Depressie & Angst #137

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 10:06 schreef Elvi het volgende:

[..]

Dat weet ik wel zeker. Zoals ik al zei heb ik hier al lang niet gepost, wel gelurkt. Ik hou niet van dat soort beschuldigingen.

Dan vergis ik me. Excuses.

Wel jammer dat je dan alleen daar op reageert en niet op de rest.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 10:19 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Dan vergis ik me. Excuses.

Wel jammer dat je dan alleen daar op reageert en niet op de rest.

ja als je al zo'n grove fout maakt dan heb ik ook geen zin om de rest te lezen. je geloofwaardigheid is voor mij dan al weg

*voel de liefde*

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 10:21 schreef Elvi het volgende:

[..]

ja als je al zo'n grove fout maakt dan heb ik ook geen zin om de rest te lezen. je geloofwaardigheid is voor mij dan al weg

Oh ja natuurlijk, want ik sta hier bekend als vast gemeen en opzettelijk beschuldigend en maakt graag grove fouten. Verdient vooral geen tweede kansen. Nogmaals excuus.

Maar Kuo, wat heb je al gedaan? En zit er iets in de planning nog?

Ook ik weet niet het hele traject van iedereen, maar kan me nog wel een reeks posts van je herinneren waarin je aangaf in een behandeling te zitten maar dat je je niet echt aan "de regels" hield? Vooral mbt drank- en ik dacht ook drugsgebruik?

Is het een optie om een termijn met jezelf af te spreken waarin je je overgeeft aan de behandeling? Ipv verzet?

Een soort *handen in de lucht gooien* en "zeggen júllie het dan maar, als jullie het zo goed weten allemaal!"?

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 10:30 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Oh ja natuurlijk, want ik sta hier bekend als vast gemeen en opzettelijk beschuldigend en maakt graag grove fouten. Verdient vooral geen tweede kansen. Nogmaals excuus.

Je staat bij mij bekend als iemand die -ondanks een warrig hoofd- tegen wil en dank probeert bij te dragen op een lieve, warme en positieve, helpende manier. Gecombineerd met zelf in een erg lastig parket (pakket??) zitten, dus dat maakt het nog attenter.

Ik begrijp die ophef niet.

quote:

Op maandag 24 oktober 2016 21:58 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Wat is er gebeurd dan dat je studie verpest is? Ben je gestopt?

Nee ik ben niet gestopt. Maar ik ben wel al jaren aan het falen. En ben heel erg bang dat het nu weer niet gaat lukken. Ik ben net weer begonnen en dat ging best goed, ik kan gedisciplineerd zijn en het lukte me vaak (maar regelmatig ook niet) om me te concentreren. Maar nu het tentamen dichterbij komt heb ik er geen vertrouwen in. Het gaat moeizaam en ik word er heel erg gespannen van.

quote:

Op maandag 24 oktober 2016 22:02 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Niemand heeft garantie op verbetering, wel kans op. Maar wat mankeer jij dat jij die kans niet hebt en wie zegt dat?

Omdat het er altijd al was en na ouder worden en behandelingen niet minder is geworden.

quote:

Op maandag 24 oktober 2016 22:59 schreef j95 het volgende:

[..]

Er is iemand die je kan helpen. Echt.

Wie, wie, tell me!

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 09:06 schreef hardromacore2.0 het volgende:
Self fulfilling prophecy kuo.

Ja zo lijkt het, maar op momenten dat ik wel geloof dat er verbetering gaat komen en ik mijn best doe, lukt het ook niet. Het is nogal moeilijk om, als dat steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw gebeurt, optimistisch te zijn.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 09:08 schreef Samzz het volgende:

[..]

Wat heb je al ondernomen om je situatie te verbeteren?

Wat behandeling betreft: twee keer cognitieve gedragstherapie, (schema)groepstherapie waar ik voortijdig mee ben gestopt omdat het niet ging, individuele gesprekken, daarna andere diagnose en psycho-educatie, daarna wijkteam, poging tot gesprekken met psycholoog maar we wisten niet zo goed wat te doen. Nu zit ik sinds een paar weken in een kliniek voor een woontraining. En ik heb 16 verschillende soorten medicatie geprobeerd (hoewel sommige daarvan maar eenmalig waren).
Zelfstandig doe ik mijn best om de crisismomenten te zien als iets tijdelijks en geen 'oplossingen' te gebruiken die nog langer gevolgen hebben maar iets anders te zoeken om de spanning te verlichten. Ik probeer mijn falen soms te accepteren en weer door te gaan. Ik heb mijn studie niet opgegeven, blijf proberen. Ik blijf sociale dingen ondernemen.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 09:12 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

Verbetering zal er wel komen hoor, maar als je dingen wil die nu of later niet kunnen wordt je verbitterd als nu.

Dingen voor anderen doen klinkt zo hol.
Probeer te zoeken wat bij jou past, en vergroot dat steeds meer uit.

Zorg dat je energie kwijtraakt op een goede en fijne manier.

En wat dan nog?
Een niet volmaakt leven?
Denken dat je niet van nut bent voor anderen en voor jezelf?
Waarom zou dat allemaal zo erg zijn?

Je hoeft niks.
Je mag alles.

Nut is geen verplichting, maar het idee erachter was dat het dan makkelijker zou worden om te leven. Maar dat is dus niet zo.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 10:43 schreef DancingPhoebe het volgende:
Maar Kuo, wat heb je al gedaan? En zit er iets in de planning nog?

Ook ik weet niet het hele traject van iedereen, maar kan me nog wel een reeks posts van je herinneren waarin je aangaf in een behandeling te zitten maar dat je je niet echt aan "de regels" hield? Vooral mbt drank- en ik dacht ook drugsgebruik?

Is het een optie om een termijn met jezelf af te spreken waarin je je overgeeft aan de behandeling? Ipv verzet?

Een soort *handen in de lucht gooien* en "zeggen júllie het dan maar, als jullie het zo goed weten allemaal!"?

Staat hierboven. Dat voorbeeld dat je noemt ging om een gedwongen crisisopname. Het is niet representatief voor de normale situatie en ik schaam me er kapot voor.
Ik vind het moeilijk om bij hulpverleners aan te geven dat ik hulp nodig heb, of dat het niet goed gaat, tenzij ze er direct naar vragen. Mijn ervaring als ik dan toch die drempel over ga is dat ze me vragen zelf te bedenken wat ik moet doen, wat ik niet weet, - dat is waarom ik om hulp vraag - en dat zij het ook niet weten. Dat voelt ook nog eens als een afwijzing en maakt de wanhoop nog groter. Zo was de situatie dus ook toen in de kliniek.
Ik ben nu wel weer met mijn signaleringsplan bezig, want dat werkt dus niet zoals het nu is.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 25-10-2016 11:22:36 ]

Niet voor kapot schamen muts. Je deed een fuck up, dat maakt je geen fuck up.

Goed hoe je nu bezig bent met je signaleringsplan!

Ik ben zelf totaal niet bekend met hoe de hulpverlening werkt, ik heb na een x aantal pogingen eindelijk 2 fijne psychologen gevonden die zinnige dingen weten te zeggen, maar daarvoor heb ik de psychologen die ik trof altijd als incompetent ervaren. Kan me voorstellen dat je dat in alle lagen van de hulpverlening hebt en dat dat niet helpt.

Heb je schriftelijk contact met ze? Is het voor jou ook zo dat het face to face allemaal wat lastiger is om de juiste woorden te vinden en ze ook daadwerkelijk je strot uit te krijgen? Zou het kunnen helpen om die vraag "dit helpt niet (genoeg) en ik heb geen antwoord op de vraag "wat dan wel", kunnen jullie me daar niet beter bij helpen?" bij hen neer te leggen?

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 11:09 schreef kuolema het volgende:
Ik begrijp die ophef niet.

[..]

Nee ik ben niet gestopt. Maar ik ben wel al jaren aan het falen. En ben heel erg bang dat het nu weer niet gaat lukken. Ik ben net weer begonnen en dat ging best goed, ik kan gedisciplineerd zijn en het lukte me vaak (maar regelmatig ook niet) om me te concentreren. Maar nu het tentamen dichterbij komt heb ik er geen vertrouwen in. Het gaat moeizaam en ik word er heel erg gespannen van.

[..]

Omdat het er altijd al was en na ouder worden en behandelingen niet minder is geworden.

[..]

Wie, wie, tell me!

[..]

Ja zo lijkt het, maar op momenten dat ik wel geloof dat er verbetering gaat komen en ik mijn best doe, lukt het ook niet. Het is nogal moeilijk om, als dat steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw gebeurt, optimistisch te zijn.

[..]

Wat behandeling betreft: twee keer cognitieve gedragstherapie, (schema)groepstherapie waar ik voortijdig mee ben gestopt omdat het niet ging, individuele gesprekken, daarna andere diagnose en psycho-educatie, daarna wijkteam, poging tot gesprekken met psycholoog maar we wisten niet zo goed wat te doen. Nu zit ik sinds een paar weken in een kliniek voor een woontraining. En ik heb 16 verschillende soorten medicatie geprobeerd (hoewel sommige daarvan maar eenmalig waren).
Zelfstandig doe ik mijn best om de crisismomenten te zien als iets tijdelijks en geen 'oplossingen' te gebruiken die nog langer gevolgen hebben maar iets anders te zoeken om de spanning te verlichten. Ik probeer mijn falen soms te accepteren en weer door te gaan. Ik heb mijn studie niet opgegeven, blijf proberen. Ik blijf sociale dingen ondernemen.

[..]

Nut is geen verplichting, maar het idee erachter was dat het dan makkelijker zou worden om te leven. Maar dat is dus niet zo.

[..]

Staat hierboven. Dat voorbeeld dat je noemt ging om een gedwongen crisisopname. Het is niet representatief voor de normale situatie en ik schaam me er kapot voor.
Ik vind het moeilijk om bij hulpverleners aan te geven dat ik hulp nodig heb, of dat het niet goed gaat, tenzij ze er direct naar vragen. Mijn ervaring als ik dan toch die drempel over ga is dat ze me vragen zelf te bedenken wat ik moet doen, wat ik niet weet, - dat is waarom ik om hulp vraag - en dat zij het ook niet weten. Dat voelt ook nog eens als een afwijzing en maakt de wanhoop nog groter. Zo was de situatie dus ook toen in de kliniek.
Ik ben nu wel weer met mijn signaleringsplan bezig, want dat werkt dus niet zoals het nu is.

Zoals je hier uiteen zet wat je gedaan hebt, hoe je jezelf probeert te helpen, sowieso hoe je overkomt, klink je absoluut niet als een mislukking . Je klinkt als iemand die de weg kwijt is, mede dankzij hulpverleners die je niet konden helpen en je zelf dingen op lieten lossen/uitzoeken.

Bedenk dat niemand alleswetend en alles kunnend is, jij niet, ik niet, niemand. Iedereen faalt wel eens in het leven, dat maakt je geen mislukking. Erkennen dat je er niet uit komt en daar een oplossing voor proberen te zoeken is alleen maar prijzenswaarsig.

Waarin ging het mis in de gesprekken met een psycholoog? Aangezien je aangeeft dat jullie het beide niet wisten.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 10:49 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Thanks.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 11:09 schreef kuolema het volgende:
Ik begrijp die ophef niet.

[..]

Nee ik ben niet gestopt. Maar ik ben wel al jaren aan het falen. En ben heel erg bang dat het nu weer niet gaat lukken. Ik ben net weer begonnen en dat ging best goed, ik kan gedisciplineerd zijn en het lukte me vaak (maar regelmatig ook niet) om me te concentreren. Maar nu het tentamen dichterbij komt heb ik er geen vertrouwen in. Het gaat moeizaam en ik word er heel erg gespannen van.

[..]

Omdat het er altijd al was en na ouder worden en behandelingen niet minder is geworden.

[..]

Ik had gemist dat je begonnen was met die woning training. Hoe is dat?

Weet je Kuolema, je hebt er geen fuck aan want voor jou voelt het allemaal als heel erg falend en geen verandering. Maar als jij schrijft helemaal verpest, dan denk ik of dat je gestopt bent of dat ze je met loeiende sirenes hebben moeten weghalen uit de schoolbanken en je een toegangsverbod heb opgelegd gekregen En stoppen is ook niet erg. Ik bedoel meer, stoppen als in door er tegenaan te schoppen.
Je bent nog bezig, je gaat nog naar je studie, je bent de training aangegaan, je bent bezig met je signaleringsplan. Niet alles wat je doet is destructief.

Ik snap dat je wanhopig bent als je geen verbetering ziet en voelt. En ik ga echt niet zeggen van er komt hulp, of er is iemand want daar geloof ik niet zo in. Ik hoop gewoon dat je weer even kunt volhouden. Slechte concentratie is echt een bitch. Speel je weleens ouderwetse Tetris? Sterkte weer.

[ Bericht 1% gewijzigd door Luchtbel op 25-10-2016 12:49:24 ]

quote:

Op donderdag 20 oktober 2016 21:44 schreef Andromache het volgende:
Nou ik heb geen energie om dat huisje af te maken. Ofzo. Door dat kutwerk en doordat mijn psychische toestand zo enorme energie vraagt.

Directe aanleiding is dat ik het geweldig vond afgelopen zondag om een hele dag met mijn directe familie een dag op stap te zijn. Geen moment dacht ik dat ik alleen was. Kom ik weer thuis, is het daar zo leeg. Zo leeg. En dat verandert niet. Ik word zelden verliefd. Tinderen houdt na twee-drie berichtjes heen en weer wel weer op. Iedereen is al voorzien. Kinderen maken gaat waarschijnlijk niet meer lukken. Ik ben te oud om het nog met een partner te proberen als je ook een beetje wil kijken of je bij elkaar past. Het lijkt voorbij. Allemaal. Ik wil dat leven niet. Ik wil niet eenzaam zijn. Graag alleen volleyballen en op de fiets in de natuur en boekje lezen hoor, maar verder is mijn leven fokking dorre ellende. Ik zit volledig vast. Ik wil er mee op houden. Er is geen uitzicht op verbetering.

Ja ik heb een psycholoog en heb gisteren het antwoordapparaat ingesproken. Ze werkt niet op donderdag.

Is een huisdier misschien een idee om de lege kilte van je huis wat weg te vangen? Natuurlijk geen vervanging van menselijk gezelschap, noch een oplossing voor depressie, maar ik kan me zo voorstellen dat het wat meer gezelligheid brengt.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 15:11 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Is een huisdier misschien een idee om de lege kilte van je huis wat weg te vangen? Natuurlijk geen vervanging van menselijk gezelschap, noch een oplossing voor depressie, maar ik kan me zo voorstellen dat het wat meer gezelligheid brengt.

Maar als de verzorging veel moeite kost en te veel wordt, is het beestje de sjaak, dus dat kan ik ook niet aanraden.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 11:23 schreef DancingPhoebe het volgende:

Ik ben zelf totaal niet bekend met hoe de hulpverlening werkt, ik heb na een x aantal pogingen eindelijk 2 fijne psychologen gevonden die zinnige dingen weten te zeggen, maar daarvoor heb ik de psychologen die ik trof altijd als incompetent ervaren. Kan me voorstellen dat je dat in alle lagen van de hulpverlening hebt en dat dat niet helpt.

Ik overweeg - voor het eerst in mijn leven - toch maar eens professionele hulp te gaan zoeken. _{Teringzooi uit je jeugd gaat blijkbaar niet weg als je doet alsof het niet bestaat, maar ik heb het in ieder geval bijna twintig jaar geprobeerd om er zeker van te zijn.} Maar hier zit ik dus wel mee, hoe vind je de vorm die bij je past en hoe vind je een behandelaar waar het mee werkt. Hoe heb jij dat gedaan?

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 17:53 schreef LadyOracle het volgende:

[..]

Ik overweeg - voor het eerst in mijn leven - toch maar eens professionele hulp te gaan zoeken. _{Teringzooi uit je jeugd gaat blijkbaar niet weg als je doet alsof het niet bestaat, maar ik heb het in ieder geval bijna twintig jaar geprobeerd om er zeker van te zijn.} Maar hier zit ik dus wel mee, hoe vind je de vorm die bij je past en hoe vind je een behandelaar waar het mee werkt. Hoe heb jij dat gedaan?

Ik DM je.

Mijn huisarts was mijn held hierin. Dat heeft niet iedereen natuurlijk

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 15:36 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Maar als de verzorging veel moeite kost en te veel wordt, is het beestje de sjaak, dus dat kan ik ook niet aanraden.

Nee, dan moet je inderdaad wel in staat zijn om ervoor te zorgen. Maar als eenzaamheid bij andro het voornaamste probleem is zou dat wel moeten lukken. Heb eerder al gelezen over iets van alleenstaande moeder, dus dan is een huisdier een stuk laagdrempeliger.

Ik hou me even buiten de discussie en ga ervan uit dat iedereen hier met de beste bedoelingen post.

Aan het eind van het jaar ga ik mn behandeltraject afsluiten. Het gaat echt goed ondanks de tegenslagen die het leven je soms toebedeeld. Ik mag niet klagen en ben blij met het resultaat, had het niet verwacht dat het zo goed zou gaan na de jaren van ellende.

quote:

Op vrijdag 28 oktober 2016 09:36 schreef zomie het volgende:
Ik hou me even buiten de discussie en ga ervan uit dat iedereen hier met de beste bedoelingen post.

Aan het eind van het jaar ga ik mn behandeltraject afsluiten. Het gaat echt goed ondanks de tegenslagen die het leven je soms toebedeeld. Ik mag niet klagen en ben blij met het resultaat, had het niet verwacht dat het zo goed zou gaan na de jaren van ellende.

Wat fijn voor je Zomie. Ik hoop voor je dat het zo goed blijft gaan

Blijk ik naast een angststoornis ook nog een depressie te hebben, mooi is dat. Dosis antidepressiva verdubbeld Van het ene probleem naar het andere..

Hoi, ik voel mij al een hele lange tijd (2 jaar) geleidelijk steeds vreselijker en vreselijker te voelen. op dit moment kan ik nog maar nauwelijks functioneren op m'n werk en daarnaast wil ik eigenlijk alleen maar thuis huilen. Dingen waar ik vroeger zo erg naar uitkeek (uit eten gaan, leuke dingen ondernemen met vrienden), kosten me nu veel te veel energie. Schrik gewoon heel erg van mezelf, de persoon die ik nu ben is zo anders dan de persoon van 2 jaar geleden. Ik krijg random paniekaanvallen terwijl er niks aan de hand is. Als ik in bed lig heb ik een hartslag van 180 en lukt het me niet om te ontspannen. Vandaag dan eindelijk de stap gezet naar de huisarts te gaan en ik was echt een emotioneel wrak . Huisarts vindt m'n verhaal erg lijken op een burn-out en daarbij komende angststoornis en depressie. Doorverwijzing naar psychiater en ze probeert er spoed achter te zetten. Ze heeft me eerder doorverwezen voor m'n ADHD medicatie, maar aangezien er 4 maanden tussen verwijzing en eerste behandeling zit werd de drempel voor mij te hoog en heb ik het laten zitten (dom). in de tussentijd heeft ze me geadviseerd om een afspraak te maken met de POH-GGZ. Volgende week woensdag ga ik daar voor het eerst naartoe. Kijk er echt vreselijk tegen op omdat ik niet zon persoon ben die het leuk vindt te praten over m'n gevoelens enz . Heeft iemand hier ervaring met zon POH-GGZ? Wat gaan ze daar precies doen? Is het alleen maar praten, of kunnen zij ook medicatie voorschrijven en je daarmee begeleiden ofzo? Voor nu heb ik 5 tabletten Temazepam gekregen zodat ik in ieder geval een paar nachten normaal kan slapen, hopelijk werkt dat

Ik weet even niet wat poh-ggz is is dat met iemand bij de huisarts? Of echt bij de ggz?

quote:

Op maandag 7 november 2016 17:54 schreef Elvi het volgende:
Ik weet even niet wat poh-ggz is is dat met iemand bij de huisarts? Of echt bij de ggz?

ik weet het eerlijk gezegd ook niet . Het staat voor praktijkerondersteuner huisarts ggz, en het zit wel in hetzelfde gebouw als waar m'n huisarts zit. Maar ik heb echt 0 ervaring met ggz en ook niet zoveel met huisartsen eerlijk gezegd haha.

Ik denk dat de praktijkondersteuner je geen medicatie mag voorschrijven. Maar omdat die bekend is bij en samenwerkt met je huisarts, zullen die lijntjes kort zijn, Je huisarts zal je dan waarschijnlijk even spreken en gecombineerd met het verslag van de praktijkondersteuner wel of geen medicatie voorschrijven.

Ik herken je gevoel heel goed. Zou (los van het ADHD gedeelte) een post van mij geweest kunnen zijn, zo begin van het jaar.

Inmiddels zit mijn traject er bijna op en voel ik me weer mezelf Ik zal altijd alert moeten blijven ben ik bang, maar ik heb een hoop geleerd in het afgelopen jaar. Over mezelf, over mijn gedachten en mijn manier van doen en hoe die impact hebben op mijn stemming...

Neem de stap en ga gedegen aan met de hulp die je (nu nog!) krijgt aangeboden. Stap over je gene heen om over jezelf te praten. Je kunt er alleen maar van leren en beter van worden.

quote:

Op maandag 7 november 2016 17:58 schreef SLP_ het volgende:

[..]

ik weet het eerlijk gezegd ook niet . Het staat voor praktijkerondersteuner huisarts ggz, en het zit wel in hetzelfde gebouw als waar m'n huisarts zit. Maar ik heb echt 0 ervaring met ggz en ook niet zoveel met huisartsen eerlijk gezegd haha.

Ah ja dat is dan ggz-light zeg maar. Als je niet in een paar gesprekken vooruit gaat mag je naar de 'echte' ggz.
Er is geen psycholoog of psychiater dus il weet niet of er dan ook een diagnose kan worden gesteld. Medicatie zal wel via de huisarts gaan.