Gisteren haperde FOK! iets te veel, dus nu pas weer verder:
Het verblijf bij het kasteel was een succes. Met hun meegebrachte fles Sprite in de mini-bar, wijnglazen en de jacuzzi, was hun geluk compleet, verklaarden ze. Er was geen mooier leven mogelijk.
Dat leven werd echter toch nóg aangenamer toen we de tweede avond een viergangen-diner gebruikten in het Kasteel. Best spannend vond ik dat, want er zijn de afgelopen jaren heel wat glazen icetea over (onze eigen) tafel gegaan en heel wat doperwten richting plafond. Tel daarbij op dat L. louter friet lust en het avontuur mag duidelijk zijn.
Maar zoals vreemde ogen dwingen, zo hielp hier de setting ook een handje. Een echt restaurant, obers in nette jasjes, een rijtje bestek naast het bord en sierlijk gevouwen servetten: het maakte indruk. Een goede indruk, gelukkig, want ze vonden het enorm interessant. Waar leg je je servet als je opstaat? Welk bestek gebruik je wanneer? Hoe kan de ober zien dat je uitgegeten bent? Gretig volgden ze de etiquette die we ze uitlegden (sterker: ze houden het hier thuis ook vol!
).
Het diner was een vastgesteld menu (we zaten er immers met een aanbiedings-arrangement). We kwamen nog éven in de verleiding toch om kindermenu's te vragen voor de meiden, maar eigenlijk willen we die boycotten. Waarom zijn dat, zelfs in best leuke restaurants, toch altijd fantasieloze bergen patat met kipnuggets? Onbegrijpelijk dat een kok zich er niet op toe wil leggen júist creatief te zijn voor kinderen en hen laagdrempelig kennis te laten maken met nieuwe smaken.
De meiden aten dus gewoon wat de pot schafte - behalve dat voor K., die moslima is, het wild zwijn werd vervangen door rundvlees. Het pakte eigenlijk enorm leuk dat we allemaal hetzelfde aten. Dat was ook voor L. een stimulans om dingen te proeven, denk ik. Het was immers iets 'van ons vieren'.
Moeilijke eter L. heeft álles geproefd en gegeten. De ene keer het bord wat leger dan de andere keer, maar dat is prima. En ze at, uit zichzelf, keurig met mes en vork, waar ze oprecht lol in leek te hebben. En na elke gang zeiden de meiden tegen de ober: "Iet was hierluk, monsieur!"
Kortom: we waren hartstikke trots op ze. Niet dat ze van ons nou per se als modelkinderen in chique restaurants hoeven kunnen zitten, maar omdat, met name L., best haar grenzen een beetje heeft verlegd en ook heel trots op zichzelf was. Ze voelden zich "hyper speciale", zo zeiden ze.
Dat K. het leuk zou vinden, hadden we wel verwacht. Ze verslindt kookprogramma's op TV en probeert alles wat ze op haar bord krijgt. Ze genoot met volle teugen van de mooi opgemaakte borden en de onbekende smaken. Van elk gerecht nam ze een foto, en alles werd geanalyseerd: de verfijnde smaak, de kleurrijke ingrediënten en de formidábele structuren! Er gingen vele gekuste vingertoppen de eetzaal in. "C'est vraiment gastronomique!!!"
(Dit was de volgende dag)
Na het eten zagen ze hoe een gast aan een andere tafel een fooi achterliet. De meiden grabbelden in hun broekzak, maar het offer van hun briefje van 20 was toch net iets te groot.
[ Bericht 3% gewijzigd door Duderinnetje op 30-07-2016 00:05:22 ]