (hetgeen snel lukte) en om mijn liplees-skills te verbeteren (wat ook goed lukte). Ik had geen tolk nodig. Aantekeningen schreef ik gewoon over van mijn buurvrouw/-man. Na het eerste jaar kwam ik in klas 2 havo/vwo. En vervolgens ging ik eerst de havo doen. Ik had best een leuke schooltijd. Wel kreeg ik voor het eerst te maken met het verschijnsel “sociale uitsluiting”. Hoewel mijn klasgenoten – op enkele pestkoppen na – heel aardig waren op school zelf, werd ik vrijwel nooit ergens voor uitgenodigd buiten schooltijd. Dat was op de basisschool al zo, maar de kinderen uit die klas woonden door de hele provincie verspreid, dus dat was niet zo heel gek. Op de middelbare woonden mijn klasgenoten echter allemaal vlakbij. Het was niet zo leuk als ze met zijn allen iets gingen doen, en mij niet meevroegen. Ik heb nooit zo begrepen waarom dat was

Ook was ik een hele normale puber die ook wel eens een jongen leuk vond. De desbetreffende jongen werd dan door de hele klas gepest (“hahaha, die dove vindt je leuk”), wat mij dat weer een rotgevoel bezorgde

Na de havo ben ik het vwo gaan doen. Deze klas was leuker, veel leuker, dan de havo-klas. Ik kreeg zowaar voor het eerst een groepje echte vriendinnen. Vriendinnen die geen rare dingen van mij vroegen (zoals die op de havo… maar daar weid ik liever niet teveel over uit). We hadden het gezellig en we gingen af en toe stappen. De disco vond ik geweldig. Keiharde muziek, de bassen, iedereen schreeuwt en niemand kan elkaar verstaan. Behalve ik…want schreeuwende mensen articuleren erg goed. In de disco was ik in het voordeel!

Het vwo heb ik ook met speels gemak gehaald en als eerste van de familie ging ik studeren . Ik had mijn hele schooltijd gezegd dat ik graag rechten wilde gaan studeren, en toen ik het vwo-papiertje binnen had schreef ik mij dan ook in voor een studie economie ( what was I thinking?). Na een half jaar economie, hield ik het voor gezien en begon ik eindelijk aan de gedroomde studie rechten. Die studie liep wel lekker, alleen op sociaal gebied ging het wat minder. Op de universiteit had ik 3 goede vriendinnen, maar dat waren alle drie hele rustige types die niet van uitgaan hielden (ik wel). Ik wilde graag meer mensen leren kennen, maar met thee drinken thuis kom je niet ver. Wel probeerde ik elders aansluiting te zoeken, maar op de een of andere manier lukte dat niet zo... De vriendinnen van de middelbare school hadden het helaas ook veel te druk met hun studentenleven in andere steden.

Toen ik in het 3e jaar van mijn studie zat, besloot ik dat ik een cochleair implantaat wilde. Daarvoor had ik het nooit aangedurfd, omdat de kans klein was dat zo’n implantaat iets voor mij kon betekenen. Ik had immers een groot gehoorverlies dat niet enigszins met een gehoorapparaatje kon worden gecompenseerd. Na een hele rits onderzoeken in het ziekenhuis bleek ik wel geschikt te zijn om een implantaat te krijgen. Het duurde dan ook niet lang tot ik onder het mes mocht. In ongeveer 8u tijd hebben ze het implantaat geplaatst in mijn linkeroor. Na een weekje ziekenhuis mocht ik naar huis. Op de laatste dag kwam de arts langs. Het TV-programma 2Vandaag (zo heette het toen nog) wilde opnames maken over de CI en hij vroeg zich af of ik wilde meewerken aan het item. De eerste “aansluiting”, dus het eerste moment dat ik weer kon horen, zou gefilmd worden. Dat leek mij hartstikke leuk, dus ik stemde in.

Twee weken na de operatie was het zover. De TV-ploeg stond klaar. Ik had me van te voren goed ingelezen in de ervaringen van anderen. Alle mensen die zo’n implantaat kregen, vertelden dat ze eerst allemaal piepjes hoorden. Dus ik zat vol verwachting op de piepjes te wachten. Het apparaat werd aangezet, alle mensen keken naar mij, de camera draaide. Op een gegeven moment begon mijn aangezichtszenuw pijn te doen op een ritmische manier. Ik hoorde geen piepjes, maar had wel steeds meer pijn en voelde steeds meer gebrom in mijn hoofd. Toen vroeg de arts: “hoor je iets?”. “Ja”, zei ik… want het deed steeds meer pijn… Als je de TV-uitzending ziet, zie je me ook een beetje wezenloos kijken. En nadat ik “ja” had gezegd, begon iedereen te applaudisseren, omdat ik kon horen! Ik voelde me naderhand zo raar…was dit nou horen? Dat je gezicht pijn doet en er een vaag gebrom in je hoofd zit?

Nog een week later kwam het item op TV. Na het applaus kwam de dokter in beeld (die werd naderhand geïnterviewd, wat ik niet wist). De verslaggever vroeg wat de verwachtingen bij mij waren. De dokter zei: “over een half jaartje kun je met haar telefoneren!”.

Vóór ik het traject inging, heb ik met enkele maatschappelijk werkers moeten praten, omdat ze wilden voorkomen dat ik te hoge verwachtingen zou hebben van het implantaat. De kans was immers bijzonder klein dat het in mijn geval ook zo goed zou werken. En dan zie je je dokter op TV zeggen dat je over een paar maanden kan telefoneren. En niet alleen ik zag dat. Ook mijn familie, mijn vrienden, mijn kennissen…. Iedereen heeft het gezien. De verwachtingen waren vanaf dat moment torenhoog.

Maar mijn eerste indruk over het implantaat was helaas juist. Ik bleef pijn houden in mijn aangezichtszenuw en alle geluiden klonken exact hetzelfde. Als het stil was had ik een luide bromtoon in mijn hoofd. Als er iemand begon te praten/een hond blafte/een auto langsreed klonk er een hard schel geluid. Alles was hetzelfde, ik kon niets onderscheiden. Na heel veel oefenen met de logopedist kon ik wel lettergrepen onderscheiden (3 schelle geluidjes ipv 2 bijvoorbeeld..). Maar dat was toch geen horen? Iedereen verwachtte grote sprongen van mij, maar ik bleef gewoon steken op het tellen van lettergrepen. Het geluid werd niet beter, ook niet na tig afstellingen.

Ik voelde mij verschrikkelijk alleen. Had behoefte aan gezelligheid met mijn vriendinnen. Maar zij hadden het maar drukdrukdruk. Toen ik vroeg wanneer ze eindelijk tijd hadden, zei eentje: “als je straks goed kan horen, spreken we wel weer eens af, okee?”

Na een halfjaar oefenen, besloot ik het implantaat ’s middags uit te laten. Dan kon ik studeren. Met dat gebrom in mijn hoofd, kon ik mij nergens op concentreren. Als het stil was wel. Ik haalde mijn bachelor zonder al teveel moeite en begon met de masteropleiding. Ik zag niemand meer van mijn schoolvriendinnen. Ze vroegen nooit meer hoe het met mij ging. En als ik ze toevallig tegenkwam was de eerste vraag standaard: “En? Kun je nu al goed horen?”

Ik ging twee masters doen. Na het eerste jaar bleek mijn opa ziek. Hij was altijd zo trots dat ik als eerste van de familie ging studeren (en dat vertelde hij ook aan iedereen die hij tegenkwam…tot de wijkagent aan toe ). Voor hem wilde ik zo snel mogelijk afstuderen, zodat hij dat nog mee kon maken. Gelukkig is dat gelukt! In 4 maanden tijd schreef ik – "die dove waar nooit iets terecht van zou komen", volgens de mensen van mijn basisschool dan – mijn scriptie, waarvoor ik een 9 kreeg.

Na mijn afstuderen besloot ik het implantaat niet meer “in te schakelen”. Ik had meer rust in mijn hoofd zonder dat ding. En belangrijker: ik werd niet meer zo verdrietig na een paar uur schelle geluiden (waar ik nog altijd niets van kon maken) aanhoren.

Daarna was het nog wel even gedoe alvorens ik een goede baan vond (passend bij mijn opleidingsniveau), maar ik heb wel altijd gewerkt. Soms ver beneden mijn niveau, maar ik was wel bezig. Na 2 post-academische opleidingen heb ik alweer een paar jaar een superleuke baan. Zakelijk gaat het dus prima. Hetgeen uiteraard voelt als een grote vette middelvinger naar al die mensen aan het begin van mijn schoolcarrière

Privé ging het al die jaren wat minder goed. Qua familie prima, maar qua vriendschappen en dergelijke wat minder. Vanaf de middelbare schooltijd ben ik vrij vaak verliefd geweest. Alleen was het vrijwel nooit wederzijds. Mijn beperking bleek voor de meeste jongens/mannen toch een te groot probleem. Weliswaar kan ik altijd goed met iemand praten, is het gezellig etc. Maar kennelijk zoek ik steeds types op die qua relatie toch liever iemand zonder beperking hebben. Iemand die ze – bijvoorbeeld – gewoon kunnen bellen Ik heb nooit de behoefte gevoeld om actief op zoek te gaan naar iemand die net als ik ook niet kan horen, maar dat komt vooral omdat ik leef met het idee: de liefde overkomt je, die moet je niet wanhopig gaan zoeken.

Dus ik heb jarenlang zo nu en dan een aantal dates met iemand gehad. Dat liep doorgaans op niets uit. Een datingsite heb ik ook geprobeerd, maar daar zitten zoveel irritante types op, dat dat ook niet altijd leuk is. Vaak had ik ook hele leuke chatgesprekken met een man, totdat ik hem vertelde over mijn beperking...dan was de interesse van zijn kant ineens "over" (hetgeen ook wel te begrijpen is als je iemand niet persoonlijk kent). Net toen ik op het moment stond om mij uit te schrijven van zo’n site, leerde ik M. kennen.

M. was anders dan de andere mannen op de site. Hij kwam niet wanhopig over Qua uiterlijk was hij niet mijn type, maar het was zo’n leuke, vrolijke man. We kletsten uren over alles en nog wat. Na een week of 3 besloten we af te spreken, en sindsdien zag ik hem elke week. Hij had me van te voren gewaarschuwd dat hij een druk leven had. Hij werkte naast zijn normale “zzp’er in de ICT”-baan iedere vrijdagavond – en vaak ook zaterdags – als portier bij een club om zijn motorhobby te financieren. Hij deed aan circuitrijden, dus als een semi-prof motorracen. Ik vond het geen probleem dat hij het zo druk had, zolang we elkaar maar zo vaak mogelijk zagen. En dat lukte gelukkig wel. Ik was druk bezig met mijn motorrijbewijs en wilde graag samen met hem racen. Iets wat hij ook erg zag zitten, want hij had prompt een mooi racemonster (mijn droommotor) op de kop weten te tikken die ik kon overnemen. Vlak voordat ik moest afrijden, moest ik naar een conferentie voor mijn werk. Hij was toen met wat vrienden van zijn motorclub aan het snowboarden. Ik voelde mij toen al een paar dagen een beetje raar. Toen ze aan het begin van de conferentie vroegen of er zwangere vrouwen waren waar ze met het diner rekening mee moesten houden, begon ik na te denken... Zou het?

Met M. had ik het nog niet over kinderen gehad. We waren pas één jaar samen en waren daar nog niet mee bezig. Toen ik 2 streepjes zag verschijnen op de test, schrok ik mij dan ook wezenloos... maar vrijwel meteen daarna begon ik het leuk te vinden! M. was altijd zo druk, hij was vaak op pad en had een grote vriendenkring. Ik had het juist veel rustiger en het leek me heerlijk om een kleintje te hebben om voor te zorgen. Zo zou ik misschien ook nieuwe vriendinnen kunnen vinden, gezellig dingen doen met de kinderen!

Maar M. vond het niet leuk. Hij vond het verschrikkelijk. Hij dwong me vrijwel meteen te kiezen: of hij of het kind. Ik wilde helemaal niet kiezen. Ik kon niet doen wat hij het wilde. Ik was op dat moment al 33, veel mensen om mij heen begonnen aan een gezin. Al mijn vriendinnen (die ik leerde kennen na mijn studie) hadden ook een kind of waren zwanger. Ik kon het mij niet voorstellen dat ik nog met mijzelf zou kunnen leven als ik zou doen wat hij wilde dat ik deed. Het idee dat ik dan elke keer naar zwangere buiken zou moeten kijken, andermans baby vast zou moeten houden... Hoe dan? M. was heel resoluut. Hij wilde nooit kinderen. Als ik de baby zou houden, zou het mijn keuze zijn. Niet die van hem. Dus het was mijn kind, niet die van hem. En als ik een kind zou hebben, zou hij niet langer contact met mij kunnen hebben. Dus hij zette er een “onder voorbehoud”-streep onder.

Niet lang nadat ik het M. had verteld, had ik mijn eerste echo bij de VK. Ik bleek al ruim 8 weken zwanger te zijn en zag een prachtige knipper. Ik was er zo blij mee! Nog eens twee weken later mocht ik weer komen voor de termijnecho en zag ik een heus, spartelend, mensje. De tranen stroomden over mijn wangen... mijn kleine prachtige, perfecte kindje!

Twee dagen later zakte ik voor mijn motorrijbewijs omdat ik als een oude oma reed. Ik was veel te bang om te vallen, dus reed extreem voorzichtig. M. vond het belachelijk. Zonde ook van de motor die ik had gekocht en van de plannen om samen te racen.

M. kwam nog een keer op bezoek met al mijn spullen die hij uit zijn huis had verzameld. Hij heeft nog geprobeerd mij over te halen om voor hem te kiezen. Hij zei huilend (!) dat hij misschien over 5 jaar toch een kindje met mij wilde. Toen ik zei dat dat veel te lang duurde en dat ik dan 38 zou zijn... zei hij: “Oké, misschien volgend jaar dan?”. Ook vond hij het maar zwaar overdreven dat ik een abortus een “ingrijpende ingreep” noemde. Hij vond de keuze voor een abortus niet veel anders dan de keuze om niet zwanger te worden. Op dat moment wist ik dat het nooit meer iets tussen mij en M. zou worden. Als ik alsnog voor hem zou kiezen, zou ik hem haten om wat ik had moeten doen en zouden we sowieso uit elkaar gaan.

De zwangerschap was eenzaam, maar gelukkig werd ik fantastisch gesteund door mijn ouders. Die waren helemaal in de gloria dat ze eindelijk opa en oma zouden worden. Mijn moeder is meegegaan naar iedere afspraak bij de VK en mijn vader was er ook bij toen ik de 20-wekenecho had. Zat hij daar met zijn leesbrilletje op zijn neus… “ja, ja...dat is een meisje hoor!”.


In oktober 2015 werd A na een keizersnede geboren (ze lag dubbelgevouwen in stuit). Een perfect klein meisje. Zo mooi! Ik heb M. meteen geapp’t dat ze er was en kreeg als reactie terug: “Wat snap jij nou niet aan ‘geen contact’? Het is jouw keuze, niet de mijne. Dus jouw kind, niet de mijne. Laat me met rust.”

De kraamweek was erg emotioneel. Ik zag steeds dat prachtige baby’tje naast me liggen en die klotehormonen maakten me continu aan het huilen. Ik begreep niet waarom iemand, haar vader, dat mooie meisje niet wilde leren kennen.

Ik heb nog een keer of 3 geprobeerd contact te zoeken met M., maar hij heeft alle communicatiekanalen met mij geblokkeerd. Via via hoorde ik dat hij nog tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap een nieuwe relatie is aangegaan met een vrouw die net haar motorrijbewijs had en dat hij samen met haar aan het racen is geslagen. Met haar is hij alles gaan doen wat hij met mij gepland had. Ergens heb ik medelijden met dat meisje… Net zoals M’s ouders en zussen weet zij nergens vanaf.

En met mij? Met mij gaat het nu prima. Ben helemaal gegroeid in mijn rol als moeder. Soms mis ik het wel dat er ’s avonds niemand naast me op de bank zit om over ons meisje te praten, maar ik ben het gewend. Met A gaat het fantastisch. Ze is een heerlijk ondernemende dreumes. Zorgen voor A is het fijnste wat ik ooit heb gedaan (en nog doe). We doen vaak leuke dingen met opa en oma erbij. Dat vinden A en mijn ouders ook helemaal geweldig. Hoewel mijn leven niet helemaal is gelopen zoals ik graag had gezien, ben ik dolgelukkig met mijn kleine vrolijke meisje. Ondanks alle vervelende ervaringen op relatiegebied, heb ik er nog vertrouwen in dat ik ooit iemand tegen zal komen met wie ik en A. een gezinnetje kunnen vormen.

SPOILER

De ouders van mijn ex weten niet dat ze opa en oma zijn. Zijn zussen weten ook niet dat ze een nichtje hebben. Ik heb meerdere malen met het idee gespeeld hen toch in te lichten, maar ik win er uiteindelijk niets mee (behalve dan dat mijn ex ongetwijfeld onwijs boos wordt en ik niet weet waartoe hij dan in staat is). Als A tzt wil weten wie haar vader is, zal ik dat ooit moeten vertellen. Heb gelukkig nog even de tijd om te bedenken wat ik dan moet zeggen Ik weet waar zijn familie woont en als zij dan contact wil, dan help ik haar daarmee.

quote:

Op dinsdag 11 april 2017 22:39 schreef Stormqueen het volgende:
Wat ik me trouwens afvraag, maar da's misschien gek hoor. Mag je een motorrijbewijs halen als je doof bent?

SPOILER

Wat heftig dat de vader totaal geen contact wil en aan zijn kant niemand van A. afweet