Paar jaar geleden ben ik begonnen als uitermate succesvol culinair recensent voor de horeca Zaltbommel. De allereerste recensie ging over Marktzicht. Inmiddels heb ik me zelf ontwikkeld en heeft Marktzicht een nieuwe uitbater. Lin, heet ie. Ik ga er op zondag altijd m'n loempiaatje halen. Niet alleen de geur van het frituur warmt me dan op, ook de aanstekelijke lach van deze aimabele man uit China. In de Tigo kun je uit de muur eten, bij Marktzicht smelt het cement van de muren. Het druipt er niet van het vet, oude jongens krentenbrood zijn we inmiddels wel. De vette lach van Lin doet wonderen.
'Ha Herman, hoe is ie jongen ? Je bent laat vandaag het is al bijna middag.'
Ik kwam er 40 jaar geleden al. Vanuit school, met de schooltas op de snelbinders een kroketje halen en flipperen. Pukkels hadden we nog niet. Die zaten op ons gezicht. Ook door de frituur natuurlijk. Als voetballer heel wat keer op tilt geschopt.
Je kwam dan ouwe bekende tegen, hoewel oud ? Leeftijdsgenoten. Volgens mij heb ik er nog kaartjes gelegd met Gijs Damen, Henkie van der Veer, Ben Welbie en Kees van Tongerlo. Tegenwoordig zijn het ook leeftijdsgenoten. Vorige week Betty Versfeld nog. 'Hey Betty, wa zie de er goed uit. Mooi bruin.' 'Ja naar Playa de Wala geweest.' Zei ze. Het kwartje viel niet onmiddellijk. Effe geklept en de groeten aan Bryan gedaan.
Het personeel in Marktzicht is ook geweldig. Alsof ze vrijwilligerswerk zonder te betalen doen. Kwam er ook de zonen van Henny Linnenbank en Herman van Beurden tegen. Ik herkende ze uit duizenden. Twee goeie gasten in een mooi cafetaria op bezoek. Jurre ga ik volgen bij NIVO. Volgens zijn neef, die ik er ook al sprak nog beter dan Herman. Dat belooft wat.
Lin kijkt altijd uit z'n ooghoeken toe. Niks ontgaat hem. Met iedereen een grapje, met iedereen keuvelend, nooit gehaast en nooit gemaakt vriendelijk.
Ik ga niet opnoemen wat ie allemaal verkoopt. Dat is erg veel kan ik je vertellen. De verleiding is moeilijk te weerstaan, om zo'n heerlijke cheeseburger te kopen. Het ijs is ook al zo iets. Met van die spikkeltjes.
Zwieberend naar huis fietsend rijd ik op zondag rond 12 uur dan langs Leen/Het Luifeltje. Moet ik uitkijken bij het nemen van de bocht. Ik wil altijd snel naar De Rat en Gerard de Heer zwaaien. Ze roepen dan altijd vanaf het terras: 'Eet smakelijk Herm.' Ik probeer richting te houden tegen het verkeer in, in de Boschstraat. Met een glimlach rijd ik naar m'n flatje. Hoef niet meer naar buiten om goed volk te zien. Met dank aan Lin en zijn gulle lach. En ondanks de Rat en Gerard. Ha ha ha.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !