[Etappe 20] Megève - Morzine-Avoriaz #4 Lollerbocht

Etappe 20: Megève - Morzine-Avoriaz, 146,5 km

Nederlanders en de derde week, het is de laatste tijd niet echt een goede combinatie. Tom Dumoulin verloor in de derde week zijn leidende positie in de Vuelta. In de Giro van dit jaar vond Kruijswijk het een goed idee om een sneeuwmuur te koppen terwijl hij in het roze reed en nu hebben we in de derde week zelfs twee slachtoffers. In een domme val brak Tom Dumoulin het een en ander, waardoor een gouden medaille in Rio ineens een stuk minder zeker is geworden. Bauke Mollema verloor door een val dan weer zijn tweede plaats in het klassement. Iedereen viel, maar hij had er het meeste last van. Staat nu tiende, dat klinkt dan toch weer een stuk minder aantrekkelijk. In het slot van de rit kregen we genoeg spektakel, door een afdaling waar blijkbaar olie op de weg lag ging bijna iedereen op z'n plaat. Reichenbach, Porte, Froome, Nibali, Mollema, veel grote namen maakten wat mee. Een jongen die alles probleemloos overleefde was Bardet. In de afdaling volgde hij ploegmaat Cherel en zodoende reed hij voor de slotklim voor het peloton. Niemand kwam meer bij hem in de buurt en hij rolde de laatste overblijvende vluchter, Rui Costa, in. Mollema deed een vergelijkbare poging, hij wilde ook in de afdaling wegrijden, maar hij eindigde in het skoekeloen en vergooide zijn klassement. Bardet had iets meer geluk en pakte zo zijn tweede rit in de Tour. Ook meteen de eerste ritwinst voor Frankrijk in deze Tour, dat konden ze wel gebruiken. Door een schuiver verloor Froome nog wat tijd, maar hij gaat nog steeds onbedreigd af op zijn derde Tourwinst. Concurrenten als Mollema en Porte vielen ook, terwijl Quintana helemaal geen goede benen had. Zo gaat de Tour dus nooit meer spannend worden. De laatste lastige rit zal daarom ook wel niet echt een grandioos succes worden, hoewel het weer nog wel voor wat spektakel kan zorgen. Nog één keer mogen we door de Alpen, met vier serieuze beklimmingen. Aankomst beneden, maar dit is wel de laatste kans om nog iets te forceren, als je een rit wil winnen of hoog wil eindigen in het klassement.




De voorlaatste rit van de Tour zal vertrekken op bekend terrein. Twee dagen geleden kwam de tijdrit hier aan en ook tijdens de vorige rit werd dit dorp doorkruist, vlak voor de afdaling richting Domancy waar zowat iedereen op z'n snufferd ging. We zijn in Megève, nog steeds een klein dorpje met 3500 inwoners in de Haute-Savoie. Een dorpje waar in de zomer vooral veel toeristen zijn, die in de bergen in de omgeving gaan skiën, of snowboarden, of wat dan ook. Ongekende luxe wel voor dit dorp, twee ritten geleden gedebuteerd en nu voor de derde dag op rij in de Tour. Op de eerste dag kregen ze er met Chris Froome een grote naam op de erelijst bij, op de tweede dag kregen ze vooral stukken vel van een aantal renners. Nu zal het aan het begin van de rit wel rustig blijven. De renners rijden in het begin van de rit over bekende wegen. Tijdens de vorige rit kwamen ze van Flumet en ging het in licht stijgende lijn richting Megève, nu gaan ze richting Flumet, in licht dalende lijn. De start van deze rit is bij de finishplek van de vorige rit, bij het palais des sports dus. In de winter is dit dorpje overigens een stuk pittoresker. Kerstboompje, lichtjes, sneeuw, dat werkt wel met al die chaletjes daar.



In de eerste kilometers van de rit is het redelijk vlak. Het gaat lichtjes naar beneden, waardoor het wel een snelle start zal zijn. Na een tijdje slaan de renners wel rechtsaf, verlaten ze de grote weg en doen ze nog een kort klimmetje aan. Na 9,5 kilometer komen ze door Flumet, daar waar ze tijdens de vorige rit passeerden na een afdaling. Nu gaat hier juist een beklimming beginnen. De renners fietsen richting het noorden en volgen een aantal kilometer de rivier l'Arrondine. De weg begint al meteen licht omhoog te lopen, maar het duurt nog wel even voor de klim officieel gaat beginnen. In totaal wordt er elf kilometer geklommen, maar het deel dat echt telt is 6,7 kilometer lang en 7% gemiddeld. De Col des Aravis is een beklimming van de tweede categorie. We beginnen de dag nog redelijk rustig. Na 15 kilometer passeren de renners La Giettaz en hier begint de bochtige Aravis. De klim is op het eerste deel na behoorlijk regelmatig. Een aantal kilometer gaat het aan 7% omhoog, alleen richting de top wordt het even wat steiler. Dan is er nog een lang stuk aan 8%. De weg is wel breed en best goed. Onderweg hebben de renners vaak een prachtig uitzicht over de omgeving. Ook zit er richting de top van de klim nog een leuk tunneltje in het parcours. Op de top van de klim is er helemaal een mooi uitzicht. Zowel links als rechts prachtige rotspartijen. Aan de rechterkant is ook nog een kapelletje, voor de renners die nog wat morele steun kunnen gebruiken. Bekende klim in de Tour, overigens. Al een keer of 16 voorgekomen in deze ronde, grote namen als Gino Bartali, Charly Gaul, Lucien Van Impe, Marino Lejarreta en Marco Pantani kwamen hier al eens als eerste boven. De laatste keer dat deze berg deel uitmaakte van de Tour was in 2010, Jerome Pineau was toen de gelukkige om hier wat punten te rapen.




De afdaling van de Aravis is 12 kilometer lang, maar niet heel erg lastig. De weg is breed genoeg en alle bochten zijn vrij overzichtelijk. Deze afdaling zou niet veel problemen mogen opleveren, tenzij het natuurlijk enorm slecht weer wordt. Een hoop bochten verderop rijden de renners na 33 kilometer door het welkebekende wintersportoord Le Grand Bornand, waarde tussensprint van de dag is. Een plaats die met enige regelmaat wordt aangedaan in de Tour. In 2013 nog, toen Rui Costa er op overtuigende wijze won. Ook in 2009 was Le Grand Bornand een finishplaats, toen reden de Schleckjes samen met Contador een flink eind weg van de rest. De overwinning was uiteindelijk voor Frank Schleck. Twee jaar eerder ging de overwinning in Le Grand Bornand dan weer naar Lindus Gerdemann. We dachten toen allemaal dat hij een groot talent was, maar dat viel uiteindelijk ook best wel tegen. Le Grand Bornand is vooral geschikt als finishplaats omdat er wat interessante bergen in de buurt zijn, zoals de Col de la Colombière. Die beklimming begint nu meteen. Bijna 12 kilometer lang en 5,8% gemiddeld, een klim van de eerste categorie. Niet echt een enorm lastige klim, er zitten weinig steile stroken tussen. Richting het eind wordt de klim pas echt steil, met een stuk aan 9%, maar de rest van de tijd gaat het toch vrij geleidelijk omhoog. Een aantal kilometer aan 5%, een kilometer die bijna vlak is en maar een paar lastigere kilometers aan 7,5%. Nog best goed te doen. De Col de la Colombière (niet te verwarren met de Col du Grand Colombier) is ook een populaire beklimming in de Tour, waar veel grote renners ooit als eerste bovenkwamen. Luis Herrera, Marco Pantani, Piotr Ugrumov, Richard Virenque en Floyd Landis, om er maar een paar te noemen. Over Floyd Landis gaan we het later nog hebben, want uiteindelijk is deze rit toch voor een groot deel een kopie van een van de beste ritten ooit. Na 45 kilometer zijn de renners boven op de Colombière en is het nog een kilometer of 100 tot de finish. Op de top is er een mooi uitzicht over de omgeving.




De afdaling van de Colombière is best lang. In totaal een kilometer of 17, dat is niet mis. De weg is hier wel redelijk breed, maar niet te breed. Er zitten behoorlijk wat bochten in, die niet allemaal even goed zijn in te schatten. De afdaling begint vooral heel steil, met een kilometer waar het aan meer dan 10% naar beneden gaat. Na 52 kilometer rijden de renners door Le Reposoir en hier wordt het wat makkelijker. De meeste bochten zijn nu geweest en het gaat wat minder steil naar beneden. Er zitten zelfs nog een heel stuk tussen waar het zowat vlak is. Richting het eind van de afdaling wordt het dan weer iets lastiger, maar nog steeds niet echt problematisch. Na 61 kilometer zijn de renners beneden in Scionzier. Het zal nu een hele tijd vlak zijn, de renners rijden lang door de valleien van de Arve en de Giffre. De renners rijden over brede wegen door wat dorpjes als Marnaz en Marignier, zonder veel noemenswaardigheden. De enige noemenswaardigheid is dat de omgeving nog steeds mooi is, overal bergen. Over brede avenues rijden de renners naar Mieussy, waar de volgende klim van de dag gaat beginnen. Richting Mieussy, waar we na 78 kilometer aankomen, begint de weg al een beetje omhoog te lopen. In Mieussy zal het dan wat serieuzer omhoog gaan lopen, de Col de la Ramaz begint. Dit is een beklimming van de eerste categorie, 14 kilometer lang en 7,1% gemiddeld. Best een onregelmatige klim, het begint met twee kilometer aan flinke percentages, maar daarna is het weer een kilometer praktisch vlak. Vervolgens wat kilometers aan 6%, voor het echt steil begint te worden. Van acht, naar negen, naar zelfs 11%. Dit enorm steile stuk is overigens in een tunnel, wat best merkwaardig is. Normaal maak je een tunneltje zodat je niet helemaal over de berg hoeft, maar nu gaat het ineens enorm steil omhoog in een tunnel. Hoe dan ook, na de tunnel wordt het weer wat vlakker. Richting de top wordt het ook niet meer zo steil, paar kilometer aan 7%. Na 93 kilometer komen de renners boven op de derde en voorlaatste klim van de dag. Nog een kilometertje of 50 tot de finish. De Ramaz is niet echt een populaire klim in de Tour, het is pas de vierde keer dat we hem gaan beklimmen. In 1981 voor het eerst, maar daarna pas weer in 2003. Virenque zou toen als eerste bovenkomen, in een rit die hij later zou winnen, maar die vooral bekend zou staan als de rit van Jesus Manzano, die voor hij de Col de la Ramaz überhaupt had bereikt al van z'n fiets was gedonderd. In 2010 was de Tour er voor het laatst, ook in een rit met aankomst in Morzine.




Het probleem van deze rit is dat we nogal wat lange afdalingen en valleien hebben, waardoor vroege actie niet heel erg waarschijnlijk is. Na de beklimming van de Col de la Ramaz krijgen we nu een afdaling van 16 kilometer. Niet echt een lastige afdaling, de weg is behoorlijk breed en er zitten weinig lastige bochten in. Een afdaling in verschillende schuifjes, met ook wat vlakke stroken tussendoor. Wel een paar kilometer waar het wat steiler naar beneden gaat. In dat stuk zitten ook een aantal haarspeldbochten, maar de weg is breed genoeg en het overzicht is vaak ook prima. Zou niet veel problemen mogen opleveren, deze afdaling. Na 109 kilometer komen de renners uit in Taninges en gaan ze een tijd door een vallei rijden. We hebben bijna een rondje gereden en komen nu weer in de vallei van de Giffre uit. Over rechte en brede wegen gaat het meer dan tien kilometer rechtdoor. Het blijft vlak, tot Samoëns, waar de renners na 122 kilometer passeren. In Samoëns zijn er ook wat bochten, dus de renners moeten voor het eerst in een tijd weer daadwerkelijk gaan sturen. In Samoëns ligt de voet van de slotklim van vandaag, we gaan bijna beginnen aan de Joux Plane. Nog maar een kilometer of 25 tot de streep, als de koers nog niet is losgebarsten zal het hier zeker gaan gebeuren. Samoëns is overigens best een leuk plaats, mooi gelegen tussen de bergen in. Skiresortje in de buurt ook nog eens, niks mis mee allemaal.



De beklimming van de Joux Plane begint. Deze klim is 11,6 kilometer lang en 8,5% gemiddeld, wat het een beklimming van de buitencategorie maakt. De klim begint meteen pittig, met een kilometer aan 10%. Daar gaan meteen een hoop jongens overboord, als dat al niet het geval was op voorhand. Het wordt even wat makkelijker, met een kilometer aan 7,5%, maar daarna is er alweer een kilometer aan 9%. Daarna krijgen we het makkelijkste deel van deze klim, een aantal kilometer aan 7%. Na zes kilometer klimmen wordt het niet meer makkelijk, continu zal het stijgen aan 9 à 10%. Alleen richting de top wordt het nog iets makkelijker. Na 134 kilometer, op 12 kilometer van de finish, komen de renners boven op deze col van de buitencategorie. De Joux Plane is een redelijk bekende klim in de Tour. In het verleden kwam de beklimming met enige regelmaat voor. Bekende namen als Peter Winnen, Marco Pantani en Richard Virenque kwamen hier als eerste boven. Toch is er maar één naam die echt genoemd mag worden op de Joux Plane. Niemand minder dan Floyd Landis. In de Tour van 2006 had hij een gigantische inzinking in de rit naar La Toussuire. Michael Rasmussen zou een jaar voor zijn Tour met de overwinning gaan lopen. Landis was nergens te bekennen, terwijl hij nochtans goed bezig was in die Tour. Het jaar nadat Lance Armstrong stopte was zijn voormalige meesterknecht op weg om de Tour te winnen. Tot die rit naar La Toussuire. Hij zakte grandioos door het ijs en verloor tien minuten op de ritwinnaar, een stuk of acht op de jongens die voor de gele trui gingen. Na de rit kwam Floyd op het geniale idee om een whiskey en een biertje te drinken. Dat zou wel helpen, dan kon ij daarna weer fris aan de start verschijnen. Het hielp. Floyd Landis ging er al vroeg in de rit vandoor, een aantal beklimmingen voor de Joux Plane. Op de Colombière reed hij iedereen de vernieling in, maar op de Joux Plane had hij minuten voorsprong. Hij zou aankomen in Morzine, met ongeveer zes minuten voorsprong op Carlos Sastre. Een dag nadat hij de Tour verloor, won hij de Tour weer, met overmacht. Nog nooit hadden we zo'n wederopstanding gezien. Te mooi om waar te zijn, later bleek ook wel waarom. Toch is het een van de geniaalste ritten ooit.




De laatste keer dat we de Joux Plane aandeden was ook in 2006, het jaar van Landis. Daarna durfde men hier misschien niet meer te komen, maar tien jaar later is het dan weer zover. We maken weer deze grandioze finale mee in een rit. De afdaling van de Joux Plane is niet zonder gevaren. De weg is niet bijzonder breed en er zijn behoorlijk wat bochten. Het grootste deel van de tijd rijdt men wel door open gebied, dus daar zijn de bochten nog wel redelijk in te schatten. Er zit ook wat bochtenwerk tussen dat minder goed is in te schatten, nog wel een paar vervelende bochten. In de buurt van Morzine komen de renners op een grotere weg terecht. In Morzine moet er behoorlijk veel gestuurd worden. Op ongeveer twee kilometer van de streep komt er een lange terugdraaiende bocht, die lang doorloopt. Daarna zijn er nog wat bochten naar links, voor de renners op het laatste rechte stuk terechtkomen. Richting de finish is het nog steeds niet helemaal recht, er blijven wat flauwe bochten in het parcours zitten. Op een paar meter van de streep zit er nog een bochtje. Het blijft bijna continu dalen, tot op een paar hectometer van de finish, dan loopt het juist weer lichtjes omhoog. Na 146 kilometer is dan de laatste lastige rit van de Tour gedaan. We zijn in Morzine en daar finishen we voor het lokale VVV-kantoortje.



Morzine is een wintersportoord met ongeveer 3000 inwoners in de Haute-Savoie. Het is behoorlijk populair in de Tour, dit wordt al de 20e keer dat de Tourkaravaan hier passeert. In de winter kan het hier best druk worden, dan wonen er tijdelijk ineens 40.000 mensen. Vooral het skiresort Avoriaz is populair. Daarom komen we zogenaam ook aan in 'Morzine-Avoriaz', zodat men nog wat reclame kan maken voor Avoriaz. In feite komen we aan in Morzine en dat deden we voor het laatst in 2010. Toen won Andy Schleck hier, voor Samuel Sanchez en Robert Gesink. Het is ook een plaats waar de Colombianen een goede herinnering aan hebben. Zo hebben Lucho Herrera en Fabio Parra hier gewonnen in de Tour en deed Nairo Quintana dat dunnetjes over in de Dauphine van 2012. Dat was toch wel zijn doorbraak, eigenlijk. Helaas is hij tijdens deze Tour heel erg slecht bezig. Toch is Morzine vooral het dorp van Floyd Landis. Hij is al eerder genoemd, maar enige herhaling is in dit geval niet slecht. Nadat hij door het ijs zakte en minuten verloor in de rit naar La Toussuire pakte hij wat alcholische versnaperingen en de dag erna was hij niet meer te stoppen. Hij kwam als eerste over de Colombière, als eerste over de Joux Plane en ook in de afdaling richting Morzine was hij niet te stoppen. Met bijna zes minuten voorsprong op de nummer twee mocht hij toch wel voorzichtig de handjes in de lucht gooien in Morzine. In dienst van het illustere Phonak zou hij doen was zijn vroegere kopman altijd deed: De Tour de France winnen. Kort na de Tour werd hij betrapt op het gebruik van verboden middeltjes, maar dat mag de pret niet drukken. Zijn wederopstanding blijft nog altijd een van de geniaalste dingen die we ooit met z'n allen hebben gezien. Het rennen van Froome komt in de buurt, maar dit blijft prachtig.



Het schijnt best wel kutweer te worden in Frankrijk. Niet echt warm, amper 20 graden. Vooral veel regen, is de verwachting. Misschien ook zelfs wat onweer. Tegen het eind van de middag zal het onweer los gaan barsten, dus de renners hebben een goede reden om vroeg hard te gaan fietsen. Aan de regen gaan ze sowieso niet ontkomen, nat zal het de hele dag zijn. Vooral in de afdaling van de Joux Plane kan dat nog voor spektakel zorgen. Deze voorlaatste rit start om 12:55, hoewel het echte vertrek pas vijf minuten later is. Tussen 16:49 en 17:17 wordt de finish verwacht in Morzine, daar waar we hopen op een nieuwe Landis. De uitzending begint behoorlijk vroeg, de NOS is er meteen om 12:55 bij, die pakken dus de hele rit mee. De Belgjes zitten dan weer te kloten met het journaal van 13:00, dus die zijn er pas rond 13:35 bij. Dat wordt weer verplicht luisteren naar Herbert Dijkstra, help.

Qua voorspelling heb ik niet echt een idee. Het kan zijn dat er renners zijn die na alle valpartijen van de vorige rit nog wat mensen onder druk willen zetten. BMC en Astana dat even gaat kijken hoe het met Froome is, dat zou kunnen. De kans lijkt me echter niet zo groot. Ze deden hun best om voor ritwinst te gaan, maar een aantal jongens vielen toch best wel tegen. Bardet anticipeerde goed, maar Aru en Porte waren echt niet goed genoeg. Dit is weer zo'n rit met een aankomst beneden, dus het kan goed zo zijn dat het weer naar de vluchters gaat. Er zijn maar weinig klassementsrenners met eergevoel, dus bij mijn voorspelling ga ik wel uit van wat vluchters. Als het tussen de klassementsrenners wordt beslist ga ik vooral uit van Froome. Als hij weer op een normale fiets zit met z'n normale ovalen blad zal het wel loslopen. Zelfs op een andere fiets verliest hij zowat niets. De rest is echt kansloos.
1. Majka. Ja, heeft nog geen rit gewonnen. Normaal doet hij dat wel. De bollentrui is sowieso van hem, maar een rit ontbreekt. Twee jaar achter elkaar een rit gewonnen in de Tour, zou gek zijn als het nu niet lukt. Enorm vaak in de aanval geweest, maar zonder succes. Je gunt hem nu wel een succesje.
2. Costa. Nieuwe dag, nieuwe kansen. Hij kwam nog best dicht in de buurt tijdens de vorige rit, helaas reed Bardet zijn karretje in de poep. Zal wel moe zijn, maar afijn. Maakt niet uit, gewoon weer proberen.
3. Pantano. Die gaat ook gewoon bijna iedere dag in de aanval. Daarom noem ik hem maar weer, dat is dan makkelijk. Heb je toch ene soort van zekerheid dat je nog een goede naam noemt.
4. Pauwels. Iedere dag in de aanval, moet kunnen. Vrij weinig succes, op die tweede plaats op de Ventoux na. Om echt op te vallen moet hij nog wel een keer extra in de aanval gaan, het liefst met wat meer succes.
5. Kelderman. Haha gefopt.

Ion .

Volgens mij gaat Ion winnen.

Ion gaat als een vuurpijl. Nibs en Pantano zijn heb gewoon uit het zicht verloren.

Nibali's billetjes zijn samengeknepen.

quote:

Op zaterdag 23 juli 2016 17:03 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

hommo

Alvast gefeliciteerd met de zege.

#Jinx