TTKLPT - Kiezelwieren.

Ik kan me niet voorstellen dat iemand die op zaterdag al om half acht wakker is (tenzij nog) dat uit vrije wil doet.

Het is overigens een mooi beroep op ons boerenverstand, waar geen enkel argument in naar voren komt

Dat klopt, Mainport, ik ben een slaaf van mijn lijf, dat wordt namelijk gewoon zo vroeg wakker.

quote:

Op zaterdag 17 september 2016 07:32 schreef Ringo het volgende:
Het is toch allang bekend dat mensen hooguit tien (of twintig, maar zeker niet meer dan dertig) procent van hun dagelijkse keuzes maken op grond van rationele overwegingen? Ook al denk je te handelen uit logisch verstand, het is veel vaker instinct, emotie, groepsdruk etc. wat je beweegt om het ene te doen en het andere te laten. De vrije wil is een illusie.
Dat is in elk geval wat de neuromarketeers je willen doen geloven. En Dick Swaab met zijn jebentjebreinbeweging. Er is een hele nieuwe digitale industrie ontstaan die floreert bij de idee van de mens als redeloos kuddedier. We make you do a trick, yeah.

Trap er niet in.

Los van het gedrag als kuddedier is er altijd nog de intuïtie. Dat is 'weten' zonder dat daar een directe rationele redenering aan te herleiden is. Ik denk dat de ratio overgewaardeerd wordt en dat veel zaken in onze omgeving veel te complex zijn voor onze beperkte ratio.

Pak bijvoorbeeld een leraar op de lagere school. Die heb je van 22 en die heb je van 62. Die jonge leraar komt net van de PABO, is daar de laatste inzichten op het gebied van pedagogiek, omgaan met allerlei moderne stoornissen, etc. etc, geleerd. Zo goed mogelijk klaargestoomd voor het onderwijs als we kunnen.
Die oude leraar heeft al 40 klassen en 1200 kinderen voorbij zien komen. Als er dan iets is met een kind dan weet hij gewoon hoe hij dit het beste kan begeleiden. Zonder moderne theorie en waarschijnlijk is wat hij ooit geleerd heeft op de kweekschool allang vergeten.

WIe is nu de beste leraar?

Nu noem je ook wel een voorbeeld....
Die oudere leraar baseert zijn 'weten' op een enorme hoeveelheid ervaring en kennis. Dat is dus niet echt intuïtie zoals jij dat daarboven beschrijft.

Het juist kunnen inschatten van een leerling is gebaseerd op een enorme hoeveelheid observaties die jij als docent doet. Een jonge docent zal deze observaties veel bewuster moeten analyseren, zal wellicht wat onzekerder zijn en meer twijfelen en dan z'n heil zoeken bij collega's of in boeken. Maar uiteindelijk baseren beide docenten zich dus op observaties en analyses; dat proces gaat bij die ervaren docent alleen veel snelle en hij hoeft er minder moeite voor te doen, het wordt een tweede natuur.

Als het gaat om een betere docent zijn: de valkuil van een ervaren docent is nu juist dat hij zelden nog twijfelt, en denkt dat hij op basis van al die ervaring wel weet hoe het moet en hoe het zit. Daar kan zo iemand ook behoorlijk de plank mee misslaan. En dan is ook de vraag of zo iemand dan bereid is toch kritisch naar zichzelf en zijn functioneren te kijken. Mijn ervaring in het onderwijs is dat dit laatste bij veel oudere docenten vaak ontbreekt, jammergenoeg. Vastgeroest zitten in je eigen trukendoos, dat is tragisch hoor, voor alle partijen. Zeker als je ook niet open wil staan voor die nieuwe pedagogische inzichten, die niet allemaal altijd omarmd hoeven worden, maar waarmee je wel degelijk je eigen kennis en ervaring kunt aanvullen.

Een jonge docent kan juist omdat hij nog niet zo zeker van zichzelf is, dus sneller andere bronnen raadplegen en niet alleen vertrouwen op z'n eigen oordeel. Dat maakt je ook sterk. Sterk omdat je nog niet overtuigd bent van jezelf en dat ook durft toe te geven.

Voor de buitenwereld lijkt het dan alsof die ervaren docent het allemaal zo goed weet en doet, maar dat komt ook omdat die docent heel goed die indruk weet te wekken. Maar ook daarvoor geldt dus: trap er niet in.

quote:

Op zaterdag 17 september 2016 22:23 schreef Franny_G het volgende:
Nu noem je ook wel een voorbeeld....
Die oudere leraar baseert zijn 'weten' op een enorme hoeveelheid ervaring en kennis. Dat is dus niet echt intuïtie zoals jij dat daarboven beschrijft.

Het juist kunnen inschatten van een leerling is gebaseerd op een enorme hoeveelheid observaties die jij als docent doet. Een jonge docent zal deze observaties veel bewuster moeten analyseren, zal wellicht wat onzekerder zijn en meer twijfelen en dan z'n heil zoeken bij collega's of in boeken. Maar uiteindelijk baseren beide docenten zich dus op observaties en analyses; dat proces gaat bij die ervaren docent alleen veel snelle en hij hoeft er minder moeite voor te doen, het wordt een tweede natuur.

Als het gaat om een betere docent zijn: de valkuil van een ervaren docent is nu juist dat hij zelden nog twijfelt, en denkt dat hij op basis van al die ervaring wel weet hoe het moet en hoe het zit. Daar kan zo iemand ook behoorlijk de plank mee misslaan. En dan is ook de vraag of zo iemand dan bereid is toch kritisch naar zichzelf en zijn functioneren te kijken. Mijn ervaring in het onderwijs is dat dit laatste bij veel oudere docenten vaak ontbreekt, jammergenoeg. Vastgeroest zitten in je eigen trukendoos, dat is tragisch hoor, voor alle partijen. Zeker als je ook niet open wil staan voor die nieuwe pedagogische inzichten, die niet allemaal altijd omarmd hoeven worden, maar waarmee je wel degelijk je eigen kennis en ervaring kunt aanvullen.

Een jonge docent kan juist omdat hij nog niet zo zeker van zichzelf is, dus sneller andere bronnen raadplegen en niet alleen vertrouwen op z'n eigen oordeel. Dat maakt je ook sterk. Sterk omdat je nog niet overtuigd bent van jezelf en dat ook durft toe te geven.

Voor de buitenwereld lijkt het dan alsof die ervaren docent het allemaal zo goed weet en doet, maar dat komt ook omdat die docent heel goed die indruk weet te wekken. Maar ook daarvoor geldt dus: trap er niet in.

Intuitie is niets anders dan de som van alle ervaringen die een mens heeft. Het is niet iets wat zomaar uit de lucht komt vallen!
Wat het beste is laat ik verder in het midden hoor, daar gaat het mij niet om. Mijn punt is dat in een complexe en onvoorspelbare wereld, intuitie soms betere resultaten geeft dan ratio.

Tja, n frisse kijk op de dingen kan natuurlijk nooit kwaad, maar ik zou de leraar met ervaring altijd de voorkeur geven. - Mits ie zijn liefde voor het vak niet heeft verloren en het beste met z'n leerlingen voorheeft, welteverstaan. - Ervaring en intuïtie gaan vaak hand in hand en zijn in veel scenario's toch van onschatbare waarde.

Ik zie wel n parallel met het spelen van ( bepaalde ) spelletjes.

Wanneer al het weten wegvalt, is er niets. Zelfs niet de angst voor de dood. En al het weten is niets meer dan de voortdurende ontkenning daarvan. Wij zijn niets dan angst voor de absolute afwezigheid van angst. Omdat we daarin onmogelijk nog weet hebben van n bestaan, en dus niet langer bestaan. Kortom: weten/zelfbewustzijn = bestaan - Het is de ultieme paradox, en de pijn van het mens zijn: ik besta omdat ik vrees ( voor het niet bestaan ).

Conclusie: het is n verdomd goed wijntje, mensen.

Elke dag rond een uur of twaalf word ik overvallen door een ongelooflijke moeheid; dan ga ik in bed liggen en masturbeer een beetje; na een uurtje voel ik me weer tiptop en ga ik op de bank zitten voor een verder wezenloze avond. Net als de protagonist uit Platform heb ik 120 televisiezenders, ik ben niet ongelukkig. Af en toe merk ik dat er al enige tijd geen enkele gedachte door mijn hoofd is gegaan en verschijnt er een grijns op mijn gezicht, waarna ik de grijns in het spiegelbeeld van het raam met goedkeuring bestudeer. Aan het einde van de nacht, als ik genoeg op heb om de hele dag zorgeloos door te kunnen slapen, ga ik voldaan naar bed: weer een dag minder.

Gefeliciteerd.

Van harte.

Gephéliciphlapstaert, JAM.

Van harte. Ga je nog iets bijzonders ondernemen?

Gefeliciteerd, JAM!!

Ik breek je allebé je potûh, Ik trap je darme op een hoap, ik zuig je een aug uit, kruip in je reet en bét een stuk uit je hagt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Vandaag begonnen aan het voorlezen van 'Meester van de Zwarte Molen' aan mijn dochter. Ze is nu 10, ze heeft er de jaren voor.

In mijn queeste tegen het werkende bestaan hoor ik vaak het slotargument: dit is nu eenmaal de realiteit, wat kun je er tegen doen?

Daar kon ik eigenlijk nooit een bevredigend antwoord op geven.

Nu zag ik in de documentaire Citizenfour een andere rotte realiteit, waar de communis opinio veel eensgezinder over is: het privacy-debat. Snowden, NSA, je kent het wel. Verontwaardigde media, politieke opschudding, een hoop toestand, en daarna: niets.

Ineens had ik een openbaring. Blijkbaar ervaart men de status quo als een onoverkomelijk obstakel, ook al ervaart men deze status quo als zeer ongewenst. Zij leggen zich erbij neer en hebben er uiteindelijk vrede mee. Allemaal heel redelijke mensen die weer overgaan tot de orde van de dag. Wat een wonderlijke neiging! Eerlijk gezegd wens ik dat ik ook zo was, dat zou het een stuk makkelijker maken.

Het is zelfs zo dat deze tijd en deze maatschappij vrijwel uniek zijn in het aspect dat zo'n beetje iedereen het zich kan veroorloven om niet te werken en toch een warme maaltijd te kunnen nuttigen.
Daarmee is MP's maatschapijkritiek niet helemaal terecht, want op de meeste andere plekken ter wereld (en ook in de geschiedenis) geldt nog altijd 'Wie niet werkt, wie niet eet'.