In Memoriam #9

Heel veel sterkte allemaal.
Een huisdier verliezen is als verliezen van een familielid, althans voor mij.

Heel veel sterkte

Vandaag heb ik helaas afscheid moeten nemen van mijn lieve, lieve hond Tara.

Altijd kerngezond geweest, totdat ze begin december 2017 plotseling heel erg ziek werd.
Ze bleek toen, naast een hele zware middenoor ontsteking, waar honden dood- en doodziek van kunnen worden, ook kanker te hebben.

Gezien de hoge leeftijd (12,5 jaar) besloten om daar niks meer aan te doen.
Qua oorontsteking zware medicijnen meegekregen, maar die nam ze niet, elk truukje gebruikt, en het zag er nar uit dat ze het niet zou redden toen (dat dachten ze bij de dierenarts toendertijd ook hoorde ik later).

Echter op Sinterklaasavond begon ze toch de medicijnen op te eten en toen ging het met het uur beter (mooiste Sinterklaas kado wat ik mij kon wensen).
In de paar dagen daarna werd ze weer helemaal de oude (kwiek, levendig, alert).

Iedereen schatte haar qua uiterlijk en gedrag en activiteit altijd in als een jaar of 6 of 7 ipv 12,5.

Maar afgelopen vrijdag was ze opeens weer heel erg ziek, ze bleef maar liggen, is niet meer opgestaan, heel erg verzwakt, heel erg vermagerd in een paar dagen tijd, ze at niet meer, ook geen snackjes en dronk ook amper meer.

Dus vandaag de allermoeilijkste beslissing van mijn leven moeten maken en ik heb haar vanmiddag in moeten laten slapen
Morgen laat ik haar cremeren.

Exact om 15.30u was mijn lieve trouwe Tara er niet meer

Ik heb het er verdomd moeilijk mee nu, thuis in mijn eentje.

Rust zacht, lieve Tara, ik mis je heel erg.

Sterkte.

Heel veel sterkte

quote:

Op zondag 18 februari 2018 19:15 schreef StateOfMind het volgende:

Exact om 15.30u was mijn lieve trouwe Tara er niet meer

Ik heb het er verdomd moeilijk mee nu, thuis in mijn eentje.

kan ik me heel erg voorstellen, sterkte

Dank jullie.

Ze is nu precies 4 uur dood.
Maar echt doordringen dat ze er niet meer is, doet het nog niet.
Het voelt allemaal zo onwezenlijk nu, alsof het allemaal een slechte droom is.

Ze is tot morgen nog thuis?

quote:

Op zondag 18 februari 2018 19:35 schreef HaverMoutKoekje het volgende:
Ze is tot morgen nog thuis?

Ze ligt bij mijn ouders (ik woon zelf in een bovenwoning).

Om depressief van te worden deze verhalen.

Sterkte man.

Foto van een maand geleden.

quote:

Op zondag 18 februari 2018 19:59 schreef StateOfMind het volgende:
[ afbeelding ]

Foto van een maand geleden.

Wat een lieverd
Heel veel sterkte

quote:

Op zondag 18 februari 2018 19:59 schreef StateOfMind het volgende:
[ afbeelding ]

Foto van een maand geleden.

Mooi beestje. Sterkte ermee.

Zelf anderhalve week geleden hondje laten inslapen. Was wel al 14,5 en al helemaal blind en doof. Wilde alleen niet meer eten, en zag heel zwakjes uit. Op de maandag nog naar dierenarts geweest, nog medicijnen gekregen omdat dierenarts dacht dat het iets van verkoudheid was. Hartje was ook nog in orde. Maar op de woensdag kiepte ze al om als ze wilde lopen. Dus toen helaas laten inslapen..

Heel raar. In 2015 andere hond laten inslapen. Nu zijn beide honden van mijn hele jeugd er niet meer

quote:

Op zondag 18 februari 2018 19:15 schreef StateOfMind het volgende:
Vandaag heb ik helaas afscheid moeten nemen van mijn lieve, lieve hond Tara.

Altijd kerngezond geweest, totdat ze begin december 2017 plotseling heel erg ziek werd.
Ze bleek toen, naast een hele zware middenoor ontsteking, waar honden dood- en doodziek van kunnen worden, ook kanker te hebben.

Gezien de hoge leeftijd (12,5 jaar) besloten om daar niks meer aan te doen.
Qua oorontsteking zware medicijnen meegekregen, maar die nam ze niet, elk truukje gebruikt, en het zag er nar uit dat ze het niet zou redden toen (dat dachten ze bij de dierenarts toendertijd ook hoorde ik later).

Echter op Sinterklaasavond begon ze toch de medicijnen op te eten en toen ging het met het uur beter (mooiste Sinterklaas kado wat ik mij kon wensen).
In de paar dagen daarna werd ze weer helemaal de oude (kwiek, levendig, alert).

Iedereen schatte haar qua uiterlijk en gedrag en activiteit altijd in als een jaar of 6 of 7 ipv 12,5.

Maar afgelopen vrijdag was ze opeens weer heel erg ziek, ze bleef maar liggen, is niet meer opgestaan, heel erg verzwakt, heel erg vermagerd in een paar dagen tijd, ze at niet meer, ook geen snackjes en dronk ook amper meer.

Dus vandaag de allermoeilijkste beslissing van mijn leven moeten maken en ik heb haar vanmiddag in moeten laten slapen
Morgen laat ik haar cremeren.

Exact om 15.30u was mijn lieve trouwe Tara er niet meer

Ik heb het er verdomd moeilijk mee nu, thuis in mijn eentje.

Rust zacht, lieve Tara, ik mis je heel erg.

Sterkte

quote:

Op zondag 18 februari 2018 19:59 schreef StateOfMind het volgende:
[ afbeelding ]

Foto van een maand geleden.

sterkte

Gisteren heb ik mijn trouwe maatje, een kater van 12 jaar, in moeten laten slapen...

Ik heb 'm bijna 10 jaar geleden uit het asiel gehaald. Een katje dat op straat was gevonden en werd een jaar of 3 geschat. Een heel rustig en lief beestje, maar kreeg regelmatig klappen van andere katten, zo werd me verteld.

Bij mij thuis zag je 'm opleven- Hij werd drukker, brutaler, ontzettend sociaal, en zijn favoriete plekje was het plekje waar ik mij bevond. Het liefst bovenop me, zijn nagels tevreden in mij te begraven en lekker kroelen en kopjes geven, maar een metertje verderop was ook goed. Als ik thuis kwam zat ie al voor de deur te wachten om mij enthousiast te onthalen. En als ik een keer wat vroeger thuis kwam, keek ie mij vragend aan 'wat doe jij nou zo vroeg thuis?'

Maar zo'n week geleden ging zijn eetlust sterk achteruit, totdat hij uiteindelijk niks meer at. Zijn gedrag werd geleidelijk ook anders, en hij mauwde ook anders dan normaal. Het blije en enthousiaste ging er vanaf. Hij werd steeds slomer, al was de wil er nog wel om me te komen begroeten. Maar het was een andere kat geworden..

Ik ben afgelopen woensdag met 'm naar de dierenarts gegaan, en daar kon men niet direct iets vinden; zijn buikje was wel extreem gevoelig en wat dikker dan normaal, en aan zijn algehele gesteldheid kon met wel zien dat hij erg ziek was. Daar hebben ze 'm wat andere brokjes gegeven, en die at ie zowaar op (mên ik was zo opgelucht..). Daarnaast werd wat bloed afgenomen om duidelijkheid te krijgen wat hem mankeert.

Met een zakje van dat voer, en wat pillen tegen misselijkheid ben ik met 'm naar huis gegaan. Die avond en de volgende ochtend had hij nog wel wat gegeten van het voer. Maar daarna at hij ook daar niet meer van en ik zag 'm met het uur verslechteren...

Gisterochtend weer gebeld met de dierenarts; uitslag bloedonderzoek was nog niet binnen, maar het was verstandig diezelfde ochtend toch nog langs te komen voor een tweede onderzoek door een andere dierenarts. Eind van de ochtend daarnaartoe, en eenmaal in de behandelkamer was de uitslag binnen van het bloedonderzoek; de alvleesklier waardes waren extreem afwijkend. Het zag er echt niet goed uit voor 'm, maar een echo zou uitsluitsel moeten geven wat daar in het buikje aan de hand was, en of er eventueel een behandeling mogelijk is.

Ik heb 'm daar met pijn in mijn hart achtergelaten, en het resultaat van de echo ijsberend afgewacht, mezelf voorbereidend op slecht nieuws... en om 16u kwam het verlossende telefoontje: er was een tumor geconstateerd in zijn buik, en de conclusie was dat euthanasie het beste voor hem was. Godver

Ik ben er gistermiddag om 17u naartoe gegaan, en werd meteen doorgeleid naar een aparte ruimte. Even later kwam de assistent met het ventje in haar armen binnen, en in mijn schoot gelegd. Nog even heerlijk met 'm gekroeld en hij lag er heel zachtjes te spinnen, zijn vacht al vochtig van de tranen die ik niet meer kon bedwingen.

De dierenarts kwam vervolgens binnen, liet me nog de foto's zien die ze gemaakt hadden, maar ik kreeg het maar voor de helft binnen. Ze hebben me verder uitstekend begeleid en uitgelegd wat er ging gebeuren. Hij lag in mijn schoot in een gemakkelijke houding, en de verlossende spuit ging erin. Ik voelde 'm a gauw verslappen, maar zijn hartje gaf niet zomaar op. Hij lag er zo vredig bij... en na zo'n 10 minuten bleek zijn hartje ook gestopt te zijn...

Dat was het einde van mijn maatje, mijn makker en mijn vriend. Ze hebben me nog 10 minuutjes alleen gelaten voor hij van mijn schoot gehaald werd. Met nog een laatste kus heb ik afscheid van hem genomen.

Met zo'n lege reismand naar huis symboliseert dan heel goed het lege gat wat ik nu voel in mijn hart. Geen groet meer aan de deur. Niet meer langs mijn been schurken en kopjes tegen mijn kin. Geen nagels meer in mijn knie terwijl je tevreden spint. Alleen een ontzettende lege stilte in huis... Ik heb me tot op heden nog niet eens kunnen zetten tot het opruimen van zijn spulletjes...


Rust zacht, grote vriend Ik mis je zo

erg he zo’n leeg huis. Nu drie keer meegemaakt

quote:

Op zaterdag 17 maart 2018 17:56 schreef HaverMoutKoekje het volgende:
erg he zo’n leeg huis. Nu drie keer meegemaakt

Het maakt me echt gek.. De tv staat aan voor wat achtergrondgeluid, dat helpt wel iets, maar het gemis kan er zo ineens weer in hakken.

Afgelopen nacht was nog wel het ergste. Het was al een groot gemis dat ie niet tegen mn been aan lag, maar dan ben ik een aantal keren wakker geschrokken, en direct komen de muren op me af in de stilte van de nacht.

Ik weet dan wel dat het slijt, maar momenteel is het moeilijk voor te stellen. Het was een kat uit duizenden en hij heeft me zóveel gegeven. Hij wordt maandag gecremeerd en ik krijg zijn as in een mooi urntje. Ik denk dat dat wel troost biedt, een fysiek voorwerp in huis ter ere van hem, en ik kijk daar op zich wel naar uit. En het is sowieso goed te beseffen dat hij geen pijn meer heeft.

Ik wil niet uitsluiten dat er ooit weer een nieuw katje komt, maar ik moet er voorlopig niet aan denken..

Bij mijn laatste ben ik bewust een weekendje weg gegaan, en elke avond naar de sportschool of iets anders buiten de deur.
inmiddels is het wel gesleten, maar ik praat af en toe nog tegen haar

Mja, ik heb zelf best last van sociale angst en met zo'n gewicht op mijn hart is die drempel nog een stuk hoger om dat op te zoeken. Ik zie er al als een berg tegenop om maandag weer gewoon naar mijn werk te gaan. Al lijkt het me wel goed om mijn gedachten ergens anders op te focussen.

Heel veel sterkte curantis

quote:

Op zaterdag 17 maart 2018 18:19 schreef LPFAN het volgende:
Heel veel sterkte curantis

Dank je!

Sterkte curantis

Heel veel sterkte

Dank jullie wel

quote:

Op zaterdag 17 maart 2018 18:18 schreef curantis het volgende:
Mja, ik heb zelf best last van sociale angst en met zo'n gewicht op mijn hart is die drempel nog een stuk hoger om dat op te zoeken. Ik zie er al als een berg tegenop om maandag weer gewoon naar mijn werk te gaan. Al lijkt het me wel goed om mijn gedachten ergens anders op te focussen.

sterkte

Ach jee, na 18 jaar trouwe dienst

Heel veel sterkte!

Al die verdrietige verhalen, het maakt me enerzijds ook wel wat verdrietig, maar aan de andere kant ook optimistisch. Net als bij de dierenarts, zie je hier alleen maar dierenliefhebbers. Mensen voor wie een dier meer is dan alleen even 3 keer aaien als je thuiskomt.

Sterkte allemaal !