Mijn tweede dag op de Tokyo Game Show stond vooral in het teken van VR. Sony heeft in de 'normale' hal een welgenoemd kutsysteem bedacht, waardoor je in een VR-rij staat en niet mag kiezen welk spel je gaat doen. De plek die vrijomt is voor de eerste in de rij. Dus met wat pech mag je VR Worlds doen, of je hebt geluk en je gaat aan bijvoorbeeld Resident Evil 7, die ook bij Sony staat. Maar voor mij zou dat ook weer zinloos zijn, want ik heb een gereserveerde plek morgen bij Capcom kunnen regelen. Kortom, mij iets te veel risico. Ik win namelijk ook nooit wat bij een loterij, dus waarom zou dit wel goed gaan? Gelukkig is er in een ander gebouw nog hal 9 tot en met 11. En daar zijn naast indies, merchandise en e-sports ook een 'Experience VR'-hoek, met daarbij natuurlijk ook Sony.
Dus ik dacht iets eerder te gaan om mijn perskaart voor dag 2 op te halen en meteen door te gaan naar dat gebouw. Er stond alleen al een rij van ik gok honderd man voor me bij de ingang van hal 9. Ik had het kunnen weten, sommige Japanners rollen liever een slaapzak uit om in een wachtrij te kunnen staan. Ah well, aansluiten maar. Precies 10 uur gaat de boel open en gaat iedereen rustig in rijen van twee naar binnen. Iedereen die beelden van gamescom heeft gezien weet hoe het daar gaat, dat is een soort stampede... De Tokyo Game Show is dan een verademing, mensen met fatsoen
Sony heeft een flinke wachtrij. Oh dear. Maar hier is het beter geregeld. Steeds wordt er een groepje losgelaten en mag je naar een tafeltje lopen om een ticket voor een bepaalde game op te halen. Daar staat dan een tijd op, kiezen mag je niet. De buit na een paar keer weer aansluiten: DriveClub VR, Farpoint, Hatsune Miku Future Zone VR en Rez VR. Mijn moeder zou trots op me zijn geweest als ze wist wat VR was en dat ik me aan de regels heb gehouden.
Om 11:15 heb ik mijn eerste VR-date met DriveClub, een racegame. De normale versie is echt een van de mooiste arcade-racers ooit gemaakt, met weereffecten en al. Die zie ik in deze versie niet. De resolutie is ook lager, dus de graphics gaan een tandje terug. Het gevoel van snelheid zit er wel in, maar er is een probleem. Nu heb ik wel vaker al VR op mijn hoofd gehad, maar dit keer heb ik voor het eerst de ervaring dat ik misselijk word. Ik heb in achtbanen gezeten, in op hol geslagen mijnkarretjes en rondgevlogen in X-Wings, en nooit ben ik eerder misselijk geweest. Ik weet ook niet precies waarom nu wel en eerder nooit. De VR-versie van DriveClub gaat 'm niet worden voor me, ik was blij dat de PlayStation VR van mijn hoofd werd gedaan na 12 minuten. Nog net niets kotswaardig, maar wel een misselijk gevoel.
Next stop, Hatsune. De Japanse virtuele popzangeres staat weer op het podium, en dit keer sta jij als speler in het publiek. Wie de eerdere ritme-games heeft gespeeld weet dat je vaak van die lichtgevende stokjes in het publiek allemaal tegelijk op dezelfde manier ziet meezwaaien en dat is precies wat je moet proberen in deze VR-modus van de nieuwste Hatsune Miku. Dus Move-controller in de hand en zwaaien, draaien en snel genoeg wiebelen maar. Het is geen compleet spel, maar ee modus. En dan is het grappig te noemen. En totaal niet misselijkmakend, want ja, je zit toch al stil, ook in de virtuele wereld. En ik deed het goed genoeg, dus ik mocht naast Miku staan, in de virtuele wereld dan, om een encore te ontvangen. Tja, uhhhhh.
Meteen door naar Farpoint. Deze zagen we op de E3 al in een trailer. Nu mocht ik het zelf doen. Dus ik kreeg een wapen in mijn hand, en mocht op een vreemde planeet op zoek naar wat er met geleerden is gebeurd. Natuurlijk zijn ze niet naar de eerste beste cafe gegaan, maar zijn er monsters die mij ook niet zo heel aardig vinden. Dat is mooi, want ik vind ze ook om te schieten en dat doe ik dus ook. Mikken gaat prima, bewegen gaat natuurlijk genoeg om niet misselijk te worden. Maar ik vind de planeet wel karig eruit zien. Rotsen, rotsen, en had ik al rotsen gezegd. Grafisch is het geen hoogvlieger, ik krijg wat PlayStation 2-gevoelens qua textures. Oke, het loopt soepel en VR kost nogal wat kracht, dus graphics op het niveau van Uncharted 4 hoeven we nog even niet te verwachten. Maar het is voor mij geen game om full price te kopen, daar is het mij te karig voor.
Pauze, want Rez is een uur later en iedereen die er niet moet zijn wordt toch weggestuurd. Het is toch lunchtijd, dus even een kleffe hap halen en wat foto's maken van de merchandise. Square Enix, Koei Tecmo, Capcom, Bandai Namco, iedere grote uitgever wil wel figurines, badhandoeken of wat dan ook slijten aan de koopgrage gamer. Daar zijn de prijzen dan ook naar, importeren is goedkoper volgens mij. Maar he, morgen zal ik zien dat ik een gierige Hollander ben, want dan staan er rijen dik bij de kassa's. En nu al zijn er dingen uitverkocht, en dat is alleen media en business dat binnen is. Ikz ie dat Everybody's Golf voor PlayStation 4 amper een rij heeft, dus even geen VR, maar een kawaii op een golfclub bezig zijn. Ik weet nu al dat ik deze game gewoon wil hebben, want het is zo heerlijk relaxted. Omdat ik in de rij heb gestaan(welke), mag ik mezelf inloggen op PSN zodat een medewerker een QR-code scant dat tevoorschijn komt nadat ik dat gedaan heb. Geen idee waarom, maar ik zie een blad vol Japans liggen. Het is om een exclusief pakje voor in de game te krijgen, zo gauw het spel uit is. Leuk bedacht, het is eens wat anders dan een button of stickervel. Al ben ik erg blij met mijn Gravity Rush 2-stickervel overigens.
Rez dan. Denk aan de film Tron, zet jezelf in een vliegtuigje en bedenk dat je allerlei polygonen gevallen kapot moet schieten. Dit keer mik en lock je de vijande door er even naar te kijken. Je kunt er tot acht tegelijk gelocked houden. Door een knop los te laten stopt het locken en schiet je de lasers af om ze te vernietigen. Vliegen gaat op autopiloot en dat gaat snel. De eerste tien seconden had ik DriveClub nog in mijn hoofd en hoopte ik dat ik niet weer misselijk zou worden en de PS4 voor me onder zou gaan kotsen. Dat gebeurde totaal niet. Voor ik het weet komt er een ufo voor me die zich beschermt met allerlei polygonen vormen, zodat ik hem niet kan raken. In de tweede fase verandert hij de vormen tot een enorme robot die hard gaat rennen. Mijn ego wordt weer even gestreeld als de medewerker na vijf minuten spelen vraagt of ik Rez zo vaak gespeeld heb. Nee, nog nooit, maar ik had de baas van deze demo zojuist verslagen. Dus die vijftien minuten had ik echt geheel niet nodig.
Mooi, leuk, maar nu wil ik wat andere VR-praktijken zien. Nu zijn er genoeg games (onschuldige love-sims bijvoorbeeld) en gadgets van minder bekende bedrijven, maar over het algemeen zijn ze totaal zinloos. Ik heb ze op de foto gezet, omdat het natuurlijk kon, maar praktisch is een ander verhaal. Totdat ik achter de booth van Square Enix naast Fallout VR en Doom VR iets anders zag. Square Enix noemt het Project Hikari. Nee, het is geen game. De onderzoekers vroegen zich wat af: wat als je in een manga zou kunnen stappen, hoe zou dat zijn? En Project Hikari is het concept om dat antwoord te geven. Het werkt met HTC Vive op de demo, maar Oculus hebben ze ook al werkend. PlayStation VR zou ook moeten kunnen, maar daar zijn ze nog niet klaar mee. Ze gebruiken de Unreal Engine 4 om jou, als speler, de manga in te laten stappen. Dus de shaders en belichting zijn helemaal des manga's, en je gebruikt de Vive controller om pagina's om te slaan, in- of uit te zoomen, of in zijn geheel te verplaatsen. Dat is al mooi om te zien, maar de personages komen in 3D tot leven en je ziet een interactive manga op je netvlies. Ik ben er echt helemaal voor dat er een PSN Servic komt om manga's zo uit te geven, day one dat ik lid word. Maar of en wanneer en wat er met deze techniek gaat gebeuren is nog helemaal niets bekend. Het is een concept, en ze weten nog helemaal niet of er een eindproduct uit gaat komen. Waar kan ik de petitie tekenen? Onderstaande screenshot moet je in 3D bedenken, en dan snap je hopelijk dat dit echt heel tof is. Ze gebruiken het Tales of Wedding Rings als demo, een manga die ik erna meteen mee kreeg, altijd aardig. Al had ik liever een HTC Vive met controller en die software meegekregen natuurlijk, maar je kunt niet alles hebben. I'm hyped.
©MAYBE/SQUARE ENIX
Nu nog naar mijn afspraak van vandaag, na al dat ge-VR. NIS America, nee niet Miss America, wacht op me. Ze zijn in een hotel op vijf minuten loopafstand, en dan op verdieping 46. Met die info denk ik het hotel wel te kunnen vinden, want zo'n enorme hoogbouw is daar niet. En als je onderstaande toren ziet snap je dat ik het vrij simpel kon vinden zonder Google Maps. NIS had ik nog op gamescom gesproken, maar gelukkig hadden ze nu genoeg nieuwe games bij. Birthdays the Beginning moet je zien als Minecraft meets Spore. Het is van de maker van Harvest Moon, en het ziet er dan ook weer cute uit. Dit keer moet je het landschap aanpassen, om zo de ideale omstandigheden te creeren voor leven. Dus je begint met microben, maar na een flink aantal uur spelen heb je dinosaurussen, die er soms best te schattig uit zien. Meer ga ik in een preview schrijven, maar ik vond het wel een leuk idee. God Wars is een SRPG, strategisch dus. Niet zo lastig als Nactural Doctrine verzekeren ze me, en het wil ook zeker niet het wiel opnieuw uitvinden. De graphics zijn niet geniaal mooi of zo, maar het gaat hier dan ook om diepgang. Jammer, want waarom niet beide? Nu ben ik altijd wel blij met een goede turnbased RPG, dus als het uitkomt wil ik het best proberen. Minpunten voor de graphics mag je alvast noteren. Disgaea 2 voor pc is verbeterd en dit keer aan een strenge kwaliteitscontrole gegaan, omdat de laatste port nogal matig was. Dat wilden ze nu voorkomen, in plaats van te genezen met patches zoals toen. Longest Five Minutes heeft de graphics van de klassiekers als Earthbound, maar vooral het concept vind ik wel leuk. Je begint bij de eindbaas, maar je weet helemaal niet hoe en waarom je daar bent. De baas is de kwaadste niet en geeft je vijf minuten om je dat weer te herinneren. Weet hij dat je kunt tijdreizen en zo steeds weer terug gaat naar het verleden om je geheugen terug te vinden. En je meteen goed voor te bereiden op het laatste gevecht.
Dan is het bijna sluitingstijd van de beurs zelf, want vijf uur is vijf uur in Japan. Dus de dames gaan weer gekke dansjes doen en zo, zoals je hieronder ziet. Daarna hobbel ik rustig naar PlayStation loves indies, want ik love gratis eten en ik zie een match. Iedereen die me een beetje kent weet dat ik aardig kan hamsteren op een beurs. Morgen ga ik nog naar de publieke dag. Dus heel veel meer drukte, maar ook cosplay en dat is altijd erg tof in Japan. eSports begint ook morgen op de beurs, dus daar wil ik ook wel bij zijn. Het is een ervaring die je niet wil missen als je er bent. Hieronder nog een kleine impressie.