Franse vakantiekinderen, deel XVI: 7de editie!

Het is inpakdag! De meiden hebben geen zin om te gaan. Met name L. is er teneergeslagen van. K. gaat zaterdag nog met het gezin naar een camping, dus die heeft nog een fijne tijd in het verschiet. Voor L. is het doelloos en voornamelijk alleen rondhangen thuis, totdat school weer begint. Dus ik snap wel dat ze liever nog even vakantie zou blijven vieren hier.

quote:

Op woensdag 10 augustus 2016 13:17 schreef AnneX het volgende:
Mag / kan L. niet mee met K. naar de camping?
Of zijn ze daar nog niet opgekomen.

Zijn jullie opgelucht dat het weer gedaan is?

Verder in afwachting van het verslag

Daar zijn ze nog niet opgekomen... Ik weet ook niet of dat kan qua ruimte en zo.

Verslag van de afgelopen week volgt, inclusief kieken.

Het is deze keer in elk geval ómgevlogen, al zeg ik dat waarschijnlijk elk jaar. Ik vond het de leukste editie tot nu toe. Ik ben sowieso dol op pubers, dus ik voel me wel senang bij hun huidige leeftijd. De belevingswereld van kinderen spreekt me nu eenmaal niet zo aan en hoewel dat destijds ook allemaal prima ging, gaat het nu moeitelozer. Het is gewoon een gezellig huishouden van Jan Steen nu, waarin er verder weinig kans is op gaten in schedeltjes, verf in de gordijnen en kauwgom in Dirks vacht.
Ik hou van de slungelige, opgetrokken benen aan tafel bij het ontbijt, de ochtendhumeurtjes, de rollende ogen en het onbedaarlijk lachen om helemaal niets. En zelfs van de verstikkende deo-walm op hun kamer na hun douche, de twee bekoptelefoonde muziekcocons op de achterbank van de auto en de diepe frons als ze elkaars puistjes bestuderen.

En natuurlijk, de grootste beloning voor menig ouder, stel ik me zo voor: ze krijgen vanzelf de leeftijd waarop ze zich voor je beginnen te generen!
Oh de zoete, kleine, heimelijk wraak voor al die rauwe ontbijt-eitjes: dansen op straat of raar praten, héél luid, op een terras. Zo maar zoenen op de overloop. Terwijl de buurvrouw er is tegen kat Dirk zeggen: oepiedoepiedirkielievekattekoppiedoppieskattielievie! en hem stevig omhelzen en op het puntje van zijn staart kussen. Een rap improviseren tijdens het koken, drie kwartier lang plat Rotterdams praten... Ze vinden het verschrikkelijk. "Wie arre not connus avec them!", roept K. dan uit op straat. "We horen niet bij hen!"

(Maar ze lachen er ook om hoor. )

[ Bericht 27% gewijzigd door Duderinnetje op 10-08-2016 14:01:16 ]

Ze zijn vanochtend om zeven uur weer vertrokken.
En daar waar de andere, jongere kinderen wat snotterden, hun gastouders stevig vasthielden en sip naar de grond staarden, stonden onze meiden daar groot te zijn. : “O nee hè! Het regent”, pruilde K. “Mijn make up loopt uit”, mopperde L. Toen de deuren van de touringcar openschoven en wij ze een kus op de wang drukten, keken ze al nauwlettend langs ons heen naar de gang van zaken bij het instappen. Geen kind moest het in zijn hoofd halen de achterbank in te pikken. Oudste rechten voor onze veteranen! Maar eenmaal op de felbegeerde plek, begon het zwaaien. En hele verhalen in gebarentaal. Hartjes, duimen omhoog, nog meer zwaaien, kushandjes en veel gekke bekken.

Het was een mooie editie. Ondanks hun uiterst coole houding bij de bus (Verzuchtend: “Die kleine kinderen schreeuwen altijd zo. Een mens kan nauwelijks zijn muziek luisteren in de bus.”), had het van de meiden nog wel wat langer mogen duren. Hoewel ik altijd blij (als in: het is prima zo) ben als ze weer weg zijn, had ik het ook nog wel even uitgehouden. Zo’n zevende jaar maakt hun bezoek tot een routine: we hebben onze vaste gebruiken, onderlinge grapjes, gevoeligheden en kleine ergernissen. Zoals een normaal gezin, stel ik me zo voor, behalve dat alles wat we willen delen met elkaar, samengebald is in drie weken. Waar een puber gewoonlijk wellicht een hele dag chagrijnig is, doen zij dat in een uurtje. Daarna gaat de muziek weer aan en ‘walken’ we, zonder dat iemand dat duidelijk initieert allemaal ‘like an Egyptian’ achter elkaar aan door de gang. We hebben geen tijd te verliezen immers. En in een rijtje walken like an Egyptian is nu eenmaal een zeer toffe manier om je van huiskamer naar de keuken te bewegen.

En wat als, wat als. Dat waren de vragen van de laatste dag: Wat als één van hen niet zou kunnen komen volgend jaar. Wat als de organisatie plots niet meer zou bestaan. Wat als de eind-leeftijd ineens veranderd zou worden. Wat als ons huis vlak voor de volgende zomervakantie afbrandt (nou dan konden we allemaal wel gewoon drie weken op de Poezenboot logeren, adviseerden de meiden). En wat als er aan aanslag zou zijn volgend jaar, waardoor er geen bussen meer zouden rijden tussen Frankrijk en Nederland?

Viel wel op dit jaar: hun angst voor aanslagen. Dagelijks hadden ze er wel Facebook-contact over met vriendinnen in Frankrijk en dan was toch telkens weer schichtig de vraag: is er een aanslag geweest vandaag? Wij kregen daar dan verslag van: ‘Vandaag geen aanslag!’ Of: ‘Misschien was er een aanslag, er zijn geruchten!’ Terrorisme is helaas een vast onderdeel geworden van hun dagelijkse beschouwingen. Hoe zit mijn haar vandaag? Heeft Justin Bieber nog iets gepost op Instagram? Zijn er nog aanslagen?

- Later meer, zo eerst even slapen -

quote:

Op donderdag 11 augustus 2016 17:44 schreef Teslynd het volgende:
Jammer dat het ze zo pakt, maar K is toch islamitisch, dus het is niet helemaal verrassend. Het laatste jaar zal een grote overgang voor ze inluiden. Dat weten ze zelf natuurlijk ook, nu ze bewust tiener zijn.

Nou, wat ik zo fantastisch vind, is dat geen van beide meiden ook maar een link legt met K.'s geloof. Helemaal niet gewoon. Ze zijn gewoon bang voor aanslagen. Door mafkezen.
Ik ben blij dat het voor hen kennelijk zo klaar als een klontje is dat de ellende niets met K. te maken heeft. Het is niet eens ter sprake gekomen, terwijl we het heus genoeg over de aanslagen hebben gehad. Dit is iets dat buiten hun wereld gebeurt. Door volwassenen die niet goed snik zijn en die noch voor L., noch voor K. iets met K.'s cultuur of geloof te maken hebben.

[ Bericht 3% gewijzigd door Duderinnetje op 11-08-2016 18:02:36 ]

quote:

Op donderdag 11 augustus 2016 17:51 schreef Bluezz het volgende:
Ik dacht een heerlijke lange lap tekst met foto's

/ongeduldig

Ja ik moet er nog even voor gaan zitten!

Wij leven op de vertrekdag altijd in een soort twilight zone. Hartstikke vroeg opgestaan, drukte, adrenaline, dan stilte, nog even een gat in de dag slapen, wachten tot we horen dat ze veilig thuis zijn... Een rare dag altijd.

En we voelen ons ook een beetje alsof we voor het eerst zonder ouders alleen thuis zijn. In bed al googlen welk eten we gaan bestellen en in de namiddag al aan de wijn. Oh en chips als ontbijt hadden we ook. Beetje een kinderlijk en ook kinderachtig genoegen, zo'n eerste dag zonder verantwoordelijkheid.

Ondanks onze hang-dag, zal ik even een fotoverslag maken.

We waren gebleven ná de poezenboot. Zoals jullie allemaal wel weten was het weer (Het Weer) niet zo denderend dit jaar. Maakte de meiden niks uit hoor: die kijken binnen films, al is het 25 graden buiten en al zou Bieber himself in zwembroek in onze tuin staan. - Hoewel, dan zouden ze wellicht even een blik door de klapdeuren werpen.

Feit is wel dat wij altijd meer in zak en as zitten bij slecht weer, dan zij. We hebben het ook echt moeten leren in de loop der tijd: onze definitie van 'vakantie' is niet dezelfde als van (deze) kinderen. Ze willen lekker samen op de bank zitten stinken achter YouTube. Op hun bed hangen en met twee koptelefoons in een splitter keihard vals meezingen met liedjes op Spotify. Ze willen uren druk zijn met maskertjes, gescrub, en het föhnen van hun haren.

Als ze dát allemaal niet doen, houden ze zich bezig met ons. Want wij zijn toch wel een vreemd project dat ze elk jaar weer moeten draaien van de organisatie. Dude die met haar katten praat. Arty die met vrienden uren lang gebogen over een bordspel zit. Het feit dat we (het blijft een jaarlijkse verbazing) zo 'raar' zijn getrouwd. Niet eens een trouwjurk, kwamen ze dit jaar achter. "Wat is dit voor een koppel!!! Ohmygodmondieu!!" En dan allebei een kruisje slaan.

Een alien die in onze tuin zou landen, zou denken dat wij op aarde vakantievolwassenen onderbrengen bij kinderen. "Kunnen die volwassenen ook even bijkomen door wat structuur in hun leven."

Kieken nu:

Ze kookten een avond voor ons! Met een beetje hulp ging dat perfect! Ze hadden zelf hun boodschappenlijstje gemaakt en hebben álles gedaan, van tafeldekken tot alles klaarmaken.


(Dit deden ze, zie ik nu, overigens in hun pyjama's Kennelijk helemaal vergeten ons om te kleden die dag. Ontaard gezin).

We voeren in een bootje van mijn zus:



We gingen zelfs even golfen! Wat best goed ging! Ze vonden het leuk te leren wat wij er zo leuk aan vonden. Vier holes pitch en putt gedaan, bij slecht weer. Ik had er als 13/14-jarige geen zin in gehad, maar ze hadden er echt lol aan.


[ Bericht 5% gewijzigd door Duderinnetje op 11-08-2016 19:25:07 ]

En we gingen ook nog even de stad in. Waar ze in een verkleedwinkel alle pruiken opdeden (maar op die foto's zijn ze te herkenbaar), en nog een potje schermden.

Waar ik voor hier geen geschikte foto's van heb, is van de speeltuindag die de organisatie elk jaar organseert. Wij waren in Nienoord (een landgoed hier in de buurt) met de meiden en hun twee bus-vrienden (iets jongere jongens van een gezin hier uit de buurt) waren er ook. Dan vang je op dat onze meisjes de jongens flink om de oren slaan: "Die [gastouders] van ons zijn de coolste. En ze spreken perféct Frans."

Ik betrapte mezelf er op dat ik vanmorgen, bij de bus, met al die vakantiekinderen, tegen Arty fluisterde: "Die van ons zijn de coolste!.

En ja, ze spreken perféct Frans.