Ja vast wel, maar geen excuus. Vaker discussie met hem gehad over gehad.quote:Op zaterdag 6 mei 2017 12:21 schreef Trashcanman het volgende:
Had hij niet 'gewoon' een aardige lading alcohol op?
Jup daarvoor hebben we deze reeks, lekker even luchtenquote:Op zaterdag 6 mei 2017 12:27 schreef MidnightB00m het volgende:
[..]
Ja vast wel, maar geen excuus. Vaker discussie met hem gehad over gehad.
Maar goed, mag er vandaag even vanaf zijn en morgen weer zand erover Hoe is het daar?
Wat fijn!quote:Op zaterdag 6 mei 2017 12:34 schreef Trashcanman het volgende:
[..]
Jup daarvoor hebben we deze reeks, lekker even luchten
Ex is zo goed als uit beeld hier, dus ben er minder mee bezig.
Ik moet ook de hele tijd aan hem denken, meer dan toen we nog een relatie hadden. Elke keer is het "oh dit is zijn favoriete film" en "dat zei hij ook altijd" en "waarschijnlijk doet hij nu dit" en weet ik het.quote:Op zaterdag 6 mei 2017 08:15 schreef Flylib het volgende:
[..]
Goed bezig Ben benieuwd jij het 'leven weer oppakken' ervaart. Het kostte mij veel moeite om de draad weer op te pakken zonder aan haar te denken. Bij alles wat ik deed kwam zij voorbij in mijn gedachten, incl. het verdriet ed. Nu merk dat ik veel meer plezier beleef aan de dingen die ik leuk vind en zij alleen verschijnt op de momenten dat ik even niks voorhanden heb, en dat zonder verdriet ed. Loslaatproces is in uitvoering
Vooral aan mijn danslessen en de daaraan gerelateerde feestjes beleef ik veel plezier. Lekker random dames aanspreken en even een dansje mee doen, geeft een flinke boost. Met wat voorzichtigheid ga ik ook maar weer de datingmarkt op, maar nog zonder serieuze intenties. Vind het toch leuker om nieuwe mensen te leren kennen
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ja. Hij zal wss de redenen wat meer willen weten. Ik moest namelijk vorige week zo erg huilen dat ik echt niet meer goed uit mn woorden kwam. En hij verdient het om die redenen te weten, dan kan hij het ook allemaal een plekje geven...quote:Op maandag 8 mei 2017 14:39 schreef MidnightB00m het volgende:
@Broccolitaartje: en, ga je 't doen?
Het is echt niet raar dat je zo aan je ex denkt. Juist als je dat gaat onderdrukken, komt het vroeg of laat sterker terug.
Hoezo verwachtte je dat? Zijn jullie op een slechte manier uit elkaar gegaan?quote:Op dinsdag 9 mei 2017 14:40 schreef BredeBroeder het volgende:
En dan kom je ineens je ex tegen op de fiets, bijna een jaartje terug dat ik die voor 't laatst gezien heb, best apart
Viel me nog mee dat ze vriendelijk glimlachte, had verwacht dat ze weg zou kijken, oh well
Jawel, grote golfbeweging van goede periodes na de break naar slechte. Toen leek het een aantal maanden terug goed te gaan voor langere tijd. 1 (wat heftigere) ruzie, daarna nooit meer gesproken.quote:Op dinsdag 9 mei 2017 23:33 schreef Broccolitaartje het volgende:
[..]
Hoezo verwachtte je dat? Zijn jullie op een slechte manier uit elkaar gegaan?
quote:Op zondag 7 mei 2017 16:23 schreef Broccolitaartje het volgende:
[..]
Ik moet ook de hele tijd aan hem denken, meer dan toen we nog een relatie hadden. Elke keer is het "oh dit is zijn favoriete film" en "dat zei hij ook altijd" en "waarschijnlijk doet hij nu dit" en weet ik het.Ik zou vooral niet met hem afspreken en alles laten varen want zo komt er nooit een einde aan.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Ô mon citoyens vous serez unis.
Heb je inmiddels afgesproken of staat het nog in de planning? Zelf zou ik liever bellen ipv afspreken. Hou je voor jezelf toch iets meer afstand dan als je elkaar weer ziet terwijl het al moeilijk genoeg is.quote:Op maandag 8 mei 2017 22:48 schreef Broccolitaartje het volgende:
[..]
Ja. Hij zal wss de redenen wat meer willen weten. Ik moest namelijk vorige week zo erg huilen dat ik echt niet meer goed uit mn woorden kwam. En hij verdient het om die redenen te weten, dan kan hij het ook allemaal een plekje geven...
Nee, ik heb ook al wel voor mezelf besloten dat ik het niet nu aan ga maken om het gemis op te vullen, om het later weer uit te maken en wéér door zo'n klote tijd te moeten gaan. Het is wmb klaar nu.quote:Op donderdag 11 mei 2017 15:34 schreef HSG het volgende:
[..]
Ik zou vooral niet met hem afspreken en alles laten varen want zo komt er nooit een einde aan.
Morgenavond ga ik bij hem langs. Ik heb hem gevraagd waarover hij het wil hebben, en dat blijkt idd vooral het "waarom" te zijn. En ik realiseer mij ook dat ik dat niet goed duidelijk heb gemaakt omdat ik niet goed uit mn woorden kon komen. Dit is de laatste kans om nog vragen te stellen, daarna wil ik dit niet meer, want ook bij mij haalt het de wond weer open.quote:Op donderdag 11 mei 2017 23:52 schreef Flylib het volgende:
[..]
Heb je inmiddels afgesproken of staat het nog in de planning? Zelf zou ik liever bellen ipv afspreken. Hou je voor jezelf toch iets meer afstand dan als je elkaar weer ziet terwijl het al moeilijk genoeg is.
Kan gebeuren hé, als je 't niet verwacht kan je je er ook niet op voorbereiden.quote:Op dinsdag 30 mei 2017 13:36 schreef Flylib het volgende:
Ik heb even een klein ex-dipje.
Ik ging de afgelopen tijd de goede kant op qua verwerken en voelde me een stuk optimistischer en energieker. Ben zelfs weer de datingmarkt opgegaan.
Maar afgelopen zaterdag werd ik weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Het verwerken van je ex is een proces van vallen en opstaan. Ik was op een salsafeestje, en deed voor aanvang van het feestje ook nog mee met proeflessen voor beginners. Tijdens die proeflessen liep mijn ex ineens binnen. Het was onvermijdelijk dat we elkaar weer een keer tegen het lijf zouden lopen aangezien we in dezelfde stad wonen en bij dezelfde dansschool dansen, maar toch....haar verschijning; mijn hart begon overuren te draaien en ik begon te shaken toen ik haar ineens weer zag, voor het eerst sinds we afscheid van elkaar hebben genomen.
Toen de proeflessen waren afgelopen en het feestje begon ben ik even naar buiten gelopen om te roken. Mijn ex kwam toen naar me toe en we hebben even 5 minuten gekletst. De rest van de avond hebben we geen woord met elkaar gewisseld, behalve zo nu en dan een vriendelijke glimlach naar elkaar. Ik had me voorgenomen lekker te dansen, dus dat zou ik ook doen...maar damn, wat was het een rare avond. Voelde me ineens weer die onzekere en verdrietige man. Ik dacht dat die gevoelens weg begonnen te gaan. Daarna nog een paar keer over haar gedroomd en de laatste paar dagen veel aan haar gedacht....maar verder geen gekke dingen gedaan. Ik had het contact met haar verbroken, en ik ben een man van mijn woord, ook naar mezelf.
Moraal van het verhaal: het verwerken heeft tijd nodig, en kent pieken en dalen. Was een duidelijke eye opener
Werd ook automatisch weer geveld door een algeheel gevoel van eenzaamheid. Maar goed, ik weet dat dit weg gaat en alles tijd nodig heeft. Ik moet het er maar gewoon laten zijn.
Mijn dans aspiraties zijn er niet minder om in ieder geval. Was een tijdje terug al overgestapt van Salsa naar Kizomba. O.a. omdat ik behoefte had aan iets nieuws, maar ook omdat ik geen zin meer had met mijn ex in dezelfde klas te dansen. Beste beslissing ooit, al was het maar vanwege het hoge knuffelgehalte met andere dames. Vanavond weer lekker naar de les om mijn roes eruit te dansen
@Broccolitaartje: hoe is de afspraak verlopen?
Toen het pas uit was met mijn ex had ik dat ook wel hoor. Als ik haar dan onverhoopt tegenkwam of zelfs mee praatte probeerde ik alles om zo normaal mogelijk over te komen. Wat resulteerde in juist een heel onnatuurlijke reactie had ik uiteindelijk doorquote:Op dinsdag 30 mei 2017 22:21 schreef Flylib het volgende:
Dat is waar. Ik laat de dip maar gewoon even over me heen komen. Gaat wel weer over. Hopelijk voel ik me bij een volgende keer weer wat sterker.
Keep breathing. Dat vooral. Er zal de komende tijd van alles door je heen gaan, daar moet je gewoon doorheen. Moeilijk voor te stellen nu: maar aan al die rotgevoelens komt uiteindelijk een einde. Echt..quote:
Thanks. Ik heb het net een soort van achter me gelaten. Nummer verwijderd, foto's, gesprekken. Geen contact.quote:Op dinsdag 27 juni 2017 09:15 schreef Flylib het volgende:
[..]
Keep breathing. Dat vooral. Er zal de komende tijd van alles door je heen gaan, daar moet je gewoon doorheen. Moeilijk voor te stellen nu: maar aan al die rotgevoelens komt uiteindelijk een einde. Echt..
En verder ook de focus op jezelf leggen. Focus op je hobbies, interesses enz. Sociale contacten, nieuwe dingen ondernemen. Niet in een hoekje gaan zitten, want dan wordt het gevoel alleen maar erger.
Ook zo herkenbaar!! mijn exvriend zei tegen mij dat het voor nu echt beter is en hij niet kan zeggen dat het nooit meer goedkomt of niet. Dan krijg je weer onbewust hoop.quote:Op dinsdag 27 juni 2017 10:38 schreef deman13 het volgende:
[..]
Thanks. Ik heb het net een soort van achter me gelaten. Nummer verwijderd, foto's, gesprekken. Geen contact.
Het enige probleem, ik klamp me vast aan hetgeen ze zei 'het komt misschien ooit wel weer goed, wie weet.'
Hoe krijg ik die rot hoop uit mn kop?
Je moet nu vooral aan jezelf en in het belang van jezelf denken. Je eigen leven oppakken en dingen ondernemen. Hoe meer je dit soort gedachten een rol laat spelen, hoe moeilijker je het maakt voor jezelf.quote:Op woensdag 28 juni 2017 12:46 schreef deman13 het volgende:
Andere vragen spelen steeds op: 'zal ze het inzien en me berichten?' tot 'zal ik ooit nog iemand vinden van wie ik zo ontzettend heb gehouden?'
Ik zou me niet teveel verzetten tegen het missen eigenlijk. Is veel beter dan die gevoelens maar ergens te verstoppen, dan komt het er later veel harder uit allemaal. Dus praat er inderdaad over met anderen. Focus je op leuke dingen in je leven, maar ren niet weg van je gevoelens. Juiste balans vinden. Misschien helpt het om je gevoelens op te schrijven eens per dag. Dat je de rest van de dag gewoon focust op andere dingen (proberen in ieder geval).quote:Op donderdag 29 juni 2017 10:37 schreef deman13 het volgende:
Tinder maar eens gedownload. Al is het maar om mijn zinnen te verzetten.
Weet je wat ik raar vind? Ik heb geen behoefte om haar een bericht te sturen of haar op te zoeken op social media. Ik hoef het niet.
Weet je waarom? Omdat ze het uit heeft gemaakt en mij kennelijk niet nodig heeft.
Wat ik wel mis is wat we hadden. Maar dat komt niet terug. Althans, niet door mij.
Ik mis haar ook. Maar niet zo erg dat ik haar wil berichten, want zij maakte er een eind aan.
Pff. Mijn gedachtes.
Het is nog maar sinds verleden weekend dus het is allemaal erg vers.quote:
Weet je iig waar je mee te maken had.quote:Op vrijdag 30 juni 2017 19:52 schreef deman13 het volgende:
Een bekende van mij, kwam m'n ex tegen. We zijn goed uit elkaar gegaan. Toen zei ze: 'het gaat uitzonderlijk goed'.
Ik voel me echt een beetje belazerd. Dat is toch echt achterlijk onbeschoft om te zeggen?
Misschien keldert het besef van gemis bij haar wat later in, maar wtf.
Ik vind dit echt heel ziek en tenenkrommend. Ik ben echt godverdomd boos. Nooit gemerkt dat zij zo in elkaar stak. Ik kan het ook gewoon niet geloven.quote:Op vrijdag 30 juni 2017 20:10 schreef BredeBroeder het volgende:
[..]
Weet je iig waar je mee te maken had.
Wellicht, sommige mensen doet het gewoon minder pijn.quote:Op vrijdag 30 juni 2017 20:14 schreef deman13 het volgende:
[..]
Ik vind dit echt heel ziek en tenenkrommend. Ik ben echt godverdomd boos. Nooit gemerkt dat zij zo in elkaar stak. Ik kan het ook gewoon niet geloven.
Na twee jaar. Dat zeggen. Komt haar pijn later nog?
Waarom zou ze dat niet mogen zeggen? En die bekende is ook lekker handig dat jou weer te laten weten. Wat doet het er toe.quote:Op vrijdag 30 juni 2017 19:52 schreef deman13 het volgende:
Een bekende van mij, kwam m'n ex tegen. We zijn goed uit elkaar gegaan. Toen zei ze: 'het gaat uitzonderlijk goed'.
Ik voel me echt een beetje belazerd. Dat is toch echt achterlijk onbeschoft om te zeggen?
Misschien keldert het besef van gemis bij haar wat later in, maar wtf.
Haar recht om zich zo te voelen. Heb jij niks (meer) mee te maken helaas. Wellicht had ze al eerder afscheid genomen van de relatie. Zij is ook degene die niet meer verder wou, dus waarschijnlijk vind ze dat ze de juiste keuze heeft gemaakt. Niet leuk voor jou, en je boosheid is begrijpelijk, maar ook weer niet helemaal terecht imo. Ik vind het eerder raar dat je vriend het er even bij je inwrijft. Bereikt hij toch niks mee? Behalve jou een kutgevoel geven.quote:Op vrijdag 30 juni 2017 19:52 schreef deman13 het volgende:
Een bekende van mij, kwam m'n ex tegen. We zijn goed uit elkaar gegaan. Toen zei ze: 'het gaat uitzonderlijk goed'.
Ik voel me echt een beetje belazerd. Dat is toch echt achterlijk onbeschoft om te zeggen?
Misschien keldert het besef van gemis bij haar wat later in, maar wtf.
Probeer je bui niet teveel van zoiets te laten afhangen, iedereen gaat er op zijn/haar manier mee om. En omdat jij het op een bepaalde manier voelt wil niet zeggen dat zij dat ook zo voelt en dat is oke.quote:Op vrijdag 30 juni 2017 20:14 schreef deman13 het volgende:
[..]
Ik vind dit echt heel ziek en tenenkrommend. Ik ben echt godverdomd boos. Nooit gemerkt dat zij zo in elkaar stak. Ik kan het ook gewoon niet geloven.
Na twee jaar. Dat zeggen. Komt haar pijn later nog?
Ookal ken ik je totaal niet leef ik wel met je mee. Je emotie is goed te voelen in je schrijfstijl, wat ik best wel knap vind. Klinkt als een pijnlijke breuk, zeker na zo'n lange tijd samen. Als ik jou was zou ik niet de dagen gaan tellen, dan duurt het alleen maar langer.quote:Op dinsdag 4 juli 2017 09:22 schreef Finder914 het volgende:
Tien weken. Vandaag is het precies tien weken geleden dat mijn toenmalige vriendin besloot om een einde te maken aan onze relatie. Na ruim zeven jaar vond ze het genoeg geweest. Het ging niet meer, volgens haar. Die ochtend stapte ik de trein in om voor een laatste keer afscheid van haar te nemen. Misschien had ik stiekem nog een beetje hoop dat alles toch nog goed zou komen. Toen ik de trein uitstapte zag ik haar op het perron staan wachten. Het was anders dan andere keren. Ze keek me anders aan, ze praatte op een andere manier, en, hoe gek het lijkt, ze rook zelfs anders. Ik stond tegenover een vreemde die ik totaal niet meer herkende.
We liepen de trap van het station af en ik wilde haar hand pakken, zoals ik dat altijd deed. “Doe dit nou niet”, zei ze terwijl ze haar hand wegtrok. Opnieuw wist ik dat het niet goed zat. In de bus terug naar haar huis bleef het stil. Ik moest me inhouden niet te gaan huilen. Dat zou alles alleen maar erger maken.
Buiten pakte ik haar hand toch vast, maar het voelde niet meer vertrouwd. Eenmaal aangekomen bij haar huis besefte ik me pas hoeveel ik dit allemaal zou gaan missen. Dat het de laatste keer was dat ik door haar huis zou lopen, door haar straat, door haar kamer. Dat het de laatste keer was dat ik haar hamster zou zien. De hamster die we samen uitgezocht hebben, en waar we avonden lang naar konden kijken.
Op de bank bleken de stiekeme hoopvolle gedachten onterecht. Ze wilde niet meer. Ze wilde van me af. Ze wil rust. Een leven zonder mij. Mensen zeggen wel eens dat ze ‘beland zijn in een slechte nachtmerrie’. Dat omschrijft nauwelijks het gevoel wat op dat moment door me heenging. Ik wilde m’n ogen dicht doen en wakker schrikken in m’n eigen bed. Maar dat ging niet. De gesprekken die we voerden kwamen er enkel op neer dat ze wilde stoppen met ‘ons’. Ik wilde nog een laatste keer met haar naar haar kamer. Gewoon om alles nog één keer in me op te kunnen nemen. Nog één keer op haar bed te liggen. Ze liep met me mee, maar haar reacties en antwoorden waren kil en koud. Daar was ze weer, die vreemde.
Na heel wat bij elkaar te hebben gehuild was het tijd om te gaan. Voor haar was het blijkbaar een stuk makkelijker, aangezien zij geen traan gelaten heeft. Ik hield mezelf voor dat ze zichzelf groot probeerde te houden. Ik keek nog een keer goed om me heen in haar kamer. Al haar spullen hadden een herinnering aan zich gekoppeld. Die knuffel, dat lampje of die IKEA-kast die we samen in elkaar hebben gezet. We liepen de trap af naar beneden en ik vroeg haar om een laatste aandenken. Uit een laatje toverde ze een pasfoto. Vervolgens schreef ze een briefje; “Het waren 7 mooie jaren. Die zal ik nooit vergeten.”. Bij het lezen van die twee zinnen rolden de tranen opnieuw over m’n wangen.
“Het is klaar.”, zei ze. Ondertussen had ik al vier keer op proberen te zoeken wanneer de eerstvolgende trein zou vertrekken. En ik probeerde het vier keer uit te stellen. Maar ik wist dat het geen zin had om langer te blijven. Vandaag zou het niet meer goed komen. Ik besloot dat ik naar het station wilde fietsen. Dat duurde langer dan een ritje met de bus, en zo kon ik voor de laatste keer haar straat door fietsen.
Ik liep nog een keer langs de kooi van haar hamster. “Dag beesie”, kwam nog net uit m’n mond. Ik draaide me om en keek voor de laatste keer door de huiskamer waar ik zoveel plezier heb beleefd. We reden de fietsen naar buiten en voor de laatste keer ging de deur dicht.
De bloesembomen stonden vol in bloei. Zoals ze er maar een paar weken per jaar bij staan. We konden daar samen altijd enorm van genieten tijdens een late avondwandeling. Deze keer fietsten we samen tussen de bomen door, zonder te praten. De blikken die we deelden waren meer dan genoeg.
Onderweg fietsen we langs al die plekken waaraan ik zo gewend was geraakt. Plekken die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien, maar ook nooit meer zal vergeten. Aangekomen bij de fietsenstalling bracht ze ‘mijn’ fiets naar binnen. Het was een oud barrel, maar perfect voor de korte stukjes die we fietsen. Het pasje van de fietsenstalling had ik niet meer nodig, en brandde in m’n portemonnee. Ik besloot hem te houden als aandenken.
Op het perron zaten we zij aan zij, zoals we elke week afsloten. Maar vandaag was niet zoals elke week. “Niet huilen, het is klaar.”, zei ze opnieuw. Haar woorden bleven zich herhalen in m’n hoofd. Verdomme, ik wilde niet dat het over was. Het kon toch niet zo zijn dat ik nu de trein in zou stappen en haar vervolgens nooit meer zou zien? Het kan toch niet zo zijn dat ze mij zo makkelijk kan missen? De wijzer van de klok op het perron bleef maar verspringen. Het was bijna zover. In de verte zag ik de trein aan komen rijden. Hij kwam tot stilstand en de deuren gingen open.
Even twijfelde ik of ik wel moest instappen, maar ik wist dat het geen zin had om langer te blijven. Haar gevoel voor mij was was. “Ik hou van je”, zei ik voor een laatste keer. “Niet zeggen”, was haar antwoord. Ik gaf haar een kus, liet haar hand los en stapte de trein in. “Doeg”. Weer kon ik m’n huilen maar net inhouden. Daar zat ik dan, op een blauwe stoel in een trein die half gevuld was met mensen. Zij stond aan de andere kant van het raam op het perron.
De trein begon te rijden. Ik zwaaide naar haar, en zij zwaaide terug. Dat was het enige moment waarop ik een klein beetje emotie zag in haar ogen. De trein verhoogde zijn snelheid en daar verdween ze uit het zicht.
Gebroken staarde ik uit het raam. Nog steeds besefte ik niet precies wat er gebeurd was. En nog steeds wilde ik niet geloven wat ik zojuist had meegemaakt. Ik stuurde haar nog een berichtje om haar te bedanken voor alles. Ze stuurde een soortgelijk berichtje terug.
De rest van de dag is voorbij gegaan als een waas. Ik zat nog steeds in diezelfde nachtmerrie, en kon niet wakker worden.
Een paar weken lang probeerde ik nog normaal contact met haar te hebben. Dat ging niet. Ze was veranderd in een totaal ander persoon.
Ik telde de dagen. Ze kropen voorbij. Elke ochtend werd ik wakker met een verschrikkelijk gevoel. Het was een combinatie van verschillende emoties. Verdiet, ongeloof, woede en ergens bleef ik toch de hoop houden dat ze me na een tijdje zou gaan missen.
Het is maandag, vier weken nadat ik haar voor het laatst gezien heb. Ik kom erachter dat ze al tijdens onze relatie andere jongens heeft gehad. En niet eenmalig. Ik voel me nog ellendiger dan ik me de afgelopen vier weken al voelde. Hoe kan ik me al die tijd zo in haar vergist hebben? Hoe kan ze een compleet leven naast mij hebben gehad, zonder dat ik dat gemerkt heb?
Natuurlijk weet ik dat het vaker gebeurd. Maar bij haar was dit wel het laatste wat ik van haar verwacht had.
De emoties die ik eerst voelde veranderden totaal. Van verdriet en ‘een klein beetje hoop’, naar woede en wantrouwen.
In de maanden voor dit alles overleden mijn beide oma’s. Maar de pijn die ik daarover had was niet te vergelijken met de pijn die ik nu voelde. Geen minuut van de dag was vrij van gedachtes aan haar. Bij elke blik op de klok dacht ik na over wat zij rond dit tijdstip aan het doen was. De onmacht was enorm. Haar leven gaat verder op een manier waar ik geen onderdeel meer van ben.
Dagen gaan voorbij. Inmiddels is het precies tien weken geleden. Ik heb in de tussentijd dingen gedaan die ik hiervoor alleen maar uitstelde of gewoon simpel weg niet deed. Puur als afleiding. En enkel en alleen om maar niet de hele dag aan haar te hoeven denken. Op de momenten dat ik met andere dingen bezig ben lukt dat aardig. Maar als ik ’s avonds alleen in bed lig, met een leeg kussen naast me, komen de gedachtes toch terug. Dan probeer ik mezelf aan anderen dingen te laten denken, maar dat lukt vaker niet dan wel.
Iedereen met wie ik erover spreek zegt hetzelfde; “Het heeft tijd nodig, en het kan heel lang duren.”. Dan vraag ik mezelf af hoe lang ‘lang’ dan is. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat ik niet goed ben in alleen zijn. Terwijl ik eerder juist altijd dacht dat dat wel het geval was.
De hoop dat ik haar ooit terug zal krijgen is verdwenen, maar mijn herinneringen aan haar zijn dat zeker niet. Mijn ontmoeting met haar was een vreemd toeval, en ik ben benieuwd of ik ooit weer een soortgelijk geluk zal hebben. Dat mijn dagen niet meer als een ‘marteling’ voelen, en ik weer gelukkig kan zijn met iemand. Maar nu moet ik blijkbaar nog even door op deze manier. Wat zijn tien weken immers na zeven jaar.
Ik herken de situatie helemaal. Je trekt zo lang samen met iemand op en plots merk je dat de persoon helemaal anders wordt na de breuk. Het is lastig om te verwerken. Ikzelf merk soms "fantoompijn" op, de dingen die je vroeger deed kunnen niet meer want de ander is er niet meer. En zo blijf ik maar aan mijn ex denken door de vroegere routines waar die mee in verweven zat en nu niet meer.quote:Op dinsdag 4 juli 2017 09:22 schreef Finder914 het volgende:
Het was anders dan andere keren. Ze keek me anders aan, ze praatte op een andere manier, en, hoe gek het lijkt, ze rook zelfs anders. Ik stond tegenover een vreemde die ik totaal niet meer herkende.
[...]
Hoe kan ik me al die tijd zo in haar vergist hebben? Hoe kan ze een compleet leven naast mij hebben gehad, zonder dat ik dat gemerkt heb?
Zou het niet weten. Mijn eerste 3 weken gingen barslecht.quote:Op maandag 17 juli 2017 18:06 schreef deman13 het volgende:
Gaat best goed hier. Nu precies drie weken verder. Veel afleiding gezocht en eigenlijk gaat het me heel goed af. Natuurlijk is het met slapen soms kut. Of met wakker worden. Maar that's part of the deal, I guess.
Het leven gaat voor mij vooral gewoon door. Totdat ik vandaag via via op social-media een foto voorbij zag komen van mijn ex. Ik herkende haar niet meer als de persoon met wie ik het zo leuk heb gehad. Het was voor mij alsof het een vreemde was.
En dat gevoel vind ik heel erg naar. Bij het zien van die foto mis ik haar niet zo zeer, maar het gevoel dat we voor elkaar nu vreemden zijn na een verhaal van bijna twee jaar, vind ik echt onwerkelijk.
De afgelopen drie weken ging het echt goed. Echt goed. Hoort dit er bij?
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |