quote:
Op woensdag 21 september 2016 15:50 schreef Lienekien het volgende:[..]
Toch is ook juist te pleiten voor wel vroeg al serieus nemen. Met 16 jaar hebben de hormonen al volop hun werk gedaan en als iemand serieus een genderissue heeft, ben je dan wel laat.
Ik weet niet hoe dat precies zit met Shiloh, maar uit mijn eigen omgeving ken ik al 3 meisjes met zo'n zelfde 'genderprobleem', onder wie mijn jongste dochter van 11, en bij alle drie die meisjes is het hele jongensgebeuren rond hun 11e/12e zo maar verdwenen. Ineens wilden ze echte meisjes zijn, met meisjesonderbroeken (voorheen kocht ik voor mijn dochter altijd onderbroeken mét gulp op de jongensafdeling
) en met glitter T-shirts en zelfs, voor zo ver nodig, bh's.
Volgens mij moet je het zo zien: er kunnen natuurlijk kinderen zijn met een genderprobleem, maar veel kinderen zijn in hun geest nog helemaal vrij, en dus geloven ze zelf - en waarom ook niet? - dat ze best zélf kunnen bepalen wie ze willen zijn. Dat is juist mooi, vind ik. Je kunt je hele leven nog een meisje zijn, of een vrouw met hakken en lippenstift en lang haar, maar waarom zou je als klein kind niet meedoen met de jongens en overhemden en jongensonderbroeken dragen? Ik zie het meer als een fantasie, en omdat kinderen helemaal niet snappen dat bepaalde dingen nu eenmaal 'vastliggen' (zoals de klassieke man-vrouw verhoudingen), kunnen ze voor zo lang het duurt nog gewoon zijn wie ze willen zijn, op dat moment. Liever een jongen? Nou, prima toch? Mijn dochter wilde aanvankelijk alleen maar Pippi zijn; ze is de eerste twee schooljaren in Pippikleren naar school gegaan, en iedereen vond het prima. Vervolgens brak de jongensfase aan, met de gulponderbroeken, de overhemden en de skaterkleren, en toen ineens verscheen ze afgelopen jaar - tot verbijstering van alle ouders op school - in een JURK op de première van een klasgenootje die in een film speelde. Zo maar. En sindsdien is ze een meisje, min of meer, al zal ze altijd 'stoer' blijven.
Stel je voor dat wij haar aan een hormoonbehandeling hadden blootgesteld; ik moet er niet aan denken
Ik denk dat Shiloh, voor zo ver ik dat op basis van de foto's kan beoordelen, gewoon een kind is dat zich vrij voelt om te zijn wie ze wil zijn, en ik denk eigenlijk ook dat Brad en Angelina daar de lol wel van inzien. Als er één periode in je leven is waarin je je nog niet hoeft te conformeren aan allerlei regels, verwachtingen enzovoort, dan is het de kindertijd.
Natuurlijk weet ik dat er kinderen zijn die een serieus genderprobleem hebben, maar ik denk dat ouders - die er zo dicht bovenop zitten - dat echt wel in de gaten hebben, omdat er dan veel méér speelt. Die kinderen zijn vaak ongelukkig, zonder dat ze zelf precies snappen waarom, en dat zijn ze al op heel jonge leeftijd. Ze voelen zich incompleet, onbegrepen, zijn eenzaam, nou ja: dat is heel tragisch. Ouders weten dat instinctief echt wel, zeker als ze meer kinderen hebben. Op basis van de foto's van Shiloh denk ik dat zij een heel gelukkig en vrij kind is, met twee heel relaxte ouders. (Die nu wel gaan scheiden, maar ik kan me niet voorstellen dat Shiloh daar iets mee te maken heeft).