De kunst van het loslaten van je ex #241 Rust im kopf bitte :(

quote:

Op zaterdag 6 mei 2017 12:21 schreef Trashcanman het volgende:
Had hij niet 'gewoon' een aardige lading alcohol op?

Ja vast wel, maar geen excuus. Vaker discussie met hem gehad over gehad.

Maar goed, mag er vandaag even vanaf zijn en morgen weer zand erover Hoe is het daar?

quote:

Op zaterdag 6 mei 2017 12:34 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Jup daarvoor hebben we deze reeks, lekker even luchten

Ex is zo goed als uit beeld hier, dus ben er minder mee bezig.

Wat fijn!

quote:

Op zaterdag 6 mei 2017 08:15 schreef Flylib het volgende:

[..]

Goed bezig Ben benieuwd jij het 'leven weer oppakken' ervaart. Het kostte mij veel moeite om de draad weer op te pakken zonder aan haar te denken. Bij alles wat ik deed kwam zij voorbij in mijn gedachten, incl. het verdriet ed. Nu merk dat ik veel meer plezier beleef aan de dingen die ik leuk vind en zij alleen verschijnt op de momenten dat ik even niks voorhanden heb, en dat zonder verdriet ed. Loslaatproces is in uitvoering

Vooral aan mijn danslessen en de daaraan gerelateerde feestjes beleef ik veel plezier. Lekker random dames aanspreken en even een dansje mee doen, geeft een flinke boost. Met wat voorzichtigheid ga ik ook maar weer de datingmarkt op, maar nog zonder serieuze intenties. Vind het toch leuker om nieuwe mensen te leren kennen

Ik moet ook de hele tijd aan hem denken, meer dan toen we nog een relatie hadden. Elke keer is het "oh dit is zijn favoriete film" en "dat zei hij ook altijd" en "waarschijnlijk doet hij nu dit" en weet ik het.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ja, ik herken het. Ineens beheerst iemand zo je gedachten, soms zelfs meer dan het eerder deed. Heeft tijd nodig, en dan zullen het leuke snippers zijn die je gewoon een glimlach bezorgen en geen pijn of verdriet

Ik had zoiets vandaag ook. Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik een dierbaar familielid ben verloren. Zij was er voor me gedurende het hele proces en gaf me steun, knuffels en nog veel meer. Ik zal nooit vergeten dat zij er voor me was toen ik het zo moeilijk had en daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor.

Het leuke was: vanmiddag had ik met wat andere familieleden afgesproken om bij het overlijden stil te staan. Daarvoor was ik aan het werk, en het is dat zij me appte om me sterkte te wensen anders was ik haar steun in het proces helemaal vergeten. Rondom het overlijden was ik met mijn ex een weekendje weg. Een fantastisch weekend dat rond de uitchecktijd in ons hotel ineens helemaal omsloeg toen ik het slechte nieuws hoorde. Maar toen dacht ik ook ineens aan de herdenkingsdienst, het uitstrooien van de as enzovoort. Maar ik liet het op dat moment zelf toe, anders had ik dat bijzondere weekend en alles wat daarna kwam even over het hoofd gezien.

Ben blij dat zij er toen was, maar ben ook blij om te constateren dat ze mijn gedachten niet meer volledig domineert

@Broccolitaartje: en, ga je 't doen?

Het is echt niet raar dat je zo aan je ex denkt. Juist als je dat gaat onderdrukken, komt het vroeg of laat sterker terug.

quote:

Op maandag 8 mei 2017 14:39 schreef MidnightB00m het volgende:
@Broccolitaartje: en, ga je 't doen?

Het is echt niet raar dat je zo aan je ex denkt. Juist als je dat gaat onderdrukken, komt het vroeg of laat sterker terug.

Ja. Hij zal wss de redenen wat meer willen weten. Ik moest namelijk vorige week zo erg huilen dat ik echt niet meer goed uit mn woorden kwam. En hij verdient het om die redenen te weten, dan kan hij het ook allemaal een plekje geven...

En dan kom je ineens je ex tegen op de fiets, bijna een jaartje terug dat ik die voor 't laatst gezien heb, best apart

Viel me nog mee dat ze vriendelijk glimlachte, had verwacht dat ze weg zou kijken, oh well

quote:

Op dinsdag 9 mei 2017 14:40 schreef BredeBroeder het volgende:
En dan kom je ineens je ex tegen op de fiets, bijna een jaartje terug dat ik die voor 't laatst gezien heb, best apart

Viel me nog mee dat ze vriendelijk glimlachte, had verwacht dat ze weg zou kijken, oh well

Hoezo verwachtte je dat? Zijn jullie op een slechte manier uit elkaar gegaan?

quote:

Op dinsdag 9 mei 2017 23:33 schreef Broccolitaartje het volgende:

[..]

Hoezo verwachtte je dat? Zijn jullie op een slechte manier uit elkaar gegaan?

Jawel, grote golfbeweging van goede periodes na de break naar slechte. Toen leek het een aantal maanden terug goed te gaan voor langere tijd. 1 (wat heftigere) ruzie, daarna nooit meer gesproken.

Moet er wel bij zeggen dat we beide al een tijd over elkaar heen zijn, de break was 2 zomers terug, dusja contact is wel mogelijk maar we hadden af en toe nog wel eens van die boze momentjes Als diegene je ex is durf je toch wat makkelijker dingen te zeggen zegmaar.

quote:

Op zondag 7 mei 2017 16:23 schreef Broccolitaartje het volgende:

[..]

Ik moet ook de hele tijd aan hem denken, meer dan toen we nog een relatie hadden. Elke keer is het "oh dit is zijn favoriete film" en "dat zei hij ook altijd" en "waarschijnlijk doet hij nu dit" en weet ik het.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik zou vooral niet met hem afspreken en alles laten varen want zo komt er nooit een einde aan.

quote:

Op maandag 8 mei 2017 22:48 schreef Broccolitaartje het volgende:

[..]

Ja. Hij zal wss de redenen wat meer willen weten. Ik moest namelijk vorige week zo erg huilen dat ik echt niet meer goed uit mn woorden kwam. En hij verdient het om die redenen te weten, dan kan hij het ook allemaal een plekje geven...

Heb je inmiddels afgesproken of staat het nog in de planning? Zelf zou ik liever bellen ipv afspreken. Hou je voor jezelf toch iets meer afstand dan als je elkaar weer ziet terwijl het al moeilijk genoeg is.

En toen was m'n ex 8 maanden nadat het uit ging ineens weer heel actueel...

Zeer kort nadat het uit is gegaan op een voor mij erg lullige manier, kregen we (als in mijn familie en ik) te horen dat mijn tante ongeneeslijk ziek was. En niet zomaar een tante, maar de eeneiige tweelingzus van m'n moeder. Dat was dus iemand waar ik echt een sterke band mee had en die eigenlijk gewoon m'n tweede moeder was. Daar heb ik toen gelijk alle aandacht op gevestigd en ik heb de gevoelens en gedachtes die er nog richting m'n ex zaten daarmee heel erg weg gemaakt. Ik was dan ook altijd in de overtuiging dat ik over haar heen was en ik nergens meer last van zou hebben als het over haar zou gaan. Ook later nog een gesprek met haar gehad over de manier waarop ze het uitmaakte waarin ik tevens heb aangegeven dat ik er vrede mee had.

Flash forward naar nu. Ik loop al dik 12 jaar tegen bepaalde psychische problemen aan (die overigens 0,0 te maken hebben met de relatie of de reden dat het uit is gegaan). Ik was daar zo klaar mee dat ik ben begonnen aan een zeer pittige therapie. Na een tijd op een wachtlijst te hebben gestaan en een aantal losse gesprekken te hebben gevoerd, is de "echte" therapie zo'n anderhalve maand geleden begonnen. Tijdens die therapie is er aardig wat los gewrikt en er blijkt nog behoorlijk wat boosheid in me te zitten jegens m'n ex en de manier waarop het is uit gegaan (die ik dus in dat gesprek niet heb uitgesproken tegen haar). En toen iemand uit mijn therapiegroep afgelopen maandag aan me vroeg "heb je misschien nog gevoelens voor haar?" triggerde dat heel veel bij me.
Ik ben nu een halve week thuis (de behandeling is een klinische opname van 2 keer 6,5 week, ik zit nu in de halve week er tussen) en het hoofddoel voor dat halve weekje is dat ik voor mezelf op een rijtje ga zetten hoe ik die boosheid wil gaan verwerken en onderzoeken of er misschien nog meer gevoel voor haar in me zit.

En wat gebeurt er vandaag? Stuurt m'n ex ineens een berichtje... Alsof ze aanvoelt waar ik deze dagen mee bezig ben ofzo (ons laatste contact is van een maand of 4 geleden en dat ging niet verder dan "hoi, hoe is het nu?" "ja goed, en met jou" "ook goed").... Ik zit nu me heel erg af te vragen of het briljante of beroerde timing van haar is, want dat rijtje is nog niet bepaald klaar te noemen...

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 15:34 schreef HSG het volgende:

[..]

Ik zou vooral niet met hem afspreken en alles laten varen want zo komt er nooit een einde aan.

Nee, ik heb ook al wel voor mezelf besloten dat ik het niet nu aan ga maken om het gemis op te vullen, om het later weer uit te maken en wéér door zo'n klote tijd te moeten gaan. Het is wmb klaar nu.

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 23:52 schreef Flylib het volgende:

[..]

Heb je inmiddels afgesproken of staat het nog in de planning? Zelf zou ik liever bellen ipv afspreken. Hou je voor jezelf toch iets meer afstand dan als je elkaar weer ziet terwijl het al moeilijk genoeg is.

Morgenavond ga ik bij hem langs. Ik heb hem gevraagd waarover hij het wil hebben, en dat blijkt idd vooral het "waarom" te zijn. En ik realiseer mij ook dat ik dat niet goed duidelijk heb gemaakt omdat ik niet goed uit mn woorden kon komen. Dit is de laatste kans om nog vragen te stellen, daarna wil ik dit niet meer, want ook bij mij haalt het de wond weer open.

Jammer dat dit topic een beetje wegvalt want heb meerdere edities doorgespit toen ik erg veel last had van mijn beëindigde relatie.

Hoe is het met iedereen hier?

Ik heb even een klein ex-dipje.

Ik ging de afgelopen tijd de goede kant op qua verwerken en voelde me een stuk optimistischer en energieker. Ben zelfs weer de datingmarkt opgegaan.

Maar afgelopen zaterdag werd ik weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Het verwerken van je ex is een proces van vallen en opstaan. Ik was op een salsafeestje, en deed voor aanvang van het feestje ook nog mee met proeflessen voor beginners. Tijdens die proeflessen liep mijn ex ineens binnen. Het was onvermijdelijk dat we elkaar weer een keer tegen het lijf zouden lopen aangezien we in dezelfde stad wonen en bij dezelfde dansschool dansen, maar toch....haar verschijning; mijn hart begon overuren te draaien en ik begon te shaken toen ik haar ineens weer zag, voor het eerst sinds we afscheid van elkaar hebben genomen.

Toen de proeflessen waren afgelopen en het feestje begon ben ik even naar buiten gelopen om te roken. Mijn ex kwam toen naar me toe en we hebben even 5 minuten gekletst. De rest van de avond hebben we geen woord met elkaar gewisseld, behalve zo nu en dan een vriendelijke glimlach naar elkaar. Ik had me voorgenomen lekker te dansen, dus dat zou ik ook doen...maar damn, wat was het een rare avond. Voelde me ineens weer die onzekere en verdrietige man. Ik dacht dat die gevoelens weg begonnen te gaan. Daarna nog een paar keer over haar gedroomd en de laatste paar dagen veel aan haar gedacht....maar verder geen gekke dingen gedaan. Ik had het contact met haar verbroken, en ik ben een man van mijn woord, ook naar mezelf.

Moraal van het verhaal: het verwerken heeft tijd nodig, en kent pieken en dalen. Was een duidelijke eye opener

Werd ook automatisch weer geveld door een algeheel gevoel van eenzaamheid. Maar goed, ik weet dat dit weg gaat en alles tijd nodig heeft. Ik moet het er maar gewoon laten zijn.

Mijn dans aspiraties zijn er niet minder om in ieder geval. Was een tijdje terug al overgestapt van Salsa naar Kizomba. O.a. omdat ik behoefte had aan iets nieuws, maar ook omdat ik geen zin meer had met mijn ex in dezelfde klas te dansen. Beste beslissing ooit, al was het maar vanwege het hoge knuffelgehalte met andere dames. Vanavond weer lekker naar de les om mijn roes eruit te dansen

@Broccolitaartje: hoe is de afspraak verlopen?

quote:

Op dinsdag 30 mei 2017 13:36 schreef Flylib het volgende:
Ik heb even een klein ex-dipje.

Ik ging de afgelopen tijd de goede kant op qua verwerken en voelde me een stuk optimistischer en energieker. Ben zelfs weer de datingmarkt opgegaan.

Maar afgelopen zaterdag werd ik weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Het verwerken van je ex is een proces van vallen en opstaan. Ik was op een salsafeestje, en deed voor aanvang van het feestje ook nog mee met proeflessen voor beginners. Tijdens die proeflessen liep mijn ex ineens binnen. Het was onvermijdelijk dat we elkaar weer een keer tegen het lijf zouden lopen aangezien we in dezelfde stad wonen en bij dezelfde dansschool dansen, maar toch....haar verschijning; mijn hart begon overuren te draaien en ik begon te shaken toen ik haar ineens weer zag, voor het eerst sinds we afscheid van elkaar hebben genomen.

Toen de proeflessen waren afgelopen en het feestje begon ben ik even naar buiten gelopen om te roken. Mijn ex kwam toen naar me toe en we hebben even 5 minuten gekletst. De rest van de avond hebben we geen woord met elkaar gewisseld, behalve zo nu en dan een vriendelijke glimlach naar elkaar. Ik had me voorgenomen lekker te dansen, dus dat zou ik ook doen...maar damn, wat was het een rare avond. Voelde me ineens weer die onzekere en verdrietige man. Ik dacht dat die gevoelens weg begonnen te gaan. Daarna nog een paar keer over haar gedroomd en de laatste paar dagen veel aan haar gedacht....maar verder geen gekke dingen gedaan. Ik had het contact met haar verbroken, en ik ben een man van mijn woord, ook naar mezelf.

Moraal van het verhaal: het verwerken heeft tijd nodig, en kent pieken en dalen. Was een duidelijke eye opener

Werd ook automatisch weer geveld door een algeheel gevoel van eenzaamheid. Maar goed, ik weet dat dit weg gaat en alles tijd nodig heeft. Ik moet het er maar gewoon laten zijn.

Mijn dans aspiraties zijn er niet minder om in ieder geval. Was een tijdje terug al overgestapt van Salsa naar Kizomba. O.a. omdat ik behoefte had aan iets nieuws, maar ook omdat ik geen zin meer had met mijn ex in dezelfde klas te dansen. Beste beslissing ooit, al was het maar vanwege het hoge knuffelgehalte met andere dames. Vanavond weer lekker naar de les om mijn roes eruit te dansen

@Broccolitaartje: hoe is de afspraak verlopen?

Kan gebeuren hé, als je 't niet verwacht kan je je er ook niet op voorbereiden.

Dat is waar. Ik laat de dip maar gewoon even over me heen komen. Gaat wel weer over. Hopelijk voel ik me bij een volgende keer weer wat sterker.

quote:

Op dinsdag 30 mei 2017 22:21 schreef Flylib het volgende:
Dat is waar. Ik laat de dip maar gewoon even over me heen komen. Gaat wel weer over. Hopelijk voel ik me bij een volgende keer weer wat sterker.

Toen het pas uit was met mijn ex had ik dat ook wel hoor. Als ik haar dan onverhoopt tegenkwam of zelfs mee praatte probeerde ik alles om zo normaal mogelijk over te komen. Wat resulteerde in juist een heel onnatuurlijke reactie had ik uiteindelijk door

Dat ging met de tijd steeds beter, tot we elkaar nauwelijks tot niet spraken/zagen. Ik blijf het vreemd vinden hoe gevoelens zo sterk kunnen veranderen. Van de eerste verliefdheid met klamme handen haar proberen te versieren tot met klamme handen tegenover haar staan, genegeerd worden omdat je rela over is, tot uiteindelijk haar niet meer als speciaal beschouwen maar gewoon een meid met gedeelde herinneringen die de oude jij als enige zo goed kent.

Hoe verder ik kom in mijn huidige relatie, hoe meer eye-opening het wordt dat ik eigenlijk een hele kinderachtige relatie had met mijn ex, wat niet heel gek is eigenlijk maargoed.

Van fouten moet je leren toch

Even een soort van depressiedagje.. Vandaag was de dag dat ik het aanzoek had gepland...
Gelukkig ben ik al ver met het verwerken van het verlies en ben ik alweer lekker aan het daten en lol aan het hebben

Gister nog een laatste poging gewaagd om tot een gesprek te komen.. toch. Mailtje gestuurd zodat ze zelf kan beslissen of ze wil antwoorden, zo niet dan is dat ook prima, weet ik iig met wat voor iemand ik nu te maken heb, al weet ik zelf ook niet of ik wel zou antwoorden in haar plaats.

Naja goed ik zie het meer als beleefdheid, ik bedoel je kan ook gewoon zeggen van nee dankje toch? Maargoed, voor m'n verjaardag ook geen berichtje o.i.d. gehad terwijl dat vorige jaren nog wel zo was, dus ik verwacht er niks meer van.

Dan had ze me ook wel kunnen negeren toen ze me tegenkwam op straat maar dat is dan nog net iets te "rude" blijkbaar. Of wellicht antwoord ze toch wel, het zou me werkelijk verrassen.

Ik meld mij. Relatie van 19 maanden is - vermoedelijk - stukgelopen op het feit dat er vanuit haar kant geen aantrekkingskracht meer was. Donderdagavond hebben we besloten tot maandagavond geen contact meer te hebben, zodat zij kan bedenken wat zij nog echt wilt.

De situatie is delicaat omdat wij over 1.5 maand op vakantie zouden gaan en wij nog nooit een sleur hebben gehad. Ik heb donderdag dan ook benadrukt dat ik het graag nog eens zou proberen, al is het maar om te kijken of de vakantie weer nieuw leven doet inblazen.

Maar goed, overtuigen heeft geen zin. Ik ben nu vanaf donderdag al met mezelf in de knoop over de vraag of het nou door zal gaan, ja of nee. 'welnietwelnietwelnietwelniet' en dat is zo slopend. Ik heb misschien nog wel liever dat het uit is dan dat 'welnietwelnietwelnietwelniet' gedoe. Dan weet ik waar ik aan toe ben.

Maandagavond hebben we een gesprek. Voor mij is het simpel. Je kunt in vier dagen best bepalen of je het nog een keer wilt proberen, op een andere manier. Dus elkaar wat minder zien en meer ruimte geven. Als ze het maandag nog steeds niet weet, dan moet ik er zelf maar een eind aan maken..

Sterkte deman13! Niks vervelenders dan dat soort onzekerheid. Hopelijk kunnen jullie goede knopen doorhakken vanavond, hoe de uitkomst ook zal zijn.

Hier is alles weer helemaal ok en stabiel. Ben inmiddels weer aan het daten en dat gaat de goede kant op. En verder zit ik ook gewoon weer lekker in mijn vel. Tijd heeft al behoorlijk wat van de wonden echt geheeld

Inmiddels ook het contact met mijn ex weer opgepakt. Ik wil de mogelijkheid om als vrienden verder te gaan graag een kans geven. Binnenkort gaan we iets drinken en zie ik wel hoe het verder loopt.

Voel me in ieder geval goed. En niet verward, verdrietig etc bij het hebben van contact. Goed teken...en verder zien we het wel

Het is uit...

Tips?

Nou... ik stuur ook maar eens een berichtje aangezien ik mijn ex moet gaan loslaten.
We hadden 4,5 jaar een relatie en het is sinds een week uit. In het begin ging het wel met mij, maar steeds meer komt het besef dat het nu echt voorgoed uit is. Het doet zo'n pijn. Ik mis hem, zijn familie, ons huis en ik merk dat ik echt angst heb voor het alleen zijn. We deden bijna alles samen en konden met elkaar over alles praten. Raar dat dit nu niet meer kan.
Ik weet dat het beter is om hem te vergeten, maar is best moeilijk als hij steeds in je dromen komt of rondzwerft in je gedachten. Soms heb ik zelfs het idee dat mijn hart echt pijn doet en op die momenten kan ik alleen maar huilen. Blehhh, ik wil ervan af!

quote:

Op maandag 26 juni 2017 22:27 schreef deman13 het volgende:
Het is uit...

Tips?

Keep breathing. Dat vooral. Er zal de komende tijd van alles door je heen gaan, daar moet je gewoon doorheen. Moeilijk voor te stellen nu: maar aan al die rotgevoelens komt uiteindelijk een einde. Echt..

En verder ook de focus op jezelf leggen. Focus op je hobbies, interesses enz. Sociale contacten, nieuwe dingen ondernemen. Niet in een hoekje gaan zitten, want dan wordt het gevoel alleen maar erger.

quote:

Op dinsdag 27 juni 2017 09:15 schreef Flylib het volgende:

[..]

Keep breathing. Dat vooral. Er zal de komende tijd van alles door je heen gaan, daar moet je gewoon doorheen. Moeilijk voor te stellen nu: maar aan al die rotgevoelens komt uiteindelijk een einde. Echt..

En verder ook de focus op jezelf leggen. Focus op je hobbies, interesses enz. Sociale contacten, nieuwe dingen ondernemen. Niet in een hoekje gaan zitten, want dan wordt het gevoel alleen maar erger.

Thanks. Ik heb het net een soort van achter me gelaten. Nummer verwijderd, foto's, gesprekken. Geen contact.

Het enige probleem, ik klamp me vast aan hetgeen ze zei 'het komt misschien ooit wel weer goed, wie weet.'

Hoe krijg ik die rot hoop uit mn kop?

quote:

Op dinsdag 27 juni 2017 10:38 schreef deman13 het volgende:

[..]

Thanks. Ik heb het net een soort van achter me gelaten. Nummer verwijderd, foto's, gesprekken. Geen contact.

Het enige probleem, ik klamp me vast aan hetgeen ze zei 'het komt misschien ooit wel weer goed, wie weet.'

Hoe krijg ik die rot hoop uit mn kop?

Ook zo herkenbaar!! mijn exvriend zei tegen mij dat het voor nu echt beter is en hij niet kan zeggen dat het nooit meer goedkomt of niet. Dan krijg je weer onbewust hoop.
Soms denk ik dat ze dat doen om ons een beetje beter te laten voelen... terwijl dat juist niet zo is.

Ja precies. Het geeft verkeerde signalen af. Beste remedie is afstand nemen. Het heeft mij iig geholpen, dusdanig veel dat ze geen prominente rol meer in mijn leven speelt en ik haar ook weer zonder rare emoties kan benaderen.

Het is wel een hele grote stap om te nemen. En in het begin voel je je er gebroken door, maar die breuk zal stukje bij beetje worden hersteld.

Dank voor alle steunbetuigingen. De ochtenden zijn moeilijk. Ik heb gelukkig niet de neiging om naar haar social media te kijken, dat scheelt.

Ik weet niet hoe ik mij moet voelen en of handelen. Ik heb al gehuild dit weekend. En nu niet meer. Moet ik dit opwekken? Zodat alles er maar uit is? Of onderdruk ik het juist door nu niet aan het huilen te zijn.

Andere vragen spelen steeds op: 'zal ze het inzien en me berichten?' tot 'zal ik ooit nog iemand vinden van wie ik zo ontzettend heb gehouden?'

quote:

Op woensdag 28 juni 2017 12:46 schreef deman13 het volgende:

Andere vragen spelen steeds op: 'zal ze het inzien en me berichten?' tot 'zal ik ooit nog iemand vinden van wie ik zo ontzettend heb gehouden?'

Je moet nu vooral aan jezelf en in het belang van jezelf denken. Je eigen leven oppakken en dingen ondernemen. Hoe meer je dit soort gedachten een rol laat spelen, hoe moeilijker je het maakt voor jezelf.

Ja het klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar als je die drempel overgaat zal het stukje bij beetje beter worden en ga je over zulke dingen niet meer nadenken. Het is echt zo. Ik ben daar ook doorheen gegaan, en velen met mij in dit topic

En vlucht vooral niet voor je verdriet. Praat erover. Met vrienden, familie etc. Niks mis met het tonen van je kwetsbaarheid. Praten helpt dingen een plek te geven

Tinder maar eens gedownload. Al is het maar om mijn zinnen te verzetten.

Weet je wat ik raar vind? Ik heb geen behoefte om haar een bericht te sturen of haar op te zoeken op social media. Ik hoef het niet.

Weet je waarom? Omdat ze het uit heeft gemaakt en mij kennelijk niet nodig heeft.

Wat ik wel mis is wat we hadden. Maar dat komt niet terug. Althans, niet door mij.

Ik mis haar ook. Maar niet zo erg dat ik haar wil berichten, want zij maakte er een eind aan.


Pff. Mijn gedachtes.

Hier is het ook uit. Het voelt verschrikkelijk aan, ik probeer er met een aantal vrienden wat door te komen want alleen lukt het echt niet...

Er kwamen een heleboel frustraties boven tafel waar ik initieel van dacht "Terechte kritiek". Tot ik na een tijd achter kwam dat er een patroon in zat. "Nu vraag je om X en vroeger mocht X niet." Het zou allemaal mijn schuld zijn maar de verwijten houden geen steek. Het lijkt meer een verantwoording om het verhaal voor zichzelf goed te praten.

Ik probeerde altijd zo goed mogelijk te luisteren en als er iets was het te begrijpen, maar desondanks was er dan toch een grote brok slechte communicatie. Je begint elkaar te kennen na een paar maand en op elkaar ingespeeld maar als dat mis loopt is het van "Besef je dat dan niet?" of "Je moet dat toch weten?".

Misschien was de breuk dan op termijn onvermijdelijk. Tegenstrijdige verwachtingen en niet uitspreken wat er wordt verwacht, lang is dat niet vol te houden. In het begin is het nog toe te dekken met "Wat doe je nu? haha" maar die grace period was duidelijk voorbijgestreefd...

Het doet ongelooflijk veel pijn en het klinkt stom maar soms is het enige dat ik doe wat voor me uit staren, ben radeloos

Hoe lang is het geleden?

quote:

Op donderdag 29 juni 2017 10:37 schreef deman13 het volgende:
Tinder maar eens gedownload. Al is het maar om mijn zinnen te verzetten.

Weet je wat ik raar vind? Ik heb geen behoefte om haar een bericht te sturen of haar op te zoeken op social media. Ik hoef het niet.

Weet je waarom? Omdat ze het uit heeft gemaakt en mij kennelijk niet nodig heeft.

Wat ik wel mis is wat we hadden. Maar dat komt niet terug. Althans, niet door mij.

Ik mis haar ook. Maar niet zo erg dat ik haar wil berichten, want zij maakte er een eind aan.

Pff. Mijn gedachtes.

Ik zou me niet teveel verzetten tegen het missen eigenlijk. Is veel beter dan die gevoelens maar ergens te verstoppen, dan komt het er later veel harder uit allemaal. Dus praat er inderdaad over met anderen. Focus je op leuke dingen in je leven, maar ren niet weg van je gevoelens. Juiste balans vinden. Misschien helpt het om je gevoelens op te schrijven eens per dag. Dat je de rest van de dag gewoon focust op andere dingen (proberen in ieder geval).

Dat gevoel gaat vanzelf wel weg. Je moet het alleen niet overhaasten, ook al voelt het niet fijn. Betekent alleen maar dat wat jullie hadden ook echt wat betekende voor jou. Dat is alleen maar iets om met een fijne blik op terug te kijken.

Ik zou vooral niet beginnen met daten (tinder) eigenlijk. Eerst zorgen dat je dit achter je hebt gelaten. Anders is het (vrij vaak) een vorm van wegrennen. Dan vind je iemand anders...paar weken later hoor je weer iets van je ex...of iets doet je aan haar denken...en dan zullen die gevoelens alleen maar harder naar voren komen, geloof me. Dat is niet eerlijk naar jezelf, maar ook niet naar je nieuwe date.

Succes!

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 12:10 schreef deman13 het volgende:
Hoe lang is het geleden?

Het is nog maar sinds verleden weekend dus het is allemaal erg vers.

Ik heb de thread nog eens doorgenomen en mijn situatie kom ik bij vele posts tegen. Uniek is mijn verhaal niet.

Het pijnlijkste dat ik hoorde was dat "het me niets leek uit te maken". Ik stond aan de grond genageld... Uiteraard zou je zo een relatie gerechtvaardigd kunnen beeindigen, als het waar was...

[ Bericht 0% gewijzigd door zipcon op 30-06-2017 13:06:44 ]

Een bekende van mij, kwam m'n ex tegen. We zijn goed uit elkaar gegaan. Toen zei ze: 'het gaat uitzonderlijk goed'.

Ik voel me echt een beetje belazerd. Dat is toch echt achterlijk onbeschoft om te zeggen?

Misschien keldert het besef van gemis bij haar wat later in, maar wtf.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 19:52 schreef deman13 het volgende:
Een bekende van mij, kwam m'n ex tegen. We zijn goed uit elkaar gegaan. Toen zei ze: 'het gaat uitzonderlijk goed'.

Ik voel me echt een beetje belazerd. Dat is toch echt achterlijk onbeschoft om te zeggen?

Misschien keldert het besef van gemis bij haar wat later in, maar wtf.

Weet je iig waar je mee te maken had.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 20:10 schreef BredeBroeder het volgende:

[..]

Weet je iig waar je mee te maken had.

Ik vind dit echt heel ziek en tenenkrommend. Ik ben echt godverdomd boos. Nooit gemerkt dat zij zo in elkaar stak. Ik kan het ook gewoon niet geloven.

Na twee jaar. Dat zeggen. Komt haar pijn later nog?

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 20:14 schreef deman13 het volgende:

[..]

Ik vind dit echt heel ziek en tenenkrommend. Ik ben echt godverdomd boos. Nooit gemerkt dat zij zo in elkaar stak. Ik kan het ook gewoon niet geloven.

Na twee jaar. Dat zeggen. Komt haar pijn later nog?

Wellicht, sommige mensen doet het gewoon minder pijn.

Ik zou niet focussen op wat zij voelt maar op hoe jij je beter gaat voelen.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 19:52 schreef deman13 het volgende:
Een bekende van mij, kwam m'n ex tegen. We zijn goed uit elkaar gegaan. Toen zei ze: 'het gaat uitzonderlijk goed'.

Ik voel me echt een beetje belazerd. Dat is toch echt achterlijk onbeschoft om te zeggen?

Misschien keldert het besef van gemis bij haar wat later in, maar wtf.

Waarom zou ze dat niet mogen zeggen? En die bekende is ook lekker handig dat jou weer te laten weten. Wat doet het er toe.
Richt je op jezelf.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 19:52 schreef deman13 het volgende:
Een bekende van mij, kwam m'n ex tegen. We zijn goed uit elkaar gegaan. Toen zei ze: 'het gaat uitzonderlijk goed'.

Ik voel me echt een beetje belazerd. Dat is toch echt achterlijk onbeschoft om te zeggen?

Misschien keldert het besef van gemis bij haar wat later in, maar wtf.

Haar recht om zich zo te voelen. Heb jij niks (meer) mee te maken helaas. Wellicht had ze al eerder afscheid genomen van de relatie. Zij is ook degene die niet meer verder wou, dus waarschijnlijk vind ze dat ze de juiste keuze heeft gemaakt. Niet leuk voor jou, en je boosheid is begrijpelijk, maar ook weer niet helemaal terecht imo. Ik vind het eerder raar dat je vriend het er even bij je inwrijft. Bereikt hij toch niks mee? Behalve jou een kutgevoel geven.

Tien weken. Vandaag is het precies tien weken geleden dat mijn toenmalige vriendin besloot om een einde te maken aan onze relatie. Na ruim zeven jaar vond ze het genoeg geweest. Het ging niet meer, volgens haar. Die ochtend stapte ik de trein in om voor een laatste keer afscheid van haar te nemen. Misschien had ik stiekem nog een beetje hoop dat alles toch nog goed zou komen. Toen ik de trein uitstapte zag ik haar op het perron staan wachten. Het was anders dan andere keren. Ze keek me anders aan, ze praatte op een andere manier, en, hoe gek het lijkt, ze rook zelfs anders. Ik stond tegenover een vreemde die ik totaal niet meer herkende.

We liepen de trap van het station af en ik wilde haar hand pakken, zoals ik dat altijd deed. “Doe dit nou niet”, zei ze terwijl ze haar hand wegtrok. Opnieuw wist ik dat het niet goed zat. In de bus terug naar haar huis bleef het stil. Ik moest me inhouden niet te gaan huilen. Dat zou alles alleen maar erger maken.

Buiten pakte ik haar hand toch vast, maar het voelde niet meer vertrouwd. Eenmaal aangekomen bij haar huis besefte ik me pas hoeveel ik dit allemaal zou gaan missen. Dat het de laatste keer was dat ik door haar huis zou lopen, door haar straat, door haar kamer. Dat het de laatste keer was dat ik haar hamster zou zien. De hamster die we samen uitgezocht hebben, en waar we avonden lang naar konden kijken.

Op de bank bleken de stiekeme hoopvolle gedachten onterecht. Ze wilde niet meer. Ze wilde van me af. Ze wil rust. Een leven zonder mij. Mensen zeggen wel eens dat ze ‘beland zijn in een slechte nachtmerrie’. Dat omschrijft nauwelijks het gevoel wat op dat moment door me heenging. Ik wilde m’n ogen dicht doen en wakker schrikken in m’n eigen bed. Maar dat ging niet. De gesprekken die we voerden kwamen er enkel op neer dat ze wilde stoppen met ‘ons’. Ik wilde nog een laatste keer met haar naar haar kamer. Gewoon om alles nog één keer in me op te kunnen nemen. Nog één keer op haar bed te liggen. Ze liep met me mee, maar haar reacties en antwoorden waren kil en koud. Daar was ze weer, die vreemde.

Na heel wat bij elkaar te hebben gehuild was het tijd om te gaan. Voor haar was het blijkbaar een stuk makkelijker, aangezien zij geen traan gelaten heeft. Ik hield mezelf voor dat ze zichzelf groot probeerde te houden. Ik keek nog een keer goed om me heen in haar kamer. Al haar spullen hadden een herinnering aan zich gekoppeld. Die knuffel, dat lampje of die IKEA-kast die we samen in elkaar hebben gezet. We liepen de trap af naar beneden en ik vroeg haar om een laatste aandenken. Uit een laatje toverde ze een pasfoto. Vervolgens schreef ze een briefje; “Het waren 7 mooie jaren. Die zal ik nooit vergeten.”. Bij het lezen van die twee zinnen rolden de tranen opnieuw over m’n wangen.

“Het is klaar.”, zei ze. Ondertussen had ik al vier keer op proberen te zoeken wanneer de eerstvolgende trein zou vertrekken. En ik probeerde het vier keer uit te stellen. Maar ik wist dat het geen zin had om langer te blijven. Vandaag zou het niet meer goed komen. Ik besloot dat ik naar het station wilde fietsen. Dat duurde langer dan een ritje met de bus, en zo kon ik voor de laatste keer haar straat door fietsen.

Ik liep nog een keer langs de kooi van haar hamster. “Dag beesie”, kwam nog net uit m’n mond. Ik draaide me om en keek voor de laatste keer door de huiskamer waar ik zoveel plezier heb beleefd. We reden de fietsen naar buiten en voor de laatste keer ging de deur dicht.

De bloesembomen stonden vol in bloei. Zoals ze er maar een paar weken per jaar bij staan. We konden daar samen altijd enorm van genieten tijdens een late avondwandeling. Deze keer fietsten we samen tussen de bomen door, zonder te praten. De blikken die we deelden waren meer dan genoeg.

Onderweg fietsen we langs al die plekken waaraan ik zo gewend was geraakt. Plekken die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien, maar ook nooit meer zal vergeten. Aangekomen bij de fietsenstalling bracht ze ‘mijn’ fiets naar binnen. Het was een oud barrel, maar perfect voor de korte stukjes die we fietsen. Het pasje van de fietsenstalling had ik niet meer nodig, en brandde in m’n portemonnee. Ik besloot hem te houden als aandenken.

Op het perron zaten we zij aan zij, zoals we elke week afsloten. Maar vandaag was niet zoals elke week. “Niet huilen, het is klaar.”, zei ze opnieuw. Haar woorden bleven zich herhalen in m’n hoofd. Verdomme, ik wilde niet dat het over was. Het kon toch niet zo zijn dat ik nu de trein in zou stappen en haar vervolgens nooit meer zou zien? Het kan toch niet zo zijn dat ze mij zo makkelijk kan missen? De wijzer van de klok op het perron bleef maar verspringen. Het was bijna zover. In de verte zag ik de trein aan komen rijden. Hij kwam tot stilstand en de deuren gingen open.

Even twijfelde ik of ik wel moest instappen, maar ik wist dat het geen zin had om langer te blijven. Haar gevoel voor mij was was. “Ik hou van je”, zei ik voor een laatste keer. “Niet zeggen”, was haar antwoord. Ik gaf haar een kus, liet haar hand los en stapte de trein in. “Doeg”. Weer kon ik m’n huilen maar net inhouden. Daar zat ik dan, op een blauwe stoel in een trein die half gevuld was met mensen. Zij stond aan de andere kant van het raam op het perron.

De trein begon te rijden. Ik zwaaide naar haar, en zij zwaaide terug. Dat was het enige moment waarop ik een klein beetje emotie zag in haar ogen. De trein verhoogde zijn snelheid en daar verdween ze uit het zicht.

Gebroken staarde ik uit het raam. Nog steeds besefte ik niet precies wat er gebeurd was. En nog steeds wilde ik niet geloven wat ik zojuist had meegemaakt. Ik stuurde haar nog een berichtje om haar te bedanken voor alles. Ze stuurde een soortgelijk berichtje terug.

De rest van de dag is voorbij gegaan als een waas. Ik zat nog steeds in diezelfde nachtmerrie, en kon niet wakker worden.

Een paar weken lang probeerde ik nog normaal contact met haar te hebben. Dat ging niet. Ze was veranderd in een totaal ander persoon.

Ik telde de dagen. Ze kropen voorbij. Elke ochtend werd ik wakker met een verschrikkelijk gevoel. Het was een combinatie van verschillende emoties. Verdiet, ongeloof, woede en ergens bleef ik toch de hoop houden dat ze me na een tijdje zou gaan missen.

Het is maandag, vier weken nadat ik haar voor het laatst gezien heb. Ik kom erachter dat ze al tijdens onze relatie andere jongens heeft gehad. En niet eenmalig. Ik voel me nog ellendiger dan ik me de afgelopen vier weken al voelde. Hoe kan ik me al die tijd zo in haar vergist hebben? Hoe kan ze een compleet leven naast mij hebben gehad, zonder dat ik dat gemerkt heb?

Natuurlijk weet ik dat het vaker gebeurd. Maar bij haar was dit wel het laatste wat ik van haar verwacht had.

De emoties die ik eerst voelde veranderden totaal. Van verdriet en ‘een klein beetje hoop’, naar woede en wantrouwen.

In de maanden voor dit alles overleden mijn beide oma’s. Maar de pijn die ik daarover had was niet te vergelijken met de pijn die ik nu voelde. Geen minuut van de dag was vrij van gedachtes aan haar. Bij elke blik op de klok dacht ik na over wat zij rond dit tijdstip aan het doen was. De onmacht was enorm. Haar leven gaat verder op een manier waar ik geen onderdeel meer van ben.

Dagen gaan voorbij. Inmiddels is het precies tien weken geleden. Ik heb in de tussentijd dingen gedaan die ik hiervoor alleen maar uitstelde of gewoon simpel weg niet deed. Puur als afleiding. En enkel en alleen om maar niet de hele dag aan haar te hoeven denken. Op de momenten dat ik met andere dingen bezig ben lukt dat aardig. Maar als ik ’s avonds alleen in bed lig, met een leeg kussen naast me, komen de gedachtes toch terug. Dan probeer ik mezelf aan anderen dingen te laten denken, maar dat lukt vaker niet dan wel.

Iedereen met wie ik erover spreek zegt hetzelfde; “Het heeft tijd nodig, en het kan heel lang duren.”. Dan vraag ik mezelf af hoe lang ‘lang’ dan is. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat ik niet goed ben in alleen zijn. Terwijl ik eerder juist altijd dacht dat dat wel het geval was.

De hoop dat ik haar ooit terug zal krijgen is verdwenen, maar mijn herinneringen aan haar zijn dat zeker niet. Mijn ontmoeting met haar was een vreemd toeval, en ik ben benieuwd of ik ooit weer een soortgelijk geluk zal hebben. Dat mijn dagen niet meer als een ‘marteling’ voelen, en ik weer gelukkig kan zijn met iemand. Maar nu moet ik blijkbaar nog even door op deze manier. Wat zijn tien weken immers na zeven jaar.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 20:14 schreef deman13 het volgende:

[..]

Ik vind dit echt heel ziek en tenenkrommend. Ik ben echt godverdomd boos. Nooit gemerkt dat zij zo in elkaar stak. Ik kan het ook gewoon niet geloven.

Na twee jaar. Dat zeggen. Komt haar pijn later nog?

Probeer je bui niet teveel van zoiets te laten afhangen, iedereen gaat er op zijn/haar manier mee om. En omdat jij het op een bepaalde manier voelt wil niet zeggen dat zij dat ook zo voelt en dat is oke.

Ik was vroeger ook zo, uiteindelijk ga je je er alleen maar meer klote door voelen. Probeer meer bezig te zijn met dingen van nu en niet wat geweest is. Anders mis je misschien juist iets moois in de toekomst wat op je pad komt.

quote:

Op dinsdag 4 juli 2017 09:22 schreef Finder914 het volgende:
Tien weken. Vandaag is het precies tien weken geleden dat mijn toenmalige vriendin besloot om een einde te maken aan onze relatie. Na ruim zeven jaar vond ze het genoeg geweest. Het ging niet meer, volgens haar. Die ochtend stapte ik de trein in om voor een laatste keer afscheid van haar te nemen. Misschien had ik stiekem nog een beetje hoop dat alles toch nog goed zou komen. Toen ik de trein uitstapte zag ik haar op het perron staan wachten. Het was anders dan andere keren. Ze keek me anders aan, ze praatte op een andere manier, en, hoe gek het lijkt, ze rook zelfs anders. Ik stond tegenover een vreemde die ik totaal niet meer herkende.

We liepen de trap van het station af en ik wilde haar hand pakken, zoals ik dat altijd deed. “Doe dit nou niet”, zei ze terwijl ze haar hand wegtrok. Opnieuw wist ik dat het niet goed zat. In de bus terug naar haar huis bleef het stil. Ik moest me inhouden niet te gaan huilen. Dat zou alles alleen maar erger maken.

Buiten pakte ik haar hand toch vast, maar het voelde niet meer vertrouwd. Eenmaal aangekomen bij haar huis besefte ik me pas hoeveel ik dit allemaal zou gaan missen. Dat het de laatste keer was dat ik door haar huis zou lopen, door haar straat, door haar kamer. Dat het de laatste keer was dat ik haar hamster zou zien. De hamster die we samen uitgezocht hebben, en waar we avonden lang naar konden kijken.

Op de bank bleken de stiekeme hoopvolle gedachten onterecht. Ze wilde niet meer. Ze wilde van me af. Ze wil rust. Een leven zonder mij. Mensen zeggen wel eens dat ze ‘beland zijn in een slechte nachtmerrie’. Dat omschrijft nauwelijks het gevoel wat op dat moment door me heenging. Ik wilde m’n ogen dicht doen en wakker schrikken in m’n eigen bed. Maar dat ging niet. De gesprekken die we voerden kwamen er enkel op neer dat ze wilde stoppen met ‘ons’. Ik wilde nog een laatste keer met haar naar haar kamer. Gewoon om alles nog één keer in me op te kunnen nemen. Nog één keer op haar bed te liggen. Ze liep met me mee, maar haar reacties en antwoorden waren kil en koud. Daar was ze weer, die vreemde.

Na heel wat bij elkaar te hebben gehuild was het tijd om te gaan. Voor haar was het blijkbaar een stuk makkelijker, aangezien zij geen traan gelaten heeft. Ik hield mezelf voor dat ze zichzelf groot probeerde te houden. Ik keek nog een keer goed om me heen in haar kamer. Al haar spullen hadden een herinnering aan zich gekoppeld. Die knuffel, dat lampje of die IKEA-kast die we samen in elkaar hebben gezet. We liepen de trap af naar beneden en ik vroeg haar om een laatste aandenken. Uit een laatje toverde ze een pasfoto. Vervolgens schreef ze een briefje; “Het waren 7 mooie jaren. Die zal ik nooit vergeten.”. Bij het lezen van die twee zinnen rolden de tranen opnieuw over m’n wangen.

“Het is klaar.”, zei ze. Ondertussen had ik al vier keer op proberen te zoeken wanneer de eerstvolgende trein zou vertrekken. En ik probeerde het vier keer uit te stellen. Maar ik wist dat het geen zin had om langer te blijven. Vandaag zou het niet meer goed komen. Ik besloot dat ik naar het station wilde fietsen. Dat duurde langer dan een ritje met de bus, en zo kon ik voor de laatste keer haar straat door fietsen.

Ik liep nog een keer langs de kooi van haar hamster. “Dag beesie”, kwam nog net uit m’n mond. Ik draaide me om en keek voor de laatste keer door de huiskamer waar ik zoveel plezier heb beleefd. We reden de fietsen naar buiten en voor de laatste keer ging de deur dicht.

De bloesembomen stonden vol in bloei. Zoals ze er maar een paar weken per jaar bij staan. We konden daar samen altijd enorm van genieten tijdens een late avondwandeling. Deze keer fietsten we samen tussen de bomen door, zonder te praten. De blikken die we deelden waren meer dan genoeg.

Onderweg fietsen we langs al die plekken waaraan ik zo gewend was geraakt. Plekken die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien, maar ook nooit meer zal vergeten. Aangekomen bij de fietsenstalling bracht ze ‘mijn’ fiets naar binnen. Het was een oud barrel, maar perfect voor de korte stukjes die we fietsen. Het pasje van de fietsenstalling had ik niet meer nodig, en brandde in m’n portemonnee. Ik besloot hem te houden als aandenken.

Op het perron zaten we zij aan zij, zoals we elke week afsloten. Maar vandaag was niet zoals elke week. “Niet huilen, het is klaar.”, zei ze opnieuw. Haar woorden bleven zich herhalen in m’n hoofd. Verdomme, ik wilde niet dat het over was. Het kon toch niet zo zijn dat ik nu de trein in zou stappen en haar vervolgens nooit meer zou zien? Het kan toch niet zo zijn dat ze mij zo makkelijk kan missen? De wijzer van de klok op het perron bleef maar verspringen. Het was bijna zover. In de verte zag ik de trein aan komen rijden. Hij kwam tot stilstand en de deuren gingen open.

Even twijfelde ik of ik wel moest instappen, maar ik wist dat het geen zin had om langer te blijven. Haar gevoel voor mij was was. “Ik hou van je”, zei ik voor een laatste keer. “Niet zeggen”, was haar antwoord. Ik gaf haar een kus, liet haar hand los en stapte de trein in. “Doeg”. Weer kon ik m’n huilen maar net inhouden. Daar zat ik dan, op een blauwe stoel in een trein die half gevuld was met mensen. Zij stond aan de andere kant van het raam op het perron.

De trein begon te rijden. Ik zwaaide naar haar, en zij zwaaide terug. Dat was het enige moment waarop ik een klein beetje emotie zag in haar ogen. De trein verhoogde zijn snelheid en daar verdween ze uit het zicht.

Gebroken staarde ik uit het raam. Nog steeds besefte ik niet precies wat er gebeurd was. En nog steeds wilde ik niet geloven wat ik zojuist had meegemaakt. Ik stuurde haar nog een berichtje om haar te bedanken voor alles. Ze stuurde een soortgelijk berichtje terug.

De rest van de dag is voorbij gegaan als een waas. Ik zat nog steeds in diezelfde nachtmerrie, en kon niet wakker worden.

Een paar weken lang probeerde ik nog normaal contact met haar te hebben. Dat ging niet. Ze was veranderd in een totaal ander persoon.

Ik telde de dagen. Ze kropen voorbij. Elke ochtend werd ik wakker met een verschrikkelijk gevoel. Het was een combinatie van verschillende emoties. Verdiet, ongeloof, woede en ergens bleef ik toch de hoop houden dat ze me na een tijdje zou gaan missen.

Het is maandag, vier weken nadat ik haar voor het laatst gezien heb. Ik kom erachter dat ze al tijdens onze relatie andere jongens heeft gehad. En niet eenmalig. Ik voel me nog ellendiger dan ik me de afgelopen vier weken al voelde. Hoe kan ik me al die tijd zo in haar vergist hebben? Hoe kan ze een compleet leven naast mij hebben gehad, zonder dat ik dat gemerkt heb?

Natuurlijk weet ik dat het vaker gebeurd. Maar bij haar was dit wel het laatste wat ik van haar verwacht had.

De emoties die ik eerst voelde veranderden totaal. Van verdriet en ‘een klein beetje hoop’, naar woede en wantrouwen.

In de maanden voor dit alles overleden mijn beide oma’s. Maar de pijn die ik daarover had was niet te vergelijken met de pijn die ik nu voelde. Geen minuut van de dag was vrij van gedachtes aan haar. Bij elke blik op de klok dacht ik na over wat zij rond dit tijdstip aan het doen was. De onmacht was enorm. Haar leven gaat verder op een manier waar ik geen onderdeel meer van ben.

Dagen gaan voorbij. Inmiddels is het precies tien weken geleden. Ik heb in de tussentijd dingen gedaan die ik hiervoor alleen maar uitstelde of gewoon simpel weg niet deed. Puur als afleiding. En enkel en alleen om maar niet de hele dag aan haar te hoeven denken. Op de momenten dat ik met andere dingen bezig ben lukt dat aardig. Maar als ik ’s avonds alleen in bed lig, met een leeg kussen naast me, komen de gedachtes toch terug. Dan probeer ik mezelf aan anderen dingen te laten denken, maar dat lukt vaker niet dan wel.

Iedereen met wie ik erover spreek zegt hetzelfde; “Het heeft tijd nodig, en het kan heel lang duren.”. Dan vraag ik mezelf af hoe lang ‘lang’ dan is. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat ik niet goed ben in alleen zijn. Terwijl ik eerder juist altijd dacht dat dat wel het geval was.

De hoop dat ik haar ooit terug zal krijgen is verdwenen, maar mijn herinneringen aan haar zijn dat zeker niet. Mijn ontmoeting met haar was een vreemd toeval, en ik ben benieuwd of ik ooit weer een soortgelijk geluk zal hebben. Dat mijn dagen niet meer als een ‘marteling’ voelen, en ik weer gelukkig kan zijn met iemand. Maar nu moet ik blijkbaar nog even door op deze manier. Wat zijn tien weken immers na zeven jaar.

Ookal ken ik je totaal niet leef ik wel met je mee. Je emotie is goed te voelen in je schrijfstijl, wat ik best wel knap vind. Klinkt als een pijnlijke breuk, zeker na zo'n lange tijd samen. Als ik jou was zou ik niet de dagen gaan tellen, dan duurt het alleen maar langer.

Dit verhaal doet me weer denken aan mijn breuk, het moment dat ik luisterde naar wat ze te zeggen had probeerde ik ook m'n emoties in bedwang te houden, hopende dat het allemaal niet écht gebeurde en alles wel weer goed kwam. Eenmaal de poort van d'r tuin uit kwam de klap en ben ik z.s.m. naar mijn beste vriend gegaan, en daar voelde ik mij al een stuk beter dan als je ineens "alleen" bent. Want zo voelde het voor mij, alsof je heimwee hebt maar niet uit kan kijken naar het moment dat het over zou gaan. En toen kwam ik in een negatieve spiraal waarin ik door mijn eenzaamheid geen behoefte had aan wat ik juist nodig had: anderen.

Maar ook bij jou zal 't slijten. Ik heb heel vaak gedacht van: nu ben ik eroverheen, maar toch niet echt. Troost gezocht door uitgaan hielp uiteindelijk ook niet. Ik wist pas dat ik er écht overheen was toen ik besefte dat ik haar niet miste als ik aan haar dacht. De irritaties zijn er soms nog wel als ik aan haar denk, vooral haar gezin, en toen ik nog contact had met haar resulteerde dat wel eens in random afgunstige reacties op haar wat eigenlijk niet nodig was. Maar aan de andere kant ook de positieve momenten natuurlijk.

Dus meng je vooral met anderen, ga werken, studeren, reizen, iets waarbij je je goed voelt. Dan gaan het veel sneller.

quote:

Op dinsdag 4 juli 2017 09:22 schreef Finder914 het volgende:
Het was anders dan andere keren. Ze keek me anders aan, ze praatte op een andere manier, en, hoe gek het lijkt, ze rook zelfs anders. Ik stond tegenover een vreemde die ik totaal niet meer herkende.
[...]
Hoe kan ik me al die tijd zo in haar vergist hebben? Hoe kan ze een compleet leven naast mij hebben gehad, zonder dat ik dat gemerkt heb?

Ik herken de situatie helemaal. Je trekt zo lang samen met iemand op en plots merk je dat de persoon helemaal anders wordt na de breuk. Het is lastig om te verwerken. Ikzelf merk soms "fantoompijn" op, de dingen die je vroeger deed kunnen niet meer want de ander is er niet meer. En zo blijf ik maar aan mijn ex denken door de vroegere routines waar die mee in verweven zat en nu niet meer.

Ik kreeg de schuld van de breuk maar ik merk nu dat ik ongemerkt aan het slaapwandelen was naar het einde. Mijn ex was eigenlijk al anders geworden maar ik merkte het niet, het was eerder subtiel maar ik voelde wel dat het de laatste tijd bitsiger werd. Soms denk ik dat ik een paar wrijvingen had kunnen voorkomen maar je kan enkel een paar ijsbergen ontwijken. Als het niet in juni was dan was het misschien september. Het was gewoon wachten tot voldoende "bewijsmateriaal" was verzameld om dan klinisch het probleem weg te snijden.

Het is niet altijd mogelijk om duidelijkheid te krijgen, we tasten in het duister en kunnen oorzaken vermoeden bij onszelf of de ex, maar ergens zal het vaag blijven. Als je nadien schokkende ontdekkingen doet, dan begin je alles weer in twijfel te trekken. Je denkt dat je elkaar kent en toch was dit niet het geval, zelfs niet na ettelijke jaren, het raakt diep.

Ik zou me inderdaad ook mengen met anderen. Ik krijg positieve steun en de nodige tegenwerpingen dat het niet allemaal aan mij lag of dat ze mijn persoonlijkheid helemaal anders ervaren dan de ex voorstelt.

Ik kom hier even meelezen. Ik heb net een relatie gehad van ruim 3 jaar en ik merk dat ik het erg moeilijk los kan laten.
Ik heb er zelf voor gekozen maar desondanks blijf ik aan haar denken, twijfel of ik de juiste keuze heb gemaakt etc.

Zal dit topic eens rustig doorlezen wellicht vind ik wat tips.
Afleiding helpt maar tijdelijk heb ik gemerkt.

Gaat best goed hier. Nu precies drie weken verder. Veel afleiding gezocht en eigenlijk gaat het me heel goed af. Natuurlijk is het met slapen soms kut. Of met wakker worden. Maar that's part of the deal, I guess.

Het leven gaat voor mij vooral gewoon door. Totdat ik vandaag via via op social-media een foto voorbij zag komen van mijn ex. Ik herkende haar niet meer als de persoon met wie ik het zo leuk heb gehad. Het was voor mij alsof het een vreemde was.

En dat gevoel vind ik heel erg naar. Bij het zien van die foto mis ik haar niet zo zeer, maar het gevoel dat we voor elkaar nu vreemden zijn na een verhaal van bijna twee jaar, vind ik echt onwerkelijk.

De afgelopen drie weken ging het echt goed. Echt goed. Hoort dit er bij?

quote:

Op maandag 17 juli 2017 18:06 schreef deman13 het volgende:
Gaat best goed hier. Nu precies drie weken verder. Veel afleiding gezocht en eigenlijk gaat het me heel goed af. Natuurlijk is het met slapen soms kut. Of met wakker worden. Maar that's part of the deal, I guess.

Het leven gaat voor mij vooral gewoon door. Totdat ik vandaag via via op social-media een foto voorbij zag komen van mijn ex. Ik herkende haar niet meer als de persoon met wie ik het zo leuk heb gehad. Het was voor mij alsof het een vreemde was.

En dat gevoel vind ik heel erg naar. Bij het zien van die foto mis ik haar niet zo zeer, maar het gevoel dat we voor elkaar nu vreemden zijn na een verhaal van bijna twee jaar, vind ik echt onwerkelijk.

De afgelopen drie weken ging het echt goed. Echt goed. Hoort dit er bij?

Zou het niet weten. Mijn eerste 3 weken gingen barslecht.

En dan kom je d'r ook nog eens tegen op tinder .
Niet geliked uiteraard.

Tsja dat is onvermijdelijk. Overkwam mij ook. Life goes on, geldt voor beide partijen....

Ex appte me net dat ie een appartement heeft gekocht. Terwijl ik had aangegeven dat ik gewoon niet op dat soort dingen zit te wachten. Fijn voor hem, maar ik wil dat niet horen.

Maar niks teruggestuurd, want we hadden afgesproken om geen contact meer op te nemen. Maar voel me wel even gefrustreerd Hopelijk binnenkort weer over.

quote:

Op vrijdag 21 juli 2017 19:00 schreef WeirdlyWired het volgende:
Ex appte me net dat ie een appartement heeft gekocht. Terwijl ik had aangegeven dat ik gewoon niet op dat soort dingen zit te wachten. Fijn voor hem, maar ik wil dat niet horen.

Maar niks teruggestuurd, want we hadden afgesproken om geen contact meer op te nemen. Maar voel me wel even gefrustreerd Hopelijk binnenkort weer over.

Ohh heerlijk he zoiets

Mijn ex dan.. al weken stil.. gister :

Even delen hoor! Xx is zwanger! Ze krijgen een jongetje..

Maar gereageerd met : wat leuk voor ze.

Na 4 jaar hebben we gezamenlijk een punt achter de relatie gezet en afgesproken niks met een ander te nemen/doen zolang we nog samen woonde.

Nou kreeg ik te horen dat ze al 3 maanden met een ander gaat waardoor ze haar sleutel mocht inleveren alleen de pest is dat ik nou haar dochtertje ook niet meer zie

pfff wat komt zo'n klap dan hard aan terwijl het al over was.

quote:

Op zondag 23 juli 2017 13:40 schreef jazekers het volgende:
Na 4 jaar hebben we gezamenlijk een punt achter de relatie gezet en afgesproken niks met een ander te nemen/doen zolang we nog samen woonde.

Nou kreeg ik te horen dat ze al 3 maanden met een ander gaat waardoor ze haar sleutel mocht inleveren alleen de pest is dat ik nou haar dochtertje ook niet meer zie

pfff wat komt zo'n klap dan hard aan terwijl het al over was.

Dat soort afspraken zijn lastig... Je kunt wel van elkaar vragen dat als er een ander is dat privé te houden, dat de andere partij er geen last van heeft zeg maar.

Triest dat je haar dochtertje niet meer ziet. Mag dat niet van haar? Of denk je dat zelf?

quote:

Op zondag 23 juli 2017 13:44 schreef MissButterflyy het volgende:

[..]

Dat soort afspraken zijn lastig... Je kunt wel van elkaar vragen dat als er een ander is dat privé te houden, dat de andere partij er geen last van heeft zeg maar.

Triest dat je haar dochtertje niet meer ziet. Mag dat niet van haar? Of denk je dat zelf?

Het zal vast wel mogen maar is weer net in de vakantie waardoor alle vakantie plannen in de soep lopen (zouden nog leuke dingen gaan doen met zun 3en al geboekt en betaald)

Maar die kleine meid heeft ze natuurlijk meegenomen is ook logisch.

En wanneer je met een ander gaat deel je het bed toch niet meer met je ex?

Na 9 heftige maanden (is niet zo erg lang maar toch..) is de relatie tussen mijn ex en mij uitgegaan.

In het begin van de relatie gaf ze al aan problemen met haar eigen te hebben maar dit vond ik helemaal niet erg en ik vond dat ik zelf wel klaar was voor de relatie aan te gaan.

Het eerste halfjaar was alles leuk, geen ruzies, we leerden elkaar nog kennen en deden leuke dingen. Daarna echter gingen mijn gevoelens langzaam weg omdat (denk ik) ze te veel over haar problemen zat en er dingen waren die ik niet kon apprecieren aan haar.

Hier heb ik slecht over gecommuniceerd en heb mij hiertegen proberen te verzetten waardoor er langs beide kanten meer en meer irritaties kwamen totdat het niet meer gaat.
Mijn gevoelens waren ook denk ik weg op dat moment. Dus we hadden het "samen" uitgemaakt.

We hadden elkaar 2 maand niet meer gezien, ik was echt opgelucht, tot dat er een reunie was met gemeenschappelijke vrienden. Omdat ik dacht dat ik hier wel klaar voor was wou ik hier toch heen gaan. Ook omdat zei mij in die 2 maand nog wel eens had gestuurd voor te vragen hoe het was. (Misschien wou ze toch nog iets? Valse hoop?)

Naargelang de reunie dichter bijkwam kwamen mijn gevoelens stilaan terug, toen het uiteindelijk daar was zag ik haar weer en werd ik smoorverliefd. Ik kon haar bijna niet in de ogen kijken of met haar praten want het deed me super veel pijn dat ik niet meer bij haar was. En zij.. zij deed dood normaal. Waarschijnlijk komt dit ook omdat je bij haar haar problemen niet langs de buitenkant ziet. Ze ziet er altijd vrolijk uit..

De volgende dag stuurde ze via sms dat ze het super leuk vond en het in het begin wel moeilijk had.. ook vroeg ze nogmaals hoe het met me was en dit snapte ik niet goed.. ze had wel aangegeven dat ze vrienden wou blijven maar dan nog.

Omdat ik nog in haar stad verbleef voor een paar dagen heb ik gestuurd voor dan maar af te spreken zodat ik gewoon eens kon polsen hoe het met haar was en het haar kon uitleggen. Tijdens onze afspraak hebben we een uurtje of twee gepraat en gaf ze aan dat haar gevoelens voor mij op relatiegebied op waren en dat ze nog wel veel om mij gaf.

Maar ze wilt momenteel echt geen relatie met iemand omdat ze dus zit met haar eigen problemen. Dit was voor mij een doodsteek. Gewoon omdat ik dit niet had verwacht.. ze was al lang over mij en had de afgelopen maanden zelfs bijna niet aan mij gedacht.. ze had gewoon direct haar leven terug opgepakt en bij mij begon nu pas alles door te dringen..

In dat zelfde gesprek zei ze ook nog dat ze vakantiewerk deed en daar een jongen had laten doorschijnen dat ze wel iets wou met haar. Maar ze zei er ook bij dat ze echt geen relatie wou met iemand... In mijn hoofd kan ik dus aan niets anders denken dan dat ze iets gaat beginnen met die jongen. Want zou was het ook begonnen in onze relatie, ze wilde helemaal geen relatie maar toch waren de gevoelens er dus het gebeurde toch.

Nu heb ik haar nog een bericht gestuurd om haar te bedanken voor de dingen die ze me heeft laten inzien in mijn leven waarvoor ik haar ook echt dankbaar ben. Hopelijk kan ik zo ook weer wat verbeteren als persoon zelf en niet weer dezelfde fouten maken die ik toen maakte.

Ergens in mijn hoofd besef ik echt wel dat het op dat moment echt niet lukte; maar nu achteraf heb ik er wel spijt van dat we niet beter gecommuniceerd hebben over onze frustraties en er een echte oplossing voor hadden gezocht.

Spijt komt altijd te laat zeker.

Jammer maar helaas, die reunies met die gemeenschappelijke vriendengroep ga ik ook maar even een jaartje of 2 mijden totdat ik weer helemaal over haar ben. (Dit stelde ze zelf ook voor, wat extra pijn doet voor mij omdat ze er dus duidelijk over is en toch mij wilt helpen.. wat mij allemaal maar verliefder maakt..)

Sorry voor de wall of slechte samenhangde text.

[ Bericht 3% gewijzigd door OeiGeenIdee op 25-07-2017 14:50:45 ]

Sterkte allemaal! Goed dat jullie hier blijven posten.

Kwam mijn "ex"-scharrel weer tegen sinds hij een nieuwe vriendin heeft. Daarvoor had ik hem geblokkeerd op alle social media en hij kan mij telefonisch ook niet meer benaderen, want we kwamen maar niet uit die viceuze cirkel.
De eerste keer kwam hij plotseling uit de menigte om een dikke zoen op mijn wang te geven en weer weg te gaan. Afgelopen weekend begon hij- bewust of onbewust - wat te flirten.

Al met al doet het me nog steeds wat, zwak hè. Nu inmiddels driekwart jaar verder

[ Bericht 5% gewijzigd door MidnightB00m op 26-07-2017 14:10:00 ]

Mwehhhhhhh ex heeft nieuwe .. vriend ? iig contact ...
Still hurts

quote:

Op woensdag 26 juli 2017 23:08 schreef mitchelll0181 het volgende:
Mwehhhhhhh ex heeft nieuwe .. vriend ? iig contact ...
Still hurts

Awh. Hoe lang is het uit?

Pff. BIj vlagen he. Ben nu een maand verder. Gaat soms hartstikke goed. Soms weer kut. Ellende.

quote:

Op vrijdag 28 juli 2017 12:19 schreef MidnightB00m het volgende:

[..]

Awh. Hoe lang is het uit?

Ja lang... haha
My heart is so stupid

quote:

Op zaterdag 29 juli 2017 20:15 schreef mitchelll0181 het volgende:

[..]

Ja lang... haha
My heart is so stupid

Is niet heel raar hoor

Soms zie ik mijn ex onverwachts op een foto en dan krijg ik ook zo'n raar gevoel. Licht angst gevoel, komt door alle ruzie. Toch jammer, zou een prima vriendschap kunnen hebben gehad denk ik als we niet met zoveel haat uit elkaar waren gegaan. Vorig jaar dacht ik dat dat nog wel goed zou komen die vriendschap, maar na de laatste ruzie op wapp was t definitief voorbij

Wie weet als ik dr over 20 jaar tegenkom in de ikea ofzo 😂 En anders maar niet. Tot nu toe heb ik met iedereen met wie ik (hele) erge ruzie heb gehad, het kunnen bijleggen of gewoon contact mee kunnen hebben, zelfs met iemand die m'n leven emotioneel op z'n kop had gezet. Ik weet niet of dat nou een goede of slechte eigenschap is

Ik denk dat ik ook moeite heb met het loslaten van mijn ex. Begin dit jaar ergens heb ik de relatie verbroken omdat ik steeds meer en meer begon in te zien dat hij misbruik van mij maakte. Ik blijf mij afvragen hoe ik het toch zo ver heb laten komen. En heb veel verdriet. Hij heeft hij naderhand nog gestalkt etc. Vind het erg lastig om mensen nog een kans te geven, daar waar ze dat misschien wel verdienen. Soms word ik overvallen door alles en dan voel ik me zo ranzig en bevlekt.

Ik sinds gisteren weer single na 3 maanden. En ik ben er best wel kapot van. Ik dacht serieus 'dit is 'm', gewoon zoveel leuke gesprekken, gelachen, goeie seks, echt alles. Nooit ruzie, alleen de laatste 2 weken 2 x woorden gehad, eerste keer uitgepraat. Tweede keer maakte hij het uit. En nu blijkt, hij zit alweer op tinder en volgens mij al zeker een paar weken. .

Zo verdrietig nu dat ik niet eens boos kan zijn. Ik heb me teveel in bochten gewrongen voor hem, laatste 2 weken ben ik afstand gaan nemen.

ik voel me best slecht nu .

*hug*

Ik heb overigens nog steeds niet mijn/ons huis verkocht. Brandje in de keuken gooide (heheheh) roet in het eten. Nu wachten tot 5 september tot de keuken weer geïnstalleerd wordt, dan foto's maken en op zoek naar een nieuw leven... Kutte is alleen dat ik niet in Amersfoort kan blijven met die stijgende huizenprijzen...

Ook vaak nog zwakke momenten, foto's kijken, berichtjes terug zoeken... Ik wil ze maar niet verwijderen. Vind het ook wel zonde op een of andere manier. Wellicht dat ik later met een lach ipv een traan terug kan kijken op die tijd.
Ik heb geprobeerd mijn verhaal op te schrijven, dat hielp wel een beetje, maar was ook erg zwaar om te doen. Ik heb het mijn beste vrienden laten lezen, omdat ik nog steeds niet makkelijk erover kan praten...

Gelukkig heb ik wat afleiding af en toe met Tinder, beetje aankloten met wat matches, maar nog niets concreets. Misschien wil ik dat ook nog niet, maar de aandacht is wel fijn.

[ Bericht 42% gewijzigd door Themeparktommy op 07-08-2017 22:16:52 ]

quote:

Op zaterdag 29 juli 2017 20:15 schreef mitchelll0181 het volgende:

[..]

Ja lang... haha
My heart is so stupid

Ach, hier ook hoor. Daarom hebben we dit topic!

Mijn vriendin heeft het ruim een week geleden heel plotseling uitgemaakt en afgelopen vrijdag heb ik haar weer gezien. Ze was net pas terug uit Australie (waar we samen stage hebben gelopen maar ik al 1.5 maand eerder terug moest) en we hebben altijd super leuk en fijn contact gehad. Afgelopen week heb ik nog wat pogingen gedaan om de relatie te herstellen (ik weet dat dit niet geholpen heeft, maar ik moest ergens heen met mijn emoties), maar ze heeft vrijdag nogmaals bevestigd dat het voor haar definitief over is.

Nu merk ik dat ik enorm vastzit met mijn gedachte en emoties en dat ik moeite heb om verder te gaan. De vrijdag van het gesprek ging het eigenlijk wel goed, maar gisteren en vandaag zijn verschikelijk. Ik merk dat ik heel erg vast hou aan de hoop dat het nog goed gaat komen, ik hou nog enorm veel van haar en kan me niet voorstellen dat voor haar het gevoel compleet weg is. Ik probeer heel erg geen contact op te nemen, maar elke dag voelt als een marteling en ik heb zo enorm de nijging om te bellen of te appen.

Ik weet dat als ik nog een kans wil hebben dat ik haar vooral met rust moet laten, maar dat is een van de lastigste dingen die er zijn. We wonen samen en ze moet haar spullen nog verhuizen - maar hoe zorg ik er nu voor dat ik, ondanks het gevoel en de hoop, toch verder kan met mijn leven? Ik heb al elke dag dingen met mensen gedaan, ik probeer bezig te blijven en er niet te veel bij stil te staan. Alleen als je dan wakker word na een droom dat het allemaal weer goed is, dan is dat wel heel erg pijnlijk.

Hoe kan ik hoop (tegen beter weten in) en verwerking combineren?

quote:

Op zondag 20 augustus 2017 08:15 schreef lostwrath het volgende:
Mijn vriendin heeft het ruim een week geleden heel plotseling uitgemaakt en afgelopen vrijdag heb ik haar weer gezien. Ze was net pas terug uit Australie (waar we samen stage hebben gelopen maar ik al 1.5 maand eerder terug moest) en we hebben altijd super leuk en fijn contact gehad. Afgelopen week heb ik nog wat pogingen gedaan om de relatie te herstellen (ik weet dat dit niet geholpen heeft, maar ik moest ergens heen met mijn emoties), maar ze heeft vrijdag nogmaals bevestigd dat het voor haar definitief over is.

Nu merk ik dat ik enorm vastzit met mijn gedachte en emoties en dat ik moeite heb om verder te gaan. De vrijdag van het gesprek ging het eigenlijk wel goed, maar gisteren en vandaag zijn verschikelijk. Ik merk dat ik heel erg vast hou aan de hoop dat het nog goed gaat komen, ik hou nog enorm veel van haar en kan me niet voorstellen dat voor haar het gevoel compleet weg is. Ik probeer heel erg geen contact op te nemen, maar elke dag voelt als een marteling en ik heb zo enorm de nijging om te bellen of te appen.

Ik weet dat als ik nog een kans wil hebben dat ik haar vooral met rust moet laten, maar dat is een van de lastigste dingen die er zijn. We wonen samen en ze moet haar spullen nog verhuizen - maar hoe zorg ik er nu voor dat ik, ondanks het gevoel en de hoop, toch verder kan met mijn leven? Ik heb al elke dag dingen met mensen gedaan, ik probeer bezig te blijven en er niet te veel bij stil te staan. Alleen als je dan wakker word na een droom dat het allemaal weer goed is, dan is dat wel heel erg pijnlijk.

Hoe kan ik hoop (tegen beter weten in) en verwerking combineren?

Heel herkenbaar.. Maar tot nu toe doe je alles goed. Je kunt er gewoon niet aan ontsnappen dat je leven ineens drastisch veranderd. Dat zal ook nog wel even zo zijn. Ik woon nu zelf ook nog in het huis wat we samen gekocht hebben, dus elke dag is er nog wel iets waarbij ik denk. Och weet je nog... Er zit niets anders op dan je aandacht totaal aan andere dingen te besteden. Zoals je nu ook al doet, wat ik begrijp. Ga lekker dingen doen die je anders niet deed. Ontmoet nieuwe mensen, wees afgeleid. Dan worden de momenten dat je toch terug denkt aan haar steeds "makkelijker" want je hebt toch letterlijk wel wat beters te doen dan te denken aan het verleden.

Wat betreft de hoop weer bij elkaar terug te komen. Ja, het kan. Maar het is echt heel moeilijk. Je zult haar inderdaad alle tijd moeten geven en ook jezelf om weer jezelf te worden. Pas als alles waarom het uit is gegaan weg is, kun je weer bouwen aan vriendschap en misschien wel weer meer. Maar zorg er dan wel voor dat de mogelijkheid om dezelfde "fout" te maken er niet meer is. Is het echter zo dat zij gewoon geen gevoelens meer heeft voor je en verwacht dat die ook niet meer terug zullen komen. Doe dan geen moeite en ga door. Het is zonde van je leven om achter een meisje aan te lopen die je toch niet wilt.

Sterkte met je verlies, en denk eraan dat rouwen niet verkeerd is!

quote:

Op zondag 20 augustus 2017 13:08 schreef Themeparktommy het volgende:

[..]

Heel herkenbaar.. Maar tot nu toe doe je alles goed. Je kunt er gewoon niet aan ontsnappen dat je leven ineens drastisch veranderd. Dat zal ook nog wel even zo zijn. Ik woon nu zelf ook nog in het huis wat we samen gekocht hebben, dus elke dag is er nog wel iets waarbij ik denk. Och weet je nog... Er zit niets anders op dan je aandacht totaal aan andere dingen te besteden. Zoals je nu ook al doet, wat ik begrijp. Ga lekker dingen doen die je anders niet deed. Ontmoet nieuwe mensen, wees afgeleid. Dan worden de momenten dat je toch terug denkt aan haar steeds "makkelijker" want je hebt toch letterlijk wel wat beters te doen dan te denken aan het verleden.

Wat betreft de hoop weer bij elkaar terug te komen. Ja, het kan. Maar het is echt heel moeilijk. Je zult haar inderdaad alle tijd moeten geven en ook jezelf om weer jezelf te worden. Pas als alles waarom het uit is gegaan weg is, kun je weer bouwen aan vriendschap en misschien wel weer meer. Maar zorg er dan wel voor dat de mogelijkheid om dezelfde "fout" te maken er niet meer is. Is het echter zo dat zij gewoon geen gevoelens meer heeft voor je en verwacht dat die ook niet meer terug zullen komen. Doe dan geen moeite en ga door. Het is zonde van je leven om achter een meisje aan te lopen die je toch niet wilt.

Sterkte met je verlies, en denk eraan dat rouwen niet verkeerd is!

Dankjewel voor je bericht! Hoewel het natuurlijk niks helpt, is het wel heel fijn om herkenning te vinden. Ik heb je verhaal terug gelezen en wat is dat heftig - dan mag ik eigenlijk niet zeuren... Mijn ex en ik hebben 3 jaar samen gewoond, huurhuis en gezamenlijke spullen gaan voornamelijk over de fotoboeken en wat meubilair. Daarbij is mijn vriendin niet vreemd gegaan, zei ze tijdens het uitmaken dat ze wel nog heel veel van me hield en zijn de problemen tussen ons (wat mij betreft) allemaal uit te praten/ op te lossen... (eigenlijk alles komt neer op slechte communicatie van beide kanten)

Dat laatste maakt het dan wel weer heel moeilijk. Ze was tijdens ons laatste gesprek fysiek heel afstandelijk en heeft meerdere keren duidelijk gemaakt dat het voor haar echt klaar is. Ze gaf wel zelf aan dat als we beter hadden gepraat ze ook wel inzag dat we dit prima hadden kunnen voorkomen, tegelijkertijd gaf ze ook aan geen contact te willen. Of dit haar copingmechanisme is, of dat ze toch echt 'ons' niet ziet zitten weet ik niet zo goed.

Als ik het allemaal zo lees dan is het duidelijk dat ze me niet meer moet, maar zo voelt het echt totaal niet. Hoop is een lastig ding, het doet leven maar is waarschijnlijk ook alleen maar het uitstellen van het definitieve einde. Ik probeer voor nu vooral een middenweg te vinden tussen al mijn emoties en vooral geen contact op te nemen. Over 2 weken ben ik jarig en hoewel het dan nog veel te vroeg is, gaat het wel veel over haar zeggen hoe ze daar mee omgaat.

Voor nu mezelf nog maar even heel zielig vinden

quote:

Op zondag 20 augustus 2017 21:06 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Wat dat copingsmechanisme betreft lees ik er in dat ze een keuze gemaakt heeft en zich aan die keuze houdt.
Voor nu is het erg pijnlijk maar op termijn zal het waarschijnlijk minder pijnlijk zijn dan steeds blijven aanmodderen. Bij mij zou zoiets met aanhoudende onzekerheden en teleurstellingen de fijne herinneringen iig gaan besmeuren.
Sterkte iig!

Ik ben helaas bang dat je gelijk hebt - ze is koppig genoeg om als ze dan eenmaal een beslissing neemt daar niet meer van af te willen wijken. Ze heeft aangegeven er al een jaar mee te worstelen, maar in plaats van dat ze dan dingen met mij bespreekt kropt ze alles op tot er geen weg meer terug is

Ik ben 2 maanden verder. Ondanks pogingen tot contact blijft het windstil aan de andere kant. Ik denk niet dat het er nog in zit om een vriendschap op te zetten, helaas.

Door het abrupte einde zijn een aantal spullen bij mijn ex achtergebleven en soms merk ik nog dat ik iets heb achtergelaten. Uiteraard ga ik niets terug vragen en er is niets onvervangbaar in die hoop voorwerpen. Maar het voert me regelmatig terug in herinneringen.

Herinneringen vervagen een beetje maar chatgesprekken blijven bestaan. Vandaag de dag is het een communicatiekanaal als een ander. Dan kom ik er achter dat de romantische "ik mis je" boodschappen achterdocht, jaloezie en bezitterigheid bevatten. Ik zag de signalen niet, ik nam de boodschappen enkel aan op "face value" maar er zat meer achter.

Het gaat nu al meer dagen goed dan slecht maar soms zink ik weer de dieperik in, de verwerking gaat traag.

Ik ben nog gewoon vrienden met ex.

quote:

Op vrijdag 25 augustus 2017 14:08 schreef Pendule het volgende:
Ik ben nog gewoon vrienden met ex.

En dit gaat verder zonder problemen? Hoe zijn jullie uit elkaar gegaan?

quote:

Op zondag 27 augustus 2017 18:48 schreef lostwrath het volgende:

[..]

En dit gaat verder zonder problemen? Hoe zijn jullie uit elkaar gegaan?

Vandaag kreeg ik ruzie met hem en hebben er een punt achter gezet dus nu zijn we ook geen vrienden meer.
De reden dat het uitging is omdat hij buiten de deur heeft lopen wippen.

quote:

Op zondag 27 augustus 2017 21:12 schreef Pendule het volgende:

[..]

Vandaag kreeg ik ruzie met hem en hebben er een punt achter gezet dus nu zijn we ook geen vrienden meer.
De reden dat het uitging is omdat hij buiten de deur heeft lopen wippen.

lol, gaat snel soms he zo'n ruzie.

quote:

Op zondag 27 augustus 2017 22:29 schreef BredeBroeder het volgende:

[..]

lol, gaat snel soms he zo'n ruzie.

Ja, maar weet je wat het is, hij heeft last van een narcistische-persoonlijkheidsstoornis. Het ergste vind ik dus nog dat hij nooit zal inzien wat hij heeft foutgedaan en nu naar het volgende slachttoffer gaat. Hij heeft verder een laag empatisch vermogen wat ook niet echt bevordelijk is. Verder wens ik hem het beste met z'n leven.

quote:

Op zondag 27 augustus 2017 23:23 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Hoe lang heb je het met hem uitgehouden?

Een maand. Het begon heel erg lief hij was charmant, zou alles voor me doen. Een tijdje later kwam zijn narcistische aard naar boven. Oh way als ik kritiek op hem had. Ik zag dan alle hoeken van de kamer. Maar ik hield van hem... heb het uiteindelijk uitgemaakt omdat hij vreemdging. Dat ik dat allemaal al gehad moet hebben op 16-jarige leeftijd. Ze zeggen dat alle homo's lief zijn... niet dus.

Bijzonder toch, dat labelen nadat je iemand pas een maand kent. En al zeggen van hem te houden.
Normaal is het natuurlijk zeker niet hoe hij zich gedraagd.

Next! Weg uit je leven en wil je ook geen vriendjes mee blijven

quote:

Op maandag 28 augustus 2017 00:01 schreef MissButterflyy het volgende:
Bijzonder toch, dat labelen nadat je iemand pas een maand kent. En al zeggen van hem te houden.
Normaal is het natuurlijk zeker niet hoe hij zich gedraagd.

Next! Weg uit je leven en wil je ook geen vriendjes mee blijven

Zonde van je tijd die kerel

quote:

Op zondag 27 augustus 2017 23:37 schreef Pendule het volgende:

[..]

Een maand. Het begon heel erg lief hij was charmant, zou alles voor me doen. Een tijdje later kwam zijn narcistische aard naar boven. Oh way als ik kritiek op hem had. Ik zag dan alle hoeken van de kamer. Maar ik hield van hem... heb het uiteindelijk uitgemaakt omdat hij vreemdging. Dat ik dat allemaal al gehad moet hebben op 16-jarige leeftijd. Ze zeggen dat alle homo's lief zijn... niet dus.

en wat is jou probleem?

na een maand al zeggen dat je van iemand houd... uh juist ja.

quote:

Op zaterdag 2 september 2017 15:40 schreef FlipjeHolland het volgende:

[..]

en wat is jou probleem?

na een maand al zeggen dat je van iemand houd... uh juist ja.

Want dat kan niet wil je zeggen

quote:

Op zaterdag 2 september 2017 16:56 schreef Pendule het volgende:

[..]

Want dat kan niet wil je zeggen

dat is idd wat ik zeg

quote:

Op zaterdag 2 september 2017 19:17 schreef FlipjeHolland het volgende:

[..]

dat is idd wat ik zeg

Ik weet niet hoe jij in elkaar zit, maar ik weet best wel binnen een maand of het klikt of niet.

quote:

Op zaterdag 2 september 2017 21:06 schreef Pendule het volgende:

[..]

Ik weet niet hoe jij in elkaar zit, maar ik weet best wel binnen een maand of het klikt of niet.

klikken: ja. houden van: nee.

quote:

Op zondag 3 september 2017 01:28 schreef FlipjeHolland het volgende:

[..]

klikken: ja. houden van: nee.

Ik dus wel. Ik hield heel veel van hem.

Ik spreek hem nu wel weer maar hij is zo hypocriet.

Kleine update van mijn kant, voor wie het leuk vind om te lezen

Ik heb een huis gekocht en mijn huidige huis gaat volgende week op Funda. Blij dat ik eindelijk verder kan met mijn leven. Even helemaal opnieuw beginnen.

quote:

Op dinsdag 4 juli 2017 09:22 schreef Finder914 het volgende:

Nu na nog eens 3,5 maand verder... hoe gaat het nu met je?

Dag allemaal.

Nieuw hier, maar ben al wel enige tijd aan het meelezen op FOK.

Ook ik heb sinds afgelopen maandag last van flink liefdesverdriet. We waren zo'n twee maanden aan het appen en daten, maar ik moet zeggen dat het gevoel er niet minder om is. Heb nog niet veel ervaring in de liefde en dit was de eerste keer dat ik het gevoel had iemand gevonden te hebben die werkelijk bij me paste.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door thirtytwo op 21-09-2017 13:57:05 ]

quote:

Op zondag 3 september 2017 01:28 schreef FlipjeHolland het volgende:

[..]

klikken: ja. houden van: nee.

Nee? Hoe lang duurt het voor jou om van iemand te houden?

6 weken geleden had mijn verloofde het uitgemaakt. We waren in totaal meer dan 5 jaar samen, maar de laatste twee jaren stonden in het teken van haar carriere in het buitenland en allerlei bullshit wat daaruit voorts kwam. Lang verhaal kort: zij wil liever in dat land blijven dan een toekomst met mij hebben.

Vier weken terug vond ik op Quora per ongeluk een post van haar waar ze praatte over hoe het verliep toen ze het met mij uitmaakte, en vervolgens advies gaf aan andere mensen met dezelfde Myers-Briggs persoonlijkheid hoe je er over heen komt. In dat artikel stond dus ook dat ze er zelf al overheen was. Kan natuurlijk een leugen zijn, maar alsnog...

Het helpt dat ik haar makkelijk kan vermijden omdat ze op een ander continent zit, maar alles voelt nog steeds hartstikke kut. Ik wil haar zo snel mogelijk vergeven en accepteren dat het voorbij is zodat ik verder kan met mijn leven, maar tegelijkertijd is er die kleine hoop dat we ooit weer bij elkaar zouden kunnen komen als ze daadwerkelijk dezelfde levensstijl wil als ik.

Kut kut kut

quote:

Op vrijdag 22 september 2017 03:39 schreef buckets_of_lube het volgende:
6 weken geleden had mijn verloofde het uitgemaakt. We waren in totaal meer dan 5 jaar samen, maar de laatste twee jaren stonden in het teken van haar carriere in het buitenland en allerlei bullshit wat daaruit voorts kwam. Lang verhaal kort: zij wil liever in dat land blijven dan een toekomst met mij hebben.

Vier weken terug vond ik op Quora per ongeluk een post van haar waar ze praatte over hoe het verliep toen ze het met mij uitmaakte, en vervolgens advies gaf aan andere mensen met dezelfde Myers-Briggs persoonlijkheid hoe je er over heen komt. In dat artikel stond dus ook dat ze er zelf al overheen was. Kan natuurlijk een leugen zijn, maar alsnog...

Het helpt dat ik haar makkelijk kan vermijden omdat ze op een ander continent zit, maar alles voelt nog steeds hartstikke kut. Ik wil haar zo snel mogelijk vergeven en accepteren dat het voorbij is zodat ik verder kan met mijn leven, maar tegelijkertijd is er die kleine hoop dat we ooit weer bij elkaar zouden kunnen komen als ze daadwerkelijk dezelfde levensstijl wil als ik.

Kut kut kut

Je gunt haar dan geen eigen carriere?

quote:

Op vrijdag 22 september 2017 03:39 schreef buckets_of_lube het volgende:
6 weken geleden had mijn verloofde het uitgemaakt. We waren in totaal meer dan 5 jaar samen, maar de laatste twee jaren stonden in het teken van haar carriere in het buitenland en allerlei bullshit wat daaruit voorts kwam. Lang verhaal kort: zij wil liever in dat land blijven dan een toekomst met mij hebben.

Vier weken terug vond ik op Quora per ongeluk een post van haar waar ze praatte over hoe het verliep toen ze het met mij uitmaakte, en vervolgens advies gaf aan andere mensen met dezelfde Myers-Briggs persoonlijkheid hoe je er over heen komt. In dat artikel stond dus ook dat ze er zelf al overheen was. Kan natuurlijk een leugen zijn, maar alsnog...

Het helpt dat ik haar makkelijk kan vermijden omdat ze op een ander continent zit, maar alles voelt nog steeds hartstikke kut. Ik wil haar zo snel mogelijk vergeven en accepteren dat het voorbij is zodat ik verder kan met mijn leven, maar tegelijkertijd is er die kleine hoop dat we ooit weer bij elkaar zouden kunnen komen als ze daadwerkelijk dezelfde levensstijl wil als ik.

Kut kut kut

Was het geen optie om mee te verhuizen? Of waren er meer problemen?

quote:

Op vrijdag 22 september 2017 13:09 schreef AlwaysHappy het volgende:

[..]

Was het geen optie om mee te verhuizen? Of waren er meer problemen?

Mee verhuizen omdat mevrouw niet terug wil komen voor jou ?

Never.

Dat ze niet terug wil komen zegt genoeg toch.

quote:

Op vrijdag 22 september 2017 13:49 schreef mitchelll0181 het volgende:

[..]

Mee verhuizen omdat mevrouw niet terug wil komen voor jou ?

Dat ze niet terug wil komen zegt genoeg toch.

Beide uitspraken kan je ook omdraaien, als het werken in het buitenland het enige probleem was in de relatie. Daarom vraag ik of er meerdere redenen waren. Gezien hoe snel ze over hem heen was gok ik van wel. Kutsituatie in ieder geval.