FOK! goes Tokyo Game Show 2016

Enkele jaren geleden maakte ik al een reis naar Japan om de Tokyo Game Show eens van dichtbij te maken, als media zijnde. Nog nat achter de oren van E3 en gamescom had ik bij lange na nog geen idee wat me te wachten stond. Nu, zes jaar later weet ik dat wel, en het was dan ook geen lastige keus om "ja" te zeggen tegen een reis naar Tokio.

Er staat enkele toffe afspraken op de planning als het om gaming gaat. Zo zal ik op maandag een pre-TGS party bij wonen dat door de Nederlandse ambassade is georganiseerd om de Nederlandse indies te promoten in het land van de rijzende zon. Ik heb mijn nette blouse maar meegenomen, voordat ik er niet binnen kom. Op woensdag, de dag voor de beurs, ga ik bij Bandai Namco op de koffie (en lunch) om allerlei presentaties en hands-on van al aangekondigde games zoals Tales of Berseria, Dragon Ball Xenoverse 2, Tekken 7, Sword Art Online: Hollow Realization, de eerste DLC van Dark Souls 3 mee te maken. En dan staan er nog een paar 'geheime titels' op het programma. Mooi, ik laat me graag verrassen en ik lust toch geen koffie, dus meer tijd om te gamen.

En dan moet de heksenketel die Tokyo Game Show heet nog beginnen! Dat is aanstaande donderdag. Koei Tecmo komt met enorm veel games naar TGS zoals Nights of Azure 2, Beserk en Nioh. SEGA laat Yakuza 6, Valkyria: Azure Revolution en veel Hatsune Miku zien. PQube en NIS America tonen visual novels die naar het Westen komen, en dan nog bijvoorbeeld Sony met haar Last Guardian, Gran Turismo Sport en Gravity Rush 2. En dan heb ik het nog niet over Persona 5 en meer: er komen weer toffe nieuwe Japanse games aan en die zijn te zien op TGS.

Japanners en gadgets in een zin is vrij normaal dus VR krijgt zijn eigen ruimte in de toch al enorme Makuhari Messe waar de beurs gehouden wordt. Enkele indie-developers, die echt iets unieks hebben weten te bedenken, krijgen hun moment tijdens Sense of Wonder Night op vrijdag. Deze week worden ze op kosten van de beurs ingevlogen en mogen ze hun idee voor een overvolle zaal presenteren en komen hun games ook in de grote publieke hal, zodat iedereen het uit kan proberen. Een leuke prijs voor een origineel idee.

En natuurlijk, als we dan toch in Japan zijn, gaan we ook weer op pad om te zien wat of hoe we dingen tegen het lijf lopen. Je leest het allemaal hier, als ik tussen eten, slapen, gamen en Pokémon vangen toch de tijd vind om het met jullie te delen.

Voordat je in Tokio bent, moet je er eerst heen. Gelukkig hielp de KPN vorige week mee door spontaan een storing te hebben. Een paar vloeken en een andere mobiel als hotspot verder en ik had mijn rechtstreekse vlucht geboekt. Dus zo voelt last-minute... Want ja, de hotels die ik ken waren allemaal al vol, en de vrije plekken waren er vooral bij een paar die ietsje boven het budget zaten. Helaas, geen Lost in Translation in het Park Hyatt Tokyo voor mij.



Dan ga ik voor AirBNB, voor mij de eerste keer dat ik dat doe. Er moet toch een uitdaging op een reis zijn en zonder internet naar een Japans appartement gaan zoeken midden in een woonwijk in Tokio kan nog lachen worden. Ik heb namelijk een MiFi-router geregeld, maar die ligt in het appartement op me te wachten. MiFi zorgt ervoor dat een simkaartje de internet uit de lucht pakt en het als WiFi weer uitzend, zodat je zelf een draagbare router op zak hebt. Het is een stuk voordeliger dan welke provider dan ook, met hun buitenlandbundels. KPN durfde nog te melden bij aankomst dat een wereldbundel 'maar' 5 euro kost en dan heb je 4 mb per dag. Een keer mijn mail openen en het is weg vrees ik.

Rustige vlucht, check. Geen jankende babies die zo nodig mee moeten, check. Twee films meegepakt waarvoor ik niet naar de bioscoop wilde, check. Ik kom eigenlijk best goed uitgerust aan op Narita Airport in de ochtend. Trein naar het eindstation gaat ook voorspoedig en natuurlijk word je weer helemaal kawaii van alle blije poppetjes die je zeggen dat dingen verboden zijn, of gewoon voor reclame-doeleinden zijn bedacht. En na het station is het dan toch even "uh". Ik kwam op eigen kracht best ver in het zoeken van mijn slaapplaats, maar als een gebouw daadwerkelijk het juiste huisnummer heeft en je moet bij het gebouw ernaast zijn dat blijkbaar hetzelfde nummer heeft, dan is het oneerlijk. Het is geen drukke straat, maar gelukkig komt een bewoner van een van de appartementen net buiten, dus hem ik het kan vragen. Sleutel uit de postbus met cijfercode, naar binnen en die *&@^*#koffer dumpen.



De man met de jetlag-hamer wacht vast nog ergens, maar zolang hij wacht neem ik me een ding voor om op deze zaterdag te doen: Naar Roppongi Hills om in het laatste weekend de expositie van Studio Ghibli mee te pakken. Gamers kennen de studionaam misschien van Ni No Kuni, filmliefhebbers moeten zich schamen als ze Ghibli niet kennen. Spirited Away is hun Oscar-winnende film, maar voor mij blijft My Neighbor Totoro toch de favoriet. Die rustige dikkerd zie je nog steeds in Japan, en de allerkleinsten krijgen deze klassieke film mee van hun ouders.

Dus ik ga met MiFi-router en wel naar Roppongi. Eenmaal daar aangekomen staat daar een wachtrij van heb ik jouw daar. Volgens het bordje is het negentig minuten wachten om een ticket te kopen. Twijfel. Het is snikheet, benauwd en de wachtrij kronkelt een glazen toren omhoog. Fuck de twijfel, het is Ghibli, ik ben nu in Japan en wachtrijen in Japan zijn ook cultuurgoed. Netjes in de rij aansluiten dan maar. Even Pokémon Go opstarten en ik weet wat ik het komende anderhalf uur kan doen. Een stuk of vijf stops met lures erop, dat zorgt dat je wel even bezig bent. En het zorgt dat je telefoon vrij snel leeg gaat, maar niets wat een leuke powerbank niet zou kunnen opvangen. En laat ik die nu bij me hebben.



Een goede twee uur later ben ik binnen, het is zeker de moeite waard. Wel jammer dat je haast nergens foto's van mag nemen. Het was dus druk en daarom genoeg bewaking om te voorkomen dat een levensgrote Totoro op de kiek genomen wordt. Enorm veel posters, concepten en knuffels uit de Ghibli-stal, dus ik schuifel er graag langs. Ponyo, Howls Moving Castle, Kiki's Delivery service, Totoro maar ook het nieuwe Red Turtle dat onder Ghibli wordt uitgebracht passeren de revu.



De kamer met aparte verzamelobjecten, zoals een Totoro die een handdoekring aan zijn staart heeft, wil eigenlijk leeggekocht worden door de bezoekers. Maar dat kunnen ze in de winkel die later komt. Wachtrij nummer drie voor de kassa. Zucht, het hoort erbij.



Een Ghibli-tas met hebbedingetjes rijker stap ik weer op de metro naar mijn appartement. De man met de hamer wil erg graag aankloppen, dus besluit ik niet uitgebreid te gaan eten, maar iets simpels te nemen. Groente, spring-rolls: prima. Even douchen dan nog, want fris na zo'n dag met deze temperaturen en net uit een vlucht. Fijn, ik krijg alleen koud water. Even doorbijten, daarna meteen een bericht sturen naar de eigenaresse. Blijkt dat er een elektronische thermostaat buiten de douche hangt, die ik aan moet zetten. Ik ben toch moe zat, dus zelfs na een koude douche verlang ik naar een bed. Op naar de zondag. Met een warme douche.



[ Bericht 0% gewijzigd door Pheno op 10-09-2016 16:38:22 ]

Na een lange slaap die me meteen door de jetlag heen gooit is het tijd voor een warme douche (eindelijk). Het is al 11 uur, dus ik plan alvast een lunchbreak in terwijl ik een simpele onigiri, rijstbal met vulling, naar binnen werk. Ik ga naar het overbekende Akihabara om eens alvast de games in te duiken. Want waar kun je beter zoeken naar games dan in de geek/nerd/otaku 'wijk' van Tokio?





Restaurants zijn overal in de stad, maar ze hebben een ding gemeen: rond lunchtijd hebben ze speciale menu's die beter geprijsd zijn dan 's avonds. En nu zijn er altijd prima eettenten te vinden bovenin warenhuizen. Wil je cheap eten, dan is er beneden in de warenhuizen vaak wel een supermarkt om bijvoorbeeld kant-en-klare sushi te scoren. Die is beter te eten dan die van de Albert Heijn, maar hier in Japan worden die dingen 's avonds ook in de uitverkoop gedaan, want daarna is het weer weg. Een groot verschil met Nederland, waar die armzalige stukjes nog dagen met een 35%-sticker blijven liggen. Maar geen sushi vandaag, ik ga aan de tonkatsu. Met zelf te vijzelen sesamzaadjes om de saus te maken naar eigen smaak. Omnomnom. Nu heb ik mijn lunch gepland in van de grootste warenhuizen als het gaat om elektronica. Yodobashi is een begrip. Niet alleen de foto-afdeling is enorm, maar elke verdieping heeft gewoonweg teveel keuze. Statief nodig? In Nederland mag je blij zijn als een fotozaak er drie heeft staan. In Yodobashi struikel je over die dingen. Koptelefoon nodig? In Nederland moet je de reviews maar geloven, maar zelf luisteren voor te kopen is lastig, of er is weinig keuze. Kijk naar bovenstaande foto en bedenk dat dit maar een kwart van die afdeling van de audio-afdeling was. En elke koptelefoon kun je op je eigen telefoon aansluiten zodat je jouw eigen muziek kunt beluisteren.




Nu is er in Yodobashi ook een speelgoed-verdieping. En daar is een aardig stuk voor games gereserveerd. Verwacht er geen oude retro-spullen, daar moet je bij andere zaken in Akihabara zijn, maar daar later meer over. In Nederland, of eigenlijk in het Westen is de PlayStation Vita voor dood achtergelaten. Er zijn maar weinig Westerse bedrijven die nog een game uitbrengen voor de handheld. In Japan is het wel even anders. Ik zou bijna een tweede Vita kopen omdat ik geen zin heb steeds weer die bizarre formatering te moeten doen om van regio te wisselen. Sony, regel nu eens dat die handheld meerdere accounts aan kan net als de PlayStation 3 en 4, dan is wisselen een fluitje van een cent. Import is er namelijk genoeg. Er zijn schappen vol Vita-games, van de Atelier Plus-games tot Valkyria Drive Bhikkhuni, veel visual novels en ik sta op het punt Yomawari: Night Alone toch te kopen. Ik ben verliefd op de stijl en de sfeer, het is een van mijn favorieten van gamescom http://frontpage.fok.nl/p(...)es-in-duitsland.html. Op het punt, want ik wil ook heel graag Persona 5, en die komt over drie dagen in Japan uit.

Microsoft daarentegen heeft het volgens mij opgegeven. Je ziet ook in de winkels dat het aanbod amper aanwezig is. Tja, als je echt niets meer doet aan marketing en niet eens aanwezig bent op Tokyo Game Show om het publiek toch kennis te laten maken met je product, dan moet je niet raar staan te kijken dat er echt maar een schap te vinden is met wat Xbox One-spellen. Hier in Japan is het dus de omgekeerde wereld ten opzichte van het Westen: de PlayStation Vita is springlevend, de Xbox One zo dood als een pier.





Nu het echte Akihabara in want wil wil eens kijken hoe het zit met de retro-games. Ik heb enkele winkels van te voren opgezocht en wilde eens kijken wat er zoal te vinden is. Eerste stop: Retro Game. Het klonk in ieder geval veelbelovend, dus daarom staat het op mijn lijstje. Het vinden is wat lastig, maar Google Maps werkt prima. Had ik al gezegd dat MiFi super is? Retro Game is een hele kleine winkel, vergelijk het met een tankstation. Maar dan volgepropt met games en consoles van de oude stempel. Games zitten vaak nog in het doosje, ze hebben maar een paar echt incomplete games. Hardware die ik kon vinden: Virtual Boy, Jaguar, Famicom, Super Famicom, R.O.B. en Gameboy Micro. Wel erg prijzig, dus ik ben met lege handen uit de winkel gestapt.





De tweede stop is Super Potato. Je zou een snackbar verwachten met zo'n naam, maar nee, het is de grootste winkel als het gaat om retro-aanbod. Het is een winkel met vijf verdiepingen. Het is ruimer van opzet dan Retro Game, zodat je rustig kunt zoeken zonder bang te hoeven zijn iets om te gooien. Echt bizar hoeveel ze hebben. Heb je nog een Dreamcast, dan is volgens mij hier elke game nog te vinden. De laatste verdieping heeft geen games om te kopen, maar oude retro-arcadekasten om op te spelen. Dus wil je nog een potje Donkey Kong doen, dan is dit de plek om dat te doen. En ja, ik moest... Dit speelde ik vroeger. Daarna was het tijd voor een snack-attack. De stappenteller op de telefoon gaf 7 kilometer gelopen aan, nou ja, geschuifeld. Even wat suikers naar binnen werken dus. Van harte met deze samenwerking met Mister Donut, Snoopy!





En weer verder door Akihabara. Trader heeft niet zo veel games als Super Potato, maar maakt dat weer goed door enorm veel beperkte edities van consoles te hebben. Ook enkele gelimiteerder collector's editions van games, maar dat zijn er niet veel. Tja, het heet limited met een reden natuurlijk. Opvallend is wel dat er ook veel games zonder doosje of handleiding te koop zijn. Dus als je een verzamelaar van complete spellen bent, inclusief doos en bijzaken, dan is Trader de mindere keus. Dan zijn er nog een heleboel kleine zaakjes die vaak Zelda als 'lokmuziek' gebruiken. Blijkbaar is dat de melodie die het meest retro is, want mijn oren horen dat melodietje nu na de flinke wandeling nog. Retro is er in ieder geval genoeg te vinden, maar neem goede wandelschoenen mee, want soms loont het de moeite wat verder te shoppen. Ben je lui aangelegd en interesseert je de prijs niet zo veel, loop dan in een keer door naar Super Potato. Als zij het niet hebben dan wordt de kans al snel klein dat je het nog gaat vinden.

quote:

Op zondag 11 september 2016 21:03 schreef koei het volgende:
Ik mis foto's van de Japanse mannen die in die manga-pornoboekjes zitten te bladeren. Dat vond ik nog het meest opvallende van Akihabara. Verder vond ik het een tegenvaller met vooral heel veel rommel Maar ik heb dan ook niks met retro.

En je moet je topic even unsticky maken, dan valt hij wat meer op. Niemand leest de sticky-topics op fok.

niet alleen mannen, vrouwen doen net zo hard mee.

Rommel? Als je in die kleine rotgangetjes gaat wel ja, dat is pure troep. Stomme kabeltjes, stekkers en andere zooi die je bij ons bij de action haalt

Ik zal het eens unstickyen.

Akihabara staat bekend om games, anime, manga en gadgets. Nu moet ik zeggen dat dat laatste steeds weer tegenvalt. Waarschijnlijk omdat steeds meer spullen ook bij ons te koop zijn, of misschien is het gewenning dat we veel gadgets niet eens meer high-tech vinden of al op internet hebben gezien. Games heb ik al eerder bekeken, tijd voor die andere fetish: anime en dan in het bijzonder de vele, vele merchandise die er te koop is.

Gundam bijvoorbeeld is niet enorm groot in het Westen. In Japan is het enorm, ik denk dat Pokémon het er niet eens bij gaat halen. Hetoudere publiek heeft ook wat meer te besteden, dus alleen al aan bouwkits kun je met koffers vol terug naar Nederland, als je zou willen. Rijen vol bouwkits van allerlei generaties mechs, voor de niet-kenners: robots waarin piloten zitten.


Wil je helemaal niets zelf bouwen, dan is er genoeg keuze. Wat zeg ik, te veel. Echt, als je een autistische verzamelaar bent dan heb je een budget-probleem. Gelukkig is het nog prima met me gesteld, dus ik kan me inhouden. Kijken mag, foto's maken meestal niet. Maar he, als ze een gordijn met 18+ in een figurine-winkel hebben word ik nieuwsgierig. Een van de drie onderstaande foto's kwam niet vanachter dat gordijn, maar er zit toch echt een verschil tussen het zien en niet zien van een tepel. Al zijn ze wel afgeplakt, want ja, het mag nou eenmaal niet in het openbaar. Ik zet het in een spoiler, zodat er niemand aanstoot aan kan nemen, wel zo aardig. Eerlijk gezegd valt het allemaal wel mee.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Gelukkig zijn er ook meer dan genoeg figurines die je wel in je kast in de woonkamer durft te zetten. One Piece en Jojo's Bizarre Adventures uit Japan, maar ook Marvel heeft genoeg fans hier in Japan. Zelf vind ik de God Eater-figurine fantastsich, maar helaas, nog niet verkrijgbaar. Het is wel te reserveren, maar in oktober ben ik toch echt weer thuis en overzee versturen ze niet. Damn you. Misschien toch maar Boa Hancock van One Piece... En natuurlijk mogen we van Square Enix Lightning niet vergeten, ze staat zelfs tussen de personages van Final Fantasy XV. Kappen nou Square Enix, Lightning is klaar.







Na een flinke middag lopen is het tijd voor iets superlekkers: okonomiyaki. Toegegeven, het ziet er uit alsof iemand het niet zo lekker vond. Het is echter heerlijk. Het best te vergelijken met een pannenkoek met vulling zoals kool, bacon, garnalen, inktvis, overgoten met een speciale saus en wasabi-mayo. Prima thuis te maken, de saus is te krijgen in een fatsoenlijke toko. Maar het is nooit zo lekker als hier... En het vult als een malle, dus ik kan er weer tegenaan.



Want na al dat gefigurine zie ik een bord dat verraadt dat er een arcade verborgen is. Tekken 7 is namelijk alleen nog uit in de Japanse arcadehallen, pas in 2017 mogen we thuis aan de slag op consoles. Even naar binnen dan. Dissidia Final Fantasy is er ook, waar Square echt nog wel een console-versie van gaat aankondigen, ooit. Oudgediende Street Fighter IV is er, maar opvallend genoeg Street Fighter V niet. Apart. Maar een arcade kon ik niet laten gaan zonder te spelen: Mario 1. De oude NES-klassieker in de arcadehal, ik had het niet verwacht.








In de avond wilde ik eigenlijk even wat snel halen, maar ja, dan kom je sushi aan de lopende band tegen. Het werkt heel simpel: er komen allerlei soorten sushi langs, en je pakt gewoon welke je wil hebben. Elke sushi valt in een prijscategorie. Dat is dan te zien aan het kleur bordje, groen is bijvoorbeeld 200 yen, terwijl zwart 500 yen is. Dan hebben we het meestal over o-toro, het vetste gedeelte van de tonijn. Enorm lekker. Natuurlijk kun je hopen dat jouw favoriete sushi voorbij komt, maar als je een poging wil wagen om het aan de chef te vragen: zo lastig is het nou ook weer niet. Een zoete garnaal zie je hier daadwerkelijk vers op je bordje, in plaats van dat diepvries-gedoe in Nederland. De aal moest ook op bestelling. Superlekker, en nadat ik dat bordje kreeg waren er enkele Duitsers naast me die me vroegen hetzelfde te bestellen voor ze. Want ja, op 'veruntschuldigung' reageren Japanners tamelijk niet, maar een 'sumimasen' is genoeg om de aandacht van de chef te vragen. Als het om eten gaat leer ik elke taal in de wereld.






Volle maag, de avond is nog jong en ik ga naar een pre-party van de Tokyo Game Show. De Nederlandse ambassade regelt dat, en ik ga eens kijken of het wat is. Het is in Roppongi, dus mocht het heel saai zijn dan kan ik zo daar de wijk in op zoek naar wat leukers. Ik ga het meemaken, maar voor nu, sayonara!

quote:

Op maandag 12 september 2016 13:28 schreef Jimbo het volgende:
Wanner is de TGS eigenlijk ?

donderdag en vrijdag voor media en business, zaterdag en zondag voor iedereen. Woensdag heb ik een hele dag preTGS bij bandai op kantoor

quote:

Op maandag 12 september 2016 15:11 schreef Notorious_Roy het volgende:
Kun je morgen/straks bij Sony navragen hoe vaak ze TLG nog gaan uitstellen?

ik kan het antwoord erop al raden

quote:

Op maandag 12 september 2016 12:27 schreef Notorious_Roy het volgende:
Cool! Lees dit topic nu pas helaas maar heb mooi even kunnen bijlezen. Heel veel plezier en ik ben erg benieuwd naar je artikel over de Nederlandse ambassade daar op de TGS. Vanaf het moment dat ik las dat ze aanwezig zijn ben ik al benieuwd naar wat er daadwerkelijk gebeurt daar. De 'ter bevordering van NL development' is wat algemeen namelijk.

daar kan ik kort over zijn: het was een leuk feest, ik kende nog iemand daar ook die het mede-georganiseerd heeft

Wat de ambassade doet is eigenlijk dat netwerkfeest. Want zelf zou het raar zijn als een ambassade game-events gaat organiseren. Dus de TGS is een handig moment om dit te doen. In 2010 was het Holland paviljoen op TGS een tafel met een zakje stroopwafels (niet eens overdreven). Wat ze toen wilden proberen is Japanse bedrijven geďnteresseerd krijgen om bij ons te kopen. Wat dan, denk ik dan: stroopwafels?

Sinds vorig jaar proberen ze het anders: ze halen Nederlandse indies naar Japan om hun product te tonen. Tenminste, schijnbaar waren er vorig jaar devvers die alleen een idee hadden en meer niet. Die stonden dus niet op de showvloer.

Dit jaar hebben ze er van geleerd en hebben ze alleen devvers die ook daadwerkelijk wat gemaakt hebben. Ze gaan rondom en natuurlijk op de beurs een soort Dutch Roadshow doen waar geďnteresseerden langs de games worden begeleid. Op die manier hopen ze de juiste mensen hier te koppelen aan de NL devvers, zodat hun spel misschien ook in Japan wordt uitgebracht.

Maar er was bv ook iemand aanwezig van een bedrijf die in te huren is als men niet uit een bug of probleem komt. Zeg dat er performance problemen in een onaf spel zijn. Deze half Brit, half Nederlander gaat op zoek naar bugs of dit soort problemen om ze te tackelen. Slimme jongens dus, die technisch erg snel iets door moeten hebben en kunnen oplossen. Nintendo heeft er een Frans bedrijf voor zag ik laatst, maar wij Nederlanders doen het dus ook voor Japanse bedrijven.

Hier helpt de ambassade dus mee: netwerken, weten wie je voor wat moet hebben en dat soort bemiddelingen.

Oh, toch niet zo kort