FOK!forum / Ouder(s) / Bevallingsverhalen deel 22
Mies_poesvrijdag 7 oktober 2016 @ 04:27
OUD / Bevallingsverhalen deel 1 18-02-2003 t/m 07-07-2004
OUD / Bevallingsverhalen deel 2 08-07-2004 t/m 17-02-2005
OUD / Bevallingsverhalen deel 3 17-02-2005 t/m 06-07-2006
OUD / Bevallingsverhalen deel 4 06-07-2006 t/m 05-11-2006
OUD / Bevallingsverhalen deel 5 05-11-2006 t/m 26-07-2007
OUD / Bevallingsverhalen deel 6 26-07-2007 t/m 08-05-2008
OUD / Bevallingsverhalen deel 7 08-05-2008 t/m 07-01-2009
OUD / Bevallingsverhalen deel 8 07-01-2009 t/m 27-08-2009
OUD / Bevallingsverhalen deel 9 27-08-2009 t/m 20-12-2009
OUD / Bevallingsverhalen deel 10 20-12-2009 t/m 11-05-2010
OUD / Bevallingsverhalen deel 11 11-05-2009 t/m 02-12-2010
OUD / Bevallingsverhalen deel 12 02-12-2010 t/m 25-05-2011
OUD / Bevallingsverhalen deel 13 01-06-2011 t/m 17-11-2011
OUD / Bevallingsverhalen deel 14 20-11-2011 - 09-10-2012
OUD / Bevallingsverhalen deel 15 09-10-2012 - 11-04-2013
OUD / Bevallingsverhalen deel 16 11-04-2013 - 15-06-2013
OUD / Bevallingsverhalen deel 17 15-06-2013 - 08-12-2013
OUD / Bevallingsverhalen deel 18 08-12-2013 - 03-07-2014
OUD / Bevallingsverhalen deel 19 03-07-2014 - 17-04-2015
OUD / Bevallingsverhalen deel 20 17-04-2015 - 07-11-2015
Twinkle20vrijdag 7 oktober 2016 @ 07:34
Jeetje Mies .. ben helemaal stil van jouw verhaal -O- ...
Arjavrijdag 7 oktober 2016 @ 08:04
Je kunt trouwens ook het bevallingsverslag opvragen in het ziekenhuis. Misschien fijn om eens terug te lezen.
Mies_poeswoensdag 19 oktober 2016 @ 12:57
Vanwege de vele reacties vind ik het toch netjes even een 'updateje' te doen (en misschien stimuleert deze kick de nieuwe aanwas van het babytopic hun verhaal op te schrijven :7)

Vanmorgen was de nacontrole van de gynaecoloog. Ik had m'n bevallingsverhaal meegenomen maar was er nog niet aan toegekomen om de tijd na de bevalling op te schrijven.
Uiteindelijk heb ik mijn klachten geuit en werd heel serieus genomen. Ze adviseerde me het hele verhaal op te schrijven en te sturen naar het afdelingshoofd van de verlosafdeling en naar de ombudsvrouw van het ziekenhuis. Dat ga ik zeker doen en zie het ook als mijn plicht als verpleegkundige. Wordt vervolgd dus :) De reactie van de gyn vind ik in ieder geval al erg fijn.
Naja, beetje een kut kick maar nou ja :')
Molowoensdag 19 oktober 2016 @ 19:32
Geen kutkick hoor, fijn dat je het besproken hebt en goede reactie van de gynaecoloog kreeg
Arjawoensdag 19 oktober 2016 @ 23:31
Wat een fijn nagesprek mies.

Ik wilde mijn verhaal ook nog opschrijven tijdens mijn verlof, maar dat is mislukt. Ik denk ook dat het het langste verhaal ooit gaat zijn. Ik weet niet hoe ik 40 uur kan samenvatten en dat blokkeert me nog
gewoonmezelf87donderdag 20 oktober 2016 @ 02:47
Doodmoe maar klaarwakker lig ik te wachten tot meneer zich meldt dus kan ik wel even tikken tussendoor.

SPOILER
Al de hele zwangerschap is het up en down wb mijn lijf, en na een operatie met 18 weken blijf ik kwakkelen, gelukkig gaat met de kleine man alles goed.
Met 34 en 36 weken word ik opgenomen ter observatie omdat mn bloeddruk toch wel hoog is, en uiteindelijk besluit de gyn dat 24 oktober de dag word waarop onze zoon geboren zal worden.
Maar dan slaan op 18 oktober de uitslagen om naar de verkeerde kant en met een bloeddruk van 165/104 mag ik gelijk naar boven, de eiwit in mijn urine zijn reden om de volgend dag de bevalling in te zetten. Met al 2cm ontsluiting kunnen ze starten met vliezen breken.

19 oktober 2016;

Half 8 staat de gyn aan mijn bed, hij komt mijn vliezen breken, een hele grote sloot water loopt weg en dit zal nog even vrolijk doorlopen...
Het infuus gaat aan en na een poosje worden de krampjes steeds serieuzer, Rond 10 uur kan ik mij weer herinneren hoe weeen voelde ;)

So far so good, R. En ik zijn een goed team en t opvangen gaat goed, en dan ineens dipt de hartslag van de kleine, ik moet op mijn linkerzij liggen en het hartje hersteld, vanaf dat moment mag ik alleen nog maar op mn linkerzij liggen, en dat is voor mij allesbehalve prettig want ik kan de weeen zo niet opvangen,ik knijp R. zijn hand fijn en vreet de handgrepen bijna van het bed maar ik vind elke wee opnieuw hels! En dan is het 11:30 de gyn komt binnen omdat de kleine het moeilijk heeft, zijn hartslag loopt tijdens en wee tever terug en omdat ik wee op wee heb wil hij even toucheren, ik zit dan op n krappe 7cm en ik ga bijna huilen want ik had gehoopt op meer...
De volgende wee dient zich aan en vanaf dat moment gaat het snel, er komen 2 extra artsen de kamer binnen, 1 komt naast mij staan en de ander duikt tussen mn benen, en ik hoor alleen maar dat ik moet persen... hoe dan? Geen persweeen!!!
De arts die naast mij staat drukt met zijn handen op mijn buik om de kleine te laten zakken en ondertussen pers ik uit alle macht mee naar beneden (hallo poep :'( )
Ik voel mn stuitje en bekken branden en slaak af en toe een luidruchtige zucht waarvoor ik dan weer toegesproken word want ik moet persen.
Na veel geduw, en 4 x persen zonder persweeen is hij daar, onze James! blauwpaars en even helemaal van de wereld, maar dan trekt hij alles open en hoor ik mijn zoon huilen.
11:59 en ik ben mama van 2!

En nu is hij nog wat misselijk van alles, en heeft wat moeite met zijn temp op peil houden, en kan ik niet zonder hulp mn bed uit want mn stuit is gekneusd en mn bekken doet teveel pijn, maar who cares! Ik heb een zoon!

Mies_poesdonderdag 20 oktober 2016 @ 05:20
Wauw gm, wat een heftige bevalling. Sterkte met het herstel :*

Arja, gewoon maar gaan schrijven. Dan doe je het maar lekker uitgebreid, geeft niks.
Molodonderdag 20 oktober 2016 @ 05:59
Dame: respect _O_ ^O^
Quoidonderdag 20 oktober 2016 @ 07:11
Ik blijf het mooi vinden om deze verhalen te lezen en zo ook jouw verhaal GM :) Wat ging dat snel man!
Nouk84donderdag 20 oktober 2016 @ 08:05
Heftig verhaal GM! Gelukkig gaat alles goed met jullie, succes met het herstel!
Nazildonderdag 20 oktober 2016 @ 08:10
Jeetje gm, wat heftig. Bij mij werd er ook zo hard op mijn buik gedrukt maar ik heb niet meegekregen of er paniek was. Je besef mij nu dat dat waarschijnlijk wel zo was. Hopelijk herstelt je stuitje snel en is de pijn in je bekken ook snel weg.
#ANONIEMdonderdag 20 oktober 2016 @ 08:40
Jeetje GM, je hebt het niet makkelijk gehad! Persen met 7cm ontsluiting, dat past toch helemaal niet :o ! Fijn dat het goed eindigde allemaal, en nu lekker genieten O+ .
Mariposasdonderdag 20 oktober 2016 @ 09:18
quote:
0s.gif Op woensdag 19 oktober 2016 23:31 schreef Arja het volgende:
Wat een fijn nagesprek mies.

Ik wilde mijn verhaal ook nog opschrijven tijdens mijn verlof, maar dat is mislukt. Ik denk ook dat het het langste verhaal ooit gaat zijn. Ik weet niet hoe ik 40 uur kan samenvatten en dat blokkeert me nog
Wel doen hoor, niet zozeer voor ons, maar voor jezelf en voor later. Mijn moeder heeft haar bevallingsverhalen ook opgeschreven destijds, mooi om te lezen!

GM, wat een hectisch einde zo van je bevalling! Fijn dat het allemaal goed is afgelopen. En gefeliciteerd natuurlijk met je zoon!
gewoonmezelf87donderdag 20 oktober 2016 @ 09:40
quote:
1s.gif Op donderdag 20 oktober 2016 08:40 schreef Razztwizzle het volgende:
Jeetje GM, je hebt het niet makkelijk gehad! Persen met 7cm ontsluiting, dat past toch helemaal niet :o ! Fijn dat het goed eindigde allemaal, en nu lekker genieten O+ .
Nee dat doet het ook eigenlijk niet :P

Maar voordeel dat het nummer 2 is en dat het een kleintje is, is het wonderbaarlijk heel gebleven.... en al was t van voor naar achter kapot geweest... t ging om de kleine... maar geen aanrader hoor :P
Arjadonderdag 20 oktober 2016 @ 12:46
Wauw gm, ondanks het gebrek aan persweeën had je kennelijk toch een enorme oerkracht!
Goed gedaan en ik hoop dat je stuitje en bekken snel zullen herstellen.
#ANONIEMdonderdag 20 oktober 2016 @ 21:06
Meuh, stuitjes. Achterlijke dingen zijn dat als ze zeer doen. -O-

Top gedaan hoor. O+
gewoonmezelf87zaterdag 22 oktober 2016 @ 08:00
quote:
0s.gif Op donderdag 20 oktober 2016 12:46 schreef Arja het volgende:
Wauw gm, ondanks het gebrek aan persweeën had je kennelijk toch een enorme oerkracht!
Goed gedaan en ik hoop dat je stuitje en bekken snel zullen herstellen.
Ik vermoed dat elke moeder die heeft zodra ze horen dat hun kind in gevaar is.

Bedankt allemaal. O+
gestreeptestoelzaterdag 22 oktober 2016 @ 22:58
Ooh je bent al bevallen Gm. Ik dacht dat dat je nog veel langer moest.

Van harte!
Chantyzaterdag 22 oktober 2016 @ 23:12
Poeh gm, persen met 7 cm joh?! Pittig hoor maar nu lekker genieten O+
snoenkdinsdag 8 november 2016 @ 08:30
Ik lees hier altijd mee maar reageer bijna nooit maar wilde toch mijn bevalling delen omdat ik het zo een fijne bevalling vond.

SPOILER
Ik word sochtends om 5 uur wakker van de wekker van mijn man en dochter helaas ook dus ik moet eruit. Ik heb gelijk weer last van voorweeen al voelen ze een beetje anders en bedenk me dat ik snachts in tegenstelling tot andere nachten ook een paar keer wakker ben geweest van voorwerk.

Ik vertel man dat ik denk dat het misschien wel begonnen is maar hij toch maar moet gaan werken want het voelt niet heel pijnlijk en weet niet of het doorzet.

De ochtend verloopt rustig, als ik loop heb ik weeën maar zolang ik rustig zit blijven ze weg. Ik besluit om te gaan douchen om te kijken of het dan doorzet.
Dochterlief zit heerlijk in bad terwijl ik aan het douchen ben. Krijg nog wel 1 of 2 keer een wee maar weet nog steeds niet of dit nou het echte werk is.
Ik bel man dat ik het nog steeds niet zeker weet en ik dochter voor middagslaapje in bed leg en zelf ook ga proberen te slapen en daarna wel weer bel.
Slapen lukt prima al word ik wel een paar keer wakker van een wee.
Rond 1 uur ga ik uit bed en bel man dat hij toch maar naar huis moet komen omdat ik toch denk dat het echt begonnen is. Hij vraagt of hij gelijk moet komen (uur rijden) of nog even kan wachten tot andere machinist er is wat ook een uurtje zou duren. Ik zeg dat hij rustig kan wachten tot andere machinist er is omdat ik er nog steeds niet zeker van ben en de weeën ook nog niet regelmatig komen.

Ondertussen bel ik zwager om te vragen of hij dochter op wil komen halen na haar dutje en ze daar mag slapen vannacht.

Rond 3 uur is man thuis en komt ook zwager om dochter te halen. Ik knuffel haar nog even flink en laat een traantje omdat de volgende keer dat ik haar zie ze grote zus is.

Ik ga nog een keer douchen en vraag man daarna om de verloskundige te bellen omdat ik toch wel erg nieuwsgierig ben of dit al wat heeft gedaan en wie er dienst heeft. En yes! Mijn favoriete verloskundige heeft dienst en komt er gelijk aan.

Ze toucheert en 5! Cm. Het is echt begonnen dus! Ze vraagt of ik al in bad wil (ik wilde graag in bad bevallen) en terwijl ik in bad ga, gaat de vk haar spullen pakken.

Ook in bad blijft het allemaal prima te doen en verbazen man en ik ons erover dat de vk niet meer weggaat. Rond 5 uur breekt de vk mijn vliezen en word het (eindelijk naar mijn gevoel) iets heftiger.
Als ik persdrang krijg mag ik gaan persen en na 6 min en 3 of 4 keer persen pak ik zelf mijn dochter aan O+ O+
Ze laat gelijk goed van haar horen en tussen de geboorte van I.sabella en de placenta komen ook de kraamzorg en stagiaire vk binnen.
Tldr: hele dag onregelmatige weeën, 6 min persen, prachtige, geweldige mooie dochter O+ O+
Selvariadinsdag 8 november 2016 @ 12:50
Wow Snoenk, wat heerlijk! Ik werd ook een beetje week van je opmerking over je oudste als grote zus. O+
Burdiedinsdag 20 december 2016 @ 13:11
Voor mensen met tijd teveel, hierbij mijn roman.

https://drive.google.com/(...)Vk/view?usp=drivesdk
MissBlissdinsdag 20 december 2016 @ 13:49
quote:
12s.gif Op dinsdag 20 december 2016 13:11 schreef Burdie het volgende:
Voor mensen met tijd teveel, hierbij mijn roman.

https://drive.google.com/(...)Vk/view?usp=drivesdk
Gelezen O+ :'( Mooi verhaal Burd, wel heel jammer van het einde, dat het zo moest... Maar de ervaring in het ziekenhuis lijkt me heel fijn vergeleken met de vorige keer!

Ik wist niet dat gup een sterrenkijker was! J. ook, maar dat hoorden we pas na de geboorte.
Burdiedinsdag 20 december 2016 @ 13:52
Ja, een verademing was het. Dat het zo ook kan O+.
Malteserdinsdag 20 december 2016 @ 13:58
quote:
12s.gif Op dinsdag 20 december 2016 13:11 schreef Burdie het volgende:
Voor mensen met tijd teveel, hierbij mijn roman.

https://drive.google.com/(...)Vk/view?usp=drivesdk
O+
Crumpettedinsdag 20 december 2016 @ 14:25
Ohh burd, wauw! O+ heftig, maar ontzettend positieve vibe zeg. Wat fijn dat het zo gegaan is.
Mies_poesdinsdag 20 december 2016 @ 14:36
Wat een fijn personeel Burdie O+ wel heel jammer van het einde.
Lemijndinsdag 20 december 2016 @ 14:52
Ondanks de keizersnee die je niet wilde, leest het toch als een fijn verhaal. Wat was naar jouw idee de sleutel? Begrip en aandacht? Of controle?
Dank voor het delen!
Burdiedinsdag 20 december 2016 @ 15:15
quote:
0s.gif Op dinsdag 20 december 2016 14:52 schreef Lemijn het volgende:
Ondanks de keizersnee die je niet wilde, leest het toch als een fijn verhaal. Wat was naar jouw idee de sleutel? Begrip en aandacht? Of controle?
Dank voor het delen!
Het was ook fijn :). En het verschil zat in de werkwijze en denkwijze van dit ziekenhuis. Cliënt boven protocol. Personeel dat niet alleen aanhoort wat er gezegd wordt, maar echt hoort wat er gezegd wordt en doorvraagt naar de achterliggende behoefte. En dat werd allemaal ook nog eens in mijn dossier geschreven en overgedragen aan de volgende dienst. En alle beslissingen werden genomen in overleg. Wereld van verschil met mijn eerste bevalling.
Lemijndinsdag 20 december 2016 @ 19:57
quote:
1s.gif Op dinsdag 20 december 2016 15:15 schreef Burdie het volgende:

[..]

Het was ook fijn :). En het verschil zat in de werkwijze en denkwijze van dit ziekenhuis. Cliënt boven protocol. Personeel dat niet alleen aanhoort wat er gezegd wordt, maar echt hoort wat er gezegd wordt en doorvraagt naar de achterliggende behoefte. En dat werd allemaal ook nog eens in mijn dossier geschreven en overgedragen aan de volgende dienst. En alle beslissingen werden genomen in overleg. Wereld van verschil met mijn eerste bevalling.
Duidelijk. Ik snap dat dat niet echt in één woord te vangen is. Ben blij voor je dat het zo is gelopen na de eerdere akelige ervaring.
Dot.woensdag 21 december 2016 @ 03:12
Prachtig geschreven Burd O+ En wat een dapperheid straalt er uit je verhaal. Goed gedaan!
Amselwoensdag 21 december 2016 @ 05:11
Wauw O+
Cholulawoensdag 21 december 2016 @ 07:21
Burd wat een ontzettend fijn bevallingsverhaal! Ik herken ontzettend veel. Ik hoop dat als ik ooit nog een keer mag gaan bevallen ik het net zo mag meemaken als ik net heb gelezen!
WupWupwoensdag 21 december 2016 @ 08:49
Ik ben blij voor je dat je in zo'n warm bad terecht bent gekomen, Burdie. En dat heb je aan jezelf te danken door uiteindelijk toch je kop uit het zand durven te halen en ermee aan de slag te gaan. Kudo's ;) Natuurlijk is het jammer dat de bevalling zelf anders is gelopen dan gehoopt, maar goede begeleiding is zo belangrijk voor je ervaring. Goed gedaan!
klaproosswoensdag 15 februari 2017 @ 21:45
Eindeluk! Hij is er, vannacht op mijn telefoon getypt tijdens de voedingen dus excuus als iets niet helemaal lijkt te kloppen. Hier en daar wat spoilers om het wat minder groot te doen lijken.
O+

Zwangerschap
SPOILER
32 weken zwanger
De twijfel slaat toe. Deze zwangerschap is er 1 zoals velen hopen, weinig kwaaltjes geen complicaties, een aanwezige baby en vrijwel geen stress rondom mij.
Sinds het moment dat ik zwanger bleek wist ik dat deze bevalling 'anders' zou moeten verlopen dan toen J werd geboren. De wens om thuis te bevallen is dit keer erg groot.. Thuis dit betekend voor ons nu in mijn ouderlijk huis.
Bij J vond ik een poliklinische bevalling prima, H. mijn vriend maakte er toen de tijd geen geheim van dat hij thuis ook wel erg spannend vond en dus was de keuze niet heel moeilijk. Nu voelt het anders, altijd wilde ik eens thuis bevallen, nu we bij mijn ouders inwonen is dit misschien niet het geschikte moment? Of misschien toch wel? Ik liet het eerder in de zwangerschap nog in het midden maar ik had ik mijn keus voor mijzelf al gemaakt na de positieve test.
Maar goed, ik twijfel.. is dit dè verloskundige die mij kan begeleiden tijdens de bevalling zoals ik dat wens? Ik besluit dat ik wat met het twijfelgevecht, wat al lange tijd in mijn hoofd afspeelt moet doen. Ik open Facebook en bespreek mijn gedachten online in een geboortegroep & ook mignonne is van de partij.
In de dagen erna besluit ik met H. de stap te wagen, ik stap over naar een verloskundige die mij wilt begeleiden op de manier zoals ik dat wens. De verloskunidge is mignonne en is op dit moment waarneemster bij een praktijk in de buurt. Wat een fijn gevoel!

34+0
Mijn eerste kennismaking met de nieuwe praktijk, geestig om te weten is dat toen ik van J. zwanger was ik baalde dat des praktijk opende op het moment dat ik van hem zo'n beetje uitgerekend zou zijn! Tijdens mijn zwangerschap van J had ik graag daar gelopen en daar baalde ik toen flink van. Nu 2,5 jaar later zit ik hier alsnog, in de wachtkamer met mijn slapende peuter op schoot en een dikke buik ❤.

38+4
Uhm, dit is gek! Dit voelt gek! Sinds een week heb ik in de avond voorwerk en rommelt het wat af in mn buik. Vandaag ben ik 38 weken en 4 dagen zwanger. Eerlijk, dacht ik niet dat ik dit termijn zou halen gek genoeg. J diende zich met dit termijn in de avond aan, lag ik met een heerlijk wit vernix kindje op mijn borst.
Nu, nu lig ik in bed met een bolle buik en een hompje peuter dicht tegen me aan genesteld, de voeten van H. vinden me met moeite. We zijn nog even met zijn 3'en.

39+5
Het is avond en ik vraag me af of ik de baby wel heb gevoeld vandaag. Na 2 uur lang porren en doen nog geen reactie. Ik besluit mignonne een berichtje te sturen en vraag om tips. Ik volg alles op, baby krijgt uiteindelijk de hik maar het zit me niet helemaal lekker, ze is zo rustig!
De nacht verloopt niet zo lekker, ik voel er weer niet en ze lijkt weer niet te reageren.
De volgende ochtend heb ik toch een afspraak bij de vk dus ik wacht af wat ze zeggen. Daar krijg ik toch een tripje naar 't ziekenhuis, even kijken of alles nog goed is. Uiteindelijk ga ik weer naar huis met een gerustgesteld gevoel. Alles is goed!

40+5
Die gekke baby is er nog niet! Ik had stiekem wel gedacht het bedje naast me gevuld te hebben. Het voelt zo raar, het termijn van J al 2 weken voorbij, dit voelt als overtijd lopen. Das gek!
Vandaag hebben we een afspraak met mignonne, het loopt allemaal een beetje anders vanwege een bevalling en we spreken uiteindelijk bij ons thuis af.
Ik vraag haar te kijken of er wel al wat gebeurd is. Het zit me een beetje hoog allemaal. Het inwonen, de spanning bij opa en oma van de baby die er aan komt, J. die echt strak staat van de spanning om de baby..
2-3 cm, ik besluit gestript te willen worden en terwijl we afscheid nemen van mignonne roept ze "ik hoor je vannacht wel, aan de telefoon".
Ik douche en stap m'n bed in.
Bevalling
SPOILER
4 oktober - 40+6
Wakker, zonder weeen, met een voet van peuter in mijn oor. Geen telefoontje nodig geweest vannacht! Vandaag een uitje met schoonvader op t programma. J. wilt niet lopen dus die draag ik een tijd. Thuis voelt het allemaal wat gestript :') ..
We gooien J. op bed en ik begin daar wat gerommel op te merken. Ik doe alsof er niets aan de hand is en ga zitten, download een weeëntimer app en zit rustig te timen. Ieder zit in zijn eigen wereld, mn vader kijkt een film, mijn moeder speelt Candy Crush en H. leest zijn boek.. ik ben 1 met mijn baby en mijn weeën app.
Er lijkt serieus wat gaande maar toch twijfel ik, je kent wel die verhalen "ik belde voor niets de vk". In mijn geval moet mijn vk niet alleen van ver komen maar ook de fotografe.
Ik stuur rond 21.30 wat screenshots naar mignonne en ook naar elamanilo.
We sms'en wat, zij ook onderling blijkt achteraf. Ik zeg ze te bellen wanneer het echt begonnen is, later rond 00.00 komt mignonne mijn kant op om even alles te checken.
Actie! Mijn ouders gaan naar bed, H. Gooit J. tussen opa en oma in en zet het bevalbad op de juiste plek. Ondertussen voel ik mijn twijfel weg trekken, het is echt echt begonnen nu! mignonne komt binnen om 00.30, elamanilo is ondertussen ook al onderweg. Ik klets wat met mignonne, hier en daar een grapje en soms ben ik even te druk met een wee. mignonne checkt mijn ontsluiting en we zitten inmiddels op een kleine 5cm, H. zet boven met mignonne het bad klaar. In de tussentijd worden de weeen wat serieuzer, Ela is binnen om 01.00, we bellen de kraamzorg.

Rond 01.25 is het bad helemaal klaar om mij en mijn baby te ondersteunen. Ik dobber wat rond en H. zit vlakbij me, we kletsen wat, maken grapjes. Nog geen 10 min later is de kraamzorg er. 2 dames, gezellige boel zo op de zolderkamer.
Mijn weeen worden heftiger, mijn grapjes minder, mijn concentratie groter en de welbekende bubbel is niet meer kapot te krijgen. Ik ben 1, èèn met mijn baby, met het water en alle positieve energie in de kleine volle kamer.
Een positie vinden die prettig is vind ik wat lastig, ik duik uiteindelijk vooral met m'n bakkes in het rand van het bad.
Het is fijn! Zo veel fijner als toen bij J. In mijn hoofd ben ik druk met hoever ik nu zou zijn, de weeen worden wel echt heel rot nu en heb geen idee hoe we er voor staan. mignonne maakt me blij met 9cm die ze corrigeert naar 7.
Pfoehee nog 3! Ik hoor lieve dingen om me heen, 3 belangrijke mensen heel dichtbij me, alle 3 steunen ze me. Ze weten het niet, ik spreek het niet uit maar wat is het fijn om hen bij me te hebben. H. in al zn aanrakingen en woorden, Ela in dr klikjes van de camera en warme aura die ze met zich mee brengt en mignonne, de vrouw met kennis en rust, die de goede dingen zegt op de juiste momenten en waarbij ik echt het idee heb dat ze het mooi vind dat ze bij de geboorte van mijn baby mag zijn.

Daar is persdrang, volgens mij checkt mignonne nogmaals de ontsluiting, 9cm bijna 10 hoor. Ik probeer nog een wee of 2/3 niet te reageren op de persdrang. Ik heb moeite met de overgang naar het persen net als bij de bevalling van J.
In mijn hoofd spreek ik mezelf toe, ik kan dit! Ik wil heel graag dit kindje ontmoeten en die persdrang vind ik echt het meest nare gevoel wat er maar is. Even sta ik stil bij dit moment, ik voel hoe de baby gezakt is, ze er bijna is en we eindelijk kennis kunnen maken.. ik tel in mijn hoofd af op het moment dat ik de perswee aan voel komen, ik pers..hard. Ik voel dat het hoofdje weer terug glijd. Ik hoor mignonne nog iets zeggen als "gaat het klap, je bent zo stil?" En ik reageer dat ik aan het persen ben. De volgende wee, ik trek alles uit de kast, het hoofdje is geboren.
Na nog 1 of 2 keer persen met coaching van mignonne is ze er, ik pak haar aan en hou haar dicht tegen me aan. Daar is ze! Geboren op 5/10 om 3.38uur. De stilte is magisch, haar ogen vinden de mijne. Wat lijkt ze op haar boer! En wat is ze rustig, wat is ze in een fijne omgeving geboren. Warm in het water, in een kamer vol met positiviteit en liefde, in het huis waar ik zelf 28 jaar geleden ook ter wereld kwam O+ !

Ze heet S.am! En wat is ze mooi! O+ O+
2s9t7ba.jpg
28bb9zm.jpg
Momenten na bevalling
SPOILER
We wachten nog even in bad of de placenta vanzelf komt, dit laat op zich wachten en ik verhuis naar mijn bed. S.am weet moeiteloos mijn borst te vinden. De placenta is er ongeveer na een half uur, H. knipt de navelstreng door en neemt S.am op zijn borst, ik douche en ga weer terug naar bed. Iedereen verlaat de kamer, we zijn voor het eerst met zijn 3tjes. Trots en vermoeid kijken we naar onze dochter. Een uur nadat S.am geboren is, is J wakker geworden.. bij ons in bed gekropen en is hij ontpopt tot de broer die ik iedereen toewens. Wat een liefde heeft hij voor zijn zusje O+ . En oh wat zijn we toch rijk!!

Wij zijn een gezin van 4 O+ !
Foto’s
SPOILER
Alle liefde en dankbaarheid naar Ela toe! O+ O+

2rw8b4h.jpg

2ry2gxf.jpg

2drt45l.jpg

20f3jic.jpg

En ook even hier! Mignonne wat is de wereld toch een stuk mooier met mensen als jij. Je staat altijd voor zwangere hier klaar. Dank je wel dat je ons zo hebt geholpen met de ontmoeting van S. O+
Ela, je bent ons zo waardevol! Dank je wel dat je ook nu weer dit mooie moment met ons wilde delen en dit hebt willen vastleggen O+

[ Bericht 1% gewijzigd door klaprooss op 15-02-2017 22:15:45 ]
Kimpossiblewoensdag 15 februari 2017 @ 22:01
Klap O+ Je ontroert me. Wat een heerlijke bevalling zo met deze mooi mensen aan je zijde.
GotCwoensdag 15 februari 2017 @ 22:06
O+ :'( O+. Wat een droombevalling!
SQwoensdag 15 februari 2017 @ 22:12
Wat een fijne bevalling klap! En wat een mooie foto's! Goeie fok meet zo :D O+
snoenkwoensdag 15 februari 2017 @ 22:14
Klap wat een mooie bevalling. En prachtige foto's O+
Lojwoensdag 15 februari 2017 @ 22:18
Klap! Wat mooi O+
Arjawoensdag 15 februari 2017 @ 22:29
Wat een heerlijk verhaal O+
En wat een mooie, ontroerende foto's
Mariposaswoensdag 15 februari 2017 @ 22:31
Je weet dat je een echte Fok!er bent als je een zolderkamerbevalling hebt. O+

Mooi klaprooss. Zo zou ik het ook wel willen!
klaproosswoensdag 15 februari 2017 @ 23:05
O+ Dank dames! Ik wens iedereen zo'n bevalling toe!
mignonnewoensdag 15 februari 2017 @ 23:34
quote:
0s.gif Op woensdag 15 februari 2017 22:31 schreef Mariposas het volgende:
Je weet dat je een echte Fok!er bent als je een zolderkamerbevalling hebt. O+

Mooi klaprooss. Zo zou ik het ook wel willen!
_O- :') ik gnorkte! (En wacht ondertussen rustig af tot k gebeld wordt voor de volgende zolder-fok-beval-meet 😂 )

Lieve Klap ♡ ik vond het echt een eer om bij jullie te mogen zijn. Ik wist niet dat je zelf in dat huis geboren bent, wauw! Dat maakt het wel extra bijzonder zeg.

Toen wij naar beneden gingen om jullie met zn 3 te laten zeiden je ouders dat ze geen oog dicht hadden gedaan. Wat moet dat spannend geweest zijn voor ze! Er was niet alleen liefde en warmte in die zolderkamer, het hele huis was ermee gevuld. En mens wat kun jij mooi bevallen zeg; ik gun het iedere vrouw om zo haar bubbel op te kunnen zoeken en op zo'n manier haar kindje te ontmoeten. :*
Roomsnoesdonderdag 16 februari 2017 @ 06:56
Ooh klap wat een mooi verhaal, en wat een bijzondere ontmoeting(en). En J als grote broer, wat tof dat hij er al zo snel bij was <3

En een vk die uitstraalt dat ze het mooi vindt om bij jouw bevalling te zijn, dat is echt heel waardevol.
JufMariskadonderdag 16 februari 2017 @ 07:01
Klap, wat een prachtige reis O+ En ook O+ voor mignonne & ela :*
Mabawa.donderdag 16 februari 2017 @ 07:09
Ooh Klap wat een mooi verhaal van een mooie bevalling. Het is je gegund dat het zo liep zoals jij graag wilde!
Cygnedonderdag 16 februari 2017 @ 07:37
Oh klap. O+
Dot.donderdag 16 februari 2017 @ 07:43
Klap, wat prachtig O+ Je verhaal, de liefde, de foto's en je gezin O+
MissBlissdonderdag 16 februari 2017 @ 11:19
Wat een prachtig verhaal, Klap O+
BlueEyesdonderdag 16 februari 2017 @ 11:31
Klap hoe mooi O+
Kirbdonderdag 16 februari 2017 @ 11:44
Noh wat prachtig zeg! Bedankt voor het delen O+ gaat weer in lurkstand :@
Chantydonderdag 16 februari 2017 @ 22:19
Moooiii O+ prachtige foto's ook ela!
En mignonne is een topper!
Lemijndonderdag 16 februari 2017 @ 22:44
Prachtig verhaal, dank voor het delen!
Skoapvrijdag 17 februari 2017 @ 21:35
quote:
1s.gif Op woensdag 15 februari 2017 22:01 schreef Kimpossible het volgende:
Klap O+ Je ontroert me. Wat een heerlijke bevalling zo met deze mooi mensen aan je zijde.
Dit O+
pinquitzaterdag 18 februari 2017 @ 20:08
Wauw klap O+
klaproosszaterdag 18 februari 2017 @ 20:34
O+
elamanilomaandag 20 februari 2017 @ 11:47
Klap O+ O+ O+ Dankjewel :*
Omentielvomaandag 20 februari 2017 @ 14:27
Klap O+
Selvariadonderdag 2 maart 2017 @ 13:34
Wat een ontzettend mooi verhaal Klap. O+

Dreumes op de opvang, dus een mooi moment om mijn verhaal ook eens neer te pennen. :Y)

SPOILER
Donderdag 26 januari 2017

Vandaag ben ik thuis wat aan het aanrommelen met Nora. Normaal is ze op donderdag bij de gastouder, maar die heeft zich vandaag helaas ziekgemeld. Tijdens Nora’s middagslaapje krijg ik ineens wat menstruatieachtige pijn die ik soms wat weg moet zuchten en die om de 10 à 15 minuten terug blijft komen. Ik twijfel nog even of ik T al moet bellen, maar ik besluit dat ik nog best in staat ben om op deze manier een paar uurtjes voor Nora te zorgen. Na de middag verdwijnen de krampen ook weer, dus ik gooi het op voorwerk.

Zaterdag 28 januari 2017

Bevalweekend! Dat hopen we tenminste zo; alle omstandigheden qua opvang voor Nora zijn nu optimaal. Vroeg in de middag beginnen de voorweeën weer. Na een paar uur licht puffen lijken ze toch wat zwaarder te worden en komen ze soms ook al om de 5 minuten. Nora vindt het allemaal wel grappig: “mama doen?” “mama is aan het puffen schat.” “mama poeffuh ahaha.”. Na een tijdje besluiten we toch om Nora vast naar mijn moeder te brengen. Mocht het toch echt doorzetten hoeven we haar niet nog halsoverkop uit bed te halen ’s nachts. Ik geef haar nog even een hele dikke knuffel en dan vertrekt T met ons lieve grote meisje. Ik kijk op de bank nog een aflevering Gilmore Girls en constateer enigszins geïrriteerd dat de weeën wel erg afzwakken en rond een uur of 10 is er niks meer aan de hand. Die nacht slapen we heerlijk.

Zondag 29 januari 2017

Teleurgesteld word ik wakker en bel ik mijn moeder. We spreken af dat we Nora na haar middagslaapje op komen halen. T zet de box nog even op de hoogste stand en nu is echt alles klaar voor de komst van de baby. Rond een uur of 11 beginnen de voorweeën wederom, dus ik puf weer vrolijk mee. Tegen half 12 vraag ik T toch maar een weeëntimer te downloaden. Om 12 uur zitten er 4 tot 5 minuten tussen de weeën en om half 1 nog maar 3. Op dat punt vraag ik Thomas om de verloskundige te bellen. N heeft dienst. Als hij haar aan de lijn heeft geeft ze aan met een bevalling in het ziekenhuis bezig te zijn en dat ze probeert over een uur bij ons te zijn. Tien minuten later geef ik T weer de opdracht om te bellen; de weeën volgen elkaar nu wel heel erg snel op. Om kwart over 1 is N bij ons en voordat ze kan controleren hoe het er bij mij voorstaat moet ze nog even een telefoontje beantwoorden en vervolgens een telefoontje naar het ziekenhuis plegen. Dit duurt nog geen 10 minuten, maar het voelt als een eeuwigheid. Ergens in de tussentijd komt ook de kraamhulp (Y) binnen. Alles dat ik me van haar herinner is dat ze me steeds veel te zoete ranja aan wilde smeren en me “dametje” noemde, iets dat me zelfs in het heetst van de strijd mateloos frustreert. Ik krijg bijna geen pauze tussen de weeën meer en ik wil zo graag weten of er iets gebeurd is. Het verlossende woord komt snel: 5 centimeter! Wow, de vorige keer deed ik daar 24 uur over vanaf de eerste pijnlijke weeën en nu ging het zo snel! Mijn vliezen worden gebroken en ik loop nog even naar het toilet. Dat word ik overvallen door misselijkheid dus ik gooi mijn darmen nog even leeg. Op de terugweg naar boven moet ik bijna constant weeën wegpuffen en ook terug op bed krijg ik geen pauze meer. Intussen heb ik ook nog ergens persdrang gekregen. N zegt dat ik maar mee moet duwen, maar dit durf ik niet, aangezien ik vorige keer met 8 centimeter al persdrang kreeg en ik deze toen nog heel lang moest tegenhouden. Op mijn verzoek checkt N weer hoe ver ik nu ben: 9 centimeter! Geen wonder dat het zo heftig was allemaal met 4 centimeter in een half uur. Het laatste randje wordt weggemasseerd en ik mag persen. Ik wil graag op mijn rug liggen, maar het hartje van de baby dipt behoorlijk, dus ik word gesommeerd NU op mijn zij te draaien en goed mee te persen. Ik word streng toegesproken: “Geen geluid! Kin op de borst! Duwen, nu!” en gelukkig hoor ik al snel een betere hartslag. Ik mag terug op mijn rug draaien, omdat de baby het even niet makkelijk had wordt er een kleine knip gezet en na 2 persweeën voel ik het hoofdje staan. Alsof er een veel te dikke drol aan de verkeerde kant naar buiten wil, bijzonder. ;) Na in totaal 9 minuten persen is daar dan ons tweede kindje. Ik krijg de baby aangereikt en spiek gelijk onder de doek: weer een meisje! Lieve Lenne hoort vanaf dit moment bij ons! Wat lijkt ze op haar grote zus! Ik ben helemaal beduusd, het ging allemaal zo ontzettend snel en het is gewoon thuis gelukt allemaal! Ik blijf maar bazelen over wat een enorm verschil dit was met de bevalling van Nora, ik kan er gewoon niet over uit. Om 11 uur leek er nog niks aan de hand en om 14:40 hadden we ineens twee kindjes. Samen met T bewonder ik het mooie meisje dat zo kort geleden nog in mijn buik mocht groeien. O+

Intussen krijg ik mee dat N en Y matjes onder mij blijven weghalen en wegen en ineens wordt er haast gemaakt om Lenne aan mijn borst te krijgen. Schijnbaar blijf ik maar bloeden en trekt mijn baarmoeder nog niet goed samen. In totaal verlies ik zo’n 940 cc bloed voordat het stabiliseert en mijn baarmoeder goed samengetrokken is. Er wordt (godzijdank) besloten dat ik gewoon thuis mag blijven, al moet ik wel boven op bed blijven de eerste twee dagen en plassen op een postoel.

Om 8 uur kwam Nora eindelijk thuis en zaten we met ons vieren op het grote bed. “Kijk Nora, dit is Lenne.” “Jenne aaiuh! Jenne hmmmmmwah (geluidseffect van een kusje ;) )” en toen was alles goed.

De volgende dagen

Op maandag blijf ik braaf boven en op dinsdag loop ik naar beneden om te douchen. Ik ben helemaal gesloopt na deze reis. De dagen hierna kom ik beneden voor de wc/douche en als het even uitkomt ook voor het bezoek, verder lig ik op bed. Doordat ik het zo rustig aan doe sta ik 9 dagen na de bevalling alweer in redelijke conditie in de kinderkrijshel en de dagen daarna kom ik steeds een stukje verder. Inmiddels is mijn conditie al best weer aardig en ben ik vooral blij mijn lichaam en energie weer terug te hebben zodat ik voor mijn twee mooie meisjes kan zorgen.

Grote afwezige in dit verhaal lijkt T, maar hij was juist perfect. Steeds aanwezig op de achtergrond en op de juiste momenten een aai over mijn rug of even een handje vast. Het was ontzettend fijn om iemand die je vertrouwt zo op de achtergrond te hebben, ookal kan diegene niet echt iets voor je betekenen. Het gevoel is heel waardevol en zonder hem was het vast ook gelukt, maar dat had ik absoluut niet gewild.


[ Bericht 0% gewijzigd door Selvaria op 02-03-2017 13:48:56 ]
SQdonderdag 2 maart 2017 @ 13:44
Wat een vlotte bevalling selvaria! Heerlijk! En 9 dagen pp in de speelhel :') mafkees.
Gogo83donderdag 2 maart 2017 @ 17:01
Mooi verhaal Selvaria!!
Cygnedonderdag 16 maart 2017 @ 00:44
Eerst:
SPOILER
zondag, 26 juni 2016
Vandaag heb ik de eicelpunctie, ik heb acht follikels. Helaas worden er maar 4 eicellen gepunctueerd. Dikke tegenvaller. Te weinig voor PGD eigenlijk. We zijn teleurgesteld maar hopen op 'een volgende keer beter'.

Woensdag, 22 juni 2016
We worden gebeld door het UMC, er bleken maar 3 eicellen rijp voor icsi. Het goede nieuws is dat wel alle eicellen bevrucht zijn én geschikt voor biopsie Maar, met mijn translocatie nog steeds een hele kleine kans dat er een gezond embryo is. Toch weer een extra teleurstelling voor ons gevoel.

Vrijdag, 1 juli 2016
Vandaag hét telefoontje. De uitslag van de genetische test. We hebben een gezond embryo! Er is een terugplaatsing. We rijden naar Utrecht waar ons fókking mooie gezonde embryo teruggeplaatst wordt.

In de dagen erna zet ik nog een paar injecties pregnyl. Man en ik besluiten dat ik ga testen. Ik kan dan kijken of de pregnyl uit mijn lichaam gaat. Als de testen negatief worden is dat niet zo'n grote klap, voor ons gevoel. Maar wat we verwachten gebeurt niet. De test wordt niet negatief, maar donkerder juist. Ik geloof er geen klap van, want dit kan heul niet. :') Met 5 weken en 6 dagen krijg ik bloedverlies en pijn links onderin mijn buik. Alle alarmbellen gaan af in mijn hoofd en ik mag komen voor een echo om te kijken of ik geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb. Dit blijkt niet zo te zijn maar we zien alleen een leeg vruchtzakje. Ik mag naar huis met een afspraak voor 9 weken maar in de auto bellen ze dat ze me toch twee dagen later willen zien om te kijken of er hartactie is. En dat is er. Maar denk ik: 'Over twee dagen is hij vast stuk.', Ik krijg nog een paar echo's in het ziekenhuis en bij de verloskundige en hoewel deze allemaal goed zijn ben ik er elke keer van overtuigd dat er geen leven meer is. Want een gezonde échte baby, dat bestaat niet. En dat gevoel blijft. Hoewel ik steeds meer ga houden van het kindje in mijn buik, kan ik dat nare gevoel niet loslaten. Het blijft dubbel.
De bevalling:
SPOILER
zondag, 12 maart, 2017
We gaan naar mijn familie in Brabant. Mijn zus viert, samen met haar dochter haar verjaardag. Ik heb wel wat harde buiken maar zoek daar niet zo veel achter. Wel vind ik het te druk, dus ik zoek de rust op bij mijn zus op de bank en klets wat met mijn nichtje. Mijn tante komt even naar me toe om me een knuffel te geven. Ze vindt het ontzettend spannend want ons kindje zal vernoemd worden daar haar overleden man. We gaan redelijk bijtijds naar huis en mijn man wenst mijn zus en moeder (die bij de bevalling zullen zijn) 'tot morgen', ik lach hem uit en zeg dat dat niet gaat gebeuren want ik ga heus overtijd lopen. :') Little did I know. Die nacht krijg ik wat kramp dus ik vraag mijn man een kruik te maken en val weer lekker in slaap.

[i]Maandag, 13 maart 2017[/i
Na een goede nacht, sta ik om 7 uur naast mijn bed om naar de wc te gaan wanneer er allemaal vocht langs mijn benen loopt. Ik vang wat op, het is helderroze en man belt de verloskundige terwijl ik ga plassen, me in mijn seniorenbed op klossen installeer en Ik bel mijn moeder en zus wakker, dat ze in de auto moeten stappen. Als verloskundige G. komt heb ik al flinke rug- en buikweeën. Ik vind het niet zo heel grappig, maar het is nog te doen. G. helpt me onder de douche, waar de weeën snel heftiger worden. Ze besluit nog niet te toucheren en adviseert om een bad te nemen, ze belooft 2 uur later terug te komen om te kijken hoe ver we zijn. Ik ga in bad en mijn man gaat afwisselend met de douchekop over mijn rug en buik heen. Na een tijdje wordt hij afgewisseld door mijn moeder en mijn zus en zo door. Ze luisteren goed naar mijn instructies. 'buik, rug, zachtjes masseren, hard duwen, STIL NIET PRATEN ALS IK EEN WEE HEB'. Na een tijdje wil ik graag in bad en terug het bed in. Het lukt me niet meer de weeën op te vangen als ik in bad lig, maar verplaatsen kost me veel moeite, elke beweging wekt een enorme wee op en er zijn bijna geen pauzes.

De verloskundige is inmiddels weer terug, het is dan 12 uur in de middag en constateert 3cm. Ik denk: 'naar de hel met je thuisbevalling, hierrr met die ruggenprik. :') '. G. belt de verloskamers en ik mag komen. Ik klauter uit bed en tussen de weeën door kleedt mijn zus me aan. Ze helpt me in de auto en met ons vieren gaan we naar het ziekenhuis. In de auto krijg ik nog een flink aantal weeën achter elkaar zonder pauze maar we hebben stoelverwarming in de auto en dat verlicht een beetje. Bij het uitstappen kreeg ik weer een flinke wee, dus ik gebruik wederom zus om de wee op te vangen. Ze zet me in de rolstoel en terwijl man de auto wegzet brengen mama en zus me naar de verloskamer. Als man terugkomt vind ik het te druk, dus ik bonjour iedereen de kamer uit behalve man. Ik word weer getoucheerd en blijk al 7 centimeter ontsluiting te hebben. Die ruggenprik werd 'm dus niet meer, maar ik mag wel een pompje met remifentanil. Ze proberen het infuus te prikken, maar dat lukt niet. Bij de vijfde poging zit het pas goed. Ik krijg er vrij weinig van mee. Maar als het infuus werkt kan ik eindelijk ontspannen en de weeën beter opvangen. Ik word over gedragen aan de 2e lijn maar G. blijft. O+ Ze smeert mijn lippen in met vaseline, geeft me slokjes smoothie en water en coacht me door de weeën heen. De CTG registreert niet goed dus de baby krijgt een zo'n schroefding op zijn hoofd (ze vragen wel eerst of ik dat oké vind, ik vind het prima maar het voelt fijn dat ze het eerst vragen).

Ik blijk inmiddels 10 centimeter te hebben. Ik vraag mijn moeder en zus terug te komen. M. heeft het moeilijk bij elke wee, zo blijkt. Er wordt niet paniekerig over gedaan, gelukkig. Maar ik raak toch in paniek. 'Straks gaat deze ook dood he?', huil ik heel hard. Dat komt even flink binnen bij mijn man die ook begint te brullen. De klinisch verloskundige en G. verzekeren me dat dit kindje helemaal niet dood gaat en dat het helemaal goed gaat komen. Ik word gekatheteriseerd en ik mag gaan persen. De persweeën zijn kort en met veel pauzes tussendoor maar ik weet bij elke perswee vier keer effectief te persen en binnen een half uur wordt Midas geboren. Ik mag hem zelf aanpakken en hij huilt meteen keihard. Ik roep: 'HIJ DOET HET, HIJ DOET HET ECHT, HET IS EEN ECHTE BABY DEZE MAG IK HOUDEN, JA TOCH? :'( O+

Ik blijk wat koorts te hebben en mag dus een nachtje blijven. Maar boeiend. Baby. O+ Gelukkig zakt de koorts snel en mogen we de volgende ochtend naar huis. Met een baby, een échte baby. Onze M. O+
Stippelrientjedonderdag 16 maart 2017 @ 01:52
Deze mag ik houden toch?


Man!oh!man! Die zin komt toch binnen!


:*
BlueEyesdonderdag 16 maart 2017 @ 03:31
Oh Cygne O+ :*
Amseldonderdag 16 maart 2017 @ 06:04
Zo die komt even binnen ja O+ :'( O+ Het is jullie zo enorm gegund Cygne!
Adnapdonderdag 16 maart 2017 @ 06:07
Ja die komt binnen , ook hier. Nu met jankgezicht naar 't werk maar boeien, wat mooi cygne!
Veel geluk met jullie M
gestreeptestoeldonderdag 16 maart 2017 @ 06:46
Zat jij niet samen met mij in t zwanger worden topic, toen ik zwanger wilde worden vd oudste? Hij is bijna 4.

Zit ik hier smorgens vroeg met tranen in mn bed. De oudste zit naast me en vraagt waarom ik tranen heb 😆

Geniet er van hoor! Van harte!
Selvariadonderdag 16 maart 2017 @ 06:50
Cygne! :'( O+ Ja, deze mag je houden voor altijd, eindelijk jullie zo gewenste kindje. O+
GotCdonderdag 16 maart 2017 @ 06:54
O+ :'(. Het is jullie zo ontzettend gegund O+
Frummeltje86donderdag 16 maart 2017 @ 06:55
Oef, je verhaal hakt erin, Cygne :'( wat ontzettend mooi! Eindelijk hebben jullie je zo gewenste kindje gekregen! O+
Sylver_donderdag 16 maart 2017 @ 07:00
Cygne, zit ik hier te huilen :'( O+

Veel geluk met jullie kersverse gezinnetje O+
Hilzillahdonderdag 16 maart 2017 @ 07:17
Cyg! Je eigenste helemaal van jullie die niemand meer af kan pakken baby!! O+ O+ O+
Zit te snuffelen achter mijn PC :'(
gewoonmezelf87donderdag 16 maart 2017 @ 07:32
Cygne O+ !!!Ook hier dikke tranen, van geluk voor jullie! Jullie M. is van jullie en deze mogen jullie echt echt echt houden!!
SaskiaRdonderdag 16 maart 2017 @ 07:39
Awww Cygne wat mooi O+ Deze mag je echt houden, hou hem maar goed vast :*
#ANONIEMdonderdag 16 maart 2017 @ 07:42
Cygne O+
Mabawa.donderdag 16 maart 2017 @ 08:03
Gosh Cygne, jullie baby, jullie echte baby! Jullie M, hij is er! O+
Roomsnoesdonderdag 16 maart 2017 @ 08:26
Jees cygne, dit had ik niet nu moeten lezen. Tranen met tuiten en mijn make up kan opnieuw. Wow, je baby, je eigen baby, die voor altijd bij jullie hoort, en waar je je leven lang van mag houden.
Gevalletjedonderdag 16 maart 2017 @ 08:43
Oh wat mooi Cygne O+ Jullie echte, eigen baby!!
Vond het zo naar toen jij en Malteser voor me wegvielen uit Z&G en heb altijd extra gehoopt dat jullie ook snel weer zwanger zouden zijn en het goed zou gaan. Eerst volgde Malteser en ik vind het zo zo fijn dat jij nu ook je mooie M in je armen mag hebben! O+
Nanukedonderdag 16 maart 2017 @ 09:24
Cygne, wat een hel ben je ook doorgegaan zeg. Prachtig om te lezen hoe je M. eindelijk echt in je armen kan sluiten om nooit meer kwijt te raken. O+
Radyhyndonderdag 16 maart 2017 @ 09:38
Cynge O+
Kippenvel en natte oogjes..

Klap wat een prachtige bevalling O+

Selv dat ging snel! Fijn dat je toch thuis kon blijven en zo vlot herstelt bent :Y
Gogo83donderdag 16 maart 2017 @ 09:48
Wat prachtig opgeschreven Cygne!
LeSagedonderdag 16 maart 2017 @ 09:54
Wauw Cygne, wat een heftig verhaal blijft het toch, maar wat een prachtig eind. O+ Wat een cadeautje is deze M toch!
Miezziejdonderdag 16 maart 2017 @ 10:15
Cygne O+ O+
Take_A_Picturedonderdag 16 maart 2017 @ 11:17
Cygne O+
Sara82donderdag 16 maart 2017 @ 14:02
Eindelijk Cygne, deze is voor de houwus! O+ Mooi geschreven hoor! O+
_NIKKI_donderdag 16 maart 2017 @ 14:09
Prachtig Cygne! O+
silliegirldonderdag 16 maart 2017 @ 14:44
Cygne O+ . Houden en nooit meer loslaten, jullie perfecte eigen mannetje :*
SQdonderdag 16 maart 2017 @ 15:55
Goed gedaan Cygne O+ geniet nu maar lekker van je mooie kindje!
Franny_Gdonderdag 16 maart 2017 @ 16:09
Wat mooi en ontroerend, Cygne. O+ .
Omentielvodonderdag 16 maart 2017 @ 17:02
Mooi verhaal Selvaria O+

Cygne. Die vraag of je hem mocht houden :'(
Mooi verhaal O+
Arjadonderdag 16 maart 2017 @ 21:26
Oh cygne, ik ben zo blij voor jullie. Wat een wonder is die M. toch ook O+
Cygnedonderdag 16 maart 2017 @ 23:55
Oh wat een lieve reacties. O+ Ik ben zo verliefd. Alsof hij altijd al bij ons hoorde. ♡
_Hestia_vrijdag 17 maart 2017 @ 00:26
Oh Cygne toch O+
Die ene zin hakt er hier ook in.
Het is je zo gegund. Je mag je mooie M. echt houden O+
onomatopeevrijdag 17 maart 2017 @ 12:10
Snif, Cygne O+
Chantyvrijdag 17 maart 2017 @ 18:18
Cygne O+ het is je zo gegund!
MevrouwCactusvrijdag 17 maart 2017 @ 18:55
Ik huil nauwelijks om zulke verhalen maar deze kwam binnen hoor... Cygne, wat een mooi verhaal en wat een perfect einde met jullie mooie M die het echt doet en die voor altijd bij jullie blijft O+
Malteservrijdag 17 maart 2017 @ 20:10
Cygne O+
Arjavrijdag 17 maart 2017 @ 21:21
Beter laat dan nooit, eindelijk mijn bevallingsverslag. Ik heb er lange tijd tegenop gezien, omdat ik niet wist hoe ik zo'n lange bevalling moest samenvatten

SPOILER
Zwanger worden
Dat ging niet vanzelf. Het heeft ons 3 jaar aan onderzoeken en vruchtbaarheidsbehandelingen en een vroege miskraam gekost en emotioneel veel van ons gevraagd. Het lukte ons meestal om positief te blijven. Er was een baby die graag bij ons geboren wilde worden. De vierde terugplaatsing van een embryo zou Emmy worden. Op 14 oktober 2015 testte ik positief. Mijn man lag nog te slapen. Ik maakte hem wakker en hij vond mij al zo vrolijk. Ik ben doorgaans niet zo vrolijk in de ochtend. Stralend liet ik hem de test zien ''is het echt?''

De zwangerschap
We noemden de embryo Emmy. Ik gebruikte deze naam voortdurend. ''Ik ga even met Emmy wandelen''. Of als ik bij mijn ouders op de bank lag en mijn moeder aan het koken was ''mam, Emmy heeft honger!''.
Emmy was niet alleen van ons. Mijn familie en vrienden hadden al die jaren met ons meegeleefd en wilden ook zo graag opa en oma, tante, oom worden. Iedereen was zo blij voor ons. We kregen oneindig veel kaartjes.
Ik was helemaal zen. Er viel zo'n last van me af nu het gelukt was om zwanger te worden. Geen angst meer om wat als het nooit lukt? Wat als alles voor niks is geweest?
Zo slecht als ik was in zwanger worden, zo goed was ik in zwanger zijn. Ik was tot het einde toe fluitend en huppelend zwanger. Ik genoot van ieder moment en stress was me vreemd. Ondanks dat mijn uitgerekende datum op 19 juni was en we op 1 juli de sleutel van ons nieuwe huis zouden krijgen en zouden verhuizen.
Ik had veel vertrouwen in Emmy. Ik wist dat het een krachtig meisje is.
Ik was niet bang voor de bevalling. Ik zei: het gaat pijn doen en ze gaat hoe dan ook geboren worden en verder zie ik het wel. Deze instelling verraste iedereen, want ik ben best een control-freak. Ik wilde heel graag in een bevalbad van het geboortehuis bevallen.

De bevalling
In de nacht van 20 op 21 juni keken mijn man en ik tot diep in de nacht Orange is the new Black. We gingen veel te laat slapen. Het slapen lukte mij niet. En opeens (om 5:30 uur) voelde ik wat warms in mijn ondergoed lopen. Ik sprong op uit bed, hield mijn hand tussen mijn benen en rende naar de wc. Ik wist dat mijn vliezen waren gebroken. Helaas zat mijn man op dat moment op de wc. Ik riep dat mijn vliezen waren gebroken en kon niet meer ophouden met giechelen. Mijn man zou later vertellen dat hij zich toen pas realiseerde dat zijn leven vanaf nu voorgoed zou veranderen. Er lag een plas vruchtwater op de grond. Ik ving nog wat vruchtwater op in een glas. Het zou helder moeten zijn, maar wij vonden het meer troebele appelsap. We belden de verloskundige, maar deze was bezig met een bevalling dus we moesten een foto appen. Ze zei dat het helder was en ze later bij ons langs zou komen en ik nog wat moest proberen te slapen. Ik zei dat dat natuurlijk niet ging lukken. Ik zei mijn man dat hij maar wel moest gaan slapen en ging zelf op de bank liggen. Na een paar uur begonnen de rugweeen. Wat een hel. Ze waren niet op te vangen en ze brachten me van mijn stuk. Hier had ik niet op gerekend. Ik verstrakte en zette me schrap. Na een poosje kwam mijn man bij me kijken, maar ik had meer behoefte om alleen te zijn. In onze donkere slaapkamer probeerde ik me alleen over te geven aan de rugweeen. En dit lukte steeds beter. Ik zat in mijn cocon. De weeen waren niet regelmatig en bleven vaak ook langere tijd weg. De verloskundige kwam. Ik had pas 2 centimeter ontsluiting. Mijn vliezen waren op dat moment al lang gebroken en 24 uur na het breken van de vliezen zou ik medisch worden. Ze wist van mijn wens om in bad te bevallen en hoewel we wisten dat dat waarschijnlijk niet zou lukken, mocht ik toch naar het geboortehuis, in het bevalbad en we hoopten dat de ontsluiting in het bad toch verder zou vorderen. Onderweg naar het ziekenhuis zei ik tegen mijn man dat het een gek idee is om met zijn drietjes weer terug naar huis te gaan.

Ik lag in bad. Wat heerlijk was dat. Ik voelde me gewichtloos in het water en kon diverse houdingen aan nemen en zo de pijnlijke rugweeen beter opvangen.
Mijn moeder arriveerde. Ik wilde haar graag erbij.
De weeen vielen helemaal weg en de verloskundige stuurde na overleg met mij mijn moeder en man even weg, in de hoop dat ik me op mezelf kon focussen.
Ik had 2 uur in bad gelegen. Het was nu 22 juni 5:30 uur, mijn ontsluiting was nauwelijks gevorderd en ik werd medisch. Mijn verloskundige zorgde voor een goede overdracht. Zij wist dat ik een eerdere traumatische ervaring had gehad in het ziekenhuis, waarbij ik aan mijn lot werd over gelaten en er niet met mij werd gecommuniceerd. Er werd afgesproken dat alles in overleg met mij zou gaan en dit gebeurde ook. Ondanks de heftigheid van de bevalling heb ik het dankzij het geweldige (en door de duur van de bevalling steeds wisselende) personeel niet als traumatisch ervaren.

Naast de gruwelijke rugweeen kreeg ik nu ook beenweeen die doortrokken tot in mijn billen. Deze waren zo mogelijk nog erger. Ik wist me geen houding te geven en mijn hele lichaam zat in een permanente kramp. Omdat er een schedel-electrode was geplaatst, moest ik blijven liggen. Ik kon de weeen niet opvangen. Ik had pas 3 cm ontsluiting en raakte in paniek. Dit zou nog heel lang gaan duren. Het voelde niet alsof ik een baby ging krijgen. Het voelde alsof ik voor mijn leven aan het vechten was, aan het overleven. De dokter hing liefdevol het eerste pakje van Emmy op aan haar bedje, om mij eraan helpen te herinneren dat er echt een baby ging komen. Mijn man en mijn moeder praatten op me in en probeerden mee te puffen en me rustig te krijgen, maar ik nam hun niet waar. Ik was in paniek. Er kwam een nieuwe dokter, ik noemde haar de dokter-met-de-rustige-ogen. Alleen zij kreeg contact met mij. Ze praatte rustig en coachte me door de weeen. Er werd (weer) geopperd om pijnbestrijding te nemen. De dokter vond mijn weeen niet krachtig en niet vaak genoeg en ik vervloekte haar. Ik kreeg al bijstimulatie en meer zou ik echt niet trekken, maar dit was wel nodig. Ik was al 29 uur bezig en was doodop. Emmy had intussen ook in het vruchtwater gepoept.
Al mijn redenen om geen ruggenprik te willen waren nu weg gevallen. We waren al medisch geworden, ik mocht niet met mijn verloskundige bevallen, we moesten vanwege langdurig gebroken vliezen, kans op infectie en meconiumhoudend vruchtwater sowieso een nacht blijven. Ik stemde in met een ruggenprik en het was heerlijk!
Ik keek naar mijn man en moeder en zei ''hey, jullie zijn er ook!''. Ik kon weer praten en lachen en zelfs even slapen.

De weeenstimulatie kon nu lekker hoog, want ik voelde niks. Om 17:15 had ik volledige ontsluiting, maar geen persdrang en daar moesten we op wachten.
Die kwam niet, maar de been en bilweeen kwamen wel weer terug in alle heftigheid. Omdat ik het niet meer hield mocht ik vanaf 18:15 die weeen gebruiken om te persen, wat bijna onmogelijk was. Ik gaf alles wat ik in me had. Ik werd door iedereen aangemoedigd om nog meer te geven, maar het lukte me niet. Ik had geen controle over mijn spieren en geen persdrang en het voelde alsof ik nu al faalde als moeder. De kamer vulde zich met artsen, die ik nauwelijks waarnam. Ik mocht het nog 30 minuten zelf proberen en anders zou er overlegd worden en mogelijk een keizersnede plaatsvinden. Dit wilde ik absoluut niet. Ik had nu al zo veel doorstaan, nu wilde ik het zelf afmaken ook en zeker niet naar de OK en een langer herstel hebben.
Hoewel Emmy nog een stuk onder het schaambot door moest, werd toch voorgesteld dat ik het met de vacuumpomp mocht proberen. Ik was blij met deze hulp, want had het gevoel dat het me zelf niet zou lukken. Ik was op. De cup schoot nog een keer los. Ik moest alles geven, anders zou het alsnog een keizersnede worden. Ik gaf alles wat ik had en perste dwars door alle pijn heen.
Na 3 tracties werd om 19:52 Emmy geboren! Ze werd op mijn buik gelegd en ze brulde de hele wereld bij elkaar. Wat een kracht. Er waren sowieso nooit zorgen geweest over haar conditie, ze deed het geweldig. En nu nog steeds als ze wel eens hard huilt dan kan ik haar gezichtje nog helemaal uittekenen, hoe ze op mijn buik lag en brulde. De dokter vroeg hoe het voelde om nu dan toch eindelijk mijn baby op mijn buik te hebben en ik zei dat het voelde alsof ik haar al jaren kende, alsof zij het al die jaren al had moeten zijn. Ik kende haar al.

De vreugde en opluchting waren van korte duur. Mijn placenta kwam niet. De artsen zeiden dat ik alles moest geven en het anders alsnog de OK zou worden. Ze duwden op mijn buik en ik zei dat ik alles al had gegeven voor de geboorte en het toch echt op was nu, na 38 uur. De navelstreng leek te scheuren bij tractie en ik verloor veel bloed. Het is me toch gelukt om de placenta geboren te laten worden, maar deze bleek niet compleet.
Ik moest alsnog naar de OK. Later bleek dat er een bloedvat door de vliezen liep en ik begreep dat het goed was dat mijn vliezen spontaan waren gebroken, want als ze in het ziekenhuis gebroken hadden moeten worden, had er een bloeding kunnen onstaan die gevaarlijk was geweest voor Emmy.
Emmy zou op de blote borst van mijn man worden gelegd (zoals in het bevalplan stond) en dit moment heb ik helaas moeten missen.
Ik werd wakker in de uitslaapkamer en werd gefeliciteerd door de artsen en verpleegkundigen. Eindelijk mocht ik haar echte naam zeggen. Mijn ogen vulden zich met tranen, want ik realiseerde me dat ik moeder was geworden. Ik ben moeder!
Ik kon niet wachten om terug te keren naar mijn man, dochter en moeder. Mijn vader was er intussen ook. Hij was zo vreselijk bang geweest, want na het bericht dat ik volledige ontsluiting had, heeft hij in alle paniek urenlang niks meer vernomen en hij dacht echt dat het niet goed was afgelopen.

Daarna
Die nacht lag Emmy naast me in haar bedje. Mijn man sliep in een ongemakkelijke stoel. Buiten onweerde het ontzettend. Hoewel ik bezig was om de derde nacht op rij over te slaan, kon ik mijn ogen niet van Emmy af houden. Wat is ze mooi!

De volgende dag mochten we naar huis. En terwijl ik in een rolstoel zit met een maxi-cosi met Emmy op schoot, haalt mijn man de auto op. De hemel vult zich met de grootste regenboog die ik ooit heb gezien. Om me heen maken vele mensen foto's van die regenboog en lachen me bemoedigend toe en feliciteren ons.

Met zijn drietjes gaan we naar huis. Zo moest het gaan.

Ik heb er nog wel een tijdje last van gehad, dat de bevalling zo veel complicaties had, dat ik steeds weer moest schakelen en van faalgevoelens. Maar ik was blij met het personeel, de open communicatie, de zorg en het wonder dat mijn lijf toch maar mooi zelf had voltrokken. Mijn lichaam was in staat geweest om een prachtig meisje te laten groeien en ze is er. Kerngezond, mooi en blij.
Ik verdrink nog iedere dag in haar ogen.


[ Bericht 0% gewijzigd door Arja op 17-03-2017 21:38:10 ]
Mies_poesvrijdag 17 maart 2017 @ 21:35
Wauw Arja, wát een bevalling! Een uitputtingsslag met alles wat je niet wilde, maar zo fijn dat je er nu wel goed op terug kan kijken.
SQvrijdag 17 maart 2017 @ 21:44
Wauw arja, wat een marathon zeg! Petje af hoor, je hebt het fantastisch gedaan!
Mariposasvrijdag 17 maart 2017 @ 21:46
Cygne, daar is hij dan eindelijk! Nog gefeliciteerd! Wat fijn dat je zo'n goed team om je heen had.

Arja, wat een uitputtingsslag is dat geweest, zeg! :o Ik herken het lange persen zonder persweeen en het gevoel daarbij. Dat het je toch is gelukt en he zo vastberaden bleef is juíst een bewijs dat er absoluut geen sprake was van falen!
gewoonmezelf87vrijdag 17 maart 2017 @ 21:51
arja! O+ Jullie emmy! wat een titanenstrijd heb jij geleverd zeg! mooi hoe je beschrijft alsof je haar al jaren kende. dat had ik bij James ook..
Vivvrijdag 17 maart 2017 @ 21:59
Cygne en Arja O+ hoe bijzonder dat jullie nu mama zijn!

Arja, dat met bloedvaten in de vliezen (velamenteuze insertie van de navelstreng) bleek hier ook toen ze de placenta lieten zien, achteraf gezien zo'n eng idee!
LeSagevrijdag 17 maart 2017 @ 22:04
Wauw Arja, wat een bevalling, en wat schrijf je mooi en liefdevol (altijd) over Emmy O+ O+
Kyaravrijdag 17 maart 2017 @ 22:10
Cygne, wat is het jullie gegund! Kippenvel :*

En Arja, het lijkt alsof ik mijn eigen bevallingsverhaal teruglees. De start was anders maar de rest is heel herkenbaar. Zo fijn dat je er wel positief op terug kunt kijken :*
Omentielvovrijdag 17 maart 2017 @ 22:43
Wow Arja. Wat een lange bevalling. Wat een mooi verhaal. O+
groofskendezoveelstezaterdag 18 maart 2017 @ 06:54
Arja, wat een bevalling! Jee. Maar je schrijft er berustend over (nu) en hoe het ook is gegaan, jullie prachtige dochter is er gewoon, na al die tijd <3. En wat heerlijk hoe jij je zwangerschap hebt kunnen en mogen beleven. Wauw!
Quoizaterdag 18 maart 2017 @ 08:16
Wat een mooi verhaal Cygne!

En Arja, tekent nog even haar titanenstrijd op, maanden na dato. Heftig hoor. Hoe was het om dat te tikken?
Arjazaterdag 18 maart 2017 @ 11:36
Dankjulliewel voor de lieve reacties. En fijn dat mensen dingen herkennen.
Het was fijn om het eindelijk op te schrijven, Q.

Kyara hoe kijk jij er op terug?

Mari volgens mij was jij het die het gebrek aan persdrang op fok eens treffend omschreef alsof je moet gaan poepen zonder dat je voelt dat je moet poepen en niet weet hoe dat moet.

Vivi was bij jou de placenta compleet? Of staat die complicatie los van het bloedvat door de vliezen?

Groofs, berustend klopt wel. Ik zou het zo weer doen. Al is het alleen maar omdat ik graag een ander soort bevalling mee zou maken.

[ Bericht 13% gewijzigd door Arja op 18-03-2017 11:50:25 ]
Vivzaterdag 18 maart 2017 @ 23:25
quote:
1s.gif Op zaterdag 18 maart 2017 11:36 schreef Arja het volgende:
Vivi was bij jou de placenta compleet? Of staat die complicatie los van het bloedvat door de vliezen?
De placenta was hier compleet. De navelstreng zelf was wel abnormaal: dun, met op 1 plek een bult van die gelei die om de bloedvaten heen zit.
WupWupzondag 19 maart 2017 @ 13:14
Niet quoten svp, ik haal het verhaal later weer weg.

-Knip-

[ Bericht 98% gewijzigd door WupWup op 20-03-2017 07:35:39 ]
Nanukezondag 19 maart 2017 @ 13:31
Ik heb het verhaal na de bevalling niet meegekregen, maar dat klinkt nog wel als een heftige afsluiter. Hoe fijn moet het dan zijn dat je toch met een goed gevoel op de bevallig zelf terugkijkt. Mooi verhaal, wup. :*
Roomsnoeszondag 19 maart 2017 @ 13:33
Haha je kamergotchi! Wie was het?
Prachtig verhaal verder. Interessant om te lezen hoe je in je gevoel stond vs het volgen van instructies. Dat lijkt me vooral vreemd als vk zijnde. Fijn dat M er zo goed op in speelde.

En dat gevoel van het warme, zachte lijfje... O+
SQzondag 19 maart 2017 @ 13:36
Wup O+ wat bijzonder om zo eens een ervaringsverhaal van een professioneel babyvanger te lezen!
Wel ruk van de fluxus zeg. Had je dat ook bij je eerdere bevallingen?

En dat gevoel van dat natte warme lijfje op je buik is zo priceless O+
WupWupzondag 19 maart 2017 @ 13:46
quote:
0s.gif Op zondag 19 maart 2017 13:33 schreef Roomsnoes het volgende:
Haha je kamergotchi! Wie was het?
Prachtig verhaal verder. Interessant om te lezen hoe je in je gevoel stond vs het volgen van instructies. Dat lijkt me vooral vreemd als vk zijnde. Fijn dat M er zo goed op in speelde.

En dat gevoel van het warme, zachte lijfje... O+
Jesse Klaver. En na de bevalling was hij dood o|O

SQ, ja, na de bevalling van peuter mocht ik ook met blauwe lichten en sirene on tour. Wel met een andere oorzaak van bloedverlies though.
Roomsnoeszondag 19 maart 2017 @ 13:50
quote:
1s.gif Op zondag 19 maart 2017 13:46 schreef WupWup het volgende:

[..]

Jesse Klaver. En na de bevalling was hij dood o|O
Oef. Zo zie je maar dat vreugde en verdriet soms dicht bij elkaar liggen.
Mariposaszondag 19 maart 2017 @ 13:56
Wat leuk dat jullie een "mijn bevalling, jouw bevalling" deden. :D
pinquitzondag 19 maart 2017 @ 14:02
quote:
0s.gif Op zondag 19 maart 2017 13:50 schreef Roomsnoes het volgende:

[..]

Oef. Zo zie je maar dat vreugde en verdriet soms dicht bij elkaar liggen.
:D

Klinkt als een mooie gebeurtenis zo Wup! O+
pinquitzondag 19 maart 2017 @ 14:04
Een vk die gedachten leest, dat lijkt me wel wat ja O+
WupWupzondag 19 maart 2017 @ 14:42
quote:
0s.gif Op zondag 19 maart 2017 14:04 schreef pinquit het volgende:
Een vk die gedachten leest, dat lijkt me wel wat ja O+
Je schijnt in haar werkgebied te wonen, dus wat let je? :+
mignonnezondag 19 maart 2017 @ 16:34
quote:
1s.gif Op zondag 19 maart 2017 14:42 schreef WupWup het volgende:

[..]

Je schijnt in haar werkgebied te wonen, dus wat let je? :+
:o ik zou voor wup gaan pinq, die heeft voorspellende gaven over vliezen 😂

Wupster O+ ik ben zo trots op je, vond het zo mooi ♡ dankjewel :*
kazyzondag 19 maart 2017 @ 16:56
Net even teruggelezen. Mooie verhalen hier weer!

Selvaria: wat een fijne thuisbevalling en zo snel alweer op stap naar de speelhel, ik doe het je niet na :D

Cygne: dat laatste stukje O+

Arja: wat een strijd heb je moeten leveren! Ook herkenbaar van het ontbreken van persweeën. (Of nouja, hier had ik ze wel maar zo licht voor mijn gevoel dat het bepaald geen oerkracht was.)

Wup: dat klinkt als een fijne bevalling maar balen zeg van de fluxus.
Arjazondag 19 maart 2017 @ 17:07
Klinkt als een fijne bevalling wup! Jammer van het staartje
Omentielvozondag 19 maart 2017 @ 18:27
Wup O+
Ik moest gniffelen om je kamergotchi :D
En de details hoe hij geboren is. Zo mooi O+ O+ O+
L-Ezondag 19 maart 2017 @ 21:22
Oh Cygne, ik doe mijn best dit topic te vermijden maar ik wilde jouw verhaal zo graag lezen! Janken, janken, janken, wat gun ik het jullie enorm zeg O+ En wat een bofkont, dat hij bij jullie terecht mocht komen. Hou 'm dicht bij je O+ :*
Cygnezondag 19 maart 2017 @ 22:15
quote:
0s.gif Op zondag 19 maart 2017 21:22 schreef L-E het volgende:
Oh Cygne, ik doe mijn best dit topic te vermijden maar ik wilde jouw verhaal zo graag lezen! Janken, janken, janken, wat gun ik het jullie enorm zeg O+ En wat een bofkont, dat hij bij jullie terecht mocht komen. Hou 'm dicht bij je O+ :*
O+ :'( :*
Stippelrientjemaandag 20 maart 2017 @ 04:16
Wup O+

Ruk van je fluxus! Ik heb je verhaal geamuseerd gelezen. Wat klinkt het fijn buiten je laatste alinea na dan.
SQmaandag 20 maart 2017 @ 17:30
En nu ook de mijnes!

SPOILER
Dinsdag 7 maart 2017

Ik ben inmiddels 41+1 en heb die avond een reguliere controle bij de verloskundige. Ik hoop dat ze me wil strippen, want ik wil ontzettend graag thuis bevallen en die 42-weken grens komt toch wel tastbaar dichtbij. Ook wordt mijn vader de week er op geopereerd en ik wil hem wel de kans geven om eerst even goed kennis te maken met zijn kleinzoon. De verloskundige doet inwendig onderzoek en ik blijk goed te strippen, maar toch wil ze het niet doen omdat ze bang is dat ik dan vannacht ga bevallen en ze me mijn nachtrust nog gunt (ik denk zelf dat ze vooral de dienstdoende vk nachtrust gunt, maar soit :P). Maar de deal is dat de dienstdoende verloskundige de volgende ochtend aan huis komt strippen. Vooruit, daar doen we het voor.

Woensdag 8 maart 2017

Blei heeft vandaag een training in Veldhoven en omdat het vreselijk hard regent pakt hij de auto. In de ochtend bel ik het dienstnummer. Ik krijg C. aan de lijn en die belooft langs te komen rond 10:15. Om 10 uur belt ze me dat er een bevalling is begonnen en ze mij dus niet kan strippen. Afhankelijk van hoe snel het gaat komt ze aan het eind van de middag, maar anders morgenochtend pas. Ik voel me ontzettend verslagen en moet vreselijk huilen. Iedereen lijkt maar te bevallen en bij mij gebeurt niks. Mijn lijf zit me in de weg en ik zie ontzettend op tegen wéér twee dagen alleen thuis met peuter. Ik bel mijn vader en hij komt gelukkig even naar ons toe om Mauwtje wat af te leiden.

Om half twee leg ik Mauw in bed en voel ik een soort van kramp. Was dat een wee? Maar het blijft stil. Om half drie voel ik het weer. In het kader van #omdenken zeg ik tegen mezelf: elk uur is ook regelmaat, dus misschien is mijn baby toch geen hoax! Om half vier (peuter allang weer wakker) is ie er weer. Maar dan na tien minuten nog een keer. En na tien minuten weer. Maar echt pijnlijk is het nog niet en ik ben benieuwd of het doorzet. We settelen ons voor de televisie. Ik denk bij mezelf: ik kan straks mooi even koken en dan kan mauw om half acht naar bed en hopelijk gaan we dan vannacht los! Om 17:00 merk ik dat de krampjes elke vijf minuten komen, nog steeds niet echt vervelend maar ik geloof toch wel dat het nu begonnen is. Ik bel blei dat hij naar huis moet komen; gelukkig staat hij op het punt om in de auto te stappen.

Om 17:30 komen de weeën ineens elke anderhalve minuut en ik vind het lastig worden. Mauw maakt dankbaar misbruik van de situatie door zichzelf helemaal onder te stiften en al mijn kasten leeg te trekken maar ik heb weinig energie om er echt tegenin te gaan :') Ik bel toch de verloskundige maar. Op de achtergrond hoor ik allemaal oerkreten en C. zegt heel droog: zoals je hoort ben ik nog even bezig. Ze stuurt de dienstdoende vk van het andere team. Prima, maakt niet uit, als er maar iemand komt. Ik app de achterbuurman en vraag of ze een bordje eten hebben voor Mauw. Dat hebben ze gelukkig en binnen vijf minuten is m'n peuter opgehaald O+ Ondertussen app ik nog wat met vriendinnen om de tijd door te komen. Ook vraag ik blei om door te rijden maar het verkeer is natuurlijk crazy. Om 18:00 parkeert ie voor de deur. Hij komt binnen en begint met “Ik zat dus in die training….” Waarop ik reageer met “Hou alsjeblieft je kop en ga het matras op het bed leggen” :') Dat doet ie gelukkig braaf en ondertussen arriveert ook de verloskundige. Ik ben blij als ik zie dat het M. is, die zat tot vorige maand nog in mijn team en heeft bijna al mijn controles gedaan. We gaan in etappes naar zolder waar ze alle spullen OCD stijl ordent op mn bed. Blei krijgt gelukkig een hoop taken toebedeeld want hij is duidelijk wat overrompeld. Na controle blijk ik op 6 centimeter te zitten. De vorige keer ging ik van 6 cm naar volledig ontsloten in anderhalf uur dus ik weet dat het niet lang meer duurt. Ik wil graag naakt bevallen dus ik trek al mijn kleren uit en ga op mn zij op bed liggen. De kraamzorg is gebeld.

M. zegt te willen wachten met het breken van de vliezen tot de kraam er is. Ik vind het prima maar hoop wel dat de kraam opschiet. Om 18:45 ben ik echter zo goed als volledig ontsloten en M. besluit toch mijn vliezen te breken. Blei krijgt opdracht om de voordeur open te zetten zodat de kraam er in kan. Nu wordt het serieus en de druk neemt snel toe van onderen. Omdat het zo snel gaat krijg ik de opdracht om de weeen zo lang mogelijk weg te zuchten en de baby zo ver mogelijk uit zichzelf te laten zakken. Pas als ik het echt niet meer tegen kan houden mag ik mee gaan persen. Omdat er nog steeds geen kraam is moet blei als voetensteun fungeren en hij moedigt me gelukkig ook goed aan ;) Ik heb minder oerkracht dan de eerste keer en moet er echt weer even in komen maar met wat aanwijzingen zit ik snel in de juiste richting. Na een paar persweeen voel ik het hoofd er uit schieten en verwacht eigenlijk dat het lijf er meteen achteraan schiet, maar dat gebeurt niet. Doorpersen dus. Maar er gebeurt niks en ik mis net dat stukje druk. M. wordt streng en sommeert me alles op alles te zetten. Ondertussen voel ik haar flink wrikken, het lijkt aan het hoofd maar het blijkt later onder de oksels van de baby te zijn. Deze zit namelijk met zn schouder vast. Dit duurt maar een minuut of twee maar het voelt echt als een eeuwigheid. Uiteindelijk schiet hij los en wordt hij óm 19:16 op mijn buik gelegd. Oh, dat warme natte lijfje op je blote buik O+ Het duurt even voor hij huilt en waar ik een enorme oerbrul had verwacht net als bij mauw piept mijn zoon als een boze kitten :') O+ Maar wat is hij mooi! De herkenning die ik bij Mauw miste heb ik bij hem wel gelijk, hij is er een van ons! Onze Guus!

Vijf minuten later komt de kraam binnen en tot mijn grote verrassing is het mijn lieve G. die me zo fantastisch heeft gecoacht in de kraamweek van Mauw. De kers op de taart van een fantastische vlotte bevalling die ik werkelijk iedereen gun!


[ Bericht 1% gewijzigd door SQ op 20-03-2017 20:45:18 ]
Burdiemaandag 20 maart 2017 @ 17:34
Mooi O+.
MevrouwCactusmaandag 20 maart 2017 @ 18:26
Mauw kan van alle gebeurtenissen toch iets speciaals maken he O+
Wat klinkt het als een hemelse bevalling, zo wil je er toch nog 10?
Skoapmaandag 20 maart 2017 @ 18:31
SQ O+
Mariposasmaandag 20 maart 2017 @ 19:16
Wat een fijne bevalling, SQ! Fijn dat je thuis hebt kunnen bevallen, zeg! En blij dat z'n schoudertje nog goed loskwam. Heb je nog opmerkingen gekregen daarover, in combinatie met z'n gewicht enz? Omdat ze bij jou moeilijk deden over thuis bevallen, althans vooral bij Mauw geloof ik?
SQmaandag 20 maart 2017 @ 19:21
Nee, ze hebben er niks van gezegd. Mauw was 300 gram lichter en die flopte zo naar buiten. Daarom was thuis bevallen ook geen issue. En dit was uiteindelijk ook niet écht problematisch dankzij adequaat handelen van de verloskundige.
G.uus was trouwens "maar" p75 omdat tweede, jongen en 9 dagen overdue :P
Heliotropemaandag 20 maart 2017 @ 19:59
Onderstiftende Mauw :D klinkt inderdaad super, wat heerlijk dat het nu toch thuis kon! O+
Crumpettemaandag 20 maart 2017 @ 20:26
Prachtig SQ O+ superbevalling!
#ANONIEMmaandag 20 maart 2017 @ 20:37
Wauw, dat is er één uit het boekje SQ, mooi! Goede timing ook van iedereen, Blei zo hop uit z'n werk thuis aan de bak. Dat heeft je zoon mooi geregeld :7 .
#ANONIEMmaandag 20 maart 2017 @ 20:58
Arja wat een strijd zeg :o potverdorie, wat heb jij het goed gedaan. En wat klink je kalm in hoe je het opschrijft. Petje af hoor. En lieve Emmy eindelijk bij jullie O+ .
#ANONIEMmaandag 20 maart 2017 @ 20:58
Oh ik maar zoeken naar Wups verhaal, maar ik ben te laat -O- . Ik lees fluxus, wat rot zeg!
Chantymaandag 20 maart 2017 @ 21:04
SQ O+ klinkt als een fijne bevalling. En Mauw :D
WupWupmaandag 20 maart 2017 @ 21:10
Oh SQ, wat kun jij goed baren! Ik moest lachen om je reactie op blei's binnenkomst. Lekker primair en praktisch, geen geouwehoer :D Had G een goede apgar?
SQmaandag 20 maart 2017 @ 21:11
quote:
0s.gif Op maandag 20 maart 2017 21:10 schreef WupWup het volgende:
Oh SQ, wat kun jij goed baren! Ik moest lachen om je reactie op blei's binnenkomst. Lekker primair en praktisch, geen geouwehoer :D Had G een goede apgar?
hij trok snel bij, was 7/9/10 :)
WupWupmaandag 20 maart 2017 @ 21:16
quote:
1s.gif Op maandag 20 maart 2017 21:11 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

hij trok snel bij, was 7/9/10 :)
Gelukkig, ze zijn wel eens meer onder de indruk na een schouderdystocie.
kwakz0rmaandag 20 maart 2017 @ 21:18
Mooie bevalling SQ! O+
Cygnemaandag 20 maart 2017 @ 21:29
SQ O+
En Arja, wat heftig. :* O+
Arjamaandag 20 maart 2017 @ 21:48
quote:
1s.gif Op maandag 20 maart 2017 20:58 schreef Razztwizzle het volgende:
Arja wat een strijd zeg :o potverdorie, wat heb jij het goed gedaan. En wat klink je kalm in hoe je het opschrijft. Petje af hoor. En lieve Emmy eindelijk bij jullie O+ .
Wat lief van je dankjewel.

Sq klinkt prachtig! Powervrouw
Chantymaandag 20 maart 2017 @ 22:48
Arja wat een heftige bevalling heb jij gehad zeg ;( je hebt het super gedaan!
Franny_Gdinsdag 21 maart 2017 @ 00:25
Mooie verhalen, WupWup en SQ. Echt zoals je wilt dat het gaat. O+ . (Op die zeer vervelende nasleep van Wup na, natuurlijk. :( .)
Stippelrientjedinsdag 21 maart 2017 @ 03:11
Die mauw! :D

Mooie aanloop naar Guus. Die liet lang op zich wachten ^^,
snoenkdinsdag 21 maart 2017 @ 06:22
Wat een mooie verhalen zijn er weer geschreven O+
Gogo83zaterdag 29 april 2017 @ 22:21
Láááng verhaal! Voor als je je verveelt. ;)

SPOILER
Vrijdag 24 maart
Vandaag precies 38 weken zwanger! De dinsdag ervoor ben ik voor het laatst naar school geweest en vandaag rond ik voor twee vakken de dossiers af. Een week eerder zei ik tegen de verloskundige dat ik hoopte dat die kleine gewoon lekker tot 40 weken zou blijven zitten, zodat ik ook nog even kon niksen na het afronden van de laatste studiedingen. Maar ik grapte er ook achteraan dat ik verwachtte dat ie of met 38 weken zou komen, of lekker zou blijven zitten tot 42 weken.

Zaterdag 25 maart
Tegen drie uur ’s nachts word ik wakker en ik voel een beetje nattigheid. Ik check het en het voelt niet als afscheiding. Huh? Ik vraag me af of mijn vliezen misschien zijn gebroken, sta heel snel op (geen waterdichte molton) en loop heel snel naar de gang. Ondanks dat ik een minuut geleden nog sliep, bedenk ik me dat ik geen vlekken in de vloerbedekking wil. Op de gang ligt laminaat, rennen dus voor zover dat gaat. Mijn vermoeden was juist, het water loopt langs m’n benen en ik doe de lamp aan om te checken of het helder is. Ook roep ik man, omdat de adrenaline ineens door mijn lijf giert. Hij maakt de vloer schoon, ik vang wat vruchtwater op, was me even en trek ondergoed aan met maandverband erin. Van slapen komt niet veel meer terecht.

’s Ochtends bellen we de verloskundige, die komt even later langs. Ze vertelt wat er nu gaat gebeuren. Hopelijk krijg ik weeën, want dan mag ik gewoon thuis bevallen. Zo niet, dan mag ik me zondagochtend melden in het ziekenhuis voor een ctg en dan mag ik ook sowieso niet meer thuis bevallen in verband met infectiegevaar. Als de weeën uitblijven dan zal ik uiteindelijk worden ingeleid. Ze geeft de tip om gewoon lekker een beetje bezig te blijven en nog wat te slapen ’s middags, in de hoop dat wat lichaamsbeweging en daarna wat rust voor weeën zorgen.
We doen nog wat boodschappen en maken in het park nog een laatste buikfoto. Als we die naar mijn familie appen, ontstaan er weddenschappen over wanneer ik zal gaan bevallen. Wij houden wijselijk onze mond.

Zondag 26 maart
Geen wee te bekennen. We melden ons voor een ctg in het ziekenhuis. De baby maakt het goed en we mogen terug naar huis om daar af te wachten. Gebeurt er niks dan word ik maandagochtend ingeleid.

Die zondag is een rare dag. Man regelt wat dingen voor zijn werk en ik vertel het ’s avonds aan mijn moeder. We waren van plan om niemand op de hoogte te brengen, maar die collega’s inlichten was toch wel heel praktisch. En ik zou eigenlijk op maandag naar m’n moeder gaan, een smoes verzinnen wil ik niet.

Maandag 27 maart
Ik heb weinig geslapen. Ondanks wat irritante krampen is er nog steeds geen sprake van echte weeën. Op naar het ziekenhuis dus! Er gaat eindelijk iets gebeuren. Misschien beval ik nog niet vandaag, maar het gaat nu in ieder geval écht beginnen en daar zijn we allebei aan toe na twee dagen wachten.

Na een inwendig onderzoek wordt besloten dat ik nog geen weeënopwekkers krijgen, maar dat ze me prostaglandinegel geven omdat m’n baarmoedermond nog niet rijp is. Dit doen ze maximaal drie keer per dag. Soms komen de weeën door deze gel zelf op gang, zo niet dan krijg ik de gel totdat ik drie centimeter ontsluiting heb en gaan ze vervolgens over op weeënopwekkers.
Na de eerste keer gel gaan we lekker naar buiten. Het is prachtig weer, dus we lopen een rondje. Ook halen we thee, die we op een bankje buiten opdrinken. Als ik ga verzitten voel ik iets in m’n buik en ik voel m’n ondergoed en legging nat worden, ondanks het maandverband. Ik sta snel op en zie de druppels op de grond vallen. Het voelt een beetje als zo’n filmscene. We gaan snel maar weer naar binnen, zodat ik iets schoons kan aantrekken.

Rond 12 uur krijg ik weer een inwendig onderzoek. Dit is een stuk vervelender dan vanochtend, de gel maakt alles supergevoelig. M’n baarmoedermond is iets meer verstreken, maar ik heb nog steeds maar één centimeter ontsluiting, die had ik ’s ochtends ook al. Weer gel dus. Dit keer merk ik dat het wel wat doet, zo nu en dan krijg ik krampen vanuit m’n rug, die behoorlijk pijn doen. Het is gelukkig maar af en toe. Ik doe de gordijnen dicht en ga lekker op bed liggen met een muziekje op. Man gaat even naar huis omdat we toch wat dingen waren vergeten.

Iets na drie uur het volgende inwendige onderzoek. Ik ga door de grond van pijn en raak heel erg ontmoedigd als ik hoor dat er maar een halve centimeter bij is gekomen. Ook zijn de krampen die ik ervaar volgens de verloskundige geen weeën. Ik zie het hierna allemaal even niet meer zitten. Als dit al zo’n pijn doet, maar het nog niet eens weeën zijn, hoe ga ik er dan in hemelsnaam mee om als ik straks wel echte weeën krijg? De weeën die geen weeën genoemd mogen worden, worden alleen maar heftiger. Mijn mindset is door de ontmoedigende boodschap echt niet goed, dus ik kan niet goed met de pijn om gaan. Ik vind geen lekkere houding, man kan niks goed doen en ik weet even niet meer hoe ik het vol ga houden. Als dit al zo veel pijn doet, dan gaat mijn voornemen om het zonder pijnbestrijding te doen binnen niet al te lange tijd de prullenbak in.

Er komt een andere verloskundige, in verband met het wisselen van de diensten. Haar heb ik al eens gezien toen ik in januari voor een ctg kwam. Een hele rustige vrouw van mijn leeftijd. Ze ziet me worstelen en helpt me door een paar weeën heen, geeft wat tips en ik word weer wat rustiger. Ook legt ze uit waarom het geen weeën genoemd werden door haar collega, vooral omdat er nog niet de regelmaat inzat die nodig is om het weeën te noemen. Snel nadat ze weg is komt die regelmaat wel en dat helpt. We zetten een playlist op met allemaal rustige muziek die ik heb uitgezocht, en ik keer langzaam in mezelf. Op een gegeven moment wordt er eten bezorgd. Ik neem een hapje bloemkool, maar het smaakt me niet. De kipschnitzel die man voor mijn neus op eet, stinkt gigantisch en ik stuur hem naar de andere kant van de kamer. Ik krijg wat vla zodat ik toch iets binnenkrijg, maar ik neem maar een paar hapjes.

Ik pak de kammetjes die ik op aanraden van mijn moeder heb meegenomen. Zij is acupuncturist en het idee is dat als je in die kammetjes knijpt tijdens een wee, dat je dan extra endorfine aanmaakt. Een beetje vergelijkbaar met pijnstilling door een tens-unit. Ik zit rechtop op bed, mijn tenen staan op man zijn voeten. Bij iedere wee leun ik naar achter op mijn vuisten, waarbij ik dus in die kammetjes knijp en ik zet me een beetje af op man zijn voeten. Dit werkt gek genoeg. De weeën komen regelmatig en ik kan er nu goed mee omgaan. Het doet pijn, maar ik ben heerlijk een beetje van de wereld. Ik concentreer me op de muziek, soms op mijn man. We doen dit echt samen.

In de loop van de avond moet ik weer aan de ctg. Ik zie hier tegenop omdat ik die houding op de rand van het bed zo fijn vind. De verpleegkundige probeert eerst om de ctg zo aan te sluiten, maar dat lukt helaas niet. Toch het bed op dus. Na een half uur komt de verloskundige binnen. Ze wilt eigenlijk weer een inwendig onderzoek doen. Ik begin bijna te huilen als ik denk aan hoeveel pijn dat ’s middags deed. Ook ben ik bang om weer zo ontmoedigd te raken, ik zit nu juist in een prettige flow. Ze geeft aan dat het waarschijnlijk minder pijn doet, omdat de gel nu uitgewerkt is. Daarnaast ziet ze, zowel op de ctg als aan mij, dat de situatie echt wel anders is dan ’s middags. Ze verwacht dus dat ik wel meer ontsluiting heb. Maar als ik geen onderzoek wil, dan niet, ze laat dat aan mij over. Ik weet het niet en vraag man om te beslissen. Hij wilt het wel graag weten en we doen het onderzoek. Het doet inderdaad minder pijn en de verbazing is zowel bij mij als man heel groot als blijkt dat ik acht centimeter ontsluiting heb. Dat doet me zo goed! Dan ga ik dat laatste stukje ook wel redden!

Zowel de verpleegkundige als verloskundige gaan weg, ze komen over een uurtje weer checken. Maar na een half uur al krijg ik persdrang. Ik probeer het weg te puffen, maar dat lukt voor geen meter. We drukken op de knop en de vk geeft aan dat ik best al wat mee mag persen. Ze beginnen alvast de spullen klaar te leggen voor de bevalling en even later checkt ze weer hoe het ervoor staat. Ik heb tien centimeter ontsluiting en mag dus echt gaan persen!

Het persen gaat me goed af. Het doet pijn, maar ik kan dit en ik word ook super gecoacht door de verloskundige. Ze laat me net iets harder en langer persen dan ik uit mezelf zou doen. Man geeft tussendoor slokjes water en zowel hij als de verpleegkundige helpen door steeds m’n benen op te tillen. Halverwege legen ze m’n blaas dmv een katheter, omdat ik het niet zie zitten om zelf naar de wc te gaan. Dit valt me heel erg mee. Op het eind nemen ze wel nog wat bloed af bij de kleine, omdat zijn hartslag best dipt tijdens de persweeën. De vk geeft aan dat de baby er nu bijna is en ze vraagt of ik hem aan wil pakken. Ja, dat wil ik! Ze vertelt me dat ik moet puffen als ze dat aangeeft en vertelt me hoe ik de baby kan aanpakken. Inmiddels ben ik een uur aan het persen. Nog twee weeën en het hoofdje is eruit. Dat brandde echt als de ziekte, nog nooit zoiets bizars gevoeld. Dan volgt het lijfje en ik kan hem zelf aanpakken en op mijn borst leggen. Zo geweldig mooi om dat zelf te doen!!

De ontlading is enorm bij zowel man als mij. Nog nooit hebben we zo hard gehuild van geluk. T. doet het gelijk super, hij kleurt mooi roze en laat flink van zich horen. Ik vind ‘m zo mooi en prachtig en voel me zo goed! Tussendoor moet ik nog een paar keer persen, maar helaas komt de placenta niet. De gynaecoloog wordt erbij gehaald en ondertussen maken twee verpleegkundigen me alvast klaar voor de ok, voor als ook zij de placenta er niet uitkrijgt. Ook verlies ik best wel wat bloed. De placenta blijft zitten waar ie zit en ik moet naar de ok. Uiteindelijk valt het me heel erg mee allemaal en ben ik binnen een uur weer terug bij man en T.

Al met al kijk ik heel positief terug op de bevalling. De aanloop was wel vervelend door het lange wachten en ook de nasleep was wat minder, al zat ik zo op een roze wolk dat het op dat moment een beetje langs me heen ging. Ondanks dat we thuis wilden bevallen, ben ik vanwege die placenta blij dat ik toch in het ziekenhuis was. Daar blijven we tot woensdagochtend, zowel voor het monitoren van T. ivm infectiegevaar als voor mij vanwege het bloedverlies e.d.
Arjazaterdag 29 april 2017 @ 23:03
Wat prachtig dat je hem zelf aan mocht pakken en dat je er positief op terug kunt kijken, ondanks dat het anders liep dan je had gehoopt.
Gogo83zondag 30 april 2017 @ 14:02
Ja, dat aanpakken was echt heel mooi. O+
Quoizondag 30 april 2017 @ 14:06
Wow Gogo! Wat heb je het geweldig gedaan :)
Lemijnzondag 30 april 2017 @ 16:18
Mooi verhaal Gogo! En veel heen en weer geslingerd denk ik: voor de uitgerekende datum beginnen, en dan dagen wachten, en dan weer razendsnel ontsluiten. Fijn dat je er zo positief op terugkijkt :)
maxamiuswoensdag 31 mei 2017 @ 09:06
Goed gedaan!
Franny_Gwoensdag 31 mei 2017 @ 14:48
Gogo, goed zeg, je mag trots op jezelf zijn!

Ik heb een week na de bevalling ook alles uitgeschreven, want ik weet dat het ook snel weer wegzakt allemaal.

SPOILER
Maandag 22 mei is een zonnige dag. Ik ben alleen thuis met I en we hebben het heel gezellig. In de ochtend doen we boodschapjes en drinken we wat op een terrasje. 's Middags speelt zij met de watertafel en kan ik een beetje uitrusten. Toch krijg ik het later in de middag op m'n heupen: ik ga nog stofzuigen, opruimen en alvast koken, terwijl I buiten speelt met haar buurmeisjes. De buren hebben waterballonnen dus dat is feest. O+ .

Aan het einde van de middag komt mijn vriend M thuis. We eten en ik ruim de boel op. M ziet aan me dat ik moe ben en vindt dat ik op de bank moet gaan zitten. Hij brengt I naar bed. Daarna verwachten we de Albert Heijn die de boodschappen komt brengen. Ik zit op de bank als de AH komt. Na een kwartier merk ik op dat ik steeds een beetje ga verzitten omdat mijn buik ongemakkelijk voelt. Ik denk dat het harde buiken zijn, ik heb me waarschijnlijk wat te druk gemaakt, zoals M al zei. Ik loop even wat rond door de kamer, ga dan weer zitten en focus me op mijn ademhaling. Ik voel rust komen in mijn lijf. Dan zullen de harde buiken ook wel over gaan. Maar na tien minuten constateer ik dat die niet over zijn gegaan. Zouden het dan toch weeën zijn? Het is 20:45. Ik zoek M op die in de keuken de boodschappen aan het opruimen is. Ik vertel hem dat ik in bad ga zitten, omdat ik misschien weeën heb en wil kijken of het inderdaad doorzet. We omhelzen elkaar, en ik ga naar boven. Om 20.55 ga ik in bad. M zoekt me om 21.10 op. Ik heb dan op mijn telefoon gezien dat ik precies om de drie minuten pijn voel. Dat zijn weeën!! Weet je het zeker?, vraagt M nog. We wachten nog even tien minuten en de weeën blijven komen. Dit is het dus écht. We bespreken vooral de praktische zaken: I moet ergens naar toe. M gaat naar de buren en tilt I vervolgens met dekbed en al op en brengt haar naar de slaapkamer van S, haar buurmeisje, waar ze op een matrasje op de grond lekker verder zal slapen. Tijdens deze verhuizing zegt ze een keer: “papa” maar ze slaapt daarna gewoon door. Het lucht me op dat dit geregeld is en dat I gelukkig lekker doorslaapt. Ondertussen bel ik de verloskundige. Ik kan nog prima praten aan de telefoon, ook tijdens een wee lukt me dat goed. Ze komt eraan!

Daarna ga ik uit bad. Ineens dringt echt tot me door wat er staat te gebeuren, en het vliegt me ook ineens aan. Kan ik dit wel, zal het allemaal weer goed gaan? Ik snik even tegen de borst van M aan, en hij verzekert me uiteraard dat het echt allemaal goed gaat komen. Nu ik uit bad ben, zijn de weeën wel wat lastiger op te vangen, merk ik. Ze komen ook vrij snel achter elkaar. Ik concentreer me op de hypnobirthing technieken. Dat wil zeggen dat ik mijn ademhaling zo rustig mogelijk houd en tijdens mijn concentratie op mijn ademhaling bepaalde gedachten voor mezelf herhaal. Gedachten zoals: deze pijn is goed, laat de wee maar komen, de wee brengt mijn baby naar mij toe, de pijn is goed, omarm het maar. Het helpt mij net als tijdens de bevalling van I heel goed om met de weeën om te kunnen gaan.

Als de verloskundige er is, praten we wat. Ze merkt ook op dat ik heel rustig ben en dat je bijna niet kunt merken dat ik weeën heb. Ik merk zelf tijdens het praten met haar dat ik geëmotioneerd ben door de spanning. Maar ik ben ook erg blij dat ik de verloskundige naast me heb met wie ik de beste klik had. Ze is nog erg jong (begin 20) maar we begrijpen elkaar. Het blijkt dat ik 5/6 centimeter ontsluiting heb.

Dat gaat dus goed! We gaan dan ook direct naar het ziekenhuis. De verloskundige gaat ons voor, om alvast de verloskamer met bad voor ons gereed te maken. In de auto merk ik dat de weeën echt wel krachtig zijn nu en ik zoek even naar een zo goed mogelijke zithouding om ze op te vangen. Tussen de weeën door praten M en ik. We hebben het over de datum. Het is nu 22.50, dus het zal wel de 23e worden. Prachtige datum besluiten we.

Bij het ziekenhuis aangekomen, regelt M een rolstoel. Dat is ook wel nodig, gezien de lange afstand naar de lift. Anders dan met I toen we midden op een drukke ochtend in het ziekenhuis aankwamen, is het nu heel stil. Toch wel prettig. M moet even zoeken naar de juiste lift en dit roept enige irritatie bij me op. Verdorie, jij werkt hier, dan wéét je dat toch? |:( . :P .

In de verloskamer laat de verloskundige het bad al vollopen. Ik ga op de bank naast het bed liggen. Ik heb er veel behoefte aan dat M naast me komt zitten. Tot nu toe hebben we vooral praktische zaken besproken, ik wil me nu echt samen met hem richten op de bevalling. Terwijl ik op de bank lig, voel ik hoe een nieuwe wee zich opbouwt. Maar aan deze opbouw lijkt geen einde te komen, het wordt pijnlijker en pijnlijker. En daar bovenop begint de baby ook nog flink te woelen tijdens de wee. Dat is echt teveel van het goede. Ik probeer kalm te blijven tijdens de wee en mijn rust te bewaren. Dat lukt nét. Als de wee voorbij is, zeg ik tegen M: “Dit was echt een héél heftige wee!” “Oh”, zegt hij heel droog, “daar heb ik niks van gemerkt.”

Als snel volgt er nog zo’n wee. Tijdens deze wee begin ik zachtjes te kreunen, want opnieuw woelt de baby vrolijk mee op het wee geweld.. De verloskundige was even weg maar nu weer terug. Ik vertel haar over de krachtige weeën. Ze gaat even luisteren naar het hartje van de baby. De hartslag is goed, maar ze zegt dat er ontzettend veel gaande is in mijn buik momenteel. Het bad is klaar en de verloskundige raadt me aan nog even naar de wc te gaan. Op de wc krijg ik opnieuw zo’n ‘monsterwee’ waarbij de baby ook weer gaat woelen. Ik doe mijn best de wee op de wc op te vangen, maar ik trek het niet en roep M. Hij helpt me van de wc, ik strompel de kamer in en stort neer op het bed. “Oh jongens, ik trek deze weeën niet”, stamel ik. “Ik weet niet hoe ik ze moet opvangen, ze zijn zo heftig”. Ik zeg het rustig, maar ik voel paniek.

De verloskundige praat op me in. Ze zegt dat ze denkt dat de baby snel komt, en dat ik dit kan. Luister naar je lichaam en doe waar jij behoefte aan hebt. Dan hoor ik mezelf zeggen dat ik geloof ik persdrang voel. De verloskundige zegt opnieuw dat ik naar mijn lichaam mag luisteren, als ik moet persen dan mag dat. Voor ik het weet, golft er een enorme perswee door me heen en ik kan niet anders dan me eraan overgeven. Maar ik ben ook bang en in paniek. Kan het echt wel nu, heb ik dan volledige ontsluiting al? Ik merk dat de perswee bij de verloskundige en bij M veel teweeg brengt. De verloskundige pakt spullen maar probeert wel oogcontact te houden met mij omdat ze merkt dat ik in paniek ben. Kan het wel, vraag ik haar wel vijf keer. Ja, het kan, het is goed, antwoordt zij vijf keer.

“Ik wil niet zo blijven liggen, kan ik niet op de baarkruk?”, vraag ik haar. “Die is niet op deze kamer”, zegt de verloskundige. “Maar weet je, heel eerlijk, ik denk dat als ik nu een baarkruk ga halen de baby geboren is als ik terug ben.” Die boodschap hakt er in, in positieve zin. “Je baby is er echt bijna, ik denk dat je nog maar één of twee keer hoeft te persen.”
Dit geeft mij kracht. De verloskundige doet het hoofdeinde van het bed helemaal omhoog, zodat ik daar met mijn bovenlichaam op kan leunen en we toch iets van een baarkruk nabootsen. Zodra ik me daartegen heb geïnstalleerd, komt er weer een heftige perswee. Ik geef me eraan over. Dan voel ik dat het hoofdje ‘staat’. Bij de bevalling van I heb ik dat niet zo duidelijk gevoeld. Nu wel. Ja, een rotgevoel ja. ‘Ga ik niet uitscheuren?’ piep ik nog tegen de verloskundige. “Nee, het gaat goed’, zegt zij terug. Puf maar even en wacht op een nieuwe goede wee. M staat naast me en, we kijken elkaar aan, ik concentreer me op mijn ademhaling en eindelijk voel ik weer rust. Ik focus me op mijn lichaam. Bij een volgende goede perswee pers ik uit alle macht en ik roep er ook nog bij: ‘Ik wil dat ie er NU uitkomt!’ En ja, daar is hij. Ik vang hem zelf half op. Het is 23:28.

Wat een geweldig moment, en zoveel bewuster beleefd dan bij de bevalling van I toen ik na anderhalf uur persen in een soort roes van uitputting zat. Het voelt zo natuurlijk en goed aan om mijn jongetje in mijn armen te houden. Het gevoel dat hij bij ons hoort, is er direct. De verloskundige vertelt dat hij nog grotendeels in het vlies zat bij de geboorte en dat hij met de helm op is geboren. "Toen ik het vlies van zijn gezichtje afhaalde, zag ik al dat hij heel erg op zijn vader lijkt!" :D . O+ .


[ Bericht 0% gewijzigd door Franny_G op 01-06-2017 11:16:07 ]
Chantywoensdag 31 mei 2017 @ 15:54
Ahhww wat een prachtige bevalling franny O+
Sylver_woensdag 31 mei 2017 @ 16:40
Wat mooi Franny O+
Selvariawoensdag 31 mei 2017 @ 16:49
Ik word helemaal zen van je verhaal Franny, zelfs wanneer je paniek beschrijft. :D Wat een fijne bevalling. O+
Gogo83woensdag 31 mei 2017 @ 18:18
Wauw! Klinkt als een prachtige bevalling Franny!
#ANONIEMwoensdag 31 mei 2017 @ 19:09
Wat mooi Franny. Het ging snel op het eind, ik kan me jouw paniek goed voorstellen. Maar wat heb je het goed gedaan, en wat fijn dat je alles zo bewust hebt meegemaakt!
Nanukewoensdag 31 mei 2017 @ 19:31
Mooi hoor Franny. O+
twist02woensdag 31 mei 2017 @ 19:36
Franny wat beschrijf je het mooi en bewust! O+
Lemijnwoensdag 31 mei 2017 @ 23:16
Wat een heerlijk verhaal! En wat goed dat je het zo snel hebt opgeschreven. Dat bad heb je dus nooit gehaald...
Adrian4woensdag 31 mei 2017 @ 23:51
Wat heb je het mooi opgeschreven Franny. Ik word idd bijna zelf zen door het lezen. Het klinkt als een fijne bevalling en zo snel 😳!
MissBlissdonderdag 1 juni 2017 @ 10:51
Wat mooi Franny O+ Klinkt als een hele fijne bevalling!

Je hebt 1 keer de volledige naam van M genoemd, bij het stukje over de perswee.
Crumpettedonderdag 1 juni 2017 @ 13:39
Prachtig franny! O+
F_rdonderdag 1 juni 2017 @ 13:40
Mooi verhaal franny.
SQdonderdag 1 juni 2017 @ 22:35
Franny, geweldig verhaal!
En Gogo ook! Ik vind het altijd zo bijzonder om te lezen O+
Sylver_vrijdag 2 juni 2017 @ 10:28
Ik heb mijn verhaal ook maar eens opgeschreven :)

SPOILER
Ik ben 39 weken en 6 dagen zwanger als ik 's nachts wakker wordt van onze peuter die mij roept. Ik kruip bij haar in bed om even te knuffelen en we vallen direct weer in slaap.
Opeens schrik ik om 03.30u wakker van een golf vocht in mijn onderbroek en ik spring uit bed. Ik loop naar de badkamer om daar te kijken of het vruchtwater is.
Ik twijfel, maar zie in ieder geval dat het helder is, dus ik hoef de verloskundige nog niet te bellen.
Ik prop wat kraamverband in een schone onderbroek en kruip weer in bed.

De volgende ochtend twijfel ik nog steeds een beetje of het vruchtwater is, maar op een gegeven moment begint het toch een beetje te sijpelen en twijfel ik niet meer.
Ik besluit zelf Nora nog naar het kdv te brengen, om het voor haar zo normaal mogelijk te houden. Bovendien lijkt er nog helemaal niks te gebeuren.

Ik vertel de dames op het kdv dat mijn vliezen waarschijnlijk zijn gebroken en of ze er rekening mee willen houden dat mogelijk een vriendin van mij Nora komt halen.
Blijkbaar is het toch een beetje gek om met gebroken vliezen een peuter naar de crèche te brengen, want ze schrikken en vragen of ze mijn man niet moeten bellen om me te komen halen :P

Thuis wacht ik tot 9.00u en bel dan de verloskundige en het kraamzorgbureau. Ik vertel ze dat mijn vliezen zijn gebroken, maar dat afgezien van wat menstruatieachtige krampjes ik nog niks merk.
De verloskundige geeft aan in de loop van de ochtend even langs te komen. Ik vind het leuk om te horen dat ik dezelfde verloskundige heb als bij Nora. Destijds ging de bevalling iets vlotter dan gedacht en moest ze het zonder hulp van de kraamzorg doen. Toch fijn om het nu wel volgens het boekje te doen ;)

Ik ruim nog even wat dingen op, maak het toilet schoon en klaag op Fok! dat er nog niks gebeurt. Ik had gehoopt dat de bevalling vandaag voor 17.00 u zou lukken, aangezien Nora vandaag op het kdv is. Dat zou echt perfect uitkomen wat betreft oppas.
Ik verklaar om een uur of 11 SQ nog voor gek als ze zegt om 13.00u een baby te verwachten bij mij en besluit wat te gaan Netflixen als afleiding. Meer dan af en toe een menstruatieachtig gevoel in mijn buik wordt het maar niet.

De bel gaat om 11.34u en mijn man doet net de deur open voor de boodschappenbezorger als ik ineen krimp van een echte heuse wee. Au! Ohja, zo voelen ze.
Een paar minuten later volgt er weer 1. Als de bezorger weg is besluit ik naar boven te gaan om even te gaan douchen.
De douche helpt totaal niet en ik zit op handen en knieën in de douchebak als mijn man komt vragen hoe het gaat.
Ik vraag om toch even de verloskundige te bellen om te vragen of ze al in de buurt is, maar mijn man heeft gelukkig al gebeld en ze is onderweg.

Ik word misselijk en wil de douche uit, maar weet even niet hoe ik moet opstaan. Ik voel een druk van onderen en besluit toch dat het tijd wordt om me naar de slaapkamer te begeven.
Ik droog me tussen 2 weeën in af, trek snel een shirt aan en strompel naar de slaapkamer.
Ik plof op mijn zij op bed en hoor dan dat de verloskundige binnen komt. Gelukkig!

Ze komt bij me kijken, geeft man wat instructies en gaat alles klaarleggen voor de thuisbevalling.
Ze heeft een stagiaire mee die beneden zit, maar ik geef aan dat ze er wel bij mag zijn. De verloskundige vraagt of de andere stagiaire die ik bijna de hele zwangerschap heb gezien er ook bij mag zijn. Ze loopt eigenlijk al geen stage meer, maar de vk geeft aan dat ze nog wat meer thuisbevallingen moet meemaken. Ik vind het geen probleem - hoe meer zielen hoe meer vreugd toch? :+ Dus de verloskundige gaat haar bellen.

Ondertussen ben ik erg blij met de andere stagiaire, want terwijl man nog allerlei dingen aan het pakken en klaarzetten is en het kraambureau belt, knijp ik haar hand fijn bij elke wee. Ik verontschuldig me, maar ze geeft aan dat het geen probleem is. Heel fijn, want het helpt.

Om 12.15u gaat de verloskundige even kijken hoe ver ik ben; volledige ontsluiting. Ik kan het bijna niet geloven, maar dat verklaart de druk die ik voel.
Zodra ik goede persweeën heb mag ik gaan persen.
Mijn man heeft ondertussen de plek in genomen van de stagiaire. Daar ben ik blij om, want ik voel me toch minder schuldig als ik zijn hand fijn knijp en ik vind het fijn om hem dichtbij te hebben.

Ik pers al een klein beetje mee tijdens een wee, maar ineens veranderen de weeën; het is niet eens meer mogelijk om niet te persen. Dit zijn dus echte persweeën :o Zo heb ik ze nooit gevoeld bij Nora.

Ik verbaas me erover hoe anders deze bevalling is, geen weeënstorm, gewoon een duidelijke opbouw en afbouw van een wee en zowaar tijd tussen de weeën.
Het persen bij mijn eerste bevalling vond ik ontzettend uitputtend, maar deze persweeën vind ik prettiger dan de ontsluitingweeën, ik kan de pijn wegduwen tijdens zo'n perswee.
Waar ik bij de eerste riep dat het niet gaat passen, lijken de persweeën het nu bijna vanzelf te doen.

Ik zeg nog een keer sorry tegen de verloskundige dat ze het alweer zonder kraamhulp moet doen.
Het duurt niet lang of het brandende gevoel is er: het hoofdje staat.
Al die tijd lag ik nog op mijn zij. Ze hebben wel gevraagd of ik anders wilde liggen, maar eerst vond ik het wel fijn zo en hoewel mijn arm en been op een gegeven moment slapen heb ik toch geen idee hoe ik in vredesnaam moet draaien, dus ik zeg niks.
Maar nu het hoofdje staat geeft de verloskundige aan dat het toch beter is als ik even op mijn rug ga liggen.

De verloskundige geeft aan dat als zij het zegt ik even niet mag persen. Daar faal ik jammerlijk in, het lukt me écht niet om te stoppen hoe hard ik ook probeer ze weg te puffen.
En dan gaat het snel, ik voel de baby eruit glijden en om 12.41u wordt ze op mijn buik gelegd.
Ik kan alleen maar verbaasd roepen: 'ze is er! Ze is er al!... Ella O+'

Onze prachtige Ella, die onze mooie lieve Nora grote zus en ons gezin compleet maakt O+


Na een minuut of 5 komt de andere stagiaire binnen, helaas te laat voor de bevalling maar mooi op tijd om mij te hechten :P
#ANONIEMvrijdag 2 juni 2017 @ 11:19
Wauw Sylver, wat een tempo! Het klinkt allemaal heel fijn en ontspannen O+ .
SQvrijdag 2 juni 2017 @ 11:39
Ik ben zo'n orakel jonge 8-)
Wat een fijne vlotte bevalling!
Zo fijn al die positieve tweede ervaringen O+
Sylver_vrijdag 2 juni 2017 @ 11:48
quote:
1s.gif Op vrijdag 2 juni 2017 11:39 schreef Stormqueen het volgende:
Ik ben zo'n orakel jonge 8-)
Wat een fijne vlotte bevalling!
Zo fijn al die positieve tweede ervaringen O+
Jij en Selv idd :D
Franny_Gvrijdag 2 juni 2017 @ 12:43
Goed verhaal, Sylver! En gewoon nog even zelf je dochter weggebracht. 8-) . Was wel ultiem stoer geweest als je haar ook had opgehaald. _O- . :D .
_NIKKI_vrijdag 2 juni 2017 @ 12:58
Prachtig Sylver! O+
Quoivrijdag 2 juni 2017 @ 20:02
Mooie verhalen Franny en Sylver! :)
Gogo83vrijdag 2 juni 2017 @ 22:07
Wauw Sylver, wat een turbo-bevalling!!
Lemijnvrijdag 2 juni 2017 @ 22:41
Mooi Sylver! Dank voor het delen.
Vivzaterdag 3 juni 2017 @ 01:03
Mooi Sylver! O+

Ik ga mijn verhaal 7,5 maand na dato ook maar eens opschrijven. :) Ik heb dan wel een olifantengeheugen, maar het zou jammer zijn als ik toch wat dingen ga vergeten in de loop der tijd.
FlyingFishwoensdag 5 juli 2017 @ 15:07
Voor de geboorte van mijn tweeling zocht ik naar wat ervaringsverhalen van geplande keizersnedes bij een tweeling maar die waren amper te vinden (in een wat gedetailleerdere versie). Aangezien ik mijn verhaal toch voor mezelf al had opgeschreven post ik het ook hier, zodat anderen in de toekomst iig één ervaring (extra) kunnen lezen.

SPOILER
Nadat bij de tweewekelijkse controle op 31 mei bleek dat de onderste baby nog steeds in stuit lag en dat de baby's daarnaast deels in elkaar gehaakt lagen, mocht ik gelijk door om een datum voor de keizersnede te prikken tussen de 36 en 37 weken. Bij een eeneiige tweelingzwangerschap is dat in mijn ziekenhuis protocol. Door een waarschijnlijke misrekening van de gynaecoloog waarover ik mijn mond heb gehouden hoefde ik echter pas bij 37.2 onder het mes, als de baby's zich niet eerder zelf aan zouden dienen. Twee weken voor de keizersnede mocht ik mijn hele medische geschiedenis bespreken bij de anesthesist en apotheker, en kregen we een intake op de kraamafdeling waar we al goed bekend waren vanwege de langdurige inleiding van O 22 maanden geleden. Daarna nog twee keer terug voor longrijpingsprikken (eveneens protocol in dit ziekenhuis voor baby's geboren met een geplande keizersnede vóór de 38 weken).

Op de geplande dag moesten we ons om 8:30 uur melden op de kraamafdeling. We hadden met de geboortefotograaf afgesproken om 8:20 in de hal van het ziekenhuis. Na het melden bij de kraamafdeling kregen we onze kamer toegewezen, dezelfde kamer en zelfs hetzelfde bed als bij de geboorte van O. Er waren nog twee operaties voor ons, dus de planning was dat we rond 11:30 aan de beurt waren. Ik kreeg alvast een infuus in, er werd bloed afgenomen en we kregen een map met foto's van wat we ongeveer konden verwachten. We werden begeleid door twee eigen verpleegsters. Er werd gestart met het maken van een CTG om te kijken hoe de tweeling het deed. Aangezien de laatste controle 2,5e week daarvoor was, was het toch wel fijn om te horen dat ze het nog goed deden, ook al bewogen ze nog zoveel dat er eigenlijk geen reden was om daar vooraf aan te twijfelen. Na veel onzekerheid kregen we toen ook eindelijk groen licht voor de geboortefotograaf, die mocht mee de OK in!

Stap twee na de CTG was een echo om te kijken hoe de tweeling zou liggen. Dit was stiekem voor mij het spannendste gedeelte, nu nog een inleiding krijgen ipv een keizersnede zou ik echt niet fijn vinden, ook vanwege mijn slechte ervaring met de inleiding van O. Een klinisch verloskundige kwam de echo doen en vond al heel snel een hoofdje, en nog een ander hoofdje onderin. Was er dus blijkbaar toch nog beweging geweest waardoor er nu alsnog een gewone bevalling plaats kon vinden. Er werd aan me gevraagd of ik dat zag zitten, en volgens mij zag ze me al een beetje wit wegtrekken terwijl ik zei dat ik me eigenlijk al had ingesteld op een keizersnede... De verloskundige ging contact opnemen met de gynaecoloog om te overleggen. Vijf minuten later stond er een gynaecoloog naast mn bed voor een tweede echo. Ook zij zag een hoofd onderin, maar nog lager lagen ook nog voetjes. Een gewone bevalling was dus toch niet mogelijk. Dat was een flinke opluchting dus. En daarna kon de voorbereiding voor de operatie echt van start gaan.

Ik kreeg een Hugmee ofzo aan, een zogenaamde buideldoek waar een baby in kon en waar je met je handen dan ook in kon, zodat je de baby vast kon houden op je blote borst, maar dat deze toch goed warm bleef. Ook mijn man werd in zo'n charmant hesje gehesen, want hij zou ook een baby bij zich krijgen. Daarna nog een operatieschort aan, katheter in en ik was er klaar voor!

Iets na 11 uur kregen we al de melding dat we zo konden gaan. Ik werd met bed en al door de gang gereden richting de OK. Terwijl ik de voorbereidingskamer in werd gereden gingen mijn man, de fotograaf en de verpleegsters zich omkleden. Ik mocht ondertussen wéér beantwoorden wat mijn naam was en wanneer ik geboren was, kreeg nog een laatste medische check en kreeg plakkers op voor de monitor. Samen met nog drie andere patiënten wachtte ik in de voorbereidingskamer tot er iemand in een blauw pak naar me toe kwam gelopen. Pas toen hij me begroette zag ik dat het mn man was, zo was hij ingepakt. Iets later kwam de Hugmee ter sprake in het gesprek met de verpleegster die mij aan de praat moest houden, en die kon mn man helemaal niet gebruiken met zijn huidige operatiepak aan. Weer terug naar de omkleedruimte dus, waar hij een andere jas aankreeg, waardoor hij de baby wel met de hugmee aan kon pakken maar tegelijk niet helemaal bloot was. De arts die de keizersnede zou doen, kwam nog even kort een praatje maken of ik nog vragen had en daarna gingen we richting de operatiekamer met de hele colonne bestaande uit ikzelf plus bed, anesthesist, assistent van de anesthesist (of gewoon een sterke man), twee kraamafdelingverpleegsters, mn man, de fotograaf en ikzelf.

Terwijl mn man, de fotograaf en de verpleegsters nog even in een voorruimte moesten wachten moest ik van mijn bed overklimmen op het operatiebed, wat nog flink lastig was aangezien ik fysiek toch wel beperkt werd door de flinke buik. Terwijl ik op de rand van dit bed zat ging de anesthesist de ruggenprik zetten. Eerst kreeg ik een verdovingsprik, en daarna moest ik tegen de grote man aanleunen met gebogen rug en vooral heel stil zitten. De ruggenprik ging vlekkeloos en daarna mocht ik met hulp draaien en gaan liggen, terwijl mn man en de anderen binnen kwamen. Qua temperatuur was het in de operatieruimte redelijk koud, en ik voelde met name mijn voeten heel erg afkoelen. Bewegen kon ik nog wel, maar dat werd steeds minder, ik voelde alleen nog maar kou leek het, in plaats van de warmte die ik zou moeten voelen. En bewegen van mn tenen ging steeds lastiger. Ik vond het nog het meest te vergelijken met bevroren tenen, zowel qua tintelen als qua lastig bewegen. Nadat de kinderartsen eindelijk ook aanwezig waren kon de operatie gaan beginnen.

Dit was mijn eerste ervaring met een ruggenprik, dus het was heel vreemd om te voelen dat ze wel bezig waren met mijn buik, maar tegelijkertijd ook niets te voelen. Ik voelde vooral wat geduw en getrek aan mn buik. Toen ging opeens een deel van het scherm naar beneden waarna ik door een plastic raam kon kijken. Daar zag ik toen opeens twee beentjes, waarna de rest van de eerste baby volgde. Er volgde ook gelijk een harde schreeuw. Mn man mocht door het scherm heen de navelstreng doorknippen, en daarna werd de baby meegenomen door de kinderarts voor een eerste controle. Ondertussen werd er verder getrokken en geduwd aan me, tot er na 1 minuut en 50 seconden weer beentjes te zien waren en baby 2 eruit gehaald werd met eveneens een harde krijs. Mn man stond half tussen mij en baby 1 en mocht de navelstreng weer doorknippen. Dit lukte niet goed vanwege de lengte van de navelstreng, dus uiteindelijk heeft de meneer die bij de operatie assisteerde hem zelf doorgeknipt. Baby 2 werd ook gecontroleerd door een andere kinderarts, en niet veel later werd baby 1 bij mij in de Hugmee gepropt om te buidelen met een warme luchtdeken eroverheen. Mn man zat iets later naast me op een stoel met baby 2 bij hem in de Hugmee, maar veel kon ik daarvan niet zien aangezien ik plat lag. Terwijl ze aan het hechten waren lag ik daar met vooral koude voeten en erg vermoeide armen vanwege het beethouden van de baby in combinatie met het steeds weer meten van de bloeddruk. Elke twee minuten werd aan me gevraagd hoe het ging en hoe ik me voelde, maar dat ging afgezien van de vermoeide armen prima. Toen ik de vermoeide warmen aangaf kwam een kraamverpleegster bij me zitten om de baby een beetje te ondersteunen terwijl ik mijn ene arm op de armsteun kon leggen om bij te komen. Ondertussen waren beide kinderartsen langsgelopen om te zeggen dat de baby's het erg goed deden (Appgar was 2x 9 en daarna 10). Een dik half uur later (denk ik) waren ze klaar met hechten. De baby's gingen een couveuse in en ik werd eerst op een plank gerold en vanaf daar weer op mijn eigen bed gerold. Ik vraag me toch af of ze die grote man hebben aangenomen omdat hij zo groot was, of omdat hij echt een soort medisch medewerker was. Hij vroeg me wel continu naar hoe ik me voelde en hield oa de bloeddruk in de gaten, maar zijn formaat zal iig een groot voordeel voor hem en zijn collega's zijn geweest.

Ik werd teruggereden naar mijn kamer en kreeg onderweg een lading warme doeken over me heen terwijl ik nog steeds alleen koude voeten had. In de kamer stond de couveuse met daarin de baby's al, samen met mn man, de fotograaf en de twee verpleegsters. Nadat de weegschaal er was werden de baby's gewogen en daarna aangekleed. Er werden nog foto's gemaakt voor het geboortekaartje en daarna was het tijd om opa en oma te bellen zodat O op bezoek kon komen. O vond zijn zusjes die ondertussen samen in een gewoon wiegje lagen niet zo interessant. Hij wist duidelijk niet echt wat hij hier moest doen en waarom hij niet gewoon bij mama kon zitten. Na een kwartiertje is iedereen weer vertrokken en was het tijd voor rust.

Het herstel valt me 100% mee. Het was even pittig toen de ruggenprik uitgewerkt was en ik reageerde nogal heftig op de morfine 's nachts (ik weet nu hoe ze de roze olifantenscene in Dumbo bedacht hebben...), maar daarna ging het al heel snel beter, ik kon de dag erna alweer zelfstandig naar de wc lopen (daarvoor had ik een katheter) en van de wond heb ik weinig last. De huid er omheen is totaal gevoelloos. Het herstel is in ieder geval tig keer makkelijker én sneller dan bij mijn vorige normale bevalling.

Grote nadeel aan een keizersnede (of iig mijn keizersnede) vond ik dat het heel lang duurde voordat de borstvoeding op gang kwam. Pas op dag 4 had ik daadwerkelijk wat druppels, ondanks heel intensief kolven. Mijn baby's zijn dus al snel gestart met kunstvoeding vanwege flink afvallen icm laag geboortegewicht en pas op dag 15 hadden ze de eerste dag met alleen maar (gekolfde) moedermelk. Live drinken hebben ze nog steeds moeite mee maar gaat elke dag beter!
Kyarawoensdag 5 juli 2017 @ 16:01
Wat een positief verhaal FF. Inderdaad wel een verschil met mijn keizersnede. Klinkt dat er ook vanuit het ziekenhuis heel fijn is meegedacht en meegewerkt. Geniet van je meiden! O+

Hier kwam de borstvoeding overigens wel redelijk vlot op gang. Op dag 2 ging het eerste spuitje met moedermelk al richting high care. Fijn dat het nu beter gaat.
kazywoensdag 5 juli 2017 @ 19:13
Inderdaad een heel positief verhaal FF! En ik moest lachen om de verwijzing naar Dumbo :D
Aereniawoensdag 5 juli 2017 @ 21:09
FF O+
Wat fijn dat de keizersnede zo is meegevallen! (Herkenbaar ook, al was het er bij mij maar 1 en ik had geen "grote-medische-man" in de OK ;)).

Wanneer hebben jullie de tweeling hun naam gegeven? Direct toen de eerste eruit kwam? Of later op de kamer?
FlyingFishwoensdag 5 juli 2017 @ 22:38
quote:
1s.gif Op woensdag 5 juli 2017 21:09 schreef Aerenia het volgende:
FF O+
Wat fijn dat de keizersnede zo is meegevallen! (Herkenbaar ook, al was het er bij mij maar 1 en ik had geen "grote-medische-man" in de OK ;)).

Wanneer hebben jullie de tweeling hun naam gegeven? Direct toen de eerste eruit kwam? Of later op de kamer?
We hadden de namen toegewezen op basis van hoe druk ze waren in de buik. Bij de geboorte van baby 1 heeft m'n man dan ook gevraagd welke baby dat was en heeft ze daarna gelijk haar naam gekregen. En baby 2 kreeg de andere naam toen ze geboren werd ;)
Memorudinsdag 29 augustus 2017 @ 13:56
Even dit topic meer leven geven :D
Zoals beloofd mijn bevallingsverhaal. Ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen:) Jullie komen er ook in voor haha!

SPOILER
Weekend van 19 en 20 augustus:
(38 Weken en 38W 1 Dag)
Een tijdje geleden zijn mijn gevoel dat het een van deze datums zou worden. Tevens leek het me ook leuk dat je sterrenbeeld leeuw zal worden. Jouw oma en peetoma en peetopa zijn namelijk ook leeuw. Pappa had gehoopt dat je dit weekend zou komen, hij moest namelijk dit weekend werken en zou dan vrij zijn. Echter was de babykamer nog niet helemaal af. En tja.. ik zou ook niet komen als niet alles helemaal voor mij geregeld is. Dus de kleine had groot gelijk! We hebben het weekend de laatste wasjes gedraaid en gestreken. De plank boven de commode hebben we opgehangen en wat decoratie opgehangen/neergezet.

In het weekend wordt er ook geraden naar wanneer de kleine zich zal gaan melden. Ook wordt er geraden naar zijn gewicht en lengte. Mijn peettante was enthousiast en wilde ook de naam raden. Maar ik gaf al snel aan dat ik dat liever niet heb.

Maandag 21 augustus:
(38 Weken 2 Dagen)
Mijn ouders zijn een weekje in buurt ( wonen normaal 1,5 uur weg). Deze vakantie hadden ze een tijdje geleden geboekt. 's ochtends komen ze langs op de koffie.
Mijn moeder helpt nog even met het huis netjes maken en we maken de baby bedjes op. (3 stuks: cosleeper, ledikant en wiegje). Ik geef aan dat ik nog graag even naar de kapper zou willen.
We gaan gezellig wat eten en daarna gaan mijn ouders een beetje shoppen en kan ik naar de kapper.
Mamma's haar zit weer netjes en we maken grapjes dat de kleine nu echt mag komen!
's avonds ga ik naar de yoga. De lerares liet ons ademhalingsoefeningen doen voor tijdens de bevalling. Aangezien ik degene was die het verste wat in de zwangerschap werd ik als proef persoon gebruikt.
(Heeft yoga geholpen? Alle ademhalings technieken was ik wel vergeten. Ik denk dat de yoga mij vooral geholpen heeft om zo rustig mogelijk te blijven en in mijn eigen wereld te blijven)

Dinsdag 22 augustus:
(38 Weken 3 Dagen)
Ik word wakker en ga even naar het toilet. Rond 9:00 zie iets wat verdacht veel lijkt op een slijmprop. Wat ik me zo kon herinneren zegt dit niets. Ik app Pappa en mijn nichtje wel om het te laten weten. Ik zeg hem dat het niks hoeft te zeggen.
Ik heb pas geleden nog gelezen dat het dan soms nog wel 2 weken kan duren. Ik zeg ze vooral geen plaatjes te googlen.

Rond 11:00 lijkt het erop dat er nog een deel van de slijmprop kwam. Ik wil hier toch wat meer over lezen en besluit om even achter de computer te gaan. Tevens wilde ik ook de mensen op fok hiervan op de hoogte brengen van dit heugelijke nieuws :@ . Computer heeft er niet veel zin in en ik denk: "Dan doe ik dat straks wel ff."
Ik sta op en ik voel nachtigheid. Ik loop naar het toilet en voel dat er nog meer komt. Het voelde alsof als je ongesteld bent er ineens veel bloed komt. Het lukt me om wat op te vangen. Het is een vloeistof met wat witte vlokjes erin.
Ik app Pappa dat hij naar huis moet komen. Gelukkig is hij er snel.
We bellen de verloskundige en die is er ook snel. Ze concludeerde dat het vruchtwater is. Omdat ik nog geen weeën heb, is het afwachten. De weeën moeten binnen 24 uur opgang komen anders word ik ingestuurd naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis zou het dan maximaal zo'n 48 uur duren. Ik app ondertussen met 2 vriendinnen over de stand van zaken. Dit helpt goed en het zorgt voor afleiding.

Ik bedenk me dat ik de bekkenbodemfysio moet afbellen. Er wordt gevraagd wat de reden is dat ik afbel. Ik antwoord: "Ik uhmm.... krijg binnen 72 uur een baby!!"
Rond half 2 begin ik wat krampjes/lichte weeën te krijgen en rond 17:00 is het regelmatig zo om de 5/6 minuten. We bellen de verloskundige en ik bleek 1cm te hebben. Ik was lichtelijk teleurgesteld maar op dat moment vielen de weeën nog wel mee. Verloskundige zei dat als ik nog wat wilde eten dat ik dat nu moest doen. Ze is nog geen 10 minuten weg en ik moet flink overgeven.

Om 19:00 werden de weeën erg pijnlijk. Moeite met het opvangen hiervan en niks hielp en we besloten verloskundige te bellen. De pijn zat vooral in mijn heupen, het voelde alsof deze langzaam door midden werden gezaagd. Het waren heupweeën, later hoorde ik dat die bijna niet op te vangen zijn door ademhalingsoefeningen. Verloskundige deed onderzoek en concludeerde dat het zo'n 2,5cm was. Ik gaf aan dat ik het thuis echt niet ga redden als het nog uren gaat duren.

Mijn plan was gewoon thuis bevallen. Tijdens een voorlichtingsavond werd er ook gezegd dat je
eventueel in je eigen bad mocht bevallen. Dit zag ik helemaal zitten. Het leek me dan ook prachtig om dan je kleine kindje dan ook zelf op je buik te leggen. Ik zag het al helemaal voor me.

Ik dacht een hoge pijngrens te hebben en het wel zonder pijnstilling te kunnen. Maar het ging m gewoon niet worden thuis. Verloskundige stuurde me in naar het ziekenhuis voor een ruggenprik. Natuurlijk is het jammer dat hij thuis niet geboren wordt. Ik dacht stoer te zijn en geen pijnstilling nodig te hebben. Maar er heeft nog nooit iemand een prijs gekregen of een award omdat zij geen pijnstilling gebruikte. Op dat moment was ik blij dat ik serieus werd genomen en dat ik iets tegen de pijn werd gedaan.
In de auto naar het ziekenhuis puft Pappa mee en zegt dat het goed komt. Ik zeg tegen hem dat het me alvast spijt als ik hem voorrot scheld. Ik denk ook: "Ik wil zoooo niet nog een baby hierna krijgen."
Ik loop het ziekenhuis binnen en moet af en toe ergens een wee opvangen.

Ik kom op de afdeling en wordt naar een eenpersoons kamer.
Ik krijg in mijn linkerhand een infuus voor vocht. Infuus werd aan de zijkant van mijn hand geprikt, dit is vanwege het persen. Het prikken van het infuus viel me mee, toen met mijn kaakoperatie was pijnlijker. Ik krijg ook een bloeddrukmeter om een iets om mijn vinger voor mijn hartslag.

Verpleging gaf aan dat het even gaat duren voordat ik een ruggenprik kon krijgen en ik kreeg een infuus in mijn rechterhand wat werd aangesloten op een pijnpomp. Het hielp al heel snel. Alles begon wel een beetje te draaien maar ik voel bijna geen pijn meer. Ik kon alles makkelijk weg ademen. Deze pijnpomp was mijn nieuwe BFF!

Om 23:00 had ik 4cm ontsluiting. Tevens werd mijn blaas geleegd met een katheter. De weeën waren dragelijk, ik kon ze goed weg ademen tussendoor kon ik nog wat drinken. Er werd gevraagd of ik de ruggenprik nog wilde. Ik gaf aan dat ik het momenteel prima te doen vond met de pomp. De ruggenprik vond ik op dat moment ook een beetje eng.

Om 1:30 had ik 6cm ontsluiting. Ik gaf aan dat ik het momenteel prima te doen vond met de pomp. Deze pijnpomp was nog steeds mijn BFF! Pappa dommelt af en toe wat weg maar wordt steeds wakker door de piepjes. De hartslagmeter om mijn vinger pakt mn hartslag niet altijd even goed. Ik vind het niet erg als Pappa een beetje slaapt, ik was in mijn eigen wereldje.
De weeën zijn dragelijk, wel pijnlijk als de bloeddruk wordt gemeten op het moment van een wee.

Om 4:00 had ik 7cm ontsluiting. Mijn blaas werd weer geleegd. Verloskundige vertelde dat de ontsluiting maar 1cm meer is dan de vorige keer. Ze gaf aan dat ze wat gaat toedienen hiervoor. De pijn wordt dan wel erger. Ik gaf aan dat ik dan de pijnpomp omhoog wilde hebben en dit mocht. De ruggenprik mocht niet meer en zou ook niet veel effect meer hebben.

De weeën werden steeds pijnlijker, in mijn eigen wereldje probeer ik de weeën weg te ademen maar het lukt niet meer. In de verte hoor ik Pappa en de verpleging ademhalingsoefeningen doen. Ik probeer ze zoveel mogelijk na te doen maar ik voel steeds meer druk.

Om 5:30 krijg ik persweeen maar ik mocht nog niet persen. Ik probeer ze zoveel mogelijk weg te ademen/puffen maar het lukt me soms niet meer. Mijn lichaam lijkt op de automatische piloot te gaan. Verpleging belt de verloskundige. Voor mijn gevoel duurde het een uur voordat ze kwam.

Ze was er om 6:05. Ze hoefde geen onderzoek te doen om te concluderen dat ik 10cm had.
Ik hoor in de verte dat ze mijn knieën gaan buigen en dat ik bij de volgende wee mag gaan persen. Het enige wat ik kan zeggen is: "omijngod omijngod omijngod" Bij de eerst volgende wee die ik krijg, krijg ik de instructie om mijn kin op de borst te doen en druk te geven. Het lukt me niet zo goed om mijn kin op de borst te doen. Pappa helpt mij hierbij. De verpleging legt af en toe een de hartslag meter op mijn buik. Dit werkte erg motiverend, baby is er bijna!

Mijn benen worden in beugels gedaan. Ik blijf in mijn eigen wereldje met mijn ogen dicht de instructies opvolgen. Ik hoor iemand zeggen tegen Pappa: "Zie je hoeveel haar die heeft" Ze kunnen hem al zien! Wow nog heel even! Enkele minuten later, brand het en hoor ik dat ik even niet meer mag persen en mag zuchten. Dit doe ik ook direct want ik weet dat je anders flink kan uitscheuren en dat wilde ik absoluut niet. Even later hoor ik dat hij er bij de volgende wee er is , mijn shirt wordt alvast een beetje omhoog gedaan. En dat klopte ook: E.zra wordt om 6.32 geboren. Hij geeft 1 gil en wordt bij me op mijn buik gelegd. Ik begin direct te huilen. De opluchting... de blijschap.. Wat is hij mooi!! Verpleging en verloskundige zeiden dat ik het super goed gedaan had!

De schade wordt bekeken: 5 hechtingen. Tevens ook wat rode vlekken in mijn gezicht omdat het me even niet lukte om de kin op de borst te doen.

Ezra blijft 1,5 uur bij mij liggen. Ondertussen komen mijn ouders, schoonmoeder en schoontante binnen. De controles worden door de verloskundige gedaan en alles is goed. Ezra weegt 3050gram. De lengte doen ze niet meten vanwege de heupen. Later thuis 49cm gemeten. Pappa kleedt Ezra aan en mag nu even bij pappa blijven. Mijn infuus aan mijn rechterhand wordt eruit gehaald. Mijn temperatuur wordt opgemeten. Ik heb 38.0, koorts, maar ik voel dit zelf niet. Ik krijg 2 paracetamol. Ik eet wat vla en probeer zo veel mogelijk te drinken. Infuus aan mijn linkerhand wordt eruit gehaald en ik mag gaan douchen. Ik krijg instructie dat ik moet gaan proberen om te plassen. Pappa helpt mij met douchen, plassen is nog een beetje eng. Lukte niet.
Ik ga weer in bed liggen en probeer zoveel mogelijk te eten en te drinken. Pappa gaat alvast oefenen met de maxicosi in de auto doen, dit hebben we namelijk nog nooit gedaan. Ik heb geen koorts meer en ik heb geplast dus ik mag naar huis! Rond 12:15 zijn we weer thuis.

Het was een bijzondere ervaring. Veel dingen leken voorbestemd zoals mijn gevoel dat de baby pas zou komen als alles klaar was. En dat ik liever het sterrenbeeld leeuw had dan maagd. Ook is het bijzonder dat mijn moeder de geboortedatum raadde en mijn nichtje het geboorte gewicht precies goed had. Mijnpeettante had de naam: "Sem"geraden. Mijn naam begint met een M en die van Pappa met een S. Baby heet E.zra dus dan zou je "Sem"krijgen. Het was erg fijn dat mijn ouders ook in de buurt waren, anders moesten ze zo'n 1.5 uur rijden. Mijn schoonouders dachten bij het begin van mijn zwangerschap dat het een jongen zou worden. Ik heb dit soms als vervelend ervaren. Voor de pretecho hadden we een leuke meisjesnaam en een leuk jurkje gezien. Ik ben super trots op mijn lieve zoontje en zou niet anders meer willen. De bevalling was pijnlijk maar ben nu alweer de pijn vergeten. Of ik een 2e kindje zou willen? Tja.. we zullen zien of dat ook voorbestemd is.
Tevens vond mijn verloskundige het knap dat ik het zolang had uitgehouden met de pijnpomp, mijn BFF.

Hoe is het nu?
Ik heb een super lieve kraamzorg. Ze is super ervaren, kan alles tegen haar zeggen .Pappa is ook erg blij met haar. Hij zat eerst van: "waarom moet dat.. een vreemde in mijn huis, is dat verplicht." Ik ben ook erg blij dat ze een beetje menselijk zijn op pappa's werk. Pappa heeft namelijk 5 dagen verlof en neemt 2 weken vakantie er achteraan. Pappa doet vooral het verzorgende gedeelte zoals de luiers verschonen en het wassen en omkleden. Ik neem het voedingsgedeelte op me omdat ik nog niet zo lang kan staan vanwege mijn heupen. Mijn nieuwe bff is toch wel een beetje mijn kolf/borstvoedingspomp. Pappa: Als je ergens pijn hebt, moeten we gewoon vragen of ze een pompvariant hebben! Hahaha! au mijn hechtingen.
Ezra is een super lief kindje. Momenteel huilt hij alleen als hij honger heeft.


[ Bericht 0% gewijzigd door Memoru op 29-08-2017 14:02:01 ]
Lemijndinsdag 29 augustus 2017 @ 14:32
Mooi verhaal Memoru! Goed gedaan! O+
Songeurwoensdag 6 september 2017 @ 20:59
Mooi verhaal Memoru. Ik moest lachen om je BFF.

Hoop dat er nog meer mama's hun verhaal delen O+
Adrian4dinsdag 26 september 2017 @ 07:53
- sorry -

[ Bericht 99% gewijzigd door Adrian4 op 26-09-2017 12:42:18 ]
gewoonmezelf87donderdag 28 september 2017 @ 21:03
Memoru O+ en je bff!

Ik zat mijn eigen verhaal terug te lezen, op 3 weken na een jaar geleden O+
Philomijnvrijdag 29 september 2017 @ 03:52
Adrian ik heb je verhaal gelezen toen het nog online stond en ik vond het eigenlijk een heel mooi verhaal/mooie bevalling. Zo kwam het op mij over. Dat betekent natuurlijk niet dat je desondanks een traumatische ervaring kunt hebben. :* Ik hoop dat dat gevoel gaat wegebben.
Nanukevrijdag 29 september 2017 @ 06:18
Adrian, ook ik heb het (voor het grootste deel, ik kwam hier om t af te lezen) nog gelezen toen het er nog stond. Ik weet niet waarom je het weghaalde, maar als dat is omdat het niet traumatisch genoeg overkwam, vind ik dat erg jammer. Als dat is wat jij er nu bij voelt, dan is dat zo. Ik hoop wel oprecht dat je gevoel nog wat gaat bijdraaien. :* :*

[ Bericht 44% gewijzigd door Nanuke op 29-09-2017 06:43:51 ]
Adrian4vrijdag 29 september 2017 @ 12:11
Oh nee. Op de 5 minuten dat mijn baby het moeilijk heeft gehad na, kijk ik er ook best mooi op terug. Ook al was het heel erg heftig. Vooral de connectie tussen mijn man en mij op dat moment was heel erg fijn en mooi (en dat mis ik nu weer af en toe :@ )

Ik heb het weggehaald, omdat dit serieus het persoonlijkste is wat ik ooit openbaar heb gedeeld, en ik na een paar uur opeens rillingen kreeg, omdat ik dat heeeel erg eng vind. Waarom ik dat eng vind weet ik niet zo goed.
Franny_Gvrijdag 29 september 2017 @ 12:40
Ik heb het ook gelezen en vond het een prachtig verhaal. Je kunt echt trots zijn op deze geweldige prestatie en mooi om te lezen dat jullie zo'n team waren. Ik snap heel goed dat het ' te intiem' kan voelen!
Philomijnvrijdag 29 september 2017 @ 13:23
Begrijpelijk Adrian! Bedankt dat sommigen van ons het wel mochten lezen :*
CassElliotvrijdag 29 september 2017 @ 13:29
quote:
0s.gif Op vrijdag 29 september 2017 12:40 schreef Franny_G het volgende:
Ik heb het ook gelezen en vond het een prachtig verhaal. Je kunt echt trots zijn op deze geweldige prestatie en mooi om te lezen dat jullie zo'n team waren. Ik snap heel goed dat het ' te intiem' kan voelen!
Ik had het ook gelezen en ik kan het niet beter zeggen dan dit :*
Davientje_vrijdag 29 september 2017 @ 13:54
/lurk
En waarom reageert men nu pas nadat het weggehaald is?
Ik reageer nooit, maar dit wilde ik wel even kwijt.
*Lurkt weer verder
Philomijnvrijdag 29 september 2017 @ 14:12
Ik reageer wel eens op bevallingsverhalen. Niet alleen als ze weggehaald worden. :{
In dit geval was ik aan het werk en dan neem ik niet altijd de tijd om te reageren. Daarnaast ben ik zelf nog nooit bevallen dus voel ik me nog niet echt in de positie om te reageren, omdat ik niet weet hoe het voelt om zoiets mee te maken.
Memoruvrijdag 29 september 2017 @ 14:53
Dankjulliewel voor het lezen O+

Adrian: Ik heb je verhaal niet gelezen maar ik wil je wel het beste wensen. Hopelijk kan je het snel een plekje geven :*
LeSagevrijdag 29 september 2017 @ 14:58
quote:
0s.gif Op vrijdag 29 september 2017 13:54 schreef Davientje_ het volgende:
/lurk
En waarom reageert men nu pas nadat het weggehaald is?
Ik reageer nooit, maar dit wilde ik wel even kwijt.
*Lurkt weer verder
In principe doe je zelf toch hetzelfde? Je reageert verder nooit, zeg je al.
Soms weet ik niet wat ik zou moeten zeggen, soms lees ik iets, maar heb ik geen tijd om erop te reageren.

Adrian, ik heb je verhaal wel gelezen en vond het zo mooi om te lezen hoe je het samen met je man hebt beleefd. Ik snap je overweging prima, een bevalling is toch het meest intieme wat je doet in je leven.
Adrian4vrijdag 29 september 2017 @ 16:24
Dank jullie wel voor de lieve reacties.
gewoonmezelf87vrijdag 29 september 2017 @ 17:29
quote:
1s.gif Op vrijdag 29 september 2017 14:12 schreef Philomijn het volgende:
Ik reageer wel eens op bevallingsverhalen. Niet alleen als ze weggehaald worden. :{
In dit geval was ik aan het werk en dan neem ik niet altijd de tijd om te reageren. Daarnaast ben ik zelf nog nooit bevallen dus voel ik me nog niet echt in de positie om te reageren, omdat ik niet weet hoe het voelt om zoiets mee te maken.
Een ieder reageert wanneer en op wie hij/zij wil daar zijn geen regels voor. :*
Philomijnvrijdag 29 september 2017 @ 17:48
Ik dacht al: waarom verdedig ik mezelf :') Maar wil geen feeks zijn 8)7 Tnx GM87
DevilsAndDustdinsdag 21 november 2017 @ 10:27
Nou, het opschrijven was even een tranendal, maar hierbij mijn bevallingsverhaal (+nasleep). Ik probeer er zo nog even wat foto's bij te plaatsen.

26 oktober // 38 weken en 6 dagen zwanger

Vandaag is het donderdag, dus onze peuter van bijna 3 gaat naar de gastouder. We ontbijten met zijn drietjes en ik help om iedereen op tijd de deur uit te krijgen. Daarna rommel ik beneden nog lekker wat om, tot ik tegen tien uur zelf ook ga douchen. Als ik me uitkleed, merk ik dat ik bloedverlies heb. Mijn hartslag schiet naar 200 en mijn benen beginnen te trillen. Bloedverlies, dat was bij de bevalling van I ook één van de eerste tekenen! Door de bevallingsspecial van Ouders van Nu, waar ik gisteren in de bieb nog in heb zitten bladeren, zit de schrik voor een stortbevalling er goed in (mijn eerste bevalling duurde krap aan 2,5 uur). Ik merk dat ik me in mijn eentje niet zo prettig voel, dus ik vraag Baard om naar huis te komen. Hij doet dat en gaat in de studeerkamer zitten werken. Af en toe roept hij naar beneden: ‘Is de baby er al?’ Maar nee - ik zit de rest van de dag tevergeefs te wachten op weeën. Om half 6 wandelen we samen naar de gastouder om I op te halen en we doen nog wat boodschapjes. Ook ‘s avonds gebeurt er niets.

27 oktober // 39 weken zwanger

Het is 2 uur ‘s nachts. Ik word wakker van wat ik denk dat een wee is. Is dit het? Is het begonnen? Ik stoot Baard wakker (zijn reactie: ‘Ja, wat is er nou?’ - goh, je vrouw is 39 weken zwanger, wat denk je?) en vraag om zijn telefoon. Die geeft hij me, om zich vervolgens weer om te draaien en verder te slapen. :+. Ik begin de weeën bij te houden: ze duren steeds zo’n 45 seconden en komen om de 4 minuten. Tijd om de verloskundige te bellen, denk ik! Ik ben bang om midden in de nacht voor niets te bellen, dus ik zeg aan de telefoon heel voorzichtig dat ik denk dat ik misschien wel iets van een soort van weeën heb. De verloskundige hoort hoe ik een wee weg moet puffen en zegt nuchter dat zij vermoedt dat dit wel echt is. Ze komt eraan. Ik bel ook JufMariska, de bevallingsfotograaf.
Baard, die inmiddels wel wakker is, en ik gaan naar beneden en daar zetten we alles klaar: Baard verschuift de eettafel naar de woonkamer en legt de matras erop. Ik doe het hoeslaken om de matras en zet het kraampakket op het aanrecht. In de tussentijd vang ik staand de weeën op, tot ik merk dat mijn benen me niet meer kunnen dragen. Ik ga liggen. Daardoor nemen de weeën in frequentie wel wat af. Als ik eenmaal lig, merk ik dat mijn lijf me aan het tegenwerken is. De weeën zijn pijnlijk, natuurlijk, maar waar ik nog het allermeeste last van heb is mijn bekken. Ik kan mezelf letterlijk niet meer bewegen, wat het opvangen van de weeën erg moeilijk maakt. Baard wijkt niet van mijn zijde, want het enige wat ik kan doen als er een wee aankomt is heel hard in zijn handen knijpen.
Al die tijd ligt onze peuter I boven te slapen. Rond 4 uur horen we hem even door de babyfoon. Baard gaat naar hem toe en legt hem in ons bed.
Als hij weer terug is, stelt de verloskundige voor om even te voelen hoe ver ik ben. Tot die tijd heeft ze zich, net als JufM en Y, de kraamverzorgster, volledig afzijdig gehouden om het mij en Baard samen te laten doen. Ik vind dat prima - naar mijn idee ben ik al uren bezig en de pijn in mijn bekken begint ondraaglijk te worden. Het is dan 4:15 uur. Ik blijk 6 cm ontsluiting te hebben en ik raak een beetje in paniek. Uitgaande van een centimeter per uur, hoe moet ik dit dan nog vier uren volhouden? De verloskundige stelt me gerust. Ze vermoedt dat het wel eens heel snel zou kunnen gaan vanaf het breken van de vliezen. Ik laat haar dat doen en inderdaad: na het breken van de vliezen zit ik letterlijk in no time van 6 cm op 10 cm ontsluiting en voel ik ook persweeën opkomen. Eindelijk iets waar ik iets mee kan! Het persen gaat heel vlot: na 6 minuten wordt om 4:49 uur onze dochter A.nne J.utta geboren! Ze is prachtig en doet het direct heel goed.

De kennismaking van I met zijn kleine zusje is een geweldig moment. Baard haalt het om half 6 uit bed en met een slaperig koppie, maar een grijns van oor tot oor, begroet I zijn zusje A. Hij kijkt helemaal niet raar op van al die mensen in de kamer of van het feit dat mama midden in de woonkamer op de eettafel ligt. Na A bekeken te hebben wil hij ook het liefst even een boekje lezen met Baard. :D.

Als alles en iedereen een beetje schoon is, loop ik met behulp van Y en JufM naar boven. Daar ga ik snel even douchen om vervolgens moe maar voldaan met A in ons bed te kruipen.

28 oktober // de nasleep

Ik vertelde al dat ik tijdens de bevalling veel pijn had in mijn bekken. Ik moest een aantal keer draaien van zij naar rug en weer terug, en dat was ontzettend pijnlijk. Na de bevalling leek dat weer over te zijn. Totdat ik de dag na de bevalling ‘s ochtends wakker word. De pijn in mijn bekken, om preciezer te zijn mijn schaambeen, is zo verschrikkelijk dat ik volledig in paniek raak. Bij de minste beweging van of aanraking aan mijn onderlijf schreeuw ik het uit van de pijn. Ik krijg telefonisch diclofenac voorgeschreven van de HAP en we vinden godzijdank een bekkenfysio die op zaterdag langs wil komen.
Tijdens de anderhalve week die volgt, heb ik heel erg veel pijn. Ik probeer één keer per dag even van bed te gaan om te douchen, maar dat lukt alleen met behulp van twee mensen, die me vrij letterlijk naar de badkamer sleuren (Baard heeft de deur van de badkamer eruit gehaald, omdat die twee meter extra eromheen lopen te veel zijn). Uit bed om te plassen lukt niet. Soms lukt op de ondersteek komen niet eens. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal vind ik dit heel, heel erg zwaar. Ik zie dat het I heel erg raakt en ik kan niet beschrijven hoe moeilijk ik het vind om niet voor hem te kunnen zorgen. A valt in de eerste dagen te veel af: door de pijn komt de borstvoeding niet op gang. Er wordt me meerdere keren geadviseerd om maar over te stappen op kunstvoeding, maar dat weiger ik. Gelukkig staat de kraamverzorgster, die haar gewicht in goud waard is, daarbij helemaal achter me. Door veel aanleggen en een paar keer bijkolven, komt dit uiteindelijk goed. Het voelt heel erg goed om zelf iets gedaan te hebben, in deze periode waarin ik alles door anderen moet laten doen.

Na die eerste anderhalve week merk ik dat ik langzamerhand vooruit ga: de pijnaanvallen komen minder snel en minder vaak op elkaar en met hulpmiddelen kom ik soms zelf weer uit bed.

Inmiddels zijn we ruim drie weken verder en het gaat relatief gezien heel erg goed. Ik kan zelf in en uit bed, ik kan weer zitten, ik kan met krukken al best wel een stuk lopen, en één keer per dag, voor het avondeten, ga ik de trap af naar beneden. Het moeilijkste nu is om weer op mijn lichaam te gaan vertrouwen en de kracht weer terug te vinden. Oh, en dat moedergevoel - dat moet ik ook nog even zien te vinden…

[ Bericht 0% gewijzigd door DevilsAndDust op 21-11-2017 11:36:13 ]
DevilsAndDustdinsdag 21 november 2017 @ 10:50
Klik hier voor wat foto's (no worries, ik heb alles met bloed en bloot eruit gelaten :+). De volgorde klopt niet helemaal, maar goed.
Songeurdinsdag 21 november 2017 @ 10:51
Wauw die foto's O+ En heftige nasleep zeg, fijn dat het lichamelijk nu wel weer wat beter met je gaat!
Crumpettedinsdag 21 november 2017 @ 10:53
Boh Dad, wat een ontzettende pech zo met je bekken zeg. Je houdt bij een tweede bevalling met een hoop dingen rekening, maar dat dan weer niet. ;( heel veel sterkte en een spoedig herstel gewenst :* en dan hopelijk heerlijk van de feestdagen genieten met je gezin! O+
Lemijndinsdag 21 november 2017 @ 11:11
Prachtig verhaal DaD, dat bevallen ging je weer goed af zo te lezen! En gewoon met je peuter boven in het grote bed, tof hoor.
Ik ben blij dat je A's eerste dag in ieder geval niet die vreselijke pijn had.
Skittlesdinsdag 21 november 2017 @ 11:19
Die foto met I O+ lievelings O+
Lojdinsdag 21 november 2017 @ 11:39
Prachtig Dad...
Die foto's ook!

En ik hoop dat het snel weer veter gaat zodat je helemaal kan gaan genieten van je koningskoppel :*
twist02dinsdag 21 november 2017 @ 11:46
DaD wauw, gewoon wauw... O+ O+

Ik duim dat je herstel snel doorzet! :*
Arjadinsdag 21 november 2017 @ 12:10
Dad ik weet niet meer of ik je al gefeliciteerd had, maar bij deze: van harte gefeliciteerd met je mooie dochter.
Wat goed dat je naar je moedergevoel (!) hebt geluisterd en bent door gegaan met bv.

Prachtige plaatjes, zeg, ik smelt.

Fijne kraamtijd gewenst en hopelijk gaat het herstel verder voorspoedig
Vivdinsdag 21 november 2017 @ 23:54
DaD, wat een vreselijke nasleep. Je zegt dat het moedergevoel nog moet komen, maar wat Arja zegt, uit jouw daden blijkt dat je al vanaf het begin als een leeuwin vecht voor A! Bedenk maar eens wat je allemaal aan extra sterke pijnstilling had kunnen krijgen als je geen borstvoeding had gegeven. ;) Het zit dus wel in je, en ik hoop dat je snel bij dat gevoel kan komen nu het wat beter gaat. :*
Cygnewoensdag 22 november 2017 @ 02:19
DaD wat een intens heftige nasleep. :* Maar wat is ze mooi. De foto met I ontroert me. O+
Selvariawoensdag 22 november 2017 @ 07:17
Ik schoot ook vol bij die foto met I. O+

Wat een mooi verhaal, en dat op de keukentafel. _O_ Heel veel sterkte nog met de hele nasleep, hopelijk gaat het nu vlot beter. :*
DevilsAndDustwoensdag 22 november 2017 @ 08:53
quote:
0s.gif Op dinsdag 21 november 2017 23:54 schreef ViviRAWRS het volgende:
DaD, wat een vreselijke nasleep. Je zegt dat het moedergevoel nog moet komen, maar wat Arja zegt, uit jouw daden blijkt dat je al vanaf het begin als een leeuwin vecht voor A! Bedenk maar eens wat je allemaal aan extra sterke pijnstilling had kunnen krijgen als je geen borstvoeding had gegeven. ;) Het zit dus wel in je, en ik hoop dat je snel bij dat gevoel kan komen nu het wat beter gaat. :*
:'(. Dit doet me heel veel. Dank je wel, jij en ook alle anderen, voor de mooie woorden. En bedankt voor het meedenken over medicatie, je weet niet hoe fijn ik dat vond. :*.
DevilsAndDustwoensdag 22 november 2017 @ 08:54
De foto's van de kennismaking van I en zijn zusje zijn ook mijn lievelings. O+.
Franny_Gwoensdag 22 november 2017 @ 20:47
Bijzonder verhaal en ook geweldig dat je weer thuis hebt kunnen bevallen met dit keer een peuter erbij. O+ . Maar wat een nasleep, wat een pijn moet je gehad hebben. Hopelijk breekt nu een goede tijd aan, en kun je steeds meer genieten van je beide kinderen. Er gaan nog zoveel mooie momenten komen en het besef dat je gewoon mama bent van twee gezonde mooie kindjes. O+ .
JufMariskadonderdag 23 november 2017 @ 17:49
Oh, ik lees het nu pas! Lieve DaD en Baard, ik ben zo trots op hoe jullie het doen en gedaan hebben die nacht O+ Ik vond het enorm bijzonder om zoveel vertrouwen van jullie te krijgen, om op dat ongelooflijk intieme moment bij jullie te mogen zijn.

Dank voor de mooie reacties op de foto’s allemaal O+ :* Het vastleggen van een geboorte is het mooiste op de hele wereld, en deze was driedubbel extra bijzonder O+ En baby A is een prachtkind, en ze heeft een geweldig nestje uitgekozen om in te landen op deze wereld.
Memorudonderdag 23 november 2017 @ 19:30
Heel mooi verhaal DaD! Je bent een topper! Hopelijk gaat het herstel snel wat beter.
Hele mooie foto's!
#ANONIEMdonderdag 23 november 2017 @ 23:04
Jee DAD wat een verhalen toch bij jouw bevallingen! Ik zat ademloos te lezen. Wat heb je het goed gedaan! En wat een domper, zoveel pijn bij de nasleep. Ik gun het je zo dat het gauw beter is en dat je ziet dat je echt heus een heel goede moeder bent, want borstvoeding volhouden met al die pijn en tegen de adviezen in vergt nogal wat moed(er) ;) . Super wat je hebt gepresteerd. Ik wens jullie met z'n vieren heel veel geluk samen :* .
Lemijnwoensdag 29 november 2017 @ 00:18
*edit binnen de tijd ivm persoonlijk verhaal*

[ Bericht 98% gewijzigd door Lemijn op 30-11-2017 21:48:24 ]
Cygnewoensdag 29 november 2017 @ 00:53
Lemijn. O+ En dan vooral die laatste zin. O+
Memoruwoensdag 29 november 2017 @ 01:11
Wat een mooi verhaal Lemijn! Op de laatste foto lijkt J. ook een soort van glimlachje te hebben O+
SQwoensdag 29 november 2017 @ 03:23
Wat fijn geschreven lemijn! Prachtig, een mooie bevalling!
Nanukewoensdag 29 november 2017 @ 06:03
Wauw, Lemijn. Wat beschrijf je dat mooi zeg. O+ Jacob lijkt op de foto te zeggen datie blij is jouw te zien met dat lachje. Echt heel mooi. (ik was in zoverre geboeid dat ik niet eens doorhad dat Dirk in slaap gevallen was aan de borst. Iets wat ik snachts normaal probeer te voorkomen. :') )

DaD, wat een sneltreinbevalling zeg! Ik had nog in z&g gelezen dat je je er zo druk om maakte dat het weer zo snel zou gaan, maar het klinkt alsof je op dat moment goed wist waar je aan toe was. Prachtig. O+ En die foto's! O+ Wat een domper is dan die nasleep van je bevalling zeg.
Vivwoensdag 29 november 2017 @ 06:51
Lemijn O+
Selvariawoensdag 29 november 2017 @ 06:53
Wat mooi ook weer Lemijn. O+
OliviaIsTakenwoensdag 29 november 2017 @ 08:01
Wat mooi, Lemijn O+. De eerste tranen van vandaag zijn een feit :)
DevilsAndDustwoensdag 29 november 2017 @ 08:35
Oh Lemijn, wat een schitterend verhaal. O+.
Mies_poeswoensdag 29 november 2017 @ 08:50
Wauw Lemijn! Goed gedaan O+
Flavwoensdag 29 november 2017 @ 09:06
Mooi verhaal Lemijn O+
Dat ‘bij’ zijn tijdens de persweeën herken ik.
Songeurdonderdag 30 november 2017 @ 07:21
Wat een prachtig verhaal Lemijn! O+ Zo rustig en dat lachje O+ Begrijp ik nou goed dat je zelf hebt gevoeld hoeveel ontsluiting je hebt?

[ Bericht 11% gewijzigd door Songeur op 30-11-2017 09:31:30 ]
Lemijndonderdag 30 november 2017 @ 15:42
Dank allemaal!
Inmiddels vind ik het ook een mooie bevalling en ben ik enorm blij dat het zo is gegaan. De eerste dagen was ik wat onder de indruk van de heftigheid van het proces en ook van opeens een baby hebben. Dat ik het al vaak had gezien vanaf de andere kant maakte niet zo heel veel verschil :') .

En Songeur ja dat klopt, alhoewel ik het exacte aantal cm niet zo spannend vond, meer check waar we ongeveer waren in het proces. Ook tijdens het persen. Wel handig voor de vk, die kreeg geen natte armen :P. Als je weet wat je moet voelen is het logisch om te doen denk ik.
Trouwens, ik denk dat de vk ook niet had gevoeld als ik het niet had gedaan. Ze zag en hoorde aan mij wel ongeveer wat er gebeurde.
Vivdonderdag 30 november 2017 @ 16:38
quote:
0s.gif Op donderdag 30 november 2017 15:42 schreef Lemijn het volgende:
Wel handig voor de vk, die kreeg geen natte armen :P.
Ik dacht even: "Zó ver hoef je nou ook weer niet naar binnen, dat je er natte armen van krijgt", maar je zat natuurlijk in bad. :D :')
Lemijndonderdag 30 november 2017 @ 16:42
quote:
0s.gif Op donderdag 30 november 2017 16:38 schreef ViviRAWRS het volgende:

[..]

Ik dacht even: "Zó ver hoef je nou ook weer niet naar binnen, dat je er natte armen van krijgt", maar je zat natuurlijk in bad. :D :')
Hehe... ik heb er nog aan gedacht om dat erbij te zetten maar dat leek me overbodig :6 .
Songeurdonderdag 30 november 2017 @ 16:51
quote:
0s.gif Op donderdag 30 november 2017 16:38 schreef ViviRAWRS het volgende:

[..]

Ik dacht even: "Zó ver hoef je nou ook weer niet naar binnen, dat je er natte armen van krijgt", maar je zat natuurlijk in bad. :D :')
Hahah, bedankt voor deze opmerking. Ik snapte er niks van, was dat hele bad alweer vergeten |:(
Franny_Gdonderdag 30 november 2017 @ 16:52
Prachtig verhaal, Lemijn. O+ . Echt leuk om te lezen, ik was al best benieuwd hoe het gegaan was.
En ik voelde helemaal met je mee, bij I heb ik ook anderhalf uur over het persen gedaan. Tjonge, op een gegeven moment ga je denken dat het niet meer gaat lukken (ik had althans wel even zo'n moment toen). Ik vind het knap hoe je zo goed bij jezelf bent gebleven en steeds kon aangeven wat je nodig had.
Lemijndonderdag 30 november 2017 @ 17:09
Nou inderdaad... ik dacht ook 'het lukt echt niet. Oh nee, het lukt bij iedereen uiteindelijk. Ja, maar bij mij toch niet.' Ik herkende ook totaal niet de gedachte van als ik even doorzet dan heb ik straks mijn baby. Die baby verdween een beetje naar de achtergrond in het laatste half uur. Daarom was ik zo verbaasd dat er echt een méns bij was opeens.

Ik ga 'm zo weghalen trouwens... sorry laatkomers.
Franny_Gdonderdag 30 november 2017 @ 17:20
quote:
0s.gif Op donderdag 30 november 2017 17:09 schreef Lemijn het volgende:
Ik herkende ook totaal niet de gedachte van als ik even doorzet dan heb ik straks mijn baby. Die baby verdween een beetje naar de achtergrond in het laatste half uur.
Ja klopt. Maar dat is niet zo gek, want het kost zoveel kracht en energie, je hebt even geen ruimte voor die andere gedachten. En toen I er eenmaal was, kon ik het ook bijna niet geloven. Hoe heftig die lange persfase eigenlijk was, heb ik pas echt beseft na de tweede bevalling die zoveel sneller ging.
twist02donderdag 30 november 2017 @ 17:47
Mooi verhaal Lemijn! O+
elliebelldonderdag 30 november 2017 @ 18:53
Wat een prachtig verhaal Lemijn! O+
Flavvrijdag 15 december 2017 @ 20:22
Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat wij de positieve test in handen hadden O+
Het lijkt me dan ook een mooi moment om mijn bevallingsverhaal te vertellen. Ik denk er nog vaak aan terug met fijne gevoelens!

Hoop dat het goed leesbaar is, heb het mobiel getypt :@
SPOILER
Zondag 13 augustus: 6 dagen eerder is mijn overbuurvrouw bevallen en zij heeft zichzelf een bevalbad gekocht. Ze vraagt me of ik hem wil lenen want we hebben het er eens over gehad. In eerste instantie zeg ik nee maar na wat overleg met vriendlief toch maar ja gezegd, het lijkt me toch wel heel fijn om de weeen in bad op te vangen! Zo gezegd zo gedaan, ben ik direct een hoes gaan bestellen voor in het bad. Het zou 4 dagen duren voordat ik deze binnen zou krijgen. Mijn voorgevoel zegt direct dat ik dat niet ga redden dus meteen een mail erachteraan gestuurd of ik het ook kan komen halen.

Maandag 14 oktober: Ik heb mail! Ik mocht de hoes komen halen, dinsdagochtend of woensdag ochtend. Ik koos natuurlijk voor de dinsdagochtend want mijn voorgevoel is er nog steeds. Alleen een probleem, vriendlief kan deze niet halen omdat hij uit zijn nachtdienst komt. Nouja, ik kruip nog wel 1x achter het stuur met die dikke buik.
Ook wordt vandaag het Geboortebord bezorgd, dan heb ik die alvast! Verder een rustige dag en spullen in huis gehaald om morgen een appeltaart te maken, omdat wij zo’n lieve buren hebben willen we iets terug doen!

Dinsdag 15 augustus: al 1,5 week heb ik last van een menstruatie achtig gevoel in mijn onderrug. Omdat het zo licht is is het te verwaarlozen, maar vandaag voelt het anders. Ik word wakker met nog steeds die rugpijn alleen is hij nu wat meer aanwezig maar heel goed te doen. Om 10 uur heb ik afgesproken met de leverancier van de hoes, dus hup in de auto en gaan! Het rijden gaat nog goed, maar fijn is anders. Daar aangekomen waggel ik naar de deur en de hoes word me overhandigd. ‘Ik wens je een prettige bevalling!’ Ik bedankte en zeg dat het niet meer lang zal duren, weet ik veel dat dat die middag al zou zijn! Eenmaal thuis aangekomen weer plaats genomen op de bank en de buurvrouw gevraagd hoe laat ik het bad kan verwachten. Het bad zou rond 12 uur komen, hij komt pas om 1 uur. De rugpijn wordt vervelender en ik maak vriend wakker (rond half 1) , hij heeft nachtdienst gehad, met de mededeling dat het misschien wel gaat gebeuren vandaag. Ik zie de zenuwen in zijn ogen en hij denkt dat ik een grapje maak, dat dacht ik ook. We hebben natuurlijk die appeltaart nog staan! Terwijl vriendlief het badje (rond half2) begint op te blazen begin ik aan de appeltaart. dYJan6Q.jpg
Al weeendansend sta ik de appels te schillen. Ik dacht, als het begonnen is helpt dit misschien wel! Vriendlief grapt nog dat de appeltaart voor het kraambezoek is, ‘nee hoor, heb vast weer verkeerd gelegen in bed’. Het badje staat maar de hoes moet er nog overheen, en dat moet echt met zijn tweeën. Met pijn in mijn rug trekken we samen de hoes erover en het badje is klaar. ‘Dan staat hij alvast voor als het begint’. Taart gaat in de oven en ik neem plaats op de bank met een kruik in mijn rug want de pijn wordt heviger. Vriendlief besluit een spelletje te gaan spelen, zo heb ik ook iets van afleiding om naar te kijken. Na veel gegoogle en het doorlezen van de zwangerschapsyoga stencil besluit ik rond 4 uur onder de douch te gaan. Als het oefenweeen zijn trekken ze wel weg door het warme water! Dit gebeurt niet en ik besluit nog snel even een weeenapp te downloaden. Ik vraag aan vriendlief een emmer zodat ik daar op kan gaan zitten in de douch. De pijn is nog altijd constant en niet in vlagen dus ik ga maar weer na 30 min uit de douch. De kruik vul ik weer met heet water en neem plaats op de bank. Die rugpijn is zo vervelend dat ik moeilijk een fijne houding kan vinden dus na een tijdje besluit ik maar weer onder de douch te gaan. Deze keer komt de pijn wel in vlagen en ik start de weeenapp. Om de 2 a 3 minuten en ze duren gemiddeld 1 minuut?! Ik meet een paar weeen na een half uur meten vriendlief te roepen. Het is nu 6 uur. Ik vraag hem of hij de verloskundige wilt bellen om te vertellen dat de weeen om de 2 a 3 minuten komen. Ik hoor hem nog zeggen tegen de verloskundige ‘ik geloof dat het is begonnen’. Haar advies was om het nog even een aantal uur aan te zien want het kon het begin van de bevalling zijn (verweken van de baarmoedermond). Ik ga maar weer uit de douch en neem, in een grote pyjama, plaats aan de box. Handig ding! De weeen blijven komen en ik roep snel dat ik een emmer nodig heb want ik moet spugen. Tijdens het braken voel ik water langs mijn been lopen dus ik denk dat het water is gebroken en roep dat hij meteen moet bellen. Het is nu 7 uur. Ik strompel naar de wc en maak mezelf droog. Het was geen vruchtwater maar urine, ik moet een beetje lachen. ‘Bloed! Ik zie bloed! Zeg dat ik bloed!’ Roep ik terwijl vriend de verloskundige aan de lijn heeft. Ze arriveert binnen 15 minuten. Ze wilt meteen de ontsluiten controleren. ‘Nou, ik denk een centimeter of...8’. Ik wist niet wat ik hoorde, hij is er dus echt bijna! In alle haast wordt snel water in het bad gepompt en word de kraamhulp gebeld. Er wordt ook nog snel een matras van zolder gehaald want we hebben geen bed klaarstaan voor als een badbevalling niet lukt. Als de kraamhulp arriveert word ik in bad geholpen. ‘Heerlijk warm!’ Ik kan de weeen nog goed wegzuchten en na een uur wordt het water opnieuw bijgevuld. Ik mag een beetje meeduwen en tijdens het duwen worden de vliezen gebroken. ‘Zo, je hebt nu 10cm en je mag proberen te persen’. Het lukt heel moeilijk in bad, kan niet lekker zitten, en er zit geen beweging in. Er wordt naar het hartje geluisterd, deze gaat heel traag. Ik mag nog een paar keer proberen maar zijn hartje fluctueert te veel van 130 naar 60. Ik word uit bad gehaald en moet op mijn linkerzij gaan liggen. Ik mag weer persen en krijg voor het eerst persdrang. ‘Woaaaaa wat is dit??’ Dat is nou persdrang hoor ik ver weg. Ik schrik van die oerkracht en word een beetje ‘bang’ om te persen. Het hartje fluctueert nog te veel en de kraamhulp moet gaan meeduwen op mijn buik. Ik hoor dat het hoofdje niet goed naar beneden wilt komen en er wordt gesproken over het bellen van een ambulance. Ik pers nog een paar keer, helaas geen verbetering. De ambulance wordt gebeld en ik hoor alleen maar ‘foetale nood’. Ik denk nog bij mezelf ‘ik ga echt niet naar het ziekenhuis!’. Ik besluit nog een paar keer goed te persen maar te vergeefs. ‘Rij jij zo met mijn auto achter de ambulance aan?’ Hoor ik de verloskundige tegen vriend zeggen. Ze verteld me dat we zo naar het ziekenhuis moeten als hij niet binnen een aantal weeën komt. ‘Krijg ik dan wel pijnstilling??’ Vraag ik nog. ‘Ja we kijken wat we kunnen doen. (Natuurlijk krijg je geen pijnstilling meer met VO haha!) Ik zet alles op alles om hem eruit te krijgen en op het moment dat de ambulance broeders binnenkomen zegt de verloskundige dat hij toch hier geboren gaat worden. Het hoofdje staat, dit zou voelen als een pot jodium in een wond volgens de yogalerares. Dat doet het ook! Ik pers nog 1x met alle kracht en hij wordt om 22:07 geboren onder het toeziend oog van de ambulancebroeders. Hij is slap en blauw en heeft een punthoofd, duidelijk zichtbaar dat hij vast heeft gezeten. Hij huilt niet maar beweegt wel. De ambulancebroeders controleren zijn zuurstof in zijn lichaam en hij krijgt steeds meer kleur, daarna begint hij zachtjes te huilen. Het mooiste geluid van de wereld! Alles blijkt goed en krijg hem snel op mij gelegd, ‘dit mensje heb ik gemaakt!’. Zo trots en intens gelukkig hebben wij ons nog nooit gevoeld.
GFccdDd.jpg


[ Bericht 0% gewijzigd door Flav op 15-12-2017 20:28:49 ]
Gogo83vrijdag 15 december 2017 @ 22:34
Wauw!! Wat een bijzondere bevalling en fijn dat je toch thuis kon blijven!
Lemijnvrijdag 15 december 2017 @ 23:11
Wat een mooi verhaal Flav! En wat ging het snel zeg. Hoe lang heb je geperst uiteindelijk?
Songeurvrijdag 15 december 2017 @ 23:40
Wat een mooi verhaal Flav. Maar poeh toch even spannend aan t end zeg.
BellaaElisavrijdag 15 december 2017 @ 23:47
Flav wat een mooie prestatie! Toch nog je o-zo-gewenste thuisbevalling O+
Philomijnzaterdag 16 december 2017 @ 06:58
Wow Flav wat een enorm bijzonder verhaal!! O+
Flavzaterdag 16 december 2017 @ 09:47
quote:
0s.gif Op vrijdag 15 december 2017 23:11 schreef Lemijn het volgende:
Wat een mooi verhaal Flav! En wat ging het snel zeg. Hoe lang heb je geperst uiteindelijk?
40 minuten. Het leek op dat moment een eeuwigheid want moest de weeen wegpuffen totdat de ambulance er was. Maar aangezien dat echt niet lukte met die persdrang mocht ik heel zachtjes meeduwen. Ik denk dat hij daardoor misschien wel dieper is gekomen met zijn hoofd waardoor ik thuis kon blijven.
Nanukezaterdag 16 december 2017 @ 10:13
Blijft een bijzonder topic dit. Mooi gedaan flav. O+
Memoruzondag 17 december 2017 @ 12:37
Super mooi verhaal! *pinkt traantje weg* Fijn dat je thuis kon blijven!
twist02zondag 17 december 2017 @ 13:20
Wauw, wat heftig en mooi tegelijk Flav! O+
Krisvczondag 17 december 2017 @ 20:36
Flav, wat is het uiteindelijk nog rap gegaan zeg. Fijn dat je toch niet nog naar het ziekenhuis moest.

Ik ben er ook even voor gaan zitten. Ik merk dat alles nu al heel lang geleden lijkt en dat ik details kwijt ben.
SPOILER
Het is 6 december en ik ben 39 weken en 4 dagen zwanger. Ik roep al maanden dat ik op 7 december ga bevallen. Dat zou namelijk een dag eerder dan met L. zijn en aangezien een tweede iets eerder komt lijkt me dat schappelijk. Daarnaast ben ik het zwanger zijn zat. Ik ben al weken lichamelijk nergens toe in staat en dat vergt veel van me. Ik ga naar bed met het idee nog een nacht even lekker te slapen, dat doe je namelijk toch voor je gaat bevallen? Even nog wat energie opdoen.

Om half 12 word ik wakker van en hard knoepend geluid. Mijn blaas is vol, dus ik ga naar beneden om te plassen. Daar zie ik wat smerig slijm bij het afvegen en ik denk mijn slijmprop te hebben verloren. Ik waggel weer boven naar bed en installeer mezelf weer. Zodra ik ga liggen krijg ik wee waarvan ik denk dat het een oefenwee is. Hij is redelijk sterk en ik moet hem wegpuffen, maar dat heb ik de afgelopen weken wel vaker. Nog geen drie minuten later krijg ik er echter weer één. Mijn man heeft de nacht ervoor praktisch niet geslapen, dus ik wil hem zo lang mogelijk laten liggen voor ik hem wakker maak. Op dat moment ben ik er ook nog van overtuigd dat het allemaal niet echt gaat beginnen. Bovendien ben ik moe en heb ik helemaal geen puf om te bevallen op dat moment.

Maar mijn man wordt al snel wakker en vraagt wat ik aan het doen ben. Weeën wegpuffen, is mijn antwoord. Hij vraagt of het begonnen is en ik geef aan mezelf toe dat dit wel eens de real deal kan zijn. Tussen twee weeën door gaan we naar beneden en ik vraag mijn man om mijn moeder te bellen. Ze moet zo snel mogelijk komen. Ik plof op de bank en puf wee na wee weg. Al na een kwartier besluit ik de verloskundige te bellen, want dit gaat rap en dit is heftig. De verloskundige stelt wat vragen en geeft aan dat we naar het ziekenhuis mogen komen waar ze toch al aanwezig is. Ook stelt ze voor dat ik even onder de douche spring, waarop ik keihard nee roep. Het is het enige puntje dat ik in mijn bevalplan heb staan – ik wil niet douchen, biedt het zelfs maar niet aan. Nadat ik heb opgehangen, geef ik man allerlei orders met wat ik nodig heb en wat nog ingepakt moet worden. Terwijl ik mijn broek aantrek verlies ik een enorme plons vruchtwater en moet er ook nog even gedweild worden tussendoor.

Mijn moeder komt iets voor half 1 aan en man regelt een taxi zodat we naar het ziekenhuis kunnen. De Uberchauffeur is er binnen 5 minuten en ik strompel naar de taxi. Onderweg heb ik wonderwaar geen enkele wee. Gevoelsmatig zijn we er binnen 1,5e minuut al. Man vertelt me achteraf dat de taxichauffeur met 100 door de woonwijk rijdt, dus het zou best wel eens daadwerkelijk 1,5e minuut zijn geweest. In het ziekenhuis worden we door de receptie opgevangen en moet ik even plaatsnemen tot we door de afdeling op worden gehaald. Dat duurt me allemaal maar lang en ik zucht wee na wee weg. De weeën zijn op dit moment pittig, maar nog te doen. Ik tel met iedere wee mijn ademhaling mee. De eerste vier ademhalingen bouwt de wee op en daarna nemen ze tot de 10 rustig weer af. Zo ga ik ook door terwijl we opgehaald worden en naar de verloskamer worden gereden.

Op de verloskamer trek ik direct mijn jas, schoenen en broek uit en klim ik op bed. Als ik stil zit en me kan concentreren gaat het goed. Bewegen zorgt ervoor dat ik in een helse wee schiet en mijn concentratie kwijt ben. Niet heel veel later komt de verloskundige kijken. Ze biedt haar excuses aan voor het aanbieden van de douche – ze had mijn kaart niet voor zich op het moment dat ik belde. Ze geeft aan te merken dat ik goed in mijn weeën zit en dat ze zo min mogelijk wil praten, aangezien dat me uit mijn bubbel haalt. Wel wil ze toucheren en ik blijk al op 5 centimeter te zitten. Een enorme opluchting, want vorige keer kwam de paniek door heel lang op 4 cm te blijven zitten.

Bij het toucheren ziet ze dat het vruchtwater dat ik ben verloren heel licht groen is. Ze geeft aan dat ze me officieel over moet dragen aan het ziekenhuis. De keus is voor mij dan heel makkelijk: Als ik dan toch overgedragen word, dan wil ik een pijnpompje ook. In mijn achterhoofd spookt nog steeds de 1 cm per uur en dit nog 5 uur volhouden gaat niet. De weeën komen om de 2 minuten en duren steeds langer. Inmiddels moet ik tot 14 ademen voor de wee helemaal over is. De verloskundige blijft me op het hart drukken dat ik het heel erg goed doe en gaat direct alles in gang zetten om pijnstilling te kunnen krijgen. Op dat moment gaat het allemaal heel hard voor mijn gevoel en ik raak in paniek. De verloskundige vraagt of ik wil dat ze nogmaals kijkt hoe ver ik ben en ik geef aan dat graag te willen. Ik zit op dat moment nog steeds op 5, misschien 5,5e centimeter. Ze geeft aan me niet langer te zullen toucheren en er vaart achter te zetten dat het ziekenhuis in actie komt.

Niet heel veel later word ik aan het CTG gelegd. Dit moet ik ongeveer een half uurtje volhouden, dan wordt de CTG beoordeeld en dan kan ik de pomp krijgen. Maar het is onwijs druk op de verloskamers en na een half uur is er niemand. Ik probeer rustig te blijven en van buiten lukt dat. Maar van binnen ben ik de ongeduld zelve. Het doet pijn en ik heb geen rust tussendoor. En als die stomme pomp dan ook nog 20 minuten de tijd nodig heeft om te werken, dan wil ik hem wel nu. Ik stuur man na 50 minuten op pad om iemand te halen en wanneer er iemand binnen komt verontschuldig ik me voor mijn gebrek aan geduld, maar het is gewoon op. Ze geeft aan dat ze het snapt en dat ze iemand gaat halen.

Een minuut of tien later komt er een verloskundige van het ziekenhuis langs. Ik zit op dat moment middenin een wee en stel me pas later voor. Eigenlijk gaat alles wat ze vertelt een beetje langs me heen. Wel krijg ik mee of er een vierdejaars student mag helpen. Ik heb daar geen problemen mee en er komt zich nog iemand voorstellen. Ook dit gaat allemaal langs me heen. Inmiddels moet ik tot 18 ademen voor een wee helemaal wegtrekt. Het opbouwen van de weeën duurt wel 8 ademhalingen en ze zijn bijna niet te doen. Het CTG wordt beoordeeld en ik mag een pijnpomp. Na het toucheren zal deze aan worden gesloten. Met veel pijn en moeite ga ik weer liggen voor het toucheren en de student mag eerst voelen. Op dat moment krijg ik the mother of all weeën. Ik hoor de student zeggen dat ik zeven, nee, acht, nee, wacht even, nu is het negen centimeter ontsluiting heb. De wee duurt 38 ademhalingen voor hij weg is en ik ben de controle erover compleet kwijt. De verloskundige voelt daarna nog en voelt nog een klein randje. Ze zeggen door te gaan met het klaarzetten van de pijnpomp, maar ik weet dat dat geen zin meer heeft. Ik vraag of ze alsjeblieft niet meer van de kamer willen gaan. Vorige keer moest ik persweeën wegpuffen omdat er niemand op de kamer was. Ik wil dit keer op mijn lijf mogen vertrouwen en meepersen zodra ik voel dat dat nodig is.

En dat moment komt snel, heel snel. Ik voel de volgende wee in de verte dat ik moet poepen en aan het eind van de wee heb ik enorme persdrang. Ergens roep ik uit dat ik druk voel van onder en daarna ga ik over in paniek en het uitroepen dat ik moet persen. De verloskundige zegt in alle rust dat ik dat dan vooral moet doen. Ze vragen me mijn benen omhoog te houden, maar ik durf nog steeds niet te bewegen, dat doet te veel pijn. Ik vraag of ze me daarmee kunnen helpen, maar regelen in plaats daarvan beensteunen voor me. Zelfs met mijn benen daarin krijgen heb ik hulp nodig.

Door de paniek gaat het persen niet goed. Ik pers wel, maar het zet geen zoden aan de dijk en het doet onmogelijk veel pijn. Ik schreeuw letterlijk uit dat het pijn doet en de verloskundige spreekt me streng toe. Zo gaan we dit niet doen, zegt ze. Ik krijg de opdracht mijn rust van daarnet terug te vinden. De controle terug te pakken en me te concentreren. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar heeft gekregen, maar het werkt. Ik begin de wee daarna effectief te persen en dit doet geen pijn meer. Het is doodeng – maar doet geen pijn meer.

De volgende wee staat het hoofdje. En ja, dat doet wel weer pijn. Ik krijg de opdracht om te zuchten en op de volgende wee te wachten. Ik zucht een tijdje en besluit dan dat het me te lang duurt en dat het te veel pijn doet. Dus ik begin maar gewoon te persen. Ik voel het lichaam zakken en pers nog een keer. En daar is hij dan. Onze J.ax. Gevolgd door een enorme golf vruchtwater wordt hij geboren. Hij wordt meteen op me gelegd en blijft daar de eerste paar uur liggen. Hij is in mijn ogen perfect en lijkt op zijn zus. Mijn man, die al die tijd stil moest zijn en vooral niet aan me moest zitten van me, staat bij me aan bed, verwonderd te kijken naar zijn zoon. Het zit er op, hij is er en alles is goed. Welkom op de wereld, zeg ik hem, we gaan er een avontuur van maken.

Om af te sluiten wat statistieken:
Uiteindelijk ben ik om 3:11 bevallen. Het persen heeft 6 minuten geduurd. We krijgen de tijd om de placenta uit te laten kloppen – een enorm gevaarte van een kilo. Ik hou er 4 hechtingen aan over. Er worden die nacht 8 kindjes geboren en het is razend druk. Hij wordt daarom ook pas laat gewogen, maar blijkt een flinke kerel van 4120g te zijn. Om 8 uur ’s ochtends stappen we in de volgende taxi naar huis. We komen onderweg naar de taxi 6 collega’s van man tegen, aangezien hij in het ziekenhuis werkt. En eenmaal thuis stond 1 hele lieve grote zus hem op te wachten, met honderd miljoen kusjes. En sindsdien is er oneindig veel liefde.
Nanukezondag 17 december 2017 @ 21:42
'Oneindig veel liefde.' Ik pink even een traantje weg. O+ :'(
SQzondag 17 december 2017 @ 21:50
Wat een topverhalen weer Flav en Kris O+ bedankt voor het delen!
vencodarkzondag 17 december 2017 @ 21:56
Dit topic ook eens doorlezen. Ben zelf binnenkort aan de beurt (30 dec UD) dus wie weet wat ik er nog van opsteek. :)
Lemijnzondag 17 december 2017 @ 22:14
Mooi verhaal Kris! En ook al zo'n snelle actie.

Dit vind ik fascinerend, wat is pijnbeleving toch een wonderlijk iets:
quote:
Ik begin de wee daarna effectief te persen en dit doet geen pijn meer. Het is doodeng – maar doet geen pijn meer.
LeSagezondag 17 december 2017 @ 23:28
Flav en Kris, wat een mooie verhalen hebben jullie beschreven.

Vooral de jouwe is confronterend, Kris, hoewel je verhaal niet echt op de mijne lijkt zorgt je manier van schrijven ervoor dat ik weer helemaal terug ga naar mijn bevalling van M. Ik ga hem deze week toch ook nog eens uitschrijven.
LeSagemaandag 18 december 2017 @ 00:02
Daad bij het woord gevoegd en meteen het verhaal uitgeschreven terwijl M. bij me ligt voor een boertje.

SPOILER
Bevallingsverhaal

Het is dinsdag 26 september en ik ben 41 weken en 3 dagen zwanger. En ik ben er zo klaar mee, al een tijdje eigenlijk, maar nu de hete adem van het ziekenhuis is mijn nek hijgt helemaal.
Ik word daarom voor de 3e keer gestript deze ochtend en de verloskundige adviseert me om naar een voetreflexmassage te gaan. Normaal hou ik niet zo van die ‘zweverige’ dingen, maar ach, ik ben inmiddels in alle staten en heb nog maar tot donderdag om spontaan te beginnen aan bevallen.

‘S middags om 15.00u kan ik langskomen. Al tijdens de behandeling voel ik mijn lichaam veranderen en beginnen de eerste weeën. Zoiets bizars heb ik nog nooit meegemaakt, deze vrouw weet echt wat ze doet.
Ik rijd daarna naar huis, met een vreemd gevoel. Zou het dan eindelijk doorzetten?
Eenmaal thuis ga ik nog maar even op bed liggen, want volgens de therapeute werkt rust het beste om de weeën door te laten zetten.
Mijn teleurstelling is dan ook enorm als het uiteindelijk toch weer afzwakt. Alsnog geen spontane bevalling.

We gaan eten en na het eten gaat vriend even naar buiten. Ik sta op om af te ruimen en ineens voel ik ‘plop’ en daarna een plons. Mijn vliezen breken en terwijl ik mijn vriend roep kijkt S. me een beetje vreemd aan.

Hierna bellen we opa en oma om S. op te halen en de verloskundige. De vorige bevalling ging nogal rap, dus ze wilden me niet te lang laten wachten.

Ze komen ongeveer tegelijk aan en ik heb dan al flinke weeën. Het opvangen kan ik door de yoga heel goed. Ik kruip tijdens de wee helemaal in mezelf en adem rustig door. Veel fijner dan het puffen dat ik bij S. deed.
Als we afscheid hebben genomen van S. gaat de verloskundige mee naar boven voor controle. Ik heb nog maar een heel klein beetje ontsluiting, maar ze besluit toch bij ons te blijven en vast mee te gaan naar het ziekenhuis.

Tijdens de rit en in het ziekenhuis zelf blijven de weeën goed doorzetten, dus ik heb hoop dat het snel gaat. Ik voel me ontzettend teleurgesteld als we na een uur in het ziekenhuis alsnog op 5 centimeter ontsluiting zitten. De weeën zijn dan al behoorlijk heftig en ik begin paniek te voelen, maar weet niet waarom.
Als ik eenmaal lig wil ik ook blijven liggen en ineens voel ik iets gebeuren waar ik heel bang voor was.
Net als bij S. word ik ontzettend misselijk, moet overgeven en voel tegelijkertijd hevige persdrang. Hij wil eruit.
Mijn grootste angst wordt werkelijkheid, ik heb weer persweeën, en geen volledige ontsluiting. Ik kan dit totaal geen plaats geven en raak volledig in paniek. Ik heb pas 5 centimeter ontsluiting en met de standaard centimeter per uur zou ik dus 5 uur persweeën moeten tegenhouden. Ik blijf maar jammeren dat het niet lukt.
Mijn verloskundige is heel lief en probeert me te steunen, maar ik kan er niets mee en raak de weg kwijt. Rust vinden lukt me niet meer.
Na een uur wil ik dat ze toucheert. Nog steeds geen volledige ontsluiting (ik geloof 7 of 8 cm) en ik vraag om een ruggenprik. Mijn verloskundige zegt me nog een kwartier te wachten, want het lijkt toch wel door te zetten en het zou zo zonde zijn. Ik besluit haar te volgen en houd de klok nauwlettend in de gaten. Na een kwartier wil ik dus dat ze weer voelt. Het is nu echt bijna zo ver zegt ze.

De kraamhulp van het ziekenhuis wordt erbij gehaald en ze maken zich klaar voor de geboorte. Dan, na anderhalf uur tegenhouden, mag ik eindelijk persen. Ik ben inmiddels zo uitgeput dat ik de volledige controle kwijt ben en lig te schudden op het bed. Toch krijg ik het voor elkaar om krachtig mee te persen en na 2 persweeën staat het hoofd. Allemachtig, wat een pijn doet dat toch zeg. De volgende wee moet ik even wachten, en vervolgens mag ik rustig meepersen.
En dan is M. geboren. Het is 1.38u. Hij wordt meteen op me gelegd en de verloskundige laat de navelstreng uitkloppen (we mogen het zelfs even voelen, zo bijzonder). Het is bizar hoeveel M. op zijn broertje lijkt.

M. ligt het eerste uur op me, terwijl ik word gehecht. Vervolgens denk ik te voelen dat hij een beetje gepoept heeft, maar dat beetje blijkt enorm veel te zijn. Nog voor M. gewogen wordt gaat hij dus in bad, want hij zit van top tot teen onder. Zijn geboortegewicht zullen we dus nooit weten, maar hij weegt daarna 3445 gram.

We mogen de nacht in het ziekenhuis blijven en daarna lekker naar huis, waar S. ook snel komt.
En dan zijn we ineens van een stel met een kind een echt gezin. Wat houd ik toch van mijn mannen O+
vencodarkmaandag 18 december 2017 @ 00:38
Btw Kris, waarom perse niet willen douchen? :)
Krisvcmaandag 18 december 2017 @ 06:21
quote:
1s.gif Op maandag 18 december 2017 00:38 schreef vencodark het volgende:
Btw Kris, waarom perse niet willen douchen? :)
Meerdere redenen. Ik moet bewegen om er te komen, wat alleen maar ergere weeën oplevert. Het water maakt me misselijk. Ik kan me niet op m'n ademhaling concentreren en krijg ook daar nog ergere weeën van. En daarna moet je je afdrogen = ijskoud. En daarna weer bewegen. Vorige keer durfde ik twee keer geen nee te zeggen tegen de douche, want ik kon gewoonweg niet meer communiceren. Dat wilde ik dit keer voorkomen. Jij de nacontrole zei de vk na dat ik dit keer gelukkig wel heel fel nee kon zeggen. :')
Krisvcmaandag 18 december 2017 @ 06:25
Lesage, wat ontzettend heftig zeg, 1,5 uur persweeën wegpuffen. Maar toch nog heel snel uiteindelijk. Bijzonder dat de voetzoolmassage heeft gewerkt.
Tink89maandag 18 december 2017 @ 09:08
Ik moet altijd huilen van de verhalen hier en nu weer... O+
DevilsAndDustmaandag 18 december 2017 @ 09:27
Prachtige verhalen. O+. Bedankt voor het delen. :*.
Flavmaandag 18 december 2017 @ 09:35
Mooi verhaal Kris en Lesage O+
Songeurmaandag 18 december 2017 @ 09:52
Wat een prachtige verhalen weer. Het ontroert met toch elke keer weer al die ontmoetingen, zo anders maar allemaal zo speciaal O+

LeSage die voetreflexmassage ga ik onthouden, lijkt me alleen vreselijk als er iemand aan mijn voeten zit :') En wat je zegt dat je ineens van stel met kind naar gezin gaat. Dat is precies zoals ik het ervaren heb toen.

"Het zit er op, hij is er en alles is goed. Welkom op de wereld, zeg ik hem, we gaan er een avontuur van maken. " Dit stukje Kris, ik pink even een traantje weg hoor O+
twist02maandag 18 december 2017 @ 10:16
Wauw, mooie verhalen weer! O+

Kris, wat mooi dat de 'strenge' aanpak van je vk zo goed uitpakte! En die laatste zin ja O+

LeSage, wat heftig van die persweeën zo vroeg al! Maar je mannengezin O+

Aan mijn verhaal wordt ook gewerkt, maar ben nogal lang van stof en kan er de tijd niet echt voor vinden tot nu toe...

[ Bericht 1% gewijzigd door twist02 op 18-12-2017 12:06:39 ]
twist02maandag 18 december 2017 @ 12:06
Ook meteen maar de mijne afgemaakt! :)
Beetje lang geworden, sorry :@

SPOILER
39w5d
De gehele zwangerschap ga ik er eigenlijk al vanuit dat ik ook nu weer overtijd zal gaan (bij onze eerste ben ik bevallen met 41+5), en het lijkt erop dat ik gelijk krijg. Ik voel me nog prima en ben het zeker nog niet beu, dus dat scheelt enorm. Wel ben ik 'bang' voor een herhaling van de vorige bevalling. Niet dat die nu zo verschrikkelijk was, maar het verloop was vrij bizar en het ging niet bepaald vanzelf.

Ik bespreek dit met m'n (favoriete! O+ ) vk en ze snapt het helemaal. Gelukkig is ze meer dan bereid om met me mee te denken en we bespreken de mogelijkheden. De vorige keer ben ik 3x gestript, maar dat deed niets. Toch geef ik aan dat ik er nu weer voor open sta; wie weet is het dit keer wel nét dat extra zetje wat mijn lijf nodig heeft.
De vk stelt voor om nog een week af te wachten en de volgende controle bij ons thuis te plannen, zodat er eventueel meteen gestript kan worden.

40w5d
Mijn UD komt en gaat en precies een week na de vorige afspraak komt één van de vk's thuis om te kijken of ik gestript kan worden. Ze constateert al 2 cm ontsluiting(!), dus dat kan. Ik verwacht er om eerlijk te zijn maar weinig van, maar de vk is erg positief. Het is standaard beleid om met 41+3 een afspraak te maken in het ziekenhuis, maar ze twijfelt of ik die afspraak wel ga halen, omdat mijn lijf blijkbaar zo goed reageerde tijdens het strippen (ik merk daar helemaal niks van en verdenk haar ervan dat ze me alleen maar moed in probeert te praten :') ).
De rest van de dag hang ik een beetje op de bank en probeer niet teveel te letten op eventuele steekjes of krampjes. Er gebeurt verder ook niets, dus ik ga er eigenlijk al half vanuit dat het weer niets gedaan heeft.

40w6d
Die nacht word ik om 2 uur wakker om te plassen. Ik voel nog altijd niets, dus nu weet ik het zeker: het strippen heeft niet geholpen. De volgende strip-afspraak staat al gepland voor 2 dagen later, dus dan zullen we wel weer verder zien.
Om half 4 word ik opnieuw wakker van een vreemd soort buikpijn, een soort kramp lijkt het wel. Ik spreek mezelf streng toe dat ik het me inbeeld en gewoon verder moet gaan slapen. Ik dommel bijna weer weg als het gevoel terug komt. Ik kijk op m'n wekker: 3.40u. Ik lach mezelf nu haast uit; wat denk ik nu eigenlijk, dat ik opeens spontaan weeën krijg ofzo? :') Ik draai me om en wil weer verder gaan slapen. Maar wéér komt dat gevoel terug; het bouwt langzaam op en ebt dan weer weg. Mijn wekker vertelt me dat het nu 3.50u is, en de keer daarna 4.00u. Hmm, pijn die langzaam opkomt en weer wegebt, om de 10 minuten... zou het dan toch? Ik geloof er nog steeds niks van en blijf stoïcijns in bed liggen. Elke 10 minuten kijk ik met een schuin oog naar m'n wekker en concludeer dat er wéér 10 minuten tussen zat. Om half 6 ben ik het beu en ga beneden op de bank zitten. Nog geen uur later komt mijn man beneden, hij moet eigenlijk naar zijn werk vandaag. Hij kijkt me vragend aan en ik zeg lachend dat ik "misschien wel weeën heb ofzo". Praktisch ingesteld als hij is, begint hij meteen over thuisblijven en het wegbrengen van onze Minion naar mijn zus. Ik geef aan dat ik twijfel; straks blijkt het vals alarm en gooit iedereen z'n plannen om omdat ik iets denk te voelen. Maar de weeën blijven komen, ook nadat ik onder de douche ben geweest. Mijn man brengt onze Minion toch maar weg en gaat daarna nog even snel boodschappen doen ("Nu het nog kan").

Inmiddels is het bijna half 10 en hoewel de weeën iets korter op elkaar komen, is het nog steeds allemaal erg goed te doen. Ik 'voldoe' dan ook nog niet echt aan het beladvies en twijfel of ik de vk moet bellen. Ik besluit dat overleggen geen kwaad kan. Mijn favoriete vk heeft dienst, jeej! :) Ik geef aan dat het misschien wel niets is, maar dat ik inmiddels al wel zo'n 6 uur lang weeën heb en dat toch even wilde melden. Ze moet lachen en geeft aan dat het erg rustig is vandaag, dus dat ze over een half uurtje wel even langs komt (de praktijk zit zo'n beetje bij ons om de hoek).
Ik merk dat ik de weeën eigenlijk niet eens zo vervelend vind, hoe gek dat ook klinkt. Ik ben zo bang dat het valse weeën zijn en dat het elk moment kan stoppen, dat ik haast blij ben als ik weer een wee op voel komen. Het is een soort bevestiging dat ik het me niet inbeeld, dat er écht iets aan de hand is.
Ik besluit dat ik het beste een beetje bezig kan blijven en zet een was aan. We hebben immers waarschijnlijk nog wel wat uurtjes te gaan, toch? Hoewel, de weeën worden steeds een beetje heftiger en komen nu ook sneller achter elkaar. Lichtelijk zenuwachtig app ik mijn man dat hij maar een beetje op moet schieten met de boodschappen.

Gelukkig is hij snel thuis, tegelijk met de vk. We blijven in eerste instantie even beneden op de bank zitten (ik vermoed dat de vk in probeert te schatten hoe heftig de weeën zijn voordat ze m'n ontsluiting checkt). We keuvelen wat af en af en toe ziet ze dat ik me focus op een wee. Ze geeft aan dat mijn weeën nog wel erg mild zijn, maar dat ze in elk geval m'n ontsluiting kan checken en eventueel nog eens kan strippen om de boel verder op gang te helpen. Ik hoop stiekem op 3, misschien 4cm? Als ze me op bed toucheert, begint ze te lachen. Ik snap er niks van en kijk haar vragend aan. "Nou, met zulke weeën kun je eigenlijk echt niet bevallen, maar die ontsluiting liegt er niet om!" Ik blijf haar met grote ogen aankijken. Op hoeveel zit ik dan?! "Alles is al echt goed week, dus het is moeilijk te zeggen, maar ik schat zo'n 6-7cm."
Wow, dan ben ik dus echt aan het bevallen... :o Dat kwartje valt nu pas. De vk geeft aan dat ze nog even terug moet naar de praktijk, maar binnen een uur terug is en dan met ons naar het ziekenhuis gaat. Man krijgt instructies om de Maxi Cosi en bevaltas in de auto te zetten en ik moet vooral bellen als ik eerder dan dat uur denk dat het opeens hard gaat.
Totaal flabbergasted zit ik op de bank en zucht wat weeën weg. Mooi, die zijn er nog steeds dus. Man lacht me keihard uit en zegt dat het typisch iets voor mij is om blij te worden van weeën. We pakken onze spullen en het uurtje is om voor we er erg in hebben. Het is dan half 12 en we stappen in de auto, richting ziekenhuis.

Daar aangekomen treffen we de vk en de stagiaire waarvan de vk al gevraagd had of ze erbij mocht zijn en evt. de bevalling mocht 'doen'. Prima, vinden wij allebei. We kunnen meteen door naar de bevalkamer. Wat onwennig ga ik op de bank zitten en trek m'n schoenen uit. De kraamhulp is er ook al, voor partusassistentie, en zij en de vk en stagiaire beginnen van alles klaar te zetten. Vanwege een fluxus bij mijn vorige bevalling krijg ik uit voorzorg een infuusnaaldje in mijn arm. De weeën nemen nog steeds toe, maar de vk en stagiaire verbazen zich erover hoe rustig ik ben. De stagiaire toucheert me en geeft aan dat ik al op 8cm zit, misschien zelfs wel 9! De vk had al voorgesteld om mijn vliezen te breken zodra we in het ziekenhuis waren, in de hoop dat dat de weeën wat zou versterken. Zo gezegd, zo gedaan; het is dan 12.30u. Opnieuw toucheren zowel de stagiaire als de vk me en binnen no time is daar het verlossende woord: volledige ontsluiting!

De vk geeft aan dat het goed is om een beetje in beweging te blijven, dus ik sta op van het bed. Opeens voel ik een flinke druk van onder; de kleine zakt heel diep. Meteen nemen de weeën toe in hevigheid. Oké, nu is het niet zo grappig meer, dit is écht serieus! Ik weet niet goed wat voor houding ik aan moet nemen en beland op mijn knieën naast het bed, met mijn gezicht in het matras gedrukt. Mijn man biedt me zijn hand aan en ik maak er knijpend dankbaar gebruik van. Ik geef aan dat ik dit niet lang vol ga houden, maar besef me meteen dat dat waarschijnlijk ook niet hoeft: hij komt er nu echt-echt-écht aan!
Hoewel de weeën nu flink heftig zijn, zit er wel lang tussen. En dan opeens neemt de druk toe: is dat dan die persdrang waar iedereen het over heeft (en die ik de vorige keer totaal niet had)? Ik ga weer liggen en de stagiaire geeft aan dat ik mee mag gaan persen. Erg overtuigend is de persdrang nog steeds niet, ik moet me er echt op focussen en heel bewust meepersen, maar het is beter dan niets! Na 2 persweeën staat het hoofdje. Het doet pijn, maar ik weet dat ik er nu echt bijna ben, dus kom maar op! De vk geeft aan dat ik nu heel goed moet luisteren naar de stagiaire omdat het kan zijn dat ik zometeen even moet zuchten in plaats van persen, om te voorkomen dat het opeens te snel gaat. Gelukkig voor mij heb ik nog altijd geen échte, reflectoire persdrang en eigenlijk bak ik er sowieso maar weinig van. Maar nog eens 2 persweeën later voel ik dat magische moment waarbij dat kleine lijfje zo de handen van de stagiaire in glibbert. Meteen tilt ze hem op en ik schiet overeind om hem aan te pakken. "Hij is er," roep ik uit terwijl ik mijn man aan kijk. "Hij is er echt! Kom maar ventje!" Om 13.09u is onze prachtige zoon er en ik wil 'm nooit meer loslaten O+

Stats:
- 40w6d
- Vanaf de eerste wee tot geboorte: 9,5u (waarvan ik het merendeel in ontkenning was :D )
- 51cm (al vermoed ik langer)
- 3930 gram
- Perfect O+
Lemijnmaandag 18 december 2017 @ 16:12
LeSage en Twist, O+ O+
Flavmaandag 18 december 2017 @ 16:38
Mooi verhaal twist!
Als ik al die verhalen hier zo lees zou ik bijna wel weer willen :@, een bevalling is zo bijzonder.
Krisvcmaandag 18 december 2017 @ 17:41
Twist, wauw, tot zo ver in je bevalling in ontkenning dat het echt is begonnen. Vergeleken met je eerste een stuk korter, maar toch best een uitputtingsslag als het 9,5 uur is geweest. Bijzonder dat je de weeën zo mild vond. Maar hij is er. O+ En lichter dan Minion, of niet? Zou dat komen doordat hij een week eerder is gekomen?

quote:
0s.gif Op maandag 18 december 2017 16:38 schreef Flav het volgende:
Mooi verhaal twist!
Als ik al die verhalen hier zo lees zou ik bijna wel weer willen :@, een bevalling is zo bijzonder.
Ik heb geloof ik juist wel 10 keer tegen man gezegd "Nu hoef ik nooit meer he? O+ " :')
LeSagemaandag 18 december 2017 @ 19:08
Twist O+ Klinkt als een fijne bevalling!
twist02maandag 18 december 2017 @ 21:29
quote:
0s.gif Op maandag 18 december 2017 17:41 schreef Krisvc het volgende:
Twist, wauw, tot zo ver in je bevalling in ontkenning dat het echt is begonnen. Vergeleken met je eerste een stuk korter, maar toch best een uitputtingsslag als het 9,5 uur is geweest. Bijzonder dat je de weeën zo mild vond. Maar hij is er. O+ En lichter dan Minion, of niet? Zou dat komen doordat hij een week eerder is gekomen?
Het voelde echt totaal niet als een uitputtingsslag juist :) Pas toen de vk bij ons thuis was, begon het voor mijn gevoel. Dat was rond half 11 ofzo, en 2,5 uur later was hij er al! O+

Nee, hij was zwaarder dan de Minion, die woog 3760 :)

quote:
1s.gif Op maandag 18 december 2017 19:08 schreef LeSage het volgende:
Twist O+ Klinkt als een fijne bevalling!
Dat was het ook echt! :Y Ik kan oprecht zeggen dat ik er gewoon bijna van genoten heb O+
Miss_Congenialitydinsdag 19 december 2017 @ 05:32
Oh Twist, wat herkenbaar je verhaal!
Iedereen kijkt me zo raar aan als ik zeg dat ik het grootste deel van mijn bevalling in ontkenning was en dacht dat het oefenweeën waren maar jij kan het dus ook haha! Mooi verhaal O+
Heliotropedinsdag 19 december 2017 @ 05:43
Wat een prachtiger verhalen O+

[ Bericht 100% gewijzigd door Heliotrope op 19-12-2017 05:51:29 ]
SQdinsdag 19 december 2017 @ 08:02
quote:
1s.gif Op dinsdag 19 december 2017 05:32 schreef Miss_Congeniality het volgende:
Oh Twist, wat herkenbaar je verhaal!
Iedereen kijkt me zo raar aan als ik zeg dat ik het grootste deel van mijn bevalling in ontkenning was en dacht dat het oefenweeën waren maar jij kan het dus ook haha! Mooi verhaal O+
haha, ik had dat ook, maar dat komt ook omdat ik bij de eerste ben ingeleid. Pas anderhalf uur vóór zn geboorte begon het te dagen _O-
Goed verhaal ook van twist en lesage! Thanks!
Sylver_dinsdag 19 december 2017 @ 10:30
quote:
1s.gif Op dinsdag 19 december 2017 05:32 schreef Miss_Congeniality het volgende:
Oh Twist, wat herkenbaar je verhaal!
Iedereen kijkt me zo raar aan als ik zeg dat ik het grootste deel van mijn bevalling in ontkenning was en dacht dat het oefenweeën waren maar jij kan het dus ook haha! Mooi verhaal O+
Haha, had ik bij mijn oudste ook. Iedereen riep altijd 'als het echt weeën zijn dan weet je het wel'. Nou, blijkbaar niet altijd, want de vk was net op tijd :P

Bij mijn jongste was ze ook net op tijd, maar dat kwam omdat er tussen eerste wee en geboorte maar 67 min zat :P

Heel tof om al die verschillende verhalen te lezen O+
twist02dinsdag 19 december 2017 @ 10:35
Haha, mooi om te lezen dat ik dus niet de enige ben! :D
Ik was zó bang dat het zou stoppen dat ik echt blij was met elke wee _O- :')
Maar ik vermoed dat dat ook was omdat mijn weeën echt wel mild waren hoor, ik ben geen masochist ofzo :P
vencodarkvrijdag 22 december 2017 @ 22:48
Ik had in het zwangerschapstopic al een samenvatting gezet maar nu iets uitgebreider dan. :)
UD 30-12.

19 december.
SPOILER
Rond 23:30 word ik wakker om te plassen. Heb last van krampen maar voelt alsof het ook gewone buikpijn kan zijn en ik diarree kan krijgen.

20 december. (uurtje later)
0:25 uur weer wakker omdat mijn zoontje een plas ongelukje had in bed.
Weer die buikkrampen en terwijl ik zijn bedje verschoon, merk ik dat de krampen blijven hangen.
Ik begin de tijd ervan bij te houden.
Elke 12-15 minuten en duren zo’n minuutje.
Niet heftig maar lekker is anders.
Dit duurt tot zo’n 2:35 uur en ik val zo’n beetje weer in slaap.
Daarna wel wat gemerkt maar niet wakker van gelegen.

Ik breng die ochtend mijn zoontje nog naar school en de krampen lijken zo goed als weg. Buik is gevoelig van de nacht.
Rond 8:45 begint het weer te komen.
Elke 10 minuten, steeds een minuut die opkomt en afgaat.
Om 12 uur stond als een afspraak voor controle bij de vk dus dat komt mooi uit.
In de auto, op weg er naartoe kan ik de krampen goed opvangen.
In de wachtkamer beginnen ze langzaam vaker te komen (elke 6 minuten gemiddeld).
Opvangen gaat goed, ik loop vooral rustig rond.
Staan is prettig, merk ik.

Ik vertel de vk hoe of wat. Ze gaat voelen en inderdaad: rond 12:30 zit ik op 1 cm ontsluiting.
De vk raad mij aan rustig aan te doen, mag paracetamol te nemen en zegt me dat het voorweeën zijn.
Kan weer stoppen maar ook doorzetten.

Mijn zoontje blijft nu bij mijn ouders, dus dat is geregeld. Manlief is op werk.
Ik lunch nog bij hen maar ik merk dat ik liever alleen thuis ben.

Rond 13:45 ben ik thuis en besluit gelijk een makkelijkere broek aan te trekken en paracetamol in te nemen. Wie weet dat het helpt.

Ik ga eerst liggen om de weeën op te vangen maar ik merk dat ik net als bij mijn eerste bevalling mijn benen begin te spannen en strekken zodra die wee komt.
Dat gaat niet werken want dan zet niks door, zo had ik destijds al ervaren.

Ik sta op en ga bij elke wee óf een rondje lopen (naar de keuken en zo weer terug) of ik wieg nog wat heen en weer.
Soms ga ik tussendoor zitten maar naarmate de weeën vaker komen en pijnlijker worden, is zitten geen optie meer.

Rond 16:00 worden de weeën zodanig heftig dat praten (aan de telefoon) en lopen echt zwaarder worden.
Ik besluit de vk te bellen, die komt rond 17:00, ze stelt voor dat ik even douche of in bad ga.
Het bad gaat aan en daar heb ik zo’n 40 minuten weeën opgevangen.
Mijn moeder komt nog langs om spullen voor mijn zoontje te halen.
Ze blijft tot mijn man 16:30 thuiskomt.

Tegen 17:00 ga ik uit bad en ga op handen en knieën op de grond zitten, ik had gelezen dat die houding goed kan helpen tegen buikweeën.

De vk komt en ze constateert dat ik al op 4 cm zit!
Ik wilde in het ziekenhuis bevallen dus we zien haar over een uurtje daar.
Ik blijf weeën opvangen op handen en knieën.
Adem in door mijn neus en adem uit door mijn mond. Soms met pufjes, soms in 1 uithaal.

18:00. Aankomst ziekenhuis.
18:10. Ik zit amper deels ontbloot op bed en plop... Vliezen breken!
Ik ga af en toe plassen en scheur van de dorst.
Ik blijf dezelfde puf en houding aannemen tijdens de weeën.

Rond 19:00 heb ik al 9 cm ontsluiting.
Het gaat snel en dat was mijn doel.
Met mijn zoontje duurde het zo, zolang. Ik wilde dit efficiënt en effectief aanpakken. :P

Rond 20:00 voel ik persdrang maar dat lukt niet echt op handen op knieën dus ik besluit op mijn rug te liggen.

Ik mag persen wanneer er een wee komt maar ergens ontbreek echt die megakracht dus het voelt als een eeuwigheid elke keer.
Persen doet pijn want ik word dit keer niet ingeknipt dus ik moet het zelf doen.
Het brandt. :P en ik kom soms wat lucht tekort maar doe mijn best.
Ik krijg na een paar persen last van maagzuur dus vraag een rennie. Dat helpt wel.

20:14 uur wordt ze echt geboren en ik weet nog dat ik al een paar keer tussendoor vroeg of ik al bijna klaar was en of ze er al was.
Ik voelde me tijdens en na het persen ineens zo moe. Misschien ook doordat ik al lage bloeddruk had.

Na de bevalling slechts kleine hechtingjes dus dat valt allemaal mee.

.
Songeurvrijdag 22 december 2017 @ 23:09
Wat heb je dat goed gedaan venco! Je verhaal komt heel rustig, in control en efficient. Daar tekenen denk ik veel mensen voor. Geniet van jullie dochter!
vencodarkzaterdag 23 december 2017 @ 05:59
quote:
0s.gif Op vrijdag 22 december 2017 23:09 schreef Songeur het volgende:
Wat heb je dat goed gedaan venco! Je verhaal komt heel rustig, in control en efficient. Daar tekenen denk ik veel mensen voor. Geniet van jullie dochter!
Thx.
Ik vergeleek het zelf alsof mijn eerste bevalling heel amateuristisch was en ik nu als een professional ben bevallen. :+ :P
Nanukemaandag 25 december 2017 @ 16:39
Vanwege kerst, en omdat hij vandaag precies drie maanden is. Volgens mij is het wel een lang verhaal geworden.

SPOILER
20 september
Ik ben nu 40+5 zwanger en heb weer een afspraak met de verloskundige. Vanaf het begin is het de bedoeling geweest te wachten op een natuurlijke opstarting van de bevalling. Door de immuunstoornis die ik en de baby hebben, zijn geen van alle interventies (van vacuümpomp tot keizersnee) wenselijk. Na 41 weken echter worden de risico's van afwachten ook groter voor onze baby. Er wordt gekeken of ik gestript kan worden, maar alles zit nog potdicht. Ik ga dan ook na overleg weg met de afspraak dat ik zondagavond terug moet komen voor inleiding met een ballon. De verloskundige geeft het nog alle kans dat het voor die tijd begint, maar ik heb er een hard hoofd in en verwacht het eigenlijk niet.

24 september
Rond 1900 melden we ons op de afdeling. We hebben een koffer bij ons met spullen, van kleren voor ons en de baby tot spelletjes en tablet als vermaak en ook verschillende zakjes thee en snoeperij zijn ingepakt. We waren immers al voorbereid dat het inleiden soms wel lang kon gaan duren.
Voor ze gaan proberen de ballon te plaatsen nemen we nog kort wat dingen door en krijgen we nog alle tijd om vragen te stellen. Helaas is er voor man geen plek om te blijven slapen als het lang gaat duren. Ik moet hier wel even bij slikken, ik heb een hekel aan niet thuis slapen en dan ook nog zonder man. Maar er wordt gelijk benadrukt dat als het er ook maar enigszins op lijkt dat er wat begint hij wel mag blijven. Dat stelt me gerust.
Dan gaan ze alles klaarzetten voor het plaatsen van de ballon en mag ik er voor gaan liggen. Al gauw blijkt dat de ballon geen optie zal zijn. Mijn baarmoedermond is nog zo weinig verweekt dat bij het 'opblazen', de ballon eruit komt ipv klem komt te zitten. Na een derde poging geeft de verloskundige het op. Ze wil me niet onnodig pesten en geeft aan dat het echt niet gaat lukken. Op naar plan B dus. We moeten naar huis en morgen om 7u ons melden voor inleiding met behulp van een hormonengel. Man en ik gaan met een dubbel gevoel naar huis. Aan de ene kant fijn, nog een nachtje samen in ons eigen huis. Aan de andere kant moeten we ook de teleurstelling even wegslikken. Thuis gaan we allebei even voor onszelf wat doen en uiteindelijk slapen we pas tegen middernacht.

25 september
De wekker gaat. De koffer staat nog klaar van gisteravond en veel meer dan dat hebben we niet nodig. Ik maak voor man een kop koffie en eet zelf een boterham. De zenuwen zitten er bij ons beiden goed in. Niet dat we nou hoge verwachtingen hebben, maar meer van de onzekerheid over hoe het zal verlopen. In de auto legt man zijn hand op de mijne en zegt, 'de volgende keer in de auto zijn we met z'n drieën.' Wauw. Dat is toch wel even een vreemd en fijn besef.

Iets voor 7en parkeren we de auto. Op de geboorte-afdeling krijgen we een kamer toegewezen die precies omgekeerd is van die van gisteravond. Op de een of andere manier vind ik dat fijner. We zoeken een beetje ons plekje, man haalt koffie en thee en dan komen de verloskundige en verpleegkundige zich al voorstellen. We bespreken nog een keer hoe het gaat lopen, ik stel vooral veel vragen. De verloskundige neemt alle tijd en geeft ook aan dat ik ten alle tijde vragen mag stellen, dat dat alleen maar goed is. Ze leggen uit dat de gel bedoelt is om de baarmoedermond week te maken en er een cm of twee ontsluiting ontstaat, zodat ze morgen in de loop van de dag mijn vliezen kunnen breken. Over het algemeen duurt het 2 of 3 keer toedienen van de gel, voordat dit het geval is. Rond 8 uur krijg ik de hormoongel ingebracht en die moet 5 uur inwerken. Ik kom even aan de CTG en kan dus niet echt vrij bewegen. Man en ik gaan een film kijken op de tablet. Daarna doden we nog wat tijd met een kaartspel. Mijn schoonmoeder appt man rond een uur of 12 dat ze s middags nog in hetzelfde ziekenhuis moeten zijn. We spreken af dat als er dan nog niets aan de hand is, dat ze best even hallo mag komen zeggen.

We krijgen de lunch geserveerd en vlak daarna komt schoonmoeder even aanwaaien. We kletsen gezellig wat. Ik voel me moe, maar heb verder nergens last van. De verloskundige komt de CTG weer aansluiten en zegt met een halfuur terug te komen om te kijken of de eerste gel al wat gedaan heeft en constateerd dat de boel al aardig verweekt is, maar dat er nog geen sprake is van ontsluiting. Dat was ook niet de verwachting en ik ben vooral blij dat er iets gebeurt in mijn lichaam. Ik krijg de tweede gel en ze neemt afscheid, ik word overgedragen naar de middagdienst. Ik vraag nog hoe groot de kans is dat dit mijn bevalling opwekt, en ze antwoord lachend dat die kans minimaal is. Ze wil het niet helemaal uitsluiten, gezien de CTG wel activiteit laat zien. Ze gaat dan ook weg met een 'tot morgen', want dan heeft ze ook weer dienst.

Mijn schoonmoeder (die heel netjes op de gang gewacht heeft tijdens het onderzoek) komt nog weer even binnen om haar thee op te drinken en gaat dan weer weg. Toch een fijn gevoel dat we nu weer met zijn 2en zijn. Na een halfuur mag ik weer van de CTG, dat vind ik fijn want de lamheid van op bed hangen en een korte nacht hakt erin. We zoeken een ander plekje en gaan nog weer serie kijken met de tablet. Het licht in de kamer is vervelend en al gauw heb ik geen rust meer in mijn lijf en kan me niet meer concentreren. Ik kan geen fijne plek vinden en wat begon als onprettige spanning begint toch best een pijnlijk gevoel te worden. Ik houd het globaal een beetje bij, maar er zit niet echt een ritme in. Voorweeën, denk ik bij mezelf. Elke 3 tot 5 minuten, met een pijnlijk gevoel wat aanhoud soms 30 seconden, soms een minuut. We krijgen avondeten geserveerd, maar ondanks dat ik kan kiezen wat ik lekker vind (spaghetti word het), krijg ik bijna geen hap door mijn keel. Het smaakt niet echt en ik heb de rust niet om te zitten. Als het wordt weggehaald geeft man aan nog wel even op de bank te willen liggen en zegt dat ik misschien ook nog wel even moet rusten. Het kon nog wel eens een lange dag worden immers. Maar als ik dat probeer merk ik dat ik daar alleen maar onrustiger van wordt. Om man wat ruimte te geven en omdat ik merk dat bewegen prettiger is, ga ik wat door de kamer lopen. Nog altijd zit er geen ritme in wat ik voel, en na al een poos hiermee al rondgelopen te hebben ben ik er echt wel klaar mee. Stom lijf, denk ik nog, fijn dat je bedacht hebt wat te gaan doen maar die voorweeën mogen nu echt wel afzwakken. De kamer komt op me af en ik ga op de gang wat heen lopen. Ik word meer en meer gefrustreerd, want hier kan ik nooit doorheen slapen en als ik morgen pas ga bevallen ben ik al kapot voor ik moet beginnen. Ik kom op de gang de verloskundige tegen en die zegt dat ze er snel aankomt om me aan de CTG te doen en te beoordelen wat de gel gedaan heeft. Eenmaal weer op bed met de CTG ben ik er helemaal klaar mee, de pijn is inmiddels best aanwezig en nu kan ik ook nog eens niet bewegen. Ik hoef gelukkig geen halfuur te wachten voor ze weer terug komt.

Ze wil graag even toucheren, want ze heeft het idee dat dit al echte weeën zijn. Ik vind het best, maar geloof haar niet. De kans dat ik van die stomme gel ging bevallen was immers zo klein, dat ik ervan uitga dat mijn lichaam er gewoon een grapje van maakt. Niet is minder waar als de verloskundige aangeeft dat ik al 4cm ontsluiting heb. Maar ondanks dat geloof ik nog niet dat dit al het echte werk is. Ik ben moe, door het op bed liggen doen de weeën zeer in mijn heupen en zit er eigenlijk gewoon doorheen. We hebben een gesprek over pijnstilling, waarbij ik aangeef dat eigenlijk niet te willen. Nog altijd ben ik er niet van overtuigd dat dit al echt is, en ik ben moe van het vechten tegen de pijn. Dus als ze verteld dat de kans aanwezig is dat de weeën dan wat afzakken en ik nog even kan slapen is dit toch wat ik overweeg. Man is inmiddels weer bij me komen staan en terwijl zij de anesthesist bellen en de ruggenprik gaan regelen. Dit is het echte werk zegt hij, en hij helpt me de ademhalingstechnieken van de cursus toe te passen. Hij zegt precies wat ik moet doen en daarin vind ik mijn rust en houvast. Door de goede ademhalingstechnieken wordt de pijn al gauw minder, op af en toe de pijn in mijn heupen na. De heupweeën worden pijnlijker en ik mag daarvoor heel hard in man zijn hand knijpen. Geef die pijn maar aan mij, zegt hij, en dat doe ik dan ook. Ik merk dat hij mijn rust is en ik raak ook steeds in paniek als hij even weggaat. De weeën komen te snel op elkaar om hem even los te willen laten. Hij communiceert steeds wat hij gaat doen, geeft me steeds wat te water te drinken en laat me zo min mogelijk los. Ondanks dat ik hier heel dankbaar voor ben, kan ik eigenlijk alleen maar snauwen als er iets niet prettig is.
Terwijl we wachten tot de verloskundige terug komt, voel ik nog geen 20 minuten later persdrang opkomen. Meteen komt er weer paniek, dit kan nog niet, dat is te snel. Ik druk op de bel en als de verloskundige binnen komt geef ik aan dat ik niet weet wat ik met de persdrang moet. Ze kijkt met een schuin oog naar de CTG en stelt voor nog een keer te toucheren. Ondertussen komt de verpleegkundige met de ruggenprik binnen, maar de verloskundige zegt al gelijk dat dat niet meer nodig is. Ik zit op 9-10 cm ontsluiting en het is dus ook niet raar dat ik al persdrang voel. Ze geeft aan dat ze wil wachten tot mijn vliezen vanzelf breken, omdat mijn lichaam het al zo goed zelf doet. Het maakt mij allemaal niet zoveel uit, ik zit in mijn ritme met man en dat is eigenlijk alles wat ik meekrijg. Zolang hij er is, gaat het goed.
Ondanks het goede ritme wat man en ik gevonden hebben, breken mijn vliezen maar niet. De verpleegkundige stelt voor om even naar de wc te gaan, dat helpt vaak net dat laatste beetje. Maar ik kan niet van bed af komen omdat de weeën te snel gaan en als ik probeer op de po te gaan raak ik mijn ritme kwijt. Er wordt dan ook maar niet meer geprobeerd, en de verloskundige breekt toch handmatig mijn vliezen in de hoop dat dit het laatste zetje is tot volledige ontsluiting. Met dat mijn vliezen gebroken zijn, wordt de persdrang heviger. Zo goed als ik kan probeer ik die te bedwingen want de hartslag van de baby begint te reageren met elke wee. Eindelijk mag ik dan voorzichtig meepersen en hoor ergens op de achtergrond overleg over de baby en hoe lang de hartslag nog mag dippen voordat ze moeten ingrijpen. Ik registreer dit nauwelijks en heb geen mogelijkheid hier überhaupt op te reageren. Als ik maar goed blijf ademhalen herstelt de baby zich snel, en ik focus alleen maar op man en wat hij zegt dat ik moet doen. Met de heftig wordende persweeën wordt de pijn in mijn heupen groter en ik schreeuw het af en toe uit. Ondanks dat me vertelt wordt dat ik die energie beter in het persen kan steken, kan ik het niet goed voorkomen. Wanneer het hoofd staat begint alles te branden en er wordt me gelijk verteld dat ik even niet mag persen. Ik vind dit heel moeilijk en de verloskundige geeft aan dat ze een knip wil gaan zetten. Maar er komt niet echt een moment om dat te doen omdat de weeën zo snel gaan. Uiteindelijk moet ik nog een paar keer persen met alles wat ik heb en terwijl ik hem zelf aanpak wordt de baby geboren. Baby poept gelijk, en ondanks dat overal bloed en meconium zit vind ik hem de mooiste baby die ik ooit gezien heb. Hij heeft gelijk zijn ogen open, en kijkt heel alert in de rondte terwijl hij rustig op adem komt. Man mag de navelstreng doorknippen, maar ik krijg dit niet eens meer mee. Ik kan alleen maar kijken naar dit wonder wat bij me ligt. Onze Dirk. O+
L0t..maandag 25 december 2017 @ 19:28
Edit: foutje.

Mooi verhaal Nanuke! Fijn dat je lichaam het uiteindelijk toch zo goed oppakte en dat jij een je man het echt als team hebben gedaan O+.
Gogo83maandag 25 december 2017 @ 19:35
Wat een mooi geschreven verslag Nanuke! Bij mij kwam de bevalling trouwens ook op gang van alleen gel.
Nanukedinsdag 26 december 2017 @ 23:22
Thanks. Ik ben ook blij dat het zo gegaan is. Ondanks de snelheid en het deel ontkenning kijk ik echt met een heel fijn gevoel op de bevalling terug. O+

Gogo, ging het bij jou daar ook zo snel van, met de weeën zo kort op elkaar? Ik vroeg met de nacontrole er nog naar, maar ze gaven aan dat ze niet met zekerheid kunnen zeggen dat dat de reden was.
Songeurdinsdag 26 december 2017 @ 23:45
Jeetje is jullie baby alweer 3 maanden Nanuke! Prachtig verhaal ook. Ging toch ineens heel snel zeg... Hoelang heeft de persfase uiteindelijk geduurd?
PKMwoensdag 27 december 2017 @ 09:30
Mooie verhalen Nanuke en Venco! En zo verschillend hoe het gegaan is. Sommige dingen zijn heel herkenbaar.
Lemijnwoensdag 27 december 2017 @ 21:10
Mooi Nanuke! En zo samen inderdaad! Fijn dat de gel genoeg was uiteindelijk om het op gang te brengen.

Venco, dat klinkt als een fijne bevalling! Herkenbaar dat je wilde dat het snel ging.
Kimpossiblezaterdag 10 maart 2018 @ 21:37
Wat een vlotte bevallingen en mooie verhalen dames O+

Ik gooi er ook een rappe bevalling in:

SPOILER
Woensdag 21 Februari
Het is stil in mijn buik. Verdacht stil. Fristi, porren en hupsen (voor zover dat nog lukt), het mag allemaal niet baten. Gelukkig heb ik ‘s middags controle bij de verloskundige, waar ik mijn zorgen kan bespreken. Ze stuurt me door naar het ziekenhuis voor een ctg. Wanneer ik het geboortecentrum in loop, grijpt de angst me naar de keel. Niet de angst voor de gezondheid van deze baby, want in de auto onderweg werd ze natuurlijk ineens wakker, maar des te meer angst voor de bevalling. De geuren, ruimtes en witte pakken brengen meer herinneringen met zich mee dan me lief is. Die eerste bevalling, die heus niet zo heel dramatisch was, heeft er nog meer ingehakt dan ik had gedacht. Nog meer, omdat ik al dagen in een gestresste modus door het leven ga. Ik heb continu een hoge hartslag, veel harde buiken en ik slaap heel slecht. Bevallen - ik kan dat toch niet nog eens??

Gelukkig is het ctg helemaal in orde en mogen we lekker naar huis. Ik vind het grappig om te zien hoe die continue harde buiken ook als grote pieken op het scherm terug te zien zijn. Zou ze snel komen?

Donderdag 22 februari en vrijdag 23 februari
Kak, wat voel ik me beroerd. De griep die ik dacht verslagen te hebben is volle bak terug. Koorts, harde buiken, hoofdpijn en ellende. Ik kan alleen maar in bed liggen en vertrouw op de natuur dat ze de bevalling niet nu op gang zal brengen. Tussen het slapen door, probeer ik mijn ‘bevalangst’ de baas te worden. Ik stuit op een online cursus Hypnobirthing van de Amerikaanse Lynn JT en ga van start. Ik leer over de fear-tension-pain circle en hoe belangrijk het is om deze om te zetten in confidence-relaxation-power. Langzaam maar zeker kan ik op basis van rationele argumenten mijn weg vinden in positieve affirmaties en een wat meer nuchtere kijk. Ik kan dit. Wij kunnen dit. Mijn lichaam is hiervoor gemaakt. Het komt wel goed. Breathe your baby down.

Zaterdag 24 februari
Ik voel me beter! Goddank, amen. Ik ben weer op de been en de harde buiken zijn zo goed als verdwenen. We hebben een rustige dag en vragen ons met zijn drieën af wanneer onze dochter en zusje geboren zal worden. Al bij de positieve test riepen we dat 25 februari onze dag zou worden. Zou het dan, morgen? We gaan laat naar bed (sukkels, haha) en in tegenstelling tot de voorgaande weken heb ik ineens ontzettend behoefte aan fysiek contact met mijn man. Van het een komt het ander en we grappen nog dat al die prostaglandine er weleens voor zou kunnen zorgen dat de baby komt. We vallen samen in slaap.

3.15
Ik slaap licht, maar denk dat ik het warm voel worden tussen mijn benen. Oh god. Dit gevoel ken ik, want de bevalling van onze oudste begon ook met gebroken vliezen. Ik grijp naar mijn kruis en constateer inderdaad nattigheid. Ik ga uit bed en loop naar het toilet, een spoor van vruchtwater achter me latend. Ik heb direct kramp in mijn buik. Dit is geen klein scheurtje, denk ik, want het blijft lopen. Ik controleer de kleur en zie dat het rozig is. Goed nieuws!

3.25
‘Schatje, mijn vliezen zijn gebroken. Ik heb nog niet echt weeën, maar ik ga wel naar beneden. Blijf nog maar even liggen, het worden lange uren.’ Ik sta te trillen als een rietje en heb moeite rustig adem te halen. Mijn man is de stabiliteit zelve en maant me tot kalmte. Hij heeft gelijk. Positieve affirmaties. Onze baby komt er aan.

Eenmaal beneden ga ik nogmaals naar het toilet, want vruchtwater everywhere. Ik heb inmiddels een badhanddoek tussen mijn benen, maar ook die is zo zeiknat. Met groen vruchtwater. Fuck, het was toch roze? Ik wil niet medisch, alsjeblieft. Kak, kak, kak.

3.35
Ik bel de verloskundige. Gebroken vliezen, meconium ja. Ik weet ook niet, ik ben pas 39.2. Ja, het is echt groen. Geen noemenswaardige weeën, wel regelmatige krampen. Ze komt eraan, maar legt uit dat ik medisch geworden ben en dat ze zal moeten overdragen aan het ziekenhuis. Ik wil niet, maar ik weet dat ze geen keuze heeft. Ik bel ondertussen mijn ouders zodat zij dochterlief kunnen opvangen en trek manlief uit bed.

4.00
De verloskundige en mijn ouders stappen nagenoeg gelijktijdig binnen, terwijl ik met mijn onophoudelijke stroom vruchtwater maar weer op het toilet ben gaan zitten. Ik heb inmiddels wel serieuze weeën die niet super pijnlijk zijn, maar die wel vragen om wat pufkunsten. Voordat we de auto in gaan, wil de verloskundige graag toucheren. De weeën volgen elkaar in rap tempo op en duren lang. 3 cm. We worden gevraagd ons snel klaar te maken, maar voordat we de auto in gaan wil de VK op basis van de intensiverende weeën nog een keer voelen.

4.10
6 cm. Ik hoor de verloskundige nog zeggen: ‘het gaat hard, deze baby wil graag thuis geboren worden.’ Ze ratelt wat over kruiken, verwarming en kraampakket en ik bazel dat ik helemaal niets in huis heb voor een thuisbevalling. Thuis?? Ja, over een uur heb jij een baby. Ik lach er om. Die vrouw is gek geworden. Weet je wel hoe mijn eerste bevalling ging? Meen je dit? Ze meent het echt en terwijl mijn vader kruiken maakt, helpt manlief me naar boven. Ik wil onder de douche en vanaf dan ben ik de tijd een beetje kwijt. Ik ben de verloskundige zó dankbaar dat ik niet onder begeleiding van de gyn in dat verschrikkelijke ziekenhuis hoef te bevallen. Tijd om me zorgen te maken over een thuisbevalling (die mogen eigenlijk niet in onze regio ivm aanrijdtijd ambulance) heb ik niet. De weeën worden wat gemener, maar ik denk aan mijn snelcursus Hypnobirthing en adem ze naar mijn buik terwijl ik met mijn vuist tegendruk geef in mijn onderrug. De weeën volgen elkaar supersnel op, maar het gaat prima. Ik zit een poosje onder de douche, waar af en toe mijn mam, de VK of manlief komt kijken hoe het gaat. Laat mij maar even mijn ding doen. Je doet het goed, zeggen ze. Je zult zo wel persdrang krijgen, zegt de verloskundige.

Omdat de pijn nog bij lange na niet in de buurt komt bij de weeënstorm die ik had bij mijn dochter, denk ik nog steeds dat de verloskundige het mis heeft. Die gaat zo toucheren en dan zijn we nog niks opgeschoten. Ik geloof niet in ‘supersnel’, maar al snel voel ik de druk naar beneden toenemen. Is dit het begin van persdrang? Bij de oudste heb ik nooit persweeën gekregen. Ik kom onder de douche vandaan en kruip op handen en knieën op bed, alwaar de verloskundige 8-9 cm constateert. De weeën waren onder de douche een stuk beter te handelen en ik vind het nu eigenlijk niet meer zo leuk. Wel merk ik dat het écht vrij rap gaat en dat helpt me om rustig te blijven; deze pijn brengt me dichter bij mijn kindje en het duurt niet zo lang dit keer. Ik moet even op mijn rug draaien zodat er goed getoucheerd kan worden, volledige ontsluiting.

5.20
Tijd om te persen. De kraam stapt net op tijd binnen. De VK heeft geen baarkruk bij en voor een goede tien seconden baal ik daarvan, maar dan vraagt mijn lijf me NU in actie te komen en vergeet ik al snel dat ik op mijn rug lig. We gaan dit gewoon zo doen. Ik vind het heel moeilijk om de persweeën te grijpen en ik ontdek dat ik op tijd op de golf van de wee moet springen om effectief gebruik te kunnen maken van de kracht, want als ik te lang wacht word ik overmand door de pijn en kan ik er niets meer mee. Ik doe dit noooit meer. Ondertussen word ik stevig aangemoedigd en wanneer de verloskundige zegt dat ik wel een beetje op moet schieten in verband met het meconium, zet ik alles op alles. De volgende perswee ga ik zo diep als ik maar kan en voel ik het hoofdje heel hard zakken. Huuuuuuu! Het hoofdje staat! De wee is voorbij maar dit gevoel moet nú stoppen, dus ik pers door. Ik ben er klaar mee, kom maar baby!

5.36
Splash! Daar is ze (met een fontein aan vruchtwater :’) )! Het is voorbij! Oh lieve baby, kom maar bij me. Wat ben je zacht en mooi en oh god, ze is er! We hebben nog een dochter!

Wat ben ik dankbaar. Wat ging het snel. Wat deed het zeer. Wat was het perfect. Wat een heerlijke verloskundige, die met al haar rust, ervaring en kennis zo goed ingeschat heeft dat het rap ging en mijn hemel, ze is er. Geboren in onze eigen slaapkamer, met haar grote zus in de kamer ernaast. Niks geen paniek, ziekenhuis en gedoe. Nadat de placenta geboren is en de boel een klein beetje aan kant is, maken we haar wakker. Ze is beduusd, maar zo trots en blij. En ze sliep gewoon door de oergeluiden van haar moeder heen. Het moest zo zijn. Welkom, kleine L.inde <3 wat ben je prachtig.

O+
mignonnezaterdag 10 maart 2018 @ 21:59
O+
klaproosszaterdag 10 maart 2018 @ 22:09
O+ O+
Songeurzaterdag 10 maart 2018 @ 22:12
O+ O+
IsabellaMariaAnnazaterdag 10 maart 2018 @ 22:14
Mooi Kim! Zijn jullie daarna nog naar het ziekenhuis gegaan eigenlijk?
_NIKKI_zaterdag 10 maart 2018 @ 22:15
Wat een prachtige bevalling KP. O+
Kimpossiblezaterdag 10 maart 2018 @ 22:25
quote:
0s.gif Op zaterdag 10 maart 2018 22:14 schreef IsabellaMariaAnna het volgende:
Mooi Kim! Zijn jullie daarna nog naar het ziekenhuis gegaan eigenlijk?
Nope! Alles is goed gegaan. De placenta kwam snel en heel gemakkelijk (dat dat zonder pijn, duwen en trekken kan was ook een nieuwe ervaring :) ) na een preventieve injectie oxytocine omdat ik bij de eerste een liter bloed verloor en we dat nu liever wilden voorkomen.

Geen schade, alleen maar liefde. O+ (Ik weet nog dat ik tegen de VK zei dat we het dan zonder hechtingen moesten doen toen ze zei dat we thuis zouden blijven, want ik heb geen bouwlamp om de boel weer goed op orde te krijgen :') ).

Ik gun iedereen zo’n VK en zo’n bevalling!
Mabawa.zaterdag 10 maart 2018 @ 22:29
Mnohhh Kim O+
Lemijnzaterdag 10 maart 2018 @ 22:48
Kippenvel! Wat prachtig! O+
CassElliotzaterdag 10 maart 2018 @ 22:49
Prachtig Kim O+
elliebellzaterdag 10 maart 2018 @ 22:56
Prachtig verhaal Kim! O+
arvensiszaterdag 10 maart 2018 @ 23:29
Wat mooi, Kim! O+